Category: Nieuwe arbeiderspartij

Op de CAP-conferentie van afgelopen zaterdag werd een discussiebijdrage verspreid over de kwestie van een nieuwe arbeiderspartij. Deze discussiebijdrage werd ondertekend door verschillende CAP-leden en kandidaten, waaronder een aantal leden van LSP/MAS. We denken dat deze discussiebijdrage nuttig is om te verduidelijken waarom een beweging als CAP ernaar moet streven om de ontwikkeling van een nieuwe arbeiderspartij te bevorderen.

De CAP moet de creatie van een nieuwe arbeiderspartij als doel hebben

“Een andere politiek is nodig, is mogelijk.” Met deze slogan trokken we als CAP naar de verkiezingen van 10 juni. De inhoudelijke eisen van deze slogan werden in ons programma ontwikkeld en werden algemeen begrepen en aanvaard door de leden van CAP. Maar ons magere electorale resultaat heeft aangetoond dat het gebrek aan een duidelijke politiek stellingname in de partijnaam en slogan ons parten heeft gespeeld. Sindsdien hebben de moeilijkheden om CAP te herlanceren aangetoond dat het meer dan tijd is om ons politiek project te verduidelijken. Indien CAP wil verdergaan in de richting van de creatie van een nieuwe partij dan zal ze volgens ons duidelijk stelling moeten nemen, keuzes maken om een stevig instrument hiervoor te kunnen creëren.

Red de solidariteit … door haar een politieke stem te geven

Sinds 27 september tekenden tienduizenden de petitie Red de solidariteit als antwoord op het communautair gekibbel tussen de traditionele politieke partijen. Maar diegenen die de petitie tekenen hebben vandaag geen politieke partij meer die hun stem in het debat kan brengen.

Welke partij verdedigt nog – in zijn daden en niet enkel in woorden, aan de macht en niet enkel in de oppositie – die eisen als een degelijk loon, gezonde en veilige werk-en leefomstandigheden, een degelijk pensioen, … ? Wie komt nog op voor de belangen van de meerderheid van de bevolking die leeft van een loon of een uitkering? Welke partij ageert nog op nationaal vlak in de zin van solidariteit tussen de bevolkingsgroepen? Geen enkele. Deze vaststelling was ook aanwezig in de sociale strijd tegen het Generatiepact, de herstructeringen bij VW en Opel.

Vele mensen die vandaag zeggen dat ze niet meer bereid zijn te stemmen voor de PS en SP.a verklaren omdat het “geen linkse partijen meer zijn” en die “niet meer luisteren naar de arbeiders en de basismilitanten”. Enkel een politieke formatie georganiseerd op nationaal vlak die zonder enige twijfel de belangen verdedigt van die meerderheid van de bevolking en een formatie die op een open en democratische basis functioneert kan hoop geven aan hen die het hadden opgegeven, via het heropbouwen van een strijdbaarheid die is afgekalfd en het opbouwen van een alternatief in de strijd en in de verkiezingen.

Voor een nieuwe partij van de arbeiders en de solidariteit

Het bewustzijn dat de arbeiders – in de brede zin, nl. daarin inbegrepen diegenen met een job, tijdelijk zonder job (werkloosheid, ziekte), die geen job meer hebben (geprepensioneerd of gepensioneerd) of diegenen die binnenkort er één hopen te hebben (jongeren, studerenden) –duidelijk gemeenschappelijke belangen hebben die ze moeten verdedigen via de solidariteit is het afgelopen decennium achteruit gegaan. Vele arbeiders hebben een collectieve visie op hun situatie, hun problemen en hun eisen uit het oog verloren. Ze werden zover gebracht te denken dat hun problemen niet dezelfde waren als die van de anderen, dat ze niets te verwachten hebben op basis van de solidariteit van anderen, dat ze individuele oplossingen moeten zoeken, …

CAP moet zich actief engageren in deze ideeënstrijd. We zullen moeten aantonen in elke concrete situatie dat enkel maar een standpunt gebasseerd op de collectieve belangen van de arbeiders en op de solidariteit de basis kan vormen voor de organisatie van efficiënte acties die een halt kunnen toeroepen aan het project van de patroons en de regering.

Daarom moet CAP:

• continu aanwezig zijn in de de strijd, tijdens de “grote nationale bewegingen” tegen de besparingsplannen van de regering, in de “kleine lokale bewegingen” tegen de sluiting van een postbureau, …
• onuitputtelijk de nadruk leggen op de gemeenschappelijke belangen van de arbeiders en de gebruikers van openbare diensten, concreet deelnemen aan de organisatie van de strijdbewegingen en de solidariteit en duidelijke de noodzaak naar voor schuiven aan een nieuwe politieke stem voor de arbeiders
• de inspanning verder zetten, doorheen haar acties en het politieke debat, om de eenheid te bewerkstelligen van allen ter linkerzijde, georganiseerd of niet, die zich in dit perspectief van een nieuwe arbeiderspartij herkennen.

Op deze manier zal CAP kunnen groeien, zichtbaarder en efficiënter worden.

Een aantal ondertekenaars van deze discussiebijdrage:

• Nathalie Dupont – lijsttrekker CAP Liège
• Bart Vandersteene – lijsttrekker CAP Oost-Vlaanderen
• Gustave Dache – lijsttrekker CAP Hainaut
• Ludo Mommen – lijsttrekker CAP Antwerpen
• Hugo Matthieu – 3e plaats CAP Oost-Vlaanderen
• Patrick Zeoli – 6e plaats CAP Liège
• Levi Sollie, ABVV afgevaardigde Bayer
• Jo Coulier, ABVV afgevaardigde VUB
• Katia Chikowski, secretariaat CAP Liège
• Jean Peltier, secretariaat CAP Liège
• Simon Hupkens, 2e plaats CAP Liège

CAP Nationale bijeenkomst op 20 oktober:

Op 20 oktober vindt de volgende nationale conferentie van het Comité voor een Andere Politiek plaats. De nationale conferentie heeft twee doelstellingen. Een transparante structuur opstellen voor CAP met de verkiezing van een nationale leiding. En anderzijds is er de discussie over hoe de CAP verder kan worden uitgebouwd.

Bart Vandersteene

De verkiezingsdeelname van 10 juni laatstleden was geen onverdeeld succes voor CAP. Maar ondanks het povere stemmenresultaat is er in die campagne onder de leden een wederzijds vertrouwen opgebouwd en dat merk je vandaag aan de discussie die binnen CAP gevoerd wordt. De verkiezingscampagne was noodzakelijk om die mensen bijeen te brengen die de komende jaren willen bouwen aan een nieuwe politieke beweging. Sommigen die op de zijlijn bleven staan, schrijven vandaag het project CAP reeds af. Vooral omdat ze niet aanvoelen welk potentieel CAP in handen heeft om een politieke stem te vormen voor diegenen die zich niet meer politiek vertegenwoordigd weten door traditionele partijen.

Nieuwe arbeiderspartij als resultaat van strijd

Het Generatiepact was een kantelmoment binnen de arbeidersbeweging. Het was de spreekwoordelijke druppel die bij vele vakbondsmilitanten de emmer deed overlopen. En de afstraffing die SP.a en gedeeltelijk ook de PS opliepen tijdens de verkiezingen is daar de uitdrukking van. Het is dan ook niet toevallig dat in de naweeën van dat Generatiepact het initiatief ontstond om CAP op te richten. Op basis van interventie in strijdbewegingen, zoals bij Volkswagen en Opel, heeft CAP zich verder op de kaart kunnen plaatsen. Een deelname aan de verkiezignen was het logische gevolg. Helaas zonder een figuur als Jef Sleeckx, wat heel wat deuren en mogelijkheden voor CAP sloot.

Vandaag staat CAP op de politieke kaart. Velen kijken er naar en wachten af hoe CAP de volgende stap zal nemen. Hoe CAP zich in de nieuwe politiek context zal aanbieden als een instrument om op het politiek terrein een tegenkracht op te bouwen. Deze discussie zal centraal staan op 20 oktober. Met welke campagnes, met welke benadering, met welk doelpubliek voor ogen zal CAP zich in de politieke en sociale strijd mengen. De campagne die we voerden tegen de sluiting van de 16 GB vestigingen, waarvan je op de website uitgebreide verslagen kan lezen, geeft reeds een voorsmaakje van de richting die CAP wil inslaan. We willen de gewone werkende man en vrouw kunnen aanspreken op thema’s in hun concrete leefwereld. Op basis daarvan willen we het politieke gesprek aangaan en hen uitnodigen om samen met ons te bouwen aan een nieuwe politieke kracht.

Op 20 oktober zullen de LSP/MAS leden het idee verdedigen dat CAP zich in eerste instantie moet richten op de sociale strijdbewegingen die we de komende maanden zullen zien. Want het is in die strijdbewegingen dat de politieke discussie in vele gevallen kan leiden tot het bewustzijn dat een nieuwe politieke organisatie links van SP.a en Groen noodzakelijk is.

CAP opbouwen met open vizier

CAP zal de komende tijd moeten openstaan voor samenwerking met mogelijke intiatieven buiten CAP. In een periode waarin zal blijken dat de SP.a niet te verlinksen valt, waar Groen verder de weg op gaat van een traditionele beleidspartij, waar de rechtse partijen in de regering en de patroons aanval na aanval zullen lanceren,… zal er strijd en discussie ontstaan en kunnen er nieuwe intiatieven groeien met een gelijkaardige doelstelling als CAP. Wij denken dat CAP op een open manier de discussie met al die groepen zal moeten aangaan om te kunnen komen waar CAP voor staat, namelijk de creatie van een nieuwe arbeiderspartij en daarmee wordt bedoeld een partij voor allen die moeten leven van een loon of een uitkering en hun gezinnen.

Het Comité voor een Andere Politiek (CAP) heeft met succes de kaap van de verkiezingen van 10 juni genomen. Het succes bevond zich natuurlijk niet zozeer in het verkiezingsresultaat (dat in grote mate weerspiegelde welke hoeveelheid aan middelen CAP had voor deze verkiezingen), maar wel in het betrekken van mensen met verschillende achtergronden in een gemeenschappelijke campagne.

Thierry Pierret

Een betere electorale score had CAP een aantrekkingskracht kunnen geven onder een bredere laag van arbeiders, uitkeringsgerechtigden en hun families. Maar met de verkiezingsdeelname hebben we CAP wel op de politieke kaart gezet. Nu zal het erop aankomen het project van CAP te verduidelijken en om perspectieven naar voren te brengen voor de verdere ontwikkeling van CAP.

Er is een zekere verwarring over wat CAP zou moeten zijn. Volgens ons is het nog geen partij en zelfs nog geen embryo van een partij, maar een politiek instrument dat de weg voorbereidt voor de creatie van een nieuwe arbeiderspartij, waarin ook andere krachten actief zijn. Dat is waarom we ons niet mogen beperken tot het verenigen van linkse groepen, maar een oriëntatie moeten ontwikkelen gericht op bredere lagen die uitkijken naar een andere politiek dan de huidige neoliberale. Maar dan moet er natuurlijk wel nog inhoud worden gegeven aan die “andere” politiek.

De kracht van CAP bestond tot nu toe vooral uit haar capaciteit om mensen te organiseren in concrete campagnes zoals tegen de sluiting van de GB’s, postkantoren, … Daar werd duidelijk gemaakt dat CAP zich wil verzetten tegen de neoliberale politiek en de gevolgen ervan. De sympathie voor CAP zet zich echter niet automatisch om in een actief lidmaatschap. Het zal daarom ook belangrijk zijn dat nieuwe leden weten waar ze bij aansluiten en waar we met CAP naartoe willen.

De conferentie van 20 oktober heeft als doel daarop het begin van een antwoord te formuleren. We zullen er discussiëren en stemmen over een actualiteitsmotie. Die actualiteitsmotie moet volgens ons ingaan op de regeringsvorming en de asociale agenda van de volgende regering. Op de conferentie zal ook een ontwerp van statuten voorgelegd worden om aan CAP een aantal minimale organisatorische regels op te leggen. Verder zal er gediscussieerd worden over een beginselverklaring van CAP. Tenslotte moet op de conferentie van 20 oktober beslist worden over het organiseren van een ideologisch congres in 2008 waar een meer gedetailleerde beginselverklaring kan worden besproken. De discussie daarover moet nog wat rijpen binnen CAP.

De conferentie van 20 oktober moet verder ook een samenkomst vormen tussen de verschillende campagnes waarin CAP actief is. Het is een goede gelegenheid om ervaringen uit te wisselen en om lokale campagnes eventueel te verbreden op een grotere schaal.

CAP Nationale bijeenkomst op 20 oktober:

Het Comité voor een Andere Politiek (CAP) zal ook na de verkiezingen van 10 juni verder bouwen aan een politiek alternatief voor arbeiders en hun gezinnen. In de discussie rond de regeringsvorming blijkt nogmaals dat geen enkele grote partij het opneemt voor onze belangen. Als we de politiek overlaten aan de politici, hebben wij niets te zeggen.

Redenen genoeg om ons te organiseren en op te komen voor een alternatief. CAP is een nog erg bescheiden initiatief van politieke militanten, syndicalisten en anderen die overtuigd zijn van de noodzaak van een nieuwe politieke formatie voor de werkende klasse. Het is daarom belangrijk CAP verder uit te bouwen binnen de vele strijdbewegingen die het dagelijkse verzet tegen de gevolgen van het neoliberalisme uitdrukken.

CAP was alweer van bij het begin aanwezig in het verzet tegen de sluiting van 16 buurtwinkels van GB, maar ook rond andere kwesties zal CAP standpunten innemen en campagnes op touw zetten. De groep die vandaag op de één of andere wijze meewerkt aan CAP heeft enorme mogelijkheden, hoewel het vaak nog ontbreekt aan voldoende politieke helderheid, structuur en professionaliteit om ten volle gebruik te maken van de aangeboden kansen.

Net daarin ligt het enorme belang van de nationale bijeenkomst van 20 oktober. Daar moet voldoende ruimte worden voorzien voor het verder uitwerken van concrete campagnes, maar ook voor het bespreken van de algemene werking van CAP. Op 20 oktober moet een structuur worden voorgesteld, en een basistekst waarin de centrale opvattingen van CAP worden bepaald. Die kunnen later verfijnd en aangepast worden op basis van concrete ervaringen, naarmate steeds meer arbeiders en gezinnen hun weg naar CAP vinden.

Een kleine, maar groeiende laag is zich bewust van de nood aan een nieuwe arbeiderspartij.

Wij denken dat de nood aan een nieuwe arbeiderspartij zich zal blijven stellen in de komende maanden en jaren. Enkele jaren geleden stond LSP nog zo goed als alleen met die opvatting. De ontwikkeling van CAP drukt echter uit dat een groeiend aantal mensen zich daarvan bewust is en nu reeds een aantal initiatieven wil nemen om het idee van een dergelijke nieuwe arbeiderspartij te vestigen en concreter te maken.

LSP/MAS bevestigt haar engagement in de verdere opbouw van CAP en zal er alles aan doen om van 20 oktober een succes te maken. Daar kan dus de basis gelegd worden voor een beweging met een duidelijk profiel, gericht op de arbeidersbeweging, en tegelijk ook een instrument dat campagnes en acties kan versterken.

Om van 20 oktober een succes te maken, is het belangrijk om op lokaal niveau de contacten die met CAP gelegd zijn, tijdens de verkiezingscampagne en andere campagnes, te hernieuwen en zoveel mogelijk leden en sympathisanten van CAP te mobiliseren.

Tijdens de politieke debatten op de Gentse feesten werd de Nederlandse SP, de grootste oppositiepartij, ingehaald als nieuw "model" voor de linkerzijde. In Duitsland behaalt de partij van Oskar Lafontaine, de Linksen, tot 14% in de opiniepeilingen. De media van het establishment halen er alles uit de kast – of uit de goot, zo u wil – om de nieuwe, antineoliberale formatie de wind uit de zeilen te nemen.

Peter Delsing, artikel overgenomen vanop links-socialisme.blogspot.com

Is dit de voorbode van een "linkse golf" in Europa? Het antineoliberale sentiment is zeker wijder verspreid vandaag dan in de jaren ’90. Het is een ontwikkeling die door de marxisten werd voorspeld. Desondanks toont het zich – zeker in die landen waar er nog geen grote, zichtbare linkse oppositie is – op de meest merkwaardige en vervormde manieren.

Soms in een blinde stem tegen alle heersende regeringen, soms via rechts populisme (Lijst Dedecker), soms ook door een proteststem voor extreemrechts. Maar in Nederland en Duitsland bestaan er dus al formaties die een duidelijkere richting geven aan het proces van polarisatie in de maatschappij.

Fenomenen als de Nederlandse SP en de Linksen in Duitsland zijn een streep door de rekening van diegenen die de vrije markt als alleenzaligmakend voorstelden. Hun vooruitzichten waren fout, misleidend en onbetrouwbaar.

Hierbij kan je alle traditionele partijen rekenen, extreemrechts, de gevestigde media,… Maar ook – spijtig genoeg – die delen van de linkerzijde, bijvoorbeeld onder de intelligentia, die in de barre jaren ’90 de kant van het establishment kozen. Als gevolg daarvan zegde deze strekking, volstrekt voorbarig, haar vertrouwen in de arbeidersbeweging als motor van sociale verandering op.

De opkomst van "nieuw links" in Europa, van bredere arbeiderspartijen met een antineoliberaal profiel, is dus een opkikker voor de linkerzijde. Maar het is ook een dubbelzinnig proces. Zowel in Nederland als in Duitsland is de leiding van deze formaties onduidelijk over haar houding tegenover coalities met de traditionele partijen.

In Nederland zit de SP lokaal in coalities die privatiseringen doorvoerden. In Duitsland zitten de Linksen opgescheept met de oude, ex-stalinistische PDS, die eveneens lokaal aan besparingscoalities deelneemt, zoals in Berlijn.

De reformistische leiding van deze nieuwe linkse partijen is dikwijls radicaal in haar taalgebruik. Marijnissen haalt uit naar het "roofdierkapitalisme". Lafontaine beweert dat hij de "eigendomskwestie" en de kwestie van "socialisme" wil stellen. Dit zijn positieve elementen, die een impact kunnen hebben op het bredere bewustzijn van de arbeidersklasse.

Maar door medebeheer in neoliberale coalities niet uit te sluiten, door de weigering om enkel aan consequente socialistische meerderheden deel te nemen (die breken met de neoliberale budgettaire logica en daarvoor de massa’s op straat brengen), wordt de impact van nieuwe arbeidersformaties meteen beperkt.

Zowel de SP als de Linksen hebben in essentie een reformistisch programma. Een programma dat het bestaande systeem "sociaal" wil bijsturen. Maar in de huidige periode van crisis van het kapitalisme is daar geen ruimte meer voor. Dit leidt bij de nieuwe reformistische leiders tot toegevingen aan de neoliberale logica. Marijnissen sloot op een bepaald moment zelfs coalities met het openlijk rechtse CDA niet uit.

Nieuwe arbeiderspartijen worden, veel meer dan onder de tijdelijke heropbloei van het kapitalisme in de naoorlogse periode, direct gedwongen tot een keuze over een breuk met of het vasthouden aan het privébezit van de productiemiddelen.

Intern weerspiegelt die onduidelijke reformistische strategie zich in pogingen om het vrije debat te fnuiken. Bij de Nederlandse SP in het verdacht maken van oppositiestemmen als "scheurmakers" tijdens discussies (zonder in te gaan op argumenten), de strakke hiërarchie in de partij met een machtsconcentratie bij Marijnissen en zijn directe medestanders,… Een en ander leidde recent tot de oprichting van het "Comité voor een democratische SP".

Lafontaine van zijn kant koos duidelijk voor een fusie met de ex-stalinistische PDS en haar bureaucratische apparaat. Nu reeds heeft de aanpak van de leiding van de Linksen de aantrekkingskracht op arbeiders en jongeren, als actief instrument voor strijd, ernstig ondermijnd. Ondanks de beloftevolle peilingen.

Dit wijst op het belang van ideologische duidelijkheid in nieuwe arbeidersformaties. Niet dat we moeten verwachten dat er een volledig kant en klaar socialistisch programma op tafel moet liggen. Maar zonder een oriëntatie op fundamentele maatschappijomvorming, de afschaffing van productie voor de winst, een algemene "socialistische" benadering,… worden nieuwe initiatieven in hun houdbaarheid meteen op de proef gesteld. En mogelijk verworpen door arbeiders en jongeren, een proces dat – gezien de huidige instabiliteit – veel sneller zal gaan dan bij de oude sociaaldemocratische partijen.

Er is een sterke marxistische vleugel nodig om deze discussie met bredere lagen succesvol te voeren en hopelijk een meerderheid van de nieuwe formaties te winnen voor de idee van strijdpartijen met een algemene socialistische oriëntatie.

Lees ook:

• Nederland. Comité voor een democratische SP opgericht.
• The Left in Germany – new party, old mistakes
  

Op een positieve en geanimeerde evaluatievergadering besliste het Verkiezingscomité van CAP bijna unaniem over de volgende stappen voor de opbouw van CAP als nieuwe brede partij.

Bart Vandersteene

Daarmee gaven ze uitdrukking aan de overduidelijke wil van de CAP-leden om na deze verkiezingscampagne direct verder te gaan met de opbouw van deze nieuwe politiek kracht.

De kranten stonden nog vol met allerhande beschouwingen over de verkiezingen toen de CAP-bus reeds opdook daar waar werkenden een steuntje konden gebruiken: aan de stakingspiketten van Lanxess in Zwijndrecht, bij Sigma Coatings te Deurne, aan de deuren van de te sluiten GB-vestigingen.

Het weekend van 27/28 oktober maakt CAP een nieuwe afspraak met haar leden en sympathisanten. 2 jaar na de betoging tegen het Generatiepact en 1 jaar na onze geboorte organiseert CAP een nieuwe nationale bijeenkomst. Daar moet een verdere stap gezet worden om CAP te laten ontwikkelen tot een nieuwe arbeiderspartij.

Daarvoor zijn een beginselverklaring, een duidelijke politiek project, een beter structurering, opbouw van lidmaatschap en infrastructuur noodzakelijk. Een uitgebreid nationaal secretariaat bereidt deze zaken voor en ondertussen worden zowel op lokaal en nationaal vlak verschillende CAP-campagnes en initiatieven gelanceerd. Volg de laatste ontwikkelingen via www.anderepolitiek.be

Reeds van in 1995 benadrukt LSP/MAS de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij. Toen lag het Globaal Pact nog vers in het geheugen, waren de vakbondsleiders er in geslaagd de toenmalige rooms-rode regering als “de meest linkse mogelijk” te verkopen en hield de SP.a (toen nog gewoon Socialistische Partij, niet Sociaal Progressief Alternatief) haar laatste verkiezingscampagne met een verwijzing naar haar verleden als arbeiderspartij (met Tobback senior als de “verdediger van ons pensioen”).

Anja Deschoemacker, derde plaats op de CAP-senaatslijst

Vandaag zijn de zaken verder geëvolueerd. Jarenlang reeds is de SP.a een partij die gezien wordt als de architect van sociale afbraak. Bij het verzet tegen die sociale afbraak, met onder meer honderdduizenden stakers en betogers tegen het Generatiepact, werd duidelijk dat de “kloof tussen burger en politiek” er vooral uit bestaat dat de grote meerderheid van de bevolking niet vertegenwoordigd is.

Nuttige stem?

Veel werkenden, werklozen, gepensioneerden en jongeren zullen opnieuw een zogenaamde “nuttige” stem uitbrengen op één van de zogenaamd linkse partijen. Het is dit fenomeen dat Ségolène Royal nog aan een behoorlijke score in de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen heeft gehopen. Het is hetgeen Blair zo lang aan de macht heeft gehouden, ondanks de tanende populariteit van het verburgerlijkte New Labour. Het is hetgeen de sociaaldemocratie al zo’n 20 jaar in de Belgische regering houdt, ondanks hun betrokkenheid in alle privatiseringen en afbouw van rechten en verworvenheden.

We begrijpen de bedoeling van die “nuttige kiezers”, maar we denken dat de ervaring van de laatste decennia ons toont dat die “nuttige” stem ons nergens brengt, behalve naar een politiek van begeleide sociale afbraak.

In termen van voltijdse equivalenten is er in de laatste kwarteeuw geen enkele job bijgekomen. Het aandeel van de lonen in de nationale rijkdom is gestaag gedaald. De koopkracht van de loontrekkenden is afgenomen, ook deels door de steeds toenemende prijs van huisvesting. De openbare diensten zijn geprivatiseerd of klaargestoomd voor privatisering en de arbeidsomstandigheden zijn er vaak schrijnend terwijl de dienst aan de gebruikers ingekrompen is ondanks de hogere prijzen.

Daar tegenover volstaat een “nuttige stem” niet. De volgende regering – hoogst waarschijnlijk met de sociaal-democraten – zal verder gaan met de afbouw van de pensioenen, de jacht op de werklozen, de cadeaus aan de bazen, de lastenverlagingen die onze sociale zekerheid ondermijnen,…

Verzet is nodig

De strijd tegen sociale afbraak zal voor een groot deel een syndicale strijd zijn. Om die strijd op een goede manier te kunnen voeren, is het samenbrengen van die strijdbare vakbondsmilitanten in een partij die hen kan wapenen met een programma en een strategie onontbeerlijk.

Er is geen enkele garantie dat CAP effectief zal ontwikkelen tot een nieuwe en brede arbeiderspartij die consequent de belangen van alle werkenden en armen verdedigt. Maar CAP biedt een kans die volgens ons met beide handen gegrepen moet worden. Als CAP immers niet ontwikkelt, zullen we komende strijd opnieuw zonder enig politiek antwoord van de arbeidersbeweging moeten aangaan.

Wij denken dat CAP heel wat potentieel heeft en kan ontwikkelen. De verkiezingsresultaten zullen het potentieel slechts heel gedeeltelijk aantonen, maar de verkiezingscampagne biedt een basis om verder te bouwen aan een intiatief dat kan leiden tot een nieuwe arbeiderspartij. LSP/MAS zal haar inspanningen in de uitbouw van CAP dus ook na de verkiezingen met evenveel enthousiasme en inzet verder zetten!

Na een succesvolle campagne om peterslijsten op te halen, heeft CAP gisteren overal haar lijsten ingediend. Dit is succesvol verlopen. De campagne voor de peterslijsten was een nuttige pré-campagne, nu kan de echte campagne beginnen. CAP diende twee senaatslijsten in naast kamerlijsten in alle Nederlandstalige kiesomschrijvingen, Brussel-Halle-Vilvoorde, Henegouwen en Luik.

De précampagne is vlot verlopen. Er werden langs Nederlandstalige kant ruim 5.700 gewettigde handtekeningen opgehaald. Er waren tal van CAP-leden en sympathisanten betrokken bij deze campagne. Het enthousiasme dat onmiskenbaar aanwezig is in de CAP-campagne vormde een belangrijke factor in het succesvol afwerken van deze précampagne. Met LSP hebben we een belangrijke bijdrage geleverd in de campagne, onze militanten schakelen zich volledig in om CAP uit te bouwen en het mee vorm te geven doorheen deze campagne.

Er werden volledige lijsten ingediend voor de Senaat en de Kamer met zo’n 250 kandidaten die opkomen voor een andere politiek. Dat is een succesvol gegeven waarmee overigens heel wat critici de mond wordt gesnoerd. De samenstelling van de lijsten maakt immers duidelijk dat er een grote diversiteit aanwezig is in CAP. Er is een goede mix van jong en oud, syndicale militanten van beide grote vakbonden, politieke activisten,… LSP heeft bij de samenstelling van de lijsten een bescheiden houding ingenomen: enkel Bart Vandersteene (lijsttrekker Oost-Vlaanderen) en Anja Deschoemacker (derde op de senaatslijst) schoven we wat naar voor. Uiteraard hebben we verder loyaal mee de lijsten ingevuld.

De CAP-campagne zal nu worden verdergezet. De eerste campagnemomenten waren alvast interessant. De openheid en de ruimte voor een alternatief is duidelijk aanwezig. Dat stelden wij reeds van bij het lanceren van de petitie voor een nieuwe arbeiderspartij op de betoging van 28 oktober 2005 tegen het Generatiepact. Nu wordt dit deels gerealiseerd in de CAP-campagne. Natuurlijk zal die campagne slechts een klein deel van het potentieel tonen, de middelen zijn er niet om alle mogelijkheden te benutten. Terwijl traditionele partijen over verkiezingsbudgetten tot 7 miljoen euro (in het geval van de SP.a) spreken, wordt bij CAP geprobeerd aan 25.000 euro te raken. Dat is van een andere grootte-orde.

We hebben niet de grote middelen, noch de automatische toegang tot allerhande media. Waar CAP wel over beschikt, is een groot enthousiasme. Dat is waarop we een kracht kunnen uitbouwen die versterkt uit de verkiezingscampagne kan komen om nadien verdere stappen te zetten in de opbouw van een nieuwe partij. LSP wil daar verder aan meewerken.

Mediabericht dat zowat op alle nieuwssites verscheen

Comité Andere Politiek komt in het hele land op

BRUSSEL – Het Comité Andere Politiek (CAP) dient volledige Senaatslijsten in het hele land in en volledige Kamerlijsten in West-Vlaanderen, Oost-Vlaanderen, Antwerpen, Limburg, Brussel-Halle-Vilvoorde, Leuven, Luik en Henegouwen.

De Senaatslijsten worden getrokken door de vakbondsmilitanten Raf Verbeke (Gent) en Jean-Marie Kaddes (Luik). Bovenaan de Kamerlijsten staan vakbondsmensen (Ludo Mommen in Antwerpen, Danny Carleer in Leuven, Valère Van Tieghem in West-Vlaanderen, William Caers in Brussel-Halle-Vilvoorde, Gustave Dache in Henegouwen), politieke militanten actief in buurten en sociale bewegingen (Bart Vandersteene in Oost-Vlaanderen, Natahalie Dupont in Luik) en politici uit SP.A (Jules D’oultremont in Limburg).

Onder het motto ,,een andere politiek is mogelijk” wil CAP dè uitweg zijn voor wie het neoliberale beleid de rug toekeert. De partij profileert zich als een ,,generatiepact” tussen jong en oud, tussen rood en groen en tussen noord en zuid. ,,Werklozen, daklozen, armen hebben geen stem meer in de traditionele politiek. In CAP gaan zij hand in hand met werkenden en jongeren”, zo staat in de mededeling.

De traditionele partijen kunnen rekenen op grote sommen belastingsgeld om hun campagne te voeren. Via parlementaire dotaties besteden ze miljoenen euro’s aan kleurrijke folders en grote affiches van politieke kopstukken. Diezelfde kopstukken mogen in allerhande televisieprogramma’s het beeldscherm gaan opvullen. CAP staat niet alleen voor een andere politiek, maar ook voor een andere campagne.

Militanten maken de campagne

Bij CAP werden geen reclamebureau’s ingeschakeld om een verkiezingsprogramma en affiche te ontwerpen. Het waren de militanten zelf die over alle aspecten van de campagne discussieerden en beslisten. Daartoe was er op 3 februari een conferentie en op 14 april nogmaals een nationale verkiezingsmeeting.

De verkiezingsmeeting van 14 april werd gekenmerkt door een enorm enthousiasme. Er werd beslist over het verkiezingspamflet en de centrale thema’s in dat pamflet. Ook werden een aantal verkiezingskandidaten voorgesteld en werd gestemd over de lijsten. De voorstelling van de verkiezingskandidaten zorgde voor het levendige en bijzonder enthousiasmerende karakter van de bijeenkomst.

Het was verfrissend om te zien en te horen hoe arbeiders, jongeren, gepensioneerden,… zelf het woord namen en uitlegden waarom er nood is aan een andere politiek. We mogen politiek niet overlaten aan de politiekers van de traditionele partijen. Politiek gaat ook over ons leven, waarom zouden we er ons dan ook niet zelf mee moeien? Het zal de enige manier zijn om ervoor te zorgen dat onze bekommernissen ook effectief een stem krijgen.

Campagne voor peterslijsten toont het potentieel

In tegenstelling tot bepaalde andere partijen (zoals Groen en de Lijst-Dedecker) haalde CAP haar handtekeningen om te kunnen deelnemen aan de verkiezingen niet bij enkele parlementsleden van andere partijen, maar bij twee keer ruim 5.000 mensen op straat. De campagne om de nodige peterslijsten op te halen, was een enorme inspanning.

Tegelijk werd met deze campagne de enorm positieve respons duidelijk voor een initiatief als CAP. Jef Sleeckx benadrukt al enkele maanden dat er ruimte is voor een alternatief. Uiteraard zal het gebrek aan middelen ervoor zorgen dat we het potentieel niet volledig kunnen benutten, maar het is belangrijk om de mogelijkheden te zien en daarop reeds in te spelen.

Steun voor CAP

De brede steun voor CAP leidde ertoe dat een aantal figuren met een lange traditie in de arbeidersbeweging of met enige ervaring op andere terreinen de stap naar CAP aan het zetten zijn. In Limburg besloot de voormalige burgemeester van Houthalen-Helchteren, Jules D’Oultremont, om de Kamerlijst te trekken in Limburg. Tinny Mast, bekend van de Witte Beweging, staat op de tweede plaats van de Senaatslijst langs Nederlandstalige kant.

Verder staan er op de CAP-lijsten vooral veel arbeiders, waaronder heel wat met een ruime syndicale ervaring: arbeiders van Volkswagen, Ford, uit de non-profit, de MIVB, het onderwijs, De Lijn, het spoor, de post,…

Geen media-aandacht

CAP kan niet rekenen op veel interesse van de media. Voor de Doe-de-Stemtest op de VRT werd zelfs laconiek meegedeeld dat CAP onvoldoende nieuwswaarde zou hebben. Aanvankelijk werd het excuus gebruikt dat enkel partijen die én voor de senaat én voor alle kamerlijsten opkomen in het programma aan bod zouden komen. Toen de VRT merkte dat CAP aan die voorwaarden voldeed, heette het plots dat de nieuwswaarde van CAP onvoldoende was.

We zullen niet kunnen rekenen op de media en ook niet op rijke geldschieters die ons mogelijkheden bieden om CAP op een grote schaal bekend te maken. Maar zoals Jef Sleeckx op de bijeenkomst op 14 april opmerkte, beschikt CAP wel over één belangrijk wapen: het enthousiasme onder haar aanhangers. Steun CAP ook financieel en stort op rekeningnummer 733-0358698-22.

CAP: verkiezingen en erna

Het Comité voor een Andere Politiek (CAP) is een welkome ontwikkeling. LSP/MAS ondersteunt de campagne van CAP ten volle. Het initiatief is nog pril en de verdere ontwikkeling ervan is niet gegarandeerd. Dat zal afhangen van de mogelijkheden om het enorme potentieel effectief te benutten.

De verkiezingscampagne kan voor CAP een aantal zaken duidelijker maken: de noodzaak om naar buiten te treden, een aantal centrale thema’s, de nood aan actieve betrokkenheid. Het zal nodig zijn om daar verder op te bouwen en bijvoorbeeld het programma van CAP verder uit te werken. Op basis van de verkiezingscampagne zal CAP hopelijk versterkt worden zodat na de verkiezingen verder kan gebouwd worden aan een politiek alternatief en uiteindelijk aan het begin van een nieuwe arbeiderspartij.

Verkiezingen 10 juni:

Tegen de asociale afbraakpolitiek van de laatste 25 jaar…

Voor de uitbouw van een nieuwe partij van de werkenden…

Op 1 mei is het weer zover: lieden als Frank Vandenbroucke, Johan Vande Lanotte en Freya Vandenbossche – maar ook Elio Di Rupo, Laurette Onckelinx en Michel Daerden – zullen zich die dag weer herinneren dat ze historisch “iets” met de arbeidersbeweging te maken hebben. Straks bij de regeringsonderhandelingen zal die herinnering weer diep onder het stof liggen.

Anja Deschoemacker

Na het Generatiepact moet de sociaal-democratie wat opsmukwerk doen. Niet zo simpel na 19 jaar in asociale regeringen te hebben doorgebracht! De SP.a doet het o.a. met Jan Vanderpoorten (ABVV-VW), de PS met de leider van de spoorarbeiders José Damilot. Qua sociale beloften houden ze het bij een langer ouderschapsverlof en gratis kinderopvang voor alleenstaande ouders (SP.a) en een pensioenverhoging (PS).

Mooi. Maar het ouderschapsverlof zou een pak aantrekkelijker worden, ook voor mannen, indien de uitkeringen niet zo laag zouden zijn. De gratis kinderopvang is feitelijk een subsidie aan de lageloonsector: jobs die niet ingevuld raken omdat de lonen te laag zijn (zeker als je ook kinderopvang moet betalen). En een pensioenverhoging? Onze pensioenen zijn de laatste 20 jaar enorm gedaald in termen van koopkracht. De grote meerderheid van gepensioneerden krijgt minder dan 1.000 euro per maand. De kans dat de voorgestelde verhoging die achterstand inhaalt, is miniem.

Velen zullen opnieuw SP.a of PS stemmen vanuit het idee van het “minste kwaad”. En ja, als je de CD&V hoort spreken over een nieuw Vlaams Generatiepact (waarvoor de regionalisering moet dienen) of de VLD over de noodzaak om de werkloosheidsuitkeringen in de tijd te beperken, dan is dat begrijpelijk. Maar daarbij wordt wel vergeten dat het Generatiepact zelf is uitgewerkt door Freya’s kabinet en dat zowel Vande Lanotte als Vandenbroucke zich in het verleden hebben uitgesproken voor een beperking van de uitkeringen in de tijd (vooral voor jonge werklozen).

CAP zal na 10 juni ongetwijfeld nog geen verkozenen hebben. De kiesdrempel van 5% maakt verkozenen bij een eerste verkiezingsdeelname quasi onmogelijk. Maar, ongeacht de samenstelling van de volgende regering, de strijd tegen de asociale politiek zal gevoerd moeten worden. De Nationale Bank spreekt over de noodzaak van besparingen voor de komende 20 jaar! Indien de Vlaamse partijen er een verdere regionalisering van de arbeidsmarkt of delen van de sociale zekerheid kunnen doordrukken, zal het nog moeilijker worden om onze naoorlogse verworvenheden te verdedigen.

CAP is een beweging in prille opbouw. Of het zal lukken om te komen tot de opbouw van een nieuwe arbeiderspartij is onzeker, maar wat een prachtkans om opnieuw een instrument uit te bouwen voor de arbeidersbeweging. Een instrument dat de verdeel-en-heerstactieken van de heersende klasse doorbreekt door op te komen tegen het communautair opbod en consequent te vechten tegen iedere vorm van discriminatie en onderdrukking. Stem niet alleen CAP op 10 juni, maar sluit aan en help ons die kans te grijpen!