NL Socialisme

Category: Ecologie

  • We hebben system change nodig – de tijd dringt!

    Cartoon- Naor Kapulnik

    De Amazone, Siberië, Portugal, Griekenland, Californië, Alaska, De Canarische eilanden, Angola en Congo zijn slechts enkele regio’s die getroffen zijn door nooit eerder geziene bosbranden die de aarde hebben verschroeid in de afgelopen maanden.

    door Eugenio (uit de Nederlandse krant ‘Socialistisch Alternatief’ september-oktober 2019)

    De schade aan ons al kwetsbare milieu is onvoorstelbaar, met enorme hoeveelheden CO2 die zijn vrijgekomen, miljoenen hectaren bos die verloren zijn gegaan, ontelbaar verlies van dieren en biodiversiteit, en het verlies van woonomgeving voor miljoenen mensen. Het is zeer duidelijk wie de politieke verantwoordelijkheid draagt bij veel van deze bosbranden, met als scherpste voorbeelden: Trumps ontkenning van klimaatopwarming en terugdraaien van bescherming van het milieu, Bolsonaro’s actieve oorlog tegen het regenwoud en de inheemse gemeenschappen, en Poetins trage reactie. De economische belangen waarmee zij verbonden zijn, zijn zelfs nog duidelijker, met hun bekende connecties met de kolen-, olie-, gas-, vee- en agro-business.

    Echter, dit is slechts het topje van een smeltende ijsberg. Extreme weeromstandigheden worden veel te gewoon en intens om het verband met klimaatopwarming nog te ontkennen. Deze zomer hadden we in Nederland, net als in de meeste Noord-Europese landen, een hittegolf met temperaturen die nog nooit eerder gezien waren. 2019 brak daarmee voor de vijfde keer op rij het record van warmste jaar.

    Het klimaatbeleid van de Nederlandse regering blijft vaag en is niet in staat om zijn eigen lage doelstellingen te halen. We moeten ons niet voor de gek laten houden door het voorstel van de regering om de industrie te belasten voor CO2 uitstoot; het geld zal gebruikt worden om dezelfde industrie te subsidiëren bij hun groene transitie, zodat het toch de werkende bevolking is die de lasten krijgt te dragen van het klimaatbeleid. Een voorbeeld hiervan is dat de energierekening voor gewone gezinnen die dit jaar sterk stijgt, ondanks verkiezingsbeloften van de regering om die weer te verlagen, volgend jaar even hoog zal blijven. Dit beleid drijft werkenden en verarmde lagen alleen maar weg van de strijd voor het klimaat, en in de armen van populistisch-rechtse partijen zoals FvD.

    We moeten doorgaan met het opbouwen van een massabeweging van jongeren en werkenden, de vakbeweging bij de strijd betrekken en een socialistisch programma ontwikkelen om het huidige uitbuitende systeem dat de klimaatcrisis veroorzaakt te vervangen.

    WE EISEN:

    • Uitroepen van de noodtoestand voor het klimaat
    • Meer, beter en gratis openbaar vervoer
    • Voor publieke herfinanciering van onderwijs en onderzoek om technologie te gebruiken om klimaatverandering te stoppen.
    • Een massaal internationaal programma van herbebossing en het zuiveren van water
    • System Change, Not Climate Change! 100 multinationals zijn verantwoordelijk voor 71% van de vervuiling sinds 1988. Deze bedrijven zijn in het bezit van een kleine groep superrijken (de 26 rijkste mensen bezitten evenveel als de 3,8 miljard armsten). Hun winsthonger staat haaks op onze belangen en die van de planeet. Voor een ecologisch geplande economie, in plaats van een economie die om winst draait!
    • Nationalisatie van de hoofdsectoren van de economie. Dit betekent democratisch publiek bezit van de energiesector, de grootschalige landbouw, de industrie en het bankwezen in de context van een internationaal geplande economie. Op die manier kunnen winsten geïnvesteerd worden in de productie en distributie van betaalbare en groene energie, met behoud van banen!

    Sluit je aan bij de strijd! Sluit je om te beginnen aan bij de Global Earth Strike!

  • System change, not climate change. Onze eisen voor socialist change

    We zijn internationaal georganiseerd in het CWI (Committee for a Workers’ International), met afdelingen in meer dan 30 landen. In de komende klimaatacties zullen we wereldwijd rond een gezamenlijk programma actief zijn. Hieronder onze centrale eisen

    1. Er is geen tijd te verliezen! We hebben een drastische verandering nodig en het einde van fossiele brandstoffen voor energie en de productie van plastic in de komende jaren. We hebben voedsel nodig dat noch de planeet, noch onze gezondheid ondermijnt. Dit vraagt om dringende en kwalitatieve veranderingen in de energie-, industriële, voedsel- en landbouwproductie, in het transport en in de woningbouw.
    2. Voor de noden, niet de winsten. Individuele oplossingen zijn niet voldoende voor een wereldwijd probleem. De meerderheid van de mensen op de planeet heeft gewoon geen keus. Zelfs als we ons allemaal extreem milieuvriendelijk zouden gedragen, volstaat dit geenszins om het probleem op te lossen. We hebben een omvangrijk openbaar investeringsplan nodig: in hernieuwbare energie, in hoogwaardig, efficiënt en gratis openbaar vervoer, in milieuvriendelijk bouwen en wonen voor iedereen, in recycling- en reparatievoorzieningen. Dit alles is meer dan betaalbaar – tenminste als de rijkdom die we produceren niet wordt toegeëigend door een kleine elite.
    3. Stop de 100 belangrijkste vervuilers. Meer dan 70% van de industriële uitstoot van broeikasgassen in de afgelopen drie decennia is geproduceerd door 100 bedrijven. Maar het grootkapitaal negeert oproepen of wetgeving en de gevestigde partijen en politici staan op hun loonlijst. Wat we niet bezitten, kunnen we niet controleren. Daarom is de eerste stap om de grote energiebedrijven, maar ook de grote banken en industrieën, de bouw, het transport en de agro-industrie uit de handen van de kapitalisten te halen en in handen van de gemeenschap te brengen.
    4. De samenleving in dienst van de bevolking. Met die middelen is een wetenschap mogelijk die vrij is van de winstgedreven beperkingen van het kapitalisme. In plaats van miljarden te investeren in subsidies voor brandstofbedrijven, kunnen we ecologische technologieën en materialen ontwikkelen. We staan voor ieders recht op een goede job en een leven zonder armoede, onderdrukking, verwoesting en vernietiging. De grote bedrijven en hun enorme macht moeten democratisch gecontroleerd en beheerd worden door de werkende klasse en de maatschappij als geheel. Dit garandeert dat er geen jobs verloren gaan, maar worden omgezet in sociaal nuttige banen zonder loonverlies.
    5. Planning in plaats van chaos. Programma’s voor een “Green New Deal” of een “Green Industrial Revolution” wijzen in de noodzakelijke richting. Maar we moeten verder gaan, over de beperkingen van het kapitalistische systeem heen. In plaats van de kapitalistische anarchie van productie voor winst, moeten we plannen hoe we de grondstoffen van de planeet duurzaam kunnen gebruiken om aan de behoeften van de meerderheid van de bevolking te voldoen.
    6. Samen staken! Het zijn de gewone mensen die het meest te lijden hebben onder de klimaatverandering. En het zijn die werkende mensen die de macht hebben om de geschiedenis te veranderen. We moeten het jonge klimaatprotest voortzetten, verbreden door de werkenden en de vakbonden te bereiken en ons verenigen in een krachtige staking: het platleggen van de kapitalistische economie. Dit toont meteen ook het potentieel aan om de economische macht in onze handen te nemen.
    7. De wereld veranderen: de mens maakt deel uit van het ecosysteem – het kapitalisme niet. Vecht tegen het kapitalisme om het te vervangen door een maatschappij gebaseerd op behoeften, niet op winst – een democratisch socialistische maatschappij! Maak echt een verschil door zich aan te sluiten bij een strijdbaar, internationalistisch, socialistisch alternatief.

  • Wereldwijd protest tegen branden in Amazone

    De wereldleiders van de G7 vergaderden de voorbije dagen in het Franse Biarritz. Onder meer Macron wilde de schijn hoog houden dat hij iets om het klimaat geeft en beloofde enkele miljoenen euro steun, die prompt geweigerd werd door de Braziliaanse president Bolsonaro. Enkele miljoenen is voor die wereldleiders een peulschil: hun vergadering op zich kostte miljoenen euro en om zijn eigen prestige te vergroten liet Macron zelfs een Iraanse minister overvliegen. Bovendien zijn er multinationals uit de landen van die wereldleiders actief in het plunderen van het Amazonewoud. Die economische belangen gaan voor de leiders van het kapitalisme steeds voor. Het resultaat is net wat we zien in de Amazone: de longen van de wereld staan in brand!

    Van de bedrijfswereld moeten we geen doortastende acties verwachten. Een aantal grootbanken in ons land tekende de oproep ‘Sign for my future’ om ‘allemaal samen’ de klimaatuitdagingen aan te pakken. Wij waarschuwden meteen dat dit hypocriet was. Zo wezen we erop dat BNP Paribas, ING en KBC volgens een rapport van 11.11.11 grote belangen hebben in mijnbedrijven als Glencore, Vale en BHP Billiton. Deze mijnbedrijven zijn betrokken in het plunderen van het Amazonewoud. Denkt iemand dat we de klimaatcatastrofe zullen stoppen door beroep te doen op de goodwill van diegenen die er mee verantwoordelijk voor zijn?

    We moeten onszelf organiseren. De toekomst van de planeet is te belangrijk om het over te laten aan de grote bedrijven en hun politieke marionetten die de afgelopen decennia aangetoond hebben dat ze ons recht op de afgrond van de onomkeerbare klimaatveranderingen afsturen. Met ‘onszelf’ bedoelen we de gewone werkenden en hun gezinnen: de meerderheid van de bevolking. Velen zijn ongerust voor de toekomst van nieuwe generaties. Ze hebben gelijk: we moeten ongerust zijn. Tegelijk moeten we beseffen dat we wel degelijk verandering kunnen afdwingen, maar niet door het braafjes te vragen. Door een krachtsverhouding op te bouwen, zal het establishment wel rekening met ons moeten houden. Massale protesten zijn een belangrijke stap daartoe. We zullen nog verder moeten gaan en indien er geen verandering komt gebruik maken van onze belangrijkste sterkte: ons aantal. Zonder de werkenden kan het kapitalistisch systeem immers niet functioneren. Dynamische acties zijn nodig in de opbouw van een krachtsverhouding waarin stakingen het verschil maken.

    De internationale actie-oproep voor eind september – van 20 tot 27 september – is dan ook belangrijk. ‘Earth strike’ kan groot worden en ook een nieuwe dynamiek geven aan de klimaatbeweging in ons land. De media proberen de beweging in ons land te herleiden tot enkele gekende woordvoerders, maar de kracht van het protest is dat het gedragen wordt door tienduizenden jongeren. Hun ongenoegen is niet verdwenen. Laten we het organiseren in comités zodat de jongeren hun eigen protestbeweging democratisch controleren en collectief de discussie aangaan over volgende stappen en over welke system change we willen.

    Maandag was er in Brussel een geslaagde actie op initiatief van Extinction Rebellion met een 400-tal betogers voor de Braziliaanse ambassade. Wereldwijd waren er tal van acties. LSP en het CWI, de internationale organisatie waarvan we de Belgische afdeling zijn, waren op heel wat van deze acties aanwezig om te pleiten voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme. Hieronder enkele foto’s van verschillende acties: Brussel, Dublin, Göteborg, Tel Aviv, Wenen, Sao Paulo.

    Brussel
    Brussel
    Tel Aviv
    Wenen
    Dublin
    Göteborg
    Sao Paulo
    Sao Paulo

     

     

  • Waarom het Amazonewoud bedreigd wordt: velden, vee en goud

    Protest in Brazilië. Vandaag zijn er in heel wat landen, waaronder België, protestacties aan Braziliaanse ambassades.

    Eind juli circuleerden er reeds bijzonder verontrustende berichten: er wordt geschat dat sinds begin dit jaar, toen Jair Bolsonar president van Brazilië werd, het Amazonewoud aan versneld tempo ontbost wordt. Het ritme zou gelijk zijn aan één voetbalveld per minuut! Deze informatie is ondertussen achterhaald door een nog donkerder realiteit. De talloze branden die de afgelopen weken in het regenwoud uitbraken, vernietigen uiterst belangrijke ecosystemen waardoor de ontbossing nog sneller oprukt.

    Door Electra Klitsa, Xekinima (Griekenland)

    Enorme verliezen

    Er is niet alleen de luchtvervuiling in de grote steden van Brazilië en andere Latijns-Amerikaanse landen, de branden hebben ook vreselijke gevolgen voor de atmosfeer. De vernietiging van bossen die belangrijk zijn voor het opnemen van grote hoeveelheden koolstofdioxide zal gevolgen op langere termijn hebben. Er zijn gevolgen voor het klimaat in de regio, dat sterk afhankelijk is van het Amazonewoud. De rivieren en het grondwater worden aangetast en een aanzienlijk deel van de biodiversiteit van het Amazonewoud, dat groter is dan in gelijk welk ander deel van de wereld, is bedreigd.

    Om de omvang van het fenomeen te begrijpen, volstaat het om te weten dat er volgens een artikel uit 2017 elke twee dagen een nieuwe soort van fauna en flora ontdekt wordt in het Amazonewoud. In de enorme branden vandaag zullen soorten verloren gaan waarvan we het bestaan nooit gekend hebben. Sommigen ervan konden nochtans nuttig zijn omwille van helende eigenschappen. Anderen konden een rol spelen in het evenwichtig van de voedselketen. Het verdwijnen van deze soorten zal bijdragen tot het uitsterven van andere.

    Inheemse bevolking

    Naast de planten en dieren zijn er uiteraard ook mensen. Alle mensen op de planeet en de toekomstige generaties zullen op langere termijn door deze ramp getroffen worden, de mensen die nu in het Amazonewoud wonen worden specifiek geraakt. Het gaat om inheemse stammen die in het bos leven, het beschermen en er afhankelijk van zijn voor hun bestaan. Sommige van deze stammen zullen samen met de natuur in de regio verdwijnen, mogelijk zonder dat we ooit van hun bestaan wisten. Anderen staan niet alleen bekend omwille van hun grote culturele erfgoed, maar ook van hun strijd tegen de verwoestende uitbreidingsepidemie in het Amazonegebied.

    Een van de meest emblematische figuren in deze strijd is Chico Mendes, vermoord in 1988 omdat hij probeerde de inheemse volken te organiseren tegen de vernietiging van het woud dat hun thuis en hun overlevingsmiddel was. Vandaag zetten de moordenaars (de grote landbouw- en mijnbouwbedrijven en de regeringen die hen van dienst zijn) hun destructieve werk voort door het Amazonegebied op te fikken.

    Onze Braziliaanse zusterorganisatie LSR op een actie tegen de ontbossingspolitiek van Bolsonaro en big business

    Een “verontrustend” reusachtig bos

    In de meeste gevallen van bosbranden is het noodzakelijk om voorzichtig te zijn en over concrete bewijzen te beschikken alvorens over brandstichting te spreken, of zelfs over specifiek geplande branden. Maar in het geval van het Amazonewoud, dat al tientallen jaren wordt bedreigd door grote belangen, en vooral wanneer ontelbare branden tegelijkertijd op verschillende plaatsen zijn uitgebroken, is het naïef om over toeval te praten. Na de bulldozers, die heel langzaam leken te bewegen, kwamen de branden.

    Maar waarom wordt het woud vernietigd? Wat willen degenen die dit “nutteloze” bos aanvallen? De laatste tijd vielen de olie- en goudbedrijven de inheemse stammen die het bos beschermden steeds meer aan. Grote landbouwbedrijven dromen ervan om nog meer bos te winnen om er gewassen te telen of weiden te creëren. Het grootste gedeelte van het regenwoud wordt omgezet in nieuwe boerderijen en velden. Maar hoeveel velden hebben we nodig op de planeet? Volstaan de bestaande velden niet?

    Velden voor eenmalig gebruik

    Nee, de bestaande velden volstaan niet voor hen, ook niet na decennia van afbraak van het regenwoud. De bodem van het Amazonegebied is immers niet gemaakt om soja te produceren. Het is geschikt voor het behoud van tropische wouden, maar heeft zeer weinig voedingsstoffen die nodig zijn voor landbouwproductie. Na één of twee jaar is het veld hierdoor niet langer productief. Al gauw zoeken de agrobedrijven naar andere, al even ongeschikte velden die gewonnen worden op het Amazonewoud.  Eeuwen van natuurlijke geschiedenis, onberekenbaar belangrijke natuurlijke rijkdommen, cultureel erfgoed, een ongekende rijkdom aan biodiversiteit en mensenlevens worden vernietigd om een of twee jaar landbouwproducten te telen. Dit beeld vat de absolute absurditeit van het kapitalistische systeem samen.

    Een efficiënte medewerker van de kapitalisten

    Als de situatie niet zo tragisch zou zijn, zou het bijna belachelijk zijn. De Braziliaanse president, die vanaf de eerste dag dat hij aan de macht kwam duidelijk maakte dat het Amazonewoud een obstakel is voor de grote bedrijven waarvan hij de belangen dient, schrijft de branden toe aan de milieuorganisaties die actief zijn in de regio. Hij doet dit op een ogenblik dat hijzelf de Amazone overlevert aan de grote commerciële belangen. Hij doet dit terwijl de bedrijven die ervan profiteren het voortbestaan van de natuur en de mens in gevaar brengen om een jaar lang vee te voeden op grote boerderijen. Er is maar één uitweg uit deze onzin. We moeten het kapitalisme omverwerpen voor het ons vernietigt!

  • Klimaatcatastrofe toont nood aan geplande economie

    De twintig warmste jaren ooit gemeten vielen in de afgelopen 22 jaar. De stijgende temperaturen zijn slechts één symptoom van de klimaatramp die we meemaken. Acht procent van de soorten wordt met uitsterven bedreigd. De staat Louisiana verliest elke 45 minuten een voetbalveld grond door de stijgende zeespiegel. Branden teisteren de westelijke VS en orkanen trekken over de zuidoostkust van de VS.

    Door Keely Mullen (Socialist Alternative, VS)

    De mensheid staat op een kruispunt. Rapport na rapport waarschuwt dat we bij gebrek aan beslissende actie om de CO2-uitstoot te verminderen het risico lopen een reeks “kantelpunten” te veroorzaken, waarna de effecten op het milieu onomkeerbaar zijn. Een rapport van Columbia Engineering Projects stelt dat het vermogen van de planeet om kooldioxide te absorberen in 2060 kan beginnen te dalen. Ons ingebouwde vangnet tegen overmatige kooldioxide in de atmosfeer erodeert, waardoor de ergste effecten van de klimaatverandering drastisch worden versneld.

    Een ander ‘kantelpunt’ is het smelten van poolijs. Het ijs op de polen fungeert als een reflector die een deel van de zonnestralen terug de ruimte in stuurt en de planeet afkoelt. Wanneer dit ijs smelt, wordt het donkerdere water eronder onthuld. Dat absorbeert aanzienlijk meer warmte, waardoor steeds grotere opwarming ontstaat. Een ander gevaar van smeltend ijs is dat het uiteindelijk de permafrost zal blootleggen. Die bevatten momenteel enorme hoeveelheden methaan. Als de permafrost smelt, zal dat methaan – dat een veel ernstiger opwarmend effect heeft dan kooldioxide – in de atmosfeer vrijkomen.

    De erger wordende klimaatcrisis bedreigt niet alleen ons comfort, het is een bedreiging voor de collectieve grondstoffen van de planeet: water, land en schone lucht. Het dreigt te zorgen voor een verplaatsing van miljoenen mensen, die bekend zullen worden als klimaatvluchtelingen.

    Het effect van de klimaatverandering op de watercyclus van de aarde is voor klimaatwetenschappers van bijzonder belang. Stijgende temperaturen hebben ertoe geleid dat er meer waterdamp in de atmosfeer wordt vastgehouden, waardoor de beschikbaarheid van water zeer moeilijk te voorspellen is. Dit kan leiden tot zowel heviger regenbuien als ernstiger droogte.

    Terwijl tropische stormen, orkanen en regenstormen deel uitmaken van de normale weerpatronen in de VS, zorgen de toegenomen frequentie en ernst van deze gebeurtenissen voor intensere overstromingen die een bedreiging vormen voor de algemene waterkwaliteit. Dit komt omdat overstromingswater riolering, pesticiden, motorolie, industrieel afvalwater en allerlei verontreinigende stoffen oppikt en rechtstreeks in onze waterwegen brengt. Tijdens de orkaan Sandy in 2014 werden 10 van de 14 afvalwaterzuiveringsinstallaties van New York City overstroomd, waardoor gedeeltelijk of helemaal niet behandeld afvalwater in de lokale waterwegen terechtkwam!

    Verantwoordelijkheid van grote bedrijven

    Toen An Inconvenient Truth van Al Gore in 2006 uitkwam, was het baanbrekend en legde het in eenvoudige bewoordingen de wetenschap achter de opwarming van de aarde uit en het gevaar dat het voor de mensheid vormde. Deze film opende een echt debat, zeker nadat grote bedrijven decennia lang een vastberaden campagne voerden om de feiten over klimaatverandering te verbergen om te vermijden dat dit zou leiden tot inbreuken op hun winsten. Deze campagnes van de grote bedrijven hebben ongetwijfeld al geleid tot de dood van duizenden mensen.

    De conclusie van Al Gore was dat de sleutel tot het vertragen of terugdraaien van de effecten van de klimaatverandering op de schouders van individuen en hun keuzes als consument rustte. Verander je gloeilampen, neem kortere douches, koop een hybride auto, gebruik geen plastic rietjes. Hoewel sommige van deze veranderingen in onze dagelijkse consumptie een impact kunnen hebben, volstaan ze niet. Zelfs als iedereen in de VS elke suggestie van An Inconvenient Truth zou volgen, dan nog zou de Amerikaanse CO2-uitstoot met slechts 22% dalen! Er is wetenschappelijke consensus dat het wereldwijd met 75% moet verminderen. Dit roept de vraag op wie de echte verantwoordelijken van de klimaatcrisis zijn en hoe we hen kunnen aanpakken?

    Uit rapporten blijkt dat sinds 1988 slechts 100 bedrijven verantwoordelijk zijn voor 71% van de wereldwijde uitstoot, voornamelijk steenkool- en olieproducerende bedrijven zoals Exxon, Shell en BP. Het is geen toeval dat deze bedrijven de belangrijkste verantwoordelijken voor de opwarming van de aarde zijn. Het is inherent aan de logica van het kapitalisme dat bedrijven, om levensvatbaar te blijven, hun winst maximaliseren. Dit betekent dat ze op zoek gaan naar alle mogelijkheden om winsten te maken en besparen op alle kosten, inclusief veiligheidsmaatregelen, waarop dit mogelijk is.

    De afschuwelijke olieramp met de Deepwater Horizon in 2010 heeft 4,9 miljoen vaten olie in de Golf van Mexico geloosd. Een commissie van het Witte Huis heeft bevestigd dat BP, Transocean en Halliburton in de aanloop naar de explosie een reeks beslissingen hebben genomen in een poging om de kosten te drukken, waarbij deze beslissingen uiteindelijk de ontploffing en de dood van 11 arbeiders hebben veroorzaakt. Deze commissie van het Witte Huis zelf bevestigde dat dit waarschijnlijk opnieuw zou gebeuren als gevolg van “zelfgenoegzaamheid van de industrie.” Met andere woorden, dit zal waarschijnlijk opnieuw gebeuren omdat de kosten voor het opruimen na een ramp niet te vergelijken zijn met de winst die gemaakt wordt door het creëren van de ramp.

    Er zijn in de VS verschillende maatregelen voorgesteld om deze crisis aan te pakken. De meeste daarvan lopen belachelijk ver achter op wat nodig is. De Green New Deal (GND) van Alexandria Ocasio-Cortez gaat het verst en roept op tot een snelle overgang naar 100% hernieuwbare energie, een herziening van transportsystemen en een progressieve belastingheffing. Het afdwingen van de GND zou een enorme stap voorwaarts betekenen in de richting van een duurzame samenleving. Maar waar het tekortschiet, is in het aanpakken van de structurele macht van de energiesector.  Als de energiesector in particuliere handen blijft, zullen zij overuren maken om de GND te ondermijnen. Die GND zou immers de waarde van hun onbenutte reserves (nu honderden miljarden euro’s waard!) tot nul zou terugbrengen. De tegenstrijdige doelstellingen van bedrijfsleiders die winst willen maken en de krachten die de GND proberen uit te voeren, zullen een snelle overgang naar hernieuwbare energie vrijwel onmogelijk maken.

    Voor publieke eigendom!

    Het is zeker niet uitgesloten dat de massale druk kan leiden tot stappen die zelfs onder het kapitalisme de overgang van fossiele brandstoffen naar hernieuwbare energie in gang zetten. Zonder belangrijke sectoren van de economie, te beginnen met de energiesector, in publieke handen te brengen, zou die overgang echter traag verlopen en grotendeels ongeorganiseerd zijn. Om te doen wat nodig is om radicaal van koers te veranderen en de ergste gevolgen van de klimaatverandering te voorkomen, moeten we echter beslissende stappen nemen. Dit betekent een snelle en georganiseerde aanpak om de energiesector in publieke handen te krijgen en op een duurzame basis te reorganiseren.

    Om een snelle overgang van fossiele brandstoffen – zelfs met een energiesector in publieke handen – te bewerkstelligen, moeten ook andere sectoren van de economie in publieke handen komen. De overname van belangrijke delen van de industrie zou een snelle uitbreiding van elektrische auto’s en openbaar vervoer mogelijk maken. Daarnaast hebben we de banken in publieke handen nodig om gewone mensen en kleine bedrijven te helpen bij de overgang naar energiezuinige huizen en winkels. Zo’n ingrijpende verandering wijst op een volledige reorganisatie van de productie op een socialistische basis met een democratisch geplande economie.

    Historisch gezien heeft het kapitalisme de menselijke productiviteit enorm vergroot. De bepalende kenmerken van het kapitalisme – privé-eigendom en de natiestaat – zijn nu echter een belemmering voor de verdere ontwikkeling van onze economie en samenleving. Dit blijkt duidelijk uit de internationale klimaatafspraken die weinig effect hebben vanwege de onwil van concurrerende natiestaten om toegevingen te doen die hun rivalen ten goede kunnen komen.

    Momenteel worden alle belangrijke beslissingen over de inzet van maatschappelijke middelen genomen door een select aantal zeer rijke ondernemers. De beslissingen worden genomen op basis van wat het meeste geld oplevert. Dit betekent vaak het gebruik van compleet inefficiënte methoden om dingen te produceren. Wanneer bijvoorbeeld een auto wordt geassembleerd, zal bijna elk onderdeel van die auto steeds weer naar Mexico, Canada en de VS reizen voordat de onderdelen samen een auto vormen. De metalen basis van een stuurwiel dat in de VS wordt geproduceerd, wordt naar Mexico gestuurd om te worden afgedekt en genaaid alvorens teruggestuurd te worden naar de VS, zodat het bedrijf de goedkoopste bevoorrading en arbeid kan vinden om het eindproduct te maken.

    Een ander voorbeeld van inefficiënte en verspillende productie onder het kapitalisme komt uit de zogenaamde “fast fashion” industrie. De mode-industrie is de op een na grootste vervuiler ter wereld. Het creëren van trends die zo snel veranderen dat niemand het kan bijhouden, zorgt ervoor dat mensen goedkope, wegwerpkleding blijven kopen – die kleding vervolgens dumpen – en dan meer kopen. Wereldwijd worden jaarlijks tachtig miljard kledingstukken in massa geproduceerd, bijna uitsluitend met waterverslindend maar goedkoop textiel zoals katoen. Om de juiste kleur voor een spijkerbroek te krijgen, wordt meer dan 10.000 liter water gebruikt!

    Dit zijn misschien schokkende voorbeelden van verspilling en een compleet gebrek aan innovatie, maar dit is kenmerkend voor de manier waarop de samenleving onder het kapitalisme is georganiseerd. De vraag is dus: wat is het alternatief? Hoe kunnen we de samenleving efficiënter en in het belang van de mensen en de planeet organiseren in plaats van de winst?

    Gepland systeem nodig

    We hebben een democratisch geplande economie nodig waarin de 500 grootste bedrijven in publieke handen komen en de beslissingen over het beheer van een bepaalde sector worden genomen door gekozen organen van werkenden en consumenten. De klimaatcrisis mag dan de meest existentiële crisis zijn waarmee de mensheid te maken heeft, maar het kapitalisme leidt onvermijdelijk tot enorme ongelijkheid, armoede en structureel racisme. Om al deze kwesties aan te pakken is een samenleving nodig waarin belangrijke economische beslissingen op democratische wijze door de massa’s worden genomen.

