NL Socialisme

Category: Feminisme

  • Seksisme en festivals. Niet altijd een feest!

    South Africa SlutWalkIn de zomer staan tal van festivals op de agenda. Het ontbreekt niet aan feestjes en sociale activiteiten. Dat is natuurlijk heel plezant, maar we moeten opmerken dat er maar al te vaak sprake is van een weinig bedekt seksisme.

    Artikel door Emily (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Op sociale media of op straat is het niet uitzonderlijk om op openlijk seksistische affiches voor feestjes te botsen. Een vraag die daarbij opduikt: wat is het verband tussen het evenement en de affiche? Vaak is er geen. Blote vrouwen op een affiche dienen enkel om de aandacht te vestigen en inkomsten te realiseren. Er duiken ook feestjes op met bedenkelijke namen, denk maar aan een studentenfeest eind juni onder de noemer ‘F*** me, I’m student” (1). Iedereen moet de kledij kunnen dragen die hij of zij wenst en naargelang de eigen wensen seksueel actief zijn met respect voor zijn of haar partner(s), maar de seksuele toespelingen dreigen al te vaak het gevoel van verplichting of zelfs fysieke dwang op te wekken.

    Gelukkig is niet alle promotie voor evenementen gebaseerd op seksisme in de vorm van een hyperseksualisering. Maar er is wel vaak seksisme aanwezig. Op de festivals maken zowel groepen als sponsers er vaak gebruik van. Voor artiesten is de vervreemding soms zo sterk dat seksisme als de enige manier wordt gezien om erkend te worden of wordt het voorgesteld als een vrije keuze. Dat doet niets af van het belang van een klassensamenleving die het lichaam van vrouwen tot koopwaar maakt waarbij vrouwen ondergeschikt zijn. Sponsers aarzelen niet om seksisme te gebruiken om meer te verkopen. Jonge meisjes die er goed uitzien, liefst van het type Barbie-pop, worden ingezet om verfrissing aan te bieden als het te warm is of voor een massage tussen twee optredens. Het lichaam van deze vrouwen wordt gebruikt als marketinginstrument om ook het aangeboden product als sexy in de markt te zetten en bijhorende omzet te realiseren. Niet toevallig proberen ook pornosites hun intrede te doen als sponsers van festivals of voetbalclubs. Dit alles versterkt de stereotypen en het beeld van vrouwen als objecten of zelfs als seksuele speeltjes.

    Samen ingaan tegen de verkrachtingscultuur

    Seksisme en hyperseksualisering hebben gevolgen. Met feestjes onder de noemer “F** me, I’m student” is het niet verwonderlijk dat er soms onduidelijkheid is over wanneer er ingestemd wordt met seksuele betrekkingen. Er is een toenemende onduidelijkheid, zowel bij mannen als vrouwen. Vervreemd door een samenleving waar alles en iedereen tot koopwaar wordt omgevormd, denken sommigen dat een minirok bijvoorbeeld betekent “ik ben beschikbaar”, zelfs indien de persoon in kwestie een tegenovergesteld signaal geeft (of niet de tijd had om iets te zeggen).

    Als een meisje danst en alcohol drinkt, wordt ze vaak seksueel lastig gevallen. Er wordt dan al gauw gezegd dat dit uitgelokt werd of dat het gewenst was. We mogen niet aanvaarden dat de slachtoffers verantwoordelijk gesteld worden voor onaanvaardbare agressie! We mogen niet aanvaarden dat agressie gebanaliseerd wordt! Het is niet omdat seksueel geweld (lastig gevallen worden, losse handjes, verkrachtingen, …) vaak voorkomt – 46% van alle Belgen (mannen en vrouwen) is naar schatting ooit het slachtoffer van seksueel geweld – dat het minder erg is. Toch minimaliseren 24,4% van de vrouwen die slachtoffer van ernstig seksueel geweld werden uiteindelijk wat er gebeurde (2). Dat is niet verrassend in een context waar geweld binnen het gezin niet langer als een prioriteit van de politie wordt gezien (3) omwille van een tekort aan middelen.

    De kwestie van wederzijdse instemming moet sereen besproken worden, bijvoorbeeld in lessen over seksuele voorlichting. Als iemand neen zegt, is dat neen zelfs indien eerder iets anders werd gezegd of als dit frustrerend overkomt, bijvoorbeeld in een relatie binnen een koppel. Als alcohol of drugs iemand verhinderen om duidelijk te zeggen wat hij of zij wil, moet dit sowieso als een neen beschouwd worden.

    Kapitalisme versterkt seksisme

    De entertainmentindustrie en ook de sponsers hebben als doel om zoveel mogelijk geld binnen te halen voor de grote aandeelhouders. Voor hen stelt het gebruik van het lichaam van vrouwen als seksobject of als marketinginstrument geen enkel probleem. Om seksisme te stoppen, moeten we een einde maken aan de winsthonger die aan de basis van het kapitalisme ligt.

    We moeten de controle op de entertainmentindustrie en de sleutelsectoren van de economie met de gemeenschap in handen nemen, zodat het personeel en de gebruikers ze democratisch kunnen beheren. Door ons van het kapitalisme te ontdoen, kunnen we de materiële basis leggen om een einde te maken aan het seksisme. Dat is een strijd van lange adem die we onder meer voeren tijdens campagnes op de festivals deze zomer.

     

    1. Een feest op 21 juni in Braine-l-Alleud met 24.000 genodigden en 5.000 aanwezigen volgens Facebook : https://www.facebook.com/events/882311141791458/
    2. Amnesty International: http://www.amnesty.be/doc/agir-2099/nos-campagnes/le-viol-en-belgique/article/belgique-1-femme-sur-4-violee-par
    3. http://www.lalibre.be/actu/belgique/la-violence-conjugale-fait-debat-5543ba5235704bb01c115073

  • ABVV-betoging: “Vrouwen in de vuurlijn”

    18292847640_73b75f5804_zGisteren werd in Brussel betoogd tegen de gevolgen van het besparingsbeleid voor vrouwen. Terwijl de loonkloof nog steeds bestaat, treffen maatregelen zoals de beperking van de inschakelingsuitkering in de tijd, de verdere versterking van de flexibiliteit of nog de strengere pensioenregels vrouwen extra hard. De afbouw van de openbare dienstverlening vergroot de werklast binnen het gezin, wat eveneens vooral bij vrouwen terecht komt. De mantelzorg in ons land stemt overeen met 150.000 voltijdse jobs, werd recent nog berekend. Het gebrek aan middelen voor degelijke publieke gezondheidszorg verschuift een deel van de zorg dus naar het gezin en de familie. Met duurdere kinderopvang en hoger inschrijvingsgeld voor hogere studies, wordt ook de financiële druk op gezinnen opgevoerd, zonder dat er loonsverhogingen of zelfs gewoon een aanpassing van het loon aan de stijgende levensduurte tegenover staat.

    Kortom, redenen genoeg voor protest. Het ABVV hield gisteren een betoging tegen de gevolgen van het besparingsbeleid op vrouwen. LSP was uiteraard ook aanwezig, onder meer met dit pamflet. Hieronder een reeks foto’s door PPICS.

  • Vrouwen & besparingen : Voor een nieuw actieplan tot de regering van de rijken valt!

    we-can-do-it Vrouwen zijn de eerste slachtoffers van besparingen

    Vrouwen in het bijzonder worden hard getroffen door de verslechtering van de pensioenen en de werkloosheidsuitkeringen, het bevriezen van de lonen, het beperken van de toegang tot de zorg, het ontmantelen van de openbarediensten etc.

    PDF

    Er zijn talrijke voorbeelden te geven van de frontale aanvallen door de regering Michel op onze loons- en arbeidsvoorwaarden. Een paar voorbeelden:

    • Het verlengen van de loopbaan door het verhogen van de leeftijd voor pensioen en brugpensioen. Dat terwijl vrouwen nu al, gemiddeld genomen, maar aan een loopbaan van 34 jaar komen. Dit omdat de helft van hen deeltijds werkt en het meestal vrouwen zijn die hun loopbaan onderbreken om, bij gebrek aan adequate openbare diensten, de opvang van kinderen en de zorg voor mindervaliden op te nemen.
    Naast het verhogen van de leeftijd voor pensioen en brugpensioen, is er ook sprake van een puntensysteem waarbij werknemers in hun loopbaan punten kunnen verdienen als ze geen verlof nemen of overuren presteren. Ook deze ondermijning van de sociale verworvenheden zou vooral vrouwen hard raken.

    • De afschaffing van de uitkering voor tijdskrediet zonder motivatie en geen gelijkstelling meer van de periode voor het berekenen van pensioenen. Tijdskrediet bij het einde de loopbaan pas vanaf 60j i.p.v. 55j! Dat terwijl vooral vrouwen hiervan gebruik maken om werk en privé beter met elkaar te kunnen verzoenen.

    • De halvering van het gegarandeerd inkomen bij onvrijwillig deeltijds werken.

    Al deze asociale maatregelen versterken de financiële afhankelijkheid van vrouwen en zullen iedereen raken.

    Samen creëren ze nog meer precaire werkomstandigheden en drijven ze de flexibilisering van werknemers op. We zagen dit eerder al gebeuren met deeltijds werken: dit werd vrouwen opgedrongen en is nu de regel geworden in bepaalde sectoren, zoals in de distributie. Zo werd een ware lageloonsector gevestigd.

    We moeten dus allen samen strijden, mannen, vrouwen, jongeren, werkenden, werklozen tegen de toenemende precaire werkomstandigheden en flexibilisering die ons wordt opgelegd. Daarom hebben we nood aan een nieuw actieplan tegen de regering Michel en alle besparingen.

    Voor een nieuw actieplan

    Het voordeel van het eerste actieplan was dat het plan goed op voorhand was gekend en het gradueel werd opgebouwd met een sterke informatie- en mobilisatiecampagne naar een algemene staking van historische omvang. Eén van de sterke punten was het (her)ontdekken van algemene personeelsvergaderingen.

    Laat ons van de aangekondingde betoging op 7 oktober een succes maken! Door tussen de 120.000 en 150.000 mensen samen te brengen op 6 november 2014 in Brussel hebben de vakbonden belangrijke delen van de jongeren, de socio-culturele sector … tot zelfs kleine zelfstandingen, kunnen aantrekken. Dat potentieel is nog steeds aanwezig.

    Een militantenconcentratie begin september en materiaal om te sensibiliseren en te mobiliseren dat massaal beschikbaar is, zou het ons mogelijk maken om een serieus momentum kunnen creëren voor een massabetoging als eerste stap.

    Dat zou ook het ideale moment zijn om aan te kondigen hoe het actieplan na 7 oktober moet verder gaan en zo op te bouwen aan het essentiële wapen om deze regering van rijken te doen vallen: een nationale algemene staking.

    – Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
    – Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
    – Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
    – Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
    – Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
    – Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
    – 85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
    – Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
    – De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in een modern en democratisch socialisme !

  • #wijoverdrijvenniet. Strijd tegen seksisme blijft nodig

    dossier door Emilie (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Foto: SooRa
    Foto: SooRa

    De westerse samenleving schuift gelijkheid tussen mannen en vrouwen graag naar voren als een van haar grote verworvenheden. We groeien op met de idee dat mannen en vrouwen gelijk zijn. Vrouwen kunnen stemmen, genieten onderwijs, er zijn wetten tegen ongewenste seksuele intimiteiten, er zijn vrouwen met topposities in grote bedrijven, het principe van gelijke lonen wordt erkend, … Het klopt dat het toekomstbeeld van jonge meisjes zich niet langer beperkt tot huishoudelijke taken en de opvoeding van de kinderen.

    Discriminatie en seksisme niet verdwenen

    Ondanks alle verworvenheden, blijven ook vandaag genderdiscriminatie en seksisme nog overeind, en komen vrouwenrechten systematisch onder vuur te staan.

    Verhalen over losse handen, opdringerige blikken, vulgaire gebaren en schunnige opmerkingen. Over intimidatie, achtervolging, aanranding en verkrachting. Seksisme is overal. Dat bewijst de stroom van reacties op Twitter, gevolgd door de hashtag #wijoverdrijvenniet en het publieke debat dat ontstond rond verkrachting naar aanleiding van de dood van Steve Stevaert.

    Blogster Yasmine Schillebeeckx zette de verontwaardigingsgolf in gang. Naar aanleiding van internationale vrouwendag (8 maart) publiceerde ze een blogpost getiteld ‘Mijn naam is niet Hey Sexy’. Daarin deelt ze haar ervaringen met alledaags seksisme, nageroepen en lastiggevallen worden op straat. Het stuk werd overgenomen door De Morgen en Knack Magazine en leidde tot heel wat reacties. Journalisten Marc Didden en Guido Everaert publiceerden columns in De Morgen waarin ze “die klagende vrouwen” bestempelen als “juffrouw Truttebol” die “maar eens moeten leren omgaan met complimentjes”. Om aan te tonen dat ze niet de enige was, lanceerde Schillebeeckx een oproep om ervaringen met alledaags seksisme te delen via sociale media aan de hand van de hashtag #wijoverdrijvenniet. Er volgde een stortvloed van getuigenissen.

    Er was toch een anti-seksismewet?

    Ook in 2013 stonden de media vol van artikels en opiniestukken die dagdagelijks seksisme aankaartten. Dat gebeurde naar aanleiding van de ophefmakende documentaire ‘Femme de la rue’ waarin een jonge vrouw, gewapend met een verborgen camera, filmt hoe ze voortdurend lastiggevallen wordt door mannen die haar naroepen, beledigen en zich aan haar opdringen. Toenmalig Minister van Gelijke Kansen, Joëlle Milquet, beloofde een harde aanpak van vrouwendiscriminatie. Op 3 augustus 2014 ging de zogenaamde antiseksismewet in voege. Voortaan kon elk gebaar of elke handeling waarbij “een persoon zwaar en openlijk geminacht wordt omwille van zijn/haar geslacht, leiden tot een geldboete.” Deze geldboetes zouden geïnd worden door Gemeentelijke Administraties Sacties (GAS).

    Hiermee reduceerde Milquet seksisme niet alleen tot een of andere vorm van overlast waarvoor GAS boetes doorgaans worden ingeroepen, ook individualiseerde ze een fenomeen dat een maatschappelijk probleem is. Met de antiseksismewet bestrijdt Milquet individuele gevallen van seksisme en culpabiliseert ze het individu. Reclame-bedrijven, die dagdagelijks een objectiverend en seksistisch beeld van vrouwen de wereld insturen, kunnen gewoon hun gang blijven gaan.

    Die reclamebedrijven zijn een belangrijke speler in het massaal verspreid beeld van de vrouw als seksobject. Voor elk product – gaande van auto’s tot studentenfuiven – wordt het vrouwelijke lichaam gebruikt om de verkoopcijfers op te krikken. Het verzet tegen het gebruik van vrouwenlichamen in reclame heeft niets te maken met preutsheid. Als socialisten verdedigen we de verworvenheden van de emancipatorische strijd voor seksuele vrijheid die door de vorige generaties feministen werd gevoerd. We verzetten ons wel tegen het gebruik van het vrouwelijk lichaam voor commerciële doeleinden.

    We worden dagelijks geconfronteerd met het zogenaamde ideale, vaak blote, vrouwenlichaam, met schrijnende fysieke complexen tot gevolg. Studies tonen aan dat slechts 1% van de jonge meisjes in Europa zich totaal tevreden verklaart met hun lichaam. De helft van de 6-jarige meisjes in Groot-Brittannië vindt zichzelf te dik. Naast dodelijke ziekten als anorexia en boulimia zorgt de dagdagelijkse confrontatie met het ideale vrouwenbeeld ervoor dat vrouwen in de eerste plaats als een seksueel object worden gezien en pas in tweede instantie als een menselijk en denkend wezen.

    Vrouwen worden zo onder druk gezet om seksuele gedragingen te aanvaarden die niet beantwoorden aan hun wensen en lusten. We verdedigen de seksuele vrijheid, maar vrijheid impliceert ook het recht om “neen” te zeggen en te kunnen verwachten dat die neen gerespecteerd wordt.

    De dood van Steve Stevaert en de uitlatingen van VUB-decaan Willem Elias deden het debat rond verkrachting en geweld op vrouwen opnieuw oplaaien. Per dag worden in België 8 aangiftes van verkrachting gedaan. Tussen 2009 en 2011 was er een stijging met 20%. Negen op tien slachtoffers van verkrachting zou geen aangifte doen. Al te vaak wordt geprobeerd om de oorzaken van verkrachtingen los te zien van de samenleving en de sociale verhoudingen. Zo wordt nog vaak gezegd dat dronken meisjes het meeste kans maken om het slachtoffer van seksueel geweld te worden. Dat legt de verantwoordelijkheid bij de slachtoffers en het ligt in de lijn van het argument dat minder korte rokjes zouden leiden tot minder seksistische opmerkingen op straat. Het grootste aantal verkrachtingen vindt nochtans binnen familiekringen plaats.

    De maatregelen die nu voorgesteld worden, doen denken aan die van Milquet in 2013. Staatssecretaris voor Gelijke Kansen Elke Sleurs stelt medische testen voor die minder ingrijpend zijn, betere psychologische hulpteams en specifieke opleidingen voor politieagenten en onderwijzers. Hoewel dergelijk voorstellen moeten toegejuicht worden, zijn ze enkel gericht op de aanpak van individuele gevallen. Net als Milquets antiseksismewet worden symptomen bestreden zonder de oorzaak aan te pakken.

    Oorzaak van seksisme bestrijden

    De afgelopen jaren groeide het ongenoegen omtrent seksisme sterk. In China werd gestreden tegen de arrestatie van feministische activisten. In landen als Turkije en India waren er massabewegingen tegen geweld op vrouwen. Internationaal, ook in België, zagen we in 2011 de zogenaamde ‘Slutwalks’: protestmarsen waarbij vrouwen en meisjes het recht opeisen om de kleren te dragen die ze willen zonder dat dit een uitnodiging tot geweld of seksisme is. “Neen betekent neen” en “Wat we dragen is onze zaak”, waren enkele van de slogans van deze acties. Het maatschappelijk debat na ‘Femme de la Rue’ wordt nu verdergezet met #wijoverdrijvenniet.

    Dit debat vindt plaats tegen een achtergrond van harde besparingen door de vorige en huidige regeringen.

    De nieuwe regels voor de inschakelingsuitkering, opgezet door de regering-Di Rupo, zorgen ervoor dat 55.000 mensen hun uitkering verliezen. Maar liefst 65% daarvan zijn vrouwen. De beperkingen van de werkloosheidsuitkering zorgen ervoor dat vrouwen die samenwonen met een partner soms amper 125 euro per maand krijgen.

    De pensioenhervorming van de regering Michel vereist een loopbaan van 42 jaar voor een voltijds pensioen. Zonder er rekening mee te houden dat drie op de vier vrouwen zelfs nooit aan een loopbaan van 42 jaar geraken. Dat aantal zal nog verder oplopen als wordt beslist om een aantal gelijkgestelde periodes (bij bevallingsverlof, tijdelijke werkloosheid, ouderschapsverlof, …) niet meer mee te tellen.

    En dan zijn er nog de besparingen in de openbare diensten. Maggie De Block, minister van Volksgezondheid, bespaart volgend jaar 355 miljoen euro in de gezondheidszorg. Daarnaast zal de Vlaamse regering ook 133 miljoen euro besparen op kinderopvang. In alle facetten van de zorgsector zijn er wachtlijsten, ook voor dringende gevallen. Het tekort aan georganiseerde zorg betekent dat heel wat taken op de kap van gezinnen terechtkomen en dan vooral op die van vrouwen. Huishoudelijk werk en zorg voor kinderen en ouderen is vaak niet te combineren met voltijds werk. Dit verklaart waarom vrouwen oververtegenwoordigd zijn in deeltijds werk. Daardoor bouwen vrouwen minder rechten voor uitkeringen en pensioenen op. Een kwart van de vrouwelijke gepensioneerden heeft recht op een pensioen van minder dan 500 euro. Lage lonen en een stijgende levensduurte maken dat vrouwen zonder partner een veel hoger armoederisico lopen. De financiële onafhankelijkheid van vrouwen die vanaf eind jaren 50 systematisch werd opgebouwd, wordt vandaag met rasse schreden afgebouwd.

    Strijd nodig

    Als vrouwen vandaag een grotere vorm van emancipatie hebben bekomen, is dat het resultaat van strijd door vorige generaties die opkwamen voor meer onafhankelijkheid, vrijheid en gelijkheid. Maar als die strijd niet gepaard gaat met strijd tegen het kapitalisme, is het systeem in staat om iedere vooruitgang in haar eigen voordeel om te zetten en er een winstbron van te maken. Vandaag is er een grotere seksuele vrijheid, maar is seks ook alomtegenwoordig als commercieel product waarmee grote winsten gemoeid zijn (onder meer door de porno-industrie maar ook in de cosmetica, reclame, …). Seksisme staat het kapitalisme toe nog meer winst te boeken door de creatie van ‘nieuwe markten’ zoals plastische chirurgie, diëten, maquillage, ….

    Om die reden mag de strijd tegen seksisme niet geïsoleerd worden van de strijd tegen het geheel van het kapitalistische systeem dat seksisme voortbrengt. De strijd voor vrouwenrechten is onlosmakelijk verbonden met de opbouw van een andere samenleving. Een samenleving waarin seksuele vrijheid niet wordt ingezet voor commerciële doeleinden. Waarin degelijke, betaalbare collectieve diensten de gelijkheid tussen mannen en vrouwen versterken en hun financiële onafhankelijkheid ondersteunen. Een samenleving waarin collectieve arbeidsduurvermindering (30-uren werkweek) de massale werkloosheid verhelpt en een degelijke balans garandeert tussen werk en gezin.

    De noden van vrouwen zijn noden voor de volledige werkende bevolking: goede lonen, degelijke arbeidsvoorwaarden, kwaliteitsvolle en betaalbare openbare diensten die een deel van het huishoudelijk werk opnemen. Daarom moeten vrouwen én mannen, samen strijden voor een socialistische samenleving.

    socialisme.be/nl/tag/seksisme

  • Vreselijke praktijk van vrouwenbesnijdenis moet bestreden worden!

    Artikel door Andleeb Haider (Antwerpen)

    fgmEnkele dagen geleden sprak ik met een vriendin die net terug was uit Egypte. We spraken over vanalles en nog wat, maar ik was vooral geïnteresseerd en bezorgd om de onrustige en gevaarlijke politieke situatie met de positie van de Moslimbroederschap of nog de idiote fatwa van Attia Izat tegen borstvoeding op de werkplaats. Plots had mijn vriendin het over de vrouwenbesnijdenis. Ik wist wel dat dit bestaat, maar het was schokkend om te horen hoe vaak het voorkomt en hoeveel doden er vallen in Egypte en in Afrika.

    De informatie die ik vond over vrouwenbesnijdenis, zowel de algemene cijfers als de persoonlijke ervaringen van mensen, deden mijn mond openvallen en mijn hart vullen met pijn voor mijn zusters. Vrouwenbesnijdenis komt in 29 landen in Afrika voor, waaronder in Egypte. Volgens een rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie zijn er tot 140 miljoen vrouwen die er het slachtoffer van werden. In Egypte gaat het om meer dan 90% van alle vrouwen.

    In juni 2007 overleed de 12-jarige Badour Shakour als gevolg van een besnijdenisoperatie. Het leidde tot een discussie in het land over de controversiële medische ingreep. De dood van Badour zette vrouwenrechtenorganisaties en kinderrechtengroepn aan tot actie, ze eisten strengere straffen voor diegenen die de vrouwenbesnijdenis uitvoeren. Er kwam in 1997 een wet tegen vrouwenbesnijdenis in Egypte. Maar de dood van Badour Shakour bracht het debat terug naar het parlement. Daar werd beslist om het verbod te koppelen aan een boete van 50.000 Egyptische pond, twee jaar celstraf en een intrekking van de medische toelating. Badour Shakour was overigens van christelijke afkomst ook al is er zowel in de Bijbel als in de teksten van de islam geen enkele vermelding van dergelijke praktijk. Zelfs Jamal Al bana, broer van Hassan Al bana van de Moslim Broederschap, verklaarde dat het geen islamitische praktijk. Maar toch gaat de vrouwenbesnijdenis gewoon door.

    In 2013 overleed opnieuw een 13-jarig meisje in Egypte tijdens een operatie. Het ging om Suhair Al-Bata’a die in het noordoosten van Caïro woonde. Niet alleen Suheir Al-Bata’a of Badour Shakour zijn slachtoffers, maar alle 140 miljoen meisjes die aan de gewelddadige praktijk worden onderworpen. Hoeveel van hen de operatie niet overleven, weten we niet.

    Erg genoeg is de vrouwenbesnijdenis ook in Europa aanwezig. Tot 500.000 meisjes in Europa zouden erdoor geraakt worden, waarvan 75.000 in Groot-Brittannië, 65.000 in Frankrijk en 30.000 in Duitsland. Het gaat om migranten wier familie de praktijk meebracht toen ze migreerden. Vrouwenbesnijdenis is ofwel direct ofwel indirect verboden in de meeste Europese landen, maar de wetgeving is onvolledig of wordt niet doorgedrukt. Het enige Europese land waar er ooit een gerechtelijke procedure in verband met vrouwenbesnijdenis werd ingeleid, is Frankrijk.

    De historische redenen voor de vrouwenbesnijdenis zijn de bescherming van de kuisheid van maagden, trouw aan de echtgenoot, seksueel plezier voor de man en een garantie voor een goed voorstel van man voor de meisjes. Er zijn enorme medische gevaren aan verbonden, er vallen heel wat doden maar er is ook een groter gevaar van terugkerende blaas- en urineweginfecties, cysten en onvruchtbaarheid. Bovendien is er een groter risico op complicaties bij bevallingen.

    Vrouwenbesnijdenis is een vreselijke praktijk. We moeten er samen tegen ingaan zodat er een einde aan komt en we moeten er iedereen bewust van maken. Vrouwenorganisaties moeten dit wereldwijd opnemen.

     

  • Geslaagd debat in Brussel over strijd tegen seksisme

    Verslag door Marisa, foto’s door Boubaker

    vrouwenbxl9Op 6 mei hielden de Brusselse afdelingen van LSP een debat over seksisme en over de feministische strijd. Er waren een 30-tal aanwezigen. Anja Deschoemacker leidde de discussie in en had het onder meer over verschillende vormen van verzet tegen het dagelijkse seksisme, zoals de reacties die we zagen op #wijoverdrijvenniet. In Turkije en India zagen we de afgelopen maanden grote bewegingen tegen verkrachtingen en seksueel geweld. In de Angelsaksische wereld is er een hernieuwde aandacht voor feminisme. Het geeft aan dat de vrouwenstrijd actueel blijft.

    Tegelijk raakt het besparingsbeleid de vrouwen bijzonder hard. Na jaren van onderfinanciering van het onderwijs neemt het aantal studentes dat zich moet prostitueren om studies en leven te financieren toe. Zogenaamde vrouwelijke jobs zijn doorgaans slecht betaald en deeltijds. Samenwonende werklozen hebben amper nog rechten.

    In de discussie was er veel aandacht voor de vraag hoe we onze strijd moeten organiseren en welke eisen daartoe nodig zijn. Verschillende aanwezigen stelden dat seksisme een breed probleem is dat aanwezig is in de volledige samenleving. Er werd ook benadrukt dat we onze eisen niet mogen beperken tot wettelijke rechten, maar bijvoorbeeld ook moeten antwoorden op het probleem van de financiële afhankelijkheid van vrouwen.

    Onze beste bondgenoten in de strijd tegen seksisme zijn diegenen die mee opkomen tegen onzekere contracten, besparingen op openbare diensten, degelijke jobs voor iedereen en voor een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Het burgerlijke feminisme is niet bereid om dergelijke eisen op te nemen, voor hen zijn niet de 1% rijksten verantwoordelijk voor onderdrukking maar de mannen, ook diegenen die onderdrukt worden door dit systeem. Onderdrukking van vrouwen is geen kwestie van biologie, het is structureel verbonden met de kapitalistische samenleving. De echte emancipatie van de vrouw vereist een verandering van samenleving. Vrouwen en mannen uit de arbeidersbeweging moeten samen strijden voor zo’n fundamentele verandering!

  • Van Walt Disney tot Miley Cyrus: 50 tinten seksisme. #wijoverdrijvenniet

    Artikel door Emily (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Seksisme komt overal voor en we ondergaan dit op verschillende manieren. De economische positie van vrouwen is gemiddeld slechter dan die van mannen, zo ligt het jaarlijkse gemiddelde inkomen 20% lager en is er een oververtegenwoordiging van vrouwen onder armen. Dit zorgt ervoor dat op vrouwen wordt neergekeken. Seksisme is zo alomtegenwoordig dat het soms niet meer opgemerkt wordt. Onder de hashtag #WijOverdrijvenNiet wordt over seksisme gediscussieerd. We hadden het in deze krant al meermaals over seksisme, in dit artikel bekijken we het vanuit het oogpunt van de populaire cultuur.

    Vrouwelijke helden, grote afwezigen in massacultuur

    Zelfs bij in deze samenleving typisch vrouwelijke activiteiten merken we op dat vrouwen ze vooral uitvoeren zolang er geen prestige mee verbonden is. Koken gebeurt vaak door vrouwen, maar het aantal vrouwelijke sterrenchefs ligt laag. De textielindustrie is erg vrouwelijk, maar wat is het aandeel van vrouwen onder de grote ontwerpers? De filmindustrie blijft niet achter. Het percentage van vrouwelijke regisseurs ligt erg laag, net zoals het aantal vrouwelijke personages en hoofdrolspelers. In 2014 bedroeg het aantal vrouwelijke personages in de meest bekeken Amerikaanse films amper 12% (1).

    Zowel in de literatuur als op het scherm zijn vrouwelijke helden uitzonderlijk. En als er al eens zo’n heldin opduikt, worden de fysieke kenmerken uitdrukkelijk en overdreven in de verf gezet. Denk maar aan het videospel Lara Croft. Als een vrouw een centrale rol speelt, komt dit doorgaans overeen met de algemene rol die vrouwen in deze kapitalistische samenleving spelen en dit met alle schoonheidsidealen erbij.

    De tekenfilms van Walt Disney vormen een uitstekend voorbeeld van hoe seksisme alomtegenwoordig is en ons al van jongsaf aan wordt ingelepeld. Het bedrijf klopt zich op de borst voor de inspanningen die de voorbije jaren geleverd werden om meer vrouwelijke personages te brengen. In de animatiefilm ‘Frozen’ (2013) waren er zelfs twee heldinnen die bovendien goed overeenkomen, wat ook al uitzonderlijk is bij Disney. Dit bleek overigens vooral een commerciële voltreffer voor het publiek van jonge meisjes aan wie door deze film dubbel zoveel poppen verkocht werden. En het is niet omdat de hoofdpersonages vrouwen zijn dat er geen seksisme in de film zit. De verantwoordelijke voor de animatie stelde naar aanleiding van ‘Frozen’ dat het moeilijker is om de gezichten van vrouwelijke personages te tekenen omdat vrouwen nu eenmaal meer emoties tonen omdat ze gevoeliger zijn en tegelijk mooi moeten blijven. Het was voor Disney blijkbaar ook moeilijk om de twee heldinnen te onderscheiden. Beiden voldoen aan dezelfde esthetische voorwaarden: blanke huid, fijne taille, lange haren en een kleine neus. Om toch een onderscheid te maken, kregen ze uiteindelijk een andere haarkleur…

    Geweld tegenover vrouwen wordt vaak gebanaliseerd. In de bekende serie ‘Game of Thrones’ zijn er enkele atypische en onafhankelijke vrouwelijke personages. Maar verkrachtingen worden zodanig gebanaliseerd in de reeks dat ze de kijker op de duur niet meer schokken. De film ‘Fifty Shades of Grey’ is in hetzelfde bedje ziek. Een rijke man laat een jonge studente een contract tekenen om hem sadomasochistische seksuele diensten te verlenen naargelang het hem past en zonder dat hij toestemming moet vragen van zijn ‘partner’. In ruil hiervoor geeft hij haar cadeautjes. Wat is dit anders dan prostitutie? Gaat deze film niet zo ver dat een dergelijke relatie als voorbeeld wordt gesteld, als een uitdagend avontuur?

    Ook in de muziekindustrie is seksisme schering en inslag. Waarom zijn er zoveel clips met halfnaakte zangeressen en danseressen? Natuurlijk moet iedereen zich kunnen kleden zoals hij of zij dat wil. Maar het fenomeen Miley Cyrus wekt het idee op dat je pas een vrouw bent als zowat alle kledij in de kast blijft hangen. Steeds opnieuw worden vrouwen ertoe gedwongen om sexy te zijn opdat ze ernstig genomen zouden worden, maar niet te sexy om niet lastig gevallen te worden waarvoor ze dan nog eens zelf verantwoordelijk geacht worden.

    Wie heeft baat bij seksisme?

    Seksisme is niet iets van mannen tegen vrouwen. We worden allemaal vervreemd door dit fenomeen, maar natuurlijk zijn vrouwen het grootste slachtoffer van de tirannie van de slankheid of nog van de min of meer openlijke boodschap om niet te veel op de voorgrond te treden. Dit is duidelijk verbonden met de minder gunstige economische positie. Wie heeft daar baat bij? De vooroordelen in de dominante cultuur dragen bij tot de onderlinge concurrentie onder de werkenden. Lage lonen en deeltijdse jobs, een dagelijkse realiteit voor veel vrouwen, leveren de werkgevers voordeel op.

    Seksuele bevrijding zonder bevrijd te zijn van de kapitalistische uitbuiting laat het establishment bovendien toe om nieuwe bijzonder winstgevende sectoren aan te snijden, zo draait de industrie van de cosmetica op volle toeren. We worden geconfronteerd met onmogelijke schoonheidsidealen – vaak gaat het zelfs om bewerkte foto’s – en dat levert de industrie grote winsten op. Miley Cyrus of Rihanna verdienen wellicht goed met halfnaakte reclames, maar het is de muziekindustrie die met het grootste deel van de taart gaat lopen.

    Welke oplossing?

    Het volstaat niet om in het onderwijs aandacht te hebben voor de strijd tegen seksisme. De basis voor seksisme is niet cultureel, maar economisch. Seksisme is een methode die bewust gebruikt wordt door de kapitalisten om hun winsten op te drijven en te verdelen om te heersen, net zoals racisme of homofobie. Voor de kapitalisten is geweld tegen vrouwen slechts collataral damage. Seksisme zit ingebakken in het kapitalisme. Om het te bestrijden, moeten we opkomen voor een samenleving gericht op de behoeften van iedereen en economische gelijkheid.

    [divider]

    Voetnoot

    (1) Sofilm n°28, maart 2015.

  • Chinese feministes vrijgelaten. Opmerkelijke overwinning na golf van protest

    Verslag door Chinaworker.info

    Actie in Hong Kong op 11 april
    Actie in Hong Kong op 11 april

    De arrestatie van vijf feministes een maand geleden in China leidde tot een wereldwijde campagne. Dit leidde tot resultaat, de vijf werden maandag vrijgelaten. De vrijlating van de vrouwen is een opmerkelijke en uitzonderlijke stap van de Chinese autoriteiten als reactie op het internationale protest. De krant Washington Post omschreef de vrijlating als “verrassend”. Velen vreesden het ergste voor de jonge activisten aangezien ze werden opgepakt op een ogenblik dat Xi Jingping elke vorm van protest de kop indrukt. “In zekere zin is dit de eerste belangrijke scheur in de muur van de massale campagne van staatsrepressie onder Xi Jingping,” verklaarde Vincent Kolo van chinaworker.info.

    De vrouwen – Wang Man, Zheng Churan, Wu Rongrong, Wei Tingting en Li Tingting – stonden bekend als de “Vijf feministen”. Ze werden opgepakt in de aanloop naar de internationale vrouwendag van 8 maart. Ze wilden op die dag pamfletten uitdelen tegen seksueel geweld. Ze werden aanvankelijk beschuldigd van de vage misdaad van verstoring van de openbare orde. Dat kan aanleiding geven tot een straf van vijf jaar. Op 11 april veranderden de autoriteiten de beschuldiging naar “illegale samenkomst”. Het gaf aan dat de autoriteiten een geloofwaardiger zaak tegen de vijf wilden voorbereiden.

    Het lot van de vijf vrouwen werd gevolgd door studenten en scholieren doorheen China. Er waren tal van petities die op harde repressie en dreigementen van de autoriteiten botsten. Actiegroepen voor vrouwenrechten en holebigroepen kwamen internationaal samen in protestacties. In Hong Kong waren er verschillende acties met onder meer de Campagne ter verdediging van de Chinese Feministen, Socialist Action en andere groepen. Op 11 april was er een grote actie omdat dit de deadline was voor de autoriteiten om hun formele beschuldigingen bekend te maken.

    “Nooit geziene druk”

    Er werd al veel gezegd over de opmerkelijke stap terug die door het Chinese regime werd gezet. Amnesty International had het over “een bemoedigende doorbraak”. Anderen, zoals Maya Wang van Human Rights Watch, stelden: “De vrijlating is het resultaat van een nooit geziene internationale druk.” Advocaten die de vijf vrouwen verdedigen, brachten een gelijkaardig standpunt. Leta Hong Fincher, auteur van “Leftover Women”, stelde dat de protestacties in het buitenland belangrijk waren maar ook de woede in China zelf: “De druk van Chinese burgers – vrouwen en mannen – was ook bijzonder belangrijk”.

    Tegelijk wordt gevreesd dat de vervolging van de vijf nog niet voorbij is. Ze werden op borgtocht vrijgelaten met het oog op verder onderzoek. Mogelijk kunnen ze opnieuw opgepakt worden, zeker indien de internationale solidariteit wat gaat liggen. Het Chinese regime staat bekend voor de tactiek van de stok en de wortel om protestacties af te leiden. Er worden beloften gemaakt die nadien ingetrokken worden of die niets waard blijken te zijn. De vijf vrouwen zullen alleszins van nabij gevolgd worden en ze kregen een verbod om te reizen.

    “Hun vrijlating is geen overwinning, ze zijn nog steeds verdachten,” stelde advocaat Liang Xiaojun die Wu vertegenwoordigt aan The Guardian. “Ze zijn wel vrijgelaten, maar hun activiteiten worden aan banden gelegd en ze moeten nog hun volledige vrijheid terugkrijgen.”

    De vrijlating van de vijf vrouwen heeft wereldwijde aandacht gevestigd op repressie in China. Regeringen die graag zaken doen met de Chinese dictatuur hebben het daar niet graag over. De woede kwam van onderuit, van activisten, jongeren en de arbeidersbeweging. Prominente politici vervoegden het protest pas toen dat al breed verspreid was, ze lagen niet zelf aan de basis ervan.

    Het feit dat leidinggevende vertegenwoordigers van het VS-kapitalisme zich uitspraken over de vijf, waaronder ook presidentskandidaat Hillary Clinton die de arrestatie “onvergeeflijk” noemde, geeft aan hoe breed de woede rond deze zaak was. Toen Clinton voor het eerst als minister China bezocht in 2009, berichtten alle media over het feit dat Clinton de mensenrechten niet aan bod liet komen. Veel NGO’s en mensenrechtenactivisten waren ontgoocheld. Het door het regome gecontroleerde Global Times was wel enthousiast: “Deze vorm van realistische opstelling is een voorbeeld voor andere Westerse leiders.”

    Het standaard antwoord van het Chinese regime is steeds dat buitenlandse regeringen zich niet met interne zaken in China moeten moeien. Dat is moeilijker als argument te gebruiken als de kritiek van onderuit komt. Kritiek van de Amerikaanse regering die zelf niet bepaald een goede reputatie heeft inzake mensenrechten (denk aan Snowden of het politiegeweld tegen zwarten) is gemakkelijker te beantwoorden.

    Het bezoek van Xi aan de VS

    Velen vragen zich af welke leugens liggen achter de beslissing van de regering om de vijf vrij te laten. De kwestie dreigt in het gezicht van Xi Jingpint te ontploffen aangezien hij in september de VS zal bezoeken. Hij zal er onder meer spreken op een VN conferentie over vrouwen in New York. Bij die gelegenheid zou er wel eens protest kunnen zijn, wat politieke schade zou berokkenen aan het Chinese regime. Dat regime wil zich internationaal voordoen als een rechtsstaat.

    Een andere en wellicht de belangrijkste factor is het effect van de zaak in China voor het politiseren van jonge vrouwen. Dat de feministes zo hard aangepakt werden ondanks het feit dat het om erg gematigde activisten ging, sommigen hielpen de autoriteiten bij het opmaken van nieuwe wetgeving over seksueel geweld, zorgde voor een schok op de sociale media. “Deze generatie die de afgelopen 20 tot 30 jaar is opgegroeid was amper betrokken bij politiek. Ze worden nu gepolitiseerd door deze gebeurtenis,” stelde de in de VS gevestigde professor Wang Zheng aan de liberale website ChinaChange.org.

    Chinaworker.info feliciteert de vijf vrouwen bij hun vrijlating en bedankt de activisten die de afgelopen weken wereldwijd protesteerden. Deze gedeeltelijke overwinning met de vrijlating van de vijf kan gevolgen hebben voor toekomstige strijd in China tegen de dictatuur, vrouwenonderdrukking en kapitalisme. Dit is geen puur Chinese aangelegenheid, maar een onderdeel van een wereldwijde strijd. Met solidariteit en internationalisme in onze strijd moeten we het ondemocratische kapitalistische systeem omverwerpen.

  • Internationaal protest tegen arrestatie vrouwelijke activisten in China

    Artikel door Sally Tang Mei-Ching, Socialist Action (onze zusterorganisatie in Hong Kong)

    Protestactie in India
    Protestactie in India
    De Chinese dictatuur heeft de Internationale Vrouwendag (8 maart) gevierd door vrouwelijke activisten op te pakken. Dit leidt wereldwijd tot woede. De arrestaties tonen de groeiende repressie onder de Chinese leider Xi Jingping maar ook hoe vrouwenrechten nog steeds onderdrukt worden in China. Op 6 en 7 maart, net voor de internationale vrouwendag en op het ogenblik dat de jaarlijkse ‘rode tapijtenmeeting’ van het Nationale Volkscongres bezig was in Peking, werden minstens tien vrouwen opgepakt toen ze wilden protesteren tegen de onderdrukking van vrouwen.

    Het ging om een politie-optreden dat gecoördineerd werd door diensten van verschillende provincies. Er werden gelijktijdig activisten opgepakt in verschillende regio’s, in Peking, Hangzhou en Guangzhou. Enkele activisten werden vrijgelaten, maar vijf bekende feministische activisten zitten nog steeds vast. Hun namen zijn: Wu Rongrong (30 jaar), Zheng Churan alias Da Tu (26 jaar), Li Tingting alias Li Maizi (26 jaar), Wang Man (32 jaar) en Wei Tingting (26 jaar). Li Tingting werd in Peking opgepakt, Zheng Churan in Guangzhou en Wu Rongrong in Hangzhou.

    china5foto

    De vrouwen wilden op 8 maart verschillende acties organiseren. Ze wilden een actie houden in een park in Peking en ze wilden op het openbaar vervoer stickers verspreiden tegen seksueel misbruik. De afgelopen jaren werden deze activisten bekend door hun spectaculaire acties waarmee ze het publieke bewustzijn rond vrouwenrechten willen versterken. Zo was er de campagne “Occupy mannentoiletten” om meer publieke vrouwentoiletten te eisen. Er was ook een actie waarbij de vrouwen witte trouwkleden met rode verf op droegen als onderdeel van een protestactie tegen geweld binnen het gezin. De vijf zijn lid van de Actiegroep Vrouwenrechten, een actiegroep die opkomt tegen discriminatie van vrouwen.

    Het magazine Time merkte op dat de vijf activisten “niet opkomen voor het omverwerpen van de Communistische Partij”. Evenmin organiseerden ze “politieke meetings”. Ze hielden het op kunstzinnige acties rond maatschappelijke thema’s (Time, 19 maart). Zoals eerder het geval was met de vervolging van de klokkenluiders die corruptie aan de kaak stelden en de activisten die voor de rechten van minderheden opkomen, heeft de ultra-repressieve machine van Xi eens te meer zelfs gematigde critici die binnen de lijnen van het systeem kleuren getroffen.

    Op 12 maart werden de vijf naar verluidt officieel in beschuldiging gesteld van “het verstoren van de openbare orde en het stoken van onrust”. Dat is een algemene formule die vaak gebruikt wordt door de dictatuur om elke vorm van kritiek in de kiem te smoren. Het wordt ook gebruikt tegen vertegenwoordigers van de arbeidersbeweging of tegen wie opkomt voor ‘politieke hervormingen’. Wie schuldig wordt bevonden, kan tot vijf jaar gevangenisstraf krijgen. De vijf worden 37 vast gehouden vooraleer de overheden moeten beslissen of ze doorzetten en formele beschuldigingen uiten.

    Sinds de arrestatie van de vijf waren er verschillende petities in China om hun vrijlating te eisen. In veel scholen en universiteiten werden deze acties gestopt door de autoriteiten, er werd met sancties gedreigd tegen studenten. Websites en sociale media waar over de kwestie wordt bericht, zijn geblokkeerd in China.

    Het maakt dat internationale solidariteit des te belangrijker is. De Chinese aanhangers van het CWI, zowel in China als Hong Kong (Socialist Action), roepen op om protestbrieven te sturen naar de Chinese autoriteiten en om acties te ondernemen voor de vrijlating van de ‘vijf van China’.

    De Chinese ambassade in België is bereikbaar via chinaemb_bel@mfa.gov.cn – stuur je protestmail in het Engels.

    Stuur een kopie naar cwi.china@gmail.com.

    Voor meer achtergrondinformatie: Capitalism is pushing back women’s rights in China

  • “India’s Daughter” – krachtige documentaire vanavond op Panorama

    indiadaughterVanavond toont Panorama om 21u30 ‘India’s Daughter’, een krachtige reportage over de beruchte verkrachtingszaak uit 2012 waarbij een 23-jarige studente slachtoffer werd van een groepsverkrachting in Delhi, de Indische hoofdstad. De zaak leidde tot massaal protest in India en de rest van de wereld.

    Isai Priya, een Tamil activiste en lid van de Socialist Party in Engeland, bespreekt de documentaire van de BBC.

    Studenten, vrouwen en mannen, kwamen massaal op straat om rechtvaardigheid te eisen en ze kregen daar heel veel steun bij. Ze riepen slogans als ‘Leve de vrijheid van vrouwen, zorg voor gerechtigheid’. Het dwong de Indische regering ertoe om een uitgebreid team op het onderzoek te zetten waardoor dit onderzoek op 17 dagen afgerond was (terwijl het doorgaans 90 dagen duurt).

    Vanaf de eerste dag ging het protest verder dan de individuele zaak in Delhi, het ging meteen over onderdrukking van vrouwen in het algemeen. De documentaire toont enkele van de brutale methoden van de staat tegen vreedzame betogers. Vrije meningsuiting en het recht op protest lagen onder vuur.

    Er zijn iedere dag meer dan 92 verkrachtingen in India. Waarom leidde deze specifieke zaak tot zo’n reactie? Er is een groeiende woede tegenover de misdrijven tegen vrouwen. Het feit dat een gewone vrouw om 20u naar huis ging na een bezoek aan de bioscoop met een vriend en zo werd aangevallen, bracht de boodschap dat het iedereen kan overkomen.

    In India is deze documentaire verboden, de autoriteiten stellen dat sommige uittreksels uit de documentaire “geweld tegen vrouwen lijken aan te moedigen en uit te lokken.” Een van de veroordeelde verkrachters wordt geïnterviewd. Wat hij zegt is vreselijk en hij betuigt geen enkele spijt. Maar de Indische overheid verbood de documentaire niet daarom, er werd vooral gevreesd dat de documentaire tot een nieuwe golf van protest zou leiden.

    Slachtoffers verantwoordelijk geacht

    Veel verkrachtingen worden nooit gerapporteerd. Dat kan omwille van angst voor de politie, druk van de familie of gewoon de vrees om zelf verantwoordelijk geacht te worden. Vrouwen die het slachtoffer van verkrachting zijn, worden gevraagd wat ze van kledij droegen, wat ze zeiden, … Het rechtvaardigen van verkrachting omwille van de kleren die een vrouw draagt of het tijdstip waarop ze op straat kwam, is schandalig. Daarnaast is er een sterke cultuur van schaamte en de nood om de ‘waardigheid’ van de familie te beschermen.

    Vrouwen worden behandeld als eigendom en objecten. Verkrachting door de echtgenoot is wettelijk in India. De strafwetgeving stelt er: “Seksuele daden door een man met zijn eigen vrouw, als die niet jonger is dan 15 jaar, zijn geen verkrachting.”

    India beweert dat het de vierde economie ter wereld is. Minstens 30% van de bevolking leeft in vreselijke armoede, maar het land telt ook vijf dollarmiljardairs die in de lijst van de 100 rijkste mensen ter wereld voorkomen. Er is een enorme kloof tussen de superrijken en de superarmen.

    De enorme armoede en het achtergebleven cultureel systeem in het algemeen zorgen ervoor dat de mannelijke hiërarchie en de onderdrukking tegen vrouwen in stand kan blijven. De verkrachter in Delhi kwam van de meest achtergebleven lagen, hij had geen onderwijs genoten, werd in elkaar geslagen, kende seksueel misbruik in de familie en was vertrouwd met prostitutie.

    Dat rechtvaardigt zijn gedrag zeker niet. Maar het geeft aan dat we dit thema niet kunnen bespreken zonder ook in te gaan op de wijze waarop het systeem mensen in de steek laat. Er is een enorme rijkdom in India en dit zou gebruikt kunnen worden om een betere samenleving tot stand te brengen indien de rijkdom op planmatige wijze zou aangewend worden in het belang van de massa’s in plaats van enkele miljardairs.

    In de huidige samenleving is het onrealistisch om te stellen dat mannen en vrouwen gelijk zijn. Er is een geschiedenis van patriarchaat, propaganda en zogenaamde culturele waarden die in het bewustzijn gegrift worden. Dat kan niet zomaar plots volledig omgekeerd worden.

    Het incident in Delhi was een storm die snel opstak maar nadien opnieuw verdween. Maar tenzij stappen vooruit gezet worden op sociaal vlak, zal dit niet de enige storm zijn. Dergelijke incidenten vinden immers regelmatig plaats.

    Veiligheid?

    Vrouwen werken vaak in vreselijke omstandigheden en dit gedurende lange werkdagen en voor weinig loon. Economische omstandigheden dwingen hen ertoe om hun veiligheid op het spel te zetten. Gelijke kansen, gelijke rechten en gelijke lonen, naast betere arbeidsvoorwaarden, kunnen sommige aspecten van het leven van vrouwen verbeteren. We zullen dit echter niet zomaar krijgen, we zullen het moeten afdwingen.

    In zuidelijk Azië worden vrouwen op tal van manieren onderdrukt, onder meer op basis van religie, cultuur, kaste en gender. Het maakt het moeilijk om de stem van vrouwen te laten horen. Vrouwen zoeken in het gezin bescherming tegen geweld op straat en op de werkvloer. Ze moeten veiligheid zoeken door zich op te sluiten.

    Diegenen van ons die elders wonen, willen deze vrouwen helpen. Daartoe moeten we hen het vertrouwen geven dat ze strijd kunnen voeren. De beste manier waarop we dat kunnen ondersteunen, is door zelf te strijden en onze ketenen te doorbreken. Zo kunnen we hoop geven aan de vrouwen in zuidelijk Azië.

    Jonge Tamil vrouwen in Groot-Brittannië en elders worden geconfronteerd met onderdrukking die vaak niet erkend wordt. Om hun identiteit en cultuur te behouden, worden jonge meisjes door families tegen gehouden om te doen wat ze willen. In naam van de veiligheid, worden ook deze meisjes van de rest van de wereld afgesloten.

    Het doet denken aan de woorden van Rosa Luxemburg: “Wie niet beweegt, voelt de ketenen niet.”

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping