Category: Lokaal – Oost-Vlaanderen

De lijst van ROOD! Gent begint stilaan vorm te krijgen. Bart en Marita werden de afgelopen maanden het gezicht van de ROOD! afdeling in Gent. Ze vertegenwoordigen samen het project van ROOD! die eruit bestaat ontgoochelde socialisten uit de sp.a te verenigen met linkse en strijdbare socialisten in een nieuw, open links project.

Persbericht Rood!-Gent

Achter de progressieve façade schuilt een asociaal beleid

Gent staat sinds kort prominent op de toeristische kaart. De stad is een aangename plaats om te wonen en te leven. Maar kwaliteitsvol wonen is voor velen onbetaalbaar geworden. Gent zit meer en meer in de greep van prestige, projectontwikkelaars, toeristische industrie en evenementenorganisatoren.

ROOD! Gent wil op 14 oktober een linkse oppositiestem in de gemeenteraad brengen.

De recente politieke ontwikkelingen in Europa met de goede scores voor het Front de Gauche in Frankrijk en Syriza in Griekenland bieden de nodige inspiratie om ook in België te werken aan de opbouw van een krachtige linkse oppositie.

In de loop van juni zullen we andere prominente kandidaten bekend maken.

De 5 speerpunten van ROOD! in Gent:

• de bouw van 7500 sociale woningen, modern, kwalitatief en verspreid doorheen de stad en de oprichting van een stedelijk bouw- en renovatiebedrijf om dit te verwezenlijken
• het stopzetten van prestigeprojecten die de gemeenschap massa’s geld kosten
• 1.000 nieuwe plaatsen in de stedelijke kinderopvang, gratis en kwaliteitsvol, in de eigen buurt
• extra investeringen in openbaar vervoer om het aanbod fors uit te breiden, zo voorzien we een efficiënter en goedkoper alternatief voor het autogebruik
• goedkopere energiefactuur door productie en distributie in publieke handen

Lijsttrekker Bart Vandersteene is sinds jaar en dag actief in Gent en was initiatiefnemer van vele protestacties, campagnes en betogingen. Hij was woordvoerder van de campagne tegen de asociale privatisering van de huisvuilophaling in 1998. Hij verdedigde samen met het comité Stop de Afbraak de belangen van de onteigenden in de Brugse Poort. Dit comité was één van de eersten om te wijzen op de asociale gevolgen van de stadsvernieuwingspolitiek van de stad Gent.

Bart lag aan de basis van talloze betogingen tegen racisme en oorlog en voor democratisch onderwijs. Recent was hij de woordvoerder van de ROOD! campagne voor meer kinderopvang. Bart is ook gekend als woordvoerder van de LSP (Linkse Socialistische Partij) die zich volop achter het ROOD! project heeft geschaard. Bart is 35 jaar en woontin de Gentbrugse Sas-en Bassijnwijk.

Marita De Neubourg staat op de 2e plaats op de Gentse ROOD! lijst. Marita was 10 jaar lid van sp.a Gent en vertegenwoordigde er de linkse stroming sp.a-Rood. Het jarenlang oppositiewerk in de sp.a heeft niet tot een consequenter socialistisch beleid geleid. Ze maakte samen met andere sp.a-leden de overstap naar ROOD! Marita is een gepensioneerde leerkracht en één van de drijvende krachten achter ROOD! Graag geeft ze nog een laatste voorzet aan een nieuwe generatie om in haar voetstappen te treden. Marita is een echte socialiste van de oude stempel en weigert zich neer te leggen bij de liberale koers van de sp.a. Ze is 65 jaar en woont aan de Martelaarslaan.

Een sterke en verenigde Gentse linkse oppositie is broodnodig

Opinietekst gemeenteraadsverkiezingen 14 oktober 2012. PDF met ook een lijst van ondertekenaars

In oktober kunnen de Gentenaars een oordeel vellen over 24 jaar Paars beleid onder Temmerman, Beke en Termont. De stad heeft in deze periode een gedaanteverandering ondergaan. Gent is niet meer de donkere en vuile stad van weleer, maar een bruisende en dynamische stad met een proper en toeristisch stadcentrum. Voor velen is het aangenamer wonen en leven in een stad met een rijk aanbod aan cultuur en consumptie.

De manier waarop dit werd bekomen heeft wel een zwaar sociaal prijskaartje opgeleverd. Kwaliteitsvol wonen is voor een groeiend deel van de bevolking onbetaalbaar geworden. De kloof tussen arm en rijk is toegenomen en vele samenlevingsproblemen zijn nog meer dan voorheen geconcentreerd in enkele van de armste wijken. Gent ligt tijdens de spitsuren, en soms ook daarbuiten, in een verkeersknoop. Toch wordt het aanbod aan openbaar vervoer afgebouwd. Het centrum van de stad is letterlijk opgekuist, straten werden heraangelegd en tal van prestigeprojecten zitten in de pijplijn. Ondertussen liggen vele straten in de wijken en deelgemeenten er erbarmelijk bij en zijn er nog steeds veel te weinig fietspaden. De deur van het stadhuis staat wijd open voor een waaier aan projectontwikkelaars. Migranten op zoek naar een betere toekomst krijgen deze op de neus.

Ons stadsbestuur heeft de laatste 20 jaar fors geïnvesteerd om het unieke stadscentrum op te blinken en te promoten. Het is een uitgelezen locatie geworden voor tal van evenementen. De stad werd een trekpleister voor toeristen uit alle uithoeken en is verworden tot een wingewest voor evenementorganisatoren en projectontwikkelaars. Gent mag zich ondertussen de cultuurstad en sportstad van Vlaanderen noemen. Daarnaast zijn we ook lichtstad, studentenstad, muziekstad, én zijn we ‘authentieker’ dan Brugge. Tot slot is Gent één van de tien minder bekende steden ter wereld die je gezien moet hebben. (Aldus de reisgids Lonely Planet)

Het andere Gent – betaalbaar en kwaliteitsvol wonen wordt een luxe

Er is echter ook een ander Gent. Gent is de stad in Vlaanderen met het hoogste aandeel woningen van slechte kwaliteit. Gent bevindt zich tevens in de top drie van steden met de sterkste stijging van woningprijzen in de afgelopen tien jaar. De gemiddelde kostprijs van een appartement steeg sinds 2000 met 260% en de prijs van een woonhuis is in diezelfde periode bijna verdrievoudigd. De huurprijzen zijn navenant.

Diezelfde prijsstijgingen zien we in heel Vlaanderen terug. Het Gentse stadsbestuur is volop meegegaan in de propaganda dat liberale citymarketing ten goede zou komen van alle inwoners. Elke bestuurstermijn beloofden de beleidspartijen met grote stelligheid de bouw van 2.000 nieuwe sociale woningen, als sociale compensatie voor de vele prestigeprojecten. Op 18 jaar tijd (1994-2012) zal men nog niet aan 750 nieuwe woningen komen of 12,5% van het beloofde aantal. In deze legislatuur zal men wellicht een nulgroei kennen. Met zo’n resultaat lach je de kiezer in het gezicht uit. Een bestuursakkoord geldt enkel voor het maken van loze beloftes. Wat men niet realiseert, belooft men volgende keer gewoon opnieuw.

Een consequent en sociaal stadsbestuur zou uit pure schaamte direct haar gefaald beleid van de afgelopen 18 jaar rechtzetten en haar belofte realiseren om elke Gentenaar betaalbaar en kwaliteitsvol te laten wonen. Via een noodplan kan men op zes jaar tijd de 5500 beloofde sociale woningen die nooit werden gerealiseerd bouwen. Daarbovenop nog eens de 2000 sociale woningen die het nieuwe bestuur voor de komende 6 jaar zou beloven zorgt voor een aantal van 7500 nieuwe sociale woningen. Hiermee kan men 7.500 gezinnen in betaalbaar wonen voorzien. Het zal ook een impact hebben op de kwaliteit en de prijszetting op de privé-markt.

De Rabotwijk is op de koop toe de armste grootstedelijke wijk in heel Vlaanderen. Lage inkomens en hoge huurprijzen zorgen voor een gevaarlijke cocktail van armoede, ellende, huisjesmelkerij, ongezonde woon-en leefomstandigheden en samenlevingsproblemen. Deze problemen verdienen de allerhoogste prioriteit.

Er is meer dan genoeg ruimte om verspreid in de Stad sociale woningen te bouwen. Er is heel wat leegstand voor speculatie. Het aantal onbewoonbare woningen is gestegen van 453 in 2006 naar 622 in 2010. De stad heeft voldoende instrumenten om deze kankers weg te nemen, leegstaande woningen en krotten te onteigenen en er eigentijdse sociale woningen van te maken. Een stedelijk bouw-en renovatiebedrijf zou kwaliteitsvol bouwen en renoveren kunnen combineren met een betaalbare factuur.

Het tekort aan kinderopvang en kleuterscholen

Gent heeft een tekort van 600 plaatsen in de kinderopvang. Bovendien slaagt het stadsbestuur er maar niet in om jonge kinderen een school in eigen buurt te garanderen. De Stad heeft haar beleid van stadsvernieuwing altijd uitgelegd als noodzakelijk om jonge gezinnen te overtuigen in de stad te blijven wonen. Het was perfect te voorzien dat de vraag naar kinderopvang en onderwijs zou toenemen. Het stadsbestuur heeft nagelaten in deze sectoren te investeren met een sociale schande als gevolg.

Twee volwaardige inkomens zijn vandaag geen luxe als men een minimum aan comfort in het persoonlijk leven wil opbouwen of handhaven. De toenemende kosten voor wonen, energie en mobiliteit zijn hierin een belangrijke factor. Betaalbare kinderopvang is een essentiële dienst die de overheid gratis ter beschikking zou moeten stellen.

In Gent zijn er per 100 baby’s en peuters (0-3 jaar) slechts 30 plaatsen in de gesubsidieerde kinderopvang. Er zijn er ook nog eens 15 in de niet-gesubsidieerde sector waar prijzen tot 650 euro per maand worden gehanteerd. Het komende stadsbestuur moet er de grootste prioriteit van maken om dit probleem op te lossen via de directe creatie van 1.000 extra plaatsen in de gesubsidieerde kinderopvang. In 2017 verwacht men dat er 11.000 0-2 jarigen in Gent zullen leven, 2.500 meer dan in 2008. Die 1.000 extra opvangplaatsen zijn dus enkel een crisismaatregel; ze moeten gevolgd worden door de jaarlijkse creatie van 250 nieuwe plaatsen.

Maak werk van werk en diensten in Gent

Het officiële werkloosheidcijfer in Gent steeg van 11.554 in 2007 naar 12.404 in december 2011. De reële werkloosheid ligt een pak hoger. Als een job het beste middel is om uit de armoede te kruipen, de beste weg naar integratie en een boost voor de zelfwaarde, dan gaat het niet goed in Gent. Op een jobbeurs van de Stad Gent kwamen 1200 kandidaten opdagen voor slechts 100 jobs. De Stad Gent bouwt haar eigen tewerkstelling af. Vele stadsambtenaren gaan met pensioen. Slechts 40% van het hierdoor vrijgekomen budget wordt geïnvesteerd in nieuw personeel. Dit leidt tot een daling van dienstverlening. Maar men wil nog verder gaan. Er wordt binnen het bestuur een kerntakendebat gevoerd dat deze zomer moet uitmonden in een rapport waarin wordt opgesomd welke taken de stad in de toekomst op zich zal nemen en welke ze zal uitbesteden. Dat deze vormen van privatisering niet in ons voordeel zullen uitdraaien is al meer dan eens bewezen. Recent werd het poetsen van de stadsgebouwen uitbesteed met hogere kosten als gevolg.

Privé-investeerders krijgen meer en meer greep op alle aspecten van ons leven en samenleven. Onze huisvuilophaling zit in de logica van de winst sinds de gedeeltelijke privatisering. Naast de ontwikkeling van ondermeer de sites aan het Rabot, de Loop en Oude Dokken, werd ook het nieuwe zwembad aan de Rozebroeken gefinancierd met privé-kapitaal. De gevolgen van deze liberale politiek zullen op termijn zichtbaar en voelbaar worden, wanneer zwemmen een te kostelijk pretje wordt voor het stadsbestuur. Zelfs de daken van enkele stadsgebouwen werden uitbesteed aan privé-bedrijven voor de plaatsing van zonnepanelen. Als we als gemeenschap hernieuwbare energie willen produceren en dus ook besparen op de energiefactuur voor onze stadsdiensten, moet het beheer hiervan dringend terug in publieke handen komen.

