Category: Asiel

In Brussel is een schandalige razzia doorgegaan tegen mensen-zonder-papieren die actie voerden voor een menselijker asielbeleid. 148 betogers werden opgepakt voor de gebouwen van de Dienst Vreemdelingenzaken. Daaronder zowat de helft mensen-zonder-papieren naast een tiental studenten van de ULB (waaronder verschillende activisten van ALS) en een 30-tal andere betogers.

De betoging ging uit van de mensen-zonder-papieren die momenteel actie voeren aan de ULB en daarbij gesteund worden door een groep studenten, waaronder de Actief Linkse Studenten aan de ULB. Er werd gisteren nogmaals betoogd om te protesteren tegen het huidige repressieve asielbeleid.

De Brusselse politie besloot echter dat het geen democratisch recht op actievoeren zou erkennen en pakte 148 mensen op. Er was geen enkele waarschuwing, er werd onmiddellijk tot arrestaties overgegaan. De politie dreigde ermee om alle mensen-zonder-papieren die waren opgepakt over te brengen naar gesloten asielcentra om ze uit te wijzen. Als de autoriteiten geen antwoord hebben op de protestbeweging van mensen-zonder-papieren, probeert het de beweging het zwijgen op te leggen door de organisatoren ervan monddood te maken (en bovendien het leven zelf ook in gevaar te brengen met een eventuele uitwijzing).

Vaak gaat het om mensen die de miserie en het gebrek aan democratische rechten in hun land ontvlucht zijn. Hier vinden ze echter een zelfde lot: miserie, werkloosheid en niet eens een recht om actie te voeren. Wie zijn of haar mening durft uiten, dreigt onmiddellijk in een kamp opgesloten te worden om gedeporteerd te worden. Niet toevallig is dat ook waartoe het Vlaams Belang opriep bij eerdere acties van mensen-zonder-papieren.

In de cellen in de buurt van het Justitiepaleis werd een onderscheid gemaakt tussen activisten met en deze zonder papieren. De activisten met papieren werden geleidelijk aan vrijgelaten. Wij spraken met een LSP-lid die eveneens urenlang vastzat en die diep geschokt was. “Is dat democratie in ons land?”, vroeg hij zich af. Onder de opgepakten waren er niet enkel de mensen-zonder-papieren maar ook de studenten die hun acties ondersteunen aan de ULB. Qua criminalisering kan dit tellen: wie durft op te komen tegen het asielbeleid in dit land wordt behandeld als een criminele misdadiger.

De mensen-zonder-papieren dreigen overgebracht te worden naar gesloten centra met het oog op een uitwijzing. De verantwoordelijkheid hiervoor ligt bij de PS. Burgemeester Thielemans (PS) van Brussel liet weten dat de betoging geen toelating had (wat overigens niet klopt!) en dat de veiligheid in het gedrang kwam. Hij gaf met andere woorden bevel om tot de razzia over te gaan. Hiermee voert de PS het beleid door dat het VB zou willen doorvoeren. De enigen die hiermee tevreden zullen zijn, moeten we ook bij het Vlaams Belang zoeken.

Bij de politie en de gemeente wordt gesteld dat het de Dienst Vreemdelingenzaken is die de zaken in handen nam. Eerst beloofde de stad Brussel dat iedereen zou worden vrijgelaten, maar de mensen-zonder-papieren waren intussen reeds overgedragen aan de controle van de Dienst Vreemdelingenzaken. Dat is natuurlijk een flauw excuus om de medewerking aan de razzia te minimaliseren. Het doel is en blijft het onthoofden en in de kiem smoren van de beweging die zich verzet tegen het huidige asielbeleid. Dat is de enige reden waarom 148 mensen werden opgepakt en gecriminaliseerd. Indien dit zomaar kan passeren, wordt verzet tegen het asielbeleid zo goed als onmogelijk voor mensen-zonder-papieren. Deze repressie zal echter wel leiden tot een groter verzet onder de rest van de bevolking. Wij zullen onze verantwoordelijkheid opnemen en mee protesteren.

Deze nacht werd heel de nacht geprotesteerd. We eisen dat de Dienst Vreemdelingenzaken de mensen-zonder-papieren onmiddellijk vrijlaat en erkent dat er een recht op actievoeren is. Autoriteiten die niet toelaten dat hun beleid wordt betwist, horen eerder thuis in de derde wereld landen die werden ontvlucht door de mensen-zonder-papieren. Ayatollah Khomeini of het Chinese regime zouden trots zijn op de wijze waarop deze vorm van dissidentie werd aangepakt…

Het kan ook anders: vorige week nog was er een vreedzame manifestatie…

Op 24 april werd op de campus van de ULB actie gevoerd door studenten en mensen-zonder-papieren. Zowat 400 betogers namen deel aan deze actie die werd opgezet door het Actie- en Steuncomité. De Actief Linkse Studenten aan de ULB zijn bijzonder actief in dit comité en ondersteunen van bij het begin de mensen-zonder-papieren die aan de ULB actie voeren. De betogers trokken naar de rector om zijn steun te vragen aan de acties, maar de rector weigerde de studenten en mensen-zonder-papieren te ontvangen. Hierop werd de Avenue Franklin Roosevelt even bezet.

