NL Socialisme

Blog

  • Londen: staking bij de Post

    In heel Londen gingen de voorbije dagen werknemers van De Post in staking. Deze staking komt er na de recente acties naar aanleiding van de eis om de lonen aan te passen aan de duurdere levenssituatie in Londen. In een aantal postkantoren werd na die acties geprobeerd om nieuwe arbeidscondities op te leggen waarop werd gereageerd met nieuwe stakingen.

    Ken Smith en Bill Mullins

    Na een recente staking probeerde het management om in een hele reeks kantoren de arbeidscondities te verzwaren waarbij met eenzelfde aantal arbeiders meer moet gedaan worden. In het westen van Londen werd een delegee geschorst wegens vermeend "schelden" tegenover een manager.

    Op 24 oktober was er een bijeenkomst van delegees uit heel Londen. Daar werd beslist dat het management te ver was gegaan en dat het de kantoren opriep om overal voor onbepaalde tijd in staking te gaan.

    Het management in Londen dacht dat het in de aanval kan gaan nadat in de CWU-vakbond op nationaal vlak nipt gestemd werd tegen nationale stakingsacties. Postbaas Allan Leighton zei na deze stemming dat de wereld veranderd was… De bazen gaan in het offensief en de lokale managers kregen groen licht om de vakbond en haar leden aan te pakken om hun eigen voorwaarden op te leggen aan de arbeiders.

    De provocaties van het management leidden ertoe dat de arbeiders kantoor per kantoor in staking gingen. Dit gebeurt nu in Londen, maar de andere regio’s zullen volgen.

    De vakbondsleiding moet zeggen dat ze niets te maken hebben met onaangekondigde stakingen, dit is nodig om legale acties van de bazen te vermijden. Maar het is duidelijk dat de leiding van de Post nu zal proberen om de vakbonden juridisch aan te pakken omdat ze hun leden niet de instructie geven om terug aan het werk te gaan.

    De leiding van De Post wil een aantal maatregelen doorvoeren:

    1. Jaarlijkse vakantie voortaan enkel door het management laten beslissen
    2. Beperken van het aantal vrijgestelden voor de vakbond en de vrijgestelde tijd voor delegees die niet volledig vrijgesteld zijn
    3. Het stopzetten van de tweede uitreikingsronde
    4. Geen betaling van overuren in de kerstperiode

    5. Het doorschuiven van werk bij overbelasting, of indien er in bepaalde kantoren stakingen zijn

    Het management wil de bonden en haar leden hard aanpakken. Geen enkele verantwoorde vakbondsleiding zou zomaar durven ingaan tegen het management als de voorgestelde maatregelen worden doorgevoerd.

    Wij begrijpen het belang van voldoende middelen voor de vakbonden, iets wat de afgelopen decennia is opgebouwd door de inspanningen van de vakbondsleden.

    Maar dat mag niet als argument gebruikt worden om vandaag geen actie-oproep te doen. Het meest agressieve management in de geschiedenis van de Britse Post, moet van antwoord gediend worden. Er zijn stevige acties nodig!

  • Bezetting van Irak: VS wordt geconfronteerd met de rauwe realiteit

    De vice-minister van defensie en rechtse neo-conservatief Paul Wolfowitz kon zelf proeven van de realiteit in Irak toen een raket insloeg op het zogenaamd veilige Al-Rasheed hotel in Bagdad vorige week.

    Dave Carr

    Wolfowitz is binnen het Pentagon de architect van de regime-verandering om Saddam te verwijderen en een pro-VS marionettenregering op te zetten. Hij ziet nu meer en meer dat zijn imperialistisch project niet bepaald gemakkelijk verloopt.

    Bij een eerder bezoek van Wolfowitz aan Tikrit, de geboortestad van Saddam, was er een aanval op een helikopter van het VS-leger. Dit weerlegt de stelling van de woordvoerder van het leger, Mark Hetling, dat de aanvallen "niet gesynchroniseerd" en "niet erg professioneel" verlopen.

    Op 27 oktober waren er bijkomende bewijzen van gecoördineerde aanvallen toen 34 doden en 224 gewonden vielen bij een aanval op het hoofdkwartier van het Rode Kruis en vier politiekantoren.

    Het is onduidelijk of de aanslagen komen van elementen uit de vroegere Baath-partij van Saddam of het Al-quada netwerk van Bin Laden of van de oppositie in Irak. In ieder geval leiden de aanslagen ertoe dat de pogingen van de bezettingstroepen om het land om een stabiel regime te vestigen en de olie-industrie te laten overnemen door multinationals, ondermijnd worden.

    Terwijl de dodentol onder VS-militairen toeneemt (er zijn reeds 112 militairen omgekomen) en er nog steeds geen massavernietigingswapens werden gevonden, is de publieke steun voor Bush en Blair aan het afkalven.

    In de peilingen is de steun in de VS voor de aanpak van Bush in Irak gedaald van 64% in April tot 49% in oktober. Ook Blair heeft te kampen met een afnemende steun, volgens de Financial Times sprak midden september 64% van de Britten zich uit tegen het Irak-beleid van Blair.

    Bush en Blair zullen ook niet versterkt worden door het materiaal dat nu gepubliceerd wordt in de Washington Post waaruit blijkt dat er bewijzen zijn dat Saddam de plannen om nucleaire wapens te ontwikkelen had stopgezet na de eerste Golfoorlog van 1991. Dit komt er nadat het onderzoeksteam in Irak er niet in slaagde enige bewijzen van massavernietigingswapens te vinden na maandenlang ernaar gezocht te hebben.

    De enorme kost voor het bezetten en heropbouwen van Irak leidt ook tot woede onder de bevolking, zeker als het vergeleken wordt met de onderfinanciering van de gezondheidszorg, de besparingen in het onderwijs,…

    Bovendien zorgt het feit dat een aantal bedrijven enorme winsten kunnen maken door de "heropbouw" van Irak voor heel wat onbegrip en woede. Kellogg, Brown and Root, een onderdeel van Halliburton (de multinational waarin vice-president Dick Cheney actief was als directeur) vroeg haar werknemers om kranten aan te schrijven om de toekenning van de contracten voor enkele miljarden dollar goed te praten.

    Het werd ook bekend dat Halliburton de autoriteiten in het bezette Irak 1,59 dollar aanrekende voor geïmporteerde olie, wat een veel hogere kost is dan de olie die in Irak zelf bovengehaald wordt. Dit grapje koste totnutoe reeds 300 miljoen dollar!

  • Naar een “linkse” en een rechtse pool?

    Actualiteit van de week – binnenland

    De VLD heeft haar personeel, vooral haar rechtervleugel, steeds minder onder controle. Verhofstadt en Dewael moeten voortdurend de flaters van Verwilghen, Coveliers, Leduc, De Decker en co. bijstellen. Er is uiteraard een reden voor dat geflater: het ongeduld van de rechtervleugel en de knipogen van voorzitter De Gucht aan die rechterzijde, waardoor dat soort avonturiers zich gesterkt voelt om eens een stapje meer te wagen.

    De zogenaamde enquête van de RUG-kranten (GVA en BVL) die moet bewijzen dat 80% van de Vlamingen, 60% van de SP.a stemmers, 59% van de Franstaligen, etc. tegen migrantenstemrecht is, wordt door de rechterzijde gebruikt om aan te tonen dat ze de wil van de meerderheid verkondigt. Die beruchte enquête was alles behalve wetenschappelijk, liet doorschemeren dat morgen iedereen die zich in België aanmeldt stemrecht zou krijgen en is voor Vlaanderen gebaseerd op 400 telefoontjes! Een flauwe zet van de rechterzijde, dus, om de politieke agenda naar haar hand te zetten.

    Caroline Genez (SP.a) kwam er in de Zevende Dag nog niet te slecht uit, dat heeft echter meer te maken met de zwakte van Coveliers dan met haar sterkte. Crimineel is dat geen enkele SPa-er eraan denkt een klassestandpunt in te nemen over het migrantenstemrecht.

    In de plaats van flauwe morele principes en de dooddoener "afspraak is afspraak" of, erger nog, "we willen het dossier zo snel mogelijk van tafel…" – kortom: allemaal defensieve stellingen – zou de SP.a in het offensief moeten gaan en zeggen dat de patroons de arbeiders voortdurend willen opzetten tegen mekaar om hun patronale besparingspolitiek op de kap van de arbeiders er gemakkelijker door te krijgen. Dat Coveliers niet rijdt voor de "meerderheid van de Vlamingen", maar voor de belangen van de patroons en dat je van een liberaal niets anders kan verwachten. Tenslotte, dat de SP.a opkomt voor alle arbeiders, van welke kleur ook, omdat we alleen samen in staat zijn de besparingswoede van het patronaat en haar politieke lakeien als Coveliers, Dewinter en co. te stoppen. Niet de liberalen of de Blokkers, maar wij zijn de verdedigers van de gewone man! Maar ja… De SP.a is zo’n partij helaas al lang niet meer en dat uit zich in haar argumenten in om het even welk dossier.

    Zoals Tom Lanoye in De Morgen al zei: "de SP.a is niet meer wat ze vroeger was". Volgens Tom is de SP.a nu progressiever. Wij denken eerder dat de SP.a voor mensen als Anciaux en Lanoye pas aanvaardbaar is geworden doordat ze duidelijk geen arbeiderspartij meer is, zelfs niet meer een burgerlijke arbeiderspartij (zoals Lenin destijds de sociaal-democratie omschreef). De SP.a wil vandaag liever een "sociaal-progressieve partij" zijn, dan een arbeiderspartij.

    Ze lijkt daar behoorlijk in te slagen. Zoals wij al 3 jaar geleden stelden evolueren we naar een rechtse en "linkse" burgerlijke pool (in zekere zin vergelijkbaar met de Democratische Partij in de VS). Zelfs inzake timing waren onze vooruitzichten perfect. We gaven Agalev nog 1, misschien 2 verkiezingen vooraleer het zou worden opgeslorpt door de SP.a. We voegden daaraan toe dat dit perspectief reëel zou worden na 1 of 2 forse verkiezingsnederlagen. In Wallonië, stelden we, zal Ecolo – weliswaar iets trager omwille van haar meer sociaal gespreide aanhang – in diezelfde richting evolueren.

    Waar Agalev een jaar geleden nog met de broek op de knieën in een kartel had kunnen stappen, zal het dat voortaan met de broek op de enkels moeten doen. Vande Lanotte – even pinnig maar niet zo sluw als Stevaert – kon het niet nalaten te laten doorschemeren dat Agalev maar eerder over de brug had moeten komen.

    Zo’n kartel zal uiteraard de nodige illusies opleveren. Vooral bij de zogenaamde progressieve intellectuelen, die hierin de grote groen-linkse eenheid zullen menen te herkennen, of de ijzeren wet dat de arbeiders steeds terugkeren naar hun traditionele organisaties. Na Agalev zal trouwens op termijn ook het ACW volgen, zeker nu de CD&V steeds verder naar rechts verglijdt. Zo’n "linkse" pool heeft zeker een ruim kiespotentieel. Kortom: er is ruimte voor illusies. Wie echter van zo’n formatie verwacht dat ze tegen de neoliberale logica of tegen de belangen van het patronaat zou ingaan, vergist zich. Ook binnen de revolutionaire linkerzijde zullen wellicht hier en daar enkelen worden aangetrokken door zo’n vernieuwd kartel. Op middellange en lange termijn betekent het voor ons echter in de eerste plaats een "cleaning of the decks", een schoon schip maken met tijdelijke, voornamelijk electorale illusies. In een kapitalisme dat fundamenteel in crisis verkeert zal zo’n "linkse" pool vrij snel een privatiserings- en saneringsmachine voor de burgerij worden.

  • Irak: bezetting versterkt terrorisme en chaos

    Actualiteit van de week – internationaal

    Irak

    De donorconferentie voor Irak wordt voorgesteld als een overwinning. Nochtans werd slechts 33 miljard dollar gecollecteerd – er werd 58 miljard nodig geacht voor de heropbouw van het land. Zelfs deze laatste raming lag al een stuk lager dan de oorspronkelijke schatting van 150 miljard dollar.

    Van die 33 miljard komt 20,3 miljard van de VS. Meer dan de helft van die som is geen gift, maar een lening. Hetzelfde geldt voor de tweede grootste "gift" van 5 miljard dollar door Japan. De 900 miljoen euro die GB beloofde en de 300 miljoen euro van Spanje lopen over maar liefst 5 en 6 jaar. Het belangrijkste is echter dat noch Frankrijk, noch Duitsland, noch Rusland met geld over de brug kwamen. Daarmee weigeren ze de legitimiteit van de VS-bezetting te erkennen en hopen ze ongetwijfeld de positie van Bush te verzwakken. Verwilghen (VLD) meende daarover te moeten uitpakken naar die landen. Verhofstadt en Michel moesten hals over kop tussenkomen om Verwilghen terug te fluiten en hun loyauteit ten aanzien van de 3 landen te herbevestigen.

    Intussen werd met 5 aanslagen op de eerste dag van de ramadan – waarvan 3 op politiekantoren in Bagdad, één op het Al Rasheed-hotel waar Wolfowitz verbleef en een op het hoofdkwartier van het Rode Kruis – extra in de verf gezet dat de instabiliteit in Irak verder toeneemt. Het was met een bang hart dat Wolfowitz benadrukte dat de VS de strijd tegen het terrorisme zullen verderzetten (zelf zal hij die strijd wellicht vanop veilige Amerikaanse bodem verderzetten). Het uit de lucht halen van een Amerikaanse helicopter (Black Hawk) moest de smadelijke afgang van de VS in Somalië nog eens in herinnering brengen.

    De aanhouding van een Syriër in de enige mislukte aanslag lijkt het verhaal te bevestigen dat buitenlandse terroristen en Baathisten het land willen destabiliseren. In werkelijkheid toont het vooral aan dat de bezetting door de VS, net zoals in Afghanistan, de voedingsbodem voor terrorisme enkel heeft versterkt en een situatie van chaos heeft gecreëerd.

    VS

    Er wordt veel spel gemaakt van de voorspelling van een groei van 6% voor het derde kwartaal. Dat is echter hoofdzakelijk het gevolg van de belastingsvermindering die er in de VS toe leidt dat mensen ook echt geld krijgen terugbetaald. Daardoor is de consumptie de laatste maanden kortstondig opgeveerd. Niemand gelooft er echter in dat dit van blijvende duur zou zijn en kan leiden tot een terugkeer van de investeringen. Intussen werd het tekort op de begroting 2003 (in de VS rekent men van september op september) bekendgemaakt: het gaat om een absoluut record van maar liefst 374 miljard dollar (zowat 15.000 miljard Bfr, anderhalve keer het BBP van België!). In % van het BBP is dat -3,5%.

    Colombia

    Het referendum van Uribe – de rechtse president van Colombia met minstens sympathie voor de rechtse doodseskaders – die onder het mom van strijd tegen terrorisme en corruptie een neoliberaal programma wou doordrukken, is mislukt. Bovendien is een ex-communist en vakbondsleider verkozen tot burgemeester van de hoofdstad Bogota. Dit illustreert dat ondanks de waanzinnige geweldcampagnes van de "linkse" guerilla (FARC en het ELN) en de rechtse doodseskaders de bevolking niet zomaar bereid is het neoliberale beleid te slikken. Een vergelijkbaar referendum in Roemenië slaagde nipt doordat kiezers uit de cafés en de kerken werden gehaald. Dat referendum behandelde een nieuwe grondwet die onder meer hernationalisatie verbiedt.

    Rusland

    Het conflict tussen Rusland en de Oekraïne over het eiland Tuzla is voorlopig uit de weg. Voor Poetin is dat een magere troost na de mijnramp in Chackhty, in de mijn Zapadnaya, waar mijnwerkers werden vermist na een ondergrondse overstroming in een oud gedeelte dat omwille van besparingen nooit werd dichtgegooid. Dat deed de beurskoersen geen vin verroeren. Die stuikten wel 10% naar beneden na de aanhouding van de oligarch Chodorkovsky op beschuldiging van fraude, maar wellicht vooral omdat hij de liberale oppositie tegen Poetin steunt. Burgerlijke commentatoren wijzen erop dat de kapitalisten niet willen investeren in een land waar zakenlui lastig worden gevallen. Hadden ze maar evenveel problemen met die landen waar arbeiders lastig worden gevallen.

    Israël/Palestina

    Sharon heeft tegenover een reeks Europese parlementairen moeten verklaren dat hij Arafat niet dood wil, dat die "springlevend is en volop terroristische aanslagen aan het voorbereiden". Intussen wordt Sharon door de vakbond (Histadruth) bedreigd met een algemene staking in november. Sharon pareert door te stellen dat dit een staking is tegen de 6,5 miljoen inwoners van Israël. Tot nog toe had dat geen effect.

    China

    De Chinese economie is nu al de zesde ter wereld. Economisten waarschuwen dat met de huidige groei van investeringen en de lage rentevoeten de economie kan overhitten. Dit wil zeggen dat er teveel geld in de economie gepompt wordt zonder dat de productie van goederen gelijke tred kan houden. Zoiets leidt tot inflatie of geldontwaarding. Geldontwaarding is uiteraard gunstig voor de Chinese export en ondermijnt de westerse markten met goedkope Chinese producten. Economisten "vragen" dat China de rentevoeten zou optrekken om haar munt te onderstutten en overhitting van de economie te voorkomen.

    Tegelijk pleit Bush – die voorheen, toen de dollar nog sterk (eigenlijk overgewaardeerd) was steeds voor een koppeling van nationale munten aan de dollar pleitte (dat zorgde ervoor dat die landen geen gebruik konden maken van de exportvoordelen van een zwakkere munt) – nu voor een loskoppeling van de yuan van de dollar. De koppeling van de yuan aan de dollar zorgt er immers voor dat Amerikaanse investeerders – lees: Amerikaanse aasgieren die hopen de beste Chinese industriële brokken voor een appel en een ei uit te kopen – niet kunnen profiteren van de meerwaarde van de dollar ten aanzien van de yuan.

    Europa

    De Duitse begroting stevent dit jaar af op een tekort van 4,3%. Daardoor moet de regering 43,4 miljard euro lenen, in plaats van de voorziene 18,9 miljard (een meeruitgave van maar liefst 1000 miljard Bfr!). Ook voor volgend jaar verwacht men dat het tekort hoger zal uitvallen dan het voor Europa maximaal toegestane tekort van 3%. Dat is al het vierde jaar voor Duitsland. Al eerder moest Europa Frankrijk opnieuw uitstel verlenen tot 2005. Berlusconi, deze week nog geconfronteerd met een 4-urenstaking en 1,5 miljoen betogers tegen zijn pensioenplannen (optrekken van de pensioenleeftijd tot 60j. voor vrouwen en 65j. voor mannen en van de werkjaren voor een volledig pensioen van 35j. naar 40j.), vindt een begrotingstekort van 4 tot 5% best aanvaardbaar. Zelfs GB kijkt nu tegen een tekort van 2,9% aan. Dat betekent dat geen enkele van de grote economieën in de EU erin slaagt de zogenaamde Maastrichtnormen en het zogenaamde stabiliteitspact na te leven.

    Intussen leveren de Oosteuropese regeringen heroïsche gevechten om de norm van een maximaal begrotingstekort van 3% te halen. In Hongarije is het tekort hoger dan 5%, tegen 2008 zou de 3% behaald moeten worden. Om dat te doen werden al 8.000 ambtenaren ontslagen en overschat de regering de economische groei voor 2004 met een totaal onrealistische verwachting van 3,5%. In Polen wordt voor 2004 een tekort van 5,4% verwacht. De sociaal-democratische premier Miller staat onder zware druk. Er was een explosie van klassenstrijd, inclusief een gewelddadige mijnstaking. In Servië is een massaal privatiseringsprogramma aan de gang, onder meer met de verkoop van staatsaandelen in de tabaksproductie van Philip Morris en de verkoop van het Servische oliebedrijf aan het Russische Lukoil.

    Dehaene, destijds op verzet van GB gestoten, zou nu in aanmerking komen voor het voorzitterschap van de EU binnen een jaar in opvolging van Prodi. Diens conservatieve concurrenten zijn Aznar, maar die zal wellicht op een njet van Frankrijk en Duitsland stoten en de Luxemburgse ex-premier Junker. Voor de sociaal-democraten zou Wim Kok, altijd in voor een postje, kandidaat zijn. Voor de kleine, kansloze liberale fractie Guy himself Verhofstadt en voor de groenen de onvermijdelijke Joschka Fisher.

    Intussen heeft het Nederlands Planbureau de liberaliseringsbakens alweer wat verder verlegd. De welvaartstaat – hoe raad je het – is onbetaalbaar geworden. 10 jaar na Maastricht komt het Planbureau tot de vaststelling dat de pensioenlasten en de zorgdiensten te hoog oplopen, dat kapitaal te mobiel is om een hoge vennootschapsbelasting vol te houden, dat de overheden kleiner moeten worden en dat we moeten opletten voor fiscale concurrentie. Kortom: oude wijn in nieuwe zakken, maar dan wel bedoeld om het mes nog eens extra diep in onze verworvenheden te zetten.

  • Van Larzac naar het Europees Sociaal Forum

    Van 12 tot 15 november vindt in St Denis, Parijs, het tweede Europees Sociaal Forum plaats. Het ESF is volgens de organisatoren een onderdeel van het mondiaal sociaal forum in Porto Allegre. Maar het ESF vindt ook plaats in een bijzondere sociale situatie. Dit jaar werd Europa opgeschrikt door verschillende sociale strijdbewegingen tegen neo-liberale aanvallen van de kapitalistische regeringen (op vlak van pensioenen, privatiseringen, onderwijs,…)

    Ga met ons mee naar het ESF!

    Op 15 november is er in Parijs een grote betoging ter afsluiting van het Europees Sociaal Forum. Wij willen daar zeker aanwezig zijn. Indien er voldoende inschrijvingen zijn om met ons mee te gaan, leggen we een bus in. Anders gaan we met auto’s. Schrijf je vandaag nog in via info@socialisme.be. De prijs voor het vervoer zal ongeveer 20 Euro bedragen.

    Er is een heropleving van strijd in de meeste Europese landen, zelfs die landen die een vrij "rustig" sociaal klimaat kenden zoals Engeland of Oostenrijk. Het aantal dagen algemene staking is toegenomen. En daarenboven kwam dan nog de beweging tegen de oorlog in Irak die opgebouwd werd op basis van de verworvenheden van de antiglobaliseringsbeweging en die leidde tot historische internationale mobilisatiedagen.

    Die nieuwe sociale situatie leidt ertoe dat meer en meer mensen het barbaars karakter van het kapitalisme inzien en de woede toeneemt tegenover het cynisme van dit systeem. Los van de kleur van de regeringen, zien we overal hetzelfde soort aanvallen.

    De antiglobaliseringsbeweging heeft geen politiek verlengstuk, terwijl toch actie wordt gevoerd tegen de regeringen en tegen internationale instellingen. Er wordt gezegd dat "een andere wereld mogelijk" is, maar we moeten ook uitleggen hoe dat kan en welke andere wereld we willen. Binnen de antiglobaliseringsbeweging is dat niet evident omdat er vooral opgekomen wordt tegen de negatieve effecten van het kapitalisme.

    Op de bijeenkomst in Larzac vorige zomer werden die kwesties erg duidelijk. Veel aanwezigen namen in de maanden ervoor deel aan stakingen en de vraag naar een alternatief op de regering werd gezien als iets cruciaal: als een beweging van zo’n omvang de regering niet doet vallen, wat moet er dan wel gebeuren?

    De noodzaak om de antiglobaliseringsbeweging te koppelen aan sociale strijdbewegingen is erg actueel. De betogingen tegen de G8 in Evian zouden ongetwijfeld een andere impact gehad hebben moesten de delegaties van arbeiders die in beweging waren deelgenomen hebben, of moest er bvb een algemene staking uitgeroepen zijn.

    Het ESF moet een verzamelplaats van strijdbewegingen zijn, maar ook een evaluatie maken van de politiek van de regeringen in Europa. Dit moet leiden tot het organiseren van een gezamenlijke strijd op Europees niveau en met eisen die ingaan tegen het kapitalisme. Er zijn thema’s genoeg: de massa-ontslagen, privatiseringen, pensioenen, gezondheidszorg, onderwijs,… De aanvallen vanuit de Europese regeringen worden gecoördineerd via de Europese Unie of de Wereldhandelsorganisatie. De antiglobalisten moeten ook op die niveau’s hun acties coördineren.

    Wij zullen op het ESF in St Denis aanwezig zijn als onderdeel van International Socialist Resistance en het CWI. Aan de betoging van 15 februari zullen we bovendien met een ruime delegatie deelnemen.

  • Griekenland: betoging voor de regularisatie van vluchtelingen

    Vorige week zaterdag (18 oktober) demonstreerden in Athene zo’n 4.000 mensen voor de regularisatie van vluchtelingen en voor de rechten van migranten.

    Correspondent van Xekinima in Athene

    Het Grieks Sociaal Forum riep op voor de actie (de rest van de Griekse linkerzijde nam niet deel aan de betoging). Op de actie waren er vooral migranten.

    De YRE (Youth against racism in Europe, overkoepeling waartoe ook Blokbuster behoort) en Xekinima (Griekse zusterpartij van de LSP) hadden een kleurrijke en levendige delegatie. In onze groep waren we met zo’n 500 en het was de enige gemengde delegatie met Afrikanen, Aziaten, Grieken en andere arbeiders en jongeren.

    Xekinima en de YRE voerden sterk campagne voor deze betoging waarbij we in de migrantenwijken campagne voerden en uitlegden waarom de betoging belangrijk is. We hadden stickers en pamfletten in drie talen: Grieks, Engels en Bangla.

    De actie was gericht tegen de hypocrisie van de Griekse regering. Drie jaar geleden kondigde de regering aan dat het 800.000 tot 1 miljoen migranten die in Griekenland leven zou regulariseren. Hoewel de nieuwe wetgeving daar deels op ingaat, leidt de racistische aanpak van de Griekse staat ertoe dat veel migranten geen verblijfs- en werkvergunning krijgen. Een voorbeeld daarvan was dat de vergunningen die vorige zomer werden toegekend en één jaar geldig waren, pas uitgereikt werden als ze al verlopen waren! Hierdoor moesten de migranten de hele procedure opnieuw opstarten.

    De meeste delegaties op de betoging kwamen uit de verschillende gemeenschappen. De Albanese delegatie en de groep migranten uit Bangladesh waren het sterkst aanwezig met tussen de 150 en 200 deelnemers. Er waren ook zo’n 100 Filippijnen.

    De opkomst met 4.000 deelnemers was erg goed. De migranten in Griekenland beginnen pas nu hun angst te overbruggen om effectief op te komen voor hun rechten en te betogen. Het was de eerste keer dat een betoging van vluchtelingen zo openlijk manifesteerde. Velen gingen naar de politie-agenten en toonden trots hun stickers van de YRE. Ze maakten duidelijk dat dit hun dag was en dat de politie daar niets aan zou kunnen doen.

    Enkele foto’s:

  • 1.500.000 betogers bij algemene staking tegen pensioenhervormingen

    Italië tot stilstand gebracht

    Op vrijdag 24 oktober kwam Italië tot stilstand bij een algemene staking waartoe werd opgeroepen door de drie belangrijkste vakbondsfederaties: CGIL, CISL en UIL. De algemene 4-urenstaking was uitgeroepen tegen Berlusconi’s geplande hervorming van de publieke pensioenen.

    Henry Silke, Lotta per il socialismo (Italië)

    Op dit ogenblik maakt de overgrote meerderheid van de Italiaanse arbeiders gebruik van het publieke pensioen waar ze 35 jaar aan bijdragen voor ze kunnen op pensioen gaan. Bij de voorstellen van de regering zou dat aantal jaren opgetrokken worden tot 40 jaar. Dit is een enorme aanval omdat de arbeiders geacht worden 5 jaar langer te werken om hetzelfde pensioen te verkrijgen. De regering stelt daar niets tegenover en zegt enkel dat het een economische noodzaak is. Er is bijna een ‘déjà-vu’ gevoel van tien jaar geleden, in 1994, toen één miljoen arbeiders betoogden en zorgden voor de val van de eerste rechtse regering van Silvio Berlusconi toen die gelijkaardige voorstellen deed.

    Deze vrijdag was er staking in alle sectoren en zo’n 100 betogingen in heel het land. In totaal waren er anderhalf miljoen betogers. Dat aantal moet bovendien gezien worden in de context van enorme regenval waardoor een aantal betogers thuisbleef. De staking vond plaats in alle sectoren. Bij het openbaar vervoer ging 95% van de arbeiders in staking. In de elektriciteitssector was dat 90%, in het onderwijs 85%, bij De ambtenaren 80% en bij de post 70%.

    Honderden vluchten werden afgelast in de luchthavens en het vervoer tussen Sicilië en het Italiaanse vasteland lag bijna volledig plat. 95% van de treinen reden niet en 100% van de lokale bussen, trams en metro reed niet. Regionaal waren Veneto in het Noorden, Toscanië in het centrum en Puglia in het zuiden de regio’s met de grootste deelname aan de staking met 90% van de arbeiders die niet werkten, in andere regio’s was er een deelname rond de 80% behalve in Calabria waar dit 70% was.

    Dit geeft aan dat er bij het verzet tegen de aanvallen van de regering geen tegenstelling is tussen het Noorden en het Zuiden. In heel het land, van Venetië tot Sicilië werd gestaakt en massaal betoogd.

    In de grote bedrijven waren er massale acties. Bij Fiat in Miafori ging 70% van de arbeiders in staking en in Termini Imerese 90%. De arbeiders van Fiat, vooral in Termini Imerese, zijn al langere tijd betrokken in een overlevingsstrijd. In heel het land werd betoogd. Opvallend was ook dat 70% van de jonge (veelal migrante) arbeiders van Mc Donalds in staking gingen.

    De grootste betoging was er in Milaan met 200.000 deelnemers, in Bolgona waren er 70.000 betogers die zich onder hun paraplu moesten verschuilen om Epifani (de leider van de CGIL) te horen spreken. Jammer genoeg legde Epifani nadruk op het feit dat dit geen politieke staking was. Hij stelde zelfs dat de val van Berlusconi in 1994 het resultaat was van de acties van de Lega Nord (één van de coalitiepartners van Berlusconi) en niet van de massa-mobilisaties tegen de pensioenhervorming in 1994.

    De regering viel in 1994 nadat Umberto Bossi met zijn Lega Nord uit de regering stapte onder druk van de sociale strijdbeweging die plaatsvond. Zoals in 1994 zagen we vorige vrijdag in Venetië, het "territorium" van de Lega Nord, enorm sterk verzet tegen de pensioenhervorming.

    In Rome waren er 150.000 betogers en was er een toespraak van de leider van de gematigde vakbond CISL. Een voorman van de belangrijkste oppositie-partij, de voormalige communisten die zich nu "Linkse Democraten" noemen, Fassino, was aanwezig en ook Bertinotti, een vooraanstaand figuur van de Rifondazione Comunista, was er.

    In Napels waren er wat spanningen toen een leider van de gematigde vakbondsfederatie UIL sprak. Heel wat woedende arbeiders waren nog niet vergeten hoe deze vakbondsleiding de beweging tegen de afschaffing van artikel 18 van de arbeidswetgeving had verraden. Ze jouwden de vakbondsleider uit.

    Leiders van de drie belangrijkste vakbonden beloofden verdere actie als de regering de maatregelen niet intrekt. Er waren grote betogingen in heel Italië, in de industriesteden Turijn en Genua waren er telkens 70.000 betogers. In Firenze waren er 70.000 betogers en in Sicilië waren er volgens de lokale televisie zo’n 100.000 manifestanten.

    Dit is het begin van de strijd tegen de pensioenhervorming en niet het einde. Berlusconi zal niet zomaar toegeven na vorige vrijdag, maar het is duidelijk dat de arbeiders bereid zijn veel verder te gaan. Iedere algemene staking is politiek en de vakbonden moeten niet bang zijn om dit te zeggen. Berlusconi toont telkens weer aan dat zijn beleid ingaat tegen de meerderheid van de bevolking en het is dan ook nodig dat de vakbonden zijn ontslag eisen.

  • Tienduizenden betogen in de VS tegen de bezetting van Irak

    Het afgelopen weekend vonden in de VS grote betogingen plaats tegen de bezetting van Irak. In Washington waren er tienduizenden betogers (100.000 volgens de organisatoren, 50.000 volgens de politie en de rechtse krant The New York Times zag 10.000 betogers…). Ook in San Francisco waren er zo’n 15.000 betogers. Los van de discussie over het exacte aantal betogers, is het duidelijk dat de acties een keerpunt betekenen met het begin van de heropleving van de anti-oorlogsbeweging in de vorm van protestacties tegen de bezetting.

    Op de betogingen domineerden slogans als "Breng de troepen naar huis" en "Geld voor jobs en onderwijs, niet voor oorlog en bezetting". Het besef dat de bezettingsoorlog handen vol geld kost en het leven van duizenden soldaten bedreigd, dringt meer en meer door. Zeker nu alle regeringen besparingen aankondigen, is dat een factor.

    De onstabiliteit in Irak en het verzet tegen de bezettingsmacht werd de afgelopen dagen meer dan ooit duidelijk. Deze morgen nog vielen bij aanslagen in Bagdad tientallen doden. In het weekend werd het hotel waar de neo-conservatief Wolfowitz, de VS-onderminister van defensie, zich bevond, aangevallen. Wolfowitz zelf was ongedeerd, maar de aanval doorbrak de idee dat de VS enige controle op de situatie zou hebben. Als ze zelfs niet in staat zijn de veiligheid te garanderen van één van hun topmensen, hoe zouden ze dan de veiligheid kunnen garanderen van de duizenden gewone soldaten?

  • Europees Sociaal Forum: nood aan een socialistisch alternatief

    Van 12 tot 15 november vindt in Parijs het tweede Europees Sociaal Forum (ESF) plaats. Het eerste ESF vond vorig jaar in Firenze plaats en was een enorm succes, zeker omwille van de deelname van jongeren, arbeiders en vakbondsmilitanten in de slotbetoging.

    Karl Debbaut

    De massale opkomst toen – er waren bijna één miljoen betogers – gaf aan hoe kan gemobiliseerd worden tegen het neo-liberaal beleid en tegen het kapitalisme. Dit jaar zal het ESF ingaan op de enorme internationale anti-oorlogsbeweging en de heropkomst van de Europese arbeidersklasse als een krachtige en vastberaden tegenstander van de Europese regeringen en de EU.

    Er moet echter ook vooruit gekeken worden en, zoals aangegeven wordt in het document ‘Wat is het Europees Sociaal Forum’, discussiëren hoe een ander Europa mogelijk is en de wijze om dat te bereiken aangeven.

    Het voorbije jaar kon zowat iedere neo-liberale hervorming van de Europese heersende klasse rekenen op verzet. In Frankrijk waren er miljoenen betogers en werd gestaakt tegen de pensioenhervormingen van de regering-Raffarin. In Oostenrijk leidde de druk van de arbeiders voor verzet tegen gelijkaardige maatregelen tot een oproep voor een algemene staking.

    Na een aantal jaren van anti-sociale hervormingen in Zweden, leidde de poging om het land te overtuigen om deel te nemen aan de Euro tot een nederlaag van het establishment in een referendum over de Euro. In Duitsland groeit het verzet tegen Schröder’s ‘Agenda 2010’, een brutale aanval op de werkloosheidsuitkeringen, de gezondheidszorg, de bescherming van arbeiders tegen ontslagen,…

    Politieke strategie

    Het ESF zal heel veel activisten uit actiegroepen, NGO’s en vakbonden samenbrengen. Het is een interessant forum om ervaringen uit te wisselen en ideeën op te doen met honderden activisten die actief betrokken waren in de anti-oorlogsbeweging of sociale bewegingen.

    Het ESF zal een strategie en een politiek programma moeten naar voor brengen op basis waarvan strijdbewegingen kunnen gewonnen worden. Hoe kunnen we bijvoorbeeld de beweging tegen de bezetting van Irak versterken? Hoe kunnen we die beweging opbouwen op de werkvloer? Hoe kunnen arbeiders opnieuw de controle terugwinnen over hun vakbonden die in een aantal landen gecontroleerd worden door een bureaucratie die als ‘partner’ van de regering optreedt?

    Toen het ESF in de groeiende fase van de anti-oorlogsbeweging de vraag naar "wat nu?" beantwoordde met de oproep voor internationale betogingen op 15 februari kwam er een schitterende reactie. Zo’n 30 miljoen mensen betoogden wereldwijd in de grootste internationale solidariteitsdag ooit. Natuurlijk was de opkomst het resultaat van meer factoren dan de oproep van het ESF, maar het was toch belangrijk dat er een internationale oproep kwam.

    Nieuwe arbeiderspartij

    De meerderheid in het ESF is voorstander van het uitsluiten van politieke partijen, met het argument dat ze zo willen voorkomen dat partijen de autoriteit van het ESF gebruiken. Volgens ons is dat een fout. We moeten een antwoord bieden op de partijen die een neo-liberaal beleid voeren en maatregelen doorvoeren als de privatisering van openbare diensten, besparingen in het onderwijs, pensioenhervormingen,…

    Er zullen nieuwe arbeiderspartijen nodig zijn om de strijdbewegingen van verschillende lagen van arbeiders en jongeren samen te brengen op anti-kapitalistische basis om de samenleving fundamenteel te veranderen. Deze ideeën moeten besproken worden op het ESF.

    Het CWI (de internationale organisatie waar LSP deel van uitmaakt) zou binnen dergelijke nieuwe arbeiderspartijen opkomen voor een socialitisch programma. We zouden alle verworvenheden uit vroegere strijdbewegingen verdedigen en opkomen voor nieuwe toegevingen van de heersende klasse in nieuwe strijd.

    Socialistisch programma

    Het kapitalisme is een systeem gebaseerd op de uitbuiting van de grote meerderheid van de arbeiders en jongeren door een kleine minderheid die de economie controleert. Onze doelstelling is het overnemen van de sleutelsectoren van de economie in publieke handen als deel van een socialistische, democratisch geplande economie waarbij de middelen voor de behoeften van iedereen kunnen gebruikt worden.

    De anti-globaliseringsbeweging speelde een belangrijke rol in het versterken van het bewustzijn van miljoenen mensen over de brutaliteit van het kapitalisme en de heersers in dit systeem. De aanhoudende stroom aanvallen van het establishment op de werk- en levensomstandigheden van brede lagen van de bevolking maakt duidelijk dat dit systeem niet langer in staat is om onze samenleving op economisch, sociaal of ecologisch vlak te ontwikkelen. Het is tijd dat de antiglobaliseringsbeweging een alternatief naar voor brengt en volgens ons moet dat een socialistisch alternatief zijn.

  • Grootste vakbond roept op voor betoging tegen besparingsbeleid

    Duitsland

    Op 25 oktober besliste het congres van de grootste vakbond ter wereld, de Duitse bond Ver.di, unaniem om op te roepen voor de betoging tegen besparingen in Berlijn op 1 november.

    De resolutie die naar voor gebracht werd door linkse vakbondsmilitanten riep de nationale leiding en alle vakbondsgroepen op om publiekelijk de betoging te steunen en op te roepen om aanwezig te zijn op de nationale betoging.

    Heel wat onderdelen van Ver.di roepen nu al op voor de betoging, daaronder 4 van de 16 regionale federaties. De vakbond, die een breed gamma aan arbeiders in de publieke sector, transportsector, media,… vertegenwoordigt, is de grootste organisatie die reeds oproept voor de betoging.

    In zijn slottoespraak riep Ver.di-leider Bsirske de vertegenwoordigers op het congres op om "naar de werkplaatsen en de straten" te trekken om te mobiliseren voor de betoging.

    Leden van Sozialistische Alternative (SAV, Duitse zusterpartij van LSP) speelden een belangrijke rol in het winnen van de steun van het Ver.di congres voor deze actie en waren cruciaal in het opzetten van de betoging. In augustus reeds waren SAV-leden de centrale kracht achter de oproep voor een nationale "actie-conferentie" om op te roepen voor een nationale betoging tegen het besparingsbeleid van de door Schröder geleide regering van Sociaal-democraten en Groenen. Op die conferentie waren er ook activisten die dachten dat het beter was om lokale protesten te organiseren.

    Maar die twijfel onderschatte de groeiende woede in Duitsland tegen het besparingsbeleid van de regering. Er zijn al korte waarschuwingsstakingen geweest tegen het beleid van de regering, met op 12 oktober een werkonderbreking van 12.000 arbeiders bij Mercedes in Stuttgart.

    Sindsdien waren er nog acties en nam de woede verder toe. Volgens een recente opiniepeiling is de steun voor de sociaal-democratische SPD de afgelopen weken gedaald van 27% tot 22%.

    De betoging van 1 november zal erg belangrijk zijn. Maar daar zal de vraag rijzen hoe verder gegaan wordt. De SAV voert campagne voor een algemene 24-urenstaking. Een vakbond van leraars in Hessen roept al op voor een staking op 18 november en de politie in die staat roept op voor een algemene staking tegen het besparingsbeleid van de deelstaatregering in Hessen.

    De schaal, de snelheid en de scherpte van de besparingen die in Duitsland worden doorgevoerd zijn enorm en hebben een enorme impact op de bevolking. Iedere dag is er constante propaganda dat er geen alternatief is en dat we een lagere levensstandaard moeten aanvaarden. Maar binnen de arbeidersbeweging is er een groeiende zoektocht naar een alternatief op het besparingsbeleid.

    Op het Ver.di congres waren er resoluties die opriepen om de sleutelsectoren van de economie in publiek bezit te nemen, maar deze resoluties werden niet aanvaard door het congres. De leiding stelde dat deze resoluties moeten bediscussieerd worden bij de discussie over het nieuwe programma van de vakbond.

    In de aanloop naar de betoging van 1 november zal de SAV meer campagne voeren voor de oproep van een algemene staking als volgende stap en voor een socialistisch programma als enige fundamenteel alternatief op de lagere levensstandaard en het kapitalisme.

    Meer info:

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping