Category: Op de werkvloer

Vakbondsmilitanten uit Frankrijk, België en Luxemburg protesteerden gisteren aan het Europees Parlement in Straatsburg. Ze reageerden daarmee op de door ArcelorMittal aangekondigde massale afdankingen doorheen Europa. Er was een sterke aanwezigheid van metallo’s uit de Luikse vestigingen. Daar zijn 1300 jobs bedreigd. Het protest botste op bijzonder harde repressie.

Verslag door Tanja Niemeier, medewerker van de fractie Europees Verenigd Links (GUE/NGL). Foto’s door Olivier Hansen van GUE/NGL

Arbeiders zaten uren op de bus om in Straatsburg hun woede te uiten tegenover het feit dat een staalgigant die jarenlang enorme belastingvoordelen genoot in België nu duizenden mensen op straat wil zetten. Ze kwamen naar Straatsburg om het behoud van hun jobs te eisen. Ze werden niet bepaald warm verwelkomd. Integendeel.

De bussen warden door de Franse politie gestopt en volledig doorzocht. Er werd gezegd dat vakbondsmilitanten op de bus met een taser elektroschokken kregen toegediend. De arbeiders werden bij aankomst geconfronteerd met een massale en provocatieve politiekracht die de arbeiders uit de buurt van het parlement moest houden. Dat parlement zou zogezegd de Europese burgers vertegenwoordigen.

De enorme politiemacht in Straatsburg en het feit dat de overgrote meerderheid van de vakbondsmilitanten niet in de buurt van het parlement mocht komen, versterkte de woede en de frustraties bij een deel van de arbeiders die wanhopig op zoek zijn naar een strategie om hun jobs te verdedigen maar daarbij niet echt een strategie en een alternatief aangereikt krijgen.

Er werd traangas ingezet tegen de betogers. Daarbij vielen enkele gewonden, maar ambulances werden niet doorgelaten. Tijdens de actie trok een delegatie van vakbondsvertegenwoordigers naar een gesprek met de Europese Commissaris voor industrie, Ajoni Tajani. Sommigen hoopten dat Tajani een vorm van steun zou bieden, maar de Commissaris was allerminst van plan om als redder van de Europese industrie uit het gesprek te komen.

Dat is weinig verrassend, de Europese Commissie is immers een van de stuwende krachten van het neoliberale beleid in Europa. De Commissie steunt toenemende concurrentie, er wordt een flexibele arbeidsmarkt opgelegd en onze diensten worden geprivatiseerd.

Toen het nieuws van de aanvallen op de betogende arbeiders een vergadering van vakbondsvertegenwoordigers en parlementsleden van de fractie Europees Verenigd Links bereikte, trokken de aanwezigen op deze vergadering direct naar buiten om hun solidariteit met de arbeiders te betuigen.

Paul Murphy, Europees Parlementslid voor de Socialist Party uit Ierland en lid van de fractie Europees Verenigd Links (GUE/NGL) was op de betoging aanwezig en sprak met betogers uit diverse landen. In een reactie op het politiegeweld stelde hij:

“Ik ben geschokt door de aanvallen op de arbeiders van ArcelorMittal die van ver kwamen om hun jobs te verdedigen. Ik begrijp hun woede en frustratie en verdedig hun recht om te protesteren. Het is duidelijk dat de strijd in een beslissende fase komt waarbij we nood hebben aan een intensieve en eerlijke discussie over hoe we verder gaan. De Europese Commissie voert samen met de Europese Centrale Bank en het Internationaal Monetair Fonds een beleid dat het leven en de toekomst van miljoenen mensen in Griekenland, Portugal, Spanje en Ierland vernietigt. Op hen kunnen we niet rekenen om een oplossing te vinden voor de arbeiders van ArcelorMittal. Ik verdedig het idee dat de vestigingen van ArcelorMittal in beslag worden genomen zonder schadeloosstelling, het bedrijf heeft lang genoeg als parasieten op de kap van de samenleving geprofiteerd. Als banken genationaliseerd kunnen worden, dan kan ArcelorMittal dat ook. Er is geen enkel excuus om het niet te doen.”

Net zoals vorige week in Namen, deden de ‘ordediensten’ er ook gisteren in Straatsburg alles aan om de strijd van de metaalarbeiders te criminaliseren. Nadat ze uren onderweg waren om te protesteren, werden de Luxemburgse, Belgische en Franse metallo’s gegijzeld in een speciale zone. De meesten werden nog voor ze in Straatsburg aankwamen grondig gefouilleerd toen de bussen werden gestopt. Zonder enige aanleiding en al heel snel ging de politie in Straatsburg over tot het gebruik van traangas. Er vielen tal van gewonden, waaronder iemand die vrij ernstig gewond raakte nadat hij een flashball in het gezicht kreeg. Het geeft meteen aan aan welke kant de overheden staan.

Foto’s door Nico

Vandaag trekken de metallo’s van ArcelorMittal uit verschillende landen samen naar Straatsburg waar het Europees Parlement vergadert. Internationale solidariteit is belangrijk in de strijd tegen een van de rijkste multinationals ter wereld. Er werd een stap gezet, maar er liggen er nog andere voor ons.

LSP-pamflet op de betoging in Straatsburg vandaag

De internationale solidariteit moet gepaard gaan met de opbouw van solidariteit in onze directe omgeving. De bevolking staat heel sterk aan de kant van de metallo’s in de regio rond Luik maar ook daar buiten. We moeten dat potentieel mobiliseren. We weten nog hoe er grote betogingen waren in Seraing (10.000 aanwezigen) en Luik (40.000 betogers) na de aankondiging dat de warme fase zou gesloten worden. Het is mogelijk om met nog meer mensen op straat te komen. Denk maar aan de strijd bij Forges de Clabecq midden jaren 1990 toen een vakbondsfront een betoging hield in Tubeke met maar liefst 70.000 aanwezigen.

Vandaag zijn de ogen van de arbeiders van de meer dan 11.000 ondernemingen die in 2012 failliet gingen of van de 17.000 arbeiders die in hetzelfde jaar het slachtoffer werden van collectieve afdankingen mee gericht op de acties van hun kameraden bij ArcelorMittal. Zij staan niet alleen. De strijd van de metallo’s kan een echt aantrekkingspunt voor verzet vormen. We moeten daarbij echter oppassen dat we niet het scenario van bij Renault destijds volgen met een uitputtingsslag aan internationale betogingen, maar een gebrekkig organiseren van de solidariteit in eigen land.

Er zijn gelegenheden genoeg om de solidariteit te versterken. Morgen trekken de federale ambtenaren de straat op. Het spoorwegpersoneel – er zijn spoormannen en -vrouwen aanwezig op de betoging vandaag – wil actie voeren tegen het ‘Plan Magnette’. Op 21 februari komt er een grote interprofessionele actiedag. De metallo’s moeten zich vooraan stellen in die betoging, samen met andere bedrijven waar sluitingen of collectieve afdankingen dreigen. We moeten ervoor zorgen dat die betoging voldoende kracht bijzet om de eis voor de collectivisering van de productiemiddelen duidelijk te maken. Over welke vorm van nationalisatie hebben we het? We hebben geen boodschap aan een beheer in handen van publieke managers die als taak hebben om het bedrijf om te vormen tot een machine die dividenden produceert voor private aandeelhouders. We hebben nood aan een nationalisatie onder arbeiderscontrole en democratisch beheer door de arbeiders.

Daartoe is er nood aan een ambitieus actieplan, we kunnen teruggrijpen naar het voorstel van Nico Cué bij het aantreden van de regering Di Rupo: een oplopend actieplan met 24, 48 en 72-urenstakingen. Als een 24-urenstaking niet volstaat om de nationalisatie af te dwingen, dan moet direct een 48-urenstaking worden aangekondigd en indien dat niet volstaat, kan er in de daaropvolgende weken een nieuwe 72-urenstaking komen.

Hoezo, nationalisatie is niet mogelijk?

Afgelopen vrijdag heeft de Nederlandse regering de bank en verzekeringsinstelling SNS Real genationaliseerd. De regering legde daarvoor 3,7 miljard euro op tafel. Het is dus blijkbaar wel mogelijk om te nationaliseren als het de belangen van de rijken, de aandeelhouders en de speculanten dient. Als het over onze jobs gaat, dan is er plots geen politieke wil meer. Jean-Claude Marcourt deed een ‘plechtige oproep’ aan Mittal en kondigde aan dat hij ‘alle middelen’ zou benutten om de staalgigant te doen plooien. Dat is de officiële positie van de PS. Maar over welke middelen heeft hij het? Zijn dergelijke verklaringen slechts bedoeld om zand in de ogen te strooien?

Peilingen geven aan dat de bevolking er voorstander van is om de grote bedrijven en de rijken meer te laten betalen. Iedereen is geschokt door die kapitalistische reuzen die amper of zelfs helemaal geen belastingen betalen. Laat ons het ongenoegen omzetten in strijd. Een grote betoging in Luik zou een mogelijkheid vormen om aan dergelijke standpunten een uitdrukking te geven. Waarom geen solidariteitsaffiches maken om de eis van een collectivisering van de productiemiddelen te verspreiden in de bedrijven, in de buurten rond de fabrieken, in winkels in de buurt,… met op de affiche ook een datum voor een grote betoging in Luik? We zullen dan zien wie echt de handen uit de mouwen wil steken om naargelang de mogelijkheden een succes van dit initiatief te maken. Waarom de sites niet bezetten om ze om te vormen tot hoofdkwartieren van waaruit de strijd wordt georganiseerd?

Het zal niet gemakkelijk zijn en er zal veel werk zijn. We begrijpen dat de syndicale delegaties veel werk hebben met de vergaderingen met de autoriteiten en de meer technische aspecten van de onderhandelingen. Om dat werk te versterken, zou het opzetten van een actiecomité een belangrijk hulpmiddel zijn om de lokale solidariteit te organiseren maar die op nationaal vlak met andere bedreigde bedrijven of op internationaal vlak met de kameraden van Florange en elders. Het zou ook een initiatief kunnen nemen om alle arbeiders te bezoeken en een maximale betrokkenheid van iedereen te bewerkstelligen.

• Voor een strijdbaar actieplan!
• Bezet de sites om er hoofdkwartieren van strijd voor de nationalisatie van de productiemiddelen van te maken!
• Inbeslagname van de productiemiddelen zonder vergoeding of schadeloosstelling!
• Nationalisatie onder arbeiderscontrole en democratisch arbeidersbeheer!

Vandaag is er aan het Europees Parlement in Straatsburg een internationale betoging van arbeiders van ArcelorMittal. Verschillende parlementsleden van Europees Verenigd Links betuigden hun solidariteit met de strijd van de metallo’s en verdedigen de nood aan de nationalisatie zonder schadeloosstelling en onder arbeiderscontrole.

Straatsburg, 6 februari 2013

Beste kameraden,

De aankondiging van de sluiting van zeven van de 12 productielijnen in de koude fase van de Luikse staalproductie toont eens te meer de onstilbare winsthonger van staalgigant ArcelorMittal aan. Met de sluiting van de warme fase die eerder werd beslist, worden meer dan 2.000 directe jobs bedreigd naast duizenden indirecte jobs die zullen verdwijnen omwille van de hebzucht van enkele aandeelhouders en speculanten.

Overal in Europa worden de arbeiders geconfronteerd met deze perverse logica. De sluiting van de fabriek van Ford in Genk of van de site van ArclorMittal in Florange in Frankrijk tonen aan dat de gulzigheid van het kapitalisme niet stopt aan grenzen of bepaalde sectoren zou sparen. Dat is waarom we samen met jullie zeggen: ‘Neen aan het dictaat van ArcelorMittal! Neen aan de afdankingen en sluitingen doorheen Europa!’

De arbeiders kunnen overal slechts rekenen op hun eigen krachten. Ze werden steeds verraden door de gevestigde politici die de kant van de sterksten kiezen. Zelfs indien de politieke wereld stelt dat ze geraakt is door het jobverlies en als gevestigde politici zich positief uitlaten over de ‘nationalisatie’ van de site, is het duidelijk dat de gevestigde politici die aangetast zijn door de neoliberale dogma’s slechts een kapitalistische nationalisatie voor ogen hebben. Het doel daarvan is om het bedrijf ‘aantrekkelijk’ te maken voor investeerders. Wat wil dat zeggen? Dat het bedrijf wordt verkocht aan een van de parasieten die vandaag overgaan tot afdankingen, dat het bedrijf zal bestuurd worden door de oude managers en dat het gericht wordt op de belangen van de markten. Kunnen we iets anders verwachten van diegenen die al jarenlang publieke middelen aan de grote werkgevers toestoppen zodat ze hier meer winsten kunnen maken dan elders?

Voor de arbeiders is de enige leefbare oplossing die hen uit de miserie kan houden, deze van een echte nationalisatie zonder schadeloosstelling. We hebben al genoeg betaald, onder meer met de miljarden euro’s aan belastingverlagingen die ArcelorMittal kon opstrijken. De nationalisatie moet onder democratische arbeiderscontrole.

We betuigen onze solidariteit met jullie strijd en wensen jullie veel moed, zowel de arbeiders van ArcelorMittal als die van de onderaannemers doorheen Europa.

Ondertekenaars van deze verklaring

• Paul Murphy Socialist Party (Ierland)
• Lothar Bisky Die Linke (Duitsland)
• Nikolaos Chountis SYRIZA (Griekenland)
• João Ferreira Partido Comunista Português (Portugal)
• Thomas Händel Die Linke (Duitsland)
• Takis Hadjigeorgiou AKEL (Cyprus)
• Jacky Hénin Parti Communiste Français / Front de Gauche (Frankrijk)
• Patrick Le Hyaric Parti Communiste Français / Front de Gauche (Frankrijk)
• Kartika Tamara Liotard onafhankelijke (Nederland)
• Marisa Matias Bloco de Esquerda (Portugal)
• Willy Meyer Izquierda Unida (Spanje)
• Younous Omarjee Alliances des Outre-Mers (Frankrijk)
• Søren Bo Søndergaard Folkebevægelsen mod EU (Denemarken)
• Alda Sousa Bloco de Esquerda (Portugal)
• Kyriacos Triantaphyllides AKEL (Cyprus)
• Sabine Wils Die Linke (Duitsland)
• Gabi Zimmer Die Linke (Duitsland)
• Inês Zuber Partido Comunista Português (Portugal)

Maandag besliste een personeelsvergadering van staalarbeiders van ArcelorMittal om op dinsdag in Namen, voor de zetel van het Waalse parlement, te betogen. De metallo’s protesteren tegen de afbouw en sluiting van de Luikse staal. Enkele duizenden betogers – vooral metallo’s, maar ook gesteund door spoorpersoneel, studenten,… – waren aanwezig om te betogen. Ze werden het slachtoffer van een totaal onrechtvaardige politierepressie. Aan welke kant staan onze overheden? Wie daar nog over twijfelde, werd van antwoord gediend.

Door Nico (Luik)

De vreedzame betoging werd op een bepaald ogenblik in twee delen verdeeld door een waterkanon. Er was voordien al een enorme woede aanwezig onder de betogende militanten, maar het ging om ingehouden woede. Er was geen enkele reden om gewelddadig op te treden tegen de metallo’s. Was het de bedoeling van de autoriteiten om met een provocatie spectaculaire beelden te veroorzaken zodat de verzamelde media de metallo’s als gewelddadig kunnen afdoen?

Het geweld tegen de metallo’s geeft aan dat de autoriteiten zich bewust zijn van de brede steun die ze onder de bevolking genieten. De provocatie dient om deze steun te ondermijnen. De metallo’s weten ook waar ze aan toe zijn voor volgende acties. Misschien moeten ze de brandweer van Namen contacteren om bij een volgende confrontatie met de ‘ordediensten’ een gepast antwoord te kunnen bieden. Er zijn overigens voldoende problemen en tekorten bij de brandweer om hen te overtuigen om ook in actie te gaan en meteen de strijd te verbreden tot buiten de vestigingen van ArcelorMittal. Er is nood aan een algemeen actieplan om de strijd te voeren en ook om te beslissen hoe we in dergelijke gevallen van provocatie reageren.

Inzake de kwestie van de nationalisatie heeft de houding van de politie iets verduidelijkt. Nationaliseren van de staalsector is een belangrijke eis, maar als het gebeurt door diegenen die gisteren de politie op ons afstuurden, zal dat weinig opleveren. We moeten gaan voor een nationalisatie onder controle van de arbeiders zelf.

De concurrentielogica komt erop neer dat onze levensstandaard kapot wordt geconcurreerd. Deze neerwaartse spiraal wordt het beste gestopt door onze solidariteit. Gisteren was er daar een voorbeeld van met een bomvolle fabriekshal in Ougrée waar metaalarbeiders van ArcelorMittal bijeen kwamen voor een personeelsvergadering. Er heerste een woedende sfeer en een grote strijdbaarheid. Er werd opgeroepen tot een betoging vandaag in Namen. De betogers trekken dan naar de zetel van de Waalse regering om de eis van de nationalisatie kracht bij te zetten.

Verslag door Nico. Foto’s door Nico en Pavel

Vandaag trekken de arbeiders naar Namen, een dag later hervatten ze het werk. We begrijpen dat de vakbondsdelegaties een hervatting voorstellen om de strijd van in de fabrieken te organiseren. Maar het zal daarbij belangrijk zijn om perspectief te bieden met een actieplan waarbij ook de brede steun onder de bevolking wordt gemobiliseerd rond duidelijke ordewoorden. We moeten daar niet lang mee wachten, de komende dagen zijn cruciaal.

Een bezetting van de sites zou een goed begin zijn om deze om te vormen tot het hoofdkwartier van de strijd. Het zou het gemakkelijker maken om de bevolking te mobiliseren, een groot deel van de publieke opinie staat immers achter de getroffen arbeiders en hun strijd tegen de hebzuchtige multinational ArcelorMittal die aan de samenleving enkel miserie bijdraagt. Een bezetting zou een stap kunnen zijn om de Luikse staal te nationaliseren onder arbeiderscontrole. Dat zou tot de verbeelding van arbeiders in andere sectoren spreken en duidelijk maken dat ons verzet zich niet hoeft te beperken tot louter symbolische betogingen waarna de dictaten van het patronaat gewoon ondergaan worden.

De woede is groot. Het zal er op aankomen om dat te kanaliseren met een goed actieplan waarmee overwinningen kunnen geboekt worden. Wie strijdt, kan verliezen. Dat klopt. Maar wie de strijd niet aangaat, is op voorhand verloren.

Fotos door Pavel

Fotos door Nico