Category: Syndicale rechten

De goedkope luchtvaartmaatschappij Ryanair staat niet bekend als een vakbondsgezind bedrijf. Integendeel, vakbondsactiviteiten zijn er een taboe en zeker als het tot stakingen komt. Na een staking van het luchtvaartpersoneel in Charleroi midden juni dreigt het Ierse bedrijf nu met een patronale lock-out. Alle boekingen vanaf 12 november worden opgeschort.

In juni was er een staking van het luchtvaartpersoneel in Charleroi. Hierdoor werden de vluchten van meer dan 22.500 passagiers geannuleerd. Ryanair stelde achteraf dat het om een onterechte stakingsactie ging. Het wil bovendien dat het onmogelijk wordt om bij een staking de luchthaven plat te leggen. In dergelijke gevallen moet er een noodplan zijn, aldus Ryanair. Dat ondermijnt natuurlijk iedere mogelijkheid om een efficiënte staking op te zetten.

De staking in juni was gericht tegen de plannen van Waals transportminister André Antoine om de veiligheid van de luchthavens over te dragen aan de privésector. Minister Antoine is lid van de christen-democratische CDH. Als VLD-kopstukken uithalen naar het zogenaamd “gauchistisch” karakter van de CDH (zowel Somers als De Gucht gebruikten die term in interviews die afgelopen weekend verschenen), mogen ze eens uitleggen wat er “gauchistisch” is aan het privatiseringsbeleid van André Antoine. Het personeel verzette zich tegen die plannen en ging in staking.

Ryanair noemde die staking “illegaal” en “niet gerechtvaardigd”. Blijkbaar weet het bedrijf niet dat het stakingsrecht een sociaal grondrecht is. Alleszins was de directie niet opgezet met de stakingsacties en nu haalt het de grove middelen boven: de dreiging met een lock-out.

Net zoals de kleine patroons uit de 19de eeuw wordt geprobeerd om arbeidersverzet te beantwoorden met de dreiging om als gevolg van arbeidersverzet de economische activiteiten stop te zetten. Als het stakingsrecht niet wordt ondermijnd, wil Ryanair geen boekingen meer doen voor vluchten vanuit Charleroi en dat vanaf 12 november. Het bedrijf stelde dat het “enkel vluchten zal verzekeren indien de maatschappij van de luchthaven de garantie krijgt dat een eventuele staking de luchthaven niet meer kan lam leggen.”

De chantage van Ryanair komt niet toevallig op een ogenblik dat in verschillende Europese landen discussie wordt gevoerd over het beperken van het stakingsrecht. Na het rechterlijk verbod op een Duitse spoorstaking en de Franse discussie over de minimumdiensten bij stakingen van het openbaar vervoer, wil de directie van Ryanair blijkbaar het pad effenen voor een discussie over minimumdiensten bij stakingen in heel de vervoerssector. En waarom niet: in heel de privésector. Wat er dan nog kan overblijven van het stakingsrecht is niet duidelijk, maar stakingsacties zouden alleszins niets “lam” mogen leggen.

Wellicht zal Ryanair de soep niet zo heet drinken als ze wordt opgediend. Het opgeven van een winstgevende activiteit zal niet zomaar plaatsvinden. Mogelijk wordt vooral gehoopt op een akkoord met de Waalse regering om eventuele schadeclaims naar aanleiding van stakingsacties op de gemeenschap af te schuiven.

Een advocatenkantoor heeft een privé-detective ingezet om de identiteit te achterhalen van 48 personeelsleden van de luchthaven te Zaventem die op 13 april in staking gingen tegen het beleid van de directie. Het individueel vervolgen van arbeiders bij een collectief conflict, is een poging om het stakingsrecht compleet te ondermijnen.

De staking van het veiligheidspersoneel op de luchthaven vond plaats omwille van ongenoegen rond het beleid van de directie. Er was reeds langer een algemene onvrede over het beleid, onder meer inzake het toekennen van premies en maaltijdcheques. De directe aanleiding was het beleid van de verantwoordelijke voor de veiligheid die een dictatoriaal beleid voerde en daarvoor ook werd teruggeroepen door de directie (na de staking). Het klopt dus al niet als nu wordt beweerd dat er enkel werd gestaakt omwille van enkele maaltijdcheques. Er werd ook gestaakt tegen het beleid van het management en de directie heeft achteraf in de praktijk moeten erkennen dat er zich op dat vlak een probleem stelde.

Naar aanleiding van de staking werd een klacht ingediend door een Genks advocatenkantoor. Er wordt een totale schadevergoeding geëist voor een bedrag van zowat 100.000 euro. Opvallend gegeven: de schadevergoeding wordt geëist van 48 personeelsleden wiens identiteit werd achterhaald door een privé-detective.

Dat is natuurlijk schandalig. Het beleid op de luchthaven ten aanzien van het veiligheidspersoneel lag aan de basis van de staking, maar nu richt de Genkse advocaat zich tegen de slachtoffers van dat beleid. Bovendien worden individuen eruit gepikt om hen te intimideren en te bedreigen. De boodschap is duidelijk: er wordt gehoopt dat voortaan alle individuele stakers kunnen worden aangepakt om stakingen zo goed als onmogelijk te maken. Wie durft nog te staken als er achteraf gedreigd wordt met een persoonlijke klacht met schadevergoedingen die sterk oplopen?

In een collectief conflict zijn rechterlijke tussenkomsten in principe beperkt. In de praktijk is er de afgelopen jaren reeds een toename van tussenkomsten geweest, onder meer met eenzijdige verzoekschriften waarmee dwangsommen werden opgelegd tegen stakersposten. Ook daar wordt reeds een maatregel opgelegd tegen individuele arbeiders die aan een stakerspost staan. Van daaruit is het maar een kleine stap om nu individuele arbeiders aan te klagen.

De juristen die gespecialiseerd zijn op dit terrein zijn het quasi allen eens dat de procedure weinig kans op slagen heeft. Maar wij zijn er nog niet zo zeker van. Het klopt natuurlijk dat er een wettelijk stakingsrecht is en dat de fundamentele vrijheden en rechten van werknemers ook het stakingsrecht omvatten. Het klopt ook dat het recht op actievoeren algemeen wordt erkend. Maar er is tegelijk ook een tendens om het stakingsrecht in vraag te stellen. De eenzijdige verzoekschriften tegen stakersposten zijn er een voorbeeld van, de discussie rond de minimumdiensten bij stakingen evenzeer. Wat zal de impact daarvan zijn op eventuele nieuwe gerechtelijke ontwikkelingen?

In zo’n omstandigheden is het niet uitgesloten dat er bij een toename van individuele procedures uiteindelijk wel eens een negatieve uitspraak valt voor de arbeiders. Het is niet aangewezen om te wachten op een uitspraak in deze zaak om een antwoord naar voor te brengen met de vakbeweging. Deze rechtzaak moet gekoppeld worden aan de andere aanvallen op het stakingsrecht om een offensief syndicaal antwoord naar voor te brengen dat gebaseerd is op mobilisatie en actie.

Bij de zittingen van de rechtbank in deze zaak moet er telkens een grote mobilisatie worden opgezet om duidelijk te maken dat iedere aanval op het stakingsrecht zal worden beantwoord. Professor Blanpain stelde dat deze zaak een kans op succes maakt, maar tegelijk geen bedreiging vormt voor het stakingsrecht: “Het stakingsrecht is een grondwettelijk gegarandeerd recht en staat steviger dan ooit tevoren. Maar het moet met redelijkheid worden toegepast en het is een laatste actiemiddel, dat in verhouding moet staan tot het doel. In Zaventem was dat niet het geval.”

Wie is Blanpain om te oordelen wanneer een staking al dan niet gerechtvaardigd is? Daarover zullen de arbeiders wel beslissen en het gerecht moet zich daar buiten houden. Als morgen een rechter kan beslissen dat deze staking onredelijk was en de arbeiders een schadevergoeding oplegt, gaan we terug naar 19e eeuwse toestanden waarbij staken verboden is. Het is dus wel degelijk het stakingsrecht dat bedreigd wordt!

Het Europees Hof van Justitie dreigt Belgie te veroordelen omdat ons land geen aanstalten maakt om de EU-richtlijn uit te voeren die werknemers recht geeft op (bedrijfs)informatie en -overleg. Ook in kleine bedrijven.

Door een ABVV-delegee in een groot bedrijf

Regels worden niet nageleefd

België loopt nu al meer dan 2 jaar achter met het invoeren van de Europese richtlijn. In ondernemingen met meer dan 50 werknemers wordt om de 4 jaar een Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) verkozen en in bedrijven van meer dan 100 werknemers ook nog eens een Ondernemingsraad.

Maar in KMO’s met minder dan 50 werknemers is er geen CPBW en geen Ondernemingsraad. Op die manier hebben meer dan 1 miljoen werknemers geen recht op zelfs maar de geringste financiële en economische situatie over het bedrijf waar men dagelijks werkt. De vakbonden willen dan ook dat er een vakbondsvertegenwoordiging komt in bedrijven vanaf 20 werknemers. In ons land werken meer dan 405.000 mensen in bedrijven met tussen 20 en 50 werknemers. Het gaat om een fundamenteel democratisch recht dat ook al deze werknemers hun vertegenwoordigers kunnen verkiezen of aanduiden.

De Raad van State heeft trouwens op 19 februari 2007 geoordeeld dat de Wet van 1948 tot oprichting van de Ondernemingsraden, waarbij een KB de drempel op 100 werknemers legde in plaats van de in de wet voorziene 50 werknemers onwettelijk is. Enkel een wet en niet een KB had deze drempel mogen wijzigen. Eigenlijk ligt de lat voor de ondernemingsraden dus al 59 jaar te hoog!

Veiligheid in gevaar

Ook op gebied van de arbeidsveiligheid schort er duidelijk iets in de KMO’s. In 2005 vonden bijna 56% van alle dodelijke arbeidsongevallen plaats in een KMO. Daarbovenop komen ook nog eens 44% van alle arbeidsongevallen met blijvende arbeidsongeschiktheid. Vele KMO’s zijn werkzaam in sectoren met een verhoogd risico, o.a. de bouwsector. De vele rapporten van Inspectiediensten over werken in onveilige situaties en nalatigheid in KMO’s spreken voor zich.

Voor veel arbeiders in KMO’s is werken in onveilige situaties en met onvoldoende persoonlijke beschermingsmiddelen een ‘gewoonte’ geworden. Ook de inzet van interim-krachten en onderaannnemers zonder enige vorm van syndicale controle, leidt tot situaties met een verhoogd risico op arbeidsongevallen.

De vele ongevallen in KMO’s bewijzen dat wat patroons roemen als het ‘informeel overleg’ en de ‘familiale sfeer’ duidelijk niet werken op het gebied van de arbeidsveiligheid. De Welzijnswet van 1994 voorziet in een beleid inzake arbeidsveiligheid waarin een belangrijke rol is weggelegd voor het Comité en de syndicale delegatie. Een preventiebeleid dat enkel steunt op patronale willekeur en hier en daar wat informeel overleg leidt tot ongevallen.

Syndicale vertegenwoordiging is nodig!

De problemen in de KMO’s beperken zich niet tot de arbeidsveiligheid. De juridische diensten van de vakbonden hebben de handen vol met het behandelen van klachten van werknemers in de kleinere bedrijven. Meer dan 2/3 van alle procedures voor de arbeidsrechtbanken betreffen KMO’s. Het gaat daarbij vooral om problemen rond het niet naleven van loonbarema’s, uitbetaling en opname van overuren, vakantieplanning,… Vaak gaat het om problemen die in bedrijven met een syndicale vertegenwoordiging in het bedrijf zelf worden rechtgezet en opgelost.

De vakbonden voeren een terechte strijd voor het invoeren van een syndicale vertegenwoordiging in bedrijven vanaf 20 werknemers. Deze strijd moet ook gekoppeld worden aan eisen rond een sluitende bescherming voor delegees. Vakbondsafgevaardigden in kleinere bedrijven zullen, meer nog dan hun collega afgevaardigden in grotere bedrijven, onder druk van de patroons komen te staan. Een sluitende bescherming voor afgevaardigden zowel in kleine als grote bedrijven moet een fundamentele eis en strijdpunt zijn voor de vakbonden.

Het Antwerpse bedrijf Promedia heeft 14 van haar werknemers afgedankt, waaronder drie delegees. Zij werden met onmiddellijke ingang aan de deur gezet. Eén van hen is Bea De Geynst, beter bekend als Bieke, die lid is van de ondernemingsraad. Bieke is tevens lid van het Uitvoerend Bestuur van de BBTK in Antwerpen en staat gekend als een strijdbare syndicaliste. Daarnaast zijn ook BBTK-delegee Walter Peeters en een ACLVB-delegee ontslagen.

Bieke werkte reeds 18 jaar bij Promedia. Een collega-delegee van de ACLVB heeft al 34 jaar dienst in het berijf. Toch meent Promedia nu dat 14 van haar werknemers, waaronder drie delegees, niet langer geschikt zijn voor de uit te voeren functie. Ze worden met onmiddellijke ingang op straat gezet en dat zonder het naleven van de procedure voor het ontslag van beschermde werknemers.

Deze morgen werd aan de zetel van Promedia aan de Antwerptower op de Keyserlei een pamflet verspreid om te protesteren tegen de afdankingen. BBTK protesteerde reeds met klem tegen de afdankingen. Deze nieuwe aanval op onze syndicale rechten en verworvenheden, moet beantwoord worden. Het gaat immers om willekeurige ontslagen waarbij niet eens de normale procedure wordt gevolgd. Hoe kan Promedia beweren dat werknemers "niet geschikt zijn voor de functie" die ze reeds 18 of zelfs 34 jaar hebben uitgeoefend? Samen hebben de drie delegees 83 jaren gewerkt voor Promedia, de 14 ontslagen werknemers hebben een gemiddelde anciënniteit van ongeveer 20 jaar.

Promedia negeerde het ontslagprotocol dat met de vakbonden werd gesloten. Daarin werd bepaald dat iedere werknemer drie maanden krijgt om zich te "herpakken" indien de functionering onvoldoende zou zijn. Nu werden de werknemers allemaal op staande voet ontslagen. BBTK-delegee Walter Peeters werd al langer geviseerd door de directie. Ondanks een gunstig rapport over zijn functioneren in november, werd hij nu ook ontslagen.

De directie wil verbrekingsvergoedingen betalen, maar die zijn onvoldoende. Bovendien eist de BBTK de reïntegratie van haar afgevaardigden. Het verzoeningsbureau van het paritair comité 218 komt deze namiddag samen om deze zaak te bespreken.

Zodra er volgende acties of stappen worden ondernomen, zullen we daar over berichten op deze website.

De afgelopen weken volgden we met deze website aandachtig de gebeurtenissen bij het afvalverwerkend bedrijf Veolia op. Daar werd een BBTK-delegee ontslagen op basis van een drogreden. De directie stelde dat de delegee een dokterbriefje had vervalst. Nadat deze stelling door de rechter van tafel was geveegd, ging het bedrijf nu over tot het reïntegreren van de ontslagen delegee.

Dit is een belangrijke ontwikkeling, ook al zou het eigenlijk de logica zelve moeten zijn. Toch zien we dat veel bedrijven vandaag liever diep in de geldbuidel tasten om delegees uit te betalen als geoordeeld wordt dat hun ontslag ten onrechte was. Er is nog steeds geen reïntegratieplicht voor ten onrechte ontslagen delegees, ook al wordt die optie uitdrukkelijk naar voor gebracht in de wetgeving.

De ontslagbescherming van syndicale afgevaardigden is reeds jarenlang een onderwerp van discussie en vooral van aftasten hoe ver de directie kan gaan. Nu moet de directie een formele procedure volgen en heeft ze als ze in het ongelijk wordt gesteld een keuze: de delegee terug opnemen in het bedrijf of een (hoge) ontslagvergoeding betalen. Uiteraard wordt meestal voor die tweede optie gekozen.

Bij Veolia is dit niet gebeurd. Daar werd de ten onrechte ontslagen delegee terug opgenomen in het bedrijf. De syndicale delegatie deelde het volgende mee:

“De rechter oordeelde dat Frank geen veroordeling kon oplopen omdat er geen directe bewijzen zijn geleverd, de directie van Veolia heeft dan beslist om geen beroep aan te tekenen en Frank opnieuw te integreren in de groep. Wij danken al de mensen die op de één of de andere wijze deze zaak hebben gevolgd en aan allen die ook daadwerkelijk op het gerechtshof aanwezig waren dit was een enorme steun voor Frank, ook de solidariteit tussen vakbonden en al hun centrales was een opsteker, wij roepen dan ook op om naar de toekomst toe elk geval te ondersteunen en zodoende onze delegees op een warme en menselijke manier te ondersteunen, wij rekenen erop dat onze topmensen de onderhandelingen over de bescherming en de ontslagregeling dringend opnieuw ter sprake brengen.”

Wij zijn alvast opgetogen met dit resultaat en hopen inderdaad dat de bescherming van delegees opnieuw besproken zal worden om die bescherming te versterken tegen patronale willekeur.

Afvalverwerkend bedrijf Veolia meent ten onrechte dat BBTK-delegee Frank Van Roy schriftvervalsing pleegde met een doktersbriefje. Dat was nochtans de reden voor het ontslag van de delegee. Vandaag maakte de Antwerpse Arbeidsrechtbank haar uitspraak bekend. Daarmee werd de delegee vrijgesproken en de directie veroordeeld tot de gerechtskosten.

Frank Van Roy werd begin september afgedankt bij Veolia omdat de directie meende dat hij schriftvervalsing had gepleegd met een ziektebriefje. Naar aanleiding van een ziekte kreeg Van Roy een briefje voor een maand. De directie verwachtte hem op 3 september terug, maar Van Roy dacht dat de einddatum later viel. Resultaat: ontslag.

Nu stelde de Antwerpse Arbeidsrechtbank dat er onvoldoende bewijzen zijn dat Van Roy schriftvervalsing zou hebben gepleegd. Er werd aan toegevoegd dat een getuigenis onder ede van directieleden daar niets aan zou veranderen. Bovendien werd de directie veroordeeld tot de gerechtskosten.

Dit is een belangrijke overwinning voor Frank en voor iedere vakbondsmilitant. Maar nu zal zich een volgende discussie stellen. Als het ontslag van de BBTK-delegee op basis van drogredenen was, zal hij dan terug in dienst genomen worden?

Dat is alleszins het standpunt van de collega’s van Frank: het opnieuw in dienst nemen van Van Roy is het enige logische antwoord na deze uitspraak. Het blijft echter maar de vraag of de directie op deze eis zal ingaan. De directie heeft nu tien dagen om in beroep te gaan tegen de uitspraak van de Arbeidsrechtbank.

Maandag werd aan de Antwerpse rechtbank actie gevoerd tegen het ontslag van BBTK-delegee Frank Van Roy. Die werd door het afvalverwerkend bedrijf Veolia (voorheen Biffa) afgedankt op basis van een drogreden. Veolia heeft daar heel wat ervaring mee, ook in Frankrijk werden recent 5 delegees afgedankt door het bedrijf. De zaak van Van Roy kwam maandag voor de arbeidsrechtbank en enkele tientallen militanten ondersteunden de delegee.

Interview en foto’s door Walter Leonard

Het was belangrijk dat zowel rood als groen samen in actie kwamen tegen deze nieuwe aanval op een delegee. Onder de aanwezigen waren er heel wat ACV-militanten. Op de protestactie spraken we met Frank Van Roy over het ontslag en het verzet ertegen.

Waarom werd je afgedankt door je werkgever?

Frank: De werkgever stelt dat er sprake is van schriftvervalsing en dat ik een doktersbriefje zou vervalst hebben. Ik was een maand in ziekteverlof en werd geopereerd, maar de werkgever stelde dat ik op 3 september terug aan de slag moest.

Wat zit achter deze afdanking?

Frank: Het gaat volgens mij om een regelrechte aanval op de vakbonden, ongeacht hun kleur. Er zijn een aantal delegees die al afgedankt zijn. Ik ben de vierde op rij en dat op een korte tijd. Het is duidelijk dat de vakbond geviseerd wordt door de directie.

Wat wil je afdwingen voor de rechtbank?

Frank: Ik wil vrijgesproken worden van wat de werkgever mij ten laste legt. De directie wil mij zo snel mogelijk buiten, maar dat aanvaard ik niet.

Biffa werd recent overgenomen door Veolia, heeft dat een negatief effect op de houding tegenover de vakbonden? Als we de advocaat van Veolia mogen geloven, zijn er geen problemen tussen directie en vakbonden…

Frank: We zullen serieus moeten opletten want Veolia heeft duidelijk geen goede bedoelingen tegenover de vakbonden. Er zijn een reeks meningsverschillen tussen de directie en de vakbonden. Bovendien moeten we voorzichtig zijn omdat de directie onbetrouwbaar is, ook in hun houding tegenover delegees.

In het buitenland waren er ook reeds problemen met afgedankte delegees?

Frank: Ja, maar daar weet mijn collega meer over.

Collega: In Frankrijk kunnen delegees pas ontslagen worden als een procedure gevoerd wordt door de sociale inspectie. Veolia heeft die procedure niet gerespecteerd en is direct naar de minister getrokken om delegees te kunnen afdanken. Er was daar recent nog een reportage over op radio Téléfrance.

Wat vind je van de actie hier aan de rechtbank?

Frank: Dat is een enorme steun. Het feit dat een groep militanten hier telkens opnieuw aanwezig is, is belangrijk. Het is belangrijk dat we hier laten voelen dat we er voor elkaar zijn. En ook dat dit niet met één kleur verbonden is. Het gaat niet om groen of rood, het is een aanval op de vakbond. Het is fantastisch dat er onderlinge steun is!

Denk je dat deze solidariteit een impact zal hebben op het proces?

Frank: De rechter zal dit niet zomaar naast zich kunnen neerleggen. Ik vind het ook belangrijk dat ik de aanwezigen begin te kennen. Je leert meer mensen kennen, en wat voor mensen. Uiteraard zijn er ook een aantal collega’s en delegees die ik al lang ken en met wie ik al heel veel heb meegemaakt, en dat van beide vakbonden.

Wat denk je voor de uitspraak in deze zaak?

Frank: Ik hoop dat het goed zal aflopen. Zoniet staan we er slecht voor, en dan spreek ik niet enkel voor mezelf. Als de directie haar beleid straffeloos kan verderzetten, dan gaan we moeilijke tijden tegemoet.

We betuigen alvast onze steun aan Frank in deze onzekere en moeilijke momenten en zullen uiteraard aanwezig zijn als er nog verdere acties nodig zijn. Op maandag 20 november komt er een uitspraak. Op die dag wordt gestaakt in het bedrijf en wordt samengekomen aan de Arbeidsrechtbank: 14u45 aan het Bolivarplein te Antwerpen!

Bij Biffa, een afvalverwerkend bedrijf dat recent werd overgenomen door Veolia werd in september een delegee van BBTK afgedankt onder het voorwendsel dat deze ongewettigd afwezig was geweest. Nochtans had de delegee vooraf een ziektebriefje ingeleverd. De directie lijkt er echter alles aan te willen doen om de delegee buiten te krijgen. Op 9 oktober werd daartegen reeds geprotesteerd aan de Antwerpse rechtbank. Op 13 november komt de zaak opnieuw voor.

ABVV en ACV reageerden gezamenlijk met een oproep tot solidariteit bij de zitting van 13 november. Ook op 9 oktober voerden een 50-tal militanten van beide vakbonden reeds actie. Hieronder vind je de oproep die werd gedaan door de bonden.

Kan je zelf ook aanwezig zijn? Aarzel dan niet om je solidariteit te komen betuigen!

Eind juni kondigde de directie van het Japanse bedrijf Kintetsu aan dat het haar logistieke afdeling in Luik zou sluiten om dit over te plaatsen naar Nederland. Door deze beslissing zouden 18 werknemers hun job verliezen. Met de indirecte jobs bij onderaannemers meegerekend, gaat het om een 40-tal arbeiders.

Nicolas Croes

Op een verzoeningsvergadering stelden de arbeiders vast dat het bedrijf sinds maart de huur van de gebouwen had opgezegd. De werknemers werden toen echter niet verwittigd van de plannen om de vestiging te sluiten. Dat is nochtans wettelijk vereist.

De vakbonden eisten hierop inzage in de verslagen van de raad van bestuur van het bedrijf en de publicatie van de bedrijfsresultaten van de afgelopen 5 jaar. De directie ging daar evenwel niet op in. Er kwam uiteindelijk een stakingsaanzegging om te protesteren tegen het gebrek aan communicatie. De enige communicatie verliep via advocaten en hierdoor kregen de arbeiders slechts met grote vertraging berichten van de directie. Er zou ook geprotesteerd worden tegen de voorwaarden inzake de ontslagen en brugpensioenen.

Op 22 september gingen de arbeiders in staking. Op 25 september kwam er echter een beslissing van de kortgedingrechter in Luik. Die besliste dat het “gelet op de dringende en absolute noodzakelijkheid” nodig was om de vrije toegang tot het bedrijf vast te leggen met een verbod om het gebouw af te zetten of om de kantoren te betreden. Inbreuken daarop zouden bestraft worden met een dwangsom van 2.500 euro per persoon en per inbreuk. Daarbij merken we de “verzoenende” positie van het gerecht op: de advocaten van het bedrijf eisten aanvankelijk immers dwangsommen van 10.000 euro…

Het eenzijdig verzoekschrift van de directie was erg duidelijk in haar doelstellingen: “Een arbeidsgeschil mag het de werkgever niet onmogelijk maken om zijn commerciële of industriële activiteit verder te zetten.” Hoe kunnen de arbeiders dan druk zetten op een patronaat dat enkel in de winst is geïnteresseerd? Door kaart te gaan spelen als teken van protest?

Er moet gereageerd worden op de aanvallen op het stakingsrecht. Er kan een juridische argumentatie naar voor gebracht worden, maar het beste antwoord is natuurlijk solidariteit. Bij iedere aanval op het stakingsrecht moet geantwoord worden met meer stakingen en een uitbreiding van de strijd. Daartoe moet echter wel aangesloten worden bij de tradities van strijdsyndicalisme waarmee alle verworvenheden zijn afgedwongen.

Het afvalverwerkend bedrijf Biffa Belgium werd recent overgenomen door de Franse multinational Violea. Het bedrijf intimideert de werknemers en dankte een delegee af van de BBTK. Gisteren was er op de Antwerpse arbeidsrechtbank een inleidende zitting van de rechtszaak rond deze afdanking. Een 50-tal syndicale militanten van zowel ACV als ABVV kwamen de delegee ondersteunen. De zaak werd verwezen naar de zitting van 13 november.

Frank Van Roy (BBTK) werd afgedankt omdat het bedrijf meende dat hij een week onwettig afwezig was. Op 9 augustus faxte zijn vrouw een doktersbriefje naar het bedrijf waarin stond dat Van Roy thuis moest blijven tot 8 september. Op 8 augustus werd hij geopereerd. Toen hij na 8 september terugging naar het bedrijf stelde de directie dat hij een briefje had doorgestuurd waarop stond dat hij tot 3 september afwezig zou zijn wegens ziekte. Een kopie van het origineel (waarop 8 september stond) werd afgedaan als een "vervalsing". Gevolg: ontslag wegens dringende reden.

Eerder waren er nog pogingen om delegees af te danken. Het lijkt erop dat het bedrijf ingecalculeerd heeft dat het een bepaald bedrag zal moeten betalen om van de delegees af te raken.

Aangezien dit alle syndicale militanten aanbelangt, was er reeds op de inleidende zitting een solidariteitsactie aan de Antwerpse rechtbank. Een 50-tal militanten van verschillende vakbonden waren present. Onder hen leden van BBTK, maar ook van de Algemene Centrale, LBC, BTB,… Maria Vindevoghel van het ACV stelde nadien ook nog even haar rechtszaak voor. Onder de aanwezigen ook enkele politieke activisten van het Comité voor een Andere Politiek. Jef Sleeckx kwam de afgedankte delegee zijn solidariteit betuigen.

Een volgende zitting is gepland op 13 november om 15u in de Antwerpse rechtbank. Dan zal opnieuw actie gevoerd worden. Een aantal arbeiders van Violea opperde de mogelijkheid om in het bedrijf zelf ook acties te voeren op 13 november. Alleszins zal het belangrijk zijn om met een grote groep aanwezig te zijn op 13 november om 14u45 aan het nieuwe justitiepaleis in Antwerpen.

Enkele foto’s: