Tag: China

Protesten in provincie Hubei tonen donkere realiteit van de strijd tegen de pandemie

Op 8 april eindigde de 76 dagen durende lockdown van de metropool Wuhan (11 miljoen inwoners). Soortgelijke COVID-19 lockdowns in de rest van de provincie Hubei, waar Wuhan de provinciehoofdstad is, eindigden twee weken eerder. Op het hoogtepunt van de uitbraak van het coronavirus in China zaten 760 miljoen mensen – ongeveer de helft van de bevolking – onder een of andere vorm van lockdown.

Verslag door Zhou Yi en Chinaworker.info

De Chinese staatsmedia en propagandamachines hebben de heldenmoed van het volk van Wuhan en vooral het medisch personeel in de frontlinie geprezen. Ze deden dit vooral voor nationalistische doeleinden, om een “verenigde” inspanning van “het hele Chinese volk” tegen het virus te propageren.

Deze propaganda is bedoeld om het gezag van de dictatuur van Xi Jinping en het CCP-regime te versterken en de aandacht af te leiden van de vele misstappen en blunders in januari, waarbij verslagen van artsen werden genegeerd en actief werden onderdrukt en alle discussies over de nieuwe “SARS-achtige” ziekte in Wuhan werden gecensureerd. De officiële doofpotaffaire omvatte het toestaan van een banket dat werd bijgewoond door 40.000 families, met een nationalistisch pro-CCP thema, in het district Baibuting van Wuhan op 18 januari. Dit was slechts twee dagen voordat Beijing een nationale noodtoestand afkondigde en vijf dagen voordat de lockdown werd opgelegd aan de provincie Hubei. Het district Baibuting zou later bekend staan voor zijn “koortsgebouwen”, met een van de hoogste besmettingspercentages van de stad.

Het ware verhaal van Wuhan en Hubei komt niet tot uiting in de triomfantelijke propaganda van de CCP. Het is een verhaal van immens menselijk lijden, acute tekorten aan essentiële medische voorraden, gemanipuleerde statistieken die de werkelijke omvang van de infecties en sterfgevallen onderschatten, en woekerwinsten op voedsel en medische voorraden door particuliere bedrijven en de lokale agentschappen van de CCP-staat. Officieel zijn er in Wuhan 2.535 mensen gestorven aan COVID-19, maar onafhankelijke experts in Hongkong en in het buitenland zijn van mening dat het werkelijke cijfer tien keer zo hoog kan zijn.

“Het trauma dat de mensen in Wuhan hebben opgelopen is enorm, dat is zeker. Veel mensen die een medische behandeling zochten, ervaarden de ellende van het schreeuwen om hulp zonder deze te krijgen. Dat heeft velen wanhopig gemaakt. Degenen die stierven zijn weg, maar hun geliefden zijn nog steeds in de buurt, en ze hebben allemaal momenten van grote wanhoop meegemaakt,” schrijft Fang Fang, een bekende blogger die 76 dagen lang in Wuhan vast zat.

De officiële versie van de lockdown als een brutaal efficiënte operatie is ook vals. Alleen het reizen in en uit de stad werd beïnvloed door het eerste decreet op 23 januari. Er was enorme verwarring en een gebrek aan duidelijke informatie. De regering van Wuhan legde geen beperkingen op aan mensen die zich binnen de stad verplaatsten, inclusief verdachte patiënten, totdat op 2 februari meer gecentraliseerde quarantaineregels werden aangekondigd. Deze werden op 8 februari verder aangescherpt. De methoden die werden toegepast tijdens de daaropvolgende extreem strenge lockdown waren soms brutaal. Poorten en deuren van woongebouwen werden gebarricadeerd en in sommige gevallen zelfs aan elkaar gelast. Over sommige wegen werden loopgraven gegraven om ze onbegaanbaar te maken.

Caixin, een financiële website die meer ruimte krijgt van de CCP-censuur omdat ze niet door de massa’s wordt gelezen, beschreef de lockdown in Wuhan als “brutale natuurlijke selectie”. Caixin’s verslaggevers in Wuhan interviewden personeel in ziekenhuizen, wiens taak het was om te screenen en een onderscheid te maken tussen patiënten die in het ziekenhuis moesten worden opgenomen of naar huis werden gestuurd. Tijdens een interview op 27 januari in een ziekenhuis in het district Baofeng stelden de verslaggevers vast dat “er voor de 60 personeelsleden slechts één beschermend pak was en een beperkte voorraad van eenmalig te gebruiken mondmaskers. Dokter Yang Qinghong zei dat hij die dag 100 patiënten interviewde, waaronder meer dan 30 met koorts en twee met ernstige symptomen.”

Meer dan 3.000 zorgwerkers besmet

Duizenden medische professionals werden vanuit de rest van China gemobiliseerd naar Wuhan. Ook deze heldhaftige bijdrage is door de staatspropagandamachine tot het uiterste uitgemolken om de “voordelen” van een autoritair regime op te hemelen. Onder deze vrijwilligers waren er twee verpleegsters uit de provincie Guangdong die op 24 februari een oproep publiceerden in het Britse tijdschrift Lancet.

“De omstandigheden en de omgeving hier in Wuhan zijn moeilijker en extremer dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen,” schreven ze. Onder druk van de regering hebben de auteurs hun brief enkele dagen later ingetrokken.

De omstandigheden die beschreven zijn in de ziekenhuizen van Wuhan en Hubei, van acute tekorten, lange uren en uitputting, en in Wuhan alleen al meer dan 3.000 gezondheidswerkers die besmet zijn met COVID-19, kregen navolging in Italië, Spanje, Groot-Brittannië en de VS. Daar was er nochtans al veel langer een waarschuwing. Het versterkt het misdadige karakter van het gebrek aan voorbereiding. Het Chinese regime liet de censuur op volle toeren draaien om alle tekortkomingen onder de mat te vegen en de “overwinning” op de pandemie als internationaal model voor te stellen.

Artsen, waaronder Li Wenliang die op 7 februari stierf aan COVID-19, probeerden eind december 2019 aan de alarmbel te trekken, maar werden gearresteerd en tot zwijgen gebracht. Dokter Ai Fen, hoofd van de spoeddienst in het Centraal Ziekenhuis van Wuhan, is sinds 1 april vermist. Er wordt verondersteld dat hij ‘verdwenen’ is door de staatsveiligheid na een interview met Australische media. Ai was een van de eerste klokkenluiders die in december haar collega’s probeerde te waarschuwen voor het nieuwe coronavirus. Als deze waarschuwingen waren opgevolgd, hadden Wuhan, China en de hele wereld de catastrofale verspreiding van de pandemie vandaag sterker kunnen voorkomen.

“Fake! Nep! Het is allemaal nep!”

De afgelopen weken werden de omstandigheden tijdens de lockdown steeds ondraaglijker en zijn er verschillende protesten uitgebroken. Zoals Zhou Yi meldt:

In maart vonden verschillende protesten plaats in de provincie Hubei, het epicentrum van de COVID-19 pandemie, wat erop wijst dat er een enorme kloof bestaat tussen de realiteit en de “positieve energie”-propaganda van de Communistische Partij van China (CCP). De woede is met name gericht tegen woekerhandel door ambtenaren en lokale bedrijven die de ramp hebben uitgebuit. In omstandigheden van lockdown, waar het normale winkelen is opgeschort omdat de bewoners niet meer naar buiten mogen, is de voedseldistributie gecentraliseerd in handen van lokale buurtcomités, die de beheerscomités zijn van de woningcomplexen die bestaan uit vertegenwoordigers van het vastgoedbedrijf en de CCP.

Toen Sun Chunlan, de Chinese vicepremier, op 5 maart een bezoek bracht aan Kaiyuan Mansion in Wuhan, schreeuwden de bewoners die meer dan veertig dagen in hun huizen waren geïsoleerd: “Fake, nep! Het is allemaal nep!” De bewoners schreeuwden omdat het beeld van “voldoende aanbod en stabiele prijzen” dat op televisie te zien was, niet met de realiteit overeenstemde.

In werkelijkheid was de prijs van vlees dat door de woongemeenschap werd aangekocht 100 yuan per kilo, of vijf keer zoveel als op televisie werd gezegd. Andere buurtcomités bleken voedsel vervoerd te hebben in vuilniswagens, ambulances of andere voertuigen. Ondanks de beweringen dat alle voertuigen werden gedesinfecteerd, werd dit online in vraag gesteld.

Op 10 maart bracht Xi Jinping voor het eerst sinds de lockdown van 23 januari een bezoek aan Wuhan. Er was massale kritiek op het regime en zelfs op Xi persoonlijk, vanwege het wanbeheer van de crisis, vooral in de beginfase. Xi’s bezoek had twee doelen: de hele wereld, maar vooral de Chinese bevolking, laten zien dat de CCP het virus in zijn epicentrum had “verslagen”, maar ook om Xi’s slecht gedeukte imago op te krikken.

De massale persoonlijkheidscultus rond Xi portretteert hem als de “Volksleider”, een titel die voorheen alleen door Mao Zedong werd gevoerd. In Wuhan ontweek Xi over het algemeen ontmoetingen met het volk. Bij een bezoek aan een wooncomplex werd de bewoners verteld dat ze binnenshuis moesten blijven – uit angst dat er protesten zouden zijn zoals bij het bezoek van Sun Chunlan. De meeste andere evenementen tijdens Xi’s bezoek werden uitgevoerd door middel van videoconferentie, bijvoorbeeld met groepen eerstelijns gezondheidswerkers in het Huoshenshan Ziekenhuis. “Uiteindelijk ging hij naar Wuhan om videogesprekken te voeren,” was een opmerking op sociale media (een opmerking die overigens bijzonder snel verwijderd werd).

Speculatie op voedsel

Op 12 maart nam iemand met de familienaam Cheng uit Xiaogan, op 100 kilometer van Wuhan, contact op met een leverancier van verse groenten die lagere prijzen aanbood. Hij werd aan de politie doorgegeven door de lokale supermarkt en het beheer van zijn flatgebouw. De politie pakte Cheng op, wat de woede van de bewoners aanwakkerde. Ze kwamen met meer dan 100 mensen samen op het basketveld om te protesteren. Ze omsingelden politieauto’s en eisten zijn vrijlating. Ze eisten het ontslag van Lyu Deshan, de secretaris van het CCP-comité in de gemeenschap, en ook van de directeur van het comité van het flatgebouw. Beiden wonen overigens niet ter plaatse.

De officiële reactie op dit incident door de autoriteiten van Xiaogan minimaliseerde de kwestie van de dure groenten en vermeldde niet of Cheng effectief werd vrijgelaten of niet. Volgens de online commentaren was het voedsel tijdens de lockdown altijd bijzonder duur en van slechte kwaliteit. De lokale ambtenaren konden meer dan 1000 yuan per dag per persoon verdienen op basis van hun monopolie. De arrestatie van een ‘oproerkraaier’ was bedoeld als dreigement om de lucratieve zaken van de supermarkt en de lokale ambtenaren niet in gevaar te brengen.

Tijdens de periode van lockdown, van 23 januari tot 8 april, schoten de voedselprijzen omhoog en kon de kwaliteit niet worden gegarandeerd, wat aantoonde dat de lokale instanties van het CCP-regime door het monopoliseren van de bevoorrading en het verhogen van de prijzen van dagelijkse benodigdheden, de ramp uitbuitten en de winst voor ambtenaren en zakenmensen boven de behoeften van het volk plaatsten. Een echte socialistische samenleving zou dit nooit toestaan, omdat de arbeidersklasse de controle zou hebben, via democratische comités in elke woonwijk, op elke school en op elke werkplek, in plaats van de huidige heerschappij door een partijmachine die ongekozen bureaucraten en kapitalistische profiteurs bedient.

“Nul nieuwe gevallen”

Naar aanleiding van officiële gegevens over “nul nieuwe gevallen” in de provincie Hubei, werd de lockdown in steden in Hubei (met uitzondering van Wuhan) op 25 maart opgeheven. De inwoners van Hubei met een groene QR-code (groene code betekent gezond) werden echter nog steeds geconfronteerd met belemmeringen voor hun toegang tot andere provincies. Op 27 maart heeft de verkeerspolitie van Jiujiang een blokkade opgeworpen op de brug tussen de provincie Hubei en de provincie Jiangxi om de oversteek van voertuigen vanuit Hubei te stoppen.

Aanvankelijk was er een confrontatie tussen de politie van Jiujiang en die van Huangmei (een provincie in Huanggang, Hubei). Aan de kant van Jiangxi werd de oproerpolitie als back-up ingezet. Omdat er voortdurend mensen uit Hubei aankwamen, escaleerde de confrontatie. Kwaad over de discriminatie gingen de mensen uit Hubei de confrontatie met de politie van Jiangxi aan bij de Yangtze-brug. Enkele voertuigen van de politie werden omver gegooid, de blokkade werd doorbroken, en de mensen trokken naar het politiebureau van de brug om verontschuldigingen te eisen. De video van het incident werd snel gewist op sociale media.

Om een bonus van 100.000 yuan per persoon te krijgen en te reageren op de oproep van de centrale overheid om het werk en de productie te hervatten, hebben ambtenaren in elke provincie de omvang van de pandemie verborgen gehouden. Lokale autoriteiten die de werkelijke situatie kennen, zijn bang dat er een massale uitbraak zal plaatsvinden die uiteindelijk onmogelijk onder de mat kan geveegd worden.

Discriminatie van de bevolking uit Hubei

Het maakt dat autoriteiten van andere delen van China nog steeds “voorzorgsmaatregelen” nemen tegen inwoners van Hubei, ook al zijn de maatregelen daar afgebouwd. We zien dit ook door de aanscherping van de controles in Peking en het verbod voor mensen op zakenreis of familiebezoek in Hubei om terug te keren naar Peking.

Dit soort ‘regionalisme’ gaat in tegen de propaganda van de centrale regering en de staatsmedia over een verenigde ‘volksoorlog’ tegen de pandemie. Steeds meer mensen zijn dan ook sceptisch over de officiële berichtgeving.

De eisen van prijscontrole op dagelijkse benodigdheden en van transparantie van informatie, zullen onvermijdelijk botsen met het Chinese staatskapitalistische systeem waar de macht steeds meer gecentraliseerd wordt in handen van één persoon. Werkenden in heel China moeten het ‘regionalisme’ overwinnen door gemeenschappelijke organisaties op te zetten, in het bijzonder onafhankelijke en volledig democratische vakbonden. Dat is noodzakelijk om de dictatuur van de CCP omver te werpen en in de plaats daarvan te bouwen aan een democratisch socialistische samenleving waarin de productiemiddelen in publieke handen zijn en de economie onder democratische controle van de werkenden worden geplaatst.

Overal ter wereld weerklinkt de roep om maatregelen tegen de bedreiging die Covid-19 vormt voor de fysiek zwaksten in onze samenleving. Sommigen halen China aan als voorbeeld van een overheid die gepast handelde in de strijd tegen corona.

door Sander (Dendermonde)

De draconische maatregelen vanaf eind januari hebben hun effect in China uiteraard niet gemist. Volgens de meest recente berichtgeving is het land over zijn “coronapiek” heen. Veel traditionele media, maar helaas ook de PVDA, vergeten hierbij te vermelden dat Xi Jinping en zijn bureaucratische mallemolen er aanvankelijk gedurende enkele cruciale weken alles aan deden om de uitbraak van Covid-19 in de doofpot te steken.

Toen Li Wenliang, een dokter in Wuhan Central Hospital, zijn zorgen over het virus publiek maakte, werd hij op 3 januari gedwongen een brief te ondertekenen waarin stond dat hij een paniekzaaier was die leugens verkondigde. Hiermee werd ook meteen een voorbeeld gesteld voor anderen die aan de alarmbel zouden trekken. Het medisch personeel van Wuhan Central Hospital werd op een brute manier de mond gesnoerd om de al precaire politieke en economische situatie van China niet nog meer in gevaar te brengen. Zelfs rond Li’s dood hangt een waas van mysterie: Li Wenliang stierf op 6 februari aan de gevolgen van Covid-19.

De quarantaine die volgde op de bevestiging van de uitbraak kan daadkrachtig genoemd worden, maar enkel als men voorbij gaat aan de miljoenen mensen die zonder inkomen gezet werden en aan het feit dat volledige steden tot quasi oorlogszones herleid werden. De gevolgen voor honderden miljoenen Chinezen zijn niet te overzien! Op dit moment worden die werknemers terug de werkplaatsen en scholen in gedwongen zonder enige vorm van zekerheid dat de epidemie afgelopen is.

Het is duidelijk dat Keizer Xi meer met zijn prestige, zijn interne machtspositie en internationaal imago bezig is dan met de gezondheid van de bevolking.

Wanbeheer van epidemie stort regime van Xi Jinping in historische crisis

“Ze liegen, we weten dat ze liegen. Ze weten ook dat we weten dat ze liegen, en toch liegen ze nog steeds.” Dit online commentaar van een inwoner van Wenzhou, een van de vele grote steden die onder een ongekende quarantaine is geplaatst, onderstreept de explosieve woede die in heel China wordt gevoeld naarmate de nieuwe epidemie van het coronavirus (2019-nCov) zich in een alarmerend tempo verspreidt.

Door Vincent Kolo, chinaworker.info

Het huidige dodental is 1.018, met meer dan 43.000 bevestigde gevallen van besmetting. Het dodental stijgt met meer dan 100 per dag. Het Chinese regime beweerde dat de epidemie in de eerste week van februari haar hoogtepunt zou bereiken, wat nu hopeloos onrealistisch lijkt. Buitenlandse en Hongkongse deskundigen hebben gewaarschuwd dat de piek pas in april of mei zou kunnen komen. Veel wetenschappers uiten hun scepsis ten aanzien van de officiële Chinese rapporten en zeggen dat het aantal besmettingen tien keer zo hoog kan zijn.

Het virus, dat het ademhalingssysteem aanvalt, heeft in vijf weken tijd meer levens geëist dan de SARS-epidemie (Severe Acute Respiratory Syndrome) uit 2003 in een periode van zes maanden. De huidige crisis toont aan dat de zogenaamde communistische (CCP) dictatuur niets geleerd heeft van de epidemie van 17 jaar geleden. Erger nog, de verharding van de autocratische heerschappij en de extreme centralisatie van de macht in de vorm van een “eenmansregime”, die de twee belangrijkste onderscheidende kenmerken zijn van het acht jaar durende bewind van Xi Jinping, hebben geresulteerd in een nog onhandigere reactie van de Chinese staat.

Met Xi aan het roer, heeft Peking geblunderd in een nieuwe crisis van historische proporties, een crisis die grotendeels van eigen makelij is. Dat zou al erg genoeg zijn als het niet een herhaling was van wat het vorig jaar heeft gedaan, waardoor in Hongkong een ongeziene crisis is ontstaan, voordat er in Taiwan een soortgelijk resultaat werd bereikt.

Deze crises volgen elkaar snel op en worden nog versterkt door een ongekende strijd van de supermacht met het Amerikaanse imperialisme (waarbij de epidemie een extra slagveld in dit conflict zal worden), waardoor het vertrouwen van de heersende Chinese elite en het voorheen rotsvaste geloof in het autoritaire kapitalistische model van de CCP wordt ondermijnd. Xi, de ‘sterke man’ die belast was met de redding van het CCP-bewind, lijkt meer kans te hebben om de ondergang van de CCP te veroorzaken. Het regime heeft de epidemie “dichter bij een existentiële crisis voor Xi en de [CCP] gebracht dan we sinds 1989 zagen,” zei Bill Bishop, een Amerikaanse commentator.

De korte geschiedenis van de nieuwe uitbraak van het coronavirus is er een van bureaucratische verlamming en wanbeheer door lokale ambtenaren, en doofpotaffaires die geworteld zijn in wat Minxin Pei beschrijft als de “pathologische geheimhouding” van CCP. Dit werd gevolgd door een draconisch hardhandig optreden dat vanuit Peking werd bevolen om het gezag van de CCP op te leggen, nadat het zich – te laat – had gerealiseerd wat het veel eerder had kunnen leren als het gigantische veiligheidsapparaat niet was ingezet tegen diegenen die de samenleving probeerden te waarschuwen voor het dreigende gevaar.

Humanitaire, economische en politieke crisis

Het resultaat is een humanitaire, economische en politieke crisis. 60 miljoen mensen – evenveel als de bevolking van Italië – bevinden zich in afgesloten steden sinds de dictatuur op 23 januari, de vooravond van het Chinese Nieuwjaar, de grootste quarantaine in de wereldgeschiedenis heeft bevolen. Nog eens tientallen miljoenen mensen in steden in heel China zijn opgesloten in hun huizen, met strenge beperkingen waardoor slechts één familielid per dag de deur uit kan gaan om benodigdheden te kopen.

Quarantainesteden zoals Wuhan – het epicentrum van de epidemie – lijken op oorlogsomstandigheden, waarbij de bevolking te maken heeft met ernstige ontberingen, acute tekorten aan medische voorraden en lange wachtrijen om een dokter te zien in een ondergefinancierd en compleet overspoeld ziekenhuissysteem. Hu Xingdou, hoogleraar economie aan het Beijing Institute of Technology, beschreef de situatie als “apocalyptisch” en vergeleek de quarantaineomstandigheden met die tijdens de Grote Hongersnood van zestig jaar geleden.

Tientallen miljoenen arbeiders zitten zonder loon, omdat fabrieken en kantoren zijn gesloten. De Nieuwjaarsvakantie werd in het grootste deel van het land met tien dagen verlengd en in sommige regio’s zelfs nog langer. Leraren zijn onbezoldigd door het feit dat scholen tot nader order gesloten blijven.

Miljoenen migrantenarbeiders uit de provincies in het binnenland zijn overgeleverd aan nieuwe quarantaineregels en reisbeperkingen die zich in het hele land hebben uitgebreid. Een video toont een getrouwd stel dat is gestrand op een brug die twee provincies, Guizhou en Chongqing, met elkaar verbindt omdat de twee regeringen het reizen tussen beide provincies hebben geblokkeerd.

