Blog

  • ULB zet politie in tegen Iraanse vluchtelingen

    Op woensdag 17 december vielen een 50-tal gemaskerde en gewapende agenten onze universiteit binnen rond 6u ‘s ochtends. Ze kwamen een 50-tal Iraanse asielzoekers oppakken die op de campus zijn sinds bijna drie maanden. De agenten haalden de zaal leeg waar de bezetters zich bevonden en vielen ook de lokalen van de studentenvertegenwoordigers (BEA) binnen omdat daar de vrouwen en kinderen sliepen.

    Standpunt van EGA-ULB

    De politie kwam tussen op bevel van de minister van Binnenlandse Zaken, Patrick Dewael, en had toelating van de universitaire overheden. Alhoewel het officiële ultimatum vastgesteld werd op vrijdag 19 december, verkoos de ULB repressie in plaats van steun aan de asielzoekers.

    Het is de eerste keer dat de ULB toelating geeft voor een razzia tegen sans-papiers (en dat net in de blokperiode om een brede mobilisatie van de studenten te vermijden). Dat toont aan tot wat de universitaire overheden bereid zijn tegenover protestbewegingen. De universiteiten zouden plaatsen moeten zijn waar kan gedebatteerd en gestreden worden. De studenten moeten zich ten stelligste verzetten tegen politie-aanwezigheid op de campus!

    Er werd woensdagmiddag reeds een actie georganiseerd voor het rectoraat. Meer dan 300 studenten werden gemobiliseerd om zich uit te spreken tegen die razzia. We vonden enkel een gesloten deur en geen enkele verantwoordelijke durfde zich komen verantwoorden. Daarop werd de toegang tot het rectoraat geblokkeerd en riepen we slogans als "Buccella: ontslag" (Buccella is de verantwoordelijke van de ULB in de discussie over de bezetting en is tevens PS-politicus), "1ste, 2de, 3de generatie, wij zijn allemaal kinderen van migranten",…

    Opnieuw werd de politie ingezet: 2 waterkannonnen, 5 combi’s en een helikopter van de federale politie vormden een ontvangstcomité voor de betogers. De politie blokkeerde de betoging op de campus zelf, en rechtvaardigde dit door de toelating die ze hadden om die ochtend op de campus tussen te komen waardoor ze dit in de namiddag nog zouden mogen… Na drie uur werd de actie verdergezet door de bezetting van een lokaal.

    Sinds de komst van de Iraniërs op de campus hebben de autoriteiten van de ULB zich uitgesproken tegen die bezetting. Ze hebben geweigerd om de vluchtelingen logistiek te ondersteunen, alhoewel een steunmotie werd gestemd op de Administratieve Raad. Tijdens de hongerstaking, die gevoerd werd door een 30-tal bezetters, werd de politiek van de ULB duidelijk: hun doel was om zo snel mogelijk de Iraniërs weg te krijgen. Sheriff Buccella werd aangesteld om die taak uit te voeren.

    Er was weinig hulp en veel druk: weigering van terbeschikkingstelling van de nodige infrastructuur voor een degelijk leven tijdens de bezetting (bedden, sanitair, elektriciteit,…); het herhaaldelijk wegsturen van het Rode Kruis, wiens aanwezigheid nochtans nodig was voor de hongerstakers; verschillende brieven met ultimatums om de ULB te verlaten;.. Na enkele weken werd de elektriciteit opnieuw aangesloten, maar dat werd enkel gedaan om de groeiende druk tegen te gaan en zonder belangrijke toegevingen te moeten doen.

    In de afgelopen 3 maanden kregen meer dan 200 Iraanse vluchtelingen het bevel om het land te verlaten van de Dienst Vreemdelingenzaken, en dus van de regering. Ze hielden verschillende lokalen aan de universiteiten bezet om een collectieve regularisatie te eisen en de toekenning van een werkvergunning, dus het recht om een normaal leven te hebben: werken, studeren of gewoon op straat wandelen zonder de vrees om opgepakt te worden en in een gesloten – centrum te belanden.

    De regering is niet bereid om een collectieve regularisatie door te voeren en haar asielpolitiek te veranderen. Zelfs indien de dossiers opnieuw behandeld worden, zullen veel Iraniërs zich binnenkort in dezelfde situatie bevinden en een bevel krijgen om het land te verlaten. Het antwoord van het Commissariaat voor de Vluchtelingen werd al duidelijk met 6 weigeringen en bevelen om het land te verlaten. De illusie van een individuele oplossing die door de regering naar voor werd geschoven, is er enkel op gericht om de Iraniërs te verdelen en de beweging te breken.

    De uitwijzingspolitiek dwingt veel Iraniërs tot de illegaliteit. Kleine flexibile jobs in het zwart, die onderbetaald worden, zonder enige sociale bescherming, dat is de toekomst die hen aangeboden wordt door onze regering. Hele delen van de kapitalistische economie komen in de illegaliteit terecht, wat ook druk zet op de lonen en arbeidsvoorwaarden in de legale sectoren.

    De sans papiers kunnen enkel een overwinning behalen als ze de steun kunnen verkrijgen van een groter deel van de bevolking, zeker in de georganiseerde arbeidersbeweging. De Iraniërs kunnen enkel op dat perspectief van strijd rekenen, en niet op de traditionele politici die mee verantwoordelijk zijn voor het asielbeleid.

    Het is duidelijk dat de vluchtelingen opgevoerd worden als zondebok voor de economische crisis. Het zijn nochtans niet de vluchtelingen en migranten die onze sociale rechten aanvallen op vlak van onderwijs (afbraak van de restaurants, dure huurprijzen,…), die overgaan tot ontslagen (3.000 jobs weg bij Ford, duizenden jobs die zullen verdwijnen bij de Post, het spoor, Cockerill,…), die bedrijven sluiten, die de openbare diensten privatiseren, die de pensioenleeftijd verhogen of die besparingsplannen opleggen.

    Tijdens de aanwezigheid van de vluchtelingen aan de ULB, kwam er een zekere solidariteit van de studenten. Er was een steuncomité, dat zich jammer genoeg enkel concentreerde op de dringende humanitaire noden in plaats van die te eisen van de universitaire overheden die reële middelen hebben om te voorzien in die noden. De studentenvertegenwoordigers die zich aanvankelijk aan het hoofd van de beweging stelden, oefenden druk uit om de strijd te beperken.

    De studentenvertegenwoordigers hoopten van de kwestie te kunnen regelen op bureaucratische wijze, hand in hand met Bucella en zonder zich te baseren op een studentenbeweging die nochtans veel potentieel had. De studentenvertegenwoordigers waren er tegen om een politiek debat te voeren en de strijd te verbreden. Het steuncomité zelf was niet bepaald democratisch georganiseerd: studenten werden het woord geweigerd, bepaalde brieven van Bucella werden achter gehouden,…

    Van bij het begin brachten de Etudiants de Gauche Actifs (EGA, de Franstalige Actief Linkse Studenten) de noodzaak naar voor om een echte krachtsverhouding uit te bouwen onder de studenten om de ULB te dwingen om de Iraniërs te ondersteunen en zo druk te zetten op de regering.

    We stelden dat het doel van een steuncomité moest zijn om de studenten te politiseren rond de asielproblematiek. Het is door het verband te leggen tussen de neo-liberale politiek van onze regeringen en de duizenden mensen die zich genoodzaakt zien om de miserie en oorlog te ontvluchten in de ex-koloniale wereld, dat we stappen vooruit kunnen zetten.

    De landen van de ex-koloniale wereld, de zogenaamde Derde Wereld, zijn verplicht om hun markten open te zetten voor Westerse bedrijven. Multinationals hebben enkel als doel om winst te maken en spelen een belangrijke rol in het ondersteunen van reactionaire regimes, de politiek van leegroven van de natuurlijke rijkdommen en de enorme uitbuiting van de arbeidskrachten (afwezigheid van sociale bescherming, lange arbeidsdagen, kinderarbeid,…). De grote machten twijfelen er niet aan om hun economische en politieke dominantie met alle mogelijke middelen op te leggen. De imperialistische interventie van de VS in Irak, of van Frankrijk in de Ivoorkust, zijn daar voorbeelden van.

    Wij weigeren dan ook om een onderscheid te maken tussen politieke en economische vluchtelingen aangezien het de politiek van de kapitalistische machten is die leidt tot miserie en bloedige conflicten waardoor mensen vluchten. De kloof tussen rijk en arm was nog nooit zo diep. De wetenschap en techniek waren nooit zo ontwikkeld als vandaag. Normaal zou dat ertoe moeten leiden dat voorzien wordt in alle elementaire behoeften. Het kapitalisme bewijst haar failliet, er is nood aan een socialistische wereld waar de productie democratisch wordt gepland in functie van de behoeften.

    We roepen op om strijdbare politieke organen op te bouwen aan de universiteiten en scholen om de jongeren te organiseren en de discussie aan te gaan over een alternatief op dit systeem, een socialistisch alternatief.

    • We kunnen enkel op onze eigen strijd rekenen!
    • Geen toegang voor de politie tot de universitaire campus! Onmiddellijk ontslag van rector De Maret en zijn sheriff Bucella!
    • Pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers. Papieren voor iedereen!
    • Sluit de gesloten centra, stop de uitwijzingen en de repressie!
    • Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons. Stop racisme, seksisme,… Allemaal samen tegen het kapitalistisch systeem!
    • Voor een socialistische wereld die produceert in functie van de behoeften van de bevolking in plaats van voor de winsten van een kleine minderheid!

  • Ken Livingstone: terugkeer van de verloren zoon bij New Labour

    Jim Horton

    De burgemeester van Londen en voormalige linkse rebel binnen de Britse Labour partij, Ken Livingstone, mag wellicht terug lid worden van de partij van Tony Blair. Livingstone werd eerder uitgesloten omdat in 2000 als onafhankelijke kandidaat opkwam voor de burgemeestersverkiezingen in Londen.

    Nu verscheen een aanbeveling van de nationale leiding om een terugkeer van Livingstone mogelijk te maken. Die terugkeer is de logische consequentie van zowel zijn eigen politieke traject als de wanhoop van Blair om bij de burgemeestersverkiezingen van 2004 opnieuw vernederd te worden zoals in 2000.

    Blair hoopt dat een overwinning van New Labour gegarandeerd is als Livingstone de kandidaat is. Maar terwijl Livingstone de grootste kanshebber blijft, zou hij de steun kunnen verliezen van die geradicaliseerde lagen die hem ooit zagen als een mogelijk links alternatief op New Labour.

    Er was onzekerheid over het feit of Nicky Gavron, die recent geselecteerd werd als kandidaat voor New Labour bij de burgemeesterverkiezingen, de plaats zou afstaan aan Livingstone. Gavron speelde het hard en eiste bij de onderhandelingen een aantal posities op. Uiteindelijk kreeg ze die ook: de post van vice-burgemeester en topposities in de administratie zullen gaan naar mensen uit de omgeving van Gavron. Gavron had echter weinig keuze, in de peilingen stond ze op slechts 10%.

    Ondanks alle politieke tekortkomingen van Livingstone verwelkomden wij in 2000 zijn overwinning als een nederlaag voor Blair. Het bood een mogelijkheid om de oppositie tegen New Labour om te vormen in een massa-beweging. Maar in plaats van een radicaal links alternatief op te bouwen, heeft Livingstone de afgelopen drie jaar geprobeerd om toch maar terug lid te kunnen worden van New Labour.

    Wij stelden al voor de verkiezingen dat Livingstone enkel een links imago had, maar dit in feite niet was. Hij beloofde samen te werken met de regering en bracht geen ideologische meningsverschillen met Blair naar voor. Zelfs op het enige thema waar Livingstone en Blair van mening verschilden (over de privatisering van de metro), heeft Livingstone ingebonden. Hij baseerde zich vooral op juridische haarkloverij in plaats van op een massale campagne vanuit de arbeiders bij de metro en de gebruikers.

    Ondanks zijn radicale standpunten tegen de oorlog en het inschrijvingsgeld voor studenten, heeft Livingstone als burgemeester steeds de kant gekozen van de zakenwereld. Recent steunde hij de kandidaat van New Labour bij een tussentijdse verkiezing van een parlementslid in Brent East en veroordeelde hij stakingsacties van de transportbond die actie voerden tegen het ontslag van één van haar leden.

    Socialisten kunnen vandaag zelfs geen kritische steun meer geven aan Livingstone. Wij zullen campagne voeren voor een nieuwe massale arbeiderspartij die een politiek alternatief kan bieden op alle partijen van het establishment.

  • Saddam’s capture will not end Iraq turmoil

    CWI Statement

    "The killing or capturing of Saddam Hussein will have an impact on the violence, but will not end it," General Sanchez, US military commander in Iraq, New York Times, 7 December 2003.

    Saddam’s capture is obviously a psychological boost for US and British imperialism and something they have attempted to exploit to the maximum. A mighty propaganda wave swept over the world, trumpeting this "success", and trying to present it as a fundamental change in Iraq. At the same time, however, serious commentators have been more cautious; warning that Iraqi opposition to occupation will not simply disappear.

    The hypocrisy emanating from Washington and London is striking. To this day, US imperialism protects former dictators, like Pinochet in Chile and Suharto in Indonesia, who, when they were in power, were important friends of Washington. If Saddam had not invaded Kuwait in 1990, and had remained in power, he would likely still be an ally of Washington.

    However, notwithstanding all the talk of a "turning point" or a "new start" in Iraq, Saddam’s arrest will not resolve the crises facing Iraqi society. The severe problems gripping the country will not disappear and Saddam’s incarceration could well further boost demands that the occupying powers quit Iraq. Now it will not be so easy to accuse those opposing Iraq’s occupation of wishing to bring Saddam back to power.

    The immediate boost in Bush’s own popularity is quite unstable and its continuation will depend both on the US economic situation and future developments in Iraq. Blair on the other hand has not really benefited. The failure to find any ‘Weapons of Mass Destruction’ in Iraq has damaged Blair far more than Bush. In the New Year, Blair faces serious problems with the Hutton enquiry findings and also over government attempts to massively increase charges for studying at university.

    The circumstances in which Saddam was found, living in primitive conditions, showed that he was not directing the continuous daily attacks on both the occupying forces and the reconstituted Iraqi police. Many commentators have correctly said that his capture will not end the attacks. This shows that, to a certain extent, Saddam already represented the past before his seizure.

    Unlike the leaders of the US, Britain, France and other countries the CWI never supported Saddam and his dictatorial regime. By the time Saddam came to power in a US supported coup in 1979 he already had been instrumental in the murder of many members of the Iraqi Communist Party and trade unionists. Saddam’s first period in office witnessed a bloody purge of the Iraqi left. The CWI has always supported any efforts by Iraqi workers and poor to overthrow Saddam’s brutal dictatorship and to establish their own rule, which is the complete opposite to Bush’s attempts to create a client state.

    At different times many regimes and leaders, both inside and outside Iraq, created opportunistic alliances with Saddam. This was not only the case when former US President Ronald Reagan supported Saddam during the Iran-Iraq war; as recently as 1996 the leaders of the Kurdish Democratic Party, currently one of Bush and Blair’s allies, appealed to Saddam to send 40,000 troops to help fight against their rivals in the Kurdish Patriotic Union (PUK).

    Socialists unreservedly condemned the Saddam regime’s vicious repression of the left, Shi’ites, Kurds and others, at the time it was happening. But we do not join in Bush and Blair’s celebrations today over Saddam’s capture. They are cheering another success for their imperialist aims, not for democratic rights or justice. Bush’s support for democratic rights is only skin-deep. Only a few weeks ago he was congratulating the new President of Azerbaijan, an ally in the "war on terror", on his election as "his security forces were arresting the opposition, and after independent observers had criticised the election" (Financial Times, 27 November 2003).

    Like Bin Laden, Saddam, in many ways developed under the sponsorship of the West. While Bin Laden’s al-Qaeda originated as a creation of the West, Saddam in the 1970s moved more and more to a pro-West position. It is not accidental that today pro-Bush and Blair propagandists, like the prominent British historian Michael Burleigh, only mention Saddam’s brutalities from 1991 onwards, after the invasion of Kuwait, and do not mention Saddam’s tyranny during the 1980s. But then, of course, in the 1980s Saddam was the West’s ally, waging war on Iran. He played friendly host to guests like Donald Rumsfeld, today’s US Defence Secretary, who in 1983 met Saddam as President Reagan’s special messenger.

    Amongst Iraqis there will be mixed reactions to Saddam’s capture. Some, especially Kurds and Shi’ites, will undoubtedly shed no tears. Others, seeing him as a symbolic fighter that opposed the West, will be bitter at this further success for the occupying powers; a feeling coupled with dismay that Saddam seemingly just surrendered without a fight, unlike his two sons and a 15 year old grandson.

    But even amongst those welcoming Saddam’s capture there will be a growing call for the occupation forces to withdraw. After all, Bush’s proclaimed aim was to "decapitate" the old regime. Now, with Saddam in custody, this aim has been achieved. But Bush and co. had other aims, of course; to install a pro-US imperialist regime in Iraq. That is why for US imperialism it is not a question of now letting the Iraqi people democratically decide their own future. Currently, the occupiers have scheduled elections for the end of 2005, after an unelected assembly draws up a constitution.

    Resistance will deepen

    As it becomes clear to Iraqis that Bush and his gang are determined to shape Iraq as a client state, the resistance will deepen and start to develop a mass character. The US commander in Iraq, General Sanchez, has already admitted that the seizure of Saddam would not end the attacks on the occupiers and their allies.

    These attacks are not simply carried out by Saddam loyalists. The German daily, Süddeutsche Zeitung, reported that Allied secret services have identified 15 different armed groups with diverse ideological, regional or religious origins but all sharing "anti-American" sentiments (16 December 2003). Their strength is hard to judge, but in November the CIA estimated that there were 50,000 insurgents operating against the occupying forces.

    The former Conservative British Foreign Secretary, Malcolm Rifkind, has written: "Most of these insurgents are Iraqis resentful of the American occupation of their country. Others are Arabs or Islamic extremists from other countries who have moved into Iraq, seeing it as an opportunity to wage jihad against the west. These elements will have no incentive to end their violence." (Guardian, London, 15 December 2003). One irony of this situation is that before the war Bush falsely claimed that Iraq was one of al-Qaeda’s bases. That was not true, but since the war al-Qaeda has begun operating in Iraq and now, after Saddam’s capture, Islamic groupings like al-Qaeda will claim that they are the most resolute fighters against occupation.

    The US is now on the horns of a dilemma. It was much easier to invade Iraq than it will be to withdraw. With the next US Presidential election looming in less than 11 months Bush wants out of Iraq as soon as possible, but cannot risk leaving chaos behind. That could destabilise the entire region, which is a major source of the world’s oil resources.

    This is the background to the US’s recent change of policy and its attempt to accelerate a handover of power to what they would see as "safe hands". But the dilemma Bush faces is who to hand power over to? The different political, ethnic and religious factions can barely agree. Even Bush’s own administration is divided. The Pentagon sponsors the banker Chalabi’s Iraqi National Congress; the State Department supports the Iraqi Independent Democrats of the pre-1968 Iraqi Foreign Minister Pachachi; while the CIA backs the Iraqi National Accord led by Alawi, a businessman.

    The US government’s attempts to install a puppet regime are overshadowed by widespread Iraqi opposition to foreign occupation, particularly against the US, the closest ally of the Israeli government. Rifkind commented that: "Now that threat [of Saddam] has finally disappeared, Iraqis will be less persuaded than ever that they need American tutelage in order to educate them how to govern themselves … However delighted they might be to be relieved of Saddam’s tyranny, they feel humiliated by foreign occupation, and they should not be expected to be any less anti-American than the rest of the Arab world. If the Americans ignore these sensitivities then the insurgents, with Saddam out of the way, will seem even more like freedom fighters to ordinary Iraqis."

    The US military’s brutal methods in Iraq, including the re-introduction of aerial bombing of civilian areas as their answer to terror attacks, have only served to deepen opposition. Likewise, the economic and social crisis gripping the country – a situation made worse by the occupiers’ neo-liberal policies – has created despair and anger against what is correctly seen as the occupiers opening up Iraq to naked exploitation by the predominately US owned multinationals.

    The strengthening Iraqi opposition to foreign occupation is the background to 300 of the 700 members of the newly created First Battalion of the new Iraqi Army either deserting or being discharged after protesting at their pay and conditions. Even if the US succeeds in rebuilding the Iraqi Army it could never be certain of the loyalty or reliability of the soldiers.

    The most recent opinion poll in Iraq illustrates the depth of the Iraqi peoples’ anger. 57% did not trust the US and British occupation forces "at all" and a further 22% did not trust them "very much". 43% did not trust the US appointed Provisional Authority "at all" and 30% "not very much". The United Nations was, after years of running sanctions in Iraq that led to many deaths, also not "at all" trusted by 37% and "not very much" by 28% (Guardian, London, 13 December 2003). It was the religious leaders who had the greatest trust and this is why the US is trying to find ways to involve them, and religious groups, in a puppet regime. But, given the deep divisions and rivalries between these forces, this US policy is fraught with problems.

    In many countries, including both the US and Britain, there are calls from capitalist politicians and strategists for Bush to change course and let the United Nations attempt to defuse the Iraqi situation by taking over more control of the occupation. These proposals are partly linked to the continuing tensions and differences between the main imperialist powers over whether the war was the best course of action. It also reflects imperialist rivalries in the Middle East. But, in a situation of rising Iraqi opposition to US occupation, there could be an attempt to bring the UN in, possibly to work alongside some kind of nominal Iraqi administration.

    Opinion polls in Iraq show large-scale doubts about the UN, understandable given its record in enforcing the sanctions that so badly hurt the Iraqi people. Any hopes that do exist in the UN are misplaced. The only big change UN control would bring would be that instead of the occupation being dominated by one power, the US, decisions would be made collectively by the leading imperialist powers running the UN Security Council, along with Germany and Japan. Socialists argue that the real alternative to US occupation is the withdrawal of all foreign armies and the right of the Iraqi people to decide their own future.

    Throughout the Middle East there are mixed reactions to Saddam’s capture. The New York Times correctly commented: "While the Arab public harbours no particular love for the deposed dictator or other oppressive governments in the region that were similar to his, it despairs that an outside power can humiliate the Arab world by capturing such a significant figure with relative impunity, underscoring the masses’ powerlessness" (15 December 2003). As Saddam was seen by many Palestinians as one of the few Arab leaders who "stood up" to imperialism during the 1990s, some will feel disheartened that he was captured without a fight.

    Within the US there is much talk about Saddam’s arrest forming the basis upon which Bush can win re-election next year. However, the elections are still eleven months away and continued US casualties could well undermine Bush’s support, let alone any dramatic weakening in the fragile US economy. Indeed, Saddam’s capture will fuel the growing demands for the withdrawal of the troops. Charley Richardson, a co-founder of ‘Military Families Speak Out’ and whose son is a marine who served in Iraq, said that Saddam’s seizure, "Removes the last excuse that the Bush administration has being using to continue the occupation. It will bring to a head the question of why we are in Iraq".

    Within Iraq there will be demands by many for a quick open trial of Saddam. But it is not at all certain whether this will happen and, if a trial takes place it could well be a rushed affair to try to limit its scope. Significantly, when discussing possible charges that Saddam might face, many Western commentators brush over the eight year war – and alleged war crimes – that the former dictator launched, with Western support, against Iran in 1980. They instead concentrate on his oppression within Iraq and the invasion of Kuwait. As a former British Air Marshal, Sir Timothy Garden, coyly explained, "Certain elements of the US/Iraq relationship during the 1980s might be embarrassing if revealed in open court." (London Evening Standard, 15 December 2003).

    A real settlement of accounts with Saddam can only be carried out by a trial run by representatives of the Iraqi workers and poor that investigates all aspects of Saddam’s regime, including which powers, inside and outside Iraq, supported him during his 24 years of rule. Although, of course, it is doubtful whether someone like Donald Rumsfeld would honestly testify over what he discussed with Saddam in 1983!

    This settling of accounts with Saddam’s regime can only be successfully completed if it is part of the struggle to end the occupation, and imperialist control, of Iraq. To achieve this goal the key task is the building of an independent workers’ movement that has support amongst the urban and rural poor.

    Internationally support has to be given to those activists seeking to build workers’ organisations, and especially those who oppose the occupation and fight for democratic rights for all, including for women and for all nationalities and religions.

    Within such organisations socialists would campaign for a programme based upon the following main points:

    • Immediate withdrawal of all foreign occupying forces. Removal of the US appointed Governing Council.
    • Immediate formation of democratic popular bodies at all levels to take over the running of Iraqi society. Convening of a national assembly of democratically elected delegates to appoint a government representing the Iraqi workers and poor peasants.
    • Democratically controlled multi-ethnic militias to provide security for working people.
    • Defence of democratic rights and protection for women, different nationalities, and all ethnic and religious groupings. Right of self-determination for all the peoples in Iraq.
    • An end to censorship.
    • Full rights for trade unions and workers’ organisations.
    • Reversal of all privatisations and neo-liberal measures imposed by the occupation powers. Cancellation of Iraq’s foreign debt. Implementation of workers’ control and management in all nationalised industries, to stamp out corruption and looting and to ensure that the economy is run in the interests of the Iraqi people. Preparation of an economic plan to utilise Iraq’s economic resources to rebuild the country in the interests of the Iraqi people.
    • For a democratic socialist Iraq, and a socialist federation of the Middle East.
  • De wereldsituatie na de oorlog in Irak: groeiende instabiliteit

    Hieronder publiceren we een verslag van de discussie op de bijeenkomst van de internationale leiding van het CWI over de wereldsituatie. Eerder publiceerden we de inleiding door Peter Taaffe. Nu publiceren we een verslag van een aantal tussenkomsten in de discussie en van de afronding door Lynn Walsh.

    Discussie

    VS-imperialisme overspannen

    Een Zweeds lid van de internationale leiding, Per Olsson, benadrukte dat er sprake is van een versnelling in de gebeurtenissen. Het aantal aanvallen op VS-troepen in Irak neemt toe in intensiteit. We zien hoe het VS-imperialisme meer en meer overspannen raakt, zowel op economisch, politiek als militair vlak. De dominostrategie voor het Midden-Oosten is compleet mislukt en de bereidheid om de wapens op te nemen tegen de bezettingstroepen neemt dagelijks toe.

    De donorconferentie om steun op te halen voor de heropbouw van Irak was een fiasco, na de val het stalinisme is de lijm tussen de verschillende imperialistische krachten verdwenen.

    In 1991 werd de oorlog niet tot zijn conclusie doorgetrokken, wellicht om te vermijden wat we vandaag zien ontwikkelen: een onzekere toekomst voor gelijk welk regime er ook komt in Irak, een lage moraal onder de VS-soldaten,…

    Petr Jinda uit Tsjechië voegde daar aan toe dat de VS het middel van een bezetting niet zou nodig gehad hebben, moest het kunnen rekenen op een vorm van lokale steun.

    Andros uit Griekenland stelde dat hij niet inziet hoe een exitstrategie mogelijk zou zijn. Indien er al een regering komt, is het geen stabiele regering. Een pro-Amerikaanse regering zal ook geen stabiliteit verwerven en kan de situatie niet omkeren. De VS is tussengekomen en kan niet zomaar terug, daarvoor was het element van prestige te belangrijk in deze oorlog.

    Per-Ake Westerlund uit Zweden haalde het rechtse weekblad ‘The Economist’ aan waarin een recente titel was: "failure becomes possible for Irak". Met meer dan 10.000 burgerslachtoffers, een vervierdubbeling van de prijs voor brood, 60% van de gezinnen die afhankelijk zijn van voedselprogramma’s,… zal geen stabiliteit tot stand gebracht worden.

    De imperialisten proberen de verdeeldheid over de oorlog op te lossen en tot een eensgezind standpunt te komen, maar er staat veel op het spel in deze olierijke regio waardoor er snel een nieuwe en versterke verdeeldheid kan groeien.

    Midden-Oosten: explosieve situatie

    Juval uit Israël legde uit hoe de oorlog van Israël de basis vormt voor de steun aan Sharon. Als het wat te rustig wordt, vermoordt Israël de één of andere Hamasleider om reactie van Hamas uit te lokken en daarop te kunnen reageren.

    De regering probeert de aanslag op een Joodse synagoge in Turkije te gebruiken om de joodse gevoelens te versterken. Ze proberen het idee te populariseren dat al wie geen jood is, quasi automatisch anti-semiet zou zijn.

    Het nationale vraagstuk wordt gebruikt om het asociale beleid te verbergen. Het privatiseringsprogramma van de regering-Sharon is immens: de post, spoorwegen, havenarbeid, ziekenhuizen en zelfs een deel van de militaire activiteiten worden geprivatiseerd. De vakbondsleiding komt onder druk en moest reeds 3 dagen algemene staking in de openbare diensten organiseren. Ook de dokwerkers gingen reeds 2 keer in staking, en dat tegen beslissingen van de rechtbanken en de vakbondsleiding in.

    Kevin Simpson van de dagelijkse leiding van het CWI stelde dat de processen die samengingen met de periode na de Tweede Wereldoorlog ten einde komen, wat enorme gevolgen heeft op wereldwijde veranderingen. Dat is zeer duidelijk in het Midden-Oosten. Er is de mogelijkheid van het opbreken van een aantal landen, tegenstellingen die leiden tot conflicten,…

    In Israël zijn er beperkte veranderingen in het bewustzijn, geleidelijk aan begint een bewustzijn te ontwikkelen tegen het establishment en tegelijk is er een afbrokkeling van het zelfvertrouwen van de heersende klasse. Een krantenartikel had het over de "laatste zionistische" generatie waarmee het zionisme, de heersende ideologie in Israël, in vraag werd gesteld. Vanuit de militaire top kwam er kritiek op Sharon omwille van het bestendigen van de bezetting van Palestina.

    De sociale tegenstellingen in Israël zijn enorm en werden zelfs uitgedrukt in de lokale verkiezingen: niet alleen Likoed verloor zetels, maar de Arbeiderspartij verloor. Er was slechts een opkomst van 41%, het laagste ooit. Uit recente peilingen blijkt dat een meerderheid van de Israëli van oordeel is dat zij in de recente oorlog meer verloren hebben dan de Palestijnen. Er is m.a.w. een schrik dat Sharon het land naar de afgrond brengt.

    De wegenkaart voor vrede in Israël/Palestina is mislukt en de polarisatie neemt toe in zowel Israël als Palestina. Dat zal ook een regionale impact hebben. Anderzijds is het belangrijk om na te gaan waarom de VS nadruk legde op die wegenkaart. Dat was niet enkel een element om een "democratisch" imago aan te meten bij de invasie van Irak. Het wijst erop dat de VS probeert een groter aantal landen onder controle te krijgen.

    In verschillende landen in het Midden-Oosten groeit de druk op de regimes door de bewegingen van onderuit. In Jordanië en Syrië werden de regeringen licht aangepast, in Egypte en Saoedie-Arabië zijn er onderhandelingen met oppositiekrachten. In Egypte zijn de gesprekken met de oppositiegroepen het resultaat vande massale betogingen eerder dit jaar (de grootste betogingen sinds de broodrellen in 1977). De anti-oorlogsbetogingen gingen samen met sociale en economische bewegingen. De regering besliste om de munt te devalueren, wat catastrofaal is voor de levensstandaard (72% van de primaire goederen wordt ingevoerd).

    In Saoedie-Arabië lijken de veranderingen het grootst, wat eigenlijk vooral wijst op de diepgang van de crisis in dat land. In zekere zin zijn de prinsen van Saoedie-Arabië vergelijkbaar met de Russische tsaar: ze realiseren dat er iets fout loopt en dus beloven ze verkiezingen. Ze hebben 2 oppositiegroepen gecoöpteerd: een groep intellectuelen die opkomt voor burgerlijke en democratische rechten en een groep van de sjietische minderheid. Deze hervormingen hebben een dubbele bedoeling: enerzijds een poging om de meest extreme Wahabi-religieuzen terug te dringen, maar ook bedoeling om de twee oppositiegroepen dichter aan het regime te linken en hun bewegingsruimte zo wat in te perken. Dit heeft echter weinig effect, bredere lagen raken vervreemd van het politieke establishment. Dat leidt tot een versterking van het islamfundamentalisme, wat de situatie kan destabiliseren.

    De VS bereikt vandaag in het Midden-Oosten net het tegengestelde van wat het wil bereiken. In plaats van meer stabiliteit en steun voor de VS zien we het tegenovergestelde.

    Crisis in de wereldeconomie

    Aron Amm uit Duitsland ging in op de wereldeconomie. Hij stelde dat de "heropleving" in de VS-economie louter het gevolg is van kredieten. De industriële productie blijft intussen op een laag niveau en er zal gedurende 2 à 3 jaar een groei nodig zijn van gemiddeld 4% om de overcapaciteit te boven te komen. De fundamentele problemen van de economie zijn niet opgelost. De kapitalisten proberen de winsten te herstellen door de levensstandaard van de massa’s aan te pakken, wat echter de consumptie ondermijnt.

    Ook in Europa zien we economische problemen. Duitsland en Frankrijk zijn de cruciale landen in de Eurozone. Duitsland wordt economisch gezien de "zieke man" van Europa genoemd: er worden 40.000 faillissementen verwacht dit jaar (wat gelijk staat aan 300.000 jobs die verloren gaan), veel banken hebben slechte schulden (schulden die wellicht niet terug betaald worden), er zijn 5,5 miljoen werklozen in het land,…

    Zowel Duitsland als Frankrijk halen systematisch de Maastrichtnormen niet. Bovendien kan een heropleving van de klassenstrijd in Duitsland het Europees project in gevaar brengen. De betoging van 1 november met 100.000 deelnemers kan een keerpunt betekenen aangezien de crisis een enorm effect heeft op het inkomen van de bevolking. Het bewustzijn hierrond is aan het ontwikkelen en kan de mogelijkheid van strijd versterken. Op termijn zal hier echter een linkse politieke kracht noodzakelijk zijn om een hernieuwde opgang van extreem-rechts te voorkomen.

    Kazachstan: gewrongen tussen de VS, China en Rusland

    Een kameraad uit Kazachstan gaf weer hoe Kazachstan van een agro-industrieel land in 1989 geëvolueerd is tot een agro-mineraal land. De officiële regeringspropaganda stelt dat er dankzij het neo-liberaal beleid een groei van 3% was en een stabiele munt. Maar de groei is er enkel in die sectoren die gelieerd zijn aan de grondstoffen: olie en gas. Al de rest is in diepe crisis.

    De olie- en gaswinning zorgen voor regionale tegenstellingen. Het olierijke westen en zuiden staat onder grote invloed van de VS. Het noorden van Kazachstan is nauw verbonden met Rusland terwijl China probeert voet aan grond te krijgen in zowel het westen als het oosten van het land. Kazachstan zit gewrongen tussen China, Rusland en de VS die elk hun eigen agenda hebben.

    Ondanks de officiële groei van de economie is er een sterke daling van de levensstandaard. De desindustrialisatie na de val van het stalinisme leidt tot een werkloosheidsgraad van rond de 50% in grote delen van het land. Het semi-koloniale karakter van het land werd duidelijk bij acties van multinationals als Samsung. Toen die een fabriek sloot, werd onmiddellijk een volledige stad afgesloten.

    In heel de regio probeert het establishment een neo-liberaal beleid op te leggen. In Oezbekistan werd het regime beloond voor haar steun aan de oorlog met miljoenen dollars steun, waarbij vooral uitgekeken wordt naar de ontwikkeling van de ontginning van het goud, de gas en de olie. Intussen zijn er politiek weinig veranderingen, er zijn in Oezbekistan nog steeds 10.000 politieke gevangenen!

    In Kirgizië is de situatie anders omdat dit land geen grondstoffen heeft. De neo-liberale hervormingen komen er vooral de heersende familie ten goede. Er zijn al twee militaire basissen van de VS in Kirgizië, maar is er daartegen oppositie zowel van de linkerzijde als van de islamitische krachten. De linkerzijde staat sterk in het geïndustrialiseerde noorden, de islamitische krachten vooral in het landelijke zuiden.

    Latijns-Amerika: crisis van het neo-liberalisme

    (Er was een aparte discussie over Latijns-Amerika, waarvan het verslag later volgt.)

    André Ferrari uit Brazilië stelde dat Latijns-Amerika een voorbeeld vormt van de crisis van het neo-liberalisme en verzet van de massa’s ertegen. De burgerij wordt gedwongen om rekening te houden met de bevolking. In Bolivië moest de regering een nieuw masker opzetten, dat van een centrum-links gezicht. In Argentinië kan de burgerij zichzelf enkel aanvaardbaar maken vanuit een radicale populistische positie.

    Het aan de macht komen van Lula in Brazilië leidde tot een nieuwe situatie op het continent. Ondanks de kritieken die wij op populistische regimes moeten geven en het feit dat we de limieten ervan moeten uitleggen, moeten we begrijpen dat ze een nieuwe periode uitdrukken. Lula probeert een onafhankelijke positie in te nemen. Maar intussen gaat hij door met het sluiten van akkoorden met het IMF. Op die manier speelt hij een belangrijke rol in het behouden van de burgerlijke kapitalistische instellingen op het continent.

    Afronding van de discussie door Lynn Walsh

    Irak: het Vietnam van Bush?

    Onze perspectieven over Irak zijn sneller en exacter uitgekomen dan wat we zelf hadden kunnen denken. Zelfs in de New York Times stond een editoriaal met als titel: "Het Iraakse moeras". Het woord ‘moeras’ wordt tegenwoordig veel gebruikt als het gaat over de VS-bezetting van Irak…

    Ook de vergelijking met Vietnam wordt meer en meer gemaakt. Ondanks de vele verschillen zijn er inderdaad heel wat gelijkaardige stadia van ontwikkeling aanwezig. De oorlog werd gestart op basis van een veronderstelling: de aanwezigheid van massavernietigingswapens en een band met Al Qaida. Dat doet denken aan het Tonkin-incident in Vietnam waarmee een interventie werd verantwoord.

    In Irak werd er prematuur over een overwinning gesproken door het regime van Bush. De Amerikaanse gezant Bremer stelde dat het nodig was om de ‘harten en het verstand’ te winnen, een frase die ook gebruikt werd in Vietnam. De volgende dag werd die frase overigens beantwoord met aanslagen tegen de bezettingstroepen.

    Vandaag wordt gesproken over een ‘Irak-izering’, een proces dat moet leiden tot de overdracht van de macht aan een lokale regering. Zowel de aanhangers van Bush als de oppositie discussiëren over een exit-strategie. Maar de taktiek van ‘Irak-izering’ zal niet meer succesvol zijn dan de poging tot Vietnamisering in het verleden…

    Ook indien de VS-troepen officieel "op uitnodiging" van de "verkozen Iraakse regering" actief zouden zijn, zal dit nog steeds als een bezetting beschouwd worden.

    Neo-conservatieven gediscrediteerd

    De neo-conservatieven zijn gediscrediteerd door de enorme wanorde die ze in Irak veroorzaakt hebben. Voor de oorlog waren zelfs leidinggevende Republikeinen kritisch over de militaire strategie van Rumsfeld, Wolfowitz,… Die kritieken verstomden toen de oorlog begon, maar komen vandaag opnieuw naar boven.

    Als we kijken naar de doelstellingen van Bush en co bij de aanvang van de oorlog, zien we waarom ze politiek in de problemen komen:

    • ze zouden het Saddam-regime verslaan, wat effectief gebeurde, en dit met een minimum aantal troepen: 150.000 volgens Rumsfeld, wat na een aantal maanden tot 10.000 à 20.000 zou kunnen afnemen.
    • er zou een democratisch Irak georganiseerd worden en dit zou als voorbeeld dienen in heel de regio.
    • de politiek van ‘pre-emptive strikes’ zou ertoe leiden dat alle zogenaamde schurkenstaten zich zouden verplicht zien om te voldoen aan de eisen van de VS.
    • in een document over de nationale veiligheidsstrategie werd zelfs gesteld dat die strategie er ook op gericht was om kritische bondgenoten de leiding door de VS op te leggen.

    Die doelstellingen staan in een schil contrast met de realiteit vandaag. Bush moest intussen vermijden dat hij verantwoording moet afleggen aan het parlement en kan een aanzienlijke som geld gebruiken zonder enige rekenschap te moeten afleggen.

    Recent stelde een voormalige buitenlands adviseur van Carter dat er een enorme paradox aanwezig is: de militaire kracht van de VS is nog nooit zo groot geweest, maar de politieke kracht nog nooit zo beperkt…

    Biedt de VN een uitweg?

    De VS wil zo dringend mogelijk de bezetting van Irak internationaliseren. De VN zou echter geen fundamenteel verschil maken. Het is zelfs betwistbaar of de VN wel iets kan doen gezien haar interne verdeeldheid. Net als de VN, zijn ook de NAVO en de EU verdeeld. Op de donorconferentie bleek dat niemand de rekening voor de bezetting wil betalen.

    Kortom: de VS zit in een zwakkere positie en heeft steeds minder maneuvreerruimte.

    Oppositie in Irak

    Het is niet evident om een correcte inschatting te maken van de oppositie in Irak. Er is beperkte informatie van de Communistische Partij over nieuwe vakbonden en organisaties, maar het karakter en de sterke van nieuwe organisaties en bewegingen is moeilijk in te schatten. Alleszins is het duidelijk dat de Communistische Partij niets te maken heeft met het marxisme en communisme. Het zijn burgerlijke democraten die zelfs in de voorlopige raad zetelen en meewerken aan de bezetting.

    Wel zeker is dat de islamitische krachten een zekere steun genieten en goed georganiseerd zijn. Tot nu toe zijn de Sjietische krachten nog niet zo sterk betrokken bij het verzet, het verzet laait vooral op in de Soennitische driehoek. Maar in de toekomst is het mogelijk/waarschijnlijk dat ook onder de Sjieten het verzet zal toenemen.

    Er is een element van Iraaks nationalisme dat een rol speelt in het Iraakse verzet. Dit nationalisme is echter niet te vergelijken met het linkse nationalisme van Nasser in Egypte indertijd, Nasser stond immers onder invloed van het stalinisme.

    Op het eerste zicht slaat de balans over in het voordeel van de islamitische krachten in de Iraakse oppositie.

    Wereldeconomie

    Het effect van krantenkoppen en propaganda in het nieuws op het bewustzijn is niet te onderschatten. Het heeft zelfs een effect onder linkse militanten. De groei van 7% op jaarbasis (in het derde kwartaal) in de VS, lijkt een enorme verandering. Wellicht zal er in 2003 over heel het jaar een groei zijn van rond de 4%. In 2002 was er een groei van 2,4% en in 2001 van 0,3%.

    Waarop is deze zogenaamde heropleving gebaseerd? We kunnen een analogie maken met het gebruik van doping in de atletiek. Er waren in de jaren 1990 enorme kapitaalinjecties in de VS. Het succes in de VS ging ten koste van de rest van de wereld en leidde tot een toename van de uitbuiting. De injectie van buitenlands kapitaal maakte het gebruik van krediet mogelijk waardoor gezinnen een schuld hebben van gemiddeld 130% van hun jaarinkomen. Er is een zeepbel op de huizenmarkt en op de kredietmarkt. De overheidsuitgaven voor defensie zijn met 27% toegenomen in het laatste fiscale jaar (van september tot september). Op hetzelfde ogenblik zijn de nieuwe jobs in vergelijking met diegene die verloren gaan, jobs aan lagere lonen en met meer flexibiliteit. Er zijn in de VS 9 miljoen werklozen, 45 miljoen mensen werken deeltijds en het aantal armen is onder Bush gestegen met 3 miljoen.

    Welke politieke oppositie in de VS?

    De stijging van de werkloosheid en daling van de levensstandaard heeft enorme gevolgen. Er is echter geen politieke uitdrukking van de impact ervan op het bewustzijn. De vakbonden blijven verbonden aan de Democraten. Nochtans zijn de voorwaarden voor de ontwikkeling van massale beweginen van de arbeidersklasse meer en meer aanwezig.

    Over de presidentsverkiezingen van volgend jaar moeten we voorzichtig zijn inzake voorspellingen, er kan immers nog veel veranderen. Howard Dean is erin geslaagd zichzelf een imago aan te meten van tegenstander van de oorlog en het establishment. Maar het verleden van Dean als gouverneur van Vermont en zijn standpunten over tal van thema’s staan in een sterk contrast met dat imago. Wij kunnen geen Democratische kandidaten ondersteunen, zelfs niet indien Kucinich de nominatie zou winnen. Wij moeten de noodzaak van een onafhankelijke arbeiderspartij benadrukken buiten het kader van een big business partij als de Democraten.

    Op dit ogenblik is het nog niet duidelijk of Nader zal opkomen, maar er zijn indicaties die ons doen vermoeden dat hij zal opkomen. De vraag die wij ons moeten stellen is of een deelname van Nader een voordeel kan bieden voor de arbeidersklasse en voor de tussenkomst van onze organisatie. Het antwoord is tweemaal ja. Het zou ons de mogelijkheid bieden om onafhankelijk tussen te komen in de verkiezingscampagne om de noodzaak naar voor te brengen voor een breuk met de Democraten. We kennen de enorme beperkingen van Nader, maar toch zou een deelname van Nader kansen bieden.

    Dalende dollar

    De afgelopen periode is de waarde van de dollar sterk gedaald. In de jaren 1990 was de dollar minstens 20% overgewaardeerd. Dat was belangrijk om kapitaal aan te trekken, en het subsidieerde de levensstandaard van de Amerikaanse bevolking die goedkoper buitenlandse producten kon kopen.

    Het handelstekort neemt zo’n omvang aan dat de VS verplicht is om van politiek te veranderen ook al zullen ze dit nog niet openlijk toegeven. Bovendien wordt door de transfer van productie naar China het handelstekort enkel maar groter.

    Een verdere daling van de dollar, wat erg waarschijnlijk is, zal enorme gevolgen hebben voor de VS, maar ook voor de wereldeconomie. Het zal de export naar de VS duurder maken. Een stijging van de euro en de yen tegenover de dollar maken een heropleving van de Europese of Japanse economie moeilijk. In de VS betekent een zwakkere dollar een stijging van de levenskosten.

    Dit zal leiden tot een daling van de netto-invoer van kapitaal in de VS. Er bestaat daar nog discussie over onder economen, maar zoals één van hen stelde: "onhoudbare netto-kapitaalinvoer blijft altijd langer duren dan economen mogelijk achten." In augustus was er nog een totale kapitaalinvoer van 50 miljard dollar wat leidde tot reacties alsof dit het bewijs was van een vertrouwen in de VS-economie. De beurskoersen stegen opnieuw en dan werd dat op zijn beurt gezien als een bewijs van de herlopleving van de economie. In september bleek er slechts een netto kapitaalinvoer van 4,5 miljard dollar te zijn. Het is niet zeker of dit zal verdergezet worden in oktober en november, maar het lijkt erop dat er een keerpunt ontwikkelt.

    Het tekort in de VS bedraagt vandaag 46 miljard dollar per maand. De VS zal er alles aan doen om de crisis over te hevelen naar Europa, Japan en de neo-koloniale wereld. Een scherpe van de dollar met 20% tot 30% (nodig om de dollar opnieuw in balans te brengen) zou vernietigend zijn voor de economie en leiden tot stagnatie en recessie.

    De daling van de dollar heeft ook gevolgen voor de economie in Europa. Een sterke Euro gecombineerd met het stabiliteitspact en het beperken van de uitgaven, houdt iedere mogelijke heropleving in Duitsland en andere Euro-landen tegen.

    De wereldprocessen die we vandaag zien ontwikkelen leggen de basis voor massale opstanden. In de jaren 1990 daalde de levensstandaard in Latijns-Amerika, Azië en Afrika. Vandaag wordt de levensstandaard ook in de VS en Europa aangepakt. Dit leidt tot verzet, er zullen massale opstanden en sociale onrust plaatsvinden. Daar moeten wij ons op voorbereiden.

  • Non-profit: actieplan nodig voor nieuw eisenpakket

    Vijf jaar geleden kleurden de acties van de social-profit regelmatig het straatbeeld. Deze beweging was historisch: voor het eerst kwam de sector in haar geheel in beweging. Eén van de voordelen was dat er een begin kon gemaakt worden met een serieuze sundicale werking in de zwakkere sectoren, zoals bijvoorbeeld de socio-culturele sector.

    Dat de non-profit in z’n geheel in beweging komt is niet zo evident. Sommige sectoren zoals de ziekenhuizen en verzorgingstehuizen hangen af van de federale regering. Anderen vallen onder de bevoegdheid van de gemeenschapsregeringen, zoals het opvoedings- en welzijnswerk en de socio-culturele sector. Alleen dit feit al maakt het enorm moeilijk om een eengemaakte beweging op poten te zetten. Daarnaast hebben de respectieve regeringen een hele batterij aan tegenstellingen die ze kunnen gebruiken om stakingsbewegingen te breken: de publieke sector versus privé, de bevoegdheden over de sectoren, het onderscheid tussen arbeiders en bedienden, het groot aantal verschillende vakbondscentrales die in de beweging betrokken zijn, …

    De eengemaakte strijd heeft reeds zijn vruchten afgeworpen. De non-profit is sterke dan ooit en heeft een nieuw eisenpakket klaar: 20.000 arbeiders en bedienden werkten mee aan het opstellen van dit nieuw eisenpakket voor de non-profit. 70.000 exemplaren van het ‘manifest voor de non-profit’ werden verdeeld in honderden instellingen, diensten en initiatieven. Dit is een mooi staaltje van vakbondswerking zoals het zou moeten zijn. Inspraak vanuit de basis en geen opgelegde initiatieven van de vakbondstop.

    Uit de rondvraag kwamen vier peilers naar voor: inkomen, meer personeel, arbeidsduur en opleiding. Nog voor de lente van 2004 willen de vakbonden stevige akkoorden met de federale en Vlaamse regering over het eisenpakket. Tijdens de tewerkstellingsconferentie eiste en bekwam de non-profit 120 miljoen euro. Daarmee kunnen in de komende twee jaar 5.300 nieuwe jobs gecreëerd worden. Dit is een mooie overwinning, maar niet voldoende. Er zijn 25.000 nieuwe arbeidsplaatsen nodig om de stress en het onregelmatig werk te verminderen en het werk te verbeteren.

    De eis rond de arbeidsduurvermindering hangt samen met de eis voor meer personeel. Maar de invoering van de 36-urenweek zal niet volstaan om voldoende nieuwe arbeidsplaatsen te creëren. Reeds in 1997 kwam het LBC met de eis naar buiten voor het invoeren van de 32-urenweek. Dit is een eis die ook LSP naar voor schuift. 32-urenweek zonder loonsverlies, met vervangende tewerkstelling, zonder flexibiliteitstoename of hogere werkdruk.

    De eisen die nu op tafel liggen, zullen niet zomaar ingewilligd worden. Het is belangrijk dat de verschillende sectoren van de non-profit als één blok de strijd aangaan. Er is al een strijdbare kern aanwezig. Maar er is nog veel werk aan de winkel om het gros van de werknemers bij de strijd te betrekken. Het is de taak van de vakbond hiertoe een degelijke strategie uit te werken. De invloed van de individuele vakbondsmilitant is bij dit proces niet te onderschatten, zeker niet als strijdsyndicalisten zich groeperen om de juiste strategie te bediscussiëren en uit te voeren. Want de mogelijkheid of onmogelijkheid om werk te geven aan iedereen voor een degelijk loon is, net als de 8-urendag in het begin van vorige eeuw, een probleem van de opbouw van de nodige krachtsverhouding, een probleem dat enkel kan worden opgelost op basis van sociale strijd.

  • Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons: STOP RACISME!

    Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons: STOP RACISME!

    Op 11 maart wil de NSV (studentenorganisatie van het Vlaams Blok) in Antwerpen betogen. De NSV, Nationalistische Studentenvereniging, schreef in 1996 in haar ledenblad: "Een neger die opgegroeid is in de jungle van Afrika, die z’n eigen oorlellen uittrekt tot op de grond, die z’n eigen haar insmeert met koedrek (…) kan getraind worden om onze blanke gebruiken over te nemen, doch deze zal op intellectueel gebied nooit voldoen aan onze standaard daar onder andere zijn herseninhoud nu eenmaal kleiner is." Eerder dit jaar organiseerde de Gentse NSV een optreden met een nazistische groep en dat op de herdenking van Kristallnacht (= dag dat de nazi’s in de jaren ’30 begonnen met de zware vervolgingen van Joden).

    Blokbuster en de Actief Linkse Studenten organiseren een tegenbetoging zodat de NSV niet zomaar ongestoord de stad kan inpalmen. Het enige jaar dat er geen betoging was tegen de jaarlijkse NSV-mars, in 1997 in Antwerpen, werden verschillende migranten en andersdenkenden fysiek aangepakt door NSV’ers. Dat willen we onmogelijk maken door te mobiliseren.

    Daarnaast willen we tegenbetogen om aan te geven dat wij de NSV niet erkennen als "normale" studentenclub. Het is de kweekvijver van toekomstige Blok-parlementairen, maar tegelijk een plaats waar die toekomstige mandatarissen zich eens wat radicaler mogen uitleven. Dat dit niet tot het verleden behoort, werd bijzonder duidelijk met het nazi-optreden dat de NSV eerder dit jaar in het Gentse Vlaams Blok café organiseerde.

    We willen ons met de betoging van 11 maart uitspreken tegen racisme, maar ook voor een echte oppositie tegen het asociale beleid, een linkse oppositie die ingaat tegen het neo-liberale beleid van besparingen en privatiseringen op onze kap.

    We roepen iedereen op om mee te werken aan het voorbereiden en organiseren van deze betoging. Steun ons financieel, werk mee, zet een comité op in je school, …

    11 MAART 2004 > 19u > Ossemarkt Antwerpen > Anti-NSV betoging!

  • Saddam gevangen genomen

    De arrestatie van Saddam Hussein gisteren, op zondag 14 december is een propaganda-overwinning voor de regering van de VS. Ze zullen de vondst, de vernedering, de arrestatie en uiteindelijke executie van Saddam volledig uitmelken, daarbij gebruik makend van het volle gewicht van de Amerikaanse media en de propaganda-machine.

    Als socialisten hebben wij altijd gezegd dat Saddam berecht zou moeten worden door zijn eigen mensen – de Irakese arbeiders en boeren, de armen en onderdrukten: zijn slachtoffers. Als een imperialistische, onderdrukkende mogendheid dit in hun plaats doet, dan zal dat gebeuren met heel andere beweegredenen. Als niet de Irakezen zelf Saddam kunnen berechten, zal de rechtszaak slechts gebruikt worden voor de belangen van grote bedrijven en bepaalde westerse regeringen. De komende dagen en weken zal blijken wat voor rechtszaak het wordt, en of wij gelijk hadden door te zeggen dat niet de Irakezen (waarmee we niet de door de VS geïnstalleerde marionetten-regering bedoelen) Saddam zullen mogen berechten.

    Natuurlijk zal er nu in de media weinig aandacht zijn voor de in eerste instantie opgegeven redenen voor de aanval op Irak: de vermeende massa-vernietigingswapens en de banden met Al Qaida. Zoals wij al zeiden vanaf het begin: het waren nooit de werkelijke redenen voor de aanval, en de massa-vernietigingswapens zijn dan ook tot op heden niet gevonden, en de banden met Al Qaida nooit bewezen. Dat laatste was zowieso nooit waarschijnlijk, omdat Al Qaida (en Osama bin Laden) vanuit hun fundamentalisch-islamitische ideologie Saddam haatten en als ‘ongelovige’ beschouwden, omdat Saddam een seculiere staat (met scheiding tussen kerk en staat) voorstond.

    Wat de VS ook wijselijk ‘vergeten’ te melden is dat Saddam ‘hun man’ was toen hij aan de macht kwam, en dat de VS maar wat blij waren dat Saddam meteen begon om de onafhankelijke vakbonden, Communistische Partij en de Sji’ietische en Koerdische oppositie uit te schakelen. Saddam was ook ‘hun man’ toen hij de oorlog tegen het islamitische Iran begon in 1979. Bush senior, ex-president en vader van de huidige president Bush, zei ooit over Saddam: "hij is een monster, maar hij is óns monster".

    Pas later, na de invasie van Koewiet in 1990 en het weer terugveroveren ervan vlak erna, werd hij opeens gezien als één van de vele door de VS gesteunde dictators die te ver was gegaan en weer teruggefloten moest worden, net zoals Noriega in Panama.

    De arrestatie van Saddam is waarschijnlijk het resultaat van de tegenstellingen tussen verschillende groeperingen binnen Irak, die in de gunst van de VS willen komen. De Amerikaanse militairen zelf worden namelijk gehaat door de overgrote meerderheid van de bevolking, en het was dan ook niet waarschijnlijk dat de VS Saddam zonder hulp konden vinden, ondanks al hun technologie.

    Het deel van het gewapende verzet dat voortkomt uit de restanten en leden van Saddam’s Baath-partij, zal misschien tijdelijk uitgeschakeld zijn als gevolg van Saddam’s arrestatie. Maar het zou een illusie zijn om te denken dat dat verzet voorgoed uitgeschakeld is.

    Maar op de groeiende Sji’ietische oppositie in het zuiden van Irak, en op de vele islamitische strijders die door gaten in Irak’s grenzen het land binnen komen om Amerikaanse militairen aan te vallen, zal Saddam’s arrestatie geen effect hebben. Zij hebben Saddam immers altijd al gezien als een tegenstander, omdat hij door de VS werd gesteund, de Sji’ieten onderdrukte en Iran binnenviel. Feitelijk zal de arrestatie, net als überhaupt de inval en bezetting van Irak door de VS, de fundamentalistische islamitische stromingen in de kaart spelen.

    Bewijs voor onze opvatting dat het gewapend verzet geenszins verzwakt is, zijn de aanslagen vandaag, nog maar één dag na Saddam’s arrestatie.

    Maar belangrijker nog: de arrestatie van Saddam zal de getergde Irakese bevolking geen elektriciteit of aardgas brengen. De arrestatie zal geen banen creëren of huizen gebouwd doen worden, en zal ook niet de economische plundering door de VS stoppen. De arrestatie van Saddam zal geen werkelijke democratie brengen voor de gewone werkende Irakese bevolking!

    De realiteit is dat er in bijvoorbeeld Afghanistan (een andere ‘schurkenstaat’ die in het kader van de hypocriete ‘war on terror’ is aangevallen), er nu armoede nog steeds wijd verbreid is, er nog steeds geen democratie is, voortdurende gevechten tussen krijgsheren doorgaan, er nog steeds geen vrouwenrechten zijn, en een Taliban die weer sterker wordt. De VS en andere mogendheden kan dat niets schelen: de Afghaanse regering deed wat het voor hun moest doen, namelijk akkoord gaan met de aanleg van een oliepijpleiding om olie uit Centraal-Azië via Afghanistan en Pakistan (weer een door de VS gesteunde dictatuur) te kunnen exporteren.

    Voor Irak zijn de vooruitzichten niet veel anders, ondanks Saddam’s arrestatie: Irak heeft nu een door de VS geïnstalleerde marionetten-regering, zonder steun vanuit de bevolking, en ook een nieuwe regering zal er onder de huidige situatie alleen komen met toestemming van de VS. Er zal geen recht op zelfbeschikking zijn voor de diverse volkeren in Irak. De Amerikaanse regering geeft Amerikaanse bedrijven voorrang bij de ‘wederopbouw’ van Irak. Bedrijven waar leden uit de Amerikaanse regering nauwe banden mee hebben. Bedrijven die dik betaald willen worden voor hun ‘diensten’. De opbrengsten van de verkoop van de gigantische Irakese olievoorraden, die ooit Irak tot één van de meest ontwikkelde landen in de regio maakten, zal voor het grootste deel niet langer naar Irak vloeien. Heel anders dan de genationaliseerde olie-industrie vroeger, waarbij in ieder geval een deel van de opbrengsten aan de bevolking ten goede kwam. Kortom: de Irakese werkende bevolking zal niet werkelijk kunnen beslissen over hun eigen toekomst. Dat heeft ze niet gekund onder de verschrikkelijke dictatuur van Saddam en zijn clan, en ook nu zal zij dat niet kunnen als het aan de VS ligt.

    Ook voor de VS zelf zal er niet echt iets veranderen. Met het blijvende verzet tegen de Amerikaanse aanwezigheid, zal Irak een bloedende wond blijven voor de Amerikaanse financiën, en mogelijk zal het hun ‘nieuwe Vietnam’ worden.

    Niettemin zal de komende tijd de druk van de propaganda uit de VS groot zijn, en zullen we ons daarop voor moeten bereiden.

    We zullen de achtergronden en onze positie in deze kwestie geduldig uit moeten leggen in onze eigen media naar de mensen toe, als tegenwicht tegen de rechtse propaganda. Dat houdt in: de werkelijkheid achter de propaganda laten zien. En op moeten komen voor een socialistisch alternatief als enige blijvende oplossing voor de problemen van de massa’s in het Midden-Oosten. Vandaar onze eisen voor een socialistische federatie op vrijwillige basis in het Midden-Oosten, en democratisch geplande economieën om de aanwezige (olie en andere) rijkdommen ten volle te benutten!

  • Actie tegen Vlaams Blok in Nieuwpoort

    Vrijdagavond 12 december organiseerde Blokbuster een tegenactie tegen de meeting van Filip Dewinter in Nieuwpoort. Blijkbaar hadden de inlichtingendiensten hun werk gedaan, want toen we daar toekwamen stonden een vijftiental politie-agenten die de zaal van de Blok-meetings met hekkens aan het afsluiten waren. Er stond zelfs een overvalwagen klaar.

    Jasper Rommel

    Op de actie waren met een kleine 50 actievoerders, waaronder een 25-tal leden van de Linkse Socialistische Partij. Genoeg mensen om veel lawaai te maken. Een zatte Vlaams Blokker roep ons onverstaanbare dingen toe, waarop we die uiteraard overstemden met slogans en lawaai. Een andere aanwezige, iemand die blijkbaar net van de kapper kwam (coupe soleil), vond het nodig om de hitlergroet te brengen. Dit om even een beeld te geven van het type aanwezigen bij het Blok.

    We denken dat het nodig is om ook in de toekomst dergelijke acties te voeren. Het is duidelijk dat het Vlaams Blok geen partij is als de andere. Een partij die nazi-skinheads aantrekt op haar meetings die de hitlergroet brengen, lijkt ons geen normale partij, laat staan een democratische. De enige manier om het fascisme te stoppen is om te blijven actievoeren en de bevolking een echt alternatief te bieden, een socialistisch alternatief: tegen oorlog, uitbuiting, armoede en het fascisme van het kapitaal!

  • STOP DE KANSARMENSTOP!

    Rotterdam

    Op 11 december demonstreerden enkele honderden mensen, waaronder leden van Offensief, voor het stadhuis van Rotterdam tegen het actieplan van het college, dat o.a. mensen die minder dan 120% van het minimumloon verdienen, wil verbieden in Rotterdam te komen wonen. Dit schandalige actieplan is tegen de armen gericht en racistisch. In januari komt er waarschijnlijk een grote demonstratie tegen dit plan. Offensief roept iedereen op om mee te doen!

    Al enige maanden woedt er in Rotterdam een discussie met een racistisch tintje (op zijn zachtst gezegd), over spreidingsbeleid, allochtonenstop en nu dan een kansarmenstop. Er wordt door sommige politici beweerd dat de kansarmenstop niets met kleur te maken heeft, maar Leefbaar Rotterdam windt daar geen doekjes om. Ook was de aanleiding voor de kansarmenstop de prognose, dat in 2017 de helft van de Rotterdammers uit niet-westerse allochtonen zal bestaan. Steeds weer wordt gesuggereerd dat verpaupering, overlast en criminaliteit de schuld is van de allochtone ‘kansarmen’.

    In het actieplan “Rotterdam zet door. Op weg naar een stad in balans’ worden een heel aantal maatregelen voorgesteld, de één nog schandaliger dan de andere: wie minder dan 120% van het minimumloon verdient, zou niet meer in Rotterdam mogen wonen (de politici geven hiermee toe dat je als je maar 100% van het minimumloon verdient, je nog steeds arm bent- je zou zeggen dat het minimumloon dus zeker met 20% omhoog moet!); vluchtelingen (mét verblijfsvergunning!) zouden de komende vier jaar uit Rotterdam geweerd moeten worden, en daarna ook pas mogen komen na aan zeer strenge eisen voldaan te hebben; ook gezinshereniging en een partner uit het buitenland halen zou nog moeilijker worden; een leer/werkplicht voor jongeren tot 23 jaar (waar zijn die banen dan?); voorrang voor de rijken bij woningtoewijzing… etc. Ook roept het college de regering op, om illegaliteit strafbaar te maken en een algehele identificatieplicht in te voeren.

    De werkelijke problemen in Rotterdam zijn niet allochtonen of kansarmen, maar armoede, werkloosheid en een tekort aan goede en goedkope woningen. Deze problemen lost het college niet op. Integendeel: ze zullen alleen maar groter worden door de bezuinigingen. I/D en WIW-banen dreigen geschrapt te worden, buurthuizen worden gekort, goedkope huizen gesloopt om plaats te maken voor dure, en straks gaat de bijstand ook omlaag.

    Dus wat doet het college: het kan natuurlijk niet toegeven dat het er zelf een puinhoop van maakt, dus geeft het de kansarmen de schuld. Niet alleen Leefbaar Rotterdam, maar ook CDA en VVD én de oppositiepartij PvdA spelen gewoon de racistische kaart. ZIJ wakkeren racistische gevoelens aan – WIJ moeten juist voor eenheid zijn tussen alle arbeiders, werkend of werkloos, blank of zwart. Samen moeten we tegen dit reactionaire college vechten en voor banen, huizen en een leefbaar inkomen voor alle Rotterdammers!

  • Zaak Semira: drie rijkswachters veroordeeld

    De moord op Semira

    Omdat ze niet beantwoordde aan de criteria werd de twintigjarige Sémira Adamu op een gewelddadige manier gedeporteerd. Ze verloor er haar leven mee.

    De moord op Semira Adamu leidde tot een massale protestgolf doorheen heel het land. Vooral migrantenjongeren kwamen op straat om te protesteren tegen de moord, maar tergelijkertijd tegen het racisme en de repressie van de overheid tegen migranten.

    Op woensdag 23 september 1998 waren er voor de Senaat honderden actievoerders. De volgende dag waren er acties in Luik (waar 600 mensen verzamelden voor het gesloten centrum van Vottem) en in Brussel betoogden 2000 tot 3000 mensen voor het gebouw van de dienst Vreemdelingenzaken. Op de betoging werden de slogans luid meegebruld door de jongeren. "Tobback Assasin" weerklonk door de hele stad.

    De volgende dag gingen 2000 studenten van de ULB in staking tegen het asielbeleid, net zoals scholieren en studenten in Luik, Bergen, Namen en andere steden. Na een ceremonie voor Semira in Brussel trokken honderden aktievoerders naar Brugge, waar de asielzoekers uit Steenokkerzeel naar toe gebracht waren.

    Uiteindelijk is minister Tobback moeten aftreden

    In de zaak-Semira zijn drie rijkswachters veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf met uitstel en een effectieve boete van 500 Euro. Het betreft de twee rijkswachters die de Nigeriaanse vluchtelinge Semira Adamu bij haar gedwongen uitwijzing in 1998 onder bedwang probeerden te houden door een kussen op haar gezicht te drukken, waarop Semira gestikt is.

    De rijkswachters werden veroordeeld wegens "onvrijwillige slagen en verwondingen". Daarnaast werd ook een officier, die op het vliegtuig aanwezig was, veroordeeld tot een gevangenisstraf van 14 maanden met uitstel en een boete van 500 euro.

    Opvallende afwezigen waren de verantwoordelijken voor het huidig asielbeleid dat leidde tot de moord op Semira. Het was nochtans niet moeilijk om de politiek verantwoordelijken te identificeren.

    De uitspraak komt jaren na de feiten, maar vandaag is het duidelijk dat de repressie tegenover Semira geen alleenstaand geval is bij het asielbeleid van de Belgische regering. Eerder dit jaar werden asielzoekers die in Zeebrugge gestrand waren, op gewelddadige wijze opgepakt en opgesloten. Tegenover de Afghaanse vluchtelingen werd pas na een lange hongerstaking, een beperkte toegeving gedaan inzake de mogelijkheden tot regularisatie van de betrokkenen. Een mogelijkheid die slechts voor een kleine minderheid effectief gevolgen heeft.

    Minister Dewael kondigde ook aan dat hij de ontwikkelingshulp wil koppelen aan de voorwaarde dat de betrokken landen meewerken met de uitwijzingen van vluchtelingen. Voor veel vluchtelingen is terugkeren geen optie. In Iran is er een harde repressie tegen de bevolking die in actie komt (zie eerder artikel hierover) en wordt de toegang tot het land ontzegd voor vluchtelingen. Voor de Afghanen is terugkeren eveneens geen optie, het land is nog steeds in oorlog.

    De traditionele politici hebben geen andere oplossing voor de asielproblematiek dan het doorvoeren van een hardere repressie met alle gevolgen die dit veroorzaakt – tot het vermoorden van asielzoekers toe!

    Het wordt voorgesteld alsof vluchtelingen naar hier komen voor hun plezier. We moeten wijzen op de verantwoordelijken voor problemen in heel wat ex-koloniale landen die ertoe leiden dat mensen vluchten. De oorlog in Afghanistan – als onderdeel van de VS-oorlog "tegen het terrorisme" – is daar een voorbeeld van. De vluchtelingenstroom uit ex-Joegoslavië kwam er na de NAVO-bombardementen. In Iran blijft ook de Belgische regering de economische belangen naar voor brengen om geen kritiek te uiten op het reactionaire dictatoriale regime van de Ayatolla’s.

    Het zijn de reactionaire regimes die door de Westerse regeringen en bedrijven worden ondersteund, samen met de uitbuiting door multinationals die leiden tot de catastrofale omstandigheden waarin een groot deel van de wereldbevolking moet leven. Het zijn die problemen die moeten aangepakt worden. LSP brengt dan ook de slogan naar voor: "Pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers".

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop