Gent. Prestigeprojecten: het paradepaardje van een neoliberaal beleid…

In tijden van economische crisis geeft het Gentse stadsbestuur nog steeds voorrang aan de ‘prestigeprojecten’ om het nationaal en internationaal prestige te versterken. Ledeberg Leeft, De Oude Dokken, het culturele project ‘De Krook’, en het megaproject “The Loop” zijn voorbeelden van prestigeprojecten. Eén strategisch plan om die winstverwachting te versterken is de uitbouw van The Loop, de nieuwe merknaam van Flanders Expo en de hele site errond.

Door Philippe en Benoit. Artikel overgenomen vanop de site van LSP-Gent

Hiermee wil het stadsbestuur Gent aantrekkelijker maken en de uitstraling van onze stad bevorderen. Het probleem met deze projecten is dat winst primeert boven alles en dat de belastingbetaler daar voor opdraait. Men maakt steeds gebruik van Publiek-Private Samenwerking (PPS). Hierbij wordt een deel van het budget door de gemeente ingebracht, maar komt de belangrijkste investering van de privé, wat nefast is voor de doelstellingen die dergeljke projecten kenmerken.

The Loop: megalomaan, én winstgevend,…

De bedoeling van The Loop is momenteel om de site van 15 hectare te ontwikkelen voor retail, leisure, shoppingcentra, kantoren en woonfuncties voor een totaalprogramma van 552.500m² bruto vloeroppervlakte. Het project van The Loop zal twintig jaar in beslag nemen, de eerste fase, waarvan 361.500m² zal worden ontwikkeld, bestaat uit de aanleg van wegen en het optrekken van de gebouwen voor grootschalige handelszaken, vrijetijds-activiteiten en kantoren. Hoewel er geen duidelijkheid is over hoeveel kantoren er nodig zullen zijn in twintig jaar, is het wel duidelijk dat het vooral sociale huisvesting is die meer dan dringend nodig is voor Gentenaars. Anderzijds is er de 19e eeuwse gordel in Gent, die dringend om structurele ingrepen vraagt wat betreft renovatie, maar waarrond het stadsbestuur amper iets onderneemt…

Als private ondernemingen verlies lijden, moet de overheid ervoor opdraaien (zoals vandaag met de cadeaus aan de banken) maar als private ondernemingen winst maken, moet de overheid daar gewoon toe bijdragen, en zoveel mogelijk cadeautjes geven om winst te maximaliseren. De verliezen worden gecollectiviseerd, maar de winsten steeds geprivatiseerd…

Dit was een must voor een neoliberaal beleid, met alle sociale gevolgen van dien. Op langere termijn betaalt men veel meer, omdat infrastructuur dikwijls terug gehuurd wordt door de stad, maar gespreid over verschillende decennia. Eén voorbeeld in Gent hiervan was het Gentse gerechtsgebouw, waarvan de oorspronkelijke kostprijs geraamd werd op 80 miljoen euro. Verhofstadt wou dit niet éénmalig in de federale begroting inschrijven, dus werden er allerhande constructies opgezet waarbij de overheid het gebouw 36 jaar huurt. Uiteindelijk wordt er zo’n 264,4 miljoen euro opgehoest door de Belgische schatkist, meer dan 3 keer zoveel dan de eerder geraamde kost.

U betaalt voor de prestigeprojecten en de crisis…

De hoge kosten van deze prestigeprojecten worden deels doorgerekend in de gemeente-belastingen. Het geld dat vergooid wordt aan de nutteloze prestigeprojecten zou naar de inwoners van Gent moeten gaan in de vorm van goedkopere dienstverlening, en een échte sociale politiek. Tijdens de afgelopen jaren is de basisdienstverlening enorm gestegen in prijs. Basisnoden als kinderopvang en huisvesting zijn bijna onbetaalbaar geworden voor mensen met een laag inkomen. In gent is er een snellere aangroei van mensen die sociale woningen nodig hebben, dan dat er sociale woningen gebouwd worden… Alle maatregelen die genomen worden door de Spa vandaag in het Gentse stadsbestuur zijn als een druppel op een hete plaat, aangezien ze deze tendens (toename van mensen die huur-of woonprijzen niet kunnen betalen) niet omkeren .

De geplande restauratie van het Gravensteen is een ander recent voorbeeld van het asociale beleid van het Gentse stadsbestuur. De kostprijs van dit prestigeproject bedraagt 1 miljoen euro, hiervoor is er dus blijkbaar wel genoeg kapitaal beschikbaar terwijl er steeds geknipt wordt in het budget voor de dienstenverlening. Een ander voorbeeld is het nieuwe zwembad dat gebouwd wordt in St-Amandsberg. In zomerperiodes is er dikwijls maar 1 zwembad open in Gent, met overrompeling tot gevolg. Ook dit nieuwe zwembad wordt gefinancierd door publiek-private samenwerking hetgeen zich direct zal uiten in de inkomprijs die een pak hoger zal liggen.

… maar heeft er niets over te zeggen.

Prestigeprojecten doorvoeren naast verpaupering is op zich al onaanvaardbaar. Het doorvoeren in een periode van economische recessie is totaal onaanvaardbaar.Het is meer dan ooit duidelijk dat de prestigeprojecten een zoveelste voorbeeld zijn van de arrogantie van het neoliberale beleid. Gemeenschapsgeld wordt gebruikt voor onteigeningen om vervolgens een prestigeproject neer te planten dat de illusie van vooruitgang hoog houdt.

Het feit dat gemeenschapsgeld wordt uitgegeven aan nutteloze projecten, terwijl er veel mensen zijn in Gent die in armoede moeten leven is onaanvaardbaar. Wij hebben nood aan een massale aanbouw van sociale woningen, zodat de armste lagen van de bevolking niet meer in een krot hoeven te wonen. De traditionele partijen functioneren niet in ons belang maar zitten mee in raden van bestuur die geen belang hebben bij bijv. een huisvestingspolitiek die echt sociaal zou zijn.

Wij zijn er van overtuigd dat er een alternatief nodig is op het asociale besparingsbeleid van onze regering. De begroting moet aangepast worden aan de noden van de bevolking en mag niet opgesteld worden op basis van de noden van het stadsbestuur en hun vriendjes. Met vriendjes worden diegenen bedoeld naast wie de politici zitten in de vele raden van bestuur van private ondernemingen, die het grootste profijt halen uit de prestigeprojecten. Op beide groepen zullen we niet moeten vertrouwen om een sociaal beleid te voeren. Enkel een socialistische arbeiderspartij is daartoe in staat.