Category: Asiel

Op de laatste schooldag voor de kerstvakantie werd in Doel om 7 uur ’s ochtends een schoolmeisje van 11 jaar opgepakt. Samen met haar ouders (die uit Kosovo komen) werd ze vastgezet en overgebracht naar een gesloten asielcentrum. Haar misdaad? Ze beschikte niet over de nodige papieren. Tegen het opsluiten van “kinderen-zonder-papieren” begint er meer protest te komen. Terecht!

De “Beweging Kinderen Zonder Papieren” organiseert in april een protestactie aan het gesloten centrum in Merksplas. De organisatie wil daarmee protesteren tegen het feit dat nog steeds kinderen-zonder-papieren in gesloten centra (dus achter tralies) worden opgesloten in dit land. Dat soort praktijken gaat in tegen de rechten van de kinderen.

De Beweging stelt in een open brief: “Rapporten van mensenrechtenorganisaties, bevindingen van kinderpsychiaters e.a. wijzen op de nefaste invloed die deze vorm van gevangenschap heeft op de psychosociale ontwikkeling van deze kinderen. In dergelijke kindonvriendelijke omgeving hebben kinderen geen normaal contact met leeftijdgenootjes, geen normale speelmogelijkheden. Zij ervaren de machteloosheid van hun ouders, die zelf door hun situatie in voortdurende stress verkeren. Zij verliezen zo het nodige vertrouwen in hun ouders en in de wereld van de volwassenen. Zij worden psychisch getraumatiseerd. Men mag en kan kinderen dit niet aandoen.”

Bovendien zien we dat steeds meer wordt overgegaan tot het oppakken van kinderen aan de schoolpoort. Daarna worden ze wekenlang vastgehouden om hen uiteindelijk te deporteren. Het is evident dat dit tot trauma’s leidt, en dit niet enkel onder kinderen die zelf opgepakt worden.

Op dit ogenblik zitten een 30-tal kinderen opgesloten in verschillende gesloten centra. Terwijl criminele jongeren niet zomaar in een gevangenis komen maar begeleid worden (en terecht overigens), is dat voor kinderen zonder papieren niet het geval. Blijkbaar maakt het Belgische regime de inschatting dat de misdaad van deze kinderen daarvoor veel te erg is!

Wij zijn tegen gesloten centra. Vluchten is volgens ons geen misdaad, het is in veel gevallen net een gevolg van misdaden begaan tegen de lokale bevolking. In plaats van de verantwoordelijken voor de plundering van de neokoloniale wereld aan te pakken, kiest men er in Europa voor om de slachtoffers ervan aan te pakken. Vluchten doet men niet voor het plezier, het achterlaten van familie en (schaarse) bezittingen is vaak een bijzonder moeilijke ervaring. Wij denken dat het nodig is om ons te richten tegen een economisch systeem dat niet in staat is om iedereen een degelijke toekomst aan te bieden.

Het opsluiten van kinderen in gesloten centra is een pervers gevolg van de logica van het huidige asielbeleid dat erop gericht is om vluchtelingen te criminaliseren. LSP roept alvast op om deel te nemen aan de protestactie van 15 april in Merksplas.

Op de site http://www.kinderenzonderpapieren.be staat meer informatie over de manifestatie op maandag 15 april om 15u voor de poorten van het gesloten centrum Merksplas.

Een aantal gezinnen van Roma-afkomst heeft leegstaande huizen in het polderdorp Doel gekraakt. Deze gezinnen wilden hun kinderen naar scholen in de naburige gemeente Kieldrecht sturen, maar dit stuitte op een njet van het gemeentebestuur. CD&V-burgemeester Marc Van de Vijver stelde dat het geen zin had om de kinderen in te schrijven aangezien de gezinnen toch uitgeprocedeerd zijn en binnenkort naar een gesloten centrum moeten. Uiteindelijk moest het gemeentebestuur na tussenkomst van hogerhand haar positie wijzigen.

Het schepencollege van de gemeente Beveren wilde een 40-tal kinderen van Roma-afkomst niet inschrijven in de gemeentescholen. De gemeente stelde dat het om uitgeprocedeerde illegalen gaat en dat ze dus niet moeten ingeschreven worden. De Roma hebben leegstaande gebouwen in Doel bezet omdat ze nergens anders onderdak vinden.

Blijkbaar wou CD&V-burgeester Van de Vijver scoren met deze maatregel in de hoop om zo VB-kiezers terug te winnen. Uiteraard ontkende hij dat en stelde hij dat het geen zin heeft om de kinderen in te schrijven aangezien ze toch allemaal zullen worden opgepakt en in een gesloten centrum terechtkomen.

Het is bijzonder cynisch dat kinderen van mensen die in moeilijke omstandigheden proberen te overleven geen toegang zouden krijgen tot onderwijs. Achteraf kan dan gezegd worden dat ze niet willen studeren? Bovendien is de maatregel in de gemeente Beveren niet in overeenstemming met de rechten van kinderen. Ook kinderen van ouders die hier niet legaal verblijven, hebben recht op onderwijs. De wet vermeldt niet "behalve in Beveren". Bijgevolg gaan we ervan uit dat deze wettelijke richtlijn ook daar van toepassing is.

Ook het argument dat ze toch in gesloten centra zullen terecht komen, getuigt van een hard cynisme. In plaats van op te komen voor alle lokale kinderen, heeft de CD&V-burgemeester op voorhand een groep kinderen uitgesloten. Dat staat in een schril contrast met eerdere standpunten van verantwoordelijken in het katholiek onderwijs die stelden dat het schoolasiel een actie is die steun verdient. Tot schoolasiel zal het in Beveren niet komen als het van de lokale CD&V afhangt…

Uiteindelijk moest het gemeentebestuur toch toegeven, maar enkel na druk van hogerhand. Het ministerie van onderwijs had gesteld dat de positie van de gemeente onaanvaardbaar was. Dat is de enige reden waarom De Roma-kinderen nu toch naar de gemeentescholen kunnen.

Eind juli kondigde de UDEP, de zelforganisatie van de mensen-zonder-papieren die ijvert voor duidelijke criteria voor regularisatie, aan dat ze schooldirecties en oudercomités zou aanspreken over de mogelijkheid van schoolasiel. Van het katholiek onderwijs kwam er officieel steun. Dat standpunt kwam er nadat een school in Eeklo onderdak gaf aan een gezin dat dreigt uitgewezen te worden naar verschillende landen. Het Gemeenschapsonderwijs doet niet mee.

Emiel Nachtegael

Het schoolasiel is een uitdrukking van de groeiende solidariteit vanuit de bevolking voor de mensen-zonder-papieren. Eerder vonden er massale betogingen plaats, onder andere met de steun van enkele bisschoppen, de vakbonden en nu ook enkele schooldirecties en oudercomités.

Dit leidde reeds tot ongenoegen bij minister Dewael die stelde dat een schoolinstelling zich aan de wetten moet houden. Dat wordt helaas overgenomen door de leiding van het gemeenschapsonderwijs. De expliciete steun van het katholiek onderwijs, leidde reeds tot heel wat protest van politici en commentatoren.

Het is echter geen toeval dat er druk komt op een aantal scholen. Het geval in Eeklo was erg schrijnend. Een man uit Jemen en een vrouw uit Azerbeidjan met kinderen, waarbij de kinderen met de vrouw zouden uitgewezen worden naar Azerbeidjan en de man naar Jemen… Kinderen die school lopen, kunnen vaak rekenen op de steun van klasgenootjes en andere kennissen in het verzet tegen uitwijzingen. Het is belangrijk dat de scholen aangeven dat ze die solidariteit ondersteunen en niet willen breken.

In Frankrijk is een soortgelijke schoolasielbeweging aan de gang, waar de solidariteit met de schoolgaande kinderen en hun families heel concreet wordt door het ‘adopteren’ door Franse gezinnen. Ook de vakbonden zouden de druk op de regering moeten opvoeren. Duizenden illegalen die hun land ontvluchten vanwege politieke onderdrukking of economische wanhoop, werken in ons land in erbarmelijke omstandigheden zonder verblijfsvergunning waardoor zij overgeleverd worden aan de willekeur van de patroons.

Wij steunen de schoolacties en roepen op tot brede solidariteit. Daarnaast voeren wij de strijd voor een socialistische samenleving zonder armoede, werkloosheid, uitbuiting of oorlog waar de redenen tot vluchten, of ze nu politiek of economisch zijn, niet langer bestaan Het zijn onder andere de schrijnende werk- en leefomstandigheden in de neokoloniale wereld die mensen tot wanhoopsoplossingen als vluchten brengen.

Maar daaraan heeft de Belgische regering geen boodschap. Zoals Walter Roggeman, directeur van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie in Sint-Niklaas, in De Standaard stelde: “Wat hebben zij die zich nu verschuilen achter de wetgeving al gedaan om een einde te maken aan die schrijnende onrechtvaardige verdeling van middelen en goederen over deze wereld? Wanneer zullen een goede gezondheidszorg en degelijk onderwijs een recht worden van ieder kind op deze wereld?”

In het katholiek onderwijs komt er officieel steun voor de acties van scholen die het opnemen voor mensen zonder papieren. Dit standpunt kwam er nadat een school in Eeklo onderdak gaf aan een gezin dat dreigt uitgewezen te worden naar verschillende landen. Het Gemeenschapsonderwijs doet niet mee.

De afgelopen maanden kwam er vanuit de katholieke zuil heel wat steun voor de mensen zonder papieren. Kerken werden opengezet voor kerkasiel en op de betogingen van de mensen zonder papieren liepen zelfs enkele bisschoppen mee. Nu wordt dit verder gezet met het groene licht voor schoolasiel in het katholiek onderwijs.

Dit leidt tot heel wat ongenoegen bij minister Dewael die stelde dat een instelling die moet voorzien in de opvoeding van kinderen zich aan de wetten moet houden. Dat wordt overgenomen door de leiding van het gemeenschapsonderwijs. Urbain Lavigne, gedelegeerd bestuurder van het gemeenschapsonderwijs, stelde in De Morgen: “Een school heeft niet de taak om asielzoekers op te vangen. Als deel van de overheid kunnen we niet ingaan tegen wat de minister oplegt.” Hopelijk volgt Lavigne niet deze logica als de onderwijsminister besparingen oplegt…

Mieke Van Hecke, directeur-generaal van het katholiek onderwijs, stelde: “Elke school die asiel geeft, heeft mijn steun en sympathie”. Bovendien stelt ze onder de indruk te zijn van het engagement van de zelforganisatie UDEP. Dat leidde reeds tot heel wat protest van politici en commentatoren. In Gazet van Antwerpen stelde Paul Geudens in zijn editoriaal: “Als burger, en zeker als dame met een grote maatschappelijke verantwoordelijkheid zoals Mieke Van Hecke, heb je de plicht de wet na te leven. (…) Dàt moet je de jeugd ook bijbrengen.”

Het is echter geen toeval dat er druk komt op een aantal scholen. Het geval in Eeklo was bijvoorbeeld erg schrijnend. Een man uit Jemen en een vrouw uit Azerbeidjan met kinderen waarbij de kinderen met de vrouw zouden uitgewezen worden naar Azerbeidjan en de man naar Jemen… Kinderen die school lopen, kunnen vaak rekenen op de steun van klasgenootjes en andere kennissen in het verzet tegen uitwijzingen. Het is belangrijk dat de scholen aangeven dat ze die solidariteit ondersteunen en niet willen breken.

Wat de politici en burgerlijke krantencommentatoren ook mogen zeggen, het is positief dat er in de scholen ruimte komt voor schoolasiel. Dat kan de beweging van de mensen zonder papieren verbreden naar andere ouders, leerkrachten, klasgenoten,…

Op de derde nationale betoging van de mensen-zonder-papieren waren er op 17 juni in Brussel meer dan 10.000 aanwezigen. Dit toont aan dat de solidariteitsbeweging niet aan het afzwakken is. Toch werd de dag na de betoging door UDEP beslist om op te roepen tot een algemene hongerstaking in de bezette plaatsen. De verantwoordelijken van UDEP erkennen dat dit een wanhoopsdaad is. Ze stellen dat ze zich ondanks de enorme mobilisatie van de mensen-zonder-papieren en de solidariteit nog steeds in een uitzichtloze situatie bevinden.

Jean Peltier

De mensen-zonder-papieren hadden gehoopt dat de regeringspartijen zich zouden uitspreken voor een regularisatie. Ze hadden daarop gerekend toen de nieuwe asielwet werd bediscussieerd in het parlement. Die asielwet wil vooral de duur van de asielprocedure beperken tot één jaar. Dat is er vooral op gericht om te vermijden dat de asielzoekers (zwart) werk vinden, zich inburgeren in hun wijk, de kinderen naar school laten gaan,… Dat zijn allemaal elementen die een uitwijzing moeilijker maken.

De versnelling van de procedure is er vooral op gericht om sneller te kunnen overgaan tot uitwijzingen, zodat er geen sprake meer hoeft te zijn van regularisaties. Dat is het hypocriete standpunt van de regering.

De regering feliciteert zichzelf omwille van de daling van het aantal asielzoekers. Tussen 2000 en 2005 was er een daling met 75%. Maar er wordt vergeten dat de voorwaarden om erkend te worden als vluchteling dermate streng geworden zijn, dat velen niet eens meer de moeite doen om een aanvraag in te dienen. Men komt rechtstreeks in de illegaliteit terecht. Het aantal mensen-zonder-papieren wordt vandaag geschat op 100.000 tot 150.000.

Een maand van discussies in de Commissie Binnenlandse Zaken van de Kamer heeft de mensen-zonder-papieren niets opgeleverd. Minister Dewael (VLD) deed niet de minste toegeving op het vlak van de eis voor een regularisatie. De Vlaamse partijen en de liberalen hebben de discussie geblokkeerd. De Vlaamse partijen zijn bang van het Vlaams Belang en de liberalen verdedigen vooral diegenen die gebruik maken van slechtbetaalde arbeiders die in het zwart werken. De PS was officieel voor een regularisatie, maar bleef bijzonder discreet in dit debat. Enkel Ecolo en de CDH verdedigden de eis van een regularisatie.

Terwijl er ook in Vlaanderen tal van kerkbezettingen plaatsvinden die de steun krijgen van kerkgemeenschappen, katholieke organisaties, wijkorganisaties,… maar ook de vakbonden en zelfs enkele bisschoppen, is er geen enkele Vlaamse partij in het federale parlement bereid om deze beweging te steunen. Integendeel, ze doen aan een onderling opbod voor meer repressie en een strengere asielwetgeving. Zo pleitte Nahima Lanrji (CD&V) voor een strenger optreden tegen gezinsherenigingen.

De beweging begon zo’n vier maanden geleden, maar de mobilisatie houdt heel goed stand. Het is indrukwekkend om te zien dat er na vier maanden nog steeds 40 gebouwen bezet worden (vooral kerken, maar ook vrijzinnige centra, een moskee, universiteitsgebouwen,…). De solidariteit blijft toenemen. De vakbonden geven een actievere steun bij de betogingen, naast materiële steun, en beslisten ook om mensen-zonder-papieren toe te laten in hun organisaties. De vakbondsleiding gaat uiteraard niet zo ver dat de solidariteit en de mobilisaties ook op de werkvloer worden georganiseerd. Of in sectoren, zoals de bouw en de horeca waar er veel mensen-zonder-papieren werken. Op 17 juni deelde het ABVV petjes uit aan de betogers en waren er ook wel een aantal kleine syndicale delegaties.

De slogan van UDEP : “Met of zonder papieren, we zijn allemaal arbeiders” is jammer genoeg nog geen realiteit geworden in de syndicale beweging.

Onder die voorwaarden kan het lijken alsof een hongerstaking de enige actiemethode is waarover de mensen-zonder-papieren nog beschikken om hun stem te laten horen voor een massale regularisatie. Ze eisen daarbij dat er een regularisatie komt op basis van een wet, in plaats van per individueel geval op basis van onduidelijke en veranderende criteria.

Wij zijn geen voorstander van een hongerstaking en denken niet dat dit een stap vooruit vormt. Maar we begrijpen de reactie van de mensen-zonder-papieren en blijven hun strijd steunen.

Vorige vrijdag voerden mensen-zonder-papieren actie aan verschillende secretariaten van de SP.a. Dat was het geval in Brussel, Antwerpen, Brugge en Leuven. De mensen-zonder-papieren protesteerden daarmee tegen de negatieve houding van de “socialisten” tegenover hun eis voor een regularisatie.

In het asieldebat stonden alle Vlaamse partijen aan dezelfde kant. Allen verzetten ze zich tegen een versoepeling van de voorwaarden voor een regularisatie en pleiten ze voor meer repressie. Die repressieve aanpak werd onder meer verdedigd door Dalila Douiffi (SP.a) of Nahima Lanjri (CD&V).

Nochtans kwam er eerder steun van het ABVV en van verschillende kerkgemeenschappen en zelfs enkele bisschoppen voor de acties van de mensen-zonder-papieren die zich organiseerden in UDEP, de unie voor de verdediging van de mensen-zonder-papieren.

SP.a en CD&V houden geen rekening met die steun vanuit hun traditionele achterban. Integendeel! SP.a ging zelfs onderhandelen met de Franstalige tegenhanger PS om die ervan te overtuigen om een zelfde repressief standpunt in te nemen. Tot nu toe had de PS enerzijds gesteld dat het de betogingen van UDEP steunde, maar bleef de partij anderzijds opvallend discreet met die steun als er in het parlement gediscussieerd werd.

De mensen-zonder-papieren trokken nu naar enkele secretariaten van de SP.a om te protesteren tegen de houding van de voormalige socialistische partij. Het is historisch gezien ironisch dat de meest onderdrukte lagen van de arbeiders in dit land protestacties moeten organiseren aan een partij die bij haar ontstaan formeel de belangen van de meest onderdrukte lagen centraal had gesteld.

Er zullen de komende dagen en maanden nog acties volgen, maar de politieke wereld lijkt doof te blijven voor de eisen van de mensen-zonder-papieren.

Vorige zaterdag betoogden ruim 10.000 mensen van Brussel Zuid naar Noord om een regularisatie te eisen voor de mensen-zonder-papieren. Deze nieuwe grote betoging maakt duidelijk dat er een brede steun is voor de mensen-zonder-papieren. Tegelijk is ook gebleken dat geen enkele Nederlandstalige partij in het nationale parlement bereid is om de verdediging van de mensen-zonder-papieren op te nemen.

Reeds maandenlang wordt actie gevoerd door de mensen-zonder-papieren. Tal van kerken werden tijdelijk "bezet" en ook op andere plaatsen waren er mensen-zonder-papieren aanwezig. Dat heel wat mensen de onzekerheid beu zijn, blijkt uit het aantal sans-papiers dat zijn naam opgaf op de UDEP-acties in de kerken. Het gaat om 45.000 mensen-zonder-papieren!

De acties kunnen rekenen op heel wat steun vanuit de kerkgemeenschappen, maar ook vanuit de vakbonden en tal van andere organisaties. Nu kwam er op een persconferentie van een breder netwerk (FAM) zelfs steun van Jozef Dewitte van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding. Op de betoging waren er tal van vakbondsvertegenwoordigers, waaronder de nieuwe algemeen secretaris van het ABVV, Ann Demelenne.

De brede steun voor de sans-papiers is belangrijk en een aanmoediging voor de betrokkenen die strijden tegen hun onzekere werk- en leefomstandigheden.

Maar het grootste probleem voor de mensen-zonder-papieren is het totale gebrek aan een politiek verlengstuk waar hun eisen aan bod komen. Geen enkele politieke partij neemt het op voor de mensen-zonder-papieren. Van het VB tot de SP.a, allemaal zijn ze voor een repressief asielbeleid. De ene voor een al wat repressiever beleid dan de andere.

Het gebrek aan een politieke formatie die hun eisen verdedigt en kan afdwingen, zorgt ervoor dat de wanhoop kan beginnen overheersen bij een aantal mensen-zonder-papieren. Het is niet uitgesloten dat deze wanhoop ook zal leiden tot wanhoopsdaden en dat er doden zullen vallen.

Het politieke establishment is hiervoor verantwoordelijk door haar starre houding en haar stigmatisering en zelfs criminalisering van asielzoekers. Om het misbruik van asielzoekers tegen te gaan, is er nood aan een algemene regularisatie zodat mensen-zonder-papieren niet langer gedwongen worden tot zwartwerk en/of veroordeeld tot huisjesmelkers. Het is ons gezamenlijk belang dat alle arbeiders – met of zonder papieren – samen de strijd aangaan tegen uitbuiting en sociale miserie!

Op de betoging in Brussel was er heel wat interesse in onze organisatie. Een groep militanten kwam tussen om op te komen voor een socialistisch alternatief. In ons maandblad verdedigen we ook de strijd voor een algemene regularisatie van alle mensen-zonder-papieren. We verkochten 112 exemplaren van ons maandblad en haalden ruim 100 euro steun op. Ook de komende weken zullen we de acties van de mensen-zonder-papieren blijven volgen en steunen.

In de Verenigde Staten kwamen miljoenen migranten op straat om basisrechten voor alle immigranten te eisen. In verschillende steden werden het de grootste betogingen ooit! Van 10 maart tot 10 april kwamen zo’n 4 miljoen arbeiders en studenten op straat, in meer dan 125 steden.

1 mei 2006, in de VS een gewone werkdag, kreeg de naam “A Day Without Immigrants”. Op die dag kwamen er nog eens miljoenen op straat: 10 miljoen volgens de website nohr4437.org.

Het meer conservatieve deel van de leiding riep expliciet op om op 1 mei gewoon te gaan werken. Deze oproep werd ook door veel vakbondsleiders overgenomen. Het potentieel was dus nog een pak groter.

Aanleiding van de protesten was het wetsvoorstel HR 4437. Het zou immigratie en hulp aan deze “illegalen“ strafbaar maken. Dit voorstel werd vervangen door de Senate Bill, dat voorziet in een programma van rechteloze gastarbeid, dat heel wat vluchtelingen wil deporteren en de grens met Mexico beter wil bewaken. Op 1 mei namen voor het eerst een groot aantal niet-Latino’s deel aan de protesten. Hier en daar verbreedde het protest tot homorechten en verzet tegen de bezetting in Irak.

Tegelijkertijd is er een gevaarlijke polarisatie, waarbij de rechterzijde arbeiders die in de VS geboren zijn, opzet tegen migrantenarbeiders. Ze gebruikt de migrantenbevolking als zondebok voor sociale problemen, zoals de toenemende werkloosheid. Zo wordt de aandacht afgeleid van de besparingen, de groeiende kloof tussen rijk en arm, etc.

Nu worden migrantenarbeiders gedwongen om aan lage lonen en in slechte omstandigheden te werken, wat op zijn beurt druk zet op de lonen van de overige arbeiders. Hierdoor slagen de bedrijven erin hun winsten verder te maximaliseren. Ook de Democratische Partij volgt deze logica.

Deze polarisatie toont het gebrek aan een politiek verlengstuk voor de arbeidersklasse. Een brede arbeiderspartij zou arbeiders, van welke afkomst ook, moeten verenigen en de strijd voor migrantenrechten linken met sociale kwesties als jobs, gezondheidszorg en huisvesting.

De protesten leggen de groeiende tegenstellingen bloot in het centrum van het kapitalisme, en tonen tegelijkertijd de enorme kracht van de arbeidersklasse. Opdat deze kracht ook tot structurele everwinningen zou leiden, verdedigt Socialist Alternative – onze Amerikaanse zusterorganisatie – een strategie en een programma om migranten en autochtonen te overtuigen van de noodzaak van de strijd voor een fundamentele breuk met het kapitalisme, dat steeds meer op zijn grenzen botst. Dit is tegelijk ook een strijd voor een socialistische wereld.

Getuigenis van Tchatchoua Thato Jules

Vandaag wordt veel gesproken over de noodzaak van een regularisatie van de mensen-zonder-papieren. Maar er wordt weinig ingegaan op de redenen waarom mensen vluchten en op hun leefomstandigheden in België. Om daar een beter beeld op te krijgen, spraken we met Jules.

Interview door Nicolas Croes

Komende zaterdag is er opnieuw een nationale betoging voor de regularisatie van mensen-zonder-papieren. Afspraak: 14u, Brussel Zuid

Hoe werd je ontvangen in België?

Jules: Ik werd overgebracht naar de open instelling van het Rode Kruis in Nonceveux nadat ik mijn aanvraag tot asiel had ingediend in september 2005. De tijd verstreek en die periode heeft zwaar op me gewogen. Ik kwam er veel mensen tegen, maar het enige wat we allemaal gemeen hadden, was ons lijden, de miserie.

Hoe verliep het leven in het centrum?

Je leeft er niet, je overleeft er. Ook al was het uiteraard minder erg dan wat ik had meegemaakt voor ik naar België kwam.

In het centrum waren er ook heel wat kinderen, waarbij de leeftijd varieerde tussen 1 en 15 jaar, die er samen met hun ouders verbleven. Waarom worden kinderen in een dergelijke instelling gestoken? Wat hebben ze misdaan?

Er waren mensen van overal, maar onze gelijkaardige miserie verenigde ons en er kwam al snel een gevoel van solidariteit. Dat kwam vaak naar voor bij kleinigheden. Je moet begrijpen dat we er alleen voorstonden met onze problemen en met die frustratie kan de minste vonk verregaande gevolgen hebben.

Iedereen in de opvangcentra voor asielzoekers heeft een zwaar verleden achter de rug. Ze zijn enkel op zoek naar rust en vrijheid. We vluchten van oorlog, martelingen, hongersnood,…

Afrika is het armste continent en het moet iedere dag miljoenen dollars terugbetalen aan schuldaflossingen. Iedere dag sterven er 30.000 kinderen omwille van geneesbare ziektes. Ik snap echt niet waarom we hier niet aanvaard worden en waarom er zoveel wantrouwen is tegenover ons.

De enige oplossing die naar voor gebracht wordt rond migratie is het idee om iedereen terug te sturen naar de landen van herkomst, met alle risico’s die daaraan verbonden zijn. De enige andere optie is om hier in illegaliteit te leven en uitgebuit te worden. Zo herbeleven we hier een deel van hetgeen waarvoor we gevlucht zijn.

Het was een “open” centrum, het was dus mogelijk om weg te gaan?

Het was een open centrum en we konden ’s avonds dus weg gaan. Maar het centrum was ver van de stad. We moesten een busticket kopen om er te raken en we kregen maar 4 euro per week, dat was zelfs onvoldoende voor één uitstap naar de stad. In de praktijk komt “open” en “gesloten” vaak op het zelfde neer.

Je leven bestond op dat ogenblik dus enkel uit het centrum en de wanhoop die daar aanwezig was?

Ja. Het leven bestond uit een ontbijt, een middagmaal en een avondmaal. En daarnaast werd gewacht. Het personeel probeerde zeker om activiteiten voor ons te organiseren, maar er was erg weinig personeel. We werden vaak alleen gelaten met de leegte en voor sommigen met een beetje hoop.

Toch wil ik zeker het personeel van het centrum in Nonceveux bedanken. Hun sympathie en hun vriendschap heeft ons geholpen in deze moeilijke periode, maar het kon het lijden niet stoppen.

We werden er nog het meeste geholpen door de hoop. Veel aanwezigen voelden zich echter al vergeten en hadden de hoop al opgegeven.

Jij hebt uiteindelijk je papieren gekregen…

Ja. Ik kreeg mijn papieren en ben dan van het centrum vertrokken. Ik had meer geluk dan de anderen, maar ik verdiende dit niet meer dan hen. Het enige dat me nu gerust stelt, is dat ik na alles wat ik heb meegemaakt, toch opnieuw van nul kan beginnen.

Ik moet mijn leven heropstarten, maar ik ken het ritme van de samenleving niet, of de cultuur, de gewoontes,… En ik ben helemaal alleen na alles wat ik heb meegemaakt.

Het is echt niet gemakkelijk om gewoon te raken aan de administratie die hier compleet anders is dan in mijn geboorteland. Dat probleem speelt bij veel migranten een rol. We komen aan in een land waar we aan ons lot worden overgelaten en het is erg moeilijk om aan die nieuwe situatie te wennen.

Sinds ik het centrum heb verlaten, ben ik soms volledige dagen bezig met administratie. Ik ga naar het commissariaat, naar de FOREM (tegenhanger van de VDAB), naar mijn advocaat, ik moet een hoop papieren vernieuwen,… In Afrika is er veel analfabetisme door een gebrek aan middelen. De administratieve problemen hier wegen zwaar voor mensen die weinig onderwijs hebben genoten.

Je bent nu lid van de LSP. Waarom ben je aangesloten?

Ik ben aangesloten omwille van de redenen waarom ik gevlucht ben. De redenen waarom ik mijn familie en vrienden heb achtergelaten. Maar ook omwille van wat ik hier heb meegemaakt. Daartegen wil ik in verzet komen en LSP voert mee deze strijd.

Ik kan met mijn engagement iets doen voor diegenen die in het centrum achtergebleven zijn. Moest er een linkse socialistische formatie zoals de LSP bestaan hebben in mijn land, zou ik daar wellicht gebleven zijn.

In de loop van de maand mei hielden 41 Afghaanse asielzoekers de St. Patrick’s Cathedral in Dublin bezet. Ze gingen in hongerstaking tot de politie de kathedraal bestormde om de actievoerders te verwijderen. We gaan na wat het belang van deze actie was en leggen ons standpunt uit.

Kevin McLoughin, Dublin

Iedereen heeft het recht om in degelijke omstandigheden en in een veilige situatie te leven. Problemen zoals de lage lonen en een tekort aan middelen, gebrekkige diensten, tekort aan degelijke huisvesting, de angst voor geweld,… vormen voor veel mensen in Ierland een probleem. Recent vormden die problemen de aanleiding voor 40 mensen om een hongerstaking te beginnen om hun eisen naar voor te brengen. Dat was de reden waarom de Afghanen op 14 mei een actie begonnen in Dublin.

Het politieke establishment en de media namen een bijzonder vijandige houding in tegenover de actievoerders. Ze probeerden de Afghaanse actievoerders af te schilderen als terroristen, manipulatoren,… Dat gebeurde op een bijzonder platte en schandalige wijze.

De Afghaanse actievoerders bevonden zich in verschillende stadia van hun procedure, maar de meesten zagen hun asielaanvraag eerder al afgewezen worden. Ze werden hierdoor afgesloten van toegang tot reguliere jobs, degelijke huisvesting… Ze kenden enkel een onzekere toekomst met isolement en wanhoop. Ierland voerde ook binnen de EU campagne om asielzoekers geen toegang te verlenen tot jobs.

De regering beweerde dat Afghanistan op dit ogenblik veilig zou zijn. Dat stelde de bevoegde minister, Michael McDowell. Nochtans weet iedereen dat Afghanistan getroffen wordt door oorlog en armoede waardoor een groot deel van het land nog steeds in handen is van krijgsheren, waaronder ook de Taliban. Het is dus absoluut geen veilige plaats om naar terug te keren.

Zelfs naar internationale standaarden, krijgen slechts weinig mensen asiel in Ierland. Veel aanvragen worden afgewezen. De rechtbank die verantwoordelijk is voor de beroepsprocedures tegen afwijzingen, is bovendien zowat de enige dergelijke rechtbank in de Angelsaksische wereld die niet verplicht is om de redenen voor haar beslissingen te publiceren. Twee leden van de rechtbank namen overigens ontslag omdat ze tegen deze gang van zaken zijn.

Lokale protestacties

Tijdens de hongerstaking kwamen er een aantal negatieve reacties van bewoners rond St Patrick’s Cathedral. Dat was een uitdrukking van een gevoel dat aanwezig is in de samenleving, maar het kreeg bovenmaatse aandacht in de media. Heel wat andere lokale bewoners gingen naar de kerk om hun steun aan de actievoerders te betuigen. Uit peilingen bleek dat er geen meerderheid positief stond tegenover de Afghanen, maar dat had kunnen vermeden worden. De hongerstaking en de bezetting van de kathedraal werden niet door iedereen begrepen of als gerechtvaardigd gezien omdat de asielzoekers niet met een directe uitwijzing geconfronteerd werden. De media probeerde de acties voor te stellen als provocatief. Er had vooraleer over te gaan tot dit soort acties meer moeten gebouwd worden aan het verkrijgen van een bredere steun onder de bevolking. Een hongerstaking daarentegen is nogal sterk intern gericht en komt meestal voort uit een wanhopige situatie.

Vorig jaar was er een brede campagne met heel veel steun naar aanleiding van de uitwijzing van Kunle, een Nigeriaanse scholier die in Ierland woonde. Er kwam heel wat protest tegen het schandalige optreden van de Ierse regering bij de deportatie van Kunle. Dat kwam onder meer door de betrokkenheid van de schoolkameraden van Kunle bij het opzetten van protestacties. Bij de acties werd duidelijk hoe dergelijke solidariteit ook een bredere impact kan hebben. Uiteindelijk moest de Ierse regering toegeven en mocht Kunle terug naar Ierland komen.

Het is positief dat de Afghanen bereid zijn om op een strijdbare manier voor hun rechten op te komen. Maar daarbij zal het noodzakelijk zijn om telkens goed af te meten welk soort acties gevoerd wordt en hoe een brede steun kan verworven en behouden worden. Dat zal noodzakelijk zijn om in te gaan tegen de anti-asielzoekershouding van regering en media.