Homofobie doodt nog steeds!

LSP-pamflet. PDF

In 1998 in de VS werd Matthew Shepard doodgeslagen omdat hij homoseksueel was. Vandaag, 14 jaar later, werd Ihsane Jarfi in Luik doodgeslagen voor dezelfde reden. De verontwaardiging is enorm. We betogen vandaag om hem eer te bewijzen, de verklaringen van ministers volgen elkaar op in de pers… Maar morgen moeten we beginnen een fundamenteel probleem aan te pakken: hoe op een doeltreffende manier de toename van homofobe agressie bestrijden.

Ons eerste minister is openlijk homoseksueel. Velen kunnen daarin een teken zien dat homoseksualiteit nu helemaal aanvaard is. Nochtans volgen de homofobe agressies elkaar op en wordt het voor velen ondraaglijk. In augustus werden in Brussel twee lesbiennes ineengeslagen, van één van hen werd de schedel tegen het voetpad stukgeslagen. Nog steeds in Brussel werd in homoseksueel met een stoel ineengeklopt. En dan hebben we het nog niet over de intussen ontelbaar geworden homofobe provocaties aan de homobars of “gay-friendly” bars.

Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen bevestigt dat deze realiteit nog steeds grotendeels onderschat wordt. Veel holebi’s durven immers geen klacht indienen, vaak uit angst voor en twijfels over de reacties van de politieagenten, die vaak blijk geven van weinig kiesheid in dit soort situaties. En ook op juridisch vlak loopt het fout. De rondzendbrief COL 14 (het signalement voor homofobe daden wordt immers niet altijd toegepast, de procureurs zelf zijn niet altijd geïnformeerd over een procedure die nochtans dateert van 2006!

Ondanks wetten die iedere homofobe discriminatie verbieden, ondanks wetten die het homohuwelijk en adoptie door homoseksuele koppels toestaan, blijft homofobie stevig verankerd in onze samenleving. Deze wetten zijn uiteraard nuttig, maar “de gelijkheid in juridische termen moet niet leiden tot een onderschatting van de realiteit van homofobie”, zoals het Centrum voor Gelijkheid van Kansen schrijft.

Indien een progressieve wetgeving effectief zou volstaan om te vechten tegen ongelijkheid, zouden vrouwen de eersten zijn om ervan te genieten en dat al lange tijd. Jammer genoeg is er niets van aan. Vandaag is het meer dan dringend om echte oplossingen te vinden opdat de horror van Luik nooit meer opnieuw plaatsvindt. Neem contact op met een vereniging in je buurt of met ons!

“Wettelijk is in België alles geregeld” Neen!

Deze wetten, geschreven en gedacht door en voor heteroseksuelen, zijn soms discriminerend, bijvoorbeeld in de materie van het bloeddonorschap. We zien ook dat de moeilijkheden en de lange duur van de adoptieprocedures ontmoedigend blijven voor homoseksuele paren. Er is een schrijnend gebrek aan voldoende personeel in de adoptiediensten om aan de vraag te beantwoorden. We merken ook dat er geen oproep komt naar homoseksuele paren in het kader van de pleegzorg, wat maakt dat sommige kinderen die behoefte hebben aan een veilig nest en aan liefde soms in instellingen belanden omdat men hen niet wil toewijzen aan een gezin dat “anders” is. Ook de medisch begeleide voortplanting (MBV) blijft een echte lijdensweg en bovendien zeer duur. Het recht om een ouder te zijn is een fundamenteel recht. We willen dan ook gratis gezondheidszorg voor iedereen, MBV inbegrepen. Een ander schandelijk probleem dat overblijft, is de psychiatrisering van transseksuelen. Gezien transseksuelen geen mentaal zieken zijn, moet het psychiatrisch handboek worden aangepast. Op officiële papieren zou geen vermelding van de sekse meer moeten staan. En tenslotte moeten we ook de uitzetting van sans-papiers bevechten, die soms terug worden gestuurd naar een land waar het feit holebitrans te zijn hen in gevaar brengt.

Gelijke rechten moeten nog gewonnen worden!

“Meer politie om te vechten tegen homofobie?” Neen!

In zijn algemene regeringsverklaring heeft de regering Di Rupo duidelijk zijn intentie aangekondigd “met de grootste vastberadenheid” te vechten tegen geweld ten opzichte van holebitrans-en. Helaas is er op het terrein allesbehalve iets veranderd. Zolang er tekorten zijn, zullen er ook conflicten en discriminaties zijn in de strijd voor de verdeling van de middelen. Of kan iemand ons uitleggen hoe je echte en veralgemeende preventie in het onderwijs organiseert zonder de nodige middelen en zonder het nodige personeel? Hoe vechten tegen discriminatie bij de aanwerving indien zoveel mensen vandaag in de werkloosheid zijn terechtgekomen? Hoe vechten tegen discriminatie op de woningmarkt indien er een tekort is aan betaalbare woningen? Hoe vechten tegen geweld op straat zonder de aanwezigheid van preventie-agenten, openbare verlichting en wijkprojecten? Of hoe vechten tegen nachtelijk geweld indien er ’s nachts geen openbaar vervoer rijdt?

Voor een sociaal programma dat beantwoordt aan de noden van de meerderheid van de mensen.

“Homofobie is een persoonlijk probleem”? Neen!

De moeilijkheden die holebi’s ondervinden op de arbeidsmarkt zijn een goed voorbeeld. Een opiniepeiling die gepubliceerd werd in het Franse blad Libération toont dat 28% van de loontrekkenden in de privésector zich niet “op hun gemak” voelden met het feit dat hun collega homoseksueel zou zijn. Het is een proportie die maakt dat de homoseksuele werkende één kans op drie heeft om zich onder de orders van een homofobe chef te bevinden. Een ander opmerkelijk resultaat van deze peiling is dat homoseksuelen gemiddeld 6% minder verdienen dan hun heteroseksuele collega’s. En dat voor hetzelfde niveau van scholing en verantwoordelijkheid, voor de loontrekkenden die werken in bedrijven van dezelfde grootte. Een loonkloof die oploopt tot 10,5% indien vergeleken wordt met hun getrouwde heteroseksuele collega’s! Dit cijfer is slechts een gemiddelde et gezien holebi’s niet altijd zichtbaar zijn op hun werkplaats, veronderstellen we dat voor hen die dat wel zijn de discriminatie nog verder oploopt.

Er is nood aan een collectieve strijd tegen homofobie.

“Homofobie is minder erg dan racisme of seksisme?” Neen!

In plaats van de antiracistische, antiseksistische en antihomofobe strijd tegen elkaar uit te spelen, zoals zo vaak gebeurt, kiezen wij ervoor ze te verbinden. Alle discriminaties zijn onaanvaardbaar en moeten bestreden worden. Wat ook de verspreide vooroordelen bij de één of de ander mogen zijn, is het zo dat we enkel samen met de andere onderdrukte en uitgebuite jongeren en werkenden de samenleving vooruit kunnen brengen. Zo gaf een literaire avond in Passa Porta gisteren het woord aan moslimmoeders die de coming out van hun zoon aanvaard hebben. Ze nemen vandaag ook deel aan de Belgian Pride! De 1% rijksten in de wereld beslissen alles, van de productie tot de verdeling van de rijkdom die nochtans geproduceerd wordt door het werk van de resterende 99%. Om de macht te behouden heeft die 1% er nood aan de 99% te verdelen om op die manier de strijd tegen hun privileges te verzwakken. Om het kapitalistische systeem te stoppen, moet de meerderheid zich organiseren en verenigen in een strijd voor een systeem dat functioneert ten dienste van de behoeften van de meerderheid en niet voor de superwinsten van een kleine minderheid. Om hiervan een realiteit te maken, is solidariteit onder alle jongeren en werkenden nodig.