Hubei, waar Wuhan de provinciale hoofdstad is, heeft tien miljoen migranten die in andere provincies wonen en werken. Deze arbeiders worden gediscrimineerd en zelfs vervolgd. Zoals Li Yuan in de New York Times meldt: “Terwijl ze proberen de verspreiding in te dammen, laten lokale overheden zien dat ze beter zijn in het doen alsof ze bezig zijn dan in het vinden van een oplossing. Velen vinden nu manieren om de inwoners van de provincie Hubei op te sporen en zelfs te verdrijven om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan.” Dit dreigt deze werkenden te doen onderduiken, waardoor de strijd tegen de epidemie nog wordt ondermijnd.

De harde maatregelen die Xi en het Permanent Comité van het Politbureau in gang hebben gezet, komen volgens Human Rights Watch neer op een “voorhamer-aanpak”. Het grootste deel van China is tot stilstand gekomen. Dit heeft geleid tot nieuwe spanningen in het Chinese staatsbestel, waarbij verschillende regio’s hun eigen quarantainemaatregelen opleggen en ruzie maken in plaats van te coördineren over middelen voor noodhulp.

Dali, een stad in de provincie Yunnan, heeft een zending maskers onderschept die op weg was naar Chongqing, wat een geschil tussen de twee regeringen heeft veroorzaakt. De staatsmedia meldden ook dat medische producten onderweg van Zuid-Korea naar de stad Shenyang in beslag werden genomen door douanebeambten in Qingdao. De autoriteiten van Qingdao beweerden dat dit een vergelding was voor Shenyang-functionarissen die een partij goederen in beslag hadden genomen die voor Qingdao bestemd was. Dergelijke incidenten hebben geleid tot afschuw en woede op de sociale media.

“Menselijke ramp”

“Dit is echt een door de mens veroorzaakte ramp,” aldus een bericht op de sociale media dat de situatie goed samenvat. Ondanks de staatscensuur die manisch werkt om ze uit te wissen, zijn dergelijke anti-regeringsstandpunten nu schering en inslag geworden, zoals een uitgelekt intern overheidsrapport erkent.

De anti-regeringsstemming bereikte een nieuw niveau met de dood op 6 februari van de Li Wenliang, een arts in het Wuhan Centraal Ziekenhuis die als klokkenluider werd gezien. Li werd op 3 januari door de politie gedwongen om een brief te ondertekenen waarin hij zei dat hij “onwaarheden” verspreidde door collega’s te waarschuwen voor een nieuw SARS-achtig virus. Zijn voorbeeld werd gebruikt als een afschrikmiddel om ander medisch personeel in Wuhan te doen zwijgen.

Toen het nieuws bekend werd dat de berispte klokkenluider van Wuhan en zijn collega’s allemaal medische professionals waren die hadden geprobeerd om alarm te slaan, explodeerde de woede op de sociale media. De CCP werd gedwongen om Li, die inmiddels besmet was met het virus, zachtjes te behandelen en hem toe te staan om media-interviews te doen. Het Hooggerechtshof kwam zelfs met een verklaring waarin stond dat Li niet gestraft had moeten worden.

Dit was een poging van de centrale regering om de massale ontevredenheid in te dammen en onschadelijk te maken, en het naar beneden te richten op functionarissen in Wuhan, als voorbereiding op nog meer censuur en vervolging van “geruchtenmakers” in de toekomst. Eventuele tactische concessies van het regime van Xi, zoals vorig jaar in Hongkong, zijn geen teken van een koerswijziging, maar slechts een poging om tijd te winnen voor de voortzetting van het autoritaire regime.

In een laatste interview aan Caixin Global zijn de zeer gematigde woorden van Li uit het graf teruggekomen om het regime van Xi te achtervolgen: “Ik denk dat er meer dan één stem moet zijn in een gezonde samenleving, en ik keur het gebruik van publieke macht voor overmatige inmenging niet goed.”

Zelfs Li’s dood, eerst aangekondigd op 6 februari, vervolgens ontkend door de staatsmedia, en opnieuw aangekondigd op 7 februari, was de focus van nog een andere niet zo slimme doofpotaffaire. Vermoedelijk had de enorme propaganda en de censuurmachine van de CCP meer tijd nodig om zich op de dood van de dokter voor te bereiden. Het nieuws ontketende een ongekende online uiting van anti-regeringswoede. Miljoenen gedeelde berichten over Li Wenliang en de hashtags “Ik wil vrije meningsuiting” en “We eisen vrije meningsuiting” werden door tientallen miljoenen mensen bekeken voordat ze gecensureerd werden.

De gevolgen van deze gebeurtenissen voor China en de wereldeconomie zullen waarschijnlijk veel groter zijn dan die van de SARS-epidemie. In 2003 was China goed voor slechts 4% van het mondiale BBP, terwijl dat nu 16% is. Het is helemaal niet vergezocht, vooral gezien de kwetsbare toestand van de wereldeconomie, om te denken dat de epidemie een omslagpunt naar een wereldwijde recessie kan worden. Dit komt door de doorslaggevende rol van China, dat vorig jaar goed was voor meer dan 30% van de groei van het mondiale bbp.

De auto-industrie, die zich wereldwijd al in een recessie bevindt, wordt geconfronteerd met een enorme verstoring, zoals blijkt uit de sluiting van alle autofabrieken van Hyundai in Zuid-Korea bij gebrek aan onderdelen van Chinese leveranciers. De Europese autofabrikanten hebben te maken met een vergelijkbare druk als de problemen in China aanhouden. Het is niet duidelijk wanneer de Chinese autofabrieken en andere grote industrieën hun normale productie zullen hervatten na de langdurige stillegging als gevolg van de epidemie.

Maar de problemen gaan veel dieper. Een langer durende epidemie zou de naald kunnen zijn die de enorme zeepbel in de Chinese huizenmarkt doet barsten. Dat dreigt op zijn beurt de banksector te doen instorten. Wuhan, China’s vijfde grootste stad, is een goed voorbeeld van een onhoudbare zeepbel. De huizenprijzen in de stad zijn de afgelopen twee jaar verviervoudigd.

“Mensen met geld zijn doodsbang en durven niet buiten te komen,” vertelde een in Peking gevestigde makelaar aan de Financial Times. “Niemand gaat werken. De vastgoedontwikkelingen liggen allemaal plat. De impact zal zeker groot zijn.”

Wuhan: tijdslijn van een ramp

In de eerste kritieke weken van deze crisis deed de regering in Wuhan het absolute tegendeel van wat ze had moeten doen. Ze arresteerden mensen en lieten klokkenluiders, waaronder medische professionals als Li Wenliang, het zwijgen opleggen. Ze hebben zelfs het ziekenhuispersoneel niet op de hoogte gebracht van de gevaren, een andere bron van publieke woede nu heel wat zorgpersoneel besmet is. In één enkel ziekenhuis van Wuhan zijn 40 personeelsleden besmet.

Naar schatting hebben vijf miljoen mensen Wuhan verlaten en zijn ze in de periode 1-20 januari naar andere delen van China gereisd, zonder dat ze wisten dat ze het virus konden dragen of gewaarschuwd werden om elementaire voorzorgsmaatregelen te nemen, zoals het dragen van maskers, het regelmatig wassen van de handen en het vermijden van openbare bijeenkomsten.

De ambtenaren van Wuhan gingen op 18 januari door met een banket voor 40.000 gezinnen in het district Baibuting – slechts enkele dagen voordat de stad volledig werd afgesloten en alle reizen naar buiten de stad werden verboden. Vandaag zijn tientallen gebouwen in Baibuting met zijn 130.000 inwoners bepleisterd met officiële rode borden: “koortsgebouwen”. Caixin Global citeerde lokale bewoners die klagen dat ze nog steeds niet zijn geadviseerd door overheidsfunctionarissen over welke voorzorgsmaatregelen ze moeten nemen, zelfs nadat hun huizen zijn aangewezen als “koortsgebouwen”.

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), een VN-agentschap, werd op 31 december door ambtenaren van het Chinese nationale ministerie van Volksgezondheid op de hoogte gebracht van een uitbraak van “longontsteking met onbekende oorzaak” in Wuhan. Een week later kreeg het virus de naam 2019-nCov. Deze tijdlijn impliceert dat Peking gefaald heeft om sneller op te treden. Ondertussen verbergt het regime van Peking zich achter de fouten van de lokale regering van Wuhan. Ondanks een stapel bewijzen van het tegendeel prijst de WHO de aanpak van de Chinese dictatuur, waarbij zelfs “China’s systeem” en Xi’s “grote leiderschapscapaciteit” worden toegejuicht. De troost van een paar bureaucraten in Genève is een kleine troost voor de CCP, die in eigen land met steeds grotere vijandigheid wordt geconfronteerd.

Revolutionaire schokken

Peking bevindt zich nu in een fase van acute schadebeperking, waarbij geprobeerd wordt het personage van “Keizer Xi” te beschermen en alle schuld op de regering en de politie van Wuhan af te schuiven. Het Permanent Comité van het Politbureau – de binnenste kring van de CCP – erkende de huidige situatie als “een belangrijke test voor het Chinese systeem en de bestuurlijke capaciteit.”

De CCP zet zijn volledige arsenaal aan ‘stabiliteitsmaatregelen’ in met een massale propaganda- en pr-campagne, het regime richt ziekenhuizen in recordtempo op en verkondigt een ‘volksoorlog’ tegen de epidemie. Ondanks het optrekken van twee nieuwe ziekenhuizen in Wuhan, waarvan de regering zegt dat ze 13.000 extra bedden bieden, is dit nog steeds onvoldoende. Er zijn schattingen van wel 190.000 geïnfecteerde mensen in Wuhan.

Peking kondigde onlangs een bedrag van 12 miljard dollar aan als noodfinanciering voor de bestrijding van de epidemie. Maar in dezelfde week werd er 174 miljard dollar in de banksector en op de beurs gepompt om een ineenstorting van de markt te voorkomen. De kloof tussen deze twee bedragen toont de echte klassenpositie van de Chinese machthebbers.

Waar kan dit naartoe leiden? In de Financial Times stelt Jamil Anderlini dat “als het virus niet snel kan worden ingedamd, dit het Tsjernobyl-moment van China kan blijken te zijn, wanneer de leugens en absurditeiten van de autocratie voor iedereen zichtbaar worden.”

Hetzelfde punt is online door veel burgers in China naar voren gebracht, waarbij vergelijkingen werden gemaakt met de kernramp van 1986, een gebeurtenis die de basis van het stalinistische regime in de Sovjet-Unie ondermijnde. Anderlini trekt ook een parallel met Tunesië in 2010 door Li Wenliang te vergelijken met Mohamed Bouazizi, de fruitverkoper die door zijn zelfdoding de aanzet gaf tot de Tunesische revolutie.

Het is duidelijk dat de Chinese dictatuur haar diepste crisis sinds het einde van de jaren tachtig van de vorige eeuw doormaakt. De ‘tweelingbijeenkomsten’ van maart (NPC en CPPCC) kunnen nu worden afgelast vanwege de epidemie. Als dit gebeurt, is de echte reden eerder het voorkomen van openlijke meningsverschillen bij deze doorgaans zeer gechoreografeerde gebeurtenis.

De machtsstrijd binnen de CCP en de heersende elite zal vrijwel zeker weer oplaaien, gevoed door groeiende verdeeldheid over de leiding van Xi, maar uiteindelijk ook door de nieuwe stemmingen in de samenleving. Als de epidemie niet op korte termijn wordt ingedamd en enorme economische schade aanricht, kan dit een nieuwe crisis ontketenen met mogelijk revolutionaire gevolgen.

De taak van de marxisten, van de aanhangers van International Socialist Alternatief (ISA) in China, is om de meest geavanceerde delen van de arbeidersklasse en de jeugd te helpen zich politiek voor te bereiden. De humanitaire, economische en politieke crisis in China schreeuwt om de opbouw van een socialistisch en werkelijk democratisch arbeidersalternatief voor het autoritaire kapitalisme van de CCP.

Werkenden moeten in actie komen: bouw aan vakbonden en actiecomités rond gezondheid op elke werkplek

Hieronder publiceren we een vertaling van een pamflet van Socialist Action (onze zusterorganisatie in Hongkong) gericht op de oproep van werkenden en zorgwerkers uit nieuwe vakbondsgroepen voor een staking op 3 februari uit protest tegen de ontoereikende maatregelen van de Hongkongse regering inzake het coronavirus dat na China nu ook Hongkong getroffen heeft.

De epidemie die in China een enorme ontwrichting heeft veroorzaakt, is een internationale noodsituatie op vlak van volksgezondheid. De snelle verspreiding van het virus, dat officieel “2019-NCoV” wordt genoemd en het ademhalingssysteem aantast, heeft gezondheidsdeskundigen gealarmeerd. Sommigen waarschuwen dat het een ernstiger bedreiging vormt dan het SARS-virus, waaraan het nauw verwant is. Dat virus zorgde in 2003 voor 750 doden en 8.000 besmettingen. Het SARS-virus is ook in China ontstaan. Kapitalistische economen, die zich richten op de aandelenmarkten in plaats van op het menselijk leven, waarschuwen dat het nieuwe virus een wereldwijde recessie kan veroorzaken.

Het nieuwe coronavirus dat in Wuhan is ontstaan, verspreidt zich in een alarmerend tempo. Er is angst en een zekere mate van paniek onder gewone mensen in China en Hongkong. Elders neemt de bezorgdheid toe naarmate de verspreiding van de epidemie versnelt en de gezondheidsverantwoordelijken waarschuwen dat het virus besmettelijker wordt. De omvang van de epidemie in China wordt verergerd door het gebrek aan duidelijke informatie van de regering. Het wijdverbreide wantrouwen ten opzichte van de autoriteiten is gebaseerd op de ervaring van de mensen met voorheen slecht beheerde crises (SARS, toxisch melkschandaal van 2008, vaccinschandaal van 2018).

Het regime van Xi Jinping geeft toe dat de situatie “ernstig” is. Er zijn nu bevestigde gevallen van besmetting gemeld in ongeveer 20 landen buiten China, en het aantal gerapporteerde sterfgevallen en infecties neemt toe in China (100 doden op het moment van schrijven en 2700 bevestigde gevallen, een verdubbeling in twee dagen).

De eerste [Chinese] reactie van de overheid was er een van criminele verwaarlozing. We hebben dit al eerder gezien. Het nieuws werd onderdrukt. Online informatie werd geblokkeerd. De ernst van de situatie werd volledig onderschat en het behoud van “stabiliteit” had de hoogste prioriteit. Veel Chinese burgers doen een beroep op sociale media waar ze pleiten voor het afzetten en bestraffen van het stadsbestuur van Wuhan. Dat is begrijpelijk: dat bestuur kent de situatie sinds december, toen de eerste gevallen zich voordeden, maar ondernam niets om belangrijke overheidsbijeenkomsten in de eerste weken van januari niet te verstoren. Waardevolle tijd ging verloren en de kans om de epidemie “onder controle” te krijgen werd gemist. Volgens de viroloog van de Hong Kong University, Guang Yi, was dat de gouden periode om controle te krijgen en nu is zelfs het effect van het afsluiten van hele steden om de verspreiding van het virus te voorkomen beperkt.

De snelheid van de gebeurtenissen is eng. De besmetting van mens tot mens werd pas op 20 januari bevestigd. Drie dagen later werd de stad Wuhan (met 11 miljoen inwoners) afgesloten, met een verbod op alle uitgaande reizen. In de volgende drie dagen werd deze quarantaine en reisverbod uitgebreid tot nog eens 20 steden, waarbij zo’n 60 miljoen mensen worden getroffen. Treinen, vliegtuigen, veerboten en bussen worden opgehangen en stations en tolwegen worden geblokkeerd door gewapende politie.

Xi Jinping en de top van het regime zijn gedwongen om de crisis rechtstreeks onder controle te krijgen, vanwege de verlamming en het gebrek aan lokaal initiatief van de lagere rangen van de Chinese autoritaire staat – erger nog dan tijdens de SARS-epidemie van 2003 – omdat lokale functionarissen bang zijn voor alles wat de dictatuur zou kunnen beschadigen of in verlegenheid kan brengen. De concentratie van alle macht in het centrum en in de persoon van ‘Keizer Xi’ zelf, betekent dat lokale overheden niets durven te doen tenzij ze daartoe opdracht krijgen van Peking.

De acties van de Hongkongse regering volgen hetzelfde tragische patroon. Ze gedroegen zich volledig als een marionet en waren verlamd. Wat betreft het verbod op reizen uit risicovolle gebieden op het Chinese vasteland en andere noodmaatregelen, is de regering van Carrie Lam zelfs achtergebleven bij de stappen die haar bazen in Peking hebben ondernomen. De regering van Hongkong weigerde er bij de mensen in Hongkong op aan te dringen om gezichtsmaskers te dragen (omdat de regering heeft geprobeerd om maskers te verbieden als onderdeel van haar repressieve aanval op de 8 maanden oude protestbeweging).

Chan Hon-yee, directeur van de dienst volksgezondheid in Hongkong, stelde dat het niet nodig is om gezichtsmaskers te dragen tijdens normale openbare activiteiten, terwijl regeringen op het vasteland van China, maar ook in Japan en Zuid-Korea, nu hun burgers net vragen om maskers te dragen. Om geen gezichtsverlies te lijden, verdedigt de regering van Hongkong koppig haar anti-maskerwet van oktober, en staat zij pal voor haar plan om in beroep te gaan tegen het besluit van het Hooggerechtshof van november om dat verbod in te trekken.

Het zwaar beproefde ziekenhuissysteem in Hongkong heeft dringend behoefte aan extra middelen om deze crisis het hoofd te bieden, wat tot massale woede en een oproep tot staking op maandag 3 februari heeft geleid. Socialist Action steunt dit stakingsinitiatief volledig en roept werkenden en activisten in de vakbonden en nieuwe vakbondsformaties op om solidariteit voor deze staking te mobiliseren.

Wij sluiten ons aan bij degenen die zeggen dat de door de regering voorgestelde verhoging van de politiesalarissen (om hen te belonen voor een half jaar ongekende repressie) moet worden geannuleerd en dat dit geld moet worden gebruikt voor noodmaatregelen om de epidemie te bestrijden, onder meer om de beschermende uitrusting voor medisch personeel te verbeteren (naar verluidt zijn er meer dan 10 miljoen gezichtsmaskers in het magazijn van het ministerie van Volksgezondheid, terwijl het personeel van de openbare ziekenhuizen niet genoeg N95-maskers heeft om te gebruiken) en om te zorgen voor voldoende isolatieafdelingen.

De regering moet maatregelen nemen om prijsspeculatie en hamsteren, waaronder gezichtsmaskers en voedsel, tijdens deze crisis strikt te verbieden. Ook moet de regering haar juridische procedure om de anti-gezichtsmaskerwet weer in te voeren stopzetten.

De hogesnelheidslijn [die het Chinese vasteland en Hongkong met elkaar verbindt] en de grens moeten onmiddellijk worden gesloten om de verspreiding van de epidemie in te dammen, niet alleen voor de Chinese bevolking maar voor alle mensen. Socialisten verzetten zich tegen de racistische agenda van de lokalistische beweging in Hongkong om via deze kwestie de Chinese bevolking op het vasteland aan te vallen. Het coronavirus discrimineert niet: alle etnische groepen en nationaliteiten kunnen drager zijn en lopen gevaar.

Werkenden en vakbonden in Hongkong moeten elkaars inspanningen steunen om zich op elke werkplek te organiseren, om met gekozen vertegenwoordigers actiecomités op te zetten om met het management te onderhandelen en om ervoor te zorgen dat er concrete stappen worden afgedwongen die de veiligheid van personeel en het grote publiek als topprioriteit stellen.

Werkenden moeten het recht hebben om tijdens deze crisis te weigeren naar China te worden gestuurd. Werkenden moeten ook het recht hebben om thuis te werken en flexibele werktijden te hanteren om de drukte tijdens de spitsuren te verminderen. We kunnen er niet op vertrouwen dat de overheid of de bedrijfsleiders in ons belang handelen. Daar moet voor worden gevochten – door het organiseren en verspreiden van de vakbonden en comités op de werkplaatsen. Maskers, wasfaciliteiten, meer schoonmaakroutines en informatiebijeenkomsten tijdens de werkuren moeten voor alle werkenden beschikbaar worden gesteld.

Arbeiders en vakbonden in Hongkong moeten alle gelijkaardige inspanningen van werkenden op het vasteland ondersteunen om hun rechten te verbeteren en vakbonden op te richten om adequate bescherming en middelen te verkrijgen om de crisis het hoofd te bieden. De moeilijkheden en de opofferingen van het Chinese ziekenhuispersoneel in crisissteden als Wuhan, dat botst op een tekort aan middelen en investeringen om de enorme omvang van de crisis aan te pakken, maken ons verdrietig en boos.

De solidariteit van de werkenden en de voorbeelden van de bouw van actiecomités in Hongkong kunnen de arbeiders op het vasteland inspireren om voor hun rechten te strijden. Massale actie van onderaf is de beste manier om deze noodsituatie te bestrijden, aangezien we duidelijk niet kunnen vertrouwen op de regering om het werk te doen.

De vakbonden in Hongkong zouden zich dringend moeten mobiliseren en voor deze stappen strijden:

• Bouw aan actiecomités op alle werkplekken
• Recht om te weigeren naar China te worden gestuurd voor werk
• Recht op flexibele werktijden en thuiswerk
• Recht op organisatie van de actiecomités onder werktijd
• Intrekking van het beroep van de regering om de anti-gezichtsmaskerwet opnieuw in te voeren
• Stop de loonsverhoging van de politie. Noodfinanciering voor medisch personeel