Your cart is currently empty!
Tag: gemeenteraadsverkiezingen 2018
-
Consequent Links in Keerbergen
Affiche voor de campagne. Klik voor een grotere versie In de gemeenteraad van Keerbergen zetelen hoofdzakelijk drie grote partijen: Open VLD, CD&V en N-VA. Meerderheid of oppositie? We mogen ons niet laten vangen! Want toevallig zijn het dezelfde partijen die in de federale regering zitten en schuwen ze geen asociale besparingsprogramma’s op de kap van de bevolking.
door Christophe De Brabanter
We vinden dat er een linkse oppositie moet opgebouwd worden en daarom neemt LSP-Keerbergen het initiatief om de lijst “Consequent Links” te vormen. Deze lijst staat open voor mensen die op een consequent linkse manier willen opkomen voor de belangen van de bevolking en niet voor de belangen van de grote bedrijven, multinationals en de superrijken. De campagne voor een consequent links beleid moet op alle niveaus gevoerd worden: op gemeentelijk niveau, regionaal en nationaal niveau, maar ook op de werkvloer en in de woonwijken, op (hoge) scholen en universiteiten, …
We zijn niet uit op postjes of op het sluiten van compromissen in een coalitie met asociale partijen die een beleid in het nadeel van de mensen voeren. Wel willen we linkse krachten bundelen en verder opbouwen door oppositie en actie te voeren tegen het neoliberaal besparingsbeleid. We vinden dat een consequent linkse lijst dit tijdens de gemeenteraadsverkiezingen moet verdedigen op basis van een positief project dat vertrekt van de noden van de samenleving op alle niveaus.
De affiche is een verzameling van de gemeenschappelijke punten van de personen die reeds bereid zijn om kandidaat te zijn op de lijst. We willen met deze affiche ook de nadruk leggen op een politiek inhoudelijk debat, vandaar dat er zoveel tekst in staat i.p.v. een grote foto met een nietszeggende algemene slogan.
Wie links is in Keerbergen en het niet eens is met bepaalde standpunten, nodigen we uit om in gesprek te gaan en op die basis de standpunten indien nodig verder te verscherpen. Met een inhoudelijke campagne willen we ook bepaalde partijen ontmaskeren die in de ogen van de mensen een links profiel hebben, maar eigenlijk enkel willen meebesturen en postjes innemen voor eigen profijt in plaats van te bouwen aan een consequent linkse beweging.
De affiche bevat vier pijlers: democratie, sociaal investeringsbeleid, ecologie en solidariteit. Onder elke pijler staan enkele geselecteerde standpunten. Op dit moment zijn er al vijf kandidaten op de lijst Consequent Links: Christophe De Brabanter, Veerle Goeman, Koen Lambrechts, Hélène Harvey en François De Brabanter.
LSP heeft in Keerbergen sinds de vorige gemeenteraadsverkiezingen 11 nieuwsbrieven uitgebracht. Het gaat om een folder van vier pagina’s A5. De oplage van de eerste vier nieuwsbrieven was 2.500, daarna werd dit opgetrokken tot 5.000 exemplaren. In deze nieuwsbrieven proberen we de lokale politiek te plaatsen in de nationale en internationale context. Er is een team van leden en sympathisanten om de nieuwsbrief te verdelen en te bussen. Verder organiseren we jaarlijks een socialistische BBQ met de laatste jaren zo’n 50-75 aanwezigen, en andere sociale activiteiten. Daarnaast hebben we natuurlijk onze wekelijkse afdelingsvergaderingen waar politiek, vorming en organisatie de speerpunten vormen. We volgen het syndicaal werk op en nemen deel aan nationale acties en betogingen.
Zo proberen wij ons steentje bij te dragen aan de uitbouw van een consequent linkse beweging die politiek gevormd, regelmatig en georganiseerd opkomt voor de rechten van de mensen, tegen het kapitalistisch winstsysteem in. Wij komen op voor een socialistische en ecologische wereld!
-
Lokale verkiezingen. Voor een consequent links alternatief in Antwerpen!
Foto vanop Wikipedia De gemeenteraadsverkiezingen in oktober worden erg belangrijk in Antwerpen. Helaas is het meest waarschijnlijke scenario op dit ogenblik een verderzetting van het harde, neoliberale stadsbestuur onder leiding van N-VA. Het is een stadsbestuur dat in de afgelopen zes jaar de tekorten die al bestonden heeft uitgediept en van Antwerpen een laboratorium heeft gemaakt voor een hard rechts beleid.
Pamflet van LSP Antwerpen – pdf
Het lijdt geen twijfel dat het voor de hele linkerzijde een belangrijke prioriteit is om De Wever uit het stadhuis te krijgen. Op het kartel Samen hoeven we daarvoor al niet meer te rekenen. SP.a is door de schandaalsfeer verbrand, maar vooral: het beleid van SP.a in de vorige legislaturen legde de basis voor het besparingsbeleid dat nu aan versneld tempo door N-VA wordt uitgevoerd. Dit maakt ruimte voor een ‘groene golf’ tegen De Wever. We hebben daar begrip voor, maar in het verleden zorgde Groen in de regering of het Antwerps bestuur onvoldoende voor een breuk met het neoliberaal beleid.
LSP denkt dat een links stadsbestuur moet uitgaan van de noden die er in Antwerpen bestaan. Verregaande investeringen zijn nodig op allerlei vlakken. De woningnood kan enkel het hoofd geboden worden door een massaal investeringsplan dat de bouw van 20.000 sociale wooneenheden inhoudt, zoveel mensen staan nu immers op een wachtlijst. Het stadsbestuur moet het voorbeeld geven door een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen om tot een 30-urenweek te komen. Ook voor degelijk en gratis openbaar vervoer zijn massale investeringen nodig.
De middelen zijn aanwezig; het komt er op aan ze te gaan halen waar ze zitten: bij de havenbazen en de diamantfraudeurs. We zullen die middelen niet cadeau krijgen: er zal een harde strijd met massamobilisatie voor nodig zijn. In die strijd zullen we iedereen nodig hebben: strijdbare syndicalisten, consequente socialisten, Lidl-personeel dat rebelleert tegen de onhoudbare werkdruk, sociaal werkers die tegen de vermarkting ingaan, ouders die bezorgd zijn om de luchtkwaliteit rond scholen, …
Stem PVDA, sluit aan bij LSP
Het programma van PVDA sluit vandaag het meest aan bij deze eisen. Het is een programma dat het neoliberale stadsbestuur wijst op zijn tekortkomingen en terechte voorstellen doet rond investeringen in huisvesting, mobiliteit, sociaal werk, … Dit kan een goede aanzet zijn voor de ontwikkeling van een linkse tegenbeweging.
Antwerpen heeft nood aan een linkse politiek. Wij denken dat PVDA vandaag het best geplaatst is om die linkse stem te vertolken. Wij willen dat versterken. Kandidaten van LSP zullen er niet zijn: ons voorstel wordt voorlopig nog niet opgenomen door PVDA. Maar we roepen wel op om voor PVDA te stemmen.
Verkiezingen zullen niet volstaan om het tij te keren. Het financieel keurslijf dat lokale besturen tot een besparingsbeleid verplicht, zullen we niet zomaar doorbreken. Daarvoor is een beweging nodig die opkomt voor de belangen van de Antwerpse bevolking en ingaat tegen de neoliberale citymarketeers die onze stad in de uitverkoop zetten.
Zo’n beweging staat sterker met een programma van echte verandering: een beleid dat vertrekt van de sociale noden en behoeften in de stad. Onder het kapitalisme is elke verworvenheid slechts tijdelijk, de winsthonger van de 1% rijksten bedreigt steeds opnieuw onze levensstandaard. Bouw met ons aan een sterke Linkse Socialistische Partij om de strijd te versterken en de noodzaak van radicale en echt socialistische maatschappijverandering op de agenda te zetten.
- Voor een massaal publiek investeringsplan met de bouw van 20.000 sociale wooneenheden, scholen, kinderopvang, …
- Stadsbestuur: zet de toon en voer de 30-urenweek zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen in
- Propere lucht, geen eindeloze files: voor gratis en degelijk openbaar vervoer
- Stem in oktober tegen het neoliberale beleid: stem PVDA. Vecht mee voor een socialistische samenleving: sluit aan bij LSP
-
Gauches Communes komt in Sint-Gillis op
Anja Deschoemacker was in 2012 lijsttrekker voor Gauche Communes in St Gillis De Linkse Socialistische Partij (LSP) en de Humanistische Partij (HP) hebben besloten om eerdere positieve ervaringen verder te zetten en samen onder de naam Gauches Communes op te komen voor de gemeenteraadsverkiezingen in Sint-Gillis (Brussel). We doen dit onder de slogan: “Stop de besparingen. Voor een radicaal publiek investeringsplan voor 4 nieuwe scholen, 30 crèches, 3.000 sociale woningen en 850 lokale banen.” Zes jaar geleden was Gauches Communes de enige die opkwam voor een radicaal publiek investeringsplan na dertig jaar van nooit geziene desinvesteringen. We koppelden dat aan de noodzaak van een beleid dat de schulden niet langer afbetaalt en dat de banken en sleutelsectoren van de economie in publieke handen brengt.
door Boris, verantwoordelijke voor de campagne van Gauches Communes in Sint-Gillis
In de afgelopen zes jaar is het gebrek aan investeringen een belangrijk politiek debat geworden, onder meer door de saga rond de tunnels en de verzakkingen in Brusselse wegen. De publieke investeringen in Belgische gemeenten bedroegen in 2012 nog 4 miljard euro, maar zijn vorig jaar tot 3 miljard euro afgenomen. Dit versterkt de bestaande sociale tekorten, maar het zet ook druk op de lokale werkgelegenheid in de publieke sector. In de eerste vier jaar na de vorige gemeenteraadsverkiezingen verdwenen 5.200 voltijds equivalente jobs in de gemeenten. Minder personeel voor de gemeenten en de OCMW’s betekent uiteraard dat er minder diensten zijn en dat de kwaliteit afneemt.
In 2012 hebben we de kiezers daarvoor gewaarschuwd. De financiering van de gemeenten stond onder zware druk door het faillissement van Dexia en de Gemeentelijke Holding. Er gingen niet alleen investeringen verloren. De meerderheid van PS en MR in Sint-Gillis kwam de speculanten ook te hulp door in 2008 vier miljoen euro in Dexia te pompen. De gemeente betaalt elk jaar 500.000 euro af voor een lening die het bij Dexia zelf is aangegaan om die bank te redden. De gemeente verliest door dit fiasco 2,5 miljoen euro per jaar. De afgelopen zes jaar heeft de meerderheid van PS en MR de bankenschulden op de kap van de bevolking afgewenteld. Nu wil de regering-Michel Belfius opnieuw privatiseren door het voor een appel en een ei te verkopen. De nationalisatie van de volledige bankensector onder controle van de gemeenschap moet toelaten dat het spaargeld niet gebruikt wordt voor speculatie maar voor het financieren van de noodzakelijke publieke investeringen.
Het programma van Gauches Communes vertrekt niet van de budgettaire beperkingen die opgelegd worden. We vertrekken van de noden van de bevolking en zoeken een weg om maatregelen daarvoor af te dwingen.
Iedereen moet recht hebben op degelijke huisvesting aan betaalbare prijzen. In Sint-Gillis bestaat amper 4,8% van het aanbod uit sociale huisvesting, ondanks een wachtlijst waar je tien jaar op staat. Dit tekort leidt tot toenemende speculatie door immobiliënmakelaars. De gemeente beschikt over de tweede grootste regie der gebouwen van het land. Er worden echter enkel publieke middelen geïnvesteerd in huisvesting voor beter begoede lagen en dit ten koste van sociale huisvesting. Het is een bewust beleid van gentrificatie waarbij de armsten uit onze wijken worden verjaagd. 20% van de huisvesting moet sociaal zijn om een neerwaartse druk te zetten op de private huurprijzen. Daarvoor moeten er 3.000 publieke sociale wooneenheden bijkomen.
Ondanks vooruitgang van het aantal plaatsen in de gemeentelijke kinderopvang, is er nog steeds slechts een plaats voor één op de vier kinderen. Er moet voor elk kind plaats zijn in de kinderopvang in de gemeente, zonder beroep te moeten doen op de private sector en de daar geldende hoge tarieven. Dit vereist de creatie van 30 nieuwe gemeentelijke crèches. We moeten het tekort aan plaatsen in de scholen niet langer opvangen met containerklassen of het goedkoop oplappen van leegstaande vroegere fabrieksgebouwen. Onze kinderen verdienen een degelijke schoolinfrastructuur. Er is nood aan vier nieuwe gemeentelijke basisscholen zodat het aantal oploopt tot tien.
Om de kwaliteit van de diensten te versterken en de strijd tegen de werkloosheid (die tot 27% oploopt in onze gemeente) aan te gaan, moeten er 850 lokale banen bij komen. We kunnen dat realiseren door de invoering van de 30-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, de omzetting van contracten op basis van artikel 60 in echte gemeentelijke jobs en het aanwerven van bijkomend personeel om de tekorten aan te pakken.
Bij de verkiezingen van 2012 kwamen zowel de PVDA als Gauches Communes in de buurt van een eerste linkse verkozene in de gemeente. De PS haalde een absolute meerderheid maar besloot toch een coalitie met de rechterzijde aan te gaan. We denken dat een campagne voor een echte socialistische verkozene rond dit programma een verschil kan maken ter linkerzijde. Zo’n verkozen positie zou gebruikt worden om initiatieven te nemen die sociale mobilisatie versterken en bijdragen aan de krachtsverhouding in het voordeel van de werkenden en hun gezinnen. Dat is noodzakelijk om te breken met het financiële en wettelijke keurslijf waarmee de federale en regionale regeringen het lokale besparingsbeleid opleggen.
-
Gemeenteraadsverkiezingen: Voor een sterk links alternatief op de neoliberale uitverkoop van de stad
Foto: Wikimedia (commons) De voorbije zes jaar zijn de steden en gemeenten nog meer in de wurggreep van het neoliberalisme geraakt. Vanuit de heersende politieke logica is de ontwikkeling van de stad geen kwestie van de gemeenschap. Gemeenten zetten zich in de markt als een plaats waar je wil wonen of winkelen als je veel geld hebt. Dat trekt investeerders aan. Ondertussen wordt bespaard op publieke diensten, zijn er ellenlange wachtlijsten voor sociaal wonen en worden taksen voor de gewone bevolking opgetrokken.
Edito door Bart Vandersteene uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Deze wereldwijde evolutie van uitverkoop van onze steden aan op winst beluste investeerders leidt tot groeiend verzet. In Spanje waren er de afgelopen jaren massacampagnes tegen de gevolgen van dit beleid. In Berlijn betoogden midden april 25.000 mensen tegen de fors stijgende huurprijzen. Zes maand voor de gemeenteraadsverkiezingen in ons land stelt zich de vraag hoe we het verzet hier kunnen versterken met een zo sterk mogelijke linkerzijde.
Deze verkiezingen vallen zeven maanden voor de parlementsverkiezingen en krijgen hierdoor een extra nationale dimensie. Ze zijn een generale repetitie voor de federale, regionale en Europese verkiezingen van mei 2019. De gevestigde partijen trekken alle registers open in de strijd om hun marktaandeel. Over één zaak zijn ze het in grote lijnen allemaal eens: de stad als plaats waar we leven, werken en ons ontspannen, is geen zaak van de overheid maar van vastgoedbaronnen, speculanten, ‘creatieve’ en kapitaalkrachtige ondernemers, steenrijke projectontwikkelaars en marketingbureaus. En dus worden die op hun wenken bediend. Vandaar ook het groeiend aantal schandalen over achterkamerdeals, corruptie en beïnvloeding van beslissingen voor bevriende ondernemers.
Nauw verbonden met goedbetaalde bevriende managers vinden politici dat ze karig beloond worden voor hun werk. Ze klussen bij in raden van bestuur, zowel privé als publiek, en vinden het normaal dat publieke middelen gebruikt worden om hun loon wat te pimpen. Hun verbazing bij de brede verontwaardiging na elk nieuw schandaal, toont hoe vervreemd de gevestigde politici zijn van de grote meerderheid van de bevolking.
Voor consequent links zijn politieke vertegenwoordigers aan een gemiddeld werknemersloon een principiële keuze. Enkel zo kan het programma boven de postjes primeren en enkel zo weten vertegenwoordigers wat de impact van het beleid is.
Stadsontwikkeling kent een duur sociaal prijskaartje
De dominante politieke krachten hebben in de 19e en 20e eeuw bewust mensen op het platteland onder de kerktoren gehouden. Grote groepen arbeiders die in de steden samen woonden en leefden, leidde immers tot sterkere socialistische en antiklerikale bewegingen. De katholieke partij en de burgerij maakten van religie gebruik om de arbeiders onder de knoet te houden.
In de steden stapelden zich veel sociale problemen op en werd het oude industriële karakter behouden. Tot eind 20e eeuw waren de meeste grote steden geen aangename plaats om te leven. Het was niet meteen een plaats waar je projectontwikkelaars luxelofts kon laten bouwen. Jonge gezinnen die het konden betalen, trokken weg uit de stad.
Er volgde stadsvernieuwing: eerst werden gemeenschapsmiddelen gebruikt om de stedelijke centra aantrekkelijk te maken– wat gepaard ging met besparingen, privatiseringen en afbouw van diensten voor de bevolking – en vervolgens kregen de projectontwikkelaars vrij spel.
Twintig jaar ver in de 21e eeuw is er nog steeds stadsvlucht. Die is nu van een andere orde. Veel steden, vooral in Vlaanderen en Brussel, worden onbetaalbaar voor jonge gezinnen. Nieuwe projecten bieden appartementen aan die gemakkelijk 300.000 euro kosten of woningen die starten vanaf 400.000 euro. De afgelopen 25 jaar was er een enorme sociale verdringing uit de steden: de armsten worden verdreven of moeten de helft van hun bescheiden inkomen op tafel leggen om in slechte omstandigheden in de stad te wonen.
De gemiddelde woningprijs in België is de afgelopen 25 jaar verviervoudigd! In dezelfde periode is de waarde die we gemiddeld produceren (het BBP per hoofd van de bevolking) slechts verdubbeld. Jonge gezinnen moeten spaarreserves van vorige generaties aanspreken of zich diep in de schulden steken om kwaliteitsvol te wonen.
Helaas is er geen verbetering in zicht: er is geen geld voor sociale woningen of publieke investeringen. In de neoliberale stad treedt de overheid enkel op als regulator van de markteconomie, waarin winstmaximalisatie van investeerders en grote eigenaars centraal staat.
Vergeet de mooie praatjes van de gevestigde partijen over betaalbaar wonen, een aangename en gezonde leefomgeving, veilig verkeer, kinderopvang en scholen in je wijk, … Alle klassieke partijen maken deel uit van coalities in alle mogelijke samenstellingen. Ze kregen allemaal de kans om aan te tonen dat hun beleid anders is. Maar ze voeren allemaal dezelfde politiek met slechts marginale verschillen.
Lege stadskassen, geen investeringen
Steden en gemeenten zijn het enige bestuursniveau waar sinds 1988 elk jaar een begroting in evenwicht moet ingediend worden. Daar werd recent nog een regel aan toegevoegd: ook langetermijninvesteringen moeten een exacte financiering kennen die ingeschreven is in een meerjarenbegroting. De financiële duimschroeven worden verder aangevezen. Een ambitieus investeringsplan gericht op de behoeften van de bevolking wordt hierdoor wettelijk moeilijk of zelfs onmogelijk.
Bovendien gingen er middelen verloren. Door de liberalisering van de energiemarkt verloren de gemeenten jaarlijks ongeveer 200 miljoen euro, nochtans werd onze energiefactuur niet goedkoper. De Gemeentelijke Holding die door de bankencrisis kopje onder ging, werd opgedoekt. Hierdoor verloren de gemeenten hun jaarlijkse dividenden die in 2008 goed waren voor 52 miljoen euro. De pensioenkosten voor statutaire lokale ambtenaren komen bij de gemeenten terecht die hierdoor bijna letterlijk gedwongen worden om minder of zelfs helemaal geen statutairen aan te werven.
Verder werd op regionaal vlak gesneden in de financiering van de gemeenten. Bepaalde dotaties werden niet meer geïndexeerd. In Vlaanderen werden de gevolgen van een belastingvermindering voor de industrie op de gemeentelijke inkomsten gecompenseerd. Maar die compensatie, goed voor 200 miljoen euro, dreigt nu weg te vallen. De taxshift van de federale regering, met een daling van de belastingvoeten voor hoge inkomens, heeft een directe impact op de financiering van steden en gemeenten aangezien een deel van hun inkomsten gebaseerd zijn op de inkomensbelasting van de inwoners.
De steden en gemeenten staan in voor 40% van de publieke investeringen. Het gaat om scholen en crèches, buurt- en zorgcentra, weg- en fietsinfrastructuur, jeugdbeleid, culturele centra, … Kortom allemaal basisvoorzieningen in ons dagelijks leven. Maar het geld is op en dus wordt bespaard op personeel en diensten. Investeringen blijven uit, bestaande diensten worden duurder en er kwamen allerhande taksen en belastingen voor de gewone bevolking.
Er is een financieel keurslijf opgetrokken voor de lokale besturen. Het doet denken aan de EU die de lidstaten in de pas dwingt. Om de belangen van de bevolking centraal te stellen, moet een lokaal bestuur de regels breken. Er is nood aan een rebelse stad of een front van rebelse gemeenten, waar verkozenen als vertegenwoordigers van een rebelse beweging optreden.
Consequent links versterken
In 2014 haalde de PVDA voor het eerst twee federale verkozenen. Het gaf het massale verzet tegen de rechtse regering in 2014-15 een stem in het parlement en een groter gewicht in het publieke debat. Vooral in Wallonië kon de PVDA zich opwerpen als de linkse stem bij uitstek voor wie een alternatief op de klassieke partijen wil. Sinds anderhalf jaar scoort ze in de peilingen telkens 15% of meer in Wallonië, 7,5% tot 12% in Brussel en rond de kiesdrempel van 5% in Vlaanderen. Op lokaal vlak zal dit waarschijnlijk een belangrijke doorbraak met zich meebrengen en verkozenen in alle grote en centrumsteden.
LSP heeft niet in eerste instantie een electorale benadering van politiek. Grote veranderingen en sprongen vooruit voor de samenleving zijn er altijd gekomen door massabewegingen en sociale strijd. Maar deze staan natuurlijk niet los van de politieke strijd. Een succes op het politieke terrein kan het zelfvertrouwen geven dat noodzakelijk is om de sociale strijd aan te gaan.
De afgelopen 20 jaar hebben wij verkiezingen steeds benaderd vanuit de vraag hoe het vacuüm ter linkerzijde best kon ingevuld worden. We participeerden aan of gaven steun aan lijsten die potentieel hadden om daaraan bij te dragen, zoals het Comité voor een Andere Politiek in 2007, ROOD! in 2012, de lijst PC-PSL-LCR-PH in Brussel in 2009, Front des Gauches in 2010 en Gauches Communes in 2012 en 2014 in Brussel. Soms dienden we een eigen lijst in, niet met de verwachting een electorale doorbraak te realiseren maar om een factor te kunnen zijn in het politieke debat. Bij de verkiezingen in 2014 zijn we enkel in Brussel opgekomen, elders riepen we op om voor PVDA te stemmen en bij LSP aan te sluiten. Elke stem kon immers bijdragen aan de electorale doorbraak.
Vanuit dit opzicht contacteerden we de PVDA eind mei 2017 met de vraag tot overleg over hoe leden en afdelingen van LSP kunnen bijdragen aan een zo sterk mogelijk resultaat voor PVDA-lijsten in de lokale verkiezingen. Wij zouden zo’n campagne het sterkst kunnen voeren met eigen kandidaten op de PVDA-lijsten daar waar onze werking en inplanting een reële meerwaarde kunnen bieden. Helaas hebben we 11 maanden moeten wachten vooraleer een afspraak mogelijk werd: begin mei is een gesprek voorzien.
In de tussentijd zijn we niet bij de pakken blijven zitten. We hebben ons voorbereid op twee mogelijke scenario’s. Ofwel is een constructief gesprek mogelijk en komt er een akkoord over LSP-kandidaten op PVDA-lijsten waar we gezamenlijk denken dat LSP-afdelingen een bijdrage kunnen leveren aan de sterkste mogelijke campagnes en resultaten. Ofwel bereiden we een eigen campagne voor waarbij we in de meeste steden en gemeenten oproepen om PVDA te stemmen met daarnaast in St-Gillis en Keerbergen een deelname aan linkse lijsten waarvoor met anderen wordt samengewerkt. (*)
Voor een sterke linkerzijde met doeltreffend programma en strategie
Er is veel ongenoegen over de richting die onze samenleving uitgaat. De roep naar een alternatief is duidelijk merkbaar, denk maar aan de spectaculaire scores en campagnes van Bernie Sanders, Jeremy Corbyn of Jean-Luc Mélenchon. Sinds de ervaring met Syriza in Griekenland is ook duidelijk dat de discussie over het programma waarmee we een alternatief willen realiseren geen secundaire kwestie is.
Daarom blijven de verschillen tussen LSP en PVDA over dit programma geen detail in de marge. Wij blijven dan ook bouwen aan onze eigen organisatie, met eigen afdelingen, lidmaatschap, pamfletten en campagnes. Voor de overgrote meerderheid van de bevolking zijn de verschillen tussen beide partijen flinterdun. En op het electorale terrein zijn deze verschillen wat ons betreft inderdaad geen voldoende argument om niet tot samenwerking te komen.
(*) Ondertussen heeft dit gesprek plaatsgehad. Er wordt niet ingegaan op ons voorstel rond actieve ondersteuning van de PVDA-lijsten. Hierover later meer op deze site.
-
Sint-Gillis. Wij eisen 850 nieuwe lokale banen!
Voor een ingrijpend publiek investeringsplan en een 30-urenweek voor kwalitatieve openbare diensten
Foto vanop Wikipedia De regering-Michel legt al vier jaar lang haar besparingsbeleid op en blijft fiscale cadeaus uitdelen aan bedrijven. Jobs, jobs, jobs? Over de hele legislatuur genomen, bestaat 74,3% van het aantal gecreëerde banen uit onzekere (deeltijdse of tijdelijke) contracten. In maart daalde het aantal uitkeringsgerechtigde voltijdse werklozen in Brussel met 29% op jaarbasis, maar het aantal werkzoekenden dat geen uitkering meer ontvang nam toe met 59%. Het afgelopen jaar steeg het aantal uitkeringsaanvragen bij het OCMW met 49%. Dat is de realiteit achter de daling van de werkloosheidscijfers: een stortvloed van onzekere contracten en uitsluiting van werklozen. Dit beleid is erop gericht de concurrentie tussen werknemers op te drijven om de neerwaartse druk op de lonen te versterken.
Artikel door Pietro (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Ongekende onderfinanciering
In de jaren 1980 besteedde België 4,5% van zijn BBP aan infrastructuur. In 2012 was dit nog 1,7%. Dit gebrek aan investeringen is verantwoordelijk voor de recente problemen met onder meer tunnels en trottoirs in Brussel. Deze drastische besparingsdrift is niet beperkt tot de federale en gewestelijke overheden. Sinds 2012 zijn de publieke investeringen van de Belgische gemeenten gedaald van 4 naar 3 miljard euro per jaar. Dat is een daling van bijna 30%, wat verschillende sociale tekorten nog erger maakt. Snijden in de werkgelegenheid in de publieke sector (onder meer door niet-vervangen van alle personeelsleden die met pensioen gaan) heeft niet alleen gevolgen voor de werknemers die hun taken niet langer naar behoren kunnen uitvoeren, maar ook voor de hele bevolking. De kwaliteit van de openbare diensten gaat er immers op achteruit.
Beloftes van kortere werkweek niet geconcretiseerd
In oktober 2016 lanceerde de Brusselse Minister van Tewerkstelling, Didier Gosuin (Défi), een project om de vierdaagse werkweek in te voeren bij net.brussels. Hij stelde dat dit 400 tot 500 extra banen zou opleveren. Vandaag, twee jaar later, wachten we nog steeds. In het najaar van 2017 legt de burgemeester van Sint-Joost, Emir Kir (PS), uit dat ook hij een dergelijke maatregel wilde nemen: een arbeidsweek van vier dagen, maar vijf dagen betaald. Dat zou in januari 2018 concreet worden en voorgesteld worden aan het gemeentepersoneel. Nu geldt de maatregel enkel en alleen voor 55-plussers en er is nog niets concreets. Het is vooral de PS die, in de concurrentie met de PVDA om de gunst van kiezers, opnieuw de eis van de vierdaagse werkweek opneemt. Het is echter duidelijk dat de PS, net als de andere traditionele partijen, enorm aarzelt met de daadwerkelijke uitvoering ervan, en al helemaal niet bereid is om de maatregel op grotere schaal door te voeren (bijvoorbeeld voor al het gemeentepersoneel).
Voor een 30-urenweek met behoud van loon en bijkomende aanwervingen
In Sint-Gillis is het werkloosheidscijfer hoog: 27%, d.w.z. 6.300 werkzoekenden die een uitkering ontvangen, de geschrapte werklozen niet meegerekend. De PS van Charles Piqué, die ondanks haar absolute meerderheid heeft besloten samen met rechts te besturen, weigert de gemeentelijke werkgelegenheid te verdedigen als manier om onze diensten te verbeteren en de werkloosheid te bestrijden.
De lokale tewerkstelling in Brussel (gemeenten, OCMW en politiezones) bedraagt 30.000 voltijdse equivalenten (VTE). Met de 30-urige werkweek zou het mogelijk zijn om 8.000 banen te creëren door bijkomende aanwervingen, waaronder 300 lokale banen in Sint-Gillis. Contractuelen moeten worden benoemd en de nepstatuten (zoals ‘artikel 60’) moeten worden omgezet in voltijdse banen met een minimumloon van 14 euro per uur. In de gemeente Sint-Gillis zou dit neerkomen op 300 bijkomende goede jobs. Om sociale tekorten aan te pakken, zou een radicaal overheidsinvesteringsplan voor de bouw van 4 scholen, 30 crèches en 3000 sociale woningen eveneens 250 degelijke jobs creëren.
Er is een fundamenteel ander beleid nodig
Als de goede peilingen voor de PVDA realiteit worden in de gemeenteraadsverkiezingen van oktober, zal de kwestie van progressieve meerderheden op de agenda staan. Volgens ons moet een bestuursakkoord voor zo’n meerderheid een duidelijk programma hebben: onmiddellijke invoering van de 30-urenweek voor het gemeentepersoneel en dit zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, benoeming van al het personeel en vervanging van onzekere contracten door een ambtenarenstatuut of minstens contracten van onbepaalde duur met een minimumloon van 14 euro per uur, een ingrijpend programma van publieke investeringen in sociale woningen, kinderopvang en scholen. Een dergelijk meerderheidsakkoord zou meteen botsen op de budgettaire beperkingen die de gevestigde partijen op regionaal en federaal vlak opleggen.
In de jaren tachtig verdedigde de gemeenteraad van Liverpool in Engeland een uitgebreid plan van overheidsinvesteringen en een kortere werkweek voor stadspersoneel om banen te scheppen. Maar om dit programma te realiseren, was het nodig om met een twintigtal linkse gemeenten een front tegen Margaret Thatcher op te zetten en een ernstige krachtsverhouding te ontwikkelen met alle werknemers.
Wij willen onze concrete voorstellen aanreiken en er mobilisaties rond opzetten. Tegelijk willen we ook mobiliseren om aan te geven dat de realisatie van een dergelijk programma enkel kan met socialistische maatregelen, zoals de niet-betaling van de staatsschuld, de collectivisatie van banken om spaargeld te investeren in sociale noden en niet om te speculeren, alsook het in democratische publieke eigendom nemen van de strategische sectoren van de economie.
-
Sint-Gillis: Voor een radicaal investeringsplan met 30 nieuwe crèches en gratis maaltijden op school
Gemeenteraad van St Gillis. Foto: Gauches Communes Op alle beleidsniveaus is er een besparingsbeleid dat onze publieke diensten diepgaand ontmantelt. Dit heeft negatieve gevolgen voor alle werkenden en vrouwen in het bijzonder. Vrouwen zijn gemiddeld goed voor 245 minuten onbetaald huishoudelijk werk per week. 45% van de loontrekkende vrouwen in de Brusselse gemeente Sint-Gillis werkt deeltijds, mede omwille van deze dubbele dagtaak. Enkel een radicaal investeringsplan in de openbare diensten kan een antwoord bieden op deze dubbele dagtaak van vrouwen. Om te beginnen op gemeentelijk vlak. Er is nood aan een beleid dat vertrekt vanuit de noden en behoeften van de bevolking, en niet vanuit de krappe budgetten.
Artikel door Eveline (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Publieke kinderopvang voor iedereen
Sinds de vorige gemeenteraadsverkiezingen zijn er in Sint-Gillis 180 kinderopvangplaatsen bijgekomen. Desondanks blijft er nog steeds een structureel tekort. Het aantal opvangplaatsen in de kinderopvang in Sint-Gillis blijft nog steeds onder het gewestelijk gemiddelde, met een dekkingsgraad van minder dan één opvangplaats voor vier kinderen.
Het blijvend tekort aan opvangplaatsen georganiseerd en gefinancierd door de overheid heeft verder ruimte gelaten aan de dure private sector. Ongeveer 45% van de opvangplaatsen in Sint-Gillis zijn privé en kunnen tot 700 euro per maand kosten.
Deze onderinvestering draagt bij tot de precaire en kwetsbare socio-economische situatie van de vrouw. Want deze situatie dwingt de economische positie van de vrouw ertoe de kinderen zelf op te vangen; privéopvang is immers vaak onbetaalbaar. Onder koppels is het doorgaans de persoon met het laagste loon (meestal de vrouw) die zich aanpast.
Wij denken dat er in Sint-Gillis alleen al nood is aan 30 nieuwe publieke crèches. Dat is nodig om het plaatstekort aan te pakken en de prijzen te drukken.
Voor meer, betaalbare en kwaliteitsvolle ouderenzorg
De voorbije vijf jaar is een verblijf in een Belgisch rusthuis gemiddeld bijna 10% duurder geworden.
Een groot aandeel 65-plussers in Sint-Gillis leeft in een zeer precaire en kwetsbare socio-economische situatie (hoger dan het Gewestelijk gemiddelde).
Slechts voor 8% van de 65-plussers wordt er een bed aangeboden in hun gemeente. Slechts 54,39% van deze bedden zijn georganiseerd door de gemeente (OCMW).
Voor gratis en kwaliteitsvol onderwijs
4 op 10 kinderen in Brussel worden in armoede geboren. Armoede leidt tot ondervoeding of tot weinig stimulatie of emotionele steun, wat de gezondheidszorg en het onderwijs beïnvloedt, wat dan weer gevolgen heeft voor de cognitieve en lichamelijke ontwikkeling.
Een warme maaltijd in de lagere scholen in Sint-Gillis kost 3,20 euro. Financieel komt de gemeente hierin niet tussen. Bovendien worden deze maaltijden zowel in de gemeentescholen als in het rusthuis van het OCMW uitbesteed aan het privébedrijf Sodexo, dat maar één doelstelling heeft en dat is winst maken. Deze uitbesteding heeft invloed op de kwaliteit van de maaltijden, die vaak smaakloos, onevenwichtig en vet zijn en niet de noodzakelijke vitaminen bevatten. Veel kinderen en ouderen krijgen op deze manier niet de gezonde warme maaltijd die ze nodig hebben.
De gemeente moet zelf gratis maaltijden in alle scholen voorzien. Deze taak mag niet uitbesteed worden, maar moet door gemeentepersoneel uitgevoerd worden.
Voor een beleid dat vertrekt vanuit de noden en behoeften van de bevolking, niet vanuit de krappe budgetten
De huidige regering heeft duidelijk aangetoond dat een structureel antwoord op deze problemen niet in de pijplijn zit. Integendeel, de regering zorgt aan een versneld tempo voor verdere besparingen op de openbare diensten, waaronder het onderwijs en de gezondheidzorg.
Vandaag zou er in de eerste plaats gezorgd moeten worden voor kwaliteitsvolle en gratis maaltijden voor iedereen, zowel in scholen, rusthuizen als in kribben. Deze publieke diensten moeten uit de handen van de private sector worden gehaald. Het zou betekenen dat iedereen minstens één kwaliteitsvolle warme maaltijd per dag krijgt, wat erg positief zou zijn voor de gezondheid. Bovendien verlicht dit de huishoudelijke taken van de familie, zou het de dubbele dagtaak van vrouwen verzachten en de vrouw in staat stellen een beter evenwicht te vinden tussen familie, werk en ontspanning.
Niets houdt de lokale besturen tegen om hierin te investeren. Het is niet omdat de gemeenschappen of het Gewest hun verantwoordelijkheid niet nemen, dat de gemeente dit evenmin moet doen. Dergelijk voorbeeld hebben we in Barcelona gezien, waar burgemeester Ada Colau de strijd tegen ondervoeding bij kinderen is aangegaan door drie keer meer geld vrij te maken voor gratis maaltijden op scholen. Ook slaagde ze erin de kost van de kinderopvang met 62% te doen dalen. (Voor een vollediger analyse: zie het artikel ‘Links aan de macht. De ervaring van Barcelona’ in onze oktobereditie).
Er is nood aan een massaal investeringsplan om de openbare diensten toegankelijk, gratis en kwaliteitsvol te maken. Enkel met dergelijk strijdprogramma is echte emancipatie van de vrouw mogelijk.
-
Lokale kiescampagnes gestart met afrekeningen onder establishment
Zowel in Gent als Antwerpen halen de lokale kiescampagnes nu al de voorpagina’s van de kranten. Wie dacht dat het over de hoge werkloosheidscijfers onder jongeren zou gaan, de verstikkende mobiliteitscrisis, het tekort aan middelen voor degelijk onderwijs, de onmogelijke woonprijzen, … kon er niet verder naast zitten.
Neen, de politici gooien met modder naar elkaar en beschuldigen elkaar van gegraai of het creatief omspringen met middelen. Dat kunnen ze omdat ze uit hetzelfde milieu van ons kent ons bij de managers en bedrijfsleiders komen, waardoor ze maar al te goed weten waar er modder ligt om mee te gooien.
Siegfried Bracke werd al omgedoopt tot ‘Boemerang Bracke’: elke aanval die hij inzet op het roodgroene bestuur in Gent komt als een boemerang bij hem terug. Het laatste incident was de loge van AA Gent waar het stadsbestuur bevriende bedrijfsleiders op etentjes uitnodigde. Daar was Bracke volledig van op de hoogte: hij zat zelf in de raad van bestuur van de cvba Arteveldestadion. Halsoverkop nam hij ontslag uit de cvba, maar alle geloofwaardigheid van zijn kritiek op het bestuur was onderuit gehaald.
Hetzelfde gebeurt met Tom Meeuws in Antwerpen. De kritiek op de nauwe banden tussen het stadsbestuur en bouwpromotor LandInvest ontplofte in het gezicht van het kartel ‘Samen’ toen bleek dat ook Meeuws goede banden heeft met het bedrijf. Vervolgens werd gestookt op basis van het ontslag van Meeuws als topmanager van De Lijn in Antwerpen. De vraag of Meeuws fouten beging in zijn functie bij De Lijn is daarbij niet van tel: hij heeft het imago van een manager die achter de schermen zaakjes regelt met vrienden. Hoe kan hij geloofwaardige kritiek geven op het gebrek aan transparantie van het N-VA-bestuur in Antwerpen?
In zowel Gent als Antwerpen komt het zetelende bestuur als winnaar uit het moddergooien. Dat gebeurt niet op basis van eigen sterkte, maar door de zwakte van de oppositie. Als die oppositie komt van figuren die gepokt en gemazeld zijn in hetzelfde establishment, is het niet moeilijk om door de mand te vallen. Bij gebrek aan een oppositie die fundamenteel anders is, maken de huidige besturen in Gent en Antwerpen een grotere kans om overeind te blijven in de gemeenteraadsverkiezingen. Wouter Van Besien en Groen kunnen proberen om de schade te beperken, maar hebben aangetoond dat ze vooral op de macht uit zijn. Het kartel ‘Samen’ was daartoe opgezet, in de Antwerpse districten werpt Groen zich op als partner die ‘midden in het bed’ ligt en zowel met PVDA (Borgerhout) als N-VA (Deurne) in coalitie gaat.
Vraag aan kiezers wat zij belangrijk vinden en ze verwijzen stelselmatig naar sociale thema’s als pensioenen, huisvesting en lonen. Zowel rechts als centrum-links hebben echter geen antwoorden op de sociale problemen. Rechts staat voor meer van hetzelfde uitsluitende beleid en voegt er een grote portie verdelende retoriek aan toe. Centrumlinks staat voor ‘neoliberalisme light’ waarbij het op sociaal gebied niets naar voor brengt dat de werkende bevolking zich kan herinneren. Op het vlak van het asielbeleid vatte Louis Tobback (SP.a) het goed samen: zijn enige kritiek op Theo Francken is dat hij er “teveel van geniet.”
De rechterzijde stoppen, zal niet gebeuren door zelf een rechts beleid te voeren. Dat heeft het vorige Antwerpse bestuur onder leiding van Patrick Janssens (SP.a) aangetoond. De sociale problemen werden niet aangepakt, maar slechts beantwoord met meer repressie (denk maar aan de GAS-boetes waarvoor toenmalig topambtenaar Tom Meeuws verantwoordelijk was…).
Er is nood aan een consequente linkse oppositie die offensieve en gedurfde campagnes durft te voeren rond huisvesting, werk, pensioenen, mobiliteit, diensten, … De peilingen geven aan dat een doorbraak van de PVDA op lokaal vlak mogelijk is. Het potentieel kan het beste benut worden door zoveel mogelijk consequente activisten te betrekken in een inclusieve campagne die vertrekt van de sociale noden en bereid is om daar mobiliserende bewegingen rond uit te bouwen. LSP wil daar een constructieve rol in spelen om vanuit een dergelijke oppositie de noodzaak van socialistische maatschappijverandering op de agenda te zetten.
Lees ook deze artikels uit onze archieven:
-
Tegen het racisme van de regering: maak van Sint-Gillis een gastvrije gemeente!
Voor een radicaal plan van publieke investeringen in sociale huisvesting, scholen en zorg!
De harde rechtse regering, met de N-VA voorop, stapelt de racistische provocaties op tegen vluchtelingen, mensen-zonder-papieren en de bevolking met een migratie-achtergrond. Daarmee worden we verdeeld en wordt de aandacht afgeleid van het besparingsbeleid dat onze lonen en uitkeringen treft, onze pensioenen en onze openbare diensten.
De regering botste meteen op een historisch actieplan van de vakbonden die opliep naar de algemene staking van 15 december 2014. Het was duidelijk dat de arbeidersbeweging in staat was om de regering te laten vallen, maar die kans werd niet gegrepen. Sindsdien zijn de N-VA en de regering erin geslaagd om zich terug op te richten, daarbij geholpen door de zwakke oppositie, in het bijzonder vanwege de PS. De ‘socialisten’ die zelf een neoliberaal beleid voeren en de eigen zakken vullen versterken de rechterzijde.
Het besparingsbeleid gaat gepaard met de afbraak van het recht op asiel en een harde repressie tegen migranten. Mensen-zonder-papieren zijn door hun clandestiene en onzekere situatie gedwongen om gelijk welke job in het zwart te aanvaarden met ellendige lonen en zonder enige bescherming. Dat zet een sterke neerwaartse druk op alle lonen en arbeidersvoorwaarden. Het versterkt bovendien racisme en verdeeldheid onder de werkenden. We hebben nochtans gezamenlijke belangen en moeten samen de strijd aangaan.
Gelukkig is er opnieuw meer verzet. Er waren studentenacties tegen meetings van Theo ‘Trump’ Francken aan de universiteiten in Vlaanderen. Op 12 november organiseerde de nationale coördinatie van mensen-zonder-papieren de grootste betoging sinds eind 2015 met meer dan 5.000 aanwezigen. En dan is er ook nog de campagne voor “gastvrije gemeenten” die in verschillende steden een dynamiek krijgt. Op 13 december volgt een solidariteitsbetoging voor vluchtelingen naar aanleiding van een Europese top.
Samen strijden voor de noden van ons allen
De notie ‘gastvrijheid’ moet op het terrein vertaald worden in gemeentelijke openbare diensten. Dit vereist meer personeel. De bezettingen van leegstaande gebouwen door mensen-zonder-papieren moeten ondersteund worden in plaats van hard aangepakt. Identiteitscontroles op basis van uiterlijk moeten stoppen. Er is nood aan voldoende opvang. Gemeenten kunnen de mogelijkheden om leegstaande gebouwen op te eisen gebruiken om onderdak voor daklozen met of zonder papieren te organiseren. Gastvrije gemeenten moeten voorzien in toegang tot huisvesting, eerstelijnszorg en gratis en degelijk onderwijs.
Dat is niet het beleid van de ploeg van Picqué (PS) in St. Gillis. Dit beleid is gericht op beter begoede lagen waarbij de armsten worden verjaagd. Er is nood aan een ambitieus plan om 4.000 sociale woningen bij te creëren in St. Gillis. Dat is wat nodig is om de eindeloze wachtlijst weg te werken en de steeds stijgende tendens van de huurprijzen te stoppen. Een massaal plan van publieke investeringen moet ook uitgebreid worden tot nieuwe scholen om de tekorten aan te pakken en het aantal leerlingen per klas te verlagen. Ook is er nood aan voldoende middelen voor de zorgsector en voor rusthuizen.
De eisen met elkaar verbinden en strijd eenmaken, betekent ook solidariteitsbanden creëren en de mobilisatie versterken zodat we kunnen winnen.
Voor een linkse gemeente
Hoe kunnen we van St Gillis een gastvrije gemeente maken? De PS in de gemeente koos ervoor om rechts mee aan de macht te brengen, ook al had de PS zelf een meerderheid. Het resultaat is een neoliberaal gemeentebeleid dat de sociale tekorten versterkt. Peilingen geven aan dat de PTB/PVDA een echte uitdager wordt, wat erg positief is. Op minder dan een jaar van de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 kan de PTB het potentieel aangrijpen om de goede peilingen om te zetten in echte verandering. Linkse campagnes kenden het grootste electorale succes als ze gebaseerd waren op enthousiasme en zo breed mogelijke deelname, met brede en inclusieve campagnes gebaseerd op actie. Denk aan de campagnes van Sanders, Corbyn, Mélenchon en Podemos. LSP wil daaraan bijdragen.
De PTB en progressieve meerderheden zouden botsen op het financiële keurslijf waarin de regionale en federale regeringen de gemeenten houden. In de jaren 1980 ging het gemeentebestuur van het Britse Liverpool in verzet tegen dat keurslijf en werd een uitgebreid programma van publieke investeringen doorgevoerd. Er werd een front van verzet met een twintigtal linkse gemeentebesturen opgebouwd. Met stakingen en massabetogingen werd de regering-Thatcher tot toegevingen gedwongen en kwamen er meer middelen voor de stad.
Een inclusief initiatief gebaseerd op actie laat een politieke voorbereiding toe met open en democratische discussies, maar ook de verdediging en popularisatie van een programma waarmee overwinningen mogelijk worden. Voorstellen en concrete maatregelen zijn noodzakelijk, maar we hebben ook een project nodig rond wat we zullen doen als het establishment onze voorstellen afblokt. Dat project kan enkel bestaan uit echt democratisch socialisme. De marges voor een fundamenteel ander beleid zijn er immers niet onder het kapitalisme.
13 december: grote betoging voor sociale rechtvaardigheid en een rechtvaardig asielbeleid. 17u Kunst/Wet. Naar aanleiding van de Europese tegentop rond migratie.
Foto’s van de actie ‘Maak van St Gillis een gastvrije gemeente’ afgelopen donderdag (foto’s door Mario)
Video:
