Category: Feminisme

De onzekerheid blijft over het lot van het wetsvoorstel om de termijn voor legale abortus te verlengen naar 18 weken, de bedenktijd te verkorten van een week naar 48 uur en abortus volledig uit de strafwet te halen. Wie zal een stap nemen in het uitbouwen van een beweging die de steun onder de bevolking mobiliseert?

Artikel door Anja Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Van de indieners van het wetsvoorstel zijn er minstens twee politieke families in wie we geen enkel vertrouwen kunnen hebben. De liberale familie van Open VLD en MR verkoos in 2018 de regeringssamenhang in de rechtse regering Michel, met een “versoepeling” van de toegang tot abortus die er geen was, boven de stemming in het parlement. Begin dit jaar gaf Magnette al aan dat het voor de PS mogelijk was om het wetsvoorstel over een versoepeling te verhuizen naar de regeringsonderhandelingen met CD&V, dat zich steeds tegen deze versoepeling heeft uitgesproken. De sp.a is bereid tot alles om in een regering te stappen en het verleden van de groene partijen laat vermoeden dat ook zij bereid zijn dit thema terzijde te schuiven voor een plaatsje in de regering.

Blijven nog over: Défi en PVDA/PTB. Maar tot nu toe heeft geen van beiden in de afgelopen twee jaar een stap gezet om reële druk te zetten om dit thema erdoor te krijgen. Nochtans toont de geschiedenis van de strijd voor het recht op abortus dat een beweging opbouwen, die de ideeënstrijd aangaat in de klassieke en sociale media, maar vooral ook de strijd op straat brengt, de enige kans biedt om een reële verbetering af te dwingen.

Recht op abortus verkregen door 20 jaar strijd

Het recht op abortus was wereldwijd één van de belangrijkste strijdpunten van de tweede feministische golf in de jaren 1960 en ‘70. Ook in België verdedigden organisaties als Dolle Mina en het Vrouwen Overleg Komitee dit fundamentele recht onder de leuze “baas in eigen buik”.

Een belangrijke rol werd gespeeld door enkele dokters rond Dr. Willy Peers, die in 1973 openlijk verklaarden abortussen te plegen. De aanhouding van W. Peers leidde tot de oprichting van een Peers-comité, dat campagne voerde voor zijn vrijlating en voor de legalisering van abortus, met steunacties, petities, infoavonden en betogingen. Het thema begon zo de actualiteit te beheersen.

In 1977 werd Dolle Mina Anne Léger opgepakt wegens het voeren van propaganda voor het recht op abortus. In die propaganda werden vrouwen verwezen naar twee abortusklinieken in Nederland, wat verboden was bij wet. De arrestatie en het protest ertegen leidde de beweging tot een nieuw hoogtepunt. Met een solidariteitscampagne en massale acties werd haar vrijspraak verkregen. In de jaren erop werd abortus in verschillende ziekenhuizen uitgevoerd zonder echte vervolging.

In de jaren 1980 waren er een reeks processen tegen dokters en verpleegkundigen. Onder druk van protest kwam het steeds tot tijdelijke akkoorden die niet verder gingen dan de niet-vervolging.

Gevestigde partijen: machtspositie belangrijker dan vrouwenrechten

De twee politieke families – sociaaldemocraten en liberalen – die voor het recht op abortus pleitten, verkozen echter de kans om in een regering te stappen met de anti-abortuspartij CVP (nu CD&V), die toen nog incontournable was. Dat veranderde pas tegen het einde van de jaren ’80. Pas in 1990 werd de wet gestemd die abortus mogelijk maakte. Dit gebeurde met een meerderheid van sociaaldemocraten en liberalen tegen CVP en PSC (nu CDH) in.

Voor de traditionele partijen ging de machtspositie steeds voor op een principiële houding tegenover vrouwenrechten. Ze namen nooit het voortouw in de beweging. Dat blijft zo vandaag. Sociaaldemocraten en liberalen tonen dat ze het recht wel in woorden verdedigen, maar dat de daden achterblijven.

Dat de vorming van een federale regering nog steeds op zich laat wachten, maakt dat het koffiedik kijken is of er ooit nog een parlementaire stemming komt en of daar een meerderheid voor zal zijn. Op 11 juli zette N-VA-voorzitter Bart De Wever de toon met uitspraken die als niets anders dan chantage begrepen kunnen worden. Zijn partij gaat niet onderhandelen met een partij die “een wet die ik echt schandelijk vind” goedkeurt. In de voorlopige regeringsnota van De Wever en Magnette –aanvaard als basis voor de bubbel van vijf (N-VA, PS, sp.a, CD&V en CDH) – zou een verlenging naar 16 weken vermeld zijn. Wat met de volledige depenalisering en de wachttijd? Waarom wel 16 en geen 18 weken?

De enige manier om verbetering in de nabije toekomst te garanderen, is het opbouwen van een beweging. Als er geen buitenparlementaire druk wordt gezet, wordt het de partijen gemakkelijk gemaakt om dit fundamentele vrouwenrecht als pasmunt te gebruiken. We roepen de PVDA/PTB op om die buitenparlementaire druk mee te beginnen opbouwen. Campagne ROSA volgt de zaak op de voet en roept alle vrouwenorganisaties op zich klaar te houden voor het opstarten van een campagne in het najaar.

Abortus, mijn keuze – niet die van De Wever!

Protest aan het NVA kantoor, Koningstraat 47, 1000 Brussel – Woensdag 15 juli, 18u
(met respect voor social distancing – Neem uw eigen masker mee!)

NVA-voorzitter Bart De Wever wil een stemming over de verlenging van de abortustermijn en het uit de strafwet halen van abortus tegenhouden, ondanks het feit dat daar een parlementaire meerderheid voor bestaat.

Stop de politieke spelletjes, stop de chantage van de NVA! Jaarlijks moeten nog zo’n 500 vrouwen naar het buitenland trekken om abortus te plegen, wat enkel doenbaar is als je over de middelen beschikt om dit te betalen. Vrouwen hebben lang genoeg gewacht!

Mijn lichaam, mijn keuze! Dat De Wever zich bemoeit met zijn eigen lijf, niet met het mijne!

• Facebook

Met in de laatste verkiezingen net geen 25% van de stemmen in Vlaanderen, 16% in België, ziet Bart De Wever zich nog altijd als keizer van het land. Hij heeft de partijen die een verlenging van de termijn voor een legale abortus willen – die voor alle duidelijkheid een ruime meerderheid vormen in het federale parlement – de wacht aangezegd. Als ze dit stemmen, zal de NVA niet met hen in een federale regering stappen. Hij stelt dat het voorstel 0,0 draagkracht in Vlaanderen heeft, terwijl de pro-abortus-partijen ook in Vlaanderen bijna de helft van de stemmen hebben binnengehaald. Of hoe hij veronderstelt dat “zijn” Vlaanderen het recht heeft om het hele land onder zijn rechtse conservatieve knoet wil leggen.

Hij speelt natuurlijk niet alleen met de kaarten die hij zelf in handen heeft – waarvan hij er een pak is kwijtgeraakt in vergelijking met de verkiezingen ervoor en waarvan hij er volgens alle peilingen nog meer is verloren – maar ook met die van het Vlaams Belang en de CD&V. Nochtans is na de vorige verkiezingen duidelijk gebleken dat behalve NVA geen enkele partij bereid is met het VB samen te werken en is de CD&V van de aloude machtspartij in het land verschrompeld tot een klein partijtje.

Daar waar het VB – uit populistisch opportunisme – zich als voorstander heeft geuit van een aantal eisen die door de arbeidersbeweging naar voor werden geschoven, is het VB ook voor De Wever van geen enkel belang. Een meerderheid in het parlement voor bijvoorbeeld een minimumloon van 14 euro/u zou door De Wever net zo goed verketterd worden, ditmaal door de stemmen voor de liberale partijen bij de zijne te tellen.

Het zou een tragikomisch schouwspel zijn indien de partijen die zich voor het recht op abortus uitspreken zich hier niets van zouden aantrekken. Dan kan de CD&V uit de regering stappen – als ze durft. Te vrezen valt echter dat de traditionele partijen in de pro-abortus meerderheid zich nog maar eens laten chanteren door de zelfverklaarde keizer van Vlaanderen met volgens de peilingen zelf nog maar één vijfde van de Vlaamse stemmen.

De enige manier om de impasse hierrond te doorbreken, is de mobilisatie van de steun voor een versoepeling van de abortuswetgeving op straat. Nu is De Wever – uiteraard! – ook een tegenstander van sociale mobilisaties. Van De Wever mogen we immers enkel besmet worden met het virus op ons werk en tijdens ons consumptiegedrag, in geen geval op betogingen en massa-actie.

Als het de partijen die voor de versoepeling zijn ernstig is, dan wordt het wetsvoorstel volgende week – eindelijk! – gestemd en staat de “keizer” zonder kleren te kijk. Voor de PvdA/PTB – de enige die in het verleden niet de politieke machtsspelletjes voor hun principes hebben laten gelden – is het zaak die mobilisatie te starten om partijen die dat wel doen voor hun onprincipiële gedrag aan de kaak te stellen.