NL Socialisme

Category: Syndicale rechten

  • Vlaams Belang wil vakbonden kortwieken

    Tegenover de asociale verdeeldheid van extreemrechts plaatsen wij solidariteit.

    Artikel overgenomen vanop blokbuster.be

    Het Vlaams Belang wil dat de vakbonden rechtspersoonlijkheid aannemen. Daartoe werd in maart vorig jaar nogmaals een wetsvoorstel ingediend. Zelfs de Raad van State, niet bepaald een bastion van arbeidersstrijd, kwam met een vernietigend advies over het voorstel.

    Het extreemrechtse voorstel zou betekenen dat vakbonden niet langer feitelijke verenigingen zijn zoals vandaag het geval is, en zoals politieke partijen dat overigens ook zijn. Het doel van het Vlaams Belang is om een aansprakelijkheid in te voeren voor ‘dé vakbond’ als organisatie, met de mogelijkheid om sancties op te leggen voor feiten gepleegd door individuele leden in het kader van door de vakbonden erkende acties. Het wetsvoorstel ingediend door Hans Verreyt, Barbara Pas, Ellen Samyn en Marijke Dillen stelt letterlijk voor dat de vakbonden “aansprakelijk zijn voor de daden die worden begaan door hun leden wanneer deze handelen in het kader van een actie waarvoor die organisaties het initiatief hebben genomen en die ze hebben erkend.” Rechtspersoonlijkheid betekent bovendien dat de volledige boekhouding, inclusief stakerskas, publiek bekend wordt. Het komt neer op het kortwieken van de vakbonden, zodat de bazen nog meer kunnen doen wat ze willen.

    Als de vakbonden vandaag geen rechtspersoonlijkheid hebben, is dat omdat ze gegroeid zijn als feitelijke verenigingen van leden waarbij het de leden zijn die in principe over alles beslissen. Het organiseren en erkennen van acties is daar onderdeel van en heeft gevolgen, bijvoorbeeld voor de uitbetaling van een stakingsvergoeding. Daar hebben mensen die geen lid van de feitelijke vereniging zijn geen zaken mee. En ja, een feitelijke vereniging kan leden die zich uitdrukkelijk verzetten tegen de doelstellingen van die vereniging uiteraard uitsluiten.

    Voor zichzelf, een feitelijke vereniging die quasi volledig gefinancierd wordt met publieke middelen, zou het Vlaams Belang een objectieve aansprakelijkheid voor daden van individuele leden niet aanvaarden. Maar voor de vakbonden, die voor een veel groter aandeel door de leden gefinancierd worden, wil het dat wel. Een dergelijke aansprakelijkheid zou de deur openen voor vervolging wegens ‘economische schade’ van bazen bij stakingen. Het doel van een collectieve stakingsactie is uiteraard net dat het gevoeld wordt door de baas. Dat ondermijnen, betekent de positie van de vakbonden helemaal ondergraven. Het wetsvoorstel van het Vlaams Belang is net daarop gericht.

    Het voorstel van het Vlaams Belang voorziet bovendien in harde sancties en zelfs een schorsing van het recht om deel te nemen aan collectieve onderhandelingen. Voor het Vlaams Belang is het blijkbaar een doorn in het oog dat de werknemers via hun organisaties deelnemen aan collectieve onderhandelingen en, desnoods, het werk neer te leggen indien die onderhandelingen nergens toe leiden.

    De Raad van State werd om een advies over het VB-voorstel gevraagd en sprak zich er principieel tegen uit. Daarvoor wordt gewezen op de internationale verdragen rond vakbondsvrijheid en op de vrijheid van vereniging, die inhoudt dat een vereniging ervoor kan kiezen om een rechtspersoonlijkheid aan te nemen maar ook om dat niet te doen. Terwijl het Vlaams Belang tegen de coronamaatregelen protesteert onder de slogan ‘vrijheid’, is het niet bereid om de vrijheid van vereniging van vakbonden te erkennen. Het is uiteraard niet de eerste keer dat extreemrechts zo’n spreidstand van hypocrisie aan de dag legt. Waar het om gaat, is in wie het VB bondgenoten ziet en wie het bestrijdt. Vakbonden behoren duidelijk tot de laatste categorie.

    De Raad van State erkent dat objectieve aansprakelijkheid voor de vakbonden een belemmering zou vormen voor het organiseren van betogingen en stakingen, terwijl stakingen “vaak juist de ultieme middelen zijn die een vakorganisatie kan inzetten om een doorbraak te bewerkstelligen tijdens collectieve onderhandelingen binnen een bedrijf, een sector of op nationaal vlak.” Op basis van het principieel ingenomen standpunt, stelt de Raad van State dat het geen verder onderzoek zal doen naar de voorstellen van het Vlaams Belang.

    Natuurlijk is het niet voor instanties als de Raad van State dat vakbondsrechten afgedwongen worden, dat gebeurt door die rechten in strijd te hanteren. Maar dit advies maakt wel nogmaals duidelijk aan welke kant extreemrechts staat als het gaat om werkenden die opkomen voor hun rechten. Het Vlaams Belang keert zich tegen de werkenden en hun organisaties. Vakbonden worden voorgesteld als organisaties die enkel in het verleden iets positief betekenden voor de werkende klasse (wat de voorgangers van extreemrechts in datzelfde verleden uiteraard betwistten). Wie komt vandaag op voor de koopkracht van de werkenden? Wie verzet zich tegen asociale aanvallen op de pensioenen? Neen, niet extreemrechts voor wie een ‘sociaal imago’ in het beste geval een electorale berekening is. Tegelijk verzet het Vlaams Belang zich met hand en tand tegen diegenen die zich organiseren om sociale eisen te verdedigen en te realiseren. Voor wiens belang staat het VB? Niet dat van de werkenden en hun gezinnen!

  • Geen sociale vooruitgang zonder recht op collectieve actie

    Het sociale ongenoegen is groot. Bij de noodcentrale 112 trekt het personeel aan de alarmbel. Het zorgpersoneel zit er volledig door. Personeel van de dienstencheques betoogde in Brussel. Pakjesbedrijven gebruiken slavenarbeid en zwartwerk. In zowat alle sectoren was er protest of de dreiging van protest nodig om zelfs maar de erg minimale loonsverhoging van 0,4% te bekomen. Eerder ontplofte het ongenoegen opnieuw bij Lidl. Zelfs bij de politie waren er acties, waaronder wegblokkades, wegens het uitblijven van loonsverhogingen. Om onze dalende koopkracht te stoppen, is strijd nodig. Het recht op collectieve actie, zonder het risico om daarbij boetes of veroordelingen op te lopen, is daar essentieel voor. We zullen onze rechten verdedigen door ze actief te gebruiken.

    door een spoorwegarbeider

    Vakbondsacties zijn niet crimineel

    In 2018 werd de voorzitter van het Antwerpse ABVV Bruno Verlaeckt veroordeeld voor het organiseren van een piket met blokkade tijdens een nationale actiedag. Vervolgens werden 17 ABVV-vakbondsleden in Luik veroordeeld tot voorwaardelijke gevangenisstraffen met geldboetes omdat ze aanwezig waren bij een wegversperring tijdens de grote stakingsbewegingen van 2015. Ze werden al “de 17 van de brug van Cheratte” genoemd. In hoger beroep werd de veroordeling niet ingetrokken, maar zelfs nog opgetrokken met hogere boetes.

    Deze veroordelingen zijn niet willekeurig. Het toont hoe we de afgelopen jaren een nieuwe periode van sociale conflicten zijn ingegaan. Justitie wordt gebruikt om het sociaal protest te stoppen. Dit gaat heel ver: in Gent kregen vakbondsmilitanten zelfs voor het uitdelen van pamfletten een GAS-boete! Vakbondsverantwoordelijken die veroordeeld worden omdat ze op de openbare weg staan tijdens een collectieve actie, dat gaat wel heel ver. Zoals het ABVV opmerkt, werd “hun aanwezigheid bij een actie op de openbare weg aangewend om hen te veroordelen wegens ‘kwaadwillige belemmering van het verkeer’ (Artikel 406 Strafwetboek).” Deze rechtspraak maakt het mogelijk om alle sociale bewegingen te veroordelen als die gebruik maken van actiemethoden als betogingen, zitacties of bijeenkomsten op de openbare weg.

    Een recht bestaat maar voor zover het gebruikt wordt

    De Belgische kapitalistische klasse is bijzonder goed georganiseerd wanneer het erom gaat haar juridische instrumenten in te zetten om de vakbonden te verzwakken. Dat zagen we al met de stelselmatige toename van het aantal deurwaarders aan piketten en nu met de veroordelingen van verantwoordelijken. Desnoods grijpen ze hiervoor terug naar 19e eeuwse regels, zoals het artikel over het kwaadwillig belemmeren van het verkeer. Evengoed worden er nieuwe regels opgemaakt, zoals die inzake de minimumdienst bij het spoor (zie hiernaast), Belgocontrol of in de gevangenissen. Als werkgevers en hun rechters spreken over een zogenaamd ‘nieuw evenwicht’ in het stakingsrecht, bedoelen ze dat ze dit recht van elke inhoud willen ontdoen.

    CEO’s, aandeelhouders en hun politieke vertegenwoordigers moeten geen actie voeren om bediend te worden. In de salons van de macht worden hun portemonnees en andere belangen gediend. Voor hen rollen alle autoriteiten de rode loper uit. Protest ertegen wordt daarentegen aan banden gelegd: de overheden willen de regels bepalen over hoe en wanneer we tegen hen mogen protesteren. Dat is uiteraard niet ‘evenwichtig’, het is een ondemocratische beperking van het recht op collectieve actie.

    De verschillende regeringen spreken graag over sociaal overleg, toch als ze hun onpopulaire voorstellen door onze strot willen rammen. Sociale vooruitgang was steeds het resultaat van krachtsverhoudingen in de samenleving. Die bouwen we op door ons te organiseren, te mobiliseren en desnoods te staken. Stakingen zijn onmisbaar om tot verandering te komen.

    Een recht bestaat slechts voor zover het wordt gebruikt. Anders blijft het een abstract concept op een stukje papier. Om onze collega’s te mobiliseren en hen ervan te overtuigen het stakingsrecht te verdedigen, moeten wij het instrument van de staking gebruiken om overwinningen te behalen. Het actieplan van het najaar van 2014 was bijvoorbeeld een groot succes, met een grote vakbondsbetoging (de grootste sinds 1986) en een provinciale stakingsreeks die momentum opbouwde naar de monumentale nationale algemene staking van 15 december. Helaas was er hierna twijfel en verdeeldheid onder de vakbondsleiders, waardoor de regering-Michel het initiatief terug in handen kon nemen. Maar het toonde het potentieel.

    Meer koopkracht door meer loon!

    De vakbonden kondigen acties aan tegen de explosie van prijsstijgingen, tegen de loonwet van 1996 die loonsverhogingen blokkeert en voor het recht om hiervoor actie te voeren. Om van de acties een succes te maken, worden de leden best zoveel mogelijk betrokken en is er een ernstig actieplan nodig. Telkens halverwege stoppen, ondermijnt de acties. Doorzetten zal in de praktijk duidelijk maken waarom ons stakingsrecht zo belangrijk is.

    Als de burgerij het stakingsrecht aanvalt, wil het de capaciteit van verzet door de werkende klasse verzwakken. Tegelijk geven de bazen aan dat ze geen toegevingen willen doen. Traditioneel worden stakingen en betogingen gebruikt om druk te zetten zodat er via onderhandelingen zaken behaald worden. Dit wordt steeds moeilijker. Voor degelijke arbeidsvoorwaarden en ons deel van de door ons geproduceerde koek, volstaat het niet om druk uit te oefenen: we moeten ons richten tegen het volledige systeem. 

    Op 22 november was er in Gent een actie tegen de ‘vergassing van protest’ naar aanleiding van GAS-boetes voor syndicalisten die pamfletten uitdeelden. De actie werd gesteund door de drie vakbonden en heel veel organisaties, waaronder Campagne ROSA die ook al GAS-boetes kreeg voor protestacties. Op 6 december is er een nationale actiedag in gemeenschappelijk vakbondsfront gepland voor meer koopkracht en voor het recht op protest. Dat is een goede zaak.

    Er is nood aan een nationale informatie- en actiecampagne om onze vakbondsrechten te verdedigen. We kunnen niet vertrouwen op de traditionele media om onze standpunten uit te leggen. Dit zijn dezelfde media die de stakers van de brug van Cheratte met laster en beschuldigingen in een kwaad daglicht stelden. We zullen zelf moeten informeren met algemene vergaderingen waar elke volgende stap wordt besproken en gestemd.

  • 17 Luikse ABVV’ers in hoger beroep veroordeeld met hogere boetes

    ABVV houdt personeelsvergaderingen om stakingsdag voor te bereiden

    Ongeveer 200 mensen kwamen vandaag samen op de Place Saint Lambert in Luik. Er was een oproep van het ABVV voor een actie in het kader van de vervolging wegens de bezetting van de brug van Cheratte. 17 vakbondsleden, waaronder huidig ABVV-voorzitter Thierry Bodson, werden eerder door de strafrechter veroordeeld tot voorwaardelijke gevangenisstraffen van 15 dagen tot een maand en geldboetes van enkele honderden euro’s. Ze werden gestraft omdat ze deelnamen aan een wegblokkade tijdens de staking van 19 oktober 2015. Vandaag besliste het Hof van Beroep om de schandelijke uitspraak te bevestigen.

    Het arrest stelt dat er sprake is van kwaadwillige belemmering van het verkeer, zoals bepaald in artikel 406 van het Strafwetboek. Dat is hetzelfde artikel dat ingeroepen werd om de Antwerpse ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt in 2019 te veroordelen. In beide gevallen waren het de vakbondsleiders die de zwaarste straffen kregen. Het doel is duidelijk: de mogelijkheid van vakbondsactie beperken. Het ABVV kondigde aan in cassatie te gaan en de zaak aanhangig te maken voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg.

    Tijdens de solidariteitsactie herinnerde Thierry Bodson eraan dat mobilisatie op straat essentieel is om tot verandering te komen. Dit zal niet anders zijn om de toepassing van artikel 406 tegen collectieve acties te stoppen en onze vakbondsrechten te beschermen.

    Een aanval op één van ons, is een aanval op ons allen

    Thierry Bodson deelde mee dat het Federaal Comité van het ABVV, dat vanmorgen in Luik bijeenkwam, oproept om morgen in alle ondernemingen personeelsvergaderingen te organiseren om de werknemers te informeren over en bewust te maken van de democratische en syndicale kwesties die in deze gerechtelijke beslissing aan de orde zijn. Die personeelsvergaderingen moeten ook een actiedag voorbereiden met een stakingsaankondiging van 24 uur. De datum en de details hiervan worden binnenkort meegedeeld.  Zoals het ABVV opmerkt: alle sociale bewegingen moeten zich zorgen maken over deze uitspraak.

    Het is uitstekend dat er meteen wordt gereageerd en opgeroepen tot actie. Hopelijk wordt dit het begin van een ernstige nationale campagne ter verdediging van het recht om collectieve actie te voeren en om onze vakbondsvrijheden te verdedigen. We moeten ervoor zorgen dat dit effectief het geval is. We zouden vandaag verder gestaan hebben indien er meteen na de veroordeling van de Antwerpse kameraden in 2019 of na de veroordeling van de Luikse vakbondsleden in eerste aanleg in december vorig jaar zo’n campagne was opgezet.

    Tenslotte nog een woord van Silvio Marra, voormalig ABVV-delegee bij de Forges de Clabecq, die samen met 12 andere kameraden door de procureur van Nijvel beschuldigd werd van feiten die zich voordeden tijdens de strijd tegen de sluiting van de Forges de Clabecq (1997). Ter herinnering: alle verdachten in dit belangrijke proces werden in 2002 vrijgesproken. Hij zei ons vorig jaar na de veroordeling van de 17 vakbondsmensen: “Eerst en vooral kunnen we niet aanvaarden dat de politie, de openbare aanklagers en de rechtbanken zich moeien met sociale conflicten. Dit proces is een gelegenheid om het debat over het recht van werkenden om het niet eens te zijn met hun baas nieuw leven in te blazen. De patroons hebben maar één ding voor ogen: de uitbuiting van de werkenden opvoeren om meer winst te maken. Het stakingsrecht is geen recht dat ergens beschreven is in een ‘burgerlijk wetboek’ of in weet-ik-veel-welk wetboek. Het stakingsrecht bestaat omdat er sociale klassen met tegengestelde belangen zijn. Dit is het recht om kapitalistische uitbuiting aan te vechten. Het kan alleen leven in de harten van de duizenden syndicale afgevaardigden die verkozen zijn in de bedrijven en onder de drie miljoen vakbondsleden, als zij doorheen discussies en de ervaring van sociale strijd hun bewustzijn ontwikkelen. Als de werkende klasse haar kracht ontdekt en gebruikt, zullen rechtbanken, openbare aanklagers en repressieve krachten niet veel gewicht in de schaal leggen.”

     

  • ABVV in actie voor recht op collectief protest

    Vandaag was er in Luik een nieuwe actiedag ter verdediging van syndicale rechten en het recht op collectieve actie. Aanleiding is de rechtszaak tegen 17 verantwoordelijken en militanten van het ABVV die vervolgd worden wegens hun deelname aan een staking met wegblokkade. In eerste aanleg werden ze veroordeeld, maar ze gingen in beroep. De beroepsprocedure is nu bezig.

    Terugblik op de feiten

    Aan de basis van de procedure ligt een wegblokkade tijdens de staking van 19 oktober 2015. Bij die staking was er een enorme antistakingspropaganda in de gevestigde media. Dit werd door het gerecht aangegrepen om 17 syndicalisten te vervolgen wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer.” Het deed dit na een klacht door het ziekenhuis CHC Hermalle.

    Een Deense toerist was omgekomen nadat een dokter niet tijdig in het ziekenhuis geraakte. Het ziekenhuis had niet voorzien in een opgevorderde dienstverlening en de prestatiegeneeskunde verhinderde het inzetten van een andere dokter. Maar het ziekenhuis wilde de verantwoordelijkheid doorschuiven naar de protesterende syndicalisten en de file die gepaard ging met de wegblokkade. Dat er toen dagelijks files waren op die plaats als gevolg van de bouwwerf van het ziekenhuis, werd gemakshalve even vergeten. Om het verhaal compleet te maken, moet nog opgemerkt worden dat er bij controle van die bouwwerf Indische arbeiders werden aangetroffen die in containers op de werf woonden en uitgebuit werden. De directie van dit ziekenhuis diende dus klacht in tegen syndicalisten.

    In eerste aanleg besliste de rechter dat de syndicalisten niet verantwoordelijk waren voor het overlijden van de Deense toerist. Ook de aanklacht wegens beschadiging van het wegdek werd verworpen. Enkel de wegblokkade zelf leverde een veroordeling op.

    Protest nodig

    Gedurende de procedure in eerste aanleg waren er verschillende acties. Eerder was er ook een actie toen de beroepsprocedure werd ingeleid. Vandaag werd opnieuw geprotesteerd door honderden vakbondsmilitanten uit Luik, maar ook uit de rest van het land. Het is duidelijk dat het gaat om een ernstige aanval op het recht op collectief protest.

    Onze rechten zijn afgedwongen door ervoor te strijden. Dat is hoe we ze ook zullen verdedigen. Een informatiecampagne met mobilisaties is noodzakelijk. Op de actie van 10 december vorig jaar werd een campagne aangekondigd. Het protest vandaag bood een uitstekende kans om deze campagne te lanceren. Helaas was daar nog geen sprake van. We mogen hier niet te lang mee wachten: als dit passeert, dreigt het een precedent te worden waardoor op straat komen bijzonder moeilijk wordt.

    Een aanval op één van ons, is een aanval op ons allen. Op basis van solidariteit en een strijdbare campagne kan een krachtsverhouding opgebouwd worden, waar ook de rechters niet aan voorbij kunnen.

     

  • 17 ABVV’ers veroordeeld: een reactie van Silvio Marra, voormalig delegee Forges de Clabecq

    Eind november werden 17 ABVV-leden veroordeeld wegens ‘kwaadwillige belemmering’ van het verkeer tijdens een staking. Er is beroep ingediend en er werd al geprotesteerd. We spraken over deze zaak met Silvio Marra, voormalig ABVV-delegee bij Forges de Clabecq. Naar aanleiding van de strijd tegen de sluiting van Forges de Clabecq in 1997 werd Silvio samen met 12 anderen vervolgd door het parket van Nijvel. In 2002 kwam het tot een vrijspraak voor alle verdachten in dat belangrijke proces.

    Interview door Guy Van Sinoy

    Wat denk je van de veroordeling van de Luikse vakbondsactivisten?

    Silvio Marra: “Eerst en vooral kunnen we niet aanvaarden dat de politie, de openbare aanklagers en de rechtbanken zich moeien met sociale conflicten. Dit proces is een gelegenheid om het debat over het recht van werkenden om het niet eens te zijn met hun baas nieuw leven in te blazen. De patroons hebben maar één ding voor ogen: de uitbuiting van de werkenden opvoeren om meer winst te maken.”

    “Het stakingsrecht is geen recht dat ergens beschreven is in een ‘burgerlijk wetboek’ of in weet-ik-veel-welk wetboek. Het stakingsrecht bestaat omdat er sociale klassen met tegengestelde belangen zijn. Dit is het recht om kapitalistische uitbuiting aan te vechten. Het kan alleen leven in de harten van de duizenden syndicale afgevaardigden die verkozen zijn in de bedrijven en onder de drie miljoen vakbondsleden, als zij doorheen discussies en de ervaring van sociale strijd hun bewustzijn ontwikkelen. Als de werkende klasse haar kracht ontdekt en gebruikt, zullen rechtbanken, openbare aanklagers en repressieve krachten niet veel gewicht in de schaal leggen.”

    Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) wil in het volgende interprofessionele akkoord een clausule opnemen over de regeling van stakingen. Hoe zie jij dat?

    Silvio Marra: “Het doel van de veroordeling van de vakbondsleiders in Luik en eerder in Antwerpen is om de capaciteit tot vakbondsverzet te ondermijnen. De wens van het VBO, in het kielzog van deze veroordelingen, is om de vakbonden te verzwakken, of zelfs te verbieden, zodat er geen sociale kracht is die in staat is om zich tegen hen te verzetten. Dit kan je echter niet stoppen met een wet of regels die sociale strijd verbieden. Waar er onderdrukking en uitbuiting is, zal er onvermijdelijk verzet zijn.”

    “De vakbondsacties die ik 25 jaar lang in de Forges de Clabecq voerde, waren gericht op het vergroten van het politieke bewustzijn van de arbeiders in de strijd tegen racisme, tegen uitbuiting, tegen beroepsziekten, voor solidariteit, voor de verdediging van de zwaksten, voor het recht om zichzelf te verdedigen.”

    Heb je nog een laatste boodschap?

    Silvio Marra: “Ik wil dit graag toevoegen.  De strijd van de arbeiders van Forges de Clabecq tegen de sluiting ging veel verder dan het kader van hun bedrijf. De vakbondsactivisten van de Forges steunden vele stakingen van die tijd, stakingen van leraren, studentenbetogingen, betogingen tegen racisme, betogingen tegen de oorlog … Tienduizenden sociale actoren op het terrein konden zo zien dat we ons niet terugplooiden op onze fabriek. In 1997 namen tienduizenden betogers deel aan de veelkleurige mars, iets later zagen miljoenen televisiekijkers over de hele wereld de beelden van de aanval van de rijkswacht op onze betoging bij de snelweg en hoe wij die betoging met bulldozers beschermden.  Duizenden activisten kwamen vele malen naar de rechtbank in Nijvel en Brussel om ons tijdens ons proces te steunen. Onvermijdelijk heeft het verzet van de arbeiders van Clabecq zich verspreid en een grote bijdrage geleverd aan de strijdlust in dit land.”

    “De toenmalige nationale vakbondsleiders probeerden ons te isoleren en de stroom van sympathie die we onder de bevolking hadden opgewekt af te zwakken, maar dat lukte grotendeels niet. Als ik vandaag deelneem aan nationale betogingen, zijn er veel mensen blij me te zien en komen ze me groeten. Ik weet niet of hetzelfde kan worden gezegd van de voormalige nationale vakbondsleiders van die tijd.”

     

     

    Een kerstgeschenk dat moed geeft!

    Om het boek ‘Moi, Silvio de Clabecq’ te bestellen:

    • stort 15 euro (12€ + 3€ verzendingskosten) op rekeningnummer BE36 3771 1712 2281 van Silvio Marra met als mededeling je naam en volledig adres
    • koop het via onze Franstalige webwinkel aan dezelfde prijs.

  • Collectieve actie is een recht, geen misdaad. Na actiedag de strijd opvoeren!

    Op initiatief van het ABVV werden gisteren verschillende bijeenkomsten georganiseerd naar aanleiding van de beslissing van de Luikse rechtbank om 17 vakbondsmilitanten te veroordelen wegens hun deelname aan een collectieve actie. De datum was niet willekeurig gekozen: het was de Internationale Dag van de Mensenrechten, een ideaal ogenblik om het stakingsrecht te verdedigen en collectieve actie te voeren.

    De ogen waren vooral gericht op Luik, aangezien het ook de dag was waarop de advocaat van de 17 vakbondsleden, waaronder huidig ABVV-voorzitter Thierry Bodson, beroep indiende tegen de veroordeling. Om hem te verwelkomen tijdens de laatste meters van zijn reis naar de rechtbank, was er een indrukwekkende erehaag van 700 activisten. Met rode rook natuurlijk. De avond ervoor werd een korte video met de slogans: “Vakbondsleden, geen criminelen! Mobiliseren voor onze fundamentele vrijheden” geprojecteerd op de gevel van het gerechtsgebouw in Luik. De beelden, die op grote schaal op sociale netwerken verspreid geraakten, gaven een laatste impuls aan de mobilisatie.

    Tijdens een korte interventie op de actie herinnerde Thierry Bodson aan het belang van het stakingsrecht: “We zijn veroordeeld omdat we aanwezig waren bij een collectieve actie tijdens een dag van interprofessionele staking. We hebben het recht om te staken, het recht om actie te voeren, het recht om te betogen, het recht om de openbare ruimte te bezetten, dat is belangrijk en dat staat vandaag op het spel. Het is niet alleen een probleem voor de vakbonden. Het is een probleem voor alle sociale bewegingen. Als een burger deelneemt aan een actie op de openbare weg die niet is toegestaan, dan riskeert hij een gevangenisstraf. Niet meer, niet minder. Het is een autoritaire staat die zich dat kan veroorloven. Onze veroordeling is een politieke uitspraak. Het is gênant als je het zegt. We willen geen straf met uitstel. We willen vrijgesproken worden, duidelijk en eenvoudig.”

    Er waren soortgelijke bijeenkomsten in Brussel (met ongeveer 200 deelnemers), Namen (ongeveer 100), Verviers (ongeveer 100), Doornik … In Bergen sloten vakbondsleden en sympathisanten zich aan bij de actie naar aanleiding van de derde hoorzitting in het proces rond de moord op de kleine Mawda. Dat was belangrijk: ons sterkste wapen tegen racisme, politiegeweld en de criminalisering van sociaal protest is natuurlijk solidariteit. Langs Nederlandstalige kant bleef het protest helaas beperkt tot symbolische acties die werden gelivestreamd op sociale media.

    De actiedag werd voorbereid door een aantal algemene vergaderingen in werkplaatsen op 1 december mag slechts het begin zijn. De veroordeling van de 17 ABVV’ers is een zeer verontrustende evolutie in de richting van de criminalisering van sociale acties. Het zijn onzekere tijden, maar één ding weten we al: de bazen en hun politieke marionetten zullen proberen ons de kosten van de gezondheidscrisis en de economische crisis te laten dragen. Zeker sinds het succesvolle actieplan eind 2014 zullen de bazen en hun politici er alles aan doen om ons stakingsrecht aan te vallen. Toen werd immers de kracht van de arbeidersbeweging aangetoond. De liberale MR werkt nu aan een wetsvoorstel om het stakingsrecht te ‘regelen’, onder meer om wegblokkades te verbieden. Het is dan slechts een kwestie van tijd vooraleer de eis van rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden opnieuw op tafel komt, een oude eis van extreemrechts die als doel heeft om de vakbonden te overspoelen met klachten en vervolgingen voor elke verstoring als gevolg van een stakingsactie.

    Ons antwoord moet aangepast zijn aan de inzet. De acties van gisteren mogen slechts de eerste stap zijn in een echte informatie- en mobilisatiecampagne die opbouwt naar grotere acties, inclusief stakingen, om te reageren op elke aanval op het stakingsrecht en ons recht om collectieve actie te voeren.

    Foto’s van de acties:

    Luik

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/uJ2chRs8NNYnrmVx7]

    Brussel

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/yqEMyTWPbXKq8DRy9]

    Bergen

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/1PiBSp4ZmU5HtNo27]

    Namen

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/kMmL5m8UwvKkssBS7]

  • 17 vakbondsleden veroordeeld in Luik. Grote campagne nodig om stakingsrecht te verdedigen!

    Op 1 december organiseerde het ABVV enkele werkonderbrekingen om de veroordeling van 17 vakbondsleden wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer” aan te klagen. Die veroordeling is een ondubbelzinnige aanval op de vakbondsrechten en een gevaarlijk precedent voor alle sociale bewegingen.

    Terugblik op de feiten

    De veroordeling op 23 november is een aanval op het democratische recht op collectieve actie. De rechtbank van Luik heeft 17 ABVV-leden, waaronder huidig voorzitter Thierry Bodson, veroordeeld wegens deelname aan een wegblokkade in het kader van de staking van 19 oktober 2015. Deze staking gaf aanleiding tot een enorme golf van antistakingspropaganda in de gevestigde media. De 17 werden veroordeeld tot gevangenisstraffen met uitstel en relatief zware boetes. Ze werden veroordeeld wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer.” Andere aanklachten werden ingetrokken.

    Het ziekenhuis CHC Hermalle diende meteen na de staking klacht in wegens doodslag. Een Deense toerist had een operatie niet overleefd. Het ziekenhuis schreef dit toe aan de wegblokkade waardoor een dokter niet tijdig in het ziekenhuis geraakte. Dat het ziekenhuis niet in een opgevorderde dienstverlening had voorzien, werd niet in de discussie aangebracht. Dat de prestatiegeneeskunde het inzetten van een andere dokter verhinderde was ook geen punt (en in het weinig waarschijnlijk geval dat er geen enkele andere dokter in de regio was die de ingreep kon doen, werd dit schrijnende tekort in de gezondheidszorg ook al niet uitgespit). Dat er op die plaats dagelijks verkeersopstoppingen zijn, of er nu een staking is of niet, werd evenmin aangehaald. Er waren daar dagelijks files door een bouwwerf van het ziekenhuis. Op 19 oktober 2015 ontdekten de stakers overigens dat er voor die bouwwerf Indische arbeiders werden ingezet die in containers op de werf woonden en uitgebuit werden.

    De aanklacht wegens verantwoordelijkheid voor dit overlijden werd geseponeerd. De aanklacht rond beschadiging van het wegdek werd eveneens niet weerhouden. Uiteindelijk bleef enkel de wegblokkade zelf over. Aanwezigheid op deze wegblokkade volstond voor een veroordeling wegens ‘kwaadwillige belemmering van het verkeer’. Het is dezelfde basis waarop Antwerps ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt eerder werd veroordeeld naar aanleiding van een staking in 2016. Klassenjustitie kent geen taalkundige grenzen in het veroordelen van syndicalisten…

    Verontrustende ontwikkeling

    In 1997 hadden vakbondsmilitanten van de Forges de Clabecq ook een snelweg geblokkeerd, beelden die inmiddels symbool staan voor strijdsyndicalisme. De rechtbank van Nijvel oordeelde dat de betoging deel uitmaakte van de uitoefening van het stakingsrecht.

    Sindsdien is er een duidelijk evolutie van de rechtspraak, vooral na de buitengewone beweging van het najaar van 2014. In die beweging toonde de arbeidersbeweging haar kracht. Dit actieplan verliep in drie fasen die telkens opbouwden naar de volgende stap. Er was de grootste vakbondsbetoging sinds 1986, gevolgd door provinciale stakingen die opbouwden naar de nationale algemene staking van 15 december waarmee het land werd platgelegd. De bazen waren net zo bang als de werkenden enthousiast waren. De vakbondsleiders besloten echter om niet meteen een tweede actieplan te lanceren om de regering ten val te brengen. Hierdoor kon deze regering overeind klauteren .

    De bazen en hun politieke vertegenwoordigers hadden een les geleerd. Sindsdien is het veel gebruikelijker om gerechtelijke stappen te ondernemen om het stakingsrecht aan banden te leggen. Nu lekte in La Dernière Heure uit dat de Franstalige liberalen van MR werken aan een wetsvoorstel dat het stakingsrecht moet ‘omkaderen’. Daarin zouden blokkades niet langer toegestaan worden. Als het van de liberalen en de bazen afhangt, komt er ook rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden. Dat is een oude eis van rechts en extreemrechts die erop gericht is om vakbonden zelf te kunnen veroordelen voor elke hinder als gevolg van een staking. Anders gezegd: staken mag enkel nog als niemand er iets van merkt.

    Antwoord nodig dat aangepast is aan de inzet

    De werkonderbrekingen van het ABVV op 1 december waren het eerste algemene ordewoord sinds het begin van de pandemie. Er waren nochtans aanleidingen genoeg, onder meer rond de gezondheidsmaatregelen op de werkplekken of het eenmaken van strijd tegen bazen die de gezondheidsvoorschriften niet of laks naleefden. Denk maar aan AB Inbev waar een tiental dagen moest gestaakt worden om nieuwe maatregelen te nemen nadat meer dan tien arbeiders besmet waren geraakt. De nationale betoging van de militante actiegroep ‘De Zorg in Actie’ op 13 september werd evenmin aangegrepen voor een nationale mobilisatie door de vakbonden. Nochtans moet amper iemand nog overtuigd worden van de relevantie van de eisen van het zorgpersoneel.

    De nieuwe aanval op het stakingsrecht mag niet zomaar passeren. Het gaat niet enkel om deze ene veroordeling, maar om het recht op collectieve actie van ons allemaal. Een ernstige nationale campagne tegen deze politieke veroordeling is nodig. Het recht op collectieve actie zullen we niet behouden door er enkel over te spreken of te schrijven op sociale media: we moeten gebruik maken van onze rechten om ze te behouden. Om bredere lagen van de werkenden mee in actie te krijgen, moeten de komende acties goed voorbereid en opgebouwd worden. Een informatiecampagne gericht op mobilisaties, inclusief stakingen, mag niet op zich laten wachten.

    Er is een nieuwe actiedag op 10 december, de internationale dag van de mensenrechten. Op die dag zal het ABVV beroep indienen tegen de veroordeling en komen er verschillende acties tegen de aanval op het stakingsrecht. Dat kan een goed startpunt zijn voor een informatiecampagne die opbouwt naar breed gedragen acties van de volledige arbeidersbeweging.

    Het zijn onzekere tijden, maar één ding weten we al: de bazen en hun politieke marionetten zullen proberen ons de kosten van de gezondheidscrisis en de economische crisis te laten dragen. Het verdedigen van ons stakingsrecht is een absolute prioriteit en dit zal niet gebeuren met symbolische acties alleen.

  • Geens (CD&V) beperkt eenzijdig het stakingsrecht in plaats van tekorten aan te pakken

    Cipiers in actie in 2016

    Hoe ga je als minister om met een sector waar al jarenlang geprotesteerd wordt tegen een personeelstekort? Het meest logische zou zijn om de arbeidsvoorwaarden te verbeteren en meer collega’s aan te werven. Daar is geen geld voor, luidt het argument. Dus kiest minister Koen Geens (CD&V) ervoor om eenzijdig het stakingsrecht van de cipiers aan banden te leggen. Enige steun hiervoor onder het personeel was voor Geens geen vereiste.

    De afgelopen jaren was er sociaal overleg tussen de regering en de vakbonden van de cipiers. Dat leidde evenwel nergens toe. Zonder de nodige middelen voor extra personeel en betere arbeidsvoorwaarden kon het ook nergens toe leiden. Minister Geens schuift de verantwoordelijkheid door naar het personeel en verklaarde dat het stakingsrecht eenzijdig wordt ingeperkt. Er wordt minimale dienstverlening ingevoerd die inhoudt dat tijdens stakingen ongeveer de helft van het beschikbare personeel toch aan de slag moet en onder de cipiers zou dit percentage nog hoger oplopen.

    Minister Geens stelt dat de minimale dienstverlening nodig is om de rechten van gevangenen niet in het gedrang te brengen. Een afgevaardigde van ACOD merkt terecht op: “Door de overbevolking, de besparingen in de werkingsmiddelen en het personeelstekort doen zich nu ook al dagelijks problemen voor de gedetineerden voor. Maar daaraan wordt niet verholpen. Het is blijkbaar pas wanneer de vakbonden staken, dat de basisrechten van gedetineerden als belangrijk worden beschouwd.”  Hetzelfde zagen we eerder bij het spoor: ook daar wordt enkel naar de reizigers gekeken als het personeel staakt. De overige dagen worden vertragingen en afgeschafte treinen onder de mat geveegd.

    Toen bij het spoor een minimale dienstverlening werd opgezet, kwam er helaas geen algemene vakbondsstrijd over alle sectoren heen om deze aanval op het stakingsrecht te stoppen. Het resultaat is dat er nu ook elders aanvallen op het stakingsrecht komen. Waar er bij het spoor een dienstregeling wordt opgesteld op basis van wie aangeeft te willen werken, worden in de gevangenissen minimale bezettingen opgelegd. Indien er onvoldoende werkwilligen zijn, zullen stakers opgevorderd worden. Dat gaat een serieuze stap verder dan de regeling bij het spoor. Wordt dit een voorbode om ook in andere sectoren de aanval op het stakingsrecht op te voeren?

    Ondertussen blijft het ongenoegen onder de cipiers groot: onder Geens is hun aantal met 500 gedaald tot 6.500 terwijl er nog steeds 10.800 gevangenen zijn. Afgelopen zomer was er een verlofachterstand van 570.000 dagen. Daar wordt niets aan gedaan. Het leidde in december nog tot een massaal opgevolgde staking waaraan bijna drie kwart van het personeel deelnam. De vakbond VSOA deed toen niet mee met het argument dat een regering in lopende zaken geen extra middelen kan vrijmaken. Dat argument werd door Geens zelf onderuit gehaald: als een minderheidsregering in lopende zaken het stakingsrecht kan aanvallen, dan kunnen ook extra middelen vrijgemaakt worden voor het personeel en de gedetineerden.

    Elke beperking van het stakingsrecht belangt niet alleen het personeel van de betrokken sector aan. Het is een aanval op de volledige arbeidersbeweging. Die stoppen we niet door zelf toegevingen aan te bieden of door ons te beperken tot solidaire woorden. Er moet strijd georganiseerd worden om het recht op collectieve actie te behouden. Dat is hoe het stakingsrecht destijds is afgedwongen, het is ook hoe we het zullen verdedigen. Elke aanval op dit recht zal leiden tot verdere aanvallen. Zwakheid langs onze kant zet aan tot agressie van de overkant.

    Tegelijk moet worden opgemerkt dat minister Geens met dit eenzijdig optreden tegen collectieve rechten en tegen de vakbonden duidelijk maakt dat hij en zijn partij sterker aan neoliberale standpunten zoals die van N-VA zijn vastgeplakt dan aan het ACV. Door aan te dringen op een federale regering met N-VA en door in de Vlaamse regering op arrogante wijze het middenveld en de sociale sector aan te vallen, had CD&V dit eerder al duidelijk gemaakt. Als CD&V echt niet geïnteresseerd is in de bekommernissen van ACV-leden, dan moeten ook de ACV-leiders en structuren daar de nodige conclusies uit trekken.

  • INEOS Phenol: arrogante directie lokt langdurige staking uit

    INEOS Phenol. Foto: Wikimedia Commons

    Bij INEOS Phenol in Kallo wordt sinds 9 januari gestaakt. De aanleiding is het ontslag van ACLVB-delegee Chris De Wachter. De directie wilde deze vakbondsafgevaardigde nog snel afdanken voor het begin van de nieuwe beschermingstermijn voor kandidaten en verkozenen bij de sociale verkiezingen in mei. Dit ontslag leidt tot protest, maar het ongenoegen bij de 180 personeelsleden zit dieper. De arrogante opstelling van de directie maakt dat het beleid en de stijl van het management onder vuur liggen.

    De delegee heeft een lange onberispelijke staat van dienst in het bedrijf en wordt door zijn collega’s gesteund. Die weten natuurlijk ook dat als de directie ermee wegkomt om een kritische vakbondsafgevaardigde zomaar aan de deur te zetten, vervolgens niemand meer veilig is in het bedrijf. De directie weigert evenwel om de afdanking in te trekken of de delegee minstens te betalen tot aan zijn vervroegd wettelijk pensioen. Er wordt integendeel op schandalige wijze gebruik gemaakt van de ‘soldenperiode’ voor het afdanken van delegees.

    De directie eist momenteel meer flexibiliteit van het personeel in de vorm van een grotere polyvalentie waarbij operators in beide delen van het bedrijf kunnen ingezet worden. Daar is heel wat ongenoegen over, maar ook hierover is de directie niet bereid tot toegevingen. Er werd enkel voorgesteld om deze verplichte polyvalentie een paar maanden uit te stellen. De klachten over de managementstijl wil de directie aanpakken door een psychologe in te schakelen om met de operatoren te spreken… Zo wordt het probleem van de arrogante managementstijl nogmaals in de verf gezet. Het vakbondsfront stelt vast dat het vertrouwen in de huidige vertegenwoordigers van de directie helemaal weg is.

    In een brief aan de personeelsleden schreef de directie: “Het komt ons voor dat het hele bedrijf in de greep gehouden wordt door een beperkte groep mensen die zich tegen de vooruitgang van de fabriek blijven verzetten, en dit om onbegrijpelijke redenen.” Voor de directie zijn de eigen werknemers blijkbaar een ‘beperkte groep mensen’ die het allemaal niet snappen. Om de druk verder op te voeren, dreigt de directie het personeel af: “Het moet voor iedereen duidelijk zijn dat we hiermee in een diepe crisissituatie gekomen zijn ten aanzien van de toekomst van de site.”

    Grote baas Jim Ratcliffe van INEOS staat bekend voor zijn anti-vakbondsopstelling. Dat is in de Belgische vestigingen van het bedrijf niet anders. Nu INEOS twee nieuwe installaties bouwt in de Antwerpse haven – controversiële projecten die desalniettemin miljoenen euro’s overheidssubsidies krijgen – neemt het gewicht van de groep in de chemische sector van ons land toe. Hans Casier, CEO van INEOS Phenol en INEOS Nitriles, is sinds 2018 voorzitter van de patroonsfederatie Essenscia. Het belang van het huidige conflict bij INEOS Phenol in Kallo gaat verder dan dit enkel die vestiging.

    Het is de arrogante opstelling van de directie die tot de staking heeft geleid. Na meer dan twee weken blijft de staking bijzonder goed gedragen door het personeel. Komende woensdag is er een solidariteitspiket: van 6 tot 9u aan Geslecht 1, 9130 Beveren.

  • Sociale verkiezingen: VBO in de aanval, laten we terugvechten!

    De kracht van de arbeidersbeweging zit in ons aantal. Dat maken ook de sociale verkiezingen duidelijk.

    In de privébedrijven – en enkele openbare diensten – worden tussen 11 en 24 mei sociale verkiezingen gehouden voor de afgevaardigden in de ondernemingsraad en het CPBW (Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk). De bazen bereiden de verkiezingen ook al voor. Zo wil het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) de beschermingstermijn voor kandidaten inkorten. (L’Echo 12 december 2019) Bij geen enkele politieke verkiezing zijn er zoveel kandidaten als bij de sociale verkiezingen: vorige keer waren er ruim 130.000 kandidaten in ruim 6.000 bedrijven.

    Artikel door Guy Van Sinoy

    Kortere bescherming tegen ontslag?

    Kandidaten voor sociale verkiezingen zijn gedurende vier jaar beschermd tegen ontslag. De verkozenen zijn beschermd tot de volgende sociale verkiezingen, de niet-verkozenen zijn 2 jaar beschermd (4 jaar als ze voor de eerste keer kandidaat waren). Het VBO wil dat de bescherming van niet-verkozenen wordt stopgezet zodra de uitslag van de verkiezingen bekend is (zoals in Nederland). We kunnen ons nu al voorstellen wat de volgende stap zou zijn voor niet-verkozen kandidaten, die snel naar de uitgang van het bedrijf kunnen worden geleid.

    Nieuwkomers die voor het eerst meedoen aan sociale verkiezingen zouden daar het slachtoffer van worden. Een jonge of nieuwe collega heeft immers vaak nog niet de kans gekregen om buiten zijn of haar naaste collega’s gewaardeerd te worden. De eis van het VBO is erop gericht om een vernieuwing van vakbondsdelegaties te bemoeilijken door obstakels op te werpen om potentiële nieuwe kandidaten – vooral jongeren – te intimideren.

    Interimmers en hun stemrecht

    Steeds meer bazen verkiezen uitzendkrachten boven contractueel personeel (1). Dat is voor hen immers veel praktischer! Een interimmer kan gemakkelijker en zonder opzegtermijn afgedankt worden, simpelweg door het contract niet te verlengen op het einde van de week. Nochtans kan de baas niet zomaar alles doen: de voorwaarden voor het gebruik van uitzendkrachten zijn wettelijk vastgelegd en in een aantal gevallen is instemming van de vakbondsdelegatie vereist. (2)

    Naar aanleiding van een amendement dat op 13 maart 2019 door de parlementaire commissie is goedgekeurd, heeft het parlement uitzendkrachten stemrecht verleend in ondernemingen die er gebruik van maken. Dit zorgde voor grote woede bij het VBO! Er was immers geen unanimiteit over deze kwestie binnen de Nationale Arbeidsraad (NAR: een officieel nationaal paritair orgaan waar bazen en vakbonden zitting in hebben). De vakbonden verwelkomden deze democratische doorbraak en roepen uitzendkrachten op om massaal gebruik te maken van hun stemrecht.

    Vakbonden uitbouwen onder nieuwe lagen

    Een terechte oproep, maar we kunnen verder gaan. Waarom bijvoorbeeld aanvaarden dat er in de Groep van 10 (een informeel overlegorgaan op nationaal niveau) vertegenwoordigers zitten van KMO’s die weigeren om sociale verkiezingen (voor het CPBW) te organiseren in bedrijven met minder dan 50 personeelsleden?

    Dit is geen detail. Meer dan 850.000 werknemers zijn hierdoor uitgesloten van stemrecht bij sociale verkiezingen. Bij gebrek aan sociale verkiezingen is het moeilijk om een vakbondsdelegatie op te richten, terwijl zo’n delegatie belangrijk is om het gebruik van interimarbeid van nabij op te volgen.

    Het recht op sociale verkiezingen in KMO’s is een oude eis van de vakbonden. De aanval van het VBO is een kans om het weer op tafel te leggen en zo in het tegenoffensief te gaan!

     

    1. In 2016 nam het interimwerk in België met 9,3% toe in vergelijking met 2015. 652.338 werkenden waren in 2016 minstens één dag actief als interimmer. Het gaat omgerekend om 109.399 voltijdse equivalenten. (La Libre 4 mei 2017)
    2. Opmerking voor syndicale delegaties: lees de Wet op de interimarbeid van 24 juli 1987 en cao n°108 van 16 juli 2013 goed na.
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping