Category: Petrochemie

Sinds begin deze week is er sociale onrust gevoerd bij GSK in Waver, een farmaceutisch bedrijf met zowat 4.000 personeelsleden in Waver. De onderhandelingen over een collectieve arbeidsovereenkomst verlopen bijzonder moeilijk. Terwijl bij dergelijke onderhandelingen de vertegenwoordigers van de werknemers doorgaans een eisenbundel op tafel leggen, kwam de directie nu met een asociale agenda naar de onderhandelingen. Na enkele stakingsdagen moest de directie inbinden en alsnog ernstige onderhandelingen voeren.

De directie stelde de groepsverzekering in vraag. Het beheer van de pensioenverzekeringen zou worden toegewezen aan een groep van financiële experts die met het geld van de arbeiders zouden kunnen spelen op de financiële markten en daarvoor ruim vergoed zouden worden. Deze groep experts zou in de plaats komen van de verzekeringsinstelling waar momenteel mee wordt gewerkt. De vakbonden hebben berekend dat de nieuwe formule een hele laag arbeiders meer dan 20.000 euro kan kosten in vergelijking met de vroegere formule.

De directie wil dit jaar geen enkele loonsverhoging toelaten en deze volgend jaar beperken tot 0,3%. Voor de topmanagers ziet het plaatje er wel rooskleurig uit: zij kunnen op extra bonussen rekenen als gevolg van de goede resultaten van GSK.

De eisen van het personeel werden volledig genegeerd door de directie. Er komt geen loonsverhoging, geen herziening van de premies, geen verhoging van de verplaatsingskosten, geen toenadering tussen het statuut van bedienden en werklieden,… Het gaat eigenlijk om onderhandelingen in één richting waarbij het personeel moet toegeven.

Maandag was er een personeelsvergadering waar werd gesteld dat de onderhandelingen totaal vast zitten. Het personeel was het beu en eiste een reactie van de directie, maar die kondigde aan dat er pas de volgende dag tijd was voor een gesprek met de vertegenwoordigers van de vakbonden. Daarmee maakte de directie nogmaals duidelijk dat de wensen van het personeel voor haar geen prioriteit zijn. Dinsdag verklaarde de HR-verantwoordelijke dat de arbeiders geen pion zijn en dat er geen enkel verschil zou zijn tussen de arbeiders en de bedienden op het vlak van de pensioenverzekering. De arbeiders in Waver legden de productiesite plat en werden al gauw gevolgd door de arbeiders van Rixensart die uit solidariteit meededen en tenslotte gingen ook de arbeiders in Gembloux in staking. Er werden stakersposten opgezet, niet om de toegang tot het bedrijf te blokkeren zoals enkele media berichtten, maar om het ongenoegen te uiten. Toen de arbeiders het werk neerlegden, waren de verantwoordelijken van de directie plots meteen beschikbaar om met de vakbonden te spreken. Er werd een verzoeningsvergadering gepland.

Uiteindelijk werden dinsdagavond laat dan toch nieuwe onderhandelingen opgestart. Woensdag werd een voorakkoord gesloten dat door de vakbondsvertegenwoordigers als ‘evenwichtig’ werd omschreven. Het personeel besloot hierop om het werk te hervatten. De directie is alvast gewaarschuwd: indien er geen respect voor het personeel wordt getoond, dan zal het personeel dat via collectieve acties afdwingen.

Eind juli werden twee delegees afgedankt bij Clariant, een Zwitsers chemiebedrijf. Op een vergadering die door de voorzitster van de Paritaire Commissie werd bijeengeroepen, kondigde de directie onverwacht aan dat twee delegees van de Algemene Centrale (ABVV) aan de deur worden gezet. Dit gebeurde vlak voor het jaarlijkse verlof in het bedrijf.

Clariant is gevestigd in het wetenschappelijk park Fleming in Louvain-La-Neuve. Het chemiebedrijf heeft de ontslagprocedure niet nageleefd. Er werd enkel gesteld dat er sprake was van een “vertrouwensbreuk”. De ware reden is het feit dat de twee delegees een sterke syndicale werking hebben opgebouwd in het kleine bedrijf. Ze gingen meermaals in tegen de inbreuken op de arbeidswetgeving en dat kwam niet goed aan bij de directie. Die wil de vakbonden nu het zwijgen opleggen.

Dit bedrijf telt een 45-tal arbeiders en een 80-tal bedienden. Eerder werden al zes bedienden afgedankt. Er zijn veel werknemers van Marokkaanse afkomst. Ook de twee delegees, Kamal en Mohamed, zijn migranten. Ze werkten al jarenlang in het bedrijf. Eind juli werd actie gevoerd tegen hun afdanking. Tot en met 15 augustus is er collectief verlof. De directie hoopt wellicht dat het protest nadien wel zal gaan liggen.

Op een verzoeningsvergadering van het paritair comité van de scheikunde weigerde de directe te onderhandelen omdat de twee afgedankte delegees aanwezig waren. Het personeel eist de heropname van de twee. Eerder werd bij petroleumbedrijf BRC in Antwerpen duidelijk gemaakt dat vastberaden en aanhoudende acties de directie tot toegevingen kunnen aanzetten. Eerder deze zomer werden twee afgedankte delegees terug opgenomen na verschillende acties.

De vakbonden moeten zich voorbereiden om vanaf 16 augustus de strijd voort te zetten met een duidelijke eis: de reïntegratie van de twee delegees. Het personeel van het bedrijf heeft daar alle belang bij: zonder delegees is het waarschijnlijk dat nog afdankingen zullen volgen waarbij de ontslagregels niet worden nageleefd. Ook de bredere arbeidersbeweging heeft er belang bij: na de reïntegratie van de delegees bij BRC komt het er op aan om de druk hoog te houden en op basis van acties en strijd een einde te maken aan het afdanken van delegees!

Bij BRC (Petroplus) in de Antwerpse haven werd deze morgen opnieuw actie gevoerd. Ook in andere bedrijven van de petroleumsector blijft het gezien het uitblijven van een sector-cao woelig. Maar bij BRC is het patronaat nog een stap verder gegaan met het afdanken van drie werknemers omwille van syndicale acties. Het bedrijf werd deze morgen geblokkeerd.

Vanaf half zes stond er een piket voor de poorten van BRC. Ondanks het feit dat dit de derde mobilisatie op drie weken tijd was, ging het opnieuw om een goed bijgewoond piket. Aanwezig waren verschillende delegees en militanten, zowel uit de sector als uit solidariteit. De directie van BRC werd de toegang tot het bedrijf ontzegd.

De komende weken wordt de productie bij BRC volledig stil gelegd waardoor deze vorm van actie niet meteen zal worden herhaald. Maar wel is het duidelijk dat de strijd voor de heropname van de drie afgedankte werknemers zal voortgaan. Er worden nieuwe stakingsacties gepland om de heropstart van BRC zo lang mogelijk tegen te houden. De strijd voor de heropname van de drie afgedankte werknemers zou daarnaast best onderdeel worden van een nationale vakbondscampagne tegen het afdanken van delegees. Daarnaast gaat ook de strijd voor een degelijke collectieve arbeidsovereenkomst in de sector verder. Wordt vervolgd.

• Verslag van de actie op 23 juni
• Verslag van de actie op 30 juni
• Nationale campagne tegen afdanken van delegees nodig

Foto’s van deze morgen door Jente

Deze morgen kwamen vakbondsmilitanten uit de Antwerpse petroleumsector bijeen voor de poorten van de raffinaderij BRC. Aanleiding was het ontslag van personeelsleden wegens een syndicale actie tegen het uitblijven van een akkoord in de petroleumsector. De militanten protesteerden tegen het ontslag van hun werkmakkers en voor het respecteren van het recht op collectieve actie. Volgende week donderdag is er een nieuwe actie voorzien waarvoor nationaal wordt gemobiliseerd. Afspraak is dan om 6u voor de poorten van BRC aan de Scheldelaan in Antwerpen.

Foto’s door Jente

Zij mag het geld voor betere doeleinden gebruiken

Persbericht van het gemeenschappelijk vakbondsfront

Het gemeenschappelijk vakbondsfront roept alle werknemers van de petroleumsector op te protesteren tegen het onmiddellijke ontslag van 3 werknemers bij de Antwerpse olieraffinaderij BRC. Vrijdagochtend 24 juni wordt actie gevoerd voor de poorten van het bedrijf. En op donderdag 30 juni wordt een nationale actie gevoerd, ook voor de poorten van het bedrijf.

De ontslagen steunen op geen enkele grond. De directie roept trouwens geen zware fout in en betaalt alle verbrekingsvergoedingen uit. Die lopen hoog op omdat twee van de ontslagen werknemers vakbondsafgevaardigden van het ABVV zijn.

Geen zware fout, maar diezelfde directie verklaart in de media wel dat het gaat over wangedrag, intimidatie van een bewakingsagent en bedreiging van diens familie.

Een dergelijke leugenachtige voorstelling van zaken is wel bijzonder ongewoon voor een Zwitserse directie die prat gaat op de onkreukbare reputatie van de Alpenstaat.

Er zijn bij BRC enkele ludieke acties geweest, naar aanleiding van de moeilijke onderhandelingen over een nieuw sectoraal akkoord. De wielen van enkele kleine auto’s die uitsluitend gebruikt worden voor verplaatsingen op het bedrijfsterrein werden afgenomen, de bedrijfsvlag werd vervangen door een vakbondsvlag. Een bewakingsagent werd door de directie onder druk gezet om de namen van de actievoerders bekend te maken. Vakbondsmensen wilden hem zeggen dat hem niets werd verweten. Ze telefoneerden hem twee keer maar konden hem niet aan de lijn krijgen. Ziedaar het relaas van de feiten.

Leugens zijn dan wel ongewoon, maar wat helemaal niet ongewoon is voor deze Zwitserse directie is haar grenzeloze hekel aan vakbonden en syndicale rechten. Dat soort Belgische gewoonten stellen voor algemeen directeur Massenhaurer naar eigen zeggen grote problemen.

En dus wordt de daad bij het woord gevoegd. De directie van BRC onderneemt een poging om de vakbonden in haar bedrijf monddood te maken. Ludieke acties die sinds jaar en dag een traditie zijn in de petroleumsector, die niemand in gevaar brengen en die niet als diefstal kunnen worden bestempeld, worden aangewend om syndicale actievoerders op staande voet te ontslaan. Dat is uiteraard onaanvaardbaar.

Het gemeenschappelijk vakbondsfront eist dat de drie ontslagen werknemers gere-integreerd worden bij BRC. Het nodigt de directie ook uit de aanzienlijke verbrekingsvergoedingen voor andere en betere doeleinden te gebruiken. Bijvoorbeeld, om wat minder gierig te zijn bij de onderhandelingen over een nieuwe collectieve arbeidsovereenkomst.

De acties op 24 en 30 juni hebben plaats vanaf 6 uur voor de poorten van BRC, Scheldelaan 490, Antwerpen Haven 663.

Eind mei was chemiebedrijf Evonik er als eerste bij om een loonsverhoging boven de loonnorm van 0,3% toe te kennen. Het weekblad Trends titelde: “Loonsverhoging Evonik ergert chemiesector”. Maar het duurde niet lang vooraleer Evonik werd gevolgd door Bayer waar een ontwerp van CAO aan het personeel wordt voorgelegd. Daarin wordt eveneens 3% loonsverhoging tegen 1 januari 2013 voorgesteld.

Bij Evonik komt er in 2011 1,2% bij en in 2012 1,8%. De loonsverhogingen zijn een compensatie voor de grote winsten die worden geboekt. Bij het vroegere Degussa gaat het om 122 miljoen euro in 2010. Bayer was vorig jaar goed voor 167 miljoen euro winst. Het bedrijf betaalde daar overigens slechts 2,95% belastingen op. De stijgende winsten komen er ondanks een afname van het aantal personeelsleden.

Tegen die achtergrond worden loonsverhogingen geëist die verder gaan dan de 0,3% die door de loonnorm werd vastgelegd. Na Evonik werd ook bij Bayer een voorstel gedaan dat boven deze loonnorm ligt: 1,2% vanaf 1.1.2011, 0,7% vanaf 1.1.2012 en 1,1% vanaf 1.1.2013. Samen is dat eveneens goed voor 3%.

Het patronaat doet er alles aan om te vermijden dat dit als een voorbeeld wordt gezien in andere sectoren. Trends kopte dat de verhoging bij Evonik de “chemiesector ergert”. Wellicht bedoelt het magazine dat de 3% het patronaat in andere bedrijven ergert? Bij Evonik werd verklaard dat een loonsverhoging noodzakelijk is om de job aantrekkelijker te maken. Na Evonik en Bayer volgen er onderhandelingen bij Lanxess (september) en BASF (eind dit jaar).

Het ontwerp van CAO bij Bayer wordt momenteel voorgesteld aan het personeel en hierna volgt een referendum op maandag 27 en dinsdag 28 juni.

Het overleg in de petroleumsector zit muurvast. Er waren al zes onderhandelingsronden, maar de werkgevers blijven op hun standpunt staan. Ondanks de grote winsten in de sector, willen ze niet dat de werknemers daarvan kunnen meegenieten. De vier centrale sociale eisen van het personeel worden zonder meer afgewezen. Op die manier organiseren de werkgevers chaos in de sector. De afgelopen dagen waren er al verschillende syndicale acties.

Verslag en foto’s door Jente (Antwerpen)

Gisteren werd onder meer actie gevoerd aan het opslagbedrijf VOPAK in de Antwerpse haven. Die actie kaderde in een hele reeks acties in de sector waarvan heel wat berichtgeving wordt geplaatst op de site sectoracties.trabvv.be. Een dergelijke actiesite is erg nuttig om een vollediger beeld te hebben op de verschillende acties en de gevoeligheden onder het personeel.

Met LSP trokken we gisteren naar de actie aan VOPAK. Ook onder meer Erik De Bruyn (Rood!) was daar aanwezig om de steun van Rood! voor de eisen van het personeel te betuigen. Aan VOPAK legde ABVV-delegee Bert D’Hondt ons uit waarover het ongenoegen gaat: “Er zijn vier belangrijke sociale eisen: het recht om een dagfunctie te krijgen voor wie al lang in shiften werkt. Ten tweede willen we een tewerkstellingscel in de sector om bij collectief ontslag personeel in andere petroleumbedrijven tewerk te stellen. Ten derde is er de eis van wat we hier een ‘oudepekesdag’ noemen. Net zoals in bijvoorbeeld de social-profit willen we dat personeel vanaf een bepaalde leeftijd recht heeft op extra rustdagen. De vierde eis is die van een ‘tweede pensioenpijler’ voor alle werknemers in de sector. Verder is er ook een vijfde eis, waarbij het eigenlijk om peanuts gaat, namelijk de 0,3% opslag die we in 2012 zouden krijgen.”

Na zes onderhandelingsronden blijft de patroonsfederatie de eisen van het personeel afwijzen. Vandaag (donderdag) is een nieuwe verzoening gepland, maar tot dan wordt voortgegaan met de acties. De steun voor de acties is groot, zowel onder arbeiders, bedienden en zelfs kaderleden. Tot aan de verzoening is er “totale chaos” in de sector. Dat is het ordewoord waarmee actie wordt gevoerd en dit op verschillende manieren. Er zijn in een aantal bedrijven informatievergaderingen, er zijn stiptheidsacties waarbij overuren worden geweigerd en er zijn ook stakingsacties. Zo is er in de raffinaderij van Total minimum-en veiligheidsbezetting. Op de raffinaderij van ESSO werden geen vergunningen uitgereikt waardoor contractors niet konden werken. Door deze acties raken de klanten ongeduldig. Zij moeten nu wachten, net zoals het personeel wacht op het standpunt van de werkgevers inzake hun sociale eisen.

De acties in de petroleumsector zijn goed georganiseerd en gecoördineerd. Er wordt nadruk gelegd op betrokkenheid van al het personeel door de actievormen aan te passen naargelang het bedrijf. Bovendien is er een goede informatieverstrekking over de diverse acties. Op de traditionele media moeten de werknemers daartoe niet rekenen, dus doen ze het maar zelf op de infoblog ‘Petroleumsector in actie’.

Eind juli konden we in de media nog lezen dat de resultaten van Solvay alle verwachtingen overtroffen. In het tweede kwartaal van 2010 groeide de omzet van de activiteiten naast de farmaceutica met 32% tegenover het tweede kwartaal van 2009. Nu weerklinkt een andere boodschap: 800 jobs bedreigd op wereldvlak waarvan 150 to 160 in België. De procedure-Renault werd opgestart.

Artikel door Nadine Mertens, voormalig delegee bij Solvay

Een procedure-Renault bij een onderneming in een goede financiële gezondheid, dat is toch wat vreemd. Het bedrijf Solvay probeert zichzelf een imago van “sociaal” bedrijf aan te meten, de bazen zouden er in harmonie omgaan met de arbeiders die vrolijk komen werken terwijl er van bovenaf lonen worden toegekend die boven het gemiddelde liggen. Dat is het imago dat het bedrijf al met zich mee draagt sinds het werd opgericht door Ernest Solvay.

Dat klinkt goed, maar het heeft betrekking op het oude bedrijf Solvay & co. Het bedrijf heeft vandaag niets meer te maken met dat paternalistische imago. Sinds de omvorming van het bedrijf in een Naamloze Vennootschap werd de politiek van “hartelijke zaken” vervangen door een van “harde zaken”. Het belang van de arbeiders werd ondergeschikt gemaakt aan het belang van de aandeelhouders (de families Solvay, Janssen en anderen). De lonen zijn geleidelijk opgeschoven naar de mediaan van de nationale lonen, de sociale voordelen werden stukje bij beetje afgebouwd.

Sinds begin jaren 1980 heeft het bedrijf steeds meer dividenden uitbetaald aan de aandeelhouders. Tegelijk werden de sociale voordelen afgebouwd, onder meer door voor het baremieke personeel een collectieve overeenkomst te sluiten inzake brugpensioen dat niet bepaald gunstig was voor het personeel.

De afgelopen 20 jaar zijn er tal van studies uitgevoerd om na te gaan hoe het bedrijf meer “performant” kon worden gemaakt en hoe de “vaste kosten” konden worden gedrukt. Honderden jobs gingen daarbij verloren. Het bedrijf werd opgedeeld in onafhankelijke bedrijfseenheden, wat meteen ook de mogelijkheid bood om de boekhouding op te smukken. Het onderzoek en de centrale administratie bleven gecentraliseerd in ons land. De organisatie in eenheden heeft ertoe geleid dat verschillende activiteiten samen met het personeel werden afgestoten.

Sinds kort worden zelfs de kaders, die zich steeds hadden verzet tegen een syndicale vertegenwoordiging bij Solvay, aangesproken met voorstellen om een brugpensioen op te leggen. De baremieke bedienden krijgen de keuze tussen blijven of vertrekken, maar de voorstellen om te vertrekken worden steeds dwingender.

Vandaag wordt een stap verder gegaan. De procedure-Renault wordt opgestart. De directie stelt meteen gerust: alles wordt eraan gedaan om de aangekondigde ontslagen zo zacht mogelijk te laten gebeuren. Dat is betwijfelbaar, alle werknemers die in aanmerking kwamen voor een brugpensioen werden immers al aangesproken.

Nu moeten nog eens 150 tot 160 werknemers weg waarbij dit jobverlies niet meer kon worden opgevangen door een collectieve regeling zoals brugpensioen.

Dat geeft een beter beeld op de omvang van de herstructurering. Deze herstructurering werd doorgevoerd na de beslissing om verschillende bedrijfseenheden naar Azië en Latijns-Amerika te verplaatsen. Ook hier zien we de gevolgen van de globalisering. Het bedrijf Solvay kent geen traditie van syndicale strijd, maar de syndicalisatiegraad is er nog steeds hoog.

De aankondiging van de afdankingen is een slag in het gezicht van het personeel en de delegees. De delegees van BBTK (Setca) kunnen daarbij geen beroep doen op hun secretaris die hen jarenlang heeft bijgestaan. Die secretaris werd immers door de vakbond afgedankt op basis van een ver gezochte “dringende” reden. Op een cruciaal ogenblik, nu de procedure-Renault is ingezet, moeten de delegees het doen met secretarissen die het terrein niet kennen. Die doen misschien wel hun best, maar het betekent toch een verzwakking voor de arbeiders.