Lezersbrief over het communautaire standpunt van LSP en een antwoord

Het communautaire standpunt van LSP en de tweetalige affiche die we gebruiken om dit te onderstrepen, wekt discussie los. Dat was ook onze bedoeling, links moet op dit punt antwoorden naar voor brengen. We kregen een lezersbrief met een kritiek op ons standpunt naar aanleiding van het edito in het meinummer van ons maandblad. LSP staat open voor beargumenteerde discussie en publiceert de lezersbrief alsook een antwoord door Anja Deschoemacker. Reacties zijn uiteraard steeds welkom via redactie@socialisme.be

Lezersbrief

De taal- en cultuurstrijd van de Vlamingen maakt deel uit van hun sociale strijd en staat geenszins in tegenstelling met de sociale strijd van de Walen of de Belgen in het algemeen. Door dit te miskennen neemt u een zware verantwoordelijkheid en dringt u deze cultuurstrijd in de hoek van de Vlaamse nationalisten en het fascisme. U herhaalt een historische fout van de socialistische partij uit het verleden, o.a. in de jaren dertig van de vorige eeuw.

Dit is wat u doet als u opkomt met een tweetalige affiche in Antwerpen en de inwoners van Halle -Vilvoorde vraagt om op een Franstalige lijst te stemmen.

Wanneer in een huisgezin de relatie ernstig misloopt kan dat voor gevolg hebben dat de partners ook buiten het gezin hun taak niet meer aankunnen. Het volstaat dan niet te zeggen dat er in de wereld belangrijker problemen zijn. Hetzelfde geldt voor het samenleven van de Waalse en de Vlaamse gemeenschap in België. De splitsing van BHV en de problemen in de randgemeenten zijn ernstig.

De oplossing van dit cultureel probleem, inwendig aan België, wordt op dit ogenblik bemoeilijkt doordat het vermengd wordt met een sociaal en economisch probleem dat veroorzaakt wordt door de crisis van het kapitalisme die zich sinds de late jaren 70 ontwikkelt. Opdat men de gevolgen daarvan niet zou afwentelen op diegenen die leven van het verhuren van hun arbeidskracht (de grote meerderheid van de bevolking) hebben Vlamingen en Walen elkaar nodig. Werkgelegenheid en gezondheidszorg moeten daarom een federale bevoegdheid blijven. Een splitsing betekent een verzwakking en een eerste stap naar de verdere afbraak van de verworven rechten. Samenwerking is des te meer noodzakelijk omdat op Europees gebied sociale maatregelen ontbreken.

Als men geen rekening houdt met de voorgeschiedenis van een situatie, kan men tot zeer verkeerde besluiten komen Het tijdelijk toekennen van faciliteiten in een aantal Vlaamse randgemeenten moest de Franstaligen toelaten om geleidelijk met hun dorpsgenoten te kunnen communiceren. In de praktijk interpreteerden de meeste Franstaligen dit als een recht op ééntaligheid tegenover het gemeentebestuur en gedroegen ze zich als een soort kolonisatoren voor de Frans cultuur.

In de loop van de voorbije tientallen jaren hebben de Franstaligen zich bvb eerder gevestigd in Linkebeek, met taalfaciliteiten dan in de aangrenzende gemeente Alsemberg, zonder. Daardoor steeg de grondprijs in Linkebeek abnormaal in vergelijking met bvb Alsemberg. Uitgespreid in de tijd had dit voor gevolg dat de kinderen van een vriend en collega, eenmaal volwassen, niet in Linkebeek konden blijven wonen. De prijs om er te wonen was te hoog geworden.

Dit concreet voorbeeld (ik heb meer dan 20 jaar in deze streek gewerkt) om de sociale verdringing duidelijk te maken die het gevolg is van de faciliteiten. De oorspronkelijke Vlaamse bevolking wordt aldus door kapitaalkrachtige Franstaligen uit de gemeenten met faciliteiten verdreven. Dit is het mekanisme waardoor er tenslotte een meerderheid van Franstaligen in de gemeenten met faciliteiten wonen. Het was dus geen natuurlijk proces van uitbreiding van de grootstad Brussel, zoals de burgemeesters van Kraainem en Wezembeek-Oppem beweren.

De vrijheid van al deze mensen om te kunnen wonen in de gemeente waar ze thuis zijn, gaat dus ten onder aan financieel geweld. De essentie is de grondprijs en dus de prijs van het wonen.

Een Franstalige is volledig vrij om waar ook in België te gaan wonen. Maar het loopt mis als zij eisen dat het gemeentebestuur van een Vlaamse gemeente in het Frans met hen communiceert. Of wanneer zij, verkozen in de gemeenteraad, daar Frans willen spreken zoals zij dat ook doen in bvb de plaatselijke groentewinkel. Zij eisen dus het recht op om geen rekening te houden met de mensen waartussen zij wonen. Het recht om de Nederlandse taal en de Vlaamse cultuur te minachten.

Het moet duidelijk zijn dat niet alle Franstaligen zich aldus gedragen. Maar het zijn juist de fervente Franstaligen die zich in de gemeenten met taalfaciliteiten zijn gaan vestigen. Deze gemeenten thans bij Brussel voegen zou deze handelwijze legitimeren en de weg openen om de oorspronkelijke inwoners ook uit de volgende randgemeente te verdrijven. Het zou betekenen dat men dit gedrag zou aanmoedigen: de onwil van deze Franstaligen tot samenleven met de Vlamingen.

Hoe kan ik u laten aanvoelen dat het om een sociaal probleem gaat? Als een inwoner van Sint-Genesius-Rode in een bedrijf ter plaatse werkt en daar onder het bevel staat van een persoon die enkel Frans spreekt en geen Nederlands kent of wil leren, dan is dat een sociaal onrecht. Ik spreek over actuele toestanden.

In tegenstelling tot wat de Raad van Europa zegt, is het een Vlaamse minderheid die moet beschermd worden, zeker in de gemeenten met faciliteiten.

Geachte redactie, ik vrees dat ik niet de gepaste argumenten vind. Indien u nochtans de tekst als lezersbrief wil publiceren, zal ik dat erg op prijs stellen. Meerdere linkse socialisten delen immers mijn standpunt.

Jan Vroman, Mortsel