Your cart is currently empty!
8 maart: internationale vrouwendag. Interview met twee Iranese vrouwen over de betoging in Brussel
Op 8 maart organiseren we samen met een collectief van Iranese politieke activisten in Europa een betoging in het kader van de internationale vrouwendag. De komende dagen zullen we daar uitgebreid op terugkomen. De betoging zal zowel het probleem van vrouwen in Iran als de ondermijning van de koopkracht bij ons opnemen. We zijn trots dat we samen op een internationale strijddag als 8 maart een internationaal getinte en strijdbare betoging kunnen organiseren.
Hoe is de situatie van vrouwen in Iran?
“Er is een grote ongelijkheid tussen vrouwen en mannen in Iran. De minderwaardigheid van de vrouw is zelfs vastgelegd in de wetgeving. Zo moet een ongetrouwde vrouw bijvoorbeeld goedkeuring krijgen van haar vader om te werken, te reizen, kinderen te krijgen etc. Nadat ze getrouwd is moet ze de goedkeuring krijgen van haar man. Ook kan bij scheidingen de man hiervoor makkelijk aanvraag doen, de vrouw moet eerst naar een Islamitische rechtbank.
“Als een vrouw ontrouw is, wordt ze bestraft met steniging. Wanneer vrouwen hun haar niet bedekken in het openbaar, worden ze bestraft met 70 zweepslagen. Ook is het volgens de wet voor een vader, broer of nonkel toegestaan een vrouw, zus of nicht te doden om “de eer van de familie te redden”. Zo kan een vrouw die seks heeft vóór haar huwelijk vermoord worden om de eer van haar familie te herstellen. Dit komt minder voor in de hoofdstad Teheran maar vooral in de dorpjes. Wij vechten voor de gerechtelijke gelijkheid van de vrouw en tegen de barbaarse straffen.
”In Iran wordt de vrouw als slaaf behandeld. Bijkomend zie je bij tradities in familie, religie etc. een sociale druk op vrouwen. Op economisch vlak wordt een vrouw minder betaald dan de man en heeft zij geen mogelijkheid zich te organiseren op de werkvloer. Het is voor vrouwen verboden om deel te nemen aan vergaderingen, enkel de man heeft dit recht.”
Wat kunnen jullie vertellen over de vrouwenbeweging in Iran?
“100 jaar geleden werd de vrouwenbeweging, net als andere vrijheidsstrijdbewegingen in Iran, sterker en groter. Tijdens de constitutionele revolutie in 1906 en vooral tijdens de revolutie van 1979 vormden vrouwen een belangrijke kracht en waren zij erg actief.
”Tijdens de revolutie van ’79 maakten ze gebruik van socialistische ideologie en eisen. Na de instelling van de islamitische republiek werd een radicaal-islamitische wetgeving doorgedrukt, en werd gesteld dat dit de wil van de (vrouwen)strijdbeweging zou zijn.
”Twee weken na de revolutie – op 7 maart 1979 – riep Islamitisch leider Khomeini de verplichting tot het dragen van de hijjab (hoofddoek en gezichtssluier) uit, wat leidde tot de grootste demonstratie van vrouwen tegen de hijjab op 8 maart 1979 met meer dan 2 miljoen progressieve vrouwen. Zij betoogden met de slogan “we hebben de revolutie niet gevoerd om achteruit te gaan”. Het protest tegen de hijjab duurde een week. Uiteindelijk week Khomeini van diens besluit af en trok de verplichting in. Hij deed dit wel pas in 1980.. Dit betekende echter geen vooruitgang. In het Iran van vandaag worden vrouwen vaak gearresteerd, oa vanwege hun dress-code of hun “rebels” gedrag tegenover hun vader.
“Toch zien we dat de Iranese vrouwen zich manifesteren tegen hun onderdrukking. Van de 3 miljoen universiteitsstudenten zijn 60 % meisjes. Ook werken veel vrouwen in fabrieken en ziekenhuizen. Hierdoor vormen vrouwen een belangrijke kracht. De vrouwenbeweging verzet zich tegen het onderdrukkend systeem. Deze strijd mag zich niet beperken tot een strijd tegen de onderdrukking van de vrouw, maar moet een strijd zijn tegen het politieke, sociale, economisch, religieus systeem in het algemeen.
“Dergelijke strijd zien we wereldwijd, maar richt zich in Iran specifiek tegen het reactionaire regime dat daar gevestigd is. De wijdverspreide onderdrukking van de vrouw uit zich overal anders. In Iran komt de vrouw in opstand tegen de Islamitische republiek met haar religieuze regels als drukmiddel. Er bestaat geen scheiding tussen de Islam en de staat. De vrouwenbeweging eist daarom ook een scheiding tussen deze. Die scheiding zou niet enkel voordeling zijn voor de vrouw maar ook voor de rest van de Iranese bevolking. De Islamitische republiek probeert deze krachtige vrouwenbeweging te neutraliseren om zo hun republiek te kunnen behouden, door systematisch reformistische vrouwen als leiders naar voor te schuiven en de revolutionaire eisen om te leiden. De vrouwen die aan hun kant staan, worden bevoordeeld. Deze tactiek wordt gesteund en versterkt door de interventie van de VS in Iran. In woorden steunt Bush de emancipatie van de vrouw in Iran, en gebruikt dit als argument tegen het Iranees regime. Hier is het echter zeer belangrijk dat de vrouwenbeweging haar twee vijanden herkent! Enerzijds het reactionaire regime in Iran, anderzijds het VS-imperialisme. Bush bereikte verre van de emancipatie van de vrouw, en wil noch zal dit ook niet bereiken. Hij voerde in Irak en Afghanistan slechts een beleid van oorlog en bezetting. Vandaar de slogan van de radicale vrouwenbeweging in Iran “Nee tegen de Islamitische republiek, nee tegen het VS-imperialisme”.”
Waarom is de internationale betoging van 8 maart in Brussel zo belangrijk?
“Sinds 2 jaar organiseren we op 8 maart betogingen in verschillende Europese steden (bv in Nederland, Duitsland, Engeland, Canada,…). Dit jaar organiseren we een centrale betoging in Brussel, samen met de kameraden van LSP. Dit om de succesvolle actie van 22 december tegen de repressie tegen de studenten in Iran, die de internationale solidariteit van de arbeidersbeweging aantoont, verder te zetten. Anderzijds omdat het dit jaar de 100ste verjaardag van de internationale eenheid is. Het is belangrijk om mee te stappen in de betoging om de vrouwen in Iran te ondersteunen in hun strijd tegen de Islamitische republiek en het VS-imperialisme.”
Verwijzingen
- Onze vrouwenpagina
- www.8mars.com
- www.karzar-zanan.com