Category: Nieuwe arbeiderspartij

Het potentieel voor een nieuwe massale arbeiderspartij in Engeland en Wales kwam duidelijk naar voor op een publieke conferentie van de spoorvakbond RMT over de kwestie van politieke vertegenwoordiging van de arbeiders. Deze conferentie vond plaats op 21 januari. Onder de sprekers bevonden zich onder meer een parlementslid van de Schotse SSP, een links parlementslid van Labour, RMT-voorzitter Bob Crow, onze kameraad en gemeenteraadslid Dave Nellist,…

Artikel door Ken Smith. Foto’s door Marc Vallee

De leiding van de RMT maakte vooraf duidelijk dat het niet de bedoeling was om op deze conferentie een nieuwe partij op te richten, of om concrete stappen in die richting te zetten. Anderzijds was het de eerste keer dat een nationale vakbond een conferentie organiseerde om de kwestie van politieke vertegenwoordiging van de arbeiders te bespreken. De Socialist Party (zusterpartij van LSP) was dan ook bijzonder verheugd met het initiatief en ziet dit als een belangrijke stap vooruit.

Er was een beperkte vakbondsmobilisatie voor de conferentie, ook binnen de RMT. En toch was de opkomst groter dan wat de zaal aankon. De meeste sprekers haalden aan dat het beter was geweest om een grotere zaal te boeken. Een aantal RMT-leden konden niet aan de bijeenkomst deelnemen, omdat het niet meer mogelijk was om in de zaal binnen te raken. In totaal waren er zo’n 300 aanwezigen.

Alhoewel het proces nog op een beginpunt staat, is het duidelijk dat een aanzienlijk aantal vakbondsmilitanten en socialisten enthousiast willen deelnemen aan iedere stap in de richting van een nieuwe massale arbeiderspartij.

Uit zowat iedere tussenkomst op de conferentie bleek instemming met de stelling van Bob Crow, algemeen secretaris van de RMT-vakbond, dat dat Labour-partij niet meer kan veranderd worden en dat er nood is aan nieuwe partij. Zelfs sprekers die nog lid zijn van Labour, zoals het parlementslid John McDonnell, probeerden niet om het standpunt te verdedigen dat het mogelijk is om Labour te heroveren. McDonneel stelde zelfs dat hij niet wist of de taktiek van het Labour Representation Committee (dat campagne voert om Labour opnieuw een linkser profiel aan te meten) de beste weg vooruit was.

De verschillende sprekers maakten duidelijk wat 8 jaar Labour-regeringen hebben betekend voor de arbeiders en hun gezinnen, en waarom een nieuwe arbeiderspartij objectief gezien noodzakelijk is om de belangen van de arbeiders politiek te verdedigen. De centrale vraag op de conferentie was naar de stappen die moeten worden ondernomen om tot zo’n nieuwe formatie te komen.

De lessen van de mislukte pogingen in de jaren 1990 waren duidelijk aanwezig bij de deelnemers op de conferentie. Er was destijds het initiatief van de Socialist Labour Party van de voormalige mijnwerkersleider Arthus Scargill. Deze partij ging ten onder aan een bureaucratisch regime en een gebrek aan openheid. Er was de ervaring van de Socialist Alliance dat van het toneel verdween toen de linkse organisatie Socialist Workers Party er de controle van overnam.

In de toespraken en de tussenkomsten uit de zaal werd duidelijhk gemaakt dat een nieuwe arbeiderspartij niet aan de arbeidersklasse of aan strijdbewegingen van bovenaf kan worden opgelegd. Een nieuwe partij kan enkel ontstaan op basis van actieve campagnes en eenheid in strijd met een inclusieve democratische aanpak mzet respect voor de eigenheid van de deelnemers. Een federale aanpak dus, zoals ook door onze organisatie werd verdedigd op de conferentie.

Dat is jammer genoeg niet de aanpak van Respect, het project dat geleid wordt door parlementslid George Galloway en de SWP. Respect werd door veel aanwezigen op de conferentie nogal sceptisch benaderd. Zelfs een leidinggevende figuur uit Respect, RMT-lid Greg Tucker, stelde dat er iets “groter en beter” nodig is. Een Respect-lid kwam tussen om de aanwezigen erop te wijzen dat ze beter zouden deelnemen aan de verkiezingscampagne van Respect bij de lokale verkiezingen van mei. Die campagne was al opgestart, stelde de spreker. Bij deze tussenkomst waren er echter heel wat negatieve reacties vanuit de zaal.

Het zal nodig zijn om eerst een duidelijker visie te hebben op de vraag hoe een nieuwe partij tot stand kan komen. Om die kwestie te bespreken, organiseert de Campagne voor een nieuwe arbeiderspartij (een campagne opgestart door de Socialist Party) een conferentie in Londen op 19 maart. Die bijeenkomst kan de discussie verder vooruit brengen. (voor meer informatie over deze campagne, bezoek haar website).

Bob Crow zei op de conferentie dat hij soms het gevoel heeft dat men de RMT verwijt dat er nog geen grote arbeiderspartij ontstaan is. Geen enkele spreker op de conferentie maakte dit verwijt, maar een aantal sprekers – waaronder ook RMT-leden – stelden wel dat de RMT met deze conferentie een specifieke verantwoordelijkheid heeft opgenomen om de kwestie op de agenda te plaatsen. De vakbond heeft terecht naar voor gebracht dat vakbondsstrijd op zich niet volstaat en dat er een politiek alternatief noodzakelijk is. Bob Crow maakte niet de noodzakelijke conclusie over de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij en deed ook geen voorstellen om met de RMT concrete stappen in die richting te zetten.

Hij legde vooral nadruk op de noodzaak van een sterke vakbeweging aan de basis, zoals dit in de jaren 1970 bestond. Dat is op zich een goede doelstelling, maar het kan niet in de plaats worden gesteld van een nieuwe arbeiderspartij. De beweging van syndicale militanten in de jaren 1970 ontstond op basis van belangrijke strijdbewegingen in die periode. Na de nederlagen van de jaren 1990, is het aantal actieve strijdbare militanten veel kleiner. Strijdbare vakbondskernen worden nu opnieuw opgebouwd door een nieuwe generatie, en dit vooral in vakbonden met een linkse leiding zoals de ambtenarenbond PCS. Het zal echter enige tijd vergen om dit verder te ontwikkelen. Het ontstaan van een nieuwe arbeiderspartij, of een formatie die de voorloper is van een partij (zoals het werd naar voor gebracht door Rob Williams, een delegee in de automobielsector en lid van de Socialist Party uit Wales), zou het zelfvertrouwen van potentiële vakbondsmilitanten versterken en zou het proces binnen de vakbonden versneller.

Er moeten onmiddellijke praktische stappen worden ondernomen na deze conferentie. Onze organisatie zal verder de Campaign for a New Workers’ Party bekend maken in de aanloop naar de conferentie van 19 maart. Deze campagne kan een rol spelen in het bijeenbrengen van diegenen die overtuigd zijn van de nood aan een nieuwe arbeiderspartij. Daarnaast is er een oproep aan de RMT-leiding om na de conferentie van afgelopen zaterdag de kwestie van politieke vertegenwoordiging verder op te volgen en te bouwen aan een nieuwe arbeiderspartij met concrete initiatieven.

ABVV en ACV hadden het aangepaste Generatiepact verworpen. Daarmee vertolkten ze het enorme ongenoegen aan de basis. Als het van die basis afhing, hadden ze het hele Generatiepact, desnoods de regering en als het moest het hele politieke establishment weggestaakt. Zover is het niet gekomen. Waarom? De vakbondsleidingen hebben al het mogelijke gedaan om de beweging te doen landen. Onder hun leiding beschikken de vakbonden noch over een eigen programma om uit de crisis te geraken, noch over een – van patronaat en burgerij onafhankelijk – instrument om hun eisen politiek te vertalen. De strijd tegen het Generatiepact heeft de cruciale zwakheden van de beweging blootgelegd. LSP reikt enkele voorstellen aan om die zwakheden weg te werken.

Eric Byl

De regeringspartijen, inclusief SP.a en PS, houden vast aan hun pact. Alle oppositiepartijen vinden dat het pact nog niet ver genoeg ging. CD&V pleit voor 3 miljard euro lastenverlaging, het Vlaams Belang zelfs voor 6 miljard euro. Geen enkele in het parlement vertegenwoordigde partij, zelfs niet één volksvertegenwoordiger en/of senator, was bereid de vakbondsstandpunten te verdedigen. Tot daar de “proportionele democratie”. Twee vakbonden die samen 2,8 miljoen mensen organiseren, zowat 70% van alle werkenden en bijna 50% van alle kiesgerechtigden, vinden niet één volksvertegenwoordiger bereid hun standpunten zelfs nog maar te overwegen. Democratie? Blijkbaar niet voor ons.

De sociaal-democratie of nieuwe formaties?

SP.a en PS zijn al 18 jaar onafgebroken aan de macht. In die periode is het aantal officiële armen verdubbeld naar 1,5 miljoen mensen! De index werd uitgehold, uitkeringen teruggedreven tot een minimum, de sociale zekerheid geplunderd, arbeidscontracten ondermijnd en openbare bedrijven en gebouwen voor een appel en een ei verlapt aan private investeerders en/of speculanten. Veel arbeiders stemmen nog wel voor die partijen, sommigen hebben nog een lidkaart, maar ze zien die partijen hooguit als het minste kwaad. Niet als een instrument om op een ernstige manier hun belangen te verdedigen. Het politieke personeel wordt er niet geselecteerd op basis van inzet en/of verdienste voor de beweging, maar op basis van afkomst (Freya, Bruno, Peter, Hilde,…) of loyauteit ten aanzien van het apparaat.

Het verhaal van het minste kwaad kent haar grenzen. Steeds meer arbeiders haken af. Sommigen vervallen in fatalisme, anderen belanden bij gebrek aan alternatief ter linkerzijde uiteindelijk bij extreem-rechts. De voorbije 15 jaar hebben aangetoond dat het verhaal van “het minste kwaad” de groei van extreem-rechts mogelijk kon afremmen, maar zeker niet keren. Dat kan enkel als links een consequent geloofwaardig alternatief biedt op het neoliberale afbraakbeleid. Wie daarvoor, zoals SPa-Rood, hoopt op SP.a en PS leeft in een vervlogen tijdperk. In het hypothetische geval dat SP.a en PS ooit nog eens een bocht naar links nemen, zal dat niet meer zijn onder druk van binnenin, maar juist door druk van buitenaf.

Die stelling wordt bevestigd over de grenzen. Het verschijnen van nieuwe formaties die de leemte, achtergelaten door de totale capitulatie van de sociaal-democratie, minstens gedeeltelijk opvullen, is een wereldwijd fenomeen. De concrete invulling is afhankelijk van de specifieke condities. Soms ontstaan ze uit splitsingen van de sociaal-democratie en/of de voormalige communistische partijen (IU-Spanje, RC-Italië, WASG-Duitsland, PSOL Brazilië), doorgaans trekken ze lagen aan die voorheen ongeorganiseerd waren, soms speelt klein links er een dynamiserende rol in. Hun succes is echter vooral gebaseerd op concrete ervaringen in strijd, of dat nu is tegen Agenda 2010 in Duitsland of de afbraak van het publieke pensioenstelsel in Brazilië of de strijd tegen de Poll tax in Schotland,…

Sommigen denken dat klein links het maar moet doen: de onderlinge debatten opgeven, de krachten bijeen kwakken en een massale linkse formatie uit de grond stampen. LSP is niet ongevoelig voor die drang naar eenheid. In ’99 hebben we nog heel klein links uitgenodigd voor een alliantie. De afgelopen 10 jaar nodigden we 3 keer SAP en 1 keer PvdA uit voor overleg. We dienden gezamenlijke lijsten in met Leef, PC, SAP en namen deel aan Debout! Nooit echter hebben we de illusie gekoesterd dat dergelijke initiatieven een nieuwe formatie konden vervangen. Klein links bestaat hoofdzakelijk uit mensen die via een abstract denkproces tot socialistische ideeën zijn gekomen. De massa van de arbeiders en jongeren leert echter uit concrete ervaringen. Dat verklaart waarom massapartijen gevormd worden op basis van massale gebeurtenissen en niet door klein links bijeen te kwakken.

Het is prietpraat dat “wie links kijkt van SP.a en PS, de PVDA ziet”. Alsof de arbeiders uit de strijd tegen het Generatiepact en masse revolutionaire conclusies zouden trekken, laat staan het stalinisme achterna zouden hollen. Heel wat arbeiders hebben begrepen dat SP.a en PS een rem zijn op hun strijd, sommigen zoeken een formatie die dat niet meer is. Een kleine minderheid sluit aan bij de trotskistische LSP of de stalinistische PVDA, maar de overgrote meerderheid van die arbeiders is in dit stadium nog niet bereid te kiezen voor één specifieke stroming. LSP heeft daar begrip voor, wil meehelpen die nieuwe formatie vorm te geven, maar staat tegelijk op het behoud van haar eigenheid. Wij denken dat de arbeiders daarmee het best gediend zijn.

Kansen voor een nieuwe formatie

De capitulatie van de sociaal-democratie en de verdere draai naar nog rechtser van de christen-democratie zijn uiteraard niet nieuw. De vakbondsvertegenwoordigers in de bureaus van SP.a en PS mogen hooguit de vakbondsbasis in de pas doen lopen. De banden van ACV/CSC met CD&V en van ABVV/FGTB met SP.a en PS zijn de enige reden waarom patronaat en regering met hun anti-sociale politiek wegkomen. Een rechtse regering, zonder zogenaamde bevoorrechte partners van de vakbonden, had er al lang gelegen. Breken met de sociaal-democratie en de christen-democratie is vandaag een voorwaarde om onze verworvenheden te behouden en demoralisatie tegen te gaan.

Al sinds ’95 pleit LSP voor een nieuwe arbeiderspartij omdat dit toen al objectief noodzakelijk was. Het bewustzijn loopt doorgaans echter achter op de realiteit en ontwikkelt in sprongen onder druk van concrete gebeurtenissen. Tijdens de strijd tegen het Generatiepact werd de breuk van SP.a, PS en CD&V met de achterban van de vakbonden wel heel concreet. Onze militanten op de piketten op 7 oktober kwamen allemaal met vergelijkbare verhalen aan. Vandaar dat LSP besliste een petitie op te starten (www.arbeiderspartij.be), haar interventie op 28 oktober te concentreren rond drie stands met telkens een 50-tal militanten, versierd met spandoeken die ABVV/FGTB opriepen te breken met SP.a en PS en ACV/CSC met CD&V (en CDh voor zover die breuk er al niet is) en de nood aan een nieuwe arbeiderspartij propageerden.

Uiteraard zal de vorming van zo’n nieuwe formatie én de breuk met de sociaal-democratie niet over een nacht ijs gebeuren. Het was opvallend hoe denigrerend de pers schreef over de vakbondsactie voor het SP.a-congres in Hasselt. De broodschrijvers smulden van de arrogantie van Vande Lanotte, toen die verklaarde dat wie weg kijkt van SP.a naar rechts kijkt. De vakbondsactie aan de SP.a meeting te Antwerpen om het pact aan de “basis” – 120 hoofdzakelijk SP.a-mandatarissen uit heel de provincie Antwerpen – uit te leggen werd in de pers weggehoond. SP.a-Rood daarentegen, nochtans een zeer beperkt initiatief , werd in de pers tot ongeziene proporties opgeblazen om alsnog de vakbondsmilitanten in de SP.a stal te houden.

Aan de basis rommelt het echter. De ABVV-delegatie van Agfa Gevaert stapte naar de pers met een expliciete vraag aan de vakbondstop om uit het bureau van SP.a te treden. In de CMB in Luik woedt de discussie over een breuk met de PS al weken volop, secretarissen en delegaties tekenden de petitie op www.arbeiderspartij.be. In Limburg kwamen enkele delegees van o.m. Ford en Sappi samen met oud SP.a-parlementair Jef Sleeckx om de mogelijkheid van iets nieuws te onderzoeken, idem in Gent. In Antwerpen kwamen delegees uit de chemie samen met Sleeckx. Zij willen een groot debat organiseren over de band van de vakbonden met SP.a en CD&V. Als dat een succes wordt, zullen soortgelijke debatten in Luik, Brussel, Gent en Charleroi nodig zijn.

Volgens Sleeckx, en LSP is het daarmee eens, moet een nieuwe formatie nationaal georganiseerd worden en dus niet op communautaire basis zoals de traditionele partijen. Nog volgens Sleeckx moet ze open staan voor ACV’ers en ABVV’ers, Belgen en migranten, jong en oud,… Terecht hebben de Antwerpse chemiearbeiders ervoor geopteerd om hun debat op neutraal terrein te houden. Zo hopen ze ACV’ers niet af te schrikken. Volgens LSP zal een nieuwe formatie aanvankelijk sowieso een federatieve structuur nodig hebben, met diverse stromingen die werken op basis van consensus. Dat is nodig om een vertrouwensrelatie te creëren en te vermijden dat één of andere stroming zich in haar rechten beknot zou voelen. Vooral naar christelijke arbeiders is het een boodschap dat ze hoe dan ook gehoord zullen worden.

Een consequent links programma dat breekt met het neoliberale beleid

Jef Sleeckx wil een beweging waarin de basis het voor het zeggen heeft. LSP is het daar volledig mee eens. De politieke debatten mogen niet, zoals in de klassieke partijen, beperkt worden tot een kleine groep partijbonzen of Teletubbies. Iedere arbeider moet de kans krijgen er zijn/haar aandeel in te hebben. Volgens LSP moeten we vertrekken vanuit de concrete noden van de arbeiders en hun gezinnen. Dat betekent in de eerste plaats een oplossing voor de structurele werkloosheid. De traditionele partijen pleiten in dat verband telkens weer voor lastenverlaging en extreme flexibiliteit. Dat ondermijnt de sociale zekerheid en de levens en arbeidscondities van de bevolking. Wij zijn integendeel van oordeel dat de beschikbare arbeid best verdeeld wordt onder allen, uiteraard zonder loonverlies omdat anders de koopkracht en daarmee de economie onderuit gehaald wordt.

Liberalisering en privatisering heeft de arbeiders niets opgeleverd. Het zijn de patroons die met de beste brokken gaan lopen zijn. De luchthaven van Zaventem, in wat de Europese hoofdstad moet zijn, is daardoor herleid tot een regionale positie. Bij De Post en de NMBS komt liberalisering neer op minder diensten voor meer geld, met minder personeel, wiens statuut van ambtenaar stilaan afbrokkelt. Het succesverhaal van Belgacom is ten koste gegaan van 10.000 jobs en een vernietigend arbeidsritme voor de gelukkige overblijvers. De winsten zijn fenomenaal, omdat wij als belastingbetalers de sociale kost hebben overgenomen. LSP wil een einde maken aan liberaliseringen en privatiseringen. We eisen de nationalisatie van onze voormalige diensten, maar deze keer onder arbeiderscontrole en niet onder leiding van een management dat de werking van die diensten enkel saboteert in het belang van de privé-sector.

LSP is tegen de regionalisering van de sociale zekerheid, omdat dit zal leiden tot een competitie tussen de gewesten, waarbij diegene die het meest inlevert met de investeringen gaat lopen. Dat zal zowel in Vlaanderen, als Wallonië en Brussel leiden tot een afbraak van onze sociale verworvenheden. Wij zijn wel voor een massaal programma van sociale woningbouw om de moordende prijsstijgingen van huur- en koopwoningen te bestrijden.

LSP is van oordeel dat deze en vergelijkbare maatregelen op weerstand zullen stoten van het patronaat en haar politiek, juridisch en mediaapparaat. Enkel een maatschappij waarin de arbeiders en hun gezinnen deze hefbomen in handen hebben, een socialistische maatschappij, kan tegemoet komen aan de terechte verzuchtingen van arbeiders en hun gezinnen. LSP wil deze en andere programmapunten binnen een nieuwe formatie ter discussie stellen, niet als een ultimatum, maar als bijdrage aan het debat, naast bijdragen van andere stromingen en individuen.

Twee goed opgevolgde stakingen en een nationale betoging met 100.000 aanwezigen toonden het enorme verzet tegen de asociale voorstellen van het Generatiepact. Die beweging kreeg geen enkele steun van de traditionele politieke partijen in het parlement. Bij de stemming van het Generatiepact in de Kamer gaf geen enkele Nederlandstalige politicus uitdrukking aan het ongenoegen bij de bevolking.

Vorige nacht werd het Generatiepact in de Kamer goedgekeurd. Daarbij stemden de meerderheidspartijen voor en onthielden zowat alle oppositiepartijen zich. CD&V/NVA, Vlaams Belang en CDH onthielden zich. Die vinden allemaal dat het Generatiepact niet ver genoeg gaat. Het VB zag positieve elementen in het Generatiepact, maar het mist volgens extreem-rechts een langetermijnvisie. De besparingen op de kap van de arbeiders zijn met andere woorden niet radicaal genoeg.

Enkel 4 parlementsleden van Ecolo stemden tegen het Generatiepact. Nochtans ligt het asociale regeringsbeleid in de lijn van het beleid waaraan ook de Groenen deelnamen vooraleer ze electoraal werden afgeslacht. De SP.a verdedigde het Generatiepact door te stellen dat de besparingen in het buitenland veel erger zijn. Bijgevolg zou het allemaal wel meevallen.

Met de stemming van het Generatiepact in de Kamer wordt nogmaals duidelijk dat de beweging tegen de aanvallen op het brugpensioen op politiek vlak geïsoleerd staat. Onder bredere lagen van de bevolking was er een immense steun. Dat kwam tot uitdrukking bij de stakingen van 7 en 28 oktober en de grote betoging van 28 oktober. De vakbondsleiding moest onder druk van haar basis overgaan tot acties en die werden massaal opgevolgd.

Maar in het parlement heeft niemand de 100.000 betogers van 28 oktober verdedigd. Die waren monddood in de parlementaire discussies over het Generatiepact. Dit geeft nogmaals aan dat het tijd wordt dat de vakbondsleiding haar basis volgt en de "bevoorrechte banden" met haar politieke partners doorknipt. Die politieke partners hebben dat reeds gedaan door het vakbondsverzet naast zich neer te leggen en in te gaan tegen de tienduizenden arbeiders die in actie kwamen.

Tegenover de traditionele partijen hebben de arbeiders en hun gezinnen nood aan een eigen politiek instrument. Een nieuwe arbeiderspartij die hun eisen en de bekommernissen politieke weerklank geeft. Wij voeren campagne om het idee van een nieuwe arbeiderspartij breder te verspreiden. We werken daartoe onder meer met een internetpetitie die je kan ondertekenen op www.arbeiderspartij.be. Aarzel niet om vandaag nog te tekenen en deze petitie te gebruiken onder vrienden, collega’s, familie,…

Op zaterdag 26 november vond er in Winterslag een interessante meeting plaats met Jef Sleeckx, de gewezen SP.a parlementair. Sleeckx kwam de laatste weken in het nieuws met striemende kritiek op de SP.a-top. In interviews met Knack en de Financieel Economische Tijd toonde hij het volledige plooien van de SP.a voor de neoliberale politiek aan. Sleeckx verwijt de leiding niet meer aan de kant van werkende mensen te staan. Tegen de wil van de vakbondsbasis in proberen Vande Lanotte en consoorten het Generatiepact door te drukken.

Peter Delsing

De meeting vond plaats op uitnodiging van een aantal delegees uit de regio, onder meer van Ford en Sappi. Het waren de mensen die ook mee achter de opgemerkte protestactie aan het recente SP.a Congres in Limburg stonden, toen honderden ABVV-ers demonstratief hun rug keerden naar de liberaal en blauw geworden SP.a.

Op de meeting waren er een 20-tal aanwezigen, voornamelijk delegees. Qua politieke organisaties waren PVDA en LSP aanwezig. Sleeckx toonde op een gedreven manier de sociale achteruitgang van de neoliberale politiek aan. “Nadat de mensen de afgelopen 15 jaar harder moesten werken, wordt hen nu ook gevraagd om langer te werken. En dat in een totale werkonzekerheid.” De Lissabon-strategie en de EU-Grondwet, stelde Jef, dwingen ons in een neoliberaal keurslijf, waardoor de armoede groeit en steeds meer arbeidersgezinnen met minder moeten rondkomen.

Jef stelde terecht dat het vinden van geld voor het opvangen van de “vergrijzing” een politieke keuze is. Het is perfect mogelijk om een deel van de economische groei de komende jaren hiervoor vrij te maken. Maar daarvoor moet het geld wel worden gezocht waar het zit: niet bij de gewone loontrekkenden, maar bij een kleine groep rijken. Dit moet volgens de dwarsliggende, en nog steeds krasse, SP.a-er gekoppeld worden aan een vermogensbelasting en een betere controle op belastingfraude en -ontduiking.

Sleeckx stelde dat hij het initiatief SP.a Rood had ondertekend (een kleinschalig initiatief om de SP.a voor een linkse politiek te winnen), maar lijkt vandaag tot de conclusie te komen dat pogingen in die zin weinig zullen opbrengen. “Het carcan van de partijleiding is moeilijk te doorbreken.” Jef stelde dan ook dat hij een oproep zal verspreiden naar de “duizenden mensen” die lokaal al actief zijn, maar geen vertegenwoordiging vinden in het parlement. De vakbonden, die verguisd worden door commentatoren uit de middenklasse, moeten opnieuw een politieke steun krijgen.

Jef stelt terecht in zijn brede oproep “Met rechts in het vizier en steun van de basis in de rug… AAN HET WERK!”: “Extreemrechts is al die jaren slapend rijk geworden. Het VB is in de ogen van vele arbeiders, bedienden, jongeren en intellectuelen hoe spijtig dat wij dat ook mogen vinden, in hun ogen, een uitweg om hun proteststem te verheffen, hun diepe politieke frustraties en hun verzet politiek te uiten.” En hij gaat verder: “Tientallen mensen hebben mij aangesproken op de betoging van 28 oktober met : ‘Jef, gij moet met iets nieuws beginnen, een beweging of iets dergelijks waarin de mensen zich terug thuisvoelen. Een beweging die linkse standpunten durft verdedigen en er ook met volle overtuiging voor gaat. De enige kans, Jef, om de arbeiders terug een krachtige stem te geven, die ze al lang verloren zijn bij de klassieke partijen, en dit Jef is de enige manier om terug proteststemmen van het VB terug te winnen. De klassieke partijen gaan daar niet meer in lukken, die hebben bij zeer velen bijna alle krediet verloren. Alleen een duidelijk geprofileerde linkse beweging of eventueel een linkse partij is daartoe in staat, maar dan wel een beweging waarin het hoge woord door de basis wordt gevoerd.”

LSP deelt deze analyse. We verdedigden op de meeting de idee om toe te werken naar zo’n nieuwe partij voor werkende mensen en jongeren: een nieuwe arbeiderspartij. Op de stakingspiketten maken veel arbeiders spontaan de analyse dat de SP.a en de PS hebben afgedaan als arbeiderspartij en dat er een nieuwe partij nodig is. We zouden eerst een campagne kunnen voeren die het idee verder uittest bij een laag van arbeiders en delegees, om vervolgens naar een conferentie te gaan die de kwestie van een politieke vertegenwoordiging van de arbeiders en jongeren op tafel legt.

Zoals Jef terecht stelt zou zo’n nieuwe formatie, gebaseerd op actief verzet van de arbeiders en hun gezinnen, het Vlaams Belang – dat zich voorstelt als alternatief voor gewone mensen, maar een verderzetting van de neoliberale afbraak eiste op haar “economisch congres” – electoraal een aardige klap kunnen bezorgen. Als zo’n nieuwe formatie zich reëel baseert op een democratische werking met de meest brede vrijheid van debat, en alle protestbewegingen tracht te verenigen op een principieel en strijdbaar programma, dan kan het Vlaams Belang worden teruggedrongen.

Jef verdedigde een aantal zeer terechte sociale eisen op de meeting, tegen alle liberale eenheidsdenken in. Dit vergt vandaag politieke moed. Rond die eisen is het mogelijk om een bredere laag van vakbondsmilitanten en jongeren te organiseren: zo’n initiatief heeft duidelijk het potentieel om het enthousiasme van brede lagen van de arbeidersklasse op te wekken. Het zal de breuk vereisen van een deel van de syndicale wereld met de traditionele partijen, en de pogingen om verdeeldheid tussen Vlaamse, Waalse en Brusselse arbeiders te zaaien actief moeten bestrijden.

LSP denkt dat deze directe eisen moeten worden verbonden met een programma dat duidelijk breekt met het kapitalisme en streeft naar een democratisch geplande, socialistische economie. Enkel zo’n programma kan de levensvatbaarheid op langere termijn van een nieuwe formatie of partij volgens ons garanderen.

Jammer genoeg zag de stalinistische PVDA op de meeting niet dat een nieuwe, brede partij een geweldige stap vooruit zou zijn voor arbeiders en jongeren. Peter Mertens, van de leiding van de PVDA, dacht enkel in termen van een nieuwe electorale alliantie, van het type Debout (destijds rond de delegatie van Forges de Clabecq). Ook een aantal delegees van de PVDA stelden dat er al “een partij bestond” (de PVDA). Wij denken dat de uitbouw van een revolutionaire stroming complexer is. Deze benadering beantwoordt niet aan de vragen waar veel arbeiders vandaag mee zitten.

Zelfs al heeft een nieuwe partij in het begin misschien een reformistisch programma: een basisorganisatie voor de arbeiders zou de strijdbaarheid en het politieke bewustzijn enorm vooruithelpen. Het zou de patroons stevig in de problemen brengen. LSP zou binnen zo’n formatie opkomen voor een revolutionair programma dat breekt met het kapitalisme. We zouden ijveren voor een arbeidersregering, gesteund op arbeidersdemocratie, en socialisme. Niet alleen in België, maar wereldwijd.

De beweging tegen het Generatiepact heeft een politiek verlengstuk nodig. Vakbondsstrijd is noodzakelijk, maar niet voldoende om de samenleving te veranderen. De LSP zal de komende periode alles in het werk stellen om initiatieven die mogelijk de discussie over een nieuwe arbeiderspartij concreter kunnen maken, te versterken en verder te populariseren onder een bredere laag van arbeiders en jongeren. Zo’n ontwikkeling, indien succesvol, zou de politieke situatie in België volledig kunnen openbreken.

Het patronaat en de aandeelhouders willen steeds meer winst en kunnen voor zo’n beleid beroep doen op verschillende partijen die opkomen voor de patronale belangen. Dat beleid gaat echter ten koste van de arbeiders en hun gezinnen. Indien er nog een verschil is tussen de traditionele partijen, dan zijn het eerder oppervlakkige verschillen. Voor de arbeiders daarentegen is er weinig keuze. Als die zoeken naar een politieke vertegenwoordiging, moeten ze vaststellen dat die nog niet bestaat.

Nicolas Croes

De stakingen van 7 en 28 oktober hebben het ongenoegen tegen het neoliberalisme aangetoond. De acties waren niet enkel en alleen gericht tegen het optrekken van de leeftijd voor het brugpensioen.

De discussies aan de piketten en tijdens de algemene vergaderingen in de aanloop van de stakingen hebben aangetoond dat het ongenoegen in de maatschappij veel dieper zit dan dat. Het Generatiepact is niet meer dan het zoveelste besparingsplan dat opnieuw aantoont aan welke kant de sociaal- en christen-democraten staan. De traditionele partijen kondigden bovendien reeds aan dat er nog besparingsmaatregelen zullen volgen.

Het is moeilijk om er één specifieke maatregel uit te pikken, omdat ze allemaal evenzeer het neoliberaal beleid van de regering illustreren. De maatregelen tegen de werklozen is het werk van de Vlaamse SP.a en werd beantwoordt met wat zwak protest van hun Waalse collega’s van de PS. Het standpunt van de christen-democraten om werklozen meer beroep te laten doen op liefdadigheid om in hun levensmiddelen te voorzien is een terugkeer naar het beleid van de conservatieve Katholieke Partij in de 19de eeuw.

De Franse ervaring

De vraag naar een politiek alternatief ter linkerzijde om de belangen van de werkenden te verdedigen als antwoord op de verrechtsing van de traditionele politieke partijen, bestaat in België, maar ook in Europa en de rest van de wereld.

In Frankrijk zorgde het vacuüm ter linkerzijde ervoor dat radicaal linkse partijen meer dan 10% van de stemmen haalden tijdens de laatse presidentsverkiezingen (3 miljoen stemmen). Het enige antwoord van het Franse establishment voor het electoraal succes van Front National (FN), was een oproep om voor Chirac te stemmen.

De verdediging van de burgerlijke democratie tegen het gevaar van het FN, leidde er toe dat er geen aandacht meer was voor de oorzaken van het electoraal succes van het FN in de Franse presidentsverkiezingen.

Indien er een echt politiek alternatief zou bestaan, dan zou het succes van extreem-rechts veel beperkter zijn. Aangezien het politiek vacuüm nog steeds bestaat, is het waarschijnlijk dat extreem-rechts verder kan groeien.

De linkerzijde maakte geen gebruik van de situatie om het electoraal succes ook politiek te benutten. Lutte Ouvrière (LO) plooide terug op zichzelf terwijl de Ligue Communiste Révolutionnaire (LCR) de bewegingen achterna liep in plaats van er een perspectief aan te bieden om stappen vooruit te zetten. De LCR riep zelfs mee op om in de tweede ronde voor Chirac te stemmen, om Le Pen te stoppen.

De overwinning van de tegenstanders van de Europese Grondwet dit jaar, was niet zozeer het resultaat van de radicale linkerzijde. De LCR ging op in een gezamenlijke campagne met de fors naar rechts opgeschoven Parti Communiste, delen van de PS, vakbondsmilitanten en andersglobalisten.

Op 4 oktober was er in Frankrijk een algemene staking. Dit was al de derde nationale actiedag dit jaar. Meer dan een miljoen mensen kwam op straat. Dit is een indrukwekkend aantal, maar toch lag dit cijfer lager dan de vorige keren. Het probleem is niet zozeer om de regering weg te staken, maar wel om een alternatief te vinden op de huidige regering. De “strijdbaarheid” van de Parti Socialiste (PS) in Frankrijk is reeds lang het onderwerp van grapjes. Nochtans is het totale gebrek aan strijdbaarheid niet zozeer iets om mee te lachen, maar eerder een tragedie.

Voor strijd, solidariteit en socialisme!

Gedurende verschillende decennia waren de sociaal-democratische partijen aantrekkingspolen voor veel strijdbare arbeiders, hoewel de leiding van die partijen bestond uit mensen die evenzeer de belangen van de burgerij en het patronaat dienden. De druk van de basis van die partijen zorgde ervoor dat de leiding een linkse retoriek moest hanteren, ook al was dit veelal om een rechts beleid goed te praten. De val van de Muur en het neoliberaal offensief dat daarop volgde, veranderde het karakter van de sociaal-democratische partijen die voortaan ook openlijk de verschillende besparingsplannen van de burgerij begonnen te verdedigen omdat er volgens hen geen ander alternatief was.

Dit proces verloopt naargelang de situatie in een bepaald land of regio niet overal op dezelfde manier of met dezelfde snelheid. Het is duidelijk dat de SP.a al heel wat verder gevorderd is in dit proces dan bijvoorbeeld de PS aan franstalige kant. De veranderingen laten zich ook voelen in de samenstelling van die partijen. Vroeger was het evident dat wanneer arbeiders een politiek verlengstuk zochten voor hun strijd, dat ze dan in de richting van de sociaal-democratie keken. Vandaag hebben ze een terechte afkeer van de yuppies, managers en bankiers die de partij leiden.

Er rest dan ook niets anders dan een eigen politiek verlengstuk te creëren. Voor revolutionairen is de vraag in welke richting de meest bewuste arbeiders zich bewegen zeer belangrijk omdat die richting ook de plaats is waar men actief moet zijn.

Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons

Voor veel arbeiders is lidmaatschap van een revolutionaire partij een stap te ver. Maar er is geen brede partij meer die ingaat tegen het neoliberaal offensief van de burgerij. Bovendien wordt sterker ingespeeld op hetgeen de arbeidersklasse verdeelt: racisme, seksisme, jongeren versus ouderen,…

Het is noodzakelijk om een aantal elementaire tradities opnieuw ingang te doen vinden: de nood aan solidariteit en arbeiderseenheid. De arbeidersklasse beschikt nog steeds over de kracht van haar aantal, maar dat potentieel moet ook worden waargemaakt.

Werklozen zijn nog nooit zo geïsoleerd geweest. De burgerij slaagt er in om hen af te schilderen als profiteurs. Op de werkvloer wordt bovendien gebruik gemaakt van racisme en seksisme om de arbeiders tegen elkaar op te zetten. Dat er amper wordt opgetreden tegen zo’n racisme, bleek recent nog toen een hotelbaas uit Beveren van racisme werd vrijgesproken. De patroon had een werknemer van Nigeriaanse afkomst ontslagen en op zijn C4 geschreven: “Zou beter teruggestuurd worden naar de boes boes waar mensen elkaar aanvallen.” Om in te gaan tegen racisme of seksisme, kunnen we niet rekenen op de rechtbanken. De media-concerns laten geen kans voorbijgaan om mee in te spelen op racistische vooroordelen.

Het populariseren van basisideeën zoals strijd, solidariteit en socialisme, kan enkel het werk zijn van de arbeiders en hun gezinnen.

Hoe kan een nieuwe partij ontstaan?

Bij grote bewegingen kan het bewustzijn van bredere lagen van de bevolking snel veranderen. Het besef dat er een tegengewicht nodig is voor de neoliberale propaganda, staat vandaag veel sterker.

Dit werd recent ook aangentoond met de campagnes tegen de Europese Grondwet in Nederland en Frankrijk. Ondanks een massale campagne van het establishment om voor de grondwet te stemmen, sprak een meerderheid zich uit tegen het liberale Europese project. De campagnes tegen de grondwet hadden een enorme impact, maar verdwenen grotendeels na de referenda door het gebrek aan een duidelijk politiek verlengstuk.

We moeten leren van fouten uit het verleden om deze niet opnieuw te maken. De kennis over vroegere strijdbewegingen is van enorm belang. Een revolutionaire partij is in die zin een instrument om het systeem van uitbuiting te doorbreken. Indien een arbeidersbeweging in strijd zich herkent in een duidelijk socialistisch programma, dan wordt deze beweging een kracht in de maatschappij die eindelijk kan binnenhalen waar we recht op hebben.

Dat is de reden waarom we tussenkomen in strijdbewegingen en waarom we deel willen uitmaken van nieuwe arbeiderspartijen. In die partijen zullen we ons eigen programma verdedigen omdat we denken dat een breuk met het huidig systeem noodzakelijk is om de belangen van de werkenden te verdedigen.

Het proces is reeds begonnen

In verschillende landen zijn er initiatieven om het vacuüm ter linkerzijde op te vullen. Dat gebeurt op verschillende manieren. In Nederland slaagde de voormalige maoïstische partij SP er in om een kleine massapartij te worden waarbinnen de meest strijdbare arbeiders actief zijn. Helaas heeft de SP-leiding niet enkel afstand genomen van het maoïsme, maar ook steeds meer van het socialisme op zich. Dat brengt de partijleiding ertoe om de mogelijkheid van regeringsdeelname open te houden, ook al zou een coalitie met de sociaal-democratische PVDA en GroenLinks een neoliberaal beleid voeren.

In Duitsland slaagde de alliantie van de WASG en de PDS er in om de strijdbewegingen tegen de afbraakpolitiek van Schröder een politieke vertegenwoordiging te geven. Met meer dan 4 miljoen stemmen, haalde de partij 54 verkozenen in het parlement! Dat zijn er 3 meer dan de Groenen. Dit was mogelijk in Duitsland waar de sociaal-democratie traditioneel steeds bijzonder sterk gestaan heeft. Maar ook hier zal het verdere succes van de Linkspartei afhangen van haar programma en haar tussenkomst in strijdbewegingen.

Ook in andere landen wordt de discussie gevoerd. Zo is er een interessant initiatief van de Britse vakbondsleider Bob Crow die stelde dat er een conferentie moet komen van vakbondsmilitanten en politieke activisten om tot een nieuwe linkse formatie te komen. Onze kameraden steunen deze oproep en hopen dat de conferentie een brede discussie op gang kan brengen. Met een beperkt basisprogramma en een inclusieve open interne werking, kunnen stappen vooruit gezet worden. Dat is een les die moet worden getrokken uit het falen van de Socialistische Allianties of de Socialist Labour Party van de gekende vakbondsleider Arthur Scargill midden jaren 1990.

De openheid voor verschillende stromingen en meningen binnen nieuwe formaties is van groot belang. Maar ook het programma is cruciaal. De Italiaanse Rifondazione Comunista verloor heel wat van haar pluimen omwille van haar steun aan centrum-linkse krachten die voor een neoliberaal beleid staan. Ook bij linkse formaties zoals het Linkse Blok in Portugal of de Scottish Socialist Party stelt de discussie over het programma zich. De druk om toe te geven aan reformisme en/of nationalisme (in het geval van de SSP) is er groot. Daaraan toegeven, kan het succes van nieuwe formaties echter bijzonder snel doen kelderen.

En in België?

De Belgische burgerij slaagt er niet in om een even hard besparingsbeleid te voeren als in onze buurlanden. Dat komt door de hoge syndicalisatiegraad. 69,2% van de werkenden zijn lid van een vakbond (volgens cijfers uit 2000). Hierdoor is het potentieel verzet veel sterker.

De banden van de vakbondsleidingen met SP.a en CD&V vormen een enorme rem op de beweging en op de verdediging van de belangen van de arbeiders en hun gezinnen.

De vakbonden moeten breken met de vazallen van het establishment en moeten zich verenigen in de strijd tegen de winsthonger van het patronaat. Strijdbare vakbondsmilitanten en de tegenstanders van het huidig beleid moeten zich verenigen om een nieuwe linkse partij te vormen. De enige politieke vertegenwoordigers van de arbeiders, zullen de arbeiders zelf zijn!

Onderteken de petitie voor een nieuwe arbeiderspartij

www.arbeiderspartij.be

De SP.a-leiding zet haar neoliberale aanval op de sociale verworvenheden verder en spreekt zich logischerwijze steeds meer uit tegen het ABVV. De tijd dat partij en vakbond dezelfde standpunten naar voor brachten of aan eenzelfde kant stonden in strijdbewegingen, behoort tot het verleden. Vandaag verdedigt SP.a-voorzitter Vande Lanotte de aanvallen op het brugpensioen alsof die aanvallen "links" zijn en verwijt hij het ABVV een objectieve bondgenoot te zijn van de VLD.

Het is vreemd dat Vande Lanotte meent dat het ABVV een ‘objectieve bondgenoot’ zou zijn van zijn eigen coalitiepartner in de regering. De voorstellen om het brugpensioen aan te pakken kwamen aanvankelijk immers vooral uit de SP.A-hoek. Het was minister Van den Bossche die een eerste nota opstelde (de nota ‘Actief ouder worden’), waarin onder meer werd voorgesteld om het brugpensioen enkel open te stellen voor wie een loopbaan achter de rug heeft van 40 jaar.

Zelfs de afgezwakte aanval op het brugpensioen is onaanvaardbaar voor heel wat vakbondsleden. Vande Lanotte moet vandaag echter niet doen alsof die aanval uit de VLD-hoek komt. SP.A en VLD zijn er, als bondgenoten en coalitiepartners, samen voor verantwoordelijk. Het ABVV staat met haar verzet tegen de aanvallen aan de andere kant van de barrikade.

ABVV-kopstuk Xavier Verboven stelt vandaag in Humo terecht dat de SP.a zich enkel richt op de middenklasse en niet langer de belangen van de arbeiders en hun gezinnen verdedigt. Maar Verboven trekt er niet de logische conclusie uit om te breken met die partij. Hij stelt dat hij op de SP.a zal blijven stemmen en blijft zetelen in het partijbureau, ook al geeft hij toe dat hij daar niets te zeggen heeft.

De logische conclusie uit het feit dat de SP.a de vakbond steeds openlijker de rug toekeert en zelfs frontaal in de aanval gaat tegen de vakbondseisen, kan enkel bestaan uit een formaliseren van de breuk tussen ABVV en SP.a. In de praktijk is die breuk zich aan het voltrekken. Dat komt onder meer tot uiting door het feit dat er vanuit de SP.a geen grootschalige oppositie naar voor komt tegen het standpunt van de partij in het eindeloopbaandossier. Er zijn hier en daar wel beperkte reacties, zoals van de SP.a-afdeling in Ronse, maar het blijft wachten op een parlementslid of een gekend figuur in de partij die een oppositie organiseert.

De breuk die zich in de praktijk al grotendeels heeft voltrokken, moet een vervolg krijgen door de creatie van een nieuwe arbeiderspartij die wel de belangen verdedigt van de arbeiders en hun gezinnen. Een dergelijke partij zal nodig zijn en vakbondsleden moeten de discussie over zo’n partij aangaan. Wij willen het debat alvast stimuleren met een petitie waarmee we diegenen verzamelen die ook vinden dat er nood is aan een nieuwe arbeiderspartij. Onderteken alvast de petitie op www.arbeiderspartij.be.

LSP neemt het initiatief om een brede oproep te lanceren voor een nieuwe arbeiderspartij; Hieronder vind je de tekst van de oproep die gepubliceerd wordt op www.arbeiderspartij.be. Op de betoging van 28 oktober zullen tientallen militanten van onze partij de oproep voor een nieuwe arbeiderspartij verspreiden.

18 jaar lang zitten SP.a en PS in de regering. 18 jaar van besparingen, privatiseringen, afbouw van sociale zekerheid en diensten. In diezelfde periode is de geproduceerde rijkdom in België zo goed als verdubbeld, maar voor de meerderheid van de bevolking was er in die periode enkel achteruitgang weggelegd. De patroons boeken recordwinsten, maar willen ons doen inleveren op loon, arbeidstijd en sociale zekerheid. De patroons hebben alle traditionele partijen in hun kamp. De SP.a en PS keerden hun rug naar de werkenden, werklozen en gepensioneerden. De CD&V vindt dat de regering nog niet ver genoeg gaat en spreekt zich uit voor nog meer lastenverlagingen en een loonstop. CDH volgt de PS in haar neoliberale Marshallplan. Extreem rechts scoort op het ongenoegen dat aanwezig is maar staat in de praktijk voor een nog harder neoliberaal beleid.

Een nieuwe arbeiderspartij is nodig.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die haar belangen kan verdedigen. Die in debatten een andere klok kan laten luiden, die de bevolking kan informeren en mobiliseren, die weigert te buigen voor de neoliberale logica die komaf wil maken met alles wat onze grootouders en ouders verworven hebben. Het kan! In Duitsland behaalde een nieuwe formatie, de Linkspartei 8.7% bij de jongste parlementsverkiezingen. In de beweging tegen de hervormingsplannen van Schröder hadden syndicalisten uit verschillende vakbonden de handen in elkaar geslaan met andere activisten om een campagne op te zetten voor een nieuwe partij. Dit mondde uit in de creatie van de WASG, die samen met de PDS onder de naam Linkspartei naar de verkiezingen trok.

Dit potentieel bestaat ook in België. Meer en meer arbeiders en jongeren keren de rug toe naar SP.a, PS, CD&V, CDH en zoeken naar een alternatief ter linkerzijde. Wij ondergetekenden gaan akkoord met de idee dat een nieuwe partij nodig is en zullen de initiatieven steunen die erop gericht zijn zo’n partij te helpen creëren.

www.arbeiderspartij.be

ABVV: breek met SP.a! ACV: breek met CD&V!

De ABVV-staking van 7 oktober was uitdrukkelijk mee gericht tegen de SP.a die met haar minister Van den Bossche aan de basis lag van de aanvallen op het brugpensioen. Het ACV zal moeten vaststellen dat het sociaal-economisch programma van CD&V uitdrukkelijk de regeringsvoorstellen goedkeurt en zelfs meent dat de aanvallen niet ver genoeg gaan. Op enkele nuances na verdedigen alle partijen in het parlement eenzelfde neoliberale agenda.

Geert Cool

Alle politici willen ons langer doen werken “Ik bedank die vele honderdduizenden Vlamingen die deze morgen vroeg zijn opgestaan en het fileleed hebben getrotseerd om onze economie draaiende te houden.” VLD-voorzitter Bart Somers op 7 oktober “Inzake het eindeloopbaandebat stelt CD&V dat de voorstellen van de paarse regering in de juiste richting gaan om de werkgelegenheidsgraad bij oudere werkenden te verhogen.” CD&V nota “Sociaal-economisch alternatief” “In plaats van te staken, zouden de vakbonden hun netwerken beter inschakelen om uit te leggen waarom er maatregelen nodig zijn.” Geert Lambert, voorzitter Spirit “Op een moment dat onze concurrrentiekracht nu al achteruitboert omdat we de noodzakelijke ingrepen al te lang hebben uitgesteld, eisen de bonden nóg dat er niet mag geraakt worden aan een aantal heilige huisjes als het brugpensioen. Hun starre houding fietst ons recht de afgrond in.” VB-parlementslid Wim Van Dijck “Ik heb meer begrip voor de houding van het ACV dan voor die van het ABVV”. SP.a’er Freddy Willockx “Op termijn moeten we het brugpensioen durven af te bouwen”. NV-A parlementslid Patrick De Groote

De vakbondsleden moeten vaststellen dat geen enkele traditionele partij haar eisen verdedigt. Uit een peiling blijkt dat 75% van de Vlamingen het niet eens is met de regeringsaanpak in het eindeloopbaandebat, maar de officiële oppositie zegt dat Verhofstadt op dit punt goed bezig is. Geen enkele traditionele partij neemt het op voor de 75% die vindt dat Verhofstadt en co niet goed bezig zijn.

De acties tegen de regeringsvoorstellen zullen een politiek verlengstuk nodig hebben. Het is mogelijk om de regering weg te staken, maar welk alternatief zal er dan naar voor komen?

De vakbondsapparaten zijn vandaag met handen en voeten gebonden aan de sociaal-democratie (ABVV) en de christen-democratie (ACV), die loyale uitvoerders zijn van het programma van het patronaat. Vakbondsmilitanten hebben nood aan een partij die hun standpunten politiek vertaalt en volledig onafhankelijk is van het patronaat.

Aan verschillende stakingspiketten werden de banden tussen ABVV en SP.a in vraag gesteld. Op een meeting van ABVV Zuidoost-Vlaanderen verklaarde de gewestelijk secretaris zelfs dat de banden tussen vakbond en partij ter discussie moeten worden gesteld.

In Duitsland werd vanuit het middenkader van de vakbond het initiatief genomen voor de oprichting van de WASG (Electoraal alternatief voor werk en sociale rechtvaardigheid) dat als onderdeel van de Linkspartei enorm goed scoorde bij de recente verkiezingen. Het succes van de Duitse Linkspartei (8,7%) toonde aan dat een programma dat ingaat tegen het neoliberalisme op heel wat steun kan rekenen.

Wij denken dat dit potentieel ook in België bestaat. LSP wil dit helpen realiseren. Tegelijk zal LSP pleiten voor een programma van socialistische omvorming van de maatschappij waarbij de productie in functie staat van de behoeften van allen en niet van de winsten van enkelen.

Eind oktober, begin november organiseren we in verschillende steden meetings over het potentieel voor een nieuwe arbeiderspartij, met onder meer een gemeenteraadslid van onze Duitse zusterorganisatie. Op onze website vind je binnekort de afspraken.

Sluit aan bij LSP

LSP kwam tijdens de staking van 7 oktober tussen met een voorbereidend pamflet dat in de week voor de staking werd verspreid en een pamflet op 7 oktober zelf. Telkens kregen we erg goede reacties op ons materiaal. Op 7 oktober steunden ruim 120 militanten de pikketten en we verkochten zo’n 200 exemplaren van ons maandblad. De openheid om te discussiëren over de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij was erg groot. In afwachting van de ontwikkeling van een nieuwe partij, volstaat het niet om aan de zijlijn te staan toekijken. Sluit aan bij de Linkse Socialistische Partij!

Op deze site hebben we toegelicht waarom we vervroegde verkiezingen in november of december verwachten. Paars is virtueel dood. Na DHL en BHV raakt de regering ook inzake het eindeloopbaandebat niet verder dan een oriëntatienota. Door hun basis te mobiliseren kunnen de vakbondsleiders op ieder moment de stekker uittrekken. Zowel ACV als ABVV hadden gedreigd met een algemene staking. Het enige wat hen deed twijfelen om die dreiging uit te voeren was de schrik dat ze, zoals ten tijde van het Globaal Plan, de controle over hun basis zouden verliezen.

Eric Byl

De regering doen vallen is niet het probleem, maar wat erna? De PS, de vakbondsleiders en een deel van het patronaat zijn ervan overtuigd dat paars te zwak is om het eindeloopbaandebat en de begrotingen voor 2006 en 2007 met succes af te ronden.

Er bestaat geen twijfel over dat rooms-rood, door haar vermogen om de vakbonden in het gareel te houden, daar veel beter toe in staat is. Met het ultra-liberaal Marshall Plan voor Wallonië heeft de Waalse rooms-rode gewestregering het patronaat alvast gerustgesteld.

Hoe paars aan haar einde komt is geen onbelangrijke vraag. Gooit Verhofstadt zelf de handdoek in de ring of valt de regering over de nachtvluchten, dan kan rooms-rood zonder grote moeilijkheden onze sociale verworvenheden mits een socialere verpakking verder uithollen.

Verhofstadt klampt zich echter vast aan zijn post. Hij beseft dat het einde van zijn premierschap meteen het einde van zijn politieke loopbaan kan betekenen en een lange periode van oppositie voor de liberalen kan inluiden. Daardoor brengt hij de vakbondsleiders in een moeilijke positie. Die weten immers dat als paars valt over een massamobilisatie, ook een toekomstige rooms-rode coalitie veel meer op haar tellen zal moeten passen. De basis van de vakbonden draai je immers niet aan en uit als een gasvuur.

LSP is ervan overtuigd dat paars en rooms-rood het fundamenteel eens zijn over de afbraak van onze verworvenheden. Beide willen ze ons een neoliberaal programma door de strot rammen.

De tijd dat neoliberalisme in de publieke opinie aanvaard werd als efficiënt ligt na Katrina echter achter de rug. Voor velen staat neoliberalisme voortaan voor onveilig, op zand gebouwd, uitsluitend in het voordeel van de rijken en anti-sociaal. Vandaar onze oproep voor een lijst die ingaat tegen het neoliberalisme en onze zoektocht naar partners om met ons zo’n programma in de komende verkiezingen te dragen.

De mogelijkheden van zo’n lijst, geïllustreerd in de uitslag van de Duitse Linkspartei (hoewel we daar spreken van een andere grootte-orde) zijn helaas nog onvoldoende doorgedrongen.

Wellicht zal LSP in de komende verkiezingen die idee alleen moeten propageren. Intussen willen we LSP versterken zodat we onze opinie met meer geloofwaardigheid kunnen doen insijpelen.