De afkeer tegen de gevestigde partijen wordt steeds groter. Dat ligt niet zozeer aan de personen die daar de dienst uitmaken, maar wel aan hun falen om te antwoorden op de economische en sociale crisis, de vluchtelingencrisis of nog de klimaatramp die steeds groter wordt. In plaats van daarop te antwoorden, verdedigen de gevestigde politici de rijksten in het steeds ongelijkere systeem. Op onze sociale zekerheid besparen ze om de fiscale paradijzen van de kapitalisten te spekken.
Artikel door Emily (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Als de politici bij het verdedigen van de superrijken zelf ook langs de kassa kunnen passeren, aarzelen ze niet om dit te doen. Dit kan doorgaans op legale wijze. De uitspraak van Louis Michel dat een maandloon van ‘amper’ 4.800 euro zou leiden tot een “wereldvreemd parlement vol ambtenaren en leerkrachten” bevestigt enkel hoe ver hun wereld van de onze staat. Niet verwonderlijk dat steeds meer mensen elders gaan kijken voor politieke antwoorden.
Het asociale besparingsbeleid van het establishment leidt tot werkloosheid en tekorten. Trump (VS), Wilders (Nederland), Le Pen (Frankrijk) en anderen spelen daarop in. Ze leggen de verantwoordelijkheid bij zondebokken: migranten, vluchtelingen, werklozen, … De echte verantwoordelijken – de 1% rijksten – worden ongemoeid gelaten. Die superrijken kunnen hun machtspositie behouden door de overgrote meerderheid van gewone werkenden en hun gezinnen tegen elkaar op te zetten: verdelen om te heersen.
Bouw mee aan het verzet!
Op 16 maart is er in Antwerpen een haatmars van extreemrechts, de Nationalistische Studentenvereniging (officieuze studentenclub van het Vlaams Belang). Die betoging trekt elk jaar een bont gezelschap van neonazi’s naast kopstukken van het VB. Volgens de NSV willen ze met dit soort acties een ‘conservatieve revolutie’ voorbereiden. Wij willen de straten niet overlaten aan extreemrechts en houden een tegenbetoging: een mars tegen racisme en haat. We keren ons tegen verdeeldheid en tegen het asociaal beleid.
De mars tegen racisme op 16 maart vindt een dag na de Nederlandse verkiezingen plaats. Daarin dreigt de PVV van Geert Wilders te winnen. Een maand later, op 23 april, kan Marine Le Pen scoren in de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen. Als dit gebeurt, moeten we overgaan tot acties uit solidariteit met het protest tegen racisme in Frankrijk, maar ook tegen extreemrechts bij ons.
De opbouw van strijd tegen Trump in de VS is indrukwekkend. We kunnen er inspiratie uit halen, maar tegelijk is het belangrijk dat we het ondersteunen met onze solidariteit. De acties tijdens het bezoek van Trump aan België op 24 en 25 mei kunnen wel eens erg groot worden. Begin vandaag al mee te bouwen aan het succes van die acties!
In de VS zullen er op de Internationale Vrouwendag (8 maart) grote acties zijn. Eerder namen vrouwen het voortouw in de acties tijdens de eedaflegging van Trump. Ook bij ons groeit het protest tegen seksisme en onderdrukking. Op 12 maart wordt de nieuwe vrouwenrechtencampagne ROSA gelanceerd om het verzet te versterken.
Bouwen aan een alternatief
De slachtoffers van het asociale beleid moeten aan hetzelfde zeel trekken. Met de Actief Linkse Studenten en LSP willen we iedereen organiseren die samen wil strijden tegen besparingen, tegen discriminatie en tegen het systeem dat hiertoe leidt: het kapitalisme.
We betogen, houden meetings en acties en we willen collectief de discussie aangaan over hoe we tot een andere samenleving kunnen komen: een democratisch socialistische samenleving in het belang van de meerderheid van de bevolking in plaats van de 1% rijksten.
Trump is president van de VS. Op 15 maart kan Geert Wilders de Nederlandse verkiezingen winnen. Daarna kan Marine Le Pen van het FN het ook goed doen in Frankrijk. We moeten hun verdeel-en-heerspolitiek beantwoorden.
In de VS kwamen er al miljoenen mensen op straat tegen Trumps agenda van haat. Er waren de “Million Women’s Marches” tegen racisme, seksisme, homofobie en het asociaal beleid. Bezettingen en betogingen zorgden voor een blokkering van een deel van het inreisverbod. Massaal protest kan Trump, Wilders, Le Pen, … stoppen.
Het asociale besparingsbeleid van het establishment zorgt voor werkloosheid, corruptie en tekorten. Figuren als Trump en Le Pen spelen daarop in. Zij leggen de verantwoordelijkheid bij zondebokken: migranten, vluchtelingen, werklozen, … Dat is hoe racisme, seksisme en homofobie ontstaan.
De echte verantwoordelijken voor de enorme ongelijkheid – de 1% rijksten – worden ongemoeid gelaten. De 8 rijksten bezitten evenveel als de armste helft van de wereldbevolking. Hoe ze hun macht behouden? Door de armste meerderheid van de bevolking tegen elkaar op te zetten.
Dit gebeurt ook bij ons. De Wever en zijn Antwerps stadsbestuur haalden al uit naar Berbers, vluchtelingen, sociaal werkers of stakende chemie-arbeiders. Theo Francken van N-VA zei dat we “niet zo hysterisch” moeten doen over de muslimban van Trump. Ondertussen gaan ze door met een beleid van sociale afbraak waarmee alle maatschappelijke problemen groter worden.
Hoe hen stoppen?
Het neoliberale kapitalisme is rampzalig voor de meerderheid van de bevolking. Het leidt tot werkloosheid, tekorten, oorlog, … Enkel een duidelijk links alternatief kan daarop antwoorden. Volgens peilingen had Bernie Sanders de verkiezingen kunnen winnen van Trump.
De ervaring van de VS toont ook dat strijd kan lonen. Een deel van de muslimban is onder druk van massaal protest opgeschort. Laten we daar een voorbeeld aan nemen. Protesteer mee tegen het reactionaire beleid!
Laat we met de slachtoffers van het asociale beleid samen op straat komen rond eisen als gratis en degelijk onderwijs; jobs, geen racisme; mijn lichaam, mijn keuze: stop seksisme; … Samen komen wij op voor iets beters!
16 maart 2017 – anti-NSV betoging!
De betoging tegen racisme, haat en verdeeldheid van 16 maart is gericht tegen een haatmars van extreemrechts (Nationalistische Studentenvereniging) diezelfde avond. Op die haatmars komen tal van neonazi’s bijeen. Met een vreedzame anti-NSV betoging willen we onze straten niet overlaten aan het geweld van extreemrechts. Doe mee!
2017 wordt het jaar waarin Trump officieel president wordt van de Verenigde Staten. Op 20 januari legt hij de eed af. Miljoenen jongeren en werkenden over heel de wereld zullen die dag met afschuw beleven. Op verschillende plaatsen in de Verenigde Staten zullen dat weekend duizenden en tienduizenden mensen op straat komen. De vrouwenmars in Washington DC op 21 januari kan wel eens heel groot worden. Op 20 januari zullen in het hele land studentenacties plaatsvinden, terwijl er wereldwijd solidariteitsacties zullen georganiseerd worden. In België organiseert ALS volgende acties:
Hasselt: DONDERDAG 19/01 – 19u30 – Café De Volksmacht, Station Hasselt : Meeting #ResistTrump
Brussel: 17u00 – Muntplein: Lights for Rights! – Brussels Women’s March (Facebook). ALS steunt deze solidariteitsactie en zal daar aanwezig zijn. Kom naar onze stand!
Gent: 18u30 tot 19u30 – Korenmarkt: Solidariteitsoptocht en Open Micro (Facebook)
Antwerpen: 18u30 tot 19u30 – Groenplaats: Solidariteitsactie en Open Micro (Facebook)
Leuven: 15u45 tot 16u45 – Martelarenplein: Solidariteitsactie
Luik: 17u30 tot 18u30 – Stadhuis (Place du marché) – Solidariteitsactie (Facebook)
Bergen: 18u00 tot 19u00 – Place roosevelt – Solidariteitsactie (Facebook)
We roepen tevens op tot deelname aan de actie in Amsterdam (Nederland) om 19u aan de Dam.
De Actief Linkse Studenten onderstrepen het belang van zulke protesten. Sommigen beweren dat we eerst de resultaten van zijn beleid moeten afwachten. Maar zijn huidige voorstellen en het reactionaire en conservatieve kabinet dat hij aan het samenstellen is, laten weinig aan de verbeelding over.
Dat horrorkabinet zou bestaan uit adviseurs als Steve Bannon van Breitbart News, dat niet aarzelt om racistisch extreemrechts een vrije tribune te geven, en een veiligheidsadviseur generaal Michael Kelly die verklaarde dat de islam een “kanker” is. De minister van Onderwijs wordt een tegenstander van openbaar onderwijs, de minister van Arbeid een topman van een fastfoodbedrijf die gekant is tegen een verhoging van het minimumloon, als minister van Binnenlandse Zaken een gezworen tegenstander van uitstootcontroles bij steenkoolcentrales. Daarnaast wil hij de samenstelling van het Hooggerechtshof aanpassen om de abortuswetgeving strenger te maken of de vakbondsrechten in de publieke sector aan banden leggen.
Het is duidelijk: sociaal en ecologisch, voor werkenden en vrouwen en immigranten in het bijzonder, wordt zijn beleid een regelrechte ramp. De protesten op 20 & 21 januari zijn dan ook cruciaal om het verzet op te bouwen en de druk tegen zijn beleid op te voeren.
Wij willen met solidariteitsacties de bekommernissen van de Amerikaanse arbeiders, vrouwen en jongeren delen en hun protest ondersteunen. We zullen solidariteitsboodschappen (brieven, foto’s van acties) sturen naar actiegroepen in de VS. Bovendien denken we dat het rechts-populisme van Trump niet beperkt hoeft te blijven tot de VS alleen. Wij hebben ons consistent verzet tegen het verhaal dat steun voor Trump enkel of vooral ingegeven is door racisme en seksisme, ook al was dit een reële factor voor een deel van zijn aanhang. We hebben er stelselmatig op gewezen dat Trump inspeelde op de woede tegenover de gevolgen van het neoliberalisme en de globalisering, onder meer met het massale verlies van industriejobs. Diezelfde frustratie en een gelijkaardig gebrek aan een links alternatief kan ook in Europa tot een Trump-achtige figuren leiden. Het populisme van de N-VA stimuleert ook in België de groei van seksisme en racisme. Ook daarom zijn zulke solidariteitsacties in België belangrijk.
En waarom wij ook hier solidariteitsacties organiseren!
De Socialist Students in de VS organiseren scholieren- en studentenstakingen in 16 steden op 20 januari. Daarmee wordt het protest rond de eedaflegging van Donald Trump kracht bij gezet. De jongerenacties worden bekritiseerd door de rechterzijde, de rechtse site Breitbart publiceerde bijvoorbeeld een stuk om Socialist Students aan te vallen. Van gewone jongeren komt er wel steun. En er is internationale solidariteit.
De acties van de Socialist Students worden ondersteund door onder meer het Spaanse Sindicato de Estudiantes, de jongerengroep die vorig jaar honderdduizenden op straat bracht tegen het asociale onderwijsbeleid. De Actief Linkse Studenten ondersteunen de oproep tot internationale solidariteit: de strijd van de Amerikaanse jongeren is ook die van ons. Met protestacties in België zullen we Trump natuurlijk niet stoppen, maar we zullen wel de actievoerders in de VS steunen die door de uitbouw van een massabeweging het asociale beleid kunnen stoppen.
Hieronder een artikel van de Socialist Students met vijf redenen waarom ze op 20 januari betogen.
1. Onze generatie ligt in de vuurlijn
Als we ons willen verdedigen, moet onze generatie bouwen aan een massabeweging van verzet en dit van de eerste dag van het presidentschap. Nog voor Trump op 20 januari officieel de macht overneemt, stoomt het door de Republikeinen gecontroleerd Congress de meest agressieve rechtse agenda uit de moderne geschiedenis voor. De komende maanden willen ze:
Alle middelen voor Planned Parenthood (een organisatie die seksuele opvoeding geeft en medische hulp aan vrouwen verleent) schrappen waardoor jonge en arme vrouwen geen toegang meer zullen hebben tot reproductieve gezondheidszorg;
Beginnen met de deportatie van miljoenen migranten, waarbij vooral jongeren het doelwit zijn;
Raciale profilering door de politie en andere veiligheidsdiensten aanmoedigen, in het bijzonder wat moslims en jonge kleurlingen betreft, tegelijk worden de private gevangenissen verder uitgebouwd;
De gezondheidszorg voor miljoenen jongeren en arme gezinnen schrappen;
Ecologische bescherming stoppen, de productie van fossiele brandstoffen opvoeren, de aanleg van pijpleidingen over grond van de native Americans opvoeren, … waardoor de klimaatcrisis erger wordt en de dreiging van een globale ramp voor onze generatie toeneemt.
2. ‘Wie aan één van ons raakt, treft ons allemaal’
Als we ons laten verdelen door Trump en niet reageren op de eerste aanvallen op de meest onderdrukte lagen en groepen in de samenleving, dan zullen we uiteindelijk allemaal geraakt worden door deze regering van miljardairs. Dat is waarom we zo sterk mogelijke acties nodig hebben om een einde te maken aan de gewone gang van asociale zaken.
Een nationaal gecoördineerde scholieren- en studentenstaking op 20 januari, de dag waarop Trump de eed aflegt en de controle op de regering overneemt, is slechts het begin. Doorheen het land zullen honderdduizenden jongeren protesteren, nationaal zullen miljoenen mensen op straat komen tegen de rechtse miljardairsagenda van Trump.
3. Het is mogelijk om Trump te verslaan…
Achter zijn imago van een bullebak, schuilt een politicus die aantreedt als de meest gehate president uit de moderne geschiedenis. Peilingen geven aan dat een meerderheid van de Amerikanen tegen zijn politieke agenda gekant is. Niemand ontkent dat Trump minder stemmen haalde dan Clinton, met drie miljoen stemmen minder haalde hij het toch door het ondemocratische stelsel. Daarnaast waren heel wat mensen uitgesloten van de verkiezingen omdat ze niet geregistreerd waren, veel anderen waren gedemotiveerd door het gebrek aan een inspirerend alternatief op Trump.
In feite heeft Trump geen democratisch mandaat voor zijn beleid. We mogen niet wachten tot de volgende verkiezingen om van koers te veranderen. Als we ons verenigen in een krachtige massabeweging, dan is het mogelijk om Trump, het Republikeinse Congress en de miljardairsklasse te verslaan.
4. … maar dit vereist een massabeweging
Als deze verkiezingen iets aantoonden, dan is het dat we niet kunnen vertrouwen op de door de grote partijen gesteunde politici van beide grote partijen om Trump te stoppen. Als we naar de geschiedenis kijken, zien we van de Burgerrechtenbeweging tot de strijd voor vrouwenrechten dat het altijd op basis van massabewegingen van gewone mensen die zich organiseerden was dat er verandering kwam. Jongeren stonden steeds vooraan, ze ondernamen de meest gedurfde acties en kwamen op voor de radicaalste ideeën – ideeën die nadien breed zouden overgenomen worden.
Dat is waarom Socialist Students zich organiseert in de scholen en universiteiten. We denken dat het niet volstaat om gewoon ‘neen’ te zeggen tegen de agenda van Trump. We willen aanzetten tot actie en doorheen onze acties een alternatieve visie naar voor brengen waarin de behoeften van de gewone mensen en het milieu centraal staan en niet de winsten van de grote bedrijven. Dat is overigens ook waarom zoveel jongeren de zelfverklaarde socialist Bernie Sanders steunden toen die opriep tot een “politieke revolutie tegen de klasse van miljardairs,” maar thuisbleven toen Clinton haar ‘business-as-usual’ alternatief op Trump naar voor bracht.
Bouwen aan een krachtige eengemaakte beweging om Trump te stoppen, betekent dat we niet bang mogen zijn om eisen te stellen voor een rechtvaardig, gezond en waardig bestaan:
Een toekomst zonder racisme, seksisme, ongelijkheid en vernietiging van het milieu!
Een politieke revolutie tegen de miljardairsklasse en voor een socialistisch alternatief!
5. Onze toekomst hangt af van onze strijd
Onze generatie groeit op in een tijdperk van wereldwijde crisis. Het kapitalisme heeft geleid tot een wereld die geteisterd wordt door ongelijkheid, oorlogen, racisme en corrupte dominantie door een elite van miljardairs. Als we Trump, zijn bevriende miljardairs en de Republikeinse partij toelaten om hun agenda door te voeren, dan zullen de problemen waarmee wij geconfronteerd worden enkel nog toenemen.
We mogen dit niet laten gebeuren. We kunnen hoop putten uit het feit dat miljoenen mensen in de VS en in de rest van de wereld al in actie komen. Als jongeren moeten we beseffen dat we onze toekomst zelf in handen kunnen en moeten nemen. We moeten ons organiseren, elkaar ondersteunen en klaarstaan om te bouwen aan de grootste massabeweging die dit land ooit kende.
Laat ons de strijd stevig inzetten met de grootste nationale studenten- en scholierenstakingen sinds decennia op 20 januari!
Donald Trump is de exponent van een rot maatschappelijk systeem. Clinton was de meest gehate kandidaat ooit, na Trump zelf. Voor vele Amerikanen was het kiezen tussen pest en cholera. De campagne van Bernie Sanders toonde reeds het potentieel voor een partij en een massabeweging voor de belangen van de 99%. De woede en frustratie tegen de elite wordt nu uitgebuit door rechtse populisten als Trump.
Trump bereidt ongeziene aanvallen voor op vrouwen, immigranten, moslims, holebi’s, de hele werkende klasse en niet te vergeten, tegen het klimaat.
We willen onze solidariteit tonen met de massale jongeren- en vrouwenbetogingen (Student Walk Out & Million Women March), die op 20 en 21 januari, wanneer Trump ingehuldigd wordt, in heel de Verenigde Staten zullen plaatsvinden.
We eisen samen met alle verontwaardigden over de hele wereld:
* Samen tegen seksisme:
Tegen seksistisch geweld; Gelijk loon, voor gelijk werk.
* Neen aan het bouwen van muren:
Niet tussen de VS en Mexico, niet rond Europa!
* Wat ons verdeelt, verzwakt ons:
Neen tegen islamofobie en racisme: Black Lives Matter!
* Strijden tegen discriminatie van LGBTQI
* System Change, Not Climate Change: Neen tegen de North Dakota Acces Pipeline. Investeer in groene energie!
* Toegankelijk en kwaliteitsvol onderwijs voor iedereen:
Publieke herfinanciering van het onderwijs.
* Stop de politiek voor de 1% superrijken. Voor een maatschappij in het belang van de 99%. Weg met het kapitalisme!
Blokbuster, Actief Linkse Studenten en LSP maken een grotendeels positief bilan van de mobilisatie tegen het neonazilokaal in Elsene. Door samen op straat te komen, hebben we de omwonenden gewaarschuwd voor de aanwezigheid van dit lokaal in hun gemeente. We hebben de waakzaamheid versterkt tegen elke poging om haat te zaaien door de groepen die in dit lokaal verzamelen. We hebben de basis gelegd voor toekomstige mobilisaties wanneer deze groepen de komende weken, maanden en jaren een stap verder willen gaan. We hebben er ook voor gezorgd dat de gemeenteraad van Elsene niet langer kan doen alsof hij van niets weet als die nazi’s tot geweld overgaan. We zullen niet aarzelen om daar nogmaals op te wijzen als het zo ver is.
Wat ons betreft, zijn we ook tevreden over de verdeling van het werk tussen de verschillende organisatoren. Dit heeft geleid tot een diverse deelname met wijkbewoners, scholieren en studenten, migranten en niet-miranten, mensen met of zonder papieren, activisten van verschillende linkse organisaties waarvan sommige – zoals Blokbuster, ALS en LSP – een reële inspanning gedaan hebben voor de mobilisatie. De spontane en geïmproviseerde betoging – er was enkel een staande actie voorzien – verliep erg correct en liet ons toe om steun te vinden onder tal van omstaanders.
Het is pas op het einde van de betoging dat enkele vaste klanten een confrontatie met de politie wilden houden. We vonden dat niet meteen noodzakelijk of slim, maar laat het ons ook niet overdrijven: dit had geen reële impact op de beweging. We begrijpen ook niet waarom sommigen erop aandringen om de cijfers van het aantal betogers op te drijven, we lazen zelfs het cijfer van 500. Dergelijke beweringen maken ons ongeloofwaardig en laten uitschijnen dat we niet tevreden waren met de zowat 200 betogers die we waren. Voor ons was dit aantal, alsook de diversiteit van de betogers, georganiseerd en ongeorganiseerd, aanmoedigend. Het is een goede basis om de mobilisatie door te zetten.
Stop met het omkaderen van de vrijheid van vergadering, organisatie en media
In de aanloop naar de actie van 24 november dook er een meningsverschil op. Een aantal organisatoren en enkele deelnemers wilden politieke activiteit aan banden leggen met een regel van één vlag per organisatie, met uitzondering van vlaggen voor een algemeen doel (antifascisme, feminisme, anarchisme, …). Dat is het soort beperkingen dat de kapitalistische samenleving niet meer durft op te leggen (althans op dit ogenblik, we moeten het establishment ook niet op ideeën brengen…) aan de sociale bewegingen omdat de arbeidersklasse het recht om zich te verenigen en actie te voeren, waaronder het recht op eigen media, heeft afgedwongen. Beeld je in dat de regering dergelijke beperkingen zou willen opleggen aan vakbondsbetogingen, het zou terecht als een erg ondemocratische maatregel gezien worden. Beeld je in dat de vakbondsleiding ons een beperkt aantal spandoeken wil opleggen, behalve rond bepaalde thema’s. Het zou terecht als een onaanvaardbare bureaucratische maatregel gezien worden.
Voor de arbeidersbeweging is het absoluut noodzakelijk om zich te organiseren. Zonder organisatie zou het onmogelijk zijn om de strijd aan te gaan tegen de kapitalisten die over alle middelen beschikken. De kapitalisten geven er de voorkeur aan om elke werkende individueel te confronteren. Ze proberen de werkenden één voor één wijs te maken dat zij als hardwerkende niet tot de massa behoren en dat ze door de vakbonden en politieke organisaties gebruikt worden om hun eigen mogelijkheden te beperken en om de luieriken te dienen. Het karakter van loonarbeid, zeker in grote productie-eenheden, leidt echter tot solidariteit en organisatie. Het is steeds duidelijker dat we ons als individu enkel kunnen bevrijden doorheen collectieve organisatie. De gemeenschap is in essentie divers – gelovigen en ongelovigen, migranten en autochtonen, jongeren en ouderen, …. Om tot eenheid te komen, moeten we respect hebben voor ieders vrije meningsuiting en dit zonder beperkingen, zonder omkadering en niet op een ‘ingebedde’ wijze zoals de westerse journalisten tijdens de oorlog in Irak of de vakbonden onder het stalinisme.
Geen enkele beweging kent een perfecte homogeniteit. Beroep doen op verschillende ervaringen biedt ons een kans. Eenheid wordt niet opgebouwd onder overtuigden, maar in de diversiteit van meningen. Die vrijheid om een mening te geven is een essentieel gegeven en het omvat het recht op eigen materiaal en eigen media. We weten niet of het om een provocatie van een tegenstander van de antifascistische beweging gaat, maar we lazen volgende oproep: “Zullen we volgende keer die stomme vlaggen van LSP in de fik steken? Er waren er niet alleen veel (naast hun vervelende stand en hun krantenverkopers) (…).” Wij denken niet dat het beperken van de vrijheid van media het standpunt is van de organisatoren die het aantal vlaggen wilden reguleren, maar het feit dat ze niet de moeite namen om te reageren op bovenstaande oproep is geen goed teken.
Van waar komt die reflex om de vrijheid van anderen te willen regelen? Voor sommige lagen in de samenleving die niet meteen de ervaring van de arbeidersbeweging hebben, is het moeilijk om de vrijheid van anderen te respecteren. Ze denken nog vaak in de fabels van het individu – de elite die niet tot de ‘troepen’ wil behoren omdat ze daarboven staat, voor wie solidariteit niet betekent okomen voor gemeenschappelijke belangen, maar in het beste geval steun van de elite aan wie het minder goed heeft, wat de katholieken liefdadigheid noemen. Ze benadrukken de rol van het individu in plaats van de klasse en begrijpen niet dat het individu zich enkel kan bevrijden door collectieve strijd. Ze zijn afgeschrikt door het idee van organisatie op eenzelfde manier als een werkgever afgeschrikt wordt door de aanwezigheid van vakbonden, een andere specifieke organisatievorm.
Manoeuvres en censuur kunnen enkel een rem op de strijd zijn. Het is door openlijk voor ideeën uit te komen, dat we vooruit kunnen gaan. Dit blijkt onder meer bij een stemming in algemene vergadering van het personeel in ene bedrijf om al dan niet te staken. Door met opgestoken handen te stemmen, kan iedereen zijn of haar mening geven en is er een beeld op de algemene tendens onder de collega’s. Het laat toe om daar een exacter beeld op te hebben waardoor het debat veel transparanter is en leidt tot betere methoden en tactieken. Onder de basis zou het nooit aanvaard worden dat er maar één stem per afdeling wordt gegeven. Wij denken dat de antifascistische beweging dit ook niet mag doen aangezien het de kracht en efficiëntie van de beweging op het spel zet.
Eenheid wordt opgebouwd in diversiteit, niet door het omkaderen of beperken van de rechten van anderen. Een rechtlijnige, van bovenaf opgelegde en omkaderde eenheid doet denken aan de eenheidspartij van stalinisten of het verbod om van de lijn van de bureaucratie af te wijken. Het is wat we ook zien bij rechtse stromingen die zich vooral op meer individualistische lagen baseren. Het is onaanvaardbaar dat sommigen het pluralisme in de antifascistische beweging niet verdedigen. Dat is erg jammer, zeker omdat de betoging van de 24 november in Elsene, waar de ‘omkaderaars’ het niet aandurfden om de rechten van anderen effectief te beperken, het potentieel toonde onder de jongeren en de wijkbewoners.
Sinds enkele maanden is er een lokaal in Elsene geopend door de Alliance for Freedom and Peace (AFP), een ongelukkig gekozen naam voor een alliantie van neonazistische organisaties in Europa waaronder de Griekse partij Gouden Dageraad en de Franstalige groupuscule Nation. Gisteravond was er een antifascistische actie op initiatief van “Bruxelles Zone Antifasciste” (*). Er werd in betoging door de Congolese Matonge-wijk getrokken. Die wijk in Elsene ligt vlakbij het lokaal in kwestie.
Zowat 200 mensen verzamelden voor het gemeentehuis van Elsene om te protesteren tegen de opening van het extreemrechtse lokaal. Er volgde een spontane betoging: een uitstekende manier om de omwonenden op de hoogte te brengen van de aanwezigheid van een neonazilokaal in hun buurt. Dat zal bijdragen aan de waakzaamheid en de mogelijkheid om efficiënter te reageren indien deze groepen hun haat proberen te verspreiden.
Wij waren zeer te spreken van de diverse samenstelling van de betoging met een opgemerkte aanwezigheid van lokale wijkbewoners, studenten en scholieren maar ook verschillende linkse organisaties die over de actievrijheid beschikten die wij voor ogen hebben voor een nieuwe samenleving. ALS en LSP zijn geen voorstander van de praktijk om elke actie te eindigen in confrontatie met de politie. Anderzijds denken we dat sommigen overdreven reageren op die kwestie aangezien het vooral gaat om een pose van enkele vaste klanten zonder reële impact op de antifascistische beweging.
Mobilisaties zoals gisteren zijn belangrijk om het zelfvertrouwen van extreemrechts te breken. Zowel op internationaal vlak (Gouden Dageraad in Griekenland of de NPD in Duitsland) als in België (Nation) aarzelt extreemrechts niet om tot straatgeweld over te gaan indien het denkt dat het ermee wegkomt. Dit geweld richt zich tegen mensen met een andere huidskleur, LGBTQI mensen of linkse militanten. Dat gaat zelfs tot moord of pogingen tot moord.
In Europa kunnen racistische, seksistische, … organisaties zich gesterkt voelen door de overwinning van Trump. Op 19 november hielden Belgische neonazi’s (Nation en N-SA) nog een gemeenschappelijke vergadering in Antwerpen. Ook daartegen heeft Blokbuster geprotesteerd.
Meer algemeen groeien de woede en frustraties door een gebrek aan toekomstperspectieven. Trump heeft daarop ingespeeld en maakte gebruik van racisme en seksisme om gewone mensen tegen elkaar op te zetten. De antifascistische strijd moet zich ook verzetten tegen rechts populisme.
Vandaag en morgen zijn er in Gent en Brussel meetings met Kshama Sawant, marxistisch gemeenteraadslid in Seattle en lid van Socialist Alternative. Zij is een van de vooraanstaande figuren in de acties tegen Trump na diens verkiezingsoverwinning. In tegenstelling tot de Democraten organiseert Socialist Alternative acties waarin het een programma verdedigt dat de woede van de massa’s richt op een gemeenschappelijke strijd van jongeren en werkenden tegen het kapitalisme. We mogen niet toelaten dat de woede tegen het establishment wordt geïnstrumentaliseerd door populistisch recht of extreemrechts.
(*) De oproep voor de actie werd onderschreven door volgende organisaties: Alternative Libertaire Bruxelles ; Antifascisti Bruxelles ; Cercle du Libre Examen de l’ULB ; CGSP Enseignement-Recherche ULB ; Collectif Mémoire Coloniale et Lutte contre les Discriminations (CMCLD) ; Coordination des Sans-papiers Belgique ; Etudiants de Gauche Actifs (EGA) ; Féminisme Libertaire ; Jeunes Anticapitalistes (JAC) ; Jeunes FGTB ; Jeunesses Libertaires ; La Nouvelle Voie Anticoloniale ; Leuven Anarchistische Groep ; Parti Socialiste de Lutte (PSL/LSP) ; Piratons Bxl ; Union Syndicale Etudiante (USE)
Eind september zwengelde Luc De Schepper, rector van de Universiteit Hasselt, het debat rond de toegankelijkheid van onderwijs opnieuw aan door in De Standaard te stellen dat de democratisering van het hoger onderwijs mislukt is: “De universiteiten blijven elitair, we missen veel jong talent.”
Artikel door Fabian (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Cijfers van de OESO tonen aan dat het percentage hoogopgeleide jongeren met ouders die enkel een diploma secundair onderwijs hadden, in de jaren 1980 steeg van 42% naar 51%. Vandaag is dit opnieuw gedaald naar ongeveer 40%. Slechts 20% van jongeren met laagopgeleide ouders haalt een hoger diploma. Ons onderwijs wordt opnieuw ondemocratischer en reproduceert de sociaal-economische ongelijkheid in de maatschappij harder.
In dezelfde week kwam de Vlaamse regering met haar begrotingsakkoord. Met enige trots pakte ze zelfs uit met extra budget voor scholenbouw: 50 miljoen euro! Een peulschil in vergelijking met de 814 miljoen die deze regering reeds bespaarde op onderwijs en al helemaal in vergelijking met de Vlaamse investeringsachterstand op scholenbouw van meer dan 3 miljard euro.
Winstgericht onderwijs
Het aantal nieuwe inschrijvingen in het hoger onderwijs blijft stijgen, maar de laatste jaren is er een vertraging en bij de universiteiten een stagnatie. De verhoging van de inschrijvingsgelden heeft het voor jongeren uit armere gezinnen moeilijker gemaakt om hoger onderwijs te betalen. Onder druk van een onzeker toekomstperspectief kiezen steeds meer jongeren voor ‘marktgerichte’ opleidingen die de meeste werkzekerheid opleveren. Daarnaast moeten velen nog een job zoeken naast hun studies om toch een beetje comfortabel kunnen leven, wat meteen ook hun slaagkansen vermindert.
De neoliberale doctrine blijft het onderwijsbeleid beheersen. Onderwijs wordt niet gezien als een basisrecht maar een ‘individuele toekomstinvestering’. Door het perspectief van een veralgemeende jongerenstrijd is het inschrijvingsgeld ‘maar’ tot 900 euro gestegen in plaats van de geplande 1500, maar het doel blijft om uit te komen op een Angelsaksisch model waarin jongeren zelf moeten opdraaien voor de kosten van hun opleiding, met vaak gigantische studieschulden als gevolg. De totale studieschuld van studenten in de VS bedraagt ondertussen meer dan 1300 miljard dollar.
They say ‘cut back’, we say ‘fight back!’
Wereldwijd zien we sinds de financiële crisis van 2007 steeds meer aanvallen op het recht op democratisch onderwijs, in de vorm van besparingen en stijgende kosten voor de studenten. Deze worden echter ook steeds meer beantwoord door enorm verzet van jongeren zoals in Chili waar deze zomer nog betogingen werden georganiseerd voor gratis hoger onderwijs, in Taiwan waar een grote studentenbeweging in juli een verhoging van inschrijvingsgelden wist te stoppen en de voorbije weken ook in Spanje en Zuid-Afrika.
De groeiende woede bij jongeren over het gebrek aan toekomstperspectief begint zich steeds meer te uiten op het politieke terrein. De paradox dat niet bepaald jonge figuren als Corbyn of Sanders een enorm enthousiasme bij jongeren opwekken, valt te verklaren door het feit dat ze, als ‘old school’-socialisten, offensieve eisen rond het afschaffen van inschrijvingsgelden en hogere minimumlonen in hun programma opnemen.
In Antwerpen zien we reeds een eerste fase van solidaire strijd van studenten sociaal werk samen met de sociaal werkers tegen de besparingen en vermarkting van sociale zorg. We moeten op dit voorbeeld verder bouwen in andere sectoren en de strijd aanbinden tegen de besparingsregeringen, van en voor de rijken, in solidariteit met werkenden. Om een echt democratisch en kwalitatief onderwijs te garanderen, moeten we het geld halen waar het zit: bij de banken en grote bedrijven die hun kapitaal nu liever op belastingsparadijzen plaatsen dan er een beetje belastingen op te betalen, laat staan het investeren in de enorme maatschappelijke noden.
De Spaanse regering bespaart al jarenlang op onderwijs waardoor de toegang voor wie geen rijke ouders heeft steeds meer beperkt wordt. De Spaanse studentenvakbond Sindicato de Estudiantes hield op 26 oktober een staking met betogingen in meer dan 70 steden. Er kwam steun van lerarenvakbonden en ouderverenigingen. Er waren in de aanloop naar deze studentenstaking heel wat solidariteitsacties in de rest van de wereld. Ook de Actief Linkse Studenten betuigden hun solidariteit, op 26 oktober waren er acties aan de Spaanse ambassade in Brussel en enkele Spaanse consulaten.
Studenten van gewone afkomst lijden het meest onder de afbouw van de middelen voor kwaliteitsvol onderwijs, onderwijzend personeel, studiebeurzen en hogere inschrijvingsgelden (die met tot 66% stegen). De regering wil nu bovendien een reeks algemene examens voor alle scholieren opleggen. Deze maatregel werd na de val van de dictatuur van Franco afgevoerd, maar nu komt dit terug. Het doel is om studenten van gewone afkomst vroeger de doorgang naar hogere studies te ontzeggen. Honderdduizenden jongeren dreigen de mogelijkheid tot hogere studies te verliezen.
Op 26 oktober was er een historische studentenstaking in Spanje met 200.000 betogers. Het initiatief ging uit van de Sindicato de Estudiantes (SE). We spraken met Ana Garcia, de algemeen-secretaris van SE. De studentenstaking was tegen de besparingen op het onderwijs en tegen de nieuwe algemene ingangsexamens die de regering wil opleggen. Er volgen nieuwe acties op 24 november. Ana is ook lid van Izquierda Revolucionaria, een marxistische organisatie in Spanje waar het CWI (en haar Spaanse organisatie Socialismo Revolucionario) discussies mee hebben om tot een grotere politieke samenwerking en solidariteit te komen.
Eerst en vooral gefeliciteerd met het historische succes van 26 oktober. Kan je ons een idee geven van de omvang van de beweging?
“We denken dat de kracht van de betoging overeenkwam met de Ernst en de brutaliteit van de aanval van de regering op het publieke onderwijs. Onder scholieren was de deelname aan de staking erg groot: 90% staakte. Onder oudere scholieren in de laatste jaren van het middelbaar onderwijs was dat nog meer. Zij zullen immers op korte termijn de gevolgen van de aanvallen van de regering ondergaan.
“De betogingen op 26 oktober waren fenomenaal. Er waren niet alleen grote optochten in de grootste steden met 60.000 jongeren in Madrid en 50.000 in Barcelona, er waren ook meer dan 70 betogingen in steden en dorpen doorheen het land. De kracht van de betogingen en de deelname aan de staking was in alle regio’s en alle delen van het land erg sterk.
“In Bilbao, de grootste stad van Baskenland, waren er 10.000 betogers wat meteen de grootste jongerenbetoging in vele jaren was. In Catalonië was de betoging in Barcelona historisch, maar er waren ook duizenden betogers in kleinere Catalaanse steden. De enorme kracht van de mobilisaties in Baskenland, Catalonië en Galicië, ondanks verzet ertegen van heel wat nationalistische jongerenverenigingen, was erg belangrijk.
“In de rest van het land, van Galicië tot Andalucia en Murcia tot de Canarische Eilanden waren het de grootste betogingen in jaren, meestal sinds de grote ‘marsen voor waardigheid’ van maart 2014.
“In Madrid sloten de lerarenvakbonden bij de actie aan. Meer dan 60% van het onderwijspersoneel was in staking. Dit toont het enorme potentieel voor nieuwe veralgemeende stakingsbewegingen. Een volledige onderwijsstaking is mogelijk. We zullen er alles aan doen om dit op 24 november te realiseren.
“Onze staking symboliseert het begin van een nieuwe fase van de klassenstrijd in Spanje. Er volgt een nieuw en explosief scenario na de periode waarin de hoop en verwachtingen van velen zich op het electorale terrein concentreerden. De crisissen in de PSOE en in mindere mate in Podemos zijn daar uitdrukkingen van. Onze staking viel samen met het historische verraad van de PSOE-leiding die de macht overdroeg aan de rechtse Partido Popular.
“We zijn trots dat we het eerste massale antwoord op dit verraad brachten en meteen een waarschuwing gaven aan de nieuwe regering van Rajoy over het verzet van werkenden en jongeren waarop deze zal botsen.”
Hoe werd de staking voorbereid? Namen de leraars enkel in Madrid aan de acties deel?
“De laatste aanvallen van de regering op het onderwijs werden op laffe wijze aangekondigd in de zomervakantie. Op die manier probeerde de regering de beweging te verrassen en gebruik te maken van de ‘rustige’ vakantieperiode.
“Met de Studentenvakbond begrepen we meteen het belang van de aanvallen en de noodzaak van een militant antwoord. We kwamen meteen met een voorstel tot discussie hierover binnen het ‘Platform ter verdediging van het publiek onderwijs’, een verenigd platform van onderwijsbonden, ouders en studentenorganisaties dat voortkwam uit de massale ‘Marea Verde’ (groene vloed) beweging tegen de onderwijsbesparingen van 2012. We stelden daar een algemene staking in het onderwijs voor.
“Het antwoord van leiders van de grootste vakbonden – CCO, UGT en STEs – bestond uit een akkoord over de ernst van de aanvallen en het gevaar dat deze vertegenwoordigen. Maar ze weigerden om een staking uit te roepen. Jammer genoeg is dat de dominante positie binnen de vakbonden in het algemeen op dit ogenblik. De besparingspolitiek wordt in woorden verworpen, maar de meeste vakbondsleiders verdedigen in de praktijk een beleid van sociale vrede en demobilisatie. Dat is een van de factoren die de burgerij erg goed uitkomt op dit ogenblik.
“Maar de Spaanse oudervereniging CEAPA nam een ander standpunt in. Deze organisatie steunde de oorspronkelijke oproep voor een algemene onderwijsstaking en steunde onze oproep aan de onderwijsbonden om mee te doen. Deze steun was ongetwijfeld erg belangrijk voor het succes van de staking.
“Zoals steeds de voorbije jaren zorgde de weigering van de vakbondsleiders om een ernstige strijd te voeren voor massaal ongenoegen aan de basis. Zoals we dat wilden, werd onze staking een referentiepunt voor die activisten binnen de vakbonden – niet alleen in het onderwijs – die voor een meer militante houding opkomen. De druk van onderuit zorgde er in Madrid voor dat de onderwijsbonden tot een staking opriepen. In Andalucia werd dit voorbeeld gevolgd door een van de grootste onderwijsbonden. Tal van andere bonden verklaarden solidair te zijn met de acties, maar ze riepen niet op om het werk neer te leggen.
“Het belangrijkste voorbereidende werk werd natuurlijk onder jongeren zelf verricht. Om te beginnen was er een massale verdeling van honderdduizenden pamfletten en affiches waarin werd uitgelegd waarover de strijd gaat en waarin we ons voorstel voor een staking verdedigden. Er volgden algemene vergaderingen en stakerscomités in honderden scholen.
“Tienduizenden scholieren namen deel aan de honderden algemene vergaderingen die we in de weken voor de staking organiseerden. Daar discussieerden ze over de acties en werd massaal voor de staking gestemd. We kwamen op directe wijze tussen in ongeveer 600 scholen. Daarbij maakten we duizenden nieuwe leden van de Studentenvakbond.”
De dag na de staking kwam Rajoy met zogenaamde wijzigingen aan de ingangsexamens. Wat betekent dit in de praktijk?
“Dit betekent in werkelijkheid niets. De verklaringen van Rajoy waren een bewuste poging om de beweging te verwarren en te demobiliseren. Hij heeft gezegd dat de examens er dit jaar nog komen, maar dat ze voorlopig niet bindend zijn. Maar dit was voorheen ook al zo gepland! Het doel is om de examens in te voeren en ze eerst als feit te vestigen vooraleer ze volgend jaar bindend zullen worden.
“Ons antwoord is duidelijk: we willen de onmiddellijke intrekking van deze aanval of de studenten en scholieren zullen op 24 november opnieuw betogen.”
Met het CWI voerden we een internationale solidariteitscampagne. Had dit een impact op de staking?
“Er was een grote impact, vooral op de activisten die de staking opbouwden. We waren onder de indruk van het aantal steunberichten, de video’s, foto’s en brieven die constant binnenstroomden en kwamen van publieke vertegenwoordigers, vakbondsmilitanten en werkenden en jongeren vanuit de hele wereld.
“Actieve steun en solidariteit vanuit 25 landen krijgen, heeft natuurlijk een impact en benadrukt het internationale karakter van onze strijd. De besparingen en privatisering van het onderwijs zijn belangrijke strategische onderdelen van het kapitalistische beleid doorheen de wereld. De jongerenbewegingen die we daartegen zien, zijn er een uitdrukking van. Zeker de solidariteit van jongeren uit landen als Chili, Groot-Brittannië, Griekenland, Italië of Québec, landen met massale jongerenbewegingen die ons inspireerde, was fantastisch.
“Het incident in Hong Kong waar de Spaanse consul de solidariteitsactie van Socialist Action fysiek aanviel, had een specifieke impact. Het kwam op de nationale televisie en in de grootste gevestigde dagbladen, El Pais en El Mundo.
“Op de stakingsdag zelf was er een vertegenwoordiger van Socialist Students uit Engeland & Wales, Claire Laker Mansfield, in Madrid aanwezig en zij sprak ook op de massabetoging. De lijst van steden en landen waar er solidariteitsacties waren, had een bijzonder enthousiasmerend effect op de betoging.
“We willen het CWI en iedereen die aan de campagne deelnam hiervoor bedanken.”
Kan je iets meer zeggen over de SE, de geschiedenis en de rol van deze studentenvakbond?
“SE is een jongerenorganisatie die studenten en scholieren op alle niveau’s organiseert. We omschrijven ons als een strijdbare, antikapitalistische en revolutionaire organisatie. We zien onszelf niet louter als een studentenvakbond (ook al zijn we dat natuurlijk wel), maar als een vakbond van de jongeren uit de werkende klasse en al wie opkomt voor het recht op toegang tot onderwijs. We verbinden onze strijd dan ook steeds met die van de arbeidersklasse tegen het kapitalisme.
“SE is in de jaren 1980 opgezet door leden van de organisatie ‘Nuevo Claridad’ (dat later ‘El Militante’ werd en nu ‘Izquierda Revolucionaria’ is). Het kwam voort uit de massale jongerenbeweging tegen het beleid van de eerste ‘socialistische’ regering onder leiding van Felipe Gonzalez in 1986. Die regering was verkozen op basis van een enorme hoop onder de arbeidersklasse en de jongeren, maar ze voerde een asociaal beleid.
“Er was een massale beweging van stakingen en bezettingen tegen het onderwijsbeleid van Gonzalez. De beweging dwong belangrijke toegevingen af, zoals de invoering van gratis hoger middelbaar onderwijs, de bouw van honderden nieuwe publieke scholen in het land en het wettelijke recht om met jongeren te staken. Veel van deze verworvenheden zijn nog steeds van toepassing en we moeten strijden om ze te verdedigen.
“De studentenvakbond is sindsdien een dynamische en strijdbare jongerenorganisatie gebleven.”
Hoe zie je de klassenstrijd en de jongerenacties de komende periode ontwikkelen? En wat denk je van de politieke situatie in het land?
“We werken al aan het succes van onze volgende staking op 24 november. We bouwen aan bewustzijn hierover en versterken de groepen die de acties voorbereiden. We moeten de groei van onze organisatie in de staking consolideren en met duizenden nieuwe activisten een nog grotere en krachtiger staking houden.
“Er is geen garantie op succes of op een grotere actie dan die van 26 oktober. Maar we denken dat 26 oktober en de massale betoging aan het parlement tegen de regeringsvorming wijzen op een nieuwe wil om de strijd tegen deze nieuwe regering aan te gaan, zeker onder de jongeren van de werkende klasse.
“We zullen blijven opkomen voor een massale algemene staking in het onderwijs op 24 november en pleiten ervoor dat het massale militante protest en de stakingsacties ‘besmettelijk’ zijn voor de rest van de arbeidersbeweging en de linkerzijde. De crisis in PSOE en de bocht naar links in de toespraken van Pablo Iglesias van Podemos zijn eveneens elementen die wijzen op een diepere radicalisering en polarisatie in deze nieuwe situatie.
“De nieuwe regering heeft geen legitimiteit maar zal toch proberen om het door het kapitalisme en de EU geëiste besparingsbeleid door te voeren. Deze regering zal botsen op een gemobiliseerde en naar links bewegende arbeidersklasse die bereid is om tot hard verzet over te gaan. De linkerzijde en de arbeidersbeweging moeten zich voorbereiden op een nieuwe periode van strijd op de straten en in de werkplaatsen. Ik ben lid van Izquierda Revolucionaria omdat ik denk dat een geslaagde beweging tegen het besparingsbeleid een socialistisch en revolutionair perspectief en programma vereist.
“De ervaring van de crisis heeft het failliet van het parlementaire cretinisme en de naïeve oproepen tot ‘compromissen’ met de heersende klasse aangetoond. In het onderwijs en in andere sectoren kunnen onze rechten enkel afgedwongen worden indien we breken met het kapitalistische beleid. Enkel een socialistisch beleid van publiek bezit en democratische controle op de rijkdom kan een garantie vormen voor gratis en degelijk onderwijs voor iedereen.
“De militante massabewegingen van de komende periode zullen de kwestie van revolutionaire verandering terug op de agenda zetten. Dat is de enige manier waarop we onze generatie een degelijke toekomst kunnen bieden.”
Geen enkele beweging kent een perfecte homogeniteit. Beroep doen op verschillende ervaringen biedt ons een kans. Eenheid wordt niet opgebouwd onder overtuigden, maar in de diversiteit van meningen. Die vrijheid om een mening te geven is een essentieel gegeven en het omvat het recht op eigen materiaal en eigen media. We weten niet of het om een provocatie van een tegenstander van de antifascistische beweging gaat, maar we lazen volgende oproep: “Zullen we volgende keer die stomme vlaggen van LSP in de fik steken? Er waren er niet alleen veel (naast hun vervelende stand en hun krantenverkopers) (…).” Wij denken niet dat het beperken van de vrijheid van media het standpunt is van de organisatoren die het aantal vlaggen wilden reguleren, maar het feit dat ze niet de moeite namen om te reageren op bovenstaande oproep is geen goed teken.
