NL Socialisme

Category: Sociaal

  • Woningprijzen gaan door het dak. Meerderheid kan geen eigen huis permitteren!

    De afgelopen vier jaar is de prijs voor een gemiddeld huis in dit land met de helft toegenomen. Slechts de helft van de gezinnen en zowat 6% van de alleenstaanden kan zich een eigen huis permitteren. Wie een eigen huis wil, kan maar beter over welgestelde en toegefelijke ouders beschikken.

    Een gemiddeld huis kost nu 157.200 euro. Dat is een stijging met de helft op vier jaar tijd. Op 10 jaar tijd is er een toename van de prijs met 131%. Zoals we allemaal weten zijn de lonen niet op eenzelfde wijze gestegen in dezelfde periode. Resultaat: steeds minder mensen kunnen een eigen woning betalen en er moet steeds meer afbetaald worden.

    Slechts de helft van de gezinnen kan een eigen huis kopen tegen 66% in 2003, onder alleenstaanden is er sinds 2003 een daling van 14,2% naar 6,3%. Voor een gemiddeld huis (van 160.000 euro) betaal je met een lening op 25 jaar zo’n 850 euro per maand (na een eigen inbreng van 25.000 euro bij aankoop). Dat stelde een onderzoeker van Immotheker in Het Nieuwsblad. 25 jaar lang 850 euro per maand afbetalen, is een immens zware opdracht. Volgens Immotheker is daar al snel een netto-inkomen van 2.500 euro per maand voor nodig. Een villa van 290.000 euro is volgens Immotheker slechts toegankelijk voor 5,9% van de echtparen en 0,4% van de alleenstaanden.

    De stijgende woningprijzen zorgen ervoor dat jongeren niet langer in staat zijn om zelf iets te kopen zonder de steun van hun ouders. Het zorgt ook voor een groeiende schuldenlast bij gezinnen.

    Bij de hypotheekcrisis in de VS werd gesteld dat dit een typisch Amerikaans probleem was. Het klopt dat er een groter aantal “slechte leningen” waren in de VS, maar de prijsstijgingen waren er de afgelopen 10 jaar wel vergelijkbaar met die in België: 134% tegenover 131%. In landen als Spanje, Groot-Brittannië en Ierland namen de prijzen overigens heel wat sterker toe, daar waren er prijsstijgingen met 180-250% op 10 jaar tijd.

    Voor neoliberalen bestaat het gevaar uit een daling van de prijzen. Alan Greenspan stelde deze week nog in De Standaard: “Het gevaar van de woningzeepbel en het uiteenspatten daarvan, is dat we een ongekende voorraad onverkochte huizen hebben, vooral nieuwbouwhuizen. Dat drukt huizenprijzen flink naar beneden -een ernstig probleem. Als de huizenprijzen dalen, kunnen de consumentenuitgaven teruglopen. We zien nu al wat verzwakking in de Amerikaanse economie, maar het is te vroeg om definitief te zeggen dat er een recessie aankomt in de VS.”

    De enige manier om de prijzen te laten dalen, is door een massaal programma van sociale woningbouw. Goedkope en degelijke sociale woningen zouden ook de rest van de huisvestingsmarkt onder druk zetten. Het neoliberalisme vandaag zorgt ervoor dat een hele generatie jongeren niet alleen langer financieel afhankelijk blijft van de ouders, maar ook niet het perspectief heeft om ooit even ver te raken als hun ouders. Het is een systeem dat ons geen toekomst te bieden heeft!

  • Protest tegen uitbreiding Britse luchthaven

    In augustus werd aan de luchthaven van Heathrow in Londen actie gevoerd. Er was een actieweek met verschillende betogingen en directe acties. De aanleiding voor het protest was het plan van de luchthaven om verder uit te breiden met een derde landingsbaan. Hierdoor zouden ook een aantal dorpen in de buurt moeten verdwijnen. Op 19 augustus was de grootste betoging. Er vallen een aantal interessante lessen te trekken uit de acties.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Onder het motto "klimaatsverandering belangt iedereen aan", werden afbeeldingen meegedragen met menselijke gezichten op vanuit alle continenten. Fotos door Marc Vallee
    [/box]

    Een erg positief gegeven was het feit dat voor de acties werd samengewerkt tussen radicaliserende jongeren en buurtbewoners uit de bedreigde dorpen. Dat versterkt natuurlijk de acties aangezien het moeilijker is om de acties af te doen als het werk van een klein geïsoleerd groepje van voornamelijk jongeren. Bovendien zorgt het ervoor dat de milieu-activisten makkelijker banden kunnen leggen met bredere lagen van de bevolking. Natuurlijk hangt een dergelijke samenwerking samen met het programma dat naar voor wordt gebracht vanuit de acties, maar het smeden van banden met lokale actiegroepen was zeker een sterk punt van deze acties. De inwoners van Sipson liepen vooraan in de betoging, wat een scherpere boodschap bracht.

    Een andere les die kan worden getrokken uit de acties, is dat de politieke autoriteiten wel de mond vol hebben van ecologische maatregelen en het bestrijden van klimaatsverandering; maar als er acties plaatsvinden, is er toch repressie. De politie probeerde de betoging tegen te houden op het ogenblik dat te dicht bij de luchthaven werd gekomen. Het kwam tot een kat-en-muis-spelletje met de politie die met heel wat middelen aanwezig was. De formele bekommernissen van traditionele politici inzake milieu gaan duidelijk niet verder dan het verhoopte kortetermijn effect ervan in de media. Imago en perceptie zijn voor hen het belangrijkste.

    Dat is niet verwonderlijk aangezien de traditionele politici de belangen van de grote bedrijven en de banken verdedigen. Dat zijn winstbelangen die niet afgestemd zijn op de ecologische behoeften van de meerderheid van de bevolking. Als we rond ecologie een aantal eisen naar voor willen brengen, zullen we niet kunnen rekenen op de traditionele politici maar zullen we zelf moeten bouwen aan een politiek verlengstuk.

    In de acties is het daarom belangrijk om eisen naar voor te brengen die duidelijk zijn en die begrepen worden door bredere lagen. Op dat vlak waren de acties in Heathrow vrij beperkt, het eisenplatform was namelijk erg vaag. Er was ook heel wat verwarring aanwezig. Sommigen stelden dat er beter meer energie zou gestoken worden in het druk zetten op traditionele politici, anderen legden wel een verband tussen hoe dit systeem functioneert en de schade die dit toebrengt aan het milieu.

    Het kapitalistisch systeem leidt tot uitbuiting van de arbeiders en de leefomgeving van de arbeiders. In de strijd tegen klimaatsverandering en tegen verdere aanvallen op ons leefmilieu, zal de arbeidersklasse een cruciale rol moeten spelen. Daarom is het ook belangrijk om steeds banden te smeden tussen actievoerders en arbeiders. Bij de acties in Londen weigerden de organisatoren in te gaan op de vraag van de pilotenvakbond om een gesprek te hebben. Dat is volgens ons een foute inschatting. Het zijn niet de werknemers die verantwoordelijk zijn voor milieuvervuiling, maar het patronaat.

    De strijd tegen klimaatsverandering, is een strijd tegen de logica van dit systeem. Daarbij zal het noodzakelijk zijn om verder te gaan dan enkel semi-spontane acties of eenmalige betogingen. Het is noodzakelijk om ons te organiseren en met de arbeidersbeweging collectief op te komen voor een betere toekomst. Dat kan volgens ons enkel fundamenteel het geval zijn in een socialistische samenleving waar de behoeften van de arbeiders en hun gezinnen centraal staan en niet de winsten van een kleine minderheid.

  • 766 Angelica’s opgesloten in Belgische gesloten centra! Niemand is illegaal!

    De zaak Angelica blies vanaf eind juli een golf van verontwaardiging door het land. De Ecuadoriaanse Ana Cajamarca (28) en haar dochter Angelica (11) verbleven hier sinds 2003 ‘illegaal’. Angelica haalde goede resultaten op school en zat bij de lokale scouts. Niemand leek een probleem te maken van hun aanwezigheid, tot eind juni. Ze werden opgepakt, opgesloten en zouden worden uitgewezen naar Ecuador.

    Emiel Nachtegael

    Het opsluiten van Ana Cajamarca en haar dochter Angelica zorgde voor heel wat protest, zelfs de Ecuadoriaanse president Correa sprak zich uit tegen het repressief asielbeleid. België werd reeds twee keer veroordeeld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens omdat het minderjarigen opsluit en omwille van de uitwijzingspolitiek. Volgens het rapport van de bevoegde psycholoog leed Angelica, net als de vele andere opgesloten kinderen, aan depressie en nachtmerries als gevolg van de poging tot uitwijzing.

    Rond de omstandigheden van die poging tot uitwijzing hangt een mist van onduidelijkheid. Een privé-arts stelde bij de vrouw blauwe plekken vast aan de knieën en wonden aan het scheenbeen en aan de handen. Ana toonde op 31 juli enkele van haar verwondingen aan de pers. Zowel de DVZ (Dienst Vreemdelingenzaken) als de Federale Politie ontkennen. De politie stelde dat het de vrouw niet had aangeraakt.

    De opsluiting van kinderen in gevangenissen (gesloten centra) is blijkbaar een normaal gegeven in dit land. Vorig jaar zaten in het gesloten centrum 127bis 242 gezinnen met 537 kinderen. In Merksplas werden 229 kinderen opgesloten. Samen gaat het om 766 kinderen.

    Met uitzondering van de Groenen verklaarden alle Vlaamse partijen niets te willen veranderen aan het uitwijzingsbeleid (toen de Groenen in de regering zaten, is er overigens ook niet veel veranderd…). Ze schuiven de verantwoordelijkheid af op de asielzoekers zelf. Ana Cajamarca werd verweten geen asielaanvraag te hebben ingediend. Maar Ecuadorianen maken amper kans op regularisatie. Van de zowat 8.000 Ecuadorianen in dit land zijn er 2.000 legaal.

    Wij komen op voor de regularisatie van alle mensen zonder papieren zonder onderscheid. Sommige patroons (zoals onder meer bij Unizo) willen asielzoekers toelaten voor bepaalde beroepscategorieën, uiteraard vanuit het idee dat dit goedkope en flexibele arbeidskrachten kan opleveren. We willen dat iedere job een degelijke job is met gelijk loon voor iedereen, zowel allochtonen als autochtonen. Zo kan worden vermeden dat één groep arbeiders wordt ingezet om de arbeidscondities en lonen van andere groepen te ondermijnen.

    LSP is voor de onmiddellijke afschaffing van de gesloten centra. Op kapitalistische basis is er geen oplossing voor de miserie en de vaak daarmee gepaard gaande repressie die ervoor zorgen dat op de vlucht wordt gegaan. Wanhoopsoplossingen zoals vluchten, moeten gekeerd worden met een perspectief van hoop op een andere – socialistische – samenleving. Daarom is het nodig dat we ons internationaal organiseren om de maatschappij te veranderen.

  • Wordt Turnhoutse scholier straks uitgewezen naar Tibet?

    Op dit moment genieten de meeste scholieren van hun welverdiende en deugddoende vakantie. Over goed anderhalve week beginnen de middelbare scholen weer aan het volgende schooljaar. Maar niet voor iedereen was het een zorgeloze vakantie.

    Francesco Picqueur, LSP Turnhout

    Voor Tenzin, een Tibetaanse vluchteling en een klasgenoot van mij, zijn deze laatste vakantieweken een hel. Hij kreeg namelijk deze week het bericht dat zijn regularisatieaanvraag geweigerd is, en dat hij het grondgebied moet verlaten.

    Deze 19-jarige vluchteling verblijft drie jaar in ons land en gaat naar school in Turnhout. Hij heeft dit jaar zijn 5de jaar kantoor afgemaakt en zou naar het 6de jaar gaan. Hij gaat gráág naar school en dat zie je ook aan zijn resultaten. Hij spreekt zeer vlot Nederlands en is heel leergierig.

    De afwijzing van zijn regularisatieverzoek kwam onverwacht. Het toont weer duidelijk aan hoe onze asociale regering (van lopende zaken) omspringt met asielzoekers. Zij worden behandeld als “één van de zovele dossiers” zonder dat er enige moeite of tijd wordt ingestoken om de mensen achter het dossiernummer te leren kennen.

    Asielzoekers zijn geen nummers! Het zijn mensen! Mensen met recht op een bestaan en recht op een toekomst!

    Tenzin zag zijn toekomst rooskleurig in, hij wou zijn zevende jaar afmaken om daarna verder te studeren of te gaan werken en zo financiële zekerheid te hebben.

    Zijn toekomstplannen komen nu zwaar in het gedrang. Zonder papieren kan hij dan wel in het land blijven maar is hij gedoemd in de illegaliteit terecht te komen zonder onderwijs en zonder financiële steun. Terugkeren naar Tibet is geen oplossing… daar zouden de Chinese bezetters hem opsluiten in de gevangenis.

    We zullen bij het begin van het nieuwe schooljaar met enkele medeleerlingen samenkomen om een betoging en protestactie te organiseren, hopelijk in samenwerking met de school en de directie. Uiteraard hopen we op een zo breed mogelijke solidariteit. Zodra dit concreter wordt, zullen we de oproep breed verspreiden.

    Belg of migrant, samen in strijd tegen het asociaal beleid!

  • 172 euro per jaar extra voor gas. CREG bevestigt: gas wordt 17% duurder

    Electrabel heeft de afgelopen weken warm en koud geblazen over een mogelijke prijsstijging van gas en elektriciteit voor particulieren en bedrijven. Een in juni aangekondigde prijsstijging (de aankondiging kwam er vlak na de verkiezingen…) werd nadien toch in twijfel getrokken. Nu stelt de CREG (Commissie voor de Regulering van elektriciteit en gas) in een persbericht van 1 augustus echter opnieuw dat er een prijsverhoging komt van 17% voor particulieren.

    De aankondiging van Electrabel dat het de elektriciteits- en gasprijzen fors zou optrekken, kon op heel wat negatieve reacties rekenen in juni. De afgelopen jaren namen alle vaste kosten voor huishoudens sterk toe. Het resultaat liet zich reeds voelen voor veel gezinnen. Vorig jaar is het aantal gezinnen dat niet in staat was om de energiefactuur te betalen toegenomen tot 91.600, een stijging met 50% tegenover een jaar voorheen.

    Na het protest tegen de aangekondigde prijsstijging in juni leek het er even op dat de directie van Electrabel zou terugkomen op haar beslissing. Dat blijkt echter niet correct te zijn. De CREG, Commissie voor de Regulering van elektriciteit en gas, publiceerde op 1 augustus nog de resultaten van haar studie over prijsverhogingen voor gas en elektriciteit. Daarin wordt bevestigd dat er voor particulieren een stijging met 17% zit aan te komen. “Een gemiddelde residentiële gebruiker” (lees: een normaal gezin) zal hierdoor tot 172 euro per jaar extra betalen.

    Verder stelt de CREG dat de door Electrabel aangehaalde redenen voor een prijsverhoging niet terecht zijn. Electrabel stelt dat de internationale prijzen waren toegenomen, maar ook dat argument gaat niet op: Electrabel produceert voornamelijk in België zelf met een grotendeels afgeschreven productiepark. Hierdoor liggen de kosten lager dan in het buitenland.

    De CREG stelt dat het voorstander is van een maximumprijs voor energie en adviseert de regering in die zin. Het is echter maar de vraag of de komende regering daarop zal ingaan. Het lijkt erop dat de regering een belangrijk deel van haar begroting wil opvullen met financiële middelen die komen uit het openhouden van de kerncentrales en de bedragen die Electrabel in ruil daarvoor aan de regering zou geven. Zal het ene plezier het andere waard zijn?

    Wij stellen ons de vraag waarom de gemeenschap geen controle heeft op de energiemarkt. Waarom is winst een centraal gegeven als het over ons energieverbruik gaat? Wij denken dat er nood is aan een democratische controle van de gemeenschap op de energiesector, en niet aan meer liberaliseringen. Ook verzetten we ons tegen het feit dat 21% BTW wordt betaald op energie. Verder zijn we voor een bevriezing van de energieprijzen als eerste maatregel in het volledig onder democratische controle plaatsen van de volledige energiesector zodat ten volle rekening kan worden gehouden met de behoeften van de arbeiders en hun gezinnen (met inbegrip van de ecologische behoeften).

  • Ecuadoriaanse kritiek op Belgisch asielbeleid

    Ana Cajamarca en haar 11-jarige dochter Angelica zijn uit Ecuador afkomstig. Het repressieve asielbeleid in dit land zorgde ervoor dat ze werden opgesloten en met uitwijzing bedreigd. Na protest is de uitwijzing ongedaan gemaakt en zal er ten vroegste op 18 september beslist worden of de opsluiting van de twee al dan niet terecht was. Opvallend in heel deze discussie was ook de houding van de Ecuadoriaanse president en zijn Belgische vrouw. Hun boodschap is duidelijk: "geen mens is illegaal".

    Het repressieve karakter van het Belgische asielbeleid werd nogmaals onderstreept met de houding tegenover Ana Cajamarca en haar 11-jarige dochter. Beiden werden opgesloten in het gesloten centrum van Steenokkerzeel met het oog op een uitwijzing via Schiphol naar Ecuador. De vrouw en haar dochter verbleven reeds vier jaar illegaal in het land. De uitwijzing ging niet door nadat een procedure met eenzijdig verzoekschrift werd opgestart waarna de zaak werd uitgesteld, voorlopig tot 18 september.

    Het is opvallend dat het mogelijk is in dit land om kinderen op te sluiten in een instelling die algemeen gezien wordt als hetzelfde of erger dan een gevangenis. Dat lokte reeds heel wat protest en vragen op. Met deze aanpak worden de asielzoekers zelf immers als criminelen beschouwd. Er wordt niet gekeken naar de redenen waarom het land van herkomst werd ontvlucht, maar enkel naar repressieve middelen om hen hier buiten te krijgen. Blijkbaar maakt leeftijd daarbij geen verschil en wordt 11 jaar voldoende geacht om iemand achter tralies te plaatsen…

    De Ecuadoriaanse president Rafael Correa en zijn vrouw, Anne Malherbe, die van Belgische afkomst is, hebben terecht geprotesteerd. Correa stelde: "Als jullie, Belgische vrienden, op een dag verplicht worden jullie land te verlaten, dan worden jullie in Ecuador zeker als broers ontvangen." Hij voegde er fijntjes aan toe dat een gelijkaardig optreden van hemzelf of pakweg Chavez in Venezuela zou worden gebruikt om hen als dictators te bestempelen…

    Anne Malherbe stelde: "Het kan toch niet dat je een elfjarig meisje vijf jaar laat studeren en haar dan, aan het begin van de zomervakantie, oppakt en opsluit?" Ze voegde er aan toe dat dit op Gestapo-praktijken lijkt, maar trok die uitspraak terug. Haar boodschap blijft echter duidelijk: Malherbe hoopt dat er een asielbeleid zal komen dat "minder gewelddadig is tegenover kinderen." Wellicht is dat echter tevergeefse hoop. De rooms-blauwe partijen lijken niet geneigd te zijn toegevingen te willen doen op het vlak van het asielbeleid, de enige veranderingen die in deze partijen circuleren hebben betrekking op het opdrijven van de repressie.

    De afgelopen jaren is het verzet tegen het asielbeleid toegenomen. Zo waren er de campagnes zoals "Hoop op Papieren" (HOP) in Antwerpen dat een betoging organiseerde waarop zelfs de lokale bisschop aanwezig was. Andere lokale campagnes konden eveneens rekenen op brede steun in verschillende gemeenschappen, hoofdzakelijk op basis van concrete individuele gevallen.

    Het zal er op aankomen om van de individuele gevallen naar een meer algemene aanpak te gaan in het verzet tegen het huidige repressieve asielbeleid. Daartoe zal het nodig zijn om een programma naar voor te schuiven dat begrepen wordt door diegenen die niet bij concrete gevallen betrokken zijn. Er zal daarbij moeten gewezen worden op de dubbele houding in dit land: goedkope buitenlandse arbeidskrachten zijn welkom om de lonen te drukken, maar anderzijds is er een criminalisering van andere asielzoekers zodat deze het slachtoffer kunnen blijven zijn van huisjesmelkers en extreme uitbuiting (denk maar aan de tewerkstelling van illegalen aan 3,3 euro per uur bij de schoonmaak in verschillende Quick-vestigingen). Daartegenover zal er nood zijn aan een gezamenlijke strijd voor degelijke huisvesting en degelijke jobs. Dat kan enkel indien die laag die vandaag geviseerd wordt met haar illegale positie toegang krijgt tot papieren.

    Wij steunen de strijd voor papieren en tegen de gesloten centra. We koppelen dit aan een algemene oriëntatie van eenheid in strijd en een verzet tegen het kapitalistisch systeem dat de voorwaarden creëert waarom heel wat mensen zich genoodzaakt zien om te vluchten.

  • Dubbel zoveel gezinnen kunnen elektriciteit niet betalen

    Vorig jaar was er een spectaculaire toename van het aantal gezinnen dat niet in staat was de elektriciteitsrekening te betalen. Het aantal wanbetalers nam toe van 36.000 tot 53.645. Dat staat in een rapport van de Vlaamse Reguleringsinstatie voor de Elektriciteits- en Gasmarkt (VREG). Is die liberalisering dan toch geen succes geworden?

    De toename van het aantal wanbetalers wordt door de VREG toegeschreven aan de “groeiende assertiviteit van de commerciële leveranciers”. Of: wie niet snel genoeg betaalt, vliegt er onverbiddelijk uit. Winsten worden enkel gemaakt bij klanten die op tijd betalen. Katrien Gielis van VREG erkent dit uitdrukkelijk: “Klanten zijn pas interessant voor de leveranciers als ze iets opbrengen. Wanbetalers worden dus vlugger aan de deur gezet door hun leveranciers.”

    Wist men dit niet voor de liberalisering van de energiemarkt? Of beschouwt het politieke establishment de 53.645 wanbetalers als een noodzakelijke schade bij de liberaliseringsoperatie? In ieder geval betekent dit wel een probleem voor zowat 53.600 gezinnen die hun elektriciteitscontract beëindigd zagen worden en 38.000 gezinnen wiens aardgascontract eveneens werd opgezegd.

    Door deze sterke toename van het aantal ‘wanbetalers’ dat wordt afgesloten, waren er in 2006 reeds 114.328 afnemers van het sociaal tarief voor elektriciteit. Dat is reeds 4,5% van alle huishoudens en bovendien weet niet iedereen dat beroep kan worden gedaan op een sociaal tarief.

  • Tour de farce – wielrennerij in crisis. Uitdrukking van een samenleving in verval.

    Ondanks de heroïek, de spanning, de prestaties en het ploegenspel is het niet het sportieve, maar de dopingaffaires die sinds enkele dagen het nieuws maken in de Tour. Veel helden zijn de laatste jaren van hun sokkel gevallen, volledig uit beeld verdwenen of letterlijk kopje onder gegaan, denken we maar aan Pantani en Vandenbroucke. Dit in het circus van de wielrennerij, waar ooit het volkse, sociale en authentieke centraal stond. Ook dit jaar sneuvelen enkele favorieten voor en tijdens de Tour, sommigen mogen wellicht een kruis maken over hun carrière. Hoe is het zover kunnen komen met de wielrennerij, met de sport?

    Bart Vandersteene

    Indien de bekentenissen en onthullingen (Ullrich, Basso, Hamilton, Landis, …) die de laatste jaren werden afgelegd maar het topje van de ijsberg zijn – zoals soms wordt beweerd – dan zouden we ons kunnen afvragen of er iemand is die er in de afgelopen 15 jaar de Tour heeft gewonnen zonder doping. Bjarne Riis heeft ondertussen bekend dat hij in ’96 won met de hulp van EPO. Hij is sinds enkele jaren ploegdirecteur van het CSC-team die telkens een kandidaat-tourwinnaar in haar rangen telt. Als de chef het vroeger met doping deed, hoe betrouwbaar is hij dan in zijn begeleiding van de huidige renners? De bijna voltallige omkadering van de huidige renners heeft ofwel als renner ofwel als begeleider aan de EPO-jaren deelgenomen. Hoe geloofwaardig zijn zij dan als diegenen die vandaag de koers willen redden? Als diegenen die de grote kuis moeten houden?

    Bij uitbreiding zouden we ons zelfs de vraag kunnen stellen of er iemand vandaag nog een grote koers kan winnen zonder doping. Als we het verhaal van oud-renner Hedwig Van Hooydonck mogen geloven, dan is dit zeer twijfelachtig. En waarom zouden we hem niet geloven? Hij heeft er op 30-jarige leeftijd de brui aan gegeven, beu om de strijd te moeten aangaan met zijn collega’s die met EPO over de heuvels en bergen vlogen. Hij heeft zijn verhaal niet verkocht aan de roddelpers en heeft geen enkel eigenbelang meer in de wielrennerij.

    Maar er worden toch weinig klassieke renners geklist? Inderdaad, maar de vraag die zeker mag gesteld worden is “wat is doping”? Enkel datgene dat vandaag opspoorbaar is en op de verboden lijst staat? Of loopt het onderzoek naar de gebruiken in het dopingmilieu en dus de strijd ertegen altijd achter op de nieuwe dopingmethodes?

    Het was altijd zo en het zal altijd zo blijven?

    Er wordt al snel als volkswijsheid gesteld dat doping altijd bestaan heeft en altijd zal blijven bestaan. De Oude Grieken zouden zich reeds bezondigd hebben aan het drinken van moedermelk om hun prestaties te bevorderen. Maar is dat wel zo, of valt er daarentegen een duidelijke maatschappelijke ontwikkeling te herkennen in de laatste decennia? En is er geen verschil tussen volkse, natuurlijke middeltjes en stimulansen vreemd aan het menselijk organisme.

    De belangen in de sport, of het nu de wielrennerij, voetbal of formule 1 is, zijn fenomenaal toegenomen. Er is fenomenaal veel geld en dus belang mee gemoeid. Sporters lijken soms meer op reclameborden dan op atleten. Sport is verworden tot een excuus voor commerciële boodschappen en overwegingen. Investeren in “sport” is voor bedrijven een commerciële beslissingen die niet zozeer met liefde voor de sport te maken heeft maar vooral met een blik op de beursnoteringen en de winstcijfers. Sport beoefenen is dus niet gewoon het meten van talenten, trainingsinspanning, de ‘form’ van de dag, het ploegenspel,… maar wordt vandaag belast met pure commerciële doelstellingen.

    Elke sponsor wil dat één van zijn renners de Tour wint, maar helaas is er slechts ééntje die uiteindelijk in het geel kan rijden. Maar de economische wereld weet heel goed dat je overal een mouw aan kan passen als je maar voldoende geld hebt. In die zin zijn de renners van hun ploegen evenzeer een nummer, een robot, een speeltje, een middel zoals dit ook het geval is met de werknemers in een bedrijf. De prestatiedruk wordt enorm opgedreven en verleidt velen om aan het verboden spul te zitten of op zijn minst om zich in de schermzone te begeven waar er risico’s worden genomen. Want tussen wit en zwart bevindt zich een enorme grijszone met vele schakeringen. En de wetenschap is helaas niet ongebonden om een onafhankelijk oordeel te vellen over wat schadelijk of onschadelijk is voor het menselijk lichaam.

    Uitbuiting van de mens, zijn arbeid en lichaam

    Er wordt roofbouw gepleegd op het menselijk lichaam en dat is ook zichtbaar in de topsport. Maar wat gebeurt in de sport, is geen toeval. Het is gelijkaardig aan wat er gebeurt in de rest van de samenleving. De kapitalistische samenleving gebaseerd op plat winstbejag door uitbuiting, omkoping en fraude krijgt door de neoliberale politiek alle aspecten van het leven in haar greep: ook de sport.

    Prestatiedruk druk druk

    Sport kan niet los staan van maatschappelijke ontwikkelingen. Doping of prestatiebevorderende middelen zijn niet enkel in de sport aanwezig. Hoeveel mensen zijn er vandaag niet aangewezen op slaapmiddelen, anti-depressiva, kalmeringsmiddelen,… om door het leven te gaan. De werkdruk, stress en prestatiedruk zijn de afgelopen jaren enorm toegenomen en dat merk je overal in de samenleving.

    Het aantal mensen met psychische, fysieke en/of emotionele problemen neemt snel toe en daarmee ook het vluchtgedrag in drugs, pepmiddeltjes, medicatie (waar ligt trouwens de scheiding tussen deze?). Aan de band in het fabriek worden zelfs drugs gebruikt om het werktempo te kunnen volgen. Onder studenten worden schijnbaar onschadelijke middeltjes als energiedrankje zoals red bull af en toe reeds afgewisseld met meer gevaarlijke drugs. Om na alle dagdagelijkse beslommeringen de slaap te kunnen vatten en het piekeren te laten moeten alsmaar meer mensen beroep doen op slaapmiddelen.

    Van jongs af aan worden we opgevoed in een prestatiesysteem waar af en toe minder fraaie middelen mogen gebruikt worden om je doel te bereiken: beïnvloeding (een lange arm hebben), overredingskracht (ook wel chantage of corruptie genoemd), fraude (wie schrijft als student nu nog zijn eigen thesis als je de verhalen over Morel en Freya hoort).

    Het gaat dus niet enkel om de directe materiële belangen die komen kijken bij topsport, maar ook om moeilijker te analyseren fenomenen zoals prestige, erkenning en voldoening. Volgens de heersende moraal vallen deze enkel te bekomen door duidelijk zichtbare en beloonbare prestaties. Vandaar de drang om ergens in op te vallen, uit te blinken, de beste te zijn. Dit verklaart ook waarom zelfs bij amateursport doping gebruikt wordt. Niet zozeer om de materiële beloning die er bijna onbestaande is, maar vooral voor de maatschappelijke erkenning waar veel individuen naar hunkeren.

    Bij topsport zoals de Ronde van Frankrijk zullen materiële aspecten natuurlijk ook een grote rol spelen. Winst in de Tour is goed voor zo’n 450.000 euro aan prijzengeld, het ontslag van Rasmussen is dus geen goedkope beslissing.

    Wat is het doel van sport?

    Zolang in de sport commerciële doeleinden heersen, zal men er dezelfde smeerlapperij krijgen als in de rest van de samenleving. Socialisten strijden voor elke directe bescherming van sport als gezonde vorm van in- en ontspanning, zowel voor de beoefenaar als de toeschouwer.

    Vandaar zijn we voorstander van verschillende vormen van dopingbestrijding. Maar we weten dat sport pas vrij zal gemaakt worden als de mens zichzelf bevrijdt van de economische wetten die haar leven en bestaan vandaag dicteren. Dat is de enige echt efficiënte dopingbestrijding die kan worden toegepast. Nu zal wellicht niets gedaan worden. De investeringen met miljoenencontracten voor volgende edities van de Tour liggen al vast. Zelfs indien het idee zou toegepast worden om eens een jaar met enkel amateurs te rijden, dan nog zouden commerciële belangen centraal staan.

    Een socialistische wereld kan de sport vrij maken van alle kenmerken van het kapitalisme die de mensheid in zijn greep houdt: nl. vijandigheid, egoïsme, valsheid, winstbejag, liegen en bedriegen. Onder het socialisme, waarbij een enorme toename van de vrije tijd mag worden verwacht, kunnen de voorwaarden worden gecreëerd waarbij elk individu de kans en de tijd krijgt om sport te beoefenen, talenten te ontdekken en zich op een gezonde manier te meten aan anderen. Maar dit alles in een sfeer van vriendschappelijke competitie, respect en bewondering voor elkaar.

    We mogen niet toestaan dat het enorme enthousiasme dat vandaag nog altijd bestaat voor volkse sporten als wielrennen en voetbal omslaat in cynisme en aanvaarding van de huidige excessen. Dat opent de deur voor een invloed van rechtse populisten zoals Dedecker die soms een deksel van een doofpot halen in de hoop er successen mee te boeken. Op een ogenblik dat er een sterke toename van doofpotten is, zal je niet ver raken met het openen van hier en daar een deksel. Dat raakt immers niet aan de logica van het systeem.

    Er is een fundamentele verandering nodig. Socialisten stellen dat sport en ontspanning toebehoren aan de massa’s en radicaal uit handen moet worden genomen van de “big business”.

  • Ecologie versus kapitalisme. Opkomen voor het ene, betekent strijden tegen het andere

    Ieder jaar wordt het Amazonewoud (goed voor een derde van de tropische bossen op deze wereld) zo’n 30.000 km² kleiner. Dat is ongeveer de oppervlakte van België. Meer dan 30.000 soorten en planten, waaronder ook medisch erg nuttige planten, worden hierdoor bedreigd. De bedreiging van deze groene long biedt een beeld van de algemene kanker die ons leefmilieu ondermijnt.

    Dossier door Nicolas Croes

    Daarbovenop zijn er natuurlijk de vele stammen in het Amazonegebied die quasi nooit contact hebben gehad met de moderne wereld en zich bijgevolg soms amper bewust zijn van de gevaren waarmee hun toekomst wordt bedreigd. Dat wordt pas concreet als de bulldozers hun dorpen vernielen. De grotere bezorgdheid voor milieproblemen en klimaatsverandering zorgt ervoor dat het er soms op lijkt dat een groot deel van de werkende bevolking eveneens een bedreigd Amazonedorp vormt. Hebben we dan geen mogelijkheden om de levenskwaliteit op onze planeet te verdedigen?

    Uit die vraag vloeien er uiteraard nog heel wat andere vragen voort. Voor marxisten kan er misschien nog een bijkomende vraag worden gesteld: moeten we de strijd voor socialisme niet ondergeschikt maken aan een dringender probleem zoals het milieu? Moeten we niet eerst bezorgd zijn om de aarde en dan pas over de manier waarop de samenleving is georganiseerd?

    Wij menen alvast van niet. De problemen van het milieu en het klimaat zijn geen geïsoleerde fenomenen die los staan van de manier waarop de samenleving is georganiseerd. Wij verschillen van de meest officiële “ecologisten” op dit punt. Veel van deze ecologisten beperken zich tot vaak erg terechte kritieken op specifieke elementen van het kapitalistische uitbuitingssysteem zonder een diepgaandere visie naar voor te brengen over de oorzaken van deze symptomen.

    Is er geen verzoening mogelijk tussen ecologie en vooruitgang?

    De gevolgen van menselijke activiteiten op het milieu zijn natuurlijk geen nieuw fenomeen. Reeds in de Oudheid verschenen er teksten waarin werd ingegaan op de ecologische problemen die bijvoorbeeld werden veroorzaakt door het Romeinse Rijk. Maar op ecologisch vlak was er toch een fundamentele ontwikkeling met de opkomst van de grote kapitalistische industrie. Dit heeft de afgelopen decennia geleid tot het opstapelen van de ecologische problemen.

    Reeds van bij de opkomst van het kapitalisme hebben wetenschappers gewezen op de mogelijke gevolgen van deze productiewijze op het leefmilieu. Dat is nu in een stroomversnelling gekomen. Eén van de vragen daarbij is of de afbraak van het milieu niet onvermijdelijk verbonden is met de “vooruitgang”. Moeten we de industriële productie op zich verwerpen?

    Dat soort argumenten komt vaak van lagen in de samenleving die het relatief goed hebben met een hoge levensstandaard. De arbeidersklasse, de werkenden en hun gezinnen, is ook bezorgd om haar levenskwaliteit. Maar die levenskwaliteit wordt op een erg directe manier aangetast door de uitbuiting onder het kapitalistische systeem.

    Heel wat ecologische bewegingen die de afgelopen decennia zijn ontwikkeld, ontbrak het aan een analyse over de samenleving en de verhoudingen tussen arbeid en kapitaal. Hierdoor werd gezocht naar “mirakeloplossingen” die tot niets leiden en veelal beperkt blijven tot individuele zaken.

    Er zijn geen individuele oplossingen

    Een voorbeeld van het zoeken naar schijnoplossingen zien we in het standpunt dat er overbevolking is. Er zouden te veel mensen zijn waardoor de energiereserves en voedselvoorraden onvoldoende zouden zijn en bovendien zou dit een steeds grotere druk op het milieu zetten. De natuur kan zoveel mensen niet aan. Deze analyse wordt meestal gemaakt door Westerse intellectuelen met die opmerking dat de bevolkingsgroei vooral een fenomeen is van de zogenaamde ‘Derde Wereld’ (de ex-koloniale landen). De conclusie is dan ook gemakkelijk gemaakt: laat ons de armste lagen aanpakken want zij vormen de “overschot” van de bevolking. Wij denken dat er geen absolute overbevolking is en denken dat de bevolkingsgroei reeds sterk zou afnemen indien iedereen over een degelijke levensstandaard beschikt (waarbij kindersterfte wordt beperkt en sociale zekerheid geen loutere gezinsaangelegenheid is).

    Een andere positie die sterk aanwezig was en is in de ecologische beweging, is deze van een terugkeer naar “authentieke” waarden. In de jaren 1970 ging dit gepaard met geitenwollensokken en het idee om op het platteland te gaan leven en daar te voorzien in het eigen levensonderhoud. Vandaag wordt er de voorkeur aan gegeven om eerder bioproducten te kopen. Vanuit een bezorgdheid over wat we eten, wordt de biosector steeds meer big business. Bioproducten kunnen duurder verkocht worden en de winsten kunnen zo worden opgedreven. Bovendien is het niet altijd duidelijk wanneer iets “bio” is en wanneer niet (behalve op het vlak van de prijs natuurlijk, daar merk je het verschil meteen).

    We verzetten ons ook tegen een blind wantrouwen tegen iedere technologische vooruitgang. Het zijn niet de wetenschappelijke ontwikkelingen op zich die een probleem vormen, maar wel de wijze waarop deze worden toegepast met het oog op het vergroten van de winsten. Een verzet tegen vooruitgang leidt tot absurde situaties waarbij ook levensreddende mogelijkheden worden verworpen.

    Nog een theorie die verbonden is met het wantrouwen in vooruitgang is deze van het “duurzame ontgroeien”. Om de grondstoffen niet uit te putten, moeten we met z’n allen minder consumeren. Deze theorie gaat ervan uit dat het beter is om het leefmilieu te verdedigen dan de levensstandaard. Dit leidt tot een “progressieve” invulling van de besparingslogica die de neoliberale regeringen ons opleggen. De verantwoordelijkheid voor de gevolgen van het productiesysteem wordt aldus bij de consumenten gelegd. Wij denken dat het productiesysteem in vraag moet worden gesteld en niet de individuen die de gevolgen van dit systeem ondergaan. Of zijn diegenen die het slachtoffer zijn van kapitalistische uitbuiting evenzeer verantwoordelijk voor dat kapitalisme als hun uitbuiters?

    In de traditionele ecologische bewegingen en partijen komen dit soort theorieën vaak voor. In oproepen zoals die van “nationale eenheid voor het klimaat” (voorgesteld door Ecolo) zien we het idee dat de volledige bevolking verantwoordelijk is aangezien zowel bedrijfseigenaars als arbeiders vervuilen. Het zou bijgevolg volstaan om allemaal eens rond de tafel te gaan zitten om tot oplossingen te komen. Daarbij wordt voorbijgegaan aan het feit dat de grootste vervuilers de bedrijven zijn die bovendien ook bepalen wat er wordt geproduceerd en hoe dit gebeurt. Daarbij tellen enkel hun eigen winstbelangen en niet de belangen van de gemeenschap.

    Voor het patronaat en de aandeelhouders kan alles geofferd worden op het altaar van de winst. De concurrentie en winstjacht van de bedrijven zal door hen steeds vooraan staan, ook indien dit als gevolg heeft dat het milieu onder druk komt te staan. In een systeem gebaseerd op winst en niet op het streven naar de behoeftenbevrediging van de mensen is er geen plaats voor drijfveren in de richting van het algemeen belang van de mensheid en de zorg voor een proper milieu.

    Het milieu redden door collectieve strijd

    De belangen van de meerderheid van de bevolking omvatten ook een veilige leefomgeving. Om de verdediging van de belangen van de meerderheid van de bevolking op te nemen, kunnen we enkel vertrouwen op die bevolking zelf. De arbeidersklasse heeft potentieel heel veel macht omwille van haar rol in het productieproces. Bovendien omvat de arbeidersklasse, indien het er in slaagt de steun te krijgen van kleine boeren en armen, de overgrote meerderheid van de bevolking.

    Productie naar behoefte, in plaats van naar winst, is enkel mogelijk als dit onder de democratische controle van de bevolking gebeurt. Dat is ook de enige manier om voluit gebruik te maken van de technologische mogelijkheden en die ten dienste te stellen van de behoeften, ook de ecologische behoeften. Alle sociale verworvenheden zijn afgedwongen op basis van collectieve strijd, ook het behoud van onze planeet zal deze weg moeten volgen.

  • Ecologie. Enkele interessante cijfers

    Met ons dossier willen we niet zozeer een technische analyse maken van de ecologische problemen. We denken dat het beter is om een analyse te maken van de wijze waarop ons leefmilieu wordt bedreigd en hoe we daar tegen kunnen ingaan. Daarnaast is het natuurlijk nuttig om in discussies gebruik te maken van een aantal cijfers die een beeld geven van de ernst van de milieuproblematiek. Dat maakt discussies hierover soms concreter.

    • Op wereldvlak wordt ieder jaar heel wat afval geproduceerd:
      1. 2 miljard ton industrieel afval
      2. 350 miljoen ton gevaarlijk afval
      3. 7.000 ton nucleair afval

      (90% van dit afval komt van bedrijven gevestigd in de landen die deel uitmaken van de OESO)

    • De toegang tot water zal een belangrijke bron van conflicten worden. Tussen 1960 en 2025 zal de watervoorraad sterk afgenomen zijn, van 3.340 kubieke meter tot 667 per persoon. Dat is ver beneden de alarmerende grens van 2.000
    • De woestijnvorming zorgt er elk jaar voor dat zo’n 6 miljoen hectare vruchtbare grond verloren gaat
    • Per jaar verdwijnen zo’n 6.000 dierstoorten
    • De ontbossing, een belangrijke oorzaak van het broeikaseffect, zorgt ervoor dat de tropische bossen (waar 70% van de levende wezens zich bevinden) ieder jaar 1,5% tot 2% van hun grondgebied prijsgeven
    • In Frankrijk wordt 34% van de uitstoot van broeikasgassen veroorzaakt door het verkeer. Maar gewone auto’s vormen slechts een beperkt aandeel in die uitstoot. Wegtransport vormt een belangrijker factor, maar transport over de wegen is momenteel goedkoper dan via het spoor. Wegtransport is verantwoordelijk voor 94% van de uitstoot in het verkeer.
    • Het poolijs verdwijnt bijzonder snel, sinds de jaren 1960 is 40% van het poolijs verdwenen.
    • Het aantal zware stormen is de afgelopen 30 jaar verdubbeld.
    • Het Kyoto-protocol omvat geen enkele verplichting voor de ondertekenende landen. De doelstellingen in dat akkoord waren nochtans erg bescheiden… Indien deze doelstellingen zouden worden behaald, dan zou dit slechts goed zijn voor 3% van de inspanning die nodig is om de klimaatsveranderingen effectief te stoppen. Deze doelstellingen zouden slechts leiden tot een vermindering van de temperatuursstijging met 0,6 graden tegenover een verwachte toename met 2 tot 4 graden tegen 2050. Ter vergelijking: in de laatste ijstijd (zo’n 18.000 jaar geleden) lag de temperatuur gemiddeld 4 graden lager dan nu. Twee derden van wat nu Frankrijk is, bevond zich toen onder het ijs. Dat geeft slechts een beeld van de immense veranderingen die ons te wachten staan.
    • Op de G8-top in juni hebben de wereldleiders afgesproken om de mogelijkheid van een “post-Kyoto protocol” te bediscussiëren. Daarnaast werd 60 miljard dollar beloofd voor de strijd tegen Aids, TBC,… Die beloften worden zelden nagekomen, tegelijk stegen de militaire uitgaven in 2006 wereldwijd met 29 miljard dollar, op 10 jaar tijd was er een stijging met 37%. De huidige uitgaven komen overeen met 111 euro per mens.
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping