Category: Nieuwe arbeiderspartij

De conferentie van 28 oktober zal een belangrijk moment vormen voor al wie zoekt naar een politiek antwoord op het neoliberale beleid waar alle traditionele partijen voor staan. Hieronder vind je enkele motivaties om naar 28 oktober te komen. Wil je zelf ook schrijven waarom jij naar de conferentie van 28 oktober komt? Stuur dan je bijdrage naar redactie@lsp-mas.be.

---

"De oproep van Sleeckx, Debunne en Van Outrive slaat aan in syndicale milieus. De ACOD-delegatie van de Vrije Universiteit Brussel speelde de voorbije maanden een hoofdrol in de strijd tegen de neoliberale plannen voor het hoger onderwijs van de Vlaamse Regering. Het protest tegen deze plannen dwong de minister tot toegevingen.

"Maar zolang de politieke partijen een neoliberale politiek blijven voeren, zal de dreiging van sanering altijd boven ons hoofd hangen. Daarom steunen 15 van de 19 ACOD-delegees van de VUB het initiatief voor een andere politiek en spreken zij anderen binnen en buiten de vakbond aan om deel te nemen aan de startconferentie. Tot nu hebben 17 ACOD-leden van de VUB zich al ingeschreven voor de conferentie van 28 oktober en het aantal groeit nog elke week aan.

Jo Coulier, ACOD-hoofddelegee VUB

---

"Toen ik enkele jaren geleden opnieuw geïnteresseerd raakte in politiek en sociaal verzet tegen de afbraak van sociale verworvenheden kwam ik al snel tot de ontdekking dat er geen enkele grote politieke partij meer was die resoluut de zijde van de arbeiders en de armen wilde kiezen.

"Ik leerde enkele delegees kennen die zich tijdelijk verenigd hadden onder de naam Sta Op. We discussieerden over de nood aan een echte politieke oppositie tegen het neoliberaal beleid. Zo raakte ik onder meer betrokken bij de petitie tegen de EU-grondwet. Een jaar geleden heb ik met enkele andere kameraden het Vierde Wereld Syndicaat opgericht.

"Ik vond het meer dan storend dat zoveel armenverenigingen zich lieten paternaliseren door de heersende politieke kaste, dat ik al snel het inzicht verwierf dat mensen die leven onder het bestaansminimum, net als de arbeiders trouwens, de facto politiek dakloos zijn en dat de vorming van een politiek orgaan om al deze mensen hun rechten te verdedigen zich in toenemende mate opdringt. Ik was al snel gewonnen voor het ‘Comité voor een Andere Politiek’. Op 28 oktober zullen wij daar een werkgroep houden over "structurele oplossingen voor armoede".

Stefan Roumen, Het Vierde Wereld Syndicaat, www.vierdewereldsyndicaat.org

---

"Onlangs stelde Johan Vande Lanotte nog dat de werkloosheidsuitkering voor jongeren moet beperkt worden. Na zes maanden zouden we een onzekere job moet aannemen of een opleiding volgen. Ook voorheen worden jongeren met de harde realiteit geconfronteerd. Onderwijs zou gratis moeten zijn tot 18 jaar, maar wordt steeds duurder terwijl er minder middelen zijn. De schoolpremie zal daar niets fundamenteel aan veranderen, dat was eerder een cadeautje in het kader van de verkiezingen.

"Voor veel jongeren kan de politiek hen gestolen worden. Voor mij vroeger ook. Het zal dan ook van groot belang zijn dat jongeren op 28 oktober en ook erna zien dat er wordt gebouwd aan een geloofwaardig alternatief dat ingaat tegen de neoliberale logica. We mogen politiek niet overlaten aan de politiekers!"

Benoit Douchy, Actief Linkse Student

Marx stelde reeds dat de arbeidersklasse zich niet bewust is van het feit dat het een klasse is, tenzij ze op politiek vlak onafhankelijk haar belangen verdedigt. Vandaag is er meer dan ooit nood aan een organisatie om de arbeidsvoorwaarden en levensomstandigheden van de werkenden te verdedigen, los van hun geslacht, ras of woonplaats, en een tegenoffensief in te zetten tegen de neoliberale aanvallen van de laatste jaren. De conferentie van 28 oktober kan een eerste stap zijn in de oprichting van een dergelijke partij.

Cédric Gérôme

Een aantal voorbeelden uit het verleden maar ook uit de recente geschiedenis tonen aan dat een dergelijke partij tijdens haar bestaan met een aantal gevaren geconfronteerd kan worden. Dat is dan ook de reden waarom er binnen een bredere formatie tegen het neoliberaal beleid plaats moet zijn voor verschillende stromingen en individuen waarbij LSP/MAS haar revolutionaire stroming zeker niet wil ontbinden. We denken ook niet dat het verbergen of verplicht verzwijgen van meningsverschillen de eenheid ten goede zou komen.

Bittere ervaringen maar rijk aan lessen

Tussen 1871 en 1914 hebben de Duitse arbeiders één van de machtigste arbeiderspartijen ter wereld opgericht: de SPD. In 1912 had de partij 4,3 miljoen kiezers en meer dan een miljoen leden! In 1914 ging een grote meerderheid van de leiding van de sociaal-democratie echter plat op haar buik voor het Duits militarisme en keurden ze de oorlogskredieten goed in het Duitse parlement waarmee ze honderdduizenden arbeiders de dood hebben ingestuurd in de loopgraven. Het socialistische vernis van de leiding van de SPD bladerde af onder het bulderen van de kanonnen en ruimde plaats voor plat opportunisme in haar meest wrede uitdrukking.

Trotski stelde in ‘Klasse, partij en leiding’: "Er is een grote historische schok nodig om de kloof te tonen tussen de leiding en de klasse. Hoewel de leiding haar ware aard toont, kan de klasse niet onmiddellijk een nieuwe leiding kiezen, en dan zeker niet als er in de voorbije periode geen revolutionaire kaders zijn gevormd die in staat zijn om de gecorrumpeerde leiding te vervangen. (…) Op belangrijke momenten in de geschiedenis kan de politieke leiding van een beweging even beslissend zijn als een generaal op een kritiek moment van een veldslag."

Nieuw formaties en de rol van marxisten vandaag

Het bovenstaand voorbeeld kan voorbijgestreefd lijken. De afwezigheid of zwakte van een revolutionair marxistische stroming binnen nieuwe formaties die recent het licht hebben gezien in verschillende landen kan echter nog steeds leiden tot een opportunistische koers en een capitulatie ten opzichte van het huidig neoliberaal beleid.

De ervaringen van de Rifondazione Comunista in Italië maken dit duidelijk. De oprichting van de RC in 1991 zorgde voor een groot enthousiasme zowel bij een groot deel van de achterban van de Italiaanse Communistische Partij die ontgoocheld was over de draai naar rechts van de CP als bij geradicaliseerde jongeren en andere activisten. 6 jaar na haar oprichting was de RC een kleine massapartij met meer dan 130.000 leden. Veel leden zijn momenteel echter teleurgesteld omdat de leiding zich heeft aangesloten bij de coalitie van Prodi die opnieuw harde besparingsmaatregelen wil doorvoeren op de rug van de jongeren en werkenden.

Dit proces kan alleen vermeden worden als er een revolutionaire stroming actief is die samen met de werkenden en jongeren betrokken is in het dagelijks gevecht tegen het neoliberaal beleid.

Het opzetten van een nieuwe arbeiderspartij is een grote stap vooruit, maar biedt geen garantie voor haar verdere ontwikkeling. Marxisten moeten zich niet beperkten tot het opbouwen van een nieuwe arbeiderspartij om zich vervolgens te laten meeslepen met de stroom. Ze moeten binnen een nieuwe formatie ook bouwen aan een marxistische fractie. Dat heeft niets te maken met een vorm van ideologische puurheid, het is in het belang van de verdere uitbouw van de nieuwe partij.

Naar een nieuwe arbeiderspartij in België

Op 28 oktober vindt de nationale conferentie van het Comité voor een Andere Politiek plaats. De conferentie is de eerste, ernstige gelegenheid in België sinds jaren om een beweging in gang te zetten die leidt tot de lancering van een nieuwe, brede partij voor de arbeiders en hun gezinnen. Een partij die duizenden en mogelijk tienduizenden werkenden, werklozen, jongeren en ouderen, Belgen en migranten samenbrengt, om de strijd tegen de neoliberale politiek aan te gaan.

Peter Delsing

Wat is een nieuwe arbeiderspartij?

In het verleden werd door een belangrijke laag van arbeiders de sociaal-democratie – SP.a en PS, daarvoor de BSP – gezien als het instrument waarmee ze actief hun leven konden verbeteren. Het systeem van de sociale zekerheid – met recht op werkloosheidsuitkering, pensioen, gezondheidszorg, etc. – werd beschouwd als het gevolg van het bestaan van dit soort arbeiderspartijen. Het was voornamelijk de strijd van gewone werkenden, in de bedrijven en op straat, die de patroons tot deze toegevingen dwong.

De leiding van SP.a en PS was overwegend in handen van carrièristen. Mensen die in het parlement een goed betaald zitje wilden, maar de strijd voor een andere maatschappij niet actief wilden voeren. Toch waren er tienduizenden werkende mensen in heel België, en honderden in hun stad of gemeente, die via deze partijen aan arbeiderspolitiek wilden doen. Daarom was de LSP tot begin jaren ’90 ook actief in de SP.a en de PS. We wilden niet buiten de beweging en de traditionele massa-organisaties gaan staan. We wilden in dialoog met een brede laag van arbeiders de discussie voeren over wat een socialistische politiek concreet betekent en hoe de maatschappij kan worden veranderd.

Sinds de toetreding van SP.a en PS tot neoliberale regeringen van sociale afbraak, vanaf 1987, is de situatie compleet veranderd. Eind jaren ’80, begin jaren ’90 vielen de stalinistische regimes in het Oostblok. De sociaal-democratische leiders aanvaardden volledig de triomf van de neoliberale markt.

Intern weerspiegelde zich dit in een uitholling van deze partijen. De arbeiders bleven weg, zogenaamde "intellectuelen" die vooral aan hun carrière dachten, namen het partijapparaat stevig in handen. Het Vlaams Belang, een anti-arbeiderspartij die het kapitalisme volledig steunt, begon verkiezing na verkiezing te scoren. Ook in de voormalige rode bastions.

Vandaag bestaat er geen grote partij meer voor de werkende klasse en de jeugd. Het zijn allemaal burgerlijke partijen, kiesmachines. Een jaar geleden, in de stakingen tegen het Generatiepact, kwam het tot een massale en zichtbare breuk tussen de vakbondsbasis en SP.a en PS. Ook grote delen van het ACV zijn vandaag niet politiek vertegenwoordigd: CD&V is even rechts of rechtser als de andere traditionele partijen.

Zoals LSP voorspelde, sinds 1995, zouden het massale gebeurtenissen zijn – vooral op syndicaal vlak – die de kwestie van een nieuwe arbeiderspartij concreet op de agenda zouden plaatsen. Voor ons is een nieuwe arbeiderspartij de noodzakelijke uitdrukking van het verzet tegen de neoliberale afbraakpolitiek. Een bredere laag van arbeiders en jongeren voelt opnieuw de behoefte aan een basisorganisatie.

Dit is nodig om onze strijd – volledig los van de patroons, hun partijen en hun media – te bediscussiëren en ervaringen uit te wisselen. We moeten de strategie, tactieken en het programma van onze klasse uitwerken. Het is noodzakelijk om samen – als syndicalisten, wijkbewoners, jongeren, werklozen, migranten, etc. – veel sterker te staan dan alleen.

Zonder eigen organisaties en partijen zijn we ruw materiaal voor kapitalistische uitbuiting. Net zoals de arbeiders in de 19e eeuw leerden dat vakbonden alleen niet volstaan om ons tegen de heersende klasse te verdedigen, kunnen de arbeiders en hun gezinnen vandaag niet zonder een eigen "arbeiderspartij". Daarmee bedoelen we een partij van arbeiders en gewone bedienden.

Oriëntatie op brede lagen

LSP denkt dat zo’n brede partij nooit het samen smijten kan zijn van de bestaande radicaal-linkse organisaties. We denken ook niet dat het programma van zo’n partij van meet af aan per definitie "antikapitalistisch" moet zijn, zonder een discussie daarover met bredere lagen van arbeiders en jongeren.

De basis voor een nieuwe beweging die deelneemt aan de federale verkiezingen van 2007, en op basis daarvan hopelijk succesvol de stap kan zetten naar een volwaardige partij, is het verzet tegen de neoliberale afbraakpolitiek. Met daaraan gekoppeld het principe dat een nieuwe arbeiderspartij niet deelneemt aan neoliberale coalities.

Tegen de afbraak van de sociale zekerheid, van onze lonen en contracten; tegen afbraak van de openbare diensten en privatiseringen; tegen verdeeldheid op basis van het feit dat we Vlaming, Brusselaar, Waal of Duitstalig zijn, Belg of migrant, man of vrouw. Dit is voldoende basis om alle verzet te bundelen van bestaande linkse organisaties en brede, frisse lagen van arbeiders en jongeren. Op dit fundament kan een gemeenschappelijk minimumprogramma worden uitgewerkt waar iedereen zich achter kan scharen.

Een meer dieper uitgewerkt programma zal het resultaat moeten zijn van discussie met een bredere laag van arbeiders en jongeren, die in een nieuwe formatie actief worden. Een compleet en gedetailleerd programma kan niet op voorhand worden opgelegd, of als voorwaarde gesteld.

Waarom is het programma belangrijk?

In eerste instantie zal het nieuwe initiatief weerspiegelen waar we tegen zijn. Dat is echter niet voldoende. Arbeiders en jongeren moeten ook een positief alternatief uitwerken – een reëel programma met concrete eisen. Dit kan alleen maar als Een Andere Politiek zich baseert op de meest brede interne democratie, en respect voor ieders politieke eigenheid.

Bij nieuwe lagen die in actie komen en mogelijk weinig ervaring hebben met syndicale of politieke organisatie, kan er een schrik zijn voor "verdeeldheid" in een nieuwe partij. Arbeiders en jongeren moeten echter beseffen dat een gemeenschappelijk minimumplatform niet volstaat. In elke strijd – zelfs voor onze meest directe belangen – stelt zich de nood van een uitgewerkte analyse van de kapitalistische maatschappij. Waarom is de maatschappij in crisis? Wat is het alternatief? Een uitgewerkt programma kan alleen tot stand komen op basis van gezamenlijke ervaring en democratische discussie over welke lessen te trekken uit huidige en verleden strijd. Dit kan niet gebeuren als de politieke eigenheid van de individuen en organisaties die deelnemen niet wordt gerespecteerd. Inclusief het recht om met eigen materiaal te werken binnen een nieuwe, federatief georganiseerde, arbeiderspartij.

De vakbondsbureaucratie, en sommige "linkse" groepen met weinig vertrouwen in hun vermogen om te bouwen op basis van hun eigen ideeën, misbruiken soms het natuurlijke streven naar eenheid van arbeiders en jongeren om een totale, bureaucratisch "eenheid" van bovenaf op te leggen.

Een nieuwe arbeiderspartij moet méér democratische rechten toekennen dan de huidige kapitalistische staat, niet minder. Anders is ze een doodgeboren kind. Zonder interne democratie, met vrije meningsuiting voor groepen en individuen, kan zo’n nieuwe partij nooit een massapartij, met een actief lidmaatschap, worden.

De kwestie van het programma is ook belangrijk omwille van een andere reden. Van meet af aan zal zich de discussie stellen over werken binnen de beperkingen van het kapitalisme, of ermee breken. Tussen hervormingen – waar geen blijvende economische basis meer voor bestaat binnen dit systeem – en revolutie. De ervaring leert dat "nieuwe arbeiderspartijen" – zoals de Linkspartei in Duitsland, de SP in Nederland, de RC in Italië – snel aan aantrekkingskracht of actief lidmaatschap verliezen, als ze zich aanpassen aan de neoliberale politiek. Als ze niet kiezen voor een echt socialistisch programma.

Wat is een socialistisch programma?

De LSP stelt haar volledige programma niet als voorwaarde om mee te werken met een nieuwe arbeiderspartij. We denken wel dat op het vlak van werkonzekerheid, werkloosheid, sociale zekerheid, racisme en oorlog – voor alle brandende politieke kwesties – enkel een socialistisch programma een reële uitkomst biedt. De maatschappij zal fundamenteel moeten veranderd worden. De greep van de winst moet verdwijnen.

Neem de werkloosheid. Elke economische crisis sinds de jaren ’70 heeft die verergerd. Periodes van groei slaagden er niet meer in om de werkloosheid fundamenteel terug te dringen. Een socialistische politiek zou opkomen voor een collectieve oplossing, in plaats van de werklozen zelf de schuld te geven. Wij pleiten voor een arbeidsduurvermindering met behoud van loon – de winsten waren nooit zo groot – en bijkomende aanwervingen.

Maar hier, net als bij alle andere pogingen om de levensstandaard te behouden of te verbeteren, botsen we op het dogma van de winstgevendheid. De kapitalisten maken misschien zeer veel winst, maar ze meten dat af tegen de concurrentie. En dus willen ze geen reële toegevingen meer doen, zonder dat ze achteraf verplicht zijn die terug te schroeven.

Zo kan je talloze voorbeelden geven. Het zal nodig zijn om de rijkdom in handen van de gemeenschap te leggen. Dit kan alleen als we een massabeweging opbouwen die, doorheen de dagelijkse strijd, ook streeft naar het collectieve bezit van de bedrijven, de machines, etc. De markteconomie heeft zijn beste tijd al lang gehad. Enkel een geplande en genationaliseerde economie, met arbeidersdemocratie, kan de mensheid een beslissende stap vooruit laten zetten.

Dit weekend waren er verschillende activiteiten van het Comité voor een Andere Politiek (CAP). Zaterdagavond was er een eerste bijeenkomst in het volkshuis in Mechelen (waarmee de SP.a haar banden heeft gebroken) waarop een 30-tal aanwezigen waren. Een dag eerder was er in Gent een syndicaal debat met een 50-tal aanwezigen. Dit debat vond plaats in de brasserie ‘Het Volk’ in Gent.

Op het debat in Gent waren er sprekers die bekend zijn in syndicale middens. Walter Cornelis van de LBC was uitgenodigd, maar moest op het laatste moment verstek geven wegens ziekte. De christelijke zuil was hierdoor niet vertegenwoordigd in het sprekerspanel, maar met de locatie werd toch duidelijk gemaakt dat het Comité voor een Andere Politiek (CAP) actief is onder militanten van beide vakbondskoepels.

De sprekers waren Katrien Van Der Helst (secretaris Algemene Centrale ABVV-Scheldeland), Rudi Dom (ABVV-hoofddelegee bij Agfa-Gevaert) en Jef Sleeckx. De zaal liep goed vol met ruim 50 geïnteresseerden. Het publiek bestond uit een gezonde mix van syndicalisten/delegees en jongeren. In afwachting dat Rudi Dom (die van Antwerpen moest komen) kwam opdagen, werd het debat eerst ingeleid door een powerpointpresentatie van een half uurtje dat heel wat interessant cijfermateriaal en stof tot discussie bracht. Daarna ging het debat van start waarbij vooral het publiek aan het woord kwam en het zich niet beperkte tot een onderonsje tussen de panelleden. Het was snel 22u30 toen het debat werd afgesloten maar de discussies gingen nog een tijdje door tot het café sloot om 1 uur.

In Mechelen deed het Volkshuis speciaal haar deuren open om Jef Sleeckx te verwelkomen. Het café voelt zich in de steek gelaten door de SP.a dat met haar 1 mei-optocht niet langer voorbij het Volkshuis passeert en zelfs in verkiezingsperiodes niet eens meer de moeite doet om affiches te bezorgen. In het Volkshuis was men dan ook tevreden dat Jef Sleeckx het initiatief genomen heeft om te bouwen aan het CAP. Er waren een 30-tal aanwezigen, waaronder opnieuw heel wat actieve vakbondsmilitanten.

Enkele foto’s uit Gent

28.10 nationale conferentie. U komt toch ook?

Naar een nieuwe formatie die wel opkomt voor de belangen van de arbeiders!

De gemeenteraadsverkiezingen zullen weinig veranderd hebben. Op het ogenblik van het schrijven van dit artikel zijn de resultaten nog niet bekend, maar alle peilingen wijzen erop dat de VLD wat zal verliezen, de CD&V wat zal winnen en dat vooral het VB zal winnen, zeker in vergelijking met 2000.

Nicolas Croes

Met onze verkiezingscampagne waren we in staat om in discussie te treden met enkele honderden mensen. Daaruit bleek een grote afkeer tegenover de traditionele politici. Langs Franstalige kant zal de PS dan wel de grootste partij blijven, maar er was ook heel wat frustratie tegenover die partij.

Deze verkiezingen waren zowat een variant op Idool 2006 waarbij de kandidaten vechten voor meer stemmen, zonder dat de kiezers weten waarvoor de kandidaten staan. Enkel het gezicht van de kandidaten leek van belang te zijn. Wellicht is het voor veel kandidaten beter dat we niet weten waarvoor ze staan.

Tijdens een debat in Luik over armoede stelde Europarlementslid De Keyser (PS): “Als ik met syndicalisten discussieer, ga ik met hen akkoord. Maar vervolgens denk ik eraan dat ik lid ben van de PS.”

Tegenover de traditionele partijen kan extreem-rechts verder groeien. Sommigen denken dat we op de traditionele partijen moeten stemmen als “minste kwaad”. Intussen kunnen we zowat nergens terecht voor een stem tegen het neoliberaal beleid.

Die conclussie trekken is één zaak, een oplossing ervoor vinden is iets anders. Er is nu echter voor het eerst sinds lang een mogelijkheid om effectief te komen tot de vorming van een nieuwe brede politieke formatie van de arbeiders. Op 28 oktober is er de conferentie van het Comité voor een Andere Politiek (CAP) georganiseerd door Jef Sleeckx (ex-SP.a parlementslid), Lode Van Outrive (ex-SP.a europarlementair), Georges Debunne (voormalig algemeen secretaris van het ABVV) en tientallen delegees en basismilitanten.

De bedoeling van de conferentie is om een nieuwe formatie op te richten op nationaal vlak. Het zou iedereen kunnen verenigen die zich actief wil verzetten tegen het beleid van de traditionele partijen.

Traditionele politici zeggens ons dat we ons nergens mee moeten bezig houden, dat zij zich wel met ons zullen bezighouden. Bij het VB klinkt dat als volgt: “Wij zeggen wat u denkt”. Wij denken dat u zelf wel kan zeggen wat u denkt. Aarzel dan ook niet om samen te bouwen aan de conferentie op 28 oktober. Daar zullen activisten en militanten zelf een eigen politieke beweging opzetten.

Op 28 oktober zullen er honderden activisten samenkomen om samen de strijd aan te gaan tegen een systeem dat ons langer wil laten werken voor lagere lonen, de aanval inzet op alle sociale verworvenheden, niet in staat is om degelijke en betaalbare huisvesting aan te bieden,… Ga mee in verzet en neem deel aan de conferentie op 28 oktober!

> 28 oktober. Conferentie voor een andere politiek aan de ULB vanaf 13u. Inschrijven kan via LSP of via www.anderepolitiek.be

Tienduizenden inwoners van Berlijn stemden bij de regionale verkiezingen van 17 september tegen de besparingen in de sociale zekerheid en op de lonen. De Berlijnse WASG (Electoraal alternatief voor werk en sociale rechtvaardigheid) haalde meer dan 52.000 stemmen of 3,8% in de districten, ondanks het feit dat er slechts in 80% van de districten werd opgekomen. In de districten haalde de WASG tot 10%. Met de tweede stem voor de regionale lijst haalde de WASG meer dan 40.000 stemmen of 2,9% (3,3% in het oosten en 2,7% in het westen van Berlijn). Dat is een belangrijke score voor haar eerste deelname aan de regionale verkiezingen, maar minder dan de kiesdrempel van 5%. In 7 van de 12 districten behaalde de WASG wel verkozenen in de gemeenteraden, waaronder drie leden van de SAV.

Robert Bechert

Deze uitslag is erg belangrijk voor de WASG omdat de Berlijnse afdeling niet de steun van de nationale WASG-leiding kreeg. Die steunde de campagne van de Linkspartei.PDS (L.PDS) ondanks het feit dat deze partij de afgelopen vijf jaar deelnam aan het asociaal beleid van de coalitie met de sociaal-democratische SPD.

Er was heel wat strijd nodig om met de Berlijnse WASG te kunnen opkomen. De leden van Sozialistische Alternative (SAV, onze Duitse zusterorganisatie) speelden daar een belangrijke rol in. De lijst werd getrokken door Lucy Redler, een lid van de SAV. Lucy werd niet verkozen in het regionale parlement, maar een aantal WASG-leden werden wel verkozen in enkele van de 12 districtsraden in de stad waar er slechts een kiesdrempel van 3% was. In 7 van de 12 districten was dit het geval. De resultaten zijn nog niet volledig, maar op dit ogenblik ziet het er naar uit dat 3 leden van de SAV verkozen zijn.

De regionale verkiezingen in Berlijn en in Mecklenburg-Vorpommern tonen nogmaals de haat aan tegenover de politieke partijen die een offensief lijken te voeren tegen de levensstandaard en de sociale zekerheid. De resultaten tonen de mogelijkheden voor een partij die zich duidelijk uitspreekt tegen de besparingen. Tevens werd een waarschuwing gegeven door de neo-fascisten van de NPD. Indien er geen links alternatief aanwezig is, kan die partij hoge scores halen.

In beide deelstaten haalde de christen-democratische CDU van bondskanselier Merkel haar slechtste resultaat ooit. Dat is een weerspiegeling van de dalende populariteit van de nieuwe regering die nog geen jaar aan de macht is. Het is een nederlaag voor de “grote coalitie”. Zowel de christen-democraten als de sociaal-democraten zijn blij dat er volgend jaar slechts één regionale verkiezing zal zijn.

In beide deelstaten was de opkomst erg laag. Er was een achteruitgang van zowat 10% waardoor er de laagste opkomst ooit was. In Berlijn slaagden de Groenen erin om vooruit te gaan en in Mecklenburg het liberale FDP. Dat komt omdat beide partijen geen deel uitmaken van de regering en niet gezien worden als verantwoordelijken voor het doorvoeren van besparingen. Het enthousiasme voor beide partijen was echter wel bijzonder beperkt.

Tot aan de verkiezingen werden zowel Berlijn als Mecklenburg geregeerd door een coalitie van sociaal-democraten en de L.PDS, het overblijfsel van de vroegere Oost-Duitse stalinistische staatspartij.

We hebben de afgelopen periode in artikels op deze website reeds meermaals gewezen op de impact van de besparingen in Berlijn. Het beleid in Mecklenburg-Vorpommern was gelijkaardig. Die deelstaat is de armste van Duitsland. Sinds de hereniging van Oost- en West-Duitsland verloor de deelstaat zowat 10% van haar bevolking. De werkloosheidsgraad bedraagt er 18,2%, de hoogste van de 16 Duitse deelstaten. Berlijn komt op de tweede plaats met 17,4%.

In Mecklenburg-Vorpommern is er sinds 1998 een coalitie van SPD en L.PDS. De SPD verloor er nu sterk. Van 394.118 (40,6%) stemmen in 2002 vielen de sociaal-democraten terug op 247.291 stemmen (30,2%). De L.PDS ging licht vooruit van 16,4% naar 16,8%, maar haalde wel minder stemmen (van 159.065 stemmen ging het achteruit tot 137.248). Tussen 1998 en 2002 verloor de L.PDS echter reeds een groot deel van haar kiezers. In 1998 haalde de partij nog 264.299 stemmen (24,4%). Op 8 jaar tijd is het aantal kiezers van de L.PDS in Mecklenburg dus zowat gehalveerd.

In Berlijn verloor de SPD niet zo sterk, vooral omwille van de persoonlijke populariteit van de soms radicaal klinkende lokale SPD-kopman Klaus Wowereit. Die is nationaal op dit ogenblik zowat het meest populaire SPD-kopstuk. De L.PDS betaalde wel een hoge prijs voor haar asociaal beleid. De partij haalde in 2001 nog 366.292 stemmen (22,6%), maar nu bleven daar nog zowat de helft van de kiezers van over: 186.000 stemmen (13,4%). De leiders van de partij wisten dat het beleid niet populair was, maar ze hoopten de neergang te beperken en hoopten op 17%. De val ging echter heel wat dieper.

De Berlijnse WASG waarschuwde steevast dat het beleid van de L.PDS deze partij deed vervreemden van de arbeiders. Kurt Beck, de nationale SPD-leider, stelde op de avond van de verkiezingen onmiddellijk dat de achteruitgang van de L.PDS in de oostelijke delen van Berlijn met zowat 20%, een nederlaag was voor Lafontaine. Dat is niet correct. Lafontaine, de voormalige SPD-leider die nu kopman is van de WASG, was niet verantwoordelijk voor het gevoerde beleid van de Berlijnse L.PDS.

De steun van Lafontaine voor de campagne van de Berlijnse L.PDS maakt het wel moeilijker om te bouwen aan een breed anti-besparingsalternatief. Lafontaine en anderen in de WASG hebben het moeilijk om uit te leggen waarom de L.PDS in het oosten van Berlijn sterk achteruitging. In 2001 haalde de partij daar nog 297.251 stemmen (47,6%). Daar bleven nu nog ongeveer 150.000 stemmen van over (28%). Dat is een enorme nederlaag voor de Berlijnse L.PDS. De 52.000 stemmen voor de WASG kunnen het beginpunt vormen voor een echte discussie over de toekomst van de linkerzijde in Duitsland, zeker bij de geplande fusie tussen L.PDS en WASG komend jaar.

Het potentieel voor een beweging die ingaat tegen het neoliberaal beleid werd ook aangetoond door de 30.000 stemmen voor “Die Grauen” (“De grijzen”), een partij van gepensioneerden die opkomt tegen de aanvallen op de pensioenen.

Deze verkiezingen vonden plaats tegen de achtergrond van een dalende populariteit van de nationale “grote coalitie” van christen-democraten en sociaal-democraten. Volgens een recente opiniepeiling staat de steun voor de christen-democraten (CDU en CSU) nationaal op 34% en voor de SPD op 28%. Dat is heel wat minder dan hun resultaten bij de nationale verkiezingen van 2005 toen ze respectievelijk 40,8% en 38,4% behaalden.

70% van de kiezers zegt ontevreden te zijn met het beleid van de nationale regering. Deze onpopulariteit komt ook tot uiting onder de kiezers van de regeringspartijen. 51% van de christen-democratische kiezers is ontevreden en 22% zegt niet meer voor hun partij te zullen stemmen. Onder de sociaal-democratische kiezers gaat het zelfs om respectievelijk 67% en 33%!

De vraag is echter hoe dit ongenoegen en deze woede zich zullen uiten.

De vakbondsleiders hebben eindelijk de details bekend gemaakt voor vijf regionale betogingen op 21 oktober. Dat is een belangrijke stap voorwaarts, maar de vakbondsfederatie DGB maakt steeds duidelijk dat het een aantal regeringsmaatregelen afkeurt, maar niet de regering op zich. Het is duidelijk dat deze vakbondsleiding geen ernstige campagne zal voeren. Dit verhoogt de druk op activisten en de linkerzijde om van onderop een beweging op te bouwen, zoals dit gebeurde voor de betoging van 1 november 2003 toen 100.000 betogers op straat kwamen en de basis werd gelegd voor de oprichting van de WASG in 2004.

In 1998 in Mecklenburg en in 2001 in Berlijn kreeg de L.PDS een record aantal stemmen omdat de partij gezien werd als een kracht die inging tegen de aanvallen op de levensstandaard. In beide deelstaten werd het hoge stemmenaantal gevolgd door een deelname aan een neoliberale coalitie.

Dat is één van de redenen voor het opzetten van een beweging om de WASG te vormen in 2004. In Berlijn was de WASG in staat om een strijdbaar alternatief aan te bieden. In Mecklenburg daarentegen was het vooral de neo-fascistische NPD die in staat was om in te spelen op de afkeer tegenover de traditionele partijen. De enorme vooruitgang voor de NPD in Mecklenburg is een waarschuwing. In 2002 haalde de partij er 7.718 stemmen (0,8%), maar nu waren dat er 59.674 (7,3%). Onder de jongeren haalde de NPD 17% tegenover 13% voor de L.PDS. Mecklenburg is nu de derde deelstaat met extreem-rechtse parlementsleden. Eerder haalde de NPD 9,4% in Saksen in 2004, terwijl haar bondgenoot DVU in datzelfde jaar 6,1% haalde in Brandenburg.

Het zal dan ook belangrijk zijn om te zien wat nu gebeurt ter linkerzijde. Ondanks het feit dat de WASG er niet in slaagde om de kiesdrempel van 5% te halen, zijn de 52.000 stemmen een belangrijke basis voor toekomstige strijd tegen de aanhoudende aanvallen van het establishment en voor de opbouw van een alternatief op de miserie van het kapitalisme.

De lessen van de verkiezingscampagne met de stap vooruit voor de Berlijnse WASG en de forse nederlaag van de Berlijnse L.PDS zullen moeten bediscussieerd worden in de WASG en in de rest van de linkerzijde om op die basis een programma en een strategie naar voor te brengen. De SAV zal daarbij het belang uitleggen van een combinatie van een vastberaden strijd voor de verbetering van de levensstandaard met de strijd voor een socialistisch antwoord op de problemen die veroorzaakt worden door het kapitalisme.

Op zaterdagavond 9 september organiseerde het CNAP Aalst (Comité voor een Nieuwe ArbeidersPartij) een ‘Avond voor een Andere Politiek’ in Trefcentrum Nieuwbeek. Het was de 2de publieke activiteit van het CNAP in de vorm van een politiek café met een ‘formeel’ en informeel gedeelte.

Bart Van der Biest

Op een eerste meeting in april met als spreker Jef Sleeckx waren er een 20-tal aanwezigen. Nu zaterdag kwamen een 40-tal personen opdagen ondanks het feit dat er een aanzienlijk aantal mensen (zowel mensen die zich reeds bij CNAP aangesloten hebben als geïnteresseerden) niet aanwezig konden zijn wegens werk, verlof of andere verplichtingen. Het was een gemengd publiek van syndicalisten/ delegees, jongeren, wijkbewoners….

Er waren ook delegees aanwezig die opkomen met de gemeenteraadsverkiezingen in Aalst (op de lijsten van GROEN! en SPA). Bij gebrek aan een consequent-linkse brede arbeiderslijst/ partij in Aalst roept het CNAP op om voor strijdbare delegees op de bestaande lijsten te stemmen. Hopelijk komt daar op 28 oktober met de nieuwe politieke formatie van het Comité voor een Andere Politiek (CAP) in de nabije toekomst verandering in!

De avond begon rustig (vanaf 18u) met kaas en wijn en politiek café. Tegen 20u30 was de zaal aardig volgelopen en startte de meeting. Eerst was er een algemene inleiding over het CAP en de conferentie van 28 oktober door Bart Vandersteene, lid van het Secretariaat van CAP en LSP. Bart gaf ook uitleg over hoe de linkse socialisten het project voor een andere politiek zien. Daarna was het aan de beurt aan Theo Mewis, ABVV delegee van SAPPI Lanaken om een woordje uitleg te geven over de herstructureringen in zijn bedrijf en gaf hij ook zijn visie op het CAP. Dan was het de beurt aan de zaal om tussen te komen of vragen te stellen. Een levendige discussie ontspon zich en voor dat we het doorhadden was het al 22u15. Daar eindigde het ‘formele’ gedeelte maar de diverse discussies werden aan de toog voortgezet. Door het late uur beslisten we de documentaire over de GAMA-workers op een andere keer te vertonen.

Verscheidene mensen schreven zich alvast in voor de conferentie van 28 oktober. We willen vanuit Aalst met een stevige delegatie deelnemen aan 28 oktober… en te zien aan het enthousiasme op de meeting zal dit lukken ook!

> Enkele foto’s

Op Top TV, een online televisiezender, is een uitgebreid interview verschenen met Jef Sleeckx. Sleeckx is één van de initiatiefnemers van het comité voor een andere politiek dat op 28 oktober een nationale conferentie organiseert in Brussel. In het interview legt Sleeckx uit waarom er nood is aan een andere politiek en waarom hij breekt met de traditionele partijen.

> Verwijzing naar het interview op de website van Top TV (opent in een nieuw venster)

De creatie van een nieuwe formatie in het najaar heeft het potentieel om een kleine bom te leggen onder de politieke situatie in België. Het feit dat alle partijen zich genoodzaakt voelden te reageren op de aankondiging van de conferentie van 28 oktober toont de schrik die er bij sommigen in zit voor een nieuwe, frisse en consequent linkse stem.

Bart Vandersteene

Jarenlang werd door de verschillende traditionele partijen hetzelfde verhaal verteld, met name waarom de neoliberale logica van besparen en afbouw van lonen en diensten noodzakelijk zou zijn. Meer en meer mensen zijn hier niet mee akkoord en vinden geen enkele politieke vertaling van hun verzet. Dat is de maatschappelijk basis voor de creatie van een nieuwe politieke beweging.

Welk soort beweging hebben we nodig?

Een nieuwe politieke beweging moet enerzijds het verschil maken door consequent de belangen van de werkenden en armen te verdedigen. Maar anderzijds moet ze zich ook onderscheiden van de traditionele politiek door op een andere manier aan politiek te doen. Een nieuwe beweging moet een verzamelplaats worden voor iedereen die zich wil organiseren om de strijd in de wijk en stad, in het bedrijf en de sector, onder jongeren en ouderen aan te kunnen gaan. Het moet dus in eerste instantie een instrument zijn om de strijd mee te versterken en te organiseren. Deze twee elementen moeten de basis vormen van de nieuwe beweging.

Wat te doen op 28/10?

De verwachtingen zullen hooggespannen zijn op 28/10. De respons die de artikels in de media hebben teweeggebracht, is indrukwekkend te noemen. Het maakt ook direct duidelijk hoeveel mensen zitten te wachten op een geloofwaardig en belangrijk initiatief ter linkerzijde.

Er wordt sinds maanden intensief gediscussieerd met de vele betrokkenen bij dit initiatief en uiteindelijk zal ook de beweging Une Autre Gauche de dag mee organiseren. Dit heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Sommigen binnen UAG vertelden in juli nog dat ze “zich niet in een dynamiek zouden laten dwingen door de Vlamingen” of “dat ze tijd wilden om eerst UAG uit te bouwen vooraleer in een nationaal initiatief te stappen”. Vandaag zijn de gemoederen blijkbaar bekoeld en beseft men dat er geen enkele andere mogelijkheid is dan samen een nieuwe beweging uit de grond te stampen.

Volgens ons moet er een duidelijk schema gevolgd worden in het project. We worden van jongsaf geleerd om niet te proberen lopen vooraleer we kunnen stappen. De beweging hoeft de uitdaging nog niet aan te gaan om een uitgewerkt programma te ontwikkelen. Een initiatief dat zich verzet tegen het neoliberalisme met daarbij de conclusie om nooit deel te nemen aan coalities die een neoliberaal beleid voeren, is een voldoende basis voor het lanceren van deze beweging. De beslissing om deel te nemen aan de parlementsverkiezingen van 2007 betekent dat de beweging na 28 oktober een programma moet uitwerken. Pas op basis van die ervaring, het resultaat van de verkiezingsdeelname en de uitbouw van de beweging, kan er worden overgegaan tot de discussie over het lanceren van een nieuwe partij in het najaar van 2007.

Enorm potentieel

Noël Slangen, voormalig PR-man van Verhofstadt, ziet een mooie toekomst weggelegd voor een nieuwe linkse anti-establishmentpartij. “Zo’n partij kan goed zijn voor 10%. Voorwaarde is echter wel dat de nieuwe partij zich absoluut niet laat verleiden tot een regeringsdeelname.” Met deze uitspraak van de heer Slangen en eveneens met de uitspraak dat “enkel een linkse anti-establishment partij stemmen van het VB kan afsnoepen” kunnen we akkoord gaan. LSP pleit reeds jaren voor zo’n nieuwe partij, waar al diegenen die zich willen verzetten tegen het neoliberalisme een plaats vinden.

Maar zover zijn we nog niet. Eerst moet van 28/10 een succes worden gemaakt. Een nieuwe politieke beweging moet vooral gedragen worden door een belangrijke laag van activisten, linkse syndicalisten, jongeren en ouderen. Daarom is er het streefdoel om op 28/10 500 mensen bijeen te brengen die gezamenlijk de discussie aangaan en de beslissing kunnen nemen om de beweging in de startblokken te zetten. Wij roepen dan ook elke lezer van ons blad, elk lid en sympathisant op om aanwezig te zijn op 28/10 en collega’s, vrienden en kennissen te mobiliseren.

28/10/06 een plaats in de geschiedenis?

28 oktober 2006 kan een heel belangrijke dag worden in de politieke geschiedenis van België in de 21e eeuw. 130 jaar geleden, in 1886, stond de Belgische Werklieden Partij in haar kinderschoenen en lanceerde ze haar eerste massacampagne. Op basis van de strijd voor het algemeen stemrecht werd een massapartij geboren. De komende jaren zal arbeidersstrijd meer en meer tot de sociale actualiteit beginnen behoren. Het is in die periode dat een nieuwe formatie zich zal moeten bewijzen en de kans zal krijgen een nieuwe – consequente – “Werklieden Partij” uit te bouwen.

Reeds 11 jaar stelt deze site dat er nood is aan een nieuwe arbeiderspartij. Er is immers een gebrek aan en een zoektocht naar een alternatief. Daarom nemen we vandaag actief deel aan de uitbouw van Een Andere Politiek. De reacties op de website van Een Andere Politiek spreken boekdelen over de mogelijkheden voor een nieuwe formatie.

Els Deschoemacker

Iedere ervaring met nieuwe arbeidersformaties leert ons echter ook dat er nog heel wat verwarring bestaat over het programma. De druk om te zoeken naar een oplossing binnen de marge van het kapitalisme is zeer groot. Het duwt sommigen in de richting van coalities met sociaal-democraten en andere versies van het "minste kwaad", zogenaamd om rechts en extreem-rechts te verslaan. In alle gevallen leidde dit tot… een verderzetting van de neoliberale politiek, wat uiteindelijk leidde tot een versterking van extreem-rechts.

LSP/MAS verdedigt binnen nieuwe formaties een socialistische politiek. Eén die actief tussenkomt in strijdbewegingen, met een programma dat vertrekt van de behoeften en eisen van de arbeidersbeweging en die de link maakt met de nood om te breken met het kapitalisme. Als we de rijkdom in de maatschappij willen gebruiken in het belang van de arbeiders en hun gezinnen, moet de economische en politieke macht uit de handen van de kapitalistische klasse worden genomen.

Volgens sommigen zou dat een ouderwets en dogmatisch standpunt zijn. Klassenverschillen zouden niet meer van deze tijd zijn… Tegelijkertijd worden de rijken rijker en de armen armer. Er wordt meer winst gemaakt, niet zozeer door meer te investeren maar door het opdrijven van de uitbuitingsgraad. Wat er bij ons vanaf gaat, komt er bij de rijke klasse bij! Een nieuwe massale arbeiderspartij is geen eindpunt. Ook niet voor de rol van een organisatie als LSP/MAS. Om ervoor te zorgen dat het bouwen van een nieuwe partij niet leidt tot een nieuwe teleurstelling, is de verdediging van een socialistisch programma binnen zo’n formatie essentieel.

Het betekent het weigeren van iedere coalitie die besparingen wil doorvoeren. Het betekent ook vechten voor een samenleving waarin de behoeften van de arbeiders en hun gezinnen niet aan de winst ondergeschikt worden gemaakt.

LSP/MAS dient op verschillende plaatsen een lijst in voor de gemeenteraadsverkiezingen. Deze deelname heeft als doel het populariseren van de conferentie van Een Andere Politiek, maar ook het uitbouwen van LSP/MAS. Het bouwen van een partij zien wij niet als een doel op zich, maar als een middel om de ervaringen en de socialistische krachten in de maatschappij te bundelen. Blijf niet aan de kant staan. Help ons deze taak te volbrengen!