Your cart is currently empty!
Category: Sociaal
-
Reggae en holebi-rechten
De afgelopen periode is geregeld discussie gevoerd over anti-holebi teksten van reggae-artiesten, zo was er de voorbije zomer daar een discussie over in België. Hieronder publiceren we een standpunt door een lid van onze Britse zusterorganisatie naar aanleiding van het aflassen van een concert van Buju Banton in Manchester.
Max Toynbee
Reggae is belangrijk voor mij. Ik heb zelf met een huisgenoot in Manchester een sound system en we gaan wekelijks naar Moss Side om singles te kopen van onze favoriete artiesten. We hebben een voorkeur voor ‘bewuste’ reggae, met een klank zoals de oude platen uit de jaren 1970 en 1980 maar geproduceerd met moderne digitale apparatuur.
Er was heel wat controverse over de inhoud van de teksten van artiesten zoals Buju Banton, die in september normaal kwam optreden in Manchester. Die artiesten worden bekritiseerd omdat ze homofobe reacties stimuleren alsook geweld tegen holebi’s. Buju’s hit begin jaren ’90, Boom Bye Bye, is daar een voorbeeld van waarbij opgeroepen wordt om te schieten op holebi’s en hen fysiek aan te vallen.
Het optreden van Buju Banton werd afgelast omwille van de homofobe teksten. Er zijn echter ook factoren die dit verbod problematisch maken. Eerst moet opgemerkt worden dat de teksten van Buju sinds het uitkomen van Boom Bye Bye sterk veranderd zijn. Hij heeft zichzelf heruitgevonden, samen met andere artiesten zoals Capleton, waarbij platen gemaakt worden op een ‘bewuste’ manier. Zo was er zijn single Murderer over een vriend van hem die vermoord werd. In de tekst van dat liedje wordt kritiek geleverd op diegenen die wapens bezitten en misdrijven met wapens in het algemeen.
Maar zelfs indien hij opgeschoven is naar een bewustere stijl, heeft hij nooit afstand genomen van de boodschap van Boom Bye Bye en blijft hij samenwerken met erg openlijk homofobe artiesten zoals Elephant Man, en blijft hij royalties opstrijken van zijn ouder homofoob werk.
Er zijn artiesten die veel erger zijn, zoals Vubz Kartel, die zich in hun teksten specifiek richten tegen Jamaicaanse holebi-groepen, zoals J-Flag.
Achter gesloten deuren
Het optreden van Buju werd afgelast zonder veel publiciteit. Het leek beslist te zijn achter gesloten deuren door de bureaucratie van het gemeentebestuur. De politie was blijkbaar bang van de mogelijkheid van geweld, aangezien een protestactie van holebi-activisten zou plaatsvinden aan de zaal.
Ongetwijfeld was het beter geweest om een debat aan te gaan met bredere lagen van de bevolking om uit te leggen wat verkeerd is aan homofobe teksten, in plaats van het concert gewoon af te lassen op basis van dubbelzinnige ‘legale redenen’, die weinig relevant zijn voor gewone mensen.
De gekende holebi-activist Peter Tatchell en de holebi-organisatie Outrage! stellen: "We willen van Groot-Brittannië een plaats maken waar geen plaats is voor artiesten die geweld uitlokken tegen holebi’s." Betekent dat een stap vooruit? Het kan er toe leiden dat er heel wat reggae-artiesten niet meer kunnen optreden, ook al zijn ze populair onder jongeren die zelf dagelijks geconfronteerd worden met discriminatie en marginaliteit.
Bovendien vormen reggae-concerten slechts een beperkt onderdeel van de scene, veel mensen luisteren naar reggae (ook reggae met homofobe teksten) doorheen de ongeorganiseerde, ondergrondse kanalen zoals piraatzenders, sound systems en clubs.
Het verbieden van concerten leidt bovendien tot een hoger media-profiel, maar door alle aandacht te richten op concerten, wordt volledig voorbijgegaan aan de meerderheid van homofobe reggae die via andere kanalen verspreid wordt naar een breder publiek.
Bob Marley
Een aantal mensen verwijzen graag naar de "goude oude dagen" van Bob Marley toen het ging over vrede, liefde en eenheid. Maar de roots van homofobie binnen reggae gaat ver terug, ook in de late jaren 1970 en in de vroege jaren 1980 waren er veel homofobe platen. Er is een gevaar dat de focus vandaag echter volledig op de homofobe songs geplaatst wordt, terwijl iedere positieve boodschap of de algemene cultuur genegeerd wordt.
Hierdoor kan een afstand ontstaan tegenover diegenen die naar zo’n optredens gaan, terwijl in het dagelijkse leven niet opgekomen wordt tegen homofobie. Het kan gezien worden als een aanval op de reggae en de Carribische cultuur in het algemeen, waardoor de homofobie net een diepere ingang zou kunnen vinden onder het reggae publiek.
Dit zijn geen simpele thema’s met gemakkelijke antwoorden. Wat moet gedaan worden tegenover meer openlijke homofobe artiesten zoals Capleton of Sizzla? Moeten we steun geven aan de oproep om hun concerten te verbieden? Komt het op hetzelfde neer als het verbieden van oproepen tot racistisch geweld door fascistische bands zoals het vroegere Screwdriver?
Het is belangrijk dat ingegaan wordt op de ernst van de situatie in Jamaica zelf, waar holebi’s enorm te lijden hebben onder geweld en onderdrukking (zie ook www.jflag.org). Holebi zijn is nog steeds verboden in het land en de politie neemt er geregeld deel aan gewelddadige aanvallen op holebi’s.
Holebi’s worden er geregeld fysiek misbruikt, worden letterlijk verbrand zoals de oproepen door sommige artiesten het vragen. Deze situatie is verschrikkelijk en we moeten dit naar voor brengen, net zoals we opkomen tegen de onderdrukking van holebi’s elder in de wereld. Het probleem is binnen de reggae een ernstig probleem, en we mogen er ons niet gemakkelijk van af maken. Een oproep tot geweld tegen holebi’s is even fout als oproepen tot geweld tegen kleurlingen en migranten.
Ik kan begrijpen dat een aantal reggae-artiesten geen platform aangeboden krijgen. Maar zoiets moet wel democratisch gebeuren zodat duidelijk is waarom een concert afgelast wordt en ook door wie dit gebeurt. Bovendien zal het verbieden van concerten op zich niets veranderen, er moeten ook andere campagnes gevoerd worden. Er zijn heel wat holebi-groepen actief en de vraag is welke taktieken deze strijd vandaag kan versterken.
De beste manier om homofobie aan te pakken is door het verenigen van de werkende bevolking over de grenzen van sekse, ras en geaardheid heen om samen op te komen tegen de onderdrukking waar we allen onder lijden en om op te komen voor betere levens- en arbeidscondities.
Dat is nog een reden waarom de oproep voor een nieuwe massale arbeiderspartij belangrijk is aangezien het een belangrijke stap zou vormen tegenover vooroordelen. Daarnaast zullen we moeten blijven vechten tegen vooroordelen zolang het huidig systeem bestaat.
-
Olympische Spelen: Gouden medaille voor het neoliberalisme
De Olympische Spelen gaan vandaag gebukt onder een neoliberale ideologie, die dit evenement als een machtige machine voor haar marketingdoeleinden gebruikt. Het budget voor de Spelen in Athene loopt op tot enkele miljarden euro’s. Hiervan staat 1,2 miljard – 5 keer meer dan in 2000 in Sydney – ter beschikking van de veiligheidsdiensten. De Griekse hoofdstad werd omgevormd tot een echte politiestaat, onder controle van de NAVO.
Stéphane Delcros
Dit is een buitensporig hoog bedrag, wanneer je kijkt naar de moeilijke situatie waarin een groot deel van de bevolking leeft. De autoriteiten hebben de Roma-zigeuners, die zeer talrijk zijn in Athene, “gesmeekt” zich verderop – uit het zicht – te installeren. Het zou inderdaad enorm gênant zijn als de miljoenen bezoekers en sporters zouden opmerken dat Griekenland liever miljoenen investeert in de bouw van een dak voor het Olympisch stadion – bij wijze van architecturaal hoogstandje – dan deze minderheid te helpen door hen bijvoorbeeld een degelijke woonst te geven. In de plaats van de krotten zonder stromend water of elektriciteit waar ze nu in wonen.
Zo vergaat het ook de bedelaars, vluchtelingen en drugsverslaafden die ronddwalen in de buurt van de Spelen. Zij worden ofwel weggewerkt uit het gezichtsveld, ofwel opgesloten in een nieuwe gevangenis die speciaal voor deze gelegenheid werd gebouwd.
De hypocrisie stopt daar natuurlijk niet. Op aanvraag van de verantwoordelijken van de stad Athene werd de wetgeving omtrent prostitutie en pooierschap versoepeld, om prostitués naar de hoofdstad te lokken. Dit met de bedoeling dat toeristen en atleten gemakkelijker van hen gebruik zouden kunnen maken! Dit is een schandalige opwaardering van de kapitalistische uitbuiting van de vrouw. Het contrasteert nogal flagrant met het ideaal van “zuiverheid” en “fair play” dat door de organisatoren van de Spelen te Athene wordt opgehangen.
De vreugde rond het “feest van de sport” werd begin augustus getemperd door de dood van 13 arbeiders bij de bouw van een installatie voor de Spelen. De arbeiders werkten soms meer dan 15 uur per dag, kreunend onder de zware officiële druk om de werken tijdig te voltooien ondanks de vertragingen. Hierdoor gingen ze ook minder geconcentreerd te werk en riskeerden ze meer, soms zelfs dodelijke, ongelukken.
Je kan het niet over de Spelen hebben zonder de “10 geboden”, opgelegd door de sponsors aan de toeschouwers, te vermelden. Zo was het bijvoorbeeld verboden eigen drank en voedsel mee te nemen, aangezien multinationals als Coca-Cola en Mc Donalds het monopolie hadden op de terreinen. Het was ook verboden kleren te dragen van een merk dat de Spelen niet sponsorde en het was zelfs verboden reclame te maken voor zo’n merk..
De doping-affaires – en meer bepaald het feit dat de 2 Griekse sprinters Thanou en Kenteris, die geweldig geapprecieerd worden in hun land, niet aanwezig waren op de anti-doping controle – kon aan de aandacht worden onttrokken. De individualistische, neo-liberale ideologie maakt van de sporter een “ster”, een voorbeeld voor de jeugd. De atleet wordt geëxploiteerd door de sponsors. Hij of zij wordt meegesleurd in een eindeloze zucht naar de overwinning, ten koste van alles. Als je dit samen bekijkt met de steeds grotere hang naar winst, eigen aan het neoliberalisme, begrijp je al snel waarom sport momenteel zo vaak synoniem is met “doping”.
Onder het mom van een “Olympische wapenstilstand” en “vriendschap tussen de volkeren” proberen de organisatoren van de Spelen een boodschap van “hoop, vrede en gelijkheid” onder mensen te lanceren. Het grootste sportieve evenement op onze planeet is nochtans een weerspiegeling van onze maatschappij. De neoliberale ideologie is er alomtegenwoordig ten koste van de sport zelf, die op de tweede plaats wordt gezet. Tijd om de Olympische Spelen uit handen van het kapitaal te halen en onder een systeem van wereldsocialisme de werkelijke “gelijkheid” te realiseren.
-
Proces Semira: rechtbank plooit voor staatsbelangen
Op dinsdag 9 september, 2 dagen nadat minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael op VTM de mogelijkheid van een nieuw gesloten centrum opriep, startte het proces tegen de rijkswachters die betrokken waren in de dood van Semira Adamu, op 22 september 1998. Semira was toen 20 jaar. Ze was Nigeria ontvlucht, een land waar overspelige vrouwen worden bedreigd met steniging. België had nochtans geoordeeld dat haar aanvraag tot asiel niet gefundeerd was.
Thierry Pierret
Enkel de 5 rijkswachters werden ter verantwoording geroepen door de rechtbank, niet hun oversten of de politieke machthebbers die de asielpolitiek bepalen. Op de eerste openbare dag van het proces werd de video getoond die werd gedraaid tijdens de uitwijzing. Je ziet er de rijkswachters op lachen terwijl ze de jonge Semira fysiek mishandelen en haar verstikken met een kussen.
De procureur stelt dat de video werd gedraaid met de bedoeling om aan te tonen dat alles volgens de regels verliep: dat men er wel een tragische dood op ziet, maar dat dat een niet bedoeld gevolg was. Noch hij noch de rechters hielden zich veel bezig met de 8 minuten op de video die ontbraken. Ze vonden het ook niet nodig om meer video’s te tonen van uitzettingen, om zich een beter gefundeerd oordeel te vormen over het onderwerp.
De procureur bracht zijn rekwisitoor naar voor zonder het einde van de debatten te hebben afgewacht, alsof voor hem de zaak al voldoende gehoord was. Op het einde van zijn rekwisitoor erkende hij dat er professionele fouten waren gebeurd, maar – voegde hij eraan toe – "wie heeft die niet eens begaan?".
Het openbaar ministerie verkreeg op die manier de vrijspraak voor 2 rijkswachters, een opschorting van de uitspraak voor 2 anderen en 1 straf met uitstel voor de laatste! De grote meerderheid van de getuigen die werd gehoord voor de rechtbank waren personen die professioneel met de uitwijzingen bezig zijn.
De rechtbank gaf geen krimp toen een van hen (een rijkswachter) toegaf een vluchteling zonder papieren gedurende uren onder een kussen te hebben vastgehouden. Ze weigerde ook de rijkswachter te horen die voorheen 1 van de 5 beschuldigden had aangeklaagd voor zijn geweld tijdens een vroegere uitwijzing.
De politie had een 50-tal van z’n waakhonden gemobiliseerd om de plaatsen in de zaal van de rechtbank te monopoliseren. Zo wilden ze de toegang tot de zaal verhinderen voor de activisten die de familie van Semira kwamen ondersteunen. De tragische dood van Semira zal een diepe wonde nalaten bij alle vluchtelingen zonder papieren en iedereen die opkomt voor hun rechten.
Staatsgeweld van de zuiverste soort
Reeds jaren nemen we overal in Europa deel aan talrijke bewegingen van vluchtelingen zonder papieren. Daarvan werden er gebroken door repressie (de bezetting van de St-Bernard Kerk in Parijs), anderen leverden gedeeltelijke en tijdelijke overwinningen op (de Afghanen in de Heilige Kruis-Kerk in Elsene). Geen enkele van deze bewegingen kon echter de meer en meer repressieve politiek op het vlak van asiel fundamenteel in vraag stellen.
België wijst elke dag vluchtelingen uit met een extreem moreel en fysiek geweld. De Franse revolutie schafte het martelen af binnen de staatswetgeving. De burgerij is ze nu tersluiks aan het herstellen op basis van administratieve rondzendbrieven. Het verkeerd genoemde "asielrecht" is een experimenteel laboratorium voor allerlei repressieve technieken, een ideaal trainingsterrein voor de klassenstrijd vanuit het standpunt van de burgerij.
De behandeling die aan vluchtelingen wordt opgelegd, toont aan waartoe het staatsapparaat in staat is wanneer het te maken heeft met een bevolking zonder een krachtsverhouding. De enige reden waarom deze technieken nog niet worden gebruikt tegen Belgische arbeiders ligt in de krachtsverhouding die de arbeidersbeweging – ondanks de zwakte van haar leiding – aan de burgerij kon opleggen. Elke verzwakking van de positie van de arbeidersbeweging zal leiden tot een versterking van de onderdrukkende methodes tegen heel de bevolking.
Omgekeerd kunnen de vluchtelingen zonder papieren zich steunen op de georganiseerde arbeidersbeweging om de angel uit het huidige repressieve beleid te halen. Dat hebben we gezien toen ABVV-Brussel enkele jaren geleden een campagne organiseerde om vluchtelingen zonder papieren te laten aansluiten bij de vakbond. De organisaties – politiek en syndicaal – van de arbeidersbeweging zien zich dan ook voor een zware verantwoordelijkheid geplaatst.