    Een bedrijf in publieke handen brengen, betekent dat zowel de materiële middelen – fabrieken, gereedschappen, distributienetwerken, technologieën, infrastructuur – als de bestaande financiële reserves uit handen van rijke investeerders worden genomen en in de handen van de maatschappij als geheel komen. Als die kritische stap eenmaal is gezet, kunnen democratische raden de kapitalistische bazen vervangen en de werking van dat bedrijf of die sector vergemakkelijken. Deze raden zouden de expertise van het personeel in die sector moeten weerspiegelen. Zij zijn het best op de hoogte van de manier waarop de sector functioneert, wat hij produceert en wat kan worden verbeterd. Om de ontwikkeling van een bureaucratie te voorkomen, zou iedereen die in een raad wordt gekozen, niet meer mogen verdienen dan de gemiddelde werkende in de sector en zou elke verkozene permanent afzetbaar zijn.

    Deze raden zouden niet streven naar het maximaliseren van de winstgevendheid van hun sector, maar naar het maximaliseren van het vermogen van die sector om aan de behoeften van de maatschappij te voldoen. Dit zou leiden tot een aanzienlijke verhoging van de algemene levensstandaard van de overgrote meerderheid van de mensen, omdat er geen reden zou zijn om de lonen laag te houden, de werkweken onnodig lang te laten duren of om sociale diensten uit te hongeren.

    De overgang naar een planeconomie kan in één land van start gaan, maar om te slagen zal de overgang naar een planeconomie zich internationaal moeten verspreiden. We leven in een door het kapitalisme gecreëerde wereldeconomie, maar om hier ten volle van te profiteren is een wereldwijde socialistische planning nodig. In het kader van een democratisch geplande economie zouden internationale structuren moeten worden opgezet om de maximale coördinatie van de raden in verschillende sectoren over de grenzen heen te vergemakkelijken.

    Zoals al eerder is gezegd, worden de meeste grote sectoren onder het kapitalisme gehinderd door de voortdurende noodzaak om de kosten te verlagen. Bazen zoeken naar de goedkoopste goederen en arbeidskrachten. De taak van democratisch gekozen raden die toezicht houden op werkplekken en sectoren, zou daarentegen zijn om na te gaan hoe en waar efficiënter en milieuvriendelijker kan geproduceerd worden. Zo zijn vandaag de enorme logistieke en bevoorradingsnetwerken van Amazon en Walmart volledig van elkaar gescheiden omdat ze in directe concurrentie staan. Wanneer deze concurrentie wordt geëlimineerd, kunnen deze bijzonder nuttige netwerken worden gecombineerd en geherstructureerd. Het just-in-time-model dat Amazon en andere grote retailers hanteren, waarbij een product binnen enkele dagen kan worden besteld en geleverd, kan van groot nut zijn voor de samenleving als het gescheiden wordt van het winstoogmerk. Walmart’s enorme onderneming is zelf gepland – met coördinatie op alle niveaus van de bevoorradingsketen. Dit legt de basis voor een relatief pijnloze overgang naar een democratisch geplande onderneming.

    Hoe sluit dit alles aan bij de existentiële dreiging van de klimaatverandering en hoe kan een planeconomie helpen?

    Een groene toekomst plannen

    Het kapitalisme leidt tot belangrijke innovaties, maar deze zijn ondergeschikt aan de winsten en niet noodzakelijkerwijs aan wat nodig is.

    Op basis van een democratisch geplande economie kan innovatie ingezet worden in het belang van de gewone mensen en het klimaat. We kunnen investeren in een echte transformatie van grote industrieën op een duurzame basis. We kunnen investeren in de omscholing van miljoenen werknemers in de huidige vervuilende sectoren en miljoenen goedbetaalde jobs creëren, waarbij we gebruik maken van hernieuwbare energie door middel van zonne-, wind- en golftechnologie. Er zullen ongetwijfeld nieuwe vormen van hernieuwbare energie worden ontdekt, en het perfectioneren van de technologie om deze energie te benutten zal de opleiding van meer wetenschappers en ingenieurs vereisen, evenals het inzetten van wetenschappers die momenteel werken aan de ontwikkeling van wapens voor veel nuttiger werk.

    Om een aantal van de ergste gevolgen van de klimaatcrisis om te buigen, zou een wereldwijd herbebossingsproject moeten worden opgestart. Herbebossing door het aanplanten van miljoenen inheemse bomen zou de luchtvervuiling drastisch verminderen en zou de natuurlijke habitats en ecosystemen die door ontbossing verloren zijn gegaan, herstellen. Daarnaast zal er een belangrijke reorganisatie van de wereldwijde landbouw nodig zijn om het land dat aan het vee wordt gegeven te verminderen en om gezonde vleesalternatieven te ontwikkelen.

    Het openbaar vervoer in de meeste grote steden is volledig aan het afbrokkelen. Momenteel lopen de Amerikanen 19 volle dagen per jaar vast op weg van en naar het werk. Terwijl mensen de keuze zouden moeten hebben om hun eigen voertuigen te bezitten en te gebruiken, zou een massale uitbreiding van het openbaar vervoer en het volledig elektrisch maken van het openbaar vervoer veel meer mensen in staat stellen om sneller en gemakkelijker te reizen dan als ze zelf rijden. Naast het lokale openbaar vervoer moeten ook de langeafstandstreinen worden uitgebreid. Hogesnelheidstreinen zouden een goedkoper en veel minder milieubelastend alternatief voor het luchtvervoer kunnen bieden.

    Uitbreiding van duurzaam openbaar vervoer zou niet alleen de levensstandaard van veel mensen verbeteren, het zou ook een sprong voorwaarts zijn in de transformatie van de samenleving op een groene basis.

    Een samenleving die bevrijd is van de beperkingen van de winst zou een aantal baanbrekende projecten kunnen ondernemen om de samenleving te veranderen: het creëren van energie-efficiënte woningen met een effectievere isolatie, onderzoek naar mogelijkheden om vervuilde lucht direct schoon te maken en weer uit te stoten of het ontwikkelen van wegen waar elektrische voertuigen opladen terwijl ze rijden.

    De oplossing voor deze crisis zal niet van bovenaf komen, ze zal niet worden geïnnoveerd door Elon Musk, ze zal niet komen door eenvoudigweg om de vier jaar te stemmen. De omvorming van de samenleving op een werkelijk duurzame basis en het waarborgen van een toekomst voor de mensheid berust op het beëindigen van de chaotische heerschappij van het kapitalisme en het vervangen van deze heerschappij door een werkelijk democratische planeconomie.

    Wat nu?

    Om revolutionaire veranderingen te bekomen en onze samenleving op een socialistische basis te reorganiseren, is een historische strijd nodig tegen de superrijken die momenteel onze samenleving domineren. Er zijn elementen in de VS en de rest van de wereld die op het potentieel voor die uitdaging wijzen. Van de historische stakingen het afgelopen anderhalf jaar, die zich kunnen uitbreiden naar andere sectoren, tot de groeiende jongerenbeweging die nu plannen heeft voor een internationale actiedag op 20 september.

    Het is de verenigde en georganiseerde kracht van werkenden en jongeren die de socialistische verandering kan inluiden. Een cruciale stap in dit proces is de opbouw van een eigen massale politieke partij met een duidelijk socialistisch programma en een vastberaden leiding. Sinds 2015 hebben we de nadruk gelegd op de rol die Bernie Sanders – en nu Alexandria Ocasio-Cortez – in dat proces kunnen spelen door hun enorme basis van steun voor een progressieve en sociale politiek. Die steun kan gebruikt worden voor het opzetten van een nieuwe massale organisatie.

    We moeten doorgaan met het opbouwen en versterken van de organisaties van de arbeidersklasse als voorbereiding op de beslissende strijd die voor ons ligt. Dit betekent dat we op onze werkplekken strijdbare vakbonden moeten opbouwen die goed georganiseerd zijn, echt democratisch zijn, de actieve deelname hebben van alle werkenden en bereid zijn om alles te doen wat nodig is om ons te verdedigen tegen aanvallen van onze bazen. De vakbonden moeten zich aansluiten bij sociale bewegingen die momenteel plaatsvinden tegen klimaatverandering, seksisme en racisme, en de weg voorwaarts wijzen op basis van de arbeidersklasse.

    Om de stappen te zetten die nodig zijn om de planeet te redden, moeten we fundamenteel breken met het kapitalisme en vechten voor de socialistische transformatie van de samenleving op basis van echte innovatie, samenwerking en gelijkheid.

  • Lessen uit 20 weken klimaatstrijd

    De klimaatbeweging van de afgelopen maanden was historisch. De gevestigde media proberen dit te minimaliseren en gebruiken het beperkte verkiezingsresultaat van Groen om te zeggen dat de beweging niet succesvol was. Dat is onzin. De beweging kan niet herleid worden tot de groene partijen. De klimaatstrijd kan bovendien sterker dan ooit tevoren terugkomen als we lessen trekken uit de eerste acties en ons goed voorbereiden.

    door Arne (Gent)

    Strijd loont!

    Dankzij onze talloze stakingsacties en betogingen bepaalden we maandenlang de politieke agenda. Zo werd het onvermogen en de onwil van het establishment om te reageren op de klimaatverandering duidelijker dan ooit tevoren. Dat establishment ving ook rake klappen: minister Schauvliege moest haar ontslag indienen en de Vlaamse overheid werd verplicht 75 miljoen extra te investeren in klimaatmaatregelen.

    Om de klimaatverandering te stoppen, is er natuurlijk veel meer nodig. “Verzet, verzet, internationaal: tegen de vervuiling van het kapitaal,” werd niet zomaar een van de populairste slogans. In de organisatie van zo’n verzet hebben we enorme stappen gezet: honderdduizenden jongeren in heel de wereld kwamen in aanraking met het stakingswapen en betoogden mee. We rebelleerden tegen het beleid. Dat is erg belangrijk: op de werkvloer zullen we ons ook moeten organiseren en strijden voor wat nodig is: een leefbare planeet én degelijke werkomstandigheden en verloning. Ook dat zullen we niet zomaar bekomen.

    Genoeg is genoeg!

    Tijdens de eerste stakingsacties deed het establishment er alles aan om het protest te minimaliseren. We werden voorgesteld als een bende hypocrieten en voor CD&V-voorzitter Wouter Beke waren de stakingsacties een extreemlinks complot. De regering scherpte deze denigrerende toon verder aan door klimaatcoaches op pad te sturen om in elke school uit te leggen hoe je nu echt milieubewust leeft. Deze moraliserende vingertjes zouden, en zullen, als een boomerang terugkeren richting het establishment. Al heel ons leven ervaren we enorme druk om zo ecologisch mogelijk te leven, maar de impact van deze individuele maatregelen is quasi nihil. De ecologische dreiging wordt enkel groter.

    De wetenschappelijke conclusie dat radicale verandering noodzakelijk is, bracht wereldwijd miljoenen mensen de straat op. Op 2 december betoogde energieminister Marghem (MR) nog mee met 100.000 jongeren en werkenden, terwijl ze twee dagen later tegen strengere uitstootnormen voor de energiesector stemde. Het was genoeg geweest. Er was nood aan strijd op hoger niveau: Youth for Climate riep op om elke donderdag te staken.

    3000-15.000-35.000

    De eerste weken liep het aantal stakers op van 3.000 tot 35.000. Duizenden anderen zouden volgen in de twintig weken daarna. Toch blijft dit slechts een klein deel van wat mogelijk was. Dure treintickets, intimidatie met sancties door directies: tientallen redenen hielden jongeren op school.

    Om dit te voorkomen, werden op verschillende plaatsen comités georganiseerd. Zij organiseerden acties aangepast aan de verschillende condities per stad. Daar waar lokale comités actief waren, kwamen er grote betogingen, geslaagde zitstakingen en goede campagnemomenten.

    Op dit potentieel moest worden gebouwd, maar veel comités verloren helaas hun slagkracht omdat Youth for Climate alle aandacht naar de wekelijkse nationale betoging trok. Dat is spijtig: een sterkere lokale verankering had goed gekozen nationale acties een enorme stimulans kunnen geven. Bovendien had de sterkere uitbouw van lokale comités kunnen leiden tot algemene vergaderingen waar verkozen vertegenwoordigers per school of lokaal comité beslisten over de volgende acties en de eisen.

    Valse vrienden

    Met moraliserende vingertjes kreeg het establishment de beweging niet klein, dus zocht het andere methoden. “Sign For My Future” werd gelanceerd. Belgische multinationals, zelfs banken die miljarden investeren in fossiele brandstoffen, waren plots grote voorvechters van onze planeet! De meeste klimaatstakers waren het eens: dit zijn valse vrienden. Toch besliste het kernteam van Youth for Climate om de campagne te ondersteunen. Dit gebeurde zonder enige vorm van discussie: een pijnlijk moment. Ook over de eisen bleef de discussie uit. Hierdoor konden politici ons eisen in de mond leggen, zoals de vliegtuigtaks en andere asociale ecotaksen die onder het kapitalisme de norm zijn.

    Er werd nochtans heel wat gediscussieerd over eisen, maar de mogelijkheid om hierover te stemmen en te bouwen aan een programma bleef helaas uit. Students for Climate probeerde dat wel. Dat was erg goed, maar op veel plaatsen bleven de vergaderingen klein. Er werd uitgegaan van een beweging onder studenten, die er nog niet was. Comités op iedere faculteit om medestudenten te overtuigen van acties door met hen te discussiëren over eisen en methodes, hadden dit kunnen voorkomen.

    Uitdagingen voor de beweging

    Een grote uitdaging voor klimaatstakers is bouwen aan de democratische organisatie van de beweging. We moeten zoveel mogelijk mensen betrekken bij de discussie over onze acties en eisen. Via Facebook open micro’s of comités aankondigen, … Er zijn mogelijkheden genoeg om deze discussies te organiseren. Zo zal ook duidelijk worden waar het probleem zit: bij het systeem. Er is nood aan een sociaal eisenpakket waar zoveel mogelijk jongeren en werkenden zich achter scharen.

    We hebben de eerste stappen gezet. Zo was er de oproep aan de vakbonden om mee te staken tijdens de internationale stakingsdag van 15 maart. Het blijft een uitdaging: werkenden en jongeren hebben dezelfde belangen, maar we hebben de economische slagkracht van werkenden nodig om echt dingen te veranderen. De georganiseerde arbeidersbeweging kan het systeem raken waar het pijn doet: bij de winsten. Verandering moeten we afdwingen door ervoor te strijden!

    Rise for Climate en Earth strike in september

    Op 22 september is er een nieuwe betoging van Rise for Climate in Brussel. Vijf dagen later is een Earth Strike aangekondigd. De campagne voor de betoging gebruiken om vijf dagen later wereldwijd zoveel mogelijk stakingsacties te organiseren, kan de klimaatstrijd een nieuwe dynamiek geven.

    We mogen ons niet laten demoraliseren. Noch door de pessimistische toon van de media, noch door de urgentie om onze uitstoot te verlagen. Jongeren en werkenden solidair: internationaal verzet tegen de vervuiling van het kapitaal!

  • Het is ofwel kapitalisme ofwel een gezonde planeet. Beiden gaan niet samen!

    Vecht mee voor socialist change not climate change

    Klimaatveranderingen bedreigen de toekomst van de mensheid, onze toekomst dus. Dat onheilspellend nieuws wordt bevestigd door klimaatwetenschappers. Het heeft honderdduizenden jongeren en anderen op straat gebracht om te protesteren. De actiedag van 15 maart was historisch: 1,6 miljoen betogers in 2.200 steden in 120 landen. Ook in ons land waren er grote betogingen van duizenden scholieren. Dat was slechts het begin: de strijd voor onze toekomst moet onverminderd verdergaan!

    Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) zegt dat er ernstige verandering nodig is in de komende 12 jaar. Zoniet dreigt onherstelbare klimaatverandering. Nu gaan de veranderingen al heel ver: de grote hoeveelheid plastic in onder meer de zeeën vormt een bedreiging voor de gezondheid van mensen en het overleven van diersoorten. We kennen momenteel de zesde grote golf van uitsterven van soorten. Het is de eerste keer dat deze golf veroorzaakt wordt door de mens zelf. Uiteraard niet door alle mensen: door het kapitalistisch productiesysteem dat ons leven en de planeet domineert.

    Van het kapitalisme kunnen we geen oplossingen verwachten. Sinds het ondertekenen van de klimaatakkoorden van Parijs in 2015 hebben 33 banken maar liefst 1,9 biljoen dollar geïnvesteerd in fossiele brandstoffen. Meer dan 70% van de uitstoot van broeikasgassen sinds 1988 kan teruggebracht worden tot 100 multinationals. Maar liefst een vijfde van de wereldwijde koolstofemissie in industrie wordt gesubsidieerd door publieke investeringen. Grote bedrijven vervuilen omdat ze er recordwinsten mee maken. Overheden palaveren over klimaatplannen, maar blijven ondertussen geld van de gemeenschap aan die grote vervuilers toestoppen.

    Deze feiten zijn belangrijk: om het probleem aan te pakken, moeten we ons tot de grote vervuilers richten. Dat zijn niet wij, ook niet als we wel eens een malse biefstuk op de barbecue leggen of met het vliegtuig op reis gaan na een jaar hard werken. Neen: de grote vervuilers die het verschil maken als het op koolstofuitstoot aankomt, zijn de grote bedrijven en hun eigenaars. Het zijn de superrijke kapitalisten die enkel nog meer winst willen boeken, zelfs als het ten koste van de gezondheid van de bevolking en de planeet gaat. Kapitalisme en een gezonde planeet gaan niet samen: er is system change nodig!

    Vandaag controleren we met de gemeenschap niet wat er geproduceerd wordt en hoe dit gebeurt. De aandeelhouders doen dit. De arbeid van de werkenden en de natuur zijn echter de enige bronnen van rijkdom. Beiden worden ondermijnd door het kapitalisme. Het is daar dat we de kracht vinden die in staat is om tot verandering te komen: de werkende bevolking. Zij kunnen staken, hun bedrijven bezetten en de productie in eigen beheer nemen zodat de middelen geïnvesteerd worden in het CO2-vrij maken van energieproductie zonder verlies van jobs.

    De strijd tegen de opwarming van onze planeet moet ons brengen tot de controle over de sleutelsectoren van de economie: daar zit de vervuiling en de oplossing van het klimaatprobleem. De productie moet democratisch en ecologisch gepland worden in belang van mens en planeet. De 99% van de bevolking – werkenden en jongeren – staan vandaag tegenover de 1% rijke vervuilers. Om de klimaatstrijd te winnen moeten we die 99% organiseren en in strijd brengen om een einde te maken aan het vervuilende kapitalisme. Een rationeel geplande socialistische economie vertrekt van de noden van mens en planeet.

    Het gevecht voor deze maatschappijverandering is niet voorbij na dit voorjaar. De massale acties waren slechts het begin. Dit najaar is er een nieuwe internationale actiedag eind september en van 11 tot 21 november is er een klimaattop gepland in Chili: de COP 25. Dat is eveneens een aanleiding voor protest. Zoals Greta Thunberg opmerkte: “Om alles te veranderen, hebben we iedereen nodig. We moeten overgaan tot massaal verzet – we hebben aangetoond dat collectieve actie werkt.” Doe mee!

  • Luxemburg: jongeren rebelleren rond klimaat

    Op 15 maart waren er ongeveer 15.000 klimaatbetogers in de regen. De Luxemburgse jongeren vestigden daarmee een nationaal en zelfs internationaal record in de klimaatmobilisaties, tenminste als we het aantal betogers vergelijken met de totale bevolking van het Groothertogdom Luxemburg.

    Door Jean (Luxemburg)

    Na dit overweldigende succes wilden de jongeren natuurlijk nieuwe acties. Het zijn zeker niet de antwoorden van de gevestigde politici die overtuigen om niet tot verdere acties over te gaan. Integendeel zelfs! De groenen zitten in de regering, maar stemden tegen een voorstel van Déi Lenk (radicaal links) om de klimaatnoodtoestand uit te roepen.

    Op 24 mei was er een nieuwe internationale actiedag en de Luxemburgse jongeren wilden daar graag aan deelnemen. Sinds 15 maart hing er rebellie in de lucht. Dit kwam deels door het voorbeeld van Extinction Rebellion en anderzijds ook door de dynamiek van de klimaatacties zelf. Het resultaat: de jongeren beslisten om een bezetting te organiseren en vroegen daarvoor geen toestemming van hun scholen of van het ministerie of de politie. Er was wel een oproep aan de leerkrachten om het protest te vervoegen of toch minstens geen sancties op te leggen.

    Wat was het plan? Een strategisch punt in de stad bezetten, met name de verbinding tussen het stadscentrum en de zakenwijk Kirchberg, waar zich ook de Europese instellingen bevinden. Het was van bij het begin duidelijk dat er niet zoveel volk zou zijn als op 15 maart, onder meer door het karakter van de actie. Enkele dagen voor de bezetting werd onder de organisatoren gezegd dat 500 aanwezigen een succes zou zijn.

    We waren uiteindelijk met 1.500 activisten. Er was een positieve maar radicale sfeer, met slogans gericht tegen de politieke verantwoordelijken voor de rampzalige situatie. Zo werd verwezen naar de nabije Europese instellingen. Er was een filterblokkade zodat alle voorbijrijdende automobilisten een pamflet kregen. Ondertussen werden slogans geroepen, was er een geïmproviseerd mini-concert en waren er heel veel discussies. Tegen 18 uur werd de actie opgeheven, na een korte volledige blokkade van de brug gedurende 15 minuten. Daarvoor kregen de aanwezige politie-agenten allemaal een pamflet.

    ‘Onderhandelde rebellie’ is een typisch Luxemburgs fenomeen. Dat kan vreemd overkomen, maar het werkte goed. Sinds de eerste klimaatbetoging in oktober 2018 is de steun voor de klimaatbeweging in het Groothertogdom aanzienlijk toegenomen.

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/VWxWrAzfZX4dBZis6]

  • Massaal klimaatprotest vlak voor verkiezingen

    Vlak voor de verkiezingen kwamen opnieuw duizenden mensen in honderden steden in heel de wereld op straat om te protesteren tegen het falende klimaatbeleid. De betoging in Brussel was opnieuw groot, althans een pak groter dan de acties van de voorbije weken. Elke week met tienduizenden betogen, is niet mogelijk. Met deze actiedag werd echter aangetoond dat de bezorgdheid en de actiebereidheid niet weg zijn. Dit zal na de verkiezingen overigens niet anders zijn.

    Na de historische klimaatbeweging van de afgelopen maanden zijn er heel wat uitdagingen om ons protest verder te zetten: zowel programma als actiemethoden moeten collectief besproken worden. Met de Actief Linkse Studenten en Scholieren deden we enkele voorstellen in een pamflet.

    Hieronder enkele foto’s door Liesbeth:
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/htfHfGX7DSCv7Fma6]

  • Na de historische klimaatstakingen: verzet heropbouwen door het zelf te organiseren

    Eind december stemde de rechtse regering op de klimaattop ‘COP24’ tegen strengere uitstootnormen voor de energiesector. Daarmee stak ze haar middelvinger op naar de hele Belgische bevolking. Die keerde als een boomerang terug in haar gezicht. We gingen niet langer betogen op zondag, maar iedere donderdag in staking! Twintig weken later hebben honderden, duizenden en soms zelfs tienduizenden jongeren uit heel ons land gestaakt en met resultaat:

    • De leugenachtige minister Schauvliege die onze stakingen een complot noemde moest haar ministerpost afstaan!
    • De Vlaamse regering werd gedwongen 75 miljoen extra te investeren in klimaatmaatregelen!
    • Het klimaatthema staat al maandenlang bovenaan de politieke agenda en is een van de meest prominente thema’s van de verkiezingen op 26 mei!

    Is ons klimaat daarmee gered? Neen, maar we toonden aan waar het probleem zit: bij het onvermogen en de onwil van het establishment (de politici en de bedrijven) om de CO2- uitstoot echt te verlagen. Wanneer wij eisen dat er meer, beter en gratis openbaar vervoer moet komen antwoorden ze enkel met asociale taksen op onze vliegreizen of autoritten.

    JONGEREN EN WERKENDEN MOETEN SAMEN STRIJDEN!

    Op 15 maart en 24 mei dienden heel wat vakbonden een stakingsaanzegging in. Dit is een belangrijke stap vooruit. Zonder de economische slagkracht van werkenden zullen we er niet komen!

    100 multinationals zijn sinds 1989 verantwoordelijk voor 71% van de wereldwijde uitstoot! De winsten, van het kleine groepje rijken die deze bedrijven bezit, worden niet in vraag gesteld. Een van de grootste energiemultinationals ter wereld, ExxonMobil, heeft onlangs aangekondigd haar jaarlijkse olie- en gasproductie te willen verhogen tegen 2025 met maar liefst 25%! Dat terwijl het meer dan ooit nodig is dat de uitstoot van de energiesector daalt.

    De energieproductie moet groen worden als we klimaatverandering willen stoppen. ExxonMobil maakte in 2018 nog meer dan 20 miljard dollar winst op kosten van ons milieu en klimaat. De winstbelangen van de aandeelhouders botsen met de dringende investeringen die nodig zijn in onderzoek en ontwikkeling van groene energieproductie.

    We kunnen niet controleren wat we niet bezitten. Het zijn nochtans niet de aandeelhouders die de winsten produceren maar de werkenden. Werkenden uit deze sector kunnen staken, hun bedrijven bezetten en de productie in eigen beheer nemen om de winsten te investeren in het CO2-vrij maken van energieproductie zonder verlies van jobs. De hele energiesector moet in publieke handen als garantie op groene en betaalbare energie voor iedereen. Het stopt niet bij de energiesector maar het verhaal van ExxonMobil maakt wel duidelijk waar we naartoe moeten.

    De strijd tegen de opwarming van onze planeet moet ons brengen tot de controle over de sleutelsectoren van de economie, daar zit de vervuiling en de oplossing van het klimaatprobleem. De productie moet democratisch en ecologisch gepland worden in belang van mens en planeet.

    Socialist Change, not climate change!

    De 99% van de bevolking – werkenden en jongeren – staan vandaag tegenover de 1% rijke vervuilers. Om de klimaatstrijd te winnen moeten we die 99% organiseren en in strijd brengen.

    De beste manier om dat te doen is via comités op iedere school en ieder bedrijf. Deze comités moeten ook op lokaal en nationaal niveau samenkomen om collectief te beslissen welke nieuwe acties we ondernemen en moeten de discussie voeren over welke specifieke eisen we gebruiken om druk te zetten op de politici en bedrijven zodat hun ware aard duidelijk wordt!

    [divider]

    Sluit aan bij ALS

    Al deze ideeën: samen strijd voeren met werkenden, sociale klimaatmaatregelen eisen en zoveel mogelijk jongeren betrekken in de discussie over hoe we de klimaatbeweging willen uitbouwen en met welk programma, via lokale comités, … dat is wat de Actief Linkse Scholieren & Studenten de afgelopen periode in de praktijk hebben gebracht. En dat willen we blijven doen! Doe mee met de Actief Linkse Scholieren & Studenten en discussieer mee op ons zomerkamp! Om ons voor te bereiden de strijd sterker dan ooit te voeren vanaf september op iedere school en werkplaats!

    Wat is SYSTEM CHANGE? Kom er over discussiëren op ons zomerkamp!

    We hebben er genoeg van! We gaan in verzet! De internationale klimaatbetogingen zijn daar het beste voorbeeld van. Maar zij staan niet alleen in hun verzet. De voorbije jaren zagen we steeds meer jonge vrouwen, maar ook mannen, revolteren tegen het voortdurende seksisme. Ook de provocaties van rechtse populisten en racisten botsen telkens opnieuw op walging en actief verzet van heel wat jongeren en antiracisten.

    Op al die fronten groeit er een bereidheid tot strijd, maar ook de discussie over antwoorden en oplossingen. Welke lessen kunnen we trekken uit strijd bij ons en elders? Hoe kunnen we ons verzet versterken? Hoe kunnen we de woede verenigen? Met welk programma en welke strijdmethoden? Welke rol kunnen de verkiezingen van mei hierin spelen?

    Ons zomerkamp is een jaarlijkse traditie waar jongeren, antiracisten, feministen, vakbondsmilitanten en andere geïnteresseerden samenkomen. We wisselen er politieke discussie en marxistische vorming af met ontspanning en sport om ons voor te bereiden op de acties en campagnes die we zullen lanceren.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping