Your cart is currently empty!
Category: Asiel
-
Asielcrisis. Regering gaat resoluut voor geïnstitutionaliseerd racisme
Foto: PPICS Op 10 augustus publiceerde het Britse risicobeheerkantoor Verisk Maplecroft een zorgwekkende studie over de toename van het risico op moderne slavernij. Vandaag worden 46 miljoen mensen geraakt door “mensenhandel en de daaraan verbonden vormen van uitbuiting.” (1) Volgens de studie is er in driekwart van de Europese landen een risico van moderne slavernij. Ook in België.
Artikel door Cathy (Luik) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Voor Francken is elke asielzoeker verdacht
In juli stemde de Commissie Binnenlandse Zaken van de Kamer een voorstel om de rechten van vreemdelingen te herzien. Zal dit het risico op mensenhandel en moderne slavernij verminderen? Helemaal niet, integendeel zelfs. Vluchtelingenorganisaties zoals CIRE (Coordination et Initiatives pour Réfugiés et Etrangers) klagen aan dat de regering het ontwerp er bijzonder snel doorjaagt: 17 dagen na de voorstelling van de tekst van 400 pagina’s die vier jaar lang voorbereid werden volgde al een stemming. Bovendien bezorgt de inhoud van het ontwerp “koude rillingen.”
Zoals CIRE opmerkt in een persbericht: “60 tot 70% van de asielzoekers zouden volgens de staatssecretaris liegen tijdens hun procedure. Het is op die niet gecontroleerde en niet controleerbare stelling dat het hele wetsvoorstel gebaseerd is: fraude bestraffen, meteen opsluiten. Zelfs als een asielzoeker zich verdedigt, kan het leiden tot een quasi stelselmatige opsluiting. (…) Het weerspiegelt een erg beperkte kennis van het moeilijke parkoers van wie naar België komt. Veel asielzoekers zijn wantrouwig, durven niet alles zeggen, houden documenten achter tijdens hun procedure, … gewoon om te overleven. Het zegt veel over hoe het asielrecht misbruikt wordt om een puur xenofobe visie op te leggen.” (2)
Het aantal doden op de Middellandse Zee neemt fors toe: in 2016 waren er volgens het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen van de VN 3.800 doden en 2017 is op weg om nog dodelijker te worden. De Balkan-route is geblokkeerd waardoor vluchtelingen en hun gezinnen gevaarlijker trajecten volgen. Het afblokken van de Libië-route wordt door Theo Francken voorgesteld als een oplossing voor de doden op de Middellandse Zee, maar het wordt afgedwongen door gangsterbendes en het verplaatst enkel het probleem naar Libië zelf. Ondertussen gaan de verschillende imperialistische machten door met gewapende conflicten en uitbuiting. België vervoegt “de meest repressieve landen door de wetgeving te baseren op angsten, stigmatisering en inschattingen.” (3)
Jacht op niet-begeleide minderjarigen
De staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Theo Francken (N-VA), stelde recent voor om de capaciteit van de gesloten asielcentra (waar mensen opgesloten worden met het oog op uitwijzing) te verdubbelen. Hij wil er opnieuw gezinnen onderbrengen. Dit veronderstelt dat er ook kinderen kunnen opgesloten worden.
Hiermee wordt een stap achteruit gezet: vanaf 2008 was het opsluiten van kinderen afgeschaft. De mensenrechtencommissaris van de Raad van Europa vroeg België om “niet opnieuw aan te sluiten bij de praktijk om gezinnen met kinderen op te sluiten.” Francken hield geen rekening met dit advies. Hij wil dit najaar bovendien een reeks maatregelen doorvoeren om wie asiel aanvraagt meteen in een gesloten centrum te plaatsen tijdens de asielprocedure.
De niet-begeleide minderjarigen ontsnappen niet aan de heksenjacht op asielzoekers. Myria, het Federaal Migratiecentrum, stelt: “Als er twijfel is over de minderjarigheid, moet de niet-begeleide minderjarige behandeld worden als een minderjarige, tot het bewijs van het tegendeel.” De realiteit is echter anders. De leeftijd van een jongere wordt immers niet bepaald aan de hand van wat de jongere vertelt, maar door een drievoudige bottest van de kaak, het sleutelbeen en de pols. Het is een betwiste methode met een foutenmarge van 2 tot 5 jaar…
Het aantal Kafkaiaanse situaties waar sociaal assistenten en psychologen van getuigen, neemt sterk toe. Zo zag een meisje van 16 jaar haar geboortedatum plots met vier jaar opschuiven. Ze werd niet alleen het recht op onderwijs ontzegd, maar kon ook niet mee in andere opleidingen omdat ze onvoldoende basis hiervoor had. Het verlies van het statuut van niet-begeleide minderjarige betekent ook dat er geen recht is op een voogd om de jongere te begeleiden in de verschillende procedures.
Tegen de heksenjacht: solidariteit
Theo Francken heeft nooit een geheim gemaakt van zijn reactionaire standpunten. In maart kwam hij nog met agressieve tweets tegen Artsen Zonder Grenzen, dat hij van mensenhandel beschuldigde en van het aanmoedigen van illegale immigratie door mensen op zee te redden. Hij stelde dat “reddingsoperaties vlak voor de kust een extra aanzuigeffect” creëren met doden tot gevolg. Hij voegde er aan toe: “Ze doen aan mensensmokkel. Heeft niets meer met vluchtelingen te maken. Illegale migratie.”
Charles Michel floot Francken terug, maar ondertussen volgt het asielbeleid de perverse logica van Francken. De afgelopen maanden was er een stelselmatige repressie tegen collectieve bezettingen door organisaties van mensen-zonder-papieren in Brussel. Het doel is om de organisatie van de beweging nog moeilijker te maken. Verschillende voortrekkers werden opgepakt. Er waren arrestaties die de wettelijke regels niet volgden, onder meer door het plegen van huisvredebreuk: de politie mag normaal niet zomaar bij iemand binnenvallen, tenzij er een rechterlijk mandaat is. Er zijn ook meer controles in stations, uitnodigingen die verhullen dat het doel is om asielzoekers te arresteren, …
Het asielbeleid van de regering-Michel is bijzonder repressief geworden met een algemene jacht op asielzoekers. Dit beleid is enkel mogelijk omdat de regering er de ruimte voor krijgt. De sterke stakingsbeweging tegen de regering in de herfst van 2014 werd ondersteund door organisaties van mensen-zonder-papieren die zich expliciet richtten op de arbeidersbeweging. Het gaf de beweging van mensen-zonder-papieren wat ademruimte. Het stilvallen van de stakingsbeweging werd gevolgd door een hard besparingsbeleid en als onderdeel daarvan is er ook een reactionair asielbeleid.
We moeten dit asociale beleid dat de slachtoffers van het systeem viseert en criminaliseert, beantwoorden met solidariteit en collectieve strijd. Een regularisatie van mensen-zonder-papieren is in het belang van alle werkenden, vandaag leidt de illegaliteit immers tot vreselijke arbeidsomstandigheden die een algemene neerwaartse druk zetten op de arbeids- en loonvoorwaarden van ons allemaal. Tegelijk moeten we actief opkomen tegen het systeem van oorlog en neokoloniale plundering dat mensen geen andere keuze laat dan vluchten.
Voetnoten
- Volgens de mensenrechtenorganisatie Walk Free
- https://www.cire.be/presse/communiques-de-presse/refonte-du-droit-des-etrangers-de-la-democratie-a-la-theo-cratie-communique-de-presse-du-cire-12-juillet-2017
- Ibidem
Het hindernissenparkoers van een asielzoeker
Als een asielzoeker op het grondgebied van België aankomt, moet hij zich melden bij de Dienst Vreemdelingenzaken. De asielzoeker wordt toegewezen aan een centrum van het Rode Kruis of van Fedasil waar hij verblijft tijdens de procedure die vier maanden tot twee jaar duurt. In de asielcentra zijn er kamers van 6 tot 8 personen. De moeilijke leefomstandigheden komen bovenop de taalbarrière en de cultuurschok.
Asielzoekers hebben recht op 7 euro per week en kunnen enkele euro’s extra krijgen als ze kleine jobs uitvoeren in het centrum: bepaalde huishoudelijke taken of onderhoudswerken. Met die middelen moeten ze hun procedure voor het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen (CGVS) organiseren: administratieve bewijzen van afkomst bekomen, bewijzen van de problemen in het land van herkomst, …Dit wordt vaak bemoeilijkt door een gebrek aan geld of de politieke situatie en het niveau van ontwikkeling van het dorp of de stad van herkomst.
De asielzoeker wordt naar het CGVS uitgenodigd voor een gesprek dat 3 tot 6 uur duurt en in drie stappen verloopt: bepalen of de asielzoeker effectief uit het beweerde land van herkomst komt, details geven over dichte familie en kennissen, de redenen voor de vlucht en de omstandigheden ervan. De omstandigheden van het interview zijn niet evident voor mensen die getraumatiseerd en angstig zijn. De inzet is bovendien erg groot: dit onderzoek bepaalt of de asielzoeker al dan niet teruggestuurd wordt naar de omstandigheden die hij net ontvlucht is.
Als het antwoord positief is, kan de asielzoeker in België blijven. Zoniet is een beroep mogelijk voor de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Dat kost 50 euro. Bij een negatieve beslissing is er een bevel om het grondgebied te verlaten. Onderdak vinden is dan heel moeilijk: de asielzoeker moet zo snel mogelijk het asielcentrum verlaten. Na een negatieve uitspraak in beroep is enkel een tweede aanvraag mogelijk op basis van dringende medische hulp.
Sinds 1988 is er de mogelijkheid van administratieve aanhouding in de gesloten centra. Als de procedure leidt tot een negatieve uitspraak of als de papieren ingetrokken worden omdat de betrokkene zijn werk verliest, omdat de vrouw die via gezinshereniging naar België komt maar van haar man weggaat na geweld binnen het gezin, … dan is een opsluiting in een gesloten centrum mogelijk. De asielzoeker krijgt dan dezelfde behandeling als iemand die veroordeeld is wegens criminele feiten.
-
Mensen-zonder-papieren in actie tegen sociale dumping en onmenselijke arbeidsvoorwaarden
Centraal achter het linkse ACV-spandoek: Rabia De vreselijke omstandigheden waarin mensen-zonder-papieren leven en werken werden opnieuw duidelijk met de getuigenis van Mohamed. Via diverse onderaannemers werkte hij op de bouwwerf van metrostation Kunst-Wet. Hij werd hiervoor minder dan het minimumloon betaald en genoot geen enkele bescherming op het werk. Zijn getuigenis werd door Franstalige media opgepikt. We spraken over de strijd van de mensen-zonder-papieren met Rabia, lid van LSP en van de Coördinatie van mensen-zonder-papieren.
Rabia, wat is jouw achtergrond? Waar komt je politiek engagement vandaan?
“Ik kwam vijf jaar geleden in Europa aan en twee jaar geleden hier in Brussel na een doortocht via Denemarken, Italië en Zwitserland. Alles was daarbij steeds erg moeilijk. Ik was eerst bijzonder opstandig, maar in Brussel kon ik me actief inzetten voor de beweging van mensen-zonder-papieren. Hierdoor was ik niet langer enkel op mijn persoonlijke situatie gefocust. Ik begon vragen te stellen zoals waarom ik geen papieren krijg en zo begreep ik uiteindelijk dat het een politieke kwestie is. En dus werd ik politiek actief.
“Het maakt dat ik op een andere manier naar de zaken kijk. Veel mensen-zonder-papieren leven al lange tijd in Europa. Ze doen dit vaak in onmenselijke en moeilijke situaties, zonder hierover te klagen. Ik begreep niet waarom ze hun situatie aanvaardden zonder op te komen voor hun rechten. Ik raakte meer betrokken bij activiteiten en probeerde zoveel mogelijk te mobiliseren zodat mensen-zonder-papieren samen naar buiten zouden komen. Vandaar ook mijn betrokkenheid bij de Coördinatie van mensen-zonder-papieren in België.”
Je bent ook actief bij de vakbond. Hoe is dat gekomen?
“Op een dag kwam ik in metrostation Kunst-Wet en zag ik op een grote foto van de werken in dat metrostation een makker die ik goed ken. Ik sprak met hem en we besloten om de uitbuiting van mensen-zonder-papieren op de werkvloer aan te klagen. We namen contact op met het comité van werknemers-zonder-papieren van het ACV in Brussel.
“Het is onaanvaardbaar dat mensen-zonder-papieren extreem worden uitgebuit op publieke werven. Dit gebeurt dus met gemeenschapsmiddelen, zoals bij de MIVB. Veel mensen-zonder-papieren zijn actief in sectoren als de horeca, de bouw, logistiek, schoonmaak, … We beseffen heel goed waarvoor mensen-zonder-papieren gebruikt worden: om de arbeidsvoorwaarden en lonen van alle werkenden naar beneden te halen. Werkenden worden tegen elkaar uitgespeeld in een neerwaartse spiraal inzake lonen en bescherming. Mensen-zonder-papieren hebben niet gekozen voor hun situatie, deze is het gevolg van politieke beslissingen in dit rot systeem.
“De vakbond is een belangrijk instrument om uitbuiting aan te klagen, maar ook en vooral om strijd tegen dit besparingsbeleid en tegen de sociale dumping zoveel mogelijk te verenigen. Het huidige beleid is gericht op het verdelen van werkenden. Er is nood aan eenheid van werkenden met of zonder papieren voor de regularisatie van mensen-zonder-papieren en voor goede arbeidsvoorwaarden voor iedereen. Dat zou meteen ook een antwoord bieden op racisme.”
Wat denk je van de vakbondseis van een werkvergunning voor mensen-zonder-papieren?
“De werkvergunning is een eis waarmee we de beweging van mensen-zonder-papieren willen versterken en een politiek perspectief van strijd willen aanbieden waarbij de kwestie van werk centraal wordt gesteld. Daarnaast biedt het ook mogelijkheden om solidariteit onder alle werkenden te versterken.
“De eis van een werkvergunning is belangrijk voor de vakbonden om het enthousiasme binnen de beweging van mensen-zonder-papieren te herstellen en een grotere solidariteit op te bouwen voor de verdediging van de rechten van alle werkenden. Het zou erg goed zijn indien de vakbonden vergaderingen zouden opzetten met syndicale delegaties in de sectoren waar het meeste mensen-zonder-papieren werken om een gezamenlijke strategie uit te werken.
“De traditionele partijen blijven blind voor deze situatie. Rechtse partijen gebruiken de bestaande problemen om racisme te versterken en de werkenden te verdelen. De werkgevers kunnen ondertussen hun zakken vullen. De arbeidersbeweging moet zich mobiliseren tegen populistisch rechts. We zullen deelnemen aan het protest van 24 april, de dag na de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen, op het Muntplein in Brussel. Eind mei protesteren we mee tegen het bezoek van Trump.”
Waarom sloot je aan bij LSP?
“Ik kwam leden van LSP tegen op een betoging van mensen-zonder-papieren. Ik vroeg hen waarvoor ze stonden en wat LSP doet. De partijnaam zei natuurlijk al voldoende. De strijd voor mijn papieren is onlosmakelijk verbonden met een meer algemene strijd tegen het kapitalistische systeem dat ons allemaal tot hetzelfde schuitje veroordeelt.
“Op de afdelingsvergaderingen heb ik al heel veel bijgeleerd over strijdmethoden en de verschillende terreinen waarop LSP actief is. Ik kom op voor een socialistische samenleving zonder klassen waarin alle werkenden democratisch kunnen beslissen over hoe de samenleving functioneert. Zo kunnen de de behoeften van iedereen centraal staan in plaats van de winsten van enkelen. Rechtvaardigheid, vrijheid en gelijkheid voor iedereen: dat is waarvoor ik opkom.”
-
Arbeiders zonder papieren eisen einde aan uitbuiting door regularisatie
En drukken meteen hun steun uit aan Total en G4S-werknemers in Jemen
Ruim 200 arbeiders-zonder-papieren en sympathisanten betoogden gisteren in Brussel. Het initiatief ging uit van het ABVV en het ACV in samenwerking met de coördinatie van sans-papiers. Aanleiding daarvoor was de vaststelling dat op verschillende werven in Brussel onderaannemers of onderaannemers van onderaannemers, sans-papiers tewerk stellen onder het minimumloon en zonder bescherming op het werk. Zo ook Mohamed, die in 2013 aan de slag was in metrostation Kunst-Wet voor TUNA, een onderaannemer van CFE dat op haar beurt via BELIRIS in onderaanneming werkt voor de Brusselse Maatschappij voor Intercommunaal Vervoer (MIVB). Op die manier wordt gebruik gemaakt van hiaten in de wetgeving inzake tewerkstelling van gastarbeiders, met het oog op uitbuiting. De vakbonden en de betogers eisen van het Gewest dat ze de geleden schade herstelt door de automatische ‘regularisatie’ van uitgebuite werknemers en werkneemsters zonder papieren.De betoging trok naar de kabinetten van de verschillende verantwoordelijken. Eerst werd halt gemaakt aan de gebouwen van buitenlandminister Didier Reynders die verantwoordelijk is voor BELIRIS, daarna werd stil gestaan aan de ingang van de Wetstraat, aan metrohalte Kunst-Wet, waar onder andere Mohamed de situatie waarin hij vier jaar geleden belandde toelichtte, om te eindigen aan de gebouwen van het Brusselse Gewest voor een onderhoud met Rudi Vervoort, minister-president van het Brussels hoofdstedelijk Gewest en Pascal Smet, regionaal minister bevoegd voor Openbare Werken.
Tijdens de halte aan metrostation Kunst-Wet lichtte Rabia, zelf sans-papier en lid van LSP, ook de situatie toe waarin het personeel van de multinationals Total en G4S in Jemen zich bevindt. Al meer dan twee jaar weigeren beide multinationals het loon van hun personeel uit te betalen, waardoor dit personeel en hun gezinnen honger lijden. Betogers van Afrikaanse afkomst beaamden enthousiast Rabia’s stelling dat Afrika potentieel een van de rijkste continenten is, maar al decennialang leeggezogen wordt door coalities van Westerse multinationals en lokale uitbuiters. Op onderstaande foto’s drukken ze hun steun uit aan de internationale solidariteitscampagne met de Total/G4S-werknemers in Jemen.
Toelichting bij deze internationale solidariteit door Rabia:
-
Na 18 jaar nog steeds protest tegen gesloten asielcentrum Vottem
Afgelopen zondag was er de 18de jaarlijkse betoging tegen het gesloten asielcentrum in Vottem. Er waren ongeveer 600 aanwezigen op de betoging van de lokale actiegroep CRACPE. De betogers trokken vanuit Luik naar het asielcentrum om te eisen dat de gesloten asielcentra verdwijnen en om de regularisatie van alle mensen-zonder-papieren te eisen.
Door Clément (Luik)
Verschillende groepen riepen op om mee betogen, waaronder naast LSP en ALS ook PVDA en Comac, Ecolo, JOC, LCR, FGTB en verschillende groepen mensen-zonder-papieren. Na verschillende toespraken in het park vertrok de betoging naar Vottem.
Na twee derden van het parkoers kwam de politie tussen om een groepje betogers eruit te pikken. Dat gebeurde nadat een toorts was ontstoken door enkele gemaskerde betogers. In een betoging met een familiaal karakter en in aanwezigheid van mensen-zonder-papieren is het natuurlijk niet tactisch. Maar dit rechtvaardigde absoluut niet de reactie van de politie die elke gelegenheid wilde aangrijpen om repressief op te treden.
De Actief Linkse Studenten en de JOC gebruikten de betoging om te mobiliseren naar een bijeenkomst rond het voorstel om van Luik een “veilige stad” te maken voor vluchtelingen. Er worden onder meer eisen gesteld als de stopzetting van controles op basis van uiterlijk, toegang tot gezondheidszorg, sociale hulp en huisvesting. Er zijn specifieke moeilijkheden om toegang te hebben tot basisdiensten om een degelijk leven te leiden en een toekomst op te bouwen.
Na dertig jaar van neoliberaal besparingsbeleid nemen de tekorten op alle niveaus toe. De rechtse en populistische politici gebruiken deze situatie om hun racistische retoriek ingang te laten vinden, migranten verantwoordelijk te stellen voor tekorten en zo de arbeidersklasse te verdelen. Zo zetten ze meteen de echte verantwoordelijken voor de tekorten uit de wind. Wij leggen het verband tussen toegang tot basisdiensten voor mensen-zonder-papieren en een massaal programma van publieke investeringen in huisvesting, sociale hulp, gezondheidszorg, onderwijs, openbaar vervoer, …
Foto’s door Cathy en Mathilde
-
[Foto’s] Betoging tegen politierepressie
Foto: PPICS Naar aanleiding van de internationale dag tegen politiegeweld was er op 15 december een gezamenlijke betoging van de campagne ‘Stop Répression’ en de Coördinatie van mensen-zonder-papieren.
Door Rabia (Brussel)
Op deze internationale dag tegen politiegeweld namen leden van LSP en ALS deel aan de betoging van de mensen-zonder-papieren en de JOC (Jeunes Organisés et Combatifs). Dit jaar werd de nadruk gelegd op het geweld tegen mensen-zonder-papieren, een groep in de samenleving die vaak vergeten en bijgevolg genegeerd wordt.
Met de slogan ‘We leven hier, we werken hier en dus blijven we hier’ trokken we door de straten van Brussel. De betogers waren zowel mensen met als mensen zonder papieren. Er werd samen geprotesteerd tegen het repressieve beleid. Mensen-zonder-papieren worden hard uitgebuit door werkgevers, politici houden hen in de illegaliteit om de sociale dumping beter te organiseren.
Daartegenover is het tijd om de beweging terug te mobiliseren in een gezamenlijke strijd voor sociale rechtvaardigheid en gelijke rechten voor iedereen. Stop het dagelijkse bloedbad van sociale rechten en het groeiende aantal regels tegen migranten en vluchtelingen! Wij zeggen: pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers! En: rechtvaardigheid, vrijheid en gelijkheid voor iedereen!
Foto’s van PPICS
Foto’s van Nico
-
Dode in gesloten asielcentrum van Vottem
Persbericht van CRACPE (Collectif de Résistance Aux Centres Pour Etrangers)
Een man van Azerbeidjaanse afkomst die vastzat in het gesloten asielcentrum van Vottem is deze morgen overleden.
Volgens de informatie waarover wij beschikken, kwam hij drie dagen geleden aan in Vottem na overplaatsing vanuit een ander centrum. Twee dagen geleden probeerde hij zichzelf te verminken uit protest tegen zijn opsluiting. Het antwoord op deze gespannen situatie bestond erin dat de gewonde man in een isoleercel terechtkwam. In die cel werd hij deze morgen dood teruggevonden.
Wat is er in de isoleercel gebeurd? We weten het niet. Het parket is ter plaatse. Maar wat we wel weten is dat die isoleercel een gevangenis binnen de gevangenis is met een volledig isolement. Dit is een onmenselijke behandeling. We weten dat een roep om hulp, om welke reden dan ook, niet zomaar gehoord wordt vanuit zo’n isoleercel.
Gesloten centra voor asielzoekers zijn uitwijzingsmachines. Om die uitwijzingen voor te bereiden, wordt het verzet van de opgepakten gebroken. Dat gebeurt door opsluiting, psychologische marteling en, als dat allemaal niet werkt, door maatregelen zoals een opsluiting in volledig isolement. Dat isolement wordt soms wekenlang volgehouden en gebeurt in een ‘speciale’ vleugel van het gesloten asielcentrum van Vottem. We hebben een dergelijk isolement van ‘opstandige’ asielzoekers al meermaals aangeklaagd. Die ‘opstandigheid’ uit protest tegen een niet-legitieme opsluiting is immers onaanvaardbaar. Bovendien gebeurt het ook met mensen die medische of psychologische begeleiding nodig hebben.
We zien nu de concrete resultaten van het beleid van Theo Francken dat bestaat uit de sluiting van de grenzen en het opvoeren van het aantal uitwijzingen met 1.000 per jaar waarvoor ook het aantal mensen in gesloten centra wordt opgedreven. Binnenkort zullen er opnieuw kinderen in de gesloten centra terechtkomen en zullen zij het slachtoffer zijn van mishandelingen.
Het CRACPE zal zoals elke zaterdag aan het gesloten centrum van Vottem protesteren om 16u en het roept tegelijk op tot een grote bijeenkomst om het onaanvaardbare aan te klagen.
26 maart: betoging tegen het gesloten asielcentrum van Vottem. 14u Rue des Glacis, Parc de la Citadelle – Liège
-
Uitbuiting van mensen-zonder-papieren op de werf Kunst-Wet: het echte gezicht van dit systeem
Actie van het ACV in 2013 aan de metrohalte Kunst-Wet uit solidariteit met Mohamed die werkte voor TUNA, een onderaannemer van CFE dat via Beliris als onderaannemer actief was voor de MIVB. Foto: Eva.Vorige week brachten verschillende Franstalige media (TBX1, La Capitale, RTBF en anderen) berichten over de aanwezigheid van mensen-zonder-papieren onder het personeel op publieke werven bij de renovatie van het metrostation Kunst-Wet. De enorme tegenstellingen binnen dit systeem in crisis laten zich soms opmerken aan de hand van anekdotes of kleine feiten. Wat was er in dit geval aan de hand?
Door Pietro (Brussel)
Wie wel eens in Brussel komt, kent het metrostation Kunst-Wet. Het was meer dan twee jaar een permanente bouwwerf. Na afloop van de werken werd het metrostation opgevrolijkt met affiches van het personeel dat aan de renovatie deelnam. Het lijkt erop dat de directie van de MIVB op die manier het zweet van de arbeiders wil vieren. Het toeval wil dat er onder de foto’s ook één is met twee arbeiders die geen papieren hadden. Dat is wat lastig voor Beliris, de samenwerking tussen de federale staat en het Brusselse Gewest met het oog op de renovatie van de stad Brussel. Beliris is de verantwoordelijke voor het publieke bouwwerf Kunst-Wet. Het bedrijf publiceert op de muren van het metrostation zelf het bewijs van de aanwezigheid van mensen-zonder-papieren onder het personeel. Dankzij de steun van het Comité van Werkenden met en zonder Papieren van het ACV, vond Mohamed, een van de geportretteerde arbeiders, de moed om zijn uitbuiting aan te klagen.
Hij verklaarde in de media: “Het was in 2013. We werkten enkele maanden op de werf van de renovatie van het metrostation Kunst-Wet. We waren tewerkgesteld door een onderaannemer die ons zogezegd had aangenomen voor schoonmaak. In werkelijkheid werden wij telkens ingezet voor wat de gewone arbeiders niet wilden doen. We braken af, haalden muren neer en groeven tunnels.”
Het stelsel van een kluwen van onderaannemers draagt bij tot de afbouw van de arbeidsvoorwaarden en tot sociale dumping. De publieke markt is gebaseerd op een logica die vertrekt van de winstlogica zonder oog te hebben voor de kwaliteit van de arbeidsvoorwaarden. Bedrijven worden gekozen op basis van de laagste prijs.
Wie haalde hier voordeel uit?
Volgens het wettelijke kader in België is sociale dumping illegaal en politici beweren ertegen te strijden. De werkelijkheid ziet er anders uit. Sociale dumping is meer en meer de regel op de arbeidsmarkt, zowel in de private als de publieke sector.
Op Europees niveau maakt de richtlijn over detachering sociale dumping wettelijke mogelijk aangezien personeel uit andere landen, waaronder Oost-Europa, aan de voorwaarden van het land van herkomst kan werken. Mensen-zonder-papieren moeten de concurrentie aangaan met miljoenen goedkope arbeidskrachten die op legale wijze kunnen tewerkgesteld worden. Het ‘vrij verkeer van diensten en personen’ in de EU wordt misbruikt door de grote bedrijven om goedkope arbeidskrachten in te zetten als onderdeel van een ‘neerwaartse spiraal’ op vlak van lonen en arbeidsvoorwaarden.
Hoe zit het in Brussel?
De Brusselse minister van Werk Gosuin (Défi, het vroegere FDF) stelde dat het om een geïsoleerd geval ging en dat het Gewest er alles aan doet om meer controles uit te oefenen op bouwwerven. Mohammed stelde dat hij met 15 andere mensen-zonder-papieren werkte en dat hij ook vandaag nog bij verschillende werkgevers werkt.
Bij openbare aanbestedingen wordt vaak gewerkt met onderaannemers om zo aan goedkoper personeel te geraken en op basis van hardere uitbuiting meer winsten te realiseren. Beliris gebruikt CFE Brabant als onderaannemer en dat bedrijf heeft TUNA als onderaanemer. Het is een stelsel dat bedrijven toelaat om grote winsten te maken met publieke middelen en dit door mensen-zonder-papieren in te zetten die erg goedkoop werken en zo druk zetten op alle lonen.
Dit stelsel is enkel mogelijk omdat de gevestigde partijen de ogen sluiten voor deze werkelijkheid en in de praktijk zwartwerk mogelijk maken. Vandaag is er uitbuiting op de werven voor de MIVB, morgen op de ochtendmarkten, vervolgens in de ziekenhuizen en de horeca, waar zal de sociale dumping nog toeslaan?
Het doel is duidelijk: druk zetten op de lonen, de sociale zekerheid ondermijnen en een reserveleger op de arbeidsmarkt tot stand brengen. Door deze werkenden te veroordelen tot ‘illegaliteit’, is het mogelijk om hen harder uit te buiten. Hun werk en hun uitbuiting worden niet erkend. Dit is onderdeel van de sociale dumping. De zesde staatshervorming voorzag de overdracht van de bevoegdheid inzake arbeidskaarten naar de gewesten, maar de regionale regering weigert een arbeidskaart in te voeten waarmee de werkenden-zonder-papieren in Brussel geregulariseerd worden.
De arbeidskaart
Een toelating om te werken op basis van een arbeidskaart is een eis waarmee de beweging van mensen-zonder-papieren versterkt wordt en waarmee een politiek perspectief van strijd naar voor wordt geschoven. De kwestie van werk wordt centraal gesteld op basis van solidariteit tussen alle werkenden en op basis van strijd.
De gevestigde partijen sluiten de ogen, de rechtse populistische partijen grijpen de situatie aan om racisme te zaaien en de werkende klasse te verdelen. De werkgevers kunnen hun winst opdrijven. We moeten vertrekken van de reële levensomstandigheden van mensen-zonder-papieren. In een context van toegenomen repressie van de federale regering en van Theo Francken tegen de voortrekkers van de beweging van mensen-zonder-papieren, trekken veel van deze mensen zich op zichzelf terug en eindigen ze in handen van werkgevers die hen bijzonder hard uitbuiten. Om te overleven, stappen mensen-zonder-papieren daar noodegedwongen in mee.
De eis van een arbeidskaart is ook belangrijk voor de vakbonden om binnen de beweging van mensen-zonder-papieren tot een nieuwe dynamiek te komen en om te bouwen aan een grotere solidariteit onder de werkende klasse op basis van de verdediging van de rechten van alle werkenden tegen de belangen van het patronaat. De vakbonden moeten ook overgaan tot ontmoetingen tussen werkenden-zonder-papieren en syndicale delegaties in de meest betrokken sectoren om tot een gezamenlijke strategie van strijd te komen.
De eis van een arbeidskaart is een eis om de solidariteit onder de werkende klasse te versterken en de beweging te versterken, maar het is geen allesomvattend antwoord voor de problemen waarmee de mensen-zonder-papieren geconfronteerd worden.
Er waren in Europa verschillende gevallen van regularisatie via tewerkstelling. Dit was het geval in Italië met de wet-Bossi-Fini die een verblijfsvergunning koppelt aan een arbeidsovereenkomst. Een dergelijke hervorming verandert niets aan de afhankelijkheid van een werknemer-zonder-papieren tegenover zijn werkgever. De werkende blijft onderhevig aan de chantage van de werkgever. Als de arbeidsvoorwaarden niet aanvaard worden, dan verliest hij immers zijn verblijfsvergunning en is het terug naar af.
Het doel van gelijke rechten blijft een droom binnen dit systeem.
Daarom stellen de mensen-zonder-papieren die lid zijn van LSP dat we de strijd voor een arbeidskaart moeten versterken om een nieuw vertrouwen te vestigen binnen de beweging, maar vooral ook om de strijd naar het sociaaleconomische terrein te richten rond de eis van gelijke rechten voor alle werkenden. De eis van een arbeidskaart moet net als de belangrijke eis van een algemene regularisatie van alle mensen-zonder-papieren gekoppeld worden aan andere eisen. Zo kan geëist worden dat de verblijfsvergunning dubbel zo lang geldt als de arbeidsovereenkomst en dat de arbeidskaart geldt voor de volledige sector om een andere job te kunnen zoeken. We moeten ook opkomen voor de regularisatie van werkenden-zonder-papieren die de uitbuiting op de werkvloer aanklagen en ingaan tegen werkgevers die de sociale wetten naast zich neerleggen om de uitbuiting op te drijven.
In de context van het kapitalistische systeem zijn mensen-zonder-papieren kanonnenvlees voor de werkgevers die hen gebruiken om sociale dumping te organiseren en daarmee de arbeidsvoorwaarden van alle werkenden ondermijnen.
Tegen racisme en verdeeldheid moeten de werkenden-zonder-papieren betrokken worden in een gezamenlijke strijd tegen het besparingsbeleid en voor een socialistische samenleving. Binnen die strijd kunnen ze hun specifieke eisen zoals de regularisatie verdedigen, naast eisen als een programma van massale publieke investeringen in openbare diensten zoals opvangcentra en huisvesting voor iedereen. We weten waar het geld om dit te realiseren zit: we kunnen het vinden met een democratische nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie zodat de noden van iedereen centraal staan in plaats van de winsthonger van enkele superrijken.
-
Regering pakt de voortrekkers van de mensen-zonder-papieren aan
Het repressieve beleid van de regering tegen de mensen-zonder-papieren schakelde een jaar geleden een versnelling hoger. Staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) hield het niet langer bij racistische en stigmatiserende uitspraken. Hij ging tot daden over.
door Pietro (Brussel)
Het ‘Kanaalplan’ van minister Jambon is officieel gericht op de strijd tegen “islamisme en radicalisering.” Maar de regering maakt er bewust gebruik van om de beweging van de mensen-zonder-papieren aan te pakken. Zonder enig huiszoekingsbevel was er een onderzoek naar de bezetting van de Voix des Sans-Papiers (VSP) in Ribeaucourt (Molenbeek). Deze groep mensen-zonder-papieren bezette een leegstaand gebouw en was aan het verhuizen naar een andere plaats. In de nacht van 19 september viel de politie het gebouw binnen met middelen die compleet buiten proportie waren: tientallen combi’s en een helikopter, en dat voor 12 mensen die er sliepen. De arrestatie en opsluiting van de 12 militanten van VSP was geen toeval.
Het gaat om een politieke aanval van de publieke autoriteiten om de Brusselse beweging van mensen-zonder-papieren aan te pakken. De afgelopen jaren is er een georganiseerde beweging. De 12 opgepakte militanten – de meesten zijn ondertussen gedeporteerd – speelden een voortrekkersrol in die strijd. Eén van hen was Sow Diallo, een militant van het ABVV die erg actief betrokken was in de strijd als woordvoerder van het “Ebolacollectief” (de groep mensen-zonder-papieren afkomstig uit landen getroffen door die ziekte).
Het offensief deed denken aan de zaak van Hamed Karimi. Op 2 maart werd de Afghaanse vluchteling Hamed, die al 12 jaar in ons land was, door de politie opgepakt toen hij de bezetting van een leegstaand pand door het “Afghaanse Collectief” in Etterbeek verliet. Hij werd enkele dagen opgesloten in het asielcentrum van Vottem bij Luik. De woordvoerder van het Afghaanse Collectief wees op het moratorium op uitwijzingen naar Afghanistan. Hij werd echter zelf het slachtoffer van zo’n uitwijzing, ook al is hij als publieke figuur bekend en komt hij in een erg onveilig land terecht.
Bovenop de onrechtvaardigheden op vlak van uitbuiting en gebrek aan rechten waar veel mensen-zonder-papieren het slachtoffer van zijn, zijn er nu dus ook ware razzia’s in de enige plaatsen waar mensen-zonder-papieren zich nog wat konden organiseren. Aan welke periode uit de geschiedenis doet dit denken?
De arrestatie van deze 12 militanten is het directe gevolg van het racistische migratiebeleid van de regering en staatssecretaris Theo Francken. De repressie neemt toe en is erop gericht om de beweging van de mensen-zonder-papieren te breken. De regering valt niet alleen bezettingsacties door mensen-zonder-papieren aan: de voortrekkers van de beweging worden op brutale wijze opgepakt in volkswijken en er worden zelfs boetes gegeven aan VZW’s die mensen-zonder-papieren verdedigen door zich garant te stellen voor de bezettingen.
Het verzet moet een versnelling hoger schakelen!
Dit beleid is een politieke keuze. Er wordt voor gekozen om de mensen-zonder-papieren in de ‘illegaliteit’ te laten stikken waar ze een gemakkelijk slachtoffer zijn van misbruik door inhalige werkgevers die de voorkeur geven aan sociale dumping en een neerwaartse druk op alle loon- en arbeidsvoorwaarden.
Het opvoeren van de repressie betekent dat de beweging van de mensen-zonder-papieren terug offensiever moet opstaan met zoveel mogelijk coördinatie van alle mensen-zonder-papieren en hun sympathisanten. We moeten bouwen aan eenheid en solidariteit met alle lagen van de samenleving die getroffen worden door deze regering. De strijd tegen repressie moet breder gezien worden als onderdeel van het verzet tegen het besparingsbeleid. Het antwoord moet gezocht worden bij de opbouw van een algemene beweging van asielzoekers, mensen-zonder-papieren, syndicalisten, …
-
Vernietiging van ‘The Jungle’ in Calais is geen oplossing. Verdedig het recht op asiel!
The Jungle in Calais. Foto: Mathias P De Franse autoriteiten zijn gestart met het vernietigen van het vluchtelingenkamp ‘The Jungle’, in feite een krottenwijk voor de allerarmste zogenaamd ‘illegale’ vluchtelingen in Calais. Duizenden mensen wonen er in embarmelijke omstandigheden. Ze hopen de oversteek naar Groot-Brittannië te kunnen maken en daar asiel te verkrijgen. Velen hebben er familie wonen of willen erheen omdat ze de taal spreken.
Door Vladimir Bortun (uit weekblad ‘The Socialist’)
De meeste van deze vluchtelingen komen uit het Midden-Oosten en Afrikaanse landen die verscheurd worden door oorlog en brutale dictaturen, vaak in grote mate het gevolg van verschillende imperialistische interventies door Westerse machten zoals Frankrijk en Groot-Brittannië.
Miljoenen andere Syriërs en Irakezen die op de vlucht gaan voor het sectair geweld zitten vast in vluchtelingenkampen in Turkije, Libanon en Jordanië. Recent raakte bekend dat kinderen van vluchtelingen in Turkije uitgebuit worden in fabrieken waar er nog kinderarbeid is. Deze kinderen maken onder meer producten voor gekende kledingketens.
De ruim 8.000 vluchtelingen die in de Jungle woonden, kunnen niet gedeporteerd worden naar Libië (het laatste land van waaruit de meesten vertrokken naar Europa). Libië is vijf jaar na de Westerse militaire interventie immers nog steeds een mislukte staat. De vluchtelingen zullen ondergebracht worden in tijdelijke en geïmproviseerde vluchtelingencentra doorheen Frankrijk waar ze officieel asiel kunnen aanvragen.
De Franse autoriteiten vroegen van de Britse regering om 500 niet-begeleide minderjarigen op te nemen. Die minderjarigen verklaarden dat ze familie in Groot-Brittannië hebben. Op het allerlaatste moment besliste de conservatieve Britse regering om 200 van deze kinderen op te nemen. Uiteraard is dat verre van voldoende.
Het fundamente recht op asiel moet gerespecteerd worden voor al wie oorlog en vervolging ontvlucht, zowel kinderen als volwassenen.
Het meest gebruikte anti-vluchtelingen argument is dat hun komst de middelen voor sociale zekerheid en openbare diensten zou uitputten. De verdediging van het recht op asiel moet dan ook gepaard gaan met een verzet tegen besparingen op de sociale zekerheid en openbare diensten en een gezamenlijke strijd voor meer sociale huisvesting, beter onderwijs en meer middelen voor gezondheidszorg. Dat zijn de thema’s waarrond wij dag in dag uit actief zijn als socialisten.
-
16-jarige moet onderduiken wegens dreiging tot uitwijzing
Betoging van mensen-zonder-papieren in juni. Foto: PPICS Het 16-jarige meisje Djellza B is als baby naar ons land gekomen en hier opgegroeid. Toch werd ze met haar ouders opgepakt om uitgewezen te worden naar Kosovo, een land waar ze zelf nooit kwam en waarvan ze de taal niet kent. Vlak voor de uitwijzing dook Djellza onder. Een 16-jarig meisje dat moet onderduiken om niet gedeporteerd te worden, is schandalig. Hier en daar werden zelfs vergelijkingen gemaakt met Anne Franck die in de Tweede Wereldoorlog moest onderduiken voor de jodenvervolging.
Het meisje schreef op sociale media: “Ik ben een meisje van 16 en ik woon 16 jaar in dit land. België is mijn thuis. Ik ben nog nooit in Kosovo geweest en ken de taal niet. Wat heb ik misdaan?” Staatssecretaris Theo Francken was er snel bij om de ouders van Djellza met de vinger te wijzen: “Het is jammer dat het minderjarige kind in dit gezin het slachtoffer wordt van het onverantwoordelijke en onwettige gedrag van haar ouders, maar er kan voor haar helaas geen uitzondering gemaakt worden.” Kritiek op deze opstelling werd van tafel geveegd. Dokter Marc Van Ranst twitterde: “Wat bereik je wanneer je haar buitenzet, behalve een warm-bruin gevoel van binnen op de plaats waar anderen een hart hebben.” Waarop Theo Francken kort reageerde: “Zieke mens.”
In 2013 pleitte Theo Francken zelf voor een “kinderpardon” voor jonge asielzoekers die hier minstens vijf jaar verblijven, waarvan de asielaanvraag al jarenlang loopt, die actief bijdragen aan de samenleving en nooit meer dan drie maanden van de radar van de Dienst Vreemdelingenzaken verdwenen. Dit ‘kinderpardon’ werd verdedigd naar aanleiding van de uitwijzing van de jonge Afghaan Navid Sharifi. De Theo Francken van 2013 is volgens die van 2016 zelf een ‘zieke mens.’
Het is onaanvaardbaar dat een meisje van 16 jaar moet onderduiken en een toekomst ontzegd wordt. Dit geval bevestigt eens te meer het asociale karakter van het asielbeleid in ons land. Honderden kinderen-zonder-papieren zitten in dezelfde situatie als Djellza.
Het probleem wordt ook groter. Unicef maakte bekend dat er wereldwijd bijna 50 miljoen kinderen op de vlucht zijn. De helft van alle vluchtelingen zijn kinderen, in 2015 kwam ongeveer 45% van alle gevluchte kinderen uit Syrië en Afghanistan. Vorig jaar vroegen 100.000 “onbegeleide minderjarigen” asiel aan in 78 landen, dat is drie keer zoveel als in 2014. In ons land ging het om 3.100 kinderen. Minderjarige vluchtelingen worden vaak met misbruik geconfronteerd: in Turkije zijn er gevallen van kinderarbeid door vluchtelingen bekend.
Wij pleiten voor een algemene regularisatie van alle mensen-zonder-papieren. De vluchtelingencrisis kan bovendien enkel opgelost worden door een einde te maken aan de politiek van oorlog en plundering die eigen is aan het kapitalisme en het imperialisme.
