Category: Nieuwe arbeiderspartij

De regionale verkiezingen voor het deelstaatparlement in Berlijn lokken heel wat reacties uit. In Berlijn regeert een “rood-rode” coalitie van de sociaal-democratische SPD en de ex-communistische PDS, dat zichzelf heeft omgedoopt tot Linkspartei.PDS. Deze coalitie voert een neoliberaal beleid met tal van besparingen op de kap van de arbeiders en hun gezinnen.

Jean Peltier

Uit het verzet tegen onder meer dit beleid, kwam de WASG tot stand. Dat is het Electoraal Alternatief voor Sociale Rechtvaardigheid, een organisatie die in 2004 werd opgericht en vorig jaar in alliantie met de PDS een nationale verkiezingsdoorbraak kende. Na het toetreden van het voormalige SPD-kopstuk Oskar Lafontaine, vergrootte de druk op de WASG om snel tot een fusie te komen met de PDS. Inmiddels hebben de leidingen van beide organisaties daartoe beslist. In Berlijn zal er echter een onafhankelijke WASG-lijst deelnemen aan de regionale verkiezingen. De WASG-leden zijn er niet tegen een fusie met de PDS, maar ze eisen dat dit gebeurt op een principiële basis van verzet tegen een neoliberaal beleid. De nationale leiding van de WASG steunt in Berlijn de lijst van de Linkspartei.PDS, tegen haar eigen afdeling in.

De Berlijnse WASG-lijst wordt getrokken door Lucy Redler, een lid van onze Duitse zusterorganisatie SAV. In de Duitse media verschenen tal van artikels en reportages over “rode Lucy”. In de peilingen komt de Berlijnse WASG-lijst uit op zo’n 5%. Naar aanleiding van onze internationale zomerschool in Gent spraken we met Lucy over de Berlijnse verkiezingen.

Waarom komt de Berlijnse WASG alleen op bij de verkiezingen?

De beslissing van de Berlijnse WASG om onafhankelijk op te komen in de deelstaatverkiezingen van 17 september kwam er na een lange en intense discussie onder het lidmaatschap van de WASG en van de Linkspartei.PDS, de voormalige staatspartij in Oost-Duitsland. Sinds 2001 vormt de Linkspartei.PDS een regeringscoalitie met de SPD, de sociaal-democratische partij die nationaal een historisch besparingspakket heeft doorgevoerd onder de noemer Agenda 2010.

Door haar deelname aan de deelstaatregering is de Linkspartei-PDS mee verantwoordelijk voor privatiseringen, loonsvermindering en besparingen op de sociale uitgaven. Ten gevolge van dit beleid van de zogenaamde ‘rood-rode’ regering, moesten de ambtenaren zo’n 8 à 10% van hun loon inleveren. Meer dan 100.000 sociale woningen zijn geprivatiseerd en er kwamen 32.000 zogenaamde ‘1-euro-jobs’ (jobs die langdurig werklozen verplicht moeten aannemen teneinde hun uitkering te behouden en waarbij er bovenop de uitkering 1 euro per uur wordt betaald). Dit zijn slechts enkele voorbeelden om aan te tonen dat het beleid van deze partij in Berlijn niet ‘links’ genoemd kan worden.

Een van de grondbeginselen van de WASG is het niet deelnemen aan een regering die besparingen doorvoert in de sociale uitgaven of die privatiseert. In Berlijn houden we dit principe in ere en komen we dus niet op met een partij die over socialisme spreekt op zondag en de rest van week een asociaal beleid doorvoert. De Linkspartei.PDS heeft herhaaldelijk gesteld dat ze haar deelname in de regering een succesverhaal vindt. Daarom geloven we dat er in Berlijn een sterke linkse oppositie nodig is. En dus komen we onafhankelijk op.

Wat verwacht je van de campagne?

Ik hoop natuurlijk dat we er in slagen de 5% te overschrijden die nodig is om in het Berlijnse parlement vertegenwoordigd te zijn. We kunnen dan de positie van arbeiders in strijd versterken en sociale strijdbewegingen en wijkorganisaties ondersteunen. Een andere doelstelling van de campagne is om diepere wortels te schieten in de arbeiderswijken in Berlijn. Het antwoord van de arbeiders, de werklozen en de jongeren was tot nog toe positief.

In de media verscheen een bericht dat er na de verkiezingen nog eens 15.000 sociale woningen zouden worden verkocht aan de privé. Wij hebben een campagne daartegen opgezet met protestacties en bijeenkomsten. We voeren een actieve verkiezingscampagne en we willen zoveel mogelijk mensen betrekken in deze campagne.

Hoe zie je de toekomst van de linkerzijde na de verkiezingen?

Dat is moelijk te voorspellen en er zijn tal van mogelijkheden. Het is duidelijk dat de nationale leidingen van de Linkspartei.PDS en de WASG (deze laatste ondersteunt de campagne van de Linkspartei.PDS in Berlijn) zo snel mogelijk een fusie willen tussen de twee partijen.

Er is een mogelijkheid dat de Berlijnse WASG een regionale kracht blijft. Er zal een intense discussie gevoerd moeten worden over deze thema’s na de Berlijnse verkiezingen. Eén ding is duidelijk: een sterke aanwezigheid van de WASG in het Berlijnse parlement zal de uitbouw van een nieuwe linkerzijde in Duitsland beïnvloeden.

Wat is de rol van de SAV in deze ontwikkelingen?

De SAV, waarvan ik lid ben, is cruciaal geweest in deze gebeurtenissen. Onze inbreng was van enorm belang in het debat over een onafhankelijke kandidatuur. Er is heel veel waardering voor de SAV onder de WASG-leden in Berlijn. Op politiek en prgrammatorisch vlak zal de SAV blijven ijveren voor de noodzaak van een socialistisch programma voor de WASG.

Terzelfdertijd zijn de SAV-leden de meest actieve in de verkiezingscampagne omdat we van oordeel zijn dat een sterke WASG een flinke stap vooruit zal zijn voor de arbeiders en jongeren in de stad.

In augustus was er relatief veel media-aandacht voor het Comité voor een Andere Politiek. Opvallend was dat er veel commentatoren en opiniemakers waren die wel iets zagen in dit initiatief en die stelden dat er ruimte is voor een dergelijke partij ter linkerzijde. Zowat alle Nederlandstalige en ook enkele Franstalige kranten en tijdschriften schreven over het comité.

Karel Mortier

Op 1 augustus kopte De Standaard: “Nieuwe arbeiderspartij in najaar”. Een dag later titelde De Morgen: “Nieuwe arbeiderspartij in de steigers.” In de artikels kwam de reden aan bod waarom er gewerkt wordt aan een nieuwe partij en werd er ook aandacht besteed aan de rol van de klein-linkse partijen in dit project. Op dat punt bleek er wel wat onduidelijkheid te bestaan. Het gaat niet om een samenkomen van alle klein-linkse organisaties, maar om de opbouw van een initiatief dat door bredere lagen gedragen wordt en waarbinnen klein-links wel een rol kan spelen. De PVDA reageerde overigens reeds met een persbericht om aan te kondigen dat het niet meedoet.

Het Vlaams Belang schreef reeds twee artikels over het comité. De partij stelde: “Er is al járen een uitgesproken sociale partij die een programma verdedigt dat het sociaal welzijn van alle Vlamingen veilig wil stellen: het Vlaams Belang.” Freddy Van Gaever zal het niet graag horen… (zie ook pagina 10). Het VB stelt dat haar kiezers niet zitten te wachten op “enkele gerecycleerde communisten”.

Het initiatief van Sleeckx werd vrij positief onthaald in De Standaard en Het Laatste Nieuws. Bart Brinckman van De Standaard schreef: ‘Inhoudelijk valt wel iets te zeggen voor een politieke formatie die links van SP.A en Groen! toch stemmen kan weghalen van Vlaams Belang. In Nederland bestaat zo’n partij. […] In Vlaanderen horen op Vlaams Belang na alle partijen tot het establishment. Een nieuw initiatief kan daarom extreem-rechts zeker concurrentie aandoen.” In Het Laatste Nieuws gaf Jan Segers positieve commentaar over wat hij omdoopte tot de Partij voor de Kleine Man.

Politici waren minder enthousiast. Spirit-voorzitter Geert Lambert stelde dat Sleeckx met “een oud verhaal” komt aangezien de arbeidersklasse niet meer bestaat. Zijn collega Vlaams-nationalistisch partijvoorzitter Bart De Wever (N-VA) schreef een opiniestuk in De Morgen met enkele “tips voor de oprichters van een nieuwe arbeiderspartij”. Ondanks alle cynische en misplaatste opmerkingen, moest hij wel toegeven dat er ruimte is voor een initiatief links van de SP.A. Die partij richt zich immers niet langer tot de arbeiders: “De sociaal zwakkere in de samenleving is er nog wel onderwerp van gesprek maar het liefst zelf niet aanwezig. Gauche caviar is de norm, bourgeois bohémien de vorm”.

Bij de SP.A reageerde ondervoorzitster Caroline Gennez. Ze stelde dat de partij haar verantwoordelijkheid heeft genomen in de discussie over het Generatiepact. Verder stelt ze dat er binnen de SP.A voldoende ruimte is om kritiek naar voor te brengen en ze verwijst daarbij naar SP.a-Rood. Groen tenslotte stelt dat een samenwerking met een nieuwe partij niet uitgesloten is, maar wacht het programma af. De partij verwijst naar haar verzet tegen het Generatiepact, maar vergeet in te gaan op het gevoerde beleid toen ze zelf in de regering zat.

De media-aandacht maakt duidelijk dat er ruimte is voor een nieuwe formatie links van de sociaal-democratie en de groenen. Wie een vollediger overzicht wil van de aangehaalde artikels, kan dit nalezen op de website van het Comité voor een Andere Politiek: http://www.anderepolitiek.be/Media/media.html.

Bart De Wever heeft als N-VA-voorzitter voldoende tijd om op te treden als raadgever van andere formaties. Zeker als het gaat om formaties waar hij het absoluut niet op begrepen heeft. In een opiniestuk in De Morgen van maandag gaf Bart De Wever "enkele tips" voor "de oprichters van een nieuwe arbeiderspartij". Goede raad is uiteraard altijd welkom, zelfs indien het van Bart De Wever komt. We publiceren bijgevolg zijn standpunt met enkele eigen beschouwingen eronder…

Beste Bart,

Hartelijk dank voor uw tips. Het zal u wellicht verbazen, maar over een aantal zaken in uw brief zijn we het volmondig eens. Wie vandaag oprecht en overtuigd links is, beschikt effectief over geen politiek instrument. Dat werd bijzonder scherp duidelijk met de beweging tegen het Generatiepact. Hoeveel van uw collega’s hebben tegen dat pact gestemd in het parlement? De sp.a is verworden tot een kliekje fils-à-papa dat even neoliberaal is als pakweg de N-VA. Wat houdt je nog tegen om je oude strijdmakkers van Spirit te vervoegen bij de sp.a? Behalve de stijl is er amper een verschil in politieke opvattingen tussen zowat alle traditionele partijen.

Voor wie vandaag iets anders zoekt dan de neoliberale eenheidsworst van de traditionele partijen, is er in feite geen keuze. Het Vlaams Belang probeert zich op te werpen als anders dan de andere partijen. Maar uiteindelijk zegt Freddy Van Gaever net hetzelfde als Rik Daems of zelfs als Bart De Wever: werklozen zijn te lui om te werken en we moeten hun uitkering aanpakken. Hoe neoliberaler kan het nog? Maar, beste Bart, u hebt gelijk. Het VB trekt heel wat arbeiders aan en dat ondanks haar patronale standpunten. Die partij komt er mee weg "bij gebrek aan een alternatief", zoals u het zo treffend erkent.

Over de analyses van het probleem kunnen we het deels eens raken. We zijn het niet eens dat er sprake zou zijn van een "ideologisch failliet" van de socialistische doctrine. Uiteraard zijn we het daar niet mee eens. Integendeel, een karikatuur van het socialisme is ten val gekomen in de Sovjetunie. Bovendien is de verburgerlijking van de sociaal-democratie niet zozeer een puur ideologische kwestie van de sociaal-democratische partijen, maar eerder een gevolg van de leegloop van de sociaal-democratie waardoor er geen rekening meer moest worden gehouden met een actieve basis.

Maar kom, over dat soort zaken zullen we niet vallen nu we het voor een keer over iets eens zijn. Er is effectief ruimte voor een politiek alternatief ter linkerzijde, links van de neoliberale eenheidsworst waartoe u samen met Johan Vande Lanotte en co behoort. En ja, de sp.a is een deel van haar basis verloren omdat ze niet langer voeling heeft – noch wenst te hebben – met gewone arbeiders. Dus ja, een initiatief zoals dat van het comité voor een andere politiek, kan een plaats op het politieke toneel veroveren.

Het was dan ook met de nodige interesse dat we uw tips lazen voor een nieuwe arbeiderspartij. We hadden ons verwacht aan tips rond het opzetten van ludieke acties om pakweg met een camionette vol namaakgeld naar het hoofdkwartier van het VBO te rijden met de mededeling dat we hun miljoenen euro winsten op de kap van onze arbeid kwamen bezorgen. Of verkiezingsbeloftes inzake het onverwijlde einde aan de aanvallen op onze levensstandaard (o.a. door de dalende koopkracht die we nu kennen).

Aangezien Bart blijkbaar de beste tips al naar voor gebracht heeft in de eigen partij, beperkt hij zich tot algemenere tips. Bart vraagt de nieuwe arbeiderspartij om "populistisch te zijn zonder enige bekommernis om intellectuele eerlijkheid". Gewoon de eisen overnemen van 100.000 betogers tegen het Generatiepact of wijzen op de collectieve problemen van werkloosheid of armoede, is voor Bart blijkbaar "populistisch". Al wie niet aan de kant van het patronaat staat, zal wel populistisch zijn voor Bart. Bon, in dat geval zullen we de term populistisch in beste Tijl Uilenspiegelstijl maar als een geuzenterm overnemen zeker? Maar intussen beseffen we heel goed dat de ware populisten moeten gezocht worden in die partijen die stellen dat onze lonen vandaag te hoog zijn, ook al worden er recordwinsten gemaakt en krijgt het patronaat steevast nieuwe cadeaus.

Bart De Wever en zijn collega’s zijn ook niet goed geplaatst om de initiatiefnemers van het comité voor een andere politiek te vragen om zich niet te bekommeren om intellectuele eerlijkheid. De drie eerste initiatiefnemers hebben elkaar politiek (opnieuw) ontmoet in een campagne rond de Europese Grondwet. Ze voerden campagne en mochten spreken in het Vlaams parlement omdat ze voldoende handtekeningen hadden opgehaald. Daar konden ze met eigen ogen vaststellen dat die Europese Grondwet zonder problemen werd goedgekeurd, zonder dat de tekst ook maar werd gelezen door de meeste parlementsleden. En dan komt zo’n figuur van het politieke establishment lessen geven over "intellectuele eerlijkheid"? "Wat baten kaars en bril, als de uil niet zienen wil", luidt een oud-Vlaams spreekwoord.

Verder geeft Bart de volgende tip: "wees nationalistisch, maar kies voor België en stel alle andere niveaus verantwoordelijk voor alles wat er fout gaat." Het is op zich sterk dat Bart er in geslaagd is om een opiniestuk te schrijven waarin niet één keer de schuld van alle problemen wordt afgewenteld op de Walen en de PS in het bijzonder. Hoeveel camions met namaakgeld zullen er nog nodig zijn opdat Bart de les eindelijk begrepen heeft over de ware schuldigen van alle problemen? Soit, we kunnen Bart geruststellen. Als wij mogen kiezen tussen een Waalse arbeider en een Vlaamse patroon, kiezen we voor de Waalse arbeider. En welk niveau verantwoordelijk is voor de aanvallen op de levensstandaard van de arbeiders en hun gezinnen, doet er niet echt toe. Er is sowieso verzet tegen nodig.

"Wees bekommerd om het absorberen van allerlei sectaire groupuscules, maar weet dat je de voormannen ervan gaandeweg moet uitzweten." Het respecteren van andere meningen, ook al zijn die meningen georganiseerd in politieke organisaties, kan natuurlijk enkel indien een nieuwe formatie op een politieke wijze tewerk gaat. Dat betekent politieke discussies waarin de basis het laatste woord heeft. Geen campagnes opgezet door reclamebureaus. Vandaar dat het niet gaat om het "absorberen" van politieke organisaties, maar om het samenwerken aan een breder initiatief. En net zoals het kamp van de neoliberalen het niet over alles eens is, zal dit in het kamp van de anti-neoliberalen ook wel het geval zijn. Snap je dat, Bart? Of is het te populistisch?

"Wees ongenadig voor de moederpartij, val de sp.a zonder ophouden aan, ook onder de gordel." Waarom zou een nieuwe arbeiderspartij zich ongenadig tegen de sp.a moeten richten? De sp.a distantieert zich zelf voldoende van haar voormalige arbeidersbasis, daar heeft die partij heus geen buitenstaanders voor nodig. De aanvallen op het brugpensioen kwamen aanvankelijk van Freya Van den Bossche, de besparingen in het onderwijs van Frank Vandenbroucke,… Een nieuwe arbeiderspartij is niet zozeer een antwoord op de sp.a, maar wel op het feit dat geen enkele partij nog de belangen van de arbeiders en hun gezinnen verdedigt tegen de neoliberale aanvallen, van wie die ook komen.

Het is wel vreemd dat Bart De Wever een connotatie lijkt te maken tussen het aanvallen van een partij en de rol van diezelfde partij als ‘moederpartij’. Als we zoeken naar een moederpartij voor de N-VA van Bart De Wever, komen we dan vrij snel bij een niet nader genoemde Franstalige partij. Is Bart De Wever groot geworden in de schoot van Elio Di Rupo? Een dergelijke suggestie lijkt ons een slag onder de gordel, maar uiteraard willen we zeker geen slagen onder de gordel toebrengen aan Bart en zijn partij. Want dan wordt het al te ingewikkeld.

"Wees cultureel conservatief en anti-academisch zoals uw potentiële kiezers. En wat de allochtonen betreft, probeer hen in te lijven maar durf opnieuw te zeggen dat godsdienst opium voor het volk is." Wat is cultureel conservatief en anti-academisch? Betekent dat niet meedoen met alle newspeak van het politieke establishment? In dat geval willen we die termen gerust dragen als geuzentermen. Betekent het zeggen waarop het slaat? Dat kan inderdaad geen kwaad. Terwijl de traditionele partijen zich bezighouden met het verpakken van hun neoliberale aanvallen op de levensstandaard van de arbeiders en hun gezinnen, is er effectief nood aan een partij die zegt waarover het gaat. En dan zal duidelijk worden dat er geen fundamentele tegenstellingen zijn tussen arbeiders van verschillende afkomsten, los van hun godsdienst. Laat ieder zijn/haar godsdienst, maar laat ons samen opkomen voor onze gezamenlijke belangen.

Dat soort opvattingen zal uiteraard rekenen op banbliksems vanuit het politieke establishment waartoe Bart De Wever behoort. Het zal gepaard gaan met de nodige verwijten. Die verwijten hebben echter weinig impact indien het gericht is tegen standpunten die gedragen worden door bredere lagen. Wie herinnert zich niet de verwijten tegen het ABVV toen op 7 oktober 2005 een algemene staking werd georganiseerd door alleen het ABVV? Yves Desmet ging toen heel wat verder in zijn "tips" aan het ABVV dan Bart De Wever het zich ooit had durven inbeelden… Maar die achterhaalde conservatieve ABVV-basis legde wel het land plat, wat je niet doet als je standpunten "geïsoleerd" zouden zijn.

Indien een nieuwe formatie er in slaagt om effectief een kracht uit te bouwen – en die kans is reeël gezien het feit dat de ruimte ervoor bestaat – zal het noodzakelijk zijn om te wijzen op hetgeen ons verenigt, in plaats van hetgeen de arbeiders verdeelt. Daarbij zullen we effectief lijnrecht tegenover de politiek van Bart De Wever en zijn neoliberale collega’s staan.

Met vriendelijke groeten,

Geert Cool, een lid van wat u wellicht omschrijft als een "sectaire groupuscule"

Het dagblad De Standaard publiceert vandaag een artikel over het opzetten van een nieuwe formatie die de arbeiders en hun gezinnen een politiek instrument moet aanbieden. Op initiatief van Jef Sleeckx, Georges Debunne en Lode Van Outrive werd het Comité voor een Andere Politiek opgezet, waar LSP aan meewerkt. Bedoeling is niet zozeer het verenigen van klein-links, maar wel het uitbouwen van een politieke formatie van arbeiders en jongeren. Meer info hierover vind je op deze site (klik in de rechterkolom op het kader "voor een nieuwe arbeiderspartij"). Ter info vind je hieronder het artikel dat in De Standaard werd gepubliceerd

Nieuwe arbeiderspartij in najaar

Jef Sleeckx: ,,Er is nood aan eenformatie die rechts verzwakt en paars de rekening presenteert.”

Eind oktober heeft Vlaanderen mogelijk een nieuwe arbeiderspartij, die klein-links moet verenigen.

Het protest tegen het Generatiepact en tegen de Europese Grondwet vormde de kiem van het nieuwe linkse project waaraan gewezen SP.A-kamerlid Jef Sleeckx werkt. De Kempenaar trok samen met SP.A-Rood (een linkse stroming in de SP.A met stevige ABVV-banden) ten strijde tegen ‘het neoliberalisme’. Hij trok zelfs naar het SP.A-congres om daar te gaan betogen.

,,De acties tegen het Generatiepact gaven aan hoe groot de frustratie was. Maar ze werd niet politiek vertaald. Wij zullen dat doen”, zegt Sleeckx.

Sleeckx brak uiteindelijk wel met SP.A-Rood, dat niet wou weten van een nieuwe partij. ,,Er is nochtans nood aan een formatie die rechts verzwakt en paars de rekening presenteert”, aldus Sleeckx.

,,Er bestaat een totale vervreemding tussen de basis en de top. Er moet een alternatief komen dat zich oriënteert op de werkende mensen en de sukkelaars. Mijn grote ambitie is Vlaams Belang enkele procenten te doen verliezen. Een nieuwe partij kan de groei van extreem-rechts stoppen.”

Naast Sleeckx heeft het stichtende comité nog boegbeelden: gewezen ABVV-voorzitter George Debunne (,,ons symbool”) en ex-europarlementslid Lode Van Outrive (SP.A). Daarnaast zitten er vertegenwoordigers van extreem-linkse partijen in het comité.

,,Als de startvergadering in oktober een succes wordt, volgen nóg bekende namen”, benadrukt Sleeckx. ,,Vooral mensen die actief zijn in de vakbeweging, ook de christelijke.”

De krijtlijnen van het programma liggen al vast. ,,We willen een optimistische boodschap brengen. Er is geld. Alleen moet de overheid de moed hebben om voldoende geld opzij te zetten om de sociale zekerheid betaalbaar te houden. Verder wordt het de hoogste tijd dat de belastingen fatsoenlijk worden geïnd. Ook is een vermogensbelasting van 0,7 procent wenselijk op vermogens boven de 515.000 euro.”

Sleeckx, Debunne en Van Outrive vonden elkaar toen ze met succes 15.000 handtekeningen sprokkelden om in het Vlaams Parlement een hoorzitting te organiseren over de Europese Grondwet. Volgens Sleeckx is die grondwet veel te liberaal en vormt hij de voorbode van de afbraak van de openbare dienstverlening. Tijdens de hoorzitting choqueerde de onwetendheid van de parlementsleden hem diep. ,,En toch stemden ze zonder morren voor de Grondwet.”

Intussen probeert Sleeckx de klein-linkse partijen achter zich te krijgen. Hoe reageren de vier bekendste?

,,Er is nood aan een nieuw links project dat breder gaat dan de huidige partijtjes. Op 28 oktober stappen wij zeker mee in de nieuwe beweging, hopelijk zelfs al in de nieuwe partij”, zegt Bart Vandersteene van de trotskistische LSP.

Bij de – eveneens trotskistische – SAP klinkt eenzelfde geluid. ,,Dit zal geen zoveelste klein-links project worden, maar een beweging die iedereen verenigt die het niet eens is met de neoliberale politiek van de grote partijen. Wij stappen mee”, zegt David Dessers.

,,Wij zijn zeker voorstander van een krachtenbundeling en Sleeckx past perfect als boegbeeld. Maar zover zijn we nu nog niet”, zegt Jaak Perquy van de Kommunistische Partij KP.

,,Dit is een hoopvol teken, want Jef Sleeckx is een belangrijke figuur binnen de vakbeweging. Wij staan open voor zo’n project, al is het zeker niet vanzelfsprekend om meteen met succes een nieuwe partij te stichten”, zegt PVDA-woordvoerder Peter Mertens. De maoïstische PVDA heeft als enige communistische partij niemand in Jef Sleeckx’ Comité voor een Andere Politiek.

Het initiatief “Een andere politiek” rond voormalig SP.a-parlementslid Jef Sleeckx voor de vorming van een nieuwe politieke formatie links van SP.a/PS en Groen/Ecolo heeft een belangrijke impact. Dat blijkt uit de vele reacties die er kwamen van arbeiders naar aanleiding van het initiatief. De ruimte voor een nieuwe arbeiderspartij is aanwezig, en wat ook belangrijk is: ook de wil om eraan te bouwen is er!

Boris Malarme

Het verwerpen van de Europese Grondwet door de Franse en Nederlandse arbeiders was een verwerping van de neoliberale politiek. De twee stakingsdagen tegen het Generatiepact toonden aan dat ook de Belgische arbeiders niet bereid zijn om die politiek nog langer te slikken.

Maar de afwezigheid van een politiek alternatief voor de arbeiders dat vastberaden opkomt voor onze belangen, zorgt ervoor dat de toenemende oppositie tegenover het gevoerde beleid van de traditionele partijen passief blijft. Ondanks de corruptie van de PS zullen velen nog voor deze partij stemmen als het “minste kwaad”. Dat houdt de syndicale militanten echter niet tegen om steeds meer afstand te nemen van PS/SP.a.

Om de traditionele politici af te straffen, kijken sommigen naar extreem-rechts. Maar het FN en het VB staan voor een nog politiek die nog meer anti-sociaal is. Ze verspreiden hun ideeën en zaaien verdeeldheid onder de arbeiders om zo beter de patronale belangen te kunnen dienen. Enkel een formatie die sterk ingeplant is in de bedrijven, in de wijken, in de scholen, kan die passieve proteststem omvormen tot een actieve oppositie tegen de anti-sociale politiek. Enkel op die manier kunnen we de electorale steun voor het VB en het FN verminderen.

Als “Een andere politiek” erin slaagt om gehoor te vinden onder de arbeiders, is dat omdat het initiatief vertrekt van de dagelijkse bekommernissen en omdat de deelnemers aan het initiatief niet tot een rol van toeschouwers gedwongen worden. Iedere bijkomende kracht in dit initiatief is een belangrijke versterking. Zowel om “Een andere politiek” bekender te maken naar buitenuit, als om deel te nemen aan de interne discussies over de ontwikkeling van dit politiek alternatief. Er zijn reeds een aantal lokale comités waarin ook delegees en basismilitanten actief zijn.

De eerste fase was erop gericht om poolshoogte te nemen en af te tasten wat de ruimte is voor een nieuw initiatief. Die fase is afgelopen en nu zal het erop aankomen om te bouwen aan het initiatief, en dit op nationaal niveau. De Vlaamse, Waalse en Brusselse arbeiders hebben gelijklopende belangen en staan sterker als ze verenigd zijn.

“Een andere politiek” roept op tot een nationale conferentie op 28 oktober. Het is de bedoeling om daar honderden arbeiders en jongeren uit heel het land samen te brengen om te beslissen over een aantal centrale eisen rond belangrijke thema’s zoals werkgelegenheid en huisvesting.

Er is een tweetalig comité opgezet in Brussel, maar het zal ook nodig zijn om in Wallonië te mobiliseren om van die conferentie een succes te maken. Een toekomstige arbeiderspartij zal moeten klaarstaan om mee te strijden voor het behoud van onze lonen!

Conferentie van “Een Andere Politiek” met Jef Sleeckx, Lode Van Outrive en Georges Debunne

De kogel is door de kerk. In de woorden van Jef Sleeckx: “de fase van verkenning ligt achter de rug”. Diens conclusie luidt: “de ruimte voor een nieuwe arbeiderspartij bestaat wel degelijk. Nu komt het erop aan niet langer te wachten en volop de conferentie van 28 oktober voor te bereiden.” Wij hopen dat de aanwezigen er de creatie van een nieuwe, nationale arbeiderspartij zullen goedkeuren, die de arbeiders en hun gezinnen een stem geeft tijdens de federale verkiezingen van 2007.

Eric Byl

De conferentie wordt alvast volop voorbereid. Een voorlopig nationaal bestuur van “Een Andere Politiek”(EAP) werd samengesteld op een nationale vergadering op 17/06 en is volop bezig met de politieke en praktische voorbereiding. Het bestuur bestaat uit 16 militanten, maar is toegangkelijk voor iedere activist van EAP. Het heeft bovendien een nationaal secretariaat van 4 personen samengesteld, dat instaat voor de dagelijkse praktische running.

Op 28 oktober zal een nieuw bestuur verkozen worden dat een weerspiegeling moet worden van de diverse regionale groepen en van de sterkte van de betrokken organisaties, we willen er vooral werken op basis van een consensus en het debat de nodige tijd geven. Tegen dat deze krant verschijnt, is de website bijgewerkt, net als de diverse adressenlijsten, zodat we de beweging kunnen structureren in aanloop naar de conferentie.

Gehoopt wordt op een conferentie van goed 500 personen. Iedereen is welkom, maar er wordt vooral gemikt op een stevige syndicale vertegenwoordiging. Verschillende delegaties hebben hun medewerking al toegezegd en dat willen we de komende maanden verder opbouwen.

Bij ACOD-VUB hebben al 12 van de 14 gevraagde delegees de oproep getekend, zij willen personeel en studenten de komende maanden overtuigen van deelname aan de conferentie. In Antwerpen, Gent, Sint-Niklaas, Hasselt, Leuven en Aalst zijn lokale comités aan de slag. Ook dat willen we de komende weken en maanden uitbreiden. Er wordt gewerkt zowel naar socialistische als naar christelijke middens. EAP streeft ernaar een werkelijk brede anti-neoliberale partij op te bouwen. De inhoud van de conferentie ligt nog niet vast, maar over de grote lijnen bestaat nu al min of meer een consensus. We denken te starten met een plenaire vergadering over het waarom van dit initiatief, de nood aan een politieke uitdrukking voor arbeiders en hun gezinnen links van SPa, PS, Ecolo en Groen!.

LSP/MAS denkt dat de nieuwe formatie zich ertoe moet verbinden onder geen enkel geval toe te treden tot een coalitie die het neoliberale beleid van privatiseringen en liberalisering verder zet. De deelnemers aan EAP zijn het erover eens dat de arbeiders en hun gezinnen zelf de politiek van die nieuwe formatie moeten bepalen. Dat betekent onder meer dat een bestuursprogramma opgesteld, voorgelegd en regelmatig gecontroleerd moet worden door waakzaamheids- en mobilisatiecomités van arbeiders en wijkbewoners, zodat zij erop kunnen toezien of het afgeproken beleid wel degelijk uitgevoerd wordt.

Een tweede deel van de conferentie zou enkele centrale beleidsassen moeten bepalen, geen 25 maar 6 tot 8, dat kan dan in werkgroepen. Voor LSP zou dit iets in de volgende trend kunnen zijn:

1. Een degelijke en betaalbare woning voor iedereen – voor een publiek programma van sociale woningbouw

2. Een einde aan de afbraak van de sociale zekerheid – geen splitsing, geen privatisering

3. Goed werkende openbare diensten – een halt aan liberalisering en privatisering

4. Een stabiele en degelijk betaalde job voor iedereen – stop de uitholling van de arbeidscontracten; verdeling van de beschikbare arbeid met behoud van loon; sluitende bescherming van de delegees

5. Gratis en degelijk onderwijs voor iedereen – stop het plan Vandenbroucke

6. Gezonde werkomstandigheden in een gezonde omgeving

7. Belg of migrant, man of vrouw, Vlaming, Waal, Duitstalige of Brusselaar, jongere en oudere, wij zijn allemaal werkers

8. Geen neoliberaal Europa van het kapitaal, maar een solidair Europa van de arbeiders

Na de conferentie kan dat uitgediept worden en zelfs naar beleidstaal vertaald worden door “specialisten”, op voorwaarde dat het geen technische discussie wordt, maar een politieke blijft.

Om te eindigen zou de conferentie opnieuw plenair bijeen kunnen komen, verslagen van de werkgroepen overlopen en de belangrijkste beleidsassen goedkeuren of afkeuren. Een representatief bestuur van vertegenwoordigers van lokale groepen en deelnemende organisaties verkiezen en hen een mandaat geven om op basis van de algemene richtlijnen bij voorkeur in concensus en in overleg met alle betrokkenen de verkiezingen van 2007 voor te bereiden. In Duitsland nam WASG (Wahlalternatieve Arbeit und Soziale Gerechtigkeit) tijdens haar eerste verkiezingsdeelname onder die naam deel. Pas later, na de fusie met PDS, kwam Linkspartei ter sprake. Op dezelfde manier hoeft “Een Andere Politiek” voor haar eerste verkiezingsdeelname nog niet noodzakelijk een andere naam te kiezen. Een verkiezingsdeelname zal het initiatief op de agenda zetten en heel wat nieuwe mensen die ons vandaag nog niet kennen, aantrekken. Na de verkiezingen kan – laat ons hopen – een “overwinningsconferentie” een nieuwe naam voor de partij kiezen.

Une autre Gauche Eenheid: ja. Maar niet tot elke prijs

De vorming van een nieuwe arbeiderspartij gaat ook gepaard met tegenslagen. Een Andere Politiek wil de communautaire verdeel-en heerspolitiek doorbreken door een nationale arbeiderspartij te creëren. Ze hoopt dat te bereiken door samen te werken met Une Autre Gauche (UAG).

UAG vertrekt echter van een veel enger concept, is hoofdzakelijk gericht op linkse academici en stelt haar programma voor als een ultimatum.

Bovendien opteert UAG, dat is aangetast door nationalisme, voor een “confederatie” in plaats van een nationale partij. Een fors deel van UAG is daar tegen, maar wordt ondemocratisch de mond gesnoerd. LSP/MAS, tot voor kort veruit de belangrijkste kracht in UAG, heeft zich daar bijgevolg uit teruggetrokken.

Wij zullen met EAP in Brussel en op eigen kracht in Wallonië mobiliseren naar de conferentie van 28 oktober.

Democratische stromingen binnen en buiten UAG die eveneens gewonnen zijn voor de aanpak van EAP zijn welkom, ook om de eenheid uit te testen in de komende gemeenteraadsverkiezingen..

Reeds enkele jaren stelt LSP dat het noodzakelijk is dat er een nieuwe arbeiderspartij komt, een politiek instrument voor arbeiders en jongeren, wiens belangen vandaag door geen enkele traditionele partij worden verdedigd. Waarom komen we op voor een arbeiderspartij? Wat is het belang daarvan voor jongeren?

Nikei De Pooter

Tegenstelling arbeid – kapitaal

Als we over een arbeiderspartij spreken als alternatief, betekent dit dat we ons oriënteren op de arbeidersbeweging. Onder “arbeider” verstaan wij iets anders dan hoe die term gebruikt wordt in het nieuws of op school. We bedoelen er iedereen mee die zijn of haar arbeid moet verkopen voor een loon om te overleven. Met andere woorden, iedereen die in loondienst werkt: leerkrachten, bedienden, dokwerkers,… Eigenlijk werkt volgens de Nationale Bank zo’n 85% van de bevolking in loondienst. Tegenover deze groep staan de aandeelhouders en de renteniers; zij die de fabrieken en bedrijven bezitten en van wie de winst bestaat uit de onbetaalde arbeid die de arbeiders leveren.

Deze tegenstelling noemen we de tegenstelling arbeid – kapitaal. Volgens Marx is deze tegenstelling de motor van de klassenstrijd. Er is een constante strijd over wat er gebeurt met de geproduceerde winsten: verdwijnen die in de zakken van de aandeelhouders of worden ze aangewend voor het bevredigen van de behoeften van de bevolking? Worden ze geïnvesteerd in huisvesting, sociale zekerheid, lonen,…?

Concreet zien we dat het aandeel van de lonen in het nationale inkomen stevig gedaald is tijdens de voorbije jaren. Het aandeel van de bedrijfswinsten steeg daarentegen van 20 tot 24% in vier jaar tijd. Het aandeel van de lonen daalde van 80% naar 76%. Dit betekent in de praktijk dat de rijken rijker worden en dat de armen steeds armer worden.

Neoliberalisme = aanval op onze lonen, arbeidsvoorwaarden,…

Heel het neoliberale project van de regering en het bedrijfsleven is erop gericht om de kloof tussen winsten en lonen nog te versterken. Vaste contracten behoren meer en meer tot het verleden. Als je als jongere aan de slag gaat, is het heel reëel dat je je eerste baan via een interim-contract zal uitoefenen. Je kan zo van de ene dag op de andere ontslagen worden en je werkt in meer onzekere en flexibele condities dan je collega’s met een vast contract.

Regering en patronaat willen ook dat we langer en harder werken voor hetzelfde loon, omdat we anders de concurrentie met de lageloonlanden niet zouden aankunnen. Ook worden er steeds meer loonlastenverlagingen doorgevoerd. Dat betekent dat het brutoloon daalt en dat er minder middelen zijn voor de sociale zekerheid (pensioenen, werkloosheidsuitkeringen,…). Het is niet moeilijk dat er dan achteraf gezegd wordt dat er onvoldoende middelen zijn voor de pensioenen.

Er is nog nooit zoveel winst gemaakt als vandaag: het blad Trends berekende dat in 2004 de 30.000 grootste bedrijven een nettowinst van 19,2 miljard euro maakten! Deze winst steeg met 9% tegenover 2003. Deze winst is voldoende groot om degelijk onderwijs, huisvesting en werkgelegenheid te kunnen voorzien voor iedereen.

Jonge versus oude werknemers

Ook jongeren behoren tot de arbeidersklasse, omdat ze opgroeien in een gezin waarvan de ouders werken en waar dus ook de gevolgen van de gevoerde politiek gevoeld worden.

Jongeren worden vandaag steeds meer gebruikt om de lonen en arbeidsvoorwaarden van oudere werknemers aan te vallen. Zogezegd om de jongeren meer kansen te bieden op tewerkstelling, worden door de regering allerhande initiatieven genomen. Jongeren worden als het ware in ‘solden’ gezet voor de bedrijven. In Frankrijk wou de regering dat nog versterken met een speciaal jongerencontract, de CPE. Dat plan werd uiteindelijk naar de vuilnisbak verwezen na een maandenlange campagne van jongeren en arbeiders.

Ook bij ons worden jongeren in solden gezet. Een voorbeeld hiervan is het IBO (de geïntegreerde beroepsopleiding) waarbij een bedrijf een werkloze jongere een jaar lang kan tewerkstellen, terwijl die zijn werkloosheidsuitkering blijft behouden. Het verschil tussen de uitkering en het loon wordt bijgepast door de VDAB. Op deze manier werkt de jongere een jaar gratis voor het bedrijf onder het mom van een opleiding.

Om er zeker van te zijn dat jongeren in deze nepstatuten stappen, heeft de regering de jacht op de werklozen geopend. Tegenwoordig moet je als jongere bewijzen dat je alle kansen grijpt om een job te vinden. In de praktijk betekent dit dat men de jonge werklozen kan gebruiken om ‘oudere’ arbeiders besparingen op te leggen. Want indien ze niet bereid zijn harder en langer te werken voor hetzelfde loon staat er een heel leger van gewillige jonge werklozen te wachten om hun job over te nemen.

Welk politiek antwoord?

De tegenstelling tussen arbeid en kapitaal is niet nieuw. Zolang het kapitalisme bestaat, hebben de arbeiders zich steeds georganiseerd om hun belangen en rechten te verdedigen. In België werd op politiek vlak de BWP (Belgische Werklieden Partij) opgericht, de voorloper van de huidige SP.a. Deze partij gaf tot op zekere hoogte een politieke vertaling aan de strijd van de werkende bevolking.

De laatste decennia is de SP.a steeds meer naar rechts opgeschoven. Die partij heeft zich omgevormd van een arbeiderspartij met lokale afdelingen waarin honderden arbeiders actief betrokken waren, tot een kiesmachine die de patronale belangen verdedigt. De SP.a wordt niet langer gezien als een partij die opkomt voor de arbeiders en jongeren.

De arbeiders en jongeren zullen zelf moeten bouwen aan een eigen politieke formatie. LSP wil daaraan meewerken. We willen met iedereen samenwerken die bereid is de belangen van arbeiders en jongeren te verdedigen. In dit opzicht zal LSP slechts een beperkte factor zijn binnen zo’n bredere formatie. Voor steeds meer mensen is het duidelijk dat we moeten vechten voor een hoger loon, betere condities en tegen het neoliberale beleid van de regering en het patronaat.

LSP wil die strijd koppelen aan de noodzaak van een andere samenleving. Armoede en uitbuiting komen voort uit de interne tegenstellingen van het kapitalistisch systeem. De fundamentele tegenstelling is die tussen arbeid en kapitaal. Het is belangrijk om te vechten voor onmiddellijke verbeteringen van de condities van de arbeiders, maar voor fundamentele veranderingen moeten we de basis waarop de hele economie gebaseerd is, aanpakken. Linkse socialisten komen dan ook op voor een samenleving waar geproduceerd wordt naar de behoeften van de bevolking en niet naar de winsthonger van een kleine minderheid aan de top.

LSP heeft vandaag een dubbele taak. Enerzijds willen we bouwen aan onze iegen formatie, aan de revolutionair-socialistische krachten. Anderzijds denken we dat het ontbreken van een brede arbeiderspartij de strijd voor verandering verzwakt. Wij komen op voor een brede formatie met een democratisch karakter, waarbinnen de mogelijkheid tot politieke discussie zo groot mogelijk is. Door een combinatie van discussie en actie moet het mogelijk zijn om een grotere laag aan te spreken en te overtuigen van de noodzaak aan een socialistisch alternatief.

Voor een andere politiek

De tournee door Vlaanderen die Jef Sleeckx begin 2006 startte, heeft één ding meer dan duidelijk gemaakt. De ruimte voor de creatie van een nieuwe arbeiderspartij, links van SP.a en Groen, is er. Het enige wat nog ontbreekt is een duidelijk project waar de vele honderden en duizenden arbeiders, jongeren en gepensioneerden zich in kunnen inschakelen. Dat is de belangrijke volgende stap die vandaag moet volgen: de creatie van een duidelijke oproep en organisatie, die als perspectief heeft om uit te monden in een nieuwe partij en verkiezingslijsten voor de parlementsverkiezingen van 2007.

Bart Vandersteene

“De socialistische partijtop is kwaad op mij, dat weet ik, dat is al lang zo. Maar ik zeg u één ding: ik heb het socialisme niet verlaten, dat hebben zij gedaan. Zij zijn te veel naar het centrum opgeschoven. Er is nood aan een links alternatief. Ik probeer daar, samen met een aantal andere linkse socialisten en progressieven voor te ijveren. Ik ga overal spreken, en voor steeds vollere zalen.”

Jef Sleeckx in Knack, 24/05/06

Op een conferentie midden oktober moeten we klaar staan om een heet sociaal en politiek najaar in te gaan, met de duidelijke boodschap dat een andere politiek nodig en mogelijk is.

Welk programma?

Bijeenkomsten voor een andere politiek 27 april. In Aalst nam een 20-tal mensen deel aan een discussie over een andere politiek met Jef Sleeckx. De avond werd georganiseerd door het Comité voor een Nieuwe Arbeiderspartij, met militanten uit ABVV en ACV. 30 april. Op het mei-avondfeest van de beweging voor een andere politiek in Gent luisterde een 100-tal aanwezigen naar onder meer Jef Sleeckx, Niek Stam (Nederlandse vakbondsmilitant), Jo Coulier (ABVV-VUB), Raf Verbeke, Thomas Weyts (SAP) en Bart Vandersteene (LSP). 12 mei. In het Masereelhuis van Sint-Niklaas was er een debat-avond met een 40-tal aanwezigen. Naast Jef Sleeckx spraken ook Bruno Verlaeckt (Algemene Centrale Antwerpen-Waas), Frans Wuytack en Raf Verbeke. Onder de aanwezigen heel wat voormalige Boelwerfarbeiders. 23 mei. Op een bijeenkomst in Luik waren er 87 aanwezigen. Er waren sprekers van zowel de beweging voor een andere politiek als van ‘Une autre gauche’ langs Franstalige kant. 24 mei. In Antwerpen kwamen zo’n 100 syndicalisten en jongeren samen voor een discussie met ook enkele vakbondssprekers

Het basisprogramma van het initiatief zal bediscussieerd en beslist moeten worden door de honderden activisten, militanten en delegees die vandaag en de komende maanden het initiatief steunen.

Geen voorgekauwd programma, maar een collectief werkstuk waar tijd en discussie voor vrijgemaakt wordt. Zo’n programma moet volgens ons een antwoord formuleren op de directe problemen waar de bevolking vandaag mee wordt geconfronteerd.

We hebben geen nood aan ellenlange teksten, maar een korte en bondige samenvatting van de belangrijkste eisen die een antwoord geven op de cruciale vraagstukken waarmee de werkende bevolking wordt geconfronteerd.

De grote lijnen van zo’n programma zouden er volgens ons als volgt kunnen uitzien. Werk voor iedereen via een herverdeling van de beschikbare arbeid, is de enige oplossing voor het werkloosheidsprobleem. Geen verdere privatiseringen en de hernationalisatie van de geprivatiseerde openbare diensten is noodzakelijk om de dienstverlening aan de gemeenschap te kunnen verbeteren. Het behoud van de sociale zekerheid en het terugschroeven van alle besparingsprogramma’s van de laatste 25 jaar, is de enige garantie opdat er geen groeiend deel van de bevolking uit de boot valt.

Daarnaast moeten we een duidelijk antwoord formuleren op de aanval op de democratische en syndicale vrijheden, moeten we een eisenprogramma naar voor schuiven dat het fundamenteel probleem van huisvesting kan aanpakken. Onderwijs moet opnieuw ten dienste staan van de ontwikkeling van elk individu en niet ten dienste van de grote bedrijven.

Zo’n uitgewerkt eisenplatform maakt duidelijk de breuk met de kapitalistische logica en kan enkel gerealiseerd worden wanneer de gemeenschap ook beschikt over de middelen die in de maatschappij aanwezig zijn. Daarom moeten de sleutelsectoren van de economie in handen van de gemeenschap komen en moet een socialistische samenleving in een socialistische wereld worden opgebouwd.

Een nationaal initiatief?

In de politieke en sociale context van vandaag wordt de arbeidersbeweging bedreigd door een gevaarlijk virus. Namelijk de idee dat de Waalse arbeider in een andere context zou strijden dan de Vlaamse. Dat er verschillende realiteiten zijn in de twee delen van het land, die verschillende antwoorden eisen.

Het is deze logica die mede heeft geleid tot de splitsing van de metaalcentrale van het ABVV en die door sommigen binnen het Vlaamse ABVV wordt gebruikt om een verdergaande scheiding tussen Vlamingen en Franstaligen te bepleiten. De enigen die er baat bij hebben om de werkende bevolking te verdelen, zijn diegenen die bewust willen verdelen om beter hun wil op te leggen. De arbeidersbeweging heeft nood aan één sociaal zekerheidssysteem, één nationale vakbeweging en één nationaal politiek instrument.

Vandaar is het essentieel dat we in het najaar van start kunnen gaan met een nationaal initiatief. Er zijn dagelijks pogingen van de traditionele partijen en de burgerlijke media om bevolkingsgroepen rond allerhande thema’s verder uit elkaar te drijven. Maar eens in actie, zoals tegen het Generatiepact, snapt de arbeidersbeweging dat haar belangrijkste troef haar solidariteit is. Die solidariteit moet op alle vlakken centraal staan in een nieuwe politieke formatie.

Hoe verder?

Volgens LSP is er niets dat het lanceren van een politiek project tegenhoudt. Onze leden zullen zich 100% inzetten voor de realisatie van een nationale conferentie in oktober waar het debat kan worden gevoerd, een basisprogramma besproken, de eerste structuren worden opgezet en de beslissing kan worden genomen in welke richting we verder gaan.

De 1 meiviering leek dit jaar vooral een krampachtige poging om over te gaan tot “business as usual”. Het duidelijkst was dit in Oostende, waar Xavier Verboven broederlijk naast Johan Vande Lanotte opstapte. Er was sprake van “toenadering”, in contrast met 1 mei een jaar terug, toen de ABVV-speechen opriepen voor een Algemene Sociale Bijdrage en de SP.a-speechen ertegen. Dit was het voorspel van de frontale confrontatie rond het Generatiepact.

Anja Deschoemacker

Die “toenadering” was echter enkel een fenomeen aan de top. Op het Vlaams ABVV-congres was de “toenaderende” leiding verplicht een resolutie in te dienen om de relaties tot de SP.a “grondig te evalueren”. Na een discussieronde zal het Uitgebreid Intergewestelijk Comité vóór 31 december 2006 bijeengeroepen worden om die evalutie te bespreken. De vraag is echter in welke mate de militanten en delegees in de bedrijven betrokken zullen worden in de interne discussieronde.

Hetzelfde fenomeen van “toenadering aan de top” konden we vaststellen op het feest van de christelijke arbeidersbeweging, Rerum Novarum. Hoewel de speech van Cortebeeck een doorslagje leek van het discours van SP.a-voorzitter Johan Vande Lanotte, bleef alle kritiek op de CD&V erin afwezig.

Vande Lanotte heeft 1 mei goed voorbereid met zijn hypocriete aanval op de hoge managerslonen. Koester echter geen illusies. Zowel bij Vande Lanotte als bij Cortebeeck gaat het erom iets tegenover verdere inleveringen van de werkenden te plaatsen, in plaats van zich duidelijk uit te spreken tegen iedere verdere inlevering of loonmatiging bij de werkenden.

Wie slechts 9 van de “10 linkse stemmen over links” – samengebracht door Knack onder de titel “Waarom is links zo machteloos” – leest, kan enkel tot de vaststelling komen dat links in Vlaanderen zich in een lamentabele situatie bevindt.

“De SP.a richt zich tot mensen die willen vooruitkijken in een open samenleving. Tegenover hen staan mensen die willen houden wat ze hebben in een gesloten samenleving”, verklaart Vande Lanotte. Links zijn is voor hem vandaag volledig tegengesteld aan het behoud van “wat we hebben”.

Manu Claeys van Groen! Antwerpen ziet links enkel in het kader van de strijd tegen het Vlaams Belang, niet in het kader van de strijd tegen werkloosheid, stijgende armoede, uit de pan swingende woningprijzen,… Ann Demeulemeester van het ACW spreekt dan weer over “bouwen aan de macht van machtelozen”, maar zwijgt in alle talen over het creëren van een instrument waarin de “machtelozen” zich kunnen organiseren om hun numerieke macht ook te laten wegen.

De enige reëel linkse stem die aan bod kwam, was die van Jef Sleeckx (zie ook pagina 2). Laat ons – samen met Sleeckx – eraan werken opdat 1 mei volgend jaar de eerste 1 mei in jaren wordt waarin de arbeidersbeweging opnieuw een eigen partij heeft. Een formatie die als enige bestaansreden de verdediging van de belangen van de arbeidersklasse in haar brede massa’s heeft!

Op woensdag 24 mei vond in het HIVT te Antwerpen een debat plaats onder de noemer “Een andere politiek is nodig en mogelijk”. Een comité van delegees organiseerde dit debat. Onder de sprekers:Jef Sleeckx, Bruno Verlaeckt (voorzitter AC Antwerpen/Waasland), Gert Wenselaers (secretaris van BBTK en lid van SP.a-Rood) en Ferre Wyckmans (voorzitter LBC-NVK). Er waren een 100-tal aanwezigen op het debat.

Door een militant van ACOD-onderwijs

Het was belangrijk dat zowel sprekers uit ABVV-hoek als uit ACV-hoek aan bod kwamen. Vanuit het comité werd er op gewezen dat het nodig is om meer aandacht te hebben voor het betrekken van activisten uit de christelijke arbeidersbeweging.

Het debat was interessant. Zeker ook omdat de sprekers verschillende standpunten hadden. Ze waren het er zowat allemaal over eens dat een andere politiek nodig is. Maar of dit mogelijk is en of ze er zelf een rol in willen spelen, zijn andere vragen.

Twee sprekers stonden nogal afwijzend tegenover een reëel politiek alternatief. Gert Wenselaers sprak namens Sp.a-Rood en meende ten onrechte dat alle formaties buiten de sociaal-democratie historisch bewezen hadden dat een dergelijk initiatief op voorhand gedoemd is om te mislukken. Hij dacht dat het nog mogelijk zou zijn om de SP.a te verlinksen…

Nochtans werd door Bruno Verlaeckt eerder reeds gewezen op de rol van de SP.a in de IPA-onderhandelingen eind 2004, begin 2005. Verlaeckt verwees tevens naar de houding van de SP.a-leiding inzake het Generatiepact. De eerste ontwerpnota rond de brugpensioenhervorming, Actief Ouder Worden, ging veel verder dan het Generatiepact en was van de hand van Freya Van den Bossche (SP.a).

Jef Sleeckx ging in op de enorme woede en frustratie tegenover de zogenaamd “bevoorrechte partner” van het ABVV. Hij stelde dat hij doorheen de vele discussies die hij de afgelopen maanden voerde, begrepen heeft dat er ruimte is voor een initiatief links van de sociaal-democratie en de groenen.

Ferre Wijckmans van het LBC kon wel bevestigen dat hij het eens was over de noodzaak van een ‘andere politiek’. De traditionele partijen laten ons langer werken, willen een nieuwe loonmatiging opleggen, vallen onze pensioenen aan,… Daartegen moet iets gedaan worden.

Maar Wijckmans speelde op veilig. Hij stelde dat het niet de taak van vakbonden is om een politiek instrument te creëren. LBC staat al langer onafhankelijk tegenover de CD&V, maar zal zelf geen initiatieven nemen op politiek vlak.

Anderzijds kan niet ontkend worden dat een vakbond zonder politiek verlengstuk zwakker staat. Een politiek neutrale opstelling van een vakbond is een illusie. Met één hand op de rug vastgebonden, is het immers moeilijker om terug te vechten. Ook Wijckmans erkent de noodzaak van een politiek kanaal om syndicale eisen naar voor te brengen. Hij stelt echter tegelijk dat dit geen “politieke arm” van de vakbonden moet zijn.

Bruno Verlaeckt stelde dat er nood is aan een geloofwaardig alternatief links van SP.a. In een verlinksing van die partij gelooft hij niet. De kleine linkse partijen hebben geen electorale impact. Daarom stelt Verlaeckt dat er een eenheidsalternatief nodig is. Hij voegde er aan toe dat heel wat syndicalisten bekommerd zijn over deze kwestie. Jef Sleeckx sloot zich daarbij aan. “Er moet iets nieuw komen, een politiek verlengstuk voor de arbeidersbeweging”.

Uit de discussie met de zaal bleek de vraag naar eenheid bij de opbouw van een nieuw politiek alternatief. Er zijn op dit ogenblik verschillende initiatieven rond een andere politiek. Naast de beweging opgezet door Jef Sleeckx, Lode Van Outrive en Georges Debunne, was er recent ook een syndicale oproep in de vorm van de “15 december-beweging”. Dat geeft aan dat er op verschillende plaatsen nagedacht wordt over politieke alternatieven. Er zijn verschillende standpunten en verschillende stromingen, maar het moet mogelijk zijn om tot een initiatief te komen rond een beperkt programma waarover we het allen eens zijn.

Vanuit de zaal werd ook verwezen naar het Duitse voorbeeld. De Linkspartei toont er aan dat een politiek alternatief als verlengstuk kan dienen voor de syndicale strijd. Bij de vorige verkiezingen haalde de Linkspartei 8,7% van de stemmen.

Vanuit zaal werd ook door LSP-leden gewezen op de noodzaak van een politiek alternatief. Duizenden arbeiders kwamen in actie tegen het Generatiepact, maar geen enkele partij in het parlement verdedigde hun eisen. Bij de onderhandelingen over de lonen in het najaar, zullen de arbeiders en hun gezinnen een vuist moeten maken. Dat kan versterkt worden door de vorming van een politieke formatie die strijdbare militanten bijeenbrengt en organiseert.

Op het debat werden er weinig concrete afspraken gemaakt. Maar heel wat deelnemers lieten hun contactgegevens achter om mee te werken aan dit project. Dat was ook de uitdaging van de organisatoren. Vanuit een groep van strijdbare syndicalisten in de AC, BBTK, CMB, ACOD werd dit debat georganiseerd om het terrein wat af te tasten. Na het debat kunnen we de discussie met een grotere groep verderzetten.

LSP steunt dit initiatief volledig en zal niet aarzelen om actief steun te verlenen aan de uitbouw van een nieuwe formatie. We zullen blijven opkomen voor een nieuwe arbeiderspartij, want een politiek instrument is een krachtig wapen in de strijd tegen de neoliberale waanzin die ons wordt opgedrongen.

Een eerstvolgende afspraak is alvast 21 juni. Dan is er een nieuwe vergadering van het comité voor een andere politiek. Afspraak om 19u30 in café Multatuli te Antwerpen!