NL Socialisme

Category: Feminisme

  • Schandaal van baby-lijkjes in Ierland. Zowel kerk als staat schuldig

    Standpunt van de Socialist Party (Ierland) gevolgd door een video van een tussenkomst van parlementslid Ruth Coppinger hierover.

    iersekinderenVerschrikkelijk, afschuwelijk, weerzinwekkend. Het is moeilijk om woorden te vinden die aangepast zijn aan de horror die aan de armste en meest kwetsbare delen van de Ierse samenleving, vooral vrouwen en kinderen, is aangedaan door de kerk en de overheid. De 796 kinderen die in Tuam verdwenen toen de kerk en de overheid voor hen moesten zorgen, en de vrouwen en meisjes die in deze instellingen bevallen zijn, verdienen een grondig publiek onderzoek. Alle instellingen van “Mother and Baby Homes” moeten volledig onderzocht worden, een aantal instellingen hadden een hogere sterftegraad dan in Tuam.

    Litanie van misbruik en onderdrukking

    De litanie van misbruik en onderdrukking waar de vrouwonvriendelijke en anti-arme katholieke kerk op toezag, is verschrikkelijk. Er was in 1943 de Cavan Fire, een brand waarbij 35 kinderen en een volwassene omkwamen omdat de nonnen weigerden om de meisjes te laten ontsnappen omdat ze niet wilden dat ze in hun nachtkledij zouden gezien worden. Er was de  gedwongen tewerkstelling van arme vrouwen in de Magdalena-wasserijen (*), de laatste dergelijke wasserij sloot pas in 1996. En er is de systematische doofpotoperatie om gevallen van seksueel misbruik toe te dekken.

    In de afgelopen periode zijn er grote stappen vooruit gezet op sociaal vlak, maar de positieve veranderingen in de houding van mensen rond sociale thema’s werd niet weerspiegeld in de opstelling van de overheid die aan de top weigert om echt in te gaan tegen de katholieke kerk.

    De invloed van de kerk op de overheid gaat door

    Het officiële McAleese-onderzoek naar wat er gebeurde in de Magdalena-wasserijen minimaliseerde de horror van die wasserijen. De overheid heeft geen enkele poging ondernomen om de religieuze groepen en de instanties van de katholieke kerk een schadevergoeding te laten betalen voor misbruik. Overlevenden van de wasserijen moesten het stellen met de gebakken lucht in de vorm van een verontschuldiging door premier Enda Kenny. Een compensatie hebben ze niet gekregen.

    De katholieke kerk domineert nog steeds een meerderheid van de publieke ziekenhuizen en scholen. Anderhalf jaar geleden kwam Savita Halappanavaar om het leven nadat haar een medische ingreep om de zwangerschap te onderbreken werd geweigerd met het argument dat Ierland “een katholiek land” is. De gezondheid van vrouwen is nog steeds geen basis voor een veilige en wettelijke zwangerschapsafbreking. Vrouwen worden het recht ontzegd om zelf te beslissen over hun gezondheid en lichaam met het blijvende verbod op abortus.

    Dat de openbare omroep RTE 85.000 euro heeft gegeven aan het kleine rechtse religieuze Iona Instituut, dat slechts een kleine minderheidsvisie binnen de Ierse samenleving vertegenwoordigt, geeft ook een beeld van de conservatieve aard van het Ierse establishment. Geen enkele van de belangrijke politieke partijen is bereid om tegen de katholieke kerk in te gaan. Een linkse beweging en een links alternateif is nodig om een volledige scheiding van kerk en staat af te dwingen. Het beëindigen van de invloed van de kerk in de scholen, ziekenhuizen en op wetgevend vlak is noodzakelijk in de strijd voor de rechten van vrouwen, kinderen en de LGBTQI-gemeenschap.

    Parlementslid Ruth Coppinger stelde: “Alle documenten moeten onmiddellijk overhandigd worden. De praktijk om gezondheidszorg te privatiseren of uit te besteden aan andere instellingen moet gestopt worden. Religieuze ordes hebben niet het recht om openbare diensten te beheren. We moeten in dit debat ook ingaan op de huidige wrede praktijken, zoals de behandeling van asielzoekers waar we een verderzetting van de asociale behandeling van de meest kwetsbaren in de samenleving zien.”

     

    (*) De Magdalena-wasserijen in Ierland (1922-1996) werden beheerd door religieuze congregaties. Er werden vrouwen opgesloten om dwangarbeid te verrichten. De overheid heeft zelf tienduizend vrouwen in de wasserijen ondergebracht. Het ging onder meer om ongehuwde moeders of dochters van ongehuwde moeders.

    [divider]

    Video van een parlementaire tussenkomst van Ruth Coppinger

  • Opvallende reportage van Koppen over anti-abortusactivisten

    baasineigenbuikDonderdagavond bracht Koppen een reportage over anti-abortusactivisten die voor abortuscentra plaats vatten om er kwetsbare vrouwen aan te spreken en te overspoelen met hun propaganda die zogezegd ‘pro leven’ zou zijn, maar vooral anti-vrouw is. Deze reactionaire anti-abortusactivisten verhogen niet alleen de drempel bij het nemen van bijzonder moeilijke beslissingen, ze bieden vrouwen die abortus willen plegen zelfs geld aan om het niet te doen. Wij nemen actief deel aan het verzet tegen deze anti-abortuslobby. We pleiten daarbij voor een echte keuze: het recht om een kind te hebben zonder in armoede te vervallen of het recht om geen kinderen te hebben. Onze pro-keuze benadering is uitdrukkelijk gekoppeld aan verzet tegen het besparingsbeleid.

  • Geweld binnen het gezin, nog steeds een tragische realiteit

    Het Europees Agentschap voor Fundamentele Rechten publiceerde in maart een studie over geweld tegen vrouwen. De cijfers zijn alarmerend: een derde van de vrouwen in Europa ondergaat ooit een vorm van fysiek of seksueel geweld. In ons land gaat het om 36% van de vrouwen ouder dan 15 jaar. De meeste gevallen van geweld worden gepleegd door mensen uit de omgeving van de slachtoffers, waaronder ook binnen het gezin zelf.

    Volgens een studie van Amnesty International uit januari werden 13% van de Belgische vrouwen ooit het slachtoffer van verkrachting en 25% werden door hun partner tot seksuele daden gedwongen die ze niet wensten. Verschillende studies geven aan dat één op de acht vrouwen het slachtoffer wordt van geweld binnen het gezin. Het is overigens de belangrijkste doodsoorzaak voor vrouwen tussen 16 en 44 jaar in de 35 landen van de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling).

    Er zijn verschillende redenen voor: alcoholisme, precaire levensomstandigheden, de dader die zelf geweld onderging tijdens zijn jeugd, controledrang van de echtgenoot,… Maar het fundamentele punt is de positie van vrouwen in de samenleving en het vernederende vrouwbeeld dat dominant is. Seksisme en het voorstellen van vrouwen als lustobject zijn overal aanwezig in de Westerse kapitalistische samenleving.

    Vaak wordt gezegd dat vrouwen steeds uit een gewelddadige relatie kunnen wegvluchten. Dat is echter niet evident. Vaak zitten opvangcentra voor vrouwen overvol en het is vaak ook vanuit financiële redenen moeilijk om een gewelddadige partner te verlaten. De loonongelijkheid tussen mannen en vrouwen blijft rond de 20% in ons land, vrouwen werken meer deeltijds (met dus ook een deeltijds loon),… Een ander voorbeeld: van de 55.000 mensen die vanaf 1 januari 2015 hun inschakelingsuitkering dreigen te verliezen, zijn volgens cijfers van het ABVV 64% vrouwen. Die gegevens volstaan om te verduidelijken dat sensibiliseringscampagnes niet volstaan om het probleem op te lossen.

    Om een einde te maken aan onderdrukking van vrouwen, moeten we komaf maken aan het huidige systeem dat gebaseerd is op onderdrukking en uitbuiting. Voor een echte emancipatie van vrouwen moeten we opkomen tegen het kapitalisme en omgekeerd kan niet tegen het kapitalisme gestreden worden zonder de vrouwenrechten op te nemen.

    Enkele cijfers uit Europa

    • 33% van de Europese vrouwen wordt het slachtoffer van fysiek en/of seksueel geweld, waarvan 22% door een intieme partner. Het gaat in totaal om 62 miljoen vrouwen!
    • 5% werd verkracht
    • 43% onderging reeds een vorm van psychologisch geweld binnen het gezin
    • 33% werd het slachtoffer van geweld door een volwassene tijdens hun kindertijd
    • 67% heeft het geweld niet aangegeven
    • 55% werd al seksueel lastig gevallen

  • We moeten strijden voor onze rechten!

    Meer dan twintig jaar geleden werd de wet veranderd waardoor abortus niet langer strafbaar was. Voor velen is het ondenkbaar dat recht op abortus in twijfel wordt getrokken. Nochtans wil de Spaanse regering het recht op abortus beperken tot gevallen van bewezen verkrachting en ernstig gevaar voor de gezondheid van de vrouw. Dit voorbeeld toont dat onze rechten enkel behouden worden indien we ons organiseren en strijden om ze te verdedigen.

    Onze rechten verdedigen ten opzichte van reactionaire ideeën!

    De pro-life beweging organiseert zich doorheen heel Europa. Ze lanceerden een Europese campagne ‘One of us’, die meer dan 1.700.000 handtekeningen ophaalde in 19 Europese landen. Ze eisen op Europees niveau een financieringsverbod voor alle handelingen die menselijke embryo’s vernietigen. Ze richten zich in het bijzonder op wetenschappelijk onderzoek, ontwikkelingshulp en de gezondheidszorg. Ook in België groeit de pro-life beweging. Ze organiseren acties voor verschillende abortuscentra en een jaarlijkse ‘mars voor het leven’.

    Ze baseren zich op de economische crisis en de gevolgen ervan om hun reactionaire ideeën te propageren. Ze klagen reële problemen aan zoals het gebrek aan opvangstructuren voor gezinnen met kinderen met een beperking. Maar ze gebruiken deze situatie om fundamentele rechten van de vrouw te beperken, zoals het recht om te beslissen over haar eigen lichaam. Hun ‘antwoorden’ zijn vals en gevaarlijk want het verbod op het recht op abortus zorgt er niet voor dat abortus verdwijnt, wel dat abortus gevaarlijker of zelfs dodelijk wordt.

    De strijd voor het recht op vrije keuze is niet voorbij. Vandaag bestaat er nog geen materiële basis om een echte vrije keuze te garanderen. Het gebrek aan kinderopvang en scholen, aan publieke diensten en sociale huisvesting, aan degelijke jobs en toegankelijke kwaliteitsvolle diensten… duwt heel wat ouders in de armoede.

    Om een echte keuze te garanderen, hebben we nood aan een samenleving waarin kinderen hebben niet gelijk staat aan verarmen. Dit zal ervoor zorgen dat vrouwen niet meer gedwongen worden om een abortus te ondergaan enkel vanuit financiële redenen.

    De verdediging van het recht op vrije keuze is dus verbonden met de verdediging van sociale verworvenheden en publieke diensten, met de strijd tegen besparingen en eisen voor nieuwe verworvenheden zoals :
    – een investeringsplan voor kinderopvang en publieke scholen
    – een investeringsplan voor de bouw van sociale woningen
    – algemene arbeidsduurvermindering: voor een 32uren-week zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen
    – het verhogen van de uitkeringen
    – gratis anticonceptie op alle leeftijden

    Pro-life-militanten zullen nooit strijden voor dergelijke eisen. Ze staan voor de abortuscentra om de vrouwen die er binnengaan een schuldgevoel aan te praten. We kunnen niet toestaan dat ze hun ideeën verspreiden zonder dat er een antwoord op komt. We moeten ons organiseren om hun intimidatiemethodes ten opzichte van vrouwen te stoppen.

    Voor het verbod van pro-life-acties aan abortuscentra !

    Nood aan een actieplan tegen besparingen

    Een dergelijk programma lijkt onhaalbaar in een periode van economische crisis. De traditionele partijen, die de belangen van het patronaat verdedigen, willen ons doen geloven dat er geen geld is en dat iedereen een bijdrage moet doen. Maar er is geld! Daar waar de meerderheid van de bevolking verarmt, is er een kleine minderheid die rijker wordt.

    De regering Di Rupo lanceerde een besparingsplan voor 22 miljard euro. Centraal daarbij staan de afbouw van publieke diensten en een massale uitsluitingsgolf voor werklozen.

    Maar de regering is terzelfdertijd in staat om 6 miljard uit te geven voor de aankoop van militaire vliegtuigen, om Belfius te herfinancieren voor 12,5 miljard maar ook om blijvende fiscale cadeaus uit te delen aan grote bedrijven. Het is nochtans aan de rijken, de echte verantwoordelijken, om de crisis te betalen! De nationalisatie van de banken en het creëren van een publieke, democratisch bestuurde financiële sector kunnen dit mogelijk maken. Het is mogelijk
    door de sleutelsectoren van de economie in eigen handen te nemen, onder publiek, democratisch beheer.

    Maar noch het patronaat, noch de politici zullen ons deze middelen geven. We hebben nood aan een sterk, opbouwend actieplan om onze sociale verworvenheden te verdedigen en nieuwe verworvenheden binnen te halen.

    Het kapitalisme biedt geen enkele reële keuze

    Om een echte vrije keuze te kunnen maken en om volledig over ons eigen lichaam te kunnen beslissen, hebben we nood aan een samenleving die gebaseerd is op de noden en capaciteiten van de de meerderheid van de bevolking en niet op winstbejag. Vaak zijn vrouwen, naast hun werk, verantwoordelijk voor de meerderheid van de huishoudelijke taken en de zorg voor kinderen, zieken, ouderen… De slogan ‘mijn lichaam, mijn keuze, mijn vrijheid’ concretiseren, zal enkel mogelijk zijn in een samenleving waar deze verschillende taken collectief worden gedragen. We hebben nood aan een socialistische samenleving waar de economie in dienst staat van de werkenden en hun gezinnen en niet omgekeerd.

    [divider]

    Socialisme 2014

    Werkgroep : Recht op abortus, Besparingsbeleid en Vrouwenrechten : Hoe vechten ?

    Zaterdag 3 mei 10u-22u30 De Pianofabriek (Fortstraat 35 St-Gillis Brussel)

    Met Paulis Aïsha (België) en Cabal Marisa (Spanje)

    s2014d

  • Mijn lichaam, mijn keuze!

    Neen aan het besparingsbeleid. Ja aan het recht op veilige abortus

    door Emily (Namen)

    De afgelopen jaren zagen we in Europa en ook bij ons meer acties van de reactionaire beweging die zichzelf ten onrechte ‘pro life’ noemt. Het gaat om een beweging die niet wil dat vrouwen vrij beschikken over hun lichaam en zich meer bepaald verzetten tegen het recht op abortus. Deze beweging gaat over tot offensievere acties op een moment dat overal wordt bespaard op de openbare diensten. Dat leidt sowieso tot een beperking van onze keuzes. De besparingen zorgen ervoor dat mensen die al in een economisch kwetsbare positie zitten, waaronder veel vrouwen, het nog moeilijker hebben.

    Abortus is sowieso een bestaand fenomeen, of het nu legaal is of niet. Maar als het niet op een veilige manier gebeurt, vallen er veel doden. Zonder veilige procedure sterft één op de acht vrouwen. Het recht op abortus verdedigen, betekent opkomen voor het recht van vrouwen om niet te sterven als gevolg van een risicovolle abortus. Het recht op abortus ontzeggen kan eveneens tot doden leiden. Zo kwam Savita, een jonge vrouw in Ierland, eind 2012 om het leven omdat het ziekenhuis weigerde om een abortus uit te voeren.

    In landen waar abortus wel legaal is, of toch minstens uit het strafrecht is gehaald zoals in België, moet ook nog gestreden worden. De algemene aanvallen op de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking als gevolg van het besparingsbeleid raken vrouwen bijzonder hard. Bovendien wordt het gebruikt als context om een aanval op onze verworvenheden in te zetten. Terwijl de linkerzijde dat grotendeels vergeten lijkt te zijn, begrijpt een deel van de rechterzijde wel dat het mogelijk is om een beweging te organiseren en te ontwikkelen doorheen mobilisaties. Er waren bewegingen in Spanje en Frankrijk met enig effect. Zo ging de Spaanse regering over tot een bijzonder reactionair voorstel waardoor meer dan 90% van de huidige gevallen van abortus illegaal zou worden. De klok wordt met meer dan 30 jaar teruggedraaid. We moeten daar lessen uit te trekken en de rechterzijde geen vrijspel geven.

    Als wij opkomen voor het recht op abortus koppelen we dat meteen aan de noodzaak van een massale herfinanciering van openbare diensten. In Zwitserland wordt de terugbetaling van zwangerschapsonderbrekingen in vraag gesteld in het kader van besparingsmaatregelen. Ook in ons land ligt de gezondheidszorg onder vuur. De terugbetaling van bepaalde onderzoeken door gyneacologen is nu al gestopt. Ook de middelen voor het onderzoek naar wiegendood zijn bedreigd. Dat de komende 10 tot 15 jaar een meerderheid van de artsen die zwangerschapsonderbrekingen uitvoeren op pensioen gaat, zal het er ook niet gemakkelijker op maken.

    We eisen een beleid dat ongewenste zwangerschappen zoveel mogelijk kan vermijden. We mogen seksuele opvoeding niet aan het internet overlaten. Er zijn meer middelen voor onderwijs en voor meer personeel nodig. Daarnaast is er nood aan gratis voorbehoedsmiddelen die voor iedereen toegankelijk zijn. Vandaag zijn voorbehoedsmiddelen soms duurder dan een abortus en bovendien is er slechts een gedeeltelijke terugbetaling tot 21 jaar.

    Voor een echte keuze

    Het is onaanvaardbaar dat een kwart van de vrouwen die in ons land abortus pleegt, aangeeft dat ze dit om financiële redenen doet. Het is onaanvaardbaar dat 80% van de alleenstaande moeders onder de armoedegrens terechtkomt. Dat zal er met het huidige beleid enkel nog erger op worden. Wij komen op voor een echte keuze, dus ook voor de mogelijkheid om kinderen te krijgen zonder in armoede terecht te komen. Daartoe moet de kinderbijslag de reële kosten van een kind dekken. Er zijn degelijke jobs met goede lonen nodig. Waarom wordt steeds meer flexibiliteit geëist en kloppen we zoveel overuren terwijl er zoveel werklozen zijn? Laat ons het beschikbare werk verdelen. Het opdrijven van de capaciteit in de kinderopvang is eveneens dringend. Ten slotte is er nood aan betaalbare huisvesting die geschikt is voor gezinnen. De lange wachtlijsten voor sociale huisvesting dwingen nu nog al te vaak mensen in ongezonde huisvesting.

    We verbinden het recht op abortus aan sociale eisen. De emancipatie van vrouwen gebeurt doorheen de emancipatie van de volledige werkende bevolking, de jongeren en de sociale uitkeringstrekkers. We moeten de reactionaire bewegingen van antwoord dienen. Dat kunnen we door een strijdbare positie in te nemen en door te bouwen aan solidariteit om samen op te komen voor een samenleving die een einde maakt aan seksisme en andere vormen van verdeeldheid die ons verzwakken.

    Op 30 maart wil de reactionaire rechterzijde ook in ons land actie voeren. Er is een ‘pro-keuze’ platform dat oproept tot een tegenactie om op te komen voor een echte keuze. Wij nemen daaraan deel en verdedigen het recht op abortus. We koppelen dat aan de eis van meer middelen voor openbare diensten en een strijd voor een andere samenleving. Doe mee met de mobilisatie eind maart zodat de zogenaamde ‘pro-life-betogers’ gepast van antwoord worden gediend!

     

    Meer info over de actie van 30 maart vind je op Facebook: https://www.facebook.com/groups/prochoice.belgium

     

  • 30 maart. Stop anti-abortusprotest, laat vrouwen keuze!

    Oproep van het Pro-keuze platform

    OPROEP VOOR EEN ACTIE TEGEN DE MARS VOOR HET LEVEN
    30 MAART 2014 – 14u Poelaertplein

    Laat de aanval op vrouwenrechten niet onbeantwoord!

    Wij zijn bezorgd. Sinds enkele jaren organiseert de zogenaamde prolife-beweging een Mars voor het Leven met als centrale eis de afschaffing van het recht op abortus. Bovenop deze jaarlijkse betoging organiseren ze in naam van de “Sinterklaasgroep” acties aan de centra die abortus toepassen. Ze zijn er aanwezig aan de ingang van de centra met foto’s van foetussen om de vrouwen die er komen te intimideren en een schuldgevoel aan te praten. Toen het hen nog niet expliciet verboden werd, gooiden ze zelfs gewijd water op de patiënten. Het is onaanvaardbaar dat vrouwen op die manier aangevallen worden op zo’n kwetsbaar moment. We kunnen dit niet toelaten.

    In Ierland heeft de dood van Savita Halappanavar er ons aan herinnerd dat het verbod op abortus levens kost. Deze jonge vrouw overleed in oktober 2012 aan complicaties tijdens haar zwangerschap. Haar leven had gered kunnen worden door een abortus toe te passen. Protestacties vonden plaats in Ierland en in andere landen, o.a. in België, om de politiek van de Ierse regering aan te klagen. Als gevolg van de protesten heeft Ierland in 2013 abortus gelegaliseerd, maar enkel indien de zwangerschap een « reëel en substantieel risico ” inhoudt voor het leven van de moeder. Dit is een halve overwinning, die echter aantoont dat het nodig is om te mobiliseren, zodat de wetgeving in de goede richting evolueert (1).

    Bovendien wordt het recht op abortus in verschillende andere landen ook sterk onder druk gezet, o.a. in Spanje. De Spaanse regering wil het recht op abortus beperken door vrouwen te verplichten hun keuze te rechtvaardigen. De opeenvolgende besparingsplannen hebben druk gezet op de voorziene financiering. De ontwikkeling van de crisis en de sociale problemen die eruit voortvloeien, zullen een ruimte laten aan reactionaire krachten. Wij kunnen dit niet aanvaarden.

    Wij zijn bezorgd omdat de crisis de armste lagen hard raakt, lagen waarin vrouwen oververtegenwoordigd zijn. Deze slechte financiële situatie zet vele vrouwen ertoe aan een abortus te plegen, daar waar ze dit niet zouden doen indien die financiële problemen er niet zouden zijn. De “prolife”-beweging speelt hypocriet in op deze sociale malaise om hun reactionaire ideeën ingang te doen vinden.

    De laatste jaren werd steeds een reactie tegen de Mars voor het Leven georganiseerd. In maart 2012 bracht een oproep van het platform Abortus Right meer dan 2000 mensen samen om het recht op abortus te verdedigen. In 2013 organiseerde dit platform geen actie om de Mars aan te klagen, reden waarom ons pro-keuze-platform werd opgezet om die reactionaire ideeën geen vrij veld te bieden. We hebben op de dag van de “Mars voor het Leven” een actie georganiseerd. We moeten deze campagne verder zetten om de ideologie van de “pro-life” beweging van antwoord te dienen, maar ook om een krachtsverhouding op te bouwen die de impact van een dergelijke beweging kan beperken.

    Wij eisen een echte keuze voor vrouwen :

    en dus het behoud van het recht op abortus. Het best zou de periode waarin men legaal een abortus kan doen nog uitgebreid worden. We denken echter dat het belangrijk is de verdediging van het recht op abortus te verbinden met sociale eisen : het recht op een stabiel inkomen waarvan met comfortabel kan leven, kinderbijslag die reëel de kosten van een kind dekt, openbare diensten die vrouwen toelaten werk en kinderen te combineren… Zo’n programma garandeert dat geen enkele vrouw een abortus moet ondergaan omwille van voornamelijk financiële redenen.

    (1) In Europa wordt abortus in veel landen toegestaan, behalve in :
    -Ierland, Polen, Luxemburg et Spanje: abortus wordt er toegestaan ingeval verkrachting, incest, gevaar voor het leven van de vrouw of misvorming van de foetus.
    -Cyprus: abortus is illegaal maar toegelaten ingeval verkrachting.
    -Malta: abortus is totaal verboden.

     

  • Equal Pay Day. Verslag van Gents debat over loonkloof

    Verslag door Thomas K

    Meer foto's van het debat
    Meer foto’s van het debat

    De organisatie van Equal Pay Day op 18 maart 2014, was voor LSP Gent vorige week vrijdag een aanleiding tot debat met syndicale inslag over de loonkloof tussen mannen en vrouwen. Er waren bijna dertig aanwezigen onder wie een aantal delegees en militanten van de vakbonden.

    De leden van het paneldebat waren Bart Leybaert, gewestelijk secretaris van de socialistische bediendenvakbond BBTK Waasland, Sofie De Graeve, coördinatrice bij het Vrouwenoverlegcomité (VOK), en Anja Deschoemacker, die kwam spreken als lid van de vrouwencommissie van LSP. Ilke Jaspers van het ACV kon niet aanwezig zijn op het paneldebat.
    Volgens het Instituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen, dat zijn resultaten baseert op cijfers van onder meer het Federaal Planbureau en andere overheidsinstellingen, bedraagt de totale loonkloof tussen mannen en vrouwen 23%. Equal Payday, een organisatie van Zijkant en het ABVV, is symbolisch op die dag in 2014 gesitueerd waarop vrouwen evenveel hebben verdiend als hun mannelijke collega’s in heel 2013.

    Op de vraag hoe vooruitgang kan worden geboekt in de gelijke behandeling van vrouwen en mannen op de arbeidsmarkt, antwoordde Bart Leybaert dat veel afhankelijk is van de houding en inzet van de vakbonden. Uit studie over de recente economische ontwikkelingen komt naar voren dat de verschillen tussen arm en rijk enkel maar toenemen en dat na de mannen uit de klassieke industrie nu ook veel vrouwen het slachtoffer worden van de crisismaatregelen.

    Sofie De Graeve had het onder meer over een noodzakelijke mentaliteitswijziging op alle niveaus van de maatschappij – zowel politiek, economisch als sociaal. Vrouwen verdienen niet enkel minder dan mannen, ze zien sneller hun carrière gefnuikt en lijden in veel gevallen onder een hoge werkdruk die het moeilijk maakt om persoonlijke keuzes te maken. In die zin is de loonkloof niet enkel een syndicaal probleem maar een bredere, maatschappelijke kwestie.

    Anja Deschoemacker koppelde de campagne voor een gelijk loon aan de een oproep voor een breder programma van sociale hervormingen. Vrouwen maken in meer dan de helft van de gevallen geen “vrije” keuze als ze een deeltijds betrekking aannemen of hun baan opgeven om het huishouden te kunnen doen. De onderwaardering van vrouwen en zogenaamde “vrouwenjobs” of –sectoren (waar de mannen die er tewerkgesteld zijn vaak ook minder verdienen dan hun collega’s in “mannensectoren”) is systematisch en roept om systeemverandering.

    De themadag Equal Payday komt ook geregeld in de pers aan bod. Redacties publiceren soms spectaculaire cijfers over de dichting van de loonkloof. Is er vooruitgang geboekt? Volgens Bart Leybaert kan wie dat wil met het begrip “vooruitgang” goochelen. Het verschil op de uurlonen is bijvoorbeeld gedaald, maar uit studies komt naar voren dat de lonen van veel mannen gedaald zijn door besparingen. Vooruitgang is er maar heel beperkt, vond ook Sofie De Graeve.

    Het blijft volgens haar een gevecht om het thema op de agenda te zetten. Door hun relatie met neoliberale partijen die niet de gelijkheid en solidariteit maar de vrije markt vooropstellen, hebben ook bepaalde vrouwenorganisaties een dubieuze houding. Anja Deschoemacker vond het de taak van de vakbonden om socialistische keuzes te maken. Solidariteit met de arbeidsklasse, niet opdat de kloof zou dichten door mannen die op hun loon inleveren, maar door alle inkomens op te trekken en iedereen van een degelijke job te voorzien.

    Verscheiden opvattingen waren uit de zaal te horen over de rol van de vakbonden in dit debat. Hoewel binnen de vakbonden het potentieel duidelijk aanwezig is om het thema van gelijk loon voor gelijk werk op de agenda te zetten, zijn er ook tegengestelde tendensen aanwezig die eenduidige actie bemoeilijken. Zo heeft de sp.a bijvoorbeeld nog altijd veel invloed over het ABVV, maar levert zij wel de minister van werk in de federale regering die geregeld met de eisen van de vakbond botst.

    Ook is er nog steeds nood aan de opleiding en ondersteuning van vrouwelijke militanten en delegees, vooral in de kleine bedrijven waar veel vrouwen werken maar waar vakbonden minder sterk staan. Bart Leybaert verdedigde het werk van de vakbonden, ook al vond hij ook dat zij nog heel wat werk aan de winkel hadden.

    Sofie De Graeve zei dat het debat in de media te eenzijdig op de kloof gericht is en de bredere problematiek wat vergeet, maar was blij dat de campagne er is. Zonder Equal Payday zou de publieke opinie nog minder over discriminatie tegen vrouwen debatteren. Tot slot toont de loonkloof volgens Anja Deschoemacker een afhankelijkheidsrelatie van vrouwen aan, zij het aan mannen, hun familie of kapitalisten. Socialisme kan de loonkloof beëindigen door mensen in hun behoeften niet langer te laten afhangen van de beperkingen van een loon.

  • Equal Pay Day. Vrouwen verdienen gemiddeld 23% minder dan mannen

    door een militante van BBTK BHV

    Facebook evenement

    Ieder jaar vestigt het platform Equal Pay Day, samengesteld uit Zij-kant (vrouwenorganisatie verbonden aan de sp.a) en het ABVV, in de loop van de maand maart de aandacht op de loonkloof tussen mannen en vrouwen. Het is immers pas in de maand maart dat vrouwen het bruto jaarloonniveau bereiken dat mannen eind december het jaar voordien hebben verdiend. Deze campagne herinnert eraan dat de loondiscriminatie nog lang niet verdwenen is. In 2013 verdienden vrouwen gemiddeld 23% minder dan mannen!

    Van waar komt de kloof?

    Verschillende elementen verklaren deze situatie. Vrouwen hebben kortere beroepsloopbanen dan mannen: ze beginnen later te werken en onderbreken hun carrière vaker door de sociale rol die hen nog steeds quasi exclusief wordt toegeschreven, zijnde de zorg voor de kinderen, voor zorgbehoevende ouders,…

    Ze zijn ook slachtoffer van een dubbele segregatie. Ze zijn algemeen te vinden in die sectoren die verbonden zijn aan welzijn, detailhandel en horeca. Dat zijn sectoren met de laagste lonen waar deeltijds werk de norm is. Maar liefst 44% van de vrouwen werkt deeltijds, waarvan 89% onvrijwillig. Ze worden ook door het ‘glazen plafond’ geblokkeerd in de vooruitgang van hun loopbaan. In leidinggevende jobs en kaderfuncties vinden we slechts 23% vrouwen.

    Het loon van een vrouw wordt nog steeds vaak eerder gezien als een bijverdienste voor het gezin dan als een echt loon. Dit maakt vrouwen financieel afhankelijk van hun partner en verhoogt het hun risico om onder de armoedegrens te zakken (in het geval van een echtscheiding, bijvoorbeeld).

    Vrouwen én mannen samen tegen ongelijkheid!

    De campagne Equal Pay Day legt de discriminaties uit, maar de conclusies houden het risico in verdeeldheid te zaaien tussen de werkenden. De campagneaffiches zijn misschien ludiek bedoeld, maar riskeren de stereotypes waar vrouwen het slachtoffer van zijn te versterken.

    In plaats van een actieplan naar voor te schuiven, wordt gezocht naar een schuldige. In sommige gevallen zijn het de vrouwen zelf die geviseerd worden omdat ze foute ‘keuzes’ maakten wat loopbaan of studies betreft, in andere gevallen zijn het de mannen omdat ze niet genoeg betrokken zijn bij het huishoudelijk werk. Nochtans zijn niet de vrouwen noch hun partners verantwoordelijk voor de lagere lonen van vrouwen.

    Waar de campagne al te vaak naar individuele oplossingen zoekt, benadrukken wij de noodzaak van collectief verzet en strijd.

    Geen individuele strijd

    De campagne stelt in het receptenboek ‘SOS Griet’ een aantal oplossingen voor, zoals de aanbeveling om individuele loononderhandelingen te voeren. Dat recept lijkt ons schadelijk voor de solidariteit en contraproductief. Alle verworvenheden van de werkende bevolking werden bekomen door solidaire strijd. De loonkloof is het laagste in sectoren met een collectieve loonvorming, onder statutairen in de openbare sector bedraagt de kloof 10% tegenover 35% in de privésector.

    Het doel van een campagne tegen ongelijkheid moet zijn om de rollen om te keren en de mannen ertoe aan te zetten om de sociale rol die nu vaak door vrouwen wordt gespeeld op te nemen. Het doel is niet om te nemen bij de ene om te geven aan de andere, zoals dat het geval was bij het eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden. Dat uitgangspunt leidt tot een nivellering naar beneden. We moeten integendeel opkomen voor de verbetering van het comfort van het hele gezin door vrouwen een degelijk loon aan te bieden en de gezinnen toegang te geven tot gratis en kwaliteitsvolle diensten.

    Wie heeft voordeel bij ongelijkheid?

    Voor de werkgevers is de loonkloof interessant omdat het een neerwaartse druk op alle lonen zet. De opeenvolgende regeringen hebben een lageloonsector gecreëerd via stelsels als PWA, artikel 60, dienstencheques, deeltijds werk,… Dat zijn stelsels waar vrouwen de meerderheid van de werknemers vormen.

    In tijden van crisis worden vrouwen hard geraakt door de verschillende besparingsmaatregelen. Het armoederisico onder vrouwen neemt toe. Dat is ook in ons land het geval. De versnelde daling van de werkloosheidsuitkeringen zullen 8.743 deeltijdse werkenden van hun aanvullende uitkering beroven. In maar liefst 88,4% van de gevallen gaat het om vrouwen. Van de tienduizenden jonge werklozen die hun uitkering vanaf 1 januari 2015 verliezen, zijn ongeveer twee derden vrouwen.

    We moeten erkennen dat de Equal Pay Day-campagne de noodzaak van betere onthaalstructuren en een betere verzoening tussen werk en privéleven naar voor brengt. En het is waar dat de campagne geleid heeft tot een nieuwe wet die mikt op het uitwerken van genderneutrale functieclassificatie. Op basis van deze wet zal ook meer informatie aan de ondernemingsraad moeten bezorgd worden inzake de loonkloof tussen mannen en vrouwen. Eens deze wet voorzien wordt van uitvoeringsbesluiten, kan de loonkloof in die bedrijven waar een goede krachtsverhouding bestaat sneller worden bestreden.

    Maar daarmee is de kous niet af. In veel sectoren waar veel vrouwen werken, zijn de vakbonden niet sterk aanwezig. Het zal er ook op aankomen om die sectoren te organiseren. Dat is mogelijk. De actie van de onthaalmoeders in mei 2008 maakte dat duidelijk. Hun onzeker statuut verergert het tekort aan opvangplaatsen in de grote steden.

    Offensieve strijd

    Wij komen op voor opvangstructuren voor kinderen aangepast aan de behoeften. We eisen ook betaalbare zorg en opvang voor bejaarden, publieke herfinanciering van het onderwijs en een halt aan de flexibilisering van het werk. We moeten weg uit de vicieuze cirkel waarin de flexibilisering van het werk van de ene de flexibilisering van de andere versterkt. Een drastische arbeidsduurvermindering tot 32 uur per week en dit zonder loonverlies en met de verdeling van het beschikbare werk zou de werkdruk drastisch beperken.

    Opdat de rijkdom die grotendeels door de werkenden wordt geproduceerd ook gebruikt kan worden voor het welzijn van de meerderheid van de bevolking, moeten we een einde maken aan het feit dat een steeds groter deel van die rijkdom verdwijnt in de zakken van de grote aandeelhouders. Enkel de nationalisering van de sleutelsectoren van de economie onder arbeiderscontrole staat een massaal investeringsplan toe voor de creatie van kinderopvang en scholen en kwaliteitsvolle jobs voor iedereen.

    Deze eisen kunnen enkel worden behaald door de eengemaakte strijd van de arbeidersklasse, waaronder ook haar geprecariseerde lagen.

  • Internationale vrouwendag in Pakistan

    Hieronder een aantal foto’s van een optocht van vrouwen in Mirpur Khas in de provincie Sindh in Pakistan. Het ging om een protestactie georganiseerd door de Socialist Movement Pakistan en de Progressive Workers Federation. De betoging was gericht tegen religieus fundamentalisme. De betoging trok van het station van Mirpur Khas langs het stadscentrum. De betogers riepen slogans tegen de Taliban en tegen de sharia. Het religieus extremisme bedreigt de positie van Pakistaanse vrouwen.

    Klik op de foto voor een grotere versie (verwijst door naar onze account op Flickr).

    pak12pak11pak10pak8pak7
    pak6pak5pak4pak3pak2pak1

  • Straatactie van comité 8 maart

    Tegen kapitalisme, imperialisme en religieus fundamentalisme: uitingen van een aftands patriarchaal model!

    Verslag en foto’s door Eric

    Onder deze titel kwamen een kleine honderd hoofdzakelijk Koerdische en Iraanse vrouwenrechtenactivisten samen op de Gulden Vlieslaan te Brussel. Ze ontrolden een indrukwekkende fotocollage van wereldwijde voorbeelden van onderdrukking van vrouwen. Schokkende beelden van dichtgenaaide geslachtsdelen, besnijdenis en steniging, werden afgewisseld met beelden van prostitutie, huishoudelijk geweld, seksuele intimidatie, maar ook van armoede en gebrek aan voorzieningen als crèches etc. Foto’s uit landen waar vrouwen verplicht gesluierd zijn prijkten naast foto’s uit het Westen waar modellen zich uithongeren om te voldoen aan schoonheidsidealen. Daarmee werd grafisch geïllustreerd dat de rechten van vrouwen wereldwijd op allerlei mogelijke manieren onderdrukt worden. Wat al die vormen van onderdrukking met elkaar gemeenschappelijk hebben, is dat ze gebeuren binnen het kader van maatschappijen gebaseerd op uitbuiting en onderdrukking, maatschappijen die deel uitmaken van het wereldwijde kapitalisme waar geproduceerd wordt voor de winsten van een kleine elite ten koste van de behoeften van hele gemeenschappen.

    In haar pamflet legt het organisatiecomité uit dat vrouwen twee derde van al het werk in de wereld verrichten, maar dat zij slechts 10% van de inkomsten krijgen en slechts 1% van al de goederen in handen hebben. 70% van de armen zijn vrouwen. Wereldwijd is een derde van de vrouwen slachtoffer van sociaal of huiselijk geweld. Verkrachting, moord, eergerelateerd geweld, gedwongen prostitutie, vernederingen, beledigingen en bedreigingen nemen sinds het begin van de crisis slechts toe. De seksindustrie en seksistische publicaties maken van het vrouwenlichaam een consumptiegoed. Elders worden vrouwen geconfronteerd met de Shariawet, legitimering van polygamie, genitale verminking, het herinstellen van publieke terechtstelling van vrouwen en uiteraard de alomtegenwoordige gedwongen hijab. Vrouwen gaan door regelrechte tragedies. Maar binnen deze twee reactionaire modellen, vormen de vrouwen een leger van arbeidsters dat onmisbaar is voor de werking van dit systeem van onderdrukking en uitbuiting. Samen met hun mannelijke collega’s vormen ze een kracht die de kapitalistische patriarchale belemmering van een vrij leven uit de weg kan ruimen en de opbouw van een democratisch socialistische maatschappij kan aanvatten.

    Onder meer door de interessante fotocollage, maar ook omdat heel wat omstaanders, vooral vrouwen, zich bewust zijn van de situatie en enkele zelfs spontaan hun eigen ervaringen aan de actievoerders kwamen vertellen, werd de actie op sympathie en betrokkenheid onthaald. De verwijzing naar kapitalisme, imperialisme en fundamentalisme was daarbij helemaal geen belemmering. Verschillende Koerdische en Iraanse vrouwen namen het woord net als Anja Deschoemacker namens LSP.

    013014016021022024
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping