Your cart is currently empty!
Tag: coronavirus
-
Is Zuid-Korea een model voor de strijd tegen COVID-19?
Er worden momenteel veel vergelijkingen gemaakt tussen de reactie van Zuid-Korea op de eerste golf van de COVID-19-crisis en die van andere landen, wat heeft geleid tot een zeer grote aanklacht tegen de rol van wereldleiders en kapitalistische regeringen over de hele wereld.
Artikel door Franz Neuhold, Sozialistische LinksPartei (ISA in Oostenrijk)
Bijna geen enkele regering heeft op tijd en met een duidelijk gerichte strategie gereageerd om de coronacrisis onder controle te krijgen. Slechts enkele landen, waaronder Zuid-Korea, lijken snel te hebben gehandeld. De rest kwam erg laat in actie om met deze toch duidelijk kritieke situatie om te gaan. Nochtans waren de waarschuwingssignalen al minstens zeven jaar duidelijk te zien!
Het onderzoekscentrum voor bio-geneeskunde van de Duitse regering, het Robert Koch-instituut, heeft in samenwerking met andere federale instanties een risicoanalyse uitgevoerd van een mogelijk pandemisch scenario met behulp van een gemodificeerd SARS-virus, wat in de buurt kwam van de huidige pandemie. Dit werd begin 2013 gepubliceerd en verwerkt in een rapport voor de Duitse Bondsdag (parlement), maar de studie werd zowel in Duitsland als internationaal genegeerd.
Nu bespreken experts in zowel Europa als Amerika de weg voorwaarts en onderzoeken ze wat Aziatische landen zoals China en Zuid-Korea hebben gedaan en nu nog doen om de ontwikkeling van de pandemie in te dammen of te onderdrukken. Het gaat niet alleen om de gevolgen voor de gezondheid, maar ook om economische en sociale stabiliteit en democratische rechten.
Hoewel hardnekkig staatsoptreden tijdelijk nodig kan zijn om de verspreiding van het virus te onderdrukken, roept het gebruik ervan ernstige vragen op over hoe de democratie kan worden gegarandeerd om autoritaire neigingen te vermijden. In Hongarije zien we nu hoe de regering ingrijpende persoonlijke bevoegdheden heeft overgedragen aan de rechtse premier Viktor Orban.
Dus hoe is Zuid-Korea erin geslaagd de eerste golf van de epidemie te onderdrukken? Sinds de SARS-gerelateerde MERS-uitbraak in 2015 heeft het land oefeningen op het gebied van civiele bescherming uitgevoerd en vanaf het begin van de COVID-19-epidemie heeft het massale tests, opsporing en isolatie van gevallen uitgevoerd. Tot dusver zijn er in Zuid-Korea geen lockdowns geweest.
Deze situatie is niet het resultaat van een vooruitziende blik en planning, die bijvoorbeeld wel van een socialistische arbeidersregering zou worden verwacht. Het komt omdat de Zuid-Koreaanse regering door de omstandigheden gedwongen werd om veel correcte maatregelen te nemen, te beginnen met een langdurige voorbereiding. De politieke verantwoordelijken van het Zuid-Koreaanse kapitalisme deden dit, niet omdat ze een beter inzicht hadden in hun kosten-batenberekeningen dan hun tegenhangers, maar vanwege de speciale positie waarin het land zich bevond. In de huidige kapitalistische wereld is er geen mogelijkheid om een stabiel eiland van kapitalistische rede te vormen, juist omwille van de wereldwijde arbeidsverdeling, handel en imperialistische betrekkingen. Dat de Zuid-Koreaanse regering door omstandigheden gedwongen was te handelen, maakt vooral duidelijk hoe onvoorbereid de kapitalistische elites in het algemeen zijn. Ze kunnen de bevolking en de samenleving in het algemeen niet beschermen.
Waarom is de testcapaciteit in Zuid-Korea uitzonderlijk groot?
De uitbraak van het SARS-gerelateerde MERS-virus in 2015, ook een coronavirus, vormde een ernstige en duidelijke bedreiging voor de kapitalistische samenleving op het Koreaanse schiereiland.
Daarna werden besluiten genomen om een ??plan voor civiele bescherming te ontwikkelen en zich voor te bereiden op nieuwe epidemieën in de toekomst. Er werd een procedure ingevoerd die leidde tot snellere tests, hogere capaciteiten voor het ontwikkelen van tests voor nieuwe virussen en het versnellen van hun goedkeuringsprocedure.
In totaal zijn er 47 drive-through-stations gebouwd, waar gratis testen worden aangeboden. Volgens ‘Worldometers’, dat wereldwijde statistieken bijhoudt, had Zuid-Korea 5.200 tests per miljoen inwoners, in de VS waren dat er slechts 74.
Door middel van grootschalige tests kan een overzicht van de besmettingen worden ontwikkeld met een goed overzicht van clusters, wat van cruciaal belang is voor een effectieve beheersing van de crisis. Even belangrijk was dat er voorbereidingen werden getroffen en dat de nodige capaciteiten werden opgebouwd nog vóór de uitbraak.
Daarnaast zijn er oefeningen op het gebied van civiele bescherming en informatiecampagnes gestart om het bewustzijn over het gevaar te vergroten. Al in december 2019 werd een grote civiele beschermingsoefening gehouden. Natuurlijk beïnvloedt een dergelijke oefening de winst van de bedrijven, het betekent immers een dag weg van het werk. De regering achtte dit echter aanvaardbaar in ruil voor een latere terugbetaling.
Het groter geworden bewustzijn bij grote delen van de bevolking is zeker een factor, omdat het een vertrouwen in de betrouwbaarheid van de genomen maatregelen vergroot, vooral onder opgeleide professionals. Een artikel op www.sciencemag.org haalde op 17 maart Oh Myoung-Don, specialist in infectieziekten aan de Seoul National University, aan. Die stelde: “De MERS-ervaring heeft ons zeker geholpen om de infectiepreventie en -bestrijding in ziekenhuizen te verbeteren. Er zijn tot hiertoe geen meldingen van COVID-19-infecties onder Zuid-Koreaanse gezondheidswerkers.” Hierdoor was het voor de regering nadien voldoende om op te roepen tot ‘social distancing’. De bevolking werkte grotendeels mee en moest niet gedwongen worden. In feite ondersteunt het voorbeeld van Zuid-Korea geen van de argumenten van degenen die op de kar zijn gestapt van lockdowns en de behoefte aan “autoritaire leiders”.
De bewering van Oh Myoung-Don dat er geen meldingen zijn van infectie onder gezondheidswerkers was helaas voorbarig. Volgens het Centrum voor ziektebestrijding en -preventie in Zuid-Korea waren er eind maart alleen in de stad Daegu 121 gezondheidswerkers besmet met het virus, hoewel meer dan een derde daarvan verbonden was met de religieuze sekte Shincheonji, wiens onverantwoordelijke acties hebben geleid tot de infectie van meer dan 5000 mensen.
Tegelijkertijd werd de medische staf geconfronteerd met dezelfde problemen als hun collega’s in andere landen: na jaren van besparingen ontstaat er een tekort aan collega’s, wat leidt tot een zware overbelasting van het personeel, stress en burn-out.
Volgens Kim Tae Hyong, een expert op het gebied van besmettelijke ziekten van de Soonchunhyung University, was het tekort aan zorgpersoneel “een chronisch probleem dat al vóór het virus bestond en helaas niet werd verholpen toen de crisis toesloeg.”
Waarom falen andere kapitalistische regeringen zo hard?
Zuid-Korea reageerde weliswaar op de MERS-crisis in 2015, maar imperialistische supermachten, waaronder Duitsland, kozen ervoor om dat niet te doen, en negeerden zelfs het risicoscenario dat het Robert Koch Institute voor hen had uitgestippeld.
De mogelijkheid om grootschalige tests uit te voeren en voor de virologische / wetenschappelijke aanpassing van tests om met een nieuw virus om te gaan, bestaat in veel landen. De belangrijkste beperkingen op het gebied van onderzoek en testen zijn marktkrachten en het kapitalistisch nationaal egoïsme.
Dit is ook het geval op andere niveaus, waaronder vaccinonderzoek en productie van beschermende uitrusting. Elke regering die ons vertelt dat er onvoldoende testcapaciteit is, liegt. De waarheid is dat ze niet de juiste dingen hebben gedaan om de capaciteit beschikbaar te maken. Regeringen wisten in januari dat er een pandemie kon ontstaan ??en proberen nu pas tests en apparatuur te vinden.
Door vast te houden aan het principe van marktregulering is er natuurlijk geen kans om effectief om te gaan met een dergelijke crisis. Dit wordt al erkend door verschillende regeringen die stukje bij beetje maatregelen nemen om bedrijven te dwingen hun productielijn te veranderen en zelfs een deel ervan in publiek eigendom te nemen. Maar versnipperde maatregelen volstaan niet en komen te laat. Elke mate van winstgedreven besluitvorming tijdens een dergelijke pandemie ondermijnt de snelle reactie en collectieve voorbereidingen.
Internationale samenwerking, gebaseerd op de planning van alle economieën, is nodig bij de voorbereiding en de aanpak tijdens een epidemie of pandemie. Dit vereist maximale betrokkenheid bij de besluitvorming van werkende mensen die de samenleving in de praktijk leiden, de samenwerking van gezondheidsdiensten en potentiële patiënten, en de transparante en openbare uitvoering van wetenschappelijk onderzoek. Er is zijn nood aan radicale wijzigingen in de wetgeving met betrekking tot octrooien en wetenschappelijk onderzoek, zodat deze niet langer de winst van de farmaceutische industrie beschermen, maar ten dienste van de mensheid staan. Nooit eerder was de behoefte aan echte arbeidersregeringen zo duidelijk.
Een dergelijke aanpak toont aan dat de draconische maatregelen van vandaag, zoals lockdowns, worden veroorzaakt door het feit dat regeringen niet weten wat ze moeten doen en zich schuldig maken aan wanbeheer. Als een dronken bestuurder grijpen ze het stuur stevig vast en proberen ze de oppervlakkige indruk over te brengen dat ze de controle hebben.
Wat met democratie, burgerrechten en gegevensbescherming?
Natuurlijk zijn er andere belangrijke vragen die voortvloeien uit de strategie van Zuid-Korea, vooral met betrekking tot democratie, burgerrechten en gegevensbescherming. Het zeer problematische gebruik van gezichtsherkenning en bewegingsregistratie is voor veel mensen verontrustend. In andere landen zoals China en Rusland worden deze methoden veel gebruikt voor politieke controle. Dergelijke technologie kan niet neutraal zijn.
Onder het kapitalisme is er altijd een reëel gevaar dat technologie wordt gebruikt om democratische rechten en burgerrechten te ondermijnen. Als het gebruik van methoden zoals gezichtsherkenning of mobiele-telefoongegevens bij het traceren van contacten onmisbaar is bij het bestrijden van de pandemie, dan is de vraag wie de gegevens beheert en hoe deze tegen misbruik worden beschermd, van het grootste belang.
Hier komt de arbeidersklasse als onafhankelijke kracht en potentieel revolutionair onderwerp in het spel. Idealiter zouden democratisch gekozen comités die door de arbeidersklasse worden gedomineerd, het gebruik moeten controleren. Als het burgerlijke staatsapparaat of extreemrechtse krachten ze proberen te beheersen, moet er oppositie worden georganiseerd.
Socialisten verdedigen de democratie niet simpelweg op een rigide manier, alsof vormen van burgerlijke democratie het uiteindelijke antwoord zijn op alles. Maar in een crisis als deze zijn het de kapitalisten zelf die zich haasten om de democratische controles op te heffen, juist op het moment dat arbeiderscontrole, zelfs onder kapitalistische omstandigheden, de meest effectieve manier zou zijn om de crisis aan te pakken.
De methoden van wijdverbreide testen en contacttracering zouden dan van groot belang zijn als antwoord bij zowel de eerste als de tweede golf van besmettingen.
Wij zeggen:
- Huis-aan-huis testen gratis voor iedereen en drive-in-stations;
- De onmiddellijke voorziening van beschermende uitrusting voor alle zorgpersoneel en andere essentiële werknemers;
- Bescherming van werkenden met behoud van salaris voor iedereen in afzondering;
- Desinfecterende middelen en maskers, indien nodig, gratis ter beschikking gesteld aan iedereen op alle openbare plaatsen;
- Deze maatregelen moeten worden voorafgegaan en vergezeld gaan van uitgebreide communicatie over de noodzaak en het nut van dergelijke maatregelen, met brede betrokkenheid van de vakbonden, gezondheidsorganisaties en andere organisaties zoals het Rode Kruis;
- Tracing en tracking strategieën moeten transparant en onder democratische controle worden uitgevoerd door een bestuur met gekozen leden van vakbonden en gezondheidsorganisaties. Alle gegevens moeten anoniem zijn.
-
Exitstrategie: laat de werkenden dit plannen!
Zijn niet vertegenwoordigd in de groep van experts: vertegenwoordigers van zorgwerkers, supermarktpersoneel, afvalophalers, leerkrachten, industrie-arbeiders, … Kortom: diegenen die vandaag alles doen draaien! Waarom zijn de helden van de arbeidersbeweging niet vertegenwoordigd in de groep van experts aangeduid door de regering-Wilmès?
Premier Sophie Wilmès maakte de samenstelling van de ‘Groep Experts belast met de exit-strategie’ (GEES) bekend. Deze groep moet het einde van de quarantaine en de beperkende maatregelen voorbereiden. In navolging van de regering-Michel heeft Wilmès niet eens geprobeerd om een evenwichtige samenstelling te bekomen. Er is geen enkele vertegenwoordiger van de arbeidersbeweging opgenomen. De ‘heldenstatus’ voor de werkenden die ons door de crisis trekken, is blijkbaar van korte duur?
Door Nicolas Croes
Is wel opgenomen: de gouverneur van de Nationale Bank, Pierre Wunsch. Die verklaarde eerder meermaals dat de Belgen moeten blijven werken. “Ik weet dat dit tegenstrijdig is aan de boodschap om in je kot te blijven,” gaf hij toe, “maar we moeten een evenwicht vinden tussen deze gezondheidscrisis en onze economie.” Dat evenwicht bevindt zich volgens Wunsch dus elders dan wat medische experts verkondigen. Een andere expert in de groep is Johnny Thijs, sinds kort voorzitter van de raad van bestuur van Engie Electrabel. De postmensen, nog van die helden die aan de slag blijven in deze crisis, zullen zich Thijs nog herinneren als de man die het mes zette in de werkomstandigheden en het aantal collega’s. We weten ook waar de prioriteiten van Thijs liggen. Hij verliet het bestuur van Bpost toen de regering besliste om een loonplafond van 650.000 euro per jaar op te leggen aan managers van overheidsbedrijven. Voor Thijs was dat een zware aderlating: hij verdiende 1,1 miljoen euro per jaar!
Afbouw van maatregelen niet overlaten aan diegenen die niet voorbereid waren op de pandemie
In de GEES vinden we mensen die de dodelijke kapitalistische logica van het besparen op de uitgaven van de zorgsector perfect belichamen. Als we rekening houden met het aantal sterfgevallen per miljoen inwoners, dan komt België met 61 doden per miljoen inwoners op de derde plaats in de wereld, na Italië en Spanje. Werkenden onder deze omstandigheden verplichten om in niet-essentiële bedrijven te gaan werken, is misdadig.
De regering zette zelf de toon op vrijdag 3 april door de sectoren die actief kunnen blijven uit te breiden. “De lijst van activiteiten waarvoor de regels van sociale afstand niet verplicht worden, is uitgebreid. Het doel is niet meer om in de noden van de bevolking te voorzien, maar om de heropstart van de economische activiteiten voor te bereiden. Ik hoop dat die heropstart er effectief komt, maar is het nu nog niet te vroeg? We mogen niet overhaast te werk gaan,” stelde Andrea Della Vecchia, een vertegenwoordiger van het ABVV in de chemische industrie. “Dit is geen ministerieel besluit, het is een patronaal besluit.” Het gemeenschappelijk vakbondsfront van de chemische industrie vroeg vorig week nog in een brief aan de premier om de activiteit in de sector te verminderen uit voorzorg voor de gezondheid van de werknemers. “We hebben advies, ideeën en waarschuwingen gegeven. Ze zijn allemaal genegeerd. Er is geen sociaal overleg meer,” vatte het ABVV samen.
Collectieve intelligentie
Toch schreef Le Soir dat de premier wedt op “collectieve intelligentie.” Dat Wilmès een gok waagt, is zeker. Ze gokt met onze gezondheid en ons leven als inzet. Het beheer van de pandemie door de autoriteiten was niet bepaald vooruitziend. De overheid werd telkens voorbijgestoken door initiatieven van onderuit, van werkenden die zelf maatregelen namen op hun werkplek of thuis. Het was pas toen werkenden zelf overgingen tot het stilleggen van productie dat er maatregelen werden afgekondigd.
Wilmès verklaarde over de GEES nog: “Het ontbreekt ons land niet aan expertise, kennis en talent.” Dat klopt. De werkenden, die helden in de zorg en anders, doen de wereld draaien. Zij weten het best wat er moet gebeuren en zij zorgen ervoor dat de prioriteit bij de volksgezondheid ligt en niet bij de bedrijfswinsten. De regering doet er alles aan om de arbeidersbeweging zelfs de minste inspraak te ontzeggen. Het doel is duidelijk: naast de gezondheidscrisis is er de economische crisis. De traditionele partijen ondermijnen nu reeds ons protest tegen hun onvermijdelijke pogingen om ons te laten betalen voor de crisis.
De arbeidersbeweging moet haar stem laten horen!
Deze crisis heeft aangetoond dat er zonder het werk en de inzet van zorgwerkers, supermarktpersoneel, chauffeurs, afvalophalers, … niets werkt. Niemand weet beter hoe alles wordt geproduceerd dan de werkenden zelf. Zij zijn het die de afbouw van de quarantaine en de lockdown moeten plannen. Daartoe moeten anticrisiscomités opgezet worden rond de werknemersvertegenwoordigers en de Comités Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW). In eerste instantie moet de sluiting van niet-essentiële productie gepland worden.
Natuurlijk moet de economische activiteit op een bepaald moment herstarten, maar onder welke voorwaarden, in wiens belang en hoe worden deze beslissingen genomen? Vertegenwoordigers van werknemers in belangrijke sectoren, van de verwerkende industrie tot het onderwijs, moeten in dit proces rechtstreeks inspraak krijgen en een veto kunnen uitspreken! Vakbonden, ABVV en ACV, doe wat wij van jullie verwachten: eis directe inspraak. Als het van de bazen en de gevestigde politici afhangt om sectoren terug op te starten, dan zal er geen rekening worden gehouden met de veiligheid van de werkenden. Als ze ons vragen om ons leven op het spel te zetten voor hun winst, dan moeten wij ons organiseren.
-
Amerikaanse socialisten: “We zullen niet sterven voor Wall Street”
Zorgpersoneel in New York voert actie voor beschermend materiaal. De voorbije weken is het falen van het wereldwijde kapitalisme voor miljoenen mensen blootgesteld. Het systeem komt in een diepe crisis en het establishment is niet in staat om de nodige maatregelen te nemen om de verspreiding van COVID-19 tegen te gaan.
Artikel door Calvin Priest, Socialist Alternative (VS)
Dit falen is geen toeval. Terwijl wetenschappers en zorgprofessionals al langer schreeuwden over de noodzaak van een dringend antwoord, waren Trump en het politieke establishment bijzonder traag in hun reactie vanuit een verlangen om de business-as-usual en Wall Street-winsten te verdedigen.
Op 1 april waren er wereldwijd meer dan 45.000 mensen gestorven, met 912.000 bevestigde gevallen van besmetting. Het aantal besmettingen blijft bijzonder snel toenemen. In werkelijkheid is dit cijfer slechts het topje van de ijsberg. Er bestaat weinig twijfel over dat er nu wereldwijd vele miljoenen geïnfecteerd zijn. En hoewel dit is geconcentreerd in landen met een ontwikkelde economie, zal de grootste menselijke tol waarschijnlijk komen in minder ontwikkelde economieën met een zwakkere gezondheidsinfrastructuur, zoals Latijns-Amerika, Afrika, delen van het Midden-Oosten en het Indische subcontinent.
Waar meer proactieve maatregelen werden genomen, zoals in Zuid-Korea met een programma van massaal testen van 10.000 mensen per dag, of in Seattle waar het eerste geregistreerde geval van het nieuwe coronavirus in de VS werd vastgesteld en waar maatregelen zoals die van sociale afstand eerder werden genomen, is de curve van de besmetting enigszins afgevlakt.
In Seattle werden deze maatregelen, hoewel nog steeds beperkt, gedreven door de druk van sociale bewegingen. Het socialistische gemeenteraadslid van Seattle, Kshama Sawant, drong aan op onmiddellijke actie aan het begin van de uitbraak en organiseerde werkende mensen om een reeks eisen te stellen aan het politieke establishment, waaronder gratis testen en behandeling, gegarandeerd betaald ziekteverlof, de mogelijkheid om van thuis te werken, schorsing van huur en hypotheekbetalingen, waarbij de nadruk werd gelegd op de cruciale noodzaak van massale testen. Hoewel de genomen maatregelen verre van voldoende waren, laten ze zien dat als we vechten, we kunnen winnen, zelfs in de omstandigheden van een pandemie.
VS nieuw epicentrum
Trump was tegelijk het wereldwijde uithangbord van roekeloosheid in een absoluut criminele aanpak van de crisis.
De eerste reactie van Trump was om de dreiging van het virus te verwerpen (“Dit is een griep”, herhaalde hij). Er ging een maand verloren om voldoende tests en andere dringende maatregelen op te zetten. Trump slaagde er niet in de nodige stappen te zetten om beschermend materiaal of tests voor zorgpersoneel te voorzien. Uit recent onderzoek onder Amerikaanse burgemeesters bleek hoe groot het tekort is: het ontbreekt aan 28,5 miljoen mondmaskers, 24,4 miljoen andere persoonlijke beschermingsmiddelen, 7,9 miljoen testkits en 139.000 beademingsapparaten.
De VS is het nieuwe wereldwijde epicentrum van de pandemie, met meer dan 205.000 mensen die besmet zijn, 4.516 doden [ondertussen opgelopen tot meer dan 10.000!], met een verwachte dodentol van 100.000 tot 240.000 Amerikanen. Op dit moment is de staat New York en vooral New York City het nationale epicentrum, maar er zullen binnenkort ook andere epicentra zijn, waarschijnlijk inclusief Louisiana, waar de uitbraak zich snel heeft ontwikkeld. De staat New York heeft meer dan 83.000 bevestigde gevallen, 40% van het nationale totaal en meer dan in de provincie Hubei in China, en 1.941 sterfgevallen. Ziekenhuizen en mortuaria in delen van New York City zijn nu volledig overweldigd.
Ondanks de afschuwelijke menselijke kosten, staan Trump en de Amerikaanse heersende klasse te popelen om de economie te heropenen, in een poging om de winst en de aandelenkoersen te herstellen.
Oproepen om de economie te herstarten
Op 24 maart heeft Trump gezworen de coronavirus-restricties met Pasen op te heffen. Hij zei: “Er zullen overal in het land volle kerken zijn… Ik denk dat het een prachtige tijd zal worden.” Onder hevige druk om terug te krabbelen, paste hij zijn boodschap aan en riep in plaats daarvan op om vanaf 30 april het werk te hervatten.
Trump staat verre van alleen met de eis om terug te keren naar de normale gang van zaken, tegen elke prijs voor de gezondheid en het leven van de werknemers. Nog voor de uitspraken van Trump rond een herstart op Pasen schreef de redactie van de Wall Street Journal: “Het zal in sommige kringen niet populair zijn, maar de federale en staatsambtenaren moeten nu beginnen om de antivirusstrategie aan te passen om een economische recessie te voorkomen.”
De meest brutale uitspraken komen van rechtse figuren zoals Glenn Beck die opriep tot “economisch patriottisme”, in het bijzonder van oudere Amerikanen, door onmiddellijk terug aan het werk te gaan en te sterven indien nodig, om toch maar de economie op gang te krijgen. Het verschil tussen het ‘economisch patriottisme’ van rechtse figuren en dat van het bredere establishment zit vooral in de mate van directheid, niet zozeer in de intenties.
De mainstream visie van het establishment werd brutaal samengevat door Dick Kovacevich, voormalig CEO van Wells Fargo en nu topman bij Cisco en Cargill. Hij zei: “We zullen de mensen geleidelijk aan terugbrengen en zien wat er gebeurt. Sommigen van hen zullen ziek worden, sommigen zullen zelfs sterven, ik weet het niet… Wil je een economisch risico nemen of een gezondheidsrisico? Je mag kiezen.”
Het is natuurlijk absoluut waar dat er naast de pandemie een economische catastrofe aan de gang is. Er zijn voorspellingen dat 30% van de Amerikaanse werknemers binnen een maand werkloos zullen zijn, daarmee zou het werkloosheidscijfer dat van de Grote Depressie evenaren. Maar terwijl het Coronavirus een enorme impact heeft, was het slechts een keerpunt in de wereldwijde kapitalistische crisis die diepe wortels heeft die verder gaan dan de pandemie.
We moeten niet concluderen dat het leven van werkende mensen ondergeschikt maken aan de behoeften van het kapitalisme slechts een kenmerk is van de rechtervleugel of de belangen van de grote bedrijven. De New Yorkse burgemeester Bill de Blasio heeft vorige week het idee geopperd om de scholen in de stad voor 20 april te heropenen, voordat de oppositie hem dwong om dit voorstel te laten vallen. Ook ruim een week nadat de stad in quarantaine ging, bleven bouwplaatsen waar luxe appartementen voor de superrijken worden gebouwd actief doorwerken. Dit stopte alleen maar omdat bouwvakkers en hun vakbonden eisten dat er een einde kwam aan een situatie waarin arbeiders in liften met 20 tegelijk op en neer gingen en ernstig gevaar liepen besmet te raken.
De Democratische Gouverneur van New York, Andrew Cuomo, zei onlangs op CNN: “We hebben het over het beschermen van levens. Er moet daarnaast echter ook gesproken worden over economische levensvatbaarheid… Je kunt de economie niet voor altijd tegenhouden, dus we moeten beginnen na te denken hoe lang iedereen blijft thuis blijft.”
Natuurlijk moet de economische activiteit op een bepaald moment weer herstarten, maar onder welke voorwaarden, in wiens belang en hoe worden deze beslissingen genomen? Vertegenwoordigers van werknemers in belangrijke sectoren, van de verwerkende industrie tot het onderwijs, moeten in dit proces rechtstreeks inspraak krijgen en een veto kunnen uitspreken. De heropstart van de economie gaat niet alleen over het “afvlakken van de curve” van het virus. Het moet worden gekoppeld aan een duidelijke strategie, waarbij het leven en de gezondheid van de werknemers op de eerste plaats komen, en met echte middelen om nieuwe uitbraken, die onvermijdelijk zijn, het hoofd te bieden.
Als het van de bazen en de gevestigde politici afhangt om sectoren terug op te starten, dan zal er geen rekening worden gehouden met de veiligheid van de werkenden. Als ze ons vragen om ons leven op het spel te zetten voor hun winst, dan moeten wij ons organiseren in onze vakbonden en met onze collega’s terugvechten.
Het moet ook duidelijk zijn dat de heersende klasse en Trump de gelegenheid van de pandemie kunnen aangrijpen om democratische basisrechten te beperken. Dat is iets waar we ons ook resoluut tegen moeten verzetten. Dit is al gebeurd in verschillende landen, van Chili tot Hongarije. De New York Times beschreef hoe het minister van justitie van de Amerikaanse regering het parlement vroeg “om ingrijpende nieuwe bevoegdheden, waaronder een plan om de wettelijke bescherming van asielzoekers af te schaffen en mensen voor onbepaalde tijd zonder vorm van proces vast te houden.” In het parlement kwam er tegenwind, maar het is een ernstige waarschuwing voor wat kan komen.
Reddingsoperatie voor de miljardairs
De prioriteiten van de heersende klasse kwamen duidelijk tot uiting in het stimuluspakket van 27 maart. Dat pakket omvatte een immens bedrag van 425 miljard dollar aan collectieve reddingsoperaties, die worden gebruikt om voor maar liefst 4 biljoen dollar aan leningen voor grote bedrijven te kapitaliseren in vergelijking met een veel kleiner bedrag voor gewone mensen. Zelfs de opname van beperkte maatregelen voor werkenden is niet te wijten aan de groei van een geweten, maar eerder aan de erkenning dat zonder wat geld rechtstreeks in de zakken van de mensen te steken de economie volledig zou kunnen instorten.
Bernie Sanders verdedigde een aanzienlijke uitbreiding van de bescherming tegen werkloosheid en andere maatregelen, terwijl het AOC scherpe kritiek op het wetsvoorstel uitte. Maar het moet duidelijk zijn dat ze beiden een vergissing begingen door voor het stimuluspakket te stemmen. De vertegenwoordigers van de arbeidersklasse mogen geen linkse dekmantel geven aan een rot politiek establishment in ruil voor beperkte hervormingen.
De kwetsbaarheid van de VS voor het coronovirus beperkt zich niet tot het falen van Trump. Er is ook de gebrekkige gezondheidszorg. Beide traditionele partijen hebben lang fel gestreden tegen publieke zorg. Hun vastberadenheid om de winst centraal te stellen, begon niet met de huidige crisis. We moeten verder gaan dan het openen van de bestaande zorg voor iedereen: er is nood aan een openbare gezondheidsdienst waarbij ziekenhuizen, de bredere zorgsector en de farmaceutische industrie in democratisch publiek bezit worden genomen en door de werkenden worden beheerd op basis van de zorgnoden, niet de winsten.
De voorbije maand heeft het Democratische establishment alles in het werk gesteld om Joe Biden te ondersteunen en de politieke revolutie van Bernie Sanders te blokkeren. Biden is tegenstander van algemeen toegankelijke gezondheidszorg. Maar in de reactie op de pandemie was Biden zo onbekwaam dat er gespeculeerd werd over de mogelijkheid om hem op de Democratische Conventie te vervangen door een meer bekwame vertegenwoordiger van de heersende klasse, zoals Andrew Cuomo. We begrijpen dat velen wanhopig uitkijken naar het einde van het bewind van Trump, maar toch kunnen werkenden geen steun geven aan Biden of Cuomo. We moeten tegen het volledige establishment ingaan.
Organiseren in de crisis
Om toegankelijke zorg, betaalbare huisvesting of andere verworvenheden af te dwingen in de context van de wereldwijde ineenstorting van het kapitalisme, moeten we ons organiseren.
De voorbije dagen en weken hebben werkenden heldhaftige strijd gevoerd tegen hun bazen. Van het personeel van Instacart in de distributiesector tot schoonmakers in Pittsburgh of zorgpersoneel in New York Coty, er is een groeiend verzet bezig. Ondertussen profiteren bedrijven als Amazon van de pandemie, terwijl ze weinig tot geen bescherming bieden aan hun meest risicovolle werknemers, met een groeiend aantal bevestigde infecties in de magazijnen van Amazon.
We moeten de strijd van de arbeidersklasse koppelen aan bredere eisen. Alle werknemers hebben recht op een veilige werkplek en niemand zou moeten kiezen tussen inkomen en veiligheid. Werknemers hebben het recht om te staken en werk te weigeren, en we moeten ons organiseren tegen pogingen om te eisen dat we terugkeren naar de werkplek vooraleer het veiligheidsbeleid is ingevoerd. De bazen zullen de winst op de eerste plaats blijven zetten, dus we moeten vechten voor de oprichting van gekozen werknemerscomités om de behoeften van de werkenden op de werkplek te beschermen. Werknemers en onze vakbonden moeten elke opschorting van collectieve onderhandelingen of het recht om een vakbond op te richten afwijzen. We moeten alle aanvallen op de vakbondsrechten bestrijden! We moeten ook “risicoloon” eisen voor alle essentiële werknemers, die tijdens de pandemie ten minste “anderhalf uur” moeten worden betaald. Bedrijven die weigeren volgens deze regels te werken, moeten in handen van de overheid komen, met democratische controle en beheer door de werknemers. Red de werkende mensen, niet de grote bedrijven!
In heel het land neemt de werkloosheid fors toe. Tegelijk blijft de huur bijzonder hoog. De organisatie ‘Rent Strike 2020’ werkt samen met Socialist Alternative en anderen om huurstakingen op te bouwen rond de eis van een opschorting van alle huur- en hypotheekbetalingen tijdens de pandemie. Als deze eisen niet ingelost worden, zal op 1 mei een massale huurstaking naar voren gebracht worden. Een succesvolle huurstaking op grote schaal vereist een hoge mate van organisatie in flatgebouwen, in wijken, op stadsniveau en op nationaal niveau. Het is noodzakelijk om deze campagne uit te bouwen: tijdens de pandemie kunnen miljoenen mensen met uithuiszetting bedreigd worden of dreigen gezinnen zich nog dieper in de schulden te steken. Om te kunnen winnen, moeten huurders goed georganiseerd zijn en de steun genieten van de bredere arbeidersklasse, met inbegrip van de vakbonden.
Deze pandemie maakt duidelijk hoe rot en wreed het kapitalisme is. Het hoeft niet zo te zijn. We moeten niet alleen vechten voor noodmaatregelen tijdens de pandemie, maar ook voor een alternatief op dit zieke systeem: een socialistische wereld waarin de middelen van de maatschappij en de grote bedrijven democratisch in publieke handen worden genomen en op een rationele en duurzame manier worden gepland met het oog op onze behoeften in plaats van hun winsten.
Laten we de miljardairs zien dat we niet zullen sterven voor Wall Street.
-
Helden in distributiesector verdienen respect, bescherming en degelijk loon
Zoals in andere sectoren die blijven werken, is er onder het personeel van de voedingsdistributie heel veel ongerustheid. Er is tegelijk een groot plichtsbesef en fierheid om de mensen van voedsel te blijven voorzien. Dit gebeurt niet altijd in gemakkelijke omstandigheden en de inzet wordt nog steeds niet altijd geapprecieerd. Er is daarnaast al jarenlang een neerwaartse spiraal in de sector, met een grote toename van burn-outs en fysieke klachten als gevolg.
Bij het begin van de strenge maatregelen in ons land was er hamsterwoede. Winkels waren propvol met klanten en personeel dat de rekken zo goed mogelijk probeerde aangevuld te krijgen. De paniek onder de klanten was zo sterk dat er niet op het personeel werd gelet. Dat gebeurde in omstandigheden dat het vaak sowieso al onmogelijk was om anderhalve meter afstand te bewaren.
Het personeel deed al het mogelijke en het onmogelijke om de klanten te blijven bedienen, ondanks de schrik en de onzekerheid voor wat nog zou komen. De directies en koepelorganisatie Comeos verklaarden in alle media dat er geen tekorten waren en dat alle producten snel zouden aangevuld worden naarmate de aanvoer dit mogelijk maakte. Militanten en verantwoordelijken van de vakbonden vroegen meteen overleg op alle niveaus in de sector, vaak zonder gehoor. Voor de media waren de directies bereikbaar, voor de vakbonden niet.
Het duurde op sommige plaatsen dagen vooraleer de nodige veiligheidsmaatregelen getroffen werden, doorgaans op initiatief en onder druk van het personeel. Zelfs vandaag zijn er nog tekorten wat betreft handontsmetting, of kunnen personeelsleden niet af en toe een pauze nemen om de handen te wassen of even uit te blazen. Het blijft op veel plaatsen immers druk in de winkels. Ondertussen zijn de ketens meer bezig met hoe ze marktaandeel van elkaar kunnen afpakken of meer omzet genereren. Terwijl de aanvoer van voedingsproducten al heel wat inspanningen vroeg, wilden verschillende ketens bijvoorbeeld van de sluiting van tuincentra gebruik maken om tuinspullen te verkopen.
Er waren acties in verschillende ketens en er is ook overleg rond veiligheidsmaatregelen en extra vergoedingen in deze extra drukke en gevaarlijke corona-tijden. De acties kwamen er omdat directies doof bleven voor de gerechtvaardigde eisen van het personeel. Het personeel wil het liefst werken in veilige omstandigheden en gerespecteerd worden voor zijn inzet. De directies maken dit moeilijk, zij zijn verantwoordelijk als er winkels dichtgaan door acties!
De Linkse Socialistische Partij (LSP) stelt volgende eisen voor in de distributiesector:
- Overleg op alle niveaus met het personeel en hun vertegenwoordigers, minimaal op wekelijkse basis om de vinger aan de pols te houden rond nieuwe maatregelen.
- Voldoende persoonlijke beschermingsmiddelen en opleiding om deze goed te gebruiken.
- Enkel de nodige producten verkopen, geen speciale niet-voedingsacties.
- Vaste prijzen voor basisproducten opgelegd door crisiscomités in de distributiesector en door de gemeenschap in het algemeen, om de klanten gelijkmatig over alle winkels te spreiden.
- Arbeidsduurverkorting met behoud van loon naar 30 uur per week, zodat kortere schiften gedraaid kunnen worden en de blootstellingperiode verkleint voor iedereen.
- Essentieel werk verdient een essentieel loon. Trek het minimumloon op tot €14 per uur zodat de extra stress bij het personeel wegvalt van hoe het iedere maand kan rondkomen en een menswaardig leven leiden.
- Haal de winstlogica uit de sector, nationaliseer de volledige handelssector onder democratische arbeiderscontrole zodat niet de winst voorop staat maar het algemeen belang.
-
Coronacrisis in Gaza. Pandemie tegen achtergrond van belegering, armoede en overbevolking
Desinfectie in Gaza. Foto: Activestills.org Er zijn noodmaatregelen nodig om de blokkade van de Gazastrook op te heffen, zodat alle noodzakelijke medische apparatuur en hulp kan worden geleverd. De 13 jaar durende blokkade van twee miljoen Palestijnen in de dichtstbevolkte plaats ter wereld moet meteen worden gestopt!
Artikel door Uri Bar-Shalom Agmon en Shahar Benhorin, Socialistische Strijdbeweging (onze zusterorganisatie in Israël-Palestina)
Het was slechts een kwestie van tijd voordat de Corona-pandemie de Gazastrook bereikte. De militaire blokkade heeft de verspreiding van het virus aanvankelijk tegengehouden, maar dreigt nu de crisis ernstig te verergeren. Op 21 maart werden de eerste besmette gevallen bevestigd en op het moment van schrijven zijn er meer dan tien bevestigde gevallen. Dit lage cijfer is echter in grote mate te wijten aan een zeer laag aantal tests. Het is bijna zeker dat het werkelijke cijfer aanzienlijk hoger ligt.
Hoewel de scholen sinds 6 maart zijn gesloten zoals in de enclaves van de Palestijnse Autoriteit op de bezette Westelijke Jordaanoever, zijn er pas na de bevestiging van de eerste gevallen uitgebreide maatregelen genomen om de economie en de moskeeën te sluiten en grootschalige isolatiemaatregelen te bevorderen. Nu is het voor iedereen duidelijk dat er een ernstig gevaar bestaat dat COVID-19 zich verspreidt.
Meer dan twee miljoen mensen leven in de Gazastrook, in omstandigheden van ondraaglijke overbevolking, waarbij de helft van de bevolking onder de armoedegrens leeft en ongeveer 90% van de huishoudens geen toegang heeft tot schoon water. De infrastructuur voor rioolwaterzuivering functioneert niet en er is ook een groot tekort aan ontsmettende alcohol.
Met slechts 45-70 bedden op de intensive care, slechts 60-120 medische beademingstoestellen, een tekort aan medisch personeel en 45% aan noodzakelijke medicijnen in ‘normale’ tijden – zal het gezondheidssysteem op de Gazastrook zal snel instorten wanneer het virus breed verspreid geraakt. Door de voortdurende belegering beperkt het Netanyahu-regime de levering van medicijnen, geavanceerde medische apparatuur en vervangende onderdelen, en beperkt het de beweging van artsen, zelfs als het gaat om professionele training. Omdat de elektriciteit beperkt is tot een paar uur per dag, zijn ziekenhuizen afhankelijk van particuliere donaties om brandstof te kopen voor generatoren om te kunnen blijven functioneren!
Slechts één labo in de Gazastrook voert tests uit voor het Coronavirus (SARS-CoV-2), het gebrek aan testkits is zorgwekkend. Tot nu toe zijn er minder dan 1.000 tests afgerond, wat neerkomt op ongeveer 0,05% van de bevolking. De VN heeft 1.000 testkits geleverd en Israël nog eens 200. China heeft nog eens 10.000 kits naar de Palestijnse Autoriteit gestuurd, maar het is nog onduidelijk hoeveel daarvan Gaza zullen bereiken en hoe. Deze aantallen zijn bij lange na niet voldoende om het aantal besmettingen in kaart te brengen om een snelle verspreiding te voorkomen.
Israëlische zakenlieden maken winst op productie van Palestijnse mondmaskers
Naast de angst die voortvloeit uit een ineenstorting van het gezondheidsstelsel, verergert de Corona-crisis de reeds ernstige economische crisis in de Gazastrook. Raed Shikshak, een literatuurstudent uit Gaza, vertelde op de Hebreeuwse website BorderGone.com over wat de verwachte economische gevolgen van de crisis zullen zijn, wanneer de jeugdwerkloosheid al tot 70% is gestegen: “Corona zal ook mijn familie vernietigen. Mijn oudere broers zullen stoppen met werken. En zoals de meeste mensen hier hebben we geen spaargeld. Om nog maar te zwijgen van het feit dat onze regering door de Israëlische blokkade, die de economie heeft verwoest, niet in staat zal zijn om uitgebreide compensaties en hulp aan de werklozen te bieden zoals de Amerikaanse en Europese regeringen van plan zijn.”
Door het tekort aan ziekenhuizen, en als onderdeel van de inspanningen om infecties te voorkomen, is in Rafah een veldhospitaal opgezet en zijn de UNRWA-scholen (VN-hulporganisatie voor Palestijnse vluchtelingen) omgebouwd tot klinieken voor respiratoire patiënten die mogelijk positief getest worden. “De schoolbibliotheek is omgebouwd tot een apotheek, de klaslokalen tot ruimten voor medisch onderzoek en behandeling,” zo werd de situatie aan Al Monitor beschreven door Amer Joda, die in een wachtrij wachtte op een behandeling met zijn zoon in een van de geïmproviseerde klinieken. Tegelijkertijd is UNRWA begonnen met het leveren van voedselhulp aan gezinnen in nood.
Geconfronteerd met het tekort aan basisuitrusting is er snel een productielijn voor alco-gel opgericht en zijn de textielfabrieken omgebouwd om beschermend materiaal voor medisch personeel te produceren. Daarnaast is de kledingfabriek ‘Unipal 2000’ overgegaan op de productie van 20.000 gezichtsmaskers per dag – die allemaal om de paar dagen naar Israël worden geëxporteerd en vervolgens via Israëlische zakenlieden op de particuliere markt worden verkocht, ondanks het feit dat de plaatselijke Hamas-administratie heeft geëist dat alle exporten worden vermeden tot de plaatselijke behoeften zijn ingelost. De eigenaar van de fabriek verklaarde echter dat de achtergrond van crisis maakt dat “mensen zoeken waar ze geld kunnen verdienen. Velen van hen [Israëlische zakenlieden] kijken in deze richting en bestellen de maskers bij ons.” (ynet, 1 april). De eigenaar van een andere textielfabriek werd geciteerd door Xinhua News Agency en beweerde dat “Israëlische bedrijven ons het doek stuurden om medische maskers voor hen te produceren. Ze hebben miljoenen maskers nodig, en we willen drie miljoen maskers produceren.”
Met andere woorden, zakenmensen zijn op zoek naar een kans om winst te halen uit de dringende behoefte van medisch personeel en miljoenen inwoners aan maskers, en tegelijkertijd betekent het winstmotief dat de eigenaars van de textielfabrieken drijft dat de dringende behoeften van de bewoners op de Gazastrook niet worden aangepakt.
Aan beide zijden van de Groene Lijn vereist de situatie dat de productie van alle noodzakelijke apparatuur voor de bestrijding van de ziekte in publieke handen is, niet gericht op winst, en onder democratisch toezicht van de werknemers, artsen en organisaties van verplegend personeel. Winstbejag op mondmaskers, terwijl zelfs ziekenhuizen tekorten hebben, moet worden verboden.
Produceer medische beademingstoestellen, geen bommen
De kapitalistische regering in Israël, die het Israëlische gezondheidsstelsel van middelen heeft beroofd, is ook verantwoordelijk voor de belegering dat de inwoners van de Gazastrook verstikt. Die blokkade heeft het gezondheidsstelsel ernstig heeft geschaad en het is een obstakel voor het bestrijden van de pandemie die zich over de grenzen heen verspreidt.
Er wordt gevreesd voor een scenario waarin meer patiënten moeten beademd worden dan dat er apparaten beschikbaar zijn. Ynet haalde een hoge Israëlische ambtenaar aan die stelde: “Israël zal geen Corona-patiënten uit de Gazastrook opnemen. We zullen Corona niet importeren.” Andere bronnen van het establishment stelden dat er in een later stadium meer testkits en apparatuur zullen worden geleverd, omdat er bezorgdheid bestaat onder het Israëlische establishment voor de gevolgen van een hevige zorgcrisis die uit de hand kan lopen. Voorlopig wordt verwacht dat de infecties exponentieel zullen toenemen en dat de massale morbiditeit binnen vrij korte tijd kan optreden.
Het rechtse Israëlische regime gaf er de voorkeur aan om miljarden te investeren in de ontwikkeling van meer dodelijke wapens ten behoeve van “het beheer van het conflict”, in plaats van in levensreddende medische apparatuur zoals beademingsapparaten en bedden op de intensive care. Als het virus zich zodanig verspreidt dat er tegelijkertijd een tekort is aan beademingsapparaten in Israël en de bezette Palestijnse gebieden, bestaat er een duidelijk gevaar dat de Israëlische regering zelfs zal proberen te voorkomen dat er beademingsapparaten worden geleverd aan de Gazastrook, onder het voorwendsel dat dit ten koste gaat van Israëlische ziekenhuizen.
Nu het virus er al is, moeten de productielijnen in Israël, ook in de wapenindustrie, onmiddellijk worden omgebouwd voor de snelle en massale productie van beademingsapparaten en andere noodzakelijke medische apparatuur om te voldoen aan de behoeften aan beide zijden van de Groene Lijn. De Israëlische regering is al aangespoord om de productie in een satelliet- en raketfabriek van Israel Aerospace Industries om te schakelen voor de productie van beademingsapparaten. Om in de algemene medische behoeften te voorzien, moeten hele fabrieken worden omgebouwd, op grote schaal en onder democratisch toezicht, onder meer door personeel van de zorgsector.
Om een catastrofe te voorkomen, moeten alle beperkingen op de levering van medische apparatuur aan de Gazastrook worden afgeschaft, evenals de beperkingen op benzine, bouwmaterialen, voedsel en goederen in het algemeen, zodat de bewoners zich zo goed mogelijk kunnen voorbereiden op de dreiging van het Coronavirus.
Gevaar van militaire escalatie
Bij de recente parlementsverkiezingen van 2 maart herhaalde Netanyahu, net als bij de vorige verkiezingen in september, zijn dreigement van een nieuwe oorlog tegen Gaza, een “Moeder van alle Operaties” – dat wil zeggen: een nieuwe oorlog tegen de Palestijnen met duizenden doden, massale vernielingen en een verdere verslechtering van het nationale conflict. Zelfs nu de Corona-crisis in volle gang is, zijn er de laatste weken meer gevallen geweest van Israëlische bombardementen in de strook, evenals van het lukraak afvuren van projectielen op Israël door rechtse gewapende organisaties in de Gazastrook.
De leider van Hamas, Yahya Sinwar, deed in een interview met het Al-Aqsa kanaal een beroep op de Israëlische minister van Defensie en zei: “Ik zal tegen [de minister] Naftali Bennet zeggen, dat als we vinden dat Corona-patiënten in de Gazastrook niet kunnen ademen, we de ademhaling van 6 miljoen Zionisten zullen afsnijden en we alles zullen nemen wat we van u als [maffia] ‘bescherming’ zouden willen.” Sinwar, net als Netanyahu, wendt zich tot dreigende oorlogsretoriek om de aandacht af te leiden van het onvermogen van een rechtse en pro-kapitalistische regering om echt de meest elementaire zorgen van gewone mensen aan te pakken.
De fundamentele belangen van werkende en arme mensen aan beide zijden van de nationale scheidslijn en het hek omvatten de noodzaak om een effectieve strijd tegen de pandemie te garanderen, de bescherming van een waardig leven, en het voorkomen van elke militaire escalatie. Virussen erkennen geen grenzen en COVID-19 is een wereldwijde epidemie. Grensoverschrijdende solidariteit is van vitaal belang voor de organisaties van artsen, verpleegkundigen en werknemers om een effectieve bestrijding van het probleem te garanderen. Een echte, effectieve strijd kan alleen plaatsvinden op een gelijkwaardige basis.
Arbeidersorganisaties, medisch personeel en organisaties van gewone mensen kunnen en zouden moeten ingrijpen en een effectieve strijd tegen de crisis voeren, met inbegrip van de eis van massale tests, de volledige levering van medische apparatuur en middelen voor desinfectie en bescherming tegen het virus; het voorkomen van looninhoudingen en het garanderen van een inkomensniveau dat een waardig leven voor iedereen tijdens deze crisis mogelijk maakt; het democratisch toezicht op handhavingsmaatregelen; en het volledig delen van middelen en informatie tussen de gezondheidsstelsels.
Vooral nu, om deze Corona-crisis met zo min mogelijk slachtoffers te doorstaan, moeten we samen strijden, gewone mensen, Joden en Arabieren, Israëliërs en Palestijnen.
De artsen-, verpleegsters- en arbeidersorganisaties in het algemeen in Israël moeten nauw samenwerken met hun Palestijnse collega’s en eisen dat de Israëlische regering de levering van alle noodzakelijke apparatuur aan de inwoners van Gaza toelaat en beperkingen op de levering van goederen opheft, als onderdeel van een strijd voor een alternatief van de werkende bevolking op een realiteit van ‘verdeel en heers’, bezetting, belegering en bloedig conflict.
-
De arbeidersbeweging moet standpunt innemen!
In deze crisis werd het opnieuw aangetoond: zonder de arbeid en inzet van zorgpersoneel, winkelbedienden, chauffeurs, afvalophalers, … draait er niets. Het zijn de werkenden die het beste zicht hebben op hoe er geproduceerd wordt. Het was dan ook op initiatief van onderuit dat op veel plaatsen beschermingsmaatregelen werden ingevoerd of de productie werd stilgelegd.
We mogen niet aanvaarden dat deze crisis wordt aangegrepen om maatregelen rond preventie en bescherming te nemen zonder betrokkenheid van de werkenden zelf. Dit is net een ogenblik waarop organen als het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW), met verkozen vertegenwoordigers van het personeel, een onmisbare en onvervangbare rol te spelen hebben. Als deze crisis niet gaat over preventie en bescherming op het werk, wanneer gaat het daar dan wel over?
Ondemocratische maatregelen zoals het opzijschuiven van CPBW-vergaderingen (die nochtans perfect digitaal kunnen plaatsvinden), moeten ten stelligste verworpen worden. De arbeidersbeweging moet opkomen voor crisiscomités op elke werkplaats, gebaseerd op de CPBW’s, om de nodige beschermingsmaatregelen te bespreken of om niet-essentiële productie stil te leggen. Deze comités moeten ook een centrale rol spelen in de planning van de afbouw van de beperkende maatregelen, het toezicht op de heropstart van productie en alles wat met bescherming van de werkenden te maken heeft.
Tegelijk moeten de vakbonden eisen naar voren blijven schuiven voor de verdediging van de sociale zekerheid, sociale bescherming en de lonen. Zoniet dreigen de gevolgen van deze crisis achteraf opnieuw op de kap van de werkenden en hun gezinnen afgeschoven te worden.
De crisis werd gebruikt om dan toch een federale regering met volle bevoegdheden te vestigen, zelfs indien het een tijdelijke regering zonder meerderheid is. De regering kreeg volmachten. Eerdere ervaringen met regeringen die volmachten kregen, gebruikten die om onpopulaire (lees: bijzonder asociale) maatregelen te nemen. In de jaren 1980 ging het onder meer om indexsprongen, beperking van de publieke uitgaven, daling van de patronale lasten, besparingen op sociale zekerheid. We mogen ons niet laten vangen: ook deze regering zal ons uiteindelijk willen doen betalen voor de crisis.
Voorlopig ligt het moeilijk voor de traditionele partijen om openlijk te spreken over besparingen op de sociale zekerheid, zoals N-VA dit voor deze crisis deed met het voorstel om nogmaals 5 miljard in de sociale zekerheid te schrappen. Wilmès was onder de regering-Michel als minister van begroting mee verantwoordelijk voor 900 miljoen besparingen op zorg en rechtvaardigde dit met de stelling dat er een overcapaciteit was in de ziekenhuizen! De openbare diensten die zo essentieel zijn in de aanpak van deze crisis, werden de afgelopen jaren steeds behandeld als het vuil van de straat en dé plaats waar de staat nog ontvet kon worden. We mogen deze besparingspolitici niet vertrouwen bij de aanpak van de zorgcrisis en de economische gevolgen ervan!
Zowel op syndicaal als politiek terrein moet de arbeidersbeweging standpunt innemen en actief opkomen voor de belangen van de werkenden en hun gezinnen.
We eisen:
- De ontwikkeling van media- en communicatie-instrumenten op basis van werkenden die hun belangen in deze crisis verdedigen en die een grote ruimte laten voor wetenschappers en hun aanbevelingen. De vakbonden hebben de verantwoordelijkheid om in dit proces een rol te spelen.
- Neen aan ondemocratische maatregelen onder het mom van de zorgcrisis! De werkenden weten best wat er moet gebeuren op hun werkplaats, voor de organisatie van crisiscomités op elke werkplaats om beschermende maatregelen te bespreken en op te leggen, of om niet-essentiële productie te stoppen.
- Neen aan de volmachten om de werkenden en hun gezinnen te laten betalen voor de crisis! Er is geld genoeg bij de rijken en machtigen. Neen aan besparingen op de sociale zekerheid, zorg, openbare diensten of op de lonen van werkenden!
- De vakbonden moeten een strijdbare campagne uitwerken met eisen en voorstellen om niet de werkenden, maar de superrijken te laten betalen voor de crisis. Ze kunnen een dergelijke campagne populariseren met propaganda op elke werkvloer en online campagnes en meetings.
-
Haal het geld waar het zit
Tegen de achtergrond van een beurscrisis, gekoppeld aan een recessie in de reële economie, zullen de kapitalisten en hun politieke marionetten schreeuwen dat er geen geld is. Zij zullen stellen dat de gemeenschap het grootkapitaal moet blijven steunen zodat het kan investeren, omdat de rijkdom van de mensen afhankelijk is van deze rijkdom. Dat is helemaal niet waar!
We hebben het gezien na de crisis in 2008. Ook toen werden de verliezen gesocialiseerd en de winsten geprivatiseerd. De aan de aandeelhouders uitgekeerde dividenden bereikten een recordhoogte, terwijl de meerderheid van de bevolking de broekriem moest aanhalen. In België ondergingen we een indexsprong waardoor onze reële lonen daalden, de pensioenleeftijd werd verhoogd, er is bespaard op de sociale zekerheid, enz. Ondertussen vlogen enorme hoeveelheden rijkdom naar belastingparadijzen. In 2019 vertrok niet minder dan 172 miljard euro vanuit België naar belastingparadijzen. Het budget voor de gezondheidszorg bedroeg in datzelfde jaar 26 miljard euro.
Meteen bij het begin van de coronacrisis werd aangekondigd dat er geld is voor de banken. Bedrijven krijgen uitstel van betaling van bijdragen aan onder meer de sociale zekerheid. Over extra middelen voor onze lonen en onze zorgsector wordt nauwelijks gesproken. Als het van de bazen en hun politici afhangt, zullen de kosten van de crisis op de werkenden en hun gezinnen afgeschoven worden.
Cijfers van Oxfam maakten duidelijk dat een klein groepje superrijken een steeds groter vermogen bezit: 2153 miljardairs bezitten meer dan 60% van de wereldbevolking! Er zitten miljarden in belastingparadijzen en er worden massaal veel middelen geïnvesteerd in sociaal onnuttige productie, zoals militaire uitgaven.
We moeten onszelf beschermen door deze rijke elite alle economische hefbomen uit handen te nemen, in de eerste plaats de financiële sector. Dit zou ervoor zorgen dat er een einde komt aan speculatie en dat deze immense bedragen kunnen worden gebruikt om de gezondheids-, ecologische en economische crisis aan te pakken en tegelijkertijd het lot van de werkenden en hun gezinnen te verbeteren.
Wij eisen:
- De niet-betaling van de overheidsschuld, behalve op basis van bewezen noodzaak.
- De onteigening en nationalisatie, onder democratische controle en beheer van de gemeenschap, van belangrijke sectoren van de economie (met inbegrip van de financiële sector), om alle hefbomen te hebben om te kunnen reageren op de vele crises van het kapitalisme.
- Democratische planning van de economie om te voldoen aan de behoeften van de bevolking met respect voor de planeet.
-
Ecologische crisis aanpakken
Heel wat onderzoekers stellen dat de vernietiging van de biodiversiteit en de ecosystemen de voorwaarden schept voor de verspreiding van nieuwe virussen en ziekten. Dit is zeker het geval in tropische gebieden die zijn vernietigd om plaats te maken voor intensieve industriële monoculturen of industriële veeteelt. Het smelten van Permafrost doet ook de vraag rijzen naar de mogelijke reactivering van zeer oude virussen en bacteriën die momenteel in de bevroren ondergrond vastzitten.
Alles wijst erop dat de frequentie van het ontstaan van nieuwe besmettelijke virussen zal toenemen, met het risico van meer pandemieën. Bovendien is luchtvervuiling een bezwarende factor voor aandoeningen van de luchtwegen. De verspreiding van Covid-19 zou sterk zijn bevorderd door de luchtvervuiling en meer bepaald door fijn stof, dat zeer aanwezig is in de vervuilde gebieden van Wuhan, maar ook in Noord-Italië.
De kapitalistische productiewijze is verantwoordelijk voor de klimaatverandering, die delen van de wereld onbewoonbaar maakt voor mens, dier en plant.
De stopzetting van niet-essentiële activiteiten moet worden gebruikt om een evaluatie te maken van de economische productie, teneinde een snelle ecologische overgang mogelijk te maken, op basis van een rationele economische planning. Daarbij moeten werkenden in vervuilende activiteiten worden omgeschoold naar maatschappelijk nuttige en milieuvriendelijke banen.
Wij eisen :
- Breng energie en de grote bedrijven van de agro-business in publieke handen! Dit kan door de nationalisatie onder democratische controle en beheer zonder compensatie, behalve op basis van bewezen behoeften, om een ecologische transitie van deze sectoren te verzekeren.
- Een herstelplan dat in staat is de uitdaging van de klimaatverandering aan te gaan en de vernietiging van de biodiversiteit tegen te gaan door middel van een democratische planning van de economische productie.