NL Socialisme

Category: Petrochemie

  • GSK: nationaliseren om jobs te redden

    Op 5 februari raakte het bekend: farmabedrijf GSK start een ‘transformatieplan’. Deze herstructurering zal gevolgen hebben voor bijna 1000 personeelsleden: 595 kaders, 125 vaste personeelsleden en 215 werkenden met een contract van bepaalde duur (arbeiders en bedienden).

    Reactie door een arbeider van GSK

    Het management van GSK stuurt het debat in de richting van de goede gezondheid van de sector en de belofte van GSK om 500 miljoen euro te besteden aan haar infrastructuur in België. Maar door deze investeringen te richten op robotisering, automatisering en apparatuur voor eenmalig gebruik, zullen nieuwe jobs in de toekomst snel verouderd raken, vooral in de productie. Op bedrijfsniveau vormt 500 miljoen over 3 jaar minder dan 1% van de activa en dit is geenszins een belofte voor het behoud van de werkgelegenheid.

    De site van Wavre is de grootste vaccinproductielocatie ter wereld. Twee miljoen doses verlaten de site elke dag.

    LSP roept op tot nationalisatie van GSK onder democratische controle en beheer door de gemeenschap, zonder compensatie, tenzij op basis van bewezen behoeften door kleinere investeerders. Nationalisatie om jobs te redden. Nationaliseren om de productie te sturen naar behoefte: geen tekort aan medicijnen en vaccins! Nationaliseren om de investeringen te sturen naar behoefte: om de broodnodige gezondheidszorg te financieren.

    Enkele dagen geleden hoorden we van het tekort aan het vaccin tegen het papillomavirus (HPV), MSD’s Gardasil9. De site in Wavre produceert een vaccin tegen HPV: Cervarix. Nationalisatie zou het mogelijk maken om op een zodanige manier te produceren dat tekorten worden voorkomen, maar ook om te exporteren naar landen waar de infectie dodelijk is door een gebrek aan infrastructuur om de zieken te verzorgen, zeker in veel Afrikaanse landen.

  • INEOS Phenol: arrogante directie lokt langdurige staking uit

    INEOS Phenol. Foto: Wikimedia Commons

    Bij INEOS Phenol in Kallo wordt sinds 9 januari gestaakt. De aanleiding is het ontslag van ACLVB-delegee Chris De Wachter. De directie wilde deze vakbondsafgevaardigde nog snel afdanken voor het begin van de nieuwe beschermingstermijn voor kandidaten en verkozenen bij de sociale verkiezingen in mei. Dit ontslag leidt tot protest, maar het ongenoegen bij de 180 personeelsleden zit dieper. De arrogante opstelling van de directie maakt dat het beleid en de stijl van het management onder vuur liggen.

    De delegee heeft een lange onberispelijke staat van dienst in het bedrijf en wordt door zijn collega’s gesteund. Die weten natuurlijk ook dat als de directie ermee wegkomt om een kritische vakbondsafgevaardigde zomaar aan de deur te zetten, vervolgens niemand meer veilig is in het bedrijf. De directie weigert evenwel om de afdanking in te trekken of de delegee minstens te betalen tot aan zijn vervroegd wettelijk pensioen. Er wordt integendeel op schandalige wijze gebruik gemaakt van de ‘soldenperiode’ voor het afdanken van delegees.

    De directie eist momenteel meer flexibiliteit van het personeel in de vorm van een grotere polyvalentie waarbij operators in beide delen van het bedrijf kunnen ingezet worden. Daar is heel wat ongenoegen over, maar ook hierover is de directie niet bereid tot toegevingen. Er werd enkel voorgesteld om deze verplichte polyvalentie een paar maanden uit te stellen. De klachten over de managementstijl wil de directie aanpakken door een psychologe in te schakelen om met de operatoren te spreken… Zo wordt het probleem van de arrogante managementstijl nogmaals in de verf gezet. Het vakbondsfront stelt vast dat het vertrouwen in de huidige vertegenwoordigers van de directie helemaal weg is.

    In een brief aan de personeelsleden schreef de directie: “Het komt ons voor dat het hele bedrijf in de greep gehouden wordt door een beperkte groep mensen die zich tegen de vooruitgang van de fabriek blijven verzetten, en dit om onbegrijpelijke redenen.” Voor de directie zijn de eigen werknemers blijkbaar een ‘beperkte groep mensen’ die het allemaal niet snappen. Om de druk verder op te voeren, dreigt de directie het personeel af: “Het moet voor iedereen duidelijk zijn dat we hiermee in een diepe crisissituatie gekomen zijn ten aanzien van de toekomst van de site.”

    Grote baas Jim Ratcliffe van INEOS staat bekend voor zijn anti-vakbondsopstelling. Dat is in de Belgische vestigingen van het bedrijf niet anders. Nu INEOS twee nieuwe installaties bouwt in de Antwerpse haven – controversiële projecten die desalniettemin miljoenen euro’s overheidssubsidies krijgen – neemt het gewicht van de groep in de chemische sector van ons land toe. Hans Casier, CEO van INEOS Phenol en INEOS Nitriles, is sinds 2018 voorzitter van de patroonsfederatie Essenscia. Het belang van het huidige conflict bij INEOS Phenol in Kallo gaat verder dan dit enkel die vestiging.

    Het is de arrogante opstelling van de directie die tot de staking heeft geleid. Na meer dan twee weken blijft de staking bijzonder goed gedragen door het personeel. Komende woensdag is er een solidariteitspiket: van 6 tot 9u aan Geslecht 1, 9130 Beveren.

  • Tekorten en dure prijzen. Geneesmiddelen en vaccins: de markt maakt ons ziek!

    De voorbije weken werden enkele tegenstrijdigheden in de farmaceutische sector aangetoond. De behandeling van de kleine Pia illustreerde de torenhoge behandelingskosten. (1) De apothekers trokken aan de alarmbel over het tekort aan geneesmiddelen en spraken zelfs over een tekort dat aan oorlogstijden doet denken! (2) In een algemene context van gebrek aan middelen voor de gezondheidszorg en van strijd in die sector, wordt ook de kostprijs van machines en behandelingen in vraag gesteld. De terugbetaling van geneesmiddelen kostte de gemeenschap 4,5 miljard euro in 2018. (3) Voeg daar nog enkele schandalen aan toe, zoals het schandaal van verslavende pijnstillers die op 20 jaar tijd honderdduizenden doden veroorzaakten in de VS (4), en het is klaar als een klontje dat op winst gerichte productie in de farmaceutische sector dodelijk problematisch is.

    door een ABVV-delegee in een groot farmaceutisch bedrijf

    Tekort aan geneesmiddelen in België

    Het probleem van tekorten aan geneesmiddelen is een wereldwijd fenomeen. De WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) stelde op een vergadering in januari 2018 een stappenplan op om het probleem aan te pakken, tot hiertoe zonder resultaat. (5)

    In België waren er in de maand november alleen al 602 kennisgevingen van geneesmiddelen die onbeschikbaar waren. De lijst ligt niet vast, maar het FAGG (Federaal Agentschap voor Geneesmiddelen en Gezondheidsproducten) schat dat er van alle geneesmiddelen die in België verpakt worden, gemiddeld 5% een tekort kennen. (6)

    De gevolgen kunnen dramatisch zijn voor patiënten die wachten op hun behandeling. Het recente voorbeeld van het tekort aan het antibioticum Clamoxil bracht zorgwerkers ertoe om in een persbericht het verschijnsel van tekorten aan de kaak te stellen. (7)

    Volgens het FAGG zijn er drie hoofdoorzaken van deze onbeschikbaarheid:

    1/ De echte onbeschikbaarheid: als gevolg van een productie-incident, een probleem tijdens het transport, …
    2/ Een marketingstop: het bedrijf dat het product niet langer in België distribueert of de marketing van het product heeft stopgezet.
    3/ Een distributieprobleem wanneer het product in België beschikbaar is, maar niet in alle apotheken geraakt of omdat de bedrijven het door het land voorziene quotum niet respecteren.

    Dit zijn oorzaken die door de overheid zelf aangevoerd worden. Om ze aan te pakken, moeten we heel de organisatie van het productiesysteem in vraag stellen.

    Productie wordt steeds socialer, de opbrengst niet

    Wanneer een privaat bedrijf geneesmiddelen produceert, doet het dit niet voor het gebruik dat de gemeenschap ervan zal maken, d.w.z. om patiënten te behandelen. Het doet dit om winst te genereren. Gezondheidsproducten zijn een handelswaar zoals alle andere producten die onder het kapitalisme worden gemaakt. Door van alles handelswaar te maken, wordt ook de volledige zorgsector aan de winstlogica onderworpen en wordt gezondheidszorg een bron van winsten.

    De volledige productie wordt afgestemd op de winsten. Om die te maximaliseren wordt zo goedkoop mogelijk geproduceerd en zo duur mogelijk verkocht. Het leidt tot het verplaatsen van de productie of onder meer het opsplitsen van de productieketen om in elke fase zo goedkoop mogelijk te werken. Zo wordt onderzoek overgebracht naar landen waar er een belastingaftrek voor octrooien bestaat (zoals België), klinische tests gebeuren waar de wetgeving daar het meest soepel voor is, extractie van grondstoffen in landen die daarin gespecialiseerd zijn, de productie wordt soms in verschillende landen gedaan om de werkenden tegen elkaar op te zetten inzake lonen en arbeidsvoorwaarden. Dit alles om uiteindelijk zoveel mogelijk winst te maken.

    Tijdens het hele productieproces wordt de modernste wetenschappelijke werkorganisatie toegepast om opslag en bijhorende kosten te vermijden. Als staten een strategische voorraad willen, moet de gemeenschap daar de prijs voor betalen. Onbeschikbaarheden door problemen in het productieproces zijn toe te schrijven aan winstbejag.

    Wat het stoppen van marketing betreft, de tweede oorzaak van tekorten volgens het FAGG, is het bijzonder duidelijk waar het probleem zit. Bedrijfsleiders bekommeren zich niet om de behoeften op vlak van gezondheid. Ze kijken enkel naar de aandeelhouders. De distributieproblemen tenslotte zijn doorgaans toe te schrijven aan een kunstmatig laag aanbod met als doel om de prijzen op te voeren. Bij tekorten stijgen de prijzen of worden duurdere varianten verkocht. Dit vermindert de toegankelijkheid tot gezondheidszorg voor wie het niet breed heeft.

    Marktoplossingen en hun tegenstrijdigheden

    Sommigen zoeken oplossingen binnen het systeem om toch tegemoet te komen aan de behoeften van patiënten. Dit botst echter steeds weer op het private eigendom van de productiemiddelen.

    Bij de meeste geneesmiddelen is er een deel terugbetaling aan patiënten via de sociale zekerheid. Het maakt dat de prijs van geneesmiddelen doorgaans onderhandeld wordt tussen de producent en de overheid. De discussie hierover gebeurt achter gesloten deuren. De onderhandelingspositie van de verschillende regeringen hangt af van de omvang van hun potentiële markten. Sommigen denken aan een systeem om in heel Europa onderhandelingen te voeren over één enkele prijs. De sociaal-economische verschillen en bijgevolg ook de onderhandelingsmacht zijn echter bijzonder uiteenlopend in Europa. Daarnaast veronderstelt dit een Europese eenmaking op vlak van tussenkomst van de sociale zekerheid in de terugbetaling, of toch minstens een gecoördineerde financiering van de sociale zekerheid op Europees niveau. Dat staat niet op de agenda.

    Een ander idee is om de Europese farmaceutische industrie te beschermen om een onafhankelijk aanbod van gezondheidsproducten te hebben. Dit idee van “sociaal protectionisme” klinkt aanlokkelijk, maar we zien vandaag in de wereldeconomie hoe de trend naar deglobalisering leidt tot een vertraging. Net als voor andere sectoren zijn ook voor de farmaceutische sector de Amerikaanse en Aziatische (China en Japan) markten essentieel. Het risico lopen dat deze markten afgesloten worden in een handelsoorlog bedreigt niet alleen de farmaceutische sector maar de hele Europese en wereldwijde economie.

    Het gebrek aan antwoorden op Europees vlak maakt dat er gezocht wordt naar andere oplossingen om de eindfactuur voor de patiënt en de gemeenschap te drukken. Een vaak aangehaald voorbeeld hiervan is het ‘Kiwi-model’. Dit is een model waarbij de overheid een aanbesteding uitschrijft voor het verkrijgen van het goedkoopste geneesmiddel. Het Planbureau berekende dat dit een besparingen van 500 miljoen euro op de ziektezorgverzekering kan opbrengen. (8) Dat geld zou bijzonder welkom zijn in de zorgsector. Maar er is een gevaar dat het risico op tekorten toeneemt. Als een bedrijf een probleem in de productie kent, is er geen vervangend product. Bovendien heeft de farmaceutische sector zich al lang georganiseerd om zoveel mogelijk productie te verkopen waar dit het meest interessant is. Groothandelaars en distributeurs verkopen hun voorraden daar waar ze de beste prijzen hebben, wat leidt tot bevoorradingsproblemen en tekorten in andere landen. Dit model heeft evenmin een antwoord op het gebrek aan behandeling met producten waarvoor de vraag erg gering is. Het gaat om wat ‘weesziekten’ wordt genoemd: indien er geen kritische massa bereikt wordt die groot genoeg is, wordt niet geïnvesteerd in de productie van behandelingen.

    Kapitalisten versus gezondheid

    Het Amerikaanse schandaal rond dodelijke pijnstillers, gaf aan dat voor kapitalisten de winsthonger belangrijker is dan voorzien in menselijke behoeften. De VS voerden een oorlog tegen drugs en kartels met als argument dat dit de volksgezondheid ten goede komt. Op hetzelfde ogenblik blijkt dat het land een vreselijke zorgcrisis kent. De rol van private zorgverzekeraars beperkt de toegang tot betaalbare zorg. De commercialisering van geneesmiddelen heeft eveneens schadelijke gevolgen. Op 20 jaar tijd zijn meer dan 300.000 mensen omgekomen door opioïde verslaving ontstaan door het gebruik van pijnstillers. Vooral Oxycontin wordt daarbij genoemd. Dit geneesmiddel wordt sinds 1996 door Purdue verkocht en is nog steeds verkrijgbaar. Het werd gelanceerd met een enorme publiciteitscampagne en artsen die het voorschreven kregen voordelen. Het is duidelijk: voor kapitalisten tellen enkel de winsten. (9)

    Een ander punt van ongerustheid is de algemene kwaliteit van de producten die op de markt komen. Om de rentabiliteit van onderzoek en ontwikkeling te verhogen, willen bedrijven de tijd die nodig is alvorens een product op de markt komt inkorten. Er bestaat een verkorte procedure om iets op de markt te brengen: de zogenaamde ‘fast-track’. Deze procedure kan gevolgd worden bij weesziekten of wanneer er nog geen behandeling beschikbaar is. Steeds meer bedrijven willen de procedure uitbreiden naar behandelingen die niet voldoen aan de huidige criteria. Ze willen dat om de kosten van onderzoek en ontwikkeling te verlagen. De wens om producten sneller op de markt te brengen, zet druk op onderzoeksteams wat ten koste kan gaan van de kwaliteit van de op de markt gebrachte producten.

    In oktober verschenen mediaberichten over een schandaal. Farmareuzen Roche en Novartis maakten onderlinge afspraken om de prijs van een geneesmiddel voor spierziekten kunstmatig hoog te houden en zo enkele miljoenen euro van de gemeenschap te stelen. (10) Minister De Block minimaliseerde dit fenomeen, maar de PVDA klaagde het terecht aan. Kamerlid Sofie Merckx merkte op: “We moeten dringend het maatschappelijk debat voeren over de macht die big farma vandaag in onze samenleving uitoefent. Je geld of je leven, het klinkt als een zin uit een verre gangsterfilm, maar het wordt steeds meer realiteit. Dit moet stoppen. Voor ons is het duidelijk: onderzoek en ontwikkeling van geneesmiddelen moeten in publieke handen gehouden worden, zodat patiënten en niet de winst van farma-aandeelhouders op de eerste plaats komen.” Wij zijn het daarmee eens: de farmaceutische sector moet in publieke handen komen!

    Produceren volgens sociale behoefte? Nationaliseer de farmaceutische sector!

    De farmaceutische industrie is een zeer winstgevende sector. De “Pharma Papers” onthulden de omvang van deze bergen geld. Tussen 1999 en 2017 hebben 11 van de grootste farmaceutische bedrijven €1019 miljard winst gemaakt! Van al die rijkdom die gecreëerd is door sociale arbeid, werd maar liefst 925 miljard euro doorgestort naar de aandeelhouders. Dat is 90,8%! (11) Niet al dit geld is opnieuw geïnvesteerd in onderzoek en ontwikkeling van innovatieve behandelingen die effectief en toegankelijk zijn voor iedereen. Binnen een genationaliseerde industrie onder de controle en het beheer van werkenden en patiënten kunnen de kosten van geneesmiddelen worden verlaagd en kan worden geïnvesteerd in onderzoek en ontwikkeling en in een geïntegreerde industriële infrastructuur met goede werkomstandigheden om aan de sociale behoeften te voldoen.

    We zijn het met Sofie eens: we moeten een fundamenteel debat voeren over de macht van de farmaceutische industrie over onze samenleving. In plaats van alleen maar rekening te houden met de meningen en belangen van de bedrijfsleiders en aandeelhouders van deze sector, zijn wij van mening dat we dit debat moeten voeren met de militanten die in deze sector werkzaam zijn, maar ook met het personeel uit de zorgsector, de mutualiteiten, de ziekteverzekering, de zieken, kortom met alle betrokkenen. Door onszelf te organiseren en door de strijd te voeren kunnen we een krachtsverhouding tot stand brengen om deze sector uit de klauwen van de superrijken te halen en te bespreken hoe we het beste aan de sociale behoeften kunnen voldoen.

    [divider]

    De farmaceutische sector in België

    De farmaceutische sector is een belangrijke economische sector. Wereldwijd was de productie in 2014 maar liefst 997 miljard dollar waard en werd een toegevoegde waarde van 442,6 miljard dollar gerealiseerd. In België telt de sector 980 bedrijven en meer dan 50.000 voltijdse equivalenten. De sector genereerde een toegevoegde waarde van 14,7 miljard euro in 2016, of gemiddeld meer dan 290.000 euro per voltijdse equivalente werknemer. België is goed voor 9,5% van de Europese productiewaarde in 2016. (12)

    Dankzij het gewicht ervan in de Belgische economie, beschikt de sector over een grote invloed bij verschillende politici die wetten maken op maat van de sector. Het fiscale mechanisme voor octrooiaftrek is daar een voorbeeld van. De wijze waarop het contract over de voorraad vaccins H1N1 (tegen de zogenaamde varkensgriep) tien jaar geleden werd onderhandeld door minister Laurette Onkelinx is er een ander voorbeeld van. Toen werd een exclusief contract met GSK gesloten om voor 110,2 miljoen euro vaccins te kopen, terwijl GSK contractueel liet vastleggen dat het de effectiviteit van het vaccin niet kon garanderen. (13)

    Meer algemeen profiteert de sector van de loonwet van 1996 en van verschillende wijzigingen die, onder het mom van bescherming van het concurrentievermogen, loonstijgingen in België blokkeren. Dit zorgt ervoor dat werkenden in deze sector en de gemeenschap niet in staat zijn om hun deel van de door hen gecreëerde rijkdom collectief toe te eigenen.

    We moeten met militanten uit de sector en de werkenden en hun gezinnen in het algemeen de discussie aangaan over hoe we de productie en de gecreëerde rijkdom kunnen afstemmen op de sociale behoeften en op betere arbeidsvoorwaarden. Dat vereist een strijd tegen het volledige systeem.

    [divider]

    Een ziek systeem ondergraaft zichzelf

    Toen de Berlijnse Muur en de Sovjet-Unie dertig jaar geleden ineenstortten, schreven enkele oppervlakkige commentatoren het falen van het Sovjet-model toe aan de aantrekkingskracht van rockmuziek en jeans op jongeren in het Oosten. Er waren echter veel diepere oorzaken die hebben geleid tot het massaprotest en uiteindelijk de val van de bureaucratische regimes. Helaas leidde dit protest tot een kapitalistische contrarevolutie in plaats van een politieke revolutie die de weg kon vrijmaken voor democratisch socialisme. Eén van de tegenstrijdigheden van de Sovjet-Unie was dat de bureaucratische ijzeren greep op de planeconomie deze verhinderde om haar potentieel te benutten en adequaat in te spelen op sociale behoeften.

    Als een productiesysteem niet in staat is om aan de sociale behoeften te voldoen en de samenleving vooruit te helpen, dan is de basis gelegd voor de ondergraving van dat systeem. Het kapitalistische productiesysteem heeft nooit beweerd dat het gericht is op sociale behoeften. Onder het kapitalisme is er een overvloed aan grondstoffen en mogelijkheden, maar enkel diegene die kunnen verkocht worden door kapitalisten worden benut. Wie te arm is om bijvoorbeeld toegang tot gezondheidszorg te betalen, wordt gewoon achterwege gelaten. Het systeem ontwikkelt een ideologisch arsenaal om uitgelegd te krijgen dat mensen sterven terwijl er oplossingen bestaan om dat te voorkomen.

    De tekorten in de farmaceutische sector zijn een illustratie van de crisis in het systeem. Zelfs diegenen die in staat zijn om producten te kopen, kunnen dit soms niet omwille van tegenstrijdigheden in de wijze waarop de kapitalisten het onderzoek, de productie en de distributie organiseren.

    [divider]

    Noten

    1. https://plus.lesoir.be/248632/article/2019-09-20/mobilisation-pour-sauver-la-petite-pia-un-medicament-19-million-cest-du-hold en https://nl.socialisme.be/80045/breek-de-hebzucht-van-big-farma-nationaliseer-de-sector uit onze oktobereditie.
    2. https://www.rtbf.be/info/societe/detail_penurie-de-medicaments-j-ai-l-impression-d-etre-en-temps-de-guerre-dit-un-pharmacien?id=10330859
    3. https://www.rtbf.be/info/societe/detail_la-mutualite-chretienne-liste-les-dix-medicaments-qui-coutent-le-plus-cher-a-la-securite-sociale?id=10349741
    4. https://www.lemonde.fr/culture/article/2019/02/21/antidouleurs-l-amerique-devastee-un-scandale-sanitaire-hors-du-commun_5426103_3246.html
    5. https://apps.who.int/iris/bitstream/handle/10665/273813/B142%283%29-fr.pdf?sequence=1&isAllowed=y
    6. https://www.afmps.be/fr/items-HOME/indisponibilites_de_medicaments
    7. https://plus.lesoir.be/236531/article/2019-07-15/la-penurie-de-medicaments-atteint-des-sommets
    8. https://www.lecho.be/entreprises/pharma-biotechnologie/le-modele-kiwi-au-secours-du-budget-des-soins-de-sante/10120160.html
    9. https://www.lemonde.fr/sciences/article/2018/10/15/l-inquietant-succes-de-l-oxycontin-puissant-antalgique-opiace_5369758_1650684.html
    10. https://www.ptb.be/nouveau_scandale_pharmaceutique_le_ptb_exige_une_audition_de_la_ministre_de_block_et_qu_on_r_clame_les_millions_vol_s
    11. https://www.bastamag.net/webdocs/pharmapapers/le-megabusiness-des-labos/1000-milliards-d-euros-de-profits-en-vingt-ans-comment-les-labos-sont-devenus-des-monstres-financiers/
    12. Cijfers uit de wekelijkse nieuwsbrief van CRISP n°2366-2367
    13. https://www.rtbf.be/info/belgique/detail_grippe-h1n1-l-etat-belge-lie-a-gsk-le-contrat-revele?id=4989613

  • Gesprek met een delegee van Oiltanking Stolthaven Antwerp

    We spraken tijdens de nationale staking afgelopen woensdag met een ABVV-delegee bij Oiltanking Stolthaven Antwerp. Bij Oiltanking in de Antwerpse haven werd de staking heel goed opgevolgd met een stakingspercentage van 90% van de arbeiders. Er is een veiligheidsbezetting van 10% van het personeel, maar voor de rest is de poort gesloten.

    Door Michael

    De delegee legt uit dat de strijd voor meer koopkracht de belangrijkste reden was voor de staking vandaag. “Wij zijn geen idioten: we weten ook hoe de economie draait. Toch proberen ze ons altijd met hetzelfde liedje te kalmeren: “het gaat niet goed in de sector”, “het is een moeilijk jaar”, en natuurlijk “de loonkost is te hoog”. Dat is onwaarschijnlijk, want ondertussen krijgen de kaderleden (1/3 van het personeel) hun bonussen en is er meer dan genoeg geld voor bedrijfswagens …”

    “Onder collega’s krijg je soms de reactie of het wel iets uitmaakt om te staken. Ik denk dat dat absoluut iets uithaalt. We mogen niet vergeten dat het ook dankzij stakingen en strijd is dat we de Wet Major hebben verkregen en hebben kunnen behouden. Het is door de strijd van de vorige generatie dat we het vandaag goed hebben. Nu proberen ze dat opnieuw af te breken. Dus we moeten reageren als we onrecht zien.”

    Wat vind je van de jongerenacties rond klimaat?

    “Mijn dochter is al vaak meegeweest en ik steun haar volledig. We zijn samen met het gezin ook naar de betoging op zondag 27/01 geweest. Ik hoop dat ze ermee doorgaan. Het is heel hoopgevend dat jongeren het gevoel leren kennen van samen op straat te komen. We leven in een periode waarin er heel veel individualisme was en is; nu kunnen we aantonen dat jongeren terug samen op straat komen.

    “Ik hoop dat het iets uithaalt. En zelfs als het niet direct iets uithaalt, heeft het wel iets heel belangrijks teweeggebracht. Het heeft ook onder werkenden een effect: wij gaan toch niet op ons gat zitten terwijl onze kinderen betogen?

    “In het bedrijf bij ons hoor je de directie vaak zeggen dat ze onze mening willen over hoe we dingen groener en klimaatvriendelijker willen maken. We kunnen voorstellen doen en ze staan er voor open. Het probleem is wel dat het vooral geld kost voor hen, waardoor de mogelijkheden beperkt zijn.”

  • Piketverslag uit de Antwerpse haven

    Bij de chemiebedrijven Evonik en Bayer Agriculture werd de staking goed opgevolgd. Bij Bayer sprak men over een minimale veiligheidsbezetting van 4 personen. In het bedrijf werken normaal 800 mensen. Werkwilligen werden tegengehouden aan de poort. Bij Evonik werd de staking ook breed gesteund. Enkele werkwilligen kwamen ’s morgens aan om even later alsnog de taxi weer naar huis te nemen. De sfeer op beide piketten was gemoedelijk maar strijdvaardig.

    Verslag door Stef

    Bij Bayer wisselde men graag verhalen uit over vorige vakbondsacties. Bij zowel bij Bayer als Evonik werd duidelijk gemaakt dat ervaring met sociale actie belangrijk is. Mede daarom waren de militanten die we spraken erg positief over de klimaatstakingen. We hoorden heel wat stakers met kinderen die al naar Brussel waren getrokken of dat nog zouden doen. Dat de jongeren opkomen voor hun rechten en leren hoe ze actie moeten voeren, vindt vrijwel iedereen fantastisch. Men maakte er een punt van om de kleinburgerlijke aanvallen op de jongeren te verwerpen. “Ze kunnen bij wijze van spreken nooit een papiertje op de grond hebben gegooid zonder er op gepakt te worden.” De vakbondsmilitanten, zelf steevast richtpunt van vijandige berichtgeving, weten maar al te goed dat het om grotere zaken gaat.

    Koopkracht en onderhandelingsmarge voor de lonen zijn thema’s waar veel vastberadenheid rond is. De stakers hebben het gevoel dat het voor de bedrijfsleiders en aandeelhouders niet op kan, maar zij maar weinig terug krijgen voor de rijkdom die ze produceren. Naast de beruchte 0,8% hoorden we hier en daar ook de eis voor een hoger minimumloon van 14 euro. Een man die met de caravan op reis ging, uitte zijn ongerustheid over het feit dat er het laatste jaar vijf gepensioneerde koppels op de camping kwamen wonen. Een huis of appartement konden ze niet meer betalen. De staking gaat voor velen dus over veel meer dan het IPA en de 0,8% waar de media en politici op hameren. Er heerst een gevoel dat het nu wel genoeg is geweest. Na jaren van aanvallen willen ze een signaal geven dat ze dit beleid niet langer pikken.

  • Werkonderbreking bij GSK: neen aan uitbestedingen!

    Afgelopen maandag was er vanaf 6 uur ‘s ochtends een 24-uren werkonderbreking bij GlaxoSmithKline, met 9.000 personeelsleden de grootste private industriële werkgever van het land. Er werden pamfletten verdeeld aan de ingang van het bedrijf. De helft van het personeel ging niet aan de slag. De zalen waar personeelsvergaderingen gehouden werden, zaten bomvol.

    Door een arbeider van GSK

    Ondanks de goede resultaten van het bedrijf is er volgens de directie een sterke interne en externe concurrentie. Daarom is een aanval ingezet op het geïntegreerd bedrijfsmodel van de Belgische vestiging. Een aantal taken en activiteiten die “geen onderdeel zijn van de core business” – lees: die minder toegevoegde waarde opleveren – dreigen uitbesteed te worden. De directie kijkt daarbij naar onderdelen die niet rechtstreeks tot productie leiden: schoonmaak, vervoer van materiaal, montage, onderhoud, kwaliteitstesten, secretariaat, … Al het personeel dat nu op die taken staat, wordt bedreigd.

    Dit is een bedreiging voor de werkgelegenheid en de arbeids- en loonvoorwaarden. Maar deze verandering in het bedrijfsmodel zou ook inhouden dat een deel van de operaties niet langer door het kwaliteitssysteem van GSK worden opgevolgd. De kwaliteit van de producten kan er dus ook onder lijden.

    De syndicale vergaderingen op de sites van Waver en Rixensart afgelopen maandag brachten arbeiders, bedienden en kaders bijeen. Dit was een primeur in de geschiedenis van het bedrijf. Er werd gediscussieerd over de onderaanneming, maar ook over hoe de arbeiders stelselmatig benadeeld worden bij de “award”-premies waarvoor ze niet in aanmerking komen.

    De werkonderbreking had als doel om een krachtsverhouding op te bouwen en om een discussie op langere termijn op te starten over het bedrijfsmodel dat nodig is. De marktlogica die allesbepalend is voor de directie, moet in het bedrijf bestreden worden met syndicale delegaties die de strijdbaarheid van het personeel aanmoedigen. Regelmatige personeelsvergaderingen, zoals afgelopen maanden, zijn cruciaal om iedereen te informeren en democratisch te bouwen aan onze strijd voor degelijke jobs.

    Het is duidelijk dat we met het personeel van GSK alleen de logica van het kapitalisme niet kunnen breken. De arbeidersbeweging moet met twee vuisten de strijd aangaan: naast syndicale strijd, is er ook nood aan een partij die de marktlogica in het algemeen bestrijdt. LSP wil daaraan bijdragen.

  • Sector scheikunde en life science. Eenheid en mobilisatie hebben de loonnorm gebroken

    Actie van 18 april. Foto: socialisme.be

    Al jaren is hetgeen de arbeiders bekomen via interprofessionele akkoorden zeer mager. Voor de twee komende jaren zal het geheel van de werknemers een loonstijging van 1,1% krijgen. De regering en het patronaat hadden dit als bovengrens gewild. De vakbondsleiders hebben ons uitgelegd dat dit geen overwinning is, maar het beste dat we kunnen bekomen in de gegeven krachtsverhoudingen. Toch zijn er bepaalde sectoren die het tegendeel aantonen door de norm te doorbreken.

    Artikel door een vakbondsmilitant uit de sector

    Het dubbel discours van het scheikundepatronaat

    Voor de aandeelhouders in de sector loopt alles op wieltjes. Zij hoeven zich geen zorgen te maken met een zakencijfer van 65 miljard euro, de grootste groei in 10 jaar tijd en een record aan export. Bovendien werd tussen 2013 en 2015 liefst 12,9 miljard euro uitgedeeld aan de CEO’s en de aandeelhouders. (ABVV-pamflet voor de actie van 5 mei)

    Wat de patroons betreft, moet dit goede nieuws enkel voor de aandeelhouders opleveren. Want voor de werknemers in de sector geldt een heel ander discours. Het patronaat heeft een eisenplatform van maar liefst 187 bladzijden opgesteld. De werkgevers willen niet dat diegenen die aan de basis van al deze welvaart liggen mee feesten.

    De patroons uit de scheikunde willen munt slaan uit het nationale kader

    Met de wet-Peeters die in de praktijk de 38-urenweek afschaft en de gewijzigde wet ter vrijwaring van het concurrentievermogen waardoor de lonen stagneren, zaten de patroons in een zetel om hun standpunt op te dringen aan de syndicale onderhandelaars.

    Ze zijn er niet licht tegenaan gegaan:

    • maximum 1,1% loonsverhoging
    • werkweken die tot 48 uur kunnen gaan
    • een gewijzigde eindejaarspremie met mogelijk een verlies van 200 miljoen euro voor de sociale zekerheid
    • opgelegde harmonisatie van het statuut binnen het kader van hetzelfde akkoord
    • ..

    Het eisenplatform van het patronaat is een horrorlijst voor het geheel van de sector. Met meer dan 90.000 directe jobs en meer dan 150.000 indirecte, zou dat een impact hebben op het leven van tienduizenden gezinnen en als voorbeeld gelden voor alle sectoren.

    De mobilisatie veegde de patronale agressie van tafel

    Om tegen de arrogantie van het patronaat in te gaan en hun positie aan de onderhandelingstafel te herstellen, hebben de vakbondsonderhandelaars beroep gedaan op de basis. Hoewel de mobilisatie op 18 april last minute was, kwamen 600 militanten druk uitoefenen aan een wetenschappelijk seminarie en gingen er nog veel meer in staking. Het was een van de eerste sectorale acties van de scheikunde. 10% van de bedrijven onder de overeenkomst lagen stil en 20% kenden een productievermindering. Dat volstond niet. Het ABVV heeft sindsdien een nationale raad voor arbeiders uit de scheikunde georganiseerd. De grote meerderheid van aanwezige militanten werden er gesterkt in hun actiebereidheid en hun streven naar eenheid. Het is een stakingsaanzegging van onbeperkte duur met een stakingsoproep vanaf 5 mei die de patroons deed inbinden.

    Dit toont aan dat we door het geheel van de arbeiders te mobiliseren de loonnorm kunnen breken. Dat wil nog niet zeggen dat alles binnen is. In een hele reeks bedrijven uit de sector zullen directies zich blijven inspireren op het oorspronkelijke eisenplatform van het patronaat. Maar de dynamiek die werd ingezet met de chemieraad van het ABVV moet verder gezet worden en verbreed om de gevechten van de toekomst voor te bereiden. De sector moet zich opstellen als speerpunt voor heel de Belgische arbeidersbeweging. Hoe goed de economische resultaten van de sector ook mogen zijn, zonder voldoende nationale krachtsverhoudingen, zal het altijd moeilijker zijn een goed sectoraal akkoord af te dwingen.Sector scheikunde en life science. Eenheid en mobilisatie hebben de loonnorm gebroken

  • “Sociale verkiezingen tonen kracht van arbeidersbeweging”

    alainIn mei vinden de sociale verkiezingen plaats. In alle bedrijven met meer dan 50 werknemers worden afgevaardigden van het personeel verkozen voor het Comité Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) en vanaf 100 werknemers ook voor de Ondernemingsraad. Het gaat om 6000 ondernemingen in ons land. Bij de vorige sociale verkiezingen in 2012 waren er 125.116 kandidaten. Dat is dubbel zoveel als bij de gemeenteraadsverkiezingen. Hiervan werden 44.608 mensen verkozen. Hier geen dure mediacampagnes en reclamebureaus: de delegees worden verkozen door hun collega’s op basis van hun dagelijkse inzet.

    Alain is kandidaat bij het farmaceutisch bedrijf GlaxoSmithKline (GSK) dat een kleine 9.000 personeelsleden telt in vestigingen in Rixensart, Waver en Gembloers. Er zijn zowel productie-afdelingen als onderzoekscentra. 

    Alain: “Als militant van LSP ben ik overtuigd van de noodzaak van strijdbaar syndicalisme. We hebben de afgelopen jaren, zeker na het einde van het actieplan eind 2014, moeten vaststellen dat we met onderhandelingen nergens geraken. Het volstaat niet om dat enkel maar vast te stellen. We moeten bouwen aan een alternatief en strijdbare posities ontwikkelen.

    “De sociale verkiezingen vormen een sterk antwoord op diegenen die stellen dat de vakbonden achterhaald zijn of niemand vertegenwoordigen. Het zijn de meest representatieve verkiezingen met kandidaten die gekend zijn door hun dagelijkse inzet op het bedrijf. Een vakbondsafgevaardigde haalt geen voordeel uit die positie, het is integendeel vaak een obstakel voor promoties. Maar toch zijn de verkiezingen telkens een succes.

    “Deze verkiezingen komen op een belangrijk ogenblik. Op internationaal vlak gaan we richting een nieuwe crisis die misschien nog erger en diepgaander zal zijn dan die van 2008 en dit op een ogenblik dat die vorige crisis nog niet verteerd is. We moeten ons voorbereiden op nieuwe strijd, ook in België.

    “In de farmaceutische sector zullen er nog ontslagen volgen nu het business model van de ‘blockbusters’ ten einde komt. Dat was het model waarin een groot deel van de omzet behaald werd met enkele vaccins. Deze vaccins werden beschermd door patenten, maar die lopen nu af waardoor generische varanten op de markt kunnen komen. De melkkoe is uitgemolken en het personeel zal hiervoor opdraaien.

    “De sector kent moeilijkheden, maar dit is relatief. De directie wil meer winsten maken door de uitbuitingsgraad op te drijven. Er is geld genoeg. GSK verdrievoudigde zijn winsten in 2015. De directie wil daar nog verder in gaan. Vandaar dat personeel moest vertrekken bij GSK.

    “De syndicale delegatie onder de arbeiders mobiliseerde voor een tweedaagse werkonderbreking om een regeling voor vrijwillige vertrekkers af te dwingen die gelijk was aan die van de bedienden. Dit werd effectief bekomen. Op basis van strijd kunnen we stappen vooruit zetten. In die mobilisatie kregen de arbeiders de steun van de syndicale delegatie onder de bedienden. Bedienden die uit solidariteit wilden meestaken met de arbeiders, waren eveneens gedekt. Dat zagen we voorheen niet. We overstegen verdeeldheid en zijn dan ook goed voorbereid op de uitdagingen die voor ons liggen.

    “Het actieplan van 2014 laat zijn sporen na. Er zijn meer kandidaten bij deze sociale verkiezingen. Er wordt gevreesd voor verder jobverlies, maar die vrees vertaalt zich vooral in een oriëntatie op collectief verzet en strijd.”

  • Staking bij Oleon (Oelegem) voor meer loon en respect

    oleonToen vorige week bij Oleon in Oelegem (Ranst, bij Antwerpen) een staking uitbrak, stelde de personeelsverantwoordelijke in de media dat een 24-urenstaking hem “overdreven leek” en dat er snel een oplossing uit de bus zou komen. Een week later staat het personeel nog steeds buiten. De centrale eisen gaan over meer loon, maar ook respect voor het sociaal overleg en het personeel. Dat het aan respect ontbreekt, werd pijnlijk duidelijk toen maandag een politiemacht met deurwaarder langskwam om op agressieve wijze een poort te openen die niet eens geblokkeerd werd door het personeel.

    Oleon verwerkt biologische grondstoffen zoals oliën tot halfafgewerkte producten. Er werken ongeveer 120 werknemers in de vestiging in Oelegem, de hoofdzetel is in Ertvelde gevestigd. Het personeel vroeg in het kader van de CAO-onderhandelingen een ernstige loonsverhoging van 100 euro per werknemer. Dat moet onder meer de indexsprong compenseren. Het komt gemiddeld neer op een loonsverhoging van ongeveer 2,7% per werknemer. De directie deed een tegenvoorstel van 65 euro opslag. Dat vond het personeel onvoldoende, maar er was ook ongenoegen omdat de directie de vakbonden buitenspel wilde zetten door rechtstreeks naar de werknemers te stappen met infosessies.

    De werknemers doorzagen het maneuver van de directie – er waren eerder precedenten – en verwierp het bod van de werkgever. Het kwam tot een spontane staking. De directie was verrast door het breed gedragen protest van de werknemers. Deze maandag werd geprobeerd om de stakerspost te breken met een grote politiemacht en deurwaarders. De directie wilde contractors van een onderaannemer binnenhalen, in de vestiging is immers een afstelling bezig. Het piket houdt niemand tegen, maar toch trad de politie bijzonder hardhandig op om de doorgang volledig vrij te maken.

    De contractors reageerden solidair met het personeel van Oleon. Toen ze het gewelddadige politieoptreden zagen, besloten ze om niet binnen te gaan. Voor de stakers van Oleon is dat een prachtige overwinning, het toont de solidariteit tegen de patronale agressie. Deze morgen verzamelden een 50-tal militanten op het piket om een eventueel nieuw bezoek van de lokale politiecommissaris en zijn gevolg van een welkomstcomité te voorzien. Maar na de gebeurtenissen van gisteren was er stilte langs de kant van de werkgever.

    De stakers bij Oleon verdienen onze steun, ze voeren een belangrijke strijd die ons allemaal aanbelangt. LSP is solidair met deze actie en doet een oproep om het piket te bezoeken: Vaartstraat 220 in Oelegem. Facebookgroep ‘Wij steunen de stakende werknemers van Oleon Oelegem’

  • Spontane staking bij dochteronderneming Shell in Gent tegen ontslag delegee

    shell1Sinds donderdagochtend wordt er gestaakt in de Gentse vestiging van CRI, Catalyst Company Belgium. De directie is woensdagochtend overgegaan tot het directe ontslag van een vakbondsafgevaardigde zonder enig respect op te brengen voor de noodzakelijk procedures. Ze beargumenteren het ontslag om dringende reden, wat de enige manier is om een vakbondsafgevaardigde te kunnen ontslaan, maar de collega’s pikken de uitleg niet.

    Een groep LSP-syndicalisten uit de sector bezocht het stakerspiket en praatte er met Pieter en Frankie, 2 afgevaardigen van de ACLVB.

    “Woensdagochtend werd de ACLVB-afgevaardigde bij de directie geroepen en werd hem medegedeeld dat zijn contract verbroken was. Zonder veel uitleg werd hij naar zijn kastje begeleid om zijn persoonlijke spullen op te halen, hij moest zijn badge afgeven en werd tot aan de poort begeleid.”

    Wat is de echte reden van dit ontslag?

    “Wij denken dat de directie een signaal wil geven naar de rest van de werknemers en afgevaardigden. Ze willen mensen schrik aanjagen en zo een te kritische houding van het personeel proberen vermijden. Als ze hiermee wegkomen, creëren ze natuurlijk een precedent dat aantoont dat ze een ‘beschermde’ vakbondsafgevaardigde zonder werk kunnen zetten als ze dat willen.”

    Hoe hebben de collega’s gereageerd?

    “Er was snel een grote actiebereidheid. De solidariteit is groot omdat iedereen beseft dat dit geen manier van handelen is die mag getolereerd worden. Door iemand te ontslaan op basis van dringende reden, zetten ze een werknemer zomaar op straat, zonder opzegtermijn, zonder ontslagvergoeding, zelfs zonder recht op een werkloosheidsuitkering. Dit kan niet aanvaard worden. Iemand ontslaan vanwege dringende reden is heel exact omschreven in de wetgeving. En volgens de collega’s is er geen enkele hint dat ze een dringende reden zouden kunnen bewijzen.”

    Wat zijn de plannen voor de actie?

    “Wellicht had de patroon verwacht dat het bij één dag staking zou blijven, om de emoties wat af laten afkoelen. Hij had gehoopt ons morgen [vrijdag] terug aan het werk te krijgen. Maar dat zal niet lukken. Wij hebben laten weten dat we alvast starten met 4 stakingsdagen, tot en met zondag. En maandag gaan we terug rond tafel zitten en luisteren wat ze ons te vertellen hebben. Wij eisen natuurlijk de herintegratie van de ontslagen werknemer in het bedrijf.”

    Waar kunnen we het bedrijf situeren?

    “CRI is een dochteronderneming van Shell en we produceren katalysatoren voor olieraffinaderijen. De klanten bevinden zich wereldwijd. We krijgen natuurlijk de kwartaalcijfers en de jaarresultaten te zien en we weten heel goed dat het bedrijf heel goed draait, ook al durft de directie natuurlijk soms het tegendeel beweren. We werken hier met 115 werknemers en hebben in feite de laatste periode weinig conflicten gekend met de patroon. Wat ze nu doen is niet enkel belangrijk voor de relaties en de sfeer in het bedrijf, maar ook in de sector. Dit precedent zou ook door andere patroons kunnen gezien worden als een interessante testcase die misschien wel navolging kan vinden. Vandaar dat de reactie hier, maar ook solidariteit in de sector, belangrijk is. Deze staking is alvast een eerste krachtig signaal.

    Bedankt en veel succes met de strijd!

    LSP-militanten zullen de komende dagen opnieuw solidariteitsbezoeken afleggen. Iedereen die eens wil langsgaan om solidariteit te betonen kan van ‘s morgens 5u tot ‘s avonds 22u terecht in de Pantserschipstraat 331, 9000 Gent.

    shell2

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping