Op zaterdag 15 november trokken we met een groep Belgische activisten naar Parijs om er deel te nemen aan de betoging van het Europees Sociaal Forum. In Parijs werden we opgewacht door kameraden die er al eerder waren toegekomen om deel te nemen aan de debatten en discussies op het ESF.

De betoging was massaal groot. Vreemd genoeg waren de traditionele media blijkbaar niet geïnteresseerd, op het TV-nieuws werd niets gezegd over de betoging. Zijn 100.000 betogers niet meer genoeg voor de journalisten? Of was het omdat alles vreedzaam verlopen is?

Aan de kop van de betoging waren er de ‘intermittants’, acteurs en kunstenaars die al maandenlang strijd voeren voor het beschermen van het statuut van de kunstenaars. Zij vormden een opgemerkte delegatie met kleurrijke spandoeken en levendige groepen. In de betoging was het internationale karakter enorm duidelijk, zo zagen we veel Italiaanse betogers, maar ook groepen van het ACV uit België, IG-Metal uit Duitsland,…

Wij namen deel aan een internationale delegatie van het CWI, de organisatie waarvan LSP deel uitmaakt. Er waren leden uit Frankrijk, België, Duitsland, Groot-Brittannië en zelfs uit Rusland! Wij verspreidden een pamflet op de betoging waarin de nadruk werd gelegd op de noodzaak om de strijd die we overal in Europa zien te verenigen en van daaruit te werken aan een politiek verlengstuk.

Het zal immers niet volstaan om enkel te betogen of om kleurrijke optochten te organiseren. Het zal ook niet genoeg zijn om ervaringen uit te wisselen op allerhande discussies, er zal een daadwerkelijke coördinatie nodig zijn van de bewegingen om een duidelijk programma en een strategie naar voor te brengen om effectief stappen vooruit te kunnen zetten.

De omvang van de betoging weerspiegelde dat de anti-globaliseringsbeweging verre van dood is. Deze beweging heeft een belangrijke rol gespeeld in de anti-oorlogsbeweging en kan een grote rol spelen in de arbeidersstrijd die we in tal van Europese landen zien ontwikkelen. Daarom was de aanwezigheid van het CWI belangrijk, om een programma naar voor te brengen en te wijzen op de verantwoordelijkheid van de anti-globaliseringsbeweging.

De betoging zelf verliep vreedzaam, maar opvallend was toch het feit dat er vrij weinig politieke slogans werden geroepen. Sommige delegaties deden eerder denken aan een feestelijke optocht, maar er is toch niet direct iets om te feesten? Wij riepen wel slogans zodat omstaanders zouden weten waarom we betogen: tegen het neo-liberale beleid, tegen de Franse regering, tegen het kapitalistische Europa, tegen oorlog en uitbuiting.

Voor een socialistisch alternatief!

De arbeiders, arme boeren en indigene bevolking van Bolivië zijn er in geslaagd om hun president van de macht te verdrijven na twee weken van algemene staking. De volksopstand met elementen van een revolutionaire opstand, tegen het vrijmaken van de gassector voor een brutale uitbuiting door het Amerikaanse imperialisme, deed de heersende klassen in Bolivië en het VS-imperialisme beven. In West-Europa voerden de arbeiders strijd in Frankrijk, Oostenrijk, Italië en Duitsland als protest tegen het neo-liberale beleid van hun regeringen en van de EU.

In het voorbije jaar waren er massale betogingen tegen de oorlog en de bezetting van Irak. daarbij betoogden duizenden mensen tegen militarisme en tegen het imperialisme. De omvang van die manifestaties heeft eens te meer getoond dat brede lagen de kapitalistische regeringen, multinationals en internationale instellingen als het IMF verantwoordelijk achten voor de huidige problemen.

De bezetting van Irak bevestigt wat we eerder stelden met het CWI. Wij hebben uitgelegd dat de bezetting van Irak door imperialistische krachten er één is om olie en meer en meer botst op weerstand van de bevolking in Irak. Terwijl de multinationals een graantje proberen mee te pikken van de olie in het land, wordt door het door de VS-gecontroleerde lokale bestuur de aanval ingezet op alle openbare diensten en bedrijven die voorheen in staatshanden waren. De multinationals kregen een garantie dat hun winsten onmiddellijk elders kunnen investeren, de Irakezen zullen dus niet eens kunnen genieten van de kruimels die van de tafel vallen.

De aanvallen in Europa

Alle Europese regeringen hebben een nieuw front van aanvallen ingezet tegen de arbeidersklasse, de jongeren en de middengroepen, waarbij die lagen armer zullen zijn dan voorheen. In Frankrijk is er de hervorming van de pensioenen, de privatiseringen van de openbare diensten en de aanhoudende golf van ontslagen in de private sector waarbij de levens- en arbeidsomstandigheden van miljoenen mensen wordt getroffen. Het Zweedse "neen" in een referendum over de Euro was een duidelijke verwerping van de neo-liberale hervormingen in de EU. In Italië organiseerden de drie belangrijkste vakbonden een 4-uren algemene staking tegen de hervorming van de pensioenen. In Duitsland waren er betogingen en stakingen van jonge technische scholieren, arbeiders en gepensioneerden. De regering Schröder kondigde haar ‘Agenda 2010’ aan, een brutale aanval op de werkloosheidsuitkeringen, de gezondheidszorg, de bescherming van werknemers tegen ontslagen, de pensioenen, de arbeidsduur,…

Die verzetsbewegingen herinneren ons er op krachtige wijze aan dat de arbeidersklasse een centrale rol kan spelen.

Het kapitalisme kan ons geen vooruitgang bieden. Volgens een rapport van de VN in 2003 over de menselijke ontwikkeling, leven er 1,2 miljard mensen met minder dan 1 dollar per dag en 2,8 miljard met minder dan 2 dollar per dag. 54 landen zijn vandaag armer dan in 1990. Zo’n cijfers vormen een veroordeling van het neo-liberale beleid en van de markteconomie in de afgelopen decennia. De ongelijkheid beperkt zich echter niet tot de arme landen. In de VS is de kloof tussen rijk en arm meer dan verdubbeld tussen 1979 en 2000. De neo-liberale aanvallen tegen de openbare diensten en de sociale zekerheid, doorgevoerd door de EU en haar regeringen, vormen een bewuste poging om de levensstandaard naar beneden te halen en de winsten te verhogen. De toename van de armoede en de ongelijkheid zijn een gevolg van de brutale logica van het kapitalisme. De Wereldhandelsorganisatie of andere kapitalistische instellingen zoals de Wereldbank hervormen, zou niets veranderen aan het beleid of aan de natuur van het wereldwijde kapitalisme. Eisen dat het kapitalisme rechtvaardig en democratisch zou worden, is hetzelfde als van een tijger eisen dat die vegetariër wordt.

Het ESF brengt heel wat wijkverenigingen, NGO’s, vakbonden en militanten bijeen. De uitdaging waarmee het ESF wordt geconfronteerd, is het uitwerken van een strategie en een programma om strijd te kunnen winnen. De meerderheid binnen het ESF is er voorstander van om politieke bewegingen uit te sluiten uit haar werking. Volgens ons is dat een fout. We begrijpen dat er door de degeneratie en de corruptie bij de traditionele partijen onder belangrijke lagen van de jongeren en arbeiders wantrouwen is tegenover officiële politiekers. Wij verzetten ons ook tegen de partijen die een neo-liberaal beleid voeren. Maar voor revolutionaire socialisten gaat politiek over de strijd om te weten wie er de samenleving controleert. Door die politieke kwestie te negeren, kan het ESF geen alternatief naar voor brengen op de kapitalistische controle op de samenleving. Door de confrontatie niet aan te gaan, kan het ESF bovendien overkomen als een verlengstuk van bestaande politieke partijen. Wij denken dat het nodig is om zelf politieke krachten op te bouwen om een verlengstuk te bieden voor de strijd van jongeren, arbeiders en de armsten, en om het kapitalisme te bestrijden. Er zullen nieuwe massale arbeiderspartijen moeten opgebouwd worden om de strijd in de verschillende sectoren van arbeiders en jongeren te verenigen om de samenleving te kunnen veranderen. La Gauche Révolutionnaire, de Franse afdeling van het CWI, komt er voor op dat zo’n nieuwe arbeiderspartij een socialistisch programma zou aannemen. Wij verdedigen alle afgedwongen verworvenheden en vechten voor nieuwe toegevingen van de heersende klassen in de komende strijdbewegingen.

Het kapitalisme is een systeem gebaseerd op uitbuiting van de meerderheid van de bevolking door een kleine minderheid die de economie en de middelen controleert. Wij zijn ervoor om de sleutelsectoren van de economie onder controle van de bevolking te plaatsen in een democratisch geplande socialistische economie waarbij de behoeften van iedereen centraal staan. De anarchie van de markteconomie moet vervangen worden door een democratisch geplande economie. De internationale handel moet gepland worden aangezien noch het liberalisme, noch het protectionisme een economische vooruitgang kunnen brengen. De natuurlijke grondstoffen en de productiekrachten moeten ontwikkeld worden op basis van samenwerking en internationale planning, waarbij de bescherming van het milieu in aanmerking wordt genomen, om de enorme ongelijkheden weg te werken en ten dienste te staan van de arbeiders en kleine boeren. Dat is het socialistisch alternatief waar wij voor opkomen.

Aan de vooravond van zijn bezoek aan Groot-Brittannië klaagde Bush over het gebrek aan democratie in het Midden-Oosten. Dat is pure hypocrisie. Het komt immers van iemand die zelf het electoraal systeem "creatief" moest aanwenden om president te worden.

Bush had financiële en familiale banden met de monarchie in Saoedie-Arabië, een reactionaire semi-feodale dictatuur die betogingen, politieke partijen, vakbonden en vrije media verbiedt. Het is een dictatuur die actieve steun gaf aan het repressieve Taliban-regime in Afghanistan.

Ook het post-Taliban Afghanistan is niet direct een toonbeeld van ‘democratie’. Het door de VS gesteunde regime van Hamed Karzai is een niet-verkozen, corrupte kliek die alle dissidentie de kop indrukt en de sterk verarmde bevolking alle democratische rechten ontzegd.

Het VS-imperialisme steunt verschillende ondemocratische regimes in het Midden-Oosten en elders. Maar al deze tekortkomingen op ‘democratisch’ vlak worden over het hoofd gezien door de VS, zolang die regimes maar het VS-kapitalisme steunen.

Hypocrisie

De steun van Bush voor het ‘democratische’ Israël is ook hypocriet. De regering van Ariel Sharon krijgt 3 miljard dollar per jaar van de VS, naast directe militaire steun, terwijl het de Palestijnen het democratisch recht op een eigen staat ontzegt.

Het was de VS onder de republikeinse president Ronald Reagan die de dictatuur van Saddam ondersteunde tijdens de bloedige oorlog tussen Irak en Iran in de jaren ’80. Op het einde van de eerste Golfoorlog tegen Irak in 1991, zorgde Bush senior ervoor dat de sjietische opstand tegen Saddam geen kans kreeg.

Nu de VS het regime van Saddam omvergeworpen heeft, slagen ze er niet in een ‘democratisch’ zelfbestuur te organiseren in Irak.

Weinigen geloven nog de nonsens van Bush als hij het heeft over ‘democratie’ voor Irak en de regio. De meeste Irakezen begrijpen dat de door de VS geleide oorlog en bezetting enkel oog heeft voor de olievoorraden, het uitbreiden van de VS-markt en om de VS-macht op militair en politiek vlak te versterken. Sinds het de ‘Monroe Doctrine’ in 1823 innam, heeft de VS ieder land dat een bedreiging vormde voor haar belangen aangepakt. Ieder land dus dat ingaat tegen het kapitalistische winstsysteem.

Vietnam

Meer dan 25 jaar geleden probeerde de VS om Vietnam te controleren maar eindigde dit in een nederlaag voor het imperialisme. Bush en zijn schoothondje Blair hopen dat Irak niet hun Vietnam wordt.

Het kapitalisme is gebaseerd op de heerschappij van een minderheid die de samenleving controleert en nooit een democratische toekomst zal bereiken. Een echte democratie betekent het controleren en bezitten van de economie en de samenleving door de meerderheid van de bevolking. M.a.w. socialisme.

Volgende week zullen duizenden Britten betogen tegen de oorlogszuchtige VS-president. Wij zeggen: we betogen niet enkel tegen het imperialisme van Bush, wij vechten voor een democratisch socialistisch systeem.

Thierry Pierret

De rechts-populistische Centrum-Democratische Unie (UDC/SVP) boekte tijdens de parlementsverkiezingen van 19 oktober een spectaculaire overwinning en wordt de eerste Zwitserse partij.

De SVP/UDC behaalde 27 %, de hoogste score ooit voor een rechts-populistische of extreem-rechtse partij in Europa. De Zwitsers geloofden lang dat hun land immuun was voor de crisis, wat doorbroken werd door het failliet van Swissair. De Zwitsers stemden tegen de neoliberale politiek, sommigen via de groenen of de sociaal-democraten, die campagne voerden rond het behoud van de sociale verworvenheden; anderen stemden voor de SVP/UDC, die vooral campagne voerde tegen de immigratie en tegen een open buitenlandbeleid (bv. tegenover de EU).

Het demagogisch, protectionistisch discours verbergt de neoliberale oriëntatie van deze partij. Hun leider, de miljardair Blocher, eist een belastingsverlaging voor de rijken en verzet zich tegen staatsinmenging in de economie, zelfs inzake Swissair en het behoud van deze jobs.

De polarisatie links-rechts luidt het einde in van de consensuspolitiek naar Zwitsers model en stelt de vraag naar een nieuwe arbeiderspartij, die in staat is om de strijd te voeren tegen de asociale politiek en SVP/UDC-kiezers kan terugwinnen op een links programma.