Your cart is currently empty!
Category: Column
-
Italië 1919-1920 (deel 3): bezetting van de fabrieken
Uit de archieven van de klassenstrijd
De eerste twee artikelen in deze reeks (in onze vorige kranten) gingen over de spontane strijd tussen 1919 en 1920: het opeisen van voedsel uit protest tegen de hoge kosten van levensonderhoud en landbezettingen door arme boeren. Deze strijd werd niet afgeremd door de georganiseerde arbeidersbeweging (partij en vakbond) die minder aanwezig was buiten de industriële centra. Dit kan echter niet gezegd worden van de arbeidersstrijd.door Guy Van Sinoy
In 1919 werd de Italiaanse Socialistische Partij (PSI) een massapartij (158 verkozenen in een parlement met 508 leden). Maar de partij was erg heterogeen. De PSI trad toe tot de Communistische Internationale, maar werd gedomineerd door opportunistische stromingen. De rechtervleugel (Turati, D’Aragona) vertegenwoordigde minder dan 10% van de leden, maar had een meerderheid onder de parlementairen. Het centrum (Serrati) telde een meerderheid (57%) onder de leden, maar wilde niet breken met de opportunisten. De linkervleugel (Bordiga, Gramsci) vertegenwoordigde ongeveer 1/3 van de leden.
In Turijn, waar de syndicalisatiegraad hoog was en de strijdbare arbeidersklasse gepolitiseerd werd door de jongeren van de PSI (vooral Gramsci), begon in de metaalbond FIOM in de herfst van 1919 een strijd om de oude arbeiderscommissies, die vaak enkel uit bureaucraten bestonden, om te vormen tot fabriekscomités die alle arbeiders samenbrengen. Bij Fiat en Lancia verkozen 30.000 arbeiders bij geheime stemming vertegenwoordigers van hun werkplaats. Deze mandaten waren herroepbaar. De vertegenwoordigers van alle werkplaatsen samen vormden het fabriekscomité. Grote bazen zoals Agnelli (Fiat), Olivetti, De Benedetti begrepen het gevaar en informeerden dat er in het bedrijf “maar één macht kan zijn.” De regering concentreerde alle overblijvende zekere troepen in Turijn: alles samen 50.000 soldaten, koninklijke gardes en carabinieri.
In maart 1920 gingen de metaalbewerkers in Turijn in staking uit protest tegen de verlenging van de werktijd. De bazen reageren met een lock-out. De arbeiders bezetten daarop de fabrieken. De stad werd belegerd door de troepen, die tal van provocaties ondergingen. Het weekblad Ordine Nuevo, uitgegeven door Gramsci, werd een dagblad ter ondersteuning van de strijd. De lokale PSI-afdeling riep op tot een algemene staking: alle fabrieken, de post- en telegraafdiensten, de spoorwegen gingen in april in staking en de hele provincie werd platgelegd. De Nationale Raad van de PSI, die in Turijn zou worden gehouden, verhuisde naar Milaan. De afgevaardigden van Turijn eisten de uitbreiding van de staking, maar Turati en D’Aragona verzetten zich ertegen. Na een maand eindigde de Turijnse staking in een zware nederlaag.
In augustus van hetzelfde jaar riep de vakbond FIOM op tot een aanpassing van de lonen aan de stijgende kosten van levensonderhoud. Het patronaat reageerde dat discussie daarover overbodig was. FIOM lanceerde daarop een stiptheidsstaking (verlaging van het werkritme). De bazen beantwoordden dit met een lock-out. Op 30 augustus ontdekten de 2.000 arbeiders van Alfa Romeo in Milaan dat hun fabriek bezet was door het leger. FIOM riep hierop alle metaalarbeiders op om hun fabrieken niet te verlaten, maar te bezetten. Een dag later waren duizend metaalbedrijven in heel het land bezet door 400.000 arbeiders. Op de werkplaatsen werden slaapzalen en keukens ingericht. Gezinnen zorgden voor de bevoorrading. Fanfares speelden Bandiera Rossa op de fabrieksterreinen. Soms waren er grappige situaties. Een beter gestelde burger die een Fiat-wagen had besteld, belde de fabriek om te informeren naar de leverdatum. Aan de andere kant werd hij begroet met de mededeling: “Hallo, dit is de sovjet van Fiat.” De klant verontschuldigde zich en zei later eens te zullen terugbellen…
In de meeste fabrieken werd de productie hervat onder toezicht van het fabriekscomité, dat doorgaans ook besloot om alcohol op de werkplek te verbieden. Om te voorkomen dat het leger in de fabrieken zou tussenkomen, begonnen de arbeiders milities op te richten: de Rode Gardes. Ze kochten wapens en in de werkplaatsen werden handgranaten gemaakt. In Turijn, waar een Militair Arbeiderscomité werd opgezet, beschikte de fabriek Fiat Centro over enkele machinegeweren en 5.000 patronen. In de daaropvolgende week breidde de staking zich uit tot de chemie. In de haven van Genua hielden stakers drie boten bezet.
De nationale leiding van de vakbondsfederatie CGL wilde de staking echter beperken tot de metaalsector. D’Aragona contacteerde de prefecten van Turijn en Milaan om het conflict te beëindigen. Enkele maanden later richt een van de prefecten zich tot de patroons en wijst hij naar D’Aragona: “Dat is de man die Italië kan redden.” De leiding van CGL wilde de bazen ervan overtuigen om geen geweld te gebruiken en het leger niet in te zetten om de bezettingen te stoppen. Dat zou immers “olie op het vuur gooien.”
Op 19 september werd een akkoord getekend door de patroons en de CGL-leiding: 4 lire loonsverhoging (in plaats van 7 lire) en oprichting van een paritair comité van bazen en vakbonden die aan de syndicale basis werd voorgesteld als een vorm van arbeiderscontrole. Twee dagen later liet FIOM het akkoord door de basis goedkeuren, ondanks hevig verzet van de Turijnse afgevaardigden. De Italiaanse arbeidersklasse leed een vreselijke nederlaag die tot diepe demoralisatie leidde.
In januari 1921 hield de PSI een congres in Livorno. Het centrum (Serrati) en rechts (Turati, D’Aragona) stemden samen tegen de stellingen van de Communistische Internationale. Links (Bordiga, Gramsci, Tasca, Togliatti) verliet de zaal en stichtte de Communistische Partij van Italië (PCI). Ondertussen begonnen de bazen en grootgrondbezitters de fascistische milities van Mussolini te financieren.
-
Italië 1919-1920 (deel 2): bezetting van de grond
Uit de archieven van de klassenstrijd

Screenshot uit de film ‘Novecento’ die handelt over de bezettingen van grond in Italië 1919: op een moment dat de woede tegen het dure leven in de steden explodeerde, stak een andere sociale brand het platteland in brand: de grondbezettingen. Tijdens de oorlog beloofde de voorzitter van de Raad: “Na de overwinning zal Italië een groot gebaar van sociale rechtvaardigheid maken: het zal het land aan de boeren geven met alles wat er deel van uitmaakt.” De terugkerende soldaten brachten tot diep op het platteland de hoop op een beter leven en vooral de hoop om eindelijk grond te bezitten.
door Guy Van Sinoy
In de beweging zijn verschillende categorieën landbouwers betrokken: deelpachters (pachters van het land dat zij verbouwen), dagloners die betere contracten eisen, boeren zonder land of werk die land nodig hebben. In maart 1919 begon in Lazio (een regio rond Rome) een bezetting van grond die grootgrondbezitters braak lieten liggen wegens gebrek aan investeringsbereidheid, wat voor boeren in armoede onduldbaar leek. Honderden mannen en vrouwen trokken met hun gereedschap en spandoeken in optochten, voorafgegaan door een fanfare, door de steden vooraleer ze gronden gingen bezetten.
In juni breidde de beweging zich uit met katholieke boerenliga’s die ook tot grondbezettingen overgingen. Nochtans werden die door de katholieke krant Il Popolo Romano afgekeurd als “bolsjewistische daden.” In augustus breidde de beweging zich uit naar het zuiden van het land (Apulië, Calabrië, Sicilië). In Lazio organiseerden tientallen rode bonden en coöperatieven die bij de vakbondsfederatie CGL (Confederazione Generale del Lavoro) aangesloten waren bezettingen in 40 gemeenten op 24 augustus. Maar liefst 25.000 hectare grond werd zo bezet, soms ook reeds bezaaide grond, wat tot hevige reacties van de grootgrondbezitters leidde.
Eind 1919 en in het voorjaar van 1920 werd de strijd heviger. In Emilia (Parma, Modena, Bologna) organiseerden de boeren piketten en blokkeerden ze wegen. De boerenliga’s begonnen een boycot van onwillige verpachters die niet meer het nodige kunnen aanschaffen om hun bedrijf te beheren. In januari 1920 voorzag een ontwerp van regeringsdecreet in hogere straffen voor bezettingen. Toch ging de beweging door. In Puglia bezetten de boeren landbouwgrond, knipten de telegraafdraden door, bliezen bruggen op, ontwapenden de carabinieri en verzetten zich tegen de troepen, waarbij twee doden vielen.
In het noorden van het land sloegen 180.000 pachters en dagloners de handen in elkaar om betere collectieve contracten af te dwingen. De enige tekenen van leven op de velden waren de teams van tientallen ‘rode fietsers’ die tussen de stakers in contact stonden en eventuele werkwilligen overtuigden om niet aan de slag te gaan.
De spontane uitbreiding van de boerenbeweging en de diepte ervan wees op een enorm revolutionair potentieel. Het stelde de onteigening van grootgrondbezitters aan de orde en kon een belangrijke bondgenoot worden voor arbeiders in de steden. Maar er was op dat moment geen enkele politieke kracht die de energie bijeenbracht, centraliseerde en stuurde in de richting van een radicale maatschappijverandering.
(Wordt vervolgd… In onze volgende krant: Bezetting van de fabrieken)
-
Uit de archieven van de klassenstrijd. 1919-1920: twee rode jaren in Italië
Honderd jaar geleden kende Italië een golf van spontane strijd op zeer grote schaal. Italië was toen een land met grote landeigendommen in handen van de aristocraten. Maar liefst 55% van de beroepsbevolking werkte op het land en bestond uit landarbeiders, eigenaars van zeer kleine percelen en deelpachters (huurders van het land dat zij verbouwden). Ondanks de 14-urige werkdagen leefde de massa van de boeren in armoede. Tussen 1876 en 1914 emigreerden meer dan 8 miljoen Italianen naar Noord-Europa of Amerika.Artikel door Guy Van Sinoy uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
In 1915 riep Italië de oorlog uit tegen Oostenrijk. Het Italiaanse leger, dat grotendeels uit boeren bestond, was slecht uitgerust en leed ernstige tegenslagen. Bijna 650.000 Italiaanse soldaten kwamen om het leven.