Het is intussen 9 jaar dat er een gesloten centrum voor asielzoekers is in Vottem, vlakbij Luik. Ieder jaar vinden protestacties plaats om hiertegen in verzet te gaan. In het asielcentrum heerst een onmenselijk regime: mensen wiens enige “misdrijf” bestaat uit het ontvluchten van de miserie, oorlog, repressie in hun land terwijl ze niet over de nodige papieren beschikken in ons land.

Dit jaar werd de betoging georganiseerd na een oproep van Cracpe, OSP, UDEP en het Luikse comité ter verdediging van de mensen-zonder-papieren. Zowat 1.000 mensen kwamen naar het centrum van Luik om van daaruit naar Vottem te betogen.

Op de betoging verzamelden honderden mensen-zonder-papieren, syndicalisten, activisten, arbeiders of jongeren op de Place Saint-Lambert. De betogers eisten soms een onmiddellijke regularisatie van alle mensen-zonder-papieren, anderen namen een meer “gematigde” houding aan en eisten duidelijke criteria voor de regularisatie in plaats van de huidige willekeur.

Tijdens de betoging was er een gezellige maar tegelijk strijdbare sfeer. Het geluid van samba’s en slogans begeleidde ons op het lange parkoers naar Vottem.

Internationaal Verzet tegen het racisme van het kapitaal

Internationaal Verzet, de jongerencampagne van LSP/MAS, nam deel aan de betoging. We riepen slogans tegen racisme en kapitalisme. Enkele slogans waren: “C’est pas les immigrés qu’il faut virer, c’est le capitalisme, qu’il faut éliminer”, “Première, deuxième, troisième génération, nous sommes tous, des enfants d’immigrés”, “Guerre, misère et répression, c’est ça votre mondialisation” of nog: “expulsion, expulsion, expulsion de tous les patrons”. Onze delegatie bestond vooral uit Luikse activisten, maar er waren ook enkele leden uit Brussel. Daar wordt momenteel deelgenomen aan de solidariteitsacties met de mensen-zonder-papieren die een gebouw van de ULB bezetten.

Onze aanwezigheid op de betoging ging zeker niet onopgemerkt voorbij. Er was overigens heel wat steun voor onze opvattingen, we verkochten 83 exemplaren van ons maandblad en haalden ook nog eens 178 euro steun op.

Aan het gesloten centrum van Vottem werd gesproken door vertegenwoordigers van UDEP (Unie ter verdediging van de mensen-zonder-papieren) en CRACPE (Collectief van verzet tegen de gesloten centra voor vreemdelingen). Die lagen samen met OSP (Organisatie van mensen-zonder-papieren) en CSSP (Comité van steun aan de mensen-zonder-papieren) aan de basis van de actie.

Fotoverslag

Marie Francart

De regeringsverklaring heeft bij een aantal mensen-zonder-papieren gezorgd voor nieuwe hoop. Er werd effectief een stap vooruit aangekondigd, er wordt gesteld dat een “duurzame band” met de lokale gemeenschap een criterium is voor regularisatie. Volstaat dit om van een overwinning te spreken?

Jammer genoeg blijft de vooruitgang erg beperkt. Er is nog steeds geen wet die bepaalt wat de criteria voor regularisatie zijn. De onafhankelijke onderzoekscommissie die de regularisatievragen moet onderzoeken, blijft in het stadium van een project. Er is ook niets dat erop wijst dat er een einde zou komen aan het uitwijzingsbeleid en de opsluiting in gesloten centra (ook van kinderen). Nog minder is er sprake van een algemene regularisatie van mensen-zonder-papieren. Het asieldossier blijft in handen van een Vlaamse liberale minister, nu wordt het Annemie Turtelboom.

Haar voorganger, Patrick Dewael (eveneens van Open VLD), heeft iedere vooruitgang op het vlak van een regularisatie tegen gehouden. Er waren nochtans meermaals grote mobilisaties van de mensen-zonder-papieren en hun steunorganisaties. Er waren bezettingen van tientallen kerken en de solidariteitsbeweging was erg breed. Nu zal de willekeur blijven heersen bij het nemen van beslissingen om over te gaan tot uitwijzingen of regularisaties. Het enige dat de regering tot beperkte toegevingen heeft gedwongen, waren de hongerstakingen van de mensen-zpnder-papieren. En zelfs dan zijn de gedane beloften niet nagekomen.

Waarom is rechts, met de VLD op kop, zo hard tegen een regularisatie? Er zijn twee belangrijke redenen. Ten eerste is er de politieke druk van het Vlaams Belang waardoor de Vlaamse liberalen een strikt imago willen hoog houden waarbij hard wordt opgetreden tegen illegalen. Ten tweede is er een economische reden. Een deel van het patronaat profiteert van het feit dat er illegale arbeiders kunnen worden ingezet, dat is zeker het geval in de bouw en de horeca. Voor die patroons zijn mensen-zonder-papieren ideale werkkrachten aangezien ze lage lonen aanvaarden en niet snel klagen over enkele overuren of een gebrek aan sociale zekerheid. Deze arbeidskrachten durven niet klagen omdat er de constante dreiging is van controles en mogelijk een uitwijzing. Patroons uit deze sector hebben er alle belang bij dat er geen regularisatie komt zodat ze hun uitbuiting verder kunnen zetten.

Ook onder de nieuwe regering van Leterme zal het belangrijk zijn dat er acties zijn van de mensen-zonder-papieren om het verzet te tonen tegen uitwijzingen en om de eis van een algemene regularisatie van alle mensen-zonder-papieren naar voor te schuiven. De rechterzijde en het patronaat blokkeren echter iedere stap in die richting. Menselijke solidariteit zal dan ook niet volstaan. Het zal belangrijk zijn om de mensen-zonder-papieren actief te krijgen in de vakbonden om via syndicale weg de druk te kunnen vergroten om tot een regularisatie te komen. Dat is nodig om mensen-zonder-papieren recht te geven op degelijk werk en een degelijk leven, los van nationaliteit of afkomst.

Gisteren werd in Antwerpen opnieuw betoogd door de mensen-zonder-papieren. Volgens de organisatoren waren er zo’n 500 aanwezigen op de betoging. Ook LSP ondersteunde de betoging en was aanwezig met een groep leden. De situatie van veel mensen-zonder-papieren lijkt vrij hopeloos: ook de nieuwe regering zal niets doen om hun lot te verbeteren. Hoe kan de solidariteitsbeweging rond de mensen-zonder-papieren de impasse doorbreken?

De betoging gisteren in Antwerpen was succesvol: met een 500 aanwezigen was de opkomst niet slecht. Er waren veel mensen-zonder-papieren naar de betoging gekomen en er was ook (formele) steun van de vakbonden. Op de betoging zelf waren die niet erg zichtbaar, maar zelfs formele steun is een stap in de goede richting. Eerder op de dag vond aan het Technicum Antwerpen Noord (op het Eilandje) een protestactie plaats van de leerlingen en leraars. Zij protesteerden tegen de dreigende uitwijzing van een medeleerling: Armen Gisoyan (afkomstig uit Armenië). Die kan zijn opleiding niet verderzetten omdat hij in een gesloten asielcentrum werd opgesloten nadat hij vorige week werd opgepakt. De solidariteitscampagne haalde reeds meer dan 150 handtekeningen op in de school.

Dat is maar één voorbeeld van de toenemende repressieve aanpak van mensen-zonder-papieren in dit land. Velen van hen hadden gehoopt dat een nieuwe regering ook voor een koerswijziging zou zorgen. Ze waren ontgoocheld toen bleek dat Dewael minister van Binnenlandse Zaken zou blijven. Maar we moeten ons de vraag stellen of gelijk welke traditionele partij het fundamenteel anders zou aanpakken. De verantwoordelijke minister ten tijde van de dood van Semira Adamu was bijvoorbeeld Louis Tobback (SP.a). Er waren opmerkingen van PS en CDH over het asielbeleid, maar de PS vormt al zovele jaren een onderdeel van regeringen die een repressief asiebeleid voeren. CDH probeert enkel met retoriek "humaner" voor de dag te komen, maar verandert intussen niets aan de situatie.

Politiek gezien zit dit dossier dus muurvast en dat betekent meer ellende voor de mensen-zonder-papieren die gedwongen worden in de illegaliteit te leven, te werken en te wonen. Met alle gevolgen van dien: zwartwerk is slecht betaald (3 euro per uur is geen uitzondering) en onzeker. Huisvesting betekent te dure prijzen betalen voor smerige krotten. Kinderen naar school sturen houdt risico’s in: wat als ze opgepakt worden? En: hoe moet het verder als het gezin dan toch wordt uitgewezen? Dat alles maakt dat de situatie voor veel mensen-zonder-papieren hopeloos lijkt.

De solidariteitsbeweging voor mensen-zonder-papieren heeft al immense inspanningen gedaan met tal van acties. Maar we moeten ons de vraag stellen hoe het verder moet met deze beweging. Het is duidelijk dat niets te verwachten valt van de traditionele politici, ook al komen die soms poolshoogte nemen op de acties. Ook gisteren viel er minstens een politica van Groen op te merken. Wordt het geen tijd om met de solidariteitsacties offensiever naar buiten te komen op het vlak van eisen en standpunten? Het zal weinig zin hebben om de komende maanden te blijven betogingen organiseren om de paar maanden met telkens zowat het zelfde publiek dat aanwezig is. Daar moeten we proberen buiten te geraken. Dat kan bijvoorbeeld door aansluiting te zoeken bij het thema van de koopkracht en de aanvallen op onze levensstandaard. Dat thema ligt gevoelig bij brede lagen van de bevolking, mensen-zonder-papieren worden gebruikt om verdere aanvallen door te voeren op de lonen. Bijgevolg zou het nuttig zijn om vanuit de beweging van mensen-zonder-papieren de koopkracht naar voor te schuiven. Dan zal de vakbond niet langer lippendienst bewijzen aan deze mobilisaties, maar er actief aan deelnemen. Ook voor de vakbonden is de groep van mensen-zonder-papieren (en andere extreem flexibele arbeiders) belangrijk: de verdediging van de belangen van de arbeiders kan maar zo sterk zijn als de verdediging van de belangen van de allerzwaksten in die groep.

Daarnaast zal het ook nodig zijn om op politiek vlak duidelijkheid te scheppen. De traditionele partijen doen niets om de belangen van de mensen-zonder-papieren te verdedigen. Maar hun problematiek is politiek. Er zal ook in de asielbeweging discussie moeten gevoerd worden over een politiek alternatief en een betrokkenheid van mensen-zonder-papieren in het ontwikkelen van alternatieven. De kwestie van een arbeiderspartij zal op de agenda moeten komen. Dat kan ook een perspectief bieden aan de solidariteitsbeweging om niet ter plaatse te blijven trappelen omdat de traditionele politici niet luisteren, maar om zelf stappen vooruit te zetten door zelf mee te bouwen aan een politieke vertaling van de eisen.

Tijdens de vorige neoliberale regering waren er zo’n 20 hongerstakingen en 60 bezettingen van mensen die zonder papieren in België verblijven. Ondanks een verhoogde druk van bezettingen, scholen die zich organiseerden etc. willen de rooms-blauwe regeringspartijen (als die er in slagen een regering te vormen) meer van hetzelfde beleid.

Enerzijds willen ze een migratiepolitiek in functie van de bedrijven: goedkope arbeidskrachten die zo flexibel mogelijk zijn en liefst zo weinig mogelijk verdienen. Anderzijds is er een politiek van repressie tegen mensen-zonder-papieren. In een periode van stijgende armoede, besparingen in gezondheidszorg en onderwijs wordt een nationalistische retoriek gebruikt die de schuld voor de problemen niet bij het systeem legt, maar bij de slachtoffers ervan.

Economische migratie en gezinshereniging

De partijen die vandaag onderhandelen om tot een regering te komen zijn het eens dat de nadruk moet liggen op economische migratie, m.a.w. enkel migratie waar het patronaat baat bij heeft. Indien de arbeidskracht niet meer nodig is, kunnen die gewoon terug gestuurd worden.

Oranje-blauw kwam overeen dat voor gezinshereniging eerst moet worden aangetoond dat je beschikt over een kwaliteitsvolle huisvesting en dat je over een inkomen beschikt dat minstens 125% van het leefloon bedraagt. Op die manier kunnen arme gezinnen alvast niet herenigd worden. Ook wie geen huisvesting heeft die degelijk is, wordt uitgesloten.

Mogelijk volgen hierna maatregelen zoals in Frankrijk waar het regime van president Sarkozy onder meer voorstelde om DNA-tests uit te voeren om de gezinsbanden te controleren. Ook is er daar het voorstel om mensen-zonder-papieren uit te sluiten van het recht op eerste hulp. Wie dringende medische hulp nodig heeft, kan dan op straat creperen.

Gezondheidszorg voor iedereen!

Geen enkele werkende in België heeft er belang bij dat mensen met een andere nationaliteit hier in slechte condities leven, lage lonen betaald worden,… Dit wordt immers enkel gebruikt om de arbeiders en hun gezinnen tegen elkaar uit te spelen.

In plaats van de asielzoekers verantwoordelijk te stellen voor het vluchtelingenprobleem, moeten de ware oorzaken worden aangepakt. De multinationals die recordwinsten boeken op de kap van sociale miserie en uitbuiting liggen aan de basis van de sociale omstandigheden die mensen zo wanhopig krijgen dat ze vluchten.

In plaats van hier de repressie tegen de armsten op te drijven, is het nodig om op te komen voor meer sociale woningen voor iedereen, degelijke jobs aan goede lonen door arbeidsherverdeling, degelijk onderwijs voor iedereen door het opdrijven van de publieke middelen hiervoor,… We zijn ook voor de onmiddellijke afschaffing van gesloten centra (lees: gevangenissen).

Politiek alternatief nodig

We steunen de acties en eisen van UDEP en CRER. De traditionele politici zullen deze niet zomaar inwilligen. Daartoe zal het nodig zijn om ons te organiseren en een krachtsverhouding op te bouwen, dat kan het best door vooral te bouwen aan solidariteit onder de meerderheid van de bevolking, de werkenden – ongeacht hun kleur of afkomst. Ook zal er nood zijn aan een politieke formatie die de belangen van de mensen-zonder-papieren mee verdedigt op basis van deelname aan de strijd en de opbouw van solidariteit. Een dergelijke nieuwe arbeiderspartij moet alle onderdrukten verdedigen en mee organiseren om samen op te komen voor een samenleving waarin niet de winsten van een kleine minderheid, maar de behoeften van de meerderheid centraal staan.

De zaak Angelica blies vanaf eind juli een golf van verontwaardiging door het land. De Ecuadoriaanse Ana Cajamarca (28) en haar dochter Angelica (11) verbleven hier sinds 2003 ‘illegaal’. Angelica haalde goede resultaten op school en zat bij de lokale scouts. Niemand leek een probleem te maken van hun aanwezigheid, tot eind juni. Ze werden opgepakt, opgesloten en zouden worden uitgewezen naar Ecuador.

Emiel Nachtegael

Het opsluiten van Ana Cajamarca en haar dochter Angelica zorgde voor heel wat protest, zelfs de Ecuadoriaanse president Correa sprak zich uit tegen het repressief asielbeleid. België werd reeds twee keer veroordeeld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens omdat het minderjarigen opsluit en omwille van de uitwijzingspolitiek. Volgens het rapport van de bevoegde psycholoog leed Angelica, net als de vele andere opgesloten kinderen, aan depressie en nachtmerries als gevolg van de poging tot uitwijzing.

Rond de omstandigheden van die poging tot uitwijzing hangt een mist van onduidelijkheid. Een privé-arts stelde bij de vrouw blauwe plekken vast aan de knieën en wonden aan het scheenbeen en aan de handen. Ana toonde op 31 juli enkele van haar verwondingen aan de pers. Zowel de DVZ (Dienst Vreemdelingenzaken) als de Federale Politie ontkennen. De politie stelde dat het de vrouw niet had aangeraakt.

De opsluiting van kinderen in gevangenissen (gesloten centra) is blijkbaar een normaal gegeven in dit land. Vorig jaar zaten in het gesloten centrum 127bis 242 gezinnen met 537 kinderen. In Merksplas werden 229 kinderen opgesloten. Samen gaat het om 766 kinderen.

Met uitzondering van de Groenen verklaarden alle Vlaamse partijen niets te willen veranderen aan het uitwijzingsbeleid (toen de Groenen in de regering zaten, is er overigens ook niet veel veranderd…). Ze schuiven de verantwoordelijkheid af op de asielzoekers zelf. Ana Cajamarca werd verweten geen asielaanvraag te hebben ingediend. Maar Ecuadorianen maken amper kans op regularisatie. Van de zowat 8.000 Ecuadorianen in dit land zijn er 2.000 legaal.

Wij komen op voor de regularisatie van alle mensen zonder papieren zonder onderscheid. Sommige patroons (zoals onder meer bij Unizo) willen asielzoekers toelaten voor bepaalde beroepscategorieën, uiteraard vanuit het idee dat dit goedkope en flexibele arbeidskrachten kan opleveren. We willen dat iedere job een degelijke job is met gelijk loon voor iedereen, zowel allochtonen als autochtonen. Zo kan worden vermeden dat één groep arbeiders wordt ingezet om de arbeidscondities en lonen van andere groepen te ondermijnen.

LSP is voor de onmiddellijke afschaffing van de gesloten centra. Op kapitalistische basis is er geen oplossing voor de miserie en de vaak daarmee gepaard gaande repressie die ervoor zorgen dat op de vlucht wordt gegaan. Wanhoopsoplossingen zoals vluchten, moeten gekeerd worden met een perspectief van hoop op een andere – socialistische – samenleving. Daarom is het nodig dat we ons internationaal organiseren om de maatschappij te veranderen.

Op dit moment genieten de meeste scholieren van hun welverdiende en deugddoende vakantie. Over goed anderhalve week beginnen de middelbare scholen weer aan het volgende schooljaar. Maar niet voor iedereen was het een zorgeloze vakantie.

Francesco Picqueur, LSP Turnhout

Voor Tenzin, een Tibetaanse vluchteling en een klasgenoot van mij, zijn deze laatste vakantieweken een hel. Hij kreeg namelijk deze week het bericht dat zijn regularisatieaanvraag geweigerd is, en dat hij het grondgebied moet verlaten.

Deze 19-jarige vluchteling verblijft drie jaar in ons land en gaat naar school in Turnhout. Hij heeft dit jaar zijn 5de jaar kantoor afgemaakt en zou naar het 6de jaar gaan. Hij gaat gráág naar school en dat zie je ook aan zijn resultaten. Hij spreekt zeer vlot Nederlands en is heel leergierig.

De afwijzing van zijn regularisatieverzoek kwam onverwacht. Het toont weer duidelijk aan hoe onze asociale regering (van lopende zaken) omspringt met asielzoekers. Zij worden behandeld als “één van de zovele dossiers” zonder dat er enige moeite of tijd wordt ingestoken om de mensen achter het dossiernummer te leren kennen.

Asielzoekers zijn geen nummers! Het zijn mensen! Mensen met recht op een bestaan en recht op een toekomst!

Tenzin zag zijn toekomst rooskleurig in, hij wou zijn zevende jaar afmaken om daarna verder te studeren of te gaan werken en zo financiële zekerheid te hebben.

Zijn toekomstplannen komen nu zwaar in het gedrang. Zonder papieren kan hij dan wel in het land blijven maar is hij gedoemd in de illegaliteit terecht te komen zonder onderwijs en zonder financiële steun. Terugkeren naar Tibet is geen oplossing… daar zouden de Chinese bezetters hem opsluiten in de gevangenis.

We zullen bij het begin van het nieuwe schooljaar met enkele medeleerlingen samenkomen om een betoging en protestactie te organiseren, hopelijk in samenwerking met de school en de directie. Uiteraard hopen we op een zo breed mogelijke solidariteit. Zodra dit concreter wordt, zullen we de oproep breed verspreiden.

Belg of migrant, samen in strijd tegen het asociaal beleid!

Ana Cajamarca en haar 11-jarige dochter Angelica zijn uit Ecuador afkomstig. Het repressieve asielbeleid in dit land zorgde ervoor dat ze werden opgesloten en met uitwijzing bedreigd. Na protest is de uitwijzing ongedaan gemaakt en zal er ten vroegste op 18 september beslist worden of de opsluiting van de twee al dan niet terecht was. Opvallend in heel deze discussie was ook de houding van de Ecuadoriaanse president en zijn Belgische vrouw. Hun boodschap is duidelijk: "geen mens is illegaal".

Het repressieve karakter van het Belgische asielbeleid werd nogmaals onderstreept met de houding tegenover Ana Cajamarca en haar 11-jarige dochter. Beiden werden opgesloten in het gesloten centrum van Steenokkerzeel met het oog op een uitwijzing via Schiphol naar Ecuador. De vrouw en haar dochter verbleven reeds vier jaar illegaal in het land. De uitwijzing ging niet door nadat een procedure met eenzijdig verzoekschrift werd opgestart waarna de zaak werd uitgesteld, voorlopig tot 18 september.

Het is opvallend dat het mogelijk is in dit land om kinderen op te sluiten in een instelling die algemeen gezien wordt als hetzelfde of erger dan een gevangenis. Dat lokte reeds heel wat protest en vragen op. Met deze aanpak worden de asielzoekers zelf immers als criminelen beschouwd. Er wordt niet gekeken naar de redenen waarom het land van herkomst werd ontvlucht, maar enkel naar repressieve middelen om hen hier buiten te krijgen. Blijkbaar maakt leeftijd daarbij geen verschil en wordt 11 jaar voldoende geacht om iemand achter tralies te plaatsen…

De Ecuadoriaanse president Rafael Correa en zijn vrouw, Anne Malherbe, die van Belgische afkomst is, hebben terecht geprotesteerd. Correa stelde: "Als jullie, Belgische vrienden, op een dag verplicht worden jullie land te verlaten, dan worden jullie in Ecuador zeker als broers ontvangen." Hij voegde er fijntjes aan toe dat een gelijkaardig optreden van hemzelf of pakweg Chavez in Venezuela zou worden gebruikt om hen als dictators te bestempelen…

Anne Malherbe stelde: "Het kan toch niet dat je een elfjarig meisje vijf jaar laat studeren en haar dan, aan het begin van de zomervakantie, oppakt en opsluit?" Ze voegde er aan toe dat dit op Gestapo-praktijken lijkt, maar trok die uitspraak terug. Haar boodschap blijft echter duidelijk: Malherbe hoopt dat er een asielbeleid zal komen dat "minder gewelddadig is tegenover kinderen." Wellicht is dat echter tevergeefse hoop. De rooms-blauwe partijen lijken niet geneigd te zijn toegevingen te willen doen op het vlak van het asielbeleid, de enige veranderingen die in deze partijen circuleren hebben betrekking op het opdrijven van de repressie.

De afgelopen jaren is het verzet tegen het asielbeleid toegenomen. Zo waren er de campagnes zoals "Hoop op Papieren" (HOP) in Antwerpen dat een betoging organiseerde waarop zelfs de lokale bisschop aanwezig was. Andere lokale campagnes konden eveneens rekenen op brede steun in verschillende gemeenschappen, hoofdzakelijk op basis van concrete individuele gevallen.

Het zal er op aankomen om van de individuele gevallen naar een meer algemene aanpak te gaan in het verzet tegen het huidige repressieve asielbeleid. Daartoe zal het nodig zijn om een programma naar voor te schuiven dat begrepen wordt door diegenen die niet bij concrete gevallen betrokken zijn. Er zal daarbij moeten gewezen worden op de dubbele houding in dit land: goedkope buitenlandse arbeidskrachten zijn welkom om de lonen te drukken, maar anderzijds is er een criminalisering van andere asielzoekers zodat deze het slachtoffer kunnen blijven zijn van huisjesmelkers en extreme uitbuiting (denk maar aan de tewerkstelling van illegalen aan 3,3 euro per uur bij de schoonmaak in verschillende Quick-vestigingen). Daartegenover zal er nood zijn aan een gezamenlijke strijd voor degelijke huisvesting en degelijke jobs. Dat kan enkel indien die laag die vandaag geviseerd wordt met haar illegale positie toegang krijgt tot papieren.

Wij steunen de strijd voor papieren en tegen de gesloten centra. We koppelen dit aan een algemene oriëntatie van eenheid in strijd en een verzet tegen het kapitalistisch systeem dat de voorwaarden creëert waarom heel wat mensen zich genoodzaakt zien om te vluchten.

Eind maart besliste een Brugse rechter de uitwijzing van een Kazachs gezin, dat al 7 jaar in Blankenberge woont, tijdelijk op te schorten. Hij oordeelde op basis van de goede schoolresultaten van zoon (eerste jaar middelbare school) en dochter (tweede jaar handelsingenieur) en redeneerde dat een uitwijzing schade zou kunnen toebrengen aan de schoolloopbaan van de kinderen. Het gezin mag nu blijven tot 3 maanden na de uitspraak van de Dienst Vreemdelingenzaken.

Eline

Minister van Buitenlandse Zaken Patrick Dewael aarzelde niet om de rechter terecht te wijzen. Volgens hem hebben we hier te maken met ‘juridische nonsens’: “In dit geval is die magistraat niet bevoegd. De Raad van State, die wel bevoegd is, heeft het uitwijzingsbevel rechtsgeldig verklaard. De Brugse rechter had zich onbevoegd moeten verklaren en wij gaan daarom in beroep.” Hij vindt ook dat de gemeentebesturen actiever zouden moeten meewerken aan het daadwerkelijk verjagen van deze mensen uit hun gemeenten. Zo kreeg de gemeente Blankenberge de voorbije jaren 15 brieven van het Ministerie in verband met het Kazachs gezin.

Een algemene regularisatie heeft volgens Dewael simpelweg geen draagvlak in het parlement, maar ook een eenmalige individuele regularisatie is volgens hem uit den boze aangezien deze de indruk zou kunnen geven dat ‘illegaliteit loont’.

Dat illegaliteit zou lonen lijkt nogal onwaarschijnlijk als men de dagelijkse situatie van deze mensen zonder papieren in de discussie betrekt. Gebukt, in eigen land, onder de verstikkende excessen van het kapitalistische systeem, hebben deze mensen de moed gehad al hun lief en leed achter te laten om een enorm onzekere toekomst tegemoet te gaan met als enige resultaat een situatie waarin ze, in een vreemd land, volledig van de buitenwereld worden geïsoleerd.

Van bij hun aankomst wordt hun wanhoop op kille wijze beantwoord met een genadeloze behandeling als waren zij de criminelen verantwoordelijk voor hun situatie. Als zij tot de meerderheid behoren die uitgewezen wordt, rest er hen slechts weinig keuze, aangezien terugkeren naar land van herkomst dikwijls helemaal geen optie (meer) vormt. Kiest men te blijven in ons land vervalt men op dat moment in die fameuze ‘illegaliteit’ en wordt men definitief als crimineel bestempeld, een manier van denken die trouwens versterkt wordt door het gebruik van de term ‘illegaal’. Is men daar eenmaal beland, wordt men op handige wijze misbruikt door bedrijven die deze opportuniteit maar wat graag aangrijpen om de autochtone lonen onder druk te zetten. Deze mensen zijn namelijk reeds op zulk een wijze uitgebuit dat zij niet veel eisen meer zullen stellen in verband met hun loon en werkomstandigheden. Op gebied van huisvesting zijn het dan weer de huisjesmelkers die zoveel mogelijk opbrengst uit de situatie trachten te halen.

Daartegenover stelt de overheid de noodzaak aan een gecontroleerde, economische migratie om zo enkel ‘nuttige’ buitenlanders naar ons land te lokken. Dit alles impliceert natuurlijk opnieuw een verhoogde druk op onze binnenlandse loon- en werksituatie, aangezien een grote, gedirigeerde toestroom aan allochtone werkkrachten op de Belgische arbeidsmarkt (in tegenstelling tot de kleine invloed van ‘willekeurige’ vluchtelingen) een daadwerkelijk voelbare daling van de Belgische lonen en sociale rechten tot gevolg zal hebben. Dit eerst in bepaalde geviseerde sectoren, maar via deze weg later ook in andere sectoren.

Dit alles toont nog maar eens duidelijk dat er in dit systeem op een onverantwoorde en onmenselijke manier met onschuldigen wordt omgesprongen ten voordele van een zeer kleine groep van mensen die het grootste deel van de rijkdommen van deze planeet onbeschaamd voor zichzelf blijft opeisen. De verdeel-en-heerspolitiek heeft nog lang niet zijn houdbaarheidsdatum bereikt. Zolang we de dagdagelijkse propaganda, ingelepeld door de traditionele media, blijven aanvaarden, zal hier ook geen einde aan komen. Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons!

Recent haalden enkele verklaringen van geneesheren en verpleegkundigen die in het gesloten centrum van Vottem hebben gewerkt de media. Ze verklaarden dat de meest elementaire rechten in het centrum nog minder nageleefd worden dan in (andere) gevangenissen.

Jean Peltier

De campagne CRACPE (die acties organiseert tegen gesloten centra) schreef hoe in deze “deportatiecentra” het verzet van de asielzoekers tegen hun uitwijzing wordt gebroken, “zo worden elke dag personen die rebelleren in isolement en in de cel gestoken. De avond voor de uitwijzing worden de personen systematisch in de cel geplaatst. Personen bij wie de wanhoop tot zelfmoordpogingen leidt, bevinden zich eveneens in de cel…

“De uit te wijzen mensen worden aan de polsen gehandboeid en soms ook volledig vastgebonden voordat ze gedwongen op het vliegtuig worden geplaatst, soms met een helm om de slagen te dempen… Slagen worden toegebracht op het lichaam, zoals vele medische verklaringen en klachten bevestigen…

“Eind november 2006 hebben vier cipiers de plaatsing van opgesloten zieke personen en psychologisch zieke personen in de cellen, zonder enige vorm van zorg, gedurende enkele dagen, zelfs weken, aangeklaagd. In maart getuigden twee verpleegkundigen over de injecties van gevaarlijke neuroleptica en het mondelinge toedienen van tranquillisers om de ‘inwoners’ te kalmeren.”

De gesloten centra vormen geen uitzondering op het Belgische migratiebeleid. Het quasi stopzetten van de legale migratie en de toenemende beperkingen op het asielrecht duwen de mensen die vluchten voor dictatuur, oorlog, ellende,… in toenemende mate in de illegaliteit, de onzekerheid op de (zwarte) arbeidsmarkt en in de armen van de huisjesmelkers.

De gesloten centra hanteren volledige willekeur, wat de angst opdrijft en alle mogelijkheden van verzet breekt. De gesloten centra en de uitwijzingen ‘vermenselijken’ is een illusie. De enige oplossing voor de mensen-zonder-papieren is een algemene regularisatie zodat ze uit de clandestiniteit en de onzekerheid kunnen treden, elementaire rechten kunnen krijgen en, door de schuld van het gevoerde beleid, geen drukkingsmiddel meer kunnen betekenen voor de lonen, de werkzekerheid en de arbeidsvoorwaarden van wie wel papieren heeft.