Blog

  • Empire Defeated. Interview met de auteur, Peter Taaffe

    Waarom werd een boek gemaakt over de oorlog in Vietnam?

    Ik sprak op Socialisme 2003 in Londen, ons vormingsweekend, over de oorlog in Vietnam en zag dat er een enorme interesse was in deze oorlog en de effecten ervan op jongeren en arbeiders.

    Hierna werd me gevraagd een kort overzicht te schrijven van de oorlog, maar eens ik begon met wat onderzoek en het schrijven, was het duidelijk dat er meer nodig was dan een brochure. Dit boek is het resultaat ervan.

    Wat was de impact van de Vietnam-oorlog op bevolking toen?

    Het is niet mogelijk om de enorme effecten van de Vietnam-oorlog op mijn generatie te overdrijven. Jongeren kwamen al in beweging tegen wat zij aanzagen als het onmenselijke kapitalistische systeem, ook al werd dat systeem toen niet geconfronteerd met dezelfde economische problemen als vandaag.

    De economische groei na 1945 was nog niet tot een einde gekomen. Studenten kwamen echter naar voor in landen als Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië om zich te verzetten tegen het kapitalisme: tegen de vervreemding en de uitbuiting van de arbeiders en de bevolking in Azië, Afrika en Latijns Amerika.

    Dit werd gecombineerd met een enorme honger naar verandering, wat door velen werd gekoppeld aan de nood va een andere samenleving waarbij komaf gemaakt wordt met het kapitalisme om een socialistische samenleving door te voeren.

    De jaren ’60 werden gekenmerkt door een opstand van een hele generatie, waaronder ook diegenen van een middenklasse achtergrond en zelfs een aantal zonen en dochters van lagen uit de heersende klasse, zeker als ze bevrijd werden van de impact van hun ouders terwijl ze studeerden aan de universiteiten en hogescholen.

    Dit was een barometer voor het groeiende ongenoegen in de samenleving in het algemeen en onder de arbeiders in het bijzonder. Het kwam tot uiting in de oppositie van de vakbonden tegen de patroons, hun systeem en de pro-kapitalistische maatregelen die genomen werden door de Labour-regering van Harold Wilson die aan de macht was van 1964 tot 1970.

    Daarenboven zagen we de barbarij van het VS-imperialisme in haar poging om een nederlaag toe te brengen aan de strijd van de Vietnamese arbeiders en boeren voor nationale bevrijding van de uitbuiting van het kapitalisme en het grootgrondbezit.

    De oorlog zorgde voor een enorme ontwikkeling van het bewustzijn waarbij duizenden, tienduizenden en uiteindelijk miljoenen mensen zich niet enkel uitspraken tegen het VS-imperialisme, maar ook socialistische en revolutionaire conclusies trokken over de natuur van het kapitalisme en imperialisme. Dat leidde tot grote strijdbewegingen op straat, zowel in Europa als in de VS zelf.

    Wat zijn de verschillen tussen Vietnam en Irak vandaag?

    Het meest evidente verschil is dat de Vietnamezen vochten vanuit de jungle en dat het verzet vooral bestond uit boeren in de landelijke gebieden, terwijl de Irakezen vanuit de steden zich verzetten tegen de VS aangezien Irak enorm verstedelijkt is.

    Er zijn echter ook een aantal belangrijke gelijkenissen tussen wat vandaag in Irak gebeurt en Vietnam waar de VS geleidelijk aan in een rampzalige toestand terecht kwam. De VS komt vandaag in Irak ook enorm in de problemen en het is mogelijk dat ze net zoals in Vietnam in 1975, na een oorlog die 30 jaar duurde, zullen verplicht zijn om de troepen terug te trekken. Een aantal kapitalistische commentatoren betwisten dit en stellen dat Vietnam de steun kreeg van twee grootmachten, Rusland en China, die geplande economieën waren gedomineerd door een bureaucratische elite, en dat het verzet verenigd was in één bevrijdingsorganisatie, het National Liberation Front (NLF, later bekend als de Viet Cong). Ik denk dat dit echter verkeerd is.

    De VS wordt enorm gehaat door een meerderheid van de Irakese bevolking die hen zien als brutale buitenlandse uitbuiters, dit loopt gelijk met hoe de VS gezien werd in Vietnam 30 jaar geleden. Het klopt dat de Irakese bevolking niet verenigd is in één verzetsorganisatie en verdeeld is langs etnische en religieuze lijnen, tussen de Sjietische meerderheid, de Soennieten, de Koerden, Turkmenen, … Maar die zien allemaal de VS als de "vijand" (behalve de Koerden misschien die in een aantal plaatsen de interventie van de VS toejuichten).

    Zelfs de Sjieten komen in oppositie tegen de VS. De Soennieten gaan al langer de confrontatie aan met de VS-troepen en zelfs als deze oppositie beperkt blijft tot de zogenaamde ‘Soennietische driehoek’ – Tikrit, Fallujah, … – zal de VS niet in staat zijn om het te onderdrukken. Als reactie op het neerhalen van een aantal helicopters, heeft de VS bombardementen uitgevoerd zoals in Vietnam om wraak te nemen op de bevolking van Fallujah.

    Het stijgend aantal doden onder de VS-troepen vertoont ook veel gelijkenissen met het begin van de Vietnam-oorlog. Er zijn al meer slachtoffers gevallen sinds Bush de ‘overwinning’ uitriep dan in de eigenlijke ‘oorlog’. Dit leidt in de VS zelf tot enorme consternatie, vergelijkbaar met de reacties op de Vietnam-oorlog.

    De media in de VS staat vol van verhalen van families die hun echtgenoot, vader, zoon, … verloren in Irak en in de opiniepeilingen zien we dat Bush sneller achteruit gaat dan president Johnson bij het begin van de oorlog in Vietnam. De geschiedenis herhaalt zich nooit op eenzelfde manier, maar als de VS gaat voor een lange periode van bezetting, zullen ze met hetzelfde lot geconfronteerd worden als in Vietnam.

    Is het niet mogelijk dat de VS een uitweg vindt in Irak door de macht over te dragen aan een lokaal bestuur, iets wat niet gebeurde in Vietnam?

    Het beleid van ‘Irakisering’ is toch een echo van het beleid van de VS in Vietnam toen geprobeerd werd het bestuur te ‘Vietnamiseren’. Nu al worden diegenen die in Irak meewerken met de VS gezien als verraders en zelfs als de VS niet meer fysiek aanwezig zou zijn, zou dit niet veranderen.

    Irak is een broeihaard van Arabisch nationalisme en de Arabische wereld kan eenzelfde steun verlenen aan de Irakese oppositiekrachten als China en Rusland destijds aan het NLF.

    Welk effect had de oorlog in Vietnam destijds op jongeren?

    Zoals ik al zei, had het een enorm effect. Er waren veel jongeren die in actie kwamen tegen de horror van de VS-oorlog en velen kwamen tot socialistische en marxistische conclusies.

    Veel van die jongeren speelden een belangrijke rol in het versterken van de arbeidersbeweging. Een aantal van hen werden trotskisten, zeker in Groot-Brittannië, waar die jongeren een sterke beweging bouwden rond Militant (de voorloper van de Socialist Party) die op deze basis in staat was om de strijd van het gemeentebestuur van Liverpool tussen 1983 en 1987 te leiden en ook een leidinggevende rol speelde in de strijd tegen de Poll Tax, een beweging die leidde tot de val van de ‘Iron Lady’, Thatcher, die toen een vooraanstaande figuur was van de kapitalistische reactionairen.

    Welke lessen kunnen we vandaag trekken uit Vietnam?

    Er zijn veel lessen en in het boek komt dit uitgebreid aan bod. Het belangrijkste is dat los van de omvang van de militaire machine, massavernietigingswapens, napalm, … dit niet volstaat om een heel land aan de ketenen van het VS-imperialisme te binden. De VS probeerde dit in Vietnam en nu opnieuw in Irak.

    De Vietnam-oorlog leidde tot enorm grote betogingen in Europa en de VS, zo wordt vermeld in het boek dat op één dag in 1969 zo’n 36 miljoen mensen wereldwijd deelnamen aan anti-oorlogsacties.

    Het was niet enkel de heroïsche strijd van de Vietnamezen, maar ook een opstand van de Amerikanen die leidde tot een nederlaag van de heersende klasse van de VS in Vietnam. We mogen niet vergeten dat de belangrijkste slachtoffers van de Vietnam-oorlog gewone mensen waren aan beide zijden. Miljoenen arbeiders en boeren in Vietnam, Laos en Cambodja hadden te lijden onder de oorlog, en het waren de zonen en dochters van arbeiders in de VS die sneuvelden in de jungle van Vietnam.

    Cheney, Bush, Rumsfeld en de rest van de bende die de VS-regering controleert en een ‘eindeloze oorlog’ wil voeren, slaagden er samen met de zonen en dochters van de rijken in om te vermijden dat ze militaire dienst moesten doen. Zij mogen echter niet verward worden met de jongeren die bewust opkwamen tegen de oorlog en probeerden om militaire dienst te vermijden.

    Wat waren de wereldwijde gevolgen van de Vietnam-oorlog en hoe kun je dat vergelijken met de huidige situatie in Irak?

    De Vietnam-oorlog was de langste oorlog van de 20ste eeuw en strekte zich uit over 30 jaar. Het valt te betwijfelen of ooit een klein land zo’n effect gehad heeft als vietnam. De Vietnamese bevolking heeft een belangrijk hoofdstuk geschreven in de strijd van onderdrukte bevolkingen tegen de barbarij van het kapitalisme en imperialisme. Vietnam staat in het bewustzijn gegrift van iedereen die het meegemaakt heeft en heeft een blijvende indruk gemaakt o.a. met het zogenaamde ‘Vietnam-syndroom’ onder de Amerikaanse bevolking, iets waar ook Bush niet kan doorbreken. Bovendien ging het gepaard met massale bewegingen, zoals we die ook gezien hebben tijdens de oorlog in Irak.

    De belangrijkste les die we naar voor brengen in het boek is dat zolang het kapitalisme en imperialisme blijft bestaan, er nieuwe Vietnams en Iraks zullen ontstaan (denk maar aan Colombia, de guerilla strijd in Aceh in Indonesië, …). Enkel een nieuwe, jonge en politiek gewapende arbeidersbeweging met socialistische en marxistische standpunten die de arbeiders mobiliseert om verandering te bekomen, kan een herhaling van deze gebeurtenissen voorkomen.

  • Bush niet welkom in Londen

    Bij het bezoek van de Amerikaanse president Bush aan de Britse hoofdstad was er een massale betoging. Zelfs de politie heeft het over "bijna 100.000" betogers. Wellicht waren het er dus meer. De organisatoren hebben het over 200.000 betogers. Dat is een fenomenaal aantal op een weekdag.

    Bush had gehoopt om samen met Blair te kunnen triomferen omwille van de wederzijdse vriendschapsbanden die werden opgebouwd in de "oorlog tegen het terrorisme".

    Bush kwam bedrogen uit. In Londen werd duidelijk dat de meerderheid van de bevolking zich uitspreekt tegen de oorlogsstrategie van Bush en Blair. Het is duidelijk geworden dat die oorlog er één was om olie, macht en prestige. De oorlog leidde tot tienduizenden slachtoffers onder de Irakese bevolking. Het land wordt niet heropgebouwd voor de bevolking maar voor de oliemultinationals. Daartegen werd gisteren in Londen betoogd.

    Ook de "oorlog tegen het terrorisme" is hypocriet. Het beleid van Bush versterkt net de voedingsbodem voor terroristen waardoor er een toename is van aanslagen. Het bezoek van Bush en Blair werd overschaduwd door aanslagen op Britse doelwitten in Turkije. Daarbij vielen 27 doden en 450 gewonden! Vandaag zijn er raketaanslagen in Bagdad (Irak).

    In plaats van stabiliteit te brengen en een einde te maken aan het terrorisme, versterkt Bush’s "oorlog tegen het terrorisme" en zijn asociaal beleid net dat terrorisme.

    Op de betoging kwamen leden van de Socialist Party tussen. Er waren verschillende stands langs de route van de betoging. Er werd een eigen delegatie gevormd en onze leden verkochten meer dan 1.000 nummers van ons weekblad.

  • Actieplan voor jobs is nodig!

    Voor de verkiezingen beloofde Verhofstadt in zijn onnavolgbare, “optimistische” stijl dat hij deze regeerperiode 200.000 jobs zou creëren. Het zeer povere resultaat van de werkgelegenheidsconferentie – 60.000 jobs enkel en alleen door een algemene loonlastenverlaging en dienstencheques – toont aan dat het spelletje blufpoker van Verhofstadt uit is. Hij heeft geen enkele troef meer in handen.

    Stef Saliën

    Bij de Ford-vestiging van Genk gaan 3000 jobs voor de bijl. De sluiting van de Ford Transit-afdeling in Genk veroorzaakt ook een serieuze “afslanking” bij de onderaannemers. Bij 6 toeleveringsbedrijven van Ford Genk en bij transport- en schoonmaakbedrijven worden nog eens 1.100 jobs geschrapt. Bovendien is de toekomst van de Ford-vestiging op het ogenblik allerminst verzekerd. Er is voorlopig enkel een toezegging van de directie voor de assemblage van het nieuwe Mondeo-model, een model dat ondertussen reeds 15 jaar oud is. Over de installatie van een nieuw productieplatform, noodzakelijk voor de productie van andere modellen, wordt op 15 november beslist. In 1992 waren er bij Ford Genk nog 13.864 werknemers! Het ACV becijferde dat het afgelopen jaar maar liefst 5.000 jobs in Limburg zijn verdwenen.

    Bij de NMBS moeten volgens spoorbaas Vinck 4540 jobs verdwijnen tegen eind 2005: 1098 bij het personeel dat instaat voor het onderhoud van de spoorweginfrastructuur, 1088 bij de technische ploegen die instaan voor het onderhoud van het rollend materieel, 1055 bij het loket- en stationspersoneel en 284 bij de afdelingen huisvesting en schoonmaak.

    Bij De Post wil Thys het met 8000 personeelsleden minder doen. Door de invoering van het geo-route sorteringssysteem wordt 80% van het personeel in de nachtploegen overbodig. Door de afschaffing van de tweede uitreikingsronde wordt ook het aantal mensen in de uitreiking sterk gereduceerd. Belgacom gaat in februari 2004 naar de beurs. Privatisering zal ook daar leiden tot massaal banenverlies.

    De loonlastenverlaging van de regering is geen oplossing voor de creatie van banen. Het zijn de gevolgen van de wereldwijde economische crisis en de overproductiecapaciteit die de kapitalistische klasse dwingen om haar productieapparaat af te bouwen en fabrieken te sluiten. De Europese regeringen en ook de vakbondstop bieden hiertegen geen enkel weerwerk.

    We hebben een vakbondsleiding nodig die bij ontslagen niet een doekje voor het bloeden probeert uit de wacht te slepen bij overleg, maar de strijd organiseert voor elke job. Eén die op zo’n moment de solidariteit opbouwt binnen de sector, de regio en desnoods nationaal. Die het stakingswapen gebruikt niet om stoom af te laten, maar om te bouwen aan een krachtsverhouding om te winnen. Kortom: die een mobiliserend actieplan uitwerkt.