De strijd tegen de hoge kosten van levensonderhoud
In de nasleep van de oorlog stegen de prijzen razendsnel. De achtergebleven landbouw volstond niet om de hele bevolking in eten te voorzien. Er moest graan uit de VS ingevoerd worden. Het eerste protest van de werkenden nam de vorm aan van stakingen voor de aanpassing van de lonen aan de levenskost: 22.000 stakers in januari 1919, 400.000 in het midden van het jaar!
In de volkswijken verzamelen acties honderden betogers die ook winkels aanvielen. In juni 1919 waren er dergelijke acties in het noorden van het land (Genua, Milaan, Bologna, Pisa). De betogers plunderden de winkels op een georganiseerde manier en eisten vervolgens auto’s en vrachtwagens op om de in beslag genomen goederen naar de Arbeidsbeurs (vakbondsgebouwen) te brengen. Daar waren controlecommissies belast met de verkoop ervan tegen gereduceerde prijzen.
Vanaf juli breidde de beweging zich uit naar het zuiden (Palermo, Messina, Napels, Taranto). De vakbondsleiders (de CGL), waren volledig verrast door de beweging. Ze riepen op tot kalmte en drongen er bij de werkenden op aan zich niet te laten meeslepen in “tot mislukken gedoemde” acties. In Milaan riep de socialistische leider Turati op: “Doe geen domme dingen!”
De carabinieri schoten tientallen betogers neer, maar al snel moesten zij zich beperken tot het beschermen van openbare gebouwen omdat ze niet met genoeg waren om meer te doen. De regering was terughoudend om het leger in te zetten tegen de betogers. Er waren veel boerenzonen in het leger. Een confrontatie tussen soldaten en betogers dreigde op veel plaatsen uit te lopen op een verbroedering. Op veel betogingen waren er slogans als ‘Leve de sovjets’ en ‘Leve Lenin.’ De Communistische Partij van Italië zou opgericht worden in januari 1921.
(Wordt vervolgd in onze volgende krant: ‘Bezetting van de grond’).
-
Column. De Vlaamse canon volgens NVA en Vlaams Belang: rijkste 1% eerst

Aalst carnaval. Foto: Jean-Marie Column door (pd)
Wie binnenkort als nieuwkomer Vlaamse Meesters als Rubens, Bruegel en 2 Fabiola van Patje Krimson niet uit het hoofd kan afdreunen, loopt kans om door de Vlaamse regering actief opgespoord te worden. Deze personages zullen als niet waardig voor de Vlaamse natie gebrandmerkt worden, of erger. Let wel: onze fundamentele normen en waarden zijn enkel op anderen van toepassing. Niet op onszelf. De NVA-politici laten u graag tot 67 jaar werken, maar doen dat zelf als de zonnekoningen van Vlaanderen uiteraard niet. 20 jaar mekkeren in het parlement aan een managersloon en dan op de luie krent lekker gaan vegeteren. Zo zijn ze wel. Daarvoor zullen ze niet door de VDAB geactiveerd en gesanctioneerd worden. Da’s eerder de regel – zeg maar Vlaamse canon – voor het mindere plebs. U wel, als u in de aanzwellende groeivertraging dan wel recessie uw job verliest.
Het Vlaamse en mondiale kapitalisme kan er niet voor iedereen zijn. Zeker niet voor de niet-elitaire meerderheid van gewone werkenden en armen. Die fundamentele norm van onze cultuur is niet onderhandelbaar.
De Wever en zijn neoliberale companen willen, terzijde, ook gedecentraliseerd en dus verdeeld loonoverleg. Zodat u tegen dat pensioen amper nog iets verdient als Vlaamse of andersgeaarde werknemer. Het staat nog niet in die startnota maar zoals het spreekwoord zegt: elke kapitalistische crisis is een opportuniteit – om de arbeidersklasse nog wat dieper in de modder te duwen, blijkbaar. Ook daarom is Vlaanderen volgens de startnota “prachtig”: u zal blij zijn dat de Vlaamse en andere bazen van uw zweet en hard werken nog meer op de beurzen kunnen gokken. Als ze tegen dat de regering op poten staat nog niet zijn ingestort, de beurzen. De Wevers gouden standaard van neoliberale volksverlakkerij leidt nu al tot een rush op het goud. Als de banken dreigen om te vallen, kan u uw spaarcenten – als u die heeft – best in een gouden pandabeeldje van Bart De Wever omzetten. Vlaanderen is “prachtig” wanneer Voka en BNP Paribas de plak zwaaien.
Generaties Vlamingen zongen kloekborstig over onze “weiden als wiegende zeeën”, zoals Liesbeth Homans die soms op de bodem van haar wijnglas waarneemt. Op basis van wat de startnota rond de klimaatverandering en het sneller wegsmelten van de ijskappen stelt, zullen de weiden in West-Vlaanderen er effectief als “wiegende zeeën” uitzien binnen enkele decennia. Maar geen nood, de technologische innovatie – welke is voorlopig helaas onduidelijk – zal alles oplossen. Ondertussen voorziet de NVA, wacht even, “kustversterking” voor onze Vlaamse kust. Kustversterking! Jan Jambon zal als Minister-President van onze immer stralende natie – in bananenrepublieken gaat de zon propagandagewijs ook voortdurend op – persoonlijk een 10 meter hoge Atlantic Wall aan zandzakjes op de dijk van De Panne tot Knokke Zoute komen leggen. Ben Weyts voorziet de Vlaamse kustbewoner van roeibootjes en zwart-gele zwembandjes in het kader van zijn Geïntegreerde Mobiliteitsplan “Klimaatchaos 2050 – Vlaanderen zwemt!“. Ook beluisterbaar als podcast wanneer u met de wagen weer in de file staat. Vlaanderen vergeet misschien het milieu, maar de dieren zeker niet: ook zij krijgen een zwemband in geval van overstroming van onze Vlaamse culturele ankerpunten.
Dat het Vlaams Belang zonder voorwaarden aan die asociale neoliberale komedie ongelooflijk hard wou meedoen? Zo kent u die kluchtzangers van het patronale levenslied ook weer wat beter. Tom Van Grieken had enkele cruciale ledematen veil om kost wat kost van een neoliberale besparingscoalitie met de NVA deel uit te maken. Was ter plekke al zijn sociale verkiezingsslogans vergeten zodra hij in de ogen van Neoliberaal Bartje kon kijken en mee aan de vetpotten hoopte te zitten. 1500€ minimumpensioen? Was maar om te lachen mensen, eens de parlementaire wedde binnen was voor die VB’ers. Een degelijk minimumloon van 14 euro? Hola, aan welke extreemrechtse vinger wil je trekken? Zonder verpinken bij het groot vuil gezet door Van Grieken en zijn elitaire club, eens hun bankrekening mocht kennismaken met de sappige loonfiche van burgerlijk politicus.
En maar jammeren dat ze er niet bij waren, bij het asociaal besparingsbeleid. Nooit zoveel rechtse traantjes bij mekaar gezien. Ze kwamen net zo goed overeen met de neoliberaal De Wever en zijn culturele ankerpunten. Vast statuut van ambtenaren op de schop? De hypotheek die u binnenkort als huizenbezitter niet meer fiscaal kan inbrengen? Sociale woningen waar de tekorten zullen blijven aangroeien? Nieuwe besparingen die worden aangekondigd, terwijl nieuwe investeringen in broodnodige diensten vooral vaag blijven? Het Belang vindt het onwaarschijnlijk onrechtvaardig dat ze van die besparingszwendel met een resem verdelende en racistische accenten geen deel kunnen uitmaken. Zouden hun oude moedertje verkopen voor een bord kapitalistische linzensoep.
Een echte arbeiderspartij had de asociale zwendel in dienst van Voka en de rijkste 1% de mantel uitgeveegd. Had de vakbonden opgeroepen om massaal in verzet te gaan, voor die 1500€ minimumpensioen en 14 euro minimumloon. Tegen de besparingsregeringen die nu worden bekokstoofd. Had gratis openbaar vervoer geëeist en de democratische nationalisatie van de energie- en transportsector. Om een ecologisch urgentieplan uit te werken. Zou een paar honderd nieuwe ambtenaren op belastingontwijking van de grote bedrijven zetten. En zou een maatschappij bepleiten waar – in plaats van de rijkdom al bijna 40 jaar naar de rijkste 1% te herverdelen, ten koste van onze lonen en sociale zekerheid – de rijkdom collectief wordt beheerd en gepland rekening houdend met mens en milieu.
Ze zou de grote bedrijven publieke eigendom maken in handen van democratisch verkozen comités van de werkenden, zodat de miljarden hier blijven en geïnvesteerd worden, in de plaats van naar de belastingparadijzen te worden verscheept. Dat zou pas een sociale verandering en startnota met inhoud zijn. Internationale uitstraling en grootsheid in de digitale kenniseconomie, onder democratische arbeiderscontrole als economisch en cultureel ankerpunt, gegarandeerd.
-
Schokkende vaststelling. Vandaag werken we op een jaar meer uren en dagen dan in de Middeleeuwen
Het klinkt ongelooflijk, maar in de Middeleeuwen hadden gewone werkenden meer vrije dagen dan vandaag. Gemiddeld werd toen 150 dagen per jaar gewerkt, terwijl Europese werkenden vandaag doorgaans recht hebben op 25 tot 30 verlofdagen per jaar en ruim 200 dagen werken. In onder meer de VS, Japan en China zijn er dat nog meer.Artikel door Jean (Luxemburg)
Dit zegt natuurlijk niets over de arbeidsomstandigheden in de Middeleeuwen. Die waren erg hard en er was geen sociale bescherming, laat staan syndicale bescherming. Maar het aantal officiële feestdagen lag dus wel een pak hoger. Dat kwam onder meer omdat de geestelijke leiding, die tevens als grootgrondbezitter een groot deel van de landbouweconomie controleerde, begreep dat de landbouwers voldoende rust nodig hadden om productief te zijn. Bovendien was elke levensgebeurtenis aanleiding voor extra verlofdagen. Resultaat: het aantal gewerkte dagen lag een eind onder wat we vandaag kennen. Zelfs indien de arbeidsdagen toen een beetje langer waren, lag het aantal gepresteerde uren op jaarbasis lager. Dit alles blijkt uit een studie door de econoom Juliet B Schor. Het doorprikt de mythe dat er doorheen de eeuwen een min of meer constante verbetering van de arbeidsvoorwaarden was.
In zekere zin zijn deze onthullingen niet zo verrassend. In zijn analyse van het kapitalisme benadrukte Karl Marx dat er een fundamenteel verschil was tussen het kapitalisme en voorgaande productiewijzen: de kapitalist heeft een onverzadigbare behoefte om zoveel mogelijk kapitaal te accumuleren om deze winsten te herinvesteren in productiemiddelen om sterker te staan dan zijn concurrenten. Voor de feodale leenheer lag het anders: zijn accumulatie was beperkt tot de capaciteit van zijn schuren. Hij had er geen belang bij om meer te accumuleren. Dit essentiële verschil verklaart waarom de arbeidstijd in de Middeleeuwen korter was: de toenmalige heersende klasse had er geen belang bij om de werkenden als citroenen uit te persen. Onder het kapitalisme is dat anders: na enkele uren werken hebben we ons loon verdiend en daarna werken we enkele uren voor de winsten van de baas.
Tegelijk wordt onze tijd gekenmerkt door een andere paradox: die van de massale werkloosheid. Marx legde uit dat kapitalisten er belang bij hebben om een tekort aan jobs te organiseren zodat wie werk vindt tegen slechtere voorwaarden wil werken. Het is een tweede opmerkelijk effect van het kapitalisme: we werken meer, maar is er geen werk voor iedereen. De moderne technologie zou de taken van de meeste werkenden enorm kunnen verlichten en de productie efficiënt kunnen plannen in functie van de noden, maar dat is niet wat er gebeurt. Nieuwe technologie wordt zelfs gebruikt om de werkdruk op te voeren: steeds meer productiviteit, delokalisatie, “uberisering” en permanente beschikbaarheid voor wie aan andere plagen ontsnapt is.
Kortom: het kapitalisme heeft de mensheid enorme vooruitgang gebracht, maar het wordt steeds duidelijker dat dit systeem rampzalig is voor de gewone werkenden en tegelijk ook voor het leven op de planeet zelf. Er valt nog veel te zeggen over dit onderwerp, onder meer dat deze regels op een zondag geschreven zijn. De strijd tegen dit systeem is immers een paar uur extra waard.
-
Eindejaarskwis: ja, dat was 2018

Foto: Wikimedia/commons Yep, ze ligt er languit mensen. Nee, niet de feestelijke kerstkalkoen, maar de verdoemde rechtse regering-Michel. Niet omdat onze koopkracht werd gestroopt, onze pensioenen onder vuur lagen, jongeren in laag betaalde jobs werden geduwd, de kinderarmoede de pan uit rees of het klimaat naar de vaantjes wordt geholpen. Nee, omdat de N-VA vond dat de verkiezingen over haar moesten gaan. En niet over belangrijke zaken. Zelden werd zoveel goedkoop acteertalent vergooid aan prijzige mandatenslurpers. Maar ook: wat een heftige roetsjbaan van een jaar was het weer.
Gele hesjes, Tariefman Trump en oplopend verzet van #metoo tot halve klimaatopstanden. De vakbondsstrijd tegen ondraaglijke werkdruk en voor degelijke lonen en pensioenen. We werden dit jaar getroffen door tornado’s, aardverzakkingen, gevaarlijke bosbranden en de Antwerpse SP.a: die dijkbreuk van neoliberale paardrift op weg naar door de mens uitgelokte uitsterving, zo lijkt het.
Omdat het jaar nooit echt beëindigd is zonder een beschouwende, en beschonken, noot en het kapitalisme soms met een tikkeltje humor moet worden verbeten én bestreden, presenteren we u: de tsjokvolle, onuitgegeven eindejaarskwis van het jaar 2018. Kennis is macht in de strijd tegen het stilaan overbodige winstsysteem. Doet u mee?
1/ 2018 was een jaar waarin de tergende cowboykapitalist zich ongenaakbaar waande. Maar regelmatig ook hevige tegenstand ondervond. Denk aan de reeks brutale uitspraken van topmanagers toen de werkenden tegen hoge werkdruk en superuitbuiting in staking gingen. Dikwijls met groot succes, zoals bij Aviapartner of Lidl. Welke uitspraak uit de volgende, overrijpe tros werd niet gedaan door een miljoenen opstrijkende CEO en hebben we zelf verzonnen?
a) “De werknemers van Bpost moeten hun comfortzone verlaten”
b) “Wilde stakingen zoals bij Aviapartner moeten verboden worden”
c) “Als we bij Ryanair mensen hebben die enkel willen staken om te staken, dan mogen ze hun stakingen hebben, en dan zullen ze vaststellen dat er jobs en toestellen verhuisd worden”
d) “Ik ben heel trots op de cultuur bij Amazon. Ik plas zelf ook graag in een plastic fles onder mijn bureau als de job dat vereist.”
Antwoord: d was slechts voor de eerste helft juist. Amazon-baas Jeff Bezos pist wat arbeidsvoorwaarden betreft ver naast de pot. Maar zijn eigen plasjes mikt hij uit liefde voor de Amazon-cultuur voluit in zijn hoogstpersoonlijk, goudomrand bedrijfstoilet.
2/ In september was het halve land verrast en geschokt omdat een Pano-reportage onthulde dat er binnen de NVA een met boksbal en schietgeweren oefenende aanzet tot privémilitie aanwezig was: Schild&Vrienden. Na de schitterende reportage zette de met Hitler dwepende club van “trotse blanken” het op een tranenrijk gejammer over “framing”. Naast grappen maken over de holocaust, over het onderdrukken van vrouwen, het poseren met geweren,… bleken deze gepamperde polderjongens ook oudjes gewillig over de straat te helpen en zwerfvuil op te rapen. Volgens woordvoerder Dries Van Langenhove maakte dat gezamenlijk oprapen van rotte vis ruimschoots – als ze niet zo hard “geframed” werden door de linkiewinkies – het dwepen met Adolf Hitler, de nazi’s en de gaskamers goed. Dit laatste was hoogstens een nevenactiviteit, zeker niet de kern van hun zwerfvuil bijeen harkende streven.
Hoe heette de geheime chatapplicatie waarin de S&V’ers hun meest extreme denkbeelden uitwisselden en probeerden op te klimmen in een soort militaire hiërarchie van neonazistische politieke soldaten?
a) Tinder
b) Aryan Dating
c) World of Warcraft – ‘Men Only’
d) Weight Lifting For Nationalist Loonies
e) Nationalist Loonies for Weight Lifting
f) Romeo’s Revenge
g) Discord
h) Horst Wessel’s Inflatable Balloon Party App
i) Fishy Adventures for Flanders
j) Zuhal Demir’s Muscle Building & Make Up App
Antwoord: g
3/ In oktober werd duidelijk dat Vlaams Belang-voorman Philip Dewinter zich jarenlang als handlanger van een Chinese spion had laten gebruiken. Voor een politicus die gedurende decennia luid stond te toeteren dat we weer “baas” moesten worden “in eigen land” een dikke tegenvaller. Voor een handval dukaten mochten de Chinese staatskapitalisten dus ook een beetje baas zijn. In het parlement zou Dewinter een schrijn hebben ingericht ter ere van “De Grote Leider Xi Jinping” en “zijn sublieme vakbondsbeleid”. Af en toe probeerde de grote Ariër, verkleed als Chinees circusartiest, vanop het parlementair gestoelte de NVA-fractie in te vliegen. Maar daar stak zijn contactpersoon uiteindelijk een Chinees stokje voor wegens teveel uitstalling.
Volgens het Belang-kopstuk was de schimmige vzw van zijn multiculti Aziatische compagnon zijn “favoriete afhaalchinees” waar hij altijd met zijn “bonnetjes” terechtkon. Ten huize Dewinter was het soms wekenlang al Chinese inktvissoep en gebakken noedels wat de culinaire klok sloeg.
Ook in gezinsverband predikte Philip “Tai Chi” Dewinter de Chinese draai en liepen zijn dochters al snel verplicht rond met Huawei-gsm’s, kleurrijke traditionele Chinese gewaden en Kung Fu-handleidingen om het Belt and Road-initiatief van “de Grote Xi” op alle continenten, zelfs Groter Ekeren, kracht bij te zetten. Welk van de volgende initiatieven werd door Dewinter genomen om de staatsdictatuur China te promoten?
a) Hij stelde op de Antwerpse gemeenteraad voor om via schaduwbankieren een luchthaven van 10 vierkante kilometer met 80 landingsbanen te bouwen in Deurne, ter vervanging van het woongebied tussen het Sportpaleis en het Rivierenhof
b) Hij stelde op de Antwerpse gemeenteraad voor om “Chinese politie-adviseurs” uit te nodigen om “de kleurvakbonden in de haven” nu eens eindelijk “in de pas te doen lopen” (Bart De Wever onderzoekt “de haalbaarheid van dat voorstel”)
c) Hij prees in het parlement de Chinese politiek van “heropvoeding” van de Oeigoeren, de Chinese moslims
d) Hij leidde een delegatie van Chinese artiesten rond in het parlement, die hij – terwijl ze verbaasd toekeken – voortdurend bestookte met luid gescandeerde citaten van Deng Xiaoping (“het doet er niet toe welke kleur de kat heeft, blank of geel, als ze maar muizen vangt in mijn portemonnee”)
e) Hij diende in het parlement, verkleed als Chinese draak, een wetsvoorstel in om de Chinese kalender over te nemen en onderrichte de aanwezigen over het wonderlijke “Jaar van de Hond”
Antwoord: d, hij ontving Chinese artiesten als gids in het parlement
4/ In mei werd in Ierland een historische overwinning geboekt door de vrouwenbeweging – mede georganiseerd door de linkse socialisten van de Socialist Party – in de strijd tegen criminalisering van abortus en voor het recht van vrouwen om te kiezen. In het najaar was er in Ierland ook massale verontwaardiging na het verwijzen naar de kleding – het slipje in dit geval – van een vrouw in een rechtzaak rond verkrachting. Hoe heet het Ierse parlementslid dat een vrouwenslip omhoog hield in het parlement om dit brutale seksisme aan te klagen, een beeld dat nadien via de media de wereld rondging?
a) Emily Pankhurst
b) Rosa Luxemburg
c) Ruth Coppinger
d) Alexandra Kollontai
e) Jenny Marx
Antwoord: c
5/ In oktober vond NVA’er Pol Van Den Driessche – tevens groot verliezer tijdens de voorgaande verkiezingen – het een briljant idee om nepnieuws over de Brugse Wintermarkt te verspreiden. In de eeuwige NVA-zoektocht naar culturele relletjes – waarmee sommigen zo snel vergeten dat de regering hun portemonnee leeghaalt en de pensioenen uitholt – suggereerde gebuisde Pol dat de Kerstmarkt Wintermarkt was gaan heten omwille van multiculturele redenen. Dat verhaal bleek uit de lucht gegrepen: de Brugse handelaars wensten gewoon langer dan de kerstperiode hun kraampjes open te houden.
Omdat mensen bij de neus nemen bij de NVA een favoriete volkssport is, werd gebuisde Pol niet met pek en veren uit de partij gezet. Hoe heet de even clowneske NVA-woordvoerder die tijdens de zomer bij het Belgische leger door het stof ging kruipen, naar eigen zeggen om “Europa beter te beschermen”?
a) Clovis
b) Calimero
c) Karim Van Overmeire
d) Joe Dalton
e) Joachim Pohlmann
f) Jack Dalton
Antwoord: e
6/ Vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen deed de regering-Michel extra haar best om zaken in de soep te laten draaien. Met groot succes. Zo leefde op een bepaald moment de vrees dat we ons tijdens de wintermaanden met opfikkend salonmeubilair zouden moeten verwarmen, wegens dreigend energietekort. Uit milieurapporten bleek dat Antwerpen een van de meest vervuilde steden ter wereld is. En dit blijkbaar niet alleen omdat Annick “ik scheld elke dag vakbondsleden de huid vol” De Ridder er af en toe haar mond spoelt. Burgemeester De Wever stelde dat hij “niet iedereen in het havengebied kon ontslaan”. Over een drastisch andere aanpak van mobiliteit had hij zijn hersenen nog niet gepijnigd, ondanks acties aan de scholen van wijkbewoners. Wat was het antwoord van de burgemeester op deze twijfelachtige eretitel voor zijn stad?
a) “Mijn War Room stookt helemaal niet zoveel op. En daarbij: dat waren vredessignalen naar de sossen.”
b) “Als je een planeconomie zonder winstmotief wil, moet je het zeggen hé”
c) “Ik kan niet toveren”
d) “De erfgenamen van Fernand Huts en Voka lossen dit wel op in 3050, wanneer Antwerpen een halve meter onder de zeespiegel ligt”
Antwoord: c
7/ Ter gelegenheid van de verkiezing van de uiterst-rechtse Braziliaanse president Jair “tijdens de dictatuur werd er te weinig gemarteld” Bolsonaro vond de patroonskrant De Tijd het gepast om dat – ondanks een paar randbemerkingen over vrouwonvriendelijkheid en racisme – een uitermate positieve ontwikkeling voor het investeringsklimaat te vinden. De “exportadviseur” die de krant daarover interviewde stelde, behoorlijk onthullend: “Ondernemers kunnen het met Bolsonaro’s maatschappijvisie niet eens zijn, maar daarna gaat de business gewoon verder.”
De macht van de werkende klasse werd nog niet gebroken in Brazilië. Maar: net zoals “de business” onder Mussolini, Hitler en Franco “gewoon verder ging”. De patroons en uiterst-rechts? Twee handen op één buik als het erop aankomt. Het kapitaal stond ruimschoots achter Bolsonaro in Brazilië. Hoe heten de drie even uiterst-rechtse zonen van de nieuwe president?
a) Idi, Rudolf en Benito
b) Julius, Nero en Bambi
c) Carlos, Flavio en Eduardo
d) Dries, Staf en Willy
Antwoord: c
8/ De Franse president Macron ontwikkelde van burgerlijk troetelkind – zelfs Kristof Calvo van Groen was even in de ban – in ijltempo naar het troebele, neoliberale putjeswater van het Elysée. Een lijfwacht mepte tijdens zijn vrije uren in op protesterende studenten, zijn Milieuminister gaf er de brui aan omdat hij de futiliteit van een job zonder middelen niet aankon. Als klap op de vuurpijl werden er repressieve huiszoekingen gedaan bij de linkse Mélenchon en prees Macron de koloniale onderdrukker en nazicollaborateur maarschalk Pétain de lucht in. Op de populaire gele hesjes-beweging reageerde de geïsoleerde president met brutale politierepressie.
Hoe omschreef Macron, die in de peilingen steeds verder wegzakte, de Franse bevolking tijdens een bezoek aan Denemarken?
a) “Galliërs die een afkeer hebben van verandering”
b) “Burgers die verslaafd zijn aan degelijke arbeidsomstandigheden en uitgebouwde sociale voorzieningen.”
c) “Vastgeroeste Neanderthalers die de voordelen van een snelle ontslagregeling, hoge brandstofprijzen en lage pensioenen weigeren te erkennen”
d) “Mensen die niet verdienen dat ze op een interplanetair genie als ik kunnen stemmen”
Antwoord: a
9/ Terwijl de NVA van extreemrechts geleende sfeerschepping de wereld in stuurde rond een vaag en niet-bindend VN-migratiepact, waren in Antwerpen nog volop coalitieonderhandelingen bezig met de lokale SP.a-tenoren. Die omschreven de gesprekken met De Wever als zeer “gezellig”. Vooral zijn grappen over het stakingsrecht, de ambtenarenpensioenen en ‘de Berbers’ konden ze naar verluidt waarderen. De SP.a’ers kregen er de slappe lach van. In De Morgen lazen we dat de zet van Jinnih Beels en Tom Meeuws – de kapiteins van de sociaaldemocratische Titanic – van een weergaloze intelligentie getuigde omdat De Wever en de NVA echt wel veranderd zouden zijn. Gelouterd, tot inkeer gekomen.
De auteur van dat aan veel pintjes en meterslange joints ontleende standpunt – dat hopen wij tenminste – hield vol dat hij de dag erna met evenveel vuur een compleet tegengesteld standpunt zou kunnen produceren. Het was een treffend voorbeeld van wat Marx ooit de vervreemding van de mens van zijn eigen arbeid, het arbeidsproduct en zijn medemens noemde en het vervagend besef van goed en kwaad dat daar in sommige gevallen wel eens uit voortvloeit.
Hoe verdedigde Jinnih Beels de onderhandelingen met de neoliberale en verdelende NVA in Antwerpen?
a) Als ex-politieagente ben ik dat soort praat gewoon, pfff
b) Als ex-politieagente kick ik op dat soort praat
c) Als ik het racisme van Philip Dewinter relatief mag vinden, dan mag ik zeker met de NVA rond de tafel zitten. Toch?
d) Een operadiva zet je toch ook niet in de concertbak bij het muzikale plebs
e) Ik wil aan mijn kinderen uitleggen dat ik heb geprobeerd om de tanker van richting te doen veranderen
f) Op een neoliberale tanker zijn er veel mandaten om in te vullen. Lekker.
Antwoord: e
10/ Begin december vond er een historisch grote betoging ter bescherming van het milieu plaats in Brussel. Volgens specialisten hebben we nog 12 jaar om dramatische wijzigingen van het klimaat in te perken. Volgens de Amerikaanse president Donald Trump daarentegen was alles nog dik in orde toen hij de laatste keer uit het raam keek. Marxisten menen dat je democratische economische planning, een democratisch genationaliseerde economie, nodig hebt op wereldvlak om de keuzes te maken qua energie, mobiliteit, duurzaamheid, milieureglementen,… die reëel het verschil kunnen maken, wat onder een chaotisch, winstgedreven en concurrentieel systeem als het kapitalisme niet mogelijk is.
Ook de Trump-administratie is zich bewust van de groeiende aantrekkingskracht van socialisme. Ze liet eind oktober een rapport publiceren door de Raad van Economische Adviseurs over de dreiging van het opkomende antikapitalisme. Wat is de titel van dit rapport?
a) “Marx zit onder ons bed: niet kijken”
b) “Marx en Engels: in bed met de Democraten”
c) “Waarom wij als rijkste 1% collectief in onze Armani-broek doen voor socialisme”
d) “Onze Centrale Bank is misschien gek, maar socialisme? Daar zijn geen woorden voor!”
e) “De opportuniteitskosten van socialisme”
f) “Arbeidersdemocratie en economische planning: de Satan in persoon. Waarom de miljarden van de grote bedrijven in de belastingparadijzen moeten blijven.”
g) “Wanneer de klassenstrijd opwarmt, beam us up Scotty – naar Mars, zo snel mogelijk!”
Antwoord: e
Prettige feesten aan alle arbeiders!
(pd)
-
[Column] “‘t Zijn misschien wel would be-terroristen, maar wel onze would be, Vlaamsnationale terroristen.”
Het is opvallend dat de op “rassenoorlog” aansturende Dries Van Langenhove van het ontmaskerde, neofascistische clubje Schild&Vrienden in post na post nu uitvaart tegen de “leugenpers”. En dat om te ontkennen dat hij de nazi is die we dankzij Pano’s reportage allemaal in woord en daad hebben herkend. De Lügenpresse is een term die de nazi’s hebben gemunt. En wie het wat uitzoekt of de geschiedenis kent, weet dat ook.Als je er echter in slaagt om met ocharme een club van 50 actieve leden – nadat eerst de sensationele rode loper werd uitgerold door de grote media – iedereen over je te doen praten, dan is er toch iets anders aan de hand. De stunt, de provocatie, de via sociale media geëxploiteerde rel is voor de Alt Right een doel op zich geworden – omdat ze zo weinig krachten voor een actieve en openlijk fascistische straatpolitiek kunnen mobiliseren. Het gebruik van de naziterm “leugenpers” zet de provocatiepolitiek gewoon verder, in de hoop op verdere media-aandacht rond identitaire – en niet sociale – thema’s.
Daarom noemen ze zich ook een “metapolitieke” organisatie, d.w.z. gericht in eerste instantie op “ideologische strijd”. De bedoeling is – zolang ze hun politiek nog niet met geweld kunnen opleggen (en tegenover de brede arbeidersbeweging is dat een pijnlijke illusie) – om te wegen op het politieke debat en ideeën die hard-rechts (Vlaams Belang en NVA) nog niet kan brengen toch al in de markt te zetten en de geesten ervoor te laten rijpen. In één moeite wordt de moederpartij NVA verder naar rechts geduwd.
Die moederpartij doet eerst verwonderd, valt uit de lucht alsof ze van niks wist (hoewel leden intern de namen lekten van S&V’ers op NVA-lijsten uit vrees voor hun extremisme), is verontwaardigd over deze fans van “rassenoorlog” en Hitlers gaskamers, om zich de dag daarna – de nacht, of de komende verkiezingen brachten raad – toch moederlijk op te stellen en het gevaar te minimaliseren. De kiezer die van het extreemrechtse Vlaams Belang komt aan zich binden is voor de NVA blijkbaar belangrijker dan volledig breken met antisemieten en geweldenaars die naar verluidt een slechte dag hadden. Of enkele slechte dagen. Of beter: die eigenlijk volledig werden ontmaskerd.
De NVA maakt een niet altijd gemakkelijke populistische evenwichtsoefening, waarbij ze zowel de klassiek rechtse en liberale kiezers probeert te paaien – het electoraal leegzuigen van CD&V en Open VLD – als via racisme de Vlaams Belang-kiezer aan boord probeert te houden. Daarom zegt de partij op dag 1 wanneer de neofascistische crisis explodeert in eigen rangen: wij zijn gedegouteerd, och here, dit is ons Vlaanderen niet. En op dag 2 en 3 moet dan blijkbaar het geweer weer over de andere schouder: dan is het zaak om de kiezer die gevoelig is voor een verdelend discours en zelfs diegenen die verdraagzaam staan tegenover fascisme in het eigen kamp te houden…
Totnutoe gedoogde de klassiek-liberale of conservatieve kiezer de harde toon rond “identiteit” grotendeels. Een minder welgesteld deel van de NVA-kiezers koos echter al de uitgang, vooral omwille van “meer van hetzelfde” wat aanvallen op de lonen en pensioenen betreft. Vooral de ex-VB-stemmer toonde zich sneller geneigd om naar de oude partij terug te keren. Vandaar allicht de nood om op dag 2 en 3 reeds het gevaar van het uiterst-rechtse addergebroed aan de eigen borst te minimaliseren als “dorpsgekken” (wel gewapend en straatgeweld uitoefenend, Theo Francken) of moederlijk te bejegenen als “jongeren met een mening” die weliswaar “grenzen moeten worden gesteld” (Liesbeth Homans).
‘t Zijn misschien wel would be-terroristen, maar wel onze would be, Vlaamsnationale terroristen. Zoiets menen ze nu te moeten zeggen bij Bart De Wevers en Liesbeth Homans’ verbeteringsgesticht voor zelfverklaarde Führers-in-wording. En ook dat verbeteringsgesticht lijkt als openbare dienst zwaar neoliberaal ondergefinancierd.
Het doel van de neofascistische groepering die deels mag blijven bestaan onder de vleugels van de NVA is een gewenning creëren rond hard racisme, de idee van een exclusief “blanke staat” en rond – voorlopig kleinschalig, maar gevaarlijk – geweld en intimidatie tegenover de linkerzijde, syndicalisten, etc. Van de Alt Right en de Milo’s uit de VS hebben ze geleerd dat je als uiterst-rechts moet zeggen dat de memes die dat vunzige racisme en geweld onderstutten als “humor” bedoeld zijn. En dat ze achteraf gewoon moeten ontkennen dat het slecht bedoeld is: de Holocaust-“humor”, de KKK-kappen, de moslim- en zwartenhaat.
Ondertussen stonden de gevestigde en commerciële media wel klaar om elke stunt uit te vergroten. Dat is een probleem, maar: “racisme als curiositeit” en sensatie verkopen, leveren commerciële clickbait op, bemoeilijken vakbondsstrijd en zijn niet bedreigend voor de carrière van de journalisten in kwestie. En ook niet voor de mediatieke kapitaalgroepen waarvoor ze meestal werken.
De schade voor mensen met een migratieachtergrond die het dagelijkse racisme te verwerken krijgen en die dat soort fora voor fascisten met lede ogen moeten aanzien? Daar kunnen de gevestigde media zich in een commerciële arena blijkbaar niet mee bezig houden. Naast het verdraaien en misvormen van strijd van werkende mensen en stakingen, een bijkomend argument om – zoals Labour-leider Corbyn in Engeland stelde – ernstig het idee te bekijken van de onteigening en nationalisatie onder controle van de journalisten zelf, lezerscollectieven, verkozen vakbondsvertegenwoordigers,… van de kapitalistische mediagroepen en hun monopolistische greep op de berichtgeving.
Waar zitten VBO en Voka? Geen woord over de verdeeldheid die de NVA stimuleert
Gewone werkenden of jongeren die voor de NVA stemmen of ermee sympathiseren dienen zich ook af te vragen: hoe komt het dat we nog nooit een persverklaring hebben gezien van patroonsorganisaties als VBO en Voka om de verdelende praat van de NVA, De Wever, Francken en co te veroordelen? De strategische stilte vanuit de rangen van de rijkste 1%, de economische elite die ondertussen de zakken wordt gevuld door de regering, is oorverdovend.
Rond onze te hoge lonen, “onbetaalbare” pensioenen en het opjagen van werklozen stijgt dagelijks een luidruchtige litanie op uit de kelen van de spreekbuizen van de grote en kleinere bedrijven. Maar wanneer onze collega’s, werkmakkers, buren,… met een andere huidskleur of geloof – die samen met ons op straat staan tegen de sociale afbraak – door de verdeel-en-heers politici worden geviseerd, dan heerst er een koppige radiostilte bij de vertegenwoordigers van de rijkste 1%. Nochtans maakt het zich afzetten tegen racisme, seksisme en discriminatie officieel deel uit van menig arbeidsreglement in de bedrijven. Het moet zijn dat de patroons er wat hun publieke en politieke zeden betreft totaal andere ideeën op nahouden. Zoals: zolang we onze zakken vullen met deze Thatcheriaanse regering, nemen we er de verdeel-en-heers politiek met een monkellach bij.
Zoals Malcolm X al zei: je kan geen kapitalisme hebben – zeker niet in periodes van crisis – zonder racisme.
Als linkse organisaties betogingen op de been brengen die vele malen groter zijn dan uiterst-rechts – zoals de mars tegen seksisme van Rosa met 1000 aanwezigen dit jaar op 8 maart in Gent, of de 500 betogers van Blokbuster dezelfde maand in Gent tegen extreemrechts – dan krijgen die wegens de antikapitalistische boodschap een feitelijk spreekverbod in de burgerlijke media. Dan worden de boodschappers – geen racistische of seksistische roeptoeters – verbannen naar enkele summiere lijntjes in de lokale pers.
Er valt weinig sensatie en patronaal voordeel mee te halen: solidariteit, klasse-eenheid, verzet tegen racisme, seksisme, homofobie,… met het oog op een gezamenlijke strijd tegen neoliberale afbraak en voor democratisch socialisme. Maar hoezeer de heersende elite ook probeert: de ideeën van het socialisme, het laatste en grootste taboe, zullen op een bepaald moment ook in de mainstream beginnen door te breken.
(pd)
-
[Column] Zuhal Demir en de Pukkelpop-gezangen: vegen voor eigen deur
Column door (pd) vanop links-socialisme.blogspot.com
De racistische koorzangen op Pukkelpop hebben veel losgemaakt. Ze toonden uiterst-rechts en wie met hen sympathiseert zoals ze echt zijn. Dat was even schrikken. Niet voor de uiterst-rechtse marge zelf, die sinds het internet leeft van digitale relschopperij. “Ik verkoop bagger op sociale media, dus ik besta. Ook al krijg ik voor die bagger zeer weinig volk op straat.” Je zou daaraan kunnen toevoegen: in vergelijking met de vakbonden wanneer ze voor jobs, diensten en onze materiële belangen opkomen zelfs zéér weinig volk.Vandaar de rel, de stunt en de provocatie als methode. Alles voor een beetje aandacht, die de focus op de sociale strijd voor onze echte materiële belangen wazig moet maken.
Voor het internet, in de jaren ’90, schafte het Vlaams Belang haar straatmanifestaties af omdat het iets te duidelijk werd wat fascisme nu weer was, voor wie een kort geheugen had. Een cameraman en geluidstechnicus kregen in Ronse in 1993 ongeprovoceerde vuistslagen van Alt Right’ers avant la lettre te verwerken. Met die waarmerken van de bruine garde kwamen ze weinig mediageniek – voor Philip Dewinter die het bloed voorlopig binnenskamers wou houden – op de TV-schermen in de woonkamer en op veelzeggende krantenpagina’s.
In de tijd van de doorbraak van het Vlaams Blok in Antwerpen eind jaren ’80 stormden die troepen – in regelrechte Sturmabteilungstijl – nog met kletterende laarzen en bottines door de binnenstad, “eigen volk eerst” gillend met het dodelijke instinct van de betere bloedhondenbende. Zwart als de nacht, inderdaad. Een uitstap met die kerels naar het Midden-Afrika Museum zou weinig hebben opgeleverd. De opvoeding van een muur van massaal verzet van een breed mobiliserende arbeidersbeweging, voorzien van een strijdbaar programma, des te meer.
De verkleefdheid aan het anonieme internet van uiterst-rechts is een mager alternatief voor gewelddadige straatactie, het echte doel. Intussen moeten Middeleeuwse rollenspelen en dito zwaardgevechten (bak zo maar eens een eitje, zelfs lichtgekookt), racistische Pepe The Frog-ongein en cantussen waar “De Congo is van ons” wordt gescandeerd de benen die jeuken om te marcheren – daar gaat je individuele eigenheid, rechterzijde – een beetje warm houden.
Laat ons het maar zeggen zoals het is. Congo is – word wakker uit folterfantasieën van de rijken – helemaal niet “van hen”. Illusies van grootsheid doen in een muffe spruitjeslucht en temidden van neoliberale crisis nepnieuws ontstaan, overgoten met Nietzscheaanse ziektebeelden die barbarij en genocide verheerlijken: voor uiterst-rechtse figuren die nooit geweten hebben wat “op het randje” is, houdt “Congo is van ons” evenveel belofte in als “het overgeërfde West-Vlaamse familiebedrijf is van ons” en “mijn vrouw is de eeuwige Nummer Twee, sereen wuivend op de oprit wanneer ik als Middeleeuwse ridder mijn paard bestijg en er weer aan maliënkolder wordt gedaan”. Vandaar allicht dat de Alt Right-scène nogal weinig vrouwen en meisjes telt: de meesten herkennen een onderdrukker wanneer ze er één ruiken. De bagger kan zich altijd tegen hen richten.
Toch zit er een maatschappelijke trend achter de pathetische machtsfantasieën van wat zich lachwekkend als het kruim en de “elite” van de natie beschouwt. Delen van de welgestelde middenklasse en een deel van de burgerij zelf radicaliseren richting staats- en individueel terrorisme, onder impuls van de bedreiging van hun positie en “geboorterechten” als rijken omwille van de crisis van het neoliberale kapitalisme. Net zoals de opstoot aan massale maatschappijverandering en de “dreiging” van revolutie en democratisch socialisme in mei ’68 de aanzet vormden voor geleerd tuig rond de Nouvelle Droite – fascisten die met twee woorden spraken – om hun ideologische cultuurstrijd herop te warmen, op dezelfde manier is de opkomst van extreemrechts vandaag deels een reactie van de gevestigde kleinburgerij op nieuwe linkse bewegingen die het besparingsbeleid en het systeem in dienst van de rijkste 1% in vraag stellen.
Vanaf het moment dat de Alt Right – fascisme in een nieuw jasje – de kelders, riolen en achterzaaltjes verlaat en op straat komt, is geweld nooit veraf en kunnen er doden vallen. Zoals in het Amerikaanse Charlottesville vorig jaar. Daar ramde een dolgedraaide fascist zich net iets minder ironisch dan de memes van zijn club – maar met dezelfde bedoeling (haat en doodslag zaaien) – met een auto in een anti-fascistische tegenbetoging. RIP Heather Heyer, die voor gratis gezondheidszorg, een 15 dollar-minimumloon en tegen verdeeldheid tegenover de pletwals van de rijken opkwam. Ook al nam die onverwacht de dodelijke vorm aan van een fascistisch ongeleid projectiel. Beslissende delen van het Amerikaanse kapitaal namen even afstand van hun reservetroepen, maar Trump moest daar even over nadenken. Als je vader nog met de Ku Klux Klan heeft gemarcheerd, als je tijdens je verkiezingscampagne als rechtse populist hebt geflirt met de steun van extreemrechts, ligt antifascisme duidelijk niet zo simpel.
Het is vanwege de Alt Right bedoeld om een klimaat te creëren waarin raciale haat en het bijhorende geweld als een normaal deel van de maatschappij wordt beschouwd. Zoals in de jaren ’30, alleen krijg je er op dit moment minder volk voor op de been. De arbeidersbeweging is bovendien verre van verslagen, hoezeer de stinkend rijke Mercer-familie ook uiterst-rechtse websites als Breitbart en aanverwante trollen plat mag sponsoren.
Achter de fascisten staat dus nog steeds het kapitaal. En vooral omgekeerd: het fascisme kruipt nog steeds als een sissende ratelslang, met gespleten tong naar de werkenden, voor dat kapitaal. Wat hun sociale demagogie ook laat uitschijnen: het zijn voetvegen van de rijkste 1% die niets aan de bedreiging van onze levensstandaard veranderen, omdat ze het winstsysteem in crisis intact laten. Desnoods komt er een Nacht van de Lange Messen aan te pas om dat basisidee van het fascisme zelfs bij de hardste schedels te doen inzinken. Werkenden, wees gewaarschuwd en voorbereid.
Waar komt de strijdkreet “Congo is van ons” vandaan? De hypocrisie van de NVA
“Handjes hakken, de Congo is van ons.” Vanwaar komt die racistische barbarij eigenlijk? Oud is dat “lied” niet. We weten het vrij goed: uit de zelfverklaarde ordedienst van Theo Francken, het extreemrechtse Schild&Vrienden. In die kringen van geradicaliseerde KVHV’ers, Jong NVA’ers en de occasionele Vlaams Belanger ontsproot op sociale media de potsierlijke maar veelzeggende kreet “Congo is van ons”.
Tijdens een betoging rond het asielbeleid in Leuven stonden ze er langs de kant mee te provoceren. “Congo is van ons!” Duidelijk niet de klassieke fascisten, die meer gevoel voor krachtsverhoudingen zouden hebben, maar een nieuw, tafelspringend fascisme dat nog maar weinig nederlagen te slikken had gekregen tijdens betogingen, meende dat de provocatie de beste verdediging was en zichzelf geruggesteund voelde door de brutaliteit tegenover werknemersrechten, vakbonden en asielzoekers vanuit de hoogste regeringskringen.
Dat volkseigen milieu was de oorsprong van kreten die NVA’ster Zuhal Demir een gebrek aan inzicht in de geschiedenis verweet. En hadden ze bovendien niet gedronken? Dan laat iedereen zich toch wel eens gaan in imperialistische veroveringsfantasieën, nietwaar? Het zal toch niet typisch zijn voor een elitaire, kleinburgerlijke en uiterst-rechtse subcultuur? Voor de NVA en Bart Dewever geldt cultuur enkel als verklaring als Berbers moeten worden zwartgemaakt. Niet als een zwartgeblakerd deel van de Vlaamse beweging waar het zelf mee bevriend is, zich laat kennen zoals het is en altijd is geweest.
Nee mevrouw Demir, deze extreemrechtse jongeren met lynchfantasieën – zeg maar uw eigen, neofascistische jongeren – kennen hun geschiedenis maar al te goed. Ze willen hem zelfs met wratten, bloedspatten, afgehakte ledematen en al herhalen. Kijk dus niet weg en schuif de verantwoordelijkheid niet af op onwetendheid of drank. Ruik het mede door uw partij dagelijks voortgebrachte slijm. De hypocrisie van de NVA druipt eraf.
Als u dan toch een lijstje deelnemers opstelt voor het Midden-Afrika Museum moet u uw collega en mandatenkampioen Siegfried Bracke misschien ook aan zijn mouw trekken. Meneer “Een Paar Honderdduizend Euro Bij Mekaar Sjoemelen Per Jaar”. Toen de neofascisten van Schild&Vrienden een forum kregen in De Morgen – kranten moeten blijkbaar verkopen, ook al is het bagger – en daar vrolijk konden uitpakken met hun slogan “It’s okay to be white” vond Siegfried dat “heerlijk uitdagend”. De pret kon zelfs officieel niet op, voor deze blank-nationalistische ordedienst van Theo Francken.
Het kan niet anders dan dat Bracke die stelling in confrontatie met het niet zo okay koloniaal verleden graag zal bijschaven. Hij zal graag willen bijleren dat elitaire en racistische heersende klasse-blanken niet altijd even okay waren. Maar goed, misschien was collega Bracke toen hij van dat “heerlijk uitdagend” van deze neofascisten gewaagde ook zo dronken als een matroos op woelige wateren. Toen hij al die mandaten klakkeloos aan elkaar reeg – terwijl gewone werkenden de rekening gepresenteerd kregen van de regering – zal een neut af en toe ook wel hebben geholpen. Het zou veel verklaren.
Elk excuus is goed om je niet met de echte problemen bezig te houden. Dat kennen we van de NVA. Het is opvallend dat Demir jongeren die een te onderzoeken strafbare daad stelden, wil heropvoeden. Ik kan me alleen niet voorstellen dat de NVA IS-leden die zouden staan roepen “Hoofdje afhakken, hoofdje afhakken, België is van ons” even welwillend en vatbaar voor heropvoeding zou benaderen. Dat mevrouw Demir ook in zo’n geval zou oproepen om voor de lieve vrede niet te overdrijven. Het zal wel het verschil in cultuur zijn. Of misschien waren ze ook jong, beïnvloedbaar en stiepelzat toen ze als IS’ers maniakaal geweld verheerlijkten, zoals uw jongens op Pukkelpop. Wat uiteraard veel zou verklaren. Kortom, fijn dat u zich zo streng maar toch moederlijk gedraagt tegenover uw en Theo’s jongens, die het product zijn van de elitaire, gewelddadige en op uitbuiting gebaseerde kapitalistische cultuur waar u met de NVA zoveel van houdt. Zeg maar uw normen en waarden.
Wij van de andere kant, die van de arbeidersbeweging in strijd tegen het systeem dat deze elitaire, racistische en seksistische ideeën voortbrengt, gaan eerder uit van iets anders. Wij denken aan de klasseslachtoffers. RIP Heather Heyer. RIP de talloze slachtoffers in Congo die stierven voor rubber en woekerwinsten van een genocidale en racistische heersende klasse. RIP Lumumba. RIP Malcolm X – die ook ooit begon als identitaire zwarte die alle “witte duivels” op basis van zijn ervaringen haatte, maar dat gelukkig bijstelde naar elementaire klassesolidariteit op het einde van zijn leven. En daardoor 10 keer gevaarlijker werd voor de heersende klasse. Net zoals Martin Luther King toen die naar een radicalere, socialistische positie ontwikkelde, waarbij hij de strijd tussen rijk en arm, arbeid en kapitaal als fundamenteel zag.
Daarom hebben wij een andere instelling. Niet vergeten, niet vergeven, ja waar mogelijk de tegenpartij overtuigen – maar vooral, onszelf organizeren. Om de voedingsbodem voor racisme in een kapseizend systeem van uitbuiting, uitsluiting, neoliberale aanvallen op onze pensioenen, koopkracht en diensten,… weg te vegen en te vervangen door een maatschappij die de ontwikkeling van ieder als voorwaarde heeft voor de ontwikkeling van anderen. Een klassenmaatschappij in crisis heeft racisme nodig om te overleven. We zullen moeten afstappen van dat winstsysteem en de rijkdom democratisch voor ieders behoeften moeten gebruiken, als we het fundament willen creëren om verdeeldheid en racisme definitief te overwinnen.
-
Eindejaarskwis 2017
Eindejaarskwis van links-socialisme.blogspot.be

Foto: Flickr/pagedooley Beste vrienden van de arbeidersbeweging, het is weer zover. De riem mag eraf, het feestgedruis en de goede intenties mogen weer uit de kast, de champagne ontkurkt. 2017 was een barstensvol jaar! Catalonië, de opstand voor vrouwenrechten en #metoo, het eeuwige geblunder van Trump,… Maar ook: de regering-Michel die nog altijd niet als een pudding in elkaar is gestuikt, ondanks de lawine aan asociale maatregelen die ze over ons blijft uitstorten. En bleef het maar bij één Trump. Maar nee, dat volkje plant zich voort. Theo Trump, Bart Trump, Zuhal Trump (ze hebben allebei borsten),… Sinds kort ook Hendrikje Bogaert Trump van de CD&V, die “grote religieuze symbolen” wil bannen uit de publieke ruimte. Gaan ze kathedralen slopen bij de christendemocraten? Voorwaar, de tijden veranderen.
Als er dus van iets een “aanzuigeffect” was, dan wel van Trump-klonen zonder papieren die de werkende klasse willen verdelen. Wist u trouwens dat er één thema was waarvan Theo Francken wel heeft wakker gelegen de laatste weken? Nee, niet van gemartelde Soedanezen. En nee, ook niet van uw gedecimeerde pensioen met punten binnenkort. Maar wel van dit dilemma: zou Theo in alle gemeentehuizen in het land onder dwang een kerststal met Maria, Jozef, het kindje Jezus en enkele levende ezels en ossen (Jambon, Van Overtveldt, BDW,…) laten installeren, mogelijk zelfs met ook de Wijzen uit het Oosten aan hun zijde met goedkope brol van Aldi als nederig “cadeau”? Of zou hij die uit het Midden-Oosten afkomstige bende toch terug de zee in drijven, met zijn broek opgetrokken tot ver boven de enkels, op de winderige stranden van Calais? Daar lag Theo van te woelen tijdens de kerstdagen.
Welaan dan, uit deze rijk gevulde trog – het blijft tenslotte nog kapitalisme – hadden wij het milde genoegen een eindejaarskwis te destilleren. Vooruit met de vragen en de arbeidersklasse.
1/ De Paradise en andere Papers onthulden voor de zoveelste keer dat het riedeltje “er is geen geld meer” eigenlijk neoliberale nieuwspraak is voor: al de rijkdom die aan betere lonen, openbare diensten, fatsoenlijke gezondheidszorg en een cursus “Leer 15 minuten per dag de armen niet te beschimpen” voor Zuhal Demir zou kunnen worden besteed, ligt vandaag weg te teren in de belastingparadijzen. Wij kunnen alleen maar aannemen dat de rijkste 1% en de grote bedrijven het daar verloren hebben gelegd. En dat ze er niets op tegen kunnen hebben dat een regering van de werkenden dat geld confisceert om, onder meer en niet prioritair, Zuhal eindelijk van haar fobie voor haar eigen afkomst – de arme mijncité in Limburg – af te helpen. Wat deed de regering-Michel om de vondst van die berg slapend kapitaal te vieren?
a. Ze belegde een etentje in restaurant ‘t Fornuis in Antwerpen om zelf een graantje mee te pikken van de patronale weelde
b. Theo Francken verkondigde dat we “het putje van het Europese bad” zouden worden als we dat slapend en snurkend kapitaal zouden aanslaan en sociaal investeren
c. Maggie De Block sneed in het budget voor kinderpsychiatrie en wierp zich daarna in de modder op Tomorrowland, alsof ze haar kiezers wou inprenten dat ze van kapitalistische zwijnerij hield
d. Door nog meer geld dat wij hebben voortgebracht via een drastische verlaging van de vennootschapsbelasting terug richting grootkapitaal door te sluizen
Antwoord: d. “C” had gekund, behalve dat het niet regende en Maggie dus geen zwijnerij in de modder kon uithalen. Juist is juist.
2/ In september waren er gevoelig minder aanwezigen op de familiedag van de NVA dan tijdens voorgaande edities. Aan wie of wat heeft het partijbestuur van de Vlaamsnationale partij dit fiasco toegeschreven?
a. Het Belgische weer (eigen wolkbreuk eerst)
b. Het bungee springen van Bart De Wever schrok de kinderen af en verpletterde bijna het nageslacht van Philippe Muyters
c. Feministen probeerden NVA-woordvoerder en herboren man Joachim Pohlmann te bekogelen met waterballonnen
d. De cumul van Siegfried Bracke, part time weergod voor een kleine vergoeding tijdens NVA-evenementen
e. Laffe Vlamingen die niet trots zijn op hun identiteit: belastingen ontwijken en zich beklagen over vakbondsstrijd die ons betaalde vakantie en de sociale zekerheid opleverde
Antwoord: d zeker niet. Cumulkoning Bracke mag van zijn voorzitter niet meer in de pers verschijnen als boegbeeld van de NVA. Een mediatiek Zwart Gat dreigt voor de grootste graaier onder de Vlaamsnationale ritselaars. Blijven graaien mag hij nog wel van De Wever, maar in het duister. Als neoliberale politicus moet je je prioriteiten stellen.
3/ Tijdens de Franse presidentsverkiezingen kwam de linkse Jean-Luc Mélenchon met zijn La France Insoumise bijna in de tweede ronde terecht. Mélenchon voerde een brede campagne met ruimte voor andere radicaal-linkse krachten om de beweging te versterken. Het burgerlijke wit konijn Macron werd president, maar verloor sindsdien door aanvallen op het arbeidscontract en de sociale zekerheid veel van zijn pluimen. Hoe heet de nieuwe partij die door Macron werd opgericht en die midden november reeds te maken kreeg met muiterij omwille van “het gebrek aan interne democratie”?
a. La République En Marche (De republiek marcheert)
b. Moules Néolibérales Déjà Vendues (Neoliberale mosselen volledig uitverkocht)
c. Les Fils et Filles à Papa (Invasie van de neoliberale snobs)
d. Patrie, Patrons, Pénuries (Je denkt te kiezen voor het vaderland maar, verdorie, je krijgt de hebzuchtige patroons en de sociale tekorten op je bord)
Antwoord: a
4/ Donald Trump, Amerikaans president als hij niet aan het golfen is, had ook na zijn verkiezingsoverwinning de onbedwingbare neiging om tegenstanders met kleinerende koosnaampjes te bedenken. Helaas voor de mensheid ging het toen al over tegenstanders met een nucleaire capaciteit. En niet zoveel grijze massa tussen de oren. Welke koosnaam bedacht Trump al twitterend op zijn Witte Huis-toilet voor de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un, die andere egomaniak met een kort lontje?
a. Little Kim
b. Rotten Tomato Kim
c. Little Rocket Man
d. Silly Hairdo Kim
e. Very Smelly Kim
Antwoord: c
5/ In oktober werd na tientallen jaren van intens onderzoek geopenbaard wie de Reus was van de Bende Van Nijvel: een rijkswachter met extreemrechtse sympathieën. Van onze stoel vallen van verbazing deden we helaas niet: een uiterst-rechts onderdeel van de staat diende het land te destabiliseren om het repressieapparaat te versterken. Volgens Bart Eeckhout van De Morgen moesten we vooral niet denken dat België vandaag nog altijd een “failed state” zou zijn. De man heeft duidelijk nog nooit in de file gezeten. Of door een Brusselse tunnel gereden, die overlevingstocht voor koppige waaghalzen. Of de dag doorgebracht op een maaltijdrantsoen van 3 euro. Wat gepensioneerden moeten doorstaan omdat de falende staat ouderenzorg liever aan privébedrijven uitlevert. Eeckhout beperkte zich tot de diep-christelijke insteek van Adams – de wederhelft van Eva – zondeval: hadden we allemaal niet onze onvolkomenheden? Niet echt betrouwbare berichtgeving moest je vaststellen, zelfs hier en daar flirtend met fake news, deze van het kapitaal afhankelijke opiniemakerij.
Hoe heette het geheime netwerk dat ondergrondse, rechtse cellen moest klaarstomen voor strijd tegen een “communistische machtsovername”, wanneer het kapitalisme onvermijdelijk aan het wankelen zou gaan?
a. Worstendraaiers Vanden Boeynants en Zonen
b. Het VTM Nieuws, met Dany Verstraeten
c. Sigfried Bracke en de Strijdende Krachten van het Gretig Graaiende Westen
d. Gladio
e. Super Mario
f. De Antwerpse Politie wanneer op de Turnhoutsebaan een bloembak omvervalt (“‘t Is de proletarische revolutie!” – welnee, nog niet)
g. De Anti-Communistische Kruisvaarders van de Herenhuizen op de Cogels Osylei: de inhoudloze, reactionaire club die met een onwaarschijnlijk belabberd Personality Magazine het socialisme van Patrick Janssens torpedeerde (het zat al onder water) en daarmee de hard-rechtse NVA desastreus naar de overwinning loodste in Antwerpen. Naar verluidt wordt een gloednieuw Personality Magazine over Tom Meeuws van de SP.a in de steigers gezet. Met selfies uit restaurant ‘t Fornuis, enkele schatten van ukken met ontblote bips uit de familiesfeer, tal van Bekende Vlamingen over zijn schitterende forehand in het tennisspel, aangetrouwde familie over Toms voorliefde voor het gezelschapsspel “Vier op een rij”, zijn liefhebbende echtgenote over de favoriete danspasjes van de politicus, zijn passie voor Pekingeend met ananas én het hotel waar hij zijn grootste laadpaal liet installeren. Dit alles naast een reeks exclusieve Whatsapp-berichtjes gericht aan Land Invest Group om Toms “onafhankelijkheid” in de verf te zetten. Jazeker, de ellende kan weer beginnen: bij de NVA hebben ze al – net als tijdens de campagne tegen Patrick Janssens – drie tot de nok gevulde vrachtwagens besteld van het ‘Tom Meeuws Personality Magazine’, om zoveel stuitend anti-socialisme zelf onder de bevolking te verspreiden…
Antwoord: d
6/ Volgens Donald Trump waren er onder de neonazi’s die keet schopten in Charlottesville ook “very fine people”. Dat zou hij misschien van sommige kampbewakers in Dachau ook hebben beweerd. Voor een reeks zakenlieden waren Trumps uitlatingen een brug te ver. Ze stapten misnoegd uit de economische adviesraden van de president. Zolang hij alleen maar Mexicanen uitkafferde, gehandicapten bespotte en vrouwen seksistisch schoffeerde, vonden ze dat perfect in lijn met hun business plan. Maar dezelfde dingen uitsteken met een fascistenhelm op je hoofd? Ho maar. Zo flagrant moest het ook niet worden. Hoe heet de kikker die door neonazi’s in de VS wordt gebruikt als symbool op uiterst-rechtse memes?
a. Slimy Frog Siegfried Bracke. De opgeblazen kikker in menige Raad van Bestuur voor een slordige 300.000 euro per jaar. Getekend: Volkspartij NVA, de partij die “zegt wat u denkt”, maar verdient wat u nooit zult verdienen. Kijk daar: een vluchteling.
b. Pepe The Frog
c. De Ku Klux Kikker
d. De Alt-Right Breedsmoelkikker, die per ongeluk door een massale antifa betoging van 40.000 in Boston werd platgetrapt
Antwoord: b
7/ “Dat maakt mij zeer verdrietig. En ik ben dat ook.” Dramatische en geladen woorden in de dorre herfst van 2017. Shakespeare aan de Schelde. Bijna zo zwaar geladen als de cementbak van bouwbedrijf Land Invest Group, dat in ‘t Stad veel hoger dan de voorschriften mag bouwen. De Meryl Streep in Bart De Wever was ook dit jaar weer heftig sniffend, snuivend en snotterend van de partij. Nooit een traan gelaten voor werkenden, werklozen of gepensioneerden. Maar ho maar als het over Zijn Integriteit gaat. Hou je dan maar vast aan de takken van de omgehakte bomen. Dan gaan de traansluizen wagenwijd open en kan het blik “heilige verontwaardiging” niet groot genoeg zijn.
En probeer niet als ambtenaar om daarover je mond te openen, want dan staat manipulatief Bartje met de professionele guillotine klaar. Wil naar verluidt de vrije meningsuiting in het Vrije Westen verdedigen. Maar riskeer het niet om over zijn beleid, partij of persoon een kritische mening te uiten. In welke bewoordingen, bij benadering, brak de NVA-voorzitter de loopbaan van een stadsmedewerker die in de Zevende Dag zijn licht kwam werpen op de bouwfratsen van het Schepencollege en de burgemeester?
a. “Ik ben niet van beton en dat meen ik ook. Maar ik wil de carrière van X morgen op de bodem van de Schelde terugvinden. Begrepen? Of moet ik er nog een tekeningetje bij maken?”
b. “Hier worden vuile politieke spelletjes gespeeld. Ontsla X, of je ligt zelf ook buiten. Net als iedereen die mij tegenspreekt.”
c. “Als ik een Romeinse keizer was zou ik die criticus laten insmeren met pek, boven de grill houden en tenslotte laten vierendelen, om zijn ledematen aan de honden te voederen. Maar omdat ik geen onmens ben: gelieve die man stante pede zijn C4 te geven.”
d. “Ik moet dit doen van Joachim Pohlmann, onze directeur Volksmisleiding. Joachim staat in nauw contact met zijn mannelijke en dierlijke oerdriften. Met een heel gamma aan in zijn tuin ontwikkelde, anti-feministische oerinstincten. Als ze nog eens een slingeraap nodig hebben om de apenkooien in de Zoo uit te testen, moeten ze Joachim vragen en niet een droge academicus als ik. Onze neoliberale boodschap zal eén en ondeelbaar over Vlaanderen weergalmen. Eruit met die schaamteloze tegenstrever, die het college van Burgemeester en Schepenen omwille van een beetje hoogbouw durfde te bekritiseren!”
Antwoord: d, vermoedelijk
8/ Rond Kerstmis publiceerde Het Laatste Nieuws een artikel waaruit bleek dat voor 3/4e van de gepensioneerden het pensioen niet volstaat om een rusthuis te betalen. Volgens Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen zou deze factuur de komende jaren nog fiks oplopen, voor het – in de hemel als we rijstpap eten met gouden lepeltjes? – weer beter wordt. De CD&V’er overweegt in naam van Jezus Christus en de apostelen enkel een “dagprijsgarantie”. Wat in een situatie waarin 3/4e van de rusthuisbewoners zijn factuur niet zelf kan betalen als een suggestie klinkt waar enkel de betere maffiabaas kan opkomen. “Oud worden” wordt voor het kapitalisme steeds meer een misdaad, niet iets wat van nature in onze genen zit.
Waar verwijst het lugubere “pensioen met punten” naar, een voorstel dat in regeringskringen nog méér opwinding veroorzaakt dan mogen dansen in string voor het VBO, Voka en bouwpromotor Land Invest Group?
a. Wie nog een pensioen wil in 2020 zal al zijn Artis Historiapunten uit de jaren ’70 moeten bijeenschrapen. Wie dat niet kan, heeft pech en is weldra zelf geschiedenis.
b. Alleen stoere binken die zich in de bossen met NVA-woordvoerder Joachim Pohlmann kunnen uitleven – zwiepend van tak naar tak – krijgen voldoende punten om nog een pensioen te krijgen. Niet teveel echter. Ook voor neoliberale Neanderthalers moet er een stimulans aanwezig blijven om het loodje te leggen.
c. Het pensioen met punten betekent dat we slechts een economische crisis verwijderd zijn van Griekse pensioenniveaus. De regering zal immers zelf beslissen als een Romeinse keizer – niet op basis van hoelang u hebt gewerkt of voor hoeveel loon – of u als gepensioneerde nog recht hebt op smeerkaas op uw dagelijkse boterhammetje, of helemaal niet.
d. Wie echt vooruitkijkt, ziet na het pensioen met punten al het pensioen zonder punten, enkel met een grijnzende of beteuterde smiley, opduiken. Geld zal er helaas niet meer zijn voor pensioenen in de laat-kapitalistische smiley-samenleving. Voka en Theo Francken hebben nu al tientallen Vietnamese clickfarms ingehuurd om via sociale media de aandacht af te leiden van de miljarden in de belastingparadijzen naar de vluchtelingen. Nog grotere economische pineuten dan wijzelf, die nog harder getroffen worden door crisis en imperialistische ontwrichting. En dat zonder een dagprijsgarantie, stel je voor.
Antwoord: c
9/ Ter gelegenheid van 100 jaar Russische revolutie werd tijdens het VRT-programma De Afspraak grijze eminentie Mark Eyskens uitgenodigd. Eertijds CD&V-boegbeeld en een christenmens binnen de grenzen van het kapitalisme. Eyskens gaf lang een bij studenten populaire cursus Economie aan de KU Leuven. Als je nog een bijvak zocht dat niet teveel inspanning vergde, waarbij de professor vooral aan zelfpromotie leek te doen en graag punten uitdeelde om sympathiek over te komen, dan was je bij Eyskens steeds aan het juiste adres. De neergang van de CD&V heeft hij met die katholieke vrijgevigheid niet kunnen verhinderen. Eyskens bleef tenslotte een neoliberaal boegbeeld voor rijke kerkgangers in Knokke Zoute. Hoe heet het boek van Lenin, leider van de Russische revolutie – die massabeweging die ze bij de openbare omroep zo graag beschimpen, waarin hij de houding van marxisten tegenover de kapitalistische staat en arbeidersdemocratie samenvatte? Met tal van verrassende inzichten waar De Afspraak, omwille van de kerk die in het midden moest worden gehouden, helaas geen tijd voor had.
a. De proletarische revolutie, Samson en de Renegaat Gert: niet iedereen kan rijk worden onder het kapitalisme, doh – ‘t is juist omgekeerd
b. Wat te doen als neofascistische trollen en IS-militanten er bij presentator Bart Schols beter vanaf komen? De openbare omroep en de kwestie van arbeiderscontrole.
c. Twee Stappen voorwaarts, drie opzij, als je Zat van het Café terugkomt
d. Het Neoliberale Katholicisme: Hoogste Stadium van de Hemeltergende Hypocrisie
e. Staat en revolutie
f. De Economische Inhoud van de Heer Eyskens: de crisis verklaren is niet belangrijk, wel sympathiek overkomen door veel punten uit te delen
Antwoord: e
10/ Tijdens de Warmste Week op radio en TV bleek weer eens hoe groot de solidariteit van werkende mensen is. En hoe afstotelijk de tandpastaglimlach van neoliberale politici die gisteren nog miljoenen voor dienstverlening wegbespaarden om vervolgens tegen de kerstperiode plots de universele liefdadigheid te ontdekken. Hoe zouden we, om deze kwalijke trend te keren, volgend jaar best de Warmste Week organiseren in alle steden en dorpen die dit landje rijk is?
a. Door met de vakbonden en de linkerzijde de regering een warme lente, zomer en herfst voor te bereiden. Zodat ze tegen kerst 2018 vrolijk samen met de kalkoen op een warm bord kan worden geserveerd, naast de appetijtelijke veenbessensaus en de kroketjes.
b. Door de regering Michel en alle andere politici te laten werken aan een werknemersloon. De opbrengst wordt geschonken aan de Sociale Zekerheid en onze pensioenkassen.
c. Da’s goed. Maar als we dan toch bezig zijn: door de miljarden van het kapitaal in de belastingparadijzen op te eisen tijdens een collectieve reis van arbeidersdelegaties naar de Kaaimaneilanden, Barbados, etc. Laat ons de postbusbedrijven daar bezetten en de door ons gecreëerde rijkdom terugstorten naar de bankrekening van een regering van de werknemers, die in 2018 hopelijk komaf zal maken met de zichzelf verrijkende neoliberale kliek en de overheersing van het kapitaal.
d. Dat zijn geen slechte ideeën. Maar we moeten ook onze klassebroeders en -zusters van Catalonië tot Soedan niet vergeten. Als we dan toch beslissen om het kapitaal te onteigenen, laat ons het dan goed doen: van pool tot evenaar en terug. In een wereldwijde, vrijwillige federatie van werknemersregeringen. Start de polonaise maar, James.
Antwoord: allemaal gewonnen!
Prettige feesten aan alle arbeiders!
(pd)
-
Barcelona 1937. Reactie op Britse professor die uithaalt naar Orwell

Militieleden van de POUM worden opgepakt bij de slag om Guadarrama. 80 jaar geleden vonden de ‘meidagen’ in Barcelona plaats. Deze vormden een belangrijk keerpunt in de Spaanse burgeroorlog. In The Observer van 7 mei verscheen een aanval van professor Paul Preston op Orwell’s ‘Eerbetoon aan Catalonië.’ Een reactie door Peter Taaffe.
De aanval van Paul Preston op George Orwell en zijn verhaal van de gebeurtenissen in Barcelona in 1937 (Observer 7 mei) is een schandalige verdraaiing van de feiten en moet beantwoord worden.
Het boek van Orwell bracht een relatief accuraat beeld van de pogingen van de POUM om de verworvenheden van de Spaanse Revolutie te verdedigen en uit te breiden tegen de kapitalistisch-stalinistische contrarevolutie die binnen de burgeroorlog gevoerd werd.
De POUM maakte een grote fout door tot de Catalaanse regering toe te treden en de klassenonafhankelijkheid hiermee op te geven. De pogingen van de regering van het ‘Volksfront’ om de telefooncentrale – een symbool van arbeiderscontrole – in mei 1937 over te nemen, botsten op massaal verzet.
De pogingen van de regering om de telefooncentrale in handen te krijgen, zette de arbeiders van Barcelona ertoe aan om zich te bewapenen en barricades op te werpen. Heel de stad was al gauw in hun handen.
De kapitalistische historicus Anthony Beevor, die eerlijker is dan Preston, merkte op: “De anarchisten hadden een overweldigende numerieke meerderheid, ze hadden bijna 90% van Barcelona en de voorwijken in handen.” (zie onze bespreking van Beevors boek over de Spaanse Revolutie).
Hij voegde eraan toe: “Deze positie werd niet gebruikt omdat de anarchisten wisten dat het doorzetten van deze strijd zou leiden tot een volledige burgeroorlog binnen de burgeroorlog, waarbij ze als verraders zouden afgedaan worden, zelfs indien de nationalisten geen gebruik konden maken van de situatie.”
Contrarevolutie
Er was echter al een ‘burgeroorlog in de burgeroorlog’ bezig met de aanvallen van de contrarevolutie op de verworvenheden van de arbeidersklasse. Dergelijke processen zien we in alle revoluties, waarbij bochten naar links leiden tot pogingen tot contrarevolutie en een verdere vooruitgang van de revolutie.
Dit was een klassiek voorbeeld hiervan waarbij een kleine vastberaden revolutionaire partij zoals de POUM de massa’s voor zich had kunnen winnen. De partij besloot echter om niet openlijk op te komen voor een militant en bewust beleid van verzet en vervollediging van de revolutie. De POUM-leiders wendden zich tot diplomatie achter de schermen met de leiders van de CNT (anarchisten). Dit liet het initiatief aan de contrarevolutie die de POUM en de anarchistische organisatie, de ‘Vrienden van Durruti’, afdeed als ‘provocateurs.’
De contrarevolutie werd aangemoedigd en georganiseerd door de stalinisten. Het leidde tot het einde van de Spaanse Revolutie. Alle horror van de stalinistische barbarij kwam naar Spanje met geheime gevangenissen, martelingen, het vermoorden van POUM-leiders Nin en Adrade en gelijkaardige acties tegen anarchisten en andere arbeiders. Preston erkent dit overigens.
De gebeurtenissen in Barcelona vormden een hoogtepunt in de revolutie. De ‘burgeroorlog’ nam nadien een puur militair karakter aan. De massa’s raakten dan ook steeds meer onverschillig over de uitkomst van de burgeroorlog.
In plaats van de verdraaiingen van professor Preston te volgen, is het beter om de werken van Leon Trotski over de Spaanse Revolutie te lezen of Felix Morrow’s boek ‘Revolution and Counter-Revolution in Spain.’