Nieuwe formatie gelanceerd!

Gisteren lanceerden zo’n 600 aanwezigen aan de ULB een nieuwe politieke beweging in België. We schrijven een jaar na de staking tegen het Generatiepact, die de breuk tussen grote delen van de vakbondswereld en de traditionele partijen in de verf zette.

Peter Delsing

De recente gemeenteraadsverkiezingen toonden opnieuw de ruimte aan voor een consequente, linkse oppositiestem die zich afzet tegen het neoliberale beleid van alle grote partijen. Dat deed de kiesuitslag vooral op een negatieve manier: het VB liet zich – alle reclametechnieken ten spijt – geen stemmen afsnoepen door de establishmentpartijen. Deze laatsten kenden, bijvoorbeeld in Antwerpen, hoogstens een onderlinge herschikking.

Wat er positief opviel op de conferentie gisteren was dat van meet af aan de toon werd gezet: dit zou niet zomaar een vrijblijvend theekransje worden over “linkse politiek”, maar een dag waarop ook beslissingen zouden worden genomen.

Bijvoorbeeld over deelname aan de federale verkiezingen in 2007, over de nood om een concreet programma uit te werken – volledig los van de heersende liberale dogma’s, en de intentie om van een beweging naar een volwaardige partij uit te groeien.

Over deze drie punten werd op het einde van de conferentie een stemming gehouden: telkens toonde een overweldigende meerderheid zich voorstander van de voorstellen. De hele conferentie werd getekend door een gevoel van dringendheid: dit is een unieke kans om een breed links alternatief, op termijn een nieuwe arbeiderspartij, te lanceren – met diepe wortels in de vakbonden en de wijken, onder scholieren en studenten.

Ondanks meningsverschillen over specifieke punten, werd door de verschillende groepen en individuen op de conferentie gezocht naar een gemeenschappelijke noemer waaronder een brede, anti-neoliberale formatie kan worden gelanceerd. Er was een scherp aangevoelde verantwoordelijkheid dat deze dag niet mocht mislukken, wilde het streven naar een nieuwe arbeiderspartij niet voor jaren worden teruggeslagen. Er is een enorm belangrijke stap vooruit gezet.

Zonder onszelf op de borst te kloppen, was het in belangrijke mate LSP-MAS dat steeds is blijven hameren op de nood van, allereerst, de conferentie zelf. Politiek is de kunst van het zien van een moment; van het grijpen van kansen, en ze niet door onze handen te laten glippen. Daarnaast was het was ook absoluut nodig om te komen tot praktische conclusies over de weg vooruit (onder meer over verkiezingsdeelname). De LSP behaalde haar eigen streefdoel om een 300-tal leden en sympathisanten naar de conferentie te mobiliseren.

Tijdens de eerste plenaire sessie schetste Jef Sleeckx (gewezen SP.a-parlementair) de achtergond van het initiatief. Daarna werd het woord gegeven aan syndicalisten, activisten uit diverse bewegingen (rond huisvesting, vrouwenrechten, antiracisme, ecologie, etc.), een gemeenteraadslid van de WASG in Aken, jonge sprekers die het belang van jongerencampagnes voor een nieuwe arbeidersformatie aanduidden,…

Er was ook Gustave Dache, monument van de Waalse arbeidersbeweging en oud-stakingsleider, die met – ondanks zijn leeftijd – ontembare geestdrift op de conferentie stelde: “Ik dacht eerst dat er iets van een 200 à 300 mensen zouden zijn, deze aanwezigheid verrast mij en verheugt mij zeer. Jullie aanwezigheid is op zich een politieke handeling. Dit moet in een nieuwe partij uitmonden, die nationaal georganiseerd is. Een partij voor de arbeiders en voor iedereen!”.

De discussies op de conferentie en in de werkgroepen weerspiegelden natuurlijk een grote diversiteit. Maar de wil leek aanwezig om te komen tot een werkbaar, gemeenschappelijk programma rond verschillende thema’s. In sommige gevallen werden daar ook al actievoorstellen aan gekoppeld.

Het zal nodig zijn om de discussie over het programma niet te betonneren. Iedereen heeft spreekrecht: we moeten ons verzetten tegen ideeën, door sommige groepen tijdens de weken voor de conferentie geopperd, om formeel het aantal sprekers per organisatie te willen beperken. Dat getuigt niet alleen van weinig respect voor de leden van die organisaties, het is fundamenteel antidemocratisch.

Wat ook belangrijk is: natuurlijk moet er gezocht worden naar een brede consensus over een anti-neoliberaal programma. Maar daarnaast mogen meningsverschillen aan bod komen, dat is trouwens onvermijdelijk in een breder initiatief. Zolang het maar op een beschaafde manier gebeurt, en er een oprecht streven is naar een gemeenschappelijke noemer waaronder een nieuwe arbeiderspartij kan opkomen.

Velen, onder meer in syndicale middens, zullen nog van buitenaf hebben afgewacht wat de conferentie zou opleveren. Het komt er nu op aan zelf actief te worden. De lokale afdelingen van het Comité voor een Andere Politiek moeten de komende weken worden geconsolideerd en verder uitgebouwd, onder meer door op straat campagne te voeren en tussen te komen in bewegingen. Nieuwe afdelingen kunnen op basis van de conferentie worden gelanceerd.

Dit kan de basis vormen voor een totaal andere soort partij dan de steriele eenheidsworst van de gevestigde burgerlijke politiek. Een arbeiderspartij met massaal actieve en betrokken leden. Met een laag van syndicale militanten die in de bedrijven een bredere laag kunnen bereiken. Een lidmaatschap dat niet streeft naar postjes, maar het collectieve belang van de werkende klasse en de jeugd vooropstelt.

Zo’n alternatief is een bom onder de politieke situatie in België en kan extreem-rechts de eerste reële verkiezingsnederlagen toedienen. Verwacht er niet overdreven veel over te lezen of te zien in de establishmentpers (TV hebben we niet waargenomen gisteren, misschien was 600 mensen te weinig?). Informeer je via de arbeiderspers, die ook een “nieuwe arbeiderspartij” tot één van haar instrumenten zal moeten maken, als ze het kapitalisme efficiënt wil bestrijden en verslaan.