Wat de stad zelf doet, doet ze beter. In handen van de gemeenschap creëren we betaalbare diensten en degelijke en stabiele jobs. Zwembaden en jeugdhuizen, parkterrassen en cultuurhuizen, klusjesdiensten en fietsherstelplaatsen, sociale restaurants en volkshuizen in elke wijk, er is een onuitputtelijke lijst aan diensten die een sociale stad zou kunnen en moeten organiseren.

(Im)mobiliteit

Door de afbouw van het openbaar vervoeraanbod wordt de auto als vervoermiddel nog meer gestimuleerd. Het afschaffen van de nachtbussen in het weekend en van de laat-avondbussen in de week zijn een sociale, dynamische stad onwaardig. In de spits haalt de tram een gemiddelde snelheid van 14 kilometer per uur, trager dan toen we ons met paard en kar verplaatsten. Er zijn gigantische investeringen nodig in ons openbaar vervoer netwerk. Het is immers de enige oplossing voor de mobiliteitsproblemen in de stad. Het gebruik van openbaar vervoer moet worden gestimuleerd omdat het efficiënter, veiliger en goedkoper is.

Het stadsbestuur is indirect de grootste promotor van de auto. Ze geeft iedereen de boodschap dat een sociaal leven na elf uur ’s avonds hoe dan ook op eigen vervoer berust. Dat al wie in ploegen werkt, in de haven of daarbuiten, geen bussen meer ter beschikking heeft. Dat al wie geen plaats kan krijgen in kinderopvang, kleuter of lagere scholen in de eigen buurt, dan maar tien kilometer moet omrijden om de kinderen weg te brengen. Welke zin heeft een mobiliteitsplan en een Park & Ride systeem als je nadien met de tram of bus in de file staat? Ondertussen betalen we ons blauw aan parkeergeld zonder een garantie op een parkeerplaats in onze eigen buurt.

De stadskas is leeg

De kapitalistische crisis weegt nu reeds zwaar op de budgetten van steden en gemeenten. De tientallen miljarden die de overheden moeten besparen zullen ook voelbaar worden op het lokale niveau.

Bovendien is het onduidelijk of de tien miljoen euro, die de Stad Gent jaarlijks uit het Stedenfonds krijgt, zal blijven bestaan. In 2008 kreeg de stad Gent nog meer dan 2,5 miljoen euro aan dividenden uitgekeerd via de Gemeentelijke Holding. Niet enkel valt dit jaarlijkse dividend weg, ook het geïnvesteerde kapitaal is verbrast in het bankencasino. De vraag of de stad dit had kunnen voorzien wordt beantwoord met de feiten: Frank Beke zetelde als burgemeester in het bestuur van Dexia. Aan een vergoeding van 34.000 euro per jaar.

Tussen 2007 en 2012 steeg de uitstaande schuld van de stad van 343 miljoen euro naar 514 miljoen (prognose). Of anders gezegd: een stijging van de schuldratio (uitstaande schuld tegenover de gewone ontvangsten) van 57% naar 74%. Op die leningen betalen we rente en deze zijn reeds goed voor 8,04% van de gewone ontvangsten, tegenover 6,66% in 2007. De werkingsreserves daalden in diezelfde periode van 127 miljoen euro naar 33 miljoen (een daling van 400%).

We kunnen dus niet anders dan concluderen dat de stadskas de laatste jaren alsmaar leger werd en de schuldenlast snel is gaan stijgen. Hoe zal de toekomstige bestuurscoalitie omgaan met deze erfenis? Op Vlaams en federaal niveau lijken alle klassieke partijen het erover eens dat de besparingsinspanningen bij de gewone bevolking moeten worden gelegd.

Een vermogensbelasting is onbespreekbaar. Aan de notionele intrestaftrek wordt niet geraakt. Ondertussen gaan de grootbanken en Electrabel vrijuit. De Gentse beleidspartijen, sp.a en VLD, delen al jaren lang mee de lakens uit op federaal en Vlaams niveau. Ze zijn dus zelf verantwoordelijk voor het liberale beleid die de overheid heeft uitgekleed en de steden en gemeenten nu verplicht om te besparen.

De officiële linkerzijde in de liberale ban van de Besparingslogica

Lokale politici durven vandaag wel eens te vertellen dat ze graag een sociaal beleid zouden voeren, indien ze daar de middelen voor zouden krijgen. Vele van die politici, zoals onze burgemeester Termont, zetelen in hun nationaal partijbestuur of nestelen zich graag in de zetel van één van de parlementen.

Waarom liggen zij niet dwars bij het invoeren van maatregelen als de notionele intrestaftrek of andere fiscale cadeaus. Deze liberale maatregelen hebben de laatste decennia immers een directe impact gehad op de dalende middelen voor alle overheden, ook die van steden en gemeenten.

De klassieke partijen, Groen incluis, roepen hard dat besparingen noodzakelijk zijn. Wie binnen de vrijmarktlogica blijft denken (en dus de onbelaste woekerwinsten en bonussen niet wenst aan te kaarten) kan niet anders dan ons allen doen bloeden voor een crisis waarvan het einde nog niet in zicht is. Laat staan de (sociale) eindfactuur.

Het nieuwe stadsbestuur moet vanaf nu een rebelse koers varen en zich verzetten tegen de besparingen die haar worden opgelegd door de dictatuur van de banken, de markten en de multinationals. Ze moet andere gemeentebesturen oproepen om samen front te vormen en weigeren de besparingslogica te slikken. Ze moet de bevolking sensibiliseren en mobiliseren om duidelijk te maken dat haar inwoners hun welvaart en welzijn niet zullen offeren op het altaar van de maximale winsten van een kleine groep.

Dat we een dergelijk beleid van de Open VLD niet mogen verwachten spreekt voor zich. Maar het kartelprogramma van sp.a en Groen zwijgt in alle talen over een kordate politiek tegenover de slinkende budgetten. Hoe gaat ze haar ambitie realiseren om van Gent ‘een sociale ecostad op mensenmaat’ te maken? Daar hebben wij nog steeds het raden naar.

Kartel maakt Groen monddood

Groen heeft zich de laatste 6 jaar opgeworpen als dé oppositiestem bij uitstek. Hun tussenkomsten in de gemeenteraad wezen het bestuur terecht op de sociale tweespalt in Gent. Ze confronteerden het schijnsocialisme met de gevolgen van prestigepolitiek en spektakeldrang, zoals ze het zelf beschreven in hun Groenkrant.

Het is een veelvuldig toegepaste strategie in Gent om kritische stemmen via pseudo-participatieve modellen te incorporeren in het beleid. Burgemeester Termont heeft nu zijn belangrijkste criticasters, en dan nog wel deze op zijn linkerflank, kunnen verleiden om het beleid te vervoegen. Hiermee dreigen de progressieve stemmen in één slag te worden doodgeknuffeld. De retoriek van Groen is sinds de aankondiging van het kartel reeds sterk gewijzigd. In hun meest recente krant spreken ze over ‘het wederzijdse respect en vertrouwen’, over ‘elkaar gevonden hebben vanuit onze sterktes’. Was de linkse kritiek slechts een tactiek om zich te positioneren op de politieke markt?

Nood aan een sterke en verenigde linkse oppositie in Gent

Het sp.a-Groen kartel maakt kans om Gent op 14 oktober op een speciale manier in de aandacht te brengen. Het kan de enige centrumstad in Vlaanderen worden waar ze samen een meerderheid vormen. Wellicht zal dit tot heel wat enthousiasme en (vooral) verwachtingen leiden. Sp.a zal haar liberale stadsbeleid niet meer kunnen verantwoorden door te wijzen naar hun coalitiepartner. Ze zal niet langer het excuus kunnen gebruiken dat men in een coalitie nu eenmaal compromissen moet sluiten.

Beide partijen hebben geen enkele indicatie gegeven dat ze bereid zijn te breken met de neoliberale logica en zullen naar onze mening de besparingspolitiek met een pseudo-sociale retoriek blijven verdedigen. Dit is op zijn minst zorgwekkend. Er dreigt daarom in de periode 2012-2018 een groot gevaar voor de linkerzijde. Een bestuur dat zichzelf als het meest linkse mogelijke omschrijft, zal zich meer dan waarschijnlijk een besparingspolitiek voeren op onze diensten en sociale projecten. De rechtse oppositie van VLD, N-VA, Vlaams Belang, CD&V en de Belfortploeg zullen garen spinnen door het bestuur te bekritiseren op haar asociale maatregelen. Wanneer de hoge verwachtingen (van de kiezer) naar een desillusie kenteren, krijgt vooral de harde rechtse oppositie een boulevard van mogelijkheden om Gent in 2018 op te zadelen met een liberaal-conservatieve meerderheid.

Volgens ons, ondertekenaars van deze opinietekst, is de grootste uitdaging voor 14 oktober een sterke linkse oppositie op te bouwen. Gent kent een grote, kritische en diverse groep van linkse en sociale activisten, organisaties, netwerken en individuen. Een verenigde linkse oppositie kan het kartel vóór de gemeenteraadsverkiezingen en vanaf dag één erna onder druk zetten en herinneren aan haar beloftes. Kritiek op het beleid mag geen monopolie van de rechtse oppositie worden.

Daar waar het bestuur faalt kan een linkse oppositie zich in woord en daad opwerpen als de meest consequente uitdager van het beleid. Dit oppositiewerk kan de basis vormen voor een brede coalitie van Gentenaars die willen dat leefbaarheid, huisvesting, armoede, werkgelegenheid, mobiliteit, … als drijfveer wordt geïnstalleerd in deze samenleving. Wij willen een echte rebelse stad met een visie op een sociale toekomst voor alle inwoners van deze stad én met een engagement om voor deze sociale toekomst een strijd te voeren. Zo’n rebelse stad zou in haar verzet tegen de kapitalistische besparingslogica een alternatief opbouwen die een enorme inspiratiebron zou vormen voor eenieder met diezelfde doelstellingen in andere steden en gemeenten.

Donderdagavond trokken enkele honderden Gentenaren de straat op om te betogen tegen besparingen. De aanleiding was de aankondiging van De Lijn dat het fors zal snoeien in het aanbod. Op de betoging was er een sterke delegatie van Rood! aanwezig, naast groepen van andere partijen en actiegroepen. Op de spandoeken stond onder meer te lezen: "Als de bus een bank was, was hij al lang gered", "Hilde en Daniel: er is meer bus dan alleen maar de stembus", "Meer solidariteit door gratis en degelijke mobiliteit". Enkele foto’s door Jean-Marie.

Jean-Marie

Vanaf 17 mei zullen er minder bussen en trams door Gent rijden en dus meer auto’s. Nochtans zitten de parkings en de straten vol. In het weekend geen nachtvervoer meer voor de uitgaande jeugd. Geen bus of tram meer na 23u tijdens de week en een lagere frequentie van stads-en regionale lijnen. Van een maatschappelijke achteruitgang gesproken.

Artikel uit ‘De Nieuwe Vooruit’, het lokale pamflet van LSP-Gent. Hier kan je het volledige pamflet lezen

Het openbaar vervoer vervult nochtans een cruciale sociale rol in het leven van veel jongeren en ouderen, mensen met een beperking, minder bedeelden of die gezinnen die proberen door het leven te gaan zonder eerste of tweede auto. Degelijk, frequent en gratis openbaar vervoer is de enige oplossing voor de verkeersknoop waar we ons in België, meer dan ons lief is, in bevinden.

De besparingsmolen is ook in België op gang getrokken. Langer werken, minder sociale zekerheid en gezondheidszorg, extra taksen en besparen in onze openbare diensten. De komende jaren wordt dit lijstje nog veel langer. Volgens alle politici moet de factuur voor de crisis en de gokschulden van de banken door de gewone man/ vrouw worden opgehoest. Ondertussen blijven de mangagers en grote aandeelhouders poen scheppen.

Het Gentse stadsbestuur beweert verontwaardigd te zijn over deze besparingen. Burgemeester Termont kan alvast zijn pijlen richten op enkele van de eigen partijleden en gemeenteraadsleden. Freya Van den Bossche is Vlaams minister en dus rechtstreeks verantwoordelijk voor deze besparing. Gemeenteraadslid Fatma Pehlivan en Gents sp.a’er Jan Rogiers maken deel uit van de meerderheid in het Vlaams Parlement en hebben de beslissing om 60 miljoen te besparen bij De Lijn samen met de collega’s van N-VA en CD&V goedgekeurd.

Gentenaars Tegen Besparingen

Leden van LSP en ROOD! lagen aan de basis van het initiatief Gentenaars Tegen Besparingen. Dit actiecomité roept iedereen in Gent en daarbuiten op om in actie te komen tegen de besparingslogica die ons doet opdraaien voor een kapitalistische crisis waar we geen verantwoordelijkheid voor dragen. In Gent koppelen we de daad aan het woord en organiseert GTB een grote betoging voor het behoud en de uitbreiding van het aanbod aan openbaar vervoer, zonder verhoging van de ticketprijzen.

In haar visietekst schrijft GTB: “De beste manier om dit ongenoegen tot uitdrukking te brengen is samen op straat komen. Een betoging kan een krachtig signaal zijn. Enkele maanden voor de gemeenteraadsverkiezingen kan druk van de publieke opinie de situatie misschien doen kantelen. De stem en de kracht van het volk kan winnen.”

LSP onderschrijft deze oproep en zal volop mobilseren voor een volkse en strijdbare manifestatie op donderdag 10 mei, 19u Groentemarkt.

Dendermonde wordt hard geraakt door de besparingen bij het spoor en De Lijn. Maar liefst 20% van de afgeschafte treinen hebben betrekking op Dendermonde. Een aantal buslijnen wordt beperkt, de snelbus naar Sint-Niklaas verdwijnt volledig. LSP protesteert en houdt een actie op woensdag 21 maart (om 19u aan de gemeenteraad) gevolgd door een bijeenkomst waar ook syndicalisten van bij het spoor en De Lijn zullen spreken.

Pamflet van LSP-Dendermonde

OPENBAAR VERVOER

In functie van reizigers en personeel, niet in functie van besparingen!

HUN PLANNEN … SCHRAPPEN VAN TREINEN, BUSSEN EN STOPPLAATSEN

Op 5 juli 2011 besliste de Raad van Bestuur van de NMBS over het door de directie uitgewerkte besparingsplan: afschaffen van 941 treinen en 40 stopplaatsen niet langer bedienen. In oktober werden deze plannen na protesten teruggebracht tot het schrappen van 193 treinen (in tweede instantie nog 302) en het sluiten van 36 stopplaatsen. Hoewel het volgens de NMBS enkel over treinen met een lage bezetting zou gaan, wordt duizenden reizigers hun mobiliteit ontzegd.

Bij De Lijn wil de directie 60 miljoen euro besparen. Daartoe is een receptenboek van maatregelen opgemaakt waaruit de regering kan kiezen. Onder meer het voorstel om het gratis openbaar vervoer voor 65+ af te schaffen, de Buzzypas duurder te maken voor niet-schoolgaande jongeren, het schrappen van lijnen en het “heronderhandelen van een aantal arbeidsvoorwaarden”. De Vlaamse regering kiest in de eerste plaats voor het optrekken van de tarieven, zonder evenwel de andere opties te laten vallen.

DENDERMONDE: Zowel wat treinen als bussen betreft, deelt de regio Dendermonde zwaar in de besparingen van de vervoersmaatschappijen. 20% van de afgeschafte binnenlandse treinen heeft rechtstreeks betrekking op Dendermonde. Meerdere buslijnen zullen enkel nog rijden op schooldagen en “andere drukke momenten”. De snelbus naar Sint-Niklaas verdwijnt zelfs volledig. Daarnaast is er de verhoging van de tarieven, die voor iedereen voelbaar zullen zijn.

“BETERE DIENSTVERLENING” MET MINDER PERSONEEL EN MIDDELEN

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Strijd versus banken redden: het kostenplaatje

Stakingen en acties, zeker bij het openbaar vervoer, worden in de media gezien als een gijzeling van de bevolking met een hoge maatschappelijke kost. De algemene staking van 30 januari zou ons land €18 per inwoner gekost hebben. Het redden van de banken kostte iedere Belg echter €2500, met een extra €13.000 per Belg aan staatswaarborgen voor diezelfde banken erbovenop.

Enkele tientallen kwamen afgelopen zaterdag naar een gratis ontbijtdebat over armoedebestrijding van sp.a Brugse Poort. De lokale sp.a-afdeling had schepen Reynebeau en minister Lieten als sprekers uitgenodigd. Met enkele leden van LSP Gent-West gingen we een kijkje nemen. Maar we zijn er niet veel wijzer uit geworden en van een debat was al helemaal geen sprake.

Artikel door Thomas K (Gent)

Symptoombestrijding

De toneelzaal van café Meibloem was iets te groot voor het armoededebat want veel volk was er niet komen opdagen. De lokale sp.a-afdeling had schepen van sociale zaken Guy Reynebeau en Vlaams minister voor armoedebestrijding Ingrid Lieten gevraagd om te spreken. Dit debat was het vierde deel in een vijfdelige reeks over de Brugse Poort en het sociaal beleid.

De Brugse Poort is geen heuse probleemwijk, maar het heeft wel een aantal kenmerken die nauw verbonden zijn met armoede. Er wonen heel wat mensen die zich geen dure woning of dure grond kunnen veroorloven. Denk maar aan oudere mensen en vooral heel wat nieuwkomers: studenten, jonge gezinnen en mensen uit het buitenland.

De samenloop van een relatief hoog bevolkingsaantal met de sociale en structurele samenstelling van de wijk maakt dat het behoefte heeft aan ondersteuning en allerhande diensten. Een kinderrijke buurt heeft bijvoorbeeld nood aan kinderopvang, terwijl voor de duizenden pendelende studenten en werkers bijvoorbeeld een goede ontsluiting cruciaal is.

Heel wat aanwezigen op het debat kwamen juist uit die sectoren en milieus die dergelijke hulp en diensten verlenen. Deze mensen namen veelal het woord om hun vragen en bekommeringen te uiten. De reactie van beide sp.a’ers bevatte altijd wel een positieve boodschap: de sp.a heeft voor zowat alles wel ergens een dienst, een maatregel, een subsidie, een fonds of een medewerker klaar. Niet verwonderlijk als je kunt indenken dat dit debat eigenlijk een forum was om de verwezenlijkingen van de partij te promoten.

Het leek daarom allemaal veel op pechhulp. Want net zoals de pechhulp geen auto’s verbetert of wegen herstelt, maar gewoon takelt; zo helpt de sp.a de armen aan fondsen en diensten maar heeft het niet de ambitie armoede uit de wereld te helpen. Pak de armen aan, niet de armoede. De sp.a is uiteraard geen revolutionaire partij (in de brede zin van het woord), maar net zoals in veel andere maatschappelijke vraagstukken heeft de partij niet eens de ambitie om tot verandering te komen.

Roeien met de riemen die je hebt

Eén van de oorzaken van armoede is de ondermijning van de vergoedingen die mensen in ruil voor hun arbeid krijgen. De financiële crisis bleek niet alleen het moment waarop heel wat kapitalisten radeloos werden, het bleek ook het moment waarop ze hun pijlen op de arbeidersklasse konden richten. Geen enkele vergoeding is nog veilig. Pensioenen, ambtenarenlonen, zwangerschapsverloven, betaalde vakantie, enzovoort zijn allemaal het voorwerp van debat geworden. Het besparingsbeleid in de buurlanden leidt er tot een forse toename van armoede en onzekerheid.

De sp.a staat als beleidspartij uiteraard midden in dat debat. De partij maakt onder andere deel uit van de onderhandelaars die zich over de staatshervorming buigen. “Wij hebben maar zo veel macht als de mensen ons geven”, beweerde Ingrid Lieten op het debat. “Dat is de harde politieke realiteit.” Ze erkent dat de partij er niet in is geslaagd om al die vergoedingen welvaartsvast te maken. Ze erkent ook dat het helemaal geen prioriteit van de laatste federale regering is geweest en dat er niet genoeg gedaan is geweest. Dat komt volgens Lieten omdat de sp.a niet in die regering zat. Maar wat met de PS?

Moet de partij echter ook eens niet in eigen boezem kijken? Dat heeft de sp.a op het debat alvast niet gedaan. Het was een good-newsshow met weliswaar positieve antwoorden maar die geen zoden aan de dijk zetten. Als beide sp.a’ers moeten erkennen dat niet genoeg gedaan wordt, waarom dan op zo’n debat hard inzetten op symptoombestrijding in plaats van echte maatregelen? Opnieuw dringt de vraag zich op: waarom is er geen ambitie om het beleid echt te veranderen en de werkelijk problemen aan te pakken?

Naast “de realiteit” dat de kiezer de partij in de steek laat (want dat is een implicatie van het verwijt dat de partij geen macht toebedeeld krijgt), is er blijkbaar nog een barrièreprobleem. De wet is de wet, de vrije markt is de vrije markt en daarnaast heeft de sp.a ook niet alle politieke bevoegdheden op zak om de problemen aan te pakken. Dat werd herhaaldelijk als argument aangehaald.

Maar een partij die wil onderhandelen en graag compromissen sluit met neoliberale partijen mag er helemaal niet vanuit gaan dat ze die mogelijkheden zal hebben. En wie de vrije markt principieel ondersteunt, kan toch niet verwonderd zijn over haar nadelen? Bovendien mag de wet dan wel de wet zijn, de partij zit al meer dan een eeuw lang in het parlement en slaagt er blijkbaar nog altijd niet in om die wetten adequaat te veranderen.

Al bij al maakte de partij op het debat een zwakke beurt. Beide sprekers wisten armoede niet te verklaren en verwezen particuliere gevallen – de armen dus – door naar specifieke fondsen, maatregelen en instellingen. Het debat is er ook niet in geslaagd om de aanwezigen te informeren over armoede in de wijk. Wie de wijk niet kent of de armoede er moeilijk kan situeren, bleef op zijn honger zitten.

---

Lees ook:

• ‘Voor wat hoort wat’: pak de armen aan in plaats van de armoede
• Straf de armen

De afgelopen weken hebben we een intense anti-oorlogscampagne gevoerd in Gent en omstreken. In het Gentse stadhuis kwam een Europese Defensietop bijeen waar werd besloten om de militarisering in Europa te versterken alsook het idee van een Europees leger verder uit te diepen. Terwijl de ministers van oorlog vergaderden, trokken honderden jongeren en vredesactivisten op straat. Er was een jongerenactie in Aalter op 18 september en een grote betoging in Gent op 23 september. LSP trok mee aan de kar van het protest. We hielden gisteren samen met ALS een anti-oorlogsmeeting met verschillende Europese parlementsleden (van de Ierse Socialist Party, het Portugese Linkse Blok en het Duitse Die Linke) en ook Ludo De Brabandere (vzw Vrede) en Bart Vandersteene (LSP). We publiceren enkele foto’s.

---

• [DOSSIER] Afghanistan: Negen jaar oorlog en miserie
• Foto’s en verslag van de actie van ALS in Aalter
• Verslag en foto’s van de betoging in Gent

---

Foto’s van de meeting in Gent

Jean-Marie Versyp

Na de anti-oorlogsacties van 18 september in Aalter en 23 september in Gent, volgt een meeting met verschillende internationale sprekers. ALS en LSP-Gent organiseren deze meeting waarop zal worden gesproken door Europarlementsleden uit Duitsland, Portugal en Ierland. Daarnaast wordt ook gesproken door Ludo De Brabander van vzw Vrede en Bart Vandersteene van LSP. Hieronder de affiche.

De Gentse LSP verspreidt een paar keer per jaar een pamflet op grote schaal. Dat pamflet noemt “De Nieuwe Vooruit” en het brengt zowel nationaal als lokaal nieuws. De nieuwste editie is net op tijd klaar om verspreid te worden op 1 mei. Het staat in het kader van de verkiezingen, maar beperkt zich daar uiteraard niet toe. We publiceren de tekst en een pdf-versie.

> PDF-versie

AFDANKINGEN EN TIJDELIJKE WERKLOOSHEID BEDREIGEN ONZE KOOPKRACHT

Ook in Gent houdt de econo mische crisis lelijk huis. Eind 2008 titelden de kranten, Gent: 1700 jobs weg op 2 maanden tijd. Het jobverlies bij DOMO, Volvo Trucks, Volvo Cars, Sidmar en de sluiting van UCO werd sindsdien aangevuld met afdankingen bij o.a. Vinckier en de sluiting van Invitrogen.

Tienduizenden arbeiders werden geconfronteerd met tijde-lijke werkloosheid die voor sommigen enkele honderden euro’s loonverlies per maand betekent. Voor veel gezinnen met zware afbetalingen en kinderen betekent dit een kleine of grote ramp.

Ook de Stad Gent kondigde aan om het in de toekomst met 300 werknemers minder te doen. Net op een moment dat er een pensioneringsgolf plaatsvindt bij de Stad Gent en er dus kansen zijn op jobs voor jongeren, voert de Stad deze asociale besparing door.

Wij, de gewone werkenden, die niet verantwoordelijk zijn voor de crisis krijgen wel de rekening gepresenteerd. Linkse socialisten stellen de logica van het liberalisme en kapitalisme in vraag. Volgens ons zijn het niet de winsten van de banken en grote bedrijven maar onze jobs, ons loon, onze koopkracht, onze toekomst die centraal moeten staan!

Achter de façade!

COLUMN door Bart Vandersteene woordvoerder LSP & lijsttrekker Oost-Vlaanderen

Al jaren kampt Gent met een gigantische wachtlijst (meer dan 600) voor kinderopvang. Ondanks de “inspanningen” van het stadsbestuur om extra plaatsen te creëren hebben honderden gezinnen in Gent het probleem om de noodzakelijke job van de ouders te combineren met de zorg voor een jong kind. De extra plaatsen die werden gecreëerd zijn slechts voldoende om de wachtlijst niet nog groter te laten worden. Het stadsbestuur is er wel snel bij om middelen ter beschikking te stellen voor city-marketing.

Allerhande evenementen vinden hun weg naar Gent. Daar klagen we niet over. Maar er zijn tegelijkertijd prangende sociale noden. Gent moest een jonge, dynamische stad worden. Daardoor is het bevolkingsaantal de laatste jaren opnieuw aan het stijgen, vorig jaar tot 240.000 inwoners. Men probeert jonge gezinnen te overtuigen in de stad te blijven wonen.

Maar wat doet het stadsbestuur om die gezinnen ook betaalbare huisvesting, werk en uitgebouwde diensten aan te bieden? Bitter weinig

EUROPA ZORGT VOOR AFBOUW VAN ONZE DIENSTEN

Nog 7 postkantoren blijven er over in Gent. Dat is het resultaat van een enorme saneringsopdracht bij De Post. We zien in de praktijk wat de Europese Unie ons aan te bieden heeft. De postbedeling moest, naast andere diensten, volgens de heersende liberale gedachte ophouden een openbare dienst te zijn, gefinancierd door de gemeenschap. Stap voor stap werd De Post klaargestoomd om de concurrentie aan te gaan met privé-postbedrijven. Niet de dienstverlening staat nog langer centraal, wel de winstgevendheid. Het statuut van het postpersoneel werd verder afgebouwd, de tarieven verhoogden en postkantoren sloten. Deze Europese Unie heeft niets te bieden voor de gewone man/vrouw. Ze staat ten dienste van de grote bedrijven en banken die enkel uit zijn op hun winst. LSP verzet zich tegen zo’n Europa van het kapitaal.

WIENS BELANGEN VERDEDIGEN DIE POLITICI

Gentse politici staan aan kop wat betreft het aantal bestuursmandaten. Dikwijls zijn dit betaalde mandaten die ze opnemen in privé-bedrijven (o.a.banken) voor wie het ultieme doel winst-maximalisatie is. Ook in de financiële sector kan je verschillende Gentse politici terugvinden. Zo werd schepen van afbraakwerken (vooral kleine arbeiderswoningen) Karin Temmerman beloond met een bezoldigde post bij Ethias.

LSP-vertegenwoordigers beloven geen hoger inkomen te aanvaarden dan een gemiddeld arbeidersloon! Op die manier vermijden we belangenvermenging en zorgen we dat ons programma centraal blijft en niet de postjes.

SOCIALE WONINGEN: VEEL BELOVEN, WEINIG GEVEN

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 beloofde de meerderheidspartij SP.a opnieuw om tegen 2012 2.000 nieuwe sociale woningen te bouwen. We zijn niet veraf van de helft van deze legislatuur en er blijkt weinig schot in de zaak te komen. Ondertussen blijven de woningprijzen verder stijgen. Een betaalbare en degelijke woning vinden blijft een gigantisch probleem. Zelfs een gezin met 2 inkomens, wat geen evidentie is, moet zich dik in de schulden steken om zich een woonst te kunnen aanschaffen.

Tussen 2000 en 2006 slaagde het stadbestuur er in om 231 nieuwe sociale woningen te bouwen, net meer dan 10% van de beloofde 2.000 woningen. Deze legislatuur lijkt het niet veel beter te worden. Elk project dat ronkend werd aangekondigd, loopt enorme vertraging op. In 2004 werden 89 gezinnen in de Brugse Poort uit hun woning gezet om plaats te ruimen voor een park en sociale woningen. Er ligt een open ruimte die met veel goede wil een park kan worden genoemd. Sociale woningen zijn er 5 jaar na datum nog niet in zicht.

KORT

De zwembaden in Gent zijn al niet talrijk en hebben dan ook nog eens beperkte openingsuren. Soms is het er zwemmen als forellen in een kweekbak. In de zomer is het een ware zoektocht om een zwembad open te vinden. Sinds 2004 spreekt men over een nieuw zwembad op de Rozebroeken. Eerst werd het voorzien tegen 2007, ondertussen wordt de opening ten vroegste tegen 2011 voorzien. Het zal gefinancierd worden door een privépartner. Wellicht zullen de toekomstige prijzen ook navenant zijn.

Na een nieuwe verhoging van de prijs van vuilniszakken komt er ook een beperking van de toegang tot de containerparken. De privépartner binnen IVAGO eist natuurlijk rendement, dus moet de dienstverlening worden afgebouwd.

MAAK KENNIS MET LSP,HAAR PROGRAMMA EN HAAR LEDEN

LSP neemt deel aan de verkiezingen voor het Vlaams en Europees Parlement. Met beperkte middelen en nog minder media-aandacht proberen we toch een kritische stem te laten horen. Linkse Socialisten bekritiseren natuurlijk de liberale eenheidsworst van de traditionele partijen.Wij verdedigen een socialistisch antwoord als alternatief op de kapitalistische hebzucht. Je kan deze uitgave van de Nieuwe Vooruit en onze verkiezingscampagne steunen met een kleine bijdrage op 001-2260393-78 met vermelding “steun Nieuwe Vooruit”. Heb je interesse om meer te weten, kom dan zeker eens langs op volgende LSP-avonden.

• LEDEBERG/GENTBRUGGE > MA 18 MEI 19u30 in het Achturenhuis, Ledebergplein, met Bart Vandersteene, lijsttrekker LSP Oost-Vlaanderen
• BRUGSEPOORT/MARIAKERKE > DI 19 MEI 19u30 cafe Gouden Mandeke, Pensmarkt 9 (tussen Graslei en Groentenmarkt) met Bart Vandersteene
• RABOT/WONDELGEM > MA 1 JUNI 18u30 in het buurtcentrum Rabot, Sint-Jozef II-straat 104 etentje biefstuk friet met om 19u30 toespraak door Bart Vandersteene

CONTACTEER LSP GENT gent@socialisme.be of 0494/216685

In tijden van economische crisis geeft het Gentse stadsbestuur nog steeds voorrang aan de ‘prestigeprojecten’ om het nationaal en internationaal prestige te versterken. Ledeberg Leeft, De Oude Dokken, het culturele project ‘De Krook’, en het megaproject “The Loop” zijn voorbeelden van prestigeprojecten. Eén strategisch plan om die winstverwachting te versterken is de uitbouw van The Loop, de nieuwe merknaam van Flanders Expo en de hele site errond.

Door Philippe en Benoit. Artikel overgenomen vanop de site van LSP-Gent

Hiermee wil het stadsbestuur Gent aantrekkelijker maken en de uitstraling van onze stad bevorderen. Het probleem met deze projecten is dat winst primeert boven alles en dat de belastingbetaler daar voor opdraait. Men maakt steeds gebruik van Publiek-Private Samenwerking (PPS). Hierbij wordt een deel van het budget door de gemeente ingebracht, maar komt de belangrijkste investering van de privé, wat nefast is voor de doelstellingen die dergeljke projecten kenmerken.

The Loop: megalomaan, én winstgevend,…

De bedoeling van The Loop is momenteel om de site van 15 hectare te ontwikkelen voor retail, leisure, shoppingcentra, kantoren en woonfuncties voor een totaalprogramma van 552.500m² bruto vloeroppervlakte. Het project van The Loop zal twintig jaar in beslag nemen, de eerste fase, waarvan 361.500m² zal worden ontwikkeld, bestaat uit de aanleg van wegen en het optrekken van de gebouwen voor grootschalige handelszaken, vrijetijds-activiteiten en kantoren. Hoewel er geen duidelijkheid is over hoeveel kantoren er nodig zullen zijn in twintig jaar, is het wel duidelijk dat het vooral sociale huisvesting is die meer dan dringend nodig is voor Gentenaars. Anderzijds is er de 19e eeuwse gordel in Gent, die dringend om structurele ingrepen vraagt wat betreft renovatie, maar waarrond het stadsbestuur amper iets onderneemt…

Als private ondernemingen verlies lijden, moet de overheid ervoor opdraaien (zoals vandaag met de cadeaus aan de banken) maar als private ondernemingen winst maken, moet de overheid daar gewoon toe bijdragen, en zoveel mogelijk cadeautjes geven om winst te maximaliseren. De verliezen worden gecollectiviseerd, maar de winsten steeds geprivatiseerd…

Dit was een must voor een neoliberaal beleid, met alle sociale gevolgen van dien. Op langere termijn betaalt men veel meer, omdat infrastructuur dikwijls terug gehuurd wordt door de stad, maar gespreid over verschillende decennia. Eén voorbeeld in Gent hiervan was het Gentse gerechtsgebouw, waarvan de oorspronkelijke kostprijs geraamd werd op 80 miljoen euro. Verhofstadt wou dit niet éénmalig in de federale begroting inschrijven, dus werden er allerhande constructies opgezet waarbij de overheid het gebouw 36 jaar huurt. Uiteindelijk wordt er zo’n 264,4 miljoen euro opgehoest door de Belgische schatkist, meer dan 3 keer zoveel dan de eerder geraamde kost.

U betaalt voor de prestigeprojecten en de crisis…

De hoge kosten van deze prestigeprojecten worden deels doorgerekend in de gemeente-belastingen. Het geld dat vergooid wordt aan de nutteloze prestigeprojecten zou naar de inwoners van Gent moeten gaan in de vorm van goedkopere dienstverlening, en een échte sociale politiek. Tijdens de afgelopen jaren is de basisdienstverlening enorm gestegen in prijs. Basisnoden als kinderopvang en huisvesting zijn bijna onbetaalbaar geworden voor mensen met een laag inkomen. In gent is er een snellere aangroei van mensen die sociale woningen nodig hebben, dan dat er sociale woningen gebouwd worden… Alle maatregelen die genomen worden door de Spa vandaag in het Gentse stadsbestuur zijn als een druppel op een hete plaat, aangezien ze deze tendens (toename van mensen die huur-of woonprijzen niet kunnen betalen) niet omkeren .

De geplande restauratie van het Gravensteen is een ander recent voorbeeld van het asociale beleid van het Gentse stadsbestuur. De kostprijs van dit prestigeproject bedraagt 1 miljoen euro, hiervoor is er dus blijkbaar wel genoeg kapitaal beschikbaar terwijl er steeds geknipt wordt in het budget voor de dienstenverlening. Een ander voorbeeld is het nieuwe zwembad dat gebouwd wordt in St-Amandsberg. In zomerperiodes is er dikwijls maar 1 zwembad open in Gent, met overrompeling tot gevolg. Ook dit nieuwe zwembad wordt gefinancierd door publiek-private samenwerking hetgeen zich direct zal uiten in de inkomprijs die een pak hoger zal liggen.

… maar heeft er niets over te zeggen.

Prestigeprojecten doorvoeren naast verpaupering is op zich al onaanvaardbaar. Het doorvoeren in een periode van economische recessie is totaal onaanvaardbaar.Het is meer dan ooit duidelijk dat de prestigeprojecten een zoveelste voorbeeld zijn van de arrogantie van het neoliberale beleid. Gemeenschapsgeld wordt gebruikt voor onteigeningen om vervolgens een prestigeproject neer te planten dat de illusie van vooruitgang hoog houdt.

Het feit dat gemeenschapsgeld wordt uitgegeven aan nutteloze projecten, terwijl er veel mensen zijn in Gent die in armoede moeten leven is onaanvaardbaar. Wij hebben nood aan een massale aanbouw van sociale woningen, zodat de armste lagen van de bevolking niet meer in een krot hoeven te wonen. De traditionele partijen functioneren niet in ons belang maar zitten mee in raden van bestuur die geen belang hebben bij bijv. een huisvestingspolitiek die echt sociaal zou zijn.

Wij zijn er van overtuigd dat er een alternatief nodig is op het asociale besparingsbeleid van onze regering. De begroting moet aangepast worden aan de noden van de bevolking en mag niet opgesteld worden op basis van de noden van het stadsbestuur en hun vriendjes. Met vriendjes worden diegenen bedoeld naast wie de politici zitten in de vele raden van bestuur van private ondernemingen, die het grootste profijt halen uit de prestigeprojecten. Op beide groepen zullen we niet moeten vertrouwen om een sociaal beleid te voeren. Enkel een socialistische arbeiderspartij is daartoe in staat.