Your cart is currently empty!
Author: nico
-
De leugen van het “regenboogkapitalisme”: waarom LGBTQ-fobie deel uitmaakt van het systeem
Deze Pride Month zullen we, zoals elk jaar, zien dat grote bedrijven reclame maken met een pride thema, hun sociale mediaprofielen veranderen en vrijblijvende uitspraken doen over inclusiviteit. Het is een vrij eenvoudige poging om te verkopen dankzij Pride. De traditie en de echte wortels van Pride liggen in de strijd van de LGBTQIA+ gemeenschap voor gelijkheid en bevrijding. Tegelijkertijd weerspiegelt het ook een diepere trend – ook wel ‘regenboogkapitalisme’ genoemd – waarbij aandacht voor LGBTQIA+ rechten wordt gebruikt om de reputatie van een steeds meer in diskrediet gebracht systeem wit te wassen. Men tracht kapitalisme te koppelen aan concepten van sociale vooruitgang en persoonlijke vrijheid in plaats van de ongebreidelde ongelijkheid en onderdrukking die het echte gezicht ervan is.
Door Conor Payne
Bijna elk groot Pride-evenement wordt gedomineerd door megabedrijven en gevestigde politici, van wie velen pas ‘bondgenoten’ van de queer gemeenschap werden nadat onze bewegingen er al in waren geslaagd om meer wettelijke rechten en publieke acceptatie te verwerven. Natuurlijk betekent de ‘vrijheid’ die het regenboogkapitalisme biedt niet veel voor transpersonen die geen toegang hebben tot gezondheidszorg; voor LGBTQIA+ jongeren die door de huisvestingscrisis niet kunnen ontsnappen aan onveilige gezinssituaties; of aan vluchtelingen die dreigen te worden uitgezet naar landen waar ze zullen worden vervolgd om wie ze zijn.
Extreemrechtse aanvallen
De realiteit is dat we onder dit systeem geen gestage vooruitgang zien voor LGBTQIA+-mensen, maar het tegenovergestelde: een groeiende en internationale rechtse reactie die ons allemaal treft, en in het bijzonder de transgemeenschap. De kapitalistische media, politici en een aangemoedigd extreemrechts stimuleren een morele paniek gebaseerd op angst en verkeerde informatie over transpersonen, dragqueens en de ‘indoctrinatie’ van kinderen. Dit maakt deel uit van een bredere rechtse reactie die zich ook richt op migranten, de wereldwijde feministische beweging en links. Het is een strategie om de verworvenheden van bewegingen van onderdrukte mensen ongedaan te maken en om een steeds meer door crisis geteisterd kapitalisme te stabiliseren rond een reactionair autoritair programma.
In deze context zien we hoe oppervlakkig de zogenaamde bijdrage van het kapitalisme voor LGBTQIA+-rechten is. In de VS zagen we onlangs een klein voorbeeld hiervan bij Target, een grote winkelketen die Pride-artikelen uit zijn winkels heeft gehaald als reactie op een georganiseerde rechtse campagne. Het is niet alleen zo dat kapitalisme geen weg is naar echte bevrijding – er zijn redenen waarom dit systeem voortdurend leidt tot homofobie en transfobie. Het zit in het DNA.
Geschiedenis van gender onderdrukking
Vroege menselijke samenlevingen waren georganiseerd op basis van gelijkheid, inclusief gendergelijkheid en seksuele vrijheid. De ontwikkeling van een klassenmaatschappij en dus een bezittende elite bracht de systematische onderdrukking van vrouwen en gedwongen heteroseksuele gezinsstructuren met zich mee als een middel om een erfenis veilig te stellen voor opgebouwde rijkdom. De ontwikkeling van het kapitalisme installeerde ook het geïdealiseerde kerngezin, de sfeer waarin vrouwen het onbetaalde huishoudelijke werk zouden doen dat nodig is voor de reproductie van het systeem – inclusief het opvoeden van kinderen, koken en verzorgen. Daar waar vrouwen betaald werk verrichten worden ze uitgebuit als een laagbetaald deel van de beroepsbevolking.
Dit is niet alleen geschiedenis – het kapitalisme steunt vandaag de dag nog steeds op de onderdrukking van vrouwen. Hoewel het traditionele kerngezin in bepaalde opzichten verzwakt is, steunt het kapitalisme nog steeds op het idee dat zorg en huishoudelijk werk privé-verantwoordelijkheden zijn in plaats van de zorg van de hele gemeenschap. De waarde van de onbetaalde arbeid van vrouwen wordt wereldwijd geschat op bijna 1.000 miljard euro per jaar.
Het is niet mogelijk om zo’n systeem in stand te houden zonder een ideologie van rigide gendernormen of zonder de sociale controle van gender en seksualiteit. Queer-personen zijn het doelwit omdat ze bestaan buiten deze geïdealiseerde opvattingen over mannelijkheid en vrouwelijkheid en de structuur van het kerngezin. Kapitalistische samenlevingen hebben LGBTQIA+-mensen in het algemeen onderworpen aan criminalisering, pathologisering en stigmatisering. Achterhaalde ideeën over gender en seksualiteit zijn in de kapitalistische samenleving overgedragen door haar belangrijkste instellingen, waaronder religie, de media, het onderwijssysteem en de staat.
Socialistische strijd voor bevrijding
In de afgelopen decennia heeft de strijd van LGBTQIA+-mensen zelf aanzienlijke progressieve veranderingen teweeggebracht. Die strijd heeft ook een enorm positief effect gehad op de houding van mensen uit de werkende klasse, hoewel homofobie en transfobie natuurlijk deel blijven uitmaken van het dagelijks leven, zelfs in de meest ‘progressieve’ kapitalistische landen. Het kapitalisme zelf is niet fundamenteel veranderd en dit systeem in crisis haalt nu alle vooroordelen boven met als doel haar voortdurende heerschappij.
Het is geen verrassing dat veel LGBTQ+-jongeren ervan overtuigd zijn dat we, om echt bevrijding te bereiken, een einde moeten maken aan dit systeem en moeten vechten voor een alternatief. Dat alternatief is een socialistische samenleving gebaseerd op gelijkheid en solidariteit, waar rijkdom wordt weggenomen uit de handen van de kapitalistische elite en democratisch wordt gecontroleerd voor de behoeften van iedereen.
-
Overlijden van onze kameraad Paul « Henri » Doyen (1938 – 2023)
Tot ons groot verdriet hebben we vernomen dat onze kameraad Paul Henri Doyen op dinsdag 6 juni 2023, op 85-jarige leeftijd, is overleden. Wij betuigen onze oprechte deelneming aan zijn familie en vrienden.
Henri was een onstuitbare militant. In 1956, op 18-jarige leeftijd, sloot hij aan bij de Communistische Studenten aan de ULB. Zoals hij zelf zei: “Ik ben per toeval Trotskist geworden”, wat leidde tot zijn uitsluiting uit de studentengroep. Deze gebeurtenis markeerde het begin van een leven vol strijd tegen het stalinisme. Hij werd lid van de Socialistische Jonge Wacht (SJW) [Jeunes Gardes Socialistes (JGS)] en redacteur van de krant La Gauche. Later, toen hij lid werd van het Centraal Comité van de Belgische afdeling van de Vierde Internationale, zette hij zijn militante activiteiten voort bij de SJW in Gilly, in de regio Charleroi.
Daar werd hij reisgenoot van Gustave Dache, een arbeidersmilitant die goed bekend was bij de leden van de Linkse Socialistische Partij. Hij werd verkozen tot politiek secretaris van de regionale SJW van Charleroi toen Gustave tot voorzitter werd verkozen. Henri leidde ook een Centre d’Etude de La Gauche in het Maison des Huit Heures (Achturenhuis).
De jaren ’60 waren rijk aan ervaringen. Henri nam actief deel aan de “Staking van de eeuw” in de winter van 60-61. Hij was ook zeer actief in solidariteit met de nationale bevrijdingsstrijd in Algerije en huurde van 1956 tot 1962 een flat in België die diende als verblijfplaats voor de leiders van het Front de Libération National (FLN). Van 1963 tot 1966 vervulde hij, nadat hij gewetensbezwaarde was geworden, zijn burgerdienst in Algerije als leraar Frans. In deze periode begon hij voor zijn militante activiteiten de voornaam “Henri” te gebruiken in plaats van Paul Doyen, een veiligheidsmaatregel die hem in staat stelde te ontsnappen aan de repressie tijdens de staatsgreep van kolonel Boumédiène in 1965. Na Algerije bleef Henri reizen, met name naar Congo-Brazzaville en Guinee.
Tot op de dag van vandaag heeft Henri zijn strijdlust nooit verloren. Het was tijdens een verkiezingsnacht op 9 mei 2018 dat hij contact met ons opnam om lid te worden van LSP. Henri nam deel aan de activiteiten van de LSP afdeling Brussel-Noord. Vol enthousiasme heeft hij deelgenomen aan ons Zomerkamp 2020. Hij sprak gepassioneerd over de ervaring van zelfbeheer door arbeiders in Algerije, maar ook over de geschriften van Trotski, over film …
De Linkse Socialistische Partij, de afdeling Brussel-Noord en het distrcit Brussel betuigen hun medeleven aan zijn familie en vrienden. We zullen zijn glimlach en zijn plezier in het praten met jonge activisten nooit vergeten.
Iedereen die zijn medeleven wil betuigen kan dit doen via de volgende link: https://www.condoleances.be/pauldoyen
Zijn begrafenis zal plaatsvinden op dinsdag 13 juni 2023, om 10 uur, in het Funérarium Forrier I Sereni, Rue des Béguines n°104 in Molenbeek.
-
JusticeForSanda. Stop klassenjustitie en racisme!
Het hele systeem is schuldig
Zondag kwamen in Brugge, Brussel en Gent honderden mensen op straat om “Justice For Sanda” te eisen. Daarvoor vonden ook al acties plaats in Antwerpen, Leuven, Genk en Hasselt. De jongerenorganisatie van LSP; de Actief Linkse Studenten en Campagne ROSA organiseerden zelf een actie in Brugge en we riepen op om naar de acties in de andere steden te gaan. We spraken er over waarom we in justitie geen bondgenoot vinden voor onze strijd tegen discriminatie, waarom er in deze samenleving sprake is van klassenjustitie en hoe we ons tegen dit systeem van klassenprivilege en racisme kunnen organiseren. Bedankt aan iedereen die deelnam aan de acties, maar onze strijd stopt niet. We roepen op om van de aangekondigde actie op 18 juni in Gent een zo groot mogelijke manifestatie te maken. Afspraak om 15u onder de stadshal voor #JusticeForSanda.
Flyer ALS en ROSA:
De Reuzegommers zijn veroordeeld, maar rechtvaardigheid voor Sanda Dia bekwamen we daarmee niet. Integendeel, velen zijn kwaad, verontwaardigd en ontgoocheld. De vrees dat dit een proces van klassenjustitie zou worden is terecht gebleken. De dure advocaten van de Reuzegommers zorgden ervoor dat ze er vanaf kwamen met een kleine geldboete, een werkstraf en een blanco getuigschrift van goede zeden. Nog maar eens konden ze hun privileges inzetten, dankzij hun elitaire afkomst, maar wij pikken dit niet meer. Overal wordt op straat gekomen voor #JusticeForSanda, bedankt om daaraan deel te nemen.
Geen enkele straf had de zoon, familielid of vriend die Sanda was kunnen terugbrengen. Maar dat er zwaardere boetes staan op zwartrijden met de trein of de bus dan er blijkt te staan op het schuldig verzuim in de dood van iemand anders is op zijn minst gezegd onrechtvaardig. Het regent getuigenissen op sociale media die de straffen van de Reuzegommers vergelijken met veroordelingen die, vooral niet-witte, personen opliepen voor daden met een veel kleinere impact.
Het hele systeem is schuldig
#JusticeForSanda leert ons waarom in de strijd tegen discriminatie niet gerekend kan worden op justitie. Racisme, seksisme en het uitbuiten van mensen worden gerechtvaardigd door het gerecht. Onlangs nog werd Jeff Hoeyberghs vrijgesproken voor brutaal racisme en seksisme tijdens een KVHV-lezing in Gent. Hij beriep zich volgens de rechter op zijn ‘recht op vrije meningsuiting’. Dat hij dat recht misbruikt om aan te sturen op geweld op vrouwen en personen van kleur doet er voor de rechter niet toe. We veroordelen al deze uitspraken, maar zien het ook als een bevestiging dat de strijd tegen discriminatie er één is voor een alternatief op dit systeem. Het kapitalisme is gebouwd op ongelijkheid en discriminatie.
Nooit meer reuzegom
Steeds meer studenten kunnen zich amper nog een kot veroorloven of hebben moeite om een goede job te vinden. Net als Sanda zoeken velen naar andere manieren om een goed leven te kunnen bekomen. De realiteit is helaas vaak anders. De ongelijkheid blijft toenemen. De tekorten aan huisvesting of degelijke jobs zijn overal aanwezig. Zo wordt er steeds opnieuw ruimte gecreëerd voor discriminatie en geweld. Dat zien we vandaag in de opmars van het Vlaams Belang. Het scoort veel stemmen omdat mensen op zoek zijn naar een alternatief. Maar in werkelijkheid gebruikt het haar platform vooral voor het lanceren van haatcampagnes tegen personen van kleur en LGBTQIA+ personen om zo de aandacht af te leiden van wat echt misgaat.
De mensonterende rituelen van Reuzegom hadden een heel duidelijk doel. Ze bereiden hun leden voor op een leven waarin ze gebruik maken van de arrogantie, de discriminatie en het machtsmisbruik die ze in hun studentenclubs zoals Reuzegom of KVHV (de studentenclub van Dries Van Langenhove) aangeleerd krijgen. De Actief Linkse Studenten en Campagne ROSA zijn solidair met de vrienden en nabestaanden van Sanda en alle slachtoffers van klassenjustitie en racisme. We blijven daarom gerechtigheid eisen voor Sanda, maar willen er vooral ook voor zorgen dat dit nooit opnieuw kan gebeuren. We willen daarom systematisch reageren op elke daad van discriminatie. Onze strijd tegen discriminatie linken aan een sociale strijd waarin niemand ooit nog lid moet worden van een club als Reuzegom om hogerop te proberen klimmen. Rijkdom om iedereen een menswaardig leven te bieden is er genoeg. Doe met ons mee.
Rosa & actief linkse kalender
>PRIDE IS A PROTEST 28 juni – 18u30 @Coyendanspark Gent – Vertrek vanuit Brugge 16u @Station – Onze strijd tegen onrecht stopt niet! Na de succesvolle betogingen in Brugge en Brussel trekt Pride is a Protest naar Gent. Op de dag van de Stonewall Riots betogen we door de Gentse binnenstad tegen LGBTQIA+ fobie. Voor diversiteit, geen heternormativiteit. Weg met de wachtlijsten en voor massale investeringen in de zorg!
>ALS & ROSA ZOMERKAMP – 7-13 juli @Kleine Brogel – op het programma – 8 juli: rally over de strijd tegen extreemrechts / 11 juli: gespreksmiddag over de eerste zwarte zondag en hoe een nieuwe zwarte zondag vermeden kan worden / 11 juli: gespreksmiddag over de oorsprong van racisme / 12 juli: gespreksvoormiddag over klassenjustitie en de strijd tegen racisme na #JusticeForSanda en #JusticeForAdil
>ISA MEETING – De ideeën van Karl Marx – 23 juli – 19u30 @Leuven, Auditorium Vesalius – Meeting georganiseerd door Internationaal Socialistisch Alternatief met internationale sprekers en ontmoeting met de activisten van ROSA International. Alle info via: https://linktr.ee/Lsppsl
Brugge
-
Stop homofobie, fanatisme en racisme !
We zijn vandaag allemaal in de rouw om onze solidariteit te tonen met de slachtoffers van de verschrikkelijke aanslag tegen de LGBTQI gemeenschap in Orlando en hun naasten. Diezelfde spontane solidariteit had zich ook na de aanslagen in Brussel geuit tijdens bijeenkomsten aan de beurs. We hadden toen deze solidariteit gesteld tegenover terreur en haat . Dat dit soort aanslagen zich steeds meer voor doet, is helemaal geen toeval. Het is het resultaat van frustraties, ook over ongelijkheid, uitbuiting en oorlog. Solidariteit in het verzet tegen de politiek van verdelen om te heersen is een maatschappelijke zaak die niet enkel, zelfs niet vooral, betrekking heeft op het individuele gedrag, maar in de eerste plaats op politieke keuzes.Hieronder de verklaring naar aanleiding van deze verschrikkelijke daad van Kshama Sawant, eerste strijdbare socialiste sinds decennia die werd verkozen in een gemeenteraad in de VS:
“We zijn allemaal aangedaan door de vreselijke terreuraanslag op de LGBTQ-gemeenschap in de nachtclub Pulse in Orlando, Florida. We denken in de eerste plaats aan alle rouwenden, vooral de slachtoffers en hun gezinnen. Deze massamoord gebeurde niet in een politiek en sociaal vacuüm. We beseften amper wat er in Orlando gebeurd was of er kwam al nieuws van een andere massamoordenaar die in Los Angeles wilde toeslaan. Gelukkig werden zijn plannen om de Pride in LA aan te vallen op tijd ontdekt en gestopt. Dit soort geweld en haat zal doorgaan, tenzij we er met eengemaakte massabewegingen tegen strijden.
We veroordelen deze monsterlijke terreuraanslag die gepleegd is door iemand die naar eigen zeggen met ISIS verbonden was. We moeten onze solidariteit betuigen met de LGBTQ gemeenschap. Tegelijk moeten we ingaan tegen elke vorm van haat en islamofobie. We moeten ons organiseren, mobiliseren en ingaan tegen geweld, haat en de vele vormen van onderdrukking waar LGBTQ-mensen en andere minderheden onder het kapitalisme mee geconfronteerd worden.
Velen zoeken naar een plaats om collectief te rouwen, anderen willen zich vooral organiseren… Later deze maand, op vrijdag 24 juni, is er de jaarlijkse Trans Pride optocht in Seattle. Dat is een feestelijk evenement, maar tegelijk ook een noodzakelijk en sterk politiek signaal in een samenleving die mensen nog steeds niet toelaat om te zijn wie ze zijn. Ik was elk jaar op de Trans Pride en roep iedereen op om dit ook te doen. We moeten de strijd voeren voor een wereld zonder geweld en haat. Dat vereist massale bewegingen tegen dit systeem van uitbuiting en verdeeldheid.”
De strijd tegen discriminatie kan niet slagen zolang we niet afgerekend hebben met de economische en sociale discriminatie: het kapitalisme. We hebben een sociaal en egalitair economisch systeem nodig, zonder de dominantie van een klasse over andere; een geplande economie waar arbeiders, ongeacht hun verschillen, niet tegen elkaar worden uitgespeeld; onder arbeiderscontrole, gericht op onze reële behoeften en met respect voor onze omgeving. Een socialistische maatschappij beantwoordt aan deze noden. Het is de minimale voorwaarde om voor eens en voor altijd een einde te stellen aan homofobie, lesbofobie, transfobie, islamofobie, fundamentalisme en alle discriminaties.
-
Mobiliseer mee voor de staking van 24 juni
DIT PIKKEN WE NIET LANGERDe rechtse regering Michel krijgt haar afbraakbeleid niet meer verkocht. De ene beroepsgroep na de andere beklimt de barricades. Het pamperen van de rijken terwijl werkenden, werklozen, gepensioneerden en invaliden kaal geplukt worden, ligt aan de basis ervan. Het ondermijnt de legitimiteit van Michel en bereidt het sociale klimaat voor om komaf te maken met deze regering.
Ten laatste op 24 juni zullen alle sectoren, publiek en privé, op initiatief van het ABVV en enkele ACV-centrales samen staken. Noteer ook 29 september. Dan willen we massaal betogen in Brussel in aanloop naar de algemene staking van 7 oktober in gemeenschappelijk vakbondsfront. Dat biedt sectoren die wat achterop blijven de kans om aansluiting te zoeken, maar het mag uiteraard niet dienen om spontane uitbreiding van onderuit strikt onder controle te houden.
Investeringen? 62 miljard naar Luxemburg !De regering, het front van patroons, de grote persgroepen en internationale instellingen blijven er maar op hameren dat de besparingen nodig zijn om de competitiviteit van de bedrijven te herstellen. Intussen worden diezelfde bedrijven leeggeplunderd door vetbetaalde managers en inhalige aandeelhouders. Investeren? Na Luxleaks, Swissleaks en Panama-papers komt nu ook aan het licht dat de Belgische bedrijven in 2014 voor 62 miljard euro naar Luxemburg versleepten. Dat is bijna evenveel als het volledige budget van de sociale zekerheid.
Fils à papa De Croo wil met de NMBS herhalen wat met Belgacom en bpost gebeurde. De privatisering werd er een succes voor de aandeelhouders en de directie, maar niet voor het fors afgeslankte personeel, de arbeidscondities en de dienstverlening. Nam De Croo zich de moeite om het aantal burn outs en depressies op te tellen? Belt de postman sinds georoute nog aan bij ouderen om te zien of ze geen hulp nodig hebben? Wacht hij even om een aangetekend schrijven of een pakje af te leveren, of vind je gewoon een briefje in de bus? Valt je telefoon regelmatig weg zoals recent bij telenet? En is je factuur stilaan een omgekeerd lotto-biljet geworden?
Inschikkelijke vakbondsleiders worden voorbij gestoken
Scheepsloodsen, luchtverkeersleiders, bagageafhandelaars, penitentiaire agenten en spoormannen en vrouwen pikken dat niet langer. Worden ze bij de aanwerving geslecteerd op een genetische afwijking waardoor ze voortdurend in actie gaan of zou het kunnen dat daar gegronde redenen voor zijn? Blijkbaar stellen alleen de vakbonden zich die vraag nog. Geen wonder dat alle peilingen de hetze tegen de vakbonden tegenspreken. Terwijl de regering aan legitimiteit inboet, wint haar hoofdvijand, de vakbonden, er voortdurend bij.
De situatie is zo schrijnend dat vakbonden die zich te toegeeflijk tonen, steeds frequenter voorbij gestoken worden door de basis. Had jij ooit al gehoord van de ‘orde van luchtverkeersleiders’? De franstalige liberale bond bij de gevangenisbewaarders loopt letterlijk leeg sinds die het akkoord tekende met Geens. Nog een geluk dat de franstalige bonden niet kunnen recruteren in Vlaanderen want anders waren de Vlaamse takken wellicht ook leeggelopen. We raden sommige Vlaamse vakbondsleiders aan om zich niet blind de staren op het gegeven dat Vlaamse werknemers meer organisatie en structuur willen vooraleer in actie te gaan. Het ongenoegen zit er even diep als elders in het land en de actiebereidheid is vergelijkbaar.
Deze regering inbinden? Daarvoor moet ze vallen!
De regering sleept alles uit de kast. Stakers worden steevast door het slijk gehaald in de pers. Hun lonen worden te grabbel gegooid. Zelfs het leger wordt op humanitaire missie gestuurd naar de gevangenissen, alsof de regering niet wist dat de condities er al meer dan 20 jaar onmenselijk zijn. Er wordt gedreigd en met sancties gezwaaid, maar als intussen niets verandert aan de omstandigheden, koopt dat hooguit uitstel. De magistraten, de brandweer, buschauffeurs van de Waalse TEC, de Vlaamse zorgsectoren, de franstalige ambtenaren die de lonen van de leraars uitbetalen, de postmannen en de Metaalsector in Wallonië en Brussel zijn ofwel in actie of hebben al aangekondigd dat ze de komende dagen in actie zullen gaan. Benieuwd wat de dokwerkers zullen doen na het referndum over hun statuut.
De regering tracht dat uit te zitten, maar het is geen toeval dat het VBO waarschuwt dat de regering ten val brengen geen oplossing zal brengen. Het ziet de bui al hangen. Wie denkt dat deze regering op haar maatregelen terug zal komen, is naïef of van kwade wil. Deze regering kent een unieke samenstelling, daarvan geen gebruik maken om “het DNA in België te wijzigen” zoals Michel zei, is geen optie. Enkel door deze regering ten val te brengen, kunnen we haar maatregelen stoppen. Voor veel werknemers die nu al gebukt gaan onder een ondraaglijke druk is dat een absolute noodzaak.
Wat kan je zelf doen?
Op de rijken na, wordt iedereen geviseerd door de regering. Uiteraard worden de meesten zich daar pas bewust van als ze zelf getroffen worden. Stilaan sijpelt het besef echter door dat wat de spoormannen en vrouwen ondergaan, deel is van wat ons allen te wachten staat. Elk apart staan we zwak, maar allemaal samen zijn we een onweerstaanbare kracht.
Hang als wijkbewoner een affiche aan je raam en spreek als je buren aan. Bezoek als student de stakers of doe een solidariteitsactie. Organiseer personeelsvergaderingen op het werk of vraag het aan een delegee. Geef er toelichting, maar leg het actieplan ook voor zodat het gedragen wordt door een collectieve beslissing die niet zonder boe of ba door de vakbondsleiding kan stilgelegd worden. Denk na hoe je een piket zal organiseren en werk specifieke eisen uit voor een werking van het bedrijf en de sector in het belang van heel de gemeenschap, niet de winst.
Er is wel een alternatief
Eigenlijk zegt het VBO dat er geen alternatief is op haar programma van steeds meer competitiviteit. Dat is er wel: een samenleving gebaseerd op solidariteit, maar dat wordt te weinig bediscussieerd en uitgewerkt. Het zal zeker arbeidsduurverkorting zonder loonverlies, het volledige herstel van de index, de verdediging en het optrekken van de pensioenen, herstel van brugpensioenen en alle uitkeringen moeten bevatten. Politici en vakbondsleiders die beweren dat men nu de regering niet ten val moet brengen, doen dat omdat ze ondanks hun retoriek niet bereid zijn dat alternatief gestalte te geven.
Dat opleggen vereist immers een breuk van de Belgische vakbonden met hun traditionele ‘partners’ en een kordaat politiek initiatief dat open staat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links, ook LSP. Wij zijn ervan overtuigd dat dergelijk initiatief een verpletterend enthousiasme kan opwekken en op enkele maanden tijd het politieke landschap in ons land kan hertekenen zoals de campagne van Sanders dat doet in de VS, de verkiezing van Corbyn als voorzitter van Labour in Groot-Brittanië of de samenwerking van Podemos en Verenigd Links in Spanje. Als de arbeidersbeweging echter geen alternatief biedt, dan zullen rechts populisten en extreem-rechts, zoals in Oostenrijk, het ongenoegen aanwenden om zich te versterken. Peilingen wijzen nu al op een terugkeer van het Vlaams Belang.
Wil je daarop niet wachten , maar helpen bouwen aan een solidaire, echt democratische en socialistische maatschappij, niet alleen in woorden of ergens in een verre toekomst, maar vanaf vandaag? Neem contact op met LSP.
-
Solidariteit met de stakende spoormannen/vrouwen!
Met LibreParcours willen we onze (actieve) solidariteit betuigen aan de stakers bij het spoor. Een staking met als concrete aanleiding het afnemen van verschillende KD’s. Maar vooral een staking tegen heel het besparingsplan bij de Belgische spoorwegen.Een besparingsplan van maar liefst 3 miljard € op kap van personeel en reizigers. Een plan dat tot op het bot snijdt en de mobiliteits- en klimaatproblemen alleen maar zal doen verergeren.
In deze neoliberale logica moet alles plaats maken voor de winsten van een beperkte elite. Niet alleen door te besparen op dienstverlening, maar evengoed door de hapklare stukken te privatiseren en de rest af te bouwen. Op deze, of eender welke andere regering die een besparingsbeleid doorvoert om de winsten te maximaliseren, hoeven we niet te rekenen.
Naomi Klein stelde al dat “stakende spoorarbeiders de klimaatactivisten van de 21e Eeuw zijn.” Voor onze regering is klimaat enkel iets om af en toe ronkende verklaringen over te doen, om nadien terug te gaan naar de orde van de dag. De media gaat hier klakkeloos in mee en volgt regering en patronaat bijna kritiekloos in hun leugens.
Vergelijk de verontwaardiging van de traditionele media over de stakingsacties bij het spoor met de berichten over de Belgische bedrijven die vorig jaar maar liefst 62 miljard € naar Luxemburg doorsluisden om belastingen te ontwijken. Niet alleen de hypocrisie druipt ervan af, het maakt ook meteen duidelijk aan welke kant ze staan. Wie zijn hier de profiteurs?
Diezelfde media praat de regering na en wil ons laten geloven dat langs Vlaamse kant er geen basis is voor het protest en de Vlamingen de maatregelen steunen. Niets is minder waar, niet bij het spoor, niet bij andere sectoren. Niet alleen de media doet hier zijn werk, ook aarzelingen bij de syndicale leiding doen hun werk.
Regering en patronaat gaan in de aanval op het stakingsrecht met sancties voor stakers, tussenkomsten van deurwaarders en politie, de dreiging van de minimale dienstverlening. We mogen hier niet in meegaan. In het verleden zijn er al heel wat toegevingen gedaan, maar de aanvallen blijven komen en gaan steeds verder, regering en patronaat zullen niet rusten tot dit volledig aan banden is gelegd. De enige manier om dit te vrijwaren, is hoe het is bekomen. Door ervoor te vechten!
Met LibreParcours zullen we er dan ook alles aan doen om de (actieve) solidariteit verder te organiseren.
-
NMBS: ENKEL STRIJD LOONT !
Photo: PPICS Na meerdere dagen van spontane stakingen, hebben de onderhandelingen tussen vakbonden en directie nog steeds niet tot een akkoord geleid. De directie doet alsof ze wil onderhandelen, maar stelt enkel minieme wijzigingen voor. Mobiliteitsminister Bellot staat open voor de intrekking van de rondzendbrief over kredietsdagen (KD’s), maar wel in ruil voor andere maatregelen die de productiviteit verhogen.
« Er is meer dan KD’s »
De spontane staking toont dat de woede en frustratie bij het personeel enorm is. Het gaat niet meer enkel over het bericht van de KD’s, maar ook over de vele besparingsmaatregelen die vaak eenzijdig opgelegd worden: het protocol van sociaal akkoord dat niet gesteund wordt door de meerderheid van het personeel, de concentratie van de seinhuizen en administratieve diensten, het verder afbouwen van het personeelsbestand en de stijgende werkdruk, de sluiting van stations en loketten, de constante aanpassing van de reglementering die voor onveilige situaties zorgt, de afschaffing van het inbrengen als arbeidstijd van de treinvertragingen, en een hele resem andere zaken.
Maar de echt “zware dossiers” komen nog! De One Man Car met treinen die zouden rijden zonder begeleider, het pensioendossier, de liberalisering van binnenlands reizigersvervoer, en nog meer. Dit allemaal tegen de achtergrond van besparingen en belastingsverhogingen aan de lopende band (de indexsprong, pensioenleeftijd op 67, Turteltaks, accijnsverhogingen,…). Op onze piketten kwamen veel delegaties langs van andere vakbonden of individuen om hun solidariteit te uiten. Iedereen wordt immers getroffen.
Tegenover de opeenvolgende aanvallen, de agressie van de directie, en het communautaire discours : nood aan een actieplan !
Het besef groeit dat we er met één dag staking of één betoging niet gaan komen. Het voorbeeld van de loodsen, de luchtverkeersleiders en de cipiers tonen dit aan. Het actieplan II van de vakbonden wordt nu al deels voorbijgestreefd door steeds meer stakingsaanzeggingen en acties. Magistraten staken in Nijvel op 2 juni en in Brussel op 7 juni. BBTK social profit houdt een actie met stakingsaanzegging op 10 juni. De TEC is op woensdag 1 juni de 2de stakingsdag ingegaan en waarschijnlijk volgen nog sectoren.
De strijdbaarheid van de spoormensen wordt doorkruisd door de dreiging met straffen door HRRail en het gebrek aan ordewoorden en organisatie van de spoorbonden. De straffen bestaan uit een eenmalige boete van 12,5 € en een strenge vermaning. Wie een straf krijgt, heeft 10 werkdagen tijd (weekend niet inbegrepen) om advies in te winnen. Teken dus niet onmiddellijk!
De stakingsaanzegging door de socialistische bond voor woensdag tot en met vrijdag (1 tot 3 juni), en het intrekken ervan enkele uren later langs Vlaamse zijde, heeft de verwarring naar een nieuw hoogtepunt gestuwd en de spontaan groeiende stakingsbeweging grotendeels lamgelegd ondanks de stakingsbereidheid en plannen om de staking te organiseren in Antwerpen, CW Mechelen, Turnhout, Hasselt, Oost-Vlaanderen en andere plaatsen.
Donderdag (2 juni) komt de socialistische bond nationaal samen om een gezamenlijk standpunt in te nemen en hopelijk de verwarring op te lossen. Er is nood aan een specifiek actieplan om de strijd langdurig te organiseren. Bijvoorbeeld iedere week 24u of 48u staken, wat loonsverlies beperkt tot een vijfde. Zo zouden we langer kunnen volhouden. Er is reeds een stakingsaanzegging door de socialistische vakbond (voor zowel de publieke als de private sectoren). Deze methode zou ook toelaten om regelmatig personeelsbijeekomsten te organiseren, de beweging uit te breiden tot alle werkplaatsen en stakingspiketten te zetten aan stations en ingangen van de werkzetels om de staking te doen respecteren. Ook moet de hand gereikt worden naar andere sectoren, zowel openbare als private, om samen strijdinitiatieven te nemen.
Deze regering weet niet van ophouden en moet zo snel mogelijk ten val gebracht worden om aanvallen op de arbeiders en hun gezinnen een halt toe te roepen !
Wij eisen
- volledig intrekking van de rondzendbrief over de kredietdagen
- stop de toepassing van het Protocol van Sociaal Akkoord dat niet gedragen wordt door de meerderheid van het personeel, stop ook de productiviteitsverhogende maatregelen die in de marge van het PSA zijn goedgekeurd of nog op tafel liggen
- intrekking van het Plan Galant
- integratie van de centrale eisen van de verschillende beroepscategorieën
- geen enkele sanctie of bestraffing van de stakers
-
Luik: “Deze regering van krapuul en klootzakken moet weg!”
Het is met applaus en gejuich dat deze oproep, gelanceerd van op het syndicale podium, werd ontvangen door de syndicalisten die dinsdag om 16u30 aan de het station van Luik-Guillemins verzamelden op het eind van de actiedag ter verdediging van de openbare diensten, deel van het nieuwe syndicale actieplan. In Luik, zoals elders in Wallonië, had het ACOD tot de staking opgeroepen. Het minste dat we er van kunnen zeggen is dat de oproep goed werd opgevolgd…
We zijn onze tour van de piketten begonnen aan de gevangenis van Lantin, om 5u, om dan meteen de gedeeltelijke blokkade van de oliehaven van Wandre te vervoegen, die door een hondertal stakers was opgezet: voornamelijk cipiers en spoorpersoneel. De discussies gingen er voornamelijk over de strijd, niet enkel in de eigen sector (de cipiers beginnen woensdag aan hun 6e stakingsweek!) maar ook breder, tegen de regering. Tot de regering valt? Tot ze valt!Onder de syndicalisten waarmee we konden dicussiëren blijft er nog weinig twijfel over de mogelijkheid om Michel en zijn kliek nog te doen “terugtrekken”. Ons pamflet en de eerste pagina van ons maandblad, de Linkse Socialist, titelden dan ook zonder blozen: “Doorzetten tot de val van de regering!”. De vraag blijft hoe precies en het is daarover dat we de meeste discussie hebben gehad gedurende de hele dag.
In het Luikse stadscentrum stonden dan niet overal piketten (het gewicht van de ACOD is zodanig dat op meerdere werkplekken gewoon niemand is komen opdagen) maar waar we ze zagen was er veel volk aanwezig. De stakingspiketten kunnen ook debatplaatsen vormen om te discussiëren over het vervolg van de strijd en daar hebben wij met onze solidariteitstocht ons steentje aan proberen bijdragen.In het stadscentrum was ook een sensibiliseringsactie aan de gang door leerkrachten, die veel talrijker dan verwacht waren opgedaagd. De pamfletten om uit te delen aan automobilisten en passanten waren al snel op. Dit was een moment waarop we zowel de vastberadenheid om te strijden in de openbare diensten konden zien als, dankzij het uitdelen van pamfletten, de steun bij de bevolking, die enthousiast claxonneerden of “jullie hebben gelijk” riepen. Natuurlijk waren er ook enkele ontstemden, maar het was duidelijk dat de anti-vakbondspropaganda van de media en regering slechts een beperktere impact hebben dan wat je zou afleiden uit de commentaren op online artikels.
-
De vergeten crisis van de mensen zonder papieren
5 juni, 14u, Brussel-Noord
De Coördinatie van Mensen Zonder papieren in Belgie roept op tot een grote nationale betoging en eist:
-De Regularisatie van Mensen Zonder Papieren
-De Sluiting van de Gesloten Centra
-De Stopzetting van de Uitwijzingen
-De Vrijheid van Verkeer voor Allen
-Het Einde van de Criminalisering van de Zonder Papieren
-Het Respect voor de Grondrechten
-Het Respect voor de Toepassing van de Kinderrechten=> Op Facebook
Perscommuniqué
De verharding van het europese migratiebeleid in volle 21ste eeuw, de eeuw van de mondialisering, heeft Europa ertoe geleid om voor miljarden euro de migranten aan Turkije te verkopen.
De Sans-Papiers die met u samenleven in België hebben het recht om vrij te bewegen en zich te vestigen binnen een Staat zoals het artikel 13 van de Verklaring van de Mensenrechten vermeldt. Daarbij zijn het voornamelijk mensen die gevlucht zijn voor het geweld, het gevaar, de moeilijkheden om te overleven of de vrijheidsberoving, sommigen zijn hier al 5 of 10 jaar. Bij gebrek aan een verblijfsvergunning bevinden talloze sans-papiers zich in een schandalig precaire situatie, op verschillende plaatsen in België.
Zelfs de kinderen zonder papieren worden niet beschermd. Terwijl met een beetje menselijkheid die niet eens als sans-papiers beschouwd moeten worden, aangezien ze niet kiezen waar ze gaan wonen.Sinds het begin van haar mandaat heeft deze regering nooit werk gemaakt van de kwestie van de sans-papiers. De persoon die verantwoordelijk is voor het onthaal en de immigratie blinkt uit door xenofoobe uitlatingen. Tegenover de vraag om asiel van nieuwe migranten, stelde hij onverschilligheid en afschrikking.
We hopen dat u het met ons eens bent dat de sans-papiers niet van het belgisch grondgebied zullen verdwijnen, noch door repressie, noch door de onverschilligheid van de overheid. Een ander beleid tegenover de sans-papiers en de vluchtelingen is nodig, een beleid dat rekening houdt met de huidige situatie en vooruitkijkt naar de komende jaren. Want de asielzoekers van vandaag zijn de sans-papiers van morgen.
Alles wat we vandaag willen is de toegang tot onze grondrechten. Niemand kan ons dit perspectief ontnemen. Dit is de reden waarom we op straat komen en aandacht vragen voor De Vergeten Crisis van de Sans-Papiers.
We vragen aan de regering en de oppositiepartijen om de problematiek van de sans-papiers eerstdaags op de agenda te plaatsen, en zich zonder dubbelzinnigheid uit te spreken over deze kwestie die duizenden mensen blootstelt aan alle vormen van uitbuiting.
We roepen iedereen op de sans-papiers te steunen waar die zich ook bevinden. De strijd tegen xenofobie en racisme gaat ook via de solidariteit met sans-papiers en asielzoekers.
Wij, de sans-papiers verenigd binnen de Coördinatie van Mensen Zonder Papieren in België, zijn overtuigd van onze ontelbare troeven en worden gedragen door een nieuwe hoop. Daarom zullen we verder onze solidariteit uitbouwen met de werknemers, de werklozen, de studenten en de gepensioneerden, overal waar nodig is. We zullen samen met hen actie blijven voeren, want net zoals zij verrijken wij dit land en worden we slecht behandeld. We zullen blijven druk uitoefenen op de regering Michel tot ze bereid is om het migratiebeleid om te gooien.
We vragen aan alle Belgen met een menselijke inborst om steun om de regularisatie te verkrijgen, om ons de kans te geven waardig te leven in België. Strijd met ons voor een menselijk en solidair migratiebeleid in België. Vergeet niet dat ook jonge Belgen migreren, naar de VS, naar Australië, naar Zwitserland, Canada, Latijns-Amerika of naar Afrika, om er te werken. Aanvaard dus dat anderen hier komen leven en werken.
Daarom roepen we jullie eens te meer op voor een betoging op 5 juni, samenkomst om 14u aan het Noordstation.
DE COORDINATIE VAN MENSEN ZONDER PAPIEREN IN BELGIE
