Your cart is currently empty!
Tag: gemeenteraadsverkiezingen 2018
-
Gemeenteraadsverkiezingen: onze stemoproep om de sociale afbraak te stoppen
Om de sociale afbraak te stoppen:
- Stem PVDA in heel het land, Gauches Communes in Sint-Gillis en Consequent Links in Keerbergen.
- En sluit aan bij LSP
Pensioenbetoging in mei. Foto: Liesbeth Velen zullen zich herkennen in de anarchistische slogan: ‘indien verkiezingen iets konden veranderen, had men ze al lang afgeschaft.’ Dat komt omdat die slogan een grond van waarheid bevat. In aanloop naar de gemeenteraads- en provinciale verkiezingen van 14 oktober zullen we overstelpt worden met publiciteit. Steeds dezelfde hypocriete politici zullen op TV en radio eindeloos debatteren om uiteindelijk allemaal min of meer hetzelfde te verkondigen. Hun dilemma? Beloftes doen die ze toch niet zullen nakomen zodra het patronaat hen ter orde roept of zich integendeel in de markt zetten als rechtuit om diezelfde patroongezinde politiek te voeren?
Edito door Eric Byl
De geschreven pers zal bol staan van interviews en analyses. Daarbij komt nog de ongelijke strijd om reclamepanelen, folders, affiches aan ramen en in tuinen en heel af en toe, om de schijn van onpartijdigheid toch een beetje te behouden, de zeldzame officiële aanplakborden, tenminste waar die nog niet afgeschaft zijn. Zoveel praat om niets van de fundamentele tekorten op te lossen zal het aantal blanco en ongeldige stemmen en die voor oprechte en geveinsde anti-establishment kandidaten doen pieken.
Maar tegelijk zal de aandacht voor politiek toenemen. Het biedt LSP en haar sympathisanten de kans in debat te treden met familie, vrienden, collega’s en nog totaal onbekenden. We zullen voorstellen om de harteloze budgettaire wurggreep waarin de federale en regionale overheden steden en gemeenten klemmen, te breken en een massaal plan van publieke investeringen in sociale woningbouw, infrastructuur, kinderopvang, onderwijs en degelijke jobs door te voeren. Een echt links gemeentebestuur zou weigeren om de schulden af te betalen en samen met andere linkse gemeentebesturen een front van verzet vormen om terug te eisen wat de hogere overheden de voorbije jaren gestolen hebben. Dat zal uniek zijn. Alle gemeentebesturen, van welke samenstelling ook, aanvaarden vandaag de budgettaire wurggreep. Ze trachten hun inkomen te herstellen via citymarketing om private investeerders aan te trekken. Hun woningpolitiek is gericht op het aantrekken van beter begoede middenlagen en het verdrijven van armere bewoners. De enigen die daarbij winnen zijn de grote promotoren.
De gemeenteraadsverkiezingen zullen ook een test zijn voor de regionale, federale en Europese verkiezingen van 26 mei 2019. De regeringspartijen, vooral de N-VA, zullen een goed resultaat aangrijpen om nog agressiever de sociale afbraak op te leggen. Op hun verlanglijstje: beperking van de werkloosheid in de tijd, individuele loononderhandelingen in plaats van collectieve, inperking van het stakingsrecht en naar verluidt ook doorlichting van de stakerskassen en rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden, het afnemen van de werkloosheidsuiteringen van de vakbonden en de ziekte-uitkeringen van de mutualiteiten.
We beweren niet dat PS, SP.a, Groen en Ecolo het zo bont zouden maken. Maar tot nog toe moeten we vaststellen dat ze geen antwoord hebben op rechts. Hun oppositie gaat vooral over vorm en ritme, nooit over inhoud. Hun zwakte is de sterkte van Michel, die telkens verwijst naar regeringen met ‘socialisten’ om het afbraakbeleid te vergoelijken. Zolang dit het enige alternatief is, zullen verkiezingen inderdaad geen fundamentele verandering opleveren, maar slechts leiden tot frustratie tot groot jolijt van allerhande populisten.
Net als elders zien we nu echter ook in België een nieuwe linkse formatie, de PVDA, die de wind in de zeilen krijgt. LSP heeft belangrijke meningsverschillen met de PVDA en de PVDA neemt een neerbuigende houding aan ten aanzien van LSP. Onze vraag hoe we konden bijdragen aan hun campagne bleef 11 maand onbeantwoord vooraleer we op een droge afwijzing stootten. Toch is de aanwezigheid van PVDA-verkozenen in de Kamer van Volksvertegenwoordigers nu al van onschatbare waarde. Het zorgt ervoor dat de standpunten van de arbeidersbeweging, voor het eerst sedert lang, af en toe aan bod komen, vooral in Wallonië en Brussel. Die stem versterken en ook in Vlaanderen laten weerklinken is dé uitdaging voor de komende verkiezingen.
Net daarom is de stemoproep van LSP voor de gemeenteraadsverkiezingen er vooral één voor de PVDA. We denken trouwens dat de vakbondsleidingen een grove fout begaan door zich uitsluitend en te nauw te verbinden met PS en SP.a voor het ABVV of erger nog, CD&V voor het ACV. Die partijen zijn mee verantwoordelijk voor de sociale afbraak en hebben alle geloofwaardigheid verloren. Hun kiesresultaten bewijzen dat de politieke ordewoorden van de vakbondsleiders achterhaald zijn. De basis weigert te volgen en een verandering van politieke strategie is vereist. Een open stemoproep inclusief PVDA, is het minste dat de vakbondsleiders moeten doen.
We hopen dat de PVDA tientallen gemeenteraadsleden wint, maar ook dat de PVDA beseft dat rommelen in de marge niet zal volstaan. Haar deelname met Groen en SP.a in het districtsbestuur van Borgerhout was ronduit teleurstellend. Haar grote verwezenlijking zijn de ‘pleinpatrons’: jongeren aangesteld om aan conflictbeheersing te doen en de leefbaarheid van het district te bevorderen. Geen slecht initiatief, maar in plaats van die jongeren op te leiden en aan te werven als betaalde werkkracht werd gekozen voor vrijwilligerswerk in een sector die daar door gebrek aan middelen steeds meer moet op terug vallen.
In Keerbergen, waar de PVDA niet opkomt, namen we zelf het initiatief voor een consequent linkse lijst. In Sint-Gillis beschikt LSP over een reële inplanting, maar onze vraag aan de PVDA voor kandidaten op haar lijst werd er ook geweigerd. Samen met de kleine radicaal linkse Parti Humaniste, vormen we er de kern van Gauches Communes, bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen goed voor 3,6%. Gauches Communes verdedigt een gedetailleerde versie van bovenstaand programma. Het zal de PVDA niet hinderen om een of meerdere verkozenen te behalen, maar een goed resultaat voor Gauches Communes zal de druk op de PVDA om niet te rommelen in de marge opdrijven. Elders in Vlaanderen, Wallonië en Brussel waar noch LSP, noch PVDA opkomt, roepen we op om voor linkse arbeiderskandidaten op de lijsten van PS, SP.a, Groen of Ecolo te stemmen, als die er zijn.
-
Gauches Communes in Sint-Gillis eist radicaal publiek investeringsplan voor gratis en degelijk onderwijs
Plaatsgebrek, overbevolkte klassen, containerklassen, … Gauches Communes eist dat er vier gemeentescholen bijkomen!
De bevolking groeit aan en dus was de toename van het aantal schoollopende kinderen voorspelbaar. Het plaatstekort in het onderwijs moest onvermijdelijk aan de oppervlakte komen. Er werd echter niets ondernomen om daar ernstig op te antwoorden. We kregen integendeel dertig jaar van onderfinanciering, besparingen op alle machtsniveaus en een bijhorende achteruitgang van het onderwijs: jobs verdwenen, de infrastructuur wordt slechter, er zijn onvoldoende plaatsen, …Door Nicolas Menoux
Stop met gerommel in de marge, voor degelijke schoolinfrastructuur!
Het gemeentebestuur van Sint-Gillis moest kunstgrepen uithalen om dringend enkele bijkomende plaatsen in de scholen te creëren. Zo werden containers geplaatst in de school Ulenspiegel. Deze vormen twee “modulaire klassen” op het voetbalterrein van de speelplaats. Hetzelfde bij de school Quatre Saisons voor een klas van 25 kleuters.
Burgemeester Charles Picqué (PS) verklaarde hierover: “Er is een enorme uitdaging en we moeten keuzes maken: ofwel is er geen plaats in de scholen en dat is een enorme ramp, ofwel werken we in de best mogelijke omstandigheden, zelfs met modulair materiaal en prefab. Gezien de dringendheid en de ernst hadden we geen keuze.”
Het bestuur loopt duidelijk achter op de noden, ook al zijn dezelfde politici al decennialang aan de macht en was de groei van het aantal schoolgaande kinderen hen al langer bekend. Sint-Gillis is samen met Schaarbeek en Sint-Joost al langer één van de drie gemeenten waar het grootste aantal kinderen naar een school in een andere gemeente moet trekken.
Wij legden in 2012 al uit dat er tegen 2015 minstens duizend plaatsen moesten bijkomen. Het gemeentebestuur nam dat cijfer ook op en stelde dat er tegen 2016 duizend plaatsen zouden bijkomen. Het werden er uiteindelijk slechts 700 in de volledige legislatuur waarbij slechts één nieuwe school werd geopend. Dit volstaat niet. Meer dan de helft van de 700 bijkomende plaatsen zijn gebaseerd op een uitbreiding van het aanbod in de bestaande scholen met onder meer containers, prefab en overvolle klassen. Dit is gerommel in de marge.
Op deze manier wordt slechts achter de tekorten aangelopen waarbij de kwaliteit van het onderwijs afneemt en de leerkrachten minder tijd aan elke jongere kunnen besteden.
Voor 1000 bijkomende plaatsen is er nood aan bijkomende infrastructuur door nieuwe schoolgebouwen te openen. Elke kind moet plaats hebben in een school in eigen buurt. Zonder investeringen in nieuwe schoolinfrastructuur zal dit niet mogelijk zijn, of het moet ten koste gaan van de onderwijsvoorwaarden. Er zijn tien basisscholen in Sint-Gillis waarvan zes gemeentelijke scholen. Wij pleiten voor een radicaal publiek investeringsplan om vier nieuwe gemeentescholen op te richten voor zowel kleuteronderwijs als lagere school. Deze vier nieuwe scholen zijn ook nodig om het te hoge aantal kinderen per klas aan te pakken en terug te brengen tot maximaal 15 per klas.
Meer publieke middelen voor onderwijs
Er moeten ook meer middelen komen voor buitenschoolse activiteiten (zwemmen, uitstappen, …). Steeds meer scholen moeten uitstappen schrappen omdat de kost volledig door de ouders moet gedragen worden terwijl sommigen dat niet kunnen betalen. Dit komt vooral door het transport dat vaak duurder is dan de rest van de uitstap.
Schoolmaaltijden zijn uitbesteed aan private bedrijven zoals Sodexo. Dit bedrijf staat niet bekend voor gezonde en degelijke maaltijden, maar wel voor zijn winsthonger. Gauches Communes eist het einde van de uitbesteding van de schoolmaaltijden. De centrale keuken voor de maaltijden in de kinderopvang moet uitgebreid worden tot de gemeentelijke scholen zodat een gratis en degelijke maaltijd aan elk kind wordt aangeboden.
Het personeel kan gemotiveerd worden door betere arbeidsvoorwaarden, kleinere klassen die meer persoonlijke begeleiding van de leerlingen mogelijk maakt en voldoende omkadering voor degelijk onderwijs. Het statuut van de leerkrachten moet verbeterd worden en het is nodig om al het personeel in de gemeentelijke scholen te benoemen.
We moeten opkomen voor de nodige middelen en ons niet laten beperken door de financiële keurslijven. Een gemeente die in verzet gaat tegen de besparingen en voor een radicaal plan van publieke investeringen kan een katalysator zijn om ook andere gemeenten mee te trekken in een bredere beweging. We moeten daarbij ook strijden voor meer publieke middelen voor het volledige onderwijs. Deze middelen terug optrekken tot 7% van het BBP zou een goede eerste stap zijn.
Dit alles moet onderdeel zijn van een groot plan van publieke investeringen onder de controle en het democratisch beheer van de gemeenschap. Het kan gefinancierd worden door de nationalisatie van de bankensector, de weigering om de overheidsschuld terug te betalen aan de grote speculanten en door de sleutelsectoren van de economie in publieke handen te brengen.
-
Links bestuur in Barcelona haalt overwinning rond huisvesting. Hoe de dwangbuis van besparingen doorbreken?
De burgemeester van Barcelona, Ada Colau Na de crisis van 2008 werd de Spaanse staat overspoeld door een golf van strijd. Er waren de indignado’s, algemene stakingen en tal van sociale bewegingen. Dit leidde tot de opkomst van Podemos en linkse eenheidslijsten (van Podemos, Verenigd Links en vertegenwoordigers van sociale bewegingen). Ada Colau werd de eerste vrouwelijke burgemeester van Barcelona en bovendien de eerste die uit de sociale bewegingen kwam. Ze was lijsttrekker van Barcelona En Comú (Barcelona Samen). Voordien was ze woordvoerder van het platform tegen uithuiszettingen (PAH). De lokale verkiezingsoverwinningen van linkse eenheidslijsten in 2015, onder meer in Barcelona en Madrid, vormden een belangrijke stap vooruit in het verzet tegen de besparingen.
Artikel door Marisa Cabal Cabeza, kandidaat voor Gauches Communes in Sint-Gillis
Feministisch bestuur
Het stadsbestuur nam deel aan de historische staking en betogingen voor vrouwenrechten op 8 maart. Colau legde uit dat geweld en seksistische discriminatie niet kunnen herleid worden tot slechte opvoeding en onderwijs, maar dat het gaat om structurele problemen in dit systeem, de instellingen en de economie. Ze voegde eraan toe dat de staking duidelijk maakte dat er onderdrukten zijn maar ook geprivilegieerden die voordeel halen uit seksisme. De campagne ROSA is het daarmee eens: we moeten het verband leggen tussen seksisme, besparingen en kapitalistische uitbuiting.
Het bestuur verdriedubbelde de middelen voor sociale hulp in de schoolkantines, er kwamen sociale tarieven voor publieke kinderopvang en vanaf volgend schooljaar komen er drie crèches bij met 217 plaatsen. Het geeft aan wat een links bestuur kan doen om de dubbele dagtaak van vrouwen aan te pakken. Met Gauches Communes in Sint-Gillis eisen we 30 nieuwe crèches om het nijpend plaatsgebrek aan te pakken. We eisen ook dat de gemeente gratis maaltijden op school voorziet. De bijkomende plaatsen in Barcelona zijn positief, maar dit volstaat niet. Momenteel vindt 43% van de gezinnen geen plaats in de publieke kinderopvang.
Overwinning rond sociale huisvesting
De huurprijzen in Barcelona bereiken recordhoogtes. Elke dag worden gemiddeld 10 mensen uit hun huis gezet. Blackstone, een aasgierenfonds op de vastgoedmarkt, is een van de belangrijkste verantwoordelijken hiervoor. In 2013 verkocht het stadsbestuur van Madrid meer dan 1.800 sociale woningen aan Blackstone, dat hierdoor de grootste huizeneigenaar van het land werd. Een jaar later verkocht de Catalaanse bank Caixa Catalunya, die eerder met 12 miljard euro publieke middelen gered werd, maar liefst 40.000 toxische hypotheken (waarvan terugbetaling erg onzeker is) aan Blackstone. De bank ontdeed zich van toxische activa terwijl Blackstone de huizen inpikt van wie de hypotheek niet meer kan betalen.
Op 14 juni pleegde een 43-jarige man zelfmoord toen zijn gezin met uitzetting bedreigd werd omdat het de huur aan Blackstone niet kon betalen. Het leidde tot betogingen onder de slogan: “Dit zijn geen zelfmoorden, maar moorden.” Onder druk van het protest keurde het stadsbestuur op 17 juni een nieuwe maatregel goed: bouwpromotoren moeten 30% van nieuwe huisvesting en renovaties voorbehouden voor sociale huurprijzen. Dat is een belangrijke overwinning die aantoont hoe stappen vooruit kunnen gezet worden: door een krachtsverhouding op straat uit te bouwen.
Regels opleggen aan de private sector is mogelijk, maar het doet geen afbreuk aan de noodzaak om sociale huisvesting drastisch uit te breiden. Op twee jaar tijd zorgde het bestuur van Barcelona voor 750 nieuwe sociale wooneenheden en er werden leningen aangegaan voor nog eens 2.000. Dat is nooit gezien in Barcelona. Maar het blijft onvoldoende: slechts 1,5% van de huisvesting in Barcelona is sociaal. Wij zijn het eens met het Platform tegen Uithuiszettingen (PAH): dit moet naar 20% van de huisvesting om een reële druk te zetten op de private huurmarkt. Met Gauches Communes in Sint-Gillis pleiten we voor 3.000 nieuwe sociale wooneenheden. In een stad als Barcelona zijn er 120.000 nodig!
De strijd om water
De waterdistributie in Barcelona is in handen van Agbar, een dochter van het Franse Suez. Een basisbehoefte als water moet in publieke handen zijn. Ada Colau stelde de gemeenteraad voor om na te gaan hoe een publieke en democratische waterdistributie kan georganiseerd worden. Dit project zit echter vast: alle waterbedrijven houden het tegen, ook al is tot 70% van de bevolking voor.
Wijkbewoners, vakbonden en milieuorganisaties hebben rond de waterdistributie een platform opgezet. De mobilisatie is echter nog niet van dezelfde omvang als rond huisvesting waardoor de druk niet volstond om tot een meerderheid in de gemeenteraad te komen.
Voor een front van rebelse steden
Er zijn linkse besturen in Madrid, Cadix, Zaragossa, La Coruna, … Deze verkozen posities kunnen gebruikt worden om een front van rebelse gemeenten uit te bouwen. Kinderopvang, huisvesting, … zijn overal een groot probleem. Door samen te gaan voor begrotingen die vertrekken van wat nodig is en daar een actieve mobilisatie van de bevolking aan te koppelen, is het mogelijk om de strijd voor meer publieke middelen aan te gaan en zo werk te maken van een sociaal beleid dat vandaag verhinderd wordt door het financiële keurslijf dat aan de gemeenten wordt opgelegd.
-
Liverpool 1983-87: “We vertaalden socialisme in de taal van jobs, woningen en diensten”
Steunbetoging voor het linkse bestuur dat een beleid voerde op basis van de noden, niet de budgettaire beperkingen Liverpool werd tussen 1983 en 1987 bestuurd door Labour met een linkse leiding. In 1983 stemde 47% voor Labour, in 1987 was dat al 57%. Dit voorbeeld toont wat mogelijk is als het gevecht voor de belangen van de werkende klasse echt wordt aangegaan. Ook toen werden lokale besturen door hogere overheden op droog zaad gezet met zware besparingen en privatiseringen als gevolg. Het was neoliberalisme voor die term werd uitgevonden.
Artikel door Bart Vandersteene uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Liverpool was anders. Het beleid, programma en de tactieken in de loop van de strijd werden in grote mate bepaald door de sterke positie van Militant in het stadsbestuur en meer algemeen in Labour. Militant was de voorloper van de Socialist Party, onze zusterpartij. Het bestuur weigerde om de besparingen die de regering eiste door te voeren. De verkozenen hielden zich aan hun verkiezingsbeloften.
De 2.000 afdankingen bij het gemeentepersoneel onder het vorige liberale bestuur werden ingetrokken. Er werd een ambitieus plan opgesteld om 5.000 sociale woningen op vier jaar te bouwen. Er werden in Liverpool in die periode meer sociale woningen gebouwd dan in alle andere gemeenten van het land samen. Er kwamen zes nieuwe crèches, vijf sportcentra en 17 nieuwe basisscholen. Dit leverde 12.000 jobs in de bouwsector op, wat erg welkom was in de strijd tegen de hoge werkloosheid (25% onder mannen). De huurprijzen werden vijf jaar bevroren. Het minimumloon van gemeentepersoneel werd opgetrokken, wat voor 4.000 werkenden opslag betekende. De arbeidsduur werd van 39 op 35 uur teruggebracht, zonder loonverlies.
De besparingen van Thatcher hadden de stad sinds 1979 maar liefst 34 miljoen pond gekost. De nationale leiding van Labour voerde in woorden oppositie, maar deed niets in de praktijk. Het bestuur in Liverpool deed dit wel. Het leidde tot een hysterische campagne tegen het stadsbestuur, er werd zelfs gedreigd om het leger te sturen. Maar het bestuur genoot de steun van de werkende klasse in Liverpool. Die liet zich niet afschrikken door de intimidatiecampagne waarbij de verkozenen als extremisten werden afgeschilderd. Een inwoner schreef in een lezersbrief: “Ik weet niet wie die Leon Trotski was, maar te oordelen aan het aantal huizen dat gebouwd wordt in Liverpool moet het wel een bouwvakker geweest zijn.”
De strijd werd niet beperkt tot de raadszaal, maar werd gevoerd op straat, in de werkplaatsen en in de wijken. Enkel door de werkende klasse te mobiliseren, kon Thatcher tot toegevingen gedwongen worden. Op 29 maart 1984, de dag dat de begroting gestemd werd, was er een stedelijke 24-urenstaking. Het was één van de grootste algemene stakingen ooit op stedelijk niveau. Er was een betoging met 50.000 mensen om het stadsbestuur te steunen. Op 9 juni gaf Thatcher toe: er werd 16 miljoen extra vrijgemaakt voor Liverpool.
Op democratische basis kon Thatcher het stadsbestuur niet verslaan. Labour haalde met elke verkiezing meer stemmen bij een hogere opkomst. Uiteindelijk werden de 47 gemeenteraadsleden van Labour afgezet met een gerechtelijke procedure in het Hogerhuis, een onverkozen feodaal orgaan. Dit was enkel mogelijk door de steun van de nationale Labour-leiding aan Thatcher. Labour werd ontbonden in Liverpool en slechts onder zware nationale controle heropgericht. De gemeenteraadsleden werden uit de partij gezet en kregen van het Hogerhuis een boete van meer dan een half miljoen pond opgelegd. Hun misdaad? Opkomen voor jobs en diensten.
De acties tegen Militant vormden het begin van een politieke contrarevolutie in Labour die leidde tot New Labour onder Blair. De 47 gemeenteraadsleden laten een indrukwekkend en inspirerend voorbeeld na van hoe massastrijd zelfs een gehaaide Iron Lady als Thatcher tot toegevingen dwong.
-
Sint-Gillis. Burgemeester Picqué maakt de balans op – een antwoord van Gauches Communes
Enkele weken terug kreeg iedere inwoner van Sint-Gillis “De balans 2012-2018” in de bus, waarin het gemeentebestuur zijn beleid verdedigt. Gauches Communes reageert.door Anja Deschoemacker, lijsttrekker Gauches Communes voor de gemeenteraadsverkiezingen in Sint-Gillis
Stop gerommel in de marge! Kwalitatief onderwijs en kinderopvang voor ieder kind!
De folder begint met een persoonlijke inschatting door burgemeester Picqué. In het eerste concrete element dat hij naar voor brengt, beweert hij dat “elke Sint-Gillenaar zijn hele schooltraject in Sint-Gillis kan afleggen.” Dit is sterk betwijfelbaar.
In het hoofdstuk “Onderwijs en het jonge kind” staat: “Het plaatsgebrek in de basisscholen was de grote uitdaging aan het begin van deze legislatuur.” Wat Picqué niet zegt, is dat de “dringende maatregelen” nodig waren omwille van de decennialange verwaarlozing en onderfinanciering van het schoolaanbod in de gemeente. Zo verwaarloosd dat ze de stijging van het aantal kinderen niet zag aankomen….
Er kwamen 700 extra plaatsen bij in het basisonderwijs, maar slechts één nieuwe school. De rest van de plaatsen kwam er bij door het aanbod in bestaande scholen uit te breiden, onder meer met containers, prefab en propvolle klassen. Dit maakt elk pedagogisch project aartsmoeilijk. Om ieder kind niet gewoon “een plaats” aan te bieden, maar ook een degelijke schoolinfrastructuur met kleinere klassen, duurzame gebouwen en voldoende open ruimte om te kunnen bewegen, eist Gauches Communes de creatie van vier nieuwe gemeentelijke basisscholen.
Bovendien vermeldt de brochure niets over de kwaliteit. Nochtans is er een duidelijk tekort aan administratief en technisch personeel en zijn de schoolmaaltijden en het schoonmaken van de scholen uitbesteed aan privébedrijven.
Zo worden de schoolmaaltijden verzorgd door Sodexo, dat niet meteen bekend staat voor het leveren van gezonde lekkere maaltijden, wel voor zijn winstbejag. Bovendien kost die maaltijd in het basisonderwijs 3,20 euro. In tegenstelling tot andere Brusselse gemeenten, komt Sint-Gillis hierin niet tussen. Het ontbreken van een gezond aanbod en de hoge prijs dwingen heel wat moeders om zelf elke dag een warme maaltijd te voorzien. Voeding is een basisbehoefte en we streven naar de voorziening van gratis schoolmaaltijden.
Gauches Communes eist het einde aan de uitbesteding van de maaltijden in scholen en rusthuizen. We eisen de uitbreiding van de centrale keuken voor het bereiden van maaltijden voor de crèches om ook te leveren aan de gemeentelijke scholen, rusthuizen en aan het gemeentelijk personeel.
In de kinderopvang heeft de gemeente 200 nieuwe plaatsen gecreëerd. Een zeer noodzakelijke inhaaloperatie, maar met deze nieuwe plaatsen is er in de gemeentelijke kinderopvang nog steeds slechts plaats voor één kind op vier.
Gauches Communes eist “een plaats voor ieder kind,” zodat ouders niet afhankelijk zijn van dure privé-opvang of gedwongen zijn de keuze te maken welke partner zich deeltijds of tijdelijk terugtrekt uit de arbeidsmarkt, wat de economische zelfstandigheid van vrouwen bedreigt. Voor alleenstaande moeders maakt kinderopvang het verschil tussen kunnen werken of niet.
Werklozen hebben geen “inschakeling” nodig, maar echte jobs!
Hierna vermeldt Picqué de ondersteuning van de allerzwaksten. “Elk jaar ondersteunen de gemeente en het OCMW personen, met de hoop (…) hen uit de kansarmoede te halen, door hen bijvoorbeeld te helpen uit de schuldenspiraal te komen, een opleidingstraject of eerste baan (via het artikel 60-systeem) aan te bieden.”
Je moet echter in de brochure niet zoeken naar maatregelen die reële jobs creëren, die werkzekerheid bieden en een loon dat voldoende is om van te leven zodat mensen echt uit de (kans)armoede kunnen ontsnappen: ze zijn onbestaand. Geen woord over jobcreatie in de lokale openbare diensten, wel een stukje dat “solidariteit” heet en spreekt over sociale promotie, sociale inschakeling, beroepsopleidingen en artikel 60. In dat stukje worden ook de inspanningen van de gemeente vermeld inzake betaalbare huisvesting.
De enige jobcreatie die wordt vermeld, is het aantal mensen in het artikel 60 statuut, een tijdelijke tewerkstelling gesubsidieerd door het OCMW. Maar een artikel 60 laat niet toe om aan armoede of onzekerheid te ontsnappen. Meestal leidt artikel 60 enkel tot een hernieuwd recht op werkloosheidsuitkeringen.
Bovendien is de hypocrisie absoluut. Onder het mom van het helpen van mensen om aan het miserabele leefloon te ontsnappen, gebruikt de gemeente hen schaamteloos als goedkope arbeidskrachten. De samenstelling van de dienst die instaat voor de openbare netheid (straatvegers) ziet er als volgt uit: 22 statutairen (de enigen met een relatieve jobzekerheid en degelijke pensioenen), 33 contractuelen en 44 artikel 60’ers. Na hun periode in het artikel 60 statuut wordt hun plaats ingenomen door nieuwe artikel 60’s.
Gauches Communes eist reële jobcreatie gebaseerd op enerzijds een massaal programma van openbare investeringen in scholen, crèches, sociale huisvesting en anderzijds de 30-urenweek voor al het lokaal openbaar personeel, zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. De gemeente zou geen belangrijke aanbieder van precaire statuten mogen zijn – we eisen de benoeming van de contractuele werknemers en de omzetting van de artikel 60’s die ingezet worden in de openbare diensten in statutaire tewerkstelling. Voor de artikel 60’s bij lokale vzw’s eisen we de omzetting van hun statuut in contracten van onbepaalde duur met verhoging van de gemeentelijke subsidies.
Gemeente laat privé-woningmarkt vrij spel!
In het stuk over huisvesting stopt het gemeentebestuur – en Picqué zelf – zich weg achter excuses om de povere resultaten inzake betaalbare huisvesting te rechtvaardigen. “Ook de Regie voor Grondbeleid volgt deze zelfde dynamiek van begeleiding en ondersteuning door bijna 1000 gezinnen aan een kwaliteitsvolle en betaalbare woning te helpen. We doen er dan ook alles aan het aantal sociale woningen uit te breiden, rekening houdend met de budgettaire beperkingen en met een gemeente waar de grondreserves bijna onbestaande zijn.”
In realiteit heeft Picqué al lang geleden de keuze gemaakt voor publieke huisvesting (waarbij de huurprijs bepaald wordt door de marktprijs en niet door het inkomen van de huurder) in plaats van sociale huisvesting. (zie het dossier over huisvesting in onze juni-editie). Slechts 4,3% van de woningen in Sint-Gillis zijn sociale huisvesting (en daarvan staat nog eens 9,7% leeg wegens nood aan renovatie) terwijl bijna de helft van de inwoners in aanmerking komt voor sociale huisvesting.
De ontbrekende grondreserves zijn slechts een excuus. De gemeente kan via de wet-Onkelinx leegstaande gebouwen opeisen en er sociale woningen vestigen, maar ze houdt het op sancties voor leegstand.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de inspanningen van het gemeentebestuur niet leiden tot dalende, maar integendeel tot verder stijgende huurprijzen op de privé-markt, vooral in het segment van de goedkoopste woningen. Gauches Communes eist de creatie van 3.000 sociale woningen als een eerste stap op relatief korte termijn om te komen tot 20% sociale huisvesting. Dat is een minimum om een neergaande druk te creëren van de prijzen op de privé-markt.
Projecten voor openbare veiligheid, netheid en verfraaiing van de openbare ruimte = projecten van sociale verdringing
Het gehalte van hypocrisie in de woorden van Picqué en zijn coalitie over “solidariteit” en hulp aan de “allerzwaksten” werd kort geleden pijnlijk duidelijk toen de “steun” van het gemeentebestuur aan de daklozen die de nacht doorbrachten in een voetgangerstunnel onder de spoorweg erin bestond hen daar weg te jagen en de tunnel af te sluiten.
Het wordt aan de MR gelaten (onnodige coalitiepartner van de PS die een absolute meerderheid heeft) om het sociale masker op te lichten inzake het vernieuwingsproject rond het voorplein. De vernieuwing van het voorplein heeft als resultaat dat de markt niet langer een verzamelplaats voor iedereen in de gemeente zal zijn. In plaats van de vroegere mix van goedkope en duurdere kramen stevenen we na de heropening af op een model dat enkel aantrekkelijk is voor de beter begoede lagen van de bevolking.
De MR maakt in de pagina die haar toebedeeld is duidelijk dat de minder begoede bevolking op de markt – zoals in de gemeente in het algemeen – plaats moet ruimen voor projecten om een andere, hippere en vooral beter begoede bevolking aan te trekken. De rest zal voortaan aangewezen zijn op de Zuidmarkt (slechts 1 dag per week), waar de MR dan weer geen probleem lijkt te hebben met een “weinig duurzaam” aanbod…
Dat deze politiek voorrang krijgt op alle belangrijke terreinen van de gemeentepolitiek zegt alles over de hypocrisie van de PS als ze heeft over het “bevorderen van de sociale cohesie.” Gauches Communes dient een lijst in om een alternatief te populariseren: voor een radicaal publiek investeringsplan voor 4 nieuwe scholen, 30 crèches, 3.000 sociale wooneenheden en 850 degelijke lokale publieke jobs.
-
Verkiezingen van oktober gebruiken om krachtsverhouding uit te bouwen
Peter Mertens (PVDA) op 1 mei. Foto door Liesbeth Tijdelijke contracten en personeelstekort in gemeentelijke diensten, wachtlijsten voor kinderopvang en sociale woningen, plaatsgebrek in basisscholen, … Het besparingsbeleid treft alle machtsniveaus en onze gemeenten worden niet gespaard. Bovendien wordt een financieel keurslijf opgelegd zodat niet buiten de besparingslogica kan getreden worden. Laten we de lokale verkiezingen van oktober aangrijpen om op te komen voor een programma dat hiermee breekt. Het verzet in een programma gieten is belangrijk en dit moet gekoppeld worden aan actieve mobilisatie van de werkenden en hun gezinnen. Een antibesparingsprogramma en linkse verkozenen kunnen onze krachtsverhouding verbeteren.
Edito door Nicolas M., lid Uitvoerend Bureau LSP
Seattle en de strijd voor 15 dollar per uur
De strijd voor een hoger minimumloon werd in de VS opgestart door personeel uit de fastfoodsector. In 2013 werd Kshama Sawant van Socialist Alternative verkozen in de gemeenteraad van Seattle op basis van een strijdbare campagne voor een minimumloon van 15 dollar per uur. Deze campagne versterkte de nationale impact van de strijd voor 15 dollar, zeker toen er effectief een zetel werd gewonnen. Socialist Alternative gebruikte deze verkozen positie als platform voor sociale mobilisatie. Rond ‘15Now’ werden actiecomités in de wijken opgezet om na de verkiezingen de strijd verder op te voeren, grote publieke meetings te organiseren en een bredere laag van de bevolking te organiseren. Hierdoor was het de bevolking zelf die de strijd voor 15 dollar voerde.
De verkozen positie van Kshama werd gebruikt om in te gaan tegen wat de heersende klasse zei en de aanvallen vanuit het establishment, de gevestigde politici en de traditionele media. De druk van onderuit door de lokale actiecomités en de vakbonden maakte het mogelijk om de 15 dollar per uur af te dwingen. Dit was een historische stap in de VS: Seattle was de eerste grote stad waar dit gebeurde. Het zette actiegroepen en campagnes in andere steden ertoe aan om ook in het offensief te gaan. Strijd loont en het zou een cruciale fout zijn om een onderscheid te maken tussen strijd op straat en verkiezingen. We mogen het electorale terrein niet aan het establishment overlaten, we moeten onze eigen vertegenwoordigers naar voor schuiven: mensen uit onze vakbonden, wijken en sociale bewegingen.
Links bestuur op lokaal vlak?
Het door de PS gedomineerde gemeentebestuur van Sint-Gillis besliste in juni om een voetgangerstunnel onder een spoorweg af te sluiten (zie ook pagina 5). Het leidde tot een golf van protest op sociale media: voetgangers en fietsers moeten nu langs de erg gevaarlijke autotunnel onder het spoor. Het doel van het gemeentebestuur: de daklozen die in de tunnel schuilden verdrijven. Op enkele dagen werd een betoging georganiseerd. De mobilisatie dwong de politici tot toegevingen: de voetgangerstunnel gaat niet terug open, maar ze beloofden een oplossing te zoeken voor de daklozen.
Een links bestuur en linkse verkozenen moeten onderdeel zijn van bredere sociale mobilisatie in concrete strijd buiten de parlementen en raadszalen. Dat is niet alleen mogelijk, het is ook noodzakelijk om te vermijden dat het programma afgezwakt wordt.
De mogelijkheid van een alternatief op het besparingsbeleid en de vele schandalen in de gevestigde partijen stelt zich ook steeds concreter in ons land. De doorbraak van de PVDA in 2014 en de goede peilingen, zeker in 2017, tonen de ruimte voor consequent links. Op RTBF verklaarde Raoul Hedebouw eind juni: “De PVDA is bereid om in gemeentebesturen te stappen als het niet is om het vijfde wiel aan de wagen te zijn.” Onderhandelingen over gemeentelijke coalities moeten publiek gevoerd worden, zodat deze niet achter de rug van de kiezers bedisseld worden. Om geen vijfde wiel aan de wagen te zijn, moet van een programma vertrokken worden. Intrekking van tijdelijke en precaire contracten onder het gemeentepersoneel; benoeming van contractuelen; collectieve arbeidsduurvermindering tot 30 uur per week met bijkomende aanwervingen en zonder loonverlies; een radicaal plan van publieke investeringen voor kinderopvang, sociale huisvesting, scholen, … zijn eisen die een breuk vormen met het besparingsbeleid.
Onze stemoproep
Er zijn mogelijkheden voor initiatieven die het vertrouwen om in strijd te gaan versterken: gedurfde campagnes rond offensieve eisen waarvoor ook actief gemobiliseerd wordt. Het is in dit kader dat LSP voorstelde om de kiescampagne van PVDA te versterken. De PVDA wil daar niet op ingaan. We zullen zelf opkomen met bredere lijsten in St-Gillis met Gauches Communes en in Keerbergen met Consequent Links. Elders roepen we op om voor PVDA te stemmen, maar ook de discussie aan te gaan over onze voorstellen, programma en methodes. Voor en na de verkiezingen moet de uitbouw van een krachtsverhouding centraal staan om de basis te leggen voor een progressief beleid en het breken van de dwangbuis van de besparingen. Een strijdbare linkse socialistische verkozene zou dat concretiseren. Doe mee met onze campagnes!
-
Pamflet: “Stem Consequent Links in Keerbergen”
In Keerbergen nam LSP het initiatief voor een bredere linkse lijst bij de gemeenteraadsverkiezingen: Consequent Links. Deze zomer wordt opnieuw een pamflet huis-aan-huis bedeeld in de hele gemeente. We publiceren de inhoud van dit pamflet, deze keer 8 pagina’s.
[divider]
Pagina 1. Het verkiezingswerk voor LSP-Consequent Links geraakt in een stroomversnelling!
De spaghettidag op 1 mei was een succes en we organiseren een socialistische BBQ op zaterdag 25 augustus. (zie p.2)
LSP was uitgenodigd door UNIZO voor een politiek debat. Er werden 3 vragen voorafgaandelijk doorgegeven waarrond de partijen hun standpunten konden bepalen en er kwamen natuurlijk ook vragen vanuit het publiek. We vonden het een goed initiatief alsook het debat zelf was heel leuk. We probeerden zoveel mogelijk onze socialistische visie te verbinden met de dagdagelijkse realiteit. De 3 vragen met onze tussenkomst kunt u nalezen op pagina’s 3 t.e.m. 5.
We zijn ook tussengekomen in het maatschappelijk debat rond “de winkelkarrenman” die vroeger stond aan de grote Delhaize te Keerbergen. Deze arme man werd weggestuurd en we namen het op ons om de laster tegen hem tegen te spreken die sommigen hebben geuit. (zie p.6)
Het aantal mensen, dat bereid is om op de open linkse lijst Consequent Links te kandideren is aangegroeid tot 7. Nog steeds geen contact gehad met andere linkse partijen te Keerbergen. We vermoeden dat zij een andere agenda hebben dan linkse standpunten consequent te verdedigen. Voor de voorstelling van de kandidaten kunt u graag kijken op pagina 7. De lijst is nog niet afgesloten en we roepen op dat consequent linkse individuen of groepen zich alsnog aansluiten om een krachtig consequent linkse lijst te kunnen indienen. Aarzel niet om met ons te komen discussiëren erover!
Verder is er reeds 1 bord met A1 affiches geïnstalleerd en zijn we bezig met nog 2 borden te plaatsen (op het moment van het schrijven van deze nieuwsbrief). We hebben zowel A3 posters en A1 affiches voor geïnteresseerden om die op te hangen thuis, aan het raam of ook op een verkiezingsbord in de voortuin. Neem contact op! (zie p.8)
[divider]
Pagina 2: campagnenieuws
De socialistische spaghettidag op 1 mei was een succes. Er kwamen 50 mensen spaghetti eten en we haalden zo’n 200€ op voor de verkiezingscampagne. Een grote “dank u” aan iedereen die is komen eten, komen helpen of een gulle gift deden. Dit bekostigt onze A1 Affiches voor de verkiezingen.
Jaarlijkse Socialistische BBQ LSP-Keerbergen
Ter ondersteuning van de gemeenteraadsverkiezingscampagne
Zaterdag 25 augustus 2018. Adres: Bakestraat 71, Keerbergen
- Eten à volonté van 14u tot 20u. Indien er speciale voedselwensen zijn (vegetariërs, allergieën, …) laat dit op voorhand weten. Indien er wensen zijn naar bepaalde dranken/bieren is dit ook geen enkel probleem indien u dit op voorhand doorgeeft zodat we het nodige kunnen organiseren voor u.
- Inschrijven op voorhand is verplicht! Koop een kaart bij één van de LSP-leden of LSP-sympathisanten. Of via email: BBQ@LSP-Keerbergen.be en GSM: 0499 59 14 38
- VVK: 5€ niet-werkenden en 7.5€ werkenden
- ADD: 7.5€ niet-werkenden en 10€ werkenden
- Kinderen onder 12 jaar gratis
- Drank aan democratische prijzen! Bar open tot middernacht.
[divider]
Pagina 3: vraag het aan Consequent Links
Hoe ziet uw partij de dorpskern in de volgende legislatuur?
Op dit moment is de Haachtsebaan/Mechelsebaan, die naast het gemeenteplein loopt, een gevaarlijke dorpsstraat, waar auto’s half op de weg, half op het voetpad parkeren. Dit zorgt voor een versmalling van de straat waar ook bussen van De Lijn doorrijden en maakt het veel gevaarlijker voor fietsers. Wandelaars moeten op smalle voetpaden ook nog oppassen voor parkerende auto’s.
Om de dorpskern tot een meer leefbaar centrum van Keerbergen om te vormen hebben studies aangetoond dat deze dorpskernen uitnodigend moeten zijn voor voetgangers en fietsers. In een mobiliteitsplan moet voorzien worden dat doorgaand auto verkeer ontmoedigd wordt. Zo kan bestudeerd worden wat de effecten zouden zijn van een zone 30, fietsstraten, okergele fietssuggestiestroken, verkeersdrempels etc… Indien op deze manier de snelheid van de wagens drastisch omlaag wordt gehaald, verhoogd de leefbaarheid en werkt dit uitnodigend. Er kan zelfs nagedacht worden over in bepaalde straten eenrichtingsverkeer in te voeren om zo meer plaats te maken voor parkeergelegenheid op het vrijgekomen rijvak, bredere voetpaden, plaats voor verfraaiing door perkjes, bloembakken en boompjes te plaatsen alsook her en der zitbanken om te kunnen uitrusten of te genieten van het dorp. Dit zorgt ervoor dat meer mensen in het centrum willen vertoeven, shoppen, een terras doen of naar zelfstandigen gaan die diensten leveren.
Het is belangrijk om op een democratische manier de zelfstandigen, bewoners, lokale scholen en bepaalde adviesraden in het mobiliteitsdebat te betrekken zodat met zoveel mogelijke zaken rekening kan gehouden worden en zoveel mogelijk positieve ideeën kunnen gecombineerd en uitgewerkt worden.
Er moeten natuurlijk de nodige middelen vrijgemaakt worden om dit project te ondersteunen.
[divider]
Pagina 4: vraag het aan Consequent Links
Mobiliteit
Mobiliteit in uw gemeente betekent o.a. een goede bereikbaarheid van handelszaken en openbare voorzieningen, voldoende parkeergelegenheid, eventuele inzet van openbaar vervoer. Welk is de visie van uw partij over de mobiliteit in al haar aspecten?
Mobiliteit is een heel belangrijk punt en er moet daarom een coherent mobiliteitsplan komen.
De vele wegenwerken die we in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen meemaken tonen aan dat er geen langetermijnvisie is. Het verkeer loopt vast in steeds dezelfde kleine straten waar enorm veel overlast wordt ervaren door de bewoners en voor de mensen is het soms een hele puzzel om uit te dokteren hoe van A naar B te rijden. Wegenwerken worden beter gespreid over de 6 jaar van een gemeentebestuur. Daarenboven is berekend dat wegenwerken in de periode voor de gemeenteraadsverkiezingen tot 25% duurder zijn.
Op vlak van parkeerbeleid zijn we sowieso gekant tegen betaald parkeren moest dit ter sprake komen, want dit is een verdoken vlaktaks en zal mensen zeker ontmoedigen en de koopkracht verminderen. Laat dat duidelijk zijn!
We hekelen het feit dat er te weinig wordt ingezet op openbaar vervoer. De tickets worden steeds duurder wat de mensen ontmoedigd om er gebruik van te maken. Een rechtstreekse busverbinding vanuit het dorp met Leuven en Heist o/d Berg ontbreekt nog te Keerbergen. Verder moet er ook nagedacht worden voor ouderen en minder validen die niet met de auto kunnen rijden hoe we hen naar het dorp kunnen brengen. Dit kan bijvoorbeeld met een lokale minibus of belbus georganiseerd worden. Zo kunnen meer mensen met het openbaar vervoer uit alle hoeken van Keerbergen gestimuleerd worden naar het centrum af te zakken voor te winkelen of deel te nemen aan sociaal-culturele activiteiten.
Verder zijn we ook voorstander van fietsstraten in te voeren om de leefbaarheid van de straten terug te verhogen. In plaats van wegen waarop de zwakke weggebruikers schrik hebben moet een straat uitnodigend zijn zodat meer mensen buiten zouden komen.
Voor een degelijke mobiliteit moeten ook voldoende middelen vrijgemaakt worden.
[divider]
Pagina 5: vraag het aan Consequent Links
Hoe willen jullie de financiële toestand van de gemeente gezond maken of houden?
Wat wij als consequent linkse partij belangrijk vinden, is dat gemeenten voldoende middelen krijgen om een beleid te voeren dat beantwoordt aan de sociale noden van de bevolking.
Gemeenten krijgen ook steeds meer verantwoordelijkheden. Zo zullen bijvoorbeeld de OCMW’s vanaf volgende legislatuur afgeschaft worden, hetgeen leidt tot een besparing op het sociaal beleid. Er zijn andere sociale projecten die te weinig middelen krijgen, of waar helemaal geen aandacht voor is zoals de bouw van sociale woningen op een milieu-duurzame wijze.
De financiële middelen moeten komen vanuit een rechtvaardige fiscaliteit waarbij o.a. de multinationals en de grootste bedrijven correct belast moeten worden. De middelen die hieruit gegenereerd worden, kunnen deels terugvloeien naar de gemeenten die dit terug in de lokale gemeenschap kunnen investeren. De 50 grootste bedrijven betalen gemiddeld minder dan 1% belastingen terwijl het officiële tarief rond de 34% is. Ondertussen kreunen de zelfstandigen en de werknemers onder zowel de belastingdruk als de werkdruk om te kunnen rondkomen. Daar moet verandering in komen.
Daarom zijn wij radicaal tegen dat gemeentelijke tekorten worden doorgerekend aan de bewoners en kleine ondernemers van Keerbergen, door allerlei belastingverhogingen, tariefverhogingen en premieverlagingen. Als we het beleid de afgelopen 6 jaar analyseren zien we dat de huidige partijen, die trouwens ook in de verschillende regeringen zitten, van een tegengesteld gedachte zijn. Megagrote bedrijven krijgen nog meer kortingen ondanks dat ze toch massale winsten boeken.
Daarnaast merken we te Keerbergen dat de personenbelasting en de opcentiemen eerst fors gestegen zijn, om dan in het verkiezingsjaar een beetje te dalen, om van populisme te spreken. Ook hebben we gezien dat de DIFTAR tarieven over de hele lijn zijn gestegen. Er zaten zelfs pestbesparingen in die op zich niet veel wegen op de begroting: bvb. wie 70 jaar getrouwd is kreeg vroeger een premie van 250€, nu slechts 100€. Er zijn zulke voorbeelden genoeg van de afgelopen 6 jaar. Het kan dus anders en wij willen het anders!
[divider]
Pagina 6. Opinie door Christophe De Brabanter
“Wij willen de winkelkarrenman terug!”
Via het sociale mediakanaal Facebook werden we op de hoogte gesteld dat de arme man, bekend als de “winkelkarrenman” weggestuurd was uit de ondergrondse parking van de grote Delhaize te Keerbergen.
De overgrote meerderheid van de winkeliers vindt dit heel spijtig aangezien deze man altijd vriendelijk was en vaak de mensen hielp die het nodig hadden. Hij viel de mensen niet lastig door geld te vragen ofzo, maar iedereen kon wel een muntstukje geven.
Indien armen onderdrukt worden en rechts daarbovenop onzin verkondigt, zijn we als Consequent Linkse partij verplicht om hierop te reageren! Wij vinden dat een structurele oplossing moet gezocht worden voor deze man. De gemeente(s) en OCMW(‘s) zouden bijvoorbeeld samen kunnen zitten met de directie van de Delhaize om te bekijken of hij een sociale vaste job zou kunnen krijgen als logistieke ondersteuning. Zo zou hij ook verzekerd zijn van een inkomen, werkongeval, werktakenpakket,…
Helaas hebben sommigen op Facebook de grootste onzin zitten spuien over deze man. Wij dulden geen leugens en laster! Zowel wij als een journalist namen contact op met de politie. Er zijn geen links met bedelbendes, er is zelfs geen PV opgemaakt in deze zaak!
Ik herhaal: STOP met de laster en START met een oplossing te zoeken voor deze arme man!
[divider]
Pagina 7: voorlopige kandidatenlijst
- Christophe De Brabanter. 35 jaar. Administratief bediende NMBS. Voorzitter LSP Keerbergen & afgevaardigde ACOD Spoor
- Veerle Goeman. 45 jaar. Sociaal welzijnswerkster & verkeerskundige. Onafhankelijke kandidate Consequent Links
- Koen Lambrechts. 37 jaar. Rusthuis verpleegkundige. Onafhankelijke kandidaat Consequent Links
- Hélène Harvey. 67 jaar. Gepensioneerd secretaresse. Penningmeester LSP Keerbergen
- Tom Van der Auwera. 46 jaar. Deeltijds poetshulp & barbier. Onafhankelijke kandidaat Consequent Links
- Richelie Romanillos. 54 jaar. Poetsvrouw hotelkamers. Onafhankelijke kandidate Consequent Links
- François De Brabanter. 65 jaar. Gepensioneerd postman bpost. Lid LSP Keerbergen & ex-afgevaardigde ACOD bpost
[divider]
Pagina 8: affiche
Affiche voor de campagne. Klik voor een grotere versie -
Sint-Gillis: voor een radicaal publiek investeringsplan voor 3.000 degelijke sociale woningen
Voor betaalbare en kwaliteitsvolle huisvesting!
Foto vanop Wikipedia Jaar na jaar wordt het duurder om in Brussel te wonen. Waar tussen 1970 en 1990 het percentage eigenaars toenam, is deze stijging nu gestopt. Dat komt omdat de bevolking armer wordt. Terwijl 60% van de Brusselse gezinnen huren, komt de vastgoedmarkt steeds meer in handen van een aantal grote eigenaars. 93% van de gehuurde wooneenheden zijn appartementen. De gemiddelde huurprijs voor een appartement steeg op 10 jaar tijd met meer dan 100 euro tot gemiddeld 710 euro in 2016 (1).
dossier door Boris (Brussel)
Het tekort aan betaalbare huisvesting is goed voor de bedrijfswereld. In de eerste plaats profiteren de grondspeculanten die de beschikbare gronden met een maximale winstmarge doorverkopen waardoor de prijzen stijgen. Ook de vastgoedpromotoren halen er hun voordeel uit. Zij leveren bijna geen huisvesting meer op onder de grens van 2.700 euro per vierkante meter. Om huisvesting voor een Brussels gezin met een gemiddeld inkomen te voorzien, zou dit niet meer dan 1.500 euro per vierkante meter mogen zijn. Het Gewest zorgt voor heel wat subsidies zodat een deel van het vastgoed toch nog een beetje betaalbaaris. Publiek-private samenwerking (PPS) betekent dat de winsten van de vastgoedpromotoren gegarandeerd worden met publieke middelen. Deze bijzonder inefficiënte manier van werken is vooral erg duur voor de gemeenschap.
Er zijn minder dan 40.000 sociale wooneenheden in Brussel, dat is 8% van het totaal. Tegelijk staan 44.000 gezinnen op een wachtlijst. Aangezien je tien jaar op de wachtlijst staat, doen velen niet de moeite om er zich op in te schrijven. De helft van de bevolking in Brussel voldoet nochtans aan de voorwaarden voor sociale huisvesting. De tekorten worden niet aangepakt: in 2016 waren er 145 sociale wooneenheden minder dan in 2004. De publieke investeringen volstaan dus niet eens om de bestaande sociale huisvesting in stand te houden.
De situatie in Sint-Gillis behoort tot de slechtste van Brussel. Sociale huisvesting is slechts goed voor 4,3% van het totaal. Van die sociale huisvesting wordt 9,7% niet bewoond omdat er te weinig middelen voor renovatie zijn. De lijst Gauches Communes houdt vast aan het idee dat 15 tot 20% van de huisvesting sociaal moet zijn om voldoende druk te zetten op de huurprijzen op de private markt.
Naar schatting zijn er 15.000 tot 30.000 leegstaande woningen in Brussel en staat er 1 miljoen vierkante meter kantoorruimte leeg. Maar toch worden nog steeds nieuwe kantoortorens gebouwd in de Zuid-wijk. Het aantal leegstaande woningen in Sint-Gillis bedraagt ongeveer 800 (2). De gemeente weigert echter om de wet-Onkelinx uit 1993 toe te passen om leegstaande gebouwen op te eisen. Daarmee zou het nochtans mogelijk zijn om daklozen onderdak te bieden of om huisvesting aan te bieden aan comités van mensen-zonder-papieren die gebouwen in Brussel zoeken. Zo zou Sint-Gillis pas echt een ‘gastvrije gemeente’ zijn.
Gentrificatie om de armen te verjagen
De liberalen van MR en Open Vld begonnen hun kiescampagne in Brussel-stad met de eis om geen nieuwe sociale huisvesting te creëren. Het argument is dat sociale huisvesting arme mensen zou aantrekken. De armen moeten weg uit het stadscentrum zodat het beleid van citymarketing en zakentoerisme kan opgevoerd worden.
In feite proberen alle gemeenten om middenlagen met hogere lonen aan te trekken of toch minstens werkenden die over twee stabiele inkomens beschikken. Zo willen gemeenten wijken ‘opwaarderen’ en de fiscale inkomsten optrekken. Er worden publieke middelen ingezet voor de aantrekkelijkheid van wijken en niet voor het welzijn van de bewoners. Onder het mom van een betere sociale mix worden de armsten weggejaagd. Zo worden de armen bestreden in plaats van de armoede. Vanuit deze logica kan extra sociale huisvesting effectief een laag van uit andere gemeenten verjaagde armen aantrekken.
Sociale of publieke huisvesting?
De gemeente Sint-Gillis beschikt over de tweede grootste Regie der Gebouwen, na Brussel-Stad. Voor de gemeentelijke autoriteiten heeft elke publieke partner zijn doelpubliek. De publieke immobiliëndienst is vooral gericht op sociale huisvesting voor uitkeringstrekkers en wordt vanuit het Gewest gefinancierd. De Regie der Gebouwen richt zich met middelen van de gemeente eerder op “middelinkomens.”
Er zijn slechts 1.123 sociale wooneenheden in Sint-Gillis op een totaal van iets minder dan 29.000. De PS van Sint-Gillis beloofde bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 dat er 350 nieuwe publieke wooneenheden zouden bijkomen, maar daar zat geen enkele sociale wooneenheid bij. De Regie der Gebouwen heeft ongeveer 900 publieke wooneenheden in bezit tegenover 800 voor de vorige gemeenteraadsverkiezingen. Deze publieke huisvesting wordt aan “gematigde prijzen” verhuurd. Het gaat om prijzen die slechts lichtjes onder die op de private markt liggen.
Het plafond voor toegang tot publieke huisvesting bij de Regie werd in 2009 opgetrokken tot een jaarinkomen van 40.000 euro voor een alleenstaande en 70.000 voor een gezin. (3) Dit betekent dat er eigenlijk zo goed als geen beperking wordt opgelegd, behalve dat de huurder geen eigen woning mag bezitten. Het mediaan netto-inkomen ligt erg laag in Sint-Gillis: 16.600 euro per jaar (4). Dit betekent dat de meerderheid van de bevolking in Sint-Gillis in aanmerking komt voor sociale huisvesting (het jaarinkomen hiervoor mag niet meer bedragen dan 22.500 euro voor een alleenstaande en 28.500 voor een gezin). De gemeente wil echter niet dat mensen met een laag inkomen toegang hebben tot de publieke huisvesting van de Regie. De gemeente voerde daarom ook een minimum in: de huur mag niet meer dan 40% van het gezinsinkomen bedragen. Nochtans is bekend dat bijna de helft van de Brusselse gezinnen meer dan 50% van het gezinsinkomen aan huisvesting besteedt.
De Regie wordt de ‘gewapende arm’ van de gemeente genoemd op vlak van urbanisme. Schepen van huisvesting Cathy Marcus verklaarde: “De hogere prijsklassen laat de gemeente aan de privé, daar wil de Regie niet in investeren.” De Regie koopt vooral slecht onderhouden gebouwen in de armste wijken. Die worden gerenoveerd en vervolgens op de huurmarkt gebracht om mensen met een hoger inkomen aan te trekken. Hierdoor worden wijken die minder interessant zijn voor vastgoedpromotoren aantrekkelijker gemaakt voor winstgevende investeringen, naar het voorbeeld van de samenwerking tussen de publieke sector, promotoren en private groepen in de Zuid-wijk. Met dit beleid zijn publieke investeringen niet gericht op de sociale problemen van de inwoners, maar op het opwaarderen van bescheiden wijken zodat ze interessant worden voor vastgoedspeculanten. Dat is waarom de gevestigde partijen niet voor sociale huisvesting, maar voor publieke huisvesting kiezen.
3.000 nieuwe sociale woningen in Sint-Gillis: niet realistisch?
In de jaren 1970 kwamen er tot 7.000 sociale wooneenheden per jaar bij in Brussel. De afgelopen 40 jaar werd echter bijna niets gedaan voor sociale huisvesting, waardoor de tekorten vandaag aanzienlijk zijn. Er is nood aan een nooit gezien plan voor extra sociale huisvesting.
Er wordt gezegd dat er onvoldoende plaats is gezien de hoge bevolkingsdichtheid. Sociale huisvesting wordt vaak herleid tot de karikatuur van hoge blokken. Een aanpak per straat wordt overgelaten aan de Regie die zich richt op hogere inkomens. Als er vandaag over een sociale mix gesproken wordt, betekent dit steeds dat mensen met hogere inkomens zich in armere wijken vestigen. Het omgekeerde – armere mensen in rijkere wijken – zien we niet. Die rijkere wijken worden immers volledig aan de private markt overgelaten.
De gevestigde partijen dienen de belangen van de speculanten en hun winsten. Ze hebben niet de politieke wil om de hoge huurprijzen aan te pakken. Gauches Communes vertrekt van een compleet andere logica: die van de behoeften van de bevolking. Van daaruit zoeken we naar een weg om deze behoeften in te lossen.
Het creëren van 3.000 degelijke en energieneutrale wooneenheden in de volgende legislatuur is de enige manier om een echte druk te zetten op huurprijzen en om ervoor te zorgen dat 15% van alle huisvesting sociaal is, een opstap naar het doel van 20%. De sociale huisvesting mag zich bovendien niet beperken tot het laaggelegen en centraal gedeelte van de gemeente, er moet op heel het grondgebied sociale huisvesting komen.
Nieuwe sociale huisvesting betekent niet noodzakelijk dat er nieuwe woningen gebouwd worden. De toegangsvoorwaarden voor huisvesting van de Regie kunnen aangepast worden om van deze 900 publieke wooneenheden sociale te maken. De activiteit van de Regie kan bovendien uitgebreid worden tot het hooggelegen gedeelte van de gemeente. Er kunnen grote stappen gezet worden door de opvordering van onder meer de 800 leegstaande woningen en kantoorruimte. Tientallen leegstaande sociale wooneenheden moeten dringend gerenoveerd worden.
Om tot 3.000 nieuwe sociale wooneenheden te komen, zullen we moeten strijden voor voldoende middelen van het Gewest en de federale regering. Daartoe zal de gemeente een krachtsverhouding moeten vestigen door te bouwen aan een front van linkse gemeenten en door massale acties van bewoners en de georganiseerde arbeidersbeweging te stimuleren.
- Onderzoek door Marie-Laurence De Keersmaecker, professor geografie aan de UCL, in samenwerking met Sonecom. Het onderzoek baseerde zich op een staal van 5004 huurappartementen in Brussel in het kader van het Observatorium van Huurprijzen in het Brussels Gewest in de zomer van 2016.
- Codes, Comité de Défense de Saint-Gilles
- Deze bedragen zouden ondertussen geïndexeerd zijn, maar onze telefonische en schriftelijke vragen aan de Regie om de aangepaste cijfers te krijgen, werden niet beantwoord.
- Cijfers van FOD Financiën voor 2015
-
Wie stopt De Wever in Antwerpen?
Foto door Jean-Marie Versyp De gemeenteraadsverkiezingen in oktober zijn belangrijk. Ze komen na de eerste deelname van de N-VA aan de federale regering, en ook al werden er halfslachtige pogingen gedaan om de N-VA te testen en de publieke opinie tegen de N-VA uit te spelen, toch zijn de traditionele partijen er niet in geslaagd om de N-VA te ondergraven, of een verkiezingsnederlaag van de N-VA te bewerkstelligen.
Artikel door Jarmo (Antwerpen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het meest waarschijnlijke scenario is helaas dat N-VA de grootste partij in Antwerpen blijft. Dit is haar eigen verworvenheid, maar het is toch ook een falen van de traditionele partijen. In Antwerpen zorgde het debacle met Tom Meeuws (ex-lijsttrekker) ervoor dat hij moest opstappen, dat het gedoemde “Samen” effectief dood en begraven werd en dat een onafhankelijke de lijst gaat trekken voor SP.a in Antwerpen, dat voor het eerst in de naoorlogse periode geen kans maakt om de volgende burgemeester te leveren. Lokale peilingen geven de SP.a amper 10%, de drie ‘traditionele’ families (sociaaldemocraten, christendemocraten en liberalen) halen nog minder dan een vierde van de stemmen.
Als een van de eerste in België, en als eerste grote stad, ging Antwerpen over tot de vermarkting van de sociale sector, met in het bijzonder de dak- en thuislozenwerkingen. De vermarkting past in het neoliberale parcours dat overal in Europa gevolgd wordt, met desastreuze effecten. Hierbij werden werkingsmiddelen aan projecten toegewezen op basis van een aantal criteria, die vaag en weinig betekenend waren. Tevens is het onlogisch om winst te maken op een sector die als ultieme doel heeft zichzelf overbodig te maken, iets wat geen enkele kapitalist graag zal horen.
Het verzet tegen de (gedeeltelijke) privatisering van de sociale sector vormde de belangrijkste beweging in Antwerpen de afgelopen jaren. De sociaal werkers zijn de enigen die het stadsbestuur werkelijk en consequent uitgedaagd hebben. Het was een beweging die de kwestie van maatschappijvisie duidelijk op de agenda zette: willen we een samenleving waarin de noden van de bevolking primeren, of die van op winst beluste investeerders en ondernemers? De uitbesteding van daklozenbegeleiding aan G4S is door het actief verzet gestopt. Het stadsbestuur leed een nederlaag, maar een volledige overwinning voor de sociaal werkers werd het niet: de dienstverlening werd afgebouwd.
Op vlak van huisvesting is de situatie in Antwerpen vandaag dramatisch. Het aantal sociale woningen bleef de afgelopen zes jaar stabiel: met 22.546 zijn het 18 minder. In dezelfde periode verdubbelde het aantal mensen op een wachtlijst tot meer dan 22.000. Volgens N-VA is dat een goed aantal: we halen de 10%-norm die Vlaanderen oplegt. Er mag en kan dus geen enkele sociale woning bijkomen. Dat zou immers alleen maar een aanzuigeffect creëren voor zogenaamde gelukzoekers. Maar in Antwerpen-Noord, de meest problematische wijk van de stad, stegen de huurprijzen de afgelopen 5 jaar met maar liefst 40%. Bijna een derde van de Antwerpse huurders betaalt meer dan 30% van het inkomen aan huishuur, de grens waarop die uitgave als problematisch beschouwd wordt.
Er wordt de komende jaren een verdere bevolkingsgroei verwacht van 516.000 tot 600.000. Dit zal een serieuze impact hebben op de omstandigheden waarin mensen leven, wonen, werken en schoollopen. Het raakt een heel aantal punten, van mobiliteit, ecologie, tot onderwijs.
De huidige mobiliteit is een ramp. Toegankelijk en betaalbaar (of zelfs gratis) openbaar vervoer kan de leefbaarheid van de stad enkel maar ten goede komen.
Eén blik op de sociale indicatoren in Antwerpen vandaag (uitsteker: een jongerenwerkloosheid van 27% in bepaalde wijken) verklaart waarom de traditionele partijen steeds dieper wegzakken. Voor Open Vld en CD&V is de drempel van 10% erg hoog gegrepen, in sommige districten is zelfs 5% geen ondergrens. N-VA gaat in de peilingen lichtjes achteruit, maar kan de politieke agenda zetten en vooral in de richting van veiligheid sturen. Schietpartijen in het drugsmilieu maakten de voorbije maanden nochtans duidelijk dat de N-VA ook op dit punt faalt.
De partijprogramma’s van SP.a en Groen zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden. Logisch dus dat het tot een kartel kwam. Samen was echter geen lang leven beschoren; vooral SP.a-kopman Tom Meeuws zat – nog voor hij ooit enig politiek mandaat had opgenomen – zo diep verwikkeld in affaires dat de modder die hem toegegooid werd, al voor de kartelvorming voor het oprapen lag. Groen, dat naar alle waarschijnlijkheid nog steeds de tweede partij zal worden, komt hier ook niet volledig onbeschadigd uit.
De enige partij ter linkerzijde die de Samen-affaire overleeft, is de PVDA. Gelukkig werd die partij, tegen de eigen oproep om kartel te vormen en De Wever zo te onttronen, niet in Samen betrokken. In het stadsprogramma van PVDA staan heel wat eisen die een belangrijke stap vooruit zouden betekenen en waar wij ook voor strijden. Deze eisen realiseren kan enkel door in onze strijd een zo breed mogelijke betrokkenheid na te streven en dit te koppelen aan een perspectief van maatschappijverandering.
Als De Wever zijn verblijf op het Schoon Verdiep kan verlengen, betekent dit opnieuw zes jaar van hard, repressief en asociaal beleid. De bevolkingstoename zal de druk van de woningnood verder opvoeren. De stadsuitbreidingsplannen aan Petroleum Zuid geven aan dat het bestuur enkel geïnteresseerd is in luxeflats en prestigeprojecten die vooral de bevriende projectontwikkelaars goed uitkomen. De mobiliteit zal nog prominenter op de agenda staan. Het stedelijk onderwijs zal kreunen onder plaatsgebrek en tekorten. Dit zal onvermijdelijk tot verzet en strijd leiden. De kiescampagne biedt mogelijkheden om ons daarop voor te bereiden.
[divider]
Voor een consequent links alternatief: stem PVDA, sluit aan bij LSP
Het lijdt geen twijfel dat het voor de hele linkerzijde een belangrijke prioriteit is om De Wever uit het stadhuis te krijgen. Op het kartel Samen hoeven we daarvoor al niet meer te rekenen. SP.a is door de schandaalsfeer verbrand, maar vooral: het beleid van SP.a in de vorige legislaturen legde de basis voor het besparingsbeleid dat nu aan versneld tempo door N-VA wordt uitgevoerd. Dit maakt ruimte voor een ‘groene golf’ tegen De Wever. We hebben daar begrip voor, maar in het verleden zorgde Groen in de regering of het Antwerps bestuur onvoldoende voor een breuk met het neoliberaal beleid.
LSP denkt dat een links stadsbestuur moet uitgaan van de noden die er in Antwerpen bestaan. Verregaande investeringen zijn nodig op allerlei vlakken. De woningnood kan enkel het hoofd geboden worden door een massaal investeringsplan dat de bouw van 22.000 sociale wooneenheden inhoudt, zoveel mensen staan nu immers op een wachtlijst. Het stadsbestuur moet het voorbeeld geven door een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen om tot een 30-urenweek te komen. Ook voor degelijk en gratis openbaar vervoer zijn massale investeringen nodig.
De middelen zijn aanwezig; het komt er op aan ze te gaan halen waar ze zitten: bij de havenbazen en de diamantfraudeurs. We zullen die middelen niet cadeau krijgen: massamobilisatie zal nodig zijn. In die strijd zullen we iedereen nodig hebben: strijdbare syndicalisten, consequente socialisten, Lidl-personeel dat rebelleert tegen de onhoudbare werkdruk, sociaal werkers die tegen de vermarkting ingaan, ouders die bezorgd zijn om de luchtkwaliteit rond scholen, …
Het programma van PVDA sluit vandaag het meest aan bij deze eisen. Het is een programma dat het neoliberale stadsbestuur wijst op zijn tekortkomingen en terechte voorstellen doet rond investeringen in huisvesting, mobiliteit, sociaal werk, … Dit kan een goede aanzet zijn voor de ontwikkeling van een linkse tegenbeweging.
Antwerpen heeft nood aan een linkse politiek. Daarom roepen we op om PVDA te stemmen, zelfs indien die partij nog niet wenst in te gaan op ons voorstel om de campagne te versterken.
Verkiezingen zullen niet volstaan om het tij te keren. Het financieel keurslijf dat lokale besturen tot een besparingsbeleid verplicht, zullen we niet zomaar doorbreken. Daarvoor is een beweging nodig die opkomt voor de belangen van de Antwerpse bevolking.
Zo’n beweging staat sterker met een programma van echte verandering: een beleid dat vertrekt van de sociale noden en behoeften in de stad. Onder het kapitalisme is elke verworvenheid slechts tijdelijk, de winsthonger van de 1% rijksten bedreigt steeds opnieuw onze levensstandaard. Bouw met ons aan een sterke Linkse Socialistische Partij om de strijd te versterken en de noodzaak van radicale maatschappijverandering op de agenda te zetten.
- Voor een massaal publiek investeringsplan met de bouw van 22.000 sociale wooneenheden, scholen, kinderopvang, …
- Stadsbestuur: zet de toon en voer de 30-urenweek zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen in
- Propere lucht, geen eindeloze files: voor gratis en degelijk openbaar vervoer
- Stem in oktober tegen het neoliberale beleid: stem PVDA. Vecht mee voor een socialistische samenleving: sluit aan bij LSP
-
Stem op 14 oktober op PVDA. Wil je actief worden in de strijd? Sluit aan bij LSP!
LSP-kandidaten in Sint-Gillis (Gauches Communes) en Keerbergen (Consequent Links). Elders roepen we op om voor PVDA te stemmen
Peter Mertens op 1 mei in Antwerpen. (foto: Liesbeth) In het meinummer van de Linkse Socialist schreven we over het op til zijnde gesprek tussen PVDA en LSP over de gemeenteraadsverkiezingen. Volgens LSP kan de uitbouw van het verzet tegen de rechtse politiek op 14 oktober een belangrijke duw in de rug krijgen. Een sterk resultaat voor een consequent links alternatief zal een noodzakelijke boost van vertrouwen geven op lokaal vlak, maar ook het verzet op regionaal en federaal niveau versterken. Op het terrein van de steden en gemeenten heeft het neoliberalisme lelijk huis gehouden. Woningprijzen swingen de pan uit, er is een gebrekkige infrastructuur van wegen, scholen, crèches en openbaar vervoer, duurder wordende diensten en wachtlijsten alom.
Edito door Bart Vandersteene, woordvoerder LSP
Alle klassieke partijen nemen deel aan de overdracht van gemeentemiddelen naar rijke immobiliënspeculanten en bouwpromotoren ten koste van sociaal beleid en degelijke openbare dienstverlening. Er is een grote ruimte voor een links alternatief, zeker wanneer dit gepaard zou gaan met actieve campagnes en het samenbrengen van de diverse consequente linkerzijde. LSP heeft de PVDA haar hulp aangeboden om bij te dragen aan een zo sterk mogelijk resultaat op 14 oktober. Helaas vielen onze argumenten bij de PVDA opnieuw in dovemansoren.
PVDA gaat niet in op voorstel tot samenwerking
Het gesprek met Benjamin Pestieau, vertegenwoordiger van het partijbureau van de PVDA, vond uiteindelijk plaats op vrijdag 27 april, exact elf maanden nadat we de nationale leiding van de PVDA hadden aangeschreven en na het versturen van tien herinneringsmails. Dat de PVDA niet overliep van enthousiasme om met ons samen te zitten of samen te werken was zelfs voor de meest optimistische LSP-leden ondertussen wel duidelijk. Toch vonden we het belangrijk dat het gesprek doorging, al was het maar om de politieke analyse en redenering van de PVDA beter te leren kennen. Wat de PVDA ons heeft duidelijk gemaakt in het gesprek is dat ze:
– op dit moment niet geïnteresseerd is om overal het best mogelijke resultaat bij de gemeenteraadsverkiezingen te halen,
– enkel geïnteresseerd is in die scores die voor de PVDA het best uitkomen,
– vindt dat het sociale verzet botst op een gebrek aan wil tot verzet aan de basis en een gebrek aan socialistisch bewustzijn,
– vindt dat daarom een radicale breuk met de kapitalistische logica op korte of middellange termijn niet mogelijk is,
– daarom een langetermijnplan hanteert om zich in te planten,
– denkt dat er geen vertrouwensbasis is tussen onze beide partijen voor samenwerking.
Een vertrouwensbasis is nodig vooraleer de PVDA LSP-kandidaten op haar lijsten wil overwegen. Benjamin moest nochtans erkennen dat de feedback van PVDA-leden aangeeft dat samenwerking mogelijk is. Basisleden van de PVDA vertellen hun leiding dat op het terrein, in werkplaatsen, sectoren of vakbondsafdelingen, … dikwijls heel goed samengewerkt wordt met LSP-leden. Dat is geen toeval: strijdbare militanten weten dat ze sterker staan als ze samenwerken met respect voor elkaars eigenheid. We hebben de indruk dat de PVDA-leiding samenwerking bij de verkiezingen weigert uit politieke berekening, terwijl ze zich zou moeten laten leiden door de wens om het verzet, de beweging, de consequente linkerzijde, zo sterk mogelijk op te bouwen.
Om een zo sterk mogelijk resultaat neer te zetten, zou de PVDA als veruit grootste speler de verantwoordelijkheid moeten opnemen om de brede linkerzijde te verenigen in een dynamische, rebelse en ambitieuze campagne. We hebben begrepen dat de PVDA een zekere controle op haar electorale ontwikkeling wil behouden, maar dat betekent niet dat andere krachten ter linkerzijde geen interessante inhoudelijke en energieke bijdragen zouden kunnen leveren. De benadering van Mélenchon die er alles aan doet om een zo inclusief mogelijk front in actieve strijd uit te bouwen (zie pagina 12), zou volgens ons de slagkracht van het verzet, zowel op sociaal als electoraal vlak, versterken. Dat ondermijnt Mélenchon’s positie niet, maar versterkt ze nog.
Geen andere belangen dan die van de arbeidersklasse
Op een congres in 2008 verkondigde de PVDA dat ze afstand nam van het dogmatisme en sectarisme: de partij zette in op concrete oplossingen voor concrete problemen. De PVDA kreeg een nieuwe verpakking voor het brede publiek en ontwikkelde electorale ambities die meer en meer het programma begonnen te sturen. Ze gooide, zo beweerde ze zelf, de partij open. Maar haar oude methodes, waardoor de partij een negatief imago had bij veel linkse activisten en de brede bevolking, zijn helaas nog niet verdwenen.
Wat waren die methodes? Onder andere de brutale houding tegenover andere stromingen in de arbeidersbeweging, de weigering om te erkennen dat er allerlei strekkingen bestaan binnen de arbeidersbeweging en het beschouwen van de eigen partij als verheven boven de werkende klasse. De PVDA had die visie overgenomen van wat toen nog ‘het reëel bestaande socialisme’ (het stalinisme en haar maoïstische varianten) heette. Die benadering staat in schril contrast tot die van Karl Marx en Friedrich Engels in het Communistisch Manifest. Het tweede hoofdstuk van dat manifest start met de vraag hoe de communisten staan tegenover de arbeiders. “De communisten zijn geen bijzondere partij tegenover de andere arbeidersbewegingen. Zij hebben geen belangen die gescheiden zijn van de belangen van de gehele arbeidersklasse.”
In de huidige context zou een sterke electorale groei van de PVDA bijzonder positief zijn voor de positie van de werkende klasse. Het werk van Raoul Hedebouw en Marco Van Hees in het federaal parlement trekt het politieke debat naar links en dat heeft op zijn beurt een effect op het vertrouwen om de sociale strijd aan te gaan. Wij roepen dan ook op om PVDA te stemmen. Enkel in de Brusselse gemeente St-Gillis en in Keerbergen nemen LSP-leden deel aan andere radicaal linkse eenheidslijsten: Gauches Communes en Consequent Links. Dat biedt ons de kans een programma te verdedigen dat echt tegemoet komt aan de reële behoeften en gekoppeld is aan concrete actie, zonder een echt gevaar te vormen voor het behalen van PVDA-verkozenen.
Wij zijn enthousiast over de mogelijke doorbraak van PVDA, maar het was nog beter geweest indien PVDA alles in het werk had gesteld om het sterkst mogelijke resultaat voor consequent links te behalen.
