Category: LGBTQI

Iers referendum over homohuwelijk – socialisten in verzet tegen reactionair rechts

Er komt in Ierland in mei een referendum over het homohuwelijk. De Socialist Party voert actief campagne om voor het homohuwelijk te stemmen. Indien een meerderheid van de bevolking instemt met het homohuwelijk, dan zou dit een belangrijke nederlaag zijn voor het conservatieve katholieke establishment. De reactionaire rechterzijde voert bijzonder actief en agressief campagne tegen het homohuwelijk onder het motto dat elk kind “een moeder en een vader” verdient.

Maar dit lijkt niet te pakken. Een peiling geeft aan dat 77% voorstander is van het openstellen van het huwelijk voor mensen van hetzelfde geslacht. Wel hebben 46% van de mensen bedenkingen, wellicht onder meer inzake de opvoeding van kinderen. Alleszins is dat waar de tegenstanders van het homohuwelijk sterk op inspelen met hun campagne.

Met hun ideaalbeeld van het traditionele gezin staat de rechterzijde overigens mijlenver af van wat echt nodig is om kinderen in een veilige omgeving te laten opgroeien. Dat de meeste gevallen van kindermisbruik plaatsvinden in familieverband wordt uiteraard niet in aanmerking genomen. Ook blijven de rechtse verdedigers van het ‘traditionele gezin’ zwijgen over de 400 miljoen euro die sinds 2009 bespaard is op kinderbijslag. Nochtans dragen dergelijke maatregelen ertoe bij dat een vierde van de armen in Ierland kinderen zijn.

De regering doet zich voor als voorstanders van gelijkheid, maar het asociale beleid zorgt voor een steeds grotere ongelijkheid in de samenleving. De toegang tot het huwelijk zou een belangrijke stap vooruit zijn voor de LGBTQI-gemeenschap, maar het maakt geen einde aan andere vormen van wettelijke discriminatie en het stopt evenmin homofobie.

De Socialist Party staat voor een strijdbare Ja-campagne die de basis kan leggen voor een blijvende campagne tegen alle vormen van discriminatie en tegen alle vooroordelen tegen LGBTQI’s.

Hieronder een tussenkomst van Paul Murphy in het Iers parlement over het referendum en de campagne van de reactionaire rechterzijde.

March 19, 2015
Conservatieve extremisten zetten homofoob offensief in

Ook zoon Jambon verspreidt homofobie

Betoging tegen de zogenaamde ‘pro life’ optocht in 2013. Tegen de anti-abortus en anti-holebi groepen komen wij voor een echte keuze op.

Nadat de conservatieve studentenclub KVHV in het nieuws kwam met een verdediging van het hoger inschrijvingsgeld voor studenten en met een campagne tegen stakers die hun levensstandaard verdedigen, haalden de studenten onder leiding van Wouter Jambon nu opnieuw de media met een opmerkelijk homofobe uithaal naar de Antwerpse bisschop die het aangedurfd had om te stellen dat homoseksuele relaties binnen de kerk erkend moeten worden.

Dat deze jongeren heimwee hebben naar de 19^de eeuw hebben ze wel al meer laten blijken. Nu stellen ze letterlijk: “Het huwelijk, een sacrament ingesteld door Christus, is toegankelijk voor één man en één vrouw en wordt aangegaan uit vrije wil. Het stopt bij het overlijden van één van beide huwelijkspartners. Seksualiteitsbeleving is door God gewenst binnen het huwelijk. Op deze wijze is het einddoel van seksualiteit, de voortplanting van de mens, het stichten van een gezin. Voor de Kerk kan dit niet buiten het huwelijk.” Seksuele relaties buiten het kerkelijke huwelijk zijn voor het KVHV steeds zondig en dat nog maar ter discussie stellen, is volgens deze conservatieve zelfverklaarde ‘elite’ niet katholiek. Over zonden kennen ze alles bij het KVHV. Eerder dit jaar werd de Gentse ALS-verantwoordelijke nog beschuldigd van vandalisme waarbij we konden aantonen dat de KVHV’ers aan het liegen waren, een praktijk die evenmin erg katholiek is.

Met deze stelling zijn de conservatieve jongeren van KVHV niet aan hun proefstuk toe. Homofobie is een steeds weerkerend thema. Toen het KVHV midden jaren 1990 terug opdook aan de universiteiten werd de groep in Gent uitgesloten op basis van homofobie. Dat was na een artikel in het tijdschrift van KVHV Gent waarin stond: “Het is totaal onverantwoord om deze mensen met minder respect te behandelen dan anderen, laat staan ze met de vinger na te wijzen. Maar wil dat zeggen dat een in homoseksueel leven doorgebracht leven zomaar goedgekeurd moet worden? Duidt het niet veeleer op liefde en respect wanneer je hen durft te zeggen dat je eraan twijfelt of ze wel echt gelukkig kunnen worden in een homoseksuele relatie? In sommige gevallen zou je hen misschien een dienst kunnen bewijzen door hen te verwijzen naar professionele hulpverleners die hen kunnen bijstaan om in de mate van het mogelijke hun neiging bij te sturen, om hen tot hoge vormen van ware vriendschapsliefde te voeren. Goede begeleiding kan deze mensen vaak op weg helpen naar de beleving van een harmonieuze man-vrouw-relatie, waarbinnen seksualiteit met al haar aspecten haar geëigende plaats kan innemen. Het is niet de gemakkelijkste weg, noch voor homoseksuele personen, noch voor wie hen nabij wil zijn. Alles goedvinden kan echter een gemakkelijkheidsoplossing zijn waar uiteindelijk niemand mee gebaat is.”

Bij de stemming over deze homofobe uitspraken in 1997 was er een ruime meerderheid van 7 op 10 die voor uitsluiting uit het Gentse PFK (Politiek en Filosofisch Konvent) stemde. Er waren ook twee onthoudingen, waaronder die van Ben Weyts van de toenmalige VNSU die het niet kon maken om de homofobe uitspraken van KVHV door de vingers te zien. Vandaag wordt vreemd genoeg minder zwaar getild aan homofobe uitspraken. Iedere geloofwaardigheid van N-VA-aanwezigheid op activiteiten van de holebigemeenschap ligt aan diggelen als de partij in eigen rangen homofobie tolereert. Zullen N-VA’ers zowel deelnemen aan de Gay Pride als aan de Antwerpse betoging van 16 mei die onder meer een verbod op de Gay Pride eist?

Homofobe anti-abortusoptocht gepland op dezelfde dag als Gay Pride

Het stopt immers niet bij homofobe standpunten. In conservatief-katholieke kringen worden plannen gemaakt voor een ‘mars voor het gezin’ in Antwerpen op 16 mei. De naam is wat misleidend, maar dit is een betoging tegen het homohuwelijk en al wat ook volgens KVHV zondig is. Het initiatief gaat uit van wel erg conservatieve katholieken. De groep ‘pro-lifers’ die de betoging organiseert, verwijst onder meer naar de standpunten van Pro Familia over de Antwerpse bisschop. Deze groepering omschrijft hem als een “ketter” die zichzelf automatisch buiten de kerk geplaatst heeft. Ook hier wordt gesteld dat seksuele relaties gericht moeten zijn op voortplanting en enkel binnen het huwelijk kunnen, waarbij alle andere seksuele daden zondig zijn. Homoseksualiteit wordt omschreven als een “ontaarding” en “in strijd met de natuurwet”. Met hun betoging op 16 mei willen de katholieke conservatieven ook eisen dat adoptie door homokoppels wordt verboden, dat abortus in het strafrecht wordt opgenomen, anticonceptiva geen subsidies krijgen, een verbod op de Gay Pride (wegens “openbare zedenschennis”), verbod op IVF of nog een “verbod op de pseudowetenschappelijke gendertheorie in de onderwijsinstellingen en een verbod op de ideologische gender mainstreamingspolitiek in alle overheidsinstellingen.” Dat deze betoging op dezelfde dag als de Gay Pride valt, zal wel geen toeval zijn.

Eerder waren er ook in Frankrijk acties en betogingen tegen het homohuwelijk waarbij de extreme katholieke rechterzijde mobiliseerde. En ook in andere landen wordt geprobeerd om de regels voor abortus en homorechten terug te draaien. In ons land waren er beperkte ‘pro life’ betogingen met spanningen tussen verschillende groepen binnen de conservatieve extremistische milieus. Halen de meest extremistische krachten nu hun slag thuis door een eigen ‘mars voor het gezin’ te houden?

Het beste antwoord hierop bestaat uit mobilisatie en een actieve verdediging van reeds afgedwongen rechten en een verzet tegen het besparingsbeleid dat deze rechten op de helling plaatst. Zo eisen we een echte keuze voor vrouwen en dus het behoud van het recht op abortus. Het best zou de periode waarin men legaal een abortus kan doen nog uitgebreid worden. We denken echter dat het belangrijk is de verdediging van het recht op abortus te verbinden met sociale eisen: het recht op een stabiel inkomen waarvan met comfortabel kan leven, kinderbijslag die reëel de kosten van een kind dekt, openbare diensten die vrouwen toelaten werk en kinderen te combineren… Zo’n programma garandeert dat geen enkele vrouw een abortus moet ondergaan omwille van voornamelijk financiële redenen.

We verzetten ons tegen iedere vorm van verdeeldheid, zowel racisme, homofobie als seksisme. De terugkeer van conservatieve extremisten die de klok honderden jaren willen terugdraaien, mogen we niet lijdzaam laten passeren. Er is actief verzet nodig!

January 5, 2015
Uitstekende film: Pride. Hoe solidariteit vooroordelen overwon

Op het Gentse Filmfestival is er zondag de Belgische première van de film ‘Pride’ over de solidariteit tussen LGBT-activisten en de stakende mijnwerkers in Groot-Brittannië in 1984. We publiceren een recensie door Michael Johnson, eerder verschenen in weekblad ‘The Socialist’.

De film Pride toont de oprichting van de groep Lesbians and Gays Support the Miners (LGSM) en toont hoe die groep actief was in de mijnwerkersstaking van 1984-85. De Londense afdeling van LGSM haalde heel wat geld in om de mijnwerkers te steunen, er werd ongeveer 20.000 pond opgehaald voor mijnwerkers in Wales en de groep trok naar tal van gemeenschappen die ze steunden. Er ontstonden gelijkaardige groepen doorheen het hele land.

De film gaat al snel over tot de pogingen vanuit de LGBT-gemeenschap om de staking te steunen, ondanks twijfel in de gemeenschap. Personages in de film hebben het over de homofobie waarop ze in arbeidersbuurten botsten. Maar er wordt ook ingegaan op de twijfels bij de mijnwerkersvakbond NUM (National Union of Miners) over een te grote zichtbaarheid van LGBT-activisten en hoe dit zou gebruikt worden door de politie, media en werkwilligen.

Al deze moeilijkheden beginnen te verdwijnen als de groepen beseffen hoe gelijkaardig hun strijd eigenlijk is. Pride wijst terecht op de rol van de politie en de media in de staking, maar ook tegenover de LGBT-gemeenschap. De film begint met echte beelden van een politie-aanval op stakersposten van de mijnwerkers.

Er wordt sterk nadruk gelegd op politierepressie en ook de LGBT-gemeenschap kon daarvan meespreken. De toenmalige verantwoordelijke van de politie van Manchester, James Anderton, omschreef mensen met HIV of Aids als “een menselijke beerput van eigen makelij.” De vakbonden omschreef hij als “industriële maffia”.

De krant The Sun bracht een voorpagina met als titel: “Perverten steunen mijnwerkers” (Perverts support the pits). Dat vormde ook in de echte beweging een keerpunt en het vormde de aanleiding voor de grootste benefiet waar LGSM ooit bij betrokken was.

Pride is een grappige film, maar er wordt niet geaarzeld om in te gaan op de moeilijkheden van beide gemeenschappen in de jaren 1980. Homofobie en de opkomende aids-crisis komen doorheen de film aan bod (Mark Ashton, een van de oprichters van LGSM, overleed enkele jaren na de staking aan aids). De mijnwerkersgemeenschappen kenden een toenemende wanhoop, er was zelfs geen geld meer voor verwarming.

De film benadrukt het belang van solidariteit. Mark Ashton van LGSM stelt in de film: “Een gemeenschap moet solidariteit aan de andere geven. Het is volstrekt onlogisch om te zeggen: ‘ik ben homo en ik verdedig de LGBT-gemeenschap, maar al de rest kan me niet schelen.’”

Ook toont de film welke impact arbeidersgemeenschappen kunnen hebben als ze zich verenigen. De mijnwerkersstaking leidde niet tot een overwinning, maar we zien wel hoe mijnwerkers nadien met grote groepen naar de Pride-betogingen trokken om steun te geven aan diegenen die hen steunden. De mijnwerkersbond NUM speelde in de jaren 1980 een cruciale rol om de Labour Party tot steun aan de strijd voor LGBT-rechten te brengen.

De samenwerking tussen de LGBT-activisten en de vakbondsmilitanten, was een enorme stap vooruit. Een delegee van de mijnwerkers bedankte voor de steun van LGSM: “Als je strijdt tegen een vijand die veel groter en sterker is dan jij, is het geweldig als blijkt dat je een vriend hebt die je niet eens kende.”

kitd.html5loader(“flash_kplayer_f5b0ac64e4ds”,”http://api.kewego.com/video/getHTML5Thumbnail/?playerKey=25e1a69bf7eb&sig=f5b0ac64e4ds”);

October 18, 2014
Eengemaakte beweging voor LGBT-gelijkheid nodig

Standpunt door socialistisch gemeenteraadslid Kshama Sawant

Dit jaar was het de 40ste Pride optocht in Seattle. Hiermee werden de decennia van moedige strijd voor gelijke rechten verdergezet. Zoals alle overwinningen voor sociale rechtvaardigheid werden de stappen in de richting van gelijkheid niet bereikt door enkele politici, maar door de moed van miljoenen activisten.

De afgelopen jaren werd het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht mogelijk in 20 staten en in het district Columbia. Discriminatie op basis van seksuele oriëntatie werd uit de wet gehaald in 21 staten, waaronder Washington DC en Puerto Rico. Discriminatie gebaseerd op gender identiteit of uitdrukking ervan werd verboden in 17 staten. Deze juridische overwinningen werden hoofdzakelijk behaald door een drastische verandering in de publieke opinie na jaren van activisme van onderuit en door LGBT-mensen die gelijke rechten eisten.

De huidige beweging voor LGBTQ-rechten ontstond uit de opstand van Stonewall in 1969 in New York toen mensen succesvol ingingen tegen politiegeweld. Stonewall vond plaats tegen de achtergrond van de burgerrechtenbeweging en het groeiende radicalisme. Het was op zijn beurt een inspiratiebron voor de massale holebibeweging waarbij honderdduizenden mensen uit de kast kwamen en grootschalige betogingen doorheen het hele land organiseerden. Het Gay Liberation Front werd in 1969 opgezet en had uitdrukkelijk revolutionair socialistische standpunten waarbij ook solidariteit werd betuigd met antikoloniale bewegingen, het verzet tegen de oorlog in Vietnam en met arbeidersstrijd.

Maar er kwam een terugslag waarbij ook de LGBT-beweging onder druk kwam te staan om de eisen af te zwakken zodat het deel kon uitmaken van de traditionele sociale orde en aanvaardbaar werd voor de Democratische Partij en het establishment. Vandaag hebben meer conservatieve elementen in heel wat steden de organisatie van de Pride overgenomen.

Glen Greenwald beschreef deze verandering in april 2013 in een artikel van The Guardian onder de titel: “Bradley Manning is Off Limits at SF Gay Pride parade, but Corporate Sleaze is Embraced.” In het artikel gaat Greenwald in op de rol van de bedrijven die de Pride in San Francisco sponsoren. Het ging om bedrijven als AT&T, Verizon, Bank of America, Wells Fargo, Clear Channel en Kaiser Permanente – allemaal bedrijven die betrokken waren bij corruptie of nog bij de financiële instorting van 2007-08, de veiligheidsstaat die in de VS ontwikkelt of het verspreiden van erg conservatieve en homofobe standpunten. Greenwald legde uit hoe de met elkaar verbonden belangen van deze bedrijven, het leger en de Democratische Partij de agenda van de Pride in San Francisco bepaalden. Het leidde onder meer tot de intrekking van de uitnodiging om Chelsea Manning te eren op de Pride van 2013.

Caitlin Carmody beschreef de Pride op een blog: “Overal waar ik ging was er een vloot van de grote bedrijven of een werknemer van deze bedrijven die goed van logo’s voorzien was (lees: een regenboog met bedrijfslogo’s erop): Wells Fargo, Google, Clear Channel, Kaiser Permanente, Bank of America, BMW, Facebook, Macy’s, Salesforce, JP Morgan Chase, Twitter… Waar was de woede over de economische crisis die werd veroorzaakt door dezelfde banken die op de betoging meetrokken en wiens nefaste praktijken ook veel queers dakloos maakten?”

Het jaar nadien was er grote druk van onderuit waardoor het Pride Comité in San Francisco een stap achteruit zette, zich verontschuldigde bij Manning en haar uitnodigde om dit jaar geëerd te worden. Dat is een belangrijke overwinning.

Ondanks de recente overwinningen, onder meer op het vlak van gelijke toegang tot het huwelijk, is er nog veel werk aan de winkel. Zeker voor gewone werkenden is dat het geval alsook voor transgenders. Recente studies spreken de stereotypen in de media over gays als rijke mannen tegen. In werkelijkheid ligt de werkloosheidsgraad onder lesbiennes, gays en biseksuele volwassenen 40% hoger dan het nationale gemiddelde (Center for American Progress). Onder de dakloze jongeren is maar liefst 40% LGBTQ (Huffington Post, januari 2013).

Socialisten zoals mezelf hebben campagnes voor gelijke toegang tot het huwelijk al lange tijd gesteund en we zien het belang van een versterking van onze beweging door samen op te komen voor een beweging die opkomt voor een samenleving waarin iedereen gelijke rechten heeft en waarin alle menselijke noden ingelost worden. We komen op voor hervormingen zoals gelijke gezondheidsrechten, betaalbare huisvesting voor iedereen, het dichten van de genderkloof inzake lonen en een minimumloon van 15 dollar per uur. Deze hervormingen zouden niet alleen LGBT-mensen ten goede komen, maar alle werkenden waarmee we samen kunnen strijden.

LGBTQ-mensen zijn regelmatig het slachtoffer van geweld, ook in Seattle. Er is een verontrustende toename van haat en geweld. Ondanks de gay-vriendelijke reputatie van de stad, kende Seattle vorig jaar het derde hoogste aantal haatmisdrijven tegen LGBTQ-mensen in de VS (Seattle Times 6 juni 2014)

Transgenders ervaren bijzonder hoge niveaus van armoede, werkloosheid en haatmisdrijven, waaronder moord. In 29 staten is het nog steeds wettelijk toegelaten om iemand af te danken wegens seksuele geaardheid. In 33 staten kunnen mensen afgedankt worden omdat ze transgender zijn. Transgenders lopen 28% meer kans om het slachtoffer van fysiek geweld te worden, vaak door de politie, dan andere lesbiennes, gays, biseksuelen en queers (National Coalition of Anti-Violence Programs).

Ondanks dit alles hebben de grote LGBT-organisaties zoals Human Rights Campaign en de Gay and Lesbian Task Force zich in hun campagnes gericht op thema’s die uiteindelijk niet ingaan tegen de fundamentele redenen van LGBTQ-onderdrukking, waardoor geen antwoord wordt geboden op de noden van de meerderheid van de LGBTQ-mensen die met economische en sociale onrechtvaardigheid geconfronteerd worden. Deze LGBTQ-groepen richten zich op de Democratische Partij en beperken hun eisen tot wat “mogelijk” is met het huidige politieke establishment.

Socialisten stellen dat LGBTQ-onderdrukking en seksisme hun oorsprong vinden in het kapitalisme dat kunstmatige en beperkte genderrollen naar voor schuift. De kapitalistische samenleving moet verdeeldheid onder de werkenden naar voor schuiven om de enorme ongelijkheid waarop het gebaseerd is te behouden. Het probeert LGBTQ-mensen en bewegingen te marginaliseren en te onderdrukken, waarbij ze worden voorgesteld als een bedreiging voor het patriarchale kerngezin. Het verdelende beleid wordt door een deel van het establishment op cynische wijze gebruikt in de vorm van homofobie, seksisme, gevoelens tegen migranten en andere vooroordelen die de aandacht afleiden van de woede tegenover armoede en economische onrechtvaardigheid.

Er is een andere koers nodig om de oorzaken van LGBTQ-onderdrukking aan te pakken. Republikeinse politici versterken homofobie, seksisme en racisme. Maar dit betekent niet dat de LGBTQ-beweging zich op de Democratische Partij moet baseren om beperkte hervormingen af te dwingen. We moeten in de plaats hiervan bouwen aan een onafhankelijke politieke partij die klaar en duidelijk opkomt voor onze belangen.

Obama en Democratische politici hebben weinig initiatieven genomen om voor LGBTQ-rechten op te komen. Als er maatregelen tegen discriminatie kwamen in deelstaten of door de regering van Obama gebeurde dit pas nadat LGBTQ-activisten decennialang campagne hiervoor voerden en de massale druk van onderuit opbouwden en een meerderheid van de Amerikanen overtuigden om basisrechten voor holebi’s te ondersteunen.

We moeten onze collectieve macht exponentieel laten toenemen door de LGBTQ-beweging te verbinden met vakbonden, milieuorganisaties en andere sociale bewegingen. We hebben nood aan onze eigen onafhankelijke kandidaten en politieke vertegenwoordigers die ingaan tegen zowel de Republikeinen als de Democraten.

Onze strijd is nog lang niet gestreden en we zullen er niet geraken als we niet bouwen aan een bredere beweging voor gelijke rechten en sociale rechtvaardigheid. We zullen er niet geraken als we niet opkomen voor die LGBTQ-mensen die nog met de ergste onderdrukking geconfronteerd worden, zoals het geval is met transgenders. We zullen er tenslotte ook niet geraken als we niet ingaan tegen dit economisch systeem dat zich baseert op onderdrukking en ongelijkheid.

July 13, 2014
Besparingen versterken ook LGBTQI-fobie!

Bouwen aan een front van verzet om onze rechten te verdedigen!

LSP-pamflet voor Pride

We moeten in België nog een lange weg afleggen om gelijke rechten te bekomen voor iedere Lesbienne, Gay, Bi, Transgender, Queer of Intersekse. De wet van 2007 die sterilisatie en psychiatrisering van transgenders oplegt als die een legale erkenning van hun gender willen, moet afgeschaft worden. We moeten ook iedere niet vitale medische ingreep op interseksuele kinderen verbieden. LGBTQI-organisaties eisen onder meer juridische vooruitgang inzake het recht om bloed te geven, de uitbreiding van de erkenning van afstamming en het draagmoederschap.

Zullen die juridische eisen volstaan?

De strijd voor gelijke rechten voor alle LGBTQI-mensen moet gevoerd worden. Wetten alleen zullen geen einde maken aan discriminatie en geweld waar onze gemeenschap het slachtoffer van is. Er bestaan al langer wetten en juridische regels tegen geweld op vrouwen, en toch ondergingen in ons land 36% van de vrouwen ouder dan 15 jaar een vorm van fysiek of seksueel geweld. Ondanks de wet-Moureaux tegen racisme en xenofobie, een wet uit 1981, hebben 56% van de zaken die voor het Centrum van Gelijke Kansen en Racismebestrijding te maken met racisme of religieuze of filosofische criteria.

Lesbofobie, homofobie, transfobie, bifobie, serofobie: hoe strijden tegen dit geweld?

Voor Arc-en-Ciel Wallonieis het “verbeteren van sociale cohesie en de versterking van goed samenleven” essentieel om ongelijkheid te bestrijden en tot een tolerante samenleving te komen. Beyond the Box (2014), de eerste Belgische studie over seksisme, homofobie en transfobie, stelt 4 uitdagingen vast om tegen discriminatie in te gaan: mentaliteitsverandering, een diverse sociale omgeving op de werkvloer, lessen over relaties en seksualiteit in het onderwijs en de ontwikkeling van studies en onderzoek naar seksuele minderheden en genders.

De sociale samenhang verbeteren? Samenleven versterken? Een diverse omgeving op de werkvloer?

De gevestigde partijen zorgen voor het tegendeel! De regering-Di Rupo heeft een hervorming van de werkloosheidsregels doorgevoerd waardoor meer dan 50.000 mensen vanaf 1 januari 2015 hun recht op een inschakelingsuitkering dreigen te verliezen. En dat terwijl er meer dan 600.000 werklozen zijn voor amper 40.000 openstaande jobs. Na 25 jaar Brusselse regering met de PS, MR, CDH, FDF en de afgelopen vijf jaar een Ecolo-minister voor huisvesting, telt Brussel nog steeds amer 8% sociale huisvesting. Meer dan 40.000 gezinnen staan op wachtlijsten.

Lessen over relaties, affectie en seksualiteit op school? Ontwikkeling van onderzoek naar seksuele minderheden en genders?

De school is een goede plaats om discriminatie tegen LGBTQI-mensen tegen te gaan, maar na meer dan 30 jaar onderfinanciering wordt ons onderwijs gekenmerkt door grote tekorten. Er is een tekort aan plaatsen, scholen en personeel, er zijn wachtlijsten en afgeleefde gebouwen. ER is gebrek aan universitair onderzoek naar kwesties rond gender, maar hoe kunnen dergelijke studies ernstig uitgewerkt worden als het hoger onderwijs het moet stellen met gesloten enveloppes.

In plaats van de ‘sociale cohesie te verbeteren enh et samenleven te versterken’, zorgt het besparingsbeleid van alle regeringen en parlementen (van Europa tot de gemeenten) ervoor dat de sociale cohesie afbrokkelt en dat het samenleven wordt vernietigd.

Los van de vraag welke regering we na 25 mei zullen krijgen, is het duidelijk dat alle gevestigde partijen langs beide kanten van de taalgrens het eens zijn over de noodzaak van een besparingsbeleid, onder meer op basis van het Europees besparingsverdrag dat ze zelf goedkeurden. Het is geen geheim dat er al voorzien wordt om miljarden te besparen vanaf 2015. Het geld zal niet gezocht worden bij de grote bedrijven of de grote aandeelhouders, maar in onze zakken. Wij zullen moeten opdraaien voor onder meer de besparingen in de openbare diensten, zoals we dat ook de afgelopen jaren al moesten doen.

In Griekenland, Spanje of Portugal hebben de besparingen op de openbare diensten niet geleid tot meer gelijkheid voor LGBTQI-mensen. Het heeft integendeel geleid tot de vernietiging van sociale en economische voorwaarden die nodig zijn om discriminatie te bestrijden. Ook in ons land zal de sociale afbraak van openbare diensten niet leiden tot meer ‘sociale cohesie’ en ‘goed samenleven’.

Wij, lesbiennes-gays-biseksuelen-transgenders-queers-interseksen EN hetero’s, moeten begrijpen en uitleggen dat het besparingsbeleid volkomen ingaat tegen onze welzijn en zal leiden tot een versterking van geweld en discriminatie doorheen de samenleving: op de werkvloer, thuis, op school, in de gezondheidszorg, op straat,… en zelfs binnen onze eigen LGBTQI-bewegingen. We moeten in onze gemeenschap de discussie aangaan en ingaan tegen diegenen die illusies hebben in de eerlijkheid van gevestigde besparingspartijen als die beweren dat ze ons tot echte gelijkheid en een samenleving zonder discriminatie kunnen brengen.

Na de verkiezingen moeten we bouwen aan een front van verzet tegen de besparingen. We moeten eenheid zoeken met alle lagen van de bevolking die in actie komen tegen het beleid van sociale afbraak dat wordt toegepast door de gevestigde partijen. Die partijen vertegenwoordigen ons niet, hun beleid versterkt immers de voedingsbodem voor LGBTQI-fobie. We moeten de banden met de gevestigde partijen doorbreken en opnieuw bouwen aan politiek en financieel onafhankelijke LGBTQI-organisaties waar we vrij en democratisch kunnen discussiëren over een alternatief op het economische en politieke systeem dat discriminatie voortbrengt, het kapitalisme.

Tegenover een politieke klasse die kant heeft gekozen door de belangen van de 1% rijksten te verdedigen en enkel de kruimels aan de 99% waar wij toe behoren te laten, moeten we zoeken naar een alternatief dat buiten het huidige systeem treedt. We hebben nood aan een systeem waar de productie op gelijke wijze wordt georganiseerd, voor onze reële behoeften en onder democratische controle van de werkenden waarbij ook onze planeet wordt gerespecteerd.

De Linkse Socialistische Partij verzet zich tegen het besparingsbeleid en komt op voor een echte socialistische samenleving op basis van een verdeling van de rijkdom. In Brussel organiseren we samen met de Humanistische Partij campagne de lijsten van Gauches Communes voor Kamer en Brussels Parlement. In Vlaanderen roepen we op om voor PVDA+ te stemmen en in Wallonië links van PS en Ecolo met een expliciete oproep voor PTB-GO in Luik en Charleroi. Maar we roepen vooral op om na de verkiezingen klaar te staan! Werk mee met de LGBTQI-werking van LSP, contacteer ons via info@socialisme.be!

May 16, 2014
LGBTQI. Onze rechten en vrijheden afdwingen door tegen de besparingen te strijden!

Lesbiennes, Gays, Biseksuelen, Transseksuelen, Queers en Interseksen (LGBTQI)

Op zaterdag 17 mei is er in Brussel de 19de editie van de Pride4Every1, de jaarlijkse optocht voor holebirechten. Maandblad De Linkse Socialist had hierover een gesprek van LGBTQI-activist Stéphane Passelecq, lid van LSP en kandidaat voor Gauches Communes bij de verkiezingen voor de Kamer in Brussel.

Het homohuwelijk werd in 2003 ingevoerd, vanaf 2006 is adoptie door partners van hetzelfde geslacht mogelijk. Zijn er nog juridische rechten die moeten afgedwongen worden?

Stéphane: “Er is ook op juridisch vlak nog een hele weg af te leggen op het vlak van het ouderschap, draagmoederschap of het verbod op holebi’s om bloed te geven. Het belangrijkste is dat de Belgische wet van transseksuelen en interseksen fysiologische veranderingen of medische ingrepen vereist als voorwaarde om hun geslacht legaal te erkennen. Zelfs de Verenigde Naties hebben deze eis omschreven als een vorm van marteling.

“Interseksen [mensen met zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken] worden van bij geboorte door de medische wereld gecatalogeerd als ‘man’ of ‘vrouw’. We moeten ons verzetten tegen iedere niet-levensbelangrijke chirurgische ingreep op interseksuele kinderen. We moeten ook terugkomen op de indeling die het geslacht beperkt tot man of vrouw, die indeling houdt geen rekening met alle menselijke realiteiten. We moeten andere mogelijkheden van geslacht erkennen, of waarom de opdeling niet meteen aan de kant schuiven?

“Transseksuelen in ons land kunnen niet vrij over hun leven beschikken, er is nog steeds de wet inzake transseksualiteit uit 2007 die transseksuelen als psychiatrische patiënten bestempelt en zelfs een gedwongen sterilisatie oplegt als ze hun geslacht wettelijk willen erkennen. Er blijft dus werk aan de winkel op juridisch vlak om gelijke rechten te bekomen voor onder meer transseksuelen en interseksen.”

In 2012 waren er verschillende homofobe moorden in ons land. Ihsane Jarfi en Jacques Kotnik kwamen daarbij om het leven. De verschillende regeringen reageerden met een “interfederaal actieplan tegen homofoob en transfoob geweld.” Hoe staat het met de destijds aangekondigde maatregelen?

Stéphane: “Het is belangrijk om ook lesbofobie op te nemen aangezien dit anders is dan homofobie. Het combineert doorgaans twee vormen van geweld: seksisme en homofobie. Het interfederaal actieplan bestond vooral uit papieren beloften. In het dagelijkse leven is er niets veranderd. Zelfs de officiële organisaties laten zich erg kritisch over dit actieplan uit. In dat plan werd overigens niets gezegd over de nodige financiële middelen om het te concretiseren.”

Er werd toch voorzien in strengere straffen voor daders van homofoob, lesbofoob of transfoob geweld. Is dat geen stap vooruit?

Stéphane: “Neen, ik denk niet dat we discriminatie kunnen oplossen door matrakken en boetes boven te halen. Er bestaan al langer strenge wettelijke maatregelen tegen geweld op vrouwen, maar toch ondergaan 36% van de vrouwen ouder dan 15 jaar in ons land een vorm van fysiek of seksueel geweld. Dat soort oplossing werkt niet. De verschillende gevestigde partijen en ook een aantal holebi-organisaties verdedigen de misvatting dat dergelijke problemen juridisch kunnen opgelost worden. Ze willen ons hiermee doen geloven dat homofobie, lesbofobie of transfobie individuele uitingen zijn die los staan van de samenleving en van de economische en sociale ongelijkheid.”

Volgens jou kan er geen kapitalisme zijn zonder dat er ook sprake is van homofobie en transfobie?

Stéphane: “Het kapitalisme is een ongelijk systeem gebaseerd op de uitbuiting van de werkende bevolking om een kleine minderheid te verrijken. Dat alles gebeurt op perfect legale wijze en het wordt gedekt door wetten die in de parlementen gestemd worden. Dit systeem is gebaseerd op een fundament van economische discriminatie, de kleine elite wordt steeds rijker op de kap van de overgrote meerderheid van de bevolking.

“De strijd tegen alle vormen van discriminatie kan geen blijvend succes opleveren als we geen einde maken aan de economische en sociale discriminatie die eigen is aan het kapitalisme. We moeten opkomen voor een economisch en sociaal systeem dat vertrekt van gelijkheid zonder de heerschappij van de ene klasse over de andere. Een geplande economie waar de werkenden niet tegen elkaar worden uitgespeeld, los van hun verschillen, en dit onder democratische controle van de werkenden gericht op de reële behoeften en met respect voor ons milieu. Kortom, we hebben nood aan een socialistische samenleving. Dat is de basis om een einde te kunnen stellen aan homofobie, lesbofobie, transfobie en alle andere vormen van discriminatie.”

Welke concrete voorstellen zijn er om efficiënt te strijden tegen homofoob, lesbofoob en transfoob geweld?

Stéphane: “De regeringen en gevestigde partijen hebben het vaak over het belang van het onderwijs om in te gaan tegen homofobie, lesbofobie en transfobie. Er wordt dan gewezen op onderwijsmodules over persoonlijke relaties en seksualiteit. Daar is natuurlijk niets op tegen, maar als het komt van dezelfde partijen die met hun besparingsbeleid verantwoordelijk zijn voor een tekort aan middelen voor het onderwijs klinkt het wel erg hypocriet. Het gebrek aan middelen leidt tot overvolle klassen, een gebrek aan personeel en afgeleefde gebouwen. Moeten lessen in tolerantie van daar komen? Er is dringend nood aan meer publieke middelen voor onderwijs zodat het volledig gratis en van goede kwaliteit kan zijn.

“Veel jonge holebi’s die thuis problemen hebben, kunnen niet zomaar zelfstandig wonen omdat de huurprijzen onbetaalbaar zijn. Als een eigenaar kan kiezen tussen tientallen kandidaten, zal steeds voor een ‘goede’ huurder gekozen worden. Ook holebi’s vallen dan al eens uit de boot. Er is nood aan een radicaal plan van publieke investeringen om in Brussel alleen al 60.000 nieuwe sociale wooneenheden te realiseren en dit onder democratische controle.

“Het allereerste Belgische onderzoek naar seksisme, homofobie en transfobie (‘Beyond the box’, 2014) concludeert: “Het scheppen van een diverse sociale omgeving op de werkvloer (…) is essentieel voor een open en tolerante blik.” Daartoe moet er natuurlijk wel voldoende werk zijn. Momenteel zijn er 600.000 werkzoekenden in ons land tegenover 40.000 openstaande vacatures. Het is niet in een dergelijke context van tekorten dat de mentaliteit zal veranderen. We moeten opkomen voor werk voor iedereen door een algemene arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen.

“Dat soort sociale maatregelen kunnen we niet verwachten van een regering onder leiding van de PS of N-VA met hun groene, blauwe of oranje vrienden. Na de verkiezingen van mei zullen de regeringen vier jaar lang zonder verkiezingen kunnen overgaan tot een besparingsbeleid. Dat zal leiden tot afbraak van onze openbare diensten, een afbouw van onze levensomstandigheden en sociale achteruitgang. Dat vormt een vruchtbare voedingsbodem voor discriminatie en homofobie, lesbofobie of transfobie.

“Al wie vandaag gediscrimineerd wordt heeft nood aan eigen woordvoerders in de parlementen om onze standpunten naar voor te brengen en tegen de besparingen in te gaan. Maar dat volstaat niet. We moeten met de LGBTQI-mensen zelf actief in strijd gaan en politiek actief zijn in onze buurt, werkplaats, school, vakbond,… zelfs indien dit vaak moeilijker is dan voor hetero’s. Het is door tegen het kapitalisme te strijden dat we de basis kunnen leggen om voor echte gelijkheid op te komen.”

May 13, 2014
Gouden medaille voor homofobie op Olympische Spelen in Sotsji

Maar het Russische regime staat niet alleen op het podium

Op vrijdag 7 februari beginnen de Olympische Winterspelen in het Russische Sotchi. De regering van Poetin heeft meer dan 50 miljard dollar uitgegeven voor het prestigeproject. Hiermee worden het meteen de duurste Winterspelen uit de geschiedenis. Tegen de achtergrond van de economische en sociale crisis wordt tegelijk hard bespaard op de openbare diensten zoals gezondheidszorg waar de lonen erg laag liggen en er een algemeen tekort aan personeel en zelfs aan ambulances is.

Door Stéphane P (Brussel). Foto: linkse socialisten in Rusland voeren campagne voor LGBT-rechten

Het regime van Poetin staat bekend als erg homofoob. In juni 2013 werden wetten goedgekeurd die “alle homoseksuele propaganda onder jongeren” verbieden. Dat leidde tot heel wat ongenoegen onder organisaties die het opnemen voor de rechten van LGBTQI-mensen (1). Sommigen riepen op tot een boycot van de Olympische Spelen, anderen toonden hun bezorgdheid en ‘eisten’ van Rusland dat de wetten afgeschaft worden. De regering-Poetin trekt zich van die kritiek niets aan. Russische parlementsleden maken zich al op om in februari een nieuwe anti-homowet te stemmen om het ouderschap te ontzeggen aan homoseksuelen.

Rond de kwestie van een boycot publiceerden we in september een interview met een socialistische LGBT-activist uit Rusland. Hij stelde: “ (…) ik denk niet dat een boycot ons helpt in de strijd tegen homofobie. We verzetten ons om andere redenen tegen die Olympische Spelen, die staan immers synoniem voor corruptie, verspilling van publieke middelen en vernietiging van het milieu. Het zou efficiënter zijn om protest en solidariteit te organiseren tijdens de Spelen, liefst met atleten en met supporters.”

De Europese Unie en bedrijven als Coca Cola zijn bijzonder hypocriet in deze discussie. Het frisdrankenmerk is sponsor van de Olympische Spelen. Het lanceerde een “gay-friendly” reclamecampagne maar bleef tegelijk in alle talen zwijgen over de discriminerende wetten in Rusland. De leiders van de Europese Unie wijzen met een moraliserende vinger naar Poetin, maar voeren zelf een reactionair en asociaal beleid. De recente goedkeuring van een anti-abortuswet in Spanje is daar een voorbeeld van. Of wat te denken van het feit dat bijna een derde van de Grieken geen enkele sociale bescherming meer geniet?

Zowel in het Oosten als in het Westen voert de heersende klasse eenzelfde asociaal beleid van repressie en besparingen voor de werkenden en hun gezinnen, terwijl de rode loper wordt uitgerold voor de multinationals. In Sotchi gebeurt dat ook letterlijk. LGBTQI-activisten in Rusland en elders moeten zich richten op eenheid met andere lagen van de bevolking, vooral arbeiders in strijd. Op die manier kunnen we ons volledige gewicht in de strijd tegen het ondemocratische en asociale beleid werpen.

(1) LGBTQI: Lesbiennes, Gays, Biseksuelen, Transgenders, Queers en Interseksuelen. Voor meer over info over transgenders en interseksuelen, kan je terecht op de site van de vereniging ‘Genres Pluriels’: www.genrespluriels.be

February 1, 2014
Protest tegen repressie in Rusland

Gisterenmiddag kwamen enkele tientallen mensen bijeen in de Europese buurt van Brussel. Er werd geprotesteerd in solidariteit met bewegingen die in Rusland ingaan tegen de repressieve wetten die Poetin erdoor heeft geduwd. Het gaat onder meer om de homofobe wetten en de wet over ‘buitenlandse agenten’ (zie dit artikel). De actie ging uit van NGO’s en verenigingen die opkomen voor LGBTQI-rechten.

Verslag door Stephane P. Foto’s door Tanja

We namen aan de actie deel met enkele leden van LSP en ALS. Met de kameraden van SAP en JAC verdeelden we een gezamenlijk pamflet dat goed werd ontvangen. Op onze protestborden hadden we slogans als ‘LGBTI, migrants and workers, unite against division. For social and democratic rights’. Met de erg mediagenieke en controversiële context van de Olympische Winterspelen van Sotchi was de mediabelangstelling voor het protest bijzonder groot.

Heel wat NGO’s die de actie organiseerden, zoals de Liga voor de Mensenrechten of het International Partnership for Human Rights, alsook veel holebi-organisaties stellen dat we druk moeten zetten op de Europese leiders om Poetin ervan te overtuigen dat die homofobe en repressieve wetten weg moeten. Het Europese establishment weet echter heel goed wat er in Rusland gebeurt en bovendien is het ook in het westen niet allemaal rozengeur en maneschijn…

In Spanje voert de regering van Rajoy een wet in die abortus illegaal maakt en tal van vrouwen tot onveilige abortussen zal dwingen, met alle risico’s voor hun gezondheid en soms hun leven die daarmee gepaard gaan. In Parijs was er afgelopen zondag een optocht van het collectief ‘Dag van de woede’ waarbij de haat tegenover homo’s, vreemdelingen of de vrije keuze van vrouwen werd uitgeschreeuwd. De nieuwe Hongaarse grondwet is door het aartsconservatieve bewind van premier Victor Orban zodanig opgesteld dat de homofobie ervan afdruipt. Er staan verwijzingen in naar de christelijke traditie van het land en het traditionele gezin. Het huwelijk wordt in de grondwet omschreven als de “meest natuurlijke basiseenheid tussen een vrouw en een man, het is het fundament van de familie.”

Ook in ons land zijn er nog problemen. Zo is er de wet van 2007 waardoor transgenders in de psychiatrie kunnen belanden of zelfs gedwongen gesteriliseerd als ze hun geslacht willen veranderen op hun identiteitspapieren. Er zijn iedere dag migranten die het land worden uitgezet. Tijdens de protestactie aan het rondpunt Schuman passeerde er een actie van Afghaanse mensen-zonder-papieren. De trojka werpt de Griekse bevolking in de miserie waardoor een derde van de bevolking geen sociale bescherming meer geniet. Neen, Europa is geen toonbeeld van vrijheid en democratie.

De LGBTQI-beweging moet opnieuw aansluiten bij de traditie van Stonewall van 1969, het begin van de bevrijdingsstrijd van homo’s en lesbiennes. We moeten breken met de politieke partijen van het Europese establishment dat wel rechten toekent maar die ook terug intrekt zodra het mogelijk is. Er is nood aan een strijdbare benadering op basis van nauwe banden met arbeidersorganisaties (vakbonden, linkse partijen) en anderen die tegen het systeem strijden. De vooroordelen die eigen zijn aan het kapitalisme kunnen anders ook in bepaalde holebigroepen ingang vinden waardoor er een openheid is voor racisme, islamofobie of seksisme. Het kapitalisme verdeelt de werkenden op alle mogelijke manieren. De LGBT-werking van LSP heeft als doel om een socialistisch programma naar voor te brengen waarmee we verenigen in de strijd voor een andere samenleving.

January 28, 2014
Actie tegen repressie in Rusland
Maandag 27 januari 2014 om 12u30 aan het Schuman rondpunt in Brussel

Aan de vooravond ervan worden de Olympische Winterspelen in Sotchi (Rusland) door velen reeds als de spelen van de schande gezien. De Europese Unie daarentegen ontvangt Rusland binnen enkele dagen in het kader van een tweejaarlijkse top. De Linkse Socialistische Partij (LSP), Actief Linkse Studenten (ALS), SAP (Socialistische Arbeiderspartij) en JAC (Jeunes Anticapitalistes) doen een gezamenlijke oproep om onze solidariteit te betuigen tegen de repressie in Rusland oop een actie op initiatief van LGBTQI-organisaties (1) en Belgische en Russische NGO’s.

Lees ook:
- Homofobie in Rusland. Interview met Igor, LGBT-activist in Moskou
- “Trans, queers, gays” – ons organiseren tegen homofobie!
- Solidariteitsactie tegen homofobe wetten in Rusland
- Brief van Europarlementslid Paul Murphy aan de Russische ambassadeur in België
Rusland, toonbeeld van repressie

Het autoritaire regime van Vladimir Poetin is vastberaden om zijn macht te gebruiken om een harde strijd te voeren tegen politieke tegenstanders en daartoe worden minderheden gebruikt. Er werd recent nog een reeks draconische repressieve wetten aangenomen.

De wet die in 2012 werd gestemd over “buitenlandse agenten” legt op dat iedere organisatie die geld uit het buitenland krijgt zich moet registreren als een “organisatie die de functie van buitenlandse agent vervult” als ze deelneemt aan “politieke activiteiten.” Deze wet is er vooral op gericht om tal van politieke organisaties en NGO’s tot illegaliteit te veroordelen op basis van zware boetes en processen. Ondanks de recent uitgesproken amnestie in het kader van de twintigste verjaardag van de Grondwet, blijven de meeste beschuldigden in het kader van de “affaire van 6 mei” (2) overigens in de gevangenis. Onder hen de linkse activisten Alexei Gaskarov en Sergei Oudalstov.

LGBTQI-mensen en hun bondgenoten kennen geen veiligheid sinds de Russische Doema verschillende homofobe wetten goedkeurde. Deze zijn gericht op “het beschermen van minderjarigen tegen homoseksuele propaganda”! Organisaties die strijden tegen de discriminatie van LGBTQI-mensen zijn illegaal geworden, worden voor het gerecht gehaald en krijgen hoge boetes. Deze wetten versterken de homofobie en het aantal gevallen van agressie tegen LGBTQI-mensen en hun bondgenoten is niet meer te tellen.

Zowel interne (vooral uit de noordelijke Kaukasus) als externe (vooral uit voormalige Sovjetrepublieken) migranten zijn eveneens in gevaar. Ze worden niet alleen geviseerd met aanvallen door extreemrechtse groeperingen maar moeten tevens de woede van gewone machteloze burgers ondergaan. Dat gebeurt met de medeplichtigheid van de Russische autoriteiten die de vreemdelingenhaat voeden en migranten voor hun eigen politieke en electorale doeleinden gebruiken. Tegelijk houdt Poetin de luxueuze winterspelen op de kosten van de belastingbetalers en het zweet van duizenden sterk uitgebuite werkenden van migrantenafkomst. Met de recente terroristische aanvallen in de stad Volgograd, waarvoor het regime van Poetin zelf verantwoordelijk is door de wijze waarop het omgaat met het conflict in de noordelijke Kaukasus, dreigt het klimaat van verdachtmakingen en ‘kaukasofobie’ erger te worden. Ongetwijfeld zal de moslimbevolking van de Kaukasus een zware tol betalen op het vlak van repressie en veiligheidsmaatregelen…

Na een periode van economische groei op basis waarvan de middenklasse haar inkomen zag stijgen waardoor de interne consumptie toenam, beginnen de investeringen en de groei nu te vertragen. Tegenover de economische crisis hanteert Poetin dezelfde Europese recepten: de werkenden en hun gezinnen betalen de factuur. Er wordt drastisch bespaard in de openbare diensten, momenteel in de gezondheidssector, terwijl de middelen voor defensie een flinke hap uit de openbare uitgaven vertegenwoordigen.

De Europese Unie, een toonbeeld voor echte democratie?

Zoals Rusland verbergt de Europese Unie achter de democratische façade een programma van sociale afbraak en reactionaire wetten als antwoord op de crisis. De landen van de Europese Unie gaan op een onmenselijke wijze om met migranten. Die worden vervolgd, opgesloten en gedeporteerd voor zover ze nog niet verdronken waren in de Middellandse Zee. In Spanje is er een wetsvoorstel om het recht van vrouwen op abortus te beperken. Dat voorstel wordt nu besproken in de parlementen. In België is er een groot tekort aan werk, maar toch wordt het recht op werkloosheidsuitkeringen drastisch beperkt. Het recht op pensioen ligt in verschillende landen onder vuur. De lonen in de publieke sector worden sterk naar beneden gehaald in de landen die het hardste getroffen worden door de crisis, zoals Griekenland, Portugal of Roemenië.

In deze context is er geen aandacht voor LGBTQI-rechten of die van etnische minderheden, laat staan voor het welzijn van de bevolking van Rusland en Europa of de vrije meningsuiting tijdens de tweejaarlijkse toppen tussen de EU en Rusland. Het gaat enkel om het sluiten van economische akkoorden ten voordele van de 1% rijksten. Als Rusland en de EU het over iets eens zijn, dan is het wel dat de 99% armsten moeten betalen voor de crisis van het kapitalisme.

Het is tijd voor verzet tegen de afbraak van onze fundamentele rechten en tegen de besparingsgolf. Laat ons betogen en onze solidariteit betuigen met al wie in Rusland en elders opkomt VOOR:
- Politieke en syndicale vrijheid
- De vrijlating van politieke opposanten
- De stopzetting van deportaties van mensen-zonder-papieren
- De onmiddellijke intrekking van homofobe wetten
- Gelijke rechten voor hetero’s en LGBTQI-mensen
- Het recht van vrouwen om over hun eigen lichaam te beslissen
- De onmiddellijke stopzetting van alle besparingsplannen
- Gratis en degelijke openbare diensten
- Werk voor iedereen aan lonen die overeenstemmen met de reële levenskost
Maandag 27 januari 2014 – 12u30 – Brussel – Rondpunt Schuman

Solidariteitsactie tegen repressie in Rusland
1. LGBTQI: Lesbiennes, Gays, Biseksuelen, Transgenders, Queers en Interseksuelen. Voor meer over info over transgenders en interseksuelen, kan je terecht op de site van de vereniging ‘Genres Pluriels’: www.genrespluriels.be
2. De “affaire van 6 mei” of de affaire “bolotnoe”, naar de naam van het plein waar op 6 mei 2012 een betoging plaatsvond van de democratische beweging uit protest tegen de verkiezingsfraude van december 2011 en maart 2012. Het kwam tot geweld op deze betoging na een provocatie door de politie. Het regime greep dit vervolgens als voorwendsel aan om een reeks arrestaties te doen en processen te voeren op basis van in kaart gezette beschuldigingen (zoals “geweld tegenover de politie” en “activiteiten die tegen de staat ingaan”) om alle opposanten schrik aan te jagen en de beweging te muilkorven
January 23, 2014
“Trans, queers, gays” – ons organiseren tegen homofobie!

“Ik werd geboeid in een combi gegooid en werd er herhaaldelijk geslagen door de politieagent die ik vroeg naar de redenen voor onze arrestatie (..) Mijn vriend werd meegesleurd en geslagen. Hij heeft een gebroken pols, een blauw oog en blauwe plekken op de rug. Toen we vastzaten, kwam er nog een andere agent die me toeriep: ‘vuile homo’” (Le Soir op 12 augustus)

Artikel door Steph (Brussel)

Dit is een uittreksel uit de getuigenis van een van de twee slachtoffers van een nieuw geval van homofoob geweld door de politie van de zone Brussel-Elsene. De twee mannen werden opgepakt toen ze op 11 augustus van het Brussels Summer Festival kwamen. Was dit wangedrag van de politie of een uitdrukking van de dagelijkse realiteit voor de LGBT-gemeenschap (lesbiennes, gays, biseksuelen en transgenders)?

In ons land hebben homo’s en lesbiennes dan wel gelijke rechten inzake het huwelijk (en dat sinds 2003) en adoptie (2006), en er zijn zelfs wetten die homofobe daden bestraffen. Maar toch blijft homofobie bestaan. Iedere dag opnieuw zijn er tal van LGBT’s die het slachtoffer worden van verwijten, scheldwoorden en zelfs geweld in de familiale omgeving, op school, op straat of op het werk.

Natuurlijk telt ook de politie homofobe agenten in haar rangen, net zoals dit in andere sectoren het geval is. Het probleem is echter dat de politie de ‘verantwoordelijkheid’ toebedeeld kreeg om de veiligheid van LGBT’s tegen homofobe agressie te garanderen en ook de klachten van slachtoffers vast te stellen. Dit is een van de redenen waarom veel slachtoffers van homofobe agressie niet naar de politie gaan, ze vrezen daar geen gehoor te vinden, slechte reacties te krijgen of eens te meer het voorwerp van homofobe opmerkingen of slechte grapjes te zijn. We moeten hierbij wel opmerken dat er pogingen zijn om homofobie onder agenten te bestrijden, zo is er een initiatief van ‘Rainbow Cops’ – holebi’s bij de Belgische politie die hun collega’s sensibiliseren rond diversiteit en seksuele geaardheid.

Het bestaan van homofobie bij de politie toont aan dat we niet op hen moeten vertrouwen om ons te beschermen of te begeleiden na een geval van agressie. Nochtans bestaat het enige antwoord van de gevestigde partijen op homofobie uit meer ‘blauw’ op straat. In plaats van de oorzaken van homofobie aan te pakken, wordt er een individueel probleem van gemaakt. Als revolutionaire socialisten willen we de voedingsbodem van homofobie aanpakken. Waar komt de haat van bepaalde personen tegen anderen op basis van hun seksuele geaardheid of hun kledingkeuze vandaan?

Een economisch systeem gebaseerd op ongelijkheid, kan geen einde maken aan discriminatie. Het versterkt integendeel bestaande ongelijkheden en creeërt verdeeldheid waar die voorheen nog niet bestond. Hoe zouden we onder het kapitalisme een einde kunnen maken aan discriminatie als het systeem zelf wordt gedomineerd door een kleine minderheid die het grootste deel van de rijkdom controleert en zich verrijkt door de meerderheid van de bevolking dieper in de miserie weg te drukken? De belangen van de verschillende klassen zijn tegengesteld, de ene klasse wil de privileges behouden terwijl de andere de bestaande rijkdom wil verdelen. De bezittende klasse staat numeriek niet sterk en beseft dat, vandaar de pogingen om eenheid onder de massa’s tegen te gaan door verdeeldheid te zaaien of te stimuleren. Het is daar dat de oorsprong van homofobie moet gezocht worden. De heersende klasse doet er alles aan om verdeeldheid in stand te houden. Dat gebeurt maar al te vaak door een bijzonder stereotype beeld van LGBT’s te schetsen, bijvoorbeeld met het beeld van een rijk homokoppel dat interessant is voor luxemerken (de zogenaamde ‘pink market’). Alsof alle homo’s rijk zijn. Dezelfde media bestempelen lesbiennes nog vaak als vrouwelijke camionchauffeurs, de stoere manvrouw.

Naast stereotype beeldvorming zijn er overigens nog steeds achterhaalde methoden, zo is het mogelijk om transgenders (mensen die van geslacht veranderen) omwille van hun transitie te colloqueren. Extreemrechts en religieuze fundamentalisten – over alle godsdiensten heen – keren zich tegen rechten voor LGBT’s en pleiten voor meer discriminatie. Daarmee dienen ze de belangen van de kapitalisten.

In de strijd tegen homofobie moeten we ons eerst en vooral richten tegen die personen en hun organisaties die het ongelijke systeem in stand houden en beheren om de winsthonger van de kapitalistische klasse te voeden. Het establishment van gevestigde partijen doet dit op alle niveau’s, van het lokale tot het Europese niveau. Met hun besparingsbeleid wordt ongelijkheid versterkt en dragen de gevestigde politici een grote verantwoordelijkheid in het bestaan en versterken van allerhande vormen van discriminatie.

Dat is waarom het voor ons LGBT’s belangrijk is dat we ons politiek organiseren in de strijd tegen het kapitalisme en opkomen voor een economisch systeem gebaseerd op de verdeling van de beschikbare middelen door er democratische controle over te nemen. Het socialisme zal op zich geen einde stellen aan alle discriminaties, maar het is wel een noodzakelijke voorwaarde om komaf te maken met ongelijkheid.

September 4, 2013