NL Socialisme

Tag: India

  • Toenemend geweld op vrouwen in India

    Protest tegen geweld op vrouwen. (Foto: Wikicommons)

    De vrije markt is er niet in geslaagd tegemoet te komen aan de basisbehoeften van vrouwen en nu met de opkomst van het rechtse autoritarisme worden ze veroordeeld tot nog meer onderdrukking.

    Door Samajavadi Krama, aanhanger van ISA in India

    India is een land van culturen die millennia oud zijn en waarin vrouwen worden vereerd in de vorm van godinnen. Wanneer er echter geweld tegen vrouwen plaatsvindt, wordt elke stem voor gerechtigheid in een vallei van stilte geduwd. Vrouwen in India zijn in de voorhoede geweest van elke politieke beweging, inclusief de onafhankelijkheidsbeweging, maar ondanks het zogenaamde ‘systeem van kansen’ bedraagt het gemiddeld loon van vrouwen slechts 75% van dat van mannen. Het rechtse autoritaire bewind van de BJP duwt de situatie van vrouwen achteruit.

    Hathras-verkrachtingszaak

    Het is beschamend dat vrouwen in India zelfs op het hoogtepunt van een wereldwijde pandemie, wanneer iedereen de regels van sociale afstand moet volgen, onveilig blijven. Op 14 september 2020 werd een Dalit-vrouw uit een lagere kaste door vier mannen uit een hogere kaste brutaal verkracht. Dit gebeurde in Hathras in de Indische deelstaat Uttar Pradesh (UP).

    Na de verkrachting werd het slachtoffer meegesleurd met een lange doek die om haar nek werd gewikkeld en daarbij haar ruggenmerg ernstig beschadigde. Haar tong werd afgesneden en de aanvallers probeerden haar te wurgen. Toen ze haar hulpkreten hoorde, kwam haar moeder, die in een nabijgelegen veld werkte, haar dochter in een vreselijke toestand tegen. De vier mannen ontvluchtten het tafereel. Het slachtoffer werd eerst opgenomen in de Jawaharlal Nehru medische school en het ziekenhuis in het nabijgelegen Aligarh en werd later overgebracht naar het Safdarjung ziekenhuis in Delhi waar ze twee weken later stierf.

    De politie registreerde een klacht vier dagen na de gebeurtenis en voorafgaand aan de dood van het slachtoffer werd haar verklaring drie keer geregistreerd. Daarin zei ze dat ze werd verkracht en zich probeerde te verzetten. Na haar dood cremeerde de politie van UP, in opdracht van de staatsoverheid geleid door de rechtse conservatieve BJP, het lichaam van het slachtoffer om 2:30 uur, wat tegen de Hindoeïstische rituelen is waar het lichaam van de overledene niet kan worden gecremeerd na zonsondergang. Dit gebeurde tegen de wens van de familie in en er was geen enkel lid van de familie van het slachtoffer aanwezig op de plaats van de crematie. De haastige crematie van het lichaam van het slachtoffer was duidelijk een poging om zich te ontdoen van het bewijs tegen de vier mannen van  hogere kaste. Er werd ook een poging gedaan om potentiële getuigen het zwijgen op te leggen door de familie van het slachtoffer te compenseren met een bedrag van 35000 dollar, een huis voor de familie van het slachtoffer en een job bij de overheid voor elk familielid van het slachtoffer.

    De vier beschuldigde mannen zitten nu in de gevangenis, de familie van het slachtoffer is in afwachting van gerechtigheid. Verschillende rechtse groepen kwamen naar buiten om de vier beschuldigde mannen uit de hogere kaste te steunen. Een voormalig deelstaatminister van de BJP leidde een protest waarin hij beweerde dat de beschuldigde mannen onschuldig waren en vroeg zelfs “waarom worden deze vrouwen alleen gevonden in suikerriet- en gierstvelden, struiken, goten en bossen; waarom worden ze niet gevonden in rijst- of tarwevelden.” Dat was een wanhopige poging om de schuld af te schuiven op het slachtoffer.

    De linkse nieuwssite The Wire meldde dat de regering van Uttar Pradesh een PR-firma  inhuurde. Namens de staatsregering stuurde dit bedrijf een persbericht uit waarin stond dat het tienerslachtoffer niet was verkracht. Dit alles werd gedaan door BJP omdat het vreesde dat het incident hun kiezersbasis onder hoge kasten zou kunnen aantasten en om niet toe te laten dat er gerechtigheid voor het slachtoffer zou komen waarbij de kastendiscriminatie in rekenschap wordt gebracht. Dergelijk gericht geweld tegen vrouwen van armere en gemarginaliseerde delen van de samenleving is een reactionaire ziekte die diep geworteld is in de Indiase samenleving.

    Geweld tegen vrouwen

    Bijna elke religie in India volgt het systeem van de bruidsschat waarbij de familie van de bruid wordt verondersteld om rijkdom in de vorm van land, geld, huis, voertuigen enz. aan de familie van de bruidegom te verstrekken volgens hun eis, zonder welke de bruid na het huwelijk geconfronteerd wordt met enorme discriminatie. In verschillende gevallen zijn vrouwen in brand gestoken (vaak bruidsverbranding genoemd) en wordt de gebeurtenis voorgesteld als een zelfmoord of een ongeluk door een gasfornuis. In algemene termen is het een burgerlijke praktijk waarbij onschuldige vrouwen worden gebruikt als middel om rijkdom te vergaren. Ondanks het feit dat de bruidsschat in India illegaal is, wordt deze praktijk op veel plaatsen nog steeds gebruikt en ondanks verschillende pogingen van progressieve activisten het aan te vechten, neemt het aantal vrouwen dat er het slachtoffer van wordt, toe.

    In verschillende gevallen zijn vrouwen door hun eigen familie vermoord omdat ze oneer en schaamte zouden hebben gebracht door te daten of te trouwen tegen de kaste. Er zijn verschillende gevallen bekend waarin zelfs slachtoffers van seksueel misbruik worden gedood om de familienaam te beschermen. De rechtse, conservatieve en rijkere delen van de samenleving komen openlijk uit voor deze moorden en zijn er vaak trots op.

    Heksenprocessen en -moorden zijn een andere schending van de mensenrechten en een misdaad tegen de menselijkheid die gericht is tegen vrouwen uit de lagere kasten, armere delen van de samenleving en vrouwen die tijdens de zwangerschap een miskraam hebben gehad. Dergelijke praktijken zorgen voor een giftige verdeling onder de massa’s. Het is verbazingwekkend dat in een land dat wordt beschouwd als een van de snelst groeiende economieën ter wereld dergelijke middeleeuwse gewoonten blijven bestaan, waarbij conservatieve elementen zich bewust richten tegen de armen.

    Naast deze achterlijke praktijken neemt de centrale overheid van BJP ook maatregelen die vrouwen systematisch benadelen. Zo kwam er onlangs een belastinghervorming die uitsluitend ten goede komt aan de miljardairbedrijven, de zogenaamde Goods and Services Tax (GST). Het nieuwe belastingsysteem maakte de belasting op condooms bijna gratis, terwijl de belasting op menstruatieproducten aanzienlijk hoger is, waardoor de prijs omhoog ging en het onbetaalbaar werd voor arme vrouwen, vooral in de plattelandsgebieden van India. Dit brengt hun menstruatiegezondheid in gevaar. Het is slechts één voorbeeld van de hardvochtige veronachtzaming van de gezondheid en het welzijn van vrouwen onder het kapitalisme.

    Het kapitalisme heeft de schuld

    Onder een kapitalistisch economisch stelsel, en nog meer onder een rechtse regering, worden vrouwen en zeker die uit de werkende klasse en de arme delen van de samenleving, stelselmatig onderdrukt en worden hun rechten genegeerd. Het sociale stigma in dergelijke samenleving is bijzonder onrechtvaardig en maakt vooruitgang erg moeilijk.

    De enige oplossing is het opbouwen van een georganiseerde massale vrouwenbeweging waarbij de arbeidersklasse en de jeugd betrokken zijn om een einde te maken aan dit oneerlijke systeem en vrouwonvriendelijke ideeën en praktijken. Massale protesten zoals na de verkrachtingszaak in Delhi van 2012 tonen het potentieel. Dergelijke bewegingen zijn nodig om het bewustzijn te vergroten en om enige vorm van gerechtigheid te brengen voor de slachtoffers van geweld. De ROSA-campagne van International Socialist Alternative verdedigt een socialistisch feministische positie: onze strijd moet gebaseerd zijn op de arbeidersklasse en gericht zijn op het opbouwen van een beweging die strijdt voor een socialistische samenleving die een einde maakt aan alle vormen van onderdrukking.

  • Neen aan de privatisering van de Indische spoorwegen

    Foto: Wikimedia Commons

    Alle argumenten voor de privatisering van de Indiase spoorwegen en in feite voor alle privatiseringen wereldwijd zijn niets anders dan leugens, waarbij de belangrijkste drijfveer is om de zakken van de rijke elite te vullen. De privatisering van de Indische spoorwegen moet gestopt worden!

    Artikel door Mohammed Nawaz Tahir, sympathisant van International Socialist Alternative in India

    De liefdesrelatie van India met de spoorwegen gaat helemaal terug tot de koloniale tijd, toen de eerste trein van Mumbai naar Thane vertrok over een afstand van 34 km. In de jaren 1900 kwamen de spoorwegen onder volledige controle van de overheid. Sindsdien zijn de Indische spoorwegen uitgegroeid tot het 4e grootste passagierstreinennet en de 8e grootste werkgever ter wereld, met meer dan 1,2 miljoen werknemers (in maart 2019). Het beschikt over 290.000 goederenwagons, 75.000 passagierswagons en 12.000 locomotieven, die een afstand van meer dan 66.000 km afleggen (voldoende om de diameter van de aardbol 5 keer te overbruggen!).

    Dreiging van privatisering

    Op 1 juli 2020 kondigde de regering haar zogenaamde “masterstroke” plan aan om de Indische spoorwegen tegen april 2023 te privatiseren. Sinds de privatisering werd aangekondigd, heeft elke nieuwszender gesproken over de manier waarop de spoorwegen “bevrijd” zullen worden, waarbij leugens worden verzonnen, zonder de nadelen van de privatisering te noemen – de gevolgen die deze zou kunnen hebben voor de economie en vooral voor de gewone mensen, die altijd de dupe zijn van elke door winstbejag gedreven sector. De privatisering van de Indische spoorwegen zal een groot probleem blijken te zijn voor de arbeidersklasse.

    India is een land met een zeer divers landschap, dat woestijnen, valleien, vlaktes, plateaus, heuvels en kusten omvat, verspreid over een uitgestrekt gebied met verschillende klimaten waardoor het beheer van de spoorwegen is verdeeld in 17 zones en 73 divisies. Aangezien één particuliere onderneming niet alle zones kan beheren, zal India Railways aan verschillende ondernemingen worden verkocht. Dit zal leiden tot een onnodige concurrentiestrijd in de spoorwegsector, waarbij meer nadruk wordt gelegd op het beperken van de kosten door het verlagen van de lonen. Het management zal zich alleen bezighouden met het vullen van de eigen zakken met winst en niet met het verlenen van diensten. Het doel is een verschuiving van het verlenen van een dienst naar het behalen van winst, met een breed scala aan effecten op de sector. Een privaat spoorbedrijf zal proberen zo snel mogelijk winsten te behalen, waarbij problemen toegedekt worden en onderhuids toenemen.

    Veel jobs bedreigd

    Nog niet zo lang geleden had de regering ook plannen om BSNL, het publieke telecombedrijf van India, te privatiseren. Met een geschat verlies van 88.000 banen en een parlementslid dat personeelsleden die zich tegen de privatisering verzetten omschreef als ‘verraders’, raakten de gemoederen snel verhit. De regering begreep dat de operatie risicovol was en blies het af.

    Aangezien de Indische Spoorwegen werkgelegenheid bieden aan meer dan 1,2 miljoen Indiërs en aangezien private ondernemingen gemakkelijk mensen ontslaan in moeilijke tijden van pandemie, is het niet overdreven om te zeggen dat miljoenen mensen het risico lopen om werkloos te worden. Veel mensen uit de lagere middenklasse dreigen bovendien failliet te gaan als de prijzen stijgen. Deze door particuliere bedrijven veroorzaakte arbeidsonzekerheid zou een enorme klap betekenen voor de Indische economie, in het bijzonder voor wie afhankelijk is van een job bij de spoorwegen.

    Een groeiende kloof tussen arm en rijk

    Het grootste deel van India leeft als dagloners. In steden als Mumbai reizen enkele miljoenen mensen per dag, waarbij de treinen vaak overvol zitten door de grote vraag naar transport. Bij een privatisering zal een dergelijke regio met grotere vraag meer belangstelling krijgen: er zijn immers grotere mogelijkheden om winst te maken. Tegelijk zouden plattelandsgebieden minder dienstverlening kennen omdat er minder winstmogelijkheden zijn. Dit kan leiden tot een verwaarlozing en zelfs sluiting van spoorlijnen. Veel kleine dorpen dreigen hierdoor afgesneden en geïsoleerd te raken.

    Een ander nadeel zou het verlies aan toegang tot de overheid zijn. Het grootste deel van de Indiase bevolking leeft in armere plattelandsgebieden, waar het analfabetisme hoger is. Vooral analfabeten zien de overheid als de enige plek waar ze zich kunnen uitdrukken over hun problemen. Nu de macht van de spoorwegen wordt overgedragen aan particuliere bedrijven, zullen deze mensen de mogelijkheid verliezen om hen ter verantwoording te roepen en hun grieven te verheffen, omdat ze de rijkdom, de organisatie en vaak ook het bewustzijn missen om het op te nemen tegen de particuliere sector. Ondertussen maken de rijke elite excuses en proberen ze te laten geloven dat het nu eenmaal hun lot is dat ze arm geboren zijn.

    Lessen uit de privatisering elders

    De Indische spoorwegen zijn door de Britten opgestart. Na de Tweede Wereldoorlog had de sociaaldemocratische leider Clement Attlee, onder druk van de arbeidersklasse, geen andere keuze dan de spoorwegen te nationaliseren. In het begin van de jaren negentig privatiseerde de regering van John Major echter British Rail. Sindsdien is er een concurrentiestrijd geweest tussen particuliere bedrijven. De belofte van lagere ticketprijzen was al gauw vergeten: de prijzen schoten pijlsnel omhoog. De geprivatiseerde spoorwegen worden niet eens beheerd volgens de beleden principes van het kapitalisme, aangezien de bedrijven die eigenaar zijn van de spoorwegen slechts miljoenen bijdragen aan het draaiende houden van de spoorwegen, terwijl de overheid miljarden aan belastinggeld uitgeeft om de spoorwegen overeind te houden.

    Dit is het falende kapitalisme: onder het mom dat de spoorwegen te duur waren voor de overheid, wordt nu meer dan 5 miljard pond aan publieke middelen per jaar in het spoor gepompt. Dit weerlegt bijna alle argumenten voor het kapitalisme. Een ander verhaal dat de conservatieven aan het publiek vertellen is dat het aantal mensen dat gebruik maakt van de spoorwegen is toegenomen. Ook dit is een geval van misleiding. Terwijl het aantal mensen dat gebruik maakt van de spoorwegen is toegenomen van 144 miljoen in het begin van de jaren 1980 tot een miljard op dit moment, is deze toename heel sterk geconcentreerd in de regio’s in en rond Londen, met treinnetwerken zoals de zuidelijke spoorwegen die bijna zijn uitgestorven als gevolg van het faillissement. Dit geeft aan dat de spoorwegen op het platteland met dezelfde problemen te maken zouden krijgen als ze in India worden geprivatiseerd.

    Overal ter wereld is er een verontrustende trend. Bedrijven en magnaatvriendelijke kapitalistische regeringen, zoals die van Reagan in de jaren tachtig van de vorige eeuw in de Verenigde Staten, verlagen de belastingen voor de rijken en snijden tegelijkertijd in de sociale uitgaven van het land, zoals de sociale zekerheid en de werkloosheidsuitkeringen. Tegelijkertijd worden staatsbedrijven en -diensten geprivatiseerd in naam van de verbetering van de dienstverlening, alleen maar om de belangen van hun rijke elitevrienden te bevorderen, die enorme bedragen aan donaties betalen om hen aan de macht te houden tijdens de verkiezingen. We moeten wereldwijd doen wat we kunnen om dergelijke privatiseringen, die de openbare voorzieningen vernietigen, een halt toe te roepen.

    Strijd is nodig

    Alle argumenten voor de privatisering van de Indiase spoorwegen en in feite voor alle privatiseringen wereldwijd zijn niets anders dan leugens, waarbij de belangrijkste drijfveer is om de zakken van de rijke elite te vullen.

    De enige manier om de spoorwegarbeiders te beschermen is als ze zich massaal organiseren, onder meer in democratische vakbonden. Zoals Lenin opmerkte: “de politiek begint daar waar miljoenen mannen en vrouwen samenkomen; daar waar er geen duizenden maar miljoenen zijn, daar begint de serieuze politiek.” Een massale betrokkenheid van alle spoorwegarbeiders is nodig om onze spoorwegen te beschermen.

    In plaats van onze spoorwegen te privatiseren, zou de regering beter meer middelen vrijmaken voor het spoor om de bestaande dienstverlening te verbeteren en deze uit te breiden.

    De efficiëntie van de treinen is uiterst belangrijk, omdat ze zo’n veel gebruikt vervoermiddel zijn. Meer treinen zijn belangrijk als antwoord op de klimaatuitdagingen. We kunnen dit niet overlaten aan kapitalisten die enkel oog hebben voor hun winsten.

    Bovendien is het essentieel dat studenten en reizigers zich aansluiten bij de protesten van de arbeiders door een solidariteitscampagne te organiseren.

    Het zal niet gemakkelijk zijn om de privatisering te stoppen. Dit vereist een harde strijd die moet georganiseerd worden. Daarvoor hebben we nood aan democratische en strijdbare vakbonden waarin de werkenden de beslissingen zelf nemen, en niet enkel de vakbondsleiders. We mogen niet gewoon toekijken terwijl de dienstverlening op het spoor wordt afgebouwd. Dit is een klassenstrijd, geen toneelstuk!

    Om een volledige democratisering van de beweging te garanderen, is het noodzakelijk dat het personeel zichzelf organiseert met algemene vergaderingen op de werkvloer. Brede betrokkenheid is noodzakelijk om de beweging nationaal uit te breiden en zo het doel van de bescherming van onze spoorwegen te bekomen. De werkende klasse heeft de kracht om de misdadige privatisering te stoppen. We moeten de openbare diensten verdedigen als een fundamenteel mensenrecht. Er is een vastberaden houding nodig waarbij we ons niet laten doen door alle propaganda van de verantwoordelijken voor privaat winstbejag. Hun doel is om de gewone bevolking onder de knoet te houden.

  • India: tegenstrijdigheden bevestigen noodzaak van socialistische verandering

    Foto: Pexels

    India is meer dan gewoon een land: het is een continent met meer dan 1,3 miljard inwoners. Het is een testgebied voor de rechtse nationalistische regering van Narendra Modi. Het falen van de rechtse BJP-regering om sociale vooruitgang te brengen of zelfs de Covid-19-crisis onder controle te krijgen, in de context van de toenemende wereldwijde spanningen, versterkt alle reeds bestaande tegenstrijdigheden. Een dossier door Geert Cool op basis van de commissie over India tijdens de ‘Virtual Marxist University’, de succesvolle online zomerschool van International Socialist Alternative.

    Gezondheidscrisis

    In een land vol ongelijkheid, waar de 9 rijkste personen evenveel rijkdom hebben als de armste helft, heeft de Covid-19-crisis verwoestende gevolgen. In Assam, in het noordoosten van India, ontsnapten een honderdtal Covid-patiënten uit hun zorgcentrum op 16 juli om een snelweg te bezetten uit protest. Ze delen een eenpersoonskamer met 10 of 12 personen in onhygiënische omstandigheden en met een gebrek aan voedsel. Degenen die niet sterven aan Covid-19 kunnen net zo goed sterven aan andere ziekten of gewoon honger. Tegelijkertijd liet Shankar Kurade, een rijke man in Pune, een gouden mondmasker produceren voor de prijs van 3.500 euro. De man voegde eraan toe dat hij niet zeker was hoe effectief het masker zou zijn…

    In heel India zijn meer dan 1 miljoen mensen besmet met Covid-19. Het dodental liep op tot meer dan 25.000 met een toenemend ritme. Er zijn gevallen in het centrum van India (zoals Maharashtra, Mumbai), het noorden (Delhi, Gujarat) en het zuiden (Tamil Nadu). Het ritme is zeer verschillend van staat tot staat, maar het virus is aanwezig in het hele land en de vreselijke omstandigheden van de gezondheidssector maken de situatie nog erger.

    De reactie van de regering kwam te laat. Toen de eerste gevallen van Covid-19 in China bekend werden, had Modi het te druk met andere zaken. Hij zette zijn hindoe-chauvinistische beleid in India zelf voort, terwijl hij tegelijkertijd zijn internationale profiel opkrikte. In januari bracht de Braziliaanse president Bolsonaro een bezoek aan India, in februari volgde de Amerikaanse president Trump. Omdat hem een meeting met 1 miljoen aanwezigen in Gujarat was beloofd, kon Trump de uitnodiging niet weigeren. In India zelf werden de campagnes tegen moslims opgevoerd, onder meer als onderdeel van de BJP-strategie voor de lokale verkiezingen in Delhi op 7 februari. De BJP was niet in staat om de macht van de anti-corruptie partij AAP in Delhi te breken en de frustratie groeide. Na de verkiezingen kwamen meer dan 50 mensen om het leven in het communautair geweld in de hoofdstad.

    India was niet goed voorbereid op de gezondheidscrisis. Toen het begon, exporteerde India nog steeds beschermingsmateriaal en ander gezondheidsmateriaal. Toen het aantal gevallen begon toe te nemen, vroeg de regering de mensen om naar hun balkon te gaan om te applaudisseren en om potten en pannen te slaan om de gezondheidswerkers te ondersteunen. De overheid deed echter geen extra overheidsinvesteringen in de gezondheidszorg. Toen de regering eind maart plotseling een volledige lockdown aankondigde, waren het land en zijn miljoenen informele werkers absoluut onvoorbereid. Er was een tekort aan voedsel in Delhi en miljoenen migrantenarbeiders probeerden naar hun thuisstaten terug te keren nadat ze hun werk in de dure grote steden verloren. Het brutale gezicht van het Indiase kapitalisme kwam tot uiting in de gewelddadige repressie tegen gewone arbeiders en arme mensen.

    De overheidsmiddelen voor gezondheidszorg bedragen slechts 1,3% van het BBP. In 2018 beloofde Modi een hervorming van het gezondheidsstelsel om de 100 miljoen armste gezinnen toegang te geven. De resultaten zijn beperkt en de hervorming leidt tot veel corruptie, maar geen betere toegang tot de gezondheidszorg. Het doel was vooral om meer mensen verzekerd te krijgen, zodat de markt voor de private gezondheidssector interessanter wordt. Sinds 2005 was er enkel in de private sector capaciteitsgroei. Nu al zijn 58% van de ziekenhuizen in private handen.

    Modi en de BJP-regering zijn verzwakt door de Covid-19-crisis, maar gelukkig voor hen is de oppositie van de Congress-partij te zwak om hier echt gebruik van te maken. Modi werd voor het eerst verkozen in 2014 met de hoop dat hij een ‘sterke’ man zou zijn die economische vooruitgang zou brengen voor de hele bevolking. Hij maakte dit niet waar en moest steeds meer gebruik maken van een radicale hindoe-chauvinistische campagne tegen moslims en voor een groot verenigd India om in 2019 herkozen te worden. Het nationalistische en chauvinistische beleid is gebaseerd op verdeeldheid, maar het virus treft iedereen. Modi gebruikte zijn Hindoe-chauvinistische retoriek toen hij vanuit de stad Varanasi aankondigde dat hij een oorlog tegen het virus zou voeren en binnen 21 dagen zou winnen. Een paar maanden later weten we dat chauvinistische retoriek geen efficiënt vaccin tegen Covid-19 is.

    Terwijl de gezondheidscrisis toenam, werd de lockdown versoepeld. Dit was niet om gezondheidsredenen, het ging om de economie. Om een indicatie te geven van de economische impact: de vraag naar elektriciteit daalde met bijna 30% in april tegenover een jaar voordien. De vraag naar brandstof daalde dramatisch: olieraffinaderijen halveerden hun productie. Het autobedrijf Maruti produceerde in april geen enkele auto. Bajaj Motors, een bedrijf dat twee- en driewielers verkoopt, zag de verkoop in april met 80% dalen. De overheid organiseerde Unlock 1 om de productie weer op gang te brengen. Het door de regering aangekondigde economische pakket was gericht op enige basisinfrastructuur voor patiënten, maar vooral op stimuleringsmaatregelen voor bedrijven gericht op de aanbodszijde van de economie. De regering beweert dat de werkloosheid al weer op het niveau van vóór de oprichting van de Covid is, maar tegelijkertijd laten de cijfers voor het elektriciteitsverbruik een daling zien van bijna 10% in juni 2020 ten opzichte van 2019.

    In het kader van de stimulering van de economie wil de regering de aanvallen op de werkenden voortzetten. Zo staat een privatisering van delen van de elektriciteitssector op de agenda. De aanval op de arbeidswetgeving wordt in veel staten weer opgevoerd. Dit is niet nieuw: de grote algemene staking in januari 2020, met meer dan 250 miljoen deelnemers, was gericht tegen privatiseringen en de afbouw van de arbeidswetgeving. Onder druk van de massabeweging tegen de burgerschapswet (waarover verder meer) heeft de staking ook deze politieke kwestie aan de orde gesteld. Dat is belangrijk: in het algemeen proberen de Indiase vakbonden stakingen te beperken tot de directe economische kwesties. De herstart van de economie wordt nu gebruikt om de aanvallen op de werkenden te versterken. In sommige staten wordt gediscussieerd over langere werkdagen (12 uur in plaats van 8), of over het opschorten van het minimumloon en het gemakkelijker maken van het ontslaan van werknemers. Dit heeft al geleid tot een staking op 3 juli en verdere acties, bijvoorbeeld in de steenkoolsector.

    BJP-regering gebouwd op tegenstrijdigheden en verdeeldheid

    De rechtse Hindoe-nationalistische BJP-regering is gebouwd op tegenstrijdigheden en communautaire verdeeldheid. De hoop op vooruitgang is voor de arme massa’s niet uitgekomen en in een context van economische vertraging, die al voor Covid-19 begon, zal dit niet beter worden. Het enige dat de BJP al in de verkiezingscampagne van 2019 overbleef, was een meer nationalistische aanpak op basis van enkele historische eisen van de Hindutva in combinatie met een polariserende aanpak gericht op bepaalde groepen kiezers. Door middel van haar provocaties dient de BJP altijd haar eigen electorale. Dit omvat Kasjmir, de burgerschapswetten of de langdurige campagne om een nieuwe tempel te bouwen in Ayodhya, een project dat nu elk moment kan beginnen.

    De voorgangers van de BJP hadden een sterke basis onder de Hindoes in Kasjmir, waar ze zich sterk verzetten tegen elke stap in de richting van onafhankelijkheid. De eerste nationale BJP-campagne waarin Modi een centrale rol speelde begin jaren 1990, was een lange mars naar Kasjmir om de eenheid en ondeelbaarheid van India te bevestigen in een ceremonie in Srinagar. De campagne is deels mislukt, de mars is nooit echt in Srinagar gekomen, maar het geeft wel het belang aan van de kwestie voor zowel Modi als de BJP.

    Toen de BJP in 1998 aan de macht kwam, hield het onmiddellijk kernproeven. Tegelijkertijd had Pakistan een militaire regering onder Musharraf, waarbij het leger de macht nam om zijn militaire en economische belangen te verdedigen. Musharraf speelde een actieve rol in het leger in Kasjmir. De spanningen tussen het door BJP geleide India en het militaire regime van Musharraf in Pakistan leidden tot een ernstig gevaar van escalatie tussen de twee nieuwe kernmachten. Beide hadden de spanning nodig: de BJP om de ‘grootsheid’ van India te laten zien, Musharraf om het belang van het leger te laten zien. De grootsheid van een land of het belang van het leger moeten laten zien door de mogelijkheid om miljoenen mensen te doden, is meestal een gevolg van het falen om de massa’s geen betere toekomst aan te bieden. In plaats van een fatsoenlijke toekomst wordt hen een ‘droom’ van een groots land aangeboden. Een open oorlog werd in 1998-99 vermeden, maar de kwestie Kasjmir bleef op de agenda staan.

    Het was een centraal thema in de verkiezingscampagne van Modi in 2019. In februari 2019 ontplofte een bom in Pulwama in het door India bezette deel van  Kasjmir (IOK). In het noorden van India moesten studenten van Kasjmiri afkomst vluchten en zagen ze hun toegang tot het hoger onderwijs geblokkeerd. Er waren doodsbedreigingen tegen mensen die Kasjmiri hielpen. In Jammu, een deel van Jammu Kasjmir, liepen de spanningen op met geweld tegen Kasjmiri. Dit werd door de BJP gebruikt om anti-moslimgevoelens op te wekken en om de stemmen van de Hindoes te winnen.

    Na de verkiezingen schafte de regering-Modi onmiddellijk artikel 370A van de grondwet af, dat een speciale status voor Kasjmir toekende. Deze speciale status maakte deel uit van de overeenkomst tussen de koning van Kasjmir en de Indiase regering tijdens de verdeling tussen India en Pakistan in 1947. Hindoe-chauvinisten eisten al langere tijd het einde van deze speciale status. Modi zag een kans na een zeer nationalistische verkiezingscampagne, een door burgeroorlog uitgeputte bevolking van Kasjmir en groeiende anti-Kasjmiri gevoelens in het noorden van India. Jammu Kasjmir werd in twee staten opgedeeld en de speciale status werd afgeschaft, waardoor niet-Kasjmiri’s de mogelijkheid kregen om grond in de bergstaat te kopen en zo de demografie te veranderen. “Er moeten harde beslissingen worden genomen om de situatie te veranderen”, zo omschreef minister van Binnenlandse Zaken Amit Shah de maatregelen.

    Een tweede controversiële maatregel van de regering was vooral gericht op de bevolking van de zogenaamde ‘cow belt’, de staten Bihar, Madhya Pradesh, Rajasthan en Uttar Pradesh waar het heilige karakter van de koe uiterst belangrijk is in de lokale versie van het hindoeïsme. Sinds decennia hebben de Hindoe-nationalisten campagne gevoerd om een Hindoeïstische Ram-tempel te bouwen in de stad Ayodhya in Uttar Pradesh. Ze beweren dat daar een tempel werd vernietigd om een moskee te bouwen. De campagne over dit onderwerp was een belangrijke factor om de BJP aan de macht te brengen in Uttar Pradesh in het begin van de jaren 1990. Het leidde tot gewelddadige aanvallen en menigte die de moskee vernietigde in 1992, onder leiding van BJP-toppers. Dit werd gevolgd door geweld in verschillende delen van India, waarbij 2.000 mensen omkwamen. Nu heeft de BJP-regering van het hooggerechtshof toestemming gekregen om een Ram-tempel in Ayodhya te bouwen, waarbij Modi werd uitgenodigd om de start bij te wonen. Voormalig BJP-leider Advani zei ooit: “Ram is niet alleen een religieus icoon. Hij is ook het symbool van het Indiase ethos, de cultuur en de eenheid. Hij is de personificatie van ons concept van cultureel nationalisme.” De start van de bouw van een Ram-tempel zal het BJP-profiel in de ‘cow belt’ versterken, maar tegelijkertijd brengt het geen voedsel op de tafels van de arme massa’s.

    Ten derde, en het meest omstreden in India zelf, waren de maatregelen rond de Citizens Amendment Act (CAA). De centrale overheid stelde een Nationaal Bevolkingsregister (NPR) voor op basis van een Nationaal Burgerregister (NRC), als onderdeel van een poging om te bepalen wie wel en wie niet als Indisch staatsburger kan worden gezien. De Citizens Amendment Act (CAA) voegde eraan toe dat niet-moslims uit vier buurlanden Indiase burgers kunnen worden. De uitzondering voor moslims toont waar het de BJP om te doen is: het creëren van verdeeldheid. De maatregel werd al langer voorbereid is was onderdeel van de verkiezingsstrategie van de BJP in het noordoosten van India, vooral nu met de eerste doorbraken in West-Bengalen. In dit gebied hadden campagnes zoals op Ayodhya minder effect, door religieuze verschillen met minder aandacht voor Ram in combinatie met een sterkere positie van links. Het falen van links creëerde echter ruimte voor de BJP. Verzet tegen migranten uit Bangladesh is daar een cruciaal onderdeel van. Een eerste test met de maatregelen in de staat Assam toonde aan dat meer dan 1 miljoen mensen ‘niet gewenst’ waren. BJP-minister Amit Shah sprak al in 2018 over vluchtelingen uit Bangladesh als ‘termieten’.

    Deze maatregelen zijn nuttig voor de BJP in het noordoosten, maar worden in verschillende delen van het land gebruikt tegen verschillende bevolkingsgroepen. Het weigeren van Sri Lankaanse Tamils, hoofdzakelijk Hindoes, als potentiële Indische burgers, toont de minachting van de BJP voor de massa’s van Tamil Nadu en de verdeeldheid tussen het noorden en het zuiden van het land.

    In december en januari protesteerden honderdduizenden mensen tegen deze maatregelen. De BJP reageerde met steeds meer geweld. In februari kwamen meer dan 50 mensen om het leven bij rellen in Delhi. Dit geweld leek goed voorbereid en deed denken aan het geweld in Gujarat in 2002, toen na een incident waarbij hindoeïstische pelgrims die terugkeerden uit Ayodhya werden aangevallen, een gewelddadige campagne werd georganiseerd tegen moslims. Meer dan 200 moskeeën werden toen in brand gestoken, 150.000 mensen verlieten hun huizen en meer dan 1000 kwamen om het leven. De toenmalige premier van de deelstaat Gujarat was de huidige nationale premier Modi. Het Gujarat-model van geweld met de BJP als medeplichtige wordt verspreid naar andere delen van het land.

    Economische mislukking

    De vertraging van de Indiase economie begon voor Covid-19, maar wordt natuurlijk versterkt door het virus. Het economisch beleid van de BJP was de afgelopen jaren gericht op liberaliseringen en het aantrekken van buitenlandse investeringen, zelfs toen de partij bleef praten over economisch nationalisme en zelfs over ‘Ghandiaans socialisme’. De afgelopen jaren is de levensstandaard van de massa’s niet verbeterd, maar stond ze onder druk van de inflatie.

    De top 1% van de Indiase bevolking heeft 42,5% van de nationale rijkdom in handen, 4 keer meer dan de onderste 70% ( 953 miljoen mensen). Onderzoek van de Franse economen Piketty en Chancel toonde aan dat aan het eind van de jaren dertig de top 1% van de verdieners 21% van het totale inkomen naar zich toe trok, dit daalde tot 6% in het begin van de jaren 1980 en is sindsdien weer toegenomen tot 22%.

    Het neoliberale beleid wordt gevoerd door zowel Congress als de BJP en wordt voorgesteld als de enige mogelijkheid. Dit heeft een effect op het bewustzijn. Maar het betekent niet dat er geen protest is. Integendeel: de algemene staking op 8 januari van dit jaar was de grootste ooit. Met meer dan 250 miljoen deelnemers gingen meer mensen in staking dan de 229 miljoen die voor de BJP stemden in mei 2019. Dat is belangrijk: het laat zien dat de nationalistische rechtse partij de verkiezingen kan winnen, maar dat het verzet niet is afgelopen met het verkiezingsproces. Met 250 miljoen stakers toonde de arbeidersklasse haar enorme potentiële kracht. Als deze kracht op het politieke terrein zou worden ingezet, zou dat een groot probleem zijn voor Modi. Het gebruik van deze kracht op het politieke toneel vereist een offensieve aanpak en programma.

    In haar reactie op de crisis legt de Indiase regering de basis voor een verdere en voortdurende klassenstrijd. Het stimuleringspakket is vooral gericht op het geven van cadeaus aan de bedrijven en de private sector. De concessies voor de armen zijn zeer beperkt, terwijl tegelijkertijd nieuwe aanvallen op werkenden worden voorbereid of ingevoerd. Alle tegenstrijdigheden worden versterkt en die zullen op diverse manieren tot uiting komen.

    Hoe is de BJP hier gekomen?

    De BJP heeft een lange geschiedenis als kleine partij, bewust opgebouwd uit de RSS-milities (Rashtriya Swayamsevak Sangh of Nationale Vrijwilligersorganisatie). Verschillende factoren hebben de groei van de BJP mogelijk gemaakt.

    Allereerst was er het beleid van Congress met een neoliberaal programma van liberaliseringen en aanvallen op de arbeiders, wat leidde tot meer ongelijkheid en sociale onrust. Congress wordt gezien als een partij van de nieuwe rijken en van corrupte politici. Mensen die zich afkeren van Congress kijken naar de BJP om een alternatief te vinden, zelfs als de BJP voor hetzelfde neoliberale beleid staat.

    Ten tweede is er in de opkomst van de BJP natuurlijk het element van het Hindoe-nationalisme. Terwijl dit in de voorgangers van de BJP altijd al aanwezig was, werd het Hindoe-nationalisme in de jaren 1980 van de vorige eeuw onder Indira Ghandi echt mainstream. Na drie jaar oppositie kwam Indira Ghandi in 1980 weer aan de macht. Haar regering moest de nationalistische kaart spelen. Dit was niet nieuw in de ‘seculiere’ Congrespartij, maar Indira Ghandi had een meer chauvinistisch profiel nodig na het uitblijven van sociale hervormingen in de jaren zeventig. In de jaren tachtig ging ze als een soort Hindoe-godin van tempel naar tempel en viel ze de Sikh in Punjab aan, met de dodelijke aanval op de gouden tempel van Amritsar in 1984 als ‘hoogtepunt’. Congress won hier electoraal van, maar het maakte ook het Hindoe-nationalisme mainstream. Op langere termijn zou de BJP hiervan profiteren. Als dit het enige electorale thema wordt, kan de ‘beste’ Hindoe-nationalist winnen. Congress dacht op een gegeven moment dat het de Hindoe stemmen al bezat en de stemmen van andere gemeenschappen kon kopen. Proberen een sterkere basis op te bouwen op communautaire basis in plaats van sociale vooruitgang, leidde tot groeiende ontgoochelingen in Congress en maakte de weg vrij voor de BJP.

    Na de val van de stalinistische dictaturen in Rusland en Oost-Europa was het potentiële gevaar van de ‘communistische’ partijen nog minder groot. Eerder leidde de verkeerde tweestadiatheorie (het idee dat er eerst kapitalistische ontwikkeling moet zijn vooraleer socialistische verandering mogelijk is) ertoe dat de CP’s de burgerlijke politici en hun beleid achternaliepen. Op een gegeven moment omvatte dit zelfs het vormen van allianties met de BJP ‘ter verdediging van de democratie’. De ideologisch zwakke CP’s waren na de val van het stalinisme nog zwakker. Het gevaar van een massabeweging die socialistische veranderingen op de agenda zette, was voor de heersende klassen kleiner, waardoor de mogelijkheid ontstond om verder te gaan met het neoliberale beleid en een openlijk reactionaire regering onder leiding van de BJP te vormen, eerst onder Vajpayee in 1998 en nu onder Modi sinds 2014. Het potentieel van de arbeiders en de arme massa’s, waarvan de sterke electorale posities van de CP’s een uitdrukking waren, is niet verdwenen. Maar een potentieel moet wel worden benut, anders moet het op zoek naar andere uitdrukkingen.

    Arbeidersbeweging moet in het offensief gaan

    De geschiedenis en de sterke positie van de BJP vandaag is het resultaat van alle tegenstrijdigheden van het Indiase kapitalisme die tot nieuwe complicaties hebben geleid. “De burgerij in landen die laat op de weg van de kapitalistische ontwikkeling zijn gekomen, is politiek steriel, laf, talentloos en door en door verrot met chauvinisme”, zei Trotski over de Balkan voor de Eerste Wereldoorlog. De ongelijke en gecombineerde ontwikkeling van de economie zorgt voor nieuwe tegenstellingen. Door het falen op sociaaleconomisch vlak worden de chauvinistische en nationalistische elementen steeds belangrijker.

    De harde woorden worden niet gespaard tegen de regeringen van Pakistan of China, maar een volledige oorlog zou catastrofaal voor de BJP-regering vanwege de economische en menselijke impact die zo’n oorlog zou hebben. De BJP beweert dat zij economische zelfbedruipendheid van India wil, waarbij zij elementen van protectionisme in de internationale situatie gebruikt en aansluiting zoekt bij rechtse politici als Trump en Bolosonaro, maar tegelijkertijd probeert zij de spanningen tussen China en de VS te gebruiken om buitenlandse investeringen uit de VS en Europa aan te trekken en haar eigen handelstekort met China te verlagen. De Indiase regering hoopt bovendien haar geopolitieke regionale positie te versterken op basis van de verzwakking van China. Maar natuurlijk wordt India ook verzwakt door de huidige crisis.

    Het blijft een feit dat India een groot land is met een weinig ontwikkelde economie, met een falende infrastructuur en enorme ongelijkheid die tot spanningen leidt. Er waren de sociale spanningen rond de arbeidswetten, maar ook over zaken als verdeeldheid en discriminatie op basis van kaste met grote bewegingen tegen geweld op Dalits en onaanraakbaren, of de grote protesten tegen seksistisch geweld. De BJP kiest altijd de kant van de rijken en machtigen, ook als zij om electorale redenen een breder imago nodig heeft. De BJP gebruikt haar versie van ‘nationale eenheid’ om zich te verzetten tegen de strijd tegen onderdrukking, op basis van kaste, klasse of nationale onderdrukking, waarbij de nationale kwesties moeilijker worden in plaats van opgelost.

    Er bestaat het gevaar van communautair geweld en de dreiging van toenemende regionale spanningen. Dit bleek al bij de grensincidenten tussen China en India in Ladakh in juni. De enige kracht die een escalatie van geweld en armoede kan stoppen, is de arbeidersklasse.

    De arbeidersklasse heeft een groot potentieel. De algemene stakingen, de laatste in januari van dit jaar, hebben dit aangetoond. Er is dringend behoefte aan een serieuze en gecoördineerde strategie in de strijd tegen Modi en zijn beleid in het belang van de grote bedrijven. In deze strategie zijn offensieve eisen essentieel, waarbij de economische strijd wordt gekoppeld aan de strijd tegen alle vormen van onderdrukking en aanvallen op democratische rechten. Dit alles maakt deel uit van de strijd voor socialistische verandering.

    Alleen de arbeidersklasse kan een uitweg bieden uit de groeiende nachtmerrie en tegenstrijdigheden in India. De huidige arbeidersklasse in India is veel sterker dan de Russische arbeidersklasse in 1917. Meer dan een derde van de Indiase bevolking leeft vandaag de dag in stedelijke gebieden. Het oude stalinistische idee dat de arbeidersklasse niet sterk genoeg is, kan niet langer ernstig worden verdedigd.

    Meer dan 70 jaar na de onafhankelijkheid en verdeling van India is het duidelijk dat India zich niet zal ontwikkelen tot een sterke en stabiele kapitalistische macht. Het heeft een belangrijke kapitalistische ontwikkeling gekend. Dit heeft echter niet geleid tot stabiliteit in India zelf, maar tot nieuwe complicaties en tegenstrijdigheden. In de strijd voor socialistische verandering moet de arbeidersklasse een sleutelrol spelen, maar ook veranderingen voor de boeren en landhervormingen verdedigen. Ze moet ook aandacht hebben voor specifieke vormen van onderdrukking die meer en meer leiden tot grote protestbewegingen (onderdrukking op basis van kaste, vrouwenrechten, LGBTQI-rechten…). Marxisten verzetten zich niet tegen de strijd tegen specifieke onderdrukking, maar zien daarin een belangrijk en cruciaal potentieel om de strijd voor socialistische verandering te versterken.

    Het gevaar van meer communautair geweld en regionale spanningen mag niet worden onderschat, maar het potentieel van de jonge Indiase arbeidersklasse en haar bondgenoten onder de onderdrukte massa’s mag ook niet worden onderschat. Het gebruik van de beschikbare rijkdom, middelen en technologische kennis ten behoeve van de meerderheid van de bevolking is de enige manier om de levensstandaard van miljoenen indianen echt te verbeteren. Dit betekent dat we moeten vechten voor een socialistische samenleving waarin de belangrijkste sectoren van de economie in publieke handen komen, zodat een democratische planning mogelijk wordt.

  • India. “Social distancing is een voorrecht”

    Op 25 maart 2020 riep de Indische premier Narendra Modi op tot een 21-daagse lockdown, waardoor de natie van 1,3 miljard mensen ongeveer vier uur de tijd had om zich voor te bereiden. Het maakte dat het land in de rij stond om boodschappen te doen voor drie weken. Essentiële diensten zouden wel open blijven en mensen zouden het huis uit mogen om naar supermarkten en apotheken te gaan, maar de lokale politie-autoriteiten maakten ook dat voor veel mensen bijna onmogelijk.

    Door Ana Mitra, Socialist Party (Ierland)

    Politiegeweld

    In de daaropvolgende dagen verschenen verschillende video’s van politiegeweld, waarbij agenten mensen met stokken in elkaar sloegen om de lockdown af te dwingen. Een 32-jarige man die in West-Bengalen melk ging kopen en een ambulancechauffeur in Pune die ervan verdacht werd illegaal passagiers te vervoeren, werden naar verluidt doodgeslagen.

    Groenteverkopers op straat en mensen die voedsel leverden werden in verschillende steden met politiegeweld geconfronteerd, ondanks het feit dat ze als essentiële diensten werden beschouwd. De lockdown resulteerde in een grote repressie van de arbeidersklasse door de staat.

    Massa-exodus

    Modi’s lockdown liet miljoenen migranten in het ongewisse. In het kielzog van de lockdown werden tienduizenden dagloners zonder werk en zonder loon achtergelaten, waardoor ze gedwongen werden de steden te verlaten. Aangezien de langeafstandstreinen voor de lockdown werden geannuleerd en ook andere vervoerswijzen tot stilstand kwamen, is het reizen voor deze arbeiders een groot probleem.

    Velen gingen dan maar te voet, soms honderden kilometers ver. Ze staken grenzen over om terug te keren naar hun dorpen waar ze geen stedelijke huurprijzen moeten betalen en waar het eten aanzienlijk goedkoper is. Er werden controversiële maatregelen genomen in Uttar Pradesh, waar migranten die naar huis terugkeerden eerst onder een douche met bleekmiddel moesten. Het bleekmiddel was niet schadelijk voor het lichaam, maar chemische reinigingsmiddelen over het algemeen zijn schadelijk voor de huid. Bovendien zou dit niet helpen als de arbeiders al besmet waren met het virus.

    Steunmaatregelen

    Op 26 maart werd ongeveer 23 miljard dollar uitgetrokken om de economisch zwakkeren te ondersteunen (minder dan 1% van het BBP van India), maar het bereikte niet degenen die het meest in nood waren.

    Op 29 maart riep de centrale regering op om de staatsgrenzen af te sluiten om de migratie en de verspreiding van het virus te beteugelen en drong ze er bij de staten op aan om de migranten te voorzien van voedsel en onderdak. Social distancing werd herhaaldelijk benadrukt door de premier, maar voor deze migrantenarbeiders en een zesde van de Indische bevolking die in armoede leeft, is social distancing een voorrecht dat ze zich niet kunnen veroorloven.

    Op 31 maart werd een advies gepubliceerd over het stoppen van de verspreiding van het virus naar plattelandsgebieden als gevolg van de verplaatsing van migranten. De migranten worden door het ministerie aangeraden om in de stad van hun werk te blijven en ze kregen te horen dat ze niet zouden geëvacueerd worden. De migranten die op weg naar huis waren, kregen het advies om te blijven waar ze gestrand waren. Daar werden quarantaine centra opgezet waar verdere gezondheidsmaatregelen zouden worden genomen.

    Geen rust voor de kapitalist

    Te midden van de chaos werd op 28 maart de meest omstreden maatregel genomen. Er werd een fonds voor “Burgerhulp en Steun in Noodsituaties” van de eerste premier ingevoerd, waarin het grote publiek om donaties werd gevraagd om deze pandemie te bestrijden, ook al bestaat er al sinds 1948 een Nationaal Hulpkader van de Eerste Minister.

