In de morgen van 6 oktober vond ook in Brugge de syndicale actiedag plaats. Met LSP besloten we dan ook om er een kijkje te nemen campagne te voeren. Om onze kameraden in Brugge een steuntje in de rug te geven gingen we na een rondje piketten zoeken in Gent er met z’n tweeën naartoe.
Het was file rijden tussen de twee steden omwille van ongevallen en het feit dat het openbaar vervoer vrijwel volledig tot de staking was overgegaan. Eenmaal in het historisch centrum van Brugge aangekomen, zagen we dat ook daar het openbaar vervoer stil was gelegd. Een paar bussen deden nog hun ronde, maar daar bleef het bij.
Op de Grote Markt verzamelden zich kleine groepjes militanten. Toen de betoging begon, bleef het aantal op een goede 70 steken. Een al bij al pover resultaat. Bij De Post en in het AZ werden geen ordewoorden gegeven; sommige werknemers wisten niets van een staking. Ook bij de bedrijven bleef het rustig. Er waren her en der kleine piketten – sommige omwille van stakingen, anders dan weer omwille van solidariteit. Wat bovendien ook opviel, was dat de aanwezige betogers enkel bedienden waren. De aanwezige militanten bestonden uit delegaties van het LBC, het ACLVB en het BBTK.
Er werd energiek geflyerd. De militanten gingen winkels binnen en gaven zowel klanten als werknemers de flyers. Onder de militanten was de sfeer goed. Er kon af en toe ook gelachen worden. Ook de pamfletten van onze kleine delegatie van de LSP konden op positieve reacties rekenen. Er werd gediscussieerd en onze steun werd geapprecieerd, ook door diegenen die het niet met ons eens zijn. Op straat waren er gemengde reacties.
De kleine betoging hield halt waar ze begonnen was. Daarop besloten enkele militanten om naar de nieuwe hypermarkt even buiten de stad te trekken om er samen de middagpauze door te brengen. Waarom ze juist naar deze locatie trokken, werd duidelijk uit de flyers die de militanten gezamenlijk uitdeelden: de werknemers van de Carrefour die er binnenkort haar deuren opent moeten het met 30% minder loon stellen, en bovendien weigert het patronaat de aanwezigheid van de vakbonden. De onderneming om er heen te gaan was eerder symbolisch: de hypermarkt is nog in opbouw.
We namen afscheid van de betogers en gingen naar het piket aan de gevangenis van Brugge. We namen er een interview af dat ons inzicht gaf in de interne organisatie en de gemoedstoestand (dit interview volgt nog op deze site). Het piket was opgezet door het ACOD, terwijl nochtans ook het ACV aan de actiedag deelnam. Het personeel organiseerde toen haar 3de staking in minder dan een maand. Het ging niet om meer personeel, maar om lonen en de regelgeving inzake arbeid.
Organisatorisch was de actiedag op veel plaatsen slecht of nauwelijks geregeld. Veel bedrijven en militanten stonden er alleen voor. Ook tussen de bonden was de sfeer soms gespannen. Aan sommige piketten was de ene vakbond afwezig terwijl de andere voor de gevolgen moest opdraaien. Ook arbeiders onderling hadden af en toe een verdeelde mening. Terwijl sommige hun actie en denkterrein beperkten tot de eigen situatie of de eigen fabriek, vonden anderen het dan weer spijtig dat sommige sleutelbedrijven juist niet tot actie waren overgegaan. Daarom was voor sommige militanten de actiedag een ontgoocheling, terwijl anderen er niet aan dachten om op te geven.
Deze ervaring is een schoolvoorbeeld van de noodzaak aan de organisatie van de arbeidersbeweging. De situatie voor de Belgische arbeidersbeweging is niet onverdeeld positief. Er is wel een sterke graad van syndicalisatie in vergelijking met andere landen, maar vaak wordt niet naar de basis geluisterd. De onduidelijkheid die nu vaak aanwezig was voor deze actiedag kan ook negatieve gevolgen hebben voor militanten die in actie kwamen zonder de nodige organisatie van deze acties.
Die basis had het nochtans bij het rechte eind. Hun actiebereidheid en strijd om het organiseren van de arbeiders op de werkvloer duidt op de noodzaak aan de organisatie van de arbeidersbeweging. De eis rond een syndicale partij die we met LSP stellen is daar niet vreemd aan. Integendeel; een arbeiderspartij dat zich oriënteert op de basis van de vakbonden en haar principes overneemt is volgens zowel de LSP als heel wat militanten een belangrijke factor in het organiseren van de arbeidersbeweging. De manier waarop dit inzicht zich uit is echter nog verschillend. Terwijl we in het buitenland her en der verdienstelijke pogingen tot de oprichting van zo’n partij zien stellen we het hier in België nog zonder een dergelijk alternatief. Maar dat betekent niet dat de Belgische arbeider de moed moet laten zakken. Het ordewoord is actie.