Category: LGBTQI

Ons LGBT-archief

Het feit dat amper werd gereageerd op de seksuele geaardheid van onze premier, zou de indruk kunnen wekken dat homoseksualiteit vandaag algemeen aanvaard wordt in de samenleving. Er is evenwel sprake van verschillende gevallen van homofoob geweld. Op fuiven of gewoon op straat is er een toename van dergelijk geweld. In augustus werden twee lesbiennes het slachtoffer van fysiek geweld op de Grote Markt in Brussel. In juni werd in Brussel een homo voor dood achtergelaten na geweld. En er zijn tal van provocaties in gay bars of “gay friendly” bars. Een paar dagen geleden tenslotte vond een jonge Luikenaar de dood in een geval van homofoob geweld.

Er zijn wetten die discriminatie van holebi’s verbieden, wetten die hen toelaten om te trouwen of om kinderen te hebben. Intussen blijft homofobie echter een fenomeen dat sterk aanwezig is in onze samenleving. Bovendien wordt het vaak onderschat, veel holebi’s durven geen klacht indienen omdat ze dan met de politie geconfronteerd worden en die legt niet altijd de gevoeligheid aan de dag die in zo’n situatie vereist is.

Vertrekpunt

Die wetten zijn uiteraard nuttig. Maar zoals het Centrum voor Gelijke Kansen bevestigt, betekent dit niet dat de realiteit van homofobie onder tafel geveegd moet worden. Op het vlak van geweld is er overigens niet alleen een probleem voor holebi’s, intrafamiliaal geweld tegen vrouwen blijft evenzeer een immens en vaak onderschat probleem. Repressie zal op zich geen antwoord bieden, dat zien we met het geweld op het openbaar vervoer, maar niets doen is evenmin een antwoord.

Het is noodzakelijk dat we strijd voeren tegen de oorsprong van discriminatie. Wij verdedigen een sociaal programma tegen geweld en tegen discriminatie. We koppelen dit aan de noodzaak van een echte preventiecampagne in de scholen, wat niet kan indien het onderwijs onvoldoende middelen heeft. Hoe kunnen we strijden tegen discriminatie bij aanwervingen als er zoveel werklozen zijn? Beiden zijn met elkaar verbonden. We koppelen de strijd tegen discriminatie bij huisvesting aan de noodzaak van meer betaalbare woningen. De veiligheid op straat zal niet worden aangepakt indien er niet wordt geïnvesteerd in verlichting en de aanwezigheid van wijkagenten. Nachtelijke agressie aanpakken, zal niet gemakkelijker worden nu het openbaar vervoer ’s nachts verder wordt afgebouwd. Het besparingsbeleid van de regeringen, ook van de regering Di Rupo, zal problemen als homofobie, racisme en seksisme enkel nog verder aanwakkeren.

Samen strijden!

Het is nuttig dat er een syndicaal initiatief wordt genomen. Het ABVV heeft in het kader van de Gay Pride een campagne opgezet onder haar leden met ook een informatiepakket voor delegees, vormingen,… Dit initiatief komt op een uitgelezen ogenblik. Een onderzoek van de Franse krant Libération gaf aan dat 28% van de werknemers zich niet “op hun gemak” voelen als een collega holebi is. Veel holebi’s krijgen op de werkvloer te maken met homofobie. Bovendien is er ook hier een loonkloof: holebi’s verdienen gemiddeld 6% minder dan hetero’s in gelijkaardige bedrijven, de kloof met getrouwde hetero’s loopt zelfs op tot 10,5%. De mediagenieke uitzonderingen volstaan niet om een einde te maken aan de dagelijkse discriminatie van doorsnee holebi’s.

In de strijd tegen geweld en voor echte gelijkheid, moeten we opkomen tegen iedere vorm van discriminatie. Dat is een onderdeel van de strijd tegen de tekorten op het vlak van werkgelegenheid, onderwijs, diensten,… We moeten ons bijgevolg ook richten tegen de dictatuur van de financiële markten die overal een politiek van sociale kaalslag opleggen. Vecht met ons mee tegen discriminatie!

LSP-pamflet. PDF

In 1998 in de VS werd Matthew Shepard doodgeslagen omdat hij homoseksueel was. Vandaag, 14 jaar later, werd Ihsane Jarfi in Luik doodgeslagen voor dezelfde reden. De verontwaardiging is enorm. We betogen vandaag om hem eer te bewijzen, de verklaringen van ministers volgen elkaar op in de pers… Maar morgen moeten we beginnen een fundamenteel probleem aan te pakken: hoe op een doeltreffende manier de toename van homofobe agressie bestrijden.

Ons eerste minister is openlijk homoseksueel. Velen kunnen daarin een teken zien dat homoseksualiteit nu helemaal aanvaard is. Nochtans volgen de homofobe agressies elkaar op en wordt het voor velen ondraaglijk. In augustus werden in Brussel twee lesbiennes ineengeslagen, van één van hen werd de schedel tegen het voetpad stukgeslagen. Nog steeds in Brussel werd in homoseksueel met een stoel ineengeklopt. En dan hebben we het nog niet over de intussen ontelbaar geworden homofobe provocaties aan de homobars of “gay-friendly” bars.

Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen bevestigt dat deze realiteit nog steeds grotendeels onderschat wordt. Veel holebi’s durven immers geen klacht indienen, vaak uit angst voor en twijfels over de reacties van de politieagenten, die vaak blijk geven van weinig kiesheid in dit soort situaties. En ook op juridisch vlak loopt het fout. De rondzendbrief COL 14 (het signalement voor homofobe daden wordt immers niet altijd toegepast, de procureurs zelf zijn niet altijd geïnformeerd over een procedure die nochtans dateert van 2006!

Ondanks wetten die iedere homofobe discriminatie verbieden, ondanks wetten die het homohuwelijk en adoptie door homoseksuele koppels toestaan, blijft homofobie stevig verankerd in onze samenleving. Deze wetten zijn uiteraard nuttig, maar “de gelijkheid in juridische termen moet niet leiden tot een onderschatting van de realiteit van homofobie”, zoals het Centrum voor Gelijkheid van Kansen schrijft.

Indien een progressieve wetgeving effectief zou volstaan om te vechten tegen ongelijkheid, zouden vrouwen de eersten zijn om ervan te genieten en dat al lange tijd. Jammer genoeg is er niets van aan. Vandaag is het meer dan dringend om echte oplossingen te vinden opdat de horror van Luik nooit meer opnieuw plaatsvindt. Neem contact op met een vereniging in je buurt of met ons!

“Wettelijk is in België alles geregeld” Neen!

Deze wetten, geschreven en gedacht door en voor heteroseksuelen, zijn soms discriminerend, bijvoorbeeld in de materie van het bloeddonorschap. We zien ook dat de moeilijkheden en de lange duur van de adoptieprocedures ontmoedigend blijven voor homoseksuele paren. Er is een schrijnend gebrek aan voldoende personeel in de adoptiediensten om aan de vraag te beantwoorden. We merken ook dat er geen oproep komt naar homoseksuele paren in het kader van de pleegzorg, wat maakt dat sommige kinderen die behoefte hebben aan een veilig nest en aan liefde soms in instellingen belanden omdat men hen niet wil toewijzen aan een gezin dat “anders” is. Ook de medisch begeleide voortplanting (MBV) blijft een echte lijdensweg en bovendien zeer duur. Het recht om een ouder te zijn is een fundamenteel recht. We willen dan ook gratis gezondheidszorg voor iedereen, MBV inbegrepen. Een ander schandelijk probleem dat overblijft, is de psychiatrisering van transseksuelen. Gezien transseksuelen geen mentaal zieken zijn, moet het psychiatrisch handboek worden aangepast. Op officiële papieren zou geen vermelding van de sekse meer moeten staan. En tenslotte moeten we ook de uitzetting van sans-papiers bevechten, die soms terug worden gestuurd naar een land waar het feit holebitrans te zijn hen in gevaar brengt.

Gelijke rechten moeten nog gewonnen worden!

“Meer politie om te vechten tegen homofobie?” Neen!

In zijn algemene regeringsverklaring heeft de regering Di Rupo duidelijk zijn intentie aangekondigd “met de grootste vastberadenheid” te vechten tegen geweld ten opzichte van holebitrans-en. Helaas is er op het terrein allesbehalve iets veranderd. Zolang er tekorten zijn, zullen er ook conflicten en discriminaties zijn in de strijd voor de verdeling van de middelen. Of kan iemand ons uitleggen hoe je echte en veralgemeende preventie in het onderwijs organiseert zonder de nodige middelen en zonder het nodige personeel? Hoe vechten tegen discriminatie bij de aanwerving indien zoveel mensen vandaag in de werkloosheid zijn terechtgekomen? Hoe vechten tegen discriminatie op de woningmarkt indien er een tekort is aan betaalbare woningen? Hoe vechten tegen geweld op straat zonder de aanwezigheid van preventie-agenten, openbare verlichting en wijkprojecten? Of hoe vechten tegen nachtelijk geweld indien er ’s nachts geen openbaar vervoer rijdt?

Voor een sociaal programma dat beantwoordt aan de noden van de meerderheid van de mensen.

“Homofobie is een persoonlijk probleem”? Neen!

De moeilijkheden die holebi’s ondervinden op de arbeidsmarkt zijn een goed voorbeeld. Een opiniepeiling die gepubliceerd werd in het Franse blad Libération toont dat 28% van de loontrekkenden in de privésector zich niet “op hun gemak” voelden met het feit dat hun collega homoseksueel zou zijn. Het is een proportie die maakt dat de homoseksuele werkende één kans op drie heeft om zich onder de orders van een homofobe chef te bevinden. Een ander opmerkelijk resultaat van deze peiling is dat homoseksuelen gemiddeld 6% minder verdienen dan hun heteroseksuele collega’s. En dat voor hetzelfde niveau van scholing en verantwoordelijkheid, voor de loontrekkenden die werken in bedrijven van dezelfde grootte. Een loonkloof die oploopt tot 10,5% indien vergeleken wordt met hun getrouwde heteroseksuele collega’s! Dit cijfer is slechts een gemiddelde et gezien holebi’s niet altijd zichtbaar zijn op hun werkplaats, veronderstellen we dat voor hen die dat wel zijn de discriminatie nog verder oploopt.

Er is nood aan een collectieve strijd tegen homofobie.

“Homofobie is minder erg dan racisme of seksisme?” Neen!

In plaats van de antiracistische, antiseksistische en antihomofobe strijd tegen elkaar uit te spelen, zoals zo vaak gebeurt, kiezen wij ervoor ze te verbinden. Alle discriminaties zijn onaanvaardbaar en moeten bestreden worden. Wat ook de verspreide vooroordelen bij de één of de ander mogen zijn, is het zo dat we enkel samen met de andere onderdrukte en uitgebuite jongeren en werkenden de samenleving vooruit kunnen brengen. Zo gaf een literaire avond in Passa Porta gisteren het woord aan moslimmoeders die de coming out van hun zoon aanvaard hebben. Ze nemen vandaag ook deel aan de Belgian Pride! De 1% rijksten in de wereld beslissen alles, van de productie tot de verdeling van de rijkdom die nochtans geproduceerd wordt door het werk van de resterende 99%. Om de macht te behouden heeft die 1% er nood aan de 99% te verdelen om op die manier de strijd tegen hun privileges te verzwakken. Om het kapitalistische systeem te stoppen, moet de meerderheid zich organiseren en verenigen in een strijd voor een systeem dat functioneert ten dienste van de behoeften van de meerderheid en niet voor de superwinsten van een kleine minderheid. Om hiervan een realiteit te maken, is solidariteit onder alle jongeren en werkenden nodig.

Homoseksuele arbeider verdient 10% minder dan zijn getrouwde hetero collega!

Pamflet van de LGBT-werking van LSP, LGBT-archief op deze site

Onze eerste minister is openlijk homoseksueel. We zouden er een teken in kunnen zien dat homoseksualiteit aanvaard is in de samenleving. Nochtans volgen homofobe agressies elkaar op. In augustus zijn twee lesbiennes in Brussel aangevallen, bij één van hen werd de schedel verbrijzeld tegen het voetpad. Ook in Brussel werd een homoseksueel voor dood achtergelaten na een aanval met een stoel. En de homofobe provocaties in de homobars of in café die “holebi-vriendelijk” zijn, tellen we niet eens mee…

De moeilijkheden die holebi’s ondervinden op de arbeidsmarkt zijn weinig gekend door de andere arbeiders en hun afgevaardigden. Een enquête van de Franse krant Libération toonde aan dat 28% van de werkenden in de privé zich niet echt “op hun gemak” voelen met het feit dat hun collega homoseksueel is. Dit maakt ook dat een homoseksuele werknemer één kans op drie heeft zich onder de orders te bevinden van een homofobe chef.

Een ander opgemerkte uitkomst van deze enquête is dat homoseksuele werkenden gemiddeld 6% minder verdienen dan hun heteroseksuele mannelijk collega’s. En dat voor hetzelfde niveau van kwalificatie en verantwoordelijkheid, voor werkenden in bedrijven van dezelfde grootte. Die kloof loopt op tot 10% wanneer we vergelijken met het loon van hun getrouwde heteroseksuele mannelijke collega’s! Dit cijfers is slechts een gemiddelde en gezien niet alle homoseksuelen zichtbaar zijn op hun werkplaats denken we dat zij die dat wel zijn een nog grotere discriminatie ondergaan.

Ondanks dat er wetten zijn die homofobe discriminatie verbieden en wetten die het homohuwelijk en –adoptie toestaan, blijft homofobie verankerd in onze samenleving. Deze realiteit wordt bovendien grotendeel onderschat gezien talrijke holebi’s geen klacht durven indienen, met name omwille van twijfels en angst voor de reactie van de politieagenten, die vaak niet echt blijk geven van enige fijngevoeligheid in zo’n soort situatie.

Die wetten zijn uiteraard zeer nuttig. Maar toch mag de “gelijkheid in juridische termen niet leiden tot een onderschatting van de realiteit van homofobie”, volgens het Centrum voor Gelijkheid van Kansen. Indien een progressieve wetgeving volstond om te vechten tegen ongelijkheid zouden vrouwen de eerste zijn om er voordeel uit te trekken en dat al vrij lang. Jammer genoeg is er niets van aan.

Een syndicaal initiatief gaat in de goede richting! Het ABVV heeft net een sensibilisatiecampagne tegen homofobie op de werkvloer gestart met een informatiepakket, vormingen voor de delegees, acties die kunnen gebeuren op het werk,… Meer info vind je in het pamflet van ABVV-Brussel (de laatste twee pagina’s zijn in het Nederlands) waarvan je hier de pdf vindt.

Homo’s, hetero’s… Onze belangen zijn dezelfde!

Europa bevindt zich sinds 2008 in een van de hardste economische crisissen in haar geschiedenis. Na volop casino te hebben gespeeld, hebben we de banken beroep zien doen op de regeringen op hun verliezen op te kopen. Deze laatsten hebben dan weer besparingsplannen uitgewerkt om ons op die manier met de factuur van de traders op te zadelen. Bizar genoeg komt het idee om de rijken harder te belasten, de fiscale ontwijking te stoppen of de dividenden van de aandeelhouders te verdelen niet een bij hen op. Het beperken van de openbare diensten en de staatsuitgaven, dat willen ze wel.

Tegen het besparingsbeleid en de onrechtvaardigheid

Zo voorziet de regering Di Rupo voor maar liefst 14 miljard euro besparingen. Nochtans is wat we nodig hebben eerder een sociaal programma om discriminatie te stoppen. Hoe voorziet men bijvoorbeeld een echte preventiepolitiek op school indien er in het onderwijs een schrijnend gebrek aan middelen is? Hoe vechten tegen discriminatie bij de aanwervingen indien zoveel mensen in de werkloosheid terechtkomen? Hoe vechten tegen de discriminatie op de woningmarkt indien er veel te weinig betaalbare woningen zijn? Hoe vechten tegen geweld in de straat zonder een politiek van aanwezigheid van wijkagenten, openbare verlichting en reële wijkprojecten? Of hoe geweld op straat bij het uitgaan voorkomen indien er ’s nachts geen openbaar vervoer rijdt?

Hiertegenover zullen de besparingsplannen van de regering Di Rupo enkel in de kaart van de homofoben spelen. Het besparingsbeleid zal de spanningen in de samenleving immers onvermijdelijk doen toenemen. We moeten er immers op wijzen dat minder personeel en middelen voor onderwijs ook betekent dat seksuele voorlichting overgelaten wordt aan TV en internet. Besparen op het budget voor gezondheidszorg betekent besparen op de kwaliteit ervan terwijl de prijs van de zorg voor ons allen opgedreven wordt. Het aantal plaatsen in de crisisopvang beperken, betekent nog meer jonge holebi’s of vrouwen die slachtoffer werden van partnergeweld die op straat terechtkomen. Onze pensioenen verkwanselen, betekent het creëren van onzekerheid voor oudere homo’s die niet kunnen rekenen op de hulp van een kind en het straffen van vrouwen die geen volledige loopbaan hebben. We moeten weten dat wanneer de openbare diensten worden aangepakt, dat meteen ook de meest kwetsbare arbeiders raakt.

Tegen rechts en de moralistische gevestigde orde

De meest conservatieve krachten ontwikkelen zich vandaag opnieuw op de voedingsbodem van de crisis. Sinds 2008 vallen populistisch rechts en extreem-rechts de rechten van holebi’s, vrouwen en diverse minderheden aan met een nog grotere felheid dan voordien. In Frankrijk stelt Sarkozy dat “het homohuwelijk een gebruik is die de Franse identiteit bedreigt”. Hij klopt op migranten terwijl Marine Le Pen nu al 17,9% van de stemmen kreeg. In Griekenland is extreem-rechts in de regering terecht gekomen met valiezen vol nieuwe ideeën voor besparingen op de kap van de werknemers, maar ook met een openlijk seksisme en homofobie. In België zijn we getuige van het terugkeren van integristen op het toneel, zoals Mgr. Léonard, die militeert voor een verbod op abortus en die homoseksualiteit als abnormaal beschouwt terwijl anderen het nodig vinden ons op de vingers te slaan als stoute jongens.

Dat alles moet stoppen!

De strijd is allesbehalve reeds gewonnen. Volgens ons is het meer dan ooit nodig om op elkaar te kunnen rekenen om onze verworvenheden te behouden, te vechten tegen discriminatie en nieuwe vrijheden af te dwingen. Het moeten het besparingsbeleid weigeren en sterke openbare diensten verdedigen. Laat ons samen vechten tegen alle vormen van uitsluiting en discriminatie op alle vlakken van het professionele leven. Om dit te doen, moeten we dringend de dynamiek herlanceren tussen de vakbondsbeweging en de holebi-beweging. Praat erover met je delegee. En neem samen met een strijdbare delegatie deel aan de Gay Pride op 12 mei. Het ABVV zal daar overigens ook aanwezig zijn! Het is maar een begin, we gaan door met de strijd.

Voor meer info: neem contact met ons op via LGBT@socialisme.be

Donderdagochtend haalde parlementslid Laurent Louis (verkozen voor de Parti Populaire) uit naar de geaardheid van premier Di Rupo met de bizarre beschuldiging van pedofilie. Op een ogenblik dat de regering een besparingslawine op gang trekt die de gewone bevolking hard raakt, heeft Laurent Louis meer aandacht voor het feit dat de premier homoseksueel is. De man verklaarde op Twitter dat Di Rupo “een meer dan bedenkelijke reputatie heeft op persoonlijk vlak. Iedereen kent de smaak van onze premier. Onder 18 jaar is het geen homoseksualiteit meer. Alle Belgen weten waarover ik het wel heb.”

Reactie door de holebiwerking van LSP

Dat is een straffe uitspraak van een figuur die een jaar geleden nog werd beschuldigd van ongewenste intimiteiten tegenover een medewerkster die een aanhoudende stroom expliciete emails zou hebben gekregen van het parlementslid. Laurent Louis lijkt overigens ook te vergeten dat de grens voor seksuele volwassenheid in ons land op 16 jaar ligt en niet op 18, zoals hij in zijn bericht veronderstelt.

Voor Laurent Louis lijkt het gemakkelijker om de geaardheid van de premier aan te vallen dan zijn besparingsplannen en zijn neoliberale beleid. Die asociale benadering wordt immers gedeeld door Laurent Louis die verkozen werd voor de Parti Populaire maar intussen als onafhankelijke zetelt. Met zijn uitspraken breekt hij niet enkel in het persoonlijke leven van Di Rupo in, maar geeft hij meteen ook enige legitimiteit aan de meest platte homofobe vooroordelen. Dat zijn standpunten die worden gedeeld door tal van reactionaire groepen, extreemrechts en fundamentalisten.

Homofobie in opmars

De uitspraken van Louis leiden tot verontwaardiging onder holebigroepen. Die worden steeds meer overstelpt door een homofoob opbod, onder meer uit de hoek van de top van de katholieke kerk maar ook vanwege anderen.

De nieuwe miss België verklaarde dat “ondanks alles, homoseksuelen ook mensen zijn.” Let op de ‘ondanks alles’. De topman van de Belgische kerk, de beruchte integrist Léonard, vindt het spijtig dat de wetten van de mens de pas van de goddelijke regels afsnijdt en dat “het parlement zich het recht toe-eigent om bij meerderheid te stemmen over de zin van seksualiteit, het verschil tussen mannen en vrouwen, de betekenis van het woord ‘huwelijk’, de metafysische verhouding tussen de mens en de eindigheid of de dood, de kwaliteit van de embryo’s die al dan niet verdienen om gerespecteerd te worden,…” Met zijn antidemocratische positie stapt de aartsbisschop volledig mee in de Vaticaanse doctrine die recent nog enthousiast werd uitgezet door paus Benedictus naar aanleiding van zijn kerstboodschap: “de politici die een aanslag plegen op het gezin (zoals met het homohuwelijk) bedreigen de menselijke waardigheid en de toekomst zelf van de mensheid.” Zo ging het letterlijk!

Vanuit deze hoek komen niet alleen aanvallen op holebi’s, ook vrouwen mogen niet over hun eigen lichaam beslissen. Het recht op abortus wordt hen ontzegd door figuren als de Spaanse aartsbisschop Javier Martinez die verklaarde: “een onweerbaar kind doden, zelfs indien dit gebeurt door zijn eigen moeder, komt erop neer dat de mens het absolute recht krijgt om onbeperkt het lichaam van de vrouw te misbruiken.” Alle rechten van vrouwen en holebi’s liggen onder vuur.

Dit soort voorstellen mag niet aanvaard worden. Zeker niet op een ogenblik dat homofobie een opmars kent en er ook een offensief wordt gevoerd tegen het recht op legale abortus. Vorige week voerde de populistische rechterzijde die aan de macht is in Hongarije een nieuwe grondwet in waarbij het homohuwelijk wordt verboden en waardoor abortus niet langer kan. De grondwet verwijst uitdrukkelijk naar de katholieke religie. Eerder besliste Litouwen om de druk op te voeren tegen iedere vorm van “publiciteit” voor homoseksualiteit, maar ook van discussies in de scholen of campagnes ter preventie van HIV (zie ons artikel daarover en de tussenkomst van Joe Higgins in het Europees Parlement om dit aan te klagen). We kunnen ook nog wijzen op de Republikeinse campagne in de VS, de invoering van de sharia in pakweg Libië waardoor holebi’s ter dood veroordeeld kunnen worden.

Geen ruimte voor homofobie!

We zien in België dagelijks problemen met homofobie en discriminatie. Dat is het geval in onze wijken, op school, op het werk,… Gelijkheid blijft iets dat moet worden afgedwongen, we zullen daartoe moeten strijden. Dat is waarom we ons verzetten tegen homofobe uitspraken. Dergelijke standpunten hebben als enige effect dat het ons verdeelt in het verzet tegen het asociale beleid. Onze kritiek op Di Rupo heeft geen betrekking op zijn persoonlijke leven, maar wel degelijk op zijn beleid van sociale afbraak waarbij de arbeiders en hun gezinnen onder vuur liggen.

Wij zijn actief in de holebistrijd, bij LSP wordt die strijd niet enkel gevoerd door militanten die zelf holebi zijn maar door de partij als geheel. Eenheid is immers noodzakelijk om alle vormen van discriminatie te bestrijden. Werkenden, jongeren, gepensioneerden, vrouwen, hetero’s, holebi’s, mensen zonder papieren,… We moeten allemaal samen opkomen voor onze rechten!

Er waren dit jaar 45.000 aanwezigen op de Gay Pride, dat zijn er 10.000 meer dan vorig jaar. De drie centrale eisen van de organisatoren waren: de strijd tegen stereotypes, strijd tegen homofobie op school en internationale solidariteit. Voor onze partij was de Gay Pride een succes op het vlak van zichtbaarheid en politieke discussies die we konden voeren.

Stéphane P. (Brussel). Holebi-rubriek op deze site

We waren aanwezig met een dertigtal leden en sympathisanten van LSP uit het hele land. Er waren heel wat Franstalige militanten aanwezig. De holebicommissie van onze partij kon daarbij op versterking rekenen van verschillende hetero-kameraden. De strijd tegen homofobie belangt ons immers allemaal aan, net zoals de strijd tegen racisme of tegen seksisme. Die solidariteit is belangrijk voor LSP.

Anti-kapitalistische delegatie op de Gay Pride

Voor het eerst organiseerde we in de Pride-optocht zelf een anti-kapitalistische delegatie. Dat werd positief onthaald door verschillende holebi-verenigingen. We werden versterkt door militanten van verschillende linkse organisaties (LCR, anti-fascistisch netwerk uit Luik,…). Er was een goede openheid voor onze ideeën, aan de stand kwamen veel mensen discussiëren en het aantal foto’s van onze delegatie was opvallend. Onze delegatie riep strijdbare slogans rond het voort strijden voor gelijkheid en tegen het kapitalisme.

Wij denken dat het belangrijk is dat anti-kapitalisten deelnemen aan de Gay Pride. Voor holebi’s is er geen gelijkheid en onder het kapitalisme is er steeds opnieuw ruimte voor verdeeldheid op basis van afkomst, religie of seksuele voorkeur. Die verdeeldheid kunnen we enkel overstijgen door samen te strijden tegen het kapitalisme. Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons.

Met de holebiwerking van LSP willen we iedereen bedanken die onze delegatie is komen versterken en we zullen uiteraard verder actief zijn rond dit thema. Deze zomer zullen we bijvoorbeeld aan een aantal festivals campagne voeren tegen homofobie. Als je daaraan wil meewerken, contacteer ons dan: lgbt@socialisme.be

LSP was dit jaar opnieuw op de Gay Pride aanwezig. We vormden een eigen strijdbare delegatie rond een programma van gezamenlijke strijd voor gelijke rechten. Op de Pride hadden we ook een stand en verkochten we ons maandblad en een brochure over de geschiedenis van de holebibeweging.

Foto’s door Pablo V. (Brussel)

De strijd voor gelijkheid is nog niet gestreden. Er is dagelijks discriminatie van holebi’s op school, op de werkvloer,… Dat mogen we niet aanvaarden. Het is nodig dat we samen – holebi’s en hetero’s, mannen en vrouwen, mensen-met-papieren en die zonder papieren – de strijd voor echte gelijkheid voeren. Wij roepen op voor de Gay Pride om er een strijdbare en politieke optocht van te maken, in de traditie van Stonewall waar de roots van de Gay Pride liggen.

LSP-pamflet op de Gay Pride. PDF

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Waar komt de Gay Pride vandaan?

In de nacht van 28 juni 1969 viel de politie van New York opnieuw binnen in het café Stonewall. Maar die avond verzetten de holebi’s zich. De enen trokken barricades op, terwijl de anderen met kasseien naar politiecombi’s gooiden. Het is het eerste voorbeeld van holebi-strijd tegen vervolging en het begin van de bevrijdingsbeweging van homoseksuelen. Een jaar later werd de eerste stap genomen in de herdenking van de plaatsgevonden gebeurtenissen: de Gay Pride, onder de slogan “Gay Rechten Nu”, “Come Out”, “Gay Power”, “Gay is Good”. De beweging verspreidde zich snel wereldwijd. Wij zetten dit vandaag voort.
[/box]

Onze gemeenschap is niet te koop

Veertig jaar geleden vochten de eerste holebi-activisten voor onze rechten in de VS. Tijdens de gebeurtenissen te Stonewall verdedigden ze een homo-wijk die open stond voor iedereen. Wat is daar vandaag de dag nog van aan? Voor velen van ons, is het milieu financieel zelfs niet toegankelijk! We staan ver af van “Gay Power”. Onze buurt, onze trots, onze gemeenschap en het beeld van de holebi mogen niet worden uitgebuit voor commerciële doeleinden, maar moeten onze belangen dienen.

Voor een school zonder discriminatie

Het gebrek aan middelen in het onderwijs creëerde een rampzalige situatie: overvolle klaslokalen, tekort aan leerkrachten… Hoe kan een leerkracht in een dergelijk klimaat jongeren opvoeden in de diversiteit van gender en seksualiteit? Dit tekort versterkt homofobie en transfobie die al aanwezig zijn in de samenleving in plaats van ze te bestrijden. Ter bestrijding van alle vormen van discriminatie moet het onderwijs geherfinancierd worden naargelang de behoeften.

Huisvesting voor iedereen

Hoeveel jongeren worden het huis niet uitgegooid bij het naar buiten komen met hun seksualiteit? Hoeveel homoseksuele koppels en lesbiennes zijn geen slachtoffers van homofobie bij het zoeken naar een huurappartement? Een groot deel van de woningen zijn privé. Het is aan de eigenaars voorbehouden om hun “favoriete huurders” te kiezen. Hoeveel immigranten, alleenstaande moeders of werklozen krijgen letterlijk de deur op de neus? Om komaf te maken met alle discriminatie op huisvesting, hebben we nood aan een massaal plan van kwalitatief hoogstaande sociale woningbouw die democratisch gecontroleerd en beheerd wordt.

Werk, geen homofobie

De regeringen hebben “antidiscriminatiewetten” gestemd, charters ondertekend enz. Voor de holebi’s verandert dat echter niet zoveel: in de wereld van de arbeid leidt 92% van de klachten wegens homofobie nog steeds tot geen enkele sanctie. Bovendien breekt het gebrek aan jobs de solidariteit, zet het de ene tegen de andere op in de hoop een job te krijgen. Het is een open deur naar racisme, seksisme en homofobie. Werkcreatie integendeel, bijvoorbeeld door het herverdelen van de beschikbare jobs (zonder loonverlies), zou een goed vertrekpunt zijn om te vechten tegen discriminatie bij aanwerving.

Stop de pathologisering van transgenders

Transgenders worden de mogelijkheid geweigerd vrij en ongedwongen hun zelf gekozen genderidentiteit aan te nemen. Mensen die met problemen geconfronteerd worden om hun genderidentiteit te beleven en die op zoek zijn naar psychologische steun in psychiatrische instellingen, daarvoor “wordt gezorgd”. Ze worden ingeschakeld in normaliseringsprocessen, bedoeld om hun een welomschreven gender voor te schrijven.

---

Take action !

Gelijkheid is verre van een realiteit voor de meeste holebi’s. We beleven dagelijkse discriminatie in onze buurten, scholen, onze werkplek… Het is allen samen – met de vrouwen, de arbeiders in staking, de sans-papiers… – dat we moeten vechten voor een samenleving waarin iedereen zijn plaats heeft. LSP, met haar holebicommissie, vecht er voor dat al deze eisen een realiteit worden en niet enkel woorden op papier blijven. Als je gemotiveerd bent, neem dan contact met ons op: LGBT@socialisme.be of 02/345.61.81

14 mei, 13u30 Anneessensplein: Gay Pride

Artikel door Pablo (Brussel) uit de mei-editie van De Linkse Socialist

In de nacht van 28 juni 1969 was er eens te meer politiegeweld in New York bij een inval in een holebicafé, meer bepaald in het café Stonewall. Het was voor velen een verrassing dat de aanwezigen in het café zich niet zomaar lieten doen. Sommigen wierpen een barricade op, anderen begonnen met stenen te gooien naar de politiecombi’s.

Duizenden holebi’s uit heel de VS kwamen in opstand, er waren dagenlang confrontaties. Dit wordt gezien als een eerste voorbeeld van strijd tegen de vervolging van holebi’s en het begin van de bevrijdingsbeweging voor holebi’s. Er werden actiegroepen opgezet waarbij er veilige ontmoetingsplaatsen voor holebi’s werden gecreëerd. Er kwamen militante acties en er werden ook holebikranten uitgegeven.

Een jaar later volgde een eerste grote betoging om de rellen van Stonewall te herdenken. Dit was de eerste Gay Pride met slogans als “Come Out”, “Gay Power” en “Gay is Good”. De beweging kende snel navolging doorheen de hele wereld. En vandaag vieren we nog steeds de start van de holebistrijd voor gelijke rechten.

Er is nog steeds sprake van homofoob geweld, discriminatie bij aanwervingen en bij huisvesting, het lastig vallen van holebi’s op school,… De economische crisis zorgt voor groeiende sociale problemen en tekorten. Dat kan alle mogelijke spanningen in de samenleving verscherpen.

Ook 42 jaar na de rellen in Stonewall moeten we blijven strijden voor gelijke rechten. Er zijn een aantal stappen vooruit gezet, maar er is nog steeds geen gelijkheid. LSP pleit voor eengemaakte strijd voor gelijke rechten en tegen iedere vorm van discriminatie.

De strijd voor holebirechten mag niet worden beperkt tot holebi’s, net zoals de strijd voor vrouwenrechten niet enkel voor vrouwen belangrijk is. De arbeidersbeweging moet het eengemaakt opnemen voor alle onderdelen van die arbeidersbeweging: werkenden, gepensioneerden, jongeren, hetero’s, holebi’s, vrouwen, mensen-zonder-papieren,… Samen opkomen voor gelijke rechten en tegen homofobie, dat is onze boodschap op de Gay Pride van 14 mei.

---

> Dossier over Stonewall 1969

> Ons holebi-archief

Er wordt wel eens gezegd dat de strijd voor gelijke rechten van vrouwen of holebi’s is gestreden. Legale vormen van discriminatie zijn grotendeels verdwenen en holebi’s mogen intussen ook trouwen en kinderen adopteren. Wat willen we nog meer? In de praktijk is er nog geen gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Er is een loonkloof van 23% tussen vrouwen en mannen. Deze kloof wordt niet kleiner. Geweld door een partner of ex-partner is voor vrouwen tussen 16 en 44 jaar de belangrijkste doodsoorzaak in Europa, met de uitbreiding van de seksindustrie wordt de druk op jonge vrouwen bovendien steeds groter. De armoede bij eenoudergezinnen (in 98% van de gevallen alleenstaande moeders) bedraagt 40%.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Homofobie in cijfers

• 8 landen passen de doodstraf toe op holebi’s
• 85% van de holebi-scholieren wordt het slachtoffer van homofoob geweld in Europa
• 92% van de klachten over homofobie leiden tot geen enkele sanctie
• 32% van de lesbiennes wordt niet aanvaard op hun werkplaats
• 6%, dat is de loonkloof die bestaat tussen homo’s en hetero’s

[/box]

Het volstaat niet om legale gelijkheid te bekomen, er moet ook een daadwerkelijk antwoord worden geboden op bestaande ongelijkheden. Dat zal niet gebeuren met het huidige beleid dat bestaat uit besparingen of toch minstens de weigering om te investeren in meer sociale en openbare dienstverlening. Het resultaat van de tekorten in de kinderopvang, het onderwijs, de opvang van mensen met een handicap,… is dat familiale solidariteit een steeds grotere rol speelt en dit komt nog steeds vaak op de kap van vrouwen terecht. De Europese besparingsgolf in alle aspecten van sociale zekerheid zal dit nog versterken.

Ook holebi’s kampen nog steeds met ongelijkheid en de afgelopen jaren was er een toename van homofoob geweld. Een Belgisch onderzoek uit 2000 stelde dat 33% tot 45% van de holebi’s tijdens het opgroeien zelfmoordgedachten heeft. 12,4% van de homojongens onderneemt effectief een zelfmoordpoging, bij hetero’s is dat 5,9%. Bij lesbische meisjes is dat 25% tegenover 5,4% bij heteromeisjes. Holebijongeren worden op school vaak geconfronteerd met geweld of pesterijen.

De strijd voor gelijke rechten is niet gestreden met het stemmen van wetten. Volledige gelijkheid afdwingen, is enkel mogelijk indien de basis voor iedere verdeel-en-heerspolitiek wordt weggenomen. Dat kan door samen op te komen voor degelijke lonen voor iederen, degelijk onderwijs, openbare diensten die een belangrijk deel van de huishoudelijke taken kunnen opnemen,… In een samenleving met een groeiend aantal tekorten, zal verdeeldheid toenemen. Doorheen een gezamenlijke strijd voor een betere toekomst voor iedereen, kan die verdeeldheid worden doorkruist.

Op 18 december 2010 stemde de Amerikaanse senaat om een einde te maken aan het 17 jaar oude anti-holebibeleid dat bekend stond als “Don’t ask, don’t tell” (DADT). President Obama zette zijn handtekening onder deze wet op 22 december. Het was meteen een van de eerste beloften uit zijn campagne die hij ook effectief nakwam. Hoe moet het nu verder voor de holebibeweging in de VS?

Nick Shillingford, Socialist Alternative (VS)

Deze hervorming kwam er niet op initiatief van het politieke establishment. Het is het resultaat van de georganiseerde druk van onderuit op Obama en het parlement. De wet kwam in het parlement nadat eerder belastingsverlagingen voor de rijksten werden goedgekeurd. Voor Obama was de wet rond de afschaffing van de DADT-politiek een kans om in te gaan tegen de woedende reacties van progressieven.

De nieuwe wet moet nog een wachttijd van 60 dagen doorstaan en dan wordt het eindelijk mogelijk voor homo’s en lesbiennes in het Amerikaanse leger, de grootste werkgever van het land, om openlijk en eerlijk uit te komen voor hun seksuele geaardheid.

Holebi-activisten hebben tal van grootschalige campagnes gevoerd met burgerlijke ongehoorzaamheid, massabijeenkomsten en betogingen. Er was de historische Nationale Gelijkheidsmars van oktober 2009 waarbij 200.000 betogers “volledige gelijkheid” eisten.

Bovendien was er een overweldigende steun voor de intrekking van de DADT-politiek (die onder Clinton werd ingevoerd). Een CNN-peiling uit mei 2010 had het over 75% die de intrekking ervan wilde. De NYTimes stelde: “70% van de ondervraagde militairen denkt dat de intrekking van de politiek een positieve invloed, een gemengde invloed of geen invloed zou hebben op hun eenheid.” (30 november 2010). Zelfs 58% van diegenen die zichzelf als conservatieven bestempelen, was voorstander van de intrekking van het beleid (5 juni 2009).

Het intrekken van deze wet was geen moedige stap van Obama in de richting van gelijkheid, het was de intrekking van een beleid dat niet langer te rechtvaardigen was en een poging om de steun van de progressieven terug te winnen nadat deze steeds meer hun afkeer betuigden tegenover het beleid van de Democraten dat enkel de grote bedrijven dient. De acht republikeinen die meestemden voor de intrekking van de DADT-politiek beseften wellicht evenzeer dat ze geen maatregel in stand konden houden die zelfs door een meerderheid van conservatieven wordt verworpen.

Activisten verwelkomen afschaffing DADT

Het feit dat de Republikeinen in november wonnen bij de verkiezingen, betekent wellicht dat het moeilijker wordt om anti-holebiwetten af te schaffen. Tegelijk is de beweging voor gelijke rechten voor holebi’s nog verder aan het aangroeien en komen nieuwe activisten in de strijd.

Het groeiende zelfvertrouwen van de beweging bleek al toen Robin McGehee, voorzitster van GetEQUAL, een dag na de verkiezingen in november stelde: “We zullen de Democraten en de Republikeinen ter verantwoording roepen als ze zich uitspreken tegen belangrijke progressieve punten.” Ze voegde eraan toe dat ze het had over “gelijkheid voor holebi’s, rechtvaardigheid voor het klimaat en het recht van vrouwen om te kiezen.” Ze stelde ook: “We zullen op straat blijven komen tot alle politieke kasten in DC open gaan.”

De afschaffing van het DADT-beleid wordt door de groeiende protestbeweging als een overwinning gezien. Het moedigt activisten aan om verder campagne te voeren. Nieuwe aanvallen van een bijzonder zelfvertrouwde rechterzijde kunnen daarbij dienen als de “zweep van de contrarevolutie” die nieuwe lagen jongeren aanzet tot het voeren van strijd. Tegelijk zal iedere capitulatie van de Democraten de linkerzijde ook aanzetten om een eigen politieke stem naar voor te brengen, waarbij het idee van massastrijd centraal staat alsook eisen die ingaan tegen de lobbygroepen die de afgelopen jaren dominant waren in de holebibeweging.

---

Debat: moet links de intrekking van “Don’t ask, don’t tell” steunen?

Ty Moore, Socialist Alternative

De groei van de holebibeweging en het afdwingen van belangrijke hervormingen zoals de intrekking van de DADT-politiek leiden tot het heropenen van oude discussies over eisen en strategie. Zo is er Bash Back!, een nationaal netwerk van anarchistische holebi-activisten, dat zich verzet tegen de intrekking van de DADT-politiek en tegen het homohuwelijk omdat “de erkenning door de overheid van onderdrukkende instellingen zoals het huwelijk en het militarisme geen stap vooruit betekent voor de bevrijding, maar eerder naar een heteronormatieve assimilatie.” (Bash Back!, ‘Points of Unity’).

In een artikel dat breed werd verspreid, schreef blogger Tamara K. Nopper dat de intrekking van de DADT-politiek geen goede zaak is. Ze stelde: “Een terechte bekommernis over discriminatie kan” sommigen ertoe aanzetten om de intrekking van dat beleid te eisen, maar het getuigt volgens haar ook van “een gebrek aan kritisch perspectief over het Amerikaanse leger als een van de belangrijkste instrumenten voor het verspreiden en opdringen van het VS-imperialisme, heteroseksualiteit, blanke suprematie, kapitalisme, het patriarchaat en repressie tegen politieke opposanten en volksbewegingen. Teveel liberalen en progressieven, zelfs diegenen die kritisch staan tegen het beleid of het onderdrukken van politiek verzet, nemen een dubbelzinnige houding in tegenover het Amerikaanse leger.”

Het klopt dat een groot deel van de liberale leiding van de holebibeweging een enge reformistische benadering heeft en zich baseert op het foutieve idee dat gelijkheid onder het kapitalisme mogelijk is. Deze reformistische benadering zet verschillende holebileiders ertoe aan om hun pleidooi voor de afschaffing van het DADT-beleid te koppelen aan een steun voor de VS waarbij ze de Amerikaanse vlag gebruiken. Ze hopen wellicht dat dit hen makkelijker toegang zal verlenen tot het politieke en militaire establishment.

Wij delen de kritieken op die reformistische benadering, maar tegelijk vinden we dat de linkerzijde de strijd voor hervormingen en wettelijke gelijkheid onder het kapitalisme moet ondersteunen. In de plaats van holebi-soldaten de rug toe te keren en hen verantwoordelijk te stellen voor het imperialistische karakter van het Amerikaanse leger, staan socialisten solidair aan de kant van de soldaten die zich verzetten tegen homofobe maatregelen, ontslagen van holebi’s of de homofobe cultuur in het algemeen binnen het leger.

De afschaffing van de DADT-politiek in het leger betekent niet het einde van de homofobie in het leger. Dat is niet mogelijk onder het kapitalisme. Wel versterkt dit het zelfvertrouwen van de holebi-activisten om op te komen voor hun rechten en creëert het de ruimte voor een tegencultuur die kan ontwikkelen in het hol van de militaire leeuw.

Dat is een belangrijk gegeven voor al wie zich tegen de oorlog verzet. Het uitbreiden van democratische rechten van soldaten, zoals met de afschaffing van de DADT-politiek, is een belangrijk onderdeel van gelijk welke anti-imperialistische strijd. Doorheen de geschiedenis speelden soldatenopstanden steeds een rol in het toebrengen van nederlagen voor belangrijke imperialistische machten.

De Amerikaanse nederlaag in Vietnam was bijvoorbeeld onlosmakelijk verbonden met de radicalisering onder Amerikaanse soldaten, in het bijzonder diegenen die uitkeken naar de burgerrechtenbeweging. Doorheen de strijd tegen racisme en tegen de algemene vernederende en verschrikkelijke omstandigheden van het soldatenleven, begonnen de soldaten zich te organiseren en massaal bevelen te weigeren.

Net zoals toen moet de anti-oorlogsbeweging vandaag haar steun verlenen aan iedere strijd voor democratische rechten binnen het leger. We moeten daarbij beseffen dat dergelijke strijd, zelfs indien het geleid wordt door politiek verwarde mensen, ruimte creëert voor onafhankelijke standpunten en revolte waarbij het imperialisme wordt ondermijnd. Op beperkte schaal kan ook de intrekking van de DADT-politiek deze rol spelen.

Net zoals bij iedere strijd voor sociale hervormingen en democratische rechten zullen reformistische ‘leiders’ van iedere overwinning gebruik maken om te ‘bewijzen’ dat het systeem werkt en dat het mogelijk is om geleidelijk aan voor iedereen een degelijk leven te bekomen onder het kapitalisme. Dat betekent niet dat de linkerzijde strijd voor hervormingen moet verwerpen. Onze taak binnen bewegingen is om aan te tonen dat overwinningen het resultaat zijn van vastberaden strijd en dat deze overwinningen het zelfvertrouwen van de arbeiders en onderdrukten kan versterken om de strijd voort te zetten.

Socialisten baseren zich op het perspectief dat het einde van racisme, seksisme, homofobie, armoede, oorlog, milieuvervuiling,… onmogelijk is onder het kapitalisme. De strijdbewegingen voor hervormingen moeten onderling worden verbonden en vastberaden worden gevoerd om steeds opnieuw de noodzaak van een fundamentele socialistische maatschappijverandering aan te tonen.