    Dit fonds heeft een kapitalistische agenda, met belastingverlagingen voor de donateurs, en er wordt geen duidelijkheid gegeven over de manier waarop de fondsen zullen worden gebruikt. Verder zullen donaties van bedrijven ook worden beschouwd als uitgaven voor maatschappelijk verantwoord ondernemen. Er is een verplichting voor alle Indische bedrijven die aan bepaalde economische voorwaarden voldoen om 2% van hun gemiddelde nettowinst opzij te zetten voor maatschappelijk verantwoorde uitgaven. Alle maatregelen die binnen bedrijven worden genomen tegen COVID-19, zoals beschermende kleding of preventieve zorg, worden eveneens beschouwd als activiteiten van ‘maatschappelijk verantwoord ondernemen’. Oliemaatschappijen, multinationals en rijken waren bijzonder snel bij om geld te doneren.

    Een socialistisch alternatief

    Het regime van Modi verdedigt de belangen van een superrijke minderheid. De lockdown was slecht gepland en uitgevoerd: de informele sectoren en de armsten werden niet in de plannen meegenomen, wat resulteerde in een mogelijk snellere verspreiding van het virus. Het kapitalisme kan geen crises beheersen die de hele samenleving treffen. Dat komt omdat het kapitalisme zich enkel om een kleine elite aan de top bekommert.

    De individuele inspanningen van de arbeidersklasse en de werkenden in de frontlinie hebben een sleutelrol gespeeld in de bestrijding van deze pandemie, en niet de grote bedrijven wier belangen door de Indische regering zo sterk worden verdedigd. Door de rampzalige onderfinanciering van de gezondheidszorg hebben mensen die betaalbare beademingsapparaten maken, levens gered, in tegenstelling tot de dure apparatuur van de grote farmabedrijven waar mensen met hun leven voor betalen.

    De arbeidersklasse moet zich organiseren om het systeem omver te werpen dat hen uitbuit en opoffert voor persoonlijk gewin. We hebben een systeem nodig waarin de private sector in democratisch openbaar bezit en controle wordt genomen, en waarin middelen worden gebruikt volgens de behoefte en niet volgens de hebzucht. We hebben een systeem nodig waarin mensen voorrang krijgen, niet de winst. We hebben een socialistisch alternatief nodig.

  • Dodelijk extreemrechts geweld in India

    Foto: Wikimedia Commons

    Bij georkestreerd geweld in Delhi vielen wellicht meer dan 50 doden en honderden gewonden. Het geweld kwam er na oproepen van BJP-politici om het aanhoudende protest tegen de nationaliteitswet te stoppen. In Delhi won de hindoe-nationalistische BJP de parlementsverkiezingen van mei vorig jaar, maar kon het dit niet vertalen in een overwinning voor het lokale deelstaatparlement. Dit versterkte frustratie in de hindoe-nationalistische kringen. Het falen van de centrale regering op economisch en sociaal vlak wordt bovendien al enige tijd steeds meer verborgen achter een opgedreven communautaire campagne, nu ook met dodelijk geweld. De regering van Modi is minstens medeplichtig aan passief toekijken tijdens het geweld.

    Door Geert Cool

    Bij het geweld in Delhi werden huizen, winkels, auto’s en andere bezittingen van moslims aangepakt en verwoest door bendes. Minstens 300 winkels werden verwoest, naast ongeveer evenveel huizen. Er zijn ruim 400 gewonden en meer dan 50 bevestigde doden. De dodelijke slachtoffers zijn vooral jonge mannen, maar ook een 85-jarige vrouw die levend verbrand werd in haar huis. Getuigen stellen dat de aanvallers ‘Jai Shri Ram’ riepen, een religieuze slogan die vaak door de BJP wordt gebruikt. De politie kwam niet tussen of koos openlijk kant voor sectair geweld tegen moslims. Het dodelijke geweld zet druk op de protestbeweging tegen de controversiële burgerschapswetten van Modi en de BJP.

    Met die burgerschapswetten wil de BJP-regering alle inwoners in het land zich laten registeren. Een nationaal bevolkingsregister, National Population Register (NPR) en een voorgesteld National Register of Citizens (NRC), is een aanzet om te onderzoeken wie als Indisch burger kan beschouwd worden. Met de Citizenship Amendment Act (CAA) werd bepaald dat niet-moslims uit vier buurlanden eveneens in aanmerking komen voor Indisch staatsburgerschap. Het uitsluiten van moslims, geeft aan waar het voor de BJP om gaat: verdeeldheid zaaien. Dit wordt al langer voorbereid. Minister van Binnenlandse Zaken Amit Shah, vanuit die functie verantwoordelijk voor het politie-optreden, omschreef vluchtelingen uit Bangladesh eind 2018 nog als “termieten”. De discriminatie beperkt zich overigens niet tot moslims: ook Sri Lankese Tamils die overwegend hindoeïstisch zijn worden uitgesloten. Dat heeft vooral te maken met het feit dat de BJP amper steun geniet onder de Tamilbevolking in het zuiden van India.

    In december en januari waren er massaprotesten tegen de maatregelen van de BJP-regering. Honderdduizenden mensen kwamen op straat tegen verdeeldheid en haat. In januari was er daarnaast een algemene staking die goed opgevolgd werd: 250 miljoen werkenden legden het werk neer. De staking was gericht tegen het asociale beleid, waaronder de discriminerende wetten. De rechtse hindoe-nationalisten reageerden op het aanhoudende protest met tegenacties die steeds grimmiger werden.

    In een arbeidersbuurt in het noordoosten van Delhi kwam het vanaf 23 februari tot georkestreerd geweld in enkele bijzonder bloedige dagen. Een oproep van BJP-politicus Kapil Mishra om een vreedzame zitactie op te breken, werd opgevolgd door hindoenationalisten die met stenen gooiden en erger geweld. De politie kwam niet tussen. Door gezamenlijk optreden van lokale hindoes en moslims die elkaar beschermden, werd voorkomen dat er nog meer doden vielen. Meer dan duizend mensen trokken naar vluchtelingenkampen in de buurt, waar de omstandigheden bijzonder slecht zijn. De Delhi Minorities Commission schreef in een verslag dat het geweld “eenzijdig en goed gepland” was.

    Het doet denken aan wat in Gujarat in 2002 gebeurde. Na een incident met hindoe pelgrims op een trein, werd een heuse klopjacht gehouden op moslims. Daarbij werden 230 moskeeën verwoest, gingen 150.000 mensen op de vlucht en vielen er meer dan duizend doden. De toenmalige deelstaatpremier in Gujarat was huidig nationaal premier Modi. De deelstaatregering van de BJP werd door velen als medeplichtig aan het geweld beschouwd. Activisten in India wijzen erop dat Modi het Gujarat-model naar Delhi en de rest van het land brengt.

    Het sectaire geweld is gericht op een polarisatie op basis van religie. Dat speelt in de kaart van de hindoefundamentalisten rond Modi. Het moet tegelijk de aandacht afwenden van de enorme ongelijkheid in een land waar de 9 rijksten evenveel bezitten als de armste helft van de bevolking.  Tijdens het bezoek van Trump werd in Ahmadabad een muur gebouwd zodat de Amerikaanse president de krottenwijken niet zou zien op weg naar het stadion, waar hij door Modi in zijn thuisstaat Gujarat werd opgevoerd om de Indische premier lof toe te zwaaien.

    Miljoenen Indiërs koesteren stilaan geen enkele hoop meer op sociale vooruitgang. Het sectaire hindoenationalisme zal dit evenmin brengen. Daar kan de bevolking van het door India bezette deel van Kasjmir van getuigen: zeven miljoen mensen leven daar onder een belegering ontdaan van al hun rechten.

    Het gewelddadige hindoe-nationalisme en de aanhoudende aanvallen op de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking, stellen de noodzaak van organisatie en een alternatief op een samenleving van ellende en haat. Sterke vakbonden en partijen van de werkende bevolking en de arme boeren zijn een vertrekpunt, maar er is ook nood aan organisatie op wijkniveau, onder meer gericht op de bescherming en verdediging van de inwoners tegen geweld. Als het verzet niet georganiseerd is, kunnen Modi, de BJP en de stoottroepen van de RSS (nationalistische milities verbonden aan de BJP), aangevuld met een trollenleger op het internet, wegkomen met het opstoken van communautair geweld. Dat vormt een obstakel voor protest en strijd voor een andere samenleving.

    Het breed gedragen protest tegen NRC/CAA en de algemene staking toonden het potentieel voor bewegingen. Voor een protestbeweging van langere duur is een actieplan nodig: een campagne met actiedagen gericht op het verbreden van het protest en het uitdiepen van de eisen, waarbij opgebouwd wordt naar algemene stakingen. Eenvoudige eisen zoals voor werk, gratis hoger onderwijs, openbare diensten, een degelijk inkomen, betaalbaar wonen, … botsen op een kapitalisme in crisis. Een uitzichtloos systeem creëert ruimte voor wanhoop. Daarop kan enkel efficiënt geantwoord worden met een programma dat hoop op reële verbetering biedt. De beschikbare rijkdom, middelen en technologische kennis aanwenden in het belang van de meerderheid van de bevolking, is de enige manier waarop de levensstandaard van miljoenen Indiërs er ernstig op kan vooruitgaan. Dat betekent opkomen voor een socialistische samenleving waarin de sleutelsectoren van de economie in publieke handen komen zodat een democratische planning mogelijk wordt.

  • Seattle veroordeelt racistische wetten van Indisch premier Modi

    Kshama Sawant van Socialist Alternative stelt resolutie voor op gemeenteraad van Seattle om de internationale druk op te voeren tegen de opkomst van BJP en uiterst rechts.

    Op 3 februari waren er honderden leden van de Zuid-Aziatische gemeenschap van Seattle in het stadhuis om er bij de gemeenteraad op aan te dringen een historische resolutie aan te nemen. Die resolutie werd ingediend door het socialistische raadslid Kshama Sawant. De resolutie spreekt zich uit tegen het gevaarlijke National Register of Citizens (NRC) en de Citizenship Amendment Act (CAA), die onlangs in India zijn ingevoerd door de rechtse Bharatiya Janata Party (BJP) van premier Narendra Modi. De resolutie is unaniem aangenomen.

    Samen ontnemen de NRC en CAA de burgerrechten van bepaalde religieuze en etnische minderheden in India, waaronder tweehonderd miljoen moslims, tenzij ze kunnen voldoen aan zware documentatie-eisen. Dergelijke documentatie is niet vereist voor leden van de hindoeïstische religieuze meerderheid, terwijl de rijksten en hogere kaste over het algemeen in staat is om de eisen te omzeilen.

    Echo’s van het Derde Rijk

    Velen hebben al gewezen op de angstaanjagende overeenkomsten tussen de NRC-CAA en de Neurenbergse wetten die het Derde Rijk in de jaren dertig van de vorige eeuw in Duitsland heeft uitgevaardigd.

    Vóór de concentratiekampen en de vernietigingskampen keurden de nazi’s de Neurenberger wetten goed, waaronder de Rijkswet op het Burgerschap, die het Duitse staatsburgerschap herdefinieerde om joden uit te sluiten. Het resultaat was het isolement van de joodse gemeenschappen, waardoor ze een steeds gemakkelijker doelwit werden als zondebokken. De CAA en NRC hebben een onheilspellende echo.

    Er is ook een duidelijke vergelijking met wat het Chinese regime momenteel doet in de provincie Xinjiang, waar honderdduizenden moslim-etnische Oeigoeren in detentiekampen zijn gezet met als doel “heropvoeding” en het vernietigen van hun cultuur. Er zijn aanwijzingen dat dit het model is dat de BJP nastreeft met nieuwsberichten dat het Modi-regime al mensen die hun staatsburgerschap niet konden bewijzen in detentiecentra en gevangenissen heeft gezet, en dat er nu nieuwe worden gebouwd.

    Deze wetsvoorstellen kunnen worden vergeleken met de aanslagen die Trump heeft gepleegd, van het inreisverbod voor moslims tot de detentie van immigranten, maar Modi gaat nog veel verder. Trump en Modi hielden vorig jaar een gezamenlijke bijeenkomst in Texas, genaamd ‘Howdy Modi’. De doorgang van de NRC-CAA zal de rechtervleugel hier en internationaal nog meer versterken. Een nederlaag van de NRC-CAA zou daarentegen mensen over de hele wereld inspireren om met hernieuwd vertrouwen te strijden tegen religieuze vervolging, racisme en islamofobie.

    Groeiend verzet

    In heel India verzetten miljoenen mensen zich tegen de racistische burgerschapswetten. Op 8 januari hielden 250 miljoen Indiase arbeiders de grootste eendaagse algemene staking in de wereldgeschiedenis, waarbij ze niet alleen eisten dat de NRC-CAA werd afgeschaft, maar ook de aandacht vestigden op de economische verwoesting, de corruptie, de ongebreidelde privatisering en het neoliberalisme in het land. Maar dat volstond niet om Modi en de BJP ertoe te brengen om de wetten in te trekken. Resoluties zoals die van gemeenteraadslid Sawant kunnen helpen om de internationale aandacht te vestigen op deze urgente strijd. Sawant’s kantoor kreeg berichten dat de stemming van de gemeenteraad van Seattle op pleinen in India werd gevolgd. De internationaal geprezen romanschrijver en activist Arundathi Roy stuurde een verklaring ter ondersteuning van de resolutie. Nadat de resolutie was aangenomen, ontving het kantoor van Kshama vragen uit New York, Salt Lake City en andere steden van mensen die willen dat hun gemeenteraden vergelijkbare resoluties aannemen.

    De regering-Modi weet welke gevolgen deze resolutie kan hebben. In de dagen voorafgaand aan de goedkeuring van de resolutie heeft de consul-generaal van India in San Francisco, ambassadeur Sanjay Panda, in een brief aan de gemeenteraad van Seattle aangedrongen om tegen te stemmen. Gelukkig is het kantoor van raadslid Sawant, samen met vele Zuid-Aziatische culturele en mensenrechtenorganisaties, waaronder API Chaya, Tasveer, IAMC Seattle, Council of American-Islamic Relations (CAIR) Washington, Moslim Amerikanen van het Puget Sound, Seattle South Asians Building Accountability and Healing (SABAH), Khalsa Gurmat Center Federal Way, Gurudwara van Renton, Gurudwara van Auburn, Gurudwara van Kent, Gurudwara van Bothell, de LGBTQ-commissie van de stad Seattle, Equality Labs, Amnesty International USA en de Ambedkar King Study Circle, in staat om de gemeenschap te mobiliseren om tegendruk uit te oefenen op de gemeenteraad. Uiteindelijk werd de unanieme goedkeuring van de resolutie bekomen.

    Deze overwinning is aangekondigd door nieuwsberichten in heel India als een belangrijke stap naar het opbouwen van internationale druk op het Modi-regime om de NRC-CAA af te schaffen. Raadslid Sawant vierde de overwinning met een oproep aan de beweging om zich naar andere Amerikaanse steden te verspreiden en de wortels van racisme en discriminatie aan te pakken:

    “Mensen over de hele wereld staan op tegen deze religieuze vervolging en islamofobie, de discriminatie, zondebokvorming en onderdrukking van moslims, arme mensen en gemarginaliseerde gemeenschappen door het Hindoe-fundamentalistische regime.

    “Deze overwinning is een voorbeeld van hoe we, als we strijdbare bewegingen opbouwen die werkende mensen over de grenzen van religie en nationaliteit heen verenigen, en we onze eigen gekozen vertegenwoordigers hebben, zoals we dat doen via mijn verkozen positie als socialiste, kunnen terugvechten tegen het politieke establishment en winnen! Maar onze beweging zal moeten vechten om dergelijke resoluties door andere wetgevende organen in het land aangenomen te krijgen, net zoals we hebben moeten vechten om het hier aangenomen te krijgen.

    “Werkende mensen moeten dringend beginnen met het opbouwen van bewegingen in andere Amerikaanse steden, zoals we die hier in Seattle hebben gebouwd. We moeten een ernstig links alternatief organiseren op de heersende partijen, zowel in de Verenigde Staten als in India. De heersende partijen zijn er niet in geslaagd om zelfs maar de meest elementaire behoeften van de werkende mensen aan te pakken. Dit creëert een politiek vacuüm dat door extreemrechts wordt aangegrepen. We zullen een nieuwe partij voor de werkende mensen moeten opbouwen, een partij die de belangen van de meerderheid vertegenwoordigt en niet die van de superrijken en de elite.

    “We zullen de xenofobe krachten achter Trump en Modi niet verslaan met hetzelfde oude corrupte politieke establishment dat met duizend draden vastzit aan Wall Street en de miljardairklasse.”

    Kshama Sawant

  • India: massaal protest tegen racisme, algemene staking tegen asociaal beleid

    De hindoenationalistische premier van India, Modi, gaat nog een stap verder in zijn nationalistisch bewind. Eerder besloot hij om de beperkte speciale rechten van Jammu-Kashmir af te schaffen. Nu wil de regering met de Citizens Amendment Act (CAA) en het National Register of Citizens (NRC) maatregelen nemen om moslims het Indisch staatsburgerschap te ontzeggen.

    Door Geert Cool

    Het National Register of Citizens (NRC) is een uitbreiding van een maatregel die reeds bestaat in de noordoostelijke staat Assam. Burgers moeten bewijzen dat zijzelf of hun voorouders Indisch zijn, zoniet dreigt vervolging. In Assam werden de voorbije periode detentiecentra gebouwd om ‘illegale’ inwoners op te sluiten en er werden al honderden mensen opgepakt. De maatregel bedreigt honderdduizenden mensen in Assam alleen: een eerste lijst van mensen die niet erkend werden telde 1,9 miljoen namen! Daaronder heel wat moslims, maar ook hindoes. Een uitbreiding van deze maatregel naar heel het land, zou evenmin alleen moslims treffen. Daarom werd een wetswijziging voorgesteld en in het parlement gestemd om te bepalen wie als Indische burger kan erkend worden. De Citizens Amendment Act (CAA) stelt dat vluchtelingen uit buurlanden kunnen erkend worden als ze voor 2015 naar India kwamen, tenzij het om moslims gaat: die worden uitgesloten. Ook onder meer Sri Lankese Tamils, voornamelijk hindoes, worden uitgesloten. De twee maatregelen samen moeten van de 200 miljoen moslims in India tweederangsburgers maken.

    Met deze maatregelen voeren Modi en zijn partij BJP het hindoe-nationalistische beleid op. De regerende BJP heeft dit nodig om zijn populariteit te behouden. De economische groei van de afgelopen jaren kwam enkel een kleine toplaag ten goede. Bijna 60% van de 1,3 miljard Indiërs leeft met minder dan 3,10 dollar per dag, de mediane armoedegrens van de Wereldbank. Meer dan 250 miljoen mensen moet met minder dan 2 dollar per dag overleven. De hoop dat forse economische groei de sociale omstandigheden van de meerderheid van de bevolking zou verbeteren, is niet uitgekomen. Bovendien is er nu een vertraging van de groei. In het derde kwartaal groeide het BBP met 4,5%, het laagste niveau sinds 2013.

    Tegen deze achtergrond had Modi een nationalistische campagne nodig om de verkiezingen van mei te winnen. Daarbij werd hij geholpen door de zwakte van de belangrijkste oppositiepartij, Congress. Die staat voor een zelfde economische beleid van liberaliseringen en stimuleren van de vrije markt en heeft geen antwoord op de nationalistische campagnes.

    Het beleid van de Indische regering botst echter op protest. Honderdduizenden protesteerden tegen de CAA en het NRC, jongeren en vrouwen stonden vooraan in het protest. Op oudejaarsavond waren er betogingen in onder meer Delhi, Hyderabad, Mumbai en Kolkata. Begin januari waren er al massale betogingen met 100.000 en meer deelnemers in Kochi (Kerala) en Hyderabad (Andhra Pradesh), naast betogingen met tienduizenden in onder meer Bangalore en een betoging van onder meer de LGBTQI-gemeenschap in Delhi. Het antwoord van de autoriteiten bestaat uit repressie: betogingen krijgen geen toelating (of uiteindelijk slechts voor een beperkt aantal deelnemers: zo mochten er in Hyderabad eigenlijk maar duizend mensen betogen), duizenden mensen werden opgepakt (in de noordelijke staat Uttar Pradesh  alleen al werden 1100 mensen opgepakt en 5.558 anderen werden onder ‘preventief arrest’ geplaatst) en er vielen al minstens 27 doden.

    Niet alleen de autoriteiten gaan over tot geweld. Aan de JNU-universiteit in Delhi, een historisch bastion van de linkerzijde, was er op 5 januari een aanval door gemaskerde militanten die studenten en docenten na een protestactie aanvielen en fysiek toetakelden. De aanvallers riepen onder meer ‘dood aan de landsverraders.’ Eerder waren er al confrontaties tussen linkse studenten en aanhangers van de rechtse studentenclub Akhil Bharatiya Vidyarthi Parishad (ABVP, verbonden met de hindoenationalistische RSS).

    Congress en andere oppositiepartijen benadrukken dat de maatregelen ‘ongrondwettelijk’ zijn. Met een legalistische kritiek zullen de maatregelen echter niet gestopt worden. Verschillende Indische staten kondigden aan dat ze de CAA en het NRC niet zullen toepassen. Dat is onder meer het geval met Kerala in het zuiden, geregeerd door de Communist Party of India (M). Dit was vooral om te vermijden dat het protest in de staat te groot zou worden, en niet zozeer om een verenigde beweging in heel India uit te bouwen. De regeringsmaatregelen die als doel hebben om de werkenden en de armen te verdelen kunnen de regionale spanningen binnen India versterken.

    Dat vermijden vereist massaal eengemaakt verzet over verschillende bevolkingsgroepen heen. Deze eenheid zal het sterkst staan op basis respect voor elkaars specifieke religieuze en etnische achtergronden, maar ook als het gericht is op specifieke doelstellingen zoals een verbetering van de levensstandaard voor iedereen.

    De stakingsdag op 8 januari kan een belangrijke aanzet hiertoe zijn. De oproep van verschillende vakbondsfederaties is terecht gericht tegen het asociale beleid van de regering met onder meer privatiseringen en afbraak van de arbeidswetgeving, maar ook de maatregelen die verdeeldheid zaaien. De oproep wordt gesteund door studentengroepen die protesteren tegen de hogere inschrijvingsgelden en de commercialisering van het hoger onderwijs. Er worden tot 250 miljoen deelnemers aan de staking verwacht.

    Massastrijd is de enige manier om de hindoe-nationalistische en asociale politiek van Modi en de BJP te verslaan. Daarbij is een programma van maatschappijverandering essentieel, met slechts ‘het minste kwaad’ heeft de overgrote meerderheid van de bevolking immers geen perspectief op verbetering. Het kapitalisme kan de massa’s in India niets bieden. Om een einde te maken aan uitzichtloosheid, armoede, honger en verdeeldheid, moet het volledige systeem bestreden worden. Dat kan het best in het kader van een programma van socialistische maatschappijverandering: een samenleving waarin democratisch wordt beslist hoe de beschikbare middelen worden ingezet in het belang van de werkenden, arme boeren en hun gezinnen.

  • Hernieuwde spanningen om Kasjmir: interview

    Mohammed (met megafoon) op 1 mei in Antwerpen. Foto: Liesbeth

    Bij een zelfmoordaanslag in het district Pulwama, in het door India bezette gedeelte van Kasjmir, op 14 februari vielen meer dan 40 doden onder Indische soldaten. De hindoe-nationalistische Indische premier Modi (BJP) wees meteen met een beschuldigende vinger naar Pakistan, maar moest erkennen dat de dader van de aanslag uit het door India bezette deel van Kasjmir kwam. Dat wordt door de Pakistaanse premier Imran Khan aangegrepen om de handen in onschuld te wassen. Hij reageerde niet meteen om de aandacht niet af te leiden van zijn gesprekken met de Saoedische kroonprins die voor 21 miljard dollar investeringen beloofde. Daarnaast starten in Islamabad binnenkort onderhandelingen over Afghanistan tussen de VS en de Taliban. Tegen deze achtergrond vindt een nieuwe opflakkering van het conflict tussen India en Pakistan plaats. De inzet is eens te meer Kasjmir, de eerste slachtoffers zijn de inwoners van Kasjmir.

    In ons land zijn heel wat Kasjmiri actief. Het gaat voornamelijk om mensen die uit het door Pakistan bezette deel van Kasjmir komen. We spraken met Mohamed Ishaq Khan, voorzitter van de Jammu Kashmir Social Justice Party en politieke activist in het Antwerpse. We vroegen hem naar de achtergrond van de hernieuwde spanningen.

    Geschiedenis van bezetting en verdeeldheid

    “Om de huidige situatie te begrijpen, moet je de historische achtergrond kennen. Onder het Brits bewind waren er twee stelsels: het gebied dat onder directe controle van de Britse kolonialisten stond en het gebied dat officieel bestuurd werd door prinsen. Die prinsenstaten waren doorgaans erg klein, maar er waren ook grotere staten. De prinsen of maharaja’s konden in hun gebied regels en straffen opleggen, maar waren voor het extern beleid aan de Britten onderworpen. In feite waren het lokale marionetten van de Britten.

    “De onafhankelijkheid na de Tweede Wereldoorlog leidde tot het opdelen van Brits India op basis van religie: het moslimland Pakistan (inclusief het huidige Bangladesh) enerzijds en het hindoeïstische India anderzijds. De akkoorden met de prinsenstaten werden opgezegd: de maharaja’s moesten zelf beslissen of ze bij India of Pakistan aansloten. De Moslimliga van Mohammed Ali Jinnah, de grondlegger van Pakistan, erkende ook de mogelijkheid van onafhankelijkheid voor de prinsenstaten. De Congrespartij in India deed dit niet. Nochtans was de mogelijkheid van onafhankelijkheid erkend door Mountbatten, de laatste Britse onderkoning in India.

    “Jammu Kasjmir was een van de prinsenstaten. Maharaja Hari Singh stond als hindoe onder druk om voor India te kiezen, maar aarzelde. Hij wilde een standstill-akkoord sluiten met zowel Pakistan als India om tijd te winnen. Pakistan aanvaardde dit, India niet. Op 22 oktober 1947 trokken door Pakistan gesteunde militanten uit het noordwesten van Pakistan Kasjmir binnen. Ze vermoordden hindoe’s en trokken op tot 150 kilometer van Srinagar, de hoofdstad van Kasjmir. De Kasjmiri tegenhanger van de Congres-partij zag hierin een kans om de druk op Hari Singh om bij India aan te sluiten op te voeren. De vraag van Hari Singh om militaire steun tegen de oprukkende militanten werd door India gekoppeld aan de eis dat de maharaja een verklaring van toetreding tot India tekende. Hij deed dit en het Indische leger duwde de Pakistaanse militanten terug.

    “Het resultaat was een opdeling van Kasjmir. India trok naar de Verenigde Naties met het door Hari Singh ondertekende document om de ‘invasie’ door Pakistan aan te klagen. De VN riepen op tot een staakt-het-vuren en een referendum over de toekomst van Jammu Kashmir. Aanvankelijk stemden het Pakistaanse en Indische regime daarmee in, maar elk op voorwaarde dat het andere land eerst zijn troepen zou terugtrekken. Meer dan 70 jaar later is het door de VN opgelegde referendum er nog altijd niet…

    “Sindsdien werd Kasjmir de inzet van heel wat conflicten en oorlogen tussen India en Pakistan. Om op interne problemen in die landen te antwoorden, werd de discussie over Kasjmir meermaals gebruikt. Het eerste slachtoffer hiervan was steeds de bevolking van Kasjmir. Het Pakistaanse regime beweert op te komen voor het recht op zelfbeschikking voor het door India bezette deel van Kasjmir, maar niet voor het door Pakistan bezette deel. India zegt dat Kasjmir een integraal deel van India is, maar vestigt ondertussen een massaal bezettingsleger in Kasjmir.”

    Oorlog in het door India bezette deel van Kasjmir

    “De situatie in het door India bezette gedeelte van Kasjmir is vreselijk. Het is in de praktijk een bezet gebied met bijna 700.000 Indische soldaten en veiligheidspersoneel die een harde repressie uitoefenen. Burgers worden willekeurig vermoord, er geldt een algemeen uitreisverbod, …  Het Indische leger gebruikt er pellet-munitie waardoor veel mensen blind raken.

    “De willekeurige moorden met de nieuwste technologie door een bezettingsleger leiden tot frustratie onder de bevolking. Die moorden worden niet als terrorisme omschreven, maar als er gereageerd wordt tegen de Indische troepen is dat plots wel terrorisme.

    “De spanningen worden versterkt door het beleid van Modi. Die staat voor een extreemrechts beleid: hij was verantwoordelijk voor moorden op moslims in Gujarat, zijn BJP-partij beschikt over eigen milities met de RSS en hij staat voor het verspreiden van haat.

    “De aanslag van 14 februari werd gebruikt om de haat tegen Kasjmiri te versterken. In het noorden van India moesten heel wat studenten van Kasjmiri afkomst vluchten. Er waren doodsbedreigingen voor wie Kasjmiri helpt. In Jammu namen de interne spanningen toe met geweld tegen Kasjmiri. Honderden studenten in het noorden van India worden zo hun toegang tot hoger onderwijs en een toekomst ontzegd. Waar moeten die jongeren heen? Terug naar de hel van het bezette Kasjmir?

    “Modi en de BJP willen eens te meer Kasjmir gebruiken voor de verkiezingscampagne. De BJP verloor recente deelstaatverkiezingen in het noorden van India. Later dit jaar zijn er nationale parlementsverkiezingen. Bij gebrek aan een antwoord op de sociale problemen van de meerderheid van de bevolking, zoals werkloosheid en lage lonen, wordt alles ingezet op haat. Dat is erg gevaarlijk: het kan leiden tot een snelle escalatie. Modi dreigt om het Indische leger operaties in Pakistan te laten uitvoeren, Pakistan gaf het leger toelating om meteen op dezelfde wijze te reageren. Zo dreigt Kasjmir eens te meer het toneel van geweld te worden.

    “In het door India bezette deel van Kasjmir groeit de roep naar onafhankelijkheid. Een deel van de bevolking heeft illusies in Pakistan, omdat het een moslimland is. Maar dat volstaat niet om vrijheid te bekomen: ook Pakistan houdt een deel van Kasjmir bezet, zelfs indien er daar meer democratische rechten zijn dan in het door India bezette deel. Het wordt tijd dat de bevolking van Kasjmir eindelijk zelf kan beslissen over zijn toekomst.”

     

  • Wordt algemene staking van 8-9 januari in India de grootste uit de geschiedenis?

    De Indische arbeidersklasse kent een enorme geschiedenis van collectieve strijd met algemene stakingen. Sinds de komst van de rampzalige maatregelen van het neoliberalisme in 1991, waren er reeds 17 algemene stakingen. De vorige keer was in september 2016 toen maar liefst 180 miljoen werkenden mee staakten. Nu wordt opnieuw gestaakt tegen het asociale beleid van de door de rechtse hindoenationalistische BJP geleide regering van de National Democratic Alliance (NDA). Deze regering heeft de werkenden op alle gebieden niets te bieden.

    Licht aangepaste vertaling van het standpunt van New Socialist Alternative (onze Indische zusterorganisatie)

    Het is geen overdrijving om te stellen dat de regering-Modi de afgelopen 4,5 jaar de meest reactionaire was sinds de onafhankelijkheid van India. Modi slaagde er met zijn agenda van verdeeldheid vermomd als ‘ontwikkeling’ in om ook delen van de werkenden en andere onderdrukte groepen te misleiden. Maar vandaag staan Modi en zijn partij, de BJP, als de spreekwoordelijke ‘keizer zonder kleren’ voor de bevolking. Het besef groeit dat het met veel poeha aangekondigde programma ‘Sab ka Sath – Sab ka Vikas’ (“met iedereen, voor de ontwikkeling van iedereen”) slechts tot doel heeft om de overgrote meerderheid van de bevolking, de 99%, verder kaal te plukken ten voordele van de 1% rijksten. Er was de afgelopen jaren een nooit geziene transfer van rijkdom van arm naar rijk.

    Met de algemene staking van 8 en 9 januari wordt hier een antwoord op geboden. De vakbonden moeten dit aangrijpen om het volledige kapitalistische systeem te betwisten.

    Falen inzake banen

    Maar liefst 1,3 miljoen jongeren vervoegen elke maand het werklozenleger. In maart 2018 berichtten de media nog dat er voor 90.000 vacatures bij Indian Railways 28 miljoen kandidaten waren! Volgens de ILO waren er in 2017 18,3 miljoen werklozen in India en zal dit aantal toenemen tot 18,9 miljoen in 2019. Voor 1.137 jobs bij de politie van Mumbai waren er 200.000 kandidaten, waaronder heel wat met een te hoog diploma: 423  ingenieurs, 167 Masters in Business Administration en 543 postgraduaten. Nochtans was geen diploma van hoger onderwijs vereist.

    Het beleid van ‘Demonetisation’ (waarbij alle biljetten van 500 en 1.000 Roepee ongeldig werden verklaard) en de blunders rond het BTW-beleid, zorgden ervoor dat minstens 2% economische groei werd ingeleverd. Het beleid van zogenaamde ‘ontwikkeling’ zorgde voor het verlies van minstens 350.000 jobs in kleine bedrijven en handelszaken.

    Er is zeker onder jongeren een grote woede over het gebrek aan jobkansen in het land. De algemene staking is een actie om degelijke jobs voor de jongeren te eisen.

    Jongeren tot zelfmoord gedreven

    Het politieke establishment, zowel van BJP als oppositiepartij Congress, spreekt graag over een zogenaamd demografisch dividend. Cijfers uit 2011 gaven aan dat 41% van de Indische bevolking jonger was dan 20 jaar. Die jonge bevolking zou een voordeel zijn. Het aantal zelfmoorden onder jongeren is echter bijzonder groot, enkel onder landbouwers op het platteland zijn er nog een pak meer zelfmoorden.

    In 2016 pleegden 9.474 studenten zelfmoord of ongeveer 26 per dag. In december 2017 pleegde een erg getalenteerde en sociaal bewuste studente – S Anita uit Tamil Nadu – zelfmoord nadat ze geen toegang kreeg tot de studies geneeskunde. Ze haalde goede scores in alle vorige examens, maar faalde in het nationale toegangsexamen. De zelfmoord van Anita toonde het rotte karakter van het Indische onderwijs, waar er discriminatie is op basis van kaste en waar er een groot onderscheid is tussen steden en platteland. De toegangsexamens worden steeds meer gezien als een manier om jongeren van het platteland en van sociaal onderdrukte achtergronden de toegang tot medische en technische beroepen te ontzeggen.

    De dood van Anita werd net als die van de student Rohit Vemula in 2016 veroorzaakt door het diepgewortelde kastensysteem dat op zich een uiting is van het falen van de Indische kapitalistische klasse om de samenleving echt te ontwikkelen. Het systeem faalt, en dit los van de vraag welke groep bandieten aan de macht is. Cijfers uit 2011 gaven aan dat slechts 4,5% van de bevolking een diploma hoger onderwijs heeft, terwijl 32,6% van de bevolking niet eens de lagere school heeft afgewerkt. Het behoeft geen uitleg om te weten uit welke klassen en kasten die ongeschoolde jongeren komen.

    De algemene staking is gericht tegen het vreselijke onderwijssysteem dat enkel de bevoorrechte rijken dient. Wij eisen gratis en degelijk onderwijs voor iedereen, zonder enige verborgen of expliciete discriminatie op basis van kaste, religie of gender.

    Communautaire tegenstellingen ten top gedreven

    In de periode 2013-2017 werden maar liefst 2.920 gevallen van ‘communautair geweld’ geregistreerd. Daarbij vielen 389 doden en 8.890 gewonden. Dat zijn althans de cijfers die het ministerie van Binnenlandse Zaken vrijgaf in het parlement.

    Modi en zijn medeplichtigen zijn nauw verbonden met de wel geoliede ‘haatmachine’. De straatvechters worden losgelaten om moslims, Dalits en andere onderdrukte minderheden te terroriseren, vermoorden of intimideren. Alles wordt eraan gedaan om de samenleving te polariseren langs communautaire en sectaire lijnen.

    De tikkende tijdbom van de ongelijkheid

    Het aantal dollarmiljonairs in India steeg van 196.000 in 2013 tot 250.000 in 2014, een stijging van 27% op een jaar tijd. Dat verslag voorspelde dat het aantal zou oplopen tot 437.000 miljonairs in 2018 en dubbel zoveel in 2023. Deze toename is vooral het resultaat van een groeiende ongelijkheid: enkele individuen worden rijker, er is geen toename van het algemene inkomen van de bevolking.

    Terwijl het aantal miljonairs toeneemt, blijft de bevolking op het platteland (goed voor 66% van de totale bevolking) harde armoede kennen. In drie kwart van de huishoudens op het platteland verdient het best betaalde gezinslid minder dan 5.000 Roepee per maand (62 euro).

    Wij zijn solidair met de plattelandsbevolking die opkomt voor het kwijtschelden van de schulden van boerderijen, het invoeren van minimumprijzen voor landbouwproducten en voor het toekennen van goedkope en toegankelijke kredieten.

    Op 31 augustus 2016, vlak voor de historische algemene staking van dat jaar, probeerde minister van Financiën Jaitley de stakingsbereidheid onderuit te halen door aan te kondigen dat het nationaal minimumloon zou opgetrokken worden tot 15.000 Roepee per maand (187 euro). Nadien kwamen er echter geen concrete stappen om zelfs dit lage bedrag op te leggen als minimumloon.

    De vakbonden eisen nu een minimumloon van 18.000 Roepee per maand (224 euro) of 692 Roepee per dag (8,65 euro) en een minimumpensioen van 3.000 Roepee per maand (37,5 euro). In vergelijking met de huidige armtierige lonen kan dat een mooie stijging lijken (als het al zo ver komt), maar het is verre van voldoende. De prijzen van alle basisgoederen stijgen en wonen wordt onbetaalbaar in de steden. Campagnes zoals ‘Fight for 100 Rupee an hour’ (‘vechten voor 1,25 euro per uur’!) vragen de vakbonden om voor een maandelijks minimumloon van 25.000 Roepees (312 euro) op te komen en een minimumpensioen van minstens de helft van dat bedrag.

    We staken tegen de heersende kapitalistische klasse en zijn vertegenwoordigers – zowel van BJP als Congress – en eisen een leefbaar minimumloon van 25.000 Roepees voor alle werkenden.

    Ook de gevestigde media moest akte nemen van de algemene staking van 8 en 9 januari. Er wordt voorspeld dat het aantal deelnemers nog boven de 180 miljoen van de vorige keer zal liggen. Recent demonstreerden meer dan 300.000 landbouwers tegen het falen van de regering om financiële compensaties te voorzien. Ze verloren reeds meer dan 300.000 broeders en zusters die de afgelopen 20 jaar zelfmoord pleegden, een fenomeen dat nauw verbonden is met de armoede en de torenhoge schuldenlast die het gevolg zijn van het neoliberale beleid.

    Er is een groeiende solidariteit tussen de plattelandsbevolking en de stedelijke arbeidersklasse. Op 29 november trokken werkenden en studenten samen met landbouwers op straat in Delhi om hun solidariteit te betuigen. Na de mobilisaties van landbouwers en het nooit eerder vertoonde fenomeen van een gezamenlijke demonstratie, kan de huidige algemene staking wel eens historisch worden.

    Wellicht zal er een nieuw record aantal stakers gevestigd worden. De vraag hierbij is natuurlijk: tot welk politiek doel zal dit leiden? Wij, de werkenden en andere onderdrukte delen van de samenleving, willen ons niet beperken tot het bedelen om enkele kruimels bij de rivaliserende bendes van de kapitalistische klasse in dit land.

    Politiek alternatief

    De staking vindt vier maanden voor de parlementsverkiezingen van 2019 plaats. Daarbij groeit de hoop dat er een einde komt aan het regime van Modi. Maar wat komt er dan in de plaats?

    De leiding van de linkerzijde, vooral de Communistische Partijen, komt nogmaals met het voorstel van het rampzalige beleid van het ‘minste kwaad’ waarbij gepleit wordt voor een door Congress geleide coalitie als alternatief op het rechtse autoritaire regime van Modi. Als het zo ver komt, zal de geschiedenis zich enkel herhalen, maar dan als een klucht.

    De resultaten van de vijf recente deelstaatverkiezingen toonden dat het beleid van Modi werd verworpen in Rajasthan, Madhya Pradesh en Chattisgargh, deelstaten die voorheen bastions van de BJP waren. In deze staten komt Congress aan de macht, maar de beperkte marges geven aan dat ook Congress verworpen wordt door heel wat kiezers.

    In Madhya Pradesh werd Kamal Nath als deelstaatpremier aangesteld. Dit wekte zelfs onder de linkerzijde verwondering: Nath was een van de verantwoordelijken voor het bloedige geweld in de anti-Sikh rellen van 1984. De reactionaire opstelling van Congress in Sabarimala (de tempel in Kerala waar vrouwen actie voerden om toegang te krijgen) hoe dun het laagje ‘seculier’ vernis is dat de Communisten aan Congress proberen toe te schrijven om een alliantie ermee goed te praten. Progressieve vrouwen voeren een massastrijd in Kerala en genieten daarbij de steun van miljoenen mensen uit Kerala en andere staten. Ze komen op voor genderrechtvaardigheid en ze willen als gelijke behandeld worden. De vrouwen eisen dat een uitspraak van het Hooggerechtshof dat het recht bevestigt van alle vrouwen, los van hun leeftijd, om tempels te betreden effectief wordt toegepast.

    Zelfs indien Modi van de macht wordt verdreven in de verkiezingen, zullen we nog steeds geconfronteerd worden met de hindoenationalistische milities van de RSS die niet zullen aarzelen om wraak te nemen. De geschiedenis toonde dat die hindoefundamentalistische groep zowel bij overwinningen als nederlagen kan groeien. Het kastensysteem vormt een vruchtbare voedingsbodem. De mythe van een alles omvattende ‘Hindu Samai’ (Hindoe samenleving) is een slim en dubieus concept van de denktank van de RSS. Het doel is om de greep van de onderdrukkende kasten te behouden. Ironisch genoeg hebben de kapitalistische economie en het bijhorende systeem dit stelsel niet bestreden, maar het gevoed vanuit een eng zelfbelang. De strijd zal dan ook van lange adem zijn.

    Een links alternatief – een socialistisch alternatief – is wat vandaag nodig is. De voornamelijk door communisten geleide vakbonden hebben echter al heel wat historische kansen gemist. De laatste was in 2016 toen Modi hen een gouden kans bood met zijn blunder van het ‘Demonetisation’ beleid waarbij zowat de volledige bevolking een tiental weken kookte van woede tegen het BJP-regime.

    De objectieve situatie is sindsdien verder gegaan, maar de recente mobilisaties van landbouwers, studenten, handelaars, LGBTQI, Dalits en vrouwen bieden een kans om te bouwen aan een alternatief op het huidige kapitalistische regime. We mogen ons niet langer laten misleiden door de keuze tussen twee gevestigde partijen die voor hetzelfde beleid staan.

    Laten we van de algemene staking gebruik maken om de discussie te voeren over een socialistisch alternatief dat vanuit de arbeidersklasse komt, in alliantie met alle onderdrukte delen van de samenleving.

    Tegen het kapitalisme

    Het kapitalisme is niet in staat om een oplossing te bieden voor de fundamentele problemen van armoede, analfabetisme, ziektes, werkloosheid, landloosheid, onbetaalbaar wonen. Het zet de discriminatie verder op basis van kaste, klasse, gender, seksualiteit en nationale identiteit. De winsthonger bedreigt bovendien het ecologische evenwicht van de planeet. We kunnen onze ecologische bekommernissen niet overlaten aan deze ‘specialisten’ die enkel oog hebben voor de winst.

    Onder het kapitalisme is er geen uitweg. Er is nood aan een strijdbare benadering in de dagelijkse strijd van de werkenden die moeten samenwerken met vrouwen in strijd, de plattelandsbevolking en de Adivasi en Daliths, om zo tot een sterkere alliantie te komen voor de socialistische omvorming van de samenleving.

    De werkende klasse en zijn organisaties moeten opkomen voor:

    • Een minimumloon van 25.000 Roepees per maand voor iedereen!
    • Stop de superflexibiliteit van ‘Hire & Fire’ naargelang het de baas uitkomt!
    • Werk voor iedereen
    • Gratis en toegankelijk onderwijs voor iedereen
    • Algemene gezondheidszorg voor iedereen, nationaliseer alle private ziekenhuizen
    • Afschaffing van korte tijdelijke contracten, vervanging ervan door contracten van onbepaalde duur
    • Terugrollen van alle asociale ‘hervormingen’ van de arbeidsmarkt
    • Hernationalisatie van alle geprivatiseerde sectoren en openbare diensten
    • Neen aan de fusie van genationaliseerde banken
    • Belast de rijken met hogere directe taksen. Schaf indirecte belastingen af.
    • Verdeel het land, breek de macht van de kapitalistische grootgrondbezitters
    • Onmiddellijke tegemoetkoming aan de eisen van landbouwers (goedkoop krediet door genationaliseerde banken, minimumprijzen, kwijtschelding schulden)
    • Vakbonds- en politieke rechten voor alle werkenden in de publieke en private sectoren.

  • Protest tegen dodelijke repressie in India

    Een 20-tal mensen voerden gisteren in Antwerpen actie. Aanleiding was het dodelijke geweld tegen betogers in de zuidelijke Indische deelstaat Tamil Nadu. Een massabeweging tegen een vervuilende fabriek van Sterlite botste er op dodelijke repressie van de autoriteiten. Er vielen 13 slachtoffers.

    De rechtse regering van de hindoe-nationalistische BJP spreekt zich uit tegen de betogers, maar de deelstaatregering van Tamil Nadu is geen haar beter. Die laatste probeert het voor te stellen alsof ze de betogers steunt, maar het was wel de deelstaatregering die Sterlite binnenhaalde. Een andere deelstaat had de kopersmelterij twintig jaar geleden geweigerd wegens te vervuilend en teveel protest ertegen. In Tamil Nadu kon het bedrijf wel starten: smeergeld opent veel deuren. Veiligheids- en milieuvoorschriften werden niet nageleefd. Het is tegen de enorme vervuiling dat het protest begon te groeien en uiteindelijk een massabeweging werd.

    De regering van Tamil Nadu heeft de vestiging van Sterlite nu tijdelijk gesloten, maar mogelijk zal het nationaal gerechtshof dit intrekken. Sterlite zelf dreigt met de economische gevolgen van de sluiting en jobverlies. Moest het bedrijf echt bekommerd zijn om de werknemers, dan had het jaren geleden al maatregelen genomen om de veiligheid op de werkvloer te garanderen en om de leefomgeving rond de fabriek te beschermen. Het is duidelijk dat het enkel om de winst gaat. De centrale regering van BJP aarzelt niet om daarin mee te stappen. Dat het moederbedrijf van Sterlite een belangrijke financiële donor van de BJP (maar ook van oppositiepartij Congress) is, speelt ongetwijfeld ook een rol.

    Met de actie in Antwerpen verdedigden we het recht op collectieve actie. We eisen een onafhankelijk onderzoek naar de doden, compensatie voor de families van de slachtoffers en sancties voor de verantwoordelijken voor de doden. Reactionair rechts heeft internationaal een probleem met protest tegen het gevoerde beleid: van de hindoe-extremistische BJP tot de conservatieve N-VA in Antwerpen. Tijdens de actie op het De Coninckplein werd opgeroepen voor de actie van het ABVV op 15 juni: dan moeten twee ABVV’ers zich voor de rechter verantwoorden voor hun deelname aan een stakingsactie met mogelijk een gevangenisstraf.

    Daarnaast werd het recht op een propere leefomgeving verdedigd. Als dit botst op de winstbelangen, moeten vervuilende bedrijven in publieke handen genomen worden zodat de productie op een milieuvriendelijke en veilige wijze kan georganiseerd worden. Het recht op een leefbare omgeving met propere lucht, grond en water is eveneens een internationaal thema waarvoor we actief moeten opkomen.

    De internationale solidariteit die we met de actie in Antwerpen betuigden, was belangrijk voor de activisten in Tamil Nadu. Tegelijk was het nuttig om het probleem bekend te maken onder voorbijgangers. We verdeelden een 100-tal pamfletten (drietalig: Nederlands, Engels en Tamil) en kregen positieve reacties.

    Foto’s door Liesbeth:
    Protest tegen moorden in Tamil Nadu // Foto's door Liesbeth

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping