Category: Geen categorie

Op 29 september zal in heel Europa actie worden gevoerd tegen het antisociale besparingsbeleid dat de Europese regeringen momenteel voeren. Deze acties vinden plaats naar aanleiding van de Internationale Actiedag waarvoor de Europese vakbondsconfederatie heeft opgeroepen. In Brussel zal een Europese vakbondsbetoging doorgaan.

Artikel door Tim uit het septembernummer van De Linkse Socialist

In landen als Griekenland, Portugal en Spanje, waar de voorbije maanden reeds hevig strijd werd gevoerd tegen de besparingsmaatregelen van de regering, beloven de acties massaal en diepgaand te zijn. In Spanje werd zelfs een algemene staking aangekondigd. In andere landen, zoals Groot-Brittannië, Duitsland of Ierland weigert de vakbondsleiding voorlopig om een echt nationaal mobilisatieplan op te stellen. In België werd in alle sectoren een stakingsaanzegging ingediend, en zal binnen de vakbonden worden gemobiliseerd voor een Europese betoging in Brussel.

Deze internationale actiedag komt op een cruciaal moment: in heel Europa stellen regeringen de ene asociale crisismaatregel na de andere voor. De crisis werd veroorzaakt door de hebzucht en speculatiedrift van de banken en multinationals, maar wordt vandaag afgeschoven op de werkende bevolking en hun gezinnen door besparingen in gezondheidszorg, onderwijs en openbare diensten. In Groot-Brittannië stelt de nieuwe regering voor om tot 25% te besparen op alle openbare diensten, in Griekenland werden de lonen in de publieke sector met 25-30% verlaagd, de ambtenarenpensioenen met 30% tot 50%!

Ook voor België komt deze betoging op een cruciaal moment: vandaag onderhandelt een zevenschaar van toppolitici over de manier waarop de crisis ook bij ons zal moeten betaald worden door de werkende bevolking. Er origineel zullen ze niet zijn: de plannen die vandaag besproken worden, zijn gelijkaardig aan hetgeen vandaag reeds gebeurt in Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië en Griekenland. Uniek voor België is wel de vraag wie precies deze besparingen mag doorvoeren: de federale regering, de gemeenschappen of de gewesten, en aan welk ritme de besparingen zullen doorgevoerd worden.

LSP roept op om massaal deel te nemen aan de betoging op 29 september en zal zelf aanwezig zijn met een oproep om deze betoging te gebruiken in de opbouw van een krachtsverhouding tegen de besparingen. Er is nood aan een echt mobilisatieplan. Deze Europese Actiedag kan daarin een eerste stap zijn. Het is een cruciale stap: in heel Europa zullen honderdduizenden actievoerders tegelijkertijd in strijd gaan tegen de aanvallen vanuit regering en patronaat. Dit kan het potentieel voor strijd tastbaar maken, en het biedt de ruimte om te discussiëren over wat de volgende stap moet zijn.

Wij menen dat deze actiedag een eerste mobilisatiepunt moet zijn naar een Europese algemene 24-uursstaking. Zo’n beweging kan de noodzaak stellen om te breken met een beleid dat de levensstandaard van de massa’s omlaag wil brengen om de winsten te redden. We moeten opkomen voor een beleid van nationalisatie van de banken en multinationals, en de gigantische rijkdommen die bestaan gebruiken om elkeen een degelijke levensstandaard te kunnen bieden.

De internationale actiedag van de Europese vakbonden op 29 september kan een belangrijke gebeurtenis worden voor de arbeidersbeweging en voor het CWI. Op deze dag zullen er gezamenlijke acties, protestbetogingen en algemene stakingen zijn. Dit kan het continent dooreen schudden. De kapitalistische regeringen van Europa willen hun brutale besparingswoede verderzetten met een harde aanval op de werkenden. Het doel van de regeringen is om hun broodheren te dienen: de internationale markten. De internationale actiedag van 29 september kan de kracht van de arbeiders tonen. Wij doen er alles aan om te mobiliseren naar deze dag en pleiten voor internationale strijd en solidariteit tegenover de besparingswoede en de dictatuur van de markten.

Verklaring van het CWI, de internationale organisatie waar LSP deel van uitmaakt

Internationaal offensief van besparingen

De ergste crisis van het kapitalisme sinds de jaren 1930 blijft verder gaan. Nadat ze eerste triljoenen euro’s aan de banken en de financiële sector hebben gegeven om deze van een ondergang te redden, zijn de regeringen in Europa en de rest van de wereld de afgelopen periode overgegaan tot een beleid om de kost van de reddingsoperaties en van de crisis in het algemeen op de schouders van de meerderheid van de bevolking af te wentelen. Er werden een reeks harde besparingsmaatregelen en zure begrotingen opgelegd. De toename van de overheidsschulden is het resultaat van de beslissingen van de neoliberale regeringen om de banken en de financiële sector te redden en telkens opnieuw iedere vraag vanuit die hoek te beantwoorden met vers geld. Nu stellen alle regeringen dat ze geen keuze hebben en wel moeten overgaan tot forse besparingen op de sociale zekerheid en tot aanvallen op de lonen en arbeidsvoorwaarden.

Wij hebben steeds gesteld dat deze crisis het onvermijdelijke resultaat is van de aard van het kapitalistische systeem dat steeds opnieuw tot crisissen leidt. Het anarchistische en cyclische karakter van het kapitalisme leidt onvermijdelijk tot crisis en de massale economische afbouw die we vandaag zien. Het CWI heeft uitgelegd dat de retoriek van het kapitalistische establishment over een “herstel” in landen als Duitsland geen antwoord biedt op de fundamentele problemen van een afname van de vraag en de investeringen. Deze problemen worden overigens versterkt door de besparingsmaatregelen van de kapitalistische regeringen en door de aanhoudende ontwikkeling van massale werkloosheid. Dit zet de koopkracht van de arbeidersklasse verder onder druk. Elk herstel in de Europese en de wereldeconomie zal hoogstens een zwak herstel zijn dat tijdelijk is terwijl de dreiging van een “dubbele dip” steeds aanwezig blijft.

Het besparingsproces werd op gang getrokken door de Griekse schuldencrisis. De besmetting van deze crisis maakte dat de regeringen in Spanje, Portugal en elders wanhopig probeerden om het juk van de internationale kredietkantoren en andere instellingen van speculatie onderuit te geraken. Die instellingen hadden hun Griekse collega’s tot het bankroet geleid. Hierdoor werd de duistere en inhalige rol van de internationale markten meer zichtbaar voor iedereen. De markten hebben een beslissende rol gespeeld om de patroons en regeringen tot hun eisen van een harder, sneller en brutaler besparingsbeleid te brengen. Zo’n beleid moet de aandacht afleiden van de speculatie op obligaties en schulden. De wil om de inhalige markten te “kalmeren” en te “plezieren” is een centrale doelstelling geworden van de rechtse regeringen (met inbegrip van de voormalige sociaal-democratie) van Griekenland en Spanje tot Frankrijk en Groot-Brittannië.

De aanvallen die doorheen het hele continent worden doorgevoerd zijn vaak de ergste besparingsmaatregelen die ooit worden opgelegd. De Griekse regering van PASOK is bereid om alles aan te pakken in “ruil” voor een “redding” door de Europese Centrale Bank en het IMF. Het Griekse beleid betekent een drastische aanval op de al verarmde Griekse bevolking. In Spanje en Portugal zijn er voorstellen om de wettelijke pensioenen met 30% tot 50% te laten dalen, de lonen in de publieke sector met 25% tot 30%. De Spaanse regering van Zapatero wil de lonen en pensioenen in de publieke sector aanpakken en daarnaast nog eens 55 miljard euro besparen. In Portugal krijgen de arbeiders nu al de laagste lonen van Europa (met een minimumloon van slechts 475 euro per maand). De arbeiders in de openbare sector botsen op een loonbevriezing gedurende vier jaar en een verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar.

De afgelopen maanden is duidelijk geworden dat het sociale bloedbad niet beperkt blijft tot de zogenaamde PIGS-landen (Portugal, Ierland, Griekenland en Spanje). De Britse regering van Conservatieven en Liberal Democrats (“ConDem”) heeft eveneens een besparingsplan op tafel gelegd waarbij hard wordt gesnoeid in sociale zekerheid en waarbij tot 25% wordt bespaard in ieder onderdeel van de overheidsuitgaven. De Duitse regering van Angela Merkel wil de komende vier jaar 80 miljard euro besparen.

Dit is slechts een beperkt beeld van de situatie in Europa in de aanloop naar 29 september. De besparingen komen er in verschillende landen, maar op een verschillend ritme en met verschillende klemtonen. We zien wel dat er overal een nooit geziene golf van aanvallen van bovenaf komt en dat er ook steeds meer elementen zijn van een strijd van onderuit tegen de aanvallen.

Een strijdbare strategie is nodig

Griekenland werd het epicentrum van de ontwikkelingen in Europa. Het land werd niet alleen gekenmerkt door een quasi volledige ineenstorting van de overheidsfinanciën, maar ook door een golf van strijd met reeds zes algemene stakingen dit jaar. Deze ontwikkeling van strijd werd ook in de rest van het continent opgemerkt. Griekenland is een voorloper van wat er ook staat te gebeuren in andere landen. Er is een groeiende woede tegen de gevolgen van de crisis en de aanvallen. Dit sluimerende ongenoegen bereikt stilaan een kookpunt. Er waren al massale stakingen en betogingen in Frankrijk waar twee miljoen betogers de verdediging van de pensioenen opnamen. In Italië was er in juli een algemene staking tegen de regering. Op 16 oktober is er een belangrijke nationale betoging van FIOM, de strijdbare vakbond uit de metaalsector die de toon zet met een militante strategie tegen de aanvallen op de lonen en arbeidsvoorwaarden.

In Spanje waren er twee miljoen stakers tijdens de algemene staking van de openbare diensten in juli. In februari waren er massale betogingen die de regering dwongen om terug te komen op het plan om de pensioenleeftijd op te trekken. De situatie komt stilaan op een breekpunt, de druk van onderuit om beslissende en militante acties te ondernemen wordt oorverdovend. Op 29 september zal Spanje een eerste volledige algemene staking kennen als protest tegen de verwoestende crisis dat intussen heeft gezorgd voor vier miljoen werklozen en uit verzet tegen het asociale antwoord van de regering op die crisis.

In de meeste landen weigeren de meeste vakbonds’leiders’ om de strijd aan te gaan, vaak vormen ze een rem op de ontwikkeling van een degelijk antwoord van de arbeidersklasse op het besparingsoffensief. De Britse leiding van de TUC (vakbondsfederatie) weigert zelfs om een nationale betoging te houden tegen het hardste besparingsprogramma in jaren. De TUC-leiding weigert om een stem te geven aan het verzet onder de arbeiders tegen de aanvallen. De vakbondsleidingen werden wel onder druk gezet om net als in Duitsland te gaan naar regionale betogingen die kunnen worden aangewend als voorbereiding op een algemeen nationaal antwoord. Het is mogelijk dat we als gevolg van de rol van de vakbondsleiding op 29 september in een aantal landen (Duitsland, Ierland, Groot-Brittannië) slechts beperkte en vooral symbolische acties zullen zien.

Maar ook in deze landen komen de linkse socialisten op tegen de onefficiënte strategie van de conservatieve vakbondsleiders als antwoord op de aanvallen op de arbeiders en jongeren. We proberen een syndicale oppositie op te bouwen met een programma van militante actie. Britse CWI-leden in de leiding van de PCS-vakbond (Public and Commercial Services, ambtenarenbond) zetten druk op de TUC om actie te ondernemen. Indien de TUC dit weigert, zullen we van onderuit acties opzetten om arbeiders en vakbondsmilitanten te mobiliseren, desnoods zonder de vakbondsleidingen die niet mee willen.

In een aantal landen stelt de kwestie van een algemene staking zich nog niet, er zijn eerst verdere voorbereidende stappen nodig. Dat kan door te gaan naar massale betogingen (in een aantal landen mogelijk in het weekend om de omvang en de impact van de betogingen te maximaliseren). Dat kan een beeld geven van de potentiële kracht van massale actie en een eerste stap in de richting van militante actie met stakingen in de openbare diensten en algemene stakingen.

Solidariteit in actie omzetten. Voor een internationaal actieplan naar een Europese 24-urenstaking

In een aantal landen hebben de militanten al duidelijk gemaakt dat ze de strijd willen verder uitbreiden met algemene stakingen. In Portugal waren er verschillende stakingen en massale betogingen, op 29 mei kwamen 300.000 mensen op straat. Daar is de situatie rijp voor een algemene staking om de regering-Socrates te laten terugkomen op haar besparingsplannen en privatiseringen. Een enthousiaste oproep aan de Portugese arbeiders om hun Spaanse collega’s te vervoegen in een algemene staking van het volledige Iberische schiereiland zou ongetwijfeld een enorme respons krijgen en een belangrijke stap vooruit betekenen in het verenigen van arbeiders in acties over de grenzen heen. Militanten in Griekenland, waaronder de kameraden van Xekinima (het CWI in Griekenland), eisen ook daar dat de vakbonden de Spaanse arbeiders vervoegen met een algemene staking op 29 september. Ook in Frankrijk is er een roep naar een algemene staking na de twee ‘nationale actiedagen’ eerder dit jaar. Er is een stakingsdag voorzien op 7 september. Een volledig algemene staking van de publieke en private sector zou een belangrijke stap vooruit zijn in de strijd tegen de regering-Sarkozy.

Het CWI staat voor internationale solidariteit en strijd. In de huidige periode worden de crisis en de aanvallen gekenmerkt door een internationaal karakter. De onbekende heersers van de financiële markten en de speculanten eisen dat miljarden mensen miserie zouden kennen opdat hun systeem zou werken. Dat zijn allemaal elementen die de noodzaak van internationaal verzet naar voor brengen met een internationaal alternatief. Europarlementslid Joe Higgins nam eerder dit jaar het initiatief voor een internationale actieweek eind juni. Dit initiatief werd gesteund door de GUE (Verenigd Links) in het Europees parlement en het speelde een belangrijke rol in het populariseren van de kwestie van gecoördineerde internationale actie binnen de arbeidersbeweging en de linkerzijde.

Nationalisme

De dringende nood aan internationalisme van de arbeidersklasse wordt ook bevestigd door de pogingen van de kapitalisten om nationalistische en verdelende gevoelens te versterken. Dat moet de aandacht van hun brutale aanvallen afleiden. Zo was er de poging van de Franse regering om de aandacht voor de ontwikkelende beweging tegen haar aanvallen af te leiden door over te gaan tot een racistische campagne tegen migranten, in het bijzonder de Roma zigeuners. Het feit dat Sarkozy op 7 september een nieuw pakket van maatregelen tegen migranten wil laten stemmen – dezelfde dag als de vakbondsacties tegen de regering – maakt duidelijk dat er geen sprake is van toeval. Kapitalistische politici in Spanje proberen op een gelijkaardige wijze de moslims in het land te stigmatiseren. De regionale regering van Catalonië heeft – omwille van “veiligheidsredenen” – het dragen van een boerka verboden. Dat is een doorzichtige poging om de aandacht af te leiden van het protest van de Spaanse arbeiders tegen de besparingen.

De Griekse schuldencrisis toonde de beperkingen van Europese integratie op kapitalistische basis. Dat ging gepaard met een harde nationalistische campagne vanwege delen van het Duitse kapitalisme tegen de Griekse bevolking. In het zuiden van Europa probeerden verschillende elites (in Griekenland en Spanje bijvoorbeeld) om de verantwoordelijkheid af te schuiven op “buitenlandse speculanten”. Dat werd gebruikt om de eigen verantwoordelijkheid te ontkennen en niet te moeten antwoorden op de vraag waarom ze zelf de dictaten van het IMF en de markten uitvoeren. De arbeiders en jongeren in Europa worden aangevallen door zowel de nationale regeringen als de internationale markten en instellingen. Ze hebben veel meer gemeen met hun collega’s die in andere landen opkomen tegen hetzelfde sociale bloedbad, dan met hun “nationale” kapitalisten die even goed verantwoordelijk zijn voor de speculatie en winsthonger die heeft geleid tot de economische crash.

Actie uitbouwen

29 september kan een sterke indicatie vormen van de kracht van de georganiseerde arbeidersklasse die strijd levert over de nationale grenzen heen. Het moet een eerste stap zijn in de ontwikkeling van een internationaal actieplan. Het Europees Vakverbond (EVV) zag zich genoodzaakt om deze actiedag te houden als gevolg van de druk van onderuit. Een aantal vakbondsleiders zullen van de dag gebruik maken om wat “stoom af te laten” door middel van een eenmalige actie. Wij moeten er voor opkomen dat 29 september geen eenmalige aangelegenheid wordt met een parade in Brussel. Het moet een dag van actieve strijd vormen. De betogingen moeten een actief karakter hebben en bijdragen aan de uitbouw van een beweging.

Het CWI stelt voor dat er in de werkplaatsen, scholen en wijken bijeenkomsten worden gehouden om de strijd te bespreken en volgende stappen voor te bereiden. In Baskenland was er een geslaagde algemene staking op 29 juni nadat er in alle steden en dorpen dergelijke bijeenkomsten werden gehouden om de mobilisatie voor te bereiden. Naarmate de beweging in alle landen verder ontwikkelt, moeten we voorbeelden gebruiken om zelf ook te komen tot een democratische organisatie van onze strijd.

Stakingen en betogingen op 29 september moeten in het teken staan van de opbouw van een algemene 24-urenstaking in heel Europa. Dat zou het Europese kapitalisme op haar grondvesten doen daveren en het zou tevens het zelfvertrouwen en de vastberadenheid van de arbeiders en jongeren in de strijd tegen het besparingsoffensief aanscherpen. Internationale solidariteit en strijd tegen de miserie die het Europese kapitalisme in crisis ons aan te bieden heeft, is het enige alternatief.

• Neen aan de besparingen! Verdedig de openbare diensten en de pensioenen! Laat de bazen betalen voor hun crisis!
• Voor massale stakingen en protestacties op of rond 29 september! Voor een actieplan naar een Europese algemene 24-urenstaking!
• Voor een strijdbare arbeidersbeweging! Voor militante en democratische vakbonden en strijdbare arbeiderspartijen!
• Neen aan de dictatuur van de markt! Weg met de kredietagentschappen en het IMF! Stop de afbetaling van de staatsschulden aan de kapitalisten! Haal de rijkdom uit de handen van de superrijke speculanten! Nationaliseer de banken en de financiële sector onder democratische controle en beheer van de werkende bevolking!
• Neen aan massale werkloosheid! Voor een kortere arbeidsweek om het werk te verdelen zonder loonsverlies! Voor programma’s van massale publieke werken om sociaal nuttig werk te verschaffen aan miljoenen mensen!
• Neen aan het Europa van het patronaat en de markten! Voor een democratisch socialistisch Europa!

Wij staan voor de uitbouw van een internationale beweging tegen het patronale systeem dat in Europa en daarbuiten in crisis is omwille van de ineenstorting van de kapitalistische economie. We verzetten ons tegen de poging om de arbeiders en jongeren te laten betalen voor de crisis en stellen daarom de eis om de overheidsschulden niet af te betalen. Het argument van de overheidsschulden wordt immers gebruikt om miljoenen mensen een dalende levensstandaard op te leggen. Dat is vandaag reeds het geval in Griekenland, maar binnenkort ook in andere landen. De nationalisatie van de banken en de financiële sector onder democratische arbeiderscontrole en het breken van de macht van de beurzen moet verbonden worden aan een democratisch socialistische planning van de productie waarbij de sleutelsectoren van de economie onder de controle van de meerderheid van de bevolking staan. Dat kan de basis vormen opdat iedereen een degelijk leven kan leiden, het is de enige uitweg uit de huidige nachtmerrie van kapitalistische crisis en aanvallen.

We verzetten ons tegen de kapitalistische Europese Unie waarvan de beperkingen duidelijk zijn geworden. We staan voor een democratisch socialistisch Europa als een vrije federatie van gelijkwaardige naties. Dat kan de basis vormen om de Europese economieën effectief en democratisch te integreren en om de samenleving vooruit te brengen zodat een einde kan worden gemaakt aan de fundamentele problemen die zich vandaag stellen. Dat is een onderdeel van het vestigen van een socialistische wereld.

Verenigd verzet nodig: wij willen hun crisis niet betalen!

De banken werden gered met gemeenschapsmiddelen. De werkenden en jongeren zouden de kosten daarvoor moeten betalen. Dat is het doel van de harde besparingen die in Europa worden doorgevoerd. Niets is nog veilig: lonen, jobs, pensioenleeftijd, uitkeringen, openbare diensten,… In Brussel, op 29 september, betogen de Europese vakbonden uit protest. Maak van die betoging een succes door zelf deel te nemen en collega’s, vrienden,… mee te brengen!

LSP-pamflet. PDF

Waarom is de betoging van 29 september belangrijk?

De besparingsplannen in Europa beperken zich niet tot kleine ingrepen. In Griekenland liggen alle diensten en sociale verworvenheden onder vuur. In Oost-Europese landen maar ook in de VS en steeds meer in West-Europa worden ziekenhuizen, scholen, bibliotheken,… gesloten. Lonen en uitkeringen nemen af, sociale zekerheid verdwijnt. Patronaat en politici grijpen de kapitalistische crisis aan om ons een sociale kaalslag op te dringen. Ze willen de crisis door de gewone werkenden en hun gezinnen laten betalen.

Zal het bij ons niet zo’n vaart lopen? Een belangrijk discussiepunt in de regeringsvorming is het ritme van de besparingen. Dat er bespaard zal worden en dat het pijn zal doen, daarover zijn alle partijen het echter eens. Het Federaal Planbureau heeft het over 22 miljard euro op vier jaar tijd. Dat kan niet op een zachte manier. Als we dat willen stoppen, dan is verzet nodig. De betoging van 29 september kan een beginpunt zijn!

Zijn besparingen noodzakelijk?

Er wordt ons gezegd dat er geen alternatief is. Toen de banken bankroet dreigden te gaan, waren er plots wel veel middelen voor reddingsoperaties. Intussen boeken de banken opnieuw recordwinsten. De topmanagers strijken nog steeds royale bonussen op en wij zouden moeten inleveren op onze lonen en diensten?

De grootste bedrijven in ons land maakten vorig jaar 15 miljard euro winst. Dit jaar krijgt het patronaat voor 8,9 miljard euro aan fiscale cadeaus. De 500 grootste bedrijven in de VS maakten in 2009 335% meer winst dan in 2008. In hetzelfde jaar ontsloegen ze samen 834.000 werknemers. Er wordt op onze levensstandaard bespaard om hun winsten veilig te stellen. Waarom zouden de bestaande middelen niet aangewend worden in het belang van de meerderheid van de bevolking in de plaats van voor de superwinsten van een kleine minderheid?

Wie is verantwoordelijk voor de crisis?

De financiële crisis was het resultaat van de inhaligheid van de bankiers. De economische crisis is niet door ons veroorzaakt. Ze is het logische gevolg van een systeem gebaseerd op winstbejag. Arbeidscondities, lonen, omgeving… alles moet daaraan aangepast. Het resultaat is dat we meer kunnen produceren dan we zelf kopen kunnen, een overproductiecrisis, De bankiers hadden daar wat op gevonden. Ze lokten arbeidersgezinnen om niet alleen hun huidig inkomen, maar ook dat wat ze in de toekomst nog moeten verdienen, nu al te spenderen. Met de aldus gecreëerde kredieten gingen de ‘banksters’ bovendien speculeren. Toen de “financiële markten” daaraan uiteindelijk onderuit gleden, werd ons een “inspanning” gevraagd, zodat ze zich zouden herstellen. De overdracht van gemeenschapsmiddelen (betaald met ons belastingsgeld) aan banken en bedrijven, heeft hun crisis echter niet tegengehouden.

Bestaat er een alternatief op de besparingen?

Bij massale werkloosheid moeten we het beschikbare werk verdelen door middel van arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met vervangende aanwervingen. Waarom ouderen langer laten werken als jongeren geen werk vinden? Aan de pensioenen of het brugpensioen mag niet worden geraakt! In de plaats van nepjobs, is er nood aan degelijke jobs met vaste contracten.

De anarchie van de markt zet alle sociale verworvenheden onder druk en heeft een grote impact op ons leven. Het wordt tijd dat we de banken en grote bedrijven uit de handen van de inhalige kapitalisten halen!

Hoe kunnen we daarvoor opkomen?

Een syndicale mobilisatie is belangrijk, maar we zullen ook een politiek instrument nodig hebben. De traditionele partijen blijven cadeaus uitdelen aan het patronaat en laten ons de prijs ervoor betalen. Ook PS, SP.a en de Groenen stappen mee in deze logica. Het wordt tijd dat vanuit de vakbonden aan een eigen politiek verlengstuk wordt gebouwd, we kunnen niet blijven wachten tot ook de top dat begrijpen wil.

Wat kan jij doen?

Deelnemen aan de betoging op 29 september natuurlijk. En liefst niet alleen: ga in discussie met collega’s en vrienden zodat je niet alleen komt. Informeer hen in discussies of op mobilisatievergaderingen op de werkvloer.

Velen van ons zijn het stilaan beu om gebruikt te worden als vogelverschrikkers die af en toe door de vakbondstop uit de kast gehaald worden om na de actie zonder verdere info weer opgeborgen te worden. Wij willen échte inspraak en op het einde van de betoging een ordewoord voor een volgende afspraak. Een actieplan om een Europese algemene staking op te bouwen, dat zou pas een verschil maken.

---

• Het is niet aan de arbeiders om de crisis te betalen – laat de superrijken en bankiers betalen
• Solidariteit met de Griekse, Spaanse,…arbeiders en voor de eenheid van arbeiders doorheen Europa
• Geen besparingen, geen looninleveringen, geen besparingen op uitkeringen, geen verhoging van de pensioenleeftijd
• Stop de privatisering van de openbare diensten
• Stop de dictatuur van de financiële markten, ratingkantoren en het IMF
• Stop de reddingsplannen voor de banken, nationalisatie van de volledige financiële sector in het belang van de werkende bevolking

---

Jongeren in strijd voor werk

LSP neemt deel aan lokale comités van jongeren voor werk. We pleiten voor lokale jongerenmarsen voor werk om de strijd voor werk van onderuit op te bouwen. Langs Franstalige kant zijn er eerste acties gepland in Brussel (14 oktober), Charleroi (28 oktober) en Waals-Brabant (15 oktober). Dat gebeurt in samenwerking met onder meer de Franstalige ABVV-jongeren en de Franstalige KAJ. In Antwerpen organiseren we zelf een jongerenactie voor werk aan de Millionnaire Fair, een luxebijeenkomst voor de superrijken. Daar wordt betoogd op 25 september.

Werk mee aan deze campagnes!

---

LSP is een strijdbare partij die een democratisch socialistische maatschappij wil realiseren. Alle fundamentele problemen in deze samenleving kennen hun oorsprong in de kapitalistische maatschappijvorm, waarin enkel de winst van een handvol kapitalisten centraal staat. Waar we kunnen, nemen we eigen initiatieven en spelen we een rol in de ondersteuning van de strijd van arbeiders, jongeren, vrouwen en migranten. Onze jongeren spelen vaak een beslissende rol in belangrijke mobilisaties tegen racisme, tegen oorlog en tegen milieuvervuiling. Wil je een beter idee krijgen van onze ideeën en activiteiten, abonneer je dan op ons maandblad De Linkse Socialist.

---

Het communautaire standpunt van LSP en de tweetalige affiche die we gebruiken om dit te onderstrepen, wekt discussie los. Dat was ook onze bedoeling, links moet op dit punt antwoorden naar voor brengen. We kregen een lezersbrief met een kritiek op ons standpunt naar aanleiding van het edito in het meinummer van ons maandblad. LSP staat open voor beargumenteerde discussie en publiceert de lezersbrief alsook een antwoord door Anja Deschoemacker. Reacties zijn uiteraard steeds welkom via redactie@socialisme.be

---

Lezersbrief

De taal- en cultuurstrijd van de Vlamingen maakt deel uit van hun sociale strijd en staat geenszins in tegenstelling met de sociale strijd van de Walen of de Belgen in het algemeen. Door dit te miskennen neemt u een zware verantwoordelijkheid en dringt u deze cultuurstrijd in de hoek van de Vlaamse nationalisten en het fascisme. U herhaalt een historische fout van de socialistische partij uit het verleden, o.a. in de jaren dertig van de vorige eeuw.

Dit is wat u doet als u opkomt met een tweetalige affiche in Antwerpen en de inwoners van Halle -Vilvoorde vraagt om op een Franstalige lijst te stemmen.

Wanneer in een huisgezin de relatie ernstig misloopt kan dat voor gevolg hebben dat de partners ook buiten het gezin hun taak niet meer aankunnen. Het volstaat dan niet te zeggen dat er in de wereld belangrijker problemen zijn. Hetzelfde geldt voor het samenleven van de Waalse en de Vlaamse gemeenschap in België. De splitsing van BHV en de problemen in de randgemeenten zijn ernstig.

De oplossing van dit cultureel probleem, inwendig aan België, wordt op dit ogenblik bemoeilijkt doordat het vermengd wordt met een sociaal en economisch probleem dat veroorzaakt wordt door de crisis van het kapitalisme die zich sinds de late jaren 70 ontwikkelt. Opdat men de gevolgen daarvan niet zou afwentelen op diegenen die leven van het verhuren van hun arbeidskracht (de grote meerderheid van de bevolking) hebben Vlamingen en Walen elkaar nodig. Werkgelegenheid en gezondheidszorg moeten daarom een federale bevoegdheid blijven. Een splitsing betekent een verzwakking en een eerste stap naar de verdere afbraak van de verworven rechten. Samenwerking is des te meer noodzakelijk omdat op Europees gebied sociale maatregelen ontbreken.

Als men geen rekening houdt met de voorgeschiedenis van een situatie, kan men tot zeer verkeerde besluiten komen Het tijdelijk toekennen van faciliteiten in een aantal Vlaamse randgemeenten moest de Franstaligen toelaten om geleidelijk met hun dorpsgenoten te kunnen communiceren. In de praktijk interpreteerden de meeste Franstaligen dit als een recht op ééntaligheid tegenover het gemeentebestuur en gedroegen ze zich als een soort kolonisatoren voor de Frans cultuur.

In de loop van de voorbije tientallen jaren hebben de Franstaligen zich bvb eerder gevestigd in Linkebeek, met taalfaciliteiten dan in de aangrenzende gemeente Alsemberg, zonder. Daardoor steeg de grondprijs in Linkebeek abnormaal in vergelijking met bvb Alsemberg. Uitgespreid in de tijd had dit voor gevolg dat de kinderen van een vriend en collega, eenmaal volwassen, niet in Linkebeek konden blijven wonen. De prijs om er te wonen was te hoog geworden.

Dit concreet voorbeeld (ik heb meer dan 20 jaar in deze streek gewerkt) om de sociale verdringing duidelijk te maken die het gevolg is van de faciliteiten. De oorspronkelijke Vlaamse bevolking wordt aldus door kapitaalkrachtige Franstaligen uit de gemeenten met faciliteiten verdreven. Dit is het mekanisme waardoor er tenslotte een meerderheid van Franstaligen in de gemeenten met faciliteiten wonen. Het was dus geen natuurlijk proces van uitbreiding van de grootstad Brussel, zoals de burgemeesters van Kraainem en Wezembeek-Oppem beweren.

De vrijheid van al deze mensen om te kunnen wonen in de gemeente waar ze thuis zijn, gaat dus ten onder aan financieel geweld. De essentie is de grondprijs en dus de prijs van het wonen.

Een Franstalige is volledig vrij om waar ook in België te gaan wonen. Maar het loopt mis als zij eisen dat het gemeentebestuur van een Vlaamse gemeente in het Frans met hen communiceert. Of wanneer zij, verkozen in de gemeenteraad, daar Frans willen spreken zoals zij dat ook doen in bvb de plaatselijke groentewinkel. Zij eisen dus het recht op om geen rekening te houden met de mensen waartussen zij wonen. Het recht om de Nederlandse taal en de Vlaamse cultuur te minachten.

Het moet duidelijk zijn dat niet alle Franstaligen zich aldus gedragen. Maar het zijn juist de fervente Franstaligen die zich in de gemeenten met taalfaciliteiten zijn gaan vestigen. Deze gemeenten thans bij Brussel voegen zou deze handelwijze legitimeren en de weg openen om de oorspronkelijke inwoners ook uit de volgende randgemeente te verdrijven. Het zou betekenen dat men dit gedrag zou aanmoedigen: de onwil van deze Franstaligen tot samenleven met de Vlamingen.

Hoe kan ik u laten aanvoelen dat het om een sociaal probleem gaat? Als een inwoner van Sint-Genesius-Rode in een bedrijf ter plaatse werkt en daar onder het bevel staat van een persoon die enkel Frans spreekt en geen Nederlands kent of wil leren, dan is dat een sociaal onrecht. Ik spreek over actuele toestanden.

In tegenstelling tot wat de Raad van Europa zegt, is het een Vlaamse minderheid die moet beschermd worden, zeker in de gemeenten met faciliteiten.

Geachte redactie, ik vrees dat ik niet de gepaste argumenten vind. Indien u nochtans de tekst als lezersbrief wil publiceren, zal ik dat erg op prijs stellen. Meerdere linkse socialisten delen immers mijn standpunt.

Jan Vroman, Mortsel

Deze tekst heeft als doel inzicht te krijgen in de onderliggende processen die hebben geleid tot de verkiezingsuitslag van 7 juni. Er is in deze evaluatietekst geen ruimte om in te gaan op de economische ontwikkelingen. Maar het is duidelijk dat het de economische crisis is die aan de basis lag van de verkiezingsuitslag. Een crisis in de economie ontwikkelt zich in verschillende etappes en ook de reactie in het bewustzijn doorloopt verschillende fasen. De crisis heeft bovendien verschillende effecten op verschillende lagen van de bevolking. Dat leidt ook tot verschillende reacties.

Tekst van het Nationaal Comité van LSP

Er is in het bestek van deze tekst helaas geen ruimte voor een diepgaande evaluatie van de Europese verkiezingen. Wel werd reeds een eerste reactie van het CWI gepubliceerd op de website van LSP. We willen hier enkel kort een aantal meer algemene elementen aanbrengen, die mee kunnen dienen tot de analyse van de verkiezingsresultaten in België.

Verschillende processen doorkruisen elkaar

De economische crisis blijft voorlopig doorrazen, hoewel een aantal meer optimistische commentatoren nu voorzichtig het idee naar voor schuiven dat de “bodem” na de zomer zou worden bereikt. Ze voegen er echter meestal meteen ook aan toe dat ook dan geen snelle verbetering van de arbeidsmarkt moet verwacht worden, en dat de werkloosheid verder zal blijven toenemen. De Nationale Bank meent dat er tussen eind 2008 en eind 2010 140.000 jobs zullen sneuvelen. Samen met een verwachte aangroei van de beroepsbevolking van 60.000 worden dat dus 200.000 werklozen meer. Het VBO acht dit scenario reëel, alleen al omdat geen snelle toename van het investeringsniveau wordt verwacht. Verder denkt geen enkel van de optimistische economen dat een snelle herlancering van de economie mogelijk is. Wel hoopt men op het verdwijnen van de negatieve cijfers.

Iedere maand opnieuw zien we een record aantal faillissementen. Veel kleine zelfstandigen, maar ook tal van KMO’s die voornamelijk toeleveren als onderaannemers aan multinationals en andere grote bedrijven, worden hard geraakt door de crisis. Het aantal jobverliezen blijft oplopen en de angst voor rampscenario’s in bedrijven zoals Opel Antwerpen zit diep. Zeker wanneer men beseft welke gevolgen dergelijke sluitingen teweeg kunnen brengen. In de regio Temse wordt de sluiting van de Boelwerf in 1994 tot vandaag gevoeld. De nationale vakbondsleidingen nemen echter geen enkel initiatief. Zij hebben geen strategie om te voorkomen wat de meeste werkenden vandaag verwachten: massa-ontslagen, stijging van de werkloosheid en groeiende armoede. Met ander woorden: een collectieve verarming van de bevolking met bovendien een besparende regering die nog meer noodzakelijke diensten en tegemoetkomingen wil schrappen.

In de burgerlijke pers spreekt men al maanden over de impasse waarin de Europese sociaaldemocratische partijen zich bevinden. Volgens mechanisch denkende journalisten zouden zij nochtans moeten “profiteren van de crisis”. Sommigen beschrijven het zelfs als het failliet van de ideeën van Marx. Marxisten hebben echter een iets meer ontwikkelde visie en hebben uit de geschiedenis geleerd dat crisissen ook een verlammend effect kunnen hebben op de arbeidersklasse. De klasse zet zich vaak pas opnieuw massaal in beweging wanneer de eerste tekenen van economische opgang eraan komen. Vandaag is “verlamming” misschien iets te sterk uitgedrukt, maar er zijn elementen van passiviteit. Dit wordt bovendien nog versterkt door de vakbondsleiding die de demotivatie bewust organiseert en geen alternatieven naar voren schuift.

De klappen die de sociaal-democratie in verschillende Europese landen kreeg hebben hier op zich echter weinig mee te maken. De nederlaag is het grootst daar waar de verburgerlijkte sociaaldemocratische partijen de architecten waren van een aantal van de zwaarste aanvallen op de arbeidersbeweging. Sinds het begin van de periode van economische depressie in 1974 hebben deze partijen het kapitalisme mee beheerd in tijden van gestage achteruitgang van de levensstandaard. Een aantal verworvenheden van de arbeidersklasse werden door hen meer en meer uitgehold en finaal afgebouwd. Labour in Groot-Brittannië, de SPD in Duitsland en de PvdA in Nederland worden, net als de sp.a in Vlaanderen, duidelijk afgestraft voor hun beleid. Het zijn nauwelijks nog schimmen van de arbeiderspartijen die ze ooit waren. Een aantal sociaaldemocratische partijen ontsnapt echter aan een dergelijke zware afstraffing. Dit is het bijvoorbeeld het geval voor de PSOE in Spanje en de PS in Wallonië.

In een aantal landen drukt de crisis zich uit in een sterke proteststem, meestal voor rechts-populistische formaties. Vaak zijn deze formaties in meerdere of mindere mate uitgesproken eurosceptisch. Voorbeelden hiervan vormen de opgang van Wilders’ PVV in Nederland en de UK Independence Party in Groot-Brittannië. Beide formaties haalden een hoger stemmenpercentage dan de sociaaldemocratie. Ze spelen in op het brede ongenoegen en scepticisme dat bestaat tegenover de EU.

De opgang van populistische formaties is op zich geen nieuw fenomeen. Reeds midden de jaren ’80 was er de opkomst van zich van het populisme bedienende partijen, vaak met een neofascistische karakter. Ze teren op het groeiende sociale ongenoegen over de algemene daling van de levensstandaard en ondermijning van de loon- en arbeidsvoorwaarden, die ook in een periode van economische groei, alsmaar verder wordt doorgedreven.

Vandaag is het palet van populistische partijen gevarieerder dan twintig jaar geleden. Maar het zijn allemaal kleinburgerlijke formaties die teren op het vacuüm dat is ontstaan door het verdwijnen van de arbeiderspartijen als bewuste arbeiderspartijen. Het gebrek aan collectieve strijd die het klassenbewustzijn bevordert en een reële weg vooruit kan aanduiden, leidt tot de zoektocht naar individuele oplossingen. Het verdwijnen van de klassentegenstellingen van het politieke toneel zorgen er daarbij voor dat de meest verscheidene elementen van verdeling belangrijker lijken voor een groot aantal kiezers.

In een aantal landen kregen extreem-rechtse en neo-fascistische partijen met stemmenverlies af te rekenen. In Vlaanderen was dit duidelijk het geval. Maar ook het FN in Frankrijk is nog slechts een schijn van wat het ooit op haar hoogtepunt betekende. Het Vlaams Belang verloor omdat er “meer gematigde” populisten in hun vijver begonnen te vissen. Aan partijen als Lijst Dedecker (LDD) hangt geen smet van fascisme of van een “onfatsoenlijk” soort racisme. Bovendien maken ze op het eerste gezicht meer kans om aan de macht te mogen deelnemen. Het Vlaams Belang raakt om deze redenen ook een deel van haar Vlaams-nationalistische stemmen kwijt aan de N-VA.

Het is evenwel onwaarschijnlijk dat het Vlaams Belang vanaf vandaag enkel nog verder zal afkalven. Het heeft van de drie rechtse kleinburgerlijke partijen de sterkste structuren, het grootste kader en de beste inplanting. Partijen als LDD, zeker wanneer ze afhangen van één charismatische leider, kunnen even snel weer verdwijnen als ze zijn opgekomen. De Lijst Pim Fortuyn in Nederland is hiervan een illustratie. De onderliggende redenen voor hun opkomst leiden er echter wel toe dat gelijkaardige fenomenen zich telkens opnieuw kunnen voordoen. Vlaams-nationalistische partijen zoals de N-VA werden in het verleden vaak op efficiënte wijze uit de weg geruimd door hen mee te laten besturen. Door het sluiten van compromissen verbranden ze zichzelf voor hun achterban.

Een andere belangrijke tendens in de Europese verkiezingen was de overwinning van de centrumrechtse en rechtse conservatieve partijen. Zij worden in een aantal landen opnieuw de grootste formaties. Dat is onder meer het geval voor de Tories in Groot-Brittannië, de CDU/CSU in Duitsland, de UMP in Frankrijk, de PP in Spanje, Berlusconi in Italië en de CD&V in Vlaanderen. De onzekerheid die wordt gecreëerd door de economische crisis leidt enerzijds tot polarisatie en versplintering. Bij andere lagen – waaronder ook delen van de arbeidersklasse – leidt het anderzijds tot een verlangen naar stabiliteit. Er is een heimwee naar oude recepten en politici die “vertrouwen uitstralen”. Er is schrik voor “avonturen” in een periode dat het economisch moeilijk gaat. Dat is een voorbijgaande fase, want ook deze partijen hebben geen antwoord op de crisis. Hoogstens willen ze meer begeleiding bieden bij de sociale afbraak. De ernst van de crisis maakt dat de middelen voor zo’n “begeleiding” evenwel erg beperkt zijn. Als dit ook voor bredere massa’s duidelijk begint te worden, zal het politieke centrum opnieuw leeg lopen.

De tendens naar zekerheid heeft ongetwijfeld ook de linkse formaties en lijsten in de verschillende Europese landen parten gespeeld. In Duitsland en Nederland scoorden Die Linke en de SP minder dan verwacht. De SP wordt in stemmen zelfs voorbijgestoken door het meer “gematigd linkse” Groen-Links. Ook in Frankrijk komt het niet tot de verwachte doorbraak voor de Nouveau Parti Anticapialiste (NPA) van Olivier Besancenot. Ze heeft geen verkozene en haalt minder stemmen dan het Front de Gauche rond de Parti Communiste (PCF). In Italië kwam met de laatste nationale verkiezingen al een einde aan de sinds WO2 constante aanwezigheid van radicaal links in het parlement. Dat wordt nu doorgetrokken naar het Europees parlement. Naast objectieve elementen speelden ook subjectieve factoren mee in de zwakke resultaten van radicaal-links, maar we zullen daar niet verder op ingaan.

Ierland is zwaar getroffen door de snelle ontwikkeling van een diepe economische crisis na een lange periode van grote groei. De verkiezing van Joe Higgins, het boegbeeld van de Socialist Party, toont er aan dat een strijdpartij, die reëel betrokken is in en leiding geeft aan strijdbewegingen van de arbeidersklasse, wel electorale overwinningen kan boeken in tijden van crisis. Maar hiervoor is wel een correct en consequent socialistisch programma nodig, met eisen en campagnes die aansluiten bij het bewustzijn en een weg vooruit tonen.

Antwerpen werd vandaag opgeschrikt door een neo-nazi die verschillende schoten loste in de binnenstad. Daarbij kwamen twee mensen om en viel een gewonde. Een vrouw en een kind werden doodgeschoten, de vrouw was kleurlinge. Ook de gewonde vrouw was een migrante. De dader had neo-nazistisch materiaal op zak.

De dader, een 18-jarige neo-nazi, schoot eerst op een Turkse vrouw die gewond werd. Hij vluchtte daarop door de binnenstad waar hij naar verluidt op verschillende plaatsen nog extra munitie had verstopt. In de binnenstad schoot hij ook op een jonge kleurlinge die er met een kind wandelde. Zowel de vrouw als het kind kwamen om.

Een politie-agent slaagde erin de neo-nazi tot stilstaan te brengen en schoot deze in de buik toen hij een verdachte beweging maakte. Momenteel ligt de dader nog in het ziekenhuis. Toen de neo-nazi was neergeschoten, werd neo-nazistisch propagandamateriaal bij hem teruggevonden. Dat hoorden we van een ooggetuige die ter plaatse was op het moment van de feiten.

Over de dader is nog niet veel bekend. Wij weten alvast dat de extreem-rechtse skinhead-scène in Antwerpen bijzonder beperkt is. De radicale neo-nazi’s zijn er bijzonder marginaal en niet goed georganiseerd. Recent was er wel nog een herdenking van de geboortedag van Hitler door Blood&Honour ‘Nordland’ (de Antwerpse regio) met naar eigen zeggen een 100-tal aanwezigen uit heel België en Nederland. Maar in het algemeen zijn er weinig georganiseerde activiteiten of bijeenkomsten van neo-nazi’s in Antwerpen. In bepaalde kleinere steden is dat eerder het geval.

Uiteraard zijn wij geschokt door dit blinde geweld in de Antwerpse binnenstad. We betuigen ons medeleven met de familie van de slachtoffers en wensen de gewonde vrouw een spoedig herstel toe.

Daarnaast herhalen we ons standpunt naar aanleiding van de racistische aanslag in Brugge. Daarbij maakten we de vergelijking met de opmars van extreem rechts en racistisch geweld in Rusland. We schreven hierover: "In Rusland en elders in Oost-Europa is er de afgelopen jaren een sterke toename geweest van racistisch geweld. De crisis van het kapitalisme zorgt er voor dat een groeiend deel van de bevolking geen enkele band meer heeft met de maatschappij en, bij gebrek aan een alternatief, schijnoplossingen opneemt. Dat verklaart de groei van groepen met extreem gewelddadig gedrag en de groei van de steun voor neo-nazistische opvattingen. De strijd tegen het racistisch geweld moet georganiseerd worden. Dat kan door ons te verdedigen en alle geweld aan te klagen, maar het zal evenzeer moeten gekoppeld worden aan de strijd voor een samenleving waar er geen voedingsbodem is voor uitwassen zoals neo-nazistisch geweld."

Lees ook:

> Racistisch geweld in Brugge: “geen overlast”?

> Racistisch geweld in Brugge na neo-nazistische optredens

In de Gazet van Antwerpen wordt vandaag ingegaan op de politieke situatie in Schoten, een randgemeente vlak bij Antwerpen. Het VB wil in deze gemeente mee besturen en het cordon doorbreken. De GVA titelt vandaag “Schoten doorbreekt cordon als het moet“. In een opiniestuk stelt de krant bovendien dat dit positief zou zijn. Komt het tot een breuk van het cordon in Schoten?

Op dit ogenblik is er in Schoten een coalitie van CD&V, VLD en SP.A. De eerste twee partijen willen van de SP.A af, maar komen momenteel 1 zetel te kort om zonder de SP.A te besturen. In 2003 haalde het VB in Schoten 34% van de stemmen. Indien dit op lokaal vlak wordt verdergezet, kan het een belangrijke factor worden bij coalitiebesprekingen in het dorp.

Het Vlaams Belang richt zich erg sterk op Schoten. Kopstuk Marie-Rose Morel moest zelfs naar Schoten verhuizen met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen van oktober. Het residentaire Schoten kent nochtans weinig problemen. En ook weinig migranten, de grootste groep buitenlanders wordt gevormd door de Nederlanders die er in de villawijken Nederlandse belastingen ontduiken.

In de GVA werd gesproken met kopstukken van CD&V en VLD die de deur openlaten voor een coalitie met het VB. Na lang aandringen stelt CD&V-burgemeester Harry Hendrickx: “Ik geloof er niet in, maar als de kiesuitslag in die richting wijst, sluit ik zo’n coalitie niet uit.“ Hendrickx moet er wel aan toevoegen dat er mogelijk problemen zouden zijn met het VB. Recent werd door het VB zwaar ingebeukt op Hendrickx die aan de basis lag van de media-aandacht rond het zwembad van Marie-Rose Morel en de steun van Guido Tastenhoye voor een Kazaks gezin asielzoekers.

De lokale VLD-voorzitter Paul Valkeniers stelt dat hij eventueel wil nadenken over een coalitie met het VB, maar in overleg met de partijleiding. Hij stelt dat extreem-rechts pas achteruit gaat als ze deelnemen aan de macht.

Het VB ziet het alvast zitten. Morel kondigde direct aan dat ze graag burgemeester wil worden, maar eventueel ook afstand van die post wil doen zodat Hendrikx burgemeester kan blijven.

De manier waarop de Gazet van Antwerpen met dit nieuws naar buiten komt, is twijfelachtig. Uit een commentaar van Lex Molenaar blijkt immers dat de krant zelf voorstander is van het doorbreken van het cordon sanitaire, zolang het maar niet in Antwerpen zelf is. “Het is geen slechte zaak als het cordon in sommige gemeenten wordt opgeblazen. (…) Het wordt stilaan tijd voor experimenten met het VB in de lokale besturen, en het is goed dat Antwerpen daarvan niet de primeur krijgt.“ Volgens de GVA kan dit leiden tot een neergang van het VB, “zodra het zelf moet gaan besturen, kan de kiezer de partij eindelijk ook eens afrekenen op zijn prestaties. Zo zal het VB uiteindelijk normale proporties krijgen.“

Dit standpunt verklaart de aandacht van het dagblad voor deze kwestie en de interviews met VLD- en CD&V-kopstukken in Schoten om hen te laten zeggen dat een doorbreken van het cordon een eventuele mogelijkheid is. De gespannen sfeer van de afgelopen weken tegenover het VB in Schoten, wijst echter in een andere richting.

Indien het cordon zou doorbroken worden in Schoten, zou dit een stap achteruit betekenen. Het VB kan er dan immers elementen van haar programma doorvoeren en dat is niet in het belang van de arbeiders en jongeren. Het huidige asociale beleid vervangen door een repressievere variant ervan, zal geen antwoord bieden. Wij zijn dan ook sterk tegenstander van het aan de macht laten van het VB en verzetten ons tegen diegenen die menen dat het in bad trekken van extreem-rechts een oplossing zou zijn.

Lees ook:

Deel 7 van onze brochure over extreem-rechts waarin wordt ingegaan op landen waar extreem-rechts ooit aan de macht was.

Laurent Grandgaignage

---

Om 19.30 uur vatten we met een kleine 15 kameraden post aan het gemeentehuis van Boechout. We protesteerden met een spandoek, rode vestjes en met de slogans: "Extreem rechts bestrijd je niet met een rechts beleid", "Liberaal Appel + Vlaams Belang: 1 front?" en de slogan: "Vrijheid van meningsuiting: tegen armoede, woningnood en racisme".

Nikei De Pooter

De volledige politiemacht van Boechout was opgetrommeld. Meer dan 20 agenten "beschermden" het gemeentehuis. Toen ik een speech wilde geven over de reden waarom we actie voerden, bedreigde de commissaris ons met arrestatie omdat we de gemeenteraad zouden verstoren. Uiteindelijk zijn we een tiental meter verder gaan staan, op de openbare weg, aan de straatkant. Hier werden 2 kameraden gearresteerd en werd onze spandoek en megafoon in beslag genomen. Op basis van "openbare ordeverstoring".

Opnieuw werd het repressieve karakter van het regime van Albert Mariën duidelijk. Een politieke mening is blijkbaar verboden. Als je protesteert tegen zijn repressieve beleid word je gearresteerd. Deze methodes, een militaire dictatuur waardig, gaan voorbij aan de democratische rechten die door de arbeidersbeweging op basis van een jarenlange strijd afgedwongen zijn.

Uiteraard zullen we het hier niet bij laten, we zullen dit ongeoorloofd gedrag niet enkel juridisch aanvechten, maar zullen het vooral in Boechout zelf aanklagen. We zullen een petitie starten waarmee we met de Boechoutse bevolking in discussie zullen treden over de dictatoriale methodes van hun burgemeester. De steun die zo’n campagne kan genereren, werd na de actie duidelijk toen we in het lokale jeugdhuis stickers en bladen verkochten. We haalden contactgegevens op van drie personen die wilden meewerken met Blokbuster en de meerderheid van de aanwezigen walgden van de praktijken van hun burgemeester.

Artikel in het Laatste Nieuws (02/09/05)

Artikel in de Gazet van Antwerpen (02/09/05)

Artikel in het Nieuwsblad (02/09/05)