Category: Blokbuster

Een grotendeels positief bilan

Blokbuster, Actief Linkse Studenten en LSP maken een grotendeels positief bilan van de mobilisatie tegen het neonazilokaal in Elsene. Door samen op straat te komen, hebben we de omwonenden gewaarschuwd voor de aanwezigheid van dit lokaal in hun gemeente. We hebben de waakzaamheid versterkt tegen elke poging om haat te zaaien door de groepen die in dit lokaal verzamelen. We hebben de basis gelegd voor toekomstige mobilisaties wanneer deze groepen de komende weken, maanden en jaren een stap verder willen gaan. We hebben er ook voor gezorgd dat de gemeenteraad van Elsene niet langer kan doen alsof hij van niets weet als die nazi’s tot geweld overgaan. We zullen niet aarzelen om daar nogmaals op te wijzen als het zo ver is.

Wat ons betreft, zijn we ook tevreden over de verdeling van het werk tussen de verschillende organisatoren. Dit heeft geleid tot een diverse deelname met wijkbewoners, scholieren en studenten, migranten en niet-miranten, mensen met of zonder papieren, activisten van verschillende linkse organisaties waarvan sommige – zoals Blokbuster, ALS en LSP – een reële inspanning gedaan hebben voor de mobilisatie. De spontane en geïmproviseerde betoging – er was enkel een staande actie voorzien – verliep erg correct en liet ons toe om steun te vinden onder tal van omstaanders.

Het is pas op het einde van de betoging dat enkele vaste klanten een confrontatie met de politie wilden houden. We vonden dat niet meteen noodzakelijk of slim, maar laat het ons ook niet overdrijven: dit had geen reële impact op de beweging. We begrijpen ook niet waarom sommigen erop aandringen om de cijfers van het aantal betogers op te drijven, we lazen zelfs het cijfer van 500. Dergelijke beweringen maken ons ongeloofwaardig en laten uitschijnen dat we niet tevreden waren met de zowat 200 betogers die we waren. Voor ons was dit aantal, alsook de diversiteit van de betogers, georganiseerd en ongeorganiseerd, aanmoedigend. Het is een goede basis om de mobilisatie door te zetten.

Stop met het omkaderen van de vrijheid van vergadering, organisatie en media

In de aanloop naar de actie van 24 november dook er een meningsverschil op. Een aantal organisatoren en enkele deelnemers wilden politieke activiteit aan banden leggen met een regel van één vlag per organisatie, met uitzondering van vlaggen voor een algemeen doel (antifascisme, feminisme, anarchisme, …). Dat is het soort beperkingen dat de kapitalistische samenleving niet meer durft op te leggen (althans op dit ogenblik, we moeten het establishment ook niet op ideeën brengen…) aan de sociale bewegingen omdat de arbeidersklasse het recht om zich te verenigen en actie te voeren, waaronder het recht op eigen media, heeft afgedwongen. Beeld je in dat de regering dergelijke beperkingen zou willen opleggen aan vakbondsbetogingen, het zou terecht als een erg ondemocratische maatregel gezien worden. Beeld je in dat de vakbondsleiding ons een beperkt aantal spandoeken wil opleggen, behalve rond bepaalde thema’s. Het zou terecht als een onaanvaardbare bureaucratische maatregel gezien worden.

Voor de arbeidersbeweging is het absoluut noodzakelijk om zich te organiseren. Zonder organisatie zou het onmogelijk zijn om de strijd aan te gaan tegen de kapitalisten die over alle middelen beschikken. De kapitalisten geven er de voorkeur aan om elke werkende individueel te confronteren. Ze proberen de werkenden één voor één wijs te maken dat zij als hardwerkende niet tot de massa behoren en dat ze door de vakbonden en politieke organisaties gebruikt worden om hun eigen mogelijkheden te beperken en om de luieriken te dienen. Het karakter van loonarbeid, zeker in grote productie-eenheden, leidt echter tot solidariteit en organisatie. Het is steeds duidelijker dat we ons als individu enkel kunnen bevrijden doorheen collectieve organisatie. De gemeenschap is in essentie divers – gelovigen en ongelovigen, migranten en autochtonen, jongeren en ouderen, …. Om tot eenheid te komen, moeten we respect hebben voor ieders vrije meningsuiting en dit zonder beperkingen, zonder omkadering en niet op een ‘ingebedde’ wijze zoals de westerse journalisten tijdens de oorlog in Irak of de vakbonden onder het stalinisme.

Geen enkele beweging kent een perfecte homogeniteit. Beroep doen op verschillende ervaringen biedt ons een kans. Eenheid wordt niet opgebouwd onder overtuigden, maar in de diversiteit van meningen. Die vrijheid om een mening te geven is een essentieel gegeven en het omvat het recht op eigen materiaal en eigen media. We weten niet of het om een provocatie van een tegenstander van de antifascistische beweging gaat, maar we lazen volgende oproep: “Zullen we volgende keer die stomme vlaggen van LSP in de fik steken? Er waren er niet alleen veel (naast hun vervelende stand en hun krantenverkopers) (…).” Wij denken niet dat het beperken van de vrijheid van media het standpunt is van de organisatoren die het aantal vlaggen wilden reguleren, maar het feit dat ze niet de moeite namen om te reageren op bovenstaande oproep is geen goed teken.

Van waar komt die reflex om de vrijheid van anderen te willen regelen? Voor sommige lagen in de samenleving die niet meteen de ervaring van de arbeidersbeweging hebben, is het moeilijk om de vrijheid van anderen te respecteren. Ze denken nog vaak in de fabels van het individu – de elite die niet tot de ‘troepen’ wil behoren omdat ze daarboven staat, voor wie solidariteit niet betekent okomen voor gemeenschappelijke belangen, maar in het beste geval steun van de elite aan wie het minder goed heeft, wat de katholieken liefdadigheid noemen. Ze benadrukken de rol van het individu in plaats van de klasse en begrijpen niet dat het individu zich enkel kan bevrijden door collectieve strijd. Ze zijn afgeschrikt door het idee van organisatie op eenzelfde manier als een werkgever afgeschrikt wordt door de aanwezigheid van vakbonden, een andere specifieke organisatievorm.

Manoeuvres en censuur kunnen enkel een rem op de strijd zijn. Het is door openlijk voor ideeën uit te komen, dat we vooruit kunnen gaan. Dit blijkt onder meer bij een stemming in algemene vergadering van het personeel in ene bedrijf om al dan niet te staken. Door met opgestoken handen te stemmen, kan iedereen zijn of haar mening geven en is er een beeld op de algemene tendens onder de collega’s. Het laat toe om daar een exacter beeld op te hebben waardoor het debat veel transparanter is en leidt tot betere methoden en tactieken. Onder de basis zou het nooit aanvaard worden dat er maar één stem per afdeling wordt gegeven. Wij denken dat de antifascistische beweging dit ook niet mag doen aangezien het de kracht en efficiëntie van de beweging op het spel zet.

Eenheid wordt opgebouwd in diversiteit, niet door het omkaderen of beperken van de rechten van anderen. Een rechtlijnige, van bovenaf opgelegde en omkaderde eenheid doet denken aan de eenheidspartij van stalinisten of het verbod om van de lijn van de bureaucratie af te wijken. Het is wat we ook zien bij rechtse stromingen die zich vooral op meer individualistische lagen baseren. Het is onaanvaardbaar dat sommigen het pluralisme in de antifascistische beweging niet verdedigen. Dat is erg jammer, zeker omdat de betoging van de 24 november in Elsene, waar de ‘omkaderaars’ het niet aandurfden om de rechten van anderen effectief te beperken, het potentieel toonde onder de jongeren en de wijkbewoners.

Foto’s door PPICS: