Category: Nieuwe arbeiderspartij

“Wij zijn politiek dakloos”. “Van de Lanotte heeft ons in 2005 uitgelachen toen we hem de rug toekeerden, hij zal dat nu opnieuw doen”. “In wie vindt de arbeidersklasse vandaag nog politieke steun?” “We zouden de banden met onze politieke relais beter verbreken en zelf een initiatief nemen voor een eigen politiek instrument.” In zulke en talloze andere bewoordingen noteerden we de 10de januari, op de open militantenvergadering in het Antwerpse Bondsgebouw, het ongenoegen over de SP.a, de zogenaamde politieke relais van het ABVV.

Eric Byl

Die uitspraken kwamen van afgevaardigden uit grote privébedrijven van onder meer de petrochemie en de metaal, maar ook uit allerlei openbare diensten en uit de gezondheidszorg. Dat zijn militanten met een lange staat van dienst. Militanten die op ondernemingsraden en in comités geleerd hebben zich op een beleefde en beheerste manier uit te drukken. Wie dacht dat dit slechts de woorden waren van een handvol radicalen, had maar eens moeten luisteren naar wat in de goed gevulde zaal gezegd werd, en niet alleen vanaf de tribune.

ABVV-voorzitter De Leeuw had nochtans in een wijde boog langs Hongarije, Spanje, Merkozy en de ECB, de verantwoordelijkheid van de “socialisten” in het grootste besparingsplan uit onze geschiedenis geminimaliseerd. De staking van de openbare diensten op 22 december zou mogelijk voor een doorbraak hebben gezorgd, het VBO aan tafel hebben gebracht en de “politieke relais” de kans bieden één en ander recht te trekken. Tot zolang zouden we gemobiliseerd blijven, maar onze reactie in beraad houden. Het beleefdheidsapplausje sprak boekdelen, want Rudy vond het nadien nodig erop te wijzen dat we een ledenbeweging zijn en geen militantenbeweging.

Maar wie denkt dat de steun voor de SP.a groter is bij de leden dan bij de militanten van het ABVV, zit er flink naast. De verkiezingsuitslagen illustreren dat. Militanten komen er nog bij gebrek aan alternatief toe om de weerzin te onderdrukken om toch maar voor het “minste kwaad” te kiezen. Als ook die afhaken, stemmen binnenkort – op enkele spreekwoordelijke uitzonderingen na – enkel nog liberalen die last hebben van een “progressief” geweten voor de SP.a.

Met lokaal dienstbetoon en krachtige zuilorganisaties is de CD&V er langer in geslaagd haar positie als politieke relais voor het ACV te bewaren. Maar ook die staat steeds meer onder druk. Zelfs de PS, die zich tot nu kon verschuilen, eerst achter l’état CVP en dan achter “rechts” Vlaanderen, krijgt steeds meer de wind van voren. De metallo’s van de FGTB verwijten de PS haar ziel verloren te hebben en de bedienden van het CNE schilderden op 22 december haar gevel blauw.

Onze vakbondsleiders mogen die boodschap niet blijven negeren. Zolang we niet beschikken over een politiek verlengstuk om onze eisen te verdedigen en overwinningen vast te klikken, is het dweilen met de kraan open. Ons steeds weer de richting uitsturen van de sociaal- en de christendemocratie lijkt stilaan op schuldig verzuim. Hun besparingspolitiek ontwapent de militanten bij de leden. Die kijken bij gebrek aan ernstig alternatief steeds meer in de richting van de meest zichtbare oppositie, zelfs al is die populistisch en economisch rechts zoals de N-VA. Het is tijd om de “politieke relais” te laten voor wat ze zijn en iedereen die het gevecht tegen de sociale afbraak wel wil aangaan samen te brengen om een echt politiek verlengstuk op te bouwen.

Net voor het nieuwe jaar verscheen in een reeks van De Standaard en Le Soir over de regeringsvorming een opmerkelijk dossier over de rol van de vakbondsleidingen. Niet dat het erg verrassend was dat de vakbondsleiding van ABVV door de sociaaldemocratische regeringspartijen werd geïnformeerd, maar de beschuldiging ging verder: de vakbonden zouden meegeschreven hebben aan de besparingsmaatregelen waartegen nadien actie werd gevoerd.

De Standaard en Le Soir beweerden dat alle maatregelen één per één werden overlopen op vergaderingen van de Socialistische Gemeenschappelijke Actie, de overkoepeling van sociaaldemocratische partijen PS en SP.a, de ziekenfondsen en de vakbondsleiding van het ABVV. Een sociaaldemocratische regeringsonderhandelaar verklaarde dat de experts van de PS in ‘zeer nauw contact’ stonden met de studiedienst van het FGTB.

De niet nader genoemde regeringsonderhandelaar verklaarde: “We hebben alles maatregel per maatregel met hen bekeken. Ze lustten die maatregelen niet, maar het gaf de kans om rechtstreeks amendementen aan te brengen. Zij wezen ons op dingen die we over het hoofd zagen.”

Deze nauwe banden tussen de leiding van het ABVV en de besparingspartijen PS en SP.a ondermijnen het argument dat het sociaal overleg aan de kant werd geschoven en dat de vakbonden niet wisten welke maatregelen er zaten aan te komen. Het ondermijnt de geloofwaardigheid van het massale protest tegen maatregelen die al op voorhand door de vakbondsleiding waren gekend en waarvan zelfs wordt beweerd dat die leiding mee de pen vasthield.

ABVV-voorzitter De Leeuw minimaliseert: “Er waren contacten, maar dat hebben we ook nooit ontkend. We hebben bij die gesprekken altijd gezegd wat voor de vakbond aanvaardbaar was en wat niet. Opmerkingen formuleren kan iedereen, maar dat betekent niet dat je de teksten ook beïnvloedt.”

Er wordt onomwonden gezegd dat de gesprekken in het kader van de ‘Gemeenschappelijke Actie’ bijzonder moeilijk verliepen. Eerder stelde de nieuwe SP.a-voorzitter Bruno Tobback dat de vakbonden niet te veel kritiek moeten geven. Hij was amper verkozen als voorzitter of hij verklaarde in De Standaard: “Ik heb geen zin in een oorlogje met (ABVV-voorzitter) Rudy De Leeuw. Maar als de vakbond opnieuw zegt dat de partij het niet heeft begrepen, dan stamp ik terug.”

Hoe lang laten we nog toe dat de banden tussen de vakbondsleiding en de besparingspartijen in de regering worden gebruikt om ons verzet tegen het besparingsbeleid te ondermijnen? Het wordt tijd dat klare wijn wordt geschonken: stapt de vakbondsleiding mee in een politieke logica waarbij slechts wordt geprobeerd om de scherpste kantjes weg te masseren, of wordt gebroken met het volledige besparingsbeleid?

Indien de leiding het protest ernstig meent, dan worden de banden met de zogenaamde ‘Gemeenschappelijke Actie’ meteen opgezegd. Er is in de praktijk immers niets gemeenschappelijk aan de belangen van de gewone werkenden en uitkeringstrekkers enerzijds en het beleid waar PS en SP.a voor staan anderzijds. Dit betekent ook dat De Leeuw en Demelenne ontslag nemen uit het partijbureau van SP.a en PS, dat De Leeuw ontslag neemt als voorzitter van SP.a-Denderleeuw (waar SP.a nog steeds in een coalitie met onder meer N-VA zit!) en dat De Leeuw zijn militanten op 1 mei niet mobiliseert om te luisteren naar een toespraak van Bruno Tobback in Leuven en andere zogenaamde ‘socialisten’ elders in het land.

Toen voormalig kandidaat-voorzitter Erik De Bruyn eind april aankondigde dat hij uit de SP.a stapte, verklaarde De Leeuw nog dat hij dit betreurde. Intussen bleek op de betoging van 2 december dat De Bruyn en Rood! wel aanwezig waren om het verzet te ondersteunen en op te bouwen, terwijl werd betoogd tegen een beleid dat mee wordt uitgezet door de ‘bevoorrechte partners’ in de regering.

De verantwoordelijken van PS en SP.a hebben duidelijk gemaakt dat ze de standpunten van de vakbondsmilitanten niet willen verdedigen op politiek vlak. Het wordt tijd dat ook de vakbondsleiders daar conclusies uit trekken en alle banden met de sociaaldemocratie breken. Hetzelfde geldt overigens voor de christelijke bonden en hun banden met CD&V. Zo’n breuk zou mee de weg kunnen openen naar de opbouw van een nieuwe brede arbeiderspartij waarmee de vele werkenden en uitkeringstrekkers die het niet eens zijn met het besparingsbeleid over een eigen politieke stem zouden beschikken.

Artikel door Bart Vandersteene

Op 28 januari organiseert Rood!, de beweging gelanceerd door Erik De Bruyn, een eerste nationale conferentie. Het wordt een moment waarop een balans kan worden opgemaakt van de opstart van dit nieuwe linkse alternatief.

We zullen op dat moment over een regering beschikken. Deze zal de crisis van het systeem vertalen in concrete besparingen waar meer en meer gezinnen de effecten van zullen voelen. In die regering zitten diegenen die zichzelf nog socialist noemen aan het stuur.

Soms lijkt Groen!, zeker nu ze tegen hun wil op de oppositiebanken zijn beland, een linkse retoriek te hanteren. Maar deze illusie werd al snel gedoofd toen eind november bleek dat Groen! in Mechelen voortgaat met het verkiezingskartel met Open VLD van burgemeester Bart Somers. Op stedelijk niveau samenwerken met de partij die vandaag hevig inhakt op de indexering van onze lonen en uitkeringen is onverzoenbaar met een links profiel.

Op 28 januari zullen we ook een aantal belangrijke vakbondsmanifestaties achter de rug hebben waar Rood! zich kan voorstellen. Meer en meer vakbondsactivisten zijn op zoek naar een politiek alternatief op de traditionele partijen. Op de militantenconcentratie van 15 november werd het pamflet van Rood! aandachtig gelezen door heel wat rode en groene vakbondsmensen. Op de betoging van 2 december was Rood! goed zichtbaar aanwezig.

Rood! krijgt alsmaar meer de kans haar politieke relevantie aan te tonen. Lokale groepen die uit onvrede met de partijkoers de SP.a verlieten vinden hun weg naar Rood!, syndicalisten uit heel Vlaanderen melden zich aan voor lidmaatschap, werkenden geconfronteerd met problemen op het werk vragen Rood! om bijstand,…

Rood! wil de uitdaging aangaan om tegen 2014 een nieuwe socialistische partij op de kaart te helpen zetten. LSP werkt volop mee aan dit initiatief omdat we ervan overtuigd zijn dat dit een enorme stap vooruit zou betekenen voor de strijd van de werkenden en hun gezinnen tegen de impact van de crisis. Rood! is een open beweging waar verschillende stromingen ter linkerzijde naast elkaar kunnen opereren maar toch aan eenzelfde zeel trekken. Op 28 januari zal een duidelijke organisatiestructuur worden beslist en een nationale leiding worden verkozen. Op een volgende nationale bijeenkomst zal de deelname van Rood! aan de gemeenteraadsverkiezingen worden bediscussieerd.

LSP roept de lezers van socialisme.be op om lid te worden van Rood! en deel te nemen aan de werking en uitbouw ervan. Wij denken dat dit initiatief een potentieel heeft om te voldoen aan de verwachtingen van diegenen die uitkijken naar een strijdbaar en open links antwoord op de neoliberale eenheidsworst van de traditionele partijen. Maar Rood! zal niet als een afgewerkt product op ons bord terecht komen. Er zal de inzet van honderden en later duizenden nodig zijn om het enorme potentieel te realiseren. Wij willen daar mee een bijdrage tot leveren.

> Op roodlinks.be vind je meer info over Rood! en kan je meteen lid worden.

Traditionele partijen bestelen arbeiders en hun gezinnen

Leterme gaf het al aan: 2 à 3 miljard euro besparen op jaarbasis kan nog zonder dat ‘de mensen’ zwaar moeten inboeten op hun levensstandaard. Maar de 10 miljard euro die volgend jaar moet gevonden worden om het begrotingstekort terug te dringen tot 2,8% van het BBP, kan onmogelijk zonder een drastische aanval op de sociale verworvenheden.

Artikel door Jan Vlegels, voorzitter LSP-Antwerpen, uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’

Stelen van de armen om aan de rijken te geven

Of bestaat er toch een andere weg? De bedrijven in ons land boekten in 2009 – een recessiejaar (!) – 94 miljard euro winst voor belasting, waar ze slechts 11 miljard euro vennootschapsbelasting op betaalden (11,8%). Zou daar niet nog wat ruimte zijn? Volgens de traditionele partijen alvast niet. Als er over een vermogensbelasting wordt gesproken, komt men vaak niet verder dan ‘niet uitvoerbaar wegens geen vermogenskadaster’. Als de onderhandelaars een ballonnetje oplaten over het opdrijven van de nucleaire taks tot 750 miljoen euro, dreigt broodheer GDF Suez-Electrabel met het stilleggen van alle investeringen in België. Bruno Tobback beweert dat ‘iedereen’ de besparingen zal voelen. We denken echter dat de rijksten nauwelijks zullen inleveren.

Kortom: de arbeiders en hun gezinnen betalen de rekening en de patroons blijven buiten schot. Al zeker 20 jaar horen we geen enkele van de traditionele partijen daar bezwaar tegen uiten. Waarom zouden we de immense belastingdruk van de bedrijven nog verder opdrijven? Straks vluchten ze nog weg! Neen, we kunnen beter nog wat knabbelen aan de uitkeringen van de potverterende werklozen, de loon- en arbeidsvoorwaarden van de werkenden aanpakken, en de pensioenen van de – grotendeels overtollige – ambtenaren onderuit halen. Die werklozen, werkenden en gepensioneerden kunnen nergens naar toe vluchten.

Elke dag worden we bestookt met soortgelijke argumenten, maar niemand die erop antwoordt. Als dit één ding aantoont, dan wel dat wij als gewone mensen geen partij meer hebben die opkomt voor onze rechten. Laat staan dat er een formatie is die zorgt voor een politieke vertaling van de strijd van de arbeiders van ArcelorMittal of de spoormannen en -vrouwen. LSP denkt dat zo’n partij, in combinatie met strijdbare vakbonden, broodnodig is indien we de sociale afbraak een halt willen toeroepen.

Vandaar dat we van bij het begin betrokken waren bij Rood!, het initiatief met ex-sp.a’er Erik De Bruyn als woordvoerder, waarover we reeds meermaals bericht hebben in de Linkse Socialist. Rood! wil de basis leggen voor een nieuwe linkse partij in Vlaanderen – en bij uitbreiding in België – en kan via de bekendheid en het socialistisch profiel van haar kopman op heel wat interesse rekenen van syndicalisten, jongeren en arbeiders.

Rood! bevestigt potentieel. Zal het de verwachtingen inlossen?

Het feit dat Rood! werd opgenomen in de recente opiniepeiling van de Gazet van Antwerpen (GVA) in het kader van de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen, duidt op haar politieke relevantie. Het resultaat van 1,1% die de peiling Rood! toedicht – zonder dat het reeds een noemenswaardige publieke campagne heeft gevoerd – wijst op het potentieel, maar tegelijk ook op de lange weg die het initiatief nog voor de boeg heeft. In dezelfde peiling is PVDA goed voor 2,5%, onvoldoende voor een zitje in de gemeenteraad. Voorlopig ziet het er naar uit dat PVDA de boot voor een electorale samenwerking op gelijkwaardige basis afhoudt. Dat is spijtig, een krachtenbundeling aangevuld met andere linkse activisten en syndicalisten zou een dynamiek kunnen creëren die de uitbouw van een links alternatief een stap(je) dichterbij kan brengen.

De praktijk zal aantonen of Rood! kan ontwikkelen tot een formatie die de basis kan leggen voor een nieuwe arbeiderspartij in België. Hiervoor is een oriëntatie op de arbeidersbeweging cruciaal. Als Rood! in strijdbewegingen tussenkomt met een programma dat vertrekt van de behoeften in de samenleving, de nodige middelen opeist en elke besparing afwijst, dan kan het een belangrijke politieke factor worden.

Rood! kan democratische structuren creëren die het mogelijk maken voor strijdbare syndicalisten en andere activisten om op basis van ervaringen uit strijdbewegingen te discussiëren over programma en strategie. De logge, monolithische sociaaldemocratische partijmastodonten behoren tot het verleden. Bestaande politieke stromingen verdienen een plaats in nieuwe linkse formaties. LSP wil loyaal meebouwen aan Rood!, en tegelijkertijd met alle betrokken de discussie aangaan – zonder ultimatums te stellen – over de nood aan een programma dat breekt met het kapitalisme en opkomt voor een democratisch socialistische maatschappij.

Op de Tweede Dag van het Socialisme afgelopen zaterdag in de Gentse Vooruit was Bart Vandersteene één van de sprekers in de plenaire sessies. We publiceren hieronder de toespraak die hij daar bracht.

Het jaar 2011 zal de geschiedenisboeken ingaan. In 2008 barstte de crisis los, barstte de zeepbel. In 2011 kwam het wereldwijde verzet tegen de crisis van het kapitalisme in een stroomversnelling. De revoluties in Noord-Afrika en het Midden-Oosten speelden hierin een cruciale rol.

Vorige week kende Griekenland de grootste algemene staking sinds de val van de dictatuur in 1974, de 17e algemene staking sinds het uitbreken van de crisis. Maar het zijn niet enkel de gewone Griekse, Portugese en Spaanse gezinnen die een crisis moeten betalen waarvoor ze geen verantwoordelijkheid dragen. Binnenkort zal ook in België de eerste grote factuur voor deze crisis worden voorgelegd.

De legitimiteit van het kapitalisme en zeker die van haar financiële sector wordt betwist door een groeiende groep in de samenleving. Maar zonder alternatief kan het verzet niet slagen. Daarom is de tijd rijp om het socialisme als alternatief op de politieke agenda te plaatsen.

Socialisten gaan de dialoog gaan, discussiëren en leren hoe we samen een maatschappij kunnen opbouwen. Hoe we samen een wereld kunnen heroveren, waarin over het kapitalisme enkel nog gesproken wordt in de verleden tijd.

Socialisten eisen niet enkel dat de excessen worden weggewerkt, dat er meer regulering komt of rechtvaardiger belastingen wordt geïnd. Socialisten strijden voor dit alles, maar stellen ook de essentie van het systeem in vraag, de controle en eigendom over de economie en de financiële sector.

Wanneer we eisen dat Electrabel wordt onteigend en energieproductie in publieke handen komt dan is dit geen radicale eis. Het is een noodzaak om voor betaalbare facturen te zorgen, voor de ontwikkeling van duurzame groene energie, voor de kwaliteit van het leven in een verwarmde woonkamer.

Socialisten willen niet langer aanvaarden dat een kleine elite de samenleving controleert en organiseert in haar eigen belang. Wij willen geen wereld waarin de rijkste 0,6% van de bevolking 40% van de rijkdom bezit.

Socialisten willen dat het collectief belang centraal staat in de organisatie van de samenleving. Dit kan enkel wanneer de gemeenschap controle krijgt over de productiemiddelen, over de fabrieken en de machines, over de gronden en onze diensten.

Socialisme is een samenlevingsvorm waar het collectief ook beschikt over de vruchten van wetenschap en technologie. Vandaag worden wetenschappelijk doorbraken via patenten privé-eigendom, die worden gebruikt in de concurrentie tussen kapitalisten en staan dus ten dienste van hun winsten. Elke technologische verbetering, elke wetenschappelijke bijdrage zou het collectief moeten dienen met een daling van de arbeidstijd en een grotere welvaart als gevolg.

In het socialisme staat de mens centraal. Want het is een samenleving waar de mens meer is dan een eenheid van arbeid, een onderdeel van een productieproces gericht op het maximaliseren van de winsten van enkelen. Het is een samenleving waar de ontwikkeling van elk individu, de ontplooiing van elk talent gestimuleerd wordt omdat het algemeen belang hiermee gediend is.

We kunnen niet beweren dat het socialisme een magische oplossing is voor alle problemen, maar het creëert wel de voorwaarden om die problemen aan te pakken.

Het creëert de voorwaarden voor echte democratie en inspraak. Eens de sleutelsectoren van de economie in publieke handen zijn kan in alle sferen van de samenleving een democratisch beheer worden georganiseerd.

Het socialisme kan alle nutteloze productie wegwerken, duurzame productie organiseren met een gigantische besparing van grondstoffen, energie en arbeidskracht als gevolg. Daardoor creëren we meer welvaart in minder arbeidstijd en zonder onze leefomgeving te vernietigen. Door het verdelen van het beschikbare werk over iedereen korten we de werkweek drastisch in. Zo krijgt iedereen de tijd om actief deel te nemen aan de organisatie van de samenleving, kan elkeen participeren in beslissingen.

Socialisme betekent rijkdom aan keuze en aanbod.Originaliteit, lokale cultuur en ambachtelijkheid worden weggeconcurreerd door massaproductie -en consumptie, monocultuur en eenheidsworst. Onder het socialisme moeten duizend bloemen kunnen bloeien, kan het aanbod en de diversiteit toenemen. Gaan we niet allemaal naar H&M en Ikea omdat dit het beste is wat we ons kunnen permitteren. Cultuur wordt veelzijdig, origineel en multicultureel.

Socialisme creëert de voorwaarden voor een duurzame productie. Onder het socialisme wordt duurzaamheid de norm. Onder het kapitalisme wordt duurzame productie niet beloond. De producent van de Crocs schoenen heeft dit aan den lijve mogen ondervinden. Het essentiële kenmerk van hun product, dat het niet verslijt heeft tegelijkertijd tot hun succes als hun ondergang geleid. Het bedrijf is failliet gegaan eens de verkoop automatisch begon te dalen. Onder het socialisme creëert de planmatige aanpak van de economie de mogelijkheid om het ecologisch evenwicht niet te verstoren.

Socialisme haalt het beste in de mens naar boven. Soms wordt beweerd dat de mens niet gemaakt is voor socialisme. Dat de mens egoïstisch is en altijd streeft naar macht over anderen. Maar in welke mate is de mens vandaag een product van de samenleving waarin hij opgroeit? Wat als een samenleving individuen beloont voor samenwerking en solidariteit?

Welke kenmerken krijgt de mens die zich geen zorgen moet maken om te overleven en wanneer de gemeenschap garant staat voor het vervullen van alle basisbehoeften. Wat als het competitiemodel en georganiseerd individualisme plaats maken voor solidariteit en samenwerken. Dan kunnen alle positieve kenmerken van de mens als sociaal wezen volop tot ontwikkeling komen.

Er zijn veel fouten gemaakt in naam van het socialisme. Daarom moet socialisme terug een inhoud krijgen die vertrouwen wekt. Elke mogelijke indruk die zou kunnen bestaan dat socialisten geïnteresseerd zijn in persoonlijke privileges moeten in de kiem worden gesmoord.

Socialisten moet ook een open en kritische houding aannemen, leren van diegenen die zich spontaan organiseren, met een verbetenheid en internationaal karakter waar wij soms enkel van durven dromen.

De Ronde Tafel van Socialisten wil met deze Dag van het Socialisme een rol spelen in dit leerproces, Op basis van debat en discussie leren we van elkaar, vinden we die argumenten die ons allen kunnen overtuigen. Deze dag moet ons helpen het vertrouwen, het enthousiasme en de energie te vinden om naar buiten te treden als fiere en overtuigde socialisten.

Ze hebben ons 20 jaar lang veroordeeld tot aanhangers van een achterhaald idee. Vandaag staan we op het sociale kerkhof dat het kapitalisme en de vrije markt veroorzaken. We staan hier in eenheid en verscheidenheid, maar met één duidelijke boodschap. De toekomst behoort aan het socialisme.

Een vakbondsvertegenwoordiger van Fiat in Italië verwoordde het ooit zo: “wij willen niet enkel een groter stuk van de taart, wij willen de bakkerij”. Hij had gelijk, want enkel dan kunnen we democratisch beslissen over wat en hoe er geproduceerd wordt, hoe er wordt omgesprongen met schaarse energiebronnen, welke prioriteiten er worden gelegd en zo creëren we een gans andere taart.

Enkel dan kunnen we een wereld creëren waar de belangen van de 99% centraal staan.

Zaterdag vond in de Gentse Vooruit de Tweede Dag van het Socialisme plaats. Dat is een initiatief van de ‘Ronde Tafel van Socialisten’, een brede samenwerking van verschillende individuen en organisaties die zich op het socialisme beroepen. Het is een van de weinige ogenblikken dat er georganiseerde discussies en debatten zijn onder activisten van verschillende achtergronden. Op deze dag waren er een goede 600 aanwezigen.

Verslag: Geert. Foto’s: Jean-Marie

In maart 2010 was er een eerste Dag van het Socialisme, toen met 750 aanwezigen. Toen was er een groot enthousiasme voor dit initiatief: socialisten van verschillende achtergronden die in het historische gebouw van de Vooruit bijeenkomen, dat was nooit gezien in de recente geschiedenis. Het enthousiasme van de eerste Dag maakte dat een vervolg een evidentie was. Sinds vorig jaar waren er enkele informatiedagen en nu volgde een tweede Dag van het Socialisme.

De eerste Dag van het Socialisme kwam op een keerpunt. Na de jarenlange defensieve positie waartoe links was veroordeeld, was een nieuw tijdperk begonnen waarin kritiek op het kapitalisme niet meer als vreemd werd gezien en waarin de discussie over een socialistisch alternatief steeds breder wordt gedragen. Deze verandering merken we ook in bijvoorbeeld de acties van de indignados, de Occupybeweging of de groeiende interesse in debatten over socialisme en marxisme.

Op de tweede Dag van het Socialisme werd de toon meteen gezet door Ivan Van Praet die uithaalde naar het neoliberalisme van de sociaaldemocratie, waarbij ook werd verwezen naar de toespraak van de Gentse SP.a-burgemeester Termont op de eerste Dag van het Socialisme. Op de tweede dag waren er in de plenaire sessies geen SP.a-sprekers. Wel waren er sprekers van de stuurgroep van de Ronde Tafel die zich uitdrukkelijk en openlijk links van de gevestigde partijen situeren: Bart Vandersteene (tevens LSP-woordvoerder) en Peter Mertens (tevens PVDA-voorzitter). Hier kan je de toespraak van Bart volledig lezen. Enkel de Luikse ABVV-voorman Marc Goblet leek te suggereren dat er nood is aan linkse eenheid rond de gevestigde partijen, ook al werd de PS niet bij naam genoemd.

In een negental werkgroepen werden discussies rond diverse thema’s gehouden. Van syndicale strijd over de opstanden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten tot werkgroepen over cultuur en taal. De drukst bijgewoonde werkgroep was deze over de strijd voor hervormingen en voor socialisme. Daar werd onder meer gesproken door Erik De Bruyn (Rood!) en Tanja Niemeier (medewerker fractie GUE/NGL in het Europees Parlement en lid van LSP). Later op de week komen we terug op hoe wij de strijd voor hervormingen en socialisme zien.

In een aantal werkgroepen kwamen discussiepunten die wel bestaan ter linkerzijde niet volledig aan bod. Dat de bewegingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten onderdeel zijn van een revolutionair proces dat meteen moet worden voortgezet om te breken met het kapitalisme, werd niet betwist. Dat de linkerzijde zich moest verzetten tegen Khadaffi en tegen de NAVO-interventie werd evenmin in vraag gesteld.

Meer dan op de eerste editie van de Dag van het Socialisme werd ingegaan op wat socialisme nu concreet kan betekenen. Terwijl het belang van de Occupy-beweging werd erkend en ook aan bod kwam, had het element van jongerenverzet wel wat sterker mogen doorwegen. Dat had het enthousiasme voor deze Tweede Dag van het Socialisme kunnen versterken, de politieke relevantie ervan op de agenda plaatsen en wie weet had het ook de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen naar beneden kunnen trekken. Ook de werkwijze van de Occupy-beweging om de actievoerders van onderuit te laten discussiëren en beslissen in de plaats van steeds naar dezelfde ‘bekende’ koppen terug te grijpen, is een verfrissend element.

Met LSP hadden we een stevige delegatie aanwezig. Er was een goede aanwezigheid van de kameraden van Rood. Verder was ook de PVDA aanwezig net als andere kleinere linkse groepen. Wij hadden buiten een infostand opgezet (binnen was er een alleenrecht voor De Groene Waterman en EPO, maar we mochten op die infostand wel het boek van Gustave Dache over 60-61 laten aanbieden). We verkochten aan de ingang 27 exemplaren van ons maandblad, een abonnement en een tiental badges.

De vraag die velen zich stelden is wat er nu zal gebeuren na deze Dag van het Socialisme. Wordt het initiatief beperkt tot een jaarlijkse discussiedag zodat we toch een keer per jaar De Internationale kunnen zingen in de Vooruit of komen er ambitieuzere plannen met concrete campagnes en lokale initiatieven? Iedere stap waarmee een open debat onder socialisten mogelijk wordt gemaakt, zal alvast op onze steun kunnen blijven rekenen.

Ter afsluiting nog een video die niet van de Dag van het Socialisme komt, maar wel een protestlied toont van een artiest die hetzelfde lied op de Dag naar voor bracht. Met “Make the rich pay, why not?” had Robb Johnson alvast de aanwezigen in De Vooruit mee. Waarom zouden wij voor hun crisis betalen?

’De terugkeer van de dwarsliggers’ door Erik De Bruyn

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

De terugkeer van de dwarsliggers’ is verkrijgbaar bij de redactie van socialisme.be voor 14 euro. Indien je het boek thuis wil ontvangen, rekenen we 3,5 euro verzendingskosten aan. (In de boekhandel betaal je 17,5 euro). Het boek bestellen kan via storting op rekening van Socialist Press: 001-3907596-27 met vermelding “De Bruyn”.
[/box]

Sinds eind september ligt het nieuwe boek van Erik De Bruyn in de boekhandel. ‘De terugkeer van de dwarsliggers’ is een aanrader voor wie de discussie wil voeren over een links politiek alternatief. Zijn vorige boek kaderde nog in het project om binnen SP.a een linkerzijde uit te bouwen. In ‘Rooddruk voor een nieuw socialisme’ paste Erik zich duidelijk aan zijn omgeving aan. Wij hadden het toen over een “lightversie” van het socialisme.

Recensie door Bart Vandersteene, lid van de stuurgroep van Rood!

‘De terugkeer van de dwarsliggers’ brengt onder meer een blik op de interne werking van SP.a. Nadat De Bruyn 33% haalde bij de interne voorzittersverkiezingen in 2007, hoopte SP.a-Rood enigszins naïef een rol van betekenis in de partij te kunnen spelen. De partijleiding was een andere mening toegedaan. Er was geen plaats voor Erik in het nationaal partijbureau of het Antwerpse partijbestuur, en ook geen verkiesbare plaats bij de parlementsverkiezingen.

In april dit jaar besliste SP.a-Rood om de partij te verlaten. “Net nu de publieke opinie opnieuw anti-establishment begint te denken slaagt zij er niet in de tijdgeest te vatten en bevindt zij zich aan de andere kant van de barricaden” (blz. 75). Wij denken dat het wantrouwen en de afkeer van het establishment al van veel langer dateert en zich al even lang tegen de SP.a keert. Deze partij neemt sinds 1988 deel aan het beleid (op verschillende niveau’s) en kan steeds minder verbergen dat ze voor een variant van hetzelfde neoliberale beleid ten voordele van de rijken en machtigen staat. Dat leidt al langer tot het bestaan van een vacuüm ter linkerzijde.

De beslissing om met Rood! buiten de SP.a voort te gaan, heeft een impact op de inhoud van het boek. De Bruyn is duidelijker in zijn analyse van het kapitalisme en de nood aan een socialistisch alternatief. De bewegingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten en de jongerenprotesten in Zuid-Europa hebben een aanstekelijk effect op Erik uitgeoefend.

Wij zijn het echter oneens met sommige van zijn conclusies. Hij gaat teveel mee in de afwijzing door de Spaanse jongeren van georganiseerde vormen van politiek. De terechte afkeer tegen de gevestigde partijen mag niet op een hoopje worden gegooid met hoe een democratische partij van de werkende klasse zou kunnen functioneren. “Democratie en participatie moeten reflexen worden van ieder van ons, op elk niveau. Democratie en inspraak zijn veel te belangrijk om het uit te besteden aan zogenaamde specialisten die er hun beroep van gemaakt hebben. (…) De toekomst is aan de netwerken, de participatieve structuren.” (blz 197).

Netwerken zijn nuttig, maar voor duurzaam engagement, diepgaande discussie en democratische beslissingsprocedures en structuren, is wat anders vereist. Het ontbreken van grote en brede partijen van de werkende klasse, betekent niet dat we onze ambitie daartoe moeten opbergen of dat er “een post-partijpolitiek tijdperk” in de maak zou zijn.

Over de oproep ‘voor een nieuwe arbeiderspartij’, door LSP sinds midden jaren 1990 naar voor gebracht, heeft Erik zijn bedenkingen. “Socialistische oplossingen worden door de publieke opinie als ‘niet realistisch’ afgedaan. (…) De zaak kan niet zomaar worden opgelost met de stichting van een ‘nieuwe arbeiderspartij’. Links moet zich tot een veel breder segment richten zonder daarom in een centrumdiscours te vervallen. De crisis treft de arbeiders en bedienden maar ook de kaders, de zelfstandigen en de kleine ondernemers.” (blz. 93) Links moet “het voorbijgestreefde concept van een ‘nieuwe arbeiderspartij’ durven overstijgen. Enerzijds moet het element van een arbeiders- of werknemerspartij erin prominent aanwezig zijn, maar anderzijds moet ze veel meer durven zijn dan dat.” (blz. 189)

De kapitalistische crisis houdt lelijk huis. Ook de kaders en zelfstandigen zullen in de klappen delen. Voor sommige kaders zal duidelijk worden dat hun job voor de kapitalisten slechts evenveel waard is als deze van een gewone werknemer. Voor de kleine zelfstandigen wordt de concurrentieslag met de grote ketens en multinationals moordend. Ze dreigen leeggezogen te worden door parasieten als de banken en Electrabel. De enige manier om hieraan te ontsnappen is door zich bij die klasse in de samenleving te voegen die een ander maatschappelijk project kan realiseren. Dat is de werkende klasse. Natuurlijk moet een ‘arbeiderspartij’ open staan voor die lagen, maar in haar samenstelling en programma – in haar karakter – moet het een ‘arbeiderspartij’ zijn.

Er zijn een aantal onderwerpen waarover we duidelijk van mening verschillen. Zo beperkt Erik zich in zijn eisen systematisch tot wat mogelijk is binnen de contouren van het kapitalisme. Volgens ons houdt dit grote gevaren in. Het verklaart wellicht waarom Erik illusies blijft verspreiden in het ‘heruitgevonden’ socialisme in Latijns-Amerika. Ondanks een aantal positieve hervormingen in Venezuela en Bolivia zien we vooral een weigering van Chavez en Morales om te breken met de kapitalistische logica. Dit leidt tot een groeiende teleurstelling en ongeduld bij de massa’s en de dreiging van contrarevolutie.

Een socialistisch antwoord vertrekt van de concrete behoeften en verbindt deze via concrete eisen en slogans met de nood tot een fundamentele maatschappijverandering. Het gebrek aan een dergelijk programma is nefast voor de steun van linkse partijen in landen die zich momenteel in het oog van de storm bevinden, zoals het Links Blok in Portugal.

Het is positief dat Erik afrekent met de stalinistische dictaturen. Hij schrijft de val van deze regimes toe aan de “afwezigheid van zowel democratie als markt”. Maar hij vergeet daarbij de foute idee van de opbouw van ‘socialisme in één land’. Wat Erik bedoelt met “afwezigheid van markt” is ons een raadsel. Dat niet alle sectoren zoals onderwijs of gezondheidszorg onmiddellijk gratis worden en dus aan de ruil worden onttrokken, lijkt ons vanzelfsprekend. Vindt Erik dat in de Sovjet-Unie daarin te ver werd gegaan? Als we spreken over “de markt”, gaat dat meestal niet over hoe de consumptie georganiseerd is (de markt op zondagmorgen), maar de productie (de ‘vrije markt’). Met een geplande economie bedoelen wij niet de onteigening van kleine winkeliers of handelaars, dat zijn slechts karikaturen. Het gaat wel over de sleutelsectoren van de economie. Worden die publiek beheerd volgens een planning of overgelaten aan de vrije markt, waar de hoogste bieder de buit en haar opbrengst binnen haalt. Vindt Erik dat de markt er een belangrijkere rol had moeten spelen?

Het voorstel tot democratische staatshervorming in dit boek, lijkt ons een zwakke opsomming van kleine hervormingen die op geen enkele wijze raken aan de belangen van de huidige economische en politieke elite. De houding tegenover de multiculturele samenleving en het hoofddoekenverbod zullen ook discussiepunten blijven.

Ondanks deze punten van kritiek vinden we dit boek een belangrijke aanzet voor de discussie die in het kader van de opbouw van een nieuw links project broodnodig is. We raden het boek aan en willen het tegelijk aangrijpen om open en eerlijk op onze meningsverschillen te wijzen. Het feit dat Rood! een brede beweging wil vormen waarin verschillende stromingen en standpunten hun plaats vinden, is verrijkend.

Tot slot nog een waarschuwing voor overdreven verwachtingen in nieuwe media en communicatiemiddelen. Als antwoord op de beperkte politieke betrokkenheid biedt Erik een “participatief cyberplatform” aan, de Red Cloud. Deze kan “de collectieve feitenkennis en ervaringsdeskundigheid van mensen aanboren en is de voorafspiegeling van een radicaal-democratische, zelfbeheerde socialistische samenleving.” (blz 191) Wij denken dat de mogelijkheden op vlak van communicatie en media interessante hulpmiddelen zijn, maar niet in de plaats kunnen komen van reële participatie in discussies en vergaderingen. Politieke participatie achter een pc lijkt toegankelijker maar is tegelijk veel vrijblijvender, vluchtiger en er gaat geen democratische groepsdynamiek van uit.

Op zaterdag 29 oktober vindt in De Vooruit de tweede Dag van het Socialisme plaats, een organisatie van de Ronde Tafel van Socialisten. We spraken met Bart Vandersteene, woordvoerder van LSP en van bij de aanvang lid van de nationale stuurgroep van de Ronde Tafel.

Artikel uit de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’

De eerste Dag van het Socialisme (20 maart 2011) was een schot in de roos met een volledig gevulde theaterzaal van De Vooruit. Die dag kwamen 750 socialisten bijeen om te discussiëren over een nieuwe, hedendaagse invulling van het socialisme. Wat mogen we van de tweede editie verwachten?

Bart: “In aantal deelnemers kunnen we alvast niet beter doen. Vorig jaar bereikten we reeds de maximumcapaciteit. Het zou wel eens kunnen dat dit jaar het bordje “uitverkocht” aan de deur zal hangen. Maar belangrijker zijn natuurlijk de inhoudelijke aspecten. Het doel is om in de werkgroepen meer ruimte te laten voor discussie tussen het publiek en de sprekers.

“Anderzijds zal het programma van de plenaire sessies ook tonen dat de wereld niet heeft stil gestaan sinds de eerste dag. De crisis van het kapitalisme diept zich uit, de besparingsplannen worden overal ter wereld op protest onthaald en zelfs revolutie is geen vies woord meer sinds de massa’s in Tunesië en Egypte hun dictators verjoegen. Een belangrijke vraag is hoe lang België nog een uitzondering van relatieve kalmte kan blijven.”

Vorig jaar mocht Daniël Termont, de burgemeester van Gent, de dag openen. Niet iedereen was daar enthousiast over…

Bart: “Nee, daar was ik ook geen voorstander van, maar een meerderheid in de stuurgroep vond het tactisch een goed idee om hem te laten spreken als burgemeester van de stad waar de Dag doorging. Hij heeft er een betrekkelijk radicale toespraak gehouden, die nadien wel terug in de schuif is opgeborgen. Er is een gigantische contradictie tussen de woorden van Termont op zo’n dag en de praktijk van de SP.a die volledig meestapt in liberale en communautaire logica.

“Bovendien was het problematisch dat Termont de enige plenaire spreker van een politieke partij was. Hierdoor kreeg hij in feite vrijgeleide zonder van antwoord gediend te worden. Ook dat was een tactische keuze, de stuurgroep wilde geen sprekers van PVDA en LSP op het podium om te vermijden dat het initiatief in radicaal-linkse hoek werd gedrumd.”

Hoe zullen de plenaire sessies er dit jaar uitzien?

Bart: “Er komen enkele kopstukken uit de vakbond spreken alsook enkele sprekers van de Ronde Tafel zelf, waaronder Peter Mertens (PVDA) en mezelf namens LSP. Het is duidelijk de bedoeling om in vergelijking met vorig jaar een sterker ideologisch verhaal te brengen. Dat is uiteindelijk de uitdaging van de hele dag: hoe vertalen we socialistische ideeën zodat meer en meer mensen er de zin van inzien. Hoe kunnen we werkenden en jongeren die in actie zullen komen om hun levensstandaard te verdedigen, overtuigen dat een alternatief op de kapitalistische logica mogelijk is. Voor deze uitdaging staan alle socialisten vandaag. De slagzin voor deze dag is niet toevallig: ‘strijd, solidariteit, socialisme’.”

Je vertegenwoordigt LSP ook in de nationale stuurgroep van Rood! Hoe staat het daar mee?

Bart: “De aankondiging dat Erik De Bruyn uit SP.a stapte, heeft heel wat losgeweekt bij socialisten, activisten, syndicalisten. Maar nu volgt de moeilijkste stap en dat is om het grote potentieel op relatief korte termijn te organiseren in een structuur, in een politieke beweging. En dan stellen we vast dat Rood! van een relatief zwakke basis vertrekt. SP.a Rood had een gekende woordvoerder maar stond organisatorisch zwak. We kijken alleszins uit naar de startmeetings die in september en oktober zullen plaatsvinden in onder meer Aalst, Brugge en Leuven. In Gent waren er 80 mensen op de eerste voorstellingsavond.”

Welke rol zal LSP in Rood! spelen?

Bart: “Wij werken mee aan Rood! omdat we ervan overtuigd zijn dat er een grote ruimte is voor een brede linkse partij die ingaat tegen de huidige logica van de zogenaamde vrije markt of beter de dictatuur van het kapitaal. Met LSP hebben we een duidelijk uitgelijnd programma en een werkingsmethode die volgens ons noodzakelijk is om tot een socialistische samenleving te kunnen komen. Maar er is een bredere laag die misschien niet helemaal akkoord is met ons, maar zich wel samen met anderen wil verenigen in één strijdbare politieke beweging waarin verschillende ideeën en stromingen aanwezig kunnen zijn. LSP wil een rol spelen en haar politieke ervaring en bescheiden organisatiecapaciteit ter beschikking stellen om Rood! mee uit te bouwen tot een daadkrachtige organisatie.”

Verwijzingen:

• Ronde Tafel van Socialisten
• Rood!

Artikel door Bart Vandersteene uit de zomereditie van ‘De Linkse Socialist’

Volgens de laatste peiling naar de kiesintenties wordt N-VA bijna even ‘incontournable’ in Vlaanderen als de PS dit is in Wallonië. N-VA steeg tot 33,5% (28,2% een jaar geleden). De PS haalt met 35,6% een gelijkaardige score als bij de verkiezingen. Betekent dit een ferme ruk naar rechts van de Vlaamse kiezers? Niet in eerste instantie, volgens ons.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Op de startvergadering van Rood! in Gent op 15 juni waren er een goede 80 aanwezigen. LSP ondersteunt Rood! en wil de creatie van een brede nieuwe linkse partij op de agenda zetten.

Interview uit de juni-editie van ‘De Linkse Socialist’

Naar aanleiding van het ontstaan van Rood spraken we met Erik De Bruyn over het hoe en waarom van deze beweging. Lees hier ook ons standpunt.

Waarom ben je nu uit de SP.a gestapt met een oproep voor een nieuwe politieke beweging?

EDB: “Er zijn verschillende redenen voor deze timing. De belangrijkste is de algemene politieke situatie. Sinds 2008 is de hele wereld in de greep van de financiële en economische crisis. De bankensector werd gered door de verliezen over te hevelen naar de overheden. De begrotingen gaan sindsdien diep in het rood, in het bijzonder in de EU. Overal heerst de neoliberale logica waarbij de factuur voor de crisis wordt doorgeschoven naar de werkende bevolking.

“Daarnaast is er natuurlijk ook de interne crisis van de SP.a die ongezien diep is. De impasse is gebaseerd op een korte termijn opportunisme en een ideologische ontwapening van de partij. SP.a Rood heeft de afgelopen vijf jaar alles uit de kast gehaald om een impact te hebben. Niets veranderde en er is ook geen perspectief dat dit nog zou kunnen wijzigen. Vandaar hebben we als linkerzijde geen tijd meer te verliezen.”

Hoe kijk je terug op die vijf jaar SP.a-Rood en de strategie om de partij naar links te duwen?

EDB: “Het was volgens ons zeker geen vergissing om dit te proberen. Het was het noodzakelijke voortraject om vandaag tot Rood te kunnen komen. We waren nooit op een zelfde manier uit de SP.a kunnen stappen zonder dit voortraject. Met opgeheven hoofd en met geloofwaardigheid kunnen we zeggen dat we alles geprobeerd hebben: deelname aan de voorzittersverkiezingen en wetgevende verkiezingen, indienen van honderden amendementen,…”

In welke mate is de basis van de partij de laatste jaren verder geslonken?

EDB: “Tussen 2007 en 2010 is de partij 10.000 leden verloren. Toevallig is dit bij benadering evenveel als het aantal stemmen die ik van SP.a-leden kreeg bij de voorzittersverkiezingen eind 2007. Die erosie van het lidmaatschap is een fenomeen dat we bij alle traditionele partijen zien. De SP.a is daar geen uitzondering op, integendeel.”

Misschien is die basis ook niet meer zo van belang voor de partij?

EDB: “Inderdaad. Tobback heeft naar aanleiding van mijn vertrek gesteld dat De Bruyn wat hem betreft niet meer waard is dan het jaarlijkse lidgeld van 12 euro.

“Deze uitspraak is niet enkel arrogant maar ook verhelderend. Dit geldt voor alle SP.a leden, ze zijn voor de leiding niet meer waard dan hun jaarlijks lidgeld.”

Welke zijn volgens jou de cruciale zaken die Rood moet doen of hebben om te slagen in haar opzet?

EDB: “We moeten in eerste instantie zorgen dat we het kapitaal van ons voorproject behouden en onze geloofwaardigheid bewaren en bewaken. Dit maakt dat dit project niet gewoon een hergroepering van de linkerzijde is.

“We moeten ook de tijdsgeest kunnen grijpen. We moeten onze anti-kapitalistische visie op een positieve manier vorm geven, mee de linkse beweging in het algemeen uitbouwen en anders functioneren dan de klassieke partijen. In de manier van werken moet er een sterke interactiviteit tussen de leden en hun vertegenwoordigers zijn. De nieuwe communicatietechnologieën bieden daar heel wat mogelijkheden toe.

“Maar cruciaal blijft natuurlijk het programma dat we zullen verdedigen, onze ideologie. In deze wil ik ook verwijzen naar de schitterende beweging die in Spanje is ontstaan. Een beweging als Rood, die oude en nieuwe politieke cultuur met elkaar verbindt, moet ervoor zorgen dat zo’n bewegingen niet uitdoven als nat vuurwerk.”

Van CD&V wordt gezegd dat het haar stemmen in grote mate te danken heeft aan de arbeidersvleugel ACW. Geldt dit ook voor SP.a en ABVV? En hoe kunnen we de ABVV-basis overtuigen om een actieve rol te spelen in het uitbouwen van een nieuw politiek initiatief?

EDB: “Ik snap zeer zeker dat het ABVV in een moeilijk parket zit. Ze hebben de SP.a als hun politieke relais, maar in de praktijk laat dit meer dan te wensen over. Het Generatiepact kwam uit de pen van SP.a-ministers, rond het recente dossier van het Interprofessioneel Akkoord stond SP.a niet aan de kant van het ABVV.

“Maar anderzijds is het de enige politieke partner die ze hebben. In die zin begrijp ik het pragmatisme van de ABVV-leiding. Maar aan de basis is de situatie duidelijk anders. We krijgen er veel steun voor ons initiatief. Dat is ook noodzakelijk wanneer we een halt willen toeroepen aan het fenomeen waarbij meer en meer ABVV-leden uit teleurstelling in de praktijk van de SP.a voor rechtse oppositiepartijen stemmen.”

Wat mogen we de komende weken en maanden van Rood verwachten?

EDB: “We hebben een beginselverklaring klaargestoomd en starten voor de zomer nog met de opstart van de eerste lokale afdelingen. In Antwerpen kwamen op 19 mei 60 mensen samen om de Antwerpse afdeling op te richten. In het najaar zal een nieuw boek verschijnen en daarmee gepaard zullen we waar mogelijk in Vlaanderen Rood-afdelingen opstarten.

“Binnenkort zullen we ook al een eerste maal uitpakken met een concrete actie. Op 30 juni, de laatste dag dat de belastingsformulieren kunnen worden ingediend, zullen we actie voeren aan de belastingkantoren. Hou onze website (www.roodlinks.be) in de gaten voor meer informatie over deze actie. En eind 2011 organiseren we het officiële oprichtingscongres. Veel werk voor de boeg dus en we nodigen iedereen uit om aan dit project mee te werken.”

Meer info:

• Website van Rood
• woensdag 15 juni: voorstelling van Rood in Gent
• woensdag 22 juni: voorstelling van Rood in Brussel