Category: Distributiesector

Aan de Gentse Carrefour Groene Vallei werd gisteren voor de eerste dag gestaakt. Groene Vallei is een van de 21 supermarkten die worden gesloten. In totaal zouden er zo’n 55 mensen hun job verliezen. Twee dagen na de bekendmaking van de sluiting werd het personeel er zich van bewust dat gewoon door blijven werken niet veel zou helpen. Gisterenmorgen brook een spontane staking los. Eerst hadden enkele werknemers nog willen werken met een geblokkeerde winkel, maar de directrice dreigde met een lock-out. Verontwaardigd door de arrogante houding van de directrice besloot het personeel dan zelf de deuren van de winkel te sluiten, iedereen te laten staken en een piket te zetten voor de winkel. Ze zouden zeker tot het einde van het weekend blijven staan.

Verslag en interview door Jonas en Wouter

Het piket kan op heel wat ondersteuning rekenen. Zo passeerden er werknemers van de Carrefour in Oostakker om hun solidariteit te betuigen. Klanten waren over het algemeen begripvol en kwamen de werknemers een hart onder de riem steken. Zo was er een gepensioneerde die de werknemers kwam aanvuren met de woorden: “Ge moet op straat komen en vechten, het is het enige waarnaar ze luisteren aan de top; in mijnen tijd hebben wij ook weken aan een stuk op straat gestaan om onze miserabele lonen leefbaar te maken!” Hij stelde de delegees voor om zaterdag de “Omloop Het Nieuwsblad” te gebruiken om actie te voeren en zo van de internationale media gebruik te maken. Ook de uitbaatser van de krantenwinkel vlak om de hoek kwam de stakers ondersteunen. Ze kwam hen chocolade brengen en glaasjes jenever voor de, vooral vrouwelijke, actievoerders. Een welkome afwisseling als je de hele dag buiten staat in de koude.

Ook wij passeerden aan het piket om onze solidariteit te gaan betuigen. We gebruikten er ons pamflet rond Carrefour, dat heel goed werd ontvangen door de delegees. Gezien de nogal agressieve houding van de directie wilden de meeste medewerkers van de Groene Vallei geen interview geven zonder dat hun secretarissen erbij waren. We spraken met twee delegees van het ACLVB uit de Carrefour in Oostakker die hun solidariteit kwamen betuigen.

Jullie kwamen hier vandaag jullie solidariteit betuigen?

“Inderdaad. Onze winkel in Oostakker blijft voorlopig open maar de vestigingen in Zijnaarde en Groene Vallei zouden sluiten. Ook in de rest van Oost en West-Vlaanderen moeten heel wat winkels de deuren sluiten. Ondanks dat onze winkel niet in het lijstje staat, zijn we toch erg betrokken. Voor ons is het trouwens slechts uitstel van executie. Als de directie hier haar plannen kan doordrukken kunnen we er zeker van zijn dat wij bij de volgende slachtoffers zullen zijn. Bovendien zullen ook wij moeten betalen voor de besparingen die nu worden opgelegd. Wij zouden overgezet worden naar PC 202. Daardoor zouden onze lonen flink verlagen.

“Kijk, we horen dikwijls in de media dat wij zogezegd gepriviligieerde werknemers zouden zijn. Dat zou komen omdat wij onder PC 312 vallen tot nu toe; het is te zeggen we worden betaald als werknemers van een supermarkt, en niet zoals die van een kruidenierswinkel. Maar waarom men ons dan zegt dat we geprivilegieerd zijn, is ons een raadsel. Uiteindelijk verdienen de werknemers van Delhaize en Colruyt praktisch evenveel. Alleen gebeurt het daar via gefoefel met extra-legale voordelen, waardoor de bazen bij de concurrentie iets minder moeten betalen.

“Maar dat wij geprivilegieerde werknemers zouden zijn, is onzin. Ik heb meer dan 25 jaar anciënniteit en verdien 1.511 euro per maand; iedereen mag dat weten. Als je daarmee zoals ik twee kinderen moet grootbrengen, dan houd je niet veel over. Die journalisten die dat soort zaken beweren zien dat wij op papier zogezegd 20 procent meer kosten dan bij de concurrentie, maar hebben geen benul van de sociale realiteit. Wij verdienen minder dan de meeste mensen in de industrie bijvoorbeeld.

“En dan hebben ze het nog niet gehad over de jongeren die bij Carrefour komen werken. Die krijgen geen vaste contracten meer, het maximum ligt nu op 6 maanden, en dan vlieg je buiten. Ook full-time contracten mogen nieuwe werknemers vandaag vergeten. Ze geven nog slechts contracten van 20 uur. Dat is iets dat je misschien als huisvrouw kunt combineren met een gezin grootbrengen wanneer de man fulltime gaat werken; maar wie anders kan daarvan leven, met een loon van rond de 1000 euro in de maand?”

Jullie zijn naar de intezetel vergadering gezeest in Brussel?

“ACLVB hield vandaag een nationale vergadering in Brussel waar wij naartoe zijn geweest. De delegees hebben er met de nationale secretarissen overlegd wat we zouden kunnen doen. BBTK had vandaag ook een interzetel; bij de LBC hadden ze die gisteren al.

“Er is nog niet juist afgesproken wat we gaan doen; de secretarissen van de verschillende bonden moeten de zaken nog op elkaar afstemmen. Er komt wel een nationale staking bij heel Carrefour op zaterdag. De vraag is natuurlijk in hoeverre dat we de niet-getroffen winkels, zoals bij ons in Oostakker zullen meekrijgen. Bij ons is er een beetje een opluchtingsgevoel door het feit dat onze vestiging niet sluit – dat gevoel is echter vals. Hoe dan ook, de nationale staking zal niet genoeg zijn. Het is een eerste signaal, een waarschuwing voor sociaal overleg; we zullen ons niet zomaar laten doen.

“Daarna moet gekeken worden wat we verder doen. Ik denk dat blokkades zoals bij Inbev een goede mogelijkheid bieden. Op die manier hoeft het personeel geen loon te verliezen. We riskeren dan wel terug deurwaarders zoals vorige keer. Maar dan moeten we maar zien hoe we daarop zullen reageren, ze hebben bij de directie reeds een paar keer ongelijk gekregen van de rechter in die zaken. Misschien moeten we de strijd meer gaan centraliseren, zoals de vorige keer met de acties aan de Blauwe Toren, toen we 5000 man samen kregen. Met zo’n verhouding durven ze geen deurwaarders te sturen, anders wordt de boel afgebroken.”

Hoe zit het met de strijdbaarheid van de werknemers?

“Bij ons in Oostakker is het wat verdeeld. Sommige mensen zijn echt solidair. Anderen hebben vrienden die werken in Zwijnaarde en Groene Vallei en zijn daardoor ook erg aangedaan om de plannen. Maar een deel van de werknemers heeft ook een ‘oef-gevoel’, dat zij niet bij de 1700 ontslagen vallen. Er is dus kans dat er bij ons meer werkwilligen zullen zijn dan hier in de Groene Vallei. Hier hebben ze immers niets meer de verliezen, de winkel zou volgens de plannen definitief sluiten op 30/6”.

De aankondiging van het herstructureringsplan van de directie van Carrefour afgelopen dinsdag leidde meteen tot een spontane staking in de hypermarkt van Sint-Pieters-Leeuw. Woensdagochtend werd het stakingspiket verder gezet. We trokken met een aantal militanten van LSP naar dit piket om onze solidariteit te betuigen.

Verslag en foto’s door Nico

Op het piket waren er een vijftigtal arbeiders. Hun woede tegenover de geplande herstructureringen was enorm. Ze wisten dat er een plan werd voorbereid, maar dat het zo ver zou gaan kwam toch als een verrassing. Daarop werd meteen het werk neergelegd.

De woede bij het personeel is niet nieuw. Aan het piket werd vaak verwezen naar het falen van het management en de onstabiliteit van een “onbekwame” directie. “Enkel de winsten waren van tel, zonder enige visie op lange termijn. Het personeel werd overgeplaatst zonder dat er tijd was om zich een bepaalde post eigen te maken. De afgelopen periode werd interimarbeid algemeen doorgevoerd om vertrekkers op te vangen. Ondanks hun motivatie hadden de interimmers geen enkele kans op een vast contract.” De mogelijkheid van onderhandelingen was al enige tijd verdwenen. Eind 2008 werd dit nog duidelijk gemaakt toen de directie deurwaarders en de politie op dezelfde arbeiders van Sint-Pieters-Leeuw afstuurde omdat ze het aandurfden op te komen voor hun arbeidsvoorwaarden.

De arbeiders op het piket zien de sluitingen vandaag als onderdeel van de politiek van sociale dumping. De directie wil naar een paritair comité gaan waar de lonen lager zijn. Dat is een belangrijk onderdeel van de herstructurering. Tegenover de poging van de directie om verschillende vestigingen te sluiten en de lonen naar beneden te halen, is verzet nodig. Op het piket werd alle info over de acties goed opgevolgd: “… Brugge gaat dicht voor drie dagen, Super GB Scheepsdaal drie dagen plat, Kuurne in actie,…” Tegenover de agressieve patronale plannen, moeten de arbeiders van Carrefour hun eigen strijdbaar actieplan zetten. De staking bij Sint-Pieters-Leeuw en in andere vestigingen moet worden uitgebreid tot het volledige bedrijf en daarbuiten. Zoals de arbeiders stelden: “Er zijn ook problemen bij onderaannemers en leveranciers, elders dreigen de sluitingen ook gevolgen te hebben.”

Op dit ogenblik is er een grote onzekerheid aanwezig, maar dat moet snel plaats maken voor een coördinatie en organisatie van de strijd met een eengemaakt actieplan van het gemeenschappelijk vakbondsfront. “In Sint-Pieters-Leeuw wil niemand terug aan het werk, er zijn mogelijkheden voor een algemene staking bij Carrefour.”

Jean-Pierre en Baptiste (LSP-Waver)

Aan de Carrefour van Zwijnaarde (bij Gent) spraken we met Katrien Tavernier, BBTK-delegee. We vroegen naar de gevolgen van de sluiting van deze vestiging en naar verdere actieplannen.

Jonas en Kjel

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Enkele reacties van klanten

Rafaelle en Marcel: "Wij zijn hier vaste klanten, wonen hier vlak om de hoek. Het is een spijtige zaak dat de mensen die ons al jaren helpen nu hun job dreigen te verliezen. Hopelijk raken ze links of rechts toch terug aan werk. We zijn alleszins solidair met de staking. Maar het is overal hetzelfde met de crisis, net zoals we op tv gezien hebben met Opel. Wat valt eraan te doen?"

Najette: "Wij komen hier bijna dagelijks, de werknemers hebben gelijk dat ze staken. Ook voor ons is het slecht als onze Carrefour sluit want nu zullen we de bus moeten nemen om naar een andere winkel te gaan wat ons ook meer geld zal kosten."

Ben: ‘Ik werk voor een firma die aardappelen levert aan Carrefour. Ook mijn werk komt dus in gevaar. We merkten al dat de leveringen teruggelopen waren tot enkel leveren op woensdag. Ik ben dus ook bang om nu mijn werk te verliezen."

Najette: "We zijn volledig solidair met de werknemers van Carrefour. Het is hoog tijd dat er betere wetgeving komt om werknemers beter te beschermen."

Jonas

Carrefour maakte deze ochtend bekend dat het 1672 mensen afdankt en 21 vestigingen in België sluit. De media leggen de oorzaak bij de dalende winsten. Desondanks maakte Carrefour vorig jaar meer dan 400 miljoen euro winst. Werknemers worden opgeofferd voor het blinde winstbejag van de aandeelhouders. Verzet is nodig!

Jonas (Gent). LSP-pamflet: Voorkant (pdf) en achterkant (pdf)

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Uit onze archieven

• 2007: 900 jobs bij Carrefour bedreigd
• 2007: het voorbeeld van Wal-Mart
• 2008: sluiting GB’s was besparingsoperatie
• 2008: Carrefour zet Brugs personeel in de solden
• 2008: Patronale agressie en onverantwoord politieoptreden bij Carrefour Sint-Pieters-Leeuw
• 2008: deurwaarders ingezet tegen stakersposten
• 2008: Mechelse rechter weigert tussenkomst in conflict Carrefour
• 2008: het belang van het conflict bij Carrefour
• 2009: Carrefour moet zich neerleggen bij stakingsrecht
  [/box]

  Reeds enkele dagen waren er speculaties over het nieuwe besparingsplan van Carrefour. Over één ding waren de media het eens: er zouden nogmaals honderden ontslagen vallen. Carrefour sluit daarmee aan bij het rijtje multinationals dat de laatste maanden kwam aandraven met plannen om te “herstructureren”: Opel, Bayer, Inbev,… en dat in een periode waar honderdduizenden arbeiders en jongeren géén werk vinden.

  Op de ondernemingsraad in Evere werd duidelijkheid gebracht: 1.672 mensen dreigen hun werk te verliezen, 21 vestigingen sluiten. Het gaat om vestigingen in Brugge, Middelkerke, Zwijnaarde, Mechelen, Westerlo, Genk, Eupen, Kuurne, Moeskroen, Ronse, Casteau, Haine-St.-Pierre, Jumet, Gent, Kortrijk, Antwerpen, Genk, Maaseik en Maasmechelen. Daarnaast worden 10 vestigingen verkocht aan zelfstandigen en 20 aan de familie Mestdagh. Ook het depot in Ternat (dat reeds is uitbesteed) met 270 personeelsleden wordt gesloten. Ternat Logistics levert vooral aan hypermarkten. Bovendien worden alle lonen van wie onder PC 312 werkt bevroren.

  Ontslag met voorbedachte rade

  De directie heeft schrik dat het besparingsplan als volledig onaanvaardbaar wordt gezien door het personeel en de publieke opinie. Daarom werden de ontslagen al maanden voorbereid en circuleerden al maandenlang allerhande rampscenario’s. Zo werd het gerucht gelanceerd dat Carrefour in zijn geheel uit België zou wegtrekken om de angst bij de werknemers te vergroten en de druk op te voeren om het huidige besparingsplan te aanvaarden.

  Daarnaast werden de cijfers van de boekhouding van de winkelketen ook bewust vervalst. De directie nam vlak voor nieuwjaar maar liefst 1 miljard euro uit de koffers van Carrefour België om het bedrijf kunstmatig te verarmen. De Standaard schreef maandag: “Door de geldstromen af te zonderen, maak je het geheel (het besparingsplan, nvdr) verkoopbaar…. Carrefour heeft het geld uit het bedrijf gehaald zodat de bonden nu voortaan onderhandelen met een ‘arm’ bedrijf. Doordat het geld weg is, is Carrefour iets minder kwetsbaar voor sociale chantage.”

  Besparingsronde nummer zoveel

  De winkelketen is met deze ‘cost-cutter’ niet aan zijn besparingsproefstuk toe. De laatste jaren heeft de multinational een hele reeks besparingsrondes doorgevoerd. Een beproefde tactiek die Carrefour verschillende malen heeft toegepast, was het sluiten van vestigingen (16 in 2007), zoals die van Gent-Dampoort, om ze daarna door te verkopen aan zelfstandigen. De jongere oud-personeelsleden konden dan eventueel terug aangenomen worden met veel lagere lonen en een slechtere syndicale bescherming. Het oudere personeel werd uitgeschakeld: te veel anciënniteit en teveel syndicale ervaring.

  Carrefour bleef ondertussen winsten ontvangen via de huur van haar vestigingen en de verkoopsrechten van de uitbaters. Dubbele winst dus, en géén last meer van eigen personeel dat protesteert tegen uitbuiting!

  Een andere wijze waarop Carrefour het personeel liet opdraaien om haar resultaten voor de aandeelhouders op te vijzelen was door de werknemers in de nieuwe vestigingen een ander statuut te geven. Zo werd enkele jaren geleden een gigantische nieuwe vestiging in Brugge, aan de Blauwe Toren, geopend. Wat vooral nieuw was, waren de arbeidsvoorwaarden van het personeel. In plaats van onder Paritair Comité 321 voor supermarkten, zou het nieuwe personeel moeten werken aan de voorwaarden van Paritair Comité 202.01 dat bedoeld is voor personeel in kruidenierszaken. Op die wijze zou de directie meer dan 25% kunnen besparen op haar personeel. Bovendien zouden de werknemers via camera’s gecontroleerd worden op hun productiviteit en was er geen syndicale afvaardiging.

  Niet verwonderlijk dat deze low-cost jobs niet bepaald populair waren bij de Bruggelingen op zoek naar een baan. Om deze jobs in te vullen werd ‘samengewerkt’ met de VDAB. Alle Brugse werklozen werden uitgenodigd op een jobbeurs aan de Blauwe Toren en werden gestimuleerd om een job in de Carrefour aan te nemen. Wie deze condities weigerde, verloor onmiddellijk zijn uitkering; moderne slavernij heet zoiets!

  Repressie

  Trends maakte maandag bekend dat de ondernemingsraad waar de ontslagen zouden worden aangekondigd, extra beveiligd zou worden. Een speciale security-dienst werd ingehuurd om eventuele werknemers die niet akkoord zouden gaan ver weg te houden. Dat biedt reeds een glimp op de wijze waarop Carrefour omgaat met haar personeel en dan vooral met zij die niet akkoord gaan met de uitbuiting: repressie troef.

  Carrefour is hiermee niet aan haar proefstuk toe. In het verleden heeft de winkelketen reeds meermaal aangetoond moeite te hebben met zaken als het stakingsrecht. Bij eerder verzet tegen herstructureringen werd dat stakingsrecht meermaals met de voeten getreden. Stakingspiketten die personeel en klanten probeerden te overtuigen van hun gerechtvaardigde strijd werden bij Carrefour consequent geconfronteerd met dreigtelefoons, deurwaarders, éénzijdige verzoekschriften, dwangsommen, fysiek geweld van de directie en zelfs puur politiegeweld.

  Ook politieke en syndicale militanten die de strijd van de Carrefour-werknemers ondersteunden, kwamen reeds verschillende malen in aanraking met de brutale repressie vanuit de Carrefour-directie. Zo werd op 8 november 2008, samen met enkele syndicalisten, een ACOD-militant weggevoerd door de politie aan de Carrefour van Sint-Pietersleeuw. Hij werd achteraf ook nog eens beboet met een combitaks. (verslag)

  Zelfs de kapitalistische media en het gerechtelijk apparaat vinden soms dat het er al te gortig aan toe gaat bij Carrefour. Zo stelde de rechtbank in Veurne in december 2008 dat de procedure van éénzijdige verzoekschrift, die de directie had gebruikt om stakende Carrefour-werknemers hun het stakingsrecht te ontzeggen – én dus hen het recht te ontzeggen om op te komen tegen de besparingen op hun kap – onwettelijk was.

  Verzet noodzakelijk

  Op het gerecht en de media zullen we niet moeten rekenen als we de strijd bij Carrefour willen winnen door de geplande besparingen te laten intrekken. Daarvoor zal het personeel en de vakbonden het verzet moeten organiseren. Enkel strijd loont, dat hebben de acties in het verleden, ook bij Carrefour, aangetoond.

  De afgelopen weken hebben Bayer en Inbev het goede voorbeeld getoond. Ten opzichte van de hebzucht van de kapitalisten moeten we als werknemers en syndicalisten een antwoord klaar hebben. Jaren superwinsten gingen aan onze neus voorbij, waarom zouden wij er nu dan voor moeten opdraaien als de winsten wat verlagen? Carrefour maakt nog steeds een jaarlijkse nettowinst van meer dan 400 miljoen euro!

  Ingaan op de eisen van de directie zou als een teken van zwakte geïnterpreteerd kunnen worden door de directie. Dan mogen we er zeker van zijn dat er in de toekomst nog meer ontslagen en looninleveringen volgen. Ook in de vestigingen die vandaag niet op de lijst staan om te sluiten, zou een nederlaag zware gevolgen hebben in de toekomst. Dààrom is de verzet tegen de afdankingen ook hun strijd. Bij de pakken blijven zitten, zal niet helpen. Dinsdagmiddag gaf de Carrefour van Sint-Pieters-Leeuw het goede voorbeeld door in staking te gaan. Andere vestigingen volgen.

  Verzet organiseren in een supermarktketen is allesbehalve evident. Het personeel is over verschillende vestigingen verdeeld, zeker in de kleinere supermarkten staat het personeel vaak zwak ten opzichte van repressie en deurwaarders. Daarom is de organisatie van solidariteit tussen de vestigingen en met de buurtbewoners rond de vestigingen cruciaal voor een overwinning in de strijd voor het behoud van jobs en arbeidscondities.

  Bovendien zullen de vakbonden ook een plan moeten klaarhebben om de strijd uit te breiden indien Carrefour haar plannen toch wil doordrukken. De strijd veralgemenen naar andere vestigingen, bedrijven en sectoren zal noodzakelijk zijn in dat geval.

Het heeft de directie van Ikea in het Luikse Hognoul slechts drie weken tijd gekost om een nieuwe staking van het personeel uit te lokken. Nu werd actie gevoerd tegen het ontslag van een collega die na 20 jaar dienst aan de deur werd gezet. De werknemer was al drie maanden in ziekteverlof. Hij was depressief geworden als gevolg van zijn arbeidscondities. Als verantwoordelijke van een afdeling slaagde hij er door het personeelsgebrek niet in om alles georganiseerd te krijgen.

Jean Peltier, Luik

De werknemer zag het niet meer zitten om onder deze voorwaarden aan de slag te gaan. De gerante van de winkel reageerde niet door extra personeel aan te werven, maar wel door de afdelingsverantwoordelijke op straat te zetten. De gerante had niet het lef om de betrokkene naar de winkel zelf uit te nodigen voor een gesprek. Het gesprek vond plaats in een café in Hognoul waar de gerante de werknemer had uitgenodigd.

Zodra het personeel het ontslag vernam, kwam het tot een staking. Al het personeel voegde zich bij die staking toen de gerante koudweg verklaarde dat de betrokken werknemer “niet langer de juiste persoon op de juiste plaats was terwijl er geen mogelijkheid was om hem in een andere dienst onder te brengen.” Een 60-tal arbeiders verzamelden zich aan de kassa’s waardoor deze volledig werden geblokkeerd. De directie moest hierop de winkel dicht houden.

De nationale directie van Ikea moest snel de human ressources manager van Hognoul naar zich roepen. Er volgde een lange verzoeningsvergadering waarbij de Luikse directie op haar stappen moest terugkeren. Het ontslag van de werknemer werd ingetrokken en hij blijft op zijn post.

Dit is een nieuwe overwinning als gevolg van de solidariteit bij het personeel van Ikea. De lange uitputtende staking gedurende twee weken eind mei en begin juni heeft de solidariteit en de strijdbaarheid niet doen afnemen. Het is nog maar de vraag of de directie met deze provocatie niet wou uittesten in welke mate het eventueel de solidariteit kon doorbreken. Dat doet het ergste vrezen voor het realiseren van de belofte dat de sociale relaties zouden verbeteren. Heeft de Luikse directie wel begrepen dat het de arbeiders echt hoog zit? En ook dat deze arbeiders zich niet meer zullen laten doen? De directie heeft nu opnieuw verloren. Waakzaamheid blijft echter nodig met een directie die zo snel tot nieuwe provocaties overgaat.

Afgelopen donderdag was er een nieuwe personeelsvergadering bij Ikea in Hognoul (bij Luik). Het personeel keurde er een voorstel tot akkoord goed dat eerder werd onderhandeld tussen vakbonden en directie. Vrijdag werd het werk hervat. Het gesloten akkoord vormt een belangrijke overwinning.

Door Jean Peltier vanuit Luik

Er werd 13 dagen gestaakt waarbij het personeel een enorme strijdbaarheid aan de dag legde in Hognoul. Deze staking kwam er omdat iedereen het beu was om steeds harder en flexibeler te moeten werken. De achteruitgang van de arbeidscondities en de pogingen van de directie om daar verder in te gaan, vormden de druppel die de emmer deed overlopen. Een werknemer vatte het als volgt samen: “Sinds enkele weken zagen we hoe het ene contract van bepaalde duur na het andere niet verlengd werd. Dat zorgde voor steeds meer problemen om het werk te organiseren en een verhoging van de werkdruk. Zeker met het perspectief van de uitbreiding van de winkel in de zomer woog dat door. Er werden kassa’s geïnstalleerd waar de klanten zelf hun producten moeten inscannen. De directie deed dit allemaal zonder enige uitleg. We werden telkens voor voldongen feiten geplaatst. En dan kwam plots de aankondiging van de directie dat er omwille van een dalend aantal bezoekers aan de winkels zou geherstructureerd worden: beëindigen van de contracten van bepaalde duur, vermindering van het aantal jobstudenten in de zomer als het personeel op vakantie gaat. Het werd duidelijk dat allemaal al maandenlang was voorbereid op nationaal vlak. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen, we gingen spontaan in staking en deze staking werd direct erkend.”

Anne-Marie Dierckx, delegee van CNE (Franstalige christelijke bediendenbond), opende de personeelsvergadering door er de aanwezigen aan te herinneren dat de directie aanvankelijk niet wou onderhandelen en dinsdag na 13 uur onderhandelen niet bereid was tot een akkoord te komen. Op woensdag werd opnieuw een vergadermarathon gehouden. Na 12 uur werd nu wel een voorstel tot akkoord bekomen.

Van -10.000 naar +11.000 arbeidsuren

De kern van het resultaat van die onderhandelingen kan in twee cijfers worden samengevat. Aanvankelijk wou de directie het aantal arbeidsuren in Hognoul met 10.000 per jaar verminderen. Het akkoord van woensdag voorziet een toename met 11.336 uur.

Dat zal vooral gebeuren door een aantal arbeidscontracten aan te passen, waardoor een aantal deeltijdsen kans maken op een groter aantal arbeidsuren met een beter contract. Een aantal contracten van bepaalde duur zullen worden omgezet in contracten van onbepaalde duur en er komen bijkomende aanwervingen. Het extra aantal arbeidsuren wordt bovendien niet verbonden aan de evolutie van het zakencijfer. Zelfs als de omzet daalt, blijft het aantal arbeidsuren constant. Diegenen wiens contract van bepaalde duur werd beëindigd, zullen prioritair in aanmerking komen voor nieuwe aanwervingen. Personeel dat op vakantie gaat, zal vervangen worden door studenten naargelang de behoeften in verschillende departementen.

De directie heeft ook beloofd om de verschillende collectieve overeenkomsten na te komen. Aanvankelijk leek het erop dat de directie daar nogal soepel mee wou omspringen. Het toepassen van alle collectieve overeenkomsten zou volledig moeten worden doorgevoerd tegen 21 juli. De syndicale delegatie zal worden geraadpleegd indien er nieuwe contracten van bepaalde duur komen. De directie stemt ook in met een maandelijkse bijeenkomst met de syndicale delegatie om de toepassing van het akkoord te evalueren. De verantwoordelijke voor de “human resources” in Hognoul wordt door de nationale directie naar een andere functie overgeplaatst (“Er werd eerst gedacht aan een overplaatsing naar een andere zetel van de groep, maar we hebben gezegd dat dit niet echt sympathiek zou zijn voor de collega’s daar”, voegde een delegee eraan toe).

Eenheid en strijdbaarheid

De delegees stelden dit akkoord voor als een historisch akkoord. Terwijl er overal in de distributie en handel wordt geprobeerd om het personeel te laten inleveren met economische werkloosheid en ontslagen, is het een overwinning om de directie ertoe te dwingen om de werkgelegenheid uit te breiden. Dat gebeurde bovendien tegenover een directie die weigerde rekening te houden met de syndicale delegatie. Deze overwinning kan het patronale offensief doorbreken, zowel in de groep zelf als in de volledige sector.

Iedereen op de bijeenkomst benadrukte dat deze overwinning niet mogelijk was geweest zonder de vastberadenheid en de eenheid van het personeel. De staking werd 13 dagen lang volgehouden ondanks inkomensverlies. Een delegee vertelde ons: “Deze staking was meer dan een geldzaak of zelfs een kwestie van werk, het was een strijd voor de waardigheid van de arbeiders.”

Na een levendige discussie over de verschillende maatregelen en hun gevolgen, werd het voorstel aan een stemming onderworpen. Het resultaat was duidelijk: op 173 stemmen was 82,1% voor, 17,9% was tegen. Een grote meerderheid dacht dat dit akkoord het beste was dat kon worden afgedwongen. De tegenstemmers stelden de bereikte resultaten niet in vraag, maar er was wat twijfel over de manier waarop de extra uren zullen worden toegekend. Er was ook veel twijfel over de bereidheid van de directie om het akkoord correct toe te passen.

Na een aantal tussenkomsten en dankwoorden van de delegatie aan het personeel en van het personeel aan de delegees, werd de bijeenkomst afgesloten met enkele strijdbare slogans als “Tous ensemble” en “Motivés, motivés”. Iedereen keerde huiswaarts met het gevoel dat een overwinning was bereikt.

Woensdagochtend trok een delegatie van LSP/PSL naar de vestiging van Ikea in Hognoul (in de buurt van Luik) om er deel te nemen aan het stakingspiket. De winkel wil er uitbreiden met ongeveer 6.000 m². Tegelijk wil Ikea het aantal werknemers met 50 verminderen omwille van de crisis.

Verslag en foto’s

De sfeer op het piket was erg goed en we kregen een warme verwelkoming met ons materiaal. Het pamflet met als titel “moeten wij betalen voor hun crisis?” drukte een gevoel uit dat door velen werd gedeeld. Het herstructureringsplan van Ikea omvat volgens de directie “preventieve maatregelen”. In 2008 realiseerde Ikea een zakencijfer van 87 miljoen euro, voor 2009 wordt momenteel verwacht dat 87% daarvan zal worden gehaald.

Jean-Marie Lefevre, delegee van het ACV, vertelt ons: “De achteruitgang van de arbeidscondities is onaanvaardbaar. Er worden 50 mensen afgedankt, allemaal mensen met een contract van bepaalde duur, er worden arbeidsuren afgeschaft, zieken worden niet vervangen en ook wie een vorming volgt wordt niet vervangen, pauzes worden afgeschaft,… De lijst van maatregelen is lang. Er wordt een steeds grotere flexibiliteit gevraagd aan de arbeiders om zo een dienst die moet invallen waar nodig te kunnen afschaffen. En dat voor een winkel die zal gaan van 33.000 m² naar ongeveer 39.000.”

“De sfeer is al langer slecht. De communicatie van de directie is ondermaats en we hebben niet de indruk dat de directie ons belangrijk vindt. Begin vorige week hielden we personeelsvergaderingen om iedereen te informeren. Er zijn op alle niveaus problemen. Nationaal wordt geen rekening gehouden met de syndicale delegatie. De ondernemingsraad stelt systematisch de punten uit die wij willen bespreken. Op lokaal niveau is er het fameuze crisisplan dat erg drastisch is terwijl Ikea winst maakt in alle Belgische winkels.”

Afgelopen vrijdag beslisten de arbeiders spontaan om het werk neer te leggen. Een arbeider legt ons uit: “Om die uitbreiding te realiseren hebben we 50 man extra nodig, niet minder. Ikea maakt nog altijd winst. Dit is een aanval op ons, maar ook op de klanten. De dienstverlening zal achteruit gaan. Veel klanten hebben begrip voor onze actie, zelfs als ze van ver naar hier kwamen om te winkelen.” De syndicale delegatie zette zich meteen achter de stakende arbeiders. Er wordt ook begrepen dat dit een onderdeel is van een groter probleem in de volledige distributiesector.

“Veel klanten zijn solidair omdat ze zelf ook problemen kennen. Er zijn overal problemen in de samenleving en we moeten reageren.” Hier en daar wordt nog wat nagepraat over de Europese vakbondsbetoging van 15 mei waarbij werd opgemerkt dat het jammer was dat er geen perspectief werd aangeboden voor een veralgemeende strijd. Een actieplan dat besproken wordt in de bedrijven om zo te vermijden dat wij moeten opdraaien voor hun crisis, zou ongetwijfeld heel wat succes hebben gekend.

Een ander discussiepunt was natuurlijk ook de politieke verlenging van strijdbewegingen. Er werd nog weinig gepraat over de PS, de minste verwijzing naar het Generatiepact of de notionele intrestaftrek volstond om duidelijk te maken dat we daar geen illusies in moeten hebben. Discussies rond de nood aan een nieuwe arbeiderspartij werden goed ontvangen en konden op veel interesse rekenen.