Category: Column

De geschiedenis van de klassenstrijd is geen lange rustige rivier van overwinningen. Er zijn ook veel nederlagen en die zijn vaak moeilijk te slikken. Dit was het geval in 1982 bij Bekaert-Cockerill, een metaalfabriek in Fontaine-L’Évêque, bij Charleroi.

door Guy Van Sinoy

Vanaf 18 augustus 1982 gingen 275 werknemers van Bekaert gedurende 9 weken in staking om de jobs en het gereedschap in Fontaine-L’Évêque te redden. In oktober was er een ultieme bemiddelingsvergadering waarop een akkoord werd opgedrongen, onder dreiging van de sluiting van de vestiging.

De directie stelde drie opties voor: (1) overschakelen naar een 36-urenweek met loonverlies voor iedereen, (2) 13 ontslagen of (3) de omschakeling naar deeltijdse contracten voor vrouwen die geen gezinshoofd waren. De derde optie werd aangenomen met 120 stemmen voor, 60 tegen (waaronder alle vrouwen) en 40 onthoudingen.

Alleen de vrouwelijke werknemers werden geraakt door de verplichte vermindering van hun arbeidstijd en loon. Ze informeerden zich bij het Maison des Femmes van La Louvière en begrepen dat het een vorm van discriminatie was die verboden was door de wet van 1978 over de gelijke behandeling van mannen en vrouwen. Ze weigerden deze discriminatie te aanvaarden en vroegen de vakbondsafgevaardigden (allemaal mannen) om de onderhandelingen te hervatten. Als alternatief stelden ze voor om de deeltijdse arbeid te vervangen door een gedeeltelijke werkloosheid voor alle werkenden, zonder discriminatie op basis van geslacht.

Nog voor er enige discussie hierover was, kregen de vrouwelijke werknemers op 2 november een ontslagbrief met een aankondiging dat ze terug aan de slag konden met een deeltijdse arbeidsovereenkomst. Ze gingen opnieuw in staking.  Op 22 november was er een bemiddeling, maar de vrouwelijke werknemers werden niet aan de onderhandelingstafel toegelaten. De overschakeling naar deeltijdse contracten werd ingetrokken, maar tegelijk werden 13 vrouwelijke werknemers afgedankt. Voor de directie was dat van bij het begin de bedoeling: 13 mensen afdanken. De directie wilde 10 mannen 3 vrouwen afdanken, maar de vakbondsafgevaardigden hadden dit aangepast naar 13 vrouwen. Ze stelden dat de vrouwen deeltijds werk hadden geweigerd en bijgevolg moesten opdraaien voor de afdankingen. De staking van de vrouwen werd niet langer gesteund door de vakbond. Op 29 november hervatten zij het werk.

De afgedankte werkneemsters zetten hun strijd verder op het juridische en het politieke terrein. Ze kregen een brede steun in de publieke opinie. Ze dienden bij de arbeidsinspectie een klacht in tegen Bekaert wegens een inbreuk op de wet van 1978. In september 1983 besliste de arbeidsinspectie om het bedrijf niet te vervolgen. Onder druk van hun nationale vrouwencomités namen het ABVV en het ACV de verdediging van de werkneemsters tegen hun onrechtmatig ontslag op. De 13 ontslagen vrouwen trokken naar de Arbeidsrechtbank van Charleroi wegens niet-naleving van de wet op de gelijke behandeling. De rechter oordeelde dat het ontslag onterecht was, maar niet discriminerend.

Het vrouwencomité dat de 13 werkneemsters van Bekaert steunde, hield op 1 december een persconferentie om een klacht tegen de Belgische regering aan te kondigen bij de Europese commissaris voor sociale zaken. Na een uitleg door de Belgische minister van werk werd de zaak daar echter gesloten.

Het resultaat was een wrange nederlaag voor de werkneemsters van Bekaert-Cockerill. Zij werden slechter behandeld als werknemers en als vrouwen. Dit gebeurde met medeplichtig stilzwijgen van hun eigen vakbondsvertegenwoordigers en secretarissen.

Moshe Zalcman werd in 1909 geboren in Zamosc, Polen, in een zeer arm gezin. Hij ging niet naar school en begon op 11-jarige leeftijd te werken als leerling-schoenmaker, daarna als kleermaker. Hij werkte elf of twaalf uur per dag.

Door Guy Van Sinoy

Al snel raakte Moshe betrokken bij het vakbondsleven en nam hij deel aan stakingen en bijeenkomsten. Hij ging naar Warschau, las Lenin en Plechanov, en werd activist in de Poolse Communistische Partij, die in die tijd verboden was. Hij werd gearresteerd en zat tien maanden in de gevangenis. In 1929 vertrok hij naar Frankrijk om aan de repressie te ontsnappen.

In Parijs, waar hij eerst in het 20e en daarna in het 18e arrondissement woonde, zette hij zijn vakbondsactiviteiten voort en organiseerde hij de solidariteit met Poolse politieke gevangenen binnen een joodse afdeling van de Secours Rouge. Hij verbleef echter ‘zonder papieren’ in Frankrijk en werd meermaals uitgewezen, waarna hij telkens terugkeerde naar Parijs. Zijn situatie bleef precair. Met zijn instemming besloot de Franse Communistische Partij om hem naar de Sovjet-Unie te sturen. Hij vertrok in september 1933 met een door Maurice Thorez, de algemeen-secretaris van de PCF, ondertekende aanbevelingsbrief.

Eenmaal daar kreeg hij een baan aangeboden als voorman in een naaiatelier. Hij weigerde omdat hij als eenvoudige kleermaker wilde werken om “het socialisme op te bouwen.” Moshe ervoer het dagelijks leven van de gemiddelde Sovjet-inwoner die in de jaren dertig in de fabriek werkte. Hij ontdekte al snel de vele disfuncties van de bureaucratisch georganiseerde productie. Zijn collega’s klaagden vooral over het Stakhanovisme, een systeem dat een onmenselijk werkritme probeerde op te leggen. Zijn collega’s omschrijven de Stakhanovisten stiekem als ‘idiotovisten’. Moshe probeerde tussenbeide te komen bij de chefs om de manier van werken te verbeteren, maar hij werd al snel als een lastpak beschouwd.

In 1937 ontketende Stalin één van zijn grote zuiveringen. Moshe, een jood en een buitenlandse communist, werd gearresteerd, gemarteld en veroordeeld tot tien jaar in de goelag. Moshe stond tien keer op de rand van de afgrond, maar ontsnapte dankzij zijn beroep als kleermaker. In Siberië, ver van de steden, waren de kleren voor de kaderleden van middelmatige kwaliteit, slecht passend. De kampleiders waren blij een kleermaker tot hun beschikking te hebben. Ze lieten hem in een barak op krachten komen… Vrijgelaten en onder huisarrest geplaatst in 1947, werd Moshe eindelijk gerehabiliteerd na de dood van Stalin (1953). Hij keerde met zijn vrouw en zoon terug naar Polen en keerde in 1960 terug naar Parijs, naar de wijk Goutte d’Or, waar de huren goedkoop waren, en waar hij zijn beroep als huiskleermaker hervatte en zijn memoires in het Jiddisch schreef. Hij overleed op 7 maart 2000.

Na de Eerste Wereldoorlog was Bretagne een arme katholieke regio met weinig industrie. De landbouw bleef traditioneel en voedde vooral boerenfamilies met veel kinderen. Thuis was de gebruikelijke taal Bretoens. Kinderen leerden alleen Frans als ze naar de basisschool gingen.

door Guy Van Sinoy

In Douarnenez, een haven in Finistère, werd voornamelijk op sardienen gevist. Er waren 21 conservenfabrieken die jaarlijks 40 miljoen blikken sardines produceerden. De vissers vertrokken ’s avonds en kwamen ’s ochtends met de vangst terug. De vrouwen maakten de sardienen schoon en bereidden ze voor op het inblikken. Ze wachtten de vissersboten op in de hoop tonnen sardienen te kunnen verwerken. Het werk van deze vrouwen was precair omdat het afhankelijk was van de resultaten van de visvangst. Als er sardienen in overvloed waren, daalde de prijs waaraan ze verkocht werden aan de fabriekseigenaars. De vrouwen werkten dan lange overuren: tot 70 uur aan één stuk zonder overloon of bonus.

Maar als de vangst mager was, verkochten de bazen van de vissers de vangst meteen aan groothandelaars. In dat geval hadden de vrouwen geen werk. De wachturen werden niet betaald. De zeelieden kregen een deel van de verkoop van de vangst. Het was dan ook duidelijk dat een staking van de vrouwen snel op protest van de zeelieden kon botsen.

Twee buitengewone communistische militanten

Twee uitstekende communistische activisten speelden een belangrijke rol in de staking van eind 1924: Charles Tillon (1), de plaatselijke CGTU-leider, en Daniel Le Flanchec, een libertaire communist die in oktober 1924 tot burgemeester van de stad was verkozen.

De stakingsbeweging begon in de conservenfabriek Carnaud. De burgemeester haastte zich naar de fabriek om de stakers te steunen. Zij wisten dat ze enkel konden winnen als ze iedereen meekregen. Ze trokken naar de verschillende fabrieken om de vrouwen te overtuigen. De staking verspreidde zich als een lopend vuurtje: duizenden vrouwen in de sardienenfabrieken legden het werk neer. Het stakingscomité kreeg de steun van de gemeente. De staking werd unaniem gedragen. Het werd een nationale kwestie en veel ambtenaren (ministers, communistische afgevaardigden) kwamen ter plaatse.

De aanval

De conservenbazen huurden vervolgens moordenaars in om degenen die ze als “leiders” beschouwden neer te schieten. Op nieuwjaarsdag werd burgemeester Le Flanchec in het openbaar neergeschoten. Hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en overleefde de aanslag. De woede van de stakers was enorm. De politieversterkingen hadden meteen hun handen vol aan het beschermen van de huizen van de bazen.

Overwinning!

De zaak werd zo groot dat de fabrieksbazen noodgedwongen moesten toegeven. De lonen van de sardienenarbeiders stegen van 8 frank per dag (voor 10 uur) naar 12 frank (voor 8 uur), een stijging met 30%. Voortaan werden de wachturen betaald en werd voor overuren 50% toeslag betaald.

Laten we hieruit de essentie onthouden. Deze strijd onder leiding van vrouwelijke arbeiders in een kleine haven in een godvergeten plaatsje in Bretagne, ging niet alleen om een loonsverhoging maar ook om het respect voor de werkenden. Als je toevallig af en toe een blikje sardienen opent, denk dan eens aan de sardienenarbeiders van Douaernenez.

(1)                  In 1921 werkte Charles Tillon als mecanicien op een Frans oorlogsschip in de Zwarte Zee. Hij leidde een opstand van de bemanning uit verzet tegen de manoeuvres van de Franse vloot die de Witte Legers tijdens de Russische burgeroorlog steunde. Hij werd veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf, werd vrijgelaten na een solidariteitscampagne en werd leider van de communistische vakbond CGTU

Uit de archieven van de klassenstrijd

De afgelopen maanden was er veel aandacht voor de wreedheden in Congo toen dit gebied de persoonlijke eigendom van Leopold II was. Zo waren er de verminkingen (afgehakte handen) die bedoeld waren om de Congolezen te straffen als ze onvoldoende rubber binnenbrachten. Toen Congo een Belgische kolonie werd in 1908, rustte de koloniale overheersing op drie pijlers: de land- en bosbouwbedrijven, de koloniale staat (administratie, justitie, leger) en de katholieke missies die ideologisch toezicht op de bevolking uitoefenden. Vanaf de jaren 1940 kwam daar een vierde pijler bij: een door de overheid opgezette vakbond.

door Guy Van Sinoy (1)

Zwarte arbeiders in strijd tegen koloniale macht

Het tekort aan Europese arbeidskrachten en de behoeften van de oorlogsproductie zorgden reeds in 1940 voor een beweging met eisen en stakingen onder de Europese werknemers van Union Minière. De acties gaven aanleiding tot het ontstaan van een vakbond die uitsluitend uit witte werknemers bestond: de CGS (Centrale Générale Syndicale). De Congolese arbeiders organiseerden op hun beurt protestacties. Dit werd bijzonder gewelddadig onderdrukt: in Lumumbashi alleen vielen er 60 doden (2)!

Geconfronteerd met deze opleving van strijd besloot de koloniale macht in 1946 om zelf vakbonden voor zwarte arbeiders op te zetten. Van vrije vakbonden was er geen sprake! De beslissing om een vakbond op te richten en te organiseren, was afhankelijk van de toelating van de koloniale gouverneur. Gemengde vakbonden met zowel zwarte als witte arbeiders waren bovendien verboden.

Het ABVV in België weigerde dergelijk ‘syndicalisme’ opgezet door de autoriteiten te ondersteunen. Er was een poging tot samenwerking met de CGS. Deze vakbond stelde wel eisen, maar zwarte arbeiders mochten geen lid worden. Het ACV daarentegen stemde ermee in om banden aan te gaan met de door de koloniale overheden opgezette vakbonden. Het deed dit met de stelling dat de vakbond wilde ‘samenwerken’ met de missies, de koloniale macht en de ‘sociale’ bazen.

Ondanks het gebrek aan vakbondsvrijheid slaagden zwarte arbeiders er in de jaren 1950 in om enkele legale Congolese vakbonden op te zetten. Zo was er de APIC (Association du Personnel Indigène de la Colonie), die in 1957 een eerste congres hield. Verschillende belangrijke politieke leiders van de Congolese nationale beweging zetten hun eerste stappen binnen de APIC: Patrice Lumumba, Pierre Mulele, Cyrille Adoula. In 1957 waren er drie vakbonden in Congo: de UTC (Union des Travailleurs Chrétiens), gesteund door het ACV; de FGTK (Fédération Générale des Travailleurs du Kongo), gesteund door het ABVV; en de APIC.

Na de onafhankelijkheid

In de vijf jaar na de onafhankelijkheid in 1960 kwam de vakbeweging op gang in Congo. In 1962 was er een golf van stakingen, hoewel de drie bonden in verspreide slagorde optraden: post- en telecommunicatiestaking (APIC), bankstaking (FGTK), algemene staking gelanceerd door de UTC. Bij de sociale verkiezingen van 1964-1965 werden de ondernemingsraden bevolkt door nationalistische militanten die zich verzetten tegen het buitenlandse bestuur. De UTC had een grote meerderheid (2/3 van de stemmen), de CISL (dat de APIC, de SNTC en een lerarenvakbond samenbracht) vertegenwoordigde ± 20% van de stemmen, het FGTK minder dan 10%.

Na de staatsgreep van 24 november 1965 verklaarde kolonel Mobutu de oorlog aan de vakbonden. De leiders werden gearresteerd, de bezittingen van de vakbonden werden in beslag genomen en vakbondskranten werden verboden. Mobutu verordende dat de rol van de vakbond was om het overheidsbeleid te ondersteunen…

1. Dit artikel is gebaseerd op een dossier geschreven door Paul Doyen (Contribution à l’histoire du syndicalisme au Congo-Zaïre), gepubliceerd in 1982 door het Patrice Lumumba Comité.
2. Dat wil zeggen een aantal doden dat hoger is dan het aantal arbeiders dat in België is gedood door de repressieve krachten in de 19e en 20e eeuw!

Wanneer de bladeren vrolijk uit de bomen dwarrelen, het salon bedolven raakt onder fijne dennennaalden en de wintermarkten de laatste euro uit je zakken proberen te slaan, is het tijd voor enige overpeinzing en bezinning. Over hoe het kapitalisme ons weer een jaar heeft beetgehad. Maar ook: hoe er volop tegen die alles opvretende en toch langzaam afstervende moloch wordt gestreden wereldwijd. Gelukkig hebben wij een eindejaarskwis om uw geheugen op ludieke maar toch half ernstige wijze op te frissen. Doe mee! En sta niet versteld als je er een van strijdbaarheid uitpuilend 2020 mee wint.

1/ Begin dit jaar eiste de klimaatbeweging een grote politieke tol van de CD&V. Minister Joke Schauvliege zag de beweging eerst – vraag ons niet waarom – als persoonlijke steun. Vervolgens werd het protest weggezet als een persoonlijk complot tegen de getergde minister voor klimaatstilstand en verdediging van de winstbelangen van de industrie. Welke instantie had Schauvliege verzekerd dat de klimaatjongens en -meisjes enkel haar carrière wilden dwarsbomen? Wat de instantie zelf ontkende.

a) Madame Soleil
b) Gert Verhulst, ex-compagnon van de sprekende hond Samson
c) De Staatsveiligheid
d) De spionagedienst van vastgoedmakelaar Land Invest
e) De Twitterpagina van Theo Francken

Antwoord: c

2/ Tijdens de zomer ontdekten we dat de fascisten van Vlaams Belang Jongeren nog steeds fascisten zijn. Ze gooiden met urine naar politieke tegenstanders tijdens het zomerfestival Pukkelpop en intimideerden andersdenkenden. Toen die typische vrije meningsuiting van nationalisten in vraag werd gesteld door linkse volksondermijners in de media, organiseerde Voorpost – ordedienst van het Vlaams Belang – een betoging voor hun recht op intimidatie en apengedrag. “Hier is onze pis, wanneer ons recht?” vroegen de demonstranten zich misnoegd af. Welke sociale eisen liet het Vlaams Belang meteen vallen na de verkiezingen van mei om deel te kunnen uitmaken van een besparingscoalitie met de ultraliberale NVA?

a) Allemaal, of wat had je gedacht – ’t zijn rechtse zakkenvullers
b) 1500 euro minimumpensioen
c) 14 euro minimumloon
d) Een maximumfactuur voor rusthuizen

Antwoord: a, b, c en d. Sociale eisen zijn er om stemmen mee te winnen. Besturen doen neofascisten altijd voor het patronaat en de rijkste 1%. Laat je niet vangen.

3/ In 2019 probeerde de filosoof Maarten Boudry ons er opnieuw van te overtuigen dat we enkel op de vrije markt en de wetenschap dienen te vertrouwen om de effecten van klimaatverandering te stoppen. Ondertussen woeden de bosbranden van Australië tot Californië steeds harder en worden de vooruitzichten omtrent het smelten van de ijskappen steeds penibeler. Maar dat kan de neoliberale kerk niet van de wijs brengen. Wie torste er – in weer eens een bizar hersenspinsel – volgens Boudry de meeste schuld voor het uitblijven van maatregelen die klimaatverandering kunnen stoppen?

a) De gewone man en vrouw in de straat
b) Iedereen, behalve de rijkste 1%
c) Exxon Mobil
d) De ijsberen zelf. Ze zouden beter de wetenschappen bestuderen dan futloos op hun krimpende ijsschotsen rond te hangen.
e) Al de soorten die uitsterven: insecten, koala’s en koraalriffen hebben het volgens Boudry zelf gezocht, met hun slecht onderbouwd vooruitgangspessimisme
f) De klimaatstakers
g) Weerman en cryptomarxist Frank Deboosere, volgens Boudry’s bronnen een “sociale rechtvaardigheidskrijger die de weersredactie van de VRT infiltreerde”

Antwoord: f

4/ Bij de SP.a was het ook in 2019 één en al malaise. Jezelf terug een half-links imago proberen aan te meten als je decennialang de neoliberale afbraak met rechtse vrienden erdoor hebt gejaagd, blijkt niet eenvoudig. Voor de voorzittersverkiezingen werd zelfverklaard fuifbeest, Breezer-adept en sociale media-fanaat Conner Rousseau door de gevestigde media omhoog geschreven. Rousseau is inhoudelijk en strategisch zo’n flets establishmentfiguur dat hij “Laat het gras maar groeien” van Sam Gooris zou kunnen playbacken met Marx’ Kapitaal zwaaiend in de hand en enkel op opgetrokken wenkbrauwen zou worden onthaald. Alleen bij De Morgen zijn ze nog bereid om dit soort ongeëvenaarde leegte “fris en direct” te noemen, helaas. Welke van deze uitspraken zijn Conners waarmerk geworden?

a) “Niet fokke me mij gast”
b) “Feeste als de beeste en dan kunde misschien fokke me mij”
c) “Als ekik zo blijf fokke me de werkende klasse ben ekik straks totally en ielegans fucked… op Instagram”
d) “Kabouter Plop rules de sociaaldemocratie. Kapot graaf!”
e) “Heyyyy matekes!!”
f) “Ola bola, gaste! Lekker bonke bonkeu richting historische uitgang”

Antwoord: “a” en “e” waren letterlijke citaten van Conner Rousseau. Al de rest had eigenlijk ook gekund.

5/ De nieuwe Vlaamse regering had nog maar net de Vlaamse canon afgekondigd of ze kortwiekte met een frontale aanval de Vlaamse culturele sector. Keizer Jan Jambon was wel zo gul dat hij de sector zelf over het touw of de broeksriem wou laten beslissen om zichzelf financieel aan op te hangen. Een protestbeweging van de solidaire sector werd opgebouwd. Bart De Wever – icoon van Voka en de rijkste 1% – mag zichzelf graag een volkse culturele smaak aanmeten, om te verdoezelen dat hij de lonen en sociale zekerheid plundert voor de kapitalistische elite. Welke van de volgende culturele uitingen eigende de N-VA zichzelf de afgelopen jaren helemaal toe?

a) Grote belastingfraude bij de multinationals
b) De cultuur van massaontslagen door banken als KBC om nog meer winst te maken
c) De Wever liet zich als verklede Panda tijdens feestjes van de rijkste 1% bespringen door Fernand Huts van Katoen Natie, die hij “mijn meester en baas” noemde terwijl de excentrieke rijkaard hele plukken uit het kostuum van de Vlaamsnationale Panda beet. “De kinky gewoonten van de rijken en machtigen” – straks ook op Vier.
d) De Wever voerde na de verkiezingen een politieke paardans uit met Tom Van Grieken – de bolero der bazenpoepers, zeg maar – van het Vals Belang. Die had hij tijdens de verkiezingscampagne nog vergeleken met iemand die “een drol in een krant rolt en die voor uw deur in brand steekt”. Er zit een draaideurkomedie met de grote industrie in met dat duo. Parlementair theater ten koste van de werkmens.
e) Jan Jambon gaf een prachtig staaltje ‘Baas Gansendonck valt op z’n bek’ prijs tijdens een Zevende Dag-uitzending die hem confronteerde met de slachtoffers van zijn beleid

Antwoord: al deze cultuuruitingen gaf de N-VA volgaarne ten beste. Ze zitten niet in met Brueghel, maar met de bottom line van het kapitaal.

6/ In Seattle werd Jeff Bezos – de glimmende slavendrijver van Amazon – roemloos politiek verslagen in zijn eigen achtertuin. De raad van bestuur van Amazon had van de grote baas de opdracht gekregen om “die kwalijke socialiste van Socialist Alternative die ons, welvaartscheppers, wil belasten flink een lesje te leren”. Aldus Bezos, op de wijze van Koning Arthur en de Orde van Kapitalistische Tempeliers: “Die 15 dollar minimumloon was al erg genoeg. Alsof het geld op onze rug groeit. Denkt dat rode schorremorrie misschien dat onze liefdadigheid voor binnen het bedrijf bedoeld was? Dat nooit!” Waarop de patronale propagandamachine werd fijngemalen door een meer dan 1000 mensen sterke campagne voor de rode Kshama Sawant. Deur aan deur, telefoon na telefoon, werkplaats na jeugdhonk. Hoe heette de tegenkandidaat van Sawant in de strijd voor een gemeenteraadszetel?

a) Hunter Biden, kenner van de Oekraïense energiesector sinds de lagere school
b) Hillary Clinton, die meende dat Sawant een Russische pion was: “Van de strekking Oktoberrevolutie nog wel!”
c) Egan Orion, een Democratisch wasmiddel dat toch niet zo wit wast als gehoopt door de rijke aandeelhouders van Boeing, Google en Amazon
d) Joe Biden, die zich weer eens van stad, dag en politieke uitverkoop voor het kapitaal had vergist

Antwoord: c

7/ Begin december was er antifascistisch protest tegen een meeting met de extreemrechtse Italiaan Matteo Salvini, door het Vlaams Belang naar de Scheldestad overgebracht met een privévliegtuig. Salvini vaarde voor een zaal vol met extreemrechtse maatpakken uit tegen de “Europese elites”. Na de meeting stemden de VB-maatpakken zonder verpinken een PVDA-voorstel weg om het managersloon van parlementairen te halveren. Ook werd duidelijk dat extreemrechts in het Europees Parlement even goed luxueus kan schransen als de meest decadente en snobistische elites zelf. Eigen financiële privileges eerst. Wat deed de Vlaams Belang-top toen in dat Europese parlement werd gestemd over een minimumbelasting voor multinationals?

a) Ze werden heel zenuwachtig en bezopen zich op café met dure champagne
b) Tom Van Grieken belde Fernand Huts van Katoen Natie op om te vragen wat hij in hemelsnaam met deze moeilijke kwestie moest aanvangen
c) Ze bestudeerden de biografie van de Vlaamse CEO André Leysen op zoek naar hints
d) Als je diep in het hol van de bazen kan kruipen, zou het gek zijn als Vlaamsnationalist om dat niet te doen. Zeker wanneer het om multinationals gaat en dus stemde het VB dat voorstel weg.

Antwoord: d

8/ Wereldwijd ontspon er zich in 2019 een revolte tegen het internationale neoliberale kapitalisme in crisis. Massale opstanden en bewegingen in Chili, Ecuador, Libanon, Irak, Iran, Hong Kong, Algerije,… schokten het politieke establishment. In september kwamen daar historisch grote klimaatstakingen bij. In Chili vonden ze dat dat neoliberalisme stilaan wel eens mocht afsterven. In Libanon werd een vrouw die een bewaker van een ministerie strategisch in de ballen trapte symbool voor de prominente rol die vrouwen spelen in deze bewegingen. Wat riep de bewaker in kwestie uit na deze prille kennismaking met ontluikend arbeidersklassefeminisme?

a) “Dat doet me niks!” (met piepstem en weinig kans op een nageslacht)
b) “Rik Torfs heeft mij asiel aangeboden aan de KU Leuven, waar ik mijn thesis over de ontsporing van de #metoo-beweging zal afwerken. Samen met Dries Van Langenhove.”
c) “Rik Torfs heeft Maarten Boudry intellectueel asiel aangeboden in de faculteit Theologie. Neoliberale Theologie.”
d) “Hey, ik ben Jeff Hoeyberghs niet”

Antwoord: Sorry met deze vraag waren geen punten te verdienen. Het was enkel cabaret. Wat Jeff Hoeyberghs’ virale gedaas bij de haatclub KVHV zeker niet was.

9/ In december kwam plastisch chirurg Jeff Hoeyberghs een tirade afsteken aan de Ugent over man-vrouw relaties, op uitnodiging van het neofascistische KVHV. Het Gentse KVHV had daarvoor al een ex-leider van de Ku Klux Klan – David Duke – uitgenodigd en stond mee aan de wieg van het gewelddadige Schild & Vrienden. Onder het motto: wij duwen, trekken en kloppen graag andere meetings uit mekaar – zoals solidariteitsacties met vluchtelingen – maar raak niet aan onze, ahum, vrije meningsuiting. Jeff voelde zijn publiek goed aan en lanceerde meteen een seksistische tirade die op Beavis & Butthead-achtig gegniffel en gegrom werd onthaald vanwege de elitairen in de zaal. Campagne Rosa organiseerde protest met 70 aanwezigen aan de meeting. Het compileerde de meest gortige uitspraken uit Hoeyberghs haatsessie in een video, die door honderdduizenden werd bekeken. Waarop de brullende seksist volhield de activisten van Rosa – een “goed geoliede, activistische machine” – te zullen aanklagen wegens “laster en eerroof”. Goed geprobeerd! Uit welk tijdsgewricht komen de meeste denkbeelden van Jeff “Conan De Barbaar” Hoeyberghs?

a) De pubertijd van Clovis
b) De eerste helft van de 14e eeuw: 1302 – toen een kuisheidsgordel nog iets betekende
c) De kapitalistische reactie na de crisis van 2008 die verdeel-en-heers – seksisme en racisme – ten top moet drijven om de aandacht van de crisis van het systeem af te leiden
d) De penopauze van Jeff: altijd lastig als ineenzakkend testosteron, massieve haaruitval en uitdeinend overgewicht je uit je normale doen als plastisch chirurg brengen en je dan maar in je eigen vlees begint te snijden tijdens publieke meetings met extreemrechtse studenten

Antwoord: c

10/ Volgens Vlaams Belang-kopstuk Dries Van Langenhove getuigen schooluitstappen naar het nazikamp Breendonk van “zelfhaat”. Wie heeft er in zijn wildste fantasieën nog niet linksen en andere “jodenvrienden” tot de dood gefolterd? Wie kikkert er niet op van de gedachte om namens het blanke ras grote kuis te houden onder syndicalisten, verzetslieden, beroepsbetogers, feministen en andere afwijkingen van de Arische norm? De Ernst Röhm der modern-Vlaamse padvinderij ziet er geen graten in. Welke tweet moest Van Langenhove als de gesmeerde bliksem verwijderen omdat hij er het Belang als bondgenoot van de rijken en vadsig deelnemer aan neoliberale poenschepperij mee te kijk zette?

a) “Communist @RaoulHedebouw vindt het niet kunnen dat de Bpost CEO meer verdient dan een gewone werknemer. Pvda wil liever geen bedrijven en totale armoede.”
b) “Met die 500.000 euro afscheidspremie kan Bpost CEO Koen Van Gerven tienduizenden gele sokken kopen om zijn Vlaamse identiteit kracht bij te zetten. Links is jaloers op alles wat sjiek is en goede smaak en standing heeft.”
c) “Als we lang genoeg wachten, sijpelt die 500.000 euro naar beneden. Werknemers die op het Belang stemmen zullen nog even geduld moeten uitoefenen.”
d) “Ik huiver en beef voor de dag dat afscheidspremies, toplonen, laat staan de winsten – eerlijk verdiend door de toplaag van ons volk – publieke eigendom worden onder democratische controle van de werkenden en jongeren, in de bedrijven, scholen en wijken. Met een getrapt systeem van verkiesbaarheid en afzetbaarheid van onderuit zoals LSP, Blokbuster en Rosa het wel eens naar voren brengen. Brrr!”

Antwoord: a

Prettige feesten aan alle arbeiders!

(pd)