Category: Op de werkvloer

Wat na 6 oktober ?

VLD-voorzitter Somers wil ons de les te lezen: “de regering heeft haar verantwoordelijkheid genomen”, zegt hij over de 7,5 miljard euro extra schulden die ze is aangegaan om de speculanten van Fortis en Dexia bij te springen. Betalen de ministers de factuur uit eigen zak? Njet: die betalen wij door in te leveren op diensten, lonen en uitgestelde lonen (pensioenen en andere uitkeringen).

“Nu is het aan de vakbonden (om hun verantwoordelijkheid te nemen), door de staking van 6 oktober af te blazen.”, voegt Somers toe. Als het goed gaat met de economie, moeten de managers dik betaald worden. Als ze onze bedrijven de dieperik instorten, dan is dat een “natuurverschijnsel” waarvoor we allemaal “ons steentje moeten bijdragen”.

Niet wij, maar de liberale yuppies hebben ons spaargeld vergokt

Het liberale casino is failliet geef ons geld terug!

Afschaffing van de notionele interest ; teruggave van 21 miljard euro verminder¬ing van patronale bijdragen in 5 jaar; teruggave van 1,3 miljard vermindering bedrijfsvoorheffing op ploegen en nachtarbeid

• Bruto loonsverhoging en welvaartsvaste uitkeringen
• NATIONALISEER ONZE BANKEN, zonder schadeloosstelling, tenzij op basis van bewezen behoefte
• Voor Gewestelijke Interprofessionele evaluatievergaderingen
• Voor een voorbereide Algemene 24 urenstaking

ABVV-Mechelen en Kempen had verzamelen geblazen in Mechelen om daar te protesteren tegen de dalende koopkracht. Dat was geen toevallige keuze: Mechelen is immers de thuisbasis van Open VLD-voorzitter Bart Somers die eerder provoceerde door te stellen dat acties voor meer koopkracht onverantwoord zouden zijn.

ABVV-voorzitter De Leeuw sprak de betogers toe en haalde fel uit naar Somers met wie na de betoging een onderhoud werd gevraagd in het stadhuis. Jammer genoeg lijkt De Leeuw wel zijn hoop te vestigen op een andere Mechelse politica, Caroline Gennez. Heeft hij dan niet opgemerkt wat de houding van Gennez’ partij was tijdens het Generatiepact? Of heeft hij dan een sociaal beleid gezien bij de Vlaamse regering?

De betoging trok van het station naar de Grote Markt met zowat 1500 aanwezigen. Dat was een korte optocht, maar onderweg werd heel wat lawaai gemaakt met voetzoekers. Er waren afgevaardigen en militanten uit tal van sectoren, ook al waren er amper georganiseerde stakingspiketten in Mechelen en de Kempen. De Mechelse industriezones waren bijvoorbeeld niet afgesloten.

Op het einde van de betoging kregen de aanwezigen warme tomatensoep zonder balletjes. De ondermijning van de koopkracht laat zich ook op dat vlak voelen…

Aan de Antwerpse Scheldelaan werd heel wat gediscussieerd over de koopkracht en de acties die plaatsvinden. Met de blokkade van de Scheldelaan werd de roep naar duidelijke actie kracht bijgezet. Wij spraken aan het piket met enkele leden van de Algemene Centrale.

Verslag door Thomas

Waarom vinden de acties vandaag plaats? Als je de werkgevers en de regering moet geloven is dit wel het slechtste moment waarop je actie kon voeren, is dit waar?

”De acties vandaag zijn broodnodig om er voor te zorgen dat er eindelijk naar onze eisen geluisterd zou worden. We zijn al 15 maanden bezig met het geven van waarschuwingen en er wordt niet geluisterd. Maar als de banken in de problemen komen wordt er op 48 uur 4,7 miljard gevonden,waarom is dit mogelijk voor hen en niet voor ons?”

Worden er dan verdere acties gepland?

“Dat hopen we wel. Dit kan geen eindpunt zijn maar slechts het begin van een beweging die er voor moeten zorgen dat er naar onze eisen geluisterd wordt, hopelijk is de volgende stap een algemene 24-urenstaking zodat er minder verdeeldheid is en we dit niet hoeven te doen (blokkade).”

Wat vind je van de uitspraken van Herwig Jorissen die er voor zorgde dat de staking makkelijker onder vuur kwamen liggen?

“Het is jammer dat het gebeurt en we hebben er allemaal een mening over maar we zullen die nu nog voor ons houden. Je weet waarschijnlijk wel wat onze mening is…”

Verwacht je dat de leiding van de vakbond nu sneller opnieuw zal overgaan tot actie of zal het weer lang duren?

“De acties zullen vanaf de basis opgebouwd moeten worden en zo zullen we druk op de top kunnen uitoefen en ze dwingen naar onze eisen te luisteren.”

De chemiebedrijven in Antwerpen werden hard geraakt door de stakingsacties van het personeel dat meer koopkracht eiste. Langs verschillende toegangswegen werd de drukke Scheldelaan afgezet voor het verkeer. De “filterblokkades”, waarbij er af en toe verkeer werd doorgelaten, zorgden voor een immense verkeerschaos.

Geert

LSP-Antwerpen nam deel aan de verschillende stakersposten, we zorgden voor versterking door een tiental leden naar de Scheldelaan te sturen om er van ’s ochtends vroeg mee paraat te zijn. We werden telkens goed onthaald en hadden heel wat interessante discussies met stakende militanten. De stakersposten waren vrij goed georganiseerd, bij vorige gelegenheden (zoals het Generatiepact) werd veel ervaring opgedaan om de Scheldelaan efficiënt te blokkeren.

Het verkeer lag plat wat een enorme chaos veroorzaakte. Sommige chauffeurs die niet op de hoogte waren van de actie of dachten dat het allemaal wel ging meevallen, zaten urenlang vast in kilometerslange files die langs de kant van de stad bijna reikten tot aan de gebouwen van de regionale televisie. Wij trokken met twee groepen LSP-leden naar twee verschillende punten: aan het begin van de Scheldelaan aan de kant van de stad en aan de stakersposten ter hoogte van Evonik, het vroegere Degussa, aan de Tijsmanstunnel.

Daar waren telkens vrij grote groepen militanten aanwezig. Er was een rood overwicht, maar ook de groenen en blauwen lieten zich niet onbetuigd. De stakersposten werden vooral bemand door de actieve militanten en delegees, maar de piketten waren wel goed georganiseerd. Op een paar plaatsen reageerden chauffeurs wat gefrustreerd, een vrachtwagen die van Evonik kwam probeerde even op een stakerspost in te rijden en deed daarbij bijna een ongeval. Maar in het algemeen waren er positieve reacties. Een groepje jongeren dat in de file stond voor het stakingspiket begon er een spontane sessie break-dance tentoon te spreiden, tot groot jolijt van de militanten.

Het feit dat de Scheldelaan werd afgezet maakte duidelijk dat dit niet alleen een dag van symbolische acties was, maar ook een strijdbare stakingsdag. De actiebereidheid was groot alsook het besef dat dit nog maar het begin is, als er niets wordt gedaan aan de koopkracht volgen andere acties. Het ongenoegen is groot: voor de financiële top wordt meteen 7 miljard euro gevonden, voor onze koopkracht zijn er geen middelen. Ook moest Bart Somers het ontgelden na zijn uitspraken over het “onverantwoorde” karakter van de stakingsacties.

Aan de Scheldelaan werd het een succesvolle stakingsdag. Dat is een belangrijke waarschuwing voor regering en patronaat!

Geert

In Luik werd een oproep voor een algemene staking verspreid vanuit de vakbonden. De verschillende stakingsacties die plaatsvonden waren bijzonder succesvol. De Luikse LSP-afdelingen trokken naar tal van piketten en kregen daar een enorm goede respons op ons pamflet en maandblad. De Luikse linkse socialisten verkochten op de piketten in totaal bijna 100 exemplaren van ons maandblad! We publiceren hierbij een eerste reeks foto’s vanop de piketten.

Nicolas

Mirre

In de morgen van 6 oktober vond ook in Brugge de syndicale actiedag plaats. Met LSP besloten we dan ook om er een kijkje te nemen campagne te voeren. Om onze kameraden in Brugge een steuntje in de rug te geven gingen we na een rondje piketten zoeken in Gent er met z’n tweeën naartoe.

Door Thomas

Het was file rijden tussen de twee steden omwille van ongevallen en het feit dat het openbaar vervoer vrijwel volledig tot de staking was overgegaan. Eenmaal in het historisch centrum van Brugge aangekomen, zagen we dat ook daar het openbaar vervoer stil was gelegd. Een paar bussen deden nog hun ronde, maar daar bleef het bij.

Op de Grote Markt verzamelden zich kleine groepjes militanten. Toen de betoging begon, bleef het aantal op een goede 70 steken. Een al bij al pover resultaat. Bij De Post en in het AZ werden geen ordewoorden gegeven; sommige werknemers wisten niets van een staking. Ook bij de bedrijven bleef het rustig. Er waren her en der kleine piketten – sommige omwille van stakingen, anders dan weer omwille van solidariteit. Wat bovendien ook opviel, was dat de aanwezige betogers enkel bedienden waren. De aanwezige militanten bestonden uit delegaties van het LBC, het ACLVB en het BBTK.

Er werd energiek geflyerd. De militanten gingen winkels binnen en gaven zowel klanten als werknemers de flyers. Onder de militanten was de sfeer goed. Er kon af en toe ook gelachen worden. Ook de pamfletten van onze kleine delegatie van de LSP konden op positieve reacties rekenen. Er werd gediscussieerd en onze steun werd geapprecieerd, ook door diegenen die het niet met ons eens zijn. Op straat waren er gemengde reacties.

De kleine betoging hield halt waar ze begonnen was. Daarop besloten enkele militanten om naar de nieuwe hypermarkt even buiten de stad te trekken om er samen de middagpauze door te brengen. Waarom ze juist naar deze locatie trokken, werd duidelijk uit de flyers die de militanten gezamenlijk uitdeelden: de werknemers van de Carrefour die er binnenkort haar deuren opent moeten het met 30% minder loon stellen, en bovendien weigert het patronaat de aanwezigheid van de vakbonden. De onderneming om er heen te gaan was eerder symbolisch: de hypermarkt is nog in opbouw.

We namen afscheid van de betogers en gingen naar het piket aan de gevangenis van Brugge. We namen er een interview af dat ons inzicht gaf in de interne organisatie en de gemoedstoestand (dit interview volgt nog op deze site). Het piket was opgezet door het ACOD, terwijl nochtans ook het ACV aan de actiedag deelnam. Het personeel organiseerde toen haar 3de staking in minder dan een maand. Het ging niet om meer personeel, maar om lonen en de regelgeving inzake arbeid.

Organisatorisch was de actiedag op veel plaatsen slecht of nauwelijks geregeld. Veel bedrijven en militanten stonden er alleen voor. Ook tussen de bonden was de sfeer soms gespannen. Aan sommige piketten was de ene vakbond afwezig terwijl de andere voor de gevolgen moest opdraaien. Ook arbeiders onderling hadden af en toe een verdeelde mening. Terwijl sommige hun actie en denkterrein beperkten tot de eigen situatie of de eigen fabriek, vonden anderen het dan weer spijtig dat sommige sleutelbedrijven juist niet tot actie waren overgegaan. Daarom was voor sommige militanten de actiedag een ontgoocheling, terwijl anderen er niet aan dachten om op te geven.

Deze ervaring is een schoolvoorbeeld van de noodzaak aan de organisatie van de arbeidersbeweging. De situatie voor de Belgische arbeidersbeweging is niet onverdeeld positief. Er is wel een sterke graad van syndicalisatie in vergelijking met andere landen, maar vaak wordt niet naar de basis geluisterd. De onduidelijkheid die nu vaak aanwezig was voor deze actiedag kan ook negatieve gevolgen hebben voor militanten die in actie kwamen zonder de nodige organisatie van deze acties.

Die basis had het nochtans bij het rechte eind. Hun actiebereidheid en strijd om het organiseren van de arbeiders op de werkvloer duidt op de noodzaak aan de organisatie van de arbeidersbeweging. De eis rond een syndicale partij die we met LSP stellen is daar niet vreemd aan. Integendeel; een arbeiderspartij dat zich oriënteert op de basis van de vakbonden en haar principes overneemt is volgens zowel de LSP als heel wat militanten een belangrijke factor in het organiseren van de arbeidersbeweging. De manier waarop dit inzicht zich uit is echter nog verschillend. Terwijl we in het buitenland her en der verdienstelijke pogingen tot de oprichting van zo’n partij zien stellen we het hier in België nog zonder een dergelijk alternatief. Maar dat betekent niet dat de Belgische arbeider de moed moet laten zakken. Het ordewoord is actie.

Tim