Category: Nieuwe arbeiderspartij

Al enkele maanden doet Jef Sleeckx (gewezen volksvertegenwoordiger van SP.A) een sprekersronde in het hele land (Vlaanderen, Brussel én Wallonië) om zijn ideeën uit de doeken te doen over de nood en de mogelijkheid van een nieuw politiek alternatief ter linkerzijde. Op 27 april was hij te gast in Aalst in Trefcentrum De Nieuwbeek op uitnodiging van het Comité voor een Nieuwe ArbeidersPartij Aalst (CNAP Aalst)

Bart Van der Biest

Sinds de acties tegen het Generatiepact werd Jef Sleeckx gecontacteerd door veel individuele syndicalisten, syndicale delegaties, politieke activisten,…om een politiek initiatief te nemen die de belangen van de arbeiders consequent verdedigt. Samen met Georges Debunne (gepensioneerd algemeen secretaris van het ABVV) en Lode Van Outrive (ex-europarlementair van de SP) vormde hij het initiatiefcomité voor een andere politiek dat tot doel heeft tegen de federale verkiezingen van 2007 een nieuwe politieke formatie uit de grond te stampen die de groei van het Vlaams Belang wil stoppen.

Ondertussen beginnen er zich langzaam structuren te vormen rond het initiatief. Begin februari werd er in Gent tijdens een drukbijgewoonde meeting (met syndicalisten en politieke activisten van verschillende strekkingen uit o.a. Gent, St.-Niklaas, Aalst,…) met Jef Sleeckx overgegaan tot de oprichting van een ‘Oostvlaams steuncomité voor een andere politiek’.

Naar dit voorbeeld werd midden maart in Aalst door vakbondsdelegees uit verschillende sectoren (ACOD Post, ACOD Spoor, ACOD onderwijs, BBTK ziekenhuizen, COC en Algemene Centrale) en politieke activisten het CNAP Aalst opgericht. Het CNAP doet dienst als een lokale steungroep voor het project ‘voor een andere politiek’. De meeting van 27 april was dan ook de eerste publieke activiteit in Aalst.

Aangezien Jef al sinds 16u met de trein onderweg was, verzorgde de Aalsterse LSP-afdeling om 18u30 een warme maaltijd: spaghetti à volonté aan de proletarische prijs van 2,5 Euro. Een tiental mensen gingen samen aan tafel met Jef. Tegen 19u15 begon het publiek voor de meeting binnen te druppelen.

Onder de aanwezigen waren er LSP-leden, delegees en arbeiders uit verschillende sectoren, een maatschappelijk werker, een huismoeder,…, en 3 mensen van SPA: een schepen, een gemeenteraadslid en de voorzitter van de lokale Animo-afdeling.

Na een korte verwelkoming en een voorstellingsronde van alle aanwezigen stak Jef van wal. Het werd een boeiende en meeslepende uiteenzetting van 3 kwartier zoals we dat van Jef kunnen verwachten. Op de inhoud zullen we niet ingaan (er zullen trouwens nog genoeg meetings doorgaan met Jef) maar we zullen misschien wel de 2 breekpunten aangeven die Jef tot zijn initiatief dreven: de stemming van de Europese grondwet en het Generatiepact waren de 2 druppels die de emmer deden overlopen.

Nadien barstte de discussie los… Het werd al snel duidelijk dat de SPA aanwezig was om haar politiek te verdedigen ‘by any means necessary’ en hiervoor het nodige paternalisme tegenover Jef (‘We maken ons zorgen over jou…je mag je niet laten misbruiken…’) en subtiele maar niet minder platvloerse opmerkingen en demagogische one-liners niet schuwde. Zij werden dan ook op gepaste wijze van antwoord gediend door Jef en de andere aanwezigen. Door de ‘vinnigheid’ van het debat werd al vrij snel duidelijk dat de geplande pauze zou overgeslagen worden. De meeting werd om 21u30 besloten met concrete afspraken (het mei-avondfeest in Gent door de ‘Oostvlamingen voor een andere politiek’ en het 1 mei-pamflet met de oproep ‘een andere politiek is nodig en mogelijk!’) Op 1 mei zullen we alleszins duidelijk present zijn met LSP en CNAP op de ABVV-optochten in Aalst en Geraardsbergen.

Op 30 maart en 1 april zijn belangrijke vergaderingen doorgegaan over de nood aan een nieuwe linkse politieke formatie. Op elk van die vergaderingen waren LSP-militanten prominent aanwezig. De uitdaging bestaat erin op 1 mei een nationaal initiatief te lanceren, ondersteund door lokale groepen in heel het land…

Bart Vandersteene

Argumenten genoeg om de nood aan een nieuwe, brede, linkse partij op straat te brengen. Inbev, bijvoorbeeld, ontslaat opnieuw 232 werknemers ondanks alweer recordwinsten. Drie topmanagers hebben nochtans een afscheidspremie ontvangen van 31 miljoen €, genoeg om de 232 werknemers gedurende vijf jaar aan de slag te houden. Het is duidelijk waar de prioriteiten liggen, ook met Jean Luc Dehaene in de Raad van Bestuur.

Het is uiteraard niet alleen in de verloning dat de groeiende kloof tussen arm en rijk zich uit. De recordwinsten van de bedrijven illustreren de enorme beschikbare middelen. Als we die maar konden gebruiken voor het voeren van een sociaal beleid! Fortis boekte vorig jaar 3,9 miljard euro winst. Toch wordt er gesproken over het schrappen van 13.700 jobs tegen 2009. Om nog meer winst te maken uiteraard, niet om de dienstverlening aan de klanten te verbeteren.

Om het budget van het Vlaamse onderwijs opnieuw op te trekken tot het niveau van 1980 – toen 7% van het BNP (Bruto Nationaal Product) – is bijna 3,85 miljard euro extra nodig, evenveel als de netto-winst van Fortis in 2005. Politiek betekent keuzes maken en onze keuzes zijn niet die van het patronaat en haar politieke lakeien.

Een partij die deze zaken naar buiten brengt, de vinger op de wonde legt, zal snel het oor winnen van diegenen die de komende periode geconfronteerd worden met gebrek aan middelen in het onderwijs, besparingen allerhande, oplopende facturen voor de ouders, …

Het potentieel voor een nieuwe partij groeit met de dag. Sommigen blijven beweren dat marxisten zich moeten richten tot de bestaande “progressieve” partijen, zoals SP.a. De sociale basis om die partij te heroveren, bestaat echter niet meer. De bekende Amerikaanse activist, scenarist en publicist, Michael Moore stelde: “Wie moet je meer vrezen? Diegene die aankondigt dat hij je zal bestelen en het ook doet, of diegene die beweert jouw bondgenoot te zijn, maar je uiteindelijk toch besteelt.” Van een liberaal kan je verwachten dat hij de belangen van de rijken en de patroons verdedigt. Maar ministers die beweren socialist te zijn en in de praktijk een neoliberaal beleid voeren, worden terecht uitgespuwd.

De enige optie voor de linkerzijde is met man en macht bouwen aan een nieuwe linkse partij, die resoluut kant kiest voor de onderdrukten, de loontrekkers, gepensioneerden, jongeren… LSP hoopt, samen met anderen, bij de volgende parlementsverkiezigen een breed en geloofwaardig alternatief aan arbeiders en jongeren te kunnen aanbieden. Op naar 1 mei, dag van de arbeid en de arbeidersstrijd.

Bas de Ruiter, Offensief Noord-Brabant (Nederlandse afdeling van CWI)

Nederland: een nederlaag voor het establishment!

De gemeenteraadsverkiezingen van 7 maart 2006 hebben een aardverschuiving teweeggebracht in de Nederlandse politieke verhoudingen. De partijen die als winnaar uit de bus kwamen, waren de sociaal-democratische PvdA – die steeg van 15,6% van de stemmen naar 23,3% – en de Socialistische Partij die van 2,9% steeg naar 5,7%.

Deze lokale verkiezingsoverwinning van de PvdA en de SP heeft ook op nationaal niveau haar weerslag gehad op de politieke stemverhoudingen onder de bevolking: op basis van een peiling van 17 maart 2006 zouden PvdA en SP samen al een meerderheid van 79 van de 150 parlementszetels halen. Die uitslag geeft aan dat een groot deel van de bevolking op zoek is naar een alternatief op het neoliberale besparingsbeleid van de huidige regeringspartijen. De vraag is echter wat een dergelijk alternatief is en hoe dat dan tot stand zou kunnen komen?

Op lokaal niveau vinden op dit ogenblik coalitie-onderhandelingen plaats en in diverse gemeenten bestaat de mogelijkheid dat er een zogenaamd ‘links’ college komt van PvdA, SP en Groen Links. Een links gemeentebestuur, dat echt op komt voor arbeiders en jongeren, zou tenminste de volgende zaken moeten realiseren om werkelijk een verschil te maken:

* massale investeringen in betaalbare woningen

* geen privatisering maar uitbreiding van gratis stadsvervoer

* scheppen van een groot aantal volwaardige banen bij de gemeente (bij buurthuizen, scholen, reinigingsdiensten, stadsvervoer, brandweer, etc.), dat wil zeggen tegen een normaal CAO-loon

* verhoging van uitkeringen en steun aan mensen die leven van een minimumuitkering

* geen commercialisering van welzijn en zorg, in plaats daarvan meer geld voor thuiszorg, buurthuizen, vervoer van andersvaliden ed.

Dit is een minimum om een begin te maken van een oplossing. Een dergelijk programma kost natuurlijk geld, en is vaak in strijd met nationale wetgeving. Een links bestuur zal daarom de strijd moeten aanbinden met de regering Balkenende door de bevolking te mobiliseren en in actie te brengen. Maar hierbij rijst natuurlijk de vraag: zullen PvdA en Groen Links bereid zijn een dergelijke strijd aan te gaan?

Als de SP toch lokaal mee gaat regeren met PvdA en Groen Links, is het gevaar levensgroot dat ze medeverantwoordelijk wordt voor een besparingsbeleid. Een situatie zoals in Nijmegen, waar de SP deel uitmaakt van het college, toont waartoe coalities met PvdA en GL kunnen leiden. De SP-fractie in de gemeenteraad zag zich geconfronteerd met de “noodzaak” om tien miljoen euro te bezuinigingen, en heeft zelfs ingestemd met het verzelfstandigen van zowel het gemeentelijke bus- als woonbedrijf.

Wat moet dan wel gebeuren?

Verbeteringen kunnen ook afgedwongen worden vanuit de oppositie. Als de SP tenminste haar oude slogan: “geen fractie zonder actie” in ere houdt en de bevolking, waar mogelijk samen met de vakbonden, de straat op brengt. De geschiedenis leert, dat niets bereikt wordt zonder strijd, niet alleen lokaal, maar ook nationaal en internationaal. Als de SP voorop gaat lopen in die strijd en die koppelt aan de noodzaak om voor een socialistische maatschappij te vechten, kan ze uitgroeien tot een echte arbeiderspartij, die in staat is de maatschappij wezenlijk te veranderen. Offensief, de Nederlandse zusterorganisatie van LSP, komt binnen en buiten de SP voor die strategie op.

Enorm potentieel voor links in Duitsland

Tegen de achtergrond van massale aanvallen op de levensstandaard en de strijd daartegen ontstond in Duitsland een nieuwe politieke formatie, de WASG. Op 18 september 2005 behaalde een gezamenlijke lijst van de WASG en PDS (oud-communisten – sindsdien de Linkspartei) bij de nationale verkiezingen 8,7% van de stemmen en 54 zetels. Er zijn vandaag 12000 leden in de WASG. Sindsdien wil de leiding van beide partijen niets liever dan zo snel als mogelijk te fusioneren.

Met het oog op enkele deelstaatsverkiezingen in september stelde zich de vraag welk beleid de PDS jarenlang in Berlijn heeft gevoerd, samen met de SPD, de sociaal-democratische regeringspartij. Ze hebben zich schuldig gemaakt aan een beleid van loonsverlagingen, arbeidsvernietiging door het introduceren van 1 eurobanen en de verkoop (privatisering) van o.a. 60.000 sociale woningen. Dit zijn aspecten van een neoliberaal beleid – uit Hartz IV en Agenda 2010 – waartegen de WASG zich op nationaal niveau verzet. Deze praktijk is geen basis om samen een nieuwe linkse partij te creëren. “Je kan niet op zondag spreken over socialisme en tijdens de week besparingen doorvoeren”, zo stelde Lucy Redler, voorzitter van de WASG van Berlijn en lid van onze zusterorganisatie SAV.

Onafhankelijke kandidatuur

Op een Berlijns WASG congres op 25 februari stemde twee derde van de verkozen WASG-afgevaardigden voor het voorstel om in de komende regionale verkiezingen in september onafhankelijk deel te nemen aan de verkiezingen. Die beslissing was genomen na een intensieve periode van democratische discussie in verkozen organen en lokale afdelingen van de partij. Later werd in een schriftelijk ledenreferendum de beslissing bevestigd. In een opiniepeiling vond de argumentatie van WASG Berlijn werklank. De rood-rode coalitie (SPDPDS) zal afgestraft worden voor haar neoliberaal beleid. De WASG haalt er zonder enige campagne reeds 4,5% van de stemmen. Met 5% zouden enkele verkozenen van de WASG in het Berlijnse parlement zetelen en een echte linkse stem kunnen laten horen. Indien de WASG niet onafhankelijk kandideert, is het niet uitgesloten dat een aantal proteststemmen naar extreem-rechts zullen gaan.

Welk soort eenheid?

Deze beslissing is genomen tegen de wil van de meerderheid van het nationaal comité van de WASG en van de leiding van de nationale en lokale Linkspartij.PDS in. Zij hadden graag een gezamenlijk optreden in de verkiezingen en een daarop volgende fusie van beide partijen gezien. De Berlijnse WASG is niet tegen linkse eenheid of tegen een sterke en democratische partij op nationaal vlak, maar tegen eenheid rond een beleid van privatiseringen, bezuinigingen op de sociale zekerheid en aanvallen op de levensstandaard van de arbeidersklasse. Enkel op basis van strijd tege het neo-liberalisme kan eenheid gevonden worden.

Vorige zaterdag werd heel wat gediscussieerd over de politieke positie van links in België. ‘s Ochtends was er een vergadering van “Une autre gauche est nécessaire”, dat pleit voor een nieuwe formatie links van de PS. Dit is zowat een Franstalige tegenhanger van het initiatief van oud SP-parlementair Jef Sleeckx. In de namiddag konden diegenen die dat wensten ook deelnemen aan het ‘pre-pro’ congres van SP.a Rood, dat hoopt de SP.a koers van binnenuit bij te sturen.

Eric Byl

Une autre gauche en Sleeckx

Over het initiatief van Jef Sleeckx, oud-EVV voorzitter Georges Debunne en oud-SP- Europarlementair Lode Van Outrive hebben we reeds uitvoerig bericht. Sinds het generatiepact dweilt Sleeckx syndicale delegaties, wijkcomités en lokale initiatiefgroepen af om te testen in hoeverre de krachten bestaan voor een nieuwe formatie, links van SP.a en Groen. Hij kan daarbij rekenen op een goede respons, nu ook over de taalgrens. Sleeckx en co, die ten volle op de steun van LSP kunnen rekenen, hebben hun initiatief steeds gezien als een nationaal initiatief. Net als LSP vinden zij de communautarisering in de eerste plaats nadelig voor de arbeiders en hun gezinnen en vooral een politiek spel om de patronale agenda beter door te kunnen voeren.

De splitsing van de sociale zekerheid bijvoorbeeld, waaraan SP.a-voorzitter Vande Lanotte met zijn voorstel om het werkgelegenheidsbeleid te splitsen alvast zijn steentje heeft bijgedragen, zal op termijn tot twee concurrerende sociale zekerheidssystemen leiden. Raad eens wie hieruit profijt zal halen? Niet de Franstalige arbeider en evenmin de Nederlandstalige, maar de patroons aan beide zijden van de taalgrens. Een ander voorbeeld: het opsplitsen van het sociaal overleg. Was het niet voormalig ABVV-voorzitster en huidig SP.a-Europarlementslid Devits die daarover destijds in Leuven een akkoord ondertekende. Het moet duidelijk zijn: splitsing van het sociaal overleg is een aanzet om steeds meer te evolueren van collectieve loonsonderhandelingen naar individuele, van baas tot werknemer. Wie zal daarvan profiteren? Juist, ja.

Het initiatief van Sleeckx wint alvast in Vlaanderen voortdurend aan kracht. Op 30 maart komt het voor het eerst nationaal samen te Brussel. Tegen september zou het op een stabiele basis in de steigers moeten staan. Tot nog toe ontbrak het echter aan een Franstalige poot. Daar is met het ontstaan van “Une autre gauche” sinds zaterdag verandering in gekomen. Uiteraard staat het initiatief er nog in de kinderschoenen. Naar ons oordeel lopen sommige Franstaligen wat hard van stapel en realiseren ze zich niet altijd dat er nog heel wat hindernissen genomen moeten worden, die in Vlaanderen, danzij het voorbereidende werk, deels achter de rug liggen. Al op 1 mei zouden ze een charter en een werkingsmethode op papier willen. Het enthousiasme van de 45 aanwezigen wijst echter ook in Wallonië en Brussel op een redelijk potentieel.

Une autre gauche kreeg alvast de steun van 5 kleine politieke formaties: de Parti Communiste, de Parti Humaniste, de Parti Ouvrier Socialiste, de Belgische afdeling van Izquierda Unida en de Mouvement pour une Alternative Socialiste (MAS, de franstalige tegenhanger van LSP). Voorts onder de aanwezigen heel wat syndicalisten, mensen van Attac, Euromayday, Mouvement Socialiste etc… De volgende vergadering gaat door op 1 april.

SP.a Rood: Goodbye SP?

Een half uur na “Une autre gauche” ging het SP.a Rood ‘pre-pro’ congres door. SP.a Rood is, naar eigen zeggen, een spontane linkse stroming binnen de SP.a die de ambitie heeft de partij een andere koers te doen varen. Het ‘pre-pro’ congres was de voorbereiding van SP.a Rood op het eerste van 3 ideologische congressen van de SP.a. Voor het eerst waren ook niet SP.a leden welkom. Zowel LSP als SAP en onafhankelijken uit de groep rond Sleeckx gingen een kijkje nemen. SP.a Rood spreekt op haar website over een 80-tal aanwezige militanten, wij telden er 65.

Ondergetekende was zeventien jaar lid van de SP, achtereenvolgens politiek secretaris en ondervoorzitter van een afdeling die toen 1200 leden telde en 7 jaar lid van het nationaal bureau van de Jongsocialisten. Lokaal en arrondissementeel maakte ik deel uit van SP en JS-besturen, uiteraard steeds onbezoldigd. Samen met o.a. Erik De Bruyn, zetelde ik vanaf ’86 in het Centraal Comité van Vonk en vanaf oktober ’88 in het Uitvoerend Bureau, tot onze wegen scheidden op 9 februari ’92. Toen splitste Vonk tussen een meerderheid die aan de basis lag van de huidige Linkse Socialistische Partij en een minderheid die nog steeds als ‘Vonk’ in de SP.a werkt.

Veel is er de afgelopen 14 jaar blijkbaar niet veranderd. Alleen de omvang van de “linkerzijde in de SP.a” is kleiner geworden. Op het ‘pre-pro’ congres: oude, nieuwe en ex-Vonkisten van de gebruikelijke SP.a-afdelingen van Boom, Evere, Oostende en Antwerpen, nu weliswaar aangevuld met enkele vakbondssecretarissen die niet meteen van overdreven linkse sympathieën verdacht kunnen worden, zoals de Brusselse BBTK-secretaris Eric Van Der Smissen.

Na een kort inleidend woordje werd het geheel opgestart met 4 toespraken. Karel Stessens, Vlaamse ACOD-voorzitter en SP.a-lid, viel vooral uit naar het ACV, stelde dat de ACOD al 12 jaar haar bevoorrechtte relaties met de SP.a had opgeschort, om te eindigen met een pleidooi voor regelmatig overleg tussen SP.a en ABVV. Hendrik Vermeersch van BBTK eindigde zijn toepraak met de vaststelling dat hijzelf niet gelooft dat SP.a kan bijgestuurd worden. Frank Hostiaux, van VZW ‘Rot op huisjesmelkers’ en mede-oprichter van SP.a Rood, klaagde terecht de houding van SP.a tegenover asielrecht aan en Georges Spriet van VZW Vrede hekelde de positie van SP.a over militaire vraagstukken.

Aanvankelijk geen discussie daarover, er werd onmiddelijk overgegaan tot het bespreken van de 50 SP.a Rood amendementen op de SP.a-ontwerptekst. In Oostende raakte welgeteld 1 amendement door de resolutiecommissie. Dat amendement spreekt zich uit tegen “de vermarkting van essentiële dingen zoals genetisch materiaal, natuur, onderwijs, nutsvoorzieningen als energie en water, gezondheidszorg, culturele goederen, wetenschappelijke kennis enz.” In de Oostendse resolutiecommissie werd zelfs dit afgezwakt, alleen “water” bleef overeind. In het Brusselse was de strijd spannender. Uiteindelijk beet SP.a Rood over alles in het zand, maar de stemming was wel 10 tegen 12.

Toen duidelijk werd dat de amendementenslag op niets was uitgedraaid, stelde een deelnemer dat het SP.a pro-congres sowieso een mediaspektakel zou worden, een stelling die geen bijzondere gave vereist. Op de vraag of er dan actie zou gevoerd worden aan het SP.a congres luidde het “wat mij betreft wel” (aldus De Bruyn), maar een actieplan bleef uit.

Theo Mewis, syndicalist en aanhanger van de groep rond Sleeckx, waagde het voorzichtig een breuk met de SP.a te opperen. Dat paste niet in het voorziene schema. Een Oostendse Vonkist riep SP.a Rood uit tot de belangrijkste conclusie uit de strijd tegen het Generatiepact – benieuwd wat talloze syndicalisten daarvan denken – en volgens De Bruyn was SP.a Rood een “belangrijke onderstroom”.

Een gepensioneerd ABVV-secretaris vertelde ons met vuur dat in zijn tijd 80% van de ABVV-secretarissen lid waren van de SP en dat we daar opnieuw naartoe moesten. In zijn enthousiasme riep een Brusselse SP.a’er vervolgens alle niet SP.a-leden op om bij de SP.a aan te sluiten. Uiteindelijk moest De Bruyn de orde herstellen door de aanwezigen eraan te herinneren dat ze expliciet ook niet SP.a-leden hadden uitgenodigd.

Theo kwam nog eens terug met de vermelding dat 2 van de 6 secretarissen in zijn regio SP.a lid zijn en hij drukte de hoop uit dat het er niet meer worden “omdat juist de band met de SP.a een rem is op de vakbondsstrijd”. Een delegee van AMP, eveneens geen SP.a-lid, vertelde dat hij had gehoopt dat SP.a Rood eindelijk links zou bundelen. Hij haalde de Nederlandse SP en het Duitse WASG aan als voorbeeld en noemde de Antwerpse SP.a-leden “kaviaarsocialisten”. LSP-lid en ACOD-VUB delegee Jo Coulier riep iedereen op om op 16 maart deel te nemen aan de onderwijsbetoging tegen de plannen van SP.a minister Vandenbroucke.

Na een korte toespraak van de vrienden van Cuba en Hands off Venezuela werd het ‘pre-pro’ congres afgesloten door De Bruyn. Hij pakte uit met twee “primeurs”. De eerste dat Vande Lanotte de banden wil aantrekken met het middenveld, de tweede dat de luchthaven van Deurne door de CIA werd gebruikt als logistiek centrum. Voorts zal De Bruyn naar verluidt Vande Lanotte klem rijden over diens gebrek aan steun aan de Venezolaanse revolutie. We zien wel. Aan zelfgenoegzaamheid geen gebrek, in zijn afronding benadrukte De Bruyn “dat het, met alle respect voor klein linkse bewegingen buiten SP.a, SP.a Rood is die in de belangstelling staat”.

Mij deed het ‘pre-pro’ congres vooral terugdenken aan de overigens leuke film “Goodbye Lenin”. Daarin wil het hoofdpersonnage de restauratie van het kapitalisme in voormalig Oost-Duitsland verbergen voor diens moeder die 8 maanden in coma lag, net tijdens de hereniging. Zou het kunnen dat sommige aanhangers van SP.a Rood de verandering in sociale samenstelling, de vervanging van de actieve basis door reclamebureau’s en de totale wurging van de interne democratie in de SP.a tijdens de voorbije 14 jaar niet opgemerkt hebben?

Wordt de creatie van een nieuwe partij de politieke gebeurtenis van het jaar?

Sinds enkele maanden woedt de discussie rond de nood aan een nieuwe partij die zich verzet tegen het neoliberaal offensief van alle partijen die in het parlement zijn vertegenwoordigd. Elke partij vertelt met kleine nuances hetzelfde verhaal. De gewone man en vrouw moet inleveren terwijl de mega-rijken alsmaar rijker worden en de bedrijfswinsten de pan uit swingen.

Bart Vandersteene

Velen zien dan ook geen verschil tussen bijvoorbeeld blauw en rood in het parlement. Alsof de tegenstelling tussen arbeid en kapitaal zou opgegeven zijn en we er allemaal baat bij hebben de belangen van het kapitaal te verdedigen. Dit is de belangrijkste reden voor de groeiende desinteresse in het “politieke” spel in de Wetstraat, wat sociologen en politicologen ook mogen beweren.

Het Generatiepact en de politieke breuk

Nooit was de afwezigheid van een politieke vertegenwoordiging voor de arbeidersbeweging zo duidelijk als het afgelopen jaar. De propaganda van het patronaat over de onhoudbaarheid van onze sociale zekerheid en loonniveau werd door elke politicus overgenomen of er werd zelfs een schepje bovenop gedaan.

Een boksmatch kan niet worden gewonnen met één hand vastgebonden op de rug. Zo kan ook de strijd voor het behoud van onze welvaart niet worden gewonnen zonder een politiek instrument.

Het is geen toeval dat net vandaag de discussie over de noodzaak aan een nieuwe arbeiderspartij zich voordoet. Zelfs ABVV-voorzitter Verboven is verplicht om uitdrukking te geven aan het ongenoegen van de basis. In De Morgen verklaarde hij: “Vast staat dat we de relatie (tussen vakbond en partij) moeten herdenken, en misschien zelfs regelmatig moeten herbekijken. Het is goed mogelijk dat dat in een lossere verhouding uitmondt.” Dit kan een positieve uitspraak lijken, maar het kan ook de verraderlijke conclusie in zich dragen dat een vakbond geen nood heeft aan een politieke partner.

Op 7 februari betoogden 2.500 syndicalisten te Gent tegen de constante aanvallen in de bedrijven op de vakbondsafgevaardigden. Concrete aanleiding was het ontslag van twee delegees, bij de papiermutinational Stora. Vanop het podium werd verwezen naar de aanwezigheid van een delegatie van de SP.a met voorzitter Vande Lanotte. Tweemaal werd die aankondiging onthaald op boegeroep en gefluit. De breuk tussen de vakbondsbasis en de SP.a-ministers valt niet meer te lijmen.

Neemt Jef Sleeckx de handschoen op?

Sinds enkele maanden vormt er zich rond oud-SP.a parlementslid Jef Sleeckx een groep activisten en syndicalisten die discussiëren over een “politiek alternatief”. Er waren reeds verschillende interessante en goed bijgewoonde bijeenkomsten doorheen het land.

LSP heeft zich van in het begin achter dit project geschaard. Vandaag wordt de situatie afgetast en gezien in welke mate een initiatief kan worden gedragen door voldoende steun vanuit de arbeidersbeweging. Wij denken dat dit draagvlak er is, zowel in Vlaanderen als in Wallonië, zowel bij syndicalisten als bij jongeren. De situatie is rijp, misschien weldra overrijp. Het enige wat vandaag ontbreekt, is een duidelijk nationaal initiatief.

Sleeckx maakt de terechte bemerking dat de traditionele partijen niet in staat zijn de groei van het VB te stoppen, dat enkel een linkse oppositie hiertoe in staat is. Wij gaan daarmee akkoord. We hebben van de anti-racistische strijd altijd een prioriteit gemaakt omdat racisme (zoals seksisme) op een venijnige manier de weerstand breekt en de arbeidersbeweging verdeelt.

Om daar tegenin te gaan, hebben we een programma nodig dat de arbeiders verenigt rond gemeenschappelijk eisen. Wie is er geen voorstander van volledige tewerkstelling, gratis en kwaliteitsvol onderwijs, een stevige sociale zekerheid en degelijke openbare diensten? Het verdedigen van gemeenschappelijke belangen doet de verdeeldheid overstijgen. Wat een strijd verdeelt, verzwakt deze.

Een “politiek alternatief” kan een enorm effect hebben. Het kan de wanhoop over het gebrek aan een alternatief breken. Laat ons daarom met volle kracht bouwen een nieuwe democratische arbeiderspartij, die door actie en strijd het vertrouwen kan winnen van diegenen die zich terecht in de steek gelaten voelen door deze maatschappij en haar politieke vertegenwoordigers.

Sinds het Generatiepact botert het niet meer tussen de SP.a en de basis van het ABVV. Bovendien eindigt elke poging van SP.a om zich van haar meest linkse kant te laten zien in een fiasco. Langs Franstalige kant lijkt de kloof tussen de basis van het FGTB en de PS minder diep, maar ook daar groeit de idee dat het tijd wordt om de band door te knippen.

Eric Byl, lid van het uitvoerend bestuur van LSP, voormalig lid van het nationaal bureau van de Jongsocialisten en oud politiek secretaris SP-Geraardsbergen

PS: neoliberalisme verstopt achter communautaire retoriek

De top van SP.a en PS hebben het begrepen. Hun houding in de strijd tegen het Generatiepact is nog niet verteerd. De PS staat in de opiniepeilingen op 28%, ruim onder de 36% die de partij behaalde bij de verkiezingen van 2004. Sindsdien is de partij betrokken in talloze schandalen en heeft ze haar eigen neoliberaal herstelplan voor Wallonië gelanceerd.

Als er niet dringend een nieuwe linkse formatie opstaat om de verloren aanhang op te vangen, gaat Wallonië een nieuwe zwarte zondag tegemoet. Di Rupo is zich hiervan bewust. Wellicht zal hij de krachttoer van ’87 proberen overdoen door de PS te profileren als verdediger van de Franstaligen tegenover de Vlaamse agressie. Hij zal de druk voor meer eigen bevoegdheden vanwege de Vlaamse politici aangrijpen om de verantwoordelijkheid van het neoliberale afbraakbeleid van zich af te schuiven.

SP.a: poging tot populisme werkt niet

Voor de SP.a-top wordt het een stuk moeilijker. Die heeft zich de voorbije jaren geprofileerd als dossiervreter en belangrijkste auteur van het neoliberale afbraakbeleid. Destijds werd dat nog recht getrokken door het populisme van Stevaert o.m. met zijn gratisbeleid en krachtige one-liners. Stevaert, baas van een café-keten, wist hoe hij de arbeiders en hun gezinnen kon beroeren.

De enige one-liner die huidig SP.a-voorzitter Vande Lanotte kon verzinnen – “wie zijn rug keert naar de SP.a kijkt naar rechts” – was een belediging aan het adres van de vakbondsbasis. Een poging van collega Freya om zich te profileren als diegene die de petroleumsector laat meebetalen, eindigde in een fiasco. Het leverde haar in Knack de tussen vrouwenbenen geplaatste titel op “Wie gelooft nog in Freya? ”.

Professor Vande Lanotte is geen cafébaas. Diens poging tot populisme, een halvering van het personeelsbestand van het leger, had het tegengestelde effect. Pacifisten en anti-militaristen herinneren zich het pleidooi van de SP.a voor de Europese grondwet die net meer militaire uitgaven voorziet. Bovendien slaagde Vande Lanotte erin 40.000 gezinnen van militairen te verontrusten over hun jobzekerheid, zonder ook maar één alternatief aan te bieden. De nieuwe beginselverklaring van de SP.a leest als een neoliberaal receptenboek, vergelijkbaar met Verhofstadts’ burgermanifesten.

SP verloor actieve basis

Ruim 10 jaar geleden besloten de voorlopers van LSP om de SP in te ruilen voor een open onafhankelijke organisatie. Toen al miskende de SP een belangrijk deel van haar traditionele basis. Wijkwerkingen, partijfeesten, volkshuizen en een rijk verenigingsleven werden ingeruild voor reclamemakers en galabals waar de voormalige achterban niet thuis hoorde.

Arbeiders in actie stonden lijnrecht tegenover de SP. Wijkbewoners keerden zich af door de politiek van stadsvernieuwing ten gunste van beter begoeden. De SP was niet langer de partij van de arbeiders en hun gezinnen. Indien de voorlopers van LSP binnen de SP waren blijven werken, zouden we net zoals wat overblijft van links binnen de SP.a verzwakt zijn.

Veel arbeiders hebben de SP en de PS verlaten. Anderen, vooral syndicalisten, bleven bij gebrek aan een voldoende ingeplant en breed alternatief lijdzaam trouw, in de hoop op die manier rechts af te stoppen. Dat zelfs Verboven nu verplicht is de band met de SP.a voorzichtig in vraag te stellen, wijst erop dat die partij haar laatste krediet verspeelt. In plaats van rechts af te remmen zijn SP.a en PS immers de instrumenten bij uitstek geworden om de arbeiders de neoliberale beSP.aringspolitiek te doen slikken. Wie denkt het SP.a-schip van koers te doen veranderen, komt ruim 20 jaar te laat.

Twee algemene stakingen en een massale betoging in Brussel tegen het Generatiepact werden door de politici niet beantwoord door het wegstemmen van de anti-sociale plannen. Integendeel, vanuit het parmlement werd tegen het generatiepact zo goed als geen verzet aangetekend. Liberalen en “socialisten” waren vóór; het Vlaams Belang, de CD&V en CDH onthielden zich enkel omdat de maatregelen volgens hen niet ver genoeg gaan! Slechts 4 leden van de Ecolo fractie stemden tegen. Tot zover de “representatieve democratie”!

Jarmo Van Regemorter

Dit artikel komt uit het nieuwe nummer van ‘Actief Links’, het blad van de Actief Linkse Studenten dat vanaf nu te verkrijgen is bij onze militanten.

Daarmee wordt de noodzaak van een massaal politiekverlengstuk voor de strijd van de arbeidersbeweging tegen het neo-liberalisme op scherp gesteld. De oprichting van een Nieuwe Arbeiderspartij die democratisch functioneert, gecontroleerd wordt vanuit de basis en resoluut de belangen van werkenden, werklozen, jongeren enz. verdedigt, zou een enorme stap vooruit zijn. ALS stelt daarom bijzonder belang in het initiatief van Jef Sleeckx, oud-SP.a parlementair, om een alternatief op te bouwen links van SP.a en PS dat openstaat ‘voor ACV’ers en ABVV’ers, Belgen en migranten, jong en oud’. Op dit moment vinden verschillende meetings plaats (in Gent, Brussel, Kortrijk, Leuven). We zien dat er een groot potentieel is.

Voor steeds meer mensen is het duidelijk dat de SP.a en de PS partijen zijn die het belang van de patroons verdedigen en niet voor de gewone mensen opkomen. Vele arbeiders, werklozen, jongeren keren zich af van die partijen en gaan op zoek naar een alternatief.

Een duidelijke uitdrukking van dat proces was het SP.a congres van 20 oktober – met als hoofdthema de verkiezing van Johan Vande Lanotte – waar een 300-tal militanten van ABVV-metaal en ABVV-Limburg protesteerden en stickers uitdeelden met de slogan “SP.a. U laat ons in de steek. Wij keren u de rug toe”. Als symbolische actie keerden ze ook letterlijk de deelnemers aan het congres de rug toe!

De SP.a is er niet geloofwaardiger op geworden door Freya Van Den Bossche’s creatieve geknutsel om de begroting in evenwicht te brengen. De 100 miljoen euro die we zogezegd cadeau kregen van de oliesector (waar de winst in de eerste helft van 2005 30% hoger was dan in 2004) moet terugbetaald worden uit gemeenschapsmiddelen: uit onze zakken dus! Dit is een schoolvoorbeeld van hoe de sociaal-democratie liberale maatregelen als sociale maatregelen wil doen uitschijnen. De oppositie voert alleen discussie over de aard van zulke operaties: dat ze doorgevoerd moeten worden, staat ook voor hen buiten kijf.

De PS heeft ook veel van haar krediet verloren, niet alleen door het steunen van het Generatiepact maar ook door de schandaalsfeer waarin de partij is beland. Na de zaak rond de Carolo, waarbij PS-kopstukken persoonlijk voordeel haalden, ten koste van de sociale huisvesting, zakte de PS van 38% naar 26% in de opiniepeilingen.

Tegenover die verburgerlijkte sociaal-democratie (en de burgerlijke politiek in het algemeen) is er nood aan een echte, massale arbeiderspartij waarbinnen iedereen die aan de kant van de arbeidersklasse staat actief kan zijn. Alleen zo kan ook de groei van extreem-rechts – dat teert op het ongenoegen – gestopt worden. Steun onze campagne, teken onze petitie online (www.arbeiderspartij.be)!

ABVV-topman Xavier Verboven verklaarde gisteren in De Morgen dat de bevoorrechte relatie tussen ABVV en SP.a moet worden herzien. Vandaag nuanceert hij dat standpunt reeds in De Tijd. Maar het standpunt over een breuk tussen ABVV en SP.a vindt wel aansluiting bij heel veel militanten die nog steeds woedend zijn op de SP.a naar aanleiding van het Generatiepact.

Het was reeds veelzeggend op de betoging tegen het ontslag van twee delegees van Stora Enso in Gent. Op die betoging vorige week werd twee maal gewezen op de aanwezigheid van SP.a politici, waaronder voorzitter Vande Lanotte. Dit leidde twee keer tot boegeroep vanuit het publiek. Dat kan bezwaarlijk toegeschreven worden aan andere vakbonden, want het ABVV had een bijzonder groot overwicht op de betoging. Verboven liep op deze betoging dan wel samen met Vande Lanotte, het boegeroep zal ook hem niet ontgaan zijn.

De SP.a heeft zich in zowat alle belangrijke dossiers tegen de arbeiders uitgesproken. Het Generatiepact was daar maar één voorbeeld van. De oorspronkelijke tekst "Actief Ouder Worden" werd opgemaakt door Freya Van den Bossche en werd zelfs door de regering als te radicaal gezien. Niet radicaal voor de belangen van de arbeiders, maar wel omwille van de radicale aanval op de arbeiders.

Nu wil de SP.a zich sterker profileren als een partij die zich richt op middengroepen. Verboven stelde in De Morgen: "Ze verbreden zich naar de consument en dat betekent dat hun stellingen niet noodzakelijk de onze meer zijn." Hij voegde er aan toe: "Vast staat dat we de relatie (tussen vakbond en partij) moeten herdenken, en misschien zelfs regelmatig moeten herbekijken. Het is goed mogelijk dat dat in een lossere verhouding uitmondt."

Waar wacht Verboven nog op om zijn basis te volgen en te breken met de SP.a? Het zou het verzet tegen het asociaal regeringsbeleid enkel maar versterken indien dit verzet niet langer verbonden is met een regeringspartij. Op een congres in mei zou gediscussieerd worden over de banden tussen ABVV en SP.a. Er zijn geruchten dat deze discussie wel eens vrij expliciet zou kunnen worden gevoerd, waarbij alleszins duidelijk is dat er binnen het ABVV veel vragen zijn over het nut van de "bevoorrechte relatie" als blijkt dat in zowat iedere strijdbeweging de SP.a aan de andere kant van de barrikaden staat.

De arbeiders en hun gezinnen hebben geen nood aan een neoliberale partij zoals de SP.a, maar aan een eigen partij die wel opkomt voor hun belangen. Wij brengen de noodzaak naar voor van een nieuwe arbeiderspartij en willen samenwerken met iedereen die zoekt naar een andere politiek. Zo werken we samen met de groep rond Jef Sleeckx die nadenkt over een politiek alternatief. Het resultaat van deze initiatieven is niet zeker, maar de richting van het proces is dat wel. Wij willen daar met LSP een rol in spelen zodat een nieuwe arbeidersformatie tot stand kan komen.

Nieuwsbrief verstuurd naar de ondertekenaars van de oproep voor een nieuwe arbeiderspartij

Traditionele partijen steunen Generatiepact

Onze petitie werd gelanceerd in volle strijd tegen het generatiepact. Ze was het gevolg van talloze discussies in de werkplaatsen, op de piketten en tijdens betogingen. Daaruit bleek een enorme kloof tussen de brede steun onder de bevolking voor de beweging tegen het generatiepact enerzijds, en de unanieme afkeuring ervan door pers en politici anderzijds.

De traditionele “bondgenoten” van het ABVV, SP.a en PS en voor de pers “De Morgen”, behoorden tot de vurigste verdedigers van het generatiepact. De “bevoorrechte partner” van het ACV, de CD&V, vond samen met NV-a en Vlaams Belang, het generatiepact nog niet ver genoeg gaan.

Hoewel de vakbonden 76% van de actieve bevolking vertegenwoordigen, ongeveer 35% van alle kiezers, vonden ze slechts 4 (3%!) van de 150 volksvertegenwoordigers bereid het pact te verwerpen, alle 4 trouwens van het franstalige Ecolo.

Dat SP.a, CD&V en PS op geen enkele manier nog uitdrukking geven aan de behoeften van de arbeiders, zelfs niet op de verwrongen manier van weleer, was al eerder duidelijk. Tot ’95 werkten de voorlopers van LSP als marxistische vleugel binnen de SP. Juist omdat die partij danig naar rechts opschoof en het aantal actieve arbeiders er voortdurend afnam, beslisten we vanaf ’96 onafhankelijk te werken.

LSP weet dat op dit ogenblik de meerderheid van de arbeiders en hun gezinnen wel bereid is de veworvenheden uit het verleden te verdedigen, maar daarom nog niet te vinden is voor een programma als dat van LSP. Ons programma, dat systematisch de nood om te breken met het kapitalistisch winstbejag benadrukt en pleit voor een omvorming van de maatschappij naar een democratisch functionerend socialisme, is voor velen nog een brug te ver.

Vandaar dat we meteen al in ’95 verkondigden dat een nieuwe, brede, politieke formatie, die alle stromingen die zich verzetten tegen de neoliberale afbraak verenigt, noodzakelijk was. Wij zien dat niet als een hinderpaal voor de uitbouw van LSP, maar juist als een noodzakelijke voorwaarde omdat arbeiders doorgaans uit concrete ervaringen evolueren naar meer doortastende opvattingen.

Kloof tussen SP.a/PS en ABVV/FGTB en tussen CD&V en ACV/CSC

Hoe juist een idee of slogan ook is, het wordt pas een kracht in de maatschappij als het gedragen wordt door een brede groep. Dat was, weliswaar op een nog aftastende manier, wat we vaststelden in de strijd tegen het generatiepact. Zelden was de kloof dieper tussen SP.a/PS en de basis van het ABVV en tussen CD&V en de basis van ACV.

Het kwam tot uiting in de bokkensprongen van de ACV-top, de acties van ABVV-militanten aan het SP.a-congres te Hasselt en aan de meeting van SP.a-Antwerpen om het generatiepact toe te lichten, en op de concentratie van het FGTB te Luik, toen enkele militanten de lokalen van MR en van PS onder handen namen.

Er waren uiteraard ook pogingen om het niet tot een breuk te laten komen, om SP.a en PS voor de zoveelste keer naar links te duwen o.m. door SP.a-Rood, klein in aantal, maar met een omgekeerd evenredige persaandacht. Het mocht echter niet baten: niet één SP.a-, PS- en/of CD&V-volksvertegenwoordiger liet een dissidente stem horen.

De dominante trend bij heel wat actievoerders was echter geenszins gericht op de illusie van het verlinksen van SP.a, PS en/of CD&V, maar integendeel op het breken ermee en de noodzaak aan een nieuwe formatie. Behalve de petitie van LSP, waren er de talloze vergaderingen van delegees met oud-SP.a-parlementslid Jef Sleeckx, die het manifest van SP.a-Rood wel had getekend, maar voorts overal verkondigde dat arbeiders hem aanporden om met iets nieuws te beginnen.

Dat kwam niet zomaar uit de lucht vallen, maar weerspiegelde een reële stroming aan de basis die onder meer tot uiting kwam in een motie van de ABVV-delegatie bij Agfa Gevaert waarin de vakbondstop werd opgeroepen haar vertegenwoordiging in het SP.a bureau op te geven. In het Luikse woedt al maanden een discussie in de metaalsector om te breken met de PS en zo kunnen talloze voorbeelden gegeven worden.

Wapenbestand na Generatiepact

Met het stilvallen van de strijd tegen het Generatiepact, is de discussie over de nood om te breken met SP.a/PS en/of CD&V wat naar de achtergrond verschoven. Dat zal wellicht zo blijven tot in het najaar. Waarom? De strijd rond het Generatiepact is geëindigd in een wapenbestand. De arbeiders hebben een verzacht generatiepact moeten slikken, maar zijn zich bewust van hun kracht en hebben de vakbondstop voldoende laten voelen dat “controle over de basis” maar een relatief gegeven is.

Het patronaat en de regering zijn ermee weggekomen, maar slechts met een versie light en bovendien hebben ze moeten vaststellen dat de vakbondsleidingen hun basis wel willen, maar niet steeds kunnen in het gareel laten lopen. Het resultaat daarvan is dat zowel de regering als de oppositie en de meer ernstige patroonsorganisaties hun geplande aanslag op de lonen willen spreiden, liefst tot na de gemeenteraadsverkiezingen.

De algemene aanval op de lonen via een competitiviteitspact volgt dan wellicht tijdens de onderhandelingen over het Interprofessioneel Akkoord in het najaar. Unizo is de enige patroonsorganisatie die dat nog niet door heeft, het is dan ook die van de middenstanders. Kortom: veralgemeende strijd staat pas voor het najaar op de agenda, wat niet uitsluit dat er op bedrijfsvlak of sectorieel al eerder strijd losbarst.

Brede linkse formatie

Het verlangen naar een van de burgerij onafhankelijke brede linkse formatie is zeker niet weg en zal in de komende bewegingen ongetwijfeld met steeds toenemende kracht blijven heropflakkeren. Twee factoren kunnen van dat verlangen een maatschappelijke kracht maken: het ontstaan van nieuwe bewegingen van de arbeiders, zoals die rond het generatiepact, die de totale afwezigheid van een politieke uitdrukking voor de arbeiders centraal stelt. We verwachten dat in het najaar, na de gemeenteraadsverkiezingen. En het feit dat personen met de nodige autoriteit een concreet initiatief nemen. De enigen met enige autoriteit die zich in die zin uitspreken zijn oud-SP.a-parlementair Jef Sleeckx en oud-ABVV-voorzitter Georges Debunne. LSP heeft belangrijke meningsverschillen met elk van hen, maar erkent dat zij onder bredere lagen van arbeiders gezien worden als eerlijk, beginselvast en oncorrumpeerbaar.

Jef Sleeckx

Het is om die reden dat LSP Jef Sleeckx heeft uitgenodigd voor een discussie met ons uitvoerend bestuur. Daaruit bleek dat hij onze analyse in grote lijnen deelt. Ook hij wil naar een nieuwe politieke formatie, hoofdzakelijk gebaseerd op de arbeiders, met een nationale structuur en dus niet gecommunautariseerd, niet racistisch, open voor ACV en ABVV-militanten, met een ruime graad van interne democratie zodat de basis beslist en in een eerste stadium gebaseerd op consensus zodat we het vertrouwen van de diverse stromingen kunnen winnen. Net als LSP wil hij de autonomie van de diverse stromingen binnen zo’n nieuwe formatie respecteren, maar benadrukt hij, en wij zijn het ermee eens, dat zo’n formatie niet gedomineerd mag worden door klein links.

Onze meningsverschillen situeren zich op het vlak van het programma en vooral hoe belangrijk dat is in de opbouw. Hij vertelde ons dat hijzelf, Georges Debunne en Lode Van Outrive, een soort initiatiefcomité hebben opgericht. Dat ze dit willen verbreden met ABVV- en ACV-militanten en een vertegenwoordiger voor elk van de klein linkse formaties. Behalve LSP heeft ook SAP haar interesse laten blijken, de PvdA zegt niet “ja” of niet “neen”.

Kansen voor een nieuwe formatie

Sleeckx, Debunne en Van Outrive streven naar een concreet initiatief in september dit jaar. Dat zou de nieuwe formatie in staat moeten stellen deel te nemen aan de federale verkiezingen van het voorjaar 2007. Hoewel bredere linkse lijsten naar de gemeenteraadsverkiezingen her en der kunnen ontstaan, wensen noch de groep van Sleeckx, noch LSP het nieuwe initiatief te lanceren in de gemeenteraadsverkiezingen.

Wat ons betreft, denken we dat het dan te vroeg is, dat we de nieuwe formatie eerst op dreef moeten brengen en dat in zo’n vroeg stadium een confrontatie tussen klein links over de lijstvorming voor de gemeenteraadsverkiezingen het initiatief in haar geheel kan schipbreuk doen leiden. Voor de gemeenteraadsverkiezingen gaat LSP ervan uit dat we eigen lijsten zullen indienen.

We denken dat er een reële kans van slagen bestaat voor een nieuwe formatie vanaf september. Ter voorbereiding organiseert de groep rond Sleeckx een reeks open vergaderingen, SAP organiseert een debat met Sleeckx op 3 februari en LSP heeft als hoofddebat op Socialisme 2006, waar we 300 deelnemers verwachten, een debat met o.m. Jef Sleeckx, een ABVV-delegee uit de Antwerpse chemie, iemand van WASG-Duitsland, iemand van het FGTB en iemand voor LSP. Tot aan Socialisme 2006 (ons nationaal vormingsweekend op 22 en 23 april) wil LSP vooral de nadruk leggen op het versterken van haar eigen kracht om daarna haar lidmaatschap voor te bereiden op het werken in en met een bredere formatie. Vanaf september dan zal de campagne voor de concrete opbouw van die nieuwe formatie hopelijk in volle kracht gevoerd kunnen worden.

In een opmerkelijke oproep stelt Jef Sleeckx samen met de initiatiefnemers van de petitie tegen de Europese Grondwet voor om over te gaan tot de vorming van een "initiatiefcomité voor een andere politiek". Dat initiatief moet los staan van de traditionele partijen, aldus Sleeckx, Georges Debunne en Lode Van Outrive. Hieronder geven we de oproep volledig weer.

Vandaag stemt het Vlaams Parlement de Europese grondwet. In alle stilte. Zonder referendum. Terwijl de bevolking meer dan ooit zijn zeg wil over Europa. Daarmee kan België een Verdrag ondertekenen waarvan iedereen zegt dat het dood is. De Europese leiders wilden het neoliberale beleid in een grondwet verankeren. Maar zij vonden de bevolking op hun weg. Niet alleen in Frankrijk en Nederland.

Steeds meer mensen keren de rug naar een beleid zonder uitzicht op werk en democratie. Dat bleek duidelijk in de strijd tegen het generatiepact, het nationale luik in het Europees beleid: voor langer werken, zonder perspectief op werk voor de jeugd. Op enkele Franstaligen na stemden alle verkozenen voor dit pact. Tegen de wens van het gemeenschappelijk vakbondsfront in.

Omdat ik met Georges Debunne en Lode Van Outrive als enige in het Vlaamse Parlement een democratische stem tegen de Europese grondwet heb vertolkt, en omdat we worden gecontacteerd door honderden mensen, vakbonders, politieke militanten, mannen en vrouwen van de basis, uit noord en zuid in het land, werken wij aan de uitbouw van een initiatiefcomité. Omdat een andere politiek nodig is.

Na het Agustaschandaal heb ik op uitdrukkelijke vraag van Louis Tobback krachtig mee de oproep gelanceerd: “de SP is nodig” om “uw sociale zekerheid” veilig te stellen. 10 jaar later, na de EU-grondwet en het generatiepact, keren duizenden werkers en burgers de rug, niet alleen naar de SP.a en de PS, maar naar de traditionele politiek in het algemeen. Zij kijken niet naar rechts, maar eisen werk en democratie. Zonder de rug te keren naar het neoliberaal beleid blijft hun vraag onbeantwoord. Hen de hand reiken vereist een politieke vertegenwoordiging van het volk, los van de traditionele partijen.

Jef Sleeckx, 8 februari. Reacties welkom: sleeckx.jef@skynet.be