NL Socialisme

Tag: gemeenteraadsverkiezingen 2018

  • Waarom voor Gauches Communes kiezen in Sint-Gillis?

    Gauches Communes is een kleine lijst met weinig middelen, maar een grote actiebereidheid. Onze jarenlange aanwezigheid op de markten, diverse acties en in de brievenbussen heeft als voordeel dat het politieke debat zich niet beperkt tot het gemeentehuis, de gevestigde media en de specialisten.

    Met onze pamfletten en tussenkomsten hebben we de afgelopen zes jaar gewezen op de tekorten in de gemeente. Hierdoor voelde de meerderheid zich verplicht om te antwoorden en zelf een bilan van de afgelopen zes jaar te verspreiden in alle brievenbussen. De meerderheid gaat er prat op inspanningen geleverd te hebben. Zo wordt gezegd dat er 700 plaatsen bijkwamen in de scholen, 100 sociale wooneenheden en extra crèches. Wij denken dat zonder de stelselmatige druk van Gauches Communes zelfs die beperkte inspanningen er niet zouden geweest zijn.

    Maar de tekorten in onze gemeente zijn veel groter: er is nood aan 4 bijkomende scholen, 30 crèches, 850 degelijke jobs en 3.000 sociale wooneenheden. Enkel dan kunnen we iedereen een degelijke toekomst garanderen. Er is nood aan een radicaal plan van publieke investeringen. De PS kan niet zeggen dat ze daar niet sterk genoeg voor stond: deze partij beschikt al jaren over een absolute meerderheid. Er had al lang een sociaal beleid kunnen ingezet worden, maar de PS gaf er de voorkeur aan om ondanks een absolute meerderheid toch een coalitie te sluiten met de liberalen. Dat is een rookgordijn om geen links beleid te moeten voeren. De PS moet zich geen illusies maken: als de partij genoeg verbrand is en de rechterzijde ertoe in staat is, dan zullen de neoliberale vrienden niet aarzelen om de sociaaldemocratie aan de kant te schuiven en over te gaan tot een nog rechtser beleid, net zoals de regering-Michel dit op federaal vlak deed nadat de vroegere partner Di Rupo opzij gezet werd.

    Gelukkig is er voor het eerst sinds decennia een partij links van de PS, de PTB, die het goed doet in de peilingen. Gauches Communes is daar enthousiast over en heeft trouwens aan de PTB gevraagd om zich open te stellen voor een grotere eenheid met kandidaten van Gauches Communes op haar lijsten. Jammer genoeg heeft de PTB dit geweigerd. We begrijpen nu waarom dit zo was: het programma van de PTB in Sint-Gillis beperkt zich tot gratis schoolkits, de renovatie van 100 leegstaande sociale woningen en de nachtopening van private parkings voor wijkbewoners als centrale eisen. Dat is te beperkt en het stemt niet overeen met wat nodig is om aan de behoeften van de bevolking te voldoen. Links moet de ambitie hebben om een beleid te voeren dat fundamenteel anders is en niet om zich te beperken tot gerommel in de marge.

    Een verkozene van Gauches Communes kan het verschil ter linkerzijde maken in Sint-Gillis. Zo’n verkozene zou deze positie gebruiken om samen met de linkse verkozenen die dat wensen initiatieven te nemen om de sociale mobilisaties te versterken en de krachtsverhouding te veranderen in het voordeel van de werkenden en hun gezinnen. Zo kan het financiële en wettelijk keurslijf dat besparingen in de gemeenten oplegt gebroken worden.

  • Regering verliest als de sociale thema’s de agenda bepalen

    LSP’ers in Gent op campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen.

    De gemeenteraadsverkiezingen van volgende week zondag beloven spannend te worden. De autoriteit van alle gevestigde partijen, ook degene in de oppositie, is ondermijnd, wat de politieke situatie zeer instabiel maakt. Voorspellingen moeten steeds met een grote korrel zout genomen worden. Wel kan een eerste balans van de campagne opgemaakt worden.

    Analyse door Geert Cool

    Eindeloze besparingen

    Na jaren van besparen op nationaal vlak raakte bekend dat het begrotingstekort volgend jaar 5 miljard euro groter zal zijn dan verwacht. We weten wat dit voor ons betekent: eindeloze besparingen. Neen, het licht aan het einde van de tunnel is nog niet zichtbaar. Wellicht viel het onder het afschakelplan?

    De rechtse regering probeerde de aandacht te vestigen op vluchtelingen en migratie. Theo Francken schreef zelfs een boek hierover. Het lijkt steeds minder te lukken. Francken provoceert zich van de ene rel naar de andere. Toen zijn boek opdook tussen ‘Mein Kampf’ en een (overigens kritisch) boek over Trump, was Twitter te klein voor het getier van de staatssecretaris. Ook zijn verdediging van een lokale kandidaat uit Schild & Vrienden kringen is niet vergeten.

    De grootste sterkte van Francken blijft dat officieel links niets te zeggen heeft over migratie. Een studie besteld door 11.11.11 toont immers dat de gemiddelde Vlaming positiever staat tegenover migranten dan wat de dominante retoriek zou laten vermoeden.

    Ondanks de pogingen van de N-VA om de aandacht ervan af te leiden, duiken de sociale thema’s steeds prominenter op in de campagne. De werkende bevolking gaat erop achteruit, wat bevestigd werd door een studie van de KU Leuven voor de periode 1985-2014 en verder aangevuld door de cijfers van Eurostat, die door de PVDA naar voren gebracht werden. Het brengt het ongenoegen rond pensioenen, koopkracht, lonen, … opnieuw op de voorgrond. Op lokaal vlak is er bovendien een totaal gebrek aan betaalbare woningen, zorg en openbare diensten.

    Dit vormt een probleem voor alle besparingspartijen, maar vooral voor de N-VA. Zo blijkt ook uit de peilingen: die van Het Laatste Nieuws zet de partij op 7% verlies tegenover de laatste parlementsverkiezingen. In Antwerpen zou N-VA volgens de peiling van Het Nieuwsblad een dreun van -7,8% krijgen en ook waar de partij in de oppositie zat, vallen er klappen: -5,4% in Brugge, -4,9% in Oostende, -3,7% in Gent. Het totaalbeeld is echter gemengd: in Hasselt en vooral in Genk kan N-VA volgens de peilingen een sterke vooruitgang neerzetten, in Genk zelfs van +11,6%.

    Hoe antwoorden op tekorten?

    Het succes van de syndicale actiedag op 2 oktober – vooral in Vlaanderen waren die betogingen groot! – was bijzonder belangrijk om de shift naar sociale thema’s in het publieke debat te versterken.

    Dit werd aangevuld met het schandaal van de onbewoonbare sociale woningen in de Gentse Sint-Bernadettewijk waarmee de nood aan degelijke en betaalbare woningen eindelijk een centraal thema in de campagne werd. Het progressief kartel van SP.a en Groen komt er heel slecht uit. Het legt de vinger op de pijnlijke wonde van het feit dat linkse gemeentebesturen net zoals hun rechtse tegenhangers het stadscentrum opkuisen voor citymarketing en toerisme, maar er niet in slagen om de reële en toenemende tekorten aan te pakken. De hete aardappel werd meteen doorgeschoven naar de Vlaamse regering, waar SP.a nochtans ook jarenlang heeft ingezeten.

    Het falen om de sociale noden van woningnood, armoede, … in de steden aan te pakken, kan vooral de SP.a zuur opbreken op 14 oktober. De lokale peilingen van Het Nieuwsblad voorspellen een harde dreun voor SP.a-burgemeesters Vande Lanotte in Oostende (-8%), Renaat Landuyt in Brugge (-10%), Termont in Gent (-8% voor het kartel) en Tobback in Leuven (-6,5%). Dit komt niet door een links beleid, maar door een gebrek hieraan. Zich neerleggen bij de budgettaire keurslijven die van hogerhand opgelegd worden, betekent eenzelfde neoliberaal beleid voeren als de rechterzijde. Als de SP.a nu de laatste stedelijke bastions verliest, dreigt een crisis voor de partij van Crombez.

    Groene golf

    In Vlaanderen zou Groen groter worden dan SP.a, een fenomeen dat ook in de gemeenteraadsverkiezingen zichtbaar zal worden.

    Van Besien staat met 19% in de peiling van Het Nieuwsblad op een zucht van de Antwerpse burgemeesterssjerp. Deze peiling gaf aan dat een verderzetting van de huidige coalitie niet kan door het grote verlies van N-VA (-7,8%) en de te zwakke positie van Open VLD en CD&V. Een coalitie van N-VA en Groen zou politieke zelfmoord voor die laatsten betekenen. Een coalitie van N-VA en Vlaams Belang – laten we het een ‘Schild & Vrienden’ coalitie noemen – is ook theoretisch niet mogelijk. Blijft over: een coalitie rond Groen en SP.a met Van Besien als burgemeester. Zijn uitspraak dat dit een coalitie met CD&V en Open Vld zonder PVDA zal zijn omdat de centrumpartijen PVDA uitsluiten, is een poging tot tactisch steekspel die vooral getuigt van ‘politiek politicienne’ met manoeuvres op basis van peilingen in plaats van inhoudelijke stellingnames. De relativiteit van peilingen werd aangetoond door die van Gazet van Antwerpen afgelopen vrijdag waarin N-VA minder verliest (-5,5%), Vlaams Belang iets meer wint (+2,4) en SP.a op 13% blijft steken. Volgens deze peiling wordt een coalitie van Groen met de drie traditionele partijen net niet mogelijk (24 zetels op 55).

    De groene golf is ook elders voelbaar. De peiling van Het Nieuwsblad gaf de groenen +8% in Leuven, + 6% in Genk, … Het nijpende probleem van de luchtkwaliteit – bevestigd door de Curieuzeneuzen studie maar al langer een belangrijke kwestie met onder meer acties aan heel wat scholen – kan deze golf versterken. Alleen blijft de vraag hoe Groen effectief antwoorden op zal bieden. Er wordt geschermd met het feit dat de luchtkwaliteit in Gent beter is dan die in Antwerpen, maar er zijn natuurlijk verschillen door de aanwezigheid van het grote havengebied, bijhorend transport, ringweg vlakbij het stadscentrum, … Een ambitieus project van vergroening van de stad zou minstens gratis en degelijk openbaar vervoer moeten omvatten, iets waar Groen vooralsnog geen voorstander van is.

    Zullen ze ook rond de luchtkwaliteit binnen zes jaar moeten zeggen dat ze het probleem wel kenden, maar onvoldoende middelen kregen van de Vlaamse of federale regering om er iets aan te doen?

    Extreemrechts

    In de grootste steden kan het Vlaams Belang zijn verlies van 2012 niet goedmaken. De Antwerpse peiling voorspelde lichte groei van 10,2 naar 11,6%, een pak onder de 33,5% van 2006. In Gent is het niet veel beter: van 6,5% naar 7,4%. Dat betekent echter niet dat het VB uitgeschakeld is. Zeker in kleinere steden en grotere gemeenten kan het VB een nieuwe doorbraak forceren. De nadruk van N-VA op migratie biedt het Vlaams Belang de kans om zichzelf terug op de agenda te zetten.

    Het Belang zelf mikt vooral op Schoten, Denderleeuw, Oostende, Ninove, … maar kan volgens de peiling van Het Nieuwsblad ook sterk scoren in Sint-Niklaas en de grootste partij van Turnhout worden met 17,6%. Dat laatste is best opmerkelijk: het Vlaams Belang slaagde er niet in om een volledige lijst in te dienen in Turnhout! Een recentere peiling van Gazet van Antwerpen zet het Vlaams Belang in Turnhout slechts op 8,4%, nog niet de helft van de peiling van Het Nieuwsblad. Ook in het stadsdistrict Antwerpen is de lijst geduwd door Gerolf Annemans onvolledig met 16 kandidaten voor 33 zetels. Het schandaal met de 15 VB-kandidaten die aan neonazisme gelinkt werden, vormde een verdere bevestiging van de instabiliteit bij het Vlaams Belang. Tom Van Grieken liet in het programma ‘Iedereen Kiest’ op één uitschijnen dat er mogelijkheden zijn om na 14 oktober het cordon sanitaire te doorbreken. Daarbij wordt vooral uitgekeken naar Denderleeuw en Ninove. Antiracisten kunnen zich daar best op voorbereiden, zelfs indien het verre van zeker is dat het zo ver zal komen.

    Doorbraak PVDA

    Zeker in de steden is het opmerkelijk dat de traditionele politieke families van sociaaldemocraten, christendemocraten en liberalen moeite hebben om stand te houden. In Antwerpen halen ze samen geen 30% meer, in Gent halveert CD&V tot amper 5%. De versnippering en instabiliteit neemt toe. Het vertrouwen in de gevestigde politiek blijft afnemen, wat versterkt wordt door de gevolgen van het besparingsbeleid.

    De zoektocht naar alternatieven is ingezet. De PVDA kan daarop inspelen en zal een mooi resultaat neerzetten. De peiling van Het Nieuwsblad gaf aan dat de doorbraak van 2012 in Antwerpen (maar ook Genk) navolging krijgt in Mechelen, Turnhout, Gent, Hasselt, Leuven, … In Antwerpen en Genk echter heeft de partij het volgens die peilingen moeilijk om het resultaat van 2012 te verbeteren.

    De peilingen zijn ongetwijfeld afgenomen voor de syndicale actiedag van 2 oktober en de discussie over sociale huisvesting. Hoe meer het sociale op de agenda staat, hoe beter de PVDA kan scoren. Een positieve verrassing in vergelijking met de peilingen van Het Nieuwsblad en Gazet van Antwerpen behoort zeker tot de mogelijkheden. Een goed resultaat voor de PVDA zal de sociale strijd tegen het rechtse beleid versterken. Dat is de reden waarom wij oproepen om ervoor te stemmen, met uitzondering van het Brusselse Sint-Gillis waar we met Gauches Communes opkomen en Keerbergen waar de PVDA niet opkomt en wij een lijst indienden met LSP-Consequent Links.

    Een volgende stap voor de PVDA is om te groeien van een oppositiepartij van 5 tot 10% naar een factor die initiatieven neemt voor massabewegingen tegen het asociaal beleid. Dat ontbrak de afgelopen jaren in Antwerpen. Het resultaat van deelname aan het districtsbestuur in Borgerhout weegt eveneens licht. Maar ondertussen zijn wij enthousiast over de vooruitgang die er aankomt op 14 oktober.

    Na de verkiezingen: sociaal verzet opbouwen

    Het is mogelijk dat de rechtse regeringspartijen op 14 oktober een slag moeten incasseren. De verderzetting van het bewind van De Wever in Antwerpen is in tegenstelling tot enkele weken terug erg onzeker geworden. Maar dat leidt niet automatisch tot fundamentele verandering. Het ‘progressieve’ bestuur in Gent heeft dat aangetoond. Het zal nodig zijn om doorheen actieve strijd meer middelen af te dwingen.

    Een slag voor de regering op 14 oktober zou welgekomen zijn als basis om het sociaal verzet verder op te bouwen. De actiedag van 2 oktober toonde een bereidheid om het protest tegen de aanvallen op onze pensioenen, landingsbanen, uitkeringen, openbare diensten, … op te voeren. Het is door sociale strijd dat we het huidige beleid kunnen stoppen en kunnen vermijden dat er een Michel 2 komt na de verkiezingen van mei 2019. Maar het mag ook niet de bedoeling zijn dat een Di Rupo 2 de basis legt voor Michel 2, net zoals Di Rupo 1 heeft geleid tot Michel 1.

    Een radicale breuk met het besparingsbeleid is wat nodig is. Dat zullen we niet zomaar bekomen, er zal strijd voor nodig zijn. Die strijd staat sterker als ze goed georganiseerd is met een opbouwend actieplan (zoals in 2014), stevige informatiecampagnes (zoals de Pensioenkrant in 2017) en een duidelijke doelstelling: het einde van de rechtse regering en het hele besparingsbeleid.

  • Keerbergen. Stem op LSP-Consequent Links, sluit aan en wordt actief!

    PDF van deze nieuwsbrief

    Programma, lijst en partij

    Het is moeilijk om naast de talloze verkiezingsborden te zien met holle slogans en breed lachende megakoppen. Maar het kan anders! De verkiezingen zouden moeten gaan over lokale en (inter)nationale thema’s die samengevat en toegepast worden in een (gemeentelijk) politiek programma i.p.v. de overdreven focus op personen. Inhoudelijke politieke discussies zouden Keerbergen meer bruis geven. Politiekers zouden het meer moeten hebben over hun algemene visie. Dan pas is ook iedereen mee waarover het eigenlijk allemaal gaat. De realiteit is dat de meerderheid (zelfs onderling) en oppositie continu zitten te ruziën en elkaar bestoken met welles/nietes spelletjes om toch maar proberen te scoren bij de bewoners. Gewoon doen was een gedachte bij Consequent Links en daarom stappen we naar de verkiezingen met een helder politiek programma op onze affiches. We hopen dat de standpunten op onze politieke affiche leiden tot een krachtige verandering in het bewustzijn, ook rond het verschil in methodiek van de verkiezingscampagnes. We gaan graag de politieke discussie aan!

    De sterkte van een politieke partij moet haar programma zijn. Een goed programma is slechts een begin. De wereld veranderen we immers niet enkel met theorie en mooie ideeën, maar ook door actief te zijn in verschillende sociale bewegingen en vakbonden. Daarom is LSP-Consequent Links niet louter een electorale lijst. Ze wordt gesteund door de Linkse Socialistische Partij (LSP) die zelf een activistische partij is. De LSP maakt deel uit van het “Committee for a Workers’ International” (CWI) dat in meer dan 45 landen en op alle continenten ter wereld actief is.

    Voorstelling kandidatenlijst

    Trots stellen we onze lijst met 9 kandidaten voor! Deze mensen zijn allemaal op hun manier actief om de wereld in sociale zin te verbeteren. Er staan syndicalisten op, antiracisten, personen die bezig zijn met milieu- en dierenrechten, voorvechters voor mensenrechten, enzovoort!

    Verkiezingscampagne

    Mensen die graag willen helpen met onze verkiezingscampagne kunnen dit doen door bijvoorbeeld een bord te plaatsen waar onze politieke affiche “Consequent Links” op geplakt kan worden, door mee te helpen bussen en pamfletten uit te delen, via mond-tot-mond reclame ons kenbaar maken, en nog veel meer. Heb je zelf voorstellen om te helpen? Vervoeg ons dynamisch campagneteam!

    [divider]

    Ecologie

    De snelheid waarmee het groen verdwijnt in Keerbergen is hallucinant. Tussen 2005 en 2015 hebben we gemiddeld 234m² open ruimte verloren PER DAG! Daarnaast is nog een 190ha bedreigd met betonering. De leefdichtheid bedraagt 16 inwoners per hectare bebouwde oppervlakte terwijl het Vlaams gemiddelde 25 inwoners per hectare bebouwde oppervlakte is. Dit kan dus niet. Er moet een coherent natuurplan komen om het milieu te beschermen, want anders gaan we alles kwijt zijn! Er is op dit vlak dus enorm veel werk aan de winkel! (bron Betonrapport van de Vlaamse gemeenten en provincies Natuurpunt)

    Te Keerbergen is er te weinig aandacht voor dieren. Dier en natuur gaan hand in hand en er moet een plan komen om verschillende diersoorten (beter) te beschermen. Voor mensen die honden hebben zouden er recreatieruimtes of weides moeten komen waar ze hun hond kunnen laten loslopen, trainen, spelletjes spelen e.d. Nu voelen veel hondeneigenaars het als een pesterij aan om echt overal en altijd honden aan de leiband te houden. Het verplicht chippen van bijvoorbeeld honden en katten zou moeten gesubsidieerd worden door de gemeente.

    Er kunnen ook bewustmakingscampagnes rond het milieu georganiseerd worden. Maar bewustzijnsverhoging is één zaak. We hekelen het feit dat er te Keerbergen op publieke plaatsen en in natuurgebieden te weinig of geen vuilnisbakken staan. Dit heeft ertoe geleid dat sommigen spontaan vuilniszakken aan bomen gaan hangen zoals op de heide aan het Atheneum. Daarenboven worden de vuilnisbakken onvoldoende leeggemaakt, zeker bij evenementen. Steeds terugkerende voorbeelden zijn bij de picknickbank aan de molen of aan de bushalte in het dorpscentrum. Hoe kunnen we inwoners stimuleren om respect te hebben voor de natuur als de vuilnisbakken uitpuilen wanneer iemand er iets in wilt steken?

    Daarnaast is het DIFTAR beleid er één van winst. Het is absurd dat naast de gemeentebelastingen ook moet betaald worden iedere keer een vuilnisbak geleegd wordt, het gewicht per kg en daarbovenop de huur voor zo’n vuilnisbak. Dit werkt sluikstorten in de hand en dat dan beboeten helpt ook niet wanneer de DIFTAR-tarieven onredelijk hoog zijn. Wanneer de hoeveelheid afval vermindert en er meer gesorteerd wordt, verhogen de premies evenredig zodat de winst op peil blijft. Dit is geen ecologisch beleid.

    Democratie

    Om een goed werkende gemeenschap te creëren is democratie op alle niveaus en in alle geledingen onontbeerlijk. Daarom begint onze eerste pijler hiermee. Om maximale inspraak van de burgers en belangengroepen te verzekeren moet er ook een maximale openheid zijn van bestuur. Alle verslagen, mandaten, boekhoudingen,… moeten openbaar zijn. Enkel zo kunnen we met kennis van zaken beslissingen nemen ten voordele van de gehele gemeenschap. Indien er belangrijke beslissingen moeten genomen worden, moeten er brede en open vergaderingen worden georganiseerd. Ook mogen politieke vertegenwoordigers volgens ons niet meer verdienen dan het gemiddelde loon van een geschoolde werknemer.

    Om inspraak te bevorderen kunnen er thema-comités of adviesraden worden opgericht of versterkt. Deze moeten open zijn. We onderschrijven o.a. het “Memorandum cultuurbeleid Keerbergen” door de cultuurraad en de “Inspiratiegids ‘Jeugd’ – Keerbergen (Memorandum)” door de jeugdraad. Deze zijn op de website van LSP Keerbergen te vinden onder: www.LSP-Keerbergen.be/cultuurraad.pdf en www.LSP-Keerbergen.be/jeugdraad.pdf

    De afgelopen jaren zijn meestal een voorbeeld geweest van hoe het niet moet. Er zijn talloze welles-nietes spelletjes geweest tussen meerderheid en oppositie, zelfs tussen de meerderheidspartijen onderling, en tussen “de politiek” en bevolking. Ook werden de adviesraden vaak genegeerd. Dit moet veranderen.
    Democratie en communicatie zijn de eerste belangrijke stappen om de belangen van werkende mensen en zelfstandigen beter te kunnen inschatten en verdedigen. Om een degelijke democratie te bekomen moeten er ook voldoende middelen worden vrijgemaakt. Wanneer de maatschappelijke discussies gestart zijn, wordt heel snel duidelijk waar de pijnpunten liggen en waar men moet investeren. Dit brengt ons tot de tweede pijler.

    Sociaal investeringsbeleid

    Verschillende individuen en bevolkingsgroepen hebben verschillende noden in de maatschappij. Er wordt te weinig geïnvesteerd in een sociaal beleid. Het tegendeel gebeurt. Er wordt bespaard, bespaard, bespaard. Dit zorgt ervoor dat het maatschappelijk weefsel helemaal wordt ontbonden met zelfs de desintegratie van de gemeenschap als gevolg. Daardoor groeit het individualisme, gestimuleerd en versterkt door de rechtse politiek en de uitspraken van sommige politici.
    Wanneer er maatschappelijke rampen gebeuren, beperken de huidige politici zich tot leuzes zoals “hoe kan dit nu in Keerbergen gebeuren” of “ik voel mee met de familie”. De oorzaken moeten onderzocht worden en niet louter de symptomen met verrassing becommentarieerd.

    Meer camera’s in de gemeente verhogen niet de veiligheid. Mensen van vreemde herkomst stigmatiseren verlagen niet het aantal inbraken. Er is namelijk een verband tussen de stijging van de criminaliteit en het voeren van een asociaal beleid. Eigenlijk is criminaliteit een symptoom dat de maatschappij als geheel aan het falen is.

    In contrast hiermee moet er een sociaal investeringsbeleid komen dat investeert in de gemeenschap. Zo’n beleid zal op termijn de veiligheid verhogen en de criminaliteit doen dalen. Een hechtere gemeenschap verhoogt ook de sociale controle waardoor gevaren of problemen veel sneller kunnen gesignaleerd worden.

    Vaak wordt de vraag gesteld van waar het geld zal komen om een sociaal investeringsbeleid te voeren. Het probleem ligt bij de budgetten van de gemeentes. Door de gemeentes meer verantwoordelijkheid te geven en tegelijkertijd onvoldoende budgetten te voorzien, zijn ze verplicht een besparingsbeleid uit te voeren. Zeker indien het gemeentebestuur meeloopt in het neoliberaal verhaal i.p.v. meer middelen te eisen van hogere niveaus. Dit brengt ons naar de 4de pijler.

    Solidariteit

    Men stelt vaak dat de gemeenteraadsverkiezingen niets te maken hebben met de nationale politiek en het klopt dat het stemgedrag wordt beïnvloed door lokaal gekende personen. De lokale partijen maken echter deel uit van hun nationale partijen. Ze dragen immers dezelfde naam. Een analyse van de samenstelling van de gemeenteraad met N-VA en CD&V in de meerderheid en overwegend Open VLD in de oppositie geeft toevallig alle partijen weer die in de verschillende regeringen zetelen en dus ook aan identiek hetzelfde neoliberaal beleid deelnemen. Een stem voor één van deze partijen, ook op gemeenteraadsniveau, is een stem dat hun beleid van asociale afbraak (via besparingen) en kosten doorrekenen (via belastingverhogingen) goedkeurt en zelfs stimuleert.

    Het besparingsbeleid heeft gevolgen. Uit cijfers van het RSZ blijkt dat in Vlaanderen sinds het begin van de bestuursperiode het aantal lokale personeelsleden is afgenomen met 4.7%, wat de dienstverlening verder in gedrang brengt. De langdurige crisis heeft op sociaal vlak grote gevolgen. De algemene kosten voor het OCMW liepen in 2017 op met 6.8%, en specifiek zijn de kosten voor leeflonen of Recht op Maatschappelijke Integratie (RMI) gestegen met 12.3%. De financiële middelen die gemeentes ontvangen tellen slechts voor 7% van het BBP en de uitgaven “stijgen” veel minder dan de inflatie, namelijk met 0.1% per jaar. Als rekening wordt gehouden met de uitzonderlijke daling in de rentelasten (-6.6% tussen 2012-2016) merken we hoe snel de begrotingsopmaken kunnen degenereren wanneer, zoals nu, de rente terug begint aan te trekken (bron De financiële situatie van de Vlaamse lokale besturen Budget 2017 Belfius).

    De gevolgen van de besparingen zijn reëel, ook in Keerbergen. Wanneer we de Kansarmoede-index (% van de geboorten in kansarme gezinnen) van Keerbergen in de periode 2003-2016 bestuderen merken we het volgende op:

    • Periode 2003-2009: 1.7% geboorten in kansarme gezinnen
    • Periode 2010-2015: 3.0% geboorten in kansarme gezinnen
    • 2016: 7.0% geboorten in kansarme gezinnen

    Ook blijkt dat 7% (toevallig hetzelfde cijfer) van de inwoners betalingsmoeilijkheden hebben aangegeven. Dit zijn betalingen van alledaagse rekeningen zoals huishuur, energiekosten, gezondheidskosten, schoolkosten,… (bron Jouw gemeente in cijfers Keerbergen editie 2018 agentschap binnenlands bestuur statistiek Vlaanderen)

    Plaats dit in contrast met 221 miljard euro, ongeveer de helft van de waarde van de Belgische productie, die alleen al in 2016 versluisd werd naar belastingparadijzen vanuit België door 853 bedrijven. Luxemburg wordt niet als een belastingparadijs beschouwd maar naar daar is ook 62 miljard euro versluisd. Daarenboven weet dat Singapore, Hong Kong en Panama ook niet opgenomen zijn in de lijst van belastingparadijzen. (bron FOD financiën – http://www.standaard.be/cnt/dmf20170814_03017672)

    Volgens een studie van de PVDA betalen de top 50 grootbedrijven nauwelijks 1% belasting en loopt de staat ruim 9 miljard euro mis. Indien de grootste bedrijven, multinationals en hun filialen zich zouden houden aan een eerlijke fiscaliteit, kunnen deze middelen geïnvesteerd worden in de gemeenschap – waaronder de gemeentes een belangrijke rol te vervullen hebben. De lokale besturen zouden al veel meer sociale problemen kunnen oplossen en een echt sociaal investeringsbeleid kunnen voeren.

    Maar de huidige partijen zijn zelfs niet voor een status quo: ze gaan het in omgekeerde richting laten evolueren door chantage van de grootste bedrijven. Dit wil zeggen, meer lastenverlagingen voor bedrijven (dus meer winst die grotendeels versluisd wordt naar het buitenland) en daling van de budgetten voor de gemeentes, openbare diensten, sociale zekerheid, pensioenen,… zolang de rijken maar rijker worden en wij, de 99%, steeds meer moeten betalen – het gevolg van een neoliberaal beleid. De cijfers tonen aan dat de schuld niet ligt bij de vluchtelingen, asielzoekers, werklozen of de vergrijzing.

    Een eerlijke fiscaliteit, waardoor de staat meer middelen kan vrijmaken voor broodnodige sociale investeringen, kan bijdragen tot een solidaire gemeenschap. Anders beperken de neoliberale besturen zich tot bekvechten over waar de steeds beperktere middelen moeten worden ingezet.

  • Stop de jacht op daklozen, strijden voor sociale huisvesting

    Op 8 juni verjaagde de politie een dertigtal daklozen uit de voetgangers- en fietserstunnel onder de spoorwegen tussen Sint-Gillis en Anderlecht. De toegang tot de tunnel werd vervolgens afgesloten. Er volgde een protestactie en een interpellatie op de gemeenteraad. Anja Deschoemacker, lijsttrekker van Gauches Communes in Sint-Gillis, was bij het protest aanwezig.

    Van waar deze actie?

    De organisatoren protesteerden tegen het feit dat de daklozen werden verjaagd, maar ook tegen de gevolgen van de afsluiting van de tunnel voor voetgangers en fietsers die voortaan door de tunnel voor auto’s moeten.

    Het gemeentebestuur verdedigde de afsluiting van de tunnel met het argument dat er klachten van buurtbewoners waren over hinder door de aanwezigheid van daklozen. Deze maatregel verplaatst slechts het probleem, de daklozen blijven immers op straat. Om de dakloosheid aan te pakken, moet er in de eerste plaats opgekomen worden voor meer betaalbare huisvesting.

    Zitbanken verdwijnen of worden vervangen door banken waarop elke zitplaats door een metalen armsteun wordt afgebakend zodat daklozen er niet kunnen liggen. Dat is de strategie van het gemeentebestuur van Sint-Gillis en de traditionele partijen in Brussel: de dakloosheid willen ze oplossen door de daklozen weg te jagen. Resultaat: het aantal daklozen in het Brusselse Gewest is tussen 2008 en 2016 bijna verdubbeld.

    Burgemeester Charles Picqué (PS) stelt zich op populistische wijze voor als iemand die de belangen van de bewoners verdedigt en hinder in de openbare ruimte wegneemt. Hij gebruikt de omwonenden en hun klacht om een asociaal beleid te voeren: de armen verjagen en het aantrekken van tweeverdieners. Die omwonenden behoren ongetwijfeld ook tot die helft van de inwoners van Sint-Gillis die voldoen aan de voorwaarden om recht te hebben op sociale huisvesting. Dakloosheid is slechts het topje van de ijsberg van het tekort aan betaalbaar wonen in Sint-Gillis.

    Dit alles geeft aan dat we ons niet mogen beperken tot de eis om enkel de tunnel te heropenen. We moeten ingaan tegen de verdeeldheid en opkomen voor betere levensvoorwaarden voor iedereen in onze wijken. Een van die buurtbewoners kwam naar de actie en was het meteen eens met ons voorstel om samen te strijden voor meer sociale huisvesting als echte oplossing voor dakloosheid.

    Wat stelt Gauches Communes voor?

    Het aantal leegstaande woningen in Sint-Gillis wordt op 800 geschat. De gemeente weigert de mogelijkheid van de wet-Onkelinx uit 1993 rond de opeising van leegstaande gebouwen toe te passen. Opeisingen zouden kunnen gebruikt worden om degelijke huisvesting te creëren voor daklozen, maar ook voor opvang van vrouwen die het slachtoffer zijn van huiselijk geweld of LGBTQI+ jongeren die door hun ouders het huis uitgezet zijn, of nog voor comités van mensen-zonder-papieren zodat de gemeente niet enkel in woorden maar ook in daden gastvrij is.

    Wij eisen in Sint-Gillis 3.000 bijkomende sociale wooneenheden, als eerste stap naar 20% sociale huisvesting. Dat is het minimum om een reële neerwaartse druk te zetten op alle huurprijzen. Verdeeldheid als gevolg van tekorten beantwoorden we best door samen te strijden voor de noden van iedereen.

  • Luik: voor een netwerk van rebelse gemeenten en steden!

    Als het gaat om sociale woningen, openbare diensten, lokale jobs, hulp aan wie in moeilijkheden verkeert, kinderopvang, onderwijs, … is de vaststelling duidelijk: net als andere steden en gemeenten is Luik het slachtoffer van een neoliberale dictatuur. De wachtlijsten worden overal langer. Er wordt prioriteit gegeven aan dure prestigeprojecten. De situatie in Luik is nog erger door het verdwijnen van de traditionele industrie. De werkloosheidsgraad behoort er tot de hoogste van Wallonië.

    Pamflet van LSP in Luik

    Het economisch en sociaal weefsel werd steeds verder afgebouwd om plaats te maken voor de kapitalistische jungle. Dit gebeurde tot in de intercommunales. Het klein wereldje van gevestigde politici toonde in het openbaar zijn ware gezicht: een microkosmos gebaseerd op inhaligheid en machtshonger.

    De schandalen kwamen er na jaren waarin de bevolking gevraagd werd om de broeksriem aan te halen en te besparen onder het mom dat de kas van de gemeenschap leeg was. Als een werknemer een ‘zware fout’ maakt, kan hij afgedankt worden en zelfs zijn recht op werkloosheidsuitkering verliezen. Voor diegenen die zich op onze kap verrijkt hebben, geldt dat niet. Veel kiezers zullen in oktober van de gelegenheid gebruik maken om zich uit te spreken tegen het systeem waar de inhaligheid die zo kenmerkend is voor de grote private bedrijven nu ook het beheer van de gemeenschappelijke goederen en diensten is binnengeslopen.

    Een gedurfd programma

    Deze campagne biedt een kans om een programma te verdedigen dat duidelijk breekt met het neoliberalisme. LSP pleit voor een campagne waarbij het gemeentepersoneel benoemd wordt of toch minstens een vast contract krijgt; een onmiddellijke collectieve arbeidsduurvermindering tot 30 uur per week met bijkomende aanwervingen en zonder loonverlies; een radicaal publiek investeringsplan voor kinderopvang, sociale huisvesting, scholen, … Een programma dat de bestaande tekorten inzake sociale huisvesting ernstig aanpakt door te renoveren en te bouwen, maar ook door gebruik te maken van de bestaande wet-Onkelinx waarmee leegstaande gebouwen kunnen opgeëist worden.

    De woede onder de bevolking moet aangegrepen worden om te mobiliseren voor onze openbare diensten, voor het opleggen van een echte transparantie door de werkenden en hun organisaties op een centrale wijze te betrekken in het beheer en de controle op verschillende diensten. Wie kan er beter een einde maken aan verspilling en het wanbeheer dat uit de privé is overgenomen, dan de werkenden en hun gezinnen die zowel het personeel als de gebruikers van de diensten vormen?

    Om een dergelijk programma te realiseren, moet de terugbetaling van de historische stadsschuld in vraag gesteld worden. Terugbetaling moet geweigerd worden, tenzij op basis van bewezen behoeften. De neoliberale plundering is verantwoordelijk voor de schulden, niet de gemeenschap. Er wordt een financieel keurslijf opgelegd aan de lokale overheden, net zoals de Europese Unie dit doet aan de lidstaten. Om de belangen van de bevolking centraal te stellen, moet een lokaal bestuur breken met de begrotingsdwangbuis. Er is nood aan een rebelse stad en een front van rebelse gemeenten, waar de verkozenen loyale vertegenwoordigers zijn van de lokale bevolking. Dan wordt veel mogelijk, onder meer een campagne om de volledige financiële sector in publieke handen te brengen.

    Zou dit niet leiden tot een financiële voogdij over de stad?

    Net als elders worden ook in Luik de publieke schuld en de beperkingen rond begrotingstekorten gebruikt als excuses voor maatregelen die de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking verslechteren. Het moet echter niet zo lopen.

    Dit werd in 1982 aangetoond toen de stad Luik, net als Antwerpen, aan de rand van het bankroet stond als gevolg van een schuldencrisis. Luik ging een tijdje over tot de niet-afbetaling van de schulden. De lonen van het gemeentepersoneel werden slechts gedeeltelijk of met vertraging betaald. De stad werd door de regering verplicht om een drastisch besparingsplan door te voeren met een loonstop en een stop op promoties, afschaffing van premies en vergoedingen, de niet-vervanging van personeel dat op pensioen ging.

    In plaats van strijd te voeren om de nodige middelen af te dwingen van de regionale en nationale overheden, besloot de toenmalige meerderheid in de stad (PS en Ecolo) om het bij louter formeel protest te houden. Het ontbrak nochtans niet aan energie en strijdbaarheid. Er waren tussen april 1982 en juli 1983 tal van stakingen van het gemeentepersoneel, de brandweerlieden gingen over tot een hongerstaking en werden vervoegd door andere diensten, de belangrijkste invalswegen naar de stad werden geblokkeerd, het stadhuis werd omsingeld door vuilnis, vrouwengroepen gingen georganiseerd naar grote winkels waar ze hun inkopen deden en verklaarden dat ze niet konden of wilden betalen, …

    Jammer genoeg hadden de vakbondsleiders een bevoorrechte relatie met het gemeentebestuur waardoor ze weigerden om de strijd te verbinden met die van het Antwerps gemeentepersoneel. De crisis was pas begonnen, velen hoopten dat het van korte duur zou zijn en dat het zou volstaan om even door te zetten tot er betere dagen zouden komen. Vandaag is de situatie anders. Ook de ijzeren greep van de PS-leiding op het sociaal verzet is afgebrokkeld.

    Een politieke aardschok in Luik?

    In oktober 2017 titelden de media: ‘aardschok in Luik.’ Een peiling gaf de PTB 28,3% waarmee het de grootste partij werd in de vurige stad. PS, MR en CDH zaten tot over hun oren in de Publifin-affaire en betaalden daar een hoge prijs voor. Beeld je in wat de situatie nu zou geweest zijn indien de PTB de gelegenheid had aangegrepen om in het offensief te gaan rond een slogan zoals die van Mélenchon in 2012: “De macht grijpen.” Jammer genoeg verklaarde Raoul Hedebouw toen echter al dat het niet zijn ambitie was om burgemeester van Luik te worden.

    De kans was er nochtans om aan te tonen wat een rebelse stad kan doen als deze weigert om de schulden af te betalen en overgaat tot massale investeringen in de publieke diensten, de arbeidsduur zou verminderen, … Luik zou de voortrekker van een toekomstig netwerk van rebelse steden en gemeenten kunnen zijn om het financiële keurslijf te doorbreken. In Seraing en elders plaatsen ook recentere peilingen de PTB voor de PS, die zo een historische absolute meerderheid kan verliezen.

    Velen zien de dringendheid om een einde te maken aan de sociale afbraak en willen een fundamentele verandering. Dat is waar Thierry Bodson (regionaal secretaris van het FGTB) uitdrukking van gaf toen hij opriep tot de vorming van linkse meerderheden. De PTB kan het voortouw nemen in dat proces door zich te baseren op de actieve mobilisatie van de werkenden om zo een reëel sociaal programma op te leggen.

    We hopen dat de PTB tientallen zetels wint in de gemeenteraden, maar ook dat de PTB deze kans zal grijpen om te bouwen aan een front van sociaal verzet waarin plaats is voor al wie wil ingaan tegen het besparingsbeleid.

  • Niet nog eens zes jaar De Wever!

    Stem PVDA, sluit aan bij LSP – Voor een consequent en strijdbaar links alternatief

    De uitdaging voor de lokale verkiezingen is erg groot in Antwerpen. Het is in Antwerpen dat de basis gelegd werd voor de rechtse federale en regionale regeringen. Komt er na zes jaar een einde aan het bewind van De Wever of krijgen we nogmaals zes jaar rechts bestuur? In dat laatste geval is de kans groter dat de huidige regering na 2019 doorgaat.

    >> PDF van dit pamflet

    Zes jaar rechts beleid in Antwerpen betekent dat alle tekorten nog groter geworden zijn. Ondertussen staan 22.000 mensen op de wachtlijst voor sociale huisvesting. De poging om delen van het sociaal werk uit te besteden aan G4S mislukte, onder meer door protest ertegen. Maar ondertussen werd wel gesnoeid in het sociaal aanbod. Er werd bespaard op gemeentepersoneel. Het stadsbestuur zaaide verdeeldheid door bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten. Nog eens zes jaar van dit bewind zou rampzalig zijn voor het sociaal weefsel.

    Jammer genoeg is die kans reëel. Er was verzet tegen het stadsbestuur, maar dit bleef veelal beperkt tot geïsoleerde thema’s waarbij zowel de politieke oppositie als de vakbonden onvoldoende deden om het te veralgemenen tot een breed gedragen beweging rond offensieve eisen. Zowel rond mobiliteit als de sociale sector dienden zich nochtans kansen aan.

    Voor rechts is het Antwerps resultaat erg belangrijk, het is een test voor De Wever en zijn strategie van rechtse regeringen. Daartegenover is er nood aan een sterke en consequente linkerzijde. De PVDA is daar het best voor geplaatst en wij roepen bijgevolg op om voor PVDA te stemmen. We doen dat op basis van ons programma voor een massaal publiek investeringsplan met de bouw van 22.000 sociale wooneenheden, scholen, kinderopvang, … ; invoering van de 30-urenweek zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen bij de stad; gratis en degelijk openbaar vervoer. Een beleid dat vertrekt van de sociale noden en behoeften botst met het kapitalisme. Bouw met ons aan een sterke Linkse Socialistische Partij om de strijd te versterken en de noodzaak van radicale en echt socialistische maatschappijverandering op de agenda te zetten.

    [divider]

    Gratis en degelijk openbaar vervoer

    Ellenlange files, toename van het aantal ziektes door luchtvervuiling. Het mobiliteitsprobleem in Antwerpen is bijzonder groot. De afgelopen jaren was dit één van de meest gevoelige thema’s in de stad.

    Er waren grote campagnes voor de overkapping van de ring en meer groen, voor propere lucht in de buurt van scholen, veilige fietsinfrastructuur, … Veel mensen zijn het beu dat ze zo vaak stilstaan op de weg.

    Gerommel in de marge volstaat niet. Er moet massaal geïnvesteerd worden in collectief transport. Dat is nodig voor de mobiliteit, maar ook voor ons leefmilieu en dus onze gezondheid. In plaats van te investeren in openbaar vervoer, besparen de overheden er nu op. De problemen stapelen zich hierdoor op: tekort aan materieel en degelijke infrastructuur, duurdere tickets voor minder dienstverlening.

    Dit moet stoppen. Het personeel van zowel de NMBS als De Lijn voerde regelmatig acties de voorbije jaren. De media probeerden de reizigers daartegen op te zetten. Nochtans lopen belangen van personeel en reizigers samen: we moeten opkomen voor meer en beter openbaar vervoer. Waarom dit niet meteen gratis maken voor reizigers? Vandaag worden onze belastingen rapper uitgedeeld aan grote bedrijven dan aan een dienst als openbaar vervoer.

    Personeel en reizigers, samen sterk in de strijd voor meer en beter openbaar vervoer!

    [divider]

    Voor publiek sociaal werk

    Armoede bestrijden door massaal programma van publieke investeringen in huisvesting en diensten

    Eén op de zeven Vlamingen leeft in armoede. 28 procent van de Antwerpse kinderen tot drie jaar groeit op in armoede. Hulpverleners geven dagelijks het beste van zichzelf, maar tegen zo’n structurele ongelijkheid staan ze machteloos.

    In plaats van het sociaal werk te ondersteunen en uit te breiden, gaat het bestuur onder N-VA-leiding voor een vermarkting en uitverkoop. In de daklozenopvang werd dit voorlopig gestopt, maar tegelijk werden de voorwaarden aangepast waardoor de dienstverlening afneemt.

    Het bestuur richt zich tegen de zwaksten in de samenleving en al wie het voor hen opneemt. Er is nood aan actieve strijd voor massale investeringen in wat een publiek sociaal werk moet zijn.

    Daarnaast is er nood aan een massabeweging waarmee we meer publieke middelen afdwingen om het hoofd te bieden aan de vele sociale tekorten op vlak van huisvesting, werkgelegenheid, onderwijs, openbare diensten, … Een radicaal investeringsplan voor minstens 22.000 bijkomende sociale wooneenheden (dat is hoeveel mensen er nu op een wachtlijst staan!), bijkomende scholen en diensten, arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen voor het stedelijk personeel, … is het enige echte antwoord op armoede en de bijhorende sociale problemen.

    [divider]

    Tegen racisme, seksisme, homofobie
    Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons

    Deze zomer was er homofoob geweld rond de Antwerp Pride. Racisme is eveneens sterk aanwezig in de stad. Daar moeten we tegenin gaan.

    In een situatie van tekorten is het logisch dat veel mensen naar onder schoppen in plaats van naar boven terug te vechten. De vele tekorten worden nochtans niet door vluchtelingen of migranten veroorzaakt. Als er amper betaalbare huisvesting is, komt dit omdat de stad niet investeert in sociale huisvesting en het beleid overlaat aan de private markt waar enkel de winsten tellen en waar grote projectontwikkelaars vrij spel krijgen. De crisis is niet veroorzaakt door migranten, maar door speculanten en bankiers.

    We moeten de echte verantwoordelijken voor de sociale problemen aanpakken. Regenboogvlaggen aan gebouwen van de stad of vage oproepen tot aandacht voor strijd tegen homofobie en racisme in het onderwijs volstaan niet. We moeten samen opkomen om meer middelen af te dwingen voor huisvesting, werk, onderwijs, …

    [divider]

    Het geld halen waar het zit

    LSP denkt dat een links bestuur moet uitgaan van de noden die er in Antwerpen bestaan. Dat vereist massale investeringen.

    Vandaag zijn de publieke investeringen door gemeenten in ons land afgenomen tot 3 miljard euro per jaar (tegenover 4 miljard in 2012). Alle publieke investeringen (gemeente, regio, federaal) zijn gezakt tot 2,2% van het BBP tegenover 5,5% begin jaren 1970. Het resultaat: falende infrastructuur en toenemende tekorten.

    We moeten hiermee breken door massaal te investeren. Wie moet dat betalen? Niet de gewone werkende die steeds meer moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen. We moeten de middelen zoeken waar ze zitten: onder meer bij de havenbazen en de diamantfraudeurs in Antwerpen. We zullen de middelen voor een links bestuur niet cadeau krijgen: er zal harde strijd voor nodig zijn. Een links bestuur in Antwerpen dat breekt met de besparingslogica van deze coalitie (en de vorige!) zou een voorbeeld zijn voor andere gemeenten en kan een front van ‘rebelse gemeenten’ opzetten.

    Het kan een aanzet zijn tot een echt linkse regering die zich niet laat chanteren door de dictaten van besparen op de levensstandaard van de gewone werkenden en hun gezinnen om meer cadeaus uit te delen aan de superrijken. De 1% rijksten zijn rijker dan de armste helft van de wereldbevolking. Op hun inhaligheid staan geen grenzen.

    Als we de beschikbare rijkdom anders willen verdelen, zullen we er met de gemeenschap democratische controle op moeten krijgen. Onder het kapitalisme is elke verworvenheid immers slechts tijdelijk, de winsthonger bedreigt steeds opnieuw onze levensstandaard. Belangrijke sectoren zoals bankwezen, energie, … moeten in publieke handen komen zodat een democratische planning van de economie mogelijk wordt. Dat is onderdeel van het socialistisch alternatief op het kapitalisme dat wij verdedigen.

    [divider]

    Nood aan consequent links alternatief

    Waarom wij oproepen om PVDA te stemmen

    Antwerpen heeft nood aan een consequent links alternatief. Wij denken dat de PVDA vandaag het best geplaatst is om die linkse stem te vertolken.

    In tegenstelling tot SP.a en Groen nam de PVDA in het verleden geen deel aan coalities die een besparingsbeleid voerden. SP.a heeft nog steeds moeite om afstand te nemen van de decennia dat de partij in Antwerpen aan de macht was, waarbij het beleid van Patrick Janssens in grote lijnen werd verdergezet door de N-VA. Groen moest na de paarsgroene regering-Verhofstadt bijna van nul af aan herbeginnen. Hierdoor wordt het niet als een traditionele machtspartij gezien. Wij begrijpen de hoop om via Groen een antwoord op De Wever te bieden. Maar waar Groen deel is van het bestuur (in kartel met SP.a in Gent en met Vld in Mechelen), kwam er geen fundamentele verandering in het gevoerde beleid.

    De PVDA was de afgelopen zes jaar aanwezig waar er acties gevoerd werden. Wat ons betreft, mag de PVDA gedurfder naar buiten komen met een project dat breekt met het besparingsbeleid en alternatieven op het kapitalisme naar voren brengt. In de opbouw van inclusieve bewegingen die stappen daartoe kunnen zetten, kan de PVDA een belangrijke voortrekkersrol spelen. Ondanks meningsverschillen roepen we op om PVDA te stemmen. Een stem als die van Raoul Hedebouw in het federaal parlement maakt dat onze bekommernissen rond onder meer de pensioenen ook daar weerklinken. Dat versterkt de arbeidersbeweging.

    De linkerzijde versterken is een benadering die LSP in Antwerpen steeds heeft verdedigd. Vandaar onze eerdere deelname aan linkse eenheidsinitiatieven. In 2012 nam LSP deel aan de lijsten van Rood en eerder waren we betrokken bij het Comité Andere Politiek (CAP) dat in 2007 aan de verkiezingen deelnam. Voorheen nam LSP onder eigen naam deel. In de parlementsverkiezingen van 2014 riepen we net als nu op om PVDA te stemmen, ook al weigert die partij in te gaan op ons voorstel om met LSP-kandidaten de campagne te versterken.

    Wij denken dat consequent links sterker staat als het samenwerkt met respect voor elkaars eigenheid. Dit zal nodig zijn in de opbouw van een actieve beweging die opkomt voor de belangen van de Antwerpse bevolking en die een krachtsverhouding opbouwt tegen de neoliberale citymarketeers die onze stad in de uitverkoop zetten of tegen de 1% die onze levensstandaard naar beneden laten trekken.

    Sluit aan bij LSP

    LSP is een actieve organisatie. We mogen politiek niet aan politiekers overlaten, maar moeten onszelf organiseren. Tegenover de dagelijkse stroom van propaganda van het establishment is er nood aan tegenstemmen. Wij dragen daaraan bij. Onze betrokkenheid in acties en campagnes is gebaseerd op collectieve discussie en betrokkenheid van onderuit. We houden wekelijkse politieke discussies die open staan voor alle leden en sympathisanten.

    Leden en sympathisanten zijn bijzonder actief in tal van bewegingen op de werkvloer. Onder personeel van het openbaar vervoer, onderwijs, supermarkten, sociaal werk, … spelen leden een rol als voortrekkers. Jonge LSP’ers voeren strijd tegen racisme, seksisme, homofobie en alles wat ons verdeelt. Zo organiseerden we in maart 2017 een antiracistische betoging met 200 voornamelijk jongeren in Antwerpen. Onze antifascistische campagne Blokbuster nam ook andere initiatieven voor acties.

    Op 8 maart 2018, de internationale vrouwendag, lagen we met de socialistische feministische campagne ROSA aan de basis van een strijdbare optocht met 150 aanwezigen in Antwerpen. We zijn ook actief in verschillende migrantengroepen – zoals Tamils uit Sri Lanka of Kasjmiri uit Pakistan – waarmee we samen in actie komen, maar ook deelnemen aan vakbondsacties rond pensioenen, lonen, … Samen staan we immers sterker.

    Georganiseerd is onze impact groter. Ga met LSP in discussie rond ons programma van socialistische maatschappijverandering en de stappen die we in die richting kunnen zetten. Volg onze standpunten en analyses via ons maandblad, kom naar onze afdelingsvergaderingen en sluit je aan! Daarmee sluit je meteen aan bij een beweging die actief is op alle continenten. Zie: socialistworld.net. Het kapitalisme is internationaal, onze strijd ertegen moet dat ook zijn!

  • Dender: stemoproep van de linkse socialisten

    Sociale strijd en het stemhokje

    In tijden van relatieve sociale rust is het stemhokje niet meteen het meest gunstige terrein voor de consequente linkerzijde. Het bruuske einde van het opbouwend actieplan van de vakbonden tegen het afbraakbeleid van de regering eind 2014 blijft tot op vandaag de linkerzijde parten spelen. Het moment om de regering een beslissende slag toe te dienen, werd verspeeld. Sindsdien is veralgemeende sociale strijd op de achtergrond geraakt. Veiligheid, migratie en identiteit worden door neoliberalen centraal gesteld om de aandacht af te leiden van de ongeziene sociale afbraak van hun regeringen. De rechtse tot uiterst rechtse populisten van NV-A en Vlaams Belang spinnen daar garen bij.

    Politiek vacuüm links van sp.a en Groen

    Ondanks het gezeur over “oubollige vakbonden uit de vorige eeuw” bewees het actieplan van 2014 dat de rechterzijde wel degelijk in de verdediging gedrukt kan worden. De voorwaarde daartoe is dat de georganiseerde arbeidersbeweging in haar geheel én doordacht in beweging komt en voorts dat er een politiek alternatief bestaat. Ook daar wringt het schoentje. Al 40 jaar werkt de klassieke sociaaldemocratie mee aan de neoliberale afbraakpolitiek van besparingen en privatiseringen. Na de val van de muur werd alles wat naar socialisme rook, er uitgespuwd. Weinigen geloven nog dat zij ooit opnieuw in staat zal zijn een linkse politiek te voeren. De Groenen hebben tijdens hun machtsdeelnames evenmin kunnen overtuigen dat zij het fundamenteel anders zouden doen. Er ontstond een gigantisch vacuüm ter linkerzijde.

    In Spanje wordt dat vacuüm opgevuld door Podemos en in Frankrijk door La France Insoumise. Zowat overal in Europa zijn nieuwe linkse partijen of formaties in opmars. In de VS volstond het dat Bernie Sanders teruggreep naar een flauw afkooksel van de sociaaldemocratie zoals we die kenden tot eind jaren ’70, om het politieke tij te keren. In Groot-Brittannië deed Corbyn iets gelijkaardigs. Maar in elk van die gevallen kwam de grote doorbraak er pas in een conjunctuur van opgaande sociale strijd. Daardoor werd de aandacht van bredere groepen in de maatschappij getrokken naar concrete, reële sociale problemen en de echte verantwoordelijken, de bazen en hun politieke knechten, weg van de massamedia. Bij die massamedia worden we overspoeld door verhalen over onveiligheid, migratiegolven en identiteit. Als onze vakbondsleiders oprecht een links politiek alternatief willen, dan zal dat er niet komen door rustig af te wachten, maar door nog deze zomer de strijd tegen het ‘zomerakkoord’ ernstig te organiseren.

    In België – zowel in Wallonië, Brussel als in Vlaanderen – zien we niet meteen oude volkstribunen als Sanders of Corbyn opstaan. We zouden niet weten wie. De beste kans om op electoraal vlak de balans opnieuw naar links te buigen, lijkt de PVDA die er sinds haar vernieuwing gedeeltelijk in slaagt het politieke vacuüm ter linkerzijde op te vullen. In de steden waar de PVDA de afgelopen jaren erin slaagde een zekere werking aan de dag te leggen, zullen zij in oktober hoogstwaarschijnlijk met de verkiezingen doorbreken. Dat kan linkse voorstellen als sociale woningbouw om de huurprijzen te drukken, betaalbare publieke crèches, een openbaar plan van infrastructuurwerken en de creatie van degelijke jobs op de agenda plaatsen. Het kan ook helpen om socialisme en solidariteit als alternatief op kapitalisme en winstbejag breder ingang te doen vinden. Het kan wat rest van links in sp.a en Groen een argument opleveren om ook daar voor linksere standpunten op te komen. Dat is de reden waarom LSP zowel in de gemeenteraadsverkiezingen van 2018, als in de verkiezingen van volgend jaar, in het algemeen zal oproepen om PVDA te stemmen. We hopen en zullen er op toezien dat de PVDA begrijpt dat wat gerommel in de marge niet volstaat, maar een fundamentele omslag vereist is.

    ‘An der schönen braunen Dender’

    We moeten echter vaststellen dat een doorbraak van de PVDA in Aalst nog niet voor morgen is. De linkerzijde die zich (in meer of mindere mate) beroept op de socialistische tradities zit er al enkele jaren in het verdomhoekje. Aalst bevindt zich “an der schönen braunen Dender” (titel artikel Duits webmagazine in 2013) waar electoraal gezien de combinatie van N-VA en Vlaams Belang hoge toppen scheert, de hoogste in Vlaanderen. Het was in onze regio dat het Vlaams Belang, ondanks de neerwaartse trend elders, het best standhield.

    Is dit een reden tot pessimisme? Neen. Kan dit alleen gekeerd worden in het stemhokje? Neen. Zolang politiek hoofdzakelijk een zaak blijft van een politieke elite zal de -extreme- rechterzijde in een comfortabele positie zitten om de politieke toon aan te geven. Extreemrechts en populisten richten zich op de -soms terechte- frustraties en het ongenoegen onder de minder bewuste of strijdbare lagen van de bevolking. Uit de zéér magere opkomst voor de uitgesproken extreemrechtse “witte mars tegencriminaliteit” in Aalst bleek dit nog maar eens. Indien dit niet tegengegaan wordt door een massale, actieve mobilisatie door de linkerzijde lijkt “the sky is the limit” voor allerhande would-be keizers, burgemeesters en populisten van allerlei allooi. De actieve, consequent-linkse krachten zullen in Aalst -en erbuiten- geduldig en van beneden af opgebouwd moeten worden. Toverformules of korte binnenwegjes bestaan hiervoor niet, net zomin als vooropgestelde schema’s die je zomaar kan kopiëren zonder rekening te houden met de concrete context.

    Linkse eenheid: theorie en praktijk

    LSP stelde de vraag aan de nationale leiding van de PVDA of we hun lijsten mochten versterken met kandidaten – en dus extra campagneteams- om het resultaat voor een consequent linkse stem te maximaliseren. Het antwoord, dat 11 maanden later volgde, was negatief. Volgens ons is dit een gemiste kans om een brede dynamiek te creëren die ver buiten de onmiddellijke omgeving van PVDA, LSP en andere consequent-linkse organisaties en individuen reikt. Anderzijds bestaat er in Aalst een traditie van samenwerking in concrete actie. Denk maar aan de NOIG Verontruste Aalstenaars (2012-2014) en bijvoorbeeld de ludieke protestactie in juni tegen het bezoek van Theo Trump Francken aan onze stad.

    De strijd tegen extreemrechts: 

    het stokpaardje van de linkse socialisten

    De linkse socialisten hechten veel belang aan consequent-linkse eenheid in de strijd tegen extreemrechts en rechts populisme. Het behoort immers tot onze kerntaken sinds de oprichting van de antiracistische campagne Blokbuster in de zomer van 1991. Aangezien de jonge pioniers van toen nu vakbondsmandaten bekleden, kreeg dit ondertussen een vervolg met ‘Syndicalisten TEGEN Fascisme.’

    REGIO DENDER

    Op enkele uitzonderingen na zal de LSP niet deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Daarom roepen we op om, waar mogelijk, voor de PVDA te stemmen. Gezien de concrete situatie in Aalst doen we géén eenzijdige oproep voor de PVDA maar doen we een uitgespreide oproep in het belang van toekomstige consequent-linkse eenheid in actie in onze stad en regio.

    De linkse socialisten roepen op om in AALST te stemmen voor:

    1. Ofwel de lijst van dePVDAgetrokken door nieuwkomer Alexander van Ransbeeck
    2. Ofwel (onafhankelijke) kritische kandidaten op de open lijst van sp.a of Groen die hun sporen verdiend hebben in de georganiseerde arbeidersbeweging of samengewerkt hebben/samenwerken met de linkse socialisten zoals bijvoorbeeld in het Comité Andere Politiek, NOIG Verontruste Aalstenaars en andere eenheidsinitiatieven.

    kandidaten in Aalst op sp.a:

    Huguette Van Medegael (2): verpleegkundige, voormalig vakbondsafgevaardigde ACOD-ABVV ASZ
    Michael Bal (5): voorzitter van de heropgerichte JS

    Evelien Roelandt (8): zorgkundige en vakbondsafgevaardigde ACOD-ABVV rusthuis Mijlbeke
    Paul Van Lierde (16): vakbondsafgevaardigde ABVV VPK

    Chis Ascoop (17): vakbondsafgevaardigde ABVV VPK

    Hugo De Bodt (25): zelfstandige in de horeca

    Franky Van Boven (30): vakbondsafgevaardigde ACOD TBM

    Christine Van Mieghem (32): verpleegkundige, vakbondsafgevaardigde BBTK-ABVV ziekenhuissector

    kandidaten in Aalst op Groen:

    Jan Van Derschueren (23) : ambtenaar Vlaams Milieu Maatschappij

    Dirk Verfaillie (33) : verpleegkundige Woonzorgcentrum en voormalig straathoekwerker

    PS: Men mag voor meerdere kandidaten stemmen op dezelfde lijst

    In ERPE-MERE roepen we nét zoals 6 jaar geleden op voor Anja Vanrobaeys (lijsttrekker van sp.a-groen) en zoon Robben Ghijselen (JS Aalst) Anja staat ook op de sp.a-lijst voor de provincie.

    In HERZELE roepen we op om te stemmen voor de lijst LEEF! met op kop dweize en ambetante mensj  Filip De Bodt 

    In DENDERMONDE roepen we op om te stemmen voor de onafhankelijke kandidaat op de sp.a-groen lijst Kris Vander Stappen, uitbater Irish Pub.

  • Gent, op maat van het grote geld of van de bewoners

    Actie voor meer en goedkoper openbaar vervoer op 23 september 2017. Foto: Jean-Marie Versyp

    De mooiste stad van het land met de sympathiekste bewoners, doch een beetje koppig en rebels. De politiekers zullen over elkaars voeten struikelen om met lovende woorden te spreken over onze stad en haar bewoners.

    Pamflet ‘Nieuwe Vooruit’ (verspreid op 20.000 exemplaren in Gent) – hier vind je de pdf van dit pamflet

    Dat neemt niet weg dat de stad in een zware crisis verkeert. De politiek van ons stadsbestuur werd er één met een peperduur sociaal prijskaartje. De woningprijzen waren al torenhoog en zijn de voorbije zes jaar volledig op hol geslagen. Veel jonge gezinnen zijn verplicht om de stad te verlaten wanneer ze een betaalbare woning willen kopen of huren. Diegenen die in de stad blijven, steken zich diep in de schulden en spenderen een aanzienlijk aandeel van hun inkomen aan de huur of afbetaling. Voor alleenstaanden, met één van die laagste pensioenen in Europa, een gemiddeld loon of een vervangingsuitkering betekent het doffe ellende.

    Is de stad er socialer en leefbaarder op geworden?

    Het stadsbestuur beloofde van Gent de meest kindvriendelijke stad van Vlaanderen te maken. Zes jaar later is er nog steeds 22% kinderarmoede.

    Ze beloofde een ecostad op mensenmaat te creëren. Het stadscentrum werd autoluw gemaakt maar ondertussen stikken de woonwijken verder in het fijn stof. Een echt ambitieus mobiliteitsplan had geïnvesteerd in beter, meer en goedkoper openbaar vervoer.

    In de armste wijken is er nog steeds een groot tekort aan kinderopvangplaatsen en basisscholen. Kwaliteitsvol wonen is voor velen onbetaalbaar geworden.

    [divider]

    Stem PVDA voor een consequent linkse stem in de gemeenteraad

    Bart Vandersteene, woordvoerder LSP Gent en lijsttrekker van de ROOD! Lijst in 2012:

    “De beloofde trendbreuk in het beleid bleef uit. Er zijn vandaag netto minder sociale woningen dan zes jaar geleden. 1300 sociale woningen staan leeg, wachtend op renovatie. De vele nieuwe woonprojecten zijn exclusief voor de hogere inkomens, zo kunnen de private ontwikkelaars het meest winst rapen.

    “We hebben politieke vertegenwoordigers nodig die durven in te gaan tegen de neoliberale logica die door alle klassieke partijen wordt omarmd. De PVDA is best geplaatst om deze handschoen op te nemen. Daarom boden we als LSP Gent aan om met eigen kandidaten op een PVDA-lijst de best mogelijke score voor een linkse oppositie in Gent te proberen bekomen.

    “De PVDA weigerde ons voorstel om de brede en diverse linkerzijde te verenigen op één lijst. Het is een gemiste kans. Zo’n verkiezingscampagne had de krachten kunnen bundelen. Het had niet enkel extra verkozenen opgeleverd maar ook de basis kunnen leggen voor een sterke tegenbeweging van onderuit. Wij hebben voor deze verkiezingen besloten geen eigen lijst in te dienen en roepen op te stemmen op de PVDA-lijst.

    “De Gentse LSP leden en afdelingen lagen de voorbije zes jaar regelmatig aan de basis van belangrijke initiatieven. We voerden vorig jaar een opvallende campagne voor meer en goedkoper openbaar vervoer. Zo gaven we discussie over het mobiliteitsplan een noodzakelijke andere invalshoek. Sinds twee jaar gaat op internationale vrouwendag telkens een succesvolle Mars tegen Seksisme door in Gent. Campagne ROSA, een

    initiatief van LSP, liet al meermaals van zich horen in de strijd tegen seksisme, homo –en transfobie. Wanneer werkenden hun belangen verdedigen en actie ondernemen kunnen ze op de steun van LSP rekenen, zoals recent bij IVAGO. In 2014 organiseerden we de belangrijke scholierenprotesten tegen de verhoging van het inschrijvingsgelden in het hoger onderwijs.

    “Wil je voor en na 14 oktober op een strijdbare manier de tegenbeweging in Gent uitbouwen en daarbij een consequent anti-kapitalistisch en socialistisch standpunt verdedigen, sluit dan aan bij LSP.”

    [divider]

    Voor een stad die actief de strijd aangaat tegen seksisme en discriminatie!

    Maak seksisme bespreekbaar, ook op jouw school!

    Uit een recent onderzoek bleek dat 41% van de LGBT+leerlingen zich onveilig voelen vanwege hun seksuele oriëntatie. 27% voelde zich onveilig vanwege hun genderexpressie.

    Volgens een Sensoa-Enquête uit 2011 zou 1 op de 3 leerlingen te maken krijgen met seksuele intimidatie op school. Ook in Gent was er het recente voorval van brutaal geweld tegen een homokoppel in de publieke ruimte.

    Campagne ROSA start in september een campagne met een concrete oproep aan schooldirecties en de Gentse schepen van onderwijs. We eisen concrete actie om de strijd tegen seksisme en discriminatie te kunnen voeren.

    Scholen zijn de plaats bij uitstek waar tegengewicht kan worden geboden tegen een samenleving doordrongen van concurrentie, individualisme en discriminatie.

    Gratis producten voor vrouwelijke hygiëne

    In Schotland is een proefproject met gratis maandverband en tampons een groot succes geworden en wordt deze maatregel veralgemeend. De kostprijs voor hygiënische producten kan voor jonge vrouwen een probleem vormen. Een jonge vrouw in armoede heeft dikwijls geen toegang tot hygiënische producten. Daardoor verlaten ze dikwijls het huis niet, gaan niet naar school. Het gratis aanbieden van maandverband en tampons via de scholen is daarom geen luxe. Het vervult een basisbehoefte voor de gezondheid en ook de ontwikkeling van vrouwelijke studentes.

    Degelijke seksuele opvoeding en gratis anticonceptie

    In 2014 legde de Stad Gent een regenboogverklaring af. Deze omvat acties, onder andere om seksuele diversiteit bespreekbaar te maken op school. Wij willen dat deze woorden ook in de praktijk worden omgezet.

    Het organiseren van niet-hetero-normatieve seksuele voorlichting waar niet enkel ingegaan wordt op biologische aspecten kan een eerste stap zijn. We willen dat seksisme, holebi- en transfobie actief wordt bestreden door deze bespreekbaar te maken. Hiervoor kan een partnerschap met Sensoa, Vlaams Expertisecentrum voor Seksuele gezondheid, worden aangegaan. Via deze weg kan ook de begeleiding worden voorzien om voorbehoedsmiddelen gratis te kunnen aanbieden.

    De kostprijs voor anticonceptie is een reële drempel voor veilige seks. Via scholen zouden (vrouwen)condooms of andere middelen voor veilige seks gratis kunnen worden aangeboden. Dit is de beste garantie tegen ongewenste zwangerschappen of seksueel overdraagbare ziektes.

    Wij eisen daarom:

    • Gratis maandverbanden en tampons in iedere WC
    • Degelijke lessen seksuele voorlichting die niet alleen gericht zijn op heteroseksualiteit, die verder gaan dan biologie, waarin wordt ingegaan op seksisme, wederzijdse toestemming, het verschil tussen gender en geslacht ,…
    • Gratis verspreiding van (vrouwen)condooms via de school
    • Te kunnen dragen wat wij willen zonder daarbij lastig gevallen te worden!
    • 8 maart internationale vrouwendag, een schooldag in het teken van de strijd tegen seksisme!

    ACTIE: op maandag 24 september overhandigen we een petitie aan de Gentse schepen van onderwijs met de eisen van Campagne ROSA. Kom samen met scholieren uit verschillende Gentse scholen om 18u naar het Gentse stadhuis

     

    Mai, verantwoordelijke ROSA-scholieren: “Scholen spelen een cruciale rol in het bespreekbaar maken van seksuele diversiteit maar daarvoor moeten ze ook de middelen krijgen en niet geconfronteerd worden met besparingen zoals vandaag. Overvolle klassen en overwerkte leerkrachten beperken de intensieve en individuele begeleiding die nodig is om ruimte te geven aan jongeren om over deze onderwerpen te praten.”

     

    Campagne ROSA stelt voor: “Wij willen een stad die actief de strijd aangaat tegen seksisme.”

    Woensdag 10 oktober om 19u30 in Dienstencentrum Ledeberg, Ledebergplein 30

    Campagne ROSA zal tijdens deze verkiezingscampagne, maar ook nadien, actie voeren rond deze eisen. Wil jij je ook actief inzetten in een strijdbare feministische beweging? Kom naar deze info-avond.

    [divider]

    Voor 1.000 extra plaatsen in de kinderopvang

    Gent wil graag een jonge, dynamische en bruisende stad zijn. Maar ze slaagt er niet in voldoende kinderopvang te organiseren voor haar inwoners.

    Er kwamen de voorbije jaren extra plaatsen bij, maar de tekorten blijven schrijnend. Per 100 kinderen van 0-2 jaar zijn er in Ledeberg slechts 16 plaatsen in de inkomensgerelateerde opvang. In Oud-Gentbrugge zijn er dat 13 en in de Dampoortwijk 17.

    Wij eisen van het stadsbestuur een noodplan om 1.000 extra plaatsen te voorzien in de stedelijke crèches.

    Ook op het vlak van basisscholen is er werk aan de winkel wanneer we elk kind een school in de eigen buurt willen kunnen aanbieden.

    Het is wellicht geen toeval dat het vooral in de armere buurten is dat er zich een schrijnend tekort voordoet.

    Stop kinderarmoede!

    Geef elk kind een gratis, warme en gezonde schoolmaaltijd. Dat is pas een prestigeproject!

    Er heerst schrijnende armoede in Gent. Deze wordt pijnlijk duidelijk in de Gentse scholen wanneer kinderen met een schamele brooddoos naar school komen. Het stadsbestuur kan elk kind een gratis gezonde maaltijd garanderen. Dit zou een enorm wapen zijn tegen de impact van kinderarmoede op de gezondheid van deze kinderen en hun toekomstige kansen in deze samenleving. De schoolmaaltijden zijn recent een pak duurder geworden. In de lagere school betaalt je vandaag 4,10 euro, een stijging met 1 euro of 33%. In ruil is 20% van de componenten van de maaltijd van bio-afkomst. Voor kleuters steeg de prijs van 2,85 naar 3,25 euro.

    Er zijn sociale correcties maar toch blijft de maandelijkse schoolfactuur, zelfs voor kleuters een serieuze hap uit een gezinsbudget. We maakten zelf de berekening. Met sociale correcties betaalt een alleenstaande moeder die voltijds werkt aan het minimumloon nog steeds 110 euro voor de maaltijden en de nodige buitenschoolse opvang. Zonder sociale correcties loopt dit op tot 150 euro.

     

    Liesje, coördinator ROSA Gent: “Onderzoek toont aan dat kinderen uit dagverblijven beter voorbereid zijn op het latere schoolleven en met een voorsprong aan hun onderwijstraject beginnen. Gelijke onderwijskansen beginnen dus met kinderopvang. We eisen gratis onderwijs en dus ook gratis kinderopvang voor iedereen. Mensen met kinderen mogen niet financieel gestraft worden omdat ze hun gezin combineren met een job. De financiering moet gebeuren via een rechtvaardige fiscaliteit.”

    [divider]

    We willen r-e-s-p-e-c-t. Ivago in publieke handen!

    In augustus was het opnieuw prijs. Voor de zoveelste keer liep de emmer over bij het IVAGO personeel. Een compleet gebrek aan respect vanuit de directie dwong hen het werk neer te leggen.

    Zoals drie jaar geleden was er opnieuw een brede steun vanuit de publieke opinie. Veel mensen accepteren niet dat in deze samenleving werkenden die een cruciale rol vervullen, zoals het ophalen en verwerken van het huishoudelijk afval, behandeld worden als vuil. Terwijl anderen, bankiers, speculanten, rijken, die onze samenleving in een crisis stortten permanent beloond worden.

    Het stadsbestuur is al jaren op de hoogte van deze onaanvaardbare situatie. Dit is het logische gevolg wanneer een publieke dienst geleid wordt als een privé bedrijf. De privé-partner binnen IVAGO wil een jaarlijks rendement en bepaalt de bedrijfscultuur. De enige manier om hiermee komaf te maken is door IVAGO terug volledig in publieke handen te nemen.

    LSP eist:

    • afvalophaling moet opnieuw in publieke handen komen, in een dienst onder democratische controle en beheer van de werknemers en gebruikers;
    • het herinvoeren van de goedkope vuilniszakken. Wanneer geen dividenden meer moeten worden uitgekeerd aan private aandeelhouders is dit perfect mogelijk;
    • een vuilniskorf op elke hoek van de straat. Zo organiseren we onze leefomgeving op een manier dat afval snel een geschikte bestemming kan vinden;
    • een gratis en vlot toegankelijk containerpark in elke wijk waar snel en degelijk kan worden gesorteerd, ook door mensen die niet goed te been zijn of niet over een auto beschikken;
    • een cultuur van afvalpreventie installeren zodat de hoeveelheid afval drastisch kan verminderen. Zo’n politiek kan slechts effectief zijn wanneer de gemeenschap controle uitoefent over de productie en daarin het winstprincipe inruilt voor duurzaamheid.

    [divider]

    Voor een massaal programma van publieke investeringen in Gent

    De stad als plaats waar we leven, werken en ons ontspannen, is volledig in handen gevallen van vastgoedbaronnen, speculanten, ‘creatieve’ en kapitaalkrachtige ondernemers, steenrijke projectontwikkelaars en marketingbureaus. Zij worden dan ook op hun wenken bediend. Vandaar ook het groeiend aantal schandalen over achterkamerdeals, corruptie en beïnvloeding van beslissingen voor bevriende ondernemers.

    Ook in Gent is de neoliberale citymarketing en stadsvernieuwing de rode draad in de ontwikkeling van onze stad. De stad wordt steeds meer geboetseerd op maat van privé-ontwikkelaars en investeerders. Het is hun winstzucht, niet de noden van de Gentenaars, die het beleid bepaalt en ervoor zorgt dat een groeiend deel van de Gentse bevolking zich deze stad niet meer kan veroorloven. Willen we een halt toeroepen aan de stijgende woningprijzen dan moeten we een andere weg inslaan. We hebben nood aan een publiek gefinancierd project van woningbouw, met betaalbare, kwaliteitsvolle publieke woningen, verspreid doorheen de stad.

    Enkel wanneer de overheid haar aandeel op de woningmarkt drastisch uitbreidt kan ze zelf de normen zetten wat betreft kwaliteit en prijs. Per 100 huishoudens zijn er in Gent 12 sociale woningen. Een verdubbeling op korte termijn, of 14.000 extra woningen, is nodig om te voldoen aan de sociale woningnood – er zijn 10.000 wachtenden. Tegelijkertijd zou dit een neerwaartse druk zetten op de woningprijzen en zo Gent opnieuw betaalbaar maken voor iedereen.

    Voor een leefbare en betaalbare stad zullen we moeten strijden

    Steden en gemeenten staan in voor 40% van de publieke investeringen. Het gaat om scholen en crèches, buurten zorgcentra, weg- en fietsinfrastructuur, jeugdbeleid, culturele centra, armoedebeleid … Kortom allemaal basisvoorzieningen in ons dagelijks leven. Maar het geld is op. Het werd uitgedeeld in cadeaus aan grote bedrijven en aan de rijken. Er wordt bespaard op personeel en diensten. Investeringen blijven uit, bestaande diensten worden duurder en er kwamen allerhande taksen en belastingen voor de gewone bevolking.

    Er is door de hogere overheden een financieel keurslijf opgetrokken voor de lokale besturen. Het doet denken aan de EU die de lidstaten zo in de pas dwingt. Wanneer een lokaal bestuur de belangen van de bevolking centraal wil stellen kan het niet anders dan de opgelegde regels breken.

    Er is nood aan een rebelse stad of een front van rebelse gemeenten, waar verkozenen als vertegenwoordigers van zo’n rebelse beweging optreden. Zo’n rebelse beweging heeft een alternatief politiek project nodig waarbij de belangen van de meerderheid centraal staan. Daarvoor zijn massale publieke investeringen nodig.

    Een actieve mobilisatie van de Gentse bevolking is nodig om druk te zetten op de Vlaamse en federale overheden om de nodige middelen te voorzien voor het vervullen van alle stedelijke bevoegdheden.

    Daarnaast moet de stad alle mogelijke instrumenten benutten om het geld te halen daar waar het zit, bij de 0,1% superrijken. Een samenleving op mensenmaat kan enkel worden gerealiseerd wanneer de geproduceerde welvaart wordt ingezet ten dienste van de gemeenschap.

  • Campagne van Consequent Links in Keerbergen draait op volle toeren

    Christophe De Branbanter

    In juni waren we uitgenodigd op een debat van UNIZO rond 3 thema’s (leefbaarheid van de kern, mobiliteit en financiën). Het is typisch dat partijen in de aanloop naar verkiezingen allerhande beloften doen, maar de cruciale vraag waar wij steeds de aandacht op vestigden, blijft vanwaar de financiële middelen moeten komen om die projecten te bekostigen.

    door Christophe De Brabanter, lijsttrekker Consequent Links

    De traditionele partijen proberen keuzes te maken tussen verschillende noodzakelijke investeringen en rekenen de kosten door aan de bevolking. Wij argumenteerden dat de grootste bedrijven momenteel zo goed als geen belastingen betalen waardoor de budgetten op alle niveaus steeds verder onder druk komen te staan. Dat is de oorzaak dat er een besparingsbeleid wordt gevoerd, de schuld ligt niet bij “de vergrijzing” of “de vluchtelingen” ofzo. We merkten dat Consequent Links met een duidelijk programma en maatschappelijke visie om te investeren in een sociaal beleid goed scoorde op het debat.

    Deze zomer verdeelden we onze 12de lokale nieuwsbrief met een oplage van 5000 – uitzonderlijk 8 pagina’s in plaats van 4. Ook hier merken we dat een pamflet met een duidelijke maatschappelijke analyse goed wordt ontvangen door mensen die lezen en erover nadenken. Natuurlijk is wat we schrijven geen wereldvreemde filosofie, we halen zeer concrete maatschappelijke problemen aan die grotendeels veroorzaakt zijn door het neoliberaal afbraakbeleid waar we de afgelopen jaren allemaal onder geleden hebben.

    Verder voeren we ook sociale campagnes zoals tegen het wegsturen van “de winkelkarrenman” van de Delhaize te Keerbergen. De “winkelkarrenman” was een arm persoon die op de parking de klanten hielp en ook de winkelkarren op een gemakkelijke plaats zette voor hen (vandaar zijn bijnaam). De mensen konden hem vrijwillig een muntje toestoppen. Maar dit paste niet in het profiel van de vernieuwde supermarkt met een nieuwe directeur die hem wegjaagde en een bewakingsagent inhuurde met een hond, vooral voor het geval dat de “winkelkarrenman” toch zou terugkomen. Het zit in het DNA van consequente linksen om op te komen voor de rechten van de zwakkeren in de samenleving die zich alleen moeilijk kunnen weren in een vijandige kapitalistische samenleving.

    Na het succes van onze socialistische spaghettidag op 1 mei volgde eind augustus de jaarlijkse BBQ van LSP Keerbergen. In september komt een nieuwe verkiezingsnieuwsbrief uit. De lijst Consequent Links telt momenteel negen kandidaten, waarvan 3 LSP-leden. De oproep voor een consequente linkse eenheidslijst in Keerbergen deden we al twee jaar geleden. Vanuit SP.a en Groen is zelfs het gesprek niet aangegaan. Deze partijen willen links niet echt versterken, maar zijn vooral uit op postjes door mee te doen met het neoliberaal beleid. Laat je dus niet vangen als kiezer!

    BBQ in Keerbergen eind augustus

     

    Affiche voor de campagne. Klik voor een grotere versie

     

  • Sint-Gillis. Programma van Gauches Communes: samen strijden om financieel keurslijf te doorbreken

    Gauches Communes is een eenheidslijst in Sint-Gillis van werkenden, syndicalisten, jongeren, gepensioneerden, sociaal huurders, feministen, pacifisten, antiracisten en verschillende linkse krachten die zich verzetten tegen het besparingsbeleid en bereid zijn om te bouwen aan een breed politiek verlengstuk. Het initiatief wordt ondersteund door de Linkse Socialistische Partij (LSP-PSL), de Humanistische Partij (HP-PH) en de campagne ROSA. De tekst hieronder gaat in op het programma van de lijst. Op reprenonsnoscommunes.be vind je een meer uitgewerkte versie van verschillende punten (in het Frans).

    Gauches Communes: na jaren van verwaarlozing is er nood aan een radicaal plan van publieke investeringen

    Zes jaar geleden, bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012, was Gauches Communes de enige die opkwam voor een radicaal plan van publieke investeringen. Het besparingsbeleid met een transfer van publieke middelen naar de winsten van de grote bedrijven, heeft ertoe geleid dat de publieke investeringen op 25 jaar tijd gehalveerd zijn. Om het niveau van de jaren 1970 te halen, zou ongeveer 15 tot 20 miljard euro per jaar moeten geïnvesteerd worden. De Brusselse tunnels, de waterleidingen van Vivaqua waarvan lekken zorgen voor zinkgaten in de wegen, insijpelend vocht in musea en andere publieke gebouwen, … De gevolgen zijn voor iedereen zichtbaar.

    De rechterzijde grijpt dit aan om voor meer privatiseringen te pleiten. Dat zou rampzalig zijn. De privatisering van de waterdistributie in Londen is rampzalig voor de ondergrond en de waterleidingen. De privé slokt wel de winsten op, maar herstelt de lekken niet. De ramp met de brug in Genua toont tot wat een gebrek aan onderhoud kan leiden, zeker als dit aan de privé wordt overgelaten. De privatisering heeft ertoe geleid dat de investeringen in Italiaanse wegen zijn afgenomen van ongeveer 14 miljard euro in 2007 tot 5 miljard in 2015. De Morandi-brug was de 12de Italiaanse brug die instortte sinds 2004. Gelukkig was er bij ons nog geen dergelijke ramp, maar met het huidige beleid is dat slechts een kwestie van tijd.

    De publieke investeringen door gemeenten (scholen, kinderopvang, zorgcentra, wegen, fietsinfrastructuur, culturele centra, …) zijn goed voor een derde van de publieke investeringen in België. Er was een afname van 4 miljard euro in 2012 tot 3 miljard euro in 2017, dat is dus bijna een kwart minder! Om het besparingsbeleid te verankeren, moeten de gemeenten hun gewone begroting maar ook hun investeringen voorleggen aan de regionale overheden. Dat gebeurt op dezelfde wijze als de nationale staten het moeten doen bij de Europese Commissie. Het Brusselse Gewest plaatst gemeenten die geen drastische besparingsmaatregelen nemen onder voogdij, het treedt daarbij op zoals de schuldeisers het in het Griekenland deden.

    In 2012 hebben de we kiezers hiervoor gewaarschuwd. De middelen van de gemeenten stonden sterk onder druk door het failliet van Dexia en de Gemeenteholding, waarbij alle speculatieve investeringen verloren gingen. De meerderheid PS-SP.a-MR in Sint-Gillis is daarop de speculanten te hulp geschoten.

    Dit fiasco maakt dat de gemeente 2,5 miljoen euro per jaar verliest. De afgelopen zes jaar heeft de meerderheid van PS-SP.a-MR de schulden van de banken afgewenteld op de kap van de bevolking. De regering-Michel wil nu Belfius opnieuw privatiseren door het goedkoop te verkopen. De nationalisatie van de volledige bankensector onder controle van de gemeenschap zou toelaten dat ons spaargeld niet gebruikt wordt voor speculatie, maar kan dienen voor de financiering van de noodzakelijke publieke investeringen.

    Het programma van Gauches Communes vertrekt niet van een logica van vrijwillig opgelegde beperkingen inzake middelen. We vertrekken integendeel van de behoeften en noden van de bevolking en zoeken vervolgens een manier om daar de nodige middelen voor te vinden. De belangen van de bevolking centraal stellen, betekent dat een lokaal bestuur moet breken met het financiële keurslijf. Daartoe is er nood aan een front van rebelse gemeenten waar de verkozenen handelen als vertegenwoordigers van een verzetsbeweging.

    1. Betaalbaar wonen in goede huisvesting

    Met slechts 4,3% van de huisvesting die sociaal is, doet Sint-Gillis het erg slecht. Om een neerwaartse druk te zetten op de huurprijzen op de private markt moet 15 tot 20% van de huisvesting sociaal zijn. De meerderheid van PS-SP.a-MR zorgt via de regie der gebouwen voor publieke huisvesting door samen te werken met de privé: subsidies aan de privé om beter begoede lagen aan te trekken in armere wijken waar de bevolking verdreven wordt. Sociale huisvesting wordt op een zijspoor gezet, terwijl de meerderheid van de bevolking in de gemeente voldoet aan de voorwaarden om toegang te hebben tot sociale huisvesting. Het beleid van tekort aan betaalbaar wonen speelt in de kaart van immobiliënspeculanten. De huurprijzen nemen immers toe en worden voor steeds meer mensen onbetaalbaar.

    Voor 3.000 nieuwe sociale wooneenheden in publieke handen. Het moet gaan om kwaliteitsvolle huisvesting die ecologisch geïsoleerd is. Nieuwe wooneenheden kunnen er onder meer komen door leegstaande bureaus en gebouwen op te eisen en ombouwen tot wooneenheden.

    2. Gratis onderwijs en degelijke schoolinfrastructuur

    Wachtlijsten voor kleuterscholen en lager onderwijs ondanks de vele statistieken over bevolkingsgroei? Deze tekorten zijn het resultaat van een beleid van verwaarlozing en gebrek aan middelen gedurende decennia. De meerderheid in Sint-Gillis heeft slechts één nieuwe school geopend terwijl er vier nodig zijn. Voor het overige werd de bestaande infrastructuur wat opgelapt of aangevuld met containers of overvolle klassen. Dit is nefast voor de kwaliteit van het onderwijs, zowel voor leerlingen als personeel. Gratis onderwijs betekent ook bijkomende middelen voor schooluitstappen en voor het schrappen van kosten.

    Voor de bouw van vier nieuwe gemeentelijke scholen en degelijke infrastructuur, meer personeel en kleinere klassen.

    3. Elk kind moet plaats hebben in gemeentelijke kinderopvang

    Er is een inspanning gedaan inzake plaatsen in de stedelijke kinderopvang. Maar de tekorten blijven structureel met slechts plaats voor één op de vier kinderen. Ouders mogen niet afhankelijk zijn van dure opvangplaatsen in de private sector. Ze moeten ook niet gedwongen worden om ervoor te kiezen dat een van de twee ouders deeltijds gaat werken of zich tijdelijk helemaal terugtrekt van de arbeidsmarkt. Het zijn in de meeste gevallen vrouwen die zich opofferen, wat hun financiële onafhankelijkheid bedreigt. Voor alleenstaande moeders is kinderopvang essentieel om te kunnen werken.

    Voor 30 nieuwe publieke crèches en verschillende gemeentelijke diensten om de dubbele dagtaak van vrouwen af te bouwen.

    4. Gezonde en gratis maaltijden in de kantines

    De armoede en ondervoeding van kinderen zette het feministische gemeentebestuur van Barcelona ertoe aan om de middelen voor de schoolkantines te verdrievoudigen. De gemeente Sint-Gillis daarentegen komt niet tussen terwijl 43% van de kinderen in armoede leeft. De kantines worden aan de privé uitbesteed waarbij Sodexo is binnengehaald, een bedrijf dat bekend staat voor winsthonger, niet voor gezonde maaltijden. De prijs voor een maaltijd en soep is 3,20 euro in het lager onderwijs. Een gezonde en gratis warme maaltijd voor elk kind zou een enorme impact hebben op de gezondheid van kinderen.

    Voor een publieke gemeentelijke keuken die degelijke en gratis maaltijden voorziet voor alle kinderen in de scholen en de kinderopvang.

    5. Degelijke jobs en kwaliteitsvolle openbare diensten

    De werkloosheidsgraad in Sint-Gillis bedraagt 23% en dan zijn er door de jacht op de werklozen nog heel wat uit de officiële cijfers verjaagd. De meerderheid in Sint-Gillis stelt enkel artikel 60s voor: tijdelijke jobs aan lage lonen onder toezicht van het OCMW. Deze precaire jobs vervangen echte jobs in bijvoorbeeld de dienst netheid. Op het einde van een contract in het kader van artikel 60 worden de personeelsleden gewoon vervangen door een nieuwe lading artikel 60’ers. Ze vallen terug zonder job. In de strijd tegen werkloosheid is er nood aan stabiele jobs met een minimumloon van 14 euro per uur. Om de kwaliteit van de diensten te verdedigen moet het volledige personeel benoemd worden.

    Voor de creatie van 850 lokale jobs door een 30-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, en door de omzetting van contracten op basis van artikel 60 in echte jobs.

    6. Een gastvrije en solidaire gemeente

    Tegenover het racistische beleid van de rechtse regering, met N-VA op kop, mag de notie van ‘gastvrijheid’ niet bij holle woorden blijven. Naast een reeks noodmaatregelen rond het gebrek aan opvangplaatsen voor vluchtelingen, zijn de toegang tot huisvesting, eerstelijnszorg en gratis onderwijs essentieel om onze gemeente gastvrij te maken. De meerderheid van PS-SP.a-MR verjaagt de daklozen in plaats van een oplossing rond huisvesting aan te bieden, waarbij het recht op inbeslagname kan uitgeoefend worden bij de 476 eigenaars die hun gebouwen leeg laten staan.

    Voor de opeising van leegstaande woningen voor daklozen. Voor gratis opvang in vluchthuizen van vrouwen die slachtoffer van geweld zijn, LGBTQ+ jongeren die thuis buitengezet zijn. De gemeente kan ook een gebouw ter beschikking stellen voor comités van mensen-zonder-papieren.

    7. Een gemeente die voor vrede en internationale solidariteit staat

    Sint-Gillis heeft het platform ‘Gemeenten voor vrede’ ondertekend, een oproep voor een volledige afbouw van kernwapens. Maar de PS, SP.a en MR namen op verschillende andere machtsniveaus deel aan de wapenwedloop. De militaire avonturen hebben de terroristische dreiging overal vergroot. Er is geen veiligheid mogelijk in een wereld vol ongelijkheid en bijhorend geweld. We willen een gemeente die echt opkomt voor vrede: opkomen voor de terugtrekking van de kernwapens uit ons land, verzet tegen de aankoop van nieuwe dure gevechtsvliegtuigen, verdedigen van een uitstap uit de NAVO en voor het invoeren van een fiscaal gewetensbezwaar. Onze gemeente kan internationale solidariteit organiseren met het Palestijnse volk in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever, de Koerdische bevolking in Afrin of nog het Mapuche-volk. De gemeente kan opkomen voor vrede en geweldloosheid.

    Tegen haat en terreur: solidariteit. Ontmantel de kernwapens en weiger de aankoop van nieuwe gevechtsvliegtuigen!

    8. Publieke intercommunales onder beheer van de gemeenschap

    De liberalisering van elektriciteit heeft geleid tot het verlies van de jaarlijkse dividenden voor de gemeenten. Er werd bovendien beslist om de inkomsten uit SIBELGA (distributie) te vergroten om zo de tekorten als gevolg van de privatisering op te vangen. Elke inwoner van Sint-Gillis betaalt nu gemiddeld 110 euro per jaar aan verborgen belastingen.  PS-SP.a-MR willen nu Brutélé privatiseren. Bij Vivaqua bestaat het netwerk van waterleidingen nog uit gietijzer dat meer dan een eeuw oud is. Er is onvoldoende in geïnvesteerd waardoor er al verschillende lekken en zinkgaten in de wegen waren. Ondertussen hebben de politici zich geconcentreerd op een systeem van persoonlijke verrijking op de kap van gebruikers en personeel van openbare diensten.

    Stop de belastingverhogingen op de distributie van elektriciteit, gas en water. Hernationalisatie van de geprivatiseerde bedrijven

    9. De factuur van de speculatie bij Dexia is niet voor ons

    De traditionele partijen hebben geld van de gemeenschap gebruikt om de schulden van de speculatie door de banken te betalen. Toen de financiële crisis al bezig was, verhoogde de gemeente Sint-Gillis zijn deelname aan Dexia met 4 miljoen euro. Al het geld is weg. Nog erger: in deze legislatuur heeft de gemeente elk jaar 500.000 euro afbetaald voor een lening die werd aangegaan voor de reddingsoperatie in 2008. Die lening werd aangegaan bij Dexia… De gemeente verloor dus 2,5 miljoen euro per jaar door dit fiasco. Nu willen de gevestigde partijen Belfius opnieuw privatiseren, althans het deel dat opnieuw winstgevend is. De schulden van de speculanten worden afgewenteld op de kap van de gemeenschap, de winsten zijn voor de privé. Het is niet aan ons om de factuur van de speculanten van Dexia te betalen.

    Voor de nationalisatie van de banken om een einde te maken aan speculatie. Publieke bankensector om publieke investeringen te financieren, goedkope leningen aan de bevolking aan te bieden en ons spaargeld veilig te beheren.

    10. Van formele democratie naar echte democratie

    De bevolking verkiest een klein aantal vertegenwoordigers die vervolgens hun kiezers verraden door zich bezig te houden met belangen die los staan van het gekregen mandaat. De gevestigde partijen zijn herleid tot koepels van leidingen die geen voeling hebben met de noden van de bevolking. Wij stellen voor om wijkraden in te voeren, comités op de werkplaatsen in de gemeentelijke diensten, tussenkomsten op de gemeenteraad gemakkelijker maken voor georganiseerde burgers, invoering van een bindend referendum, fora voor discussie, …

    De inwoners moeten de mogelijkheid krijgen om op gelijk welk ogenblik verkozenen af te zetten als ze hun engagementen en verkiezingsbeloften niet nakomen.

    11. Een front van rebelse gemeenten voor meer publieke middelen

    Een dergelijk programma zal onvermijdelijk botsen op het financiële keurslijf waarin de gemeenten gehouden worden door de regionale en federale overheden. Het voorbeeld van het gemeentebestuur in Liverpool in de jaren 1980 toont echter dat het mogelijk is om over te gaan tot een uitgebreid programma van publieke investeringen. Om een dergelijk programma te realiseren, organiseerde de stad Liverpool een front van verzet met een twintigtal lokale besturen die zich tegen Thatcher verzetten. Daarmee werd een krachtsverhouding opgebouwd. Liverpool kreeg niet alleen aanzienlijk meer middelen, ook de 21 andere gemeenten die aan het front deelnamen kregen meer middelen. Een gelijkaardig scenario in België zou de acties van de werkenden tegen de Thatcheriaanse regering van Charles Michel enorm versterken.

    12. Voor een verandering van samenleving

    Een onbetaalbaar programma? We verwerpen dit dictaat van het neoliberale denken. We moeten de schulden en de cadeaus aan de grote bedrijven aan de kant schuiven en de rekening aan de rijken presenteren. Dat kan door belastingen te heffen op de grote fortuinen en de winsten. We hebben nood aan begrotingen die vertrekken van de noden van de volledige bevolking en niet van een besparingslogica. Nooit voorheen was er zoveel rijkdom en waren er zoveel technische en wetenschappelijke mogelijkheden. We moeten uit het keurslijf van de markteconomie stappen, dat keurslijf komt slechts enkele superrijken ten goede. Laten we de macht nemen om de samenleving te veranderen en een echte democratie, sociale rechtvaardigheid, respect en vrede te vestigen.

    Plaats de sleutelsectoren van de economie onder democratisch beheer van de gemeenschap, voor een economie gericht op de behoeften van de meerderheid van de bevolking en niet de winsten van een kleine minderheid.

    [divider]

    Waarom voor Gauches Communes kiezen in Sint-Gillis?

    Gauches Communes is een kleine lijst met weinig middelen, maar een grote actiebereidheid. Onze jarenlange aanwezigheid op de markten, diverse acties en in de brievenbussen heeft als voordeel dat het politieke debat zich niet beperkt tot het gemeentehuis, de gevestigde media en de debatten onder specialisten. Met onze pamfletten en tussenkomsten hebben we de afgelopen zes jaar gewezen op de tekorten in de gemeenten. Hierdoor voelde de meerderheid zich verplicht om te antwoorden en zelf een bilan van de afgelopen zes jaar te verspreiden in alle brievenbussen. De meerderheid gaat er prat op inspanningen geleverd te hebben. Zo wordt gezegd dat er 700 plaatsen bijkwamen in de scholen, 100 sociale wooneenheden en extra crèches. Wij denken dat zonder de stelselmatige druk van Gauches Communes zelfs die beperkte inspanningen er niet zouden geweest zijn. Maar de tekorten in onze gemeente zijn veel groter: er is nood aan 4 bijkomende scholen, 30 crèches, 850 degelijke jobs en 3.000 sociale wooneenheden. Enkel dan kunnen we iedereen een degelijke toekomst garanderen. Er is nood aan een radicaal plan van publieke investeringen. De PS kan niet zeggen dat ze daar niet sterk genoeg voor stond: deze partij beschikt al jaren over een absolute meerderheid. Er had al lang een sociaal beleid kunnen ingezet worden, maar de PS gaf er de voorkeur aan om ondanks een absolute meerderheid toch een coalitie te sluiten met de liberalen. Dat is een rookgordijn om geen links beleid te moeten voeren. De PS moet zich geen illusies maken: als de partij genoeg verbrand is en de rechterzijde ertoe in staat is, dan zullen de neoliberale vrienden niet aarzelen om de sociaaldemocratie aan de kant te schuiven en over te gaan tot een nog rechtser beleid, net zoals de regering-Michel dit op federaal vlak doet nadat de vroegere partner Di Rupo opzij gezet werd.

    Gelukkig is er voor het eerst sinds decennia een partij links van de PS, de PTB, die het goed doet in de peilingen. Gauches Communes is daar enthousiast over en heeft trouwens aan de PTB gevraagd om zich open te stellen voor een grotere eenheid met kandidaten van Gauches Communes op zijn lijsten. Jammer genoeg heeft de PTB dit geweigerd. We begrijpen nu waarom dit zo was: het programma van de PTB in Sint-Gillis beperkt zich in de centrale eisen tot gratis schoolkits, de renovatie van 100 leegstaande sociale woningen en de nachtopening van private parkings voor wijkbewoners. Dat is te beperkt, het stemt niet overeen met wat nodig is om aan de behoeften van de bevolking te voldoen. Links moet de ambitie hebben om een beleid te voeren dat fundamenteel anders is en niet om zich te beperken tot gerommel in de marge.

    Een verkozene van Gauches Communes kan het verschil ter linkerzijde maken in Sint-Gillis. Zo’n verkozene zou deze positie gebruiken om samen met de linkse verkozenen die dat wensen initiatieven te nemen om de sociale mobilisaties te versterken en de krachtsverhouding te veranderen in het voordeel van de werkenden en hun gezinnen. Zo kan het financieel en wettelijk keurslijf dat besparingen in de gemeenten oplegt gebroken worden.

    Verkozenen van Gauches Communes?

    In tegenstelling tot de politiekers verbinden de kandidaten van Gauches Communes er zich toe om:

    • Actief verzet tegen het onrechtvaardige beleid te ontwikkelen en niet deel te nemen aan een besparingscoalitie.
    • Te leven aan een gemiddeld inkomen van een werkende en zich niet te verrijken met allerhande betaalde mandaten. De rest van het inkomen wordt volledig besteed aan de uitbouw en ondersteuning van verzet tegen asociale aanvallen.
    • De collectieve en democratische beslissingen van militanten en sympathisanten te vertegenwoordigen.

    Steun ons!

    Alle giften zijn welkom op het rekeningnummer BE32 5230 8045 4202 op naam van “Solidarité Démocratie” (mededeling: kiesfonds 2018).

    Onze lijst in Sint-Gillis:

    1. Anja Deschoemacker, 48 jaar, kok
    2. Nicolas Menoux, 35 jaar, geluidstechnicus
    3. Fresia Fernandez, 33 jaar, actrice
    4. Mario Fonseca Vidal, 57 jaar, arbeider
    5. Marisa Cabal, 33 jaar, danseres
    6. Karim Brikci Nigassi, 35 jaar, brancardier en delegee ACOD LRB
    7. Esmeralda Catinus, 60 jaar, vormingsmedewerker rond alfabetisering
    8. Ludwig Zielinski, 34 jaar, arbeider
    9. Eveline Vernest, 30 jaar, bediende
    10. Evangelos Kalergiadis, 44 jaar, zelfstandige
    11. Boris Malarme, 39 jaar, bediende
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping