NL Socialisme

Blog

  • 1.000 actievoerders op Get in Shape

    Vandaag voerden zo’n 1.000 mensen actie in Casteau, vlakbij Mons, aan de NAVO-basis SHAPE. De actie werd georganiseerd door Bomspotting VZW. Er waren heel veel georganiseerde activisten, waaronder een erg ruime delegatie van de Linkse Socialistische Partij / Mouvement pour une Alternative Socialiste. Ruim 100 van onze leden en sympathisanten waren present.

    Geert Cool

    Op de bussen werd medegedeeld dat het de bedoeling was om in kleine groepjes opgepakt te worden terwijl we zo dicht mogelijk bij Shape zouden raken. Wij waren het niet eens met de opsplitsing in kleinere groepen en vonden het beter om met grotere groepen samen te blijven teneinde harde repressie te kunnen vermijden en ervoor te zorgen dat we ook verder zouden raken op de militaire basis.

    Twee jaar geleden was de Bomspotting actie op Kleine Brogel voor het eerst massaal en trokken we met heel de groep samen op de militaire basis waardoor we verder dan ooit raakten op die basis. Door in te haken konden we harde repressie vermijden. Collectieve actie is volgens ons de sterkste vorm van directe actie omdat het de krachtsverhouding in de samenleving duidelijk maakt in plaats van zich te baseren op elementen als de snelheid waarmee individuele betogers kunnen lopen of hoe goed ze zich kunnen verstoppen in de bossen.

    Op de bussen werden de deelnemers aan de actie gevraagd een engagementsverklaring te ondertekenen om vreedzaam te betogen. Op zich hebben we daar niets op tegen, ook al hebben wij geen verklaring nodig om vreedzaam te betogen. Jammer genoeg werd op een bus vanuit Antwerpen aan vier ongeorganiseerde activisten gevraagd om van de bus te stappen omdat ze de verklaring niet hadden ondertekend, ze werden in het midden van de velden gedropt! Dat is niet de wijze waarop nieuwe jongeren zullen aangetrokken worden tot een actie of tot betrokkenheid bij het opzetten van de actie.

    Aan de militaire basis van Shape werden heel veel betogers gedropt rond de bossen om dan verder te trekken in kleinere groepen. Een aantal LSP-leden ging mee met deze groepen en werden ook snel opgepakt. De meeste leden verzamelden echter aan de centrale ontmoetingsplaats en trokken met een 60-tal betogers op pad. Die trokken tot vlak voor de centrale ingang van Shape en werden daar opgepakt. Onder hen een grote groep leden en sympathisanten uit Mechelen. Op de bus vanuit Mechelen werd op voorhand gediscussieerd om samen te blijven en te betogen in plaats van af te stappen in de bossen rond Shape. Aangezien er bijna enkel leden en sympathisanten van Internationaal Verzet op die bus zaten, werd quasi collectief gekozen voor die optie.

    Eens opgepakt werd iedereen op een weide geplaatst in tenten. Er waren ook sandwiches voorzien en iets om te drinken, een stap vooruit in vergelijking met vorig jaren. Negatief was wel de houding tegenover de minderjarigen die op een geblindeerde bus samengeplaatst werden. Enkele leden van Internationaal Verzet uit Beveren en Gent zeiden achteraf dat er op die bus slechts een 30-tal zitplaatsen waren terwijl ze met meer waren. Ook werkte de verluchting amper en werden ze brutaal behandeld, terwijl ze als minderjarigen net geacht werden een betere behandeling te krijgen.

    We zaten enkele uren vast. Met een groep leden vanuit Antwerpen werden we bijna onmiddellijk opgepakt toen we met onze bus gedropt waren in een bos. Om 11u30 zaten we vast en pas na 17u werden we vrijgelaten. In de tenten was de sfeer gelukkig goed, zelfs daar werden slogans geroepen en werd gezongen. Socialistische strijdliederen als Bandiera Rossa of De Internationale weerklonken.

    Vreemd genoeg blijken de officiële media vooral aandacht te hebben voor enkele politici van traditionele partijen die marginaal aanwezig waren. Parlementsleden als Van Krunkelsven of Spiritisten als Lambert waren aanwezig, maar met heel weinig aanhangers en blijkbaar enkel omdat ze uit ervaring weten dat ze er de media kunnen halen. Hun voornaamste bekommernis is niet om te protesteren tegen kernwapens, tegen oorlog of tegen uitbuiting, maar wel om met hun smoel op de TV te komen. Moesten ze echt iets willen doen tegen de aanwezigheid van kernwapens in België, waarom doen ze er dan niets aan vanuit de regering? Er waren politici van zowel Sp.a/Spirit als VLD. Zij vormen de regering en houden daar hun mond als het over kernwapens gaat. Dat is pure hypocrisie.

    Voor komende acties zal het belangrijk zijn dat er een grondige discussie is over de te volgen taktieken. Onder de opgepakten was duidelijk dat LSP en Internationaal Verzet een belangrijke factor vormen in de beweging. Wij willen de beweging versterken en willen ook discussiëren over hoe we zo efficiënt mogelijk kunnen actievoeren. Dat zal volgens ons zijn door collectieve acties die met een gedisciplineerde directe actie veel sterker zouden zijn. Daartoe is het noodzakelijk om aan de scholen, universiteiten,… te mobiliseren en jongeren te organiseren om samen de actie voor te bereiden. Vanuit actieve mobilisatiecomités die gedurende langere tijd zichtbaar campagne voeren kan een grotere betrokkenheid bereikt worden. Daarnaast is het volgens ons ook belangrijk dat we ons uitspreken tegen de traditionele politici die wel komen deelnemen, maar geen politiek verlengstuk bieden voor de duizenden jongeren en arbeiders die willen opkomen tegen oorlog en tegen uitbuiting. We zullen moeten bouwen aan een eigen politiek verlengstuk zodat de regering in het vervolg bij massale anti-oorlogsacties, zoals we die eerder dit jaar ook in België zagen (15 februari, Dag X), niet op hypocriete wijze de beweging kan uitzitten om dan gewoon door te gaan met al hun plannen.

    Deze discussies willen we voeren met de Linkse Socialistische Partij. Contacteer ons voor meer informatie of om deel te nemen aan onze werking, word actief en verzet je! Sluit aan bij LSP!

  • Kan paars tegen de stroom blijven ingaan?

    Actualiteit van de week

    De wet op de concurrentiekracht bepaalt dat de lonen in België niet sneller mogen stijgen dan in de buurlanden. Onrechtstreeks zullen de besparingen in Nederland, Duitsland en Frankrijk haar effect op ons land, en dus ook op onze levensstandaard, niet missen. Het zal deze paarse regering nog meer onder druk brengen om tot besparingen over te gaan. In zijn beleidsverklaring legde Verhofstadt de nadruk weliswaar op werk, werk, werk. In plaats van op besparingen, besparingen, besparingen als in Nederland. Met de verkiezingen voor de deur wil paars immers deze stap niet zetten. Maar de 800 miljoen lastenverlagingen zullen door iemand betaald moeten worden, de extra premies op ploegenarbeid ook. De sociale zekerheid, en dus de arbeidersgezinnen, zullen hierdoor het hardst getroffen worden. In periodes van economische crisis is er slechts één grote betaler van de crisis, en dat is duidelijk niet het bedrijfsleven dat met cadeaux bedolven wordt.

    Maar ondertussen houdt de regering de schijn op. In plaats van 200.000 jobs, worden het er slechs 60.000, gesubsidieerd daarbovenop. Maar in ieder geval hebben ze nog de "perceptie" mee, niet in het minst gevoed door de bijzonder rechtste oppositie van de Christen democraten, die van de regering een "harde" aanpak willen. Dit verklaard, na het sociaal drama bij Ford, dat het terug regeringspartijen zijn die als overwinnaar uit de laatste peilingen komen. Maar ooit zal de realiteit de perceptie inhalen. Als dat gebeurt, zullen het vooral de sociaal democraten zijn die er als verliezer zullen uitkomen. Zij zijn het die "de mensen" een rad voor ogen draaien. De VLD heeft immers een rechtse flank te onderhouden en stelt de zaken duidelijker dan de "socialisten", met uitspraken à la Daems over het "sociaal profitariaat".

    De vernieuwingsoperatie van de Spa met de aanstelling van het "Smetteken" in de Brusselse regering, alias Pascal Smet, blijft voor beroering zorgen. Het is niet uitgesloten dat door de inertie van de vastgeroeste Brusselse politiek, Smet kan scoren. Alhoewel het te vroeg is om het uit te spreken, wordt hij nu reeds de nieuwe "Steve Stevaert" genoemd. Dat heeft alles te maken met zijn aanleg tot populisme. Zijn ideëen voor een openluchtzwembad in Brussel en een autoluwe binnenstad zijn geen toonbeelden van radicaliteit, en zullen de talrijke sociale problemen in het Brusselse niet oplossen. Maar met het conservatisme van de rest van de ploeg als tegenstander, zou hij wel eens kunnen uitbreken. Of hij er echter in zal slagen stemmen terug te halen bij het Blok, dat in Brussel de grootste Vlaamse Partij is, is te betwijfelen. Zijn kwaliteiten als uitvoerder van anti-sociale maatregelen heeft hij immers meer dan bewezen in zijn voormalige job als manager van de hervorming (lees verstrenging) van de asielwetgeving. De armsten in de samenleving zullen er door zijn beleid in ieder geval niet beter op worden.

  • Geen oplossing in zicht voor Irak

    Actualiteit van de week

    Een meevaller voor Bush is alvast de unanieme stemming van de VN resolutie over Irak, ingediend door de VS. Het zet de deur open voor het aantrekken van kapitaal alsook voor het sturen van troepen. De bezetting is immers door deze stemming gelegaliseerd. Of investeerders en regeringen echter ook zo happig zullen zijn om te daadwerkelijk te investeren in het zeer instabiele Irak is een andere vraag. Verder blijft de Iraakse overgangsregering zich verzetten tegen het sturen van troepen door Turkije, uit vrees voor een verdere destabilisatie. Reeds meer dan 100 amerikaanse soldaten werden gedood sinds het einde van de oorlog, maar lang niet meer alleen amerikanen zijn het doelwit van aanslagen. Afgelopen week vond een mislukte aanslag plaats tegen de Turkse ambassade in Bagdad.

    Dit allemaal terwijl de situatie in Israël-Palestina verder escaleert. De aanslag op het Amerikaanse konvooi vorige week, waarbij twee CIA agenten omkwamen, leidde tot het verder opdrijven van de repressie. Er werd besloten door het Israëlische bestuur om over te gaan tot de versnelde bouw van "de muur" en maandagnacht vonden 6 luchtaanvallen plaats op de Gaza.

  • Extreem rechts in opmars in Zwitserland

    Bij de Zwitserse verkiezingen van zondag 19 oktober won de extreem-rechtse SVP (Zwitserse Volkspartij). Deze partij bestaat reeds 15 jaar en begon als een kleine boeren en middenstanderspartij. Sinds 2001 kent de partij een sterke vooruitgang, vorige zondag werd ze de grootste partij met 28% van de stemmen.

    De basis voor deze dijkbreuk is de slechte economische toestand van het land, dat het Japan van Europa genoemd wordt. Na 5 jaren van recessie is de werkloosheid gestegen tot 4,2%, terwijl dit in 1990 slechts 0,5% bedroeg! Vooral het faillissement van Swissair heeft zijn effect gehad op het bewustzijn. Door een gebrek aan een links antwoord of perspectief voor het afglijden van wat ooit het rijkste Alpenland was, kon de populist Blöcher op een vrij demagogische manier steun verwerven. Met zijn drie slogans: "minder belastingen, minder vreemdelingen en minder Europa", heeft hij vooral een orientatie op de middengroepen in de maatschappij. Verder staat hij bekend als "niet corrumpeerbaar".

    Blöcher speelt in en creëert mee een klimaat van nationalisme dat zich gemakkelijk laat vertalen in de slogans: "Zwitserland eerst" en "Zwitsers eerst". De link met het Vlaams Blok in België is gemakkelijk gelegd, ware het niet dat het erop lijkt dat extreem-rechtse/neo-fascistische figuren slechts in de marge getolereerd worden, terwijl ze in het Blok het grote woord voeren. Het blijft echter een gevaarlijke formatie die de arbeidersklasse langs etnische en nationalistische lijnen kan verdelen. Het schuwt de demagogie niet en is de enige die zich verzette (in woorden toch) tegen de geplande pensioenhervormingen. De eis van de SVP is om nu een tweede zitje te krijgen in de regering ten koste van de liberalen of de christen-democraten.

  • Massaal protest in Latijns Amerika

    Actualiteit van de week

    Na weken van massaprotest, tegen de plannen om de gasrijkdommen van Bolivië te verkopen aan de VS, maar ook voor hogere lonen, betere pensioenen, landhervormingen en een terugtrekking van Bolivië uit de FTAA (Free Trade Association of the Americas), houdt president Sanchez de Lozada het voor bekeken en vlucht naar Miami. Mesa, vice-president onder Lozada, neemt zijn plaats in. Hoewel hij door sommige kranten bestempeld wordt als een "man van het volk", is dit een millionair, een journalist/historicus die zijn eigen mediaimperium heeft opgebouwd en nauw gelinkt is met het voormalige neo-liberale beleid.

    Met deze machtsovergang hebben de machthebbers tijd gekocht, maar de oppositie heeft de nieuwe president welgeteld 90 dagen om in te gaan op de eisen van de betogers. Nationalisatie van de gasreserves is één van de eisen van de beweging!

    Eénzelfde massabewegingen in Latijns-Amerika hebben regimes doen zwichten voor de druk. In Peru kon Toledo zijn plannen voor de privatisering van de electriciteit in zijn zak steken en is het Lichtend Pad zich opnieuw aan het organseren. In Ecuador heeft Gutierrez de staat van beleg aangekondigd tegen protesten van bananentelers en ook in Argentinië zit de schrik voor het heropstaan van de massabeweging er dit in. De regering weigerde in te gaan op de vraag van het IMF om nieuwe besparingen door te voeren in ruil voor een nieuwe lening.

  • Canberra: protest tegen bezoek van Bush

    Ooggetuigenverslag vanuit Australië

    Op woensdag trokken we met 40 leden van de Socialist Party vanuit Melbourne naar Canberra, de administratieve hoofdstad van het land waar George W. Bush het parlement zou bezoeken.

    "Varkens kunnen vliegen, de maan bestaat uit kaas en Bush vertelt de waarheid"

    Woensdag waren verschillende leden van onze partij in de media om duidelijk te maken dat Bush en de Australische premier Howard niet enkel gehaat zijn omwille van de oorlog en bezetting in Irak, maar omwille van de aanvallen op de sociale verworvenheden als prijs voor het Vrijhandelsakkoord met de VS.

    We beseften dat veel arbeiders de betogers zouden bezien als de ‘usual suspects’ en dat de media dit nog zou proberen te versterken door vooral beelden te laten zien van betogers die er wat alternatief uitzien. We moeten dat doorbreken door aan te geven wat de agenda van Bush en Howard concreet betekent voor de arbeiders.

    Door daarop in te spelen dwongen we een aantal Liberalen in het defensief op enkele radioprogramma’s. Donderdag had de Melbourne Age een voorpagina waarin bevestigd werd dat Bush eist dat Howard liberaliseringen in de gezondheidszorg zou doorvoeren. De gevolgen van zo’n beleid zouden enorm zijn voor de meerderheid van de bevolking.

    We kwamen in Canberra aan op woensdagavond rond 21u30 en gingen direct naar het VS-consulaar waar Bush de nacht zou doorbrengen nadat hij rond 22u zou aankomen op de luchthaven.

    We voerden er actie samen met een groepje betogers uit Canberra zelf. We hadden een enorm groot professioneel gemaakt spandoek van de Socialist Party en gingen zo dicht mogelijk bij de ingang van het Amerikaans consulaat. De politie eiste dat we verder zouden gaan staan in een zone die reeds vooraf afgebakend was voor eventueel protest. We gingen echter niet achteruit en verdedigden ons democratisch recht op vreedzaam protest. De politie liet ons hierop begaan, maar was voldoende sterk aanwezig om ons volledig te omsingelen waardoor we niet in de buurt van Bush zouden kunnen raken. We maakten hierop veel lawaai, riepen slogans,…

    Canberra was omgevormd tot een virtuele politiestaat waarbij schijnbaar de noodtoestand van toepassing was in de wijken rond de ambassades en het parlement. Geluidsinstallaties en megafoons waren er verboden. Om de 20 meter stond er een politie-agent. Er waren speciale eenheden van de politie die gemaskerd waren en machinegeweren droegen. En dat allemaal om president Bush aan het woord te kunnen laten en te vermijden dat de Australische arbeiders en jongeren hetzelfde zouden doen…

    We bezochten ook een tent van Aboriginals voor het parlement en hadden er een discussie met een aantal activisten. Die waren erg open voor discussie. We gaven hen 100 dollar van de Socialist Party voor hun fonds om een video-camera te kopen om agressie en geweld te filmen. De Aboriginals hebben daar immers nog steeds onder te lijden.

    In Canberra vormden we een klein tentenkamp en hielden een vegetarische barbecue. ‘s Ochtends was er een verwelkomingsceremonie van de Aboriginals. Heel wat scholieren die passeerden stopten en namen deel aan deze ceremonie die erg ontroerend was.

    Omdat we onze eigen minibusjes en chauffeurs hadden, waren we erg mobiel. We trokken om 9u30 naar de residentie van de goeverneur waar we de enige betogers waren. We stonden er met een 50-tal Bush op te wachten toen totaal onverwachts en onaangekondigd de politie ons hard aanpakte. We verdedigden ons en niemand werd ernstig gewond. Een aantal leden slaagden erin door de politielijn te breken om ons materiaal in veiligheid te brengen. We zagen Bush passeren terwijl hij letterlijk met zijn neus tegen het raam van zijn auto verschrikt naar ons spandoek keek…

    We trokken daarna naar het parlement voor de centrale actie met zo’n 3.000 deelnemers. Er waren toespraken en er werden slogans geroepen. Wij verdeelden pamfletten waarin we uitlegden waarom Bush een Vrijhandelsakkoord wil. Jammer genoeg gingen de toespraken bijna enkel over Irak. Maar een Fillippijnse vakbondsmilitant en een Palestijnse activiste gaven erg goede speeches.

    We betoogden naar het parlement en hielden halt aan de Amerikaanse ambassade. Met een groep SP-leden trokken we zowaar de ambassade binnen en werden we op de binnenkoer van de ambassade aangevallen door de politie. Ze hadden echter geen paarden en hadden het moeilijk om ons weg te krijgen. Het personeel van de ambassade die klaarstond om Bush te verwelkomen, met vlaggetjes en andere gadgets, keek nogal bezorgd en bedenkelijk…

    Uiteindelijk trok de betoging verder maar waren er nog wat opstootjes, waarbij één van onze leden zijn enkel brak, iets wat uitgebreid in de TV-beelden werd getoond.

    Onze tussenkomst was erg succesvol, vooral op vlak om onze agenda rond de verdediging van de sociale verworvenheden naar voor te brengen.

    In het dagblad Herald Sun werd vandaag commentaar geleverd op de grote hoofden van Bush en Howard die we met de SP hadden gemaakt en die uitgebreid in de Amerikaanse media kwamen: "Het Australische gevoel voor humor trok meer de aandacht van de meegereisde media dan het protest van Bob Brown (een groen parlementslid) in het parlement. Terwijl Bush het parlement toesprak, zaten Amerikaanse journalisten CNN te volgen om de protestacties buiten te zien. De papieren hoofden van Bush en Howard, voorgesteld als de poedel van Bush, kregen meer aandacht. "Ik moest enorm lachen en vond dat deze mensen echt weten hoe ze moeten protesteren" zei American Broadcasting Corporation producer Dan Cahn."

    Politiek gezien betekenden de acties het embryo van een nieuwe heropleving van de beweging tegen oorlog en tegen de globalisering nadat de beweging een dipje kende omdat het er niet in geslaagd was de invasie van Irak tegen te houden.

    Onze taak is om in de beweging tussen te komen en er deel van uit te maken. In de beweging moeten we nadruk leggen op de belangen van de meerderheid van de bevolking, de arbeiders en hun gezinnen.

  • GET IN SHAPE!

    Stop de oorlogsstokers

    Get in Shape. Een protest tegen het militaire hoofdkwartier van de NAVO in Bergen. Dé afspraak voor iedereen die wil protesteren tegen oorlog en de oorzaken van oorlog. Wat is de situatie vandaag en wat naar voor brengen als alternatief?

    Nikei De Pooter

    Het beleid van de VS is vandaag vooral geconcentreerd rond de vlucht vooruit. Bush probeert de economische recessie, en bijhorende besparingsmaatregelen, voor zich uit te schuiven door een economische politiek die men nog het best kan omschrijven als "omgekeerd Keynesianisme". Concreet betekent dit dat Bush de economische recessie probeert uit te kopen door massale investeringen in de wapenindustrie. Investeringen die wel zorgen voor een beperkte economische groei, maar niet leiden tot de creatie van nieuwe jobs. Integendeel. De voorbije maanden is het aantal jobs in de wapenindustrie nog gedaald.

    Ook de interventie in Irak leverde niet de verwachte economische return op. De geschatte olieoprengst voor het komende jaar bedraagt 15 miljard dollar. Nog geen fractie van de kosten voor de heropbouw van Irak! De neoconservatieve haviken rond Bush hoopten om op korte tijd een stevige economische opbrengst uit hun interventie te halen. Vandaag merken we dat "mission creep", het systematisch sturen van meer troepen, realiteit dreigt te worden.

    De interventie in Irak komt voort uit een doodziek VS-imperialisme dat via een openlijke imperialistische politiek haar interne tegenstrijdigheden probeert te overwinnen.

    In het Midden-Oosten staat de situatie in Palestina op springen, sinds Israël openlijk het idee van het vermoorden van Arafat naar voor schoof. Saoedi-Arabië spreekt over de aankoop van atoom-wapens en tussen Pakistan en India is er nog steeds de kans op een regionale kern-oorlog .

    Hoe langer hoe meer zullen er conflicten ontstaan over prestige en economische belangen. Wij denken dat het essentieel is om de strijd tegen de nieuwe wapen-wedloop en militarisering te koppelen aan de strijd tegen het kapitalisme, dat tot alles bereid is om uit haar doodlopend economisch straatje te geraken.

    Naarmate de burgerij de sociale voorzieningen van de arbeiders meer aan-valt, zal ze zich ook meer gaan baseren op racisme om de aandacht af te leiden van de reële problemen en de beweging te verdelen. Juist zoals het Vlaams Blok in de arbeiderswijken het idee verspreid dat mensen hun job verliezen, niet omdat de multinationals meer winst willen maken, maar omdat de migranten de arbeidsplaatsen van de Belgen innemen.

    Racisme zullen we niet kunnen bestrijden door moralistische argumenten, maar enkel door in de praktijk duidelijk te maken dat Belgen en migranten dezelfde belangen hebben: door de organisatie van collectieve strijd tegen de oorzaken van hun verslechterende materiële condities. Of zoals Malcolm X het stelde: "You can’t have capitalism without racism!".

    Dit zijn de 3 peilers waarrond we met Internationaal Verzet, de jongeren-campagne van de Linkse Socialistische Partij, dit jaar actief zijn. Antiracisme, antimilitarisme en antikapitalisme. We waren met een levendige delegatie present op de betoging van 27 september tegen de bezetting van Irak, en mobiliseren volop naar Get in Shape op 25 oktober in Bergen (Mons).

    Na de kerstvakantie zullen we met de aankomende verkiezingen meer nadruk leggen op het antiracistische werk en mobiliseren naar de anti-NSV betoging te Antwerpen in maart. Help ons om van deze acties een succes te maken en bouw mee aan een socialistisch alternatief! Sluit aan!

  • Stem tegen het “sociaal akkoord”

    Stem ‘nee!’ tegen het sociaal akkoord dat het verraad van de vakbondstop bezegelt, en kom in verzet om de bezuinigingen te stoppen!

    Bak-ellende 2 wil werkelijk alles afbreken: onderwijs, zorg, WAO, WW, bijstand, pensioen, openbaar vervoer… Terwijl de werkloosheid met 13.000 mensen per maand toeneemt, wordt het sociaal vangnet afgebroken. Gewone mensen, arbeiders en jongeren, draaien op voor de crisis, terwijl de rijken weer rijker worden.

    De vakbonden hebben een akkoord met het kabinet gesloten waarin ze een absolute loon-stop van 2 jaar hebben afgesproken. En daarvoor heeft de vakbondstop toezeggingen aan het kabinet gedaan, waarvoor wij nu moeten betalen.

    Naast de grote bezuinigingen die voornamelijk de arbeidersklasse zullen treffen zijn er ook nog een aantal maatregelen slechts een of enkele jaren vooruit geschoven. Waardoor mensen “de tijd krijgen om aan deze maatregelen te wennen.” Zoals ontslag voor mensen met een gesubsidieerde baan, de toekomst van de WW, en de VUT en het prepensioen.

    Hierdoor kan je je terecht afvragen wat er nou werkelijk is bereikt door onze vakbonden. Het antwoord hierop is: Zeer weinig. In ieder geval veel te weinig. De grootste aanslagen op de koopkracht gaan gewoon door en daarvoor hoeft in de eerstkomende jaren geen looncompensatie gegeven te worden. Sterker nog: Er mag niet eens een looncompensatie gegeven worden! Daarnaast blijven de vaste lasten doorstijgen, waardoor natuurlijk met name de minima getroffen worden.

    Dit is onacceptabel. Stem dus tegen het akkoord binnen je bond. Maar dat is niet genoeg! Daarom is het nodig om zelf buurtcomite’s of in jouw bedrijf actiecomite’s op te richten en daarin op te komen voor een landelijke 24 uurs-staking! We moeten toewerken naar een algemene staking om alles plat te leggen – de enige manier om de afbraak te stoppen.

    Om de beweging tegen de bezuinigingen massaal te maken, is het nodig moeten we mobilisatiecomité’s op te richten in scholen, buurten en bedrijven. Die kunnen mobiliseren voor alle acties, en de acties coördineren.

    Economische crisis is onvermijdelijk onder een kapitalistisch systeem. Door strijd kunnen verslechteringen tegengehouden worden, maar als we de maatschappij niet veranderen zullen de rijken ons steeds weer proberen uit te kleden. Vecht daarom mee met Offensief voor een socialistische maatschappij, die niet langer draait om de winst van enkelen, maar om de behoeften van allen!

    HET VERRAAD VAN DE WAAL & TERPSTRA

    Even kort de ‘bereikte resultaten’ op een rijtje:

    • De afschaffing van kortdurende WW gaat niet door
    • Aanvullingen op de WW in het kader van sociale plannen bij ontslag kunnen blijven
    • Alle ziekenfondsverzekerden krijgen 25 Euro verlaging van de nominale premie ziekenfonds
    • Partnertoets voor gedeeltelijk arbeidsongeschikten is van de baan
    • Minima krijgen in 2004 een bedrag ineens. Hoeveel is niet bekend
    • Strafheffing VUT is van de baan

    Nu zetten we ook nog even op een rijtje wat er door de vakbonden is ingeleverd, over de ruggen van de arbeiders in Nederland:

    • Een nullijn voor de CAO-lonen in 2004 en 2005. De prijzen mogen wél stijgen (De niet-CAO-lonen gaan natuurlijk gewoon omhoog)
    • Ontkoppeling lonen en uitkering, zeker tot 2006
    • De grote verslechteringen in de Bijstand gaan gewoon door
    • De vervolguitkering van de WW wordt afgeschaft
    • Veel zaken worden geschrapt uit het ziekenfonds
    • Verhoging van de eigen bijdrage AWBZ gaat gewoon door
    • Het eigen risico (250 euro per jaar) gaat door
    • Gedeeltelijk arbeidsongeschikten krijgen geen WAO meer
    • In het tweede ziektejaar maximaal 70% ziekengeld – geen aanvulling meer
    • Herkeuringen alle WAO’ers tegen de nieuwe regel
    • Bezuiniging op reïntegratie gaat gewoon door
    • Bezuiniging op de gesubsidieerde banen gaat door
    • Sollicitatieplicht voor mensen van 57,5 jaar en ouder

  • Was het allemaal mijn schuld?

    Dave Nellist is vandaag de fractieleider van de Socialist Party in de gemeenteraad van Coventry en was tussen 1983 en 1992 parlementslid voor de Labour partij voor Coventry South East. In een programma op de Britse zender Channel 4 over de relatie tussen Tony Blair en Gordon Brown werd gesteld dat die laatste twee met elkaar leerden samenwerken toen ze een bureau deelden, iets waartoe ze gedwongen waren omdat Blair niet samen met Dave Nellist in een kantoor van het parlement wou…

    Dave Nellist

    In zijn toespraak voor het congres van New Labour sprak Tony Blair over het ogenblik van waar hij zijn inspiratie haalde, in 1985 toen Labour-leider Neil Kinnock Militant (de voorloper van de Socialist Party) aanviel. Ik was toen parlementslid voor Labour en deelde een klein kantoor met Tony Blair gedurende drie weken.

    Volgens het programma ‘The Deal’ op Channel 4 was het blijkbaar allemaal mijn fout. Het TV-programma toonde Jonh Smith (de leider van Labour tussen Kinnock en Blair) die de jonge ‘toekomstige leider’ samenbracht met Gordon Brown.

    "Kan hij bij jou op de bureau? Hij kan niet overweg met Dave Nellist" werd gevraagd aan Brown. Blair gaat verder: "Het was door dinosaurussen zoals hem dat we de verkiezingen verloren". Daarop volgde een verwijzing naar het feit dat ik een ‘afgedragen kostuum’ droeg – op dat ogenblik van het programma wist ik dat de aankondiging bij aanvang van het programma – "wat nu volgt is gebaseerd op de realiteit" – niet correct was!!

    En op die manier, zo beweerde het programma toch, begon de gezamenlijke weg van Blair en Brown naar de macht. Het programma toonde de relatie tussen beiden, maar ging niet in op de politieke gebeurtenissen die elders plaatsvonden, ook niet wat er gebeurde in de partij.

    Enkele dagen later volgde de toespraak van Blair die het had over het beslissende ogenblik: "Ik herinner me hoe onze weg naar de regering begon. Hier in deze zaal in 1985 met Neil Kinnock. En, natuurlijk lijkt dit vandaag absurd, Militant, Arthur (Scargill), al die nonsens. Maar ik zeg jullie: in die tijd ging ik tijdens zijn toespraak recht staan, de zaal werd gesplitst en terwijl mijn hart sneller ging slaan, vroeg ik me af of dit het begin of het einde was."

    Met andere woorden: de eerste taak om Labour te veranderen was het uitsluiten van de linkse socialisten, in het bijzonder Militant.

    De toespraak van Kinnock was een deel in de omvorming van Labour van een partij gebaseerd op de arbeidersklasse, waarin socialistische ideeën legitiem waren en konden bediscussieerd worden.

    Labour heeft nooit de samenleving verandert, maar het was wel een instrument voor diegenen die de samenleving wilden veranderen in socialistische zin. Labour werd echter omgevormd tot een partij die drie keer meer geld krijgt van miljonairs dan de Tories!

    Labour is vandaag een partij die fundamenteel de belangen van de grote bedrijven verdedigt – ja, ze verdedigen zelfs met een aantal van de ergste elementen van het kapitalisme (zoals de Tories of de Liberal Democrats ook zouden doen) om zo de essentiële elementen van het kapitalisme te verdedigen voor hun broodheren van de grote bedrijven.

    Labour is niet langer een instrument voor socialisten om binnen actief te zijn. Het is vandaag een gevangenis voor die paar leden die nog geloven in socialistische principes.

    Kon het midden jaren ’80 anders gelopen zijn? Ja, als de mijnwerkers in 1984 niet zouden verraden geweest zijn door de TUC (vakbondsfederatie) die de enorme sympathie voor de mijnwerkers niet wou omzetten in een gecoördineerde nationale strijdbeweging. Ja, als Liverpool niet zou verraden geweest zijn door andere lokale raden die spraken over een gevecht tegen Thatcher die besparingen wou doorvoeren maar daarna de strijd aan Liverpool alleen overlieten.

    En dan spreken we nog niet over de internationale veranderingen, in het bijzonder de val van de Muur van Berlijn. Maar als de mijnwerkers en Liverpool geen nederlaag zouden opgelopen hebben, zou Neil Kinnock wellicht niet zijn koers hebben kunnen verderzetten en zou hij niet de weg voorbereid hebben voor de rechterzijde. Blair zou dan misschien niet in de leiding van de Labour partij terecht gekomen zijn.

    Die gebeurtenissen en de acties van diegenen die maakten dat de mijnwerkers en Liverpool konden verslagen worden, kwamen niet aan bod in ‘The Deal’. Dat waren nochtans de echte redenen waarom Blair Labour kon omvormen tot een betrouwbare partner van de grote bedrijven en banken.

    Maar voor diegenen die de geschiedenis liever op een simpele wijze bekijken en denken dat het allemaal anders zou gelopen zijn moest ik in 1983 ‘vriendelijker’ geweest zijn tegen Tony Blair, waardoor hij samen met mij een kantoor zou blijven delen in het parlement in plaats van naar het kantoor van Gordon Brown te trekken, die vergissen zich. Ik denk niet echt dat het allemaal mijn schuld was!

  • Iraanse asielzoekers voeren actie aan de ULB

    Reeds enkele weken is er een bezetting aan de ULB bezig door zo’n 150 Iraanse vluchtelingen. Die eisen de regularisatie van hun situatie, het is te zeggen: het recht op een normaal leven, werken, studeren en gewoon op straat wandelen zonder de angst dat ze zullen opgepakt worden en in een gesloten centrum worden opgesloten. De Dienst Vreemdelingenzaken, en dus de regering waar die Dienst van afhangt, blijft echter doof voor de eisen van de vluchtelingen.

    Het uitwijzingsbeleid dwingt tienduizenden mensen, waaronder heel wat gezinnen, in de illegaliteit. Ze overleven door in het zwart en onderbetaald bij te klussen. Ze hebben geen toegang tot sociale bescherming. De deregulering van de arbeidsmarkt en het uitwijzingsbeleid spelen in hun nadeel. Hele delen van de kapitalistische economie komen in de illegaliteit terecht, wat een druk zet om de lonen te verlagen en de arbeidscondities te verslechteren in de legale tewerkstelling. Daarom beschouwt LSP de strijd van de sans-papiers die voor hun regularisatie opkomen als een integraal deel van de strijd van de arbeiders, uitkeringsgerechtigden en jongeren tegen de asociale politiek van de regering en de aanvallen van het patronaat.

    Solidariteit met de Iraanse studenten

    Het reactionaire Iraanse regime wordt meer en meer betwist door de bevolking. In juli 1999 kwamen duizenden studenten op straat om de democratische hervormingen van president Khatami te ondersteunen, Khatami werd twee jaar eerder op overtuigende wijze verkozen. Maar Khatami, die niet wou breken met de heersende klasse waar hij deel van uitmaakt, heeft daarop de harde repressie tegen de studenten gesteund.

    In november 2002 werd opnieuw betoogd tegen de ter-dood-veroordeling van Hachem Aghajar, een intellectueel die het aandurfde om op vlak van godsdienst het vrije onderzoek te verdedigen. De betogers waren niet zo talrijk als in 1999, maar des te vastberadener. Ze riepen slogans tegen de geestelijke leiders en tegen de repressie. De studenten hadden geen vertrouwen meer in Khatami. Hoewel die in 2001 werd herverkozen, heeft hij de problemen van de bevolking en in het bijzonder van de jongeren (2/3 van de bevolking) niet opgelost. Het strenge zedelijke beleid blijft wegen op de jongeren. De studentenorganisaties kondigden een bredere protestbeweging aan. De jongeren hebben geen angst om de confrontatie met het regime aan te gaan, zij hebben de bloedige nederlaag van 1979-1980 na de islamistische contra-revolutie niet meegemaakt. De arbeiders en boeren kijken naar de studentenbewegingen om zelf in strijd te komen. Op dit ogenblik beeft het regime van de mollahs op haar grondvesten zoals indertijd het regime van de Shah dit deed.

    Voor een socialistisch alternatief

    LSP is de Belgische afdeling van het Committee for a Workers’ International (CWI). Het CWI wil een revolutionaire socialistische internationale opbouwen. Er zijn afdelingen in meer dan 30 landen, jammer genoeg nog niet in Iran. Het is de afwezigheid van een geloofwaardig revolutionair socialistisch alternatief die de reactionaire geestelijke leiders in 1979 de mogelijkheid bood om de Iraanse revolutie neer te slaan. Het CWI is ook actief in de bewegingen ter verdediging van de sans-papiers. Onze Franse afdeling lanceerde indertijd Jeunes contre le Racisme en Europe (JRE). Meer recent ondersteunde onze Griekse afdeling de strijd van Afrikaanse vluchtelingen. Het CWI komt op voor een socialistische samenleving, een samenleving waar de economie op democratische wijze wordt gepland door de arbeiders voor de behoeften van de meerderheid van de bevolking in plaats van een economie ten dienste van de winsten van een kleine minderheid van kapitalisten.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping