Category: Asiel

Afgelopen zaterdag was er een betoging van diverse groepen die actief zijn voor de regularisatie van mensen-zonder-papieren. Tegen de achtergrond van de zoveelste dodelijke tragedie in Lampedusa en de moord door de Taliban op Aref, een Afghaanse vluchteling die niet in ons land mocht blijven, was de woede onder de betogers groot.

Verslag door Clément (Brussel). Hier vind je een fotoreeks door Pavel

De betoging was voorzien om te starten rond 14u aan het kruispunt Kunst-Wet. Rond 13u15 was er al een groep die begon te betogen. Dat was een uitdrukking van de enorme energie onder de mensen-zonder-papieren en hun sympathisanten. Het wees ook op de strijdbaarheid. Ondanks constante druk vanwege de politie verliep de betoging zonder incidenten. Er waren ongeveer 500 aanwezigen. De betoging eindigde voor het Europees Parlement waar de betogers riepen: “Europa moordenaar”. Ze wezen daarmee op de verantwoordelijkheid van de Europese gevestigde partijen in het drama van Lampedusa. Het Europees Parlement is natuurlijk een symbool, het probleem zit niet enkel daar maar bij het volledige systeem en de politieke en gewapende vertegenwoordigers van dit systeem. Die hebben geen enkele oplossing voor de crisissituatie die ze zelf gecreëerd hebben.

Op de betoging ontbrak het aan een syndicale aanwezigheid. Nochtans zijn de Afghaanse betogers, met of zonder papieren, ook gewone werkenden die net als hun collega’s soms lange uren kloppen op werven, in de horeca of elders. De Belgische vakbonden hebben een enorm sociaal gewicht dat voorlopig nog niet in deze strijd aan bod is gekomen. De groepen van mensen-zonder-papieren hebben slechts beperkte middelen en dreigen in de marginaliteit te geraken gezien het uitwijzingsbeleid en de brutale repressie door het staatsapparaat.

De gevestigde partijen (waaronder Ecolo en PS) maakten duidelijk dat ze niets zullen doen rond dit thema. Ze laten minister De Block doen en die wil haar logica tot in de uiterste consequenties doortrekken. Om zelfs maar beperkte toegevingen af te dwingen, zal een massale mobilisatie vanuit de arbeidersbeweging nodig zijn.

De situatie in Afghanistan of de doden in Lampedusa wijzen ook op de rol van imperialistische oorlogen. Deze worden mee door Europese landen gevoerd en leiden tot het economisch plunderen van de zogenaamde ‘ontwikkelende’ landen. Om tegen het imperialisme en tegen oorlog te strijden, hebben we eveneens een sterke krachtsverhouding nodig en speelt de arbeidersbeweging een cruciale rol.

Om nieuwe doden te vermijden, zal het nodig zijn dat we onze strijd organiseren en versterken. Op de betoging afgelopen zaterdag bleek het enthousiasme daarvoor alvast aanwezig te zijn.

De jonge Navid is naar Afghanistan terug gestuurd ondanks een brede steun om hem hier te houden. Voor minister De Block is het beleid niet asociaal omdat de afgelopen jaren 56% van de Afghaanse vluchtelingen bescherming kreeg in ons land, terwijl het Europese gemiddelde 49% bedraagt. Een cijfermatige discussie moet de aandacht van de essentie van het asociale en onmenselijke uitwijzingsbeleid afleiden. Deze regering heeft wel middelen om oorlog in Afghanistan te voeren, maar niet om de slachtoffers daarvan een toekomst aan te bieden.

Het schouwspel dat de minister en haar diensten aan de dag legden in de zaak van Navid Shariffi was niet bepaald proper. Er werd gesuggereerd dat de jonge Afghaan een leugenaar en zelfs een kleine crimineel was. Alles was goed om het onmogelijke niet te moeten uitleggen: de politiek van het terugsturen van mensen naar een land dat ze amper kennen en waar ze geen toekomst hebben, enkel en alleen om de harde asielcijfers in eigen land te laten kloppen.

Navid is geen alleenstaand geval. Honderden anonieme Afghaanse vluchtelingen zijn uitgeprocedeerd, vaak op willekeurige basis. De afgelopen drie jaar waren er 7.686 Afghaanse vluchtelingen in ons land. Daarvan kregen er 3.356 bescherming. De 4.300 anderen moeten maar opkrassen. De minister benadrukte dat uiteindelijk 56% van de Afghaanse vluchtelingen in ons land bescherming krijgt. Ongeveer de helft wordt dus gevraagd/gedwongen om terug te keren naar een land in oorlog.

Het zijn niet de Afghaanse vluchtelingen die verantwoordelijk zijn voor de oorlog en het geweld dat ze ontvluchten. Het zijn niet zij die de Taliban en co in hun land groot gemaakt hebben als strategisch wapen tegen de Russische inval destijds. Het zijn ook niet zij die allerhande krijgsheren hebben groot gemaakt en nadien een militaire invasie en bezetting hebben uitgelokt. Dat zijn nochtans wel allemaal factoren die van het leven in Afghanistan een regelrechte hel maken. De oorlogslogica wordt uiteraard niet in vraag gesteld, de Belgische steun aan de oorlog in Afghanistan al evenmin. Als minder dan de helft van de Afghaanse vluchtelingen naar de hel wordt terug gestuurd, zou dat getuigen van een ‘menselijk’ beleid.

De VZW Vrede gaf enkele cijfers: in 2012 gaf ons land 113 miljoen euro uit voor de militaire operatie in Afghanistan, een vlucht met een F16 kost 31.250 euro. De vredesgroep vraagt zich terecht af: “Wat zou je met dat geld allemaal niet kunnen doen voor de Afghaanse asielzoekers die hun door oorlog geteisterd land zijn ontvlucht?” Met een cijfermatige aanpak voert de minister eigenlijk een politiek van emotionele chantage om het onmenselijke asielbeleid goedgepraat te krijgen. Er wordt vaak aan toegevoegd dat we toch niet iedereen kunnen opvangen of nog: hoe meer miserie we binnenhalen, hoe meer onze welvaart op de helling wordt gezet. Verdeel-en-heers om willekeur goed te praten.

De zaak van Navid Shariffi maakt eens te meer het willekeurige karakter van het asielbeleid in ons land duidelijk. De jongeman had hier uitzicht op werk, heeft een vriendin en is al sinds zijn kleutertijd niet meer in Afghanistan geweest. Om de cijfers te laten kloppen, moet hij naar dat land zonder toekomst terug. Om dat standpunt te onderbouwen, wordt hij desnoods afgedaan als gewelddadig en een leugenaar. Dat de asieldiensten soms niet aarzelen om een loopje met de waarheid te nemen, ondervonden wij eerder ook al. Vorige week nog kwam een van de voortrekkers van de linkse Kasjmiri in ons land met een beslissing waarin zijn politieke activiteiten in ons land in vraag werden getrokken. Wij kennen de man vanop tal van politieke acties en er is heel wat bewijsmateriaal (waaronder foto’s op socialisme.be) die dat bevestigen. Eerder kregen we van verschillende vluchtelingen van Tamil afkomst te horen dat hen werd gezegd dat de situatie in Sri Lanka vandaag veilig genoeg is om uitgewezen te worden. Dat zijn waanzinnige standpunten waarbij wel bijzonder lichtzinnig wordt omgesprongen met het leven van vluchtelingen. De asieldiensten functioneren effectief als Romeinse keizers die op willekeurige basis een duim omhoog of omlaag houden, gericht op het percentage dat mag blijven volgens de autoriteiten.

In plaats van de slachtoffers van het oorlogsbeleid en de plunderpolitiek in de neokoloniale wereld aan te pakken, moeten we ons richten tegen de verantwoordelijken ervan: de oorlogszuchtige imperialisten en de winsthongerige multinationals. Zij creëren dermate wanhopige omstandigheden dat mensen zich genoodzaakt zien om have en goed achter te laten op zoek naar een leven met een toekomst. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier. Zolang er redenen zijn om te vluchten, zullen er menselijke drama’s zijn.

Wij verdedigen de eis van een algemene regularisatie om mensen uit de illegaliteit en bijhorend zwartwerk te halen. Dat ondermijnt immers alle arbeidsvoorwaarden en lonen. Daarnaast pleiten we ervoor om de multinationals aan te pakken in plaats van hun slachtoffers. De neokoloniale plunderpolitiek stoppen, is de enige manier om er duurzaam voor te zorgen dat niemand vanuit wanhoop op de vlucht moet. De multinationals aanpakken vereist een breuk met het kapitalisme en de opbouw van een samenleving waarin de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking centraal staan. Een socialistische samenleving dus.

15 jaar nadat Semira Adamu vermoord werd tijdens een poging tot gedwongen uitwijzing, werd ze in Brussel herdacht met een muzikale bijeenkomst. Het evenement werd georganiseerd door ‘Vrijzinnig Brussel’ en werd door tal van partners ondersteund. De eisen van de organisatoren omvatten onder meer de afschaffing van gesloten centra, stopzetting van uitwijzingen, veroordeling van politiegeweld en een herziening van het asiel- en migratiebeleid. Het 400-tal Afghaanse vluchtelingen die opkomen voor hun regularisatie en later op de week op politierepressie botsten, sloot zich bij het protest aan.

Verslag en foto’s door Boris (Brussel)

LSP was op de actie aanwezig met enkele militanten en een stand. Wij verdedigen de regularisatie van alle mensen zonder papieren en het recht op degelijk werk voor iedereen. Het brutale migratiebeleid is een gevolg van het systeem van kapitalistische uitbuiting. Het patronaat en haar politici voeren een plunderpolitiek in de neokoloniale wereld om de winsthonger te stillen.

Dezelfde politici keren zich vervolgens tegen de slachtoffers van hun beleid met als doel om de werkenden te verdelen met racisme en om over goedkope arbeidskrachten te beschikken die vervolgens een neerwaartse druk kunnen zetten op de lonen en arbeidsvoorwaarden van iedereen.

Wij denken dat de strijd van de mensen zonder papieren geen vertrouwen kan stellen in gevestigde partijen en bondgenoten moet zoeken onder de arbeidersbeweging.

Een nieuwe dag, een nieuwe aanval op onze democratische rechten. Vandaag is het de beurt aan Theo Francken (N-VA) om het recht van protest tegen uitwijzingen in twijfel te trekken. Als passagiers op een vliegtuig waarmee iemand uitgewezen wordt daartegen protesteren, moeten ze volgens Francken een forse boete krijgen. Dergelijk protest wil de N-VA’er immers aan banden leggen.

Bij de gedwongen uitwijzing van asielzoekers komt er al eens protest van medepassagiers die het niet aanvaarden dat iemand op dergelijke wijze wordt behandeld. Het Kamerlid van N-VA stelt vast dat 20 tot 30% van de gedwongen uitwijzingen mislukt. Bij protest op het vliegtuig zelf wordt de procedure bijna altijd afgebroken. Francken wil dergelijk protest strafbaar maken. Hij stelt hierover: “Zo’n verzet komt neer op de negatie van de bestaande wetgeving die democratisch tot stand kwam.” Wie zich niet zomaar neerlegt bij wat een meerderheid van parlementsleden heeft goedgekeurd, moet dus zwijgen. Vreemd om dat te horen van iemand die opkomt voor Vlaamse onafhankelijkheid, een ‘negatie van bestaande wetgeving die democratisch tot stand kwam’.

Francken en zijn medestanders van N-VA willen een wetsvoorstel indienen waarbij straffen worden opgelegd aan protesterende passagiers. Het voorstel is om deze passagiers uit het vliegtuig te zetten, op een zwarte lijst te plaatsen waardoor ze de luchthaven een tijdlang niet meer binnen mogen, een vliegverbod voor recidivisten op te leggen en een geldboete tot 6.000 euro. Wie het aandurft om het niet eens te zijn met het uitwijzingsbeleid moet dus hard aangepakt worden. Wellicht zou de N-VA’er nog het liefste hebben dat al wie het niet rond alles met hem eens is zo’n boetes krijgt.

Dit voorstel wil de N-VA bij een nieuw regeerakkoord na de verkiezingen van 2014 op tafel leggen. Het is een zoveelste poging om protest en het recht op actievoeren aan banden te leggen. Eerder zagen we ook al hoe GAS-boetes ingezet worden tegen betogingen (zoals de betoging tegen de rol van Monsanto in de voedselproductie) of tegen wie een mening durft te verkondigen (er waren voorbeelden van mensen die een boete kregen omdat ze een pamflet uitdeelden!). Eens dat aanvaard wordt, willen de conservatieven nog een stap verder gaan. Mondeling protesteren tegen een gedwongen uitwijzing behoort dan niet langer tot het recht op vrije meningsuiting maar het wordt een strafbaar feit.

Wij verzetten ons tegen het steeds verder afbrokken van onze democratische rechten. Het begint met de vervolging van kleine betogingen, willekeurige boetes voor jongeren en het ondermijnen van democratische rechten bij wie protesteert, maar dat is slechts een opstap naar meer repressieve maatregelen waardoor het uiteindelijk amper nog mogelijk is om collectief in actie te gaan. Als het lukt om kleine acties het zwijgen op te leggen, zal ook geprobeerd worden om stakingsposten en syndicale acties te stoppen. Deze aanvallen moeten door de arbeidersbeweging beantwoord worden. Het is door collectieve actie van de arbeidersbeweging dat democratische rechten zijn afgedwongen, deze kracht is dan ook het beste geplaatst om deze rechten te verdedigen. Met campagnes zoals tegen de GAS-boetes willen wij alvast mee het voortouw nemen. Doe mee!

Jaarlijkse betoging aan het gesloten asielcentrum van Vottem

Op 17 maart bestaat het gesloten asielcentrum van Vottem, nabij Luik, exact 14 jaar. In dat centrum worden mensen achter tralies gezet omwille van hun ‘misdaad’ om de miserie of de oorlog in hun land van oorsprong te ontvluchten. Er waren zowat 600 betogers die het einde van dergelijke centra eisten en de regularisatie van mensen-zonder-papieren. Met LSP waren we ook aanwezig. We vormden een delegatie die strijdbare slogans riep. ‘Niet de migranten zijn het probleem, het is het kapitalisme dat weg moet’, ‘Solidariteit met alle onderdrukten van de hele wereld’ of nog ‘werk, geen racisme, samen tegen kapitalisme’. Voor het centrum van Vottem was er nog een concert door het collectief ‘Aktivist music’, dat geëngageerde Luikse muzikanten verenigt.

Foto’s door Nico

Meer dan een maand geleden werd de socialistische Tamil-activist Muruganandam Murugathas bij hem thuis opgepakt om naar Sri Lanka gedeporteerd te worden. Vandaag wordt hij vrijgelaten na een positieve uitspraak in zijn nieuwe asielaanvraag. Bij zijn vrijlating houdt Thas eraan om iedereen te bedanken die tegen zijn mogelijke uitwijzing heeft geprotesteerd. Zonder deze brede steun was deze overwinning niet mogelijk geweest.

Begin november werd Thas opgepakt en naar het gesloten asielcentrum van Steenokkerzeel overgebracht. Aanleiding was de afwijzing van zijn regularisatieaanvraag. De afgelopen jaren diende Thas meerdere regularisatieaanvragen in. Hij woont immers sinds midden jaren 1990 in ons land en heeft hier een gezin met kinderen. Toch werd dit telkens opnieuw afgewezen en werd gedreigd met een uitwijzing.

Een nieuwe asielaanvraag wees op de nieuwe elementen van de afgelopen jaren: de bloedige eindfase van de oorlog in Sri Lanka in 2009 vormde een schok voor de volledige Tamilgemeenschap. Bij brutaal geweld vielen tienduizenden doden in Sri Lanka. Dit leidde ook onder Tamils in het buitenland tot een enorme woede.

Sommigen begonnen zich politiek te organiseren om de discussie aan te gaan over hoe we tot oplossingen kunnen komen met democratische en nationale rechten voor de Tamilbevolking in Sri Lanka. Met Tamil Solidariteit en LSP verdedigen we de noodzaak van eenheid van werkenden en onderdrukten in deze strijd die onderdeel vormt van de strijd voor fundamentele verandering, met name voor een socialistische omvorming van de samenleving.

In de nieuwe asielprocedure van Thas werden zijn politieke activiteiten uitgelegd. Samen met andere Tamil-activisten uit Antwerpen werden acties en campagnes opgezet rond de onderdrukking van Tamils in Sri Lanka, maar werd ook aansluiting gezocht bij de Belgische arbeidersbeweging. Zo nam Thas deel aan verschillende vakbondsacties, bezocht hij stakingspiketten en was hij actief in de verkiezingscampagne van Rood!

Tevens werd in de procedure gewezen op de gevaren bij een eventuele terugkeer naar Sri Lanka. De onderdrukking van de Tamilbevolking is verre van voorbij, de afgelopen weken werd bijvoorbeeld nog hardhandig opgetreden tegen protesterende studenten in Jaffna. Er zijn ook nog steeds gevangenenkampen voor politieke tegenstanders van het regime. Een aantal uitgewezen asielzoekers uit Europa werd bij een terugkeer naar Sri Lanka het slachtoffer van martelingen, gevangenschap en bedreigingen. Dat gebeurde doorgaans op basis van de ‘verdenking’ van politieke activiteiten.

In het geval van Thas is er geen sprake van ‘verdenking’, zijn politieke activiteiten zijn maar al te goed bekend bij het regime. Hij zat nog maar amper in Steenokkerzeel of hij kreeg op zijn GSM telefoon van de Sri Lankese ambassade met de vraag wanneer hij net terug zou gaan naar Sri Lanka en wat nu weer het adres van zijn vrouw en kinderen was. Dezelfde ambassade weigerde eerder stelselmatig om documenten te bezorgen waarmee Thas en zijn vrouw het nodige zouden kunnen doen om met elkaar te trouwen. Voor een kopie van hun geboorteaktes moesten Thas en zijn vrouw beroep doen op socialisten in Sri Lanka.

De campagne tegen de uitwijzing van Thas kreeg een brede steun. Een petitie kreeg online 620 handtekeningen en buiten het internet waren er ook nog tientallen handtekeningen. Er kwam steun van linkse politieke activisten, groeperingen en partijen. Lokale verkozenen steunden de petitie. Er was een blog voor de campagne en er kwam een video. De zaak van Thas werd aangehaald in het Europees Parlement. Europarlementslid Paul Murphy schreef ook een brief om de vrijlating van Thas te vragen. Zelfs vanuit Sri Lanka kwam er een brief om op de gevaren bij een terugkeer van Thas naar dat land te wijzen.

Vandaag is Thas vrij. Hij krijgt politiek asiel en zal in de komende weken met Tamil Solidariteit verder opkomen voor de rechten van de Tamilbevolking en alle onderdrukten ter wereld. Thas bedankt iedereen die hem gesteund heeft, deze solidariteit vormt een cruciaal element om voor een betere toekomst te kunnen opkomen.

Het was een spannende nacht voor Thas, de Tamil-activist uit Berchem die na 18 jaar ons land dreigt uitgezet te worden en daartoe in Steenokkerzeel vast zit. Er was immers een vlucht voor hem geboekt op vrijdagochtend. Een eerste vlucht kan hij weigeren, bij een tweede vlucht is er politiebegeleiding. Hij kreeg reeds telefoon van de ambassade, een weinig verholen dreigement. Maar de vlucht is niet doorgegaan.

Foto hiernaast: Thas op het weekend Socialisme 2012 van LSP

Dat er zo snel een vlucht werd geboekt, is opvallend. Zeker aangezien zowel in Groot-Brittannië als in Nederland is beslist om geen Tamil-activisten naar Sri Lanka uit te wijzen. De Tamil-gemeenschap in ons land is kleiner, het aantal activisten is beperkter. Hierdoor is er nog geen geval geweest van een activist die werd terug gestuurd, wel werden er al andere Tamils terug gestuurd.

Thas kreeg het bericht op woensdagavond en donderdag werd de hele dag hard gewerkt aan een beroep om de uitwijzing te schorsen en tevens een beroep om het uitwijzingsbevel te vernietigen. Aan de reactie op het schorsingsbevel valt op te merken of de zaak ernstig wordt genomen of niet. Het was mogelijk dat de schorsing meteen zou behandeld worden, zelfs in de loop van de nacht. Gelukkig was dit niet het geval en kwam deze nacht in Steenokkerzeel een bevrijdende fax dat de geplande uitwijzing van vandaag niet zou doorgaan.

Op donderdagochtend kreeg Thas telefoon van de Sri Lankese ambassade in ons land. Terwijl die ambassade anders bijzonder veel tijd nodig heeft om gelijk wat te ondernemen voor mensen van Tamil-afkomst, waren ze er nu snel bij om Thas te bellen. Ze vroegen waar hij was en of hij zou terugkeren. Tevens vroegen ze naar het adres van zijn vrouw en kinderen, alsof ze dat nog niet hadden. Ze slaagden er immers in om meteen zijn dossier erbij te nemen en hem op zijn GSM te bellen. Hoe anders kan het telefoongesprek worden geïnterpreteerd dan intimidatie?

Voorlopig komt er geen uitwijzing, maar ongetwijfeld zal er snel een tweede poging volgen. De juridische afhandeling van deze zaak lijkt op een Russische roulette, maar er hangt wel een mensenleven van af. Deze middag wordt de schorsing al behandeld. Als dat slecht uitvalt, kan er spoedig een tweede poging tot uitwijzing volgen.

De brede steun voor Thas en de campagne zijn elementen die ook in het juridische dossier worden uitgespeeld. We zullen de druk blijven opvoeren. Terugsturen mag immers geen optie zijn. Net zoals in Groot-Brittannië en Nederland moet de Belgische overheid stoppen met het terugsturen van Tamil-activisten naar Sri Lanka.

Video: laat Thas hier blijven