    Een radicale arbeidsduurvermindering tot 32 uur met behoud van het volledige loon en met bijkomende aanwervingen is nodig. Net als een stopzetten van de afbraak van de openbare diensten. Grote bedrijven die met ontslagen of sluiting dreigen, moeten worden ge(her)nationaliseerd. De Britse overheid staat onder druk om de uitbating van de spoorwegen terug te hernationaliseren, nadat de privatisering van de jaren ’90 catastrofale gevolgen had op het vlak van de dienstverlening en de veiligheid van personeel en gebruikers. Bouw met de LSP mee aan een stevige linkerzijde binnen de vakbonden, om ook in België onze rechten en onze jobs te verdedigen!

  • De Groenen binnenkort gerecycleerd door de SP.a?

    Agalev komt de crisis na de verkiezingsnederlaag van 18 mei niet te boven. In de peilingen doen ze het vandaag nog slechter dan toen en intern is er grote verdeeldheid over de te volgen weg.

    De heisa rond de goedkope woning die Chantal Pauwels huurt bij het Antwerpse OCMW deed er ook geen goed aan. Agalev slaagde er op een week in om Pauwels van onschuldig schaap tot grote zondebok om te dopen en dan nog eens een flauwe poging te doen om dat beeld om te draaien. De groenen raakten hierdoor enkel verder in de dieperik. De doorzichtigheid van de maneuvers ter verdediging van het onpopulaire beleid dat ze mee voeren, wordt door hen zelf toegeschreven aan "onhandige communicatie". Agalev-schepen Pairon blijft intussen volhouden dat zijn partij "goed bezig" is in Antwerpen. Dat maakt duidelijk dat het niet zozeer de communicatie is die verkeerd is, maar wel de boodschap – los van hoe die naar voor wordt gebracht.

    Agalev heeft haar naam veraderd in Groen! en het kartel met de Spa definitief afgewezen. Hiermee werd de beslissing van de afdeling Limburg over het aangaan van een kartel ongedaan gemaakt. Een VU senario, waarbij Agalev in verschillende delen uit elkaar spat en de carrièristen naar andere partijen overlopen is waarschijnlijk. Groen! zal immers niet zomaar afgeraken van haar belerend moralistisch imago. De geloofwaardigheid wordt ook niet bepaald versterkt door spandoeken zoals aan het Agalev-congres waarop stond dat de Sp.a Doel verkocht heeft… Blijkbaar hebben een aantal groenen last van selectief geheugenverlies.

    Een deel van de Groenen zal aansluiting zoeken bij het kartel SP.a-Spirit, om zo toegang te hebben tot de rijkelijk betaalde parlementszetels. Daarmee zal een deel van de partij het imago bevestigen van een partij die alle principes overboord gooit om aan de vetpotten te kunnen blijven zitten, iets wat eerder duidelijk werd bij de verdwijning van Doel, de wapenleveringen aan Nepal,…

    De SP.a is vandaag geen arbeiderspartij, ze wil eerder een "sociaal-progressieve partij" zijn. Daarbij is het voorbeeld de Democratische Partij in de VS, een kiesmachine waar reclamebureaus een veel grotere inbreng hebben dan de leden. Met de evolutie naar een rechtse en een "linkse" burgerlijke pool, lijkt voor Groen! de enige uitweg het aansluiten bij het kartel van Steve Stevaert. Zo’n kartel kan illusies opleveren. Vooral bij de zogenaamde progressieve intellectuelen, die hierin de grote groenlinkse eenheid zullen menen te herkennen, of de ijzeren wet dat de arbeiders steeds terugkeren naar hun traditionele organisaties.

    Na Groen! kan trouwens op termijn ook het ACW volgen, zeker nu de CD&V steeds verder naar rechts verglijdt. Zo’n "linkse" pool heeft zeker een ruim kiespotentieel. Kortom: er is ruimte voor illusies. Wie echter van zo’n formatie verwacht dat ze tegen de neoliberale logica of tegen de belangen van het patronaat zou ingaan, vergist zich. Ook binnen de revolutionaire linkerzijde zullen wellicht hier en daar enkelen worden aangetrokken door zo’n vernieuwd kartel. Op middellange en lange termijn betekent het voor ons echter in de eerste plaats een "cleaning of the decks", een schoon schip maken met tijdelijke, voornamelijk electorale illusies. In een kapitalisme dat fundamenteel in crisis verkeert zal zo’n "linkse" pool vrij snel een privatiserings- en saneringsmachine worden voor de burgerij. Waar we nood aan hebben is een nieuwe, massale arbeiderspartij op een socialistisch programma.

  • Bush: op alle fronten in de problemen

    De voorbije week was een van de bloedigste ooit in Irak. Bij een crash van 2 helicopters zijn 17 VS militairen omgekomen. Bij een bomaanslag in het zuiden van Irak vielen er tevens een tiental Italiaanse doden. De toenemende golf van aanslagen heeft een effect op de Amerikaanse publieke opinie en op de wil van andere landen om bij de bezetting betrokken te worden. Zo heeft Japan de beslissing voor het sturen van troepen voor onbepaalde duur uitgesteld, en is Zuid-Korea teruggekomen op het sturen van 2000 militairen.

    Als reactie op het groeinde verzet kiezen de VS voor de zogenaamde Afghanistan optie. Dat betekent zo snel mogelijk het bestuur proberen over te dragen op een lokale heerser en te werken aan de uitbouw van een lokaal leger. Maar gezien de diverse etnische samenstelling van Irak is er geen basis om tot een stabiel regime te komen. Irak heeft geen raad van ouderen zoals Afghanistan of een Karzaï waarop de imperialistische krachten zich kunnen baseren.

    In de VS zelf werden intussen de protectionistische maatregelen van Bush (het heffen van importtaksen op staal) door de WHO veroordeeld. Die veroordeling laat Europa toe om voor 2,3 miljard $ tol te heffen op Amerikaanse producten. Het is duidelijk dat dit zal leiden tot een verhoging van de spanningen tussen beide economische blokken en een toename van protectionistische maatregelen.

    In California kondigde Schwarznegger aan om 20 miljard dollar te lenen via staatsobligaties om zo het gat in de begroting te vullen. Dit zal leiden tot een stijging van de overheidsschuld in California tot 50%. Eigenlijk zet hij hier de eerste stap naar een Keynesiaanse politiek. En de burgerij ziet geen andere uitweg uit de economische cisis dan dit te accepteren.

  • Plant Blood&Honour aanslagen in België?

    In een opmerkelijk dossier in het weekblad Humo en een reportage op het VTM-Nieuws wordt uitgepakt met vermeende plannen van de nazi-groep Blood&Honour om aanslagen te plegen in België. De bron daarvoor is een agent van de staatsveiligheid die in deze groep was geïnfiltreerd. De werkwijze doet wat vreemd aan: een infiltrant van de staatsveiligheid onherkenbaar voor een TV-camera laten getuigen en uitgebreid in de media laten opvoeren. Maar hetgeen er gezegd werd, bevat alleszins een kern van waarheid.

    Geert Cool

    Aanleiding voor het dossier is een concert georganiseerd door één van de Vlaamse afdelingen van Blood&Honour nabij Roeselare in september. Daarop kwamen een 600-tal nazi’s uit heel Europa af. Het optreden was immers groots opgevat: het was een herdenking van Ian Stuart, de overleden zanger van Skrewdriver die exact 10 jaar geleden verongelukte.

    Ian Stuart en Skrewdriver lagen aan de basis van de ontwikkeling van Blood&Honour dat eind jaren ’80 werd opgericht. Begin jaren ’90 waren ze erg populair onder nazi-skinheads. Begin jaren ’90 gingen de nazi’s in het offensief, zo waren er de aanslagen in Rostock op centra voor asielzoekers waarbij skinheads met molotovs gooiden naar de centra met de bedoeling om asielzoekers te doden en anderen af te schrikken.

    Ook in België begin jaren ’90

    In België was er op dat ogenblik ook reeds een kern actief die gelinkt was aan Ian Stuart en Screwdriver. Die groep kwam een aantal keren optreden op ‘Vlaamsche bodem’. Minstens één van die concerten (in 1992) werd georganiseerd door de toenmalige Brugse jongerenverantwoordelijke van het Vlaams Blok, Yannick P. Yannick P. kwam nadien in onvrede met de Blok-leiding, hij verweet Frank Vanhecke dat hij carrièristen als Yves Buysse voortrok op doorwinterde militanten als hemzelf, en hield zich vooral bezig met Excalibur, een postorderbedrijf dat van zichzelf beweerde het grootste neo-nazi postorderbedrijf van Europa te zijn. Yannick P. dook ook op in middens van het Odal Actiecomité, de poging tot opvolging van de Vlaamse Militanten Orde (VMO) dat begin jaren ’80 werd verboden als privé-militie. Vandaag zou Yannick P. niet meer politiek actief zijn.

    Reeds begin jaren ’90 werd de poging tot opzetten van een Vlaamse poot van Blood&Honour en Combat 18 verstoord door interne ruzies en geweld. Bij een optreden in 1992 georganiseerd door Yannick P moest de politie tussenbeide komen toen de nazi’s op elkaar waren beginnen slaan…

    Blood & Honour: twee Vlaamse afdelingen

    Vandaag zijn er twee afdelingen van Blood & Honour in Vlaanderen. Twee groepen die niets van elkaar moeten weten, ook al delen ze in grote lijnen elkaars opvattingen. De ene groep is meer verbonden aan ‘Groenrechts’, een groep eco-fascisten die bij de verkiezingen eigen lijsten zou willen indienen. De andere groep baseert zich ook op Combat 18 (waarbij de 1 en de 8 staan voor de eerste en achtste letter van het alfabet: de A en de H van Adolf Hitler).

    Volgens de agent van de staatsveiligheid in Humo ontstond de verdeeldheid na een schietpartij op een 20-04 feest. "20-04" staat voor 20 april, de geboortedatum van Hitler. Bij één van die feesten zou er geschoten zijn en iemand bijna geraakt zijn, waarop er ruzie ontstond. Een andere reden is wellicht de verdeeldheid die ontstond naar aanleiding van het opdoeken van het ‘Odal Actiecomité’. Die groep was midden jaren ’90 actief en organiseerde o.a. een tegenbetoging tegen een betoging van Blokbuster in Brugge in 1997. Blokbuster betoogde toen tegen fascistisch geweld nadat er eerder verschillende gevallen van gewelddaden waren geweest vanuit het NJSV (scholierengroep gelinkt aan het Vlaams Blok) en hooligans uit het ‘Odal Actiecomité’. Op onze betoging waren er zo’n 800 anti-fascisten, Odal bracht een 100-tal fascisten op de been. Daaronder Joop Glimmerveen van de Nederlandse NVU en andere rechtse groupuscules (de NVU was een poging om een Groot-Nederlandse partij op te zetten, voormalig Vlaams Blok-ondervoorzitter Roeland Raes werd ook ondervoorzitter van de NVU). Ook aanwezig: de toenmalige Gentse NSV-praeses Wim Vinckier, enkele West-Vlaamse Vlaams Blokkers,…

    Odal Actiecomité was geen lang leven beschoren. Al snel waren er problemen op basis van intern geweld, druggebruik, criminaliteit,… Zo wordt beweerd dat de voormalige Odal-leider Berteryan betrokken was bij een gewelddadige overval in Frankrijk.

    De groepen die elkaar vonden rond het Odal-actiecomité hebben nadien echter nog samengewerkt, o.a. met het Comité ‘Nationalisten tegen globalisering’ waarmee in 2001 geprobeerd werd de antiglobaliseringsbeweging te infiltreren. Het gaat daarbij om groepen als de Vlaamse Jongeren Mechelen, de Franstalige fascisten van Nation (van Hervé Van Laethem),… Woordvoerder van dit comité was de Brugse verantwoordelijke van de Vlaams Blok Jongeren, Alain Quataert.

    Achter de schermen…

    Achter de schermen van de radicale groepen in Vlaanderen zijn er nog steeds figuren die een jarenlange geschiedenis hebben van deelname aan gewelddaden. Prominent onder hen is Bert Eriksson, een goede vriend van voormalig Vlaams Blok voorzitter Karel Dillen. Eriksson sprak in 2002 op een "20-04"-herdenking van Blood&Honour Vlaanderen naar aanleiding van de verjaardag van Hitler.

    Bert Eriksson op een Blood&Honour bijeenkomst

    Eriksson is niet de eerste de beste. Hij is sinds decennia een vriend van Karel Dillen en was in de jaren ’70 een belangrijk figuur binnen de VMO. Eriksson in een interview met Het Laatste Nieuws van 12 mei 2001: "Ik ben een racist". Het nazisme omschrijft hij in het interview als "zuiver" en "idealistisch". "Ik geloof absoluut in het goede van het nationaal-socialisme" zegt Eriksson. Karel Dillen noemde op een Vlaams Blok congres in de jaren ’80 Eriksson een "grote Vlaamse leider" nadat Eriksson in de gevangenis was beland wegens zijn betrokkenheid bij de intussen verboden privé-militie VMO.

    De oude garde van de radicale groepen is nauw verbonden aan de oude garde van het Vlaams Blok, in veel gevallen spreken we immers over dezelfde personen.

    Bij de jongere skinheads is die band minder sterk. Humo geeft wel enkele voorbeelden aan. Ze vermelden ‘P.V.’ die tot voor kort in de nationale raad van de Vlaams Blok Jongeren zat en ‘J.M.’ die een positie heeft bij het VB in Ingelmunster. Eerder werden enkele figuren als Dimitri Vandenheede, kandidaat voor het Blok in Ichtegem, en Kris Dondelingen, VB-kandidaat in Essen, uit de partij gezet wegens hun betrokkenheid met al te radicale groepen.

    Dat de band er wel degelijk is, werd al duidelijk midden jaren ’90 toen er geregeld gewelddadige acties waren in Brugge en dit door een groep die nauw verbonden was aan het Vlaams Blok, met name het NJSV. De moeder van de NJSV-voorzitter verklaarde ten aanzien van een journalist van ‘Het Brugsch Handelsblad’ zelfs dat die voor alles over het NJSV beter naar Frank Vanhecke zou bellen, omdat die daar de touwtjes in handen zou hebben…

    Blood & Honour en geweld

    Volgens zowel Humo als VTM zijn er aanwijzingen dat Blood&Honour gewelddadige acties zou voorbereiden.

    Kleine groepjes binnen Blood&Honour zouden aanslagen voorbereiden. Dat leden van die groep niet bang zijn van wat geweld werd eerder duidelijk. In de zomer van 2002 was er in Parijs een mislukte aanslag op de Franse president. De dader was Maxime Brunerie, die in 2001 op de lijst van de MNR van Bruno Mégret stond bij gemeenteraadsverkiezingen. Brunerie kondigde zijn actie aan op de website van Blood&Honour: De rechtse militant schreef er:

      Name: Maxime (maxime.dtz@ifrance.com)

      From: Paris

      Sent: 13:01 GMT on 13 July

      Watch the Tv This Sunday, i will be the star… Death to zog,88!

    Brunerie was lid van de ‘Groupe Union Défense’ (GUD). Die groep staat bekend als een gewelddadige organisatie die reeds meermaals in opspraak kwam. De GUD onderhoudt in België nauwe contacten met de Vlaamse Jongeren Mechelen (VJM), een radicale groep die min of meer verbonden is aan het Vlaams Blok. Er wordt geregeld samengewerkt met het Blok, maar een aantal leden staan erg kritisch tegenover het Blok omdat de partij niet radicaal genoeg zou zijn. Op een internationale bijeenkomst van de VJM in Brussel in de zomer van 2000 waren o.a. de GUD en de omstreden Duitse neo-nazi partij NPD uitgenodigd.

    Nadien was er ook een jonge skinhead uit OLV-Waver die geïnspireerd door het gewelddadige imago dat groepen als Blood&Honour proberen hoog te houden, effectief overging tot het neerschieten van enkele mensen. Zie ons toenmalig artikel hieromtrent.

    In andere landen wordt opgetreden tegen Blood&Honour. Zo werd de Duitse afdeling formeel verboden nadat wapens werden gevonden bij deze organisatie. In Zweden was de groep wellicht betrokken bij een aanslag op een linkse journalist en zijn leden actief betrokken bij gewelddaden tegen linkse activisten of dit jaar nog bij een aanval tegen een holebi-betoging. In Engeland houden die nazi’s zich o.a. bezig met het verzamelen van informatie over linkse activisten (Redwatch).

    Aanslagen?

    De informant van de staatsveiligheid beweert in Humo dat er ver gevorderde voorbereidingen zijn voor aanslagen. Doelwitten zouden bestaan uit multinationals, de VS-ambassade,… Het klopt dat Blood&Honour probeert op een professionelere wijze te werken en dat er, zeker op het internet, al eens stoere taal gesproken wordt. De vraag blijft echter in welke mate die grote woorden ook in daden kunnen omgezet worden door de aanhangers van Blood&Honour. En als er concrete plannen zijn, waarom stapt de staatsveiligheid er dan mee naar de media?

    Vandaag wordt fascistisch geweld niet aanvaard door bredere lagen van de bevolking. Het gebruiken van geweld betekent dat er zwaar tegen de stroom wordt ingegaan en dat de daders ernstig in de problemen zouden komen, niet in het minst op sociaal vlak. Op dit ogenblik lijkt een groep als Blood&Honour Vlaanderen vooral te functioneren als zuipclub die concerten organiseert waarbij de aanhangers elkaars kale koppen aanschouwen bij het brengen van de Hitler-groet. Inhoudelijk stelt B&H niet veel voor, van politiek hebben ze duidelijk geen kaas gegeten. Ze houden zich liever bezig met het elkaar uitmaken voor "judeofiele kakkerlakken" (sic!) en dergelijke meer. Intussen proberen ze van krapuul helden te maken, zo was er een omschrijving van Timothy McVeigh (die een aantal aanslagen pleegde in de VS) onder de titel: "de te betalen prijs voor heldenmoed".

    Blood&Honour Vlaanderen is echter nog steeds gelinkt aan andere groepen, zo schrijven ze dat ze samen met de Vlaamse Jongeren Mechelen aanwezig waren op tal van activiteiten (1-mei optocht van het FN in Frankrijk, dag van de ‘Buiten-parlementarische oppositie’,…). Bovendien blijven vertegenwoordigers van de oude garde een oogje in het zeil houden. Onder de sprekers op bijeenkomsten zien we namen als Bert Eriksson veelvuldig terugkomen, maar ook iemand als Siegfried Verbeke (van het ‘Vrij Historisch Onderzoek’ dat de holocaust ontkent), Joop Glimmerveen (Nederlandse neo-nazi en compagnon van Roeland Raes in de NVU).

    Er is een reëel gevaar dat vanuit het zootje ongeregeld dat vandaag de dienst uitmaakt bij Blood&Honour een gewelddadige groep opgezet wordt die inderdaad zou kunnen overgaan tot aanslagen. De versie in ‘Humo’ en ‘VTM’ is belangrijk omdat het wijst op het gevaar die uitgaat van groupuscules als Blood&Honour. We moeten echter voorzichtig zijn met betrekking tot de mogelijkheid dat er vanuit die groepjes degelijk georganiseerde aanslagen zouden komen. Daartoe zal er wellicht intern nog heel wat werk zijn voor Blood&Honour.

    Ons organiseren!

    LSP en Blokbuster verzetten zich tegen fascistische groupuscules die een bedreiging kunnen vormen. Hun agressie zal de "weg van de minste weerstand" volgen, indien er niet tegen hen gereageerd wordt, zullen ze zich gesterkt voelen en gemakkelijker overgaan tot geweld. Eriksson en co hebben met hun vorige ondernemingen (waaronder de VMO) aangetoond waartoe extreem-rechts in staat is. Dat moeten we met alle middelen vermijden door hard in te gaan tegen iedere vorm van fascistische organisatie. Daarom is het ook belangrijk om te wijzen op elementen in de marge van Blood&Honour, zoals optredens met een nazistische groep in het Vlaams Blok lokaal te Gent… (artikel hierover) waarbij niet geheel toevallig de Vlaamse Jongeren Mechelen reageerde toen wij dit bekend maakten (antwoord op de VJM).

    De beste manier om ervoor te zorgen dat die rechtse ratten in hun riolen blijven rotzooien, is door ons te organiseren en anti-fascistische campagnes op te zetten. Een goede gelegenheid is de anti-NSV betoging die wij begin 2004 in Antwerpen zullen organiseren. Contacteer ons om daaraan mee te werken!

  • Duitsland: verzet tegen besparingsbeleid groeit

    De SPD van premier Schröder leed de afgelopen periode een reeks pijnlijke nederlagen in lokale verkiezingen. De reden hiervoor: “Agenda 2010”, het omvangrijkste besparingsprogramma op de kap van arbeiders, werklozen, jongeren en gepensioneerden in Duitsland sinds de Tweede Wereldoorlog.

    Tania Niemeyer

    Agenda 2010 omvat o.a. aanvallen op de werkloosheidsuitkering, de gezondheidszorg en de pensioenen. Werklozen zullen in de toekomst gedwongen worden om gelijk welke job te aanvaarden (ook al is die job aan de andere kant van het land). De werkloosheidsuitkering wordt in de tijd beperkt en zal na 1,5 jaar terugvallen op een OCMW-uitkering. Dit betekent dat mensen sneller in de armoede zullen terechtkomen. Tot nu toe was een gewoon doktersbezoek gratis, maar ook dat zal veranderen.

    De achtergrond voor het asociale beleid van Schröder is de aanslepende economische crisis. Duitsland wordt geconfronteerd met een toenemende werkloosheid (officieel 4,2 miljoen) en een gigantisch begrotingstekort. Schröder is niet in staat om aan de Maastricht-criteria te voldoen en veel steden en gemeenten zijn feitelijk failliet. De gewone man zal voor de crisis moeten betalen. De grote bedrijven en de rijken krijgen de ene belastingsverlaging na de andere.

    Omwille van de traditioneel sterke band tussen de vakbonden en de sociaal-democratische SPD kon Schröder tot nu toe op de steun van de vakbondsleiding rekenen. Hoewel de vakbonden begin dit jaar een aantal lokale en veelal symbolische acties tegen de besparingsplannen organiseerden, hadden ze beloofd om geen protest meer op de been te brengen.

    Dat blijkt niet te lukken. In oktober gingen de congressen van de 2 grootste vakbonden door, IG Metall en Ver.di (die alle werknemers uit de dienstensector, inclusief alle openbare diensten, organiseert). De vakbondsleiding moest rekening houden met de enorme woede onder de basis en gebruikte daarom een meer strijdbare retoriek. Maar dat was niet alles. Traditioneel worden politici uitgenodigd om een toespraak te houden. Deze keer werden ze in het beste geval met ijskoude stilte ontvangen. Meestal werden ze echter op boegeroep onthaald. Sommigen hadden affiches waarop stond: “Dit beleid verdient geen applaus, maar verzet.”

    De nieuwe voorzitter van IG Metall moest dan ook stellen: “als de sociaal-democratie zo voortdoet dan kan ze in de toekomst mischien geen politieke bondgenoot meer zijn voor ons”. Het is in dit kader dat moties van linkse vakbondmilitanten succes hadden, vooral een motie die opriep tot deelname aan een nationale betoging op 1 november in Berlijn. Het congres besloot eensgezind de betoging te ondersteunen en ervoor te mobiliseren. De poging van voorzitter Bsirski om de oproep tot actie zo vaag en abstract mogelijk te houden, viel in het water.

    Dit is een enorm succes. Het is de eerste keer dat de vakbondsleiding verplicht wordt om tegen het beleid van haar sociaal-democratische vrienden in de regering te mobiliseren.

    In de deelstaat Nord RheinWestfalen was er al een betoging van 45.000 staatsbedienden tegen de verhoging van werkuren en aanvallen op het vakantiegeld en de eindejaarspremie. Meer dan 15.000 metaalarbeiders uit de regio Süddeutschland namen deel aan stakingsakties tegen aanvallen op de sectorale CAO’s. Op 14 oktober zetten ploegen van Daimler Chrysler (12.000 man) hun werk stop om tegen de aanvallen op hun statuut te protesteren. Dit gebeurde één week na werkonderbrekingen bij Daimler, Porsche en Bosch.

    De idee om op 1 november in Berlijn te betogen is voor de eerste keer besproken op een nationale coördinatiemeeting van werklozeninitiatieven, Attac, etc. eind augustus. Het idee werd gelanceerd door onze Duitse zusterpartij SAV (Sozialistische Alternative). SAV, in samenwerking met Internationaal Verzet, organiseerde een staking van 1500 scholieren (vooral uit het beroepsonderwijs) in Kassel. Omwille van dit succes was één van onze leden de officiële spreker voor de jongeren op de betoging.

    Met 100.000 deelnemers werd de betoging veel groter dan verwacht, een uitdrukking van de enorme woede die aanwezig is. En dat ondanks het feit dat de vakbondsleiding in de praktijk geen campagne heeft gevoerd.

    SAV voert nu campagne voor een algemene 24-uren staking om de Agenda 2010 effectief te kunnen stoppen. Het is duidelijk dat er in Duitsland een enorme strijdbaarheid bestaat en alle ingrediënten aanwezig zijn voor een sociale explosie. Het enige wat ontbreekt – en daarom voor vertraging zorgt – is een militante leiding van de arbeidersklasse.

  • Meer middelen voor onderwijs!

    Voor het recht op gratis en degelijk onderwijs!

    Voor het eerst sinds ’99 wordt vandaag opnieuw actie gevoerd voor meer middelen voor het hoger onderwijs. De gevolgen van het hogescholendecreet van ’94 worden nu in elke hogeschool pijnlijk voelbaar. De maatregelen van de vorige minister, SP.a’er Van den Bossche, hebben op elk niveau in het onderwijs tot drastische besparingen geleid.

    Gebrek aan middelen

    Sinds ’95 krijgen de hogescholengroepen een enveloppe met middelen die ze zelf moeten beheren. In de plaats van een directie die zich hoofdzakelijk kan bezighouden met de organisatie van een instelling en de onderwijskwaliteit staat er vandaag een manager aan het hoofd van de instellingen om de budgetten te beheren. Dat deze enveloppe niet toereikend is om te voldoen aan de behoeften is vrij duidelijk: lesgevend personeel wordt afgedankt, gebouwen krijgen geen onderhoud meer, kuis- en technisch personeel wordt afgedankt, investeringen zijn niet meer mogelijk, kapotte computers worden niet meer hersteld, sociale voorzieningen worden afgebouwd, …

    Officiële cijfers bewijzen dat het aandeel van de hogescholen tussen 1996 en 2002 in het Vlaamse BBP (Bruto Binnenlands Product) gedaald is met 14,2 %. De belangrijkste oorzaak is genoegzaam bekend: de overheid neemt de indexering van de enveloppe niet helemaal voor haar rekening! Daardoor erodeerde de hogeschoolenveloppe sedert de implementatie van het Hogeschooldecreet met méér dan € 70 miljoen (meer dan 2,8 miljard frank). (uit persbericht van VLHORA, 19 september 2003).

    Weg met de enveloppefinanciering

    De enveloppefinanciering was een noodzakelijke hervorming om de besparingen zonder ééngemaakt protest te kunnen doorvoeren. Want uiteindelijk worden de hoge scholen nu zelf voor de keuze gesteld waarop ze besparen, niet meer de overheid. Door het bevriezen van de enveloppe en de niet volledige indexering van de enveloppe dalen de middelen voor het onderwijs. Ondertussen is het aantal hogeschoolstudenten sinds ’95 met 10% gestegen, maar niet de middelen.

    We kunnen vandaag strijd voeren voor extra budgetten, een hogere enveloppe, maar die kwestie zal zich ieder jaar opnieuw stellen. Om fundamenteel te breken met de besparingslogica moet de enveloppefinanciering teruggeschroefd worden.

    Een democratisch onderwijs?

    In de jaren ’60 werden de poorten van het hoger onderwijs open gezet voor grotere groepen jongeren, ook uit de arbeidersklasse. De kapitalistische economie had op dat moment nood aan meer geschoolde arbeidskrachten. Maar vandaag zijn er voor de economie téveel hoogegeschoolden, die daarom nooit aan de slag geraken in hun sector. Daarom wil men nu een eerste selectie doorvoeren via de kostprijs; die de laatste jaren sterk steeg. Soms spreektmen in die zin van de amerikanisering van ons onderwijssysteem. In de VS studeert een student af met een gemiddelde schuld van 17.000$. Wij verzetten ons tegen deze tendens.

    De evolutie van studiekosten

    In vergelijking met het studiejaar 1986-87 zijn de studiekosten, naargelang het studietype en het al dan niet kotstudent zijn, gestegen met 60% tot 90%. Na uitzuivering van de inflatie is de studiekost in het hoger onderwijs met 35% à 62% gestegen.

    Onderwijstype 1986-87 1996-97 Bruto-stijging Stijging na inflatie
    Hogeschool Niet-kotstudenten 41.900 79.743 90,3% 62,8%
    Kotstudenten 85.887 141.325 64,5% 37,0%
    Universitair onderwijs Niet-kotstudenten 41.706 67.790 62,5% 35%
    Kotstudenten 79.950 135.337 69,3% 41,8%

    Bron: Studiekosten in het hoger onderwijs (HIVA/RUG)

    Bologna en de commercialisering van het onderwijs

    De Bologna-verklaring is een zeer dubbelzinnig op te vatten en onnauwkeurig verdrag dat in 1999 werd gesloten door de ministers van onderwijs van alle deelstaten van de Europese Unie. Het wil ervoor zorgen dat de universiteiten en hoge scholen in de verschillende landen meer op elkaar afgestemd worden. Verder moet het onderwijssysteem worden aangepast met het oog op de Europese vrije markt.

    De achterliggende gedachte is de creatie van een Europese "onderwijsmarkt" die een concurrent kan vormen voor de Amerikaanse, en die interessant genoeg is voor de grote multinationals om te investeren. De onafhankelijkheid van onderwijs en onderzoek in de universiteiten en hogescholen is hierbij van geen belang. Vertegenwoordigers van de multinationale ondernemingen zullen in de nieuw op te richten accreditatieorganen, die beslissen over de subsidies die aan de verschillende opleidingen worden gegeven, eerder hun eigen belangen dienen dan die van de studenten en personeel. Ook de kwaliteit van de opleidingen wordt hierbij van secundair belang.

    De school is geen fabriek

    Deze en vorige regeringen hebben alles in het werk gezet om de hervormingen t.v.v. de grote bedrijven en multinationals door te voeren. Vandaag staat het recht op degelijk en gratis onderwijs opnieuw op de helling. De Actief Linkse Studenten zullen blijven strijden voor een onderwijs ten dienste van de ontplooiing van het individu en het vormen van kritische en onafhankelijke geesten.

    De Actief Linkse Studenten/Etudiants de Gauche Actifs zijn aanwezig in alle belangrijke studentensteden van België. Naast de vele discussies en debatten die we organiseren zijn we gekend om onze actieve betrokkenheid bij verschillende bewegingen. Onze rol in de antiglobaliseringcampagne (met Internationaal Verzet) in de anti-oorlosgbeweging (Dag X) en de antiracismebeweging (met Blokbuster) zijn breed gekend. Om deze strijd te kunnen aangaan hebben we een politieke formatie nodig die duidelijk onze eisen verdedigt. Daarom werken we samen met deLinkse Socialistische Partij – LSP aan de uitbouw van zo’n partij.

    De Actief Linkse Studenten (ALS) eisen:

    • Weg met de enveloppefinanciering!
    • Drastische verhoging van de onderwijsbudgetten!
    • Gratis en kwaliteitsvol onderwijs voor iedereen!
    • Geen privatisering van de sociale voorzieningen!
    • Meer middelen voor de sociale sector aan de hogescholen!
    • Reële inspraak van studenten en personeel in het beheer van de school!
  • NMBS: Vinck sabelt in tewerkstelling

    De onderhandelingen zijn volop aan de gang tussen Vinck en de vakbonden. Move 2007 is zogezegd van tafel geveegd en er wordt nu enkel gesproken over een sociaal plan voor 2004-2005. Ook al is Vinck akkoord om 2007 als eindatum te laten vallen, in wezen verandert er niets aan het herstructureringsplan. De kleine rel over het exacte aantal ontslagen was hiervan een eerste aanwijzing.

    Een correspondent

    Vinck hield het op 4544 banen minder tegen 2005, de vakbonden hadden 5828 begrepen. Sinds mei dit jaar (toen voor het eerst het cijfer van 10.000 naar voor werd gebracht) zijn al 615 spoormannen vervroegd op pensioen gegaan. Voor het einde van dit jaar zullen er ongetwijfeld nog bijkomen. Als je dit bij de 4544 telt, kom je boven de 5000 uit tegen 2005 (of 10.000 tegen 2007).

    De personeelsinkrimping zal vooral te voelen zijn bij het onderhoud en in de stations. Daar verdwijnen ruim 3000 van de 4500 banen. Dit zal ongetwijfeld tot nog meer vertragingen leiden. Op 24 oktober werden we geconfronteerd met de eerste vrieskou. Gevolg: een bovenleidingsbreuk in Antwerpen, die heel het treinverkeer in de war stuurde, en op andere plaatsen een wisselstoring, een storing in de seininrichting en nog een bovenleidingsbreuk. Dit zal in de toekomst eerder regel dan uitzondering zijn, als herstellingen alleen nog zullen gebeuren als dingen al kapot zijn. Nu al is er geen tijd meer om alle herstellingen en nazichten aan de treinen te doen. Bijna dagelijks zijn er vertragingen wegens technische problemen. Is het wachten op een treinramp? Terwijl de prijzen van de treintickets met 3,6% zullen stijgen in 2004 gaat de dienstverlening er zienderogen op achteruit.

    Voor het personeel is er geen enkele zekerheid over het behoud van hun job. Er zijn gesprekken met Mobistar om B-Telecom, een van de weinig winstgevende activiteiten van de NMBS, over te nemen. De schoonmaak van treinen en gebouwen zou uitbesteed worden. Wordt B-cargo een privé-onderneming, met alle gevolgen vandien voor het personeel, of niet?

    Zelfs met behoud van een zelfde statuut voor alle spoorwegbedienden, zal het personeel moeten inleveren. De Europese Unie wil met de liberalisering van het spoorverkeer namelijk langere werkuren en kortere intervals tussen 2 shifts invoeren. Dit zal ongetwijfeld gevolgen hebben voor de veiligheid.

    Voor vele Vlaamse politici is regionalisering de oplossing voor de NMBS. De deelstaten mogen sinds kort geld voorschieten om sommige werken eerder te laten uitvoeren. Voor Vlaanderen werd direct duidelijk waar de prioriteiten van deze regering liggen. Er wordt 375,8 miljoen euro geïnvesteerd in de Liefkenshoektunnel (spoorverbinding naar de haven van Antwerpen) en 40,9 miljoen euro in het vormingsstation in Zeebrugge. Investeringen die enkel bedrijven ten goede komen, terwijl de reizigers in de kou blijven staan.

    Privatisering en regionalisering zijn geen oplossing: noch voor het personeel, noch voor de reizigers. Het personeel en de reizigers moeten inspraak hebben en kunnen meebeslissen over ons openbaar vervoer. We moeten samen vechten voor het behoud van onze openbare diensten: in dienst van de bevolking, niet van de bedrijven.

  • De algemene staking en de vakbeweging

    Nederland

    Indien de leden van de FNV het centraal akkoord hadden afgewezen,dan zou dat een belangrijke stap vooruit zijn geweest voor de Nederlandse arbeidersbeweging. Nog even de feiten: voor het eerst sinds de tweede wereldoorlog zullen de lonen twee jaar lang in het geheel niet stijgen in ruil voor uitstel of verzachting van een aantal bezuinigingsmaatregelen die het kabinet in het najaar heeft aangekondigd. Het gelijk blijven van de lonen betekent vanwege e jaarlijkse prijsstijging dat de koopkracht twee jaar lang afneemt. Het licht afzwakken van het harde bezuinigingsbeleid is geen werkelijke concessie aan e arbeidersbeweging, maar meer een tijdelijke knieval in de richting van de vakbondstop. Het tempo van de bezuinigingen verandert er nauwelijks door.

    Pieter Brans, Amsterdam

    Moderne vakbeweging?

    Het zal niet verbazen dat de burgerlijke media de ‘ja’stem voor het sociaal akkoord door de leden van het FNV anders beoordelen dan Offensief. Laten we als voorbeeld het artikel van Michiel Zonneveld in de Vrij Nederland van 8 november 2003 nemen, dat exemplarisch is voor hoe pseudo-linkse cynisten over vakbondsstrijd denken:

    "Maar tegelijkertijd worden ook de contouren van een moderne vakbond bekend. Een vakbond waar democratie meer inhoudt dan de sociale druk om in de bedrijfskantine ook je hand op te steken als gevraagd wordt of er gestaakt moet worden. Waar de voorzitter de leden niets opdringt door een machtswoord uit te spreken. Een beweging waar de leden zelf mogen stemmen, in plaats van bezoldigde kaderleden. Daarom zijn het referendum en de uitslag voorlopig vooral een overwinning voor de moderne vakbeweging."

    Let op de verwarring tussen bezoldigden, mensen die in dienst zijn van de vakbeweging, en kaderleden, mensen die de basis van de bonden in de bedrijven vormen. Ook voor het overige lijkt kennis niet een eerste voorwaarde te zijn om een cynisch stukje te produceren. Zo heeft de heer Zonneveld het over de mislukte spoorwegstaking van 1905. De spoorwegstakingen vonden twee jaar eerder plaats, waarbij de eerste spoor- wegstaking een grote overwinning was, wat toen een schok betekende voor het establishment. De tweede spoorwegstaking ging slechts verloren doordat de sociaal-democratische leiders ervan op het laatste moment koudwater vrees kregen.

    Zonneveld pretendeert een opsomming te geven van grote stakingen in de Nederlandse geschiedenis. Maar hij noemt niet de massale stakingen tegen de jodenvervolging in 1941 (de februaristaking) en de solide spoorwegstaking aan het einde van de oorlog. Zo kun je makkelijk beargumenteren dat er nooit echt strijd is geleverd. Zonneveld maakt zich druk om de sociale druk in bedrijfskantine’s. De onderliggende toon is dat als gestemd wordt voor staking een kleine minderheid de rest van de werkenden zou intimideren. Wat een walgelijk beeld van activisten als geweldadige monsters en van andere leden als bange wezels is dat eigenlijk? Maar beste Michiel, ook in bedrijfskantines zijn het de leden die zich uitspreken, maar dan minder beïnvloed door de verhalen door jouw collega’s in de kranten, maar meer door de argumenten van collega’s en bondgenoten.

    In de VS hebben ze al lang de door Zonneveld nagestreefde ‘moderne’vakbeweging. Een vakbeweging die geen deuk in een pakje boter kan slaan, waardoor de welvaartsverschillen dramatisch zijn.

    De inhoud van het akkoord heeft veel verzet opgeroepen. Kort na het sluiten van het akkoord kwam zelfs een aantal bestuurders in het geweer tegen het akkoord dat hen ervan weerhield (overigens heel bescheiden) loonsverhogingen af te spreken in bedrijfstakken waar het geld nog met miljoenen Euro’s binnenrolt. De ledenvergaderingen over het centraal akkoord barstten van de kritiek. Dat is terecht. Het akkoord bindt de vakbondsleden met handen en voeten en ze krijgen van kabinet alleen een stuk van een sigaar uit eigen doos. De arbeidersbeweging is het meest gediend met een algemene 24-urensstaking tegen het kabinetsbeleid. Een algemene staking is een massale beweging; het vraagt om een stevige voorbereiding.

    Daarom roepen wij nog niet op tot een algemene staking van onbeperkte duur. Zo’n algemene staking stelt het machtsvraagstuk in de samenleving aan de orde, wie heeft de macht, de bazen of de arbeidersbeweging. Al het werk stopt, en de arbeidersbeweging moet voorzieningen treffen voor nood-diensten en onmisbare vormen van productie. De heersende klasse komt als het ware in de lucht te hangen. Maar om zo’n strijd op leven en dood te winnen is een leiding van de arbeidersbeweging nodig die bereid en in staat is om te vechten én te winnen. Zo’n leiding hebben we op dit moment niet, en een algemene staking van onbeperkte duur zou dus tot een grote nederlaag voor de arbeiders kunnen leiden.

    Acties in bouw en metaal rond CAO’s in de afgelopen jaren zijn voldoende om af te rekenen met het misverstand dat er in Nederland geen actie meer wordt gevoerd. Het feit dat in de arbeidersbeweging wordt gesproken over een algemene staking geeft de woede weer over het regeringsbeleid. Tegelijkertijd bestaan er twijfels en onzekerheden over de mogelijkheden om een zo grote beweging op de been te brengen, vooral vanwege de rol van de leiding van de vakbeweging, maar ook vanwege het gebrek aan een duidelijk politiek alternatief.

    In Europa hebben grote bewegingen en ook grote stakingsbewegingen tegen rechtse regeringen plaats gevonden. Bij veel van deze bewegingen is de gedachte aan een algemene staking naar voren gekomen. Maar de strekking van de eisen is tot nu toe beperkt tot een algemene staking totdat de regeringsplannen worden ingetrokken. De eis van de val van de regering wordt niet of nauwelijks gesteld. Toch is de dreiging van rechtse regeringen voor de levensstandaard van de arbeiders en hun gezinnen nu zo groot in veel landen dat de arbeidersklasse geen andere keus heeft dan zich te verzetten. Dat is de reden dat mensen voor het eerst sinds jaren kijken naar de mogelijkheid van een algemene staking. Binnen de vakbeweging is de situatie volstrekt anders dan in de jaren zeventig en tachtig. Ook in die jaren is de kwestie van een volledige algemene staking in Nederland nooit aan de orde gekomen. Wel is er in 1977 een massale staking geweest die enigszins in de buurt kwam van een algemene staking: 500.000 arbeiders gingen in staking tegen de aanval op de automatische prijscompensatie.

    WASSENAAR

    Bij het centraal akkoord van Wassenaar in 1982 verkocht vakbondsleider Wim Kok de prijscompensatie, in ruil voor banen die er nooit gekomen zijn. Dat centraal akkoord kwam echter op een moment dat de arbeidersbeweging geremd werd door een snel stijgende werkloosheid.. De huidige vakbondsleiding is nog een stuk rechtser dan 25 jaar geleden. De vakbeweging heeft een dubbel karakter: aan de ene kant een arbeidersorganisatie, waarvan de leden het doel hebben gezamenlijk hun belangen te verdedigen; aan de andere kant staat de vakbondsleiding door hun hoge salarissen en privileges dicht bij de ondernemers. Ook ideologisch gaan zij tot op grote hoogte mee met het kapitalistisch denken; zij hebben de klassenstrijd in feite begraven, en het ‘overlegmodel’ omarmd. Lange tijd heeft de vakbondsleiding strijd in Nederland in feite gesaboteerd, maar inmiddels is de woede en de frustratie van de gewone leden zo hoog opgelopen dat ze gedwongen worden in elk geval iets te doen.

    De vakbondsleiders danken hun mooie salaris immers wel aan die leden, en als de bonden leeglopen is het met hun positie ook gedaan. Ook politiek is de situatie anders. In de jaren zeventig en tachtig was er in de meeste Europese landen, ook in Nederland een politiek alternatief voor rechtse regeringen voor handen vanwege de positie van sociaal-democratische en communistische partijen. Deze partijen hadden weliswaar ook een burgerlijke (pro-kapitalistische) leiding, maar hun basis lag in de arbeidersklasse en hun officiële programma was min of meer socialistisch. De totale verburgerlijking van deze vroegere arbeiderspartijen sinds de jaren negentig betekent dat er geen politiek alternatief op massabasis is in de huidige situatie. Wel zijn er in Europa politieke formaties ontstaan, zoals de RC in Italië en de SP in Nederland, die in de toekomst zo’n rol zouden kunnen gaan spelen.

    In het huidige bewustzijn komt de wens van arbeiders naar voren om hun enorme potentiële macht in de samenleving te gebruiken, en hun spieren te laten zien, om zo de regering een halt toe te roepen en de aanval van de ondernemers te keren. In deze situatie is de eis van een algemene 24-urenstaking de beste manier om deze wens handen en voeten te geven en om de arbeidersklasse op verdere strijd in de toekomst voor te bereiden. De eis van een algemene staking van 24 uur brengt de kwestie naar voren van de leiding van de vakbeweging die uit de handen van de vakbondsbureaucratie genomen moet worden. Actie- comités worden in de strijd gevormd en kunnen met elkaar verbonden worden op plaatselijk, regionaal en nationaal niveau en leiding geven aan de strijd. Nu al komt soms de eis naar voren om de regering weg te staken. Deze eis werpt de kwestie op van het politieke alternatief voor de burgerlijke regeringen in Nederland en Europa. Wij hebben absoluut geen vertrouwen in een coalitie met de PvdA als alternatief voor de huidige regering. Deze partij heeft in het verleden bewezen net zo goed aan de kant van de rijken te staan als de VVD of het CDA. Vandaar dat wij ook onze reserves hebben bij een actiegroep als ‘Keer het Tij’, die weliswaar een zeer succesvolle demonstratie van 25.000 mensen op haar naam heeft staan, maar de PvdA in haar gelederen heeft opgenomen.

    ARBEIDERSREGERING

    Wij hebben een regering nodig die werkgelegenheid en behoud van de verzorgingsstaat kan garanderen. Als de traditionele partijen dat niet kunnen, zal er een alternatief uit de strijd zelf naar boven moeten komen: een arbeidersregering, die voort zou kunnen vloeien uit de actiecomités die zullen ontstaan tijdens grote stakingen.

    Zo’n regering zou wel een socialistisch programma moeten aannemen om een sociaal beleid te kunnen garanderen. De SP zou in zo’n regering een rol kunnen spelen, indien ze zich in de strijd van de arbeiders werpt.

    Nederland en Europa zijn een geheel nieuwe fase ingegaan. Het schrille triomfalisme van het kapitalisme uit de jaren negentig sterft snel weg. We staan aan de vooravond van een periode van economische stagnatie. Dat betekent dat de kapitalisten van plan zijn de levensstandaard, die grote delen van de arbeidersklasse in het verleden genoten, van ze af te nemen. De arbeiders zullen zich verzetten en zij zullen op zoek gaan naar de meest effectieve manieren om de werkgevers en hun regeringen terug te slaan. Dit plaatst de algemene staking onvermijdelijk op de agenda. Een nieuwe, explosieve periode van massale stakingen, strijd, grote demonstraties en de politisering van de arbeidersklasse dient zich aan.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop