Category: Asiel

500.000 mensen-zonder-papieren zullen de komende maanden geregulariseerd worden in Italië. Bij ons, daarentegen, hebben de massale mobilisatie van mensen-zonder-papieren en de sterke solidariteitsbeweging nog geen resultaat opgeleverd. Moeten er doden vallen vooraleer er een regularisatie komt?

Jean Peltier

In maart werd begonnen met bezettingen van kerken en andere gebouwen. De acties werden opgezet vanuit de zelforganisatie UDEP (Unie voor de verdediging van de mensen-zonder-papieren). Er waren 35 bezettingen, vooral van kerken, maar ook een moskee, verschillende humanistische centra en zelfs een gebouw van de universiteit te Luik.

Duizenden mensen-zonder-papieren namen deel aan deze bezettingen. 45.000 mensen-zonder-papieren, wellicht zowat de helft van het totale aantal, heeft zich al gemeld op de bezette plaatsen om hun eis tot regularisatie te registreren. Deze beweging is bijzonder snel ontwikkeld, nadat in de herfst van vorig jaar een groep mensen-zonder-papieren die in hongerstaking was gegaan in de St. Bonifaciuskerk in Brussel, van minister Dewael de belofte kreeg dat een regularisatie mogelijk was. Dat gaf veel mensen-zonder-papieren opnieuw hoop.

Om te vermijden dat de beweging van mensen-zonder-papieren in verdeelde slagorde zou naar buiten komen, deed UDEP een oproep om overal tot kerkbezettingen over te gaan. Daarmee wil UDEP haar eis voor een permanente regularisatiecommissie op basis van duidelijke criteria kracht bijzetten.

Dit heeft ertoe geleid dat de regering op 23 mei een wetsvoorstel presenteerde om de asielprocedure te hervormen. Er is geen sprake van een regularisatie. Drie Franstalige partijen (Ecolo, PS en CDh) dienden een wetsvoorstel in rond de regularisatie van mensen-zonder-papieren, maar dat wordt door geen enkele Nederlandstalige partij ondersteund. Dewael stelt bovendien telkens opnieuw dat enkel individuele regularisaties mogelijk zijn.

Het is duidelijk dat de regering en de oppositie iedere beslissing rond de asielprocedure willen uitstellen tot na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober. Het is ook duidelijk dat de tegenstanders van een algemene regularisatie geen enkele oplossing naar voor brengen.

De huidige situatie zorgt ervoor dat tienduizenden mensen-zonder-papieren in het zwart werken tegen hongerlonen. Inzake huisvesting zijn ze in veel gevallen het slachtoffer van huisjesmelkers die hen veel laten betalen voor onbewoonbare panden. Het constante leven in de schaduw, waarbij een identiteitscontrole een groot gevaar vormt, zorgt ervoor dat mensen-zonder-papieren de speelbal kunnen worden van patroons die goedkope arbeidskrachten zoeken.

Tegenover de weigering van de regering om de eisen van de mensen-zonder-papieren ernstig te nemen, is onder meer in Luik en Brussel gereageerd met een hongerstaking. Die acties zijn begrijpelijk en ze verhogen de druk op de regering. Maar anderzijds is het mogelijk dat de beweging op deze basis verspreid raakt over tal van kleine groepen (vaak op basis van afkomst) die opkomen voor hun eigen regularisatie en niet voor de eis van een algemene regularisatie.

Het is belangrijk dat de mobilisatie van de mensen-zonder-papieren en de solidariteitsacties erg breed zijn. Het is in het bijzonder belangrijk dat de vakbonden meer betrokken worden in de acties. Dat kan door mensen-zonder-papieren lid te maken van de vakbond, maar vooral ook door andere arbeiders te mobiliseren om samen met de migrantenarbeiders in verzet te komen tegen lage lonen en uitbuiting.

Mensen-zonder-papieren op de betogingen tegen het Generatiepact. Hun tewerkstelling in het zwart zorgt ervoor dat alle lonen en arbeidscondities worden ondermijnd. De strijd daartegen moet een gezamenlijke strijd zijn van alle arbeiders, met of zonder papieren!

De afgelopen maanden werden tal van acties van mensen-zonder-papieren opgezet. Op dit ogenblik worden tientallen kerken bezet en is er een brede solidariteitsbeweging die ook steun krijgt vanuit de vakbonden, kerkgemeenschappen,… Maar de solidariteitsbeweging en de mensen-zonder-papieren beschikken in het parlement over geen enkel politiek verlengstuk. Alle Vlaamse partijen eisten daar een strengere asielwet.

Het feit dat de mensen-zonder-papieren vaak al jarenlang in onzekerheid leven en alle ongemakken die daarmee gepaard gaan erbij moeten nemen, volstaat voor de politici niet om tegemoet te komen aan de eisen van de mensen-zonder-papieren. Die voeren al maandenlang actie en kunnen daarbij rekenen op een erg brede steun. De afgelopen maanden was vooral de steun vanuit de christelijke zuil opvallend. In een betoging onder de slogan ‘Hoop-op-papieren’ in Antwerpen, stapte zelfs de bisschop mee op.

Dit leidde blijkbaar tot enige verwarring in de CD&V. Een Antwerps provincieraadslid, Marc Wellens, stelde voorstander te zijn van een vorm van regularisatie. Hij werd onmiddellijk teruggefloten door Philip Heylen, de Antwerpse lijsttrekker van de CD&V die stelde dat de partij haar standpunt niet zou wijzigen en dus geen voorstander is van een regularisatie. Ook de SP.a wil van geen wijken weten. Dalila Douifi stelde in De Kamer: "regularisatie moet de gulle uitzondering blijven, niet de regel die alle andere regels uitholt." Als voormalig medewerkster van de toenmalige minister van binnenlandse zaken, Johan Vande Lanotte, verdedigt Douifi niet weinig verrassend het actuele asielbeleid.

Andere politici stelden vooral voorstander te zijn van een strengere asielwetgeving. VLD’er Filip Anthuenis zei dat er dringend iets moet ondernomen worden tegen gezinsherenigingen. Hij voegde er aan toe: "Ik ben – zoals Mieke Vogels – voor een volledige financiële verantwoordelijkheid van de persoon die iemand naar hier haalt." Dat dit de principes van de sociale zekerheid verder ondermijnt, zal Anthuenis er graag bijnemen.

Deze standpunten voor een strengere asielwetgeving komen er op een ogenblik dat steeds meer duidelijk wordt dat heel wat mensen-zonder-papieren omwille van hun onzekere positie sterker worden uitgebuit. Er is een scherpe toename van het zwartwerk. De sociale inspectie heeft de handen vol met de vaststelling van inbreuken waarbij mensen-zonder-papieren illegaal tewerk gesteld worden tegen hongerlonen en schandalige arbeidscondities. Blijkbaar willen de traditionele partijen dat in stand houden en zelfs nog versterken.

Daarnaast moeten de standpunten van de traditionele partijen de mensen-zonder-papieren en hun aanhangers doen nadenken over het totale gebrek aan een politiek verlengstuk voor hun eisen. Geen enkele Vlaamse partij neemt het voor hen op. Het is dan ook belangrijk dat er vanuit de arbeidersbeweging steun verleend wordt aan de acties van de mensen-zonder-papieren. En ook in de discussies over de noodzaak van een andere politiek, moeten de eisen van de mensen-zonder-papieren worden opgenomen.

De politiek van opgedreven repressie tegen asielzoekers in België stuit op verzet. Ondanks de politieke tegenstand worden de acties ondersteund door een brede laag van de bevolking, actiegroepen en christelijke organisaties. De acties van de mensen zonder papieren vertrekken vaak vanuit een wanhopige situatie. Er wordt overgegaan tot hongerstakingen en kerkbezettingen. Wanhoopsdaden zullen echter niet tot resultaten leiden. Er is nood aan een georganiseerde en massale beweging om de eis van een algemene regularisatie af te dwingen.

LSP-pamflet

Regularisatie nu!

De huidige asiel- en migratiepolitiek wordt steeds strakker en scherper. Een repressief optreden gaat de migratiestroom niet tegen, maar zal enkel steeds meer mensen tot een leven in de illegaliteit dwingen!

Uitbuiting door tewerkstelling in erbarmelijke arbeidscondities en uitbuiting door huisjesmelkers zorgt niet enkel voor een neerwaartse spiraal onder asielzoekers maar zet de arbeidscondities, lonen en huisvestingscondities van iederéén onder druk! Om asielzoekers sterker te kunnen uitbuiten, wordt gebruik gemaakt van hun onzekere situatie. Als we daar komaf mee willen maken, is een volledige regularisatie nodig.

Enkel dan kunnen we komen tot een situatie van “gelijk loon voor gelijk werk onder gelijke arbeidscondities”. Dat is meteen ook het enige antwoord op het extreem rechtse argument dat goedkope buitenlandse arbeidskrachten hier ‘vlaamse’ jobs inpikken.

De kwetsbare groep sans papiers worden door deze regering misbruikt om een verdeel en heers tactiek toe te passen. Enerzijds pleit ze voor het openstellen van de arbeidsmarkt voor goedkope buitenlandse arbeidskrachten, en anderzijds voor meer repressie tegen mensen-zonder-papieren. Deze houding wordt gehanteerd om de strijd voor betere arbeidscondities van alle arbeiders onder druk te zetten.

Stop racistisch geweld!

De sociale afbraakpolitiek en stigmatisering van vluchtelingen creëert een ideale voedingsbodem voor racisme in de maatschappij. Het extreem rechtse Vlaams belang wakkert dit al jaren aan. De uitbarsting van racistisch geweld, de laatste weken zijn een rechtstreekse verantwoordelijkheid van zowel het Vlaams belang als de traditionele politiek.

Mensen zonder papieren zijn een kwetsbare groep in de samenleving. We kunnen niet toelaten dat extreem rechts geweld haar intimiderend effect ook nog eens op deze groep laat gelden.

Uiteraard moet de beweging van de sans papiers racistisch geweld veroordelen, maar tegelijk moeten we een politiek antwoord eisen. Een strengere wapenwetgeving is niet voldoende en in feite ook niet de essentiële discussie. Sociale ongelijkheid, werkloosheid en armoede zijn een ideale voedingsbodem voor extreem rechts. Zo lang voor deze problemen geen oplossing komt zal racisme en racistisch geweld slachtoffers eisen!

Collectieve strijd nodig!

Om de beweging meer slagkracht te geven moeten we maximale solidariteit met de Belgische arbeiders en hun gezinnen bewerkstelligen!

Elke vorm van verdeeldheid leidt de aandacht af van het echte probleem: de rijdom in deze maatschappij wordt niet aangewend om een degelijke levensstandaard voor de meerderheid van de bevolking te verzekeren. Bedrijven oogsten megawinsten, topmanagers strijken schandalig hoge lonen op, terwijl groeiende werkloosheid de autochtone en allochtone arbeiders treft. We hebben een eengemaakte beweging nodig van autochtone én allochtone arbeiders en hun gezinnen.

Internationaal antwoord!

De wereldwijde vlucht van mensen is te wijten aan de genadeloze greep waar neo-koloniale landen door de internationale kapitalistische instellingen in gehouden worden.

Multinationals en grote bedrijven hanteren zonder scrupules de meest brutale vormen van uitbuiting in de neo-koloniale wereld en werken daarmee de desintegratie van volledige samenlevingen in de hand. De WTO en het IMF gebruiken de gigantische schuldenlasten om een neoliberale poltieke gebaseerd op sociale afbraak af te dwingen.

Patronaat en regering zijn wereldwijd als twee handen op één buik. Linkse oppositie is nodig! LSP bouwt aan een internationale strijd voor een socialistische maatschappij, waar de maatschappelijke rijdom ten behoeve van de meerderheid komt!

In een aantal Latijns Amerikaanse landen zien we vandaag hoe de uitbouw van een strijdbeweging politiek haar uitdrukking krijgt. De arbeidersstrijd in Bolivië die tot de electorale overwinning van Evo Morales leidde, dwingt sociale hervormingen af die de macht van de uitbuitende multinationals breekt.

Met de nationalisatie van de gas- en olievoorraden toont Bolivië hoe de aanwezige rijkdom in de maatschappij uit de handen van de multinationals kan onttrokken worden. Met de vrijgekomen middelen kan echt een beleid gevoerd worden dat ingaat tegen armoede en miserie, de grootste oorzaak voor de vluchtelingenstroom.

LSP maakt deel uit van het Comitee for a Workers International (CWI) dat bouwt aan een wereldwijde arbeidersbeweging die vecht voor een socialistisch programma.

De strijd voor gelijke rechten voor mensen zonder papieren is dezelfde als de strijd voor betere arbeids- en leefcondities overal ter wereld.

LSP is actief binnen de beweging van de sans papiers en op vele andere werkingsterreinen. De uitbouw van een consequente linkse oppositie is nodig. Hier en op internationale schaal. Contacteer ons en sluit aan!

Onze eisen

– STOP REPRESSIE TEGEN SANS PAPIERS !

-LSP steunt de eis VOOR EEN ALGEMENE REGULARISATIE zoals deze ook wordt verdedigd door UDEP.

-KWALITEITSVOLLE JOBS VOOR IEDEREEN!

-MEER MIDDELEN VOOR DE SOCIALE SECTOR

– GEZAMENLIJKE STRIJD VAN BELGISCHE ARBEIDERS EN VLUCHTELINGEN voor betere arbeids- en levensvoorwaarden voor alle arbeiders en hun gezinnen, zonder onderscheid naar afkomst!

– GEEN RACISME! GEEN FASCISTISCH GEWELD!

– PAK DE MULTINATIONALS EN HUN WINSTEN AAN, NIET HUN SLACHTOFFERS!

– VOOR EEN SOCIALISTISCHE MAATSCHAPPIJ, waar de behoeftes van de meerderheid van de bevolking centraal staan, en niet de winsten van enkelen.

Vorige zaterdag betoogden in Gent zo’n 5.000 mensen in een betoging ter ondersteuning van de mensen-zonder-papieren. De betoging ging uit van de zelforganisatie van sans-papiers, UDEP, en kreeg heel wat steun vanuit het kerkasiel. De eis voor een regularisatie begint luider te klinken door deze protestbeweging. De betoging zelf was erg groot voor een Gentse betoging. De aanwezigen kwamen uit alle delen van het land.

De afgelopen weken werd actie gevoerd in tal van kerken en andere openbare plaatsen. Veel mensen-zonder-papieren zitten reeds jarenlang in een onzekere situatie. Op de Gentse betoging stelde de pastoor van de St Antoniuskerk in de Heirniswijk dat hij een aantal mensen-zonder-papieren ontmoette die al bezig zijn met acties sinds de kerkbezettingen van 1999, intussen 7 jaar geleden. Hun positie is echter nog steeds onzeker.

De hervorming van de asielprocedure zorgde er destijds voor dat de nieuwste dossiers eerst worden behandeld. Een grote groep raakt hierdoor voor langere tijd in een onzekere positie. Mensen-zonder-papieren worden vaak gedwongen om in het zwart te werken en staan bloot aan huisjesmelkers die krotten verhuren voor veel te dure prijzen. Dat zet een druk op de arbeidscondities en de huurprijzen. Uiteraard zullen huisjesmelkers en patroons dat niet erg vinden, ze zetten de mensen-zonder-papieren in als concurrenten voor andere huurders of arbeiders en kunnen op die manier de algemene condities naar beneden toe herzien.

Bovendien is een criminalisering door mensen-zonder-papieren te bestempelen als "illegalen". Daartegenover is er nood aan een eengemaakte beweging die offensieve eisen naar voor brengt. De eis van UDEP voor een algemene regularisatie is een belangrijke stap vooruit. Een regularisatie zou komaf maken aan de verdeel-en-heersmogelijkheden. Het kan bovendien gekoppeld worden aan eisen rond degelijke en goedkope huisvesting, het naleven van gelijke arbeidscondities voor alle arbeiders,…

De Linkse Socialistische Partij steunt de acties van de mensen-zonder-papieren en was uiteraard aanwezig op de betoging van vorige zaterdag in Gent. Wij koppelen de asielacties bovendien aan een bredere campagne tegen racisme en tegen racistisch geweld. De retoriek van repressie tegen mensen-zonder-papieren en het criminaliseren van asielzoekers versterkt racistische standpunten en versterkt een klimaat waarin racistisch geweld kan opleven.

Betoging in Gent op zaterdag 20 mei om 14u aan het Zuid

Terwijl extreem-rechts in Antwerpen en elders heeft getoond tot wat haar racistisch discours leidt, blijft de overheid doof voor de eisen van de mensen zonder papieren. Deze mensen worden gecriminaliseerd. En dat enkel en alleen omdat ze gevlucht zijn van de oorlog, miserie of hongersnood in eigen land. De slachtoffers worden omgetoverd tot criminelen.

De mensen zonder papieren zijn veelal slachtoffers van het plunderbeleid in de neokoloniale wereld. Maar het wordt niet beter als ze vluchten. Door hen hier illegaal te verklaren, maakt de regering zich schuldig aan de versterking van racistische ideeën onder de bevolking. Hierdoor zijn mensen-zonder-papieren immers “illegalen” geworden in plaats van “vluchtelingen”.

De mensen-zonder-papieren worden geconfronteerd met onverschilligheid van de overheid en uitbuiting door het patronaat. Ze worden vaak gedwongen tot zwartwerk voor hongerlonen.

Momenteel voeren de mensen-zonder-papieren actie op 33 plaatsen, voornamelijk kerken die bezet worden. Meer dan 45.000 mensen-zonder-papieren hebben hun gegevens achtergelaten bij UDEP (Union de défense des sans-papiers, beweging voor de verdediging van mensen-zonder-papieren) op de plaatsen waar actie wordt gevoerd. Er wordt gehoopt dat de strijd voor een regularisatie resultaten zal opleveren.

Er zijn verschillende mobilisaties en acties van arbeiders en jongeren om de regularisatie van de zowat 100.000 mensen-zonder-papieren in België af te dwingen. Zo kwamen er in Luik al een 3.000-tal mensen samen op een actie tegen het gesloten centrum van Vottem. In Brussel was er een betoging voor een algemene regularisatie met zo’n 10.000 aanwezigen. En dat is nog maar het begin van de beweging!

De strijd moet verdergezet worden want de regularisatie van mensen-zonder-papieren belangt ons allen aan. Hun uitbuiting door de patroons zet druk op alle lonen en arbeidsvoorwaarden. De strijd voor een regularisatie is dan ook een integraal onderdeel van de anti-racistische strijd.

Na de moord op Joe werd al duidelijk hoe ver bepaalde politici gingen met racistische standpunten. Het is dat klimaat dat ervoor zorgt dat fascisten meer zelfvertrouwen hebben om hun misdaden te begaan. Dat zagen we vorige week nog in Antwerpen.

Het is natuurlijk gemakkelijk om een gemeenschap aan te wijzen als "schuldigen" voor de problemen in plaats van de echte oorzaken van de problemen aan te duiden. Het onderwijs krijgt steeds minder middelen waardoor een groeiende groep scholieren uit de boot valt. Het gebrek aan werk of slechte arbeidscondities hebben op ons allen een invloed. Het is op zo’n zaken dat geweld en racisme kunnen bloeien, zoals schimmels op rot fruit.

De toename van racisme en van sociale problemen komt niet door de vluchtelingen zelf. Die worden gebruikt door het patronaat om snel veel winst te maken en om onze levensstandaard aan te pakken. Het verzet tegen racisme is een verzet tegen hetgeen de maatschappij verdeelt in de strijd tegen de ware oorzaken van de sociale problemen.

Alles want ons verdeelt, verzwakt ons! Steun de strijd van de mensen-zonder-papieren!

Eind jaren 1990 waren er reeds kerkbezettingen en in 2003 slaagde een kleine groep Iraniërs er in om na een kerkbezetting een heropening van hun dossier te bekomen. Ook nu wordt opnieuw overgegaan tot massale acties van mensen zonder papieren in de kerken. Dit leidt tot heel wat discussie over het politieke signaal dat hiermee wordt gegeven, ook door de kerken zelf.

Vanuit rechtse en extreem-rechtse hoek klinkt verontwaardiging. De dominante retoriek van meer repressie tegen asielzoekers werd immers doorbroken door de acties in de kerken, veelal met de steun van de betrokken kerken zelf. De kerk en tal van christelijke organisaties, zoals Pax Christi, spreken zich in de praktijk uit tegen het huidig asielbeleid. Pax Christi stelt zelfs dat er een regularisatie moet komen van mensen zonder papieren “die hier al lang wonen en ingeburgerd zijn”.

Dat leidt tot protest bij het Vlaams Belang, maar ook bvb bij heel wat VLD’ers. De Antwerpse VLD pleitte voor het afnemen van de subsidies aan de St Egidiusgemeenschap dat ook kerkasiel organiseert. Bovendien wordt gezocht naar mogelijkheden om asielzoekers in de kerken op te pakken of zelfs om strafrechtelijke vervolgingen op te starten. Gerolf Annemans (VB) diende daartoe klacht in.

De CD&V houdt zich opvallend op de vlakte. Wellicht zijn de meeste politici van die partij het eens met de houding van de VLD, maar het feit dat er vanuit de christelijke hoek heel wat steun komt voor het kerkasiel dwingt hen tot stilte.

De acties van de mensen zonder papieren vertrekken vaak vanuit een wanhopige situatie. Na jarenlang wachten is er nog steeds geen duidelijkheid voor veel asielzoekers. Uit wanhoop wordt overgegaan tot hongerstakingen en kerkbezettingen in heel het land. Wanhoopsdaden zullen echter niet tot resultaten leiden. Er is nood aan een georganiseerde en massale beweging om de eis van een algemene regularisatie af te dwingen. Pogingen om individuele oplossingen te vinden zullen niet volstaan, er is nood aan een collectieve strijd.

Een algemene regularisatie is noodzakelijk om komaf te maken met het misbruik dat er vandaag vaak is van asielzoekers. Die worden vaak gedwongen om in het zwart te werken aan schandalig lage lonen en slechte arbeidscondities. Ze worden vaak in slechte huizen uitgebuit door huisjesmelkers, soms zelfs met medeweten van het OCMW. Dat zorgt voor een neerwaartse spiraal en het zet de arbeidscondities, lonen en huisvestingscondities van iedereen onder druk.

Om asielzoekers sterker te kunnen uitbuiten, wordt gebruik gemaakt van hun onzekere situatie. Als we daar komaf mee willen maken, is een regularisatie nodig. Enkel dan kunnen we komen tot een situatie van “gelijk loon voor gelijk werk onder gelijke arbeidscondities”. Dat zou meteen ook een antwoord bieden voor diegenen die vrezen dat buitenlanders hier alle jobs zouden komen inpikken door goedkoper te werken.

Dat zal op zich natuurlijk niet volstaan om tegen te gaan dat mensen moeten vluchten. Vluchtelingen gaan niet op de loop voor hun plezier, maar vaak uit noodzaak. Een politieke noodzaak of een economische noodzaak. Heel veel ex-koloniale landen zijn er erg aan toe. Dat komt niet omdat het IQ van de Afrikanen lager is, zoals wordt beweerd door VB-parlementslid Filip Deman, maar door een jarenlange plundering van het continent door Westerse multinationals. Om daar een antwoord op te bieden, stellen wij dat het noodzakelijk is om de multinationals aan te pakken en niet hun slachtoffers.

De strijd tegen de onmenselijke voorwaarden die gecreëerd worden door dit systeem, is een strijd voor een andere samenleving. De Linkse Socialistische Partij komt op voor een socialistisch alternatief waar niet de winst centraal staat. Enkel met een socialistisch systeem kunnen we vermijden dat mensen uit wanhoop have en goed achterlaten om elders uitgebuit te worden.

“Vandaag betogen we, morgen gaan we stemmen”

In de afgelopen weken was er een explosieve stijging van de protesten, werkonderbrekingen en studentenstakingen door immigranten in de Verenigde Staten. Miljoenen mensen zijn de straat opgegaan. Volgens persberichten namen 2 miljoen mensen deel aan betogingen in 120 steden. Begin april protesteerde bijna een miljoen mensen in Los Angeles. In Chicago en Dallas deden honderduizenden mee aan de protesten. Volgens politieschattingen betoogden 350.000 tot 500.000 mensen in Dallas. Over het hele land werden demonstraties bezocht door tienduizenden immigranten, voornamelijk arbeiders van Latijns-Amerikaanse afkomst.

Bryan Koulouris, Boston

De protesten zijn opgelaaid door het aannemen van de wet ‘HR 4437’ in het Huis van Afgevaardigden. Deze wet heeft de bedoeling om van immigratie een federaal misdrijf te maken. Het zou er zelfs toe leiden dat het verlenen van bijstand aan een illegale immigrant strafbaar wordt. Dit zou betekenen dat er een dreiging van massale arrestaties gaat ontstaan richting docenten die lessen in Engels als tweede taal geven, richting artsen die gewonde mensen zonder papieren helpen en richting wijkcentra die service verlenen aan immigranten; en de lijst gaat zo nog wel even door.

Demonstrerende immigranten hielden borden omhoog met de tekst: “Wij zijn arbeiders, geen criminelen” en “Geen mens is illegaal”. Andere borden gaven een waarschuwing: “Vandaag protesteren we – morgen stemmen we”.

De reactionaire gewelddadige “Minute men”, die een stevige anti-immigrantenhouding hebben, en de meest extreme rechtervleugel van de Republikeinen, beweren dat immigranten parasiteren op de samenleving. Immigranten betalen echter 7 miljard aan de sociale zekerheid, terwijl zij daarvan zelf niks terugzien.

Immigranten zonder verblijfsvergunning werden – voor het eerst in de geschiedenis – in Amerikaanse legeruniformen naar het buitenland gestuurd om daar te vechten in de oorlog om de olie in Irak. Een arbeider op de demonstratie droeg een bord met de tekst: “Meneer Bush, mijn Mexicaanse zoon is gestorven in Irak.”

Deze “illegale” immigranten leven voornamelijk in de armere gebieden van de VS; ze hebben geen kiesrecht, en ze hebben veel minder toegang tot sociale voorzieningen dan andere bevolkingsgroepen in de VS. De realiteit laat zien dat het niet de immigranten zijn die “parasiteren op de sammenleving”. In feite parasiteert het Amerikaanse kapitalisme op de immigranten.

De massale uiting van woede over de introductie van het wetsvoorstel HR 4437 is een klassiek voorbeeld van hoe de “zweep van de contra-revolutie” de arbeidersmassa’s tot protesten aanzet.

Om het momentum vast te houden en successen te bereiken, zal de beweging voor migrantenrechten niet enkel tegen dit wetsvoorstel moeten vechten, maar ook tegen de kwestie van lage lonen, voor amnestie, voor verblijsvergunningen voor iedereen “zonder papieren” en de enorme behoefte aan gezondheidszorg voor alle Amerikaanse arbeiders. HR 4437 zal waarschijnlijk niet omgezet worden tot wet. De heersende klasse in de VS is afhankelijk van immigratie. Grote ondernemingen geven de voorkeur aan laag betaalde arbeid. Volgens het Pew Hispanic Center zijn er momenteel tussen de 11 en 12 miljoen “illegale” immigranten in de VS, die dus geen enkele verblijfsvergunning hebben en ook geen toestemming om in het land te verblijven.

Veel van deze immigranten zijn in dienst bij werkgevers, die geen vragen stellen en die extreem lage lonen uitbetalen. De meeste van hen doen schoonmaakwerk in de huizen van de rijken, maken ziekenhuizen schoon, halen vuilnis op etc. Lage lonen betekenen meer winsten om de zakken van de patroons te vullen.

Dit wetsvoorstel is voorgesteld om een deel van de sociaal-conservatieve achterban van de Republikeinse partij tevreden te stellen. Het is ten slotte een verkiezingsjaar. De scheidingen die binnen de Republikeinse partij zichtbaar zijn geworden tonen haar tegenstrijdige rol als een partij die tegelijkertijd de belangen van het grootkapitaal verdedigt, maar ook inspeelt op een basis van christen-fundmentalistische en sociaal-conservatieve elementen.

Illusies in wetsvoorstel McCain-Kennedy

Een ander wetsvoorstel dat door het Congres is voorgesteld, het wetsvoorstel McCain-Kennedy, is een meer zuivere vertaling van de belangen van de elite in de VS. De initiatiefnemers van dit voorstel willen amnestie geven aan enkele arbeiders, maar tegelijkertijd willen ze de dreiging van uitzetting als een “zwaard van Damocles” boven het hoofd van miljoenen anderen laten hangen. De dreiging uitgezet te worden kan er voor zorgen dat arbeiders zich niet durven organiseren in buurten en werkplaatsen voor meer rechten en betere leefomstandigheden.

Helaas zijn er een groot aantal illusies in de zich ontwikkelende beweging over dit voorstel, vooral bij de leiding van de beweging. Een voorbeeld hiervan is dat een van de bewuste senatoren, Ted Kennedy, tijdens de manifestatie voor immigrantenrechten in Boston was uitgenodigd als spreker. Een ander voorbeeld is het feit dat de Internationale Dienstverleners Vakbond, die 100.000 immigrantenarbeiders vertegenwoordigt, haar enthousiaste steun uitsprak voor het bewuste voorstel.

Dit voorstel is echter geen antwoord op de rechtse aanval op migranten. De voornaamste voorstander van dit wetsvoorstel is de Onmisbare Coalitie voor ArbeidersImmigratie (OCAI). Deze coalitie bestaat uit de hoofden van de hotel-, bouw-, restaurant- en zorgsectoren, die structureel de vorming van vakbonden in hun bedrijven saboteren. De belangen van de rijken worden uitgedrukt in het McCain-Kennedy wetsvoorstel. “Gastarbeiders” die amnestie krijgen, worden uitgezet als zij langer dan 60 dagen werkloos zijn. Uit angst om ontslagen en uitgezet te worden, zullen ‘gastarbeiders’ zich niet snel organiseren in hun bedrijf.

McCain en Kennedy willen ook strengere militaire controles aan de grens met Mexico; op dit moment sterven jaarlijks al 400 immigranten tijdens pogingen de grens over te steken. De miljoenen die men hierin wil investeren, zijn hard nodig voor gezondheidszorg, onderwijs, programma’s van publieke werken en voor hulp aan de slachtoffers van de orkaan Katrina. De vakbeweging zou een leidende rol moeten spelen in de strijd voor de rechten van immigranten. De AFL-CIO, die historisch gezien een anti-migranten standpunt innam, veranderde haar standpunt in de ‘90’er jaren, toen ze een meer pro-migranten standpunt ging uitdragen. Leiders van de AFL-CIO hebben, en dat is een verdienste, zich zowel de HR 4437 als het wetsvoorstel van McCain en Kennedy verzet.

Op dit moment groeit langzaam de roep voor een algemene staking van immigranten op 1 mei. De vakbondsleiders moeten deze gelegenheid aangrijpen om autochtone arbeiders voor te lichten over het belang van de hervorming van immigratiewetgeving en om de ongeorganiseerde arbeiders van allochtone afkomst die aan de staking deelnemen, te organiseren in vakbonden. Industriële acties en solidariteitsbetogingen moeten worden georganiseerd ter ondersteuning van onze “illegale” mannelijke en vrouwelijke kameraden.

De strijd voor migrantenrechten is in het belang van de gehele arbeidersklasse. De ondernemingen zijn de veroorzakers van lage lonen, niet onze mede-arbeiders. Als “illegale” arbeiders steeds in de angst leven te worden uitgezet, dat wordt onze collectieve kracht aan de onderhandelingstafel ondermijnd. Alleen door collectieve strijd kunnen we fatsoenlijke lonen, arbeidsomstandigheden en pensioenen afdwingen, alsmede andere voordelen. Een aanval op één is een aanval op ons allemaal!

Solidariteit over de grenzen

Solidariteit over de grenzen heen is eveneens noodzakelijk. Deze kwestie roept de volgende vraag op: Waarom zijn zovele miljoenen bereid om mogelijk te sterven, geïsoleerd te worden van hun familie en van hun eigen gemeenschap en taal, enkel om naar de VS te komen? Het antwoord ligt besloten in de wereldwijde politiek van het grootkapitaal, met name de praktijken van het VS-imperialisme. Op 1 januari 1994 werd het Noord-Amerikaanse Vrijhandels Akkoord de economische achtergrond voor ontberingen door heel de VS, Canada en Mexico. Deze ‘overeenkomst’ tussen politici en grote bedrijven heeft de Amerikaanse industrie vernietigd, land gestolen van kleine Mexicaanse landbouwbedrijven en miljoenen in armoede gestort. Flint, gelegen in de staat Michigan, het voormalige centrum van de auto-industrie, is een spookstad geworden; locaties waar slavenarbeid wordt verricht, zijn verspreid door heel Mexico. Halverwege de jaren ’90 nam de immigratie vanuit Mexico enorm toe. Het rampzalige vrijhandelsbeleid werd opgelegd door de regering Clinton en de Democratische Partij, die geen vrienden zijn van arbeiders en onderdrukten.

Het IMF en de Wereldbank hebben door heel Latijns-Amerika leningen met enorm veel bijkomende voorwaarden verstrekt. Sommige landen betalen de meerderheid van het overheidsbudget aan deze instellingen. Het IMF en de Wereldbank eiste van deze landen dat ze “structurele aanpassingsprogramma’s” door zouden voeren, oftewel een vernietiging van de publieke sector, massale privatiseringen, het uitkleden van rechten van arbeiders en de afschaffing van maatregelen ter bescherming van het milieu. De achteruitgang van leefomstandigheden in Latijns-Amerika heeft velen doen vluchten naar de VS. Deze neoliberale aanvallen hebben echter in de gehele regio ook tot een opleving van strijd geleid.

Deze maatregelen worden niet enkel veroorzaakt door “slechte” politici of “gemene” managers: ze maken onderdeel uit van de kapitalistische logica. In de jacht naar winst overleven slechts de meest meedogenlozen. Dat is de reden waarom Walmart nu de grootste werkgever is.

De arbeidersklasse moet op de wereldwijde aanvallen vanuit het bedrijfsleven reageren met wereldwijde solidariteit. Door een gevecht voor fatsoenlijke leefomstandigheden, kunnen we gevechten winnen; de recente gebeurtenissen in Frankrijk zijn hiervan het bewijs. Internationaal verzet is noodzakelijk om de pogingen vanuit het bedrijfsleven om een race naar de bodem te beginnen, tegen te houden; het is een race die we zullen verliezen en die enkel voor de miljardairs winst zal opleveren, indien de arbeidersklasse zich niet verenigt om gezamenlijk de strijd aan te gaan en een alternatief op te bouwen.

Om een permanente overwinning te realiseren, moeten we de strijd voor systeemverandering winnen. We hebben een maatschappij nodig, gebaseerd op menselijke behoefte en internationale arbeidersdemocratie, niet op basis van hebzucht van ondernemers en aanvallen op de rechten van arbeiders. Wij vechten voor een wereld waarin mensen kunnen kiezen waar ze willen wonen, gebaseerd op behoefte, niet op basis van schaarse toegang tot bestaansmiddelen.

Socialist Alternative (onze zusterorganisatie in de VS) neemt deel aan de beweging voor immigrantenrechten in diverse steden van het land. Wij organiseren een campagne richting 1 mei, de dag van de Arbeid. Wij verdedigen een strategie en een programma om immigranten en autochtonen te overtuigen van de noodzaak van de strijd voor een betere wereld. Dit omvat ook de strijd voor een nieuwe partij voor alle werkenden, om een oppositie te kunnen bieden aan de pro-kapitalistische Democratische en Republikeinse partij. Vecht met ons mee voor een socialistische wereld!

Op 1 april was er in Verviers een betoging van UDEP, de Unie voor de verdediging van mensen zonder papieren. De betoging eiste de regularisatie van alle mensen zonder papieren.

François Barzin

Met de betoging wordt druk gezet op de politici. Op dit ogenblik probeert minister Patrick Dewael een wet gestemd te krijgen die familieherenigingen enkel nog toelaat in de gesloten centra. Hierdoor zou het mogelijk worden om kinderen op te sluiten. Dat is nochtans in strijd met de mensen- en kinderrechten.

Een 500-tal betogers trok door de straten van Verviers in een vrolijke optocht. Heel wat inwoners van de stad waren wat verrast door de levendige betoging in de anders zo rustige stad. Er waren verschillende organisaties aanwezig op de betoging, waaronder "Entraide et fraternité", "Droit devant", Ecolo, MAS,…

De betogers werden aan het stadhuis opgewacht door de burgemeester van Verviers die de eisen van de betogers in ontvangst nam. In de eisen van de betogers werd er een link gelegd naar het huidig kapitalistisch systeem dat er voor zorgt dat mensen gedwongen worden om hun land te ontvluchten waardoor ze daarenboven nog eens het risico lopen om uitgebuit te worden in het land waarin ze terecht komen. Uiteindelijk worden zij dan nog het meest gestraft door ze terug het land uit te zetten, terwijl ze eigenlijk de grootste slachtoffers zijn.

De vakbonden die nochtans hadden beloofd om mee te mobiliseren voor deze betoging waren grotendeels afwezig. Er waren enkel een aantal militanten op individuele basis.

VS: protestbeweging tegen anti-migrantenwetgeving

De afgelopen weken is een belangrijke beweging begonnen van migrante arbeiders in de VS. Duizenden betogers protesteerden tegen de anti-migrantenwetgeving die door de Republikeinen wordt voorgesteld. Deze wetgeving zou ertoe leiden dat alle mensen-zonder-papieren als ‘criminelen’ worden beschouwd op basis van de wet HR4437. Op de laatste massale betoging in Dallas, Texas, waren er volgens de politie 500.000 betogers. In Minnesota waren er 30.000 betogers.

Pamflet dat op de acties wordt verspreid door Socialist Alternative

De afgelopen weken waren er in heel het land massale betogingen en acties tegen de anti-migrantenwet HR4437. Deze beweging toont de kracht van migrante arbeiders en jongeren als ze zich mobiliseren om te strijden tegen racisme.

De rechterzijde wil alle mensen-zonder-papieren criminaliseren en ervoor zorgen dat het ook een misdaad wordt om hen te helpen. Maar migranten zijn geen criminelen of terroristen, het zijn voornamelijk arbeiders en jongeren zoals iedereen, die hun gezin proberen overeind te houden in erg moeilijke omstandigheden en met harde arbeidscondities voor slechte lonen.

Het is belangrijk dat de mobilisatie tegen HR4437 wordt verder gezet en gebruikt wordt om te protesteren tegen iedere vorm van criminalisering van migranten. Het momentum van de historische mobilisaties moet gebruikt worden om een nieuwe burgerrechtenbeweging op te bouwen: een beweging die opkomt voor volledige en gelijke rechten voor migrante arbeiders en jongeren en voor een beter leven voor alle arbeiders in de VS.

De strijd van de migrante arbeiders belangt alle arbeiders aan. Het patronaat wil dat de migrante arbeiders een tweederangsstatuut behouden met zo weinig mogelijk rechten. Hierdoor is het makkelijker om hen uit te buiten en is het moeilijker voor de volledige arbeidersbeweging om in te gaan tegen de asociale aanvallen van Bush en de patroons.

De voorgestelde wetten in het Congres (het Amerikaans parlement) zullen geen einde maken aan het tweederangsstatuut van migranten. Ook de voorstellen van de McCain en Kennedy volstaan niet. Volgens dat voorstel zou het voor een aantal migranten mogelijk worden om een legaal statuut te verwerven, maar de procedure zou jarenlang aanslepen en migrante arbeiders die werken zouden duizenden dollars aan boetes moeten betalen. Dit wetsvoorstel wordt gesteund door grote bedrijven zoals Wal-Mart, dat een constante toevoer van goedkope migrantenarbeid wil zonder gelijke rechten te moeten toekennen. Gelijke rechten zouden de winsten bedreigen.

Wij komen op voor een volledige en onvoorwaardelijke regularisatie van alle mensen-zonder-papieren in de VS. Dat is de enige manier waarop volledige gelijke rechten kunnen worden toegekend. We kunnen deze eisen afdwingen. Zonder onze arbeid kan de economie niet functioneren en kunnen bedrijven geen winsten maken. Door onze mobilisatie kunnen we papieren bekomen voor alle migranten.

Er wordt opgeroepen tot een nationale stakingsdag van migrante arbeiders, een “dag zonder migranten” op 1 mei. We roepen op om van deze dag gebruik te maken om overal acties te ondernemen: scholieren- en studentenstakingen en acties in de bedrijven.

De ontwikkeling van een massabeweging voor gelijke rechten is van enorm belang. Om van de beweging een succes te maken en de VS-elite te verslaan, is het nodig om bredere lagen van de Amerikaanse arbeidersbeweging te mobiliseren en duidelijk te maken dat de strijd van de migrante arbeiders in het belang van alle arbeiders is. Samen komen we op voor degelijke jobs, sociale zekerheid,… voor alle arbeiders zonder enig onderscheid.

Onze eisen

> Papieren voor iedereen, onmiddellijke en onvoorwaardelijke regularisatie van alle mensen-zonder-papieren

> Geen uitwijzingen of aanvallen op de migrantengemeenschappen

> Toekenning van een rijbewijs aan wie dit vraagt, los van de migratiestatus

> Een minimumloon van 12,5 dollar per uur voor alle arbeiders

> Voor het organiseren van de ongeorganiseerden in vakbonden

> Voor een gratis en publieke gezondheidszorg voor iedereen. Gezondheidszorg is een recht, geen privilege

> Voor arbeiderseenheid. Wie aan één van ons raakt, raakt ons allemaal

De voordeur blijft voorlopig gesloten voor Oost-Europese arbeiders, maar de achterdeur staat wagenwijd open. De discussie over het openstellen van de Belgische arbeidsmarkt voor arbeiders van de “nieuwe EU-lidstaten” is weer een typisch Belgisch compromis geworden.

Dagmar Walgraeve

Uiterlijk voor 1 mei moest de Europese commissie weten of België het toegangsverbod zou opheffen of verlengen. Aangezien onze federale overheidsdiensten nog niet klaar zijn met de beleidsuitvoering (verplichte registratie, verhoogde controles, …) kan men de grenzen nog niet volledig openen. Peter Vanvelthoven, minister van Werk, benadrukt echter dat dit “zo snel mogelijk” moet kunnen. Om nu al tegemoet te komen aan het patronaat, wordt de aanvraagprocedure voor een arbeidskaart ingekort van 30 dagen naar 5 dagen voor “knelpuntberoepen”, beroepen met onvoldoende Belgische kandidaten. Dit is weer een zoveelste cadeau van de regering aan het patronaat om goedkope werkkrachten te vinden. De Belgische regering is koploper in Europa inzake “directe jobcreatie” (lees: cadeau’s voor de patroons). Maar veel opvallender is dat ze als laatste komt, inzake investeringen in beroepsopleidingen… Met de recente goedkeuring van de Bolkensteinrichtlijn, kunnen Poolse bedrijven zich voortaan in België vestigen. Vooral in de bouwsector zijn er nu al veel “gedetacheerde arbeiders” actief.

Een zoveelste aanval op onze verworvenheden?

Het opengooien van de arbeidsmarkt voor werknemers van de nieuwe EU-lidstaten en de Bolkensteinrichtlijn komen bovenop het lijstje van delocalisering en herstructurering. Net zoals het generatiepact en de discussie over loonmatiging, zijn het stuk voor stuk aanvallen op onze arbeidsomstandigheden. De Europese kapitalistische klasse probeert hiermee te antwoorden op de toenemende concurrentie tussen landen en tussen bedrijven.

De uitbreiding van de Europese Unie is daar een onderdeel van aangezien de grootste machten de talrijke geschoolde en goedkope werkkrachten in de Oost-Europese landen willen uitbuiten. Dit zal deels gebeuren door delocalisatie, deels door “goedkopere” arbeiders naar hier te brengen. Het patronaat wil de lagere lonen en slechtere arbeidsomstandigheden van deze arbeiders gebruiken om de levensstandaard van alle arbeiders in Europa naar beneden te halen. Zelfs al worden de arbeids- en loonsvoorwaarden gerespecteerd, dan nog zal dit onze verworvenheden ondermijnen. Om de winsten te maximaliseren zullen de bedrijven vaste contracten met degelijke lonen vervangen door interimarbeid aan het minimumloon: volledig legaal maar stukken goedkoper. “Irish ferries”, bijvoorbeeld, wou door onder een andere vlag te varen, gesyndiceerde arbeiders vervangen door niet-gesyndiceerde, hoofdzakelijk migrantenarbeiders aan 3,76 €/u (een derde minder dan het huidige loon). De vloot werd bezet door stakende arbeiders en de vakbonden waren verplicht om een solidariteitsbetoging te organiseren. 100.000 mensen kwamen op straat tegen de uitbuiting van migrantenarbeiders. De vakbonden waren echter niet bereid om de strijd effectief te organiseren en sloten een compromis om het Ierse minimumloon te betalen. Een kleine verbetering voor de arbeiders, maar Irish Ferries bespaart wel 11,5 miljoen euro per jaar op de loonkosten!

Het tweede voordeel voor het patronaat is het verzwakken van de vakbond. Net zoals voor interimarbeiders, is het moeilijk voor migrantenarbeiders zich te organiseren door de hoge uitbuitingsgraad en grote werkonzekerheid. Bijkomende moeilijkheid voor deze laatste is dat ze de rechten hier niet kennen, noch de taal. Het initiatief van het ACV om pamfletten uit te delen in het Pools om de Poolse bouwvakkers te informeren over hun rechten, is een belangrijke ontwikkeling, maar verre van voldoende.

Om een antwoord te bieden, moeten we de oorsprong van deze aanvallen aanpakken: de groeiende crisis van het kapitalisme. Wereldwijd zien we dat bedrijven lonen en arbeidsomstandigheden aanvallen om winsten te maximaliseren. Ze zijn steeds op zoek naar goedkopere werkkrachten. Vroeger werden vrouwen gebruikt om de lonen van mannen te ondermijnen. Nu verdienen vrouwen nog steeds 25% minder dan mannen. Dure arbeiders worden vervangen door goedkopere jongeren via interimarbeid of startbanen.

We moeten ons verzetten tegen iedere poging om de arbeidersklasse te verdelen: verenigd staan we het sterkst. Als er geen migranten waren, dan zouden de patroons onze lonen wel op een andere manier aanvallen. We moeten de rechten van migrantenarbeiders verdedigen, alsook de rechten van illegale arbeiders.

UDEP, een organisatie van mensen zonder papieren, stelt terecht: “papieren of niet, we zijn allemaal arbeiders”. De woordvoerder van UDEP, Claude Matuba stelde het zo: “Zwartwerk leidt tot lagere lonen voor iedereen, regularisatie leidt tot hogere lonen voor iedereen.” Enkel de consequente verdediging van de levensstandaard van de arbeidersklasse en de voortdurende strijd opdat elke nieuwe arbeider, Pool of Belg, aangeworven wordt aan dezelfde “oude” voorwaarden, kan de neerwaartse spiraal tegenhouden.

We moeten ervoor strijden dat de vakbonden ook de meeste uitgebuite lagen van de arbeidersklasse (vrouwen, jongeren, migranten, …) organiseren. Enkel met strijdbare en democratische vakbonden die alle lagen van de arbeidersbeweging organiseren, kunnen we ons verdedigen tegen de aanvallen van de